nomes no trilho de navegação
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Quiscalus lugubris, tamién denomináu tordu negru o tordu llaneru,[2] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Icteridae que vive nel norte de Suramérica y les Antilles Menores.
Los machos adultos de zanate caribeñu miden unos 27 cm de llargu y tienen una cola llarga en forma de cuña, anque non tan llarga como la d'otros zanates. El plumaxe del machu ye totalmente negru con irisaciones violetes, tien los güeyos mariellos y un picu escuro y fuerte. Les femes adultes miden unos 23 cm, tienen la cola más curtia y el plumaxe pardu buxu, más escuru nes partes cimeres que nes inferiores. Los machos xuveniles tienen la cola más curtia que los adultos y tienen parte del plumaxe parduzu, sicasí les femes nueves son bien paecíes a les adultes.
Alcuéntrase en Anguilla, Antigua y Barbuda, Aruba, Barbados, Brasil, Colombia, Dominica, la Guyana francesa, Granada, Guadalupe, Guyana, Martinica, Montserrat, les antillas holandeses, Saint Kitts y Nevis, Santa Lucía, San Vicente y les Granadines, Surinam, Trinidá y Tobagu y Venezuela.
La especie describióse científicamente pol naturalista inglés William John Swainson en 1838. Reconócense ocho subespecies:
Los sos hábitats reproductores son los espacios abiertos incluyendo les zones de cultivu y les habitaes polos humanos. Cría en colonies construyendo niales en forma de concu bastante fondos que constrúin nos árboles. Suelen poner de dos a cuatro güevos ablancazaos que guaren mientres 12 díes. Los pollos tarden en dexar el nial otros 12 díes. Les puestes d'esta especie dacuando son parasitadas pol tordu renegrido, anque con bastante frecuencia reconoz los güevos d'esta especie y refugar.
El zanate caribeñu ye bien gregariu, suelse alimentar nel suelu d'inseutos, otros invertebraos o bagazos. Puede resultar bien atrevíu y coraxosu, y llega a entrar nes cases y restoranes en busca de comida. Suel atacar en grupos a los sos posibles depredadores, como a los perros, mapaches o humanos. Pela nueche fuelga tamién en grupu.
Nel cantar del zanate caribeñu entemécense notes chillonas con otres más musicales, y son típicos nél un tickita-tickita-tickita-ting paecíu a una campana y un chi-chi-chi-chi, que suelen emitir mientres acovanen les sos plumes. Los cantares del zanate caribeñu varien d'una islla a otra.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Quiscalus lugubris, tamién denomináu tordu negru o tordu llaneru, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Icteridae que vive nel norte de Suramérica y les Antilles Menores.
La merla del Carib[1] (Quiscalus lugubris) és un ocell de la família dels ictèrids (Icteridae) que habita boscos poc densos, terres de conreu, pastures, ciutats i matolls de les Antilles Menors, des de Montserrat i Guadalupe fins a Grenada, Grenadines i Barbados i l'est de Colòmbia, nord i centre de Veneçuela (incloent l'illa Margarita), Trinitat, Guiana i nord-est de Brasil.
La merla del Carib (Quiscalus lugubris) és un ocell de la família dels ictèrids (Icteridae) que habita boscos poc densos, terres de conreu, pastures, ciutats i matolls de les Antilles Menors, des de Montserrat i Guadalupe fins a Grenada, Grenadines i Barbados i l'est de Colòmbia, nord i centre de Veneçuela (incloent l'illa Margarita), Trinitat, Guiana i nord-est de Brasil.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gregl y Dwyrain (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: greglod y Dwyrain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Quiscalus lugubris; yr enw Saesneg arno yw Carib grackle. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn Q. lugubris, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r gregl y Dwyrain yn perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Casig Para Psarocolius bifasciatus Gregl y Gorllewin Quiscalus niger
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gregl y Dwyrain (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: greglod y Dwyrain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Quiscalus lugubris; yr enw Saesneg arno yw Carib grackle. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn Q. lugubris, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
The Carib grackle (Quiscalus lugubris) is a New World tropical blackbird, a resident breeder in the Lesser Antilles and northern South America east of the Andes, from Colombia east to Venezuela and northeastern Brazil. There are eight subspecies, of which the most widespread is the nominate subspecies (Q. l. lugubris) of Trinidad and the South American mainland. This subspecies was introduced to Tobago in 1905 and is now common there.
The adult male Carib grackle is 27 cm (11 in) long with a long wedge-shaped tail, although the latter is not so long as other grackles. Its plumage is entirely black with a violet iridescence, its eyes are yellow, and it has a strong dark bill. The adult female is 23 cm (9.1 in) long, with a shorter tail and brown plumage, darker on the upperparts. Young males are shorter tailed than adult males and have some brown in the plumage. Young females are very similar to the adult females.
The seven island subspecies differ from the nominate one in size, plumage shade (especially in the browns of the females), and vocalisations.
The breeding habitat is open areas, including cultivation and human habitation. This is a colonial breeder, with several deep, lined cup nests often being built in one tree. Two to four whitish eggs are laid. Incubation takes 12 days, with a further 14 days to fledging. This species is sometimes parasitised by the shiny cowbird (Molothrus bonariensis), but is quite successful at rejecting the eggs of that species.
The Carib grackle is a highly gregarious species, foraging on the ground for insects, other invertebrates, small fish, small frogs, lizards,[2] or scraps. It is also known to catch small bats in the air.[2] It can become very tame and bold, entering restaurants to seek food, normally feeding on leftovers. It will form groups to attack potential predators, such as dogs, mongooses or humans, and at night it roosts colonially.
The Carib grackle's song is a mixture of harsh and more musical ringing notes, with a bell-like tickita-tickita-tickita-ting and a rapid chi-chi-chi-chi being typical. The calls vary in dialect between islands and the bird usually fluffs up its feathers when calling.
The Carib grackle (Quiscalus lugubris) is a New World tropical blackbird, a resident breeder in the Lesser Antilles and northern South America east of the Andes, from Colombia east to Venezuela and northeastern Brazil. There are eight subspecies, of which the most widespread is the nominate subspecies (Q. l. lugubris) of Trinidad and the South American mainland. This subspecies was introduced to Tobago in 1905 and is now common there.
La Kariba kviskalo, Quiscalus lugubris, estas paserina birdo de la familio de Ikteredoj kaj genro de Kviskaloj, kiu enhavas ses vivantajn speciojn de tre brilaj nigraj birdoj. Ĝi estas specio de konstante loĝantaj birdoj en Malgrandaj Antiloj kaj norda Sudameriko oriente de Andoj, el Kolombio oriente de Venezuelo kaj nordorienta Brazilo.
Maskla plenkreskulo de Kariba kviskalo estas 27 cm longa kun longa kojnforma vosto, kvankam ĝi ne estas tiom longa kiom ĉe aliaj kviskaloj. Ties plumaro estas tute nigra kun viola kaj verdeca irizecoj, ties okuloj estas flavaj, kaj ĝi havas fortikan malhelan bekon. Ina plenkreskulo estas 23 cm longa, kun pli mallonga vosto kaj bruna plumaro, pli malhela en supraj partoj. Junaj maskloj estas pli mallongvostaj ol masklaj plenkreskuloj kaj havas iom de bruno en plumaro. Junaj inoj estas tre similaj al inaj plenkreskuloj.
Estas 8 rasoj, el kiuj la plej disvastigata estas la nomiga Q. l. lugubris de Trinidado kaj sudamerika kontinento. Tiu formo estis enmetita en Tobagon en 1905 kaj nune estas komuna tie. La insulaj rasoj diferenciĝas el la nomiga formo laŭ grando, plumarnuanco, ĉefe ĉe brunaj koloroj de inoj kaj voĉo.
Ties reprodukta habitato estas malfermaj areoj inklude terkultivejojn kaj homajn setlejojn. Tiu estas reproduktulo en kolonio, kie estas kelkaj profundaj, kovritaj tasformaj nestoj ofte konstruitaj en ununura arbo. La ino demetas 2 al 4 ovojn. La kovado daŭras 12 tagojn, kaj pasos pliaj 14 antaŭ elnestiĝo. Tiu specio estas foje parazitata de la Brila molotro, sed ĝi estas pli sukcesa kiam forpelas la ovojn de tiu specio.
La Kariba kviskalo estas tre gregema specio, kiu manĝas surgrunde insektojn, aliajn senvertebrulojn aŭ ruberojn. Ili povas iĝi enhejmigitaj kaj kuraĝaj kaj eniras en restoracioj por serĉi manĝon, kutime manĝante restaĵojn. Ili formas grupojn por ataki eventualajn predantojn, kiaj hundoj, herpestedoj aŭ homoj, kaj nokte ili ripozas kolonie.
La kanto de la Kariba kviskalo estas miksaĵo de akraj kaj pli muzikecaj notoj, kun sonorileca tipa tikita-tikita-tikita-ting kaj rapida ĉi-ĉi-ĉi-ĉi. La alvokoj varias laŭ dialektoj inter insuloj kaj la birdo kutime ŝveligas sian plumaron dum alvoko.
La Kariba kviskalo, Quiscalus lugubris, estas paserina birdo de la familio de Ikteredoj kaj genro de Kviskaloj, kiu enhavas ses vivantajn speciojn de tre brilaj nigraj birdoj. Ĝi estas specio de konstante loĝantaj birdoj en Malgrandaj Antiloj kaj norda Sudameriko oriente de Andoj, el Kolombio oriente de Venezuelo kaj nordorienta Brazilo.
Maskla plenkreskulo de Kariba kviskalo estas 27 cm longa kun longa kojnforma vosto, kvankam ĝi ne estas tiom longa kiom ĉe aliaj kviskaloj. Ties plumaro estas tute nigra kun viola kaj verdeca irizecoj, ties okuloj estas flavaj, kaj ĝi havas fortikan malhelan bekon. Ina plenkreskulo estas 23 cm longa, kun pli mallonga vosto kaj bruna plumaro, pli malhela en supraj partoj. Junaj maskloj estas pli mallongvostaj ol masklaj plenkreskuloj kaj havas iom de bruno en plumaro. Junaj inoj estas tre similaj al inaj plenkreskuloj.
Estas 8 rasoj, el kiuj la plej disvastigata estas la nomiga Q. l. lugubris de Trinidado kaj sudamerika kontinento. Tiu formo estis enmetita en Tobagon en 1905 kaj nune estas komuna tie. La insulaj rasoj diferenciĝas el la nomiga formo laŭ grando, plumarnuanco, ĉefe ĉe brunaj koloroj de inoj kaj voĉo.
Ties reprodukta habitato estas malfermaj areoj inklude terkultivejojn kaj homajn setlejojn. Tiu estas reproduktulo en kolonio, kie estas kelkaj profundaj, kovritaj tasformaj nestoj ofte konstruitaj en ununura arbo. La ino demetas 2 al 4 ovojn. La kovado daŭras 12 tagojn, kaj pasos pliaj 14 antaŭ elnestiĝo. Tiu specio estas foje parazitata de la Brila molotro, sed ĝi estas pli sukcesa kiam forpelas la ovojn de tiu specio.
La Kariba kviskalo estas tre gregema specio, kiu manĝas surgrunde insektojn, aliajn senvertebrulojn aŭ ruberojn. Ili povas iĝi enhejmigitaj kaj kuraĝaj kaj eniras en restoracioj por serĉi manĝon, kutime manĝante restaĵojn. Ili formas grupojn por ataki eventualajn predantojn, kiaj hundoj, herpestedoj aŭ homoj, kaj nokte ili ripozas kolonie.
La kanto de la Kariba kviskalo estas miksaĵo de akraj kaj pli muzikecaj notoj, kun sonorileca tipa tikita-tikita-tikita-ting kaj rapida ĉi-ĉi-ĉi-ĉi. La alvokoj varias laŭ dialektoj inter insuloj kaj la birdo kutime ŝveligas sian plumaron dum alvoko.
El zanate caribeño (Quiscalus lugubris), también denominado tordo negro o tordo llanero,[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae que vive en el norte de Sudamérica y las Antillas Menores.
Los machos adultos de zanate caribeño miden unos 27 cm de largo y tienen una cola larga en forma de cuña, aunque no tan larga como la de otros zanates. El plumaje del macho es totalmente negro con irisaciones violetas, tiene los ojos amarillos y un pico oscuro y fuerte. Las hembras adultas miden unos 23 cm, tienen la cola más corta y el plumaje pardo grisáceo, más oscuro en las partes superiores que en las inferiores. Los machos juveniles tienen la cola más corta que los adultos y tienen parte del plumaje parduzco, en cambio las hembras jóvenes son muy parecidas a las adultas.
Se encuentra en Anguilla, Antigua y Barbuda, Aruba, Barbados, Brasil, Colombia, Perú, Ecuador, Dominica, la Guyana francesa, Granada, Guadalupe, Guyana, Martinica, Montserrat, las Antillas Neerlandesas,Panamá, San Cristóbal y Nieves, Santa Lucía, San Vicente y las Granadinas, Surinam, Trinidad y Tobago y Venezuela.
La especie fue descrita científicamente por el naturalista inglés William John Swainson en 1838. Se reconocen ocho subespecies:
Sus hábitats reproductores son los espacios abiertos incluyendo las zonas de cultivo y las habitadas por los humanos. Cría en colonias construyendo nidos en forma de cuenco bastante profundos que construyen en los árboles. Suelen poner de dos a cuatro huevos blanquecinos que incuban durante 12 días. Los pollos tardan en dejar el nido otros 12 días. Las puestas de esta especie a veces son parasitadas por el tordo renegrido, aunque con bastante frecuencia reconoce los huevos de esta especie y los rechaza.
El zanate caribeño es muy gregario, se suele alimentar en el suelo de insectos, otros invertebrados o desperdicios. Puede resultar muy atrevido y audaz, y llega a entrar en las casas y restaurantes en busca de comida. Suele atacar en grupos a sus posibles depredadores, como a los perros, mapaches o humanos. Por la noche descansa también en grupo.
En el canto del zanate caribeño se mezclan notas chillonas con otras más musicales, y son típicos en él un tickita-tickita-tickita-ting parecido a una campana y un chi-chi-chi-chi, que suelen emitir mientras ahuecan sus plumas. Los cantos del zanate caribeño varían de una isla a otra.
El zanate caribeño (Quiscalus lugubris), también denominado tordo negro o tordo llanero, es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae que vive en el norte de Sudamérica y las Antillas Menores.
Quiscalus lugubris Quiscalus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.
Quiscalus lugubris Quiscalus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.
Quiscalus lugubris
Le Quiscale merle (Quiscalus lugubris) est une espèce d'oiseaux de la famille des ictéridés présent dans la partie tropicale du Nouveau Monde.
Le Quiscale Merle est un oiseau de taille moyenne mesurant de 24 à 28 cm. Le mâle est noir avec un mélange de reflets bleutés, verdâtres et violets, son bec noir est long et pointu avec un léger crochet au bout. Ses pattes sont longues et noires et possèdent de longs doigts. Sa queue est longue, graduée et en forme de quilles. La femelle ressemble au mâle mais elle plus petite avec des couleurs brunes et marrons. Ils pèsent de 70 à 100 g.
Son aire s'étend de la Colombie (via les petites Antilles et le nord du plateau des Guyanes) à l'Amapá.
Le quiscale merle s’est acclimaté aux milieux urbains et s’observe dans les villes et sur les pelouses. Il s’observe aussi dans les milieux agricoles, les terrains de golf, et en bordure des forêts.
Les quiscales merles sont des oiseaux grégaires. Pendant la journée, ils sont répartis en groupes de 5 à 10 individus voire plus. Ils cherchent en priorité des lieux dégagés comme les champs fraîchement labourés ou les terrains de golf, mais ils s'installent également dans les villes et leurs périphéries où ils se nourrissent de déchets ménagers. La nuit, ils se regroupent en grand nombre dans des arbres hauts qui peuvent accueillir 200 à 300 individus.
Il se nourrit au sol à la recherche d'insectes, d'escargots ou encore de grenouilles et de lézards. Il peut devenir audacieux et familier n'hésitant pas à se nourrir sur le terrasse ou au sur les tables de restaurant. Le Quiscale Merle s'attaque aussi au nids d'oiseaux se nourrissant des œufs et des poussins à peine éclos.
La période de reproduction varie entre les sous-espèces mais en général elle se situe entre décembre et juillet. Les mâles paradent, se battent, chantent à tue-tête et poursuivent les femelles. Le Quiscale merle niche en colonie, généralement dans les grands arbres et les palmiers. Une colonie peut compter une dizaine de nids voire plus. Le nid est une structure volumineuse souvent renforcée avec de la boue et placée dans la fourche d’une branche ou à la base de la branche le long du tronc. Ils défendent le site de nidification contre des oiseaux plus gros, attaquant les rapaces, les hérons ou bien l'homme. Le quiscale merle est parfois l’hôte du vacher luisant.
Huit sous-espèces sont reconnues :
Quiscalus lugubris
Le Quiscale merle (Quiscalus lugubris) est une espèce d'oiseaux de la famille des ictéridés présent dans la partie tropicale du Nouveau Monde.
De Caribische troepiaal (Quiscalus lugubris) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).
Deze soort telt 8 ondersoorten:
De Caribische troepiaal (Quiscalus lugubris) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).
Sørgetrupial (Quiscalus lugubris) er en fugl i trupialfamilien.
Det finnes 8 underarter av sørgetrupial[2]:
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. 
Sørgetrupial (Quiscalus lugubris) er en fugl i trupialfamilien.
Karibbåtstjärt[2] (Quiscalus lugubris) är en fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Karibbåtstjärt förekommer i Små Antillerna samt i norra Sydamerika och delas in i åtta underarter med följande utbredning:[3]
Wikimedia Commons har media som rör karibbåtstjärt.
Wikispecies har information om Quiscalus lugubris.
Karibbåtstjärt (Quiscalus lugubris) är en fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Karibbåtstjärt förekommer i Små Antillerna samt i norra Sydamerika och delas in i åtta underarter med följande utbredning:
lugubris – nordöstra Colombia till norra Venezuela, Guyana, Trinidad och nordöstra Brasilien, guadeloupensis – Montserrat, Guadeloupe, Marie-Galante, Dominica och Martinique inflexirostris – Saint Lucia contrusus – Saint Vincent luminosus – Grenada, Grenadinerna samt Los Testigosöarna fortirostris – Barbados; introducerad i modern tid till Barbuda och Antigua orquillensis – Los Hermanosöarna (utanför Venezuela) insularis – Isla Margarita och Los Frailesöarna (utanför Venezuela)
Quiscalus lugubris là một loài chim trong họ Icteridae.[1]
Quiscalus lugubris (Swainson, 1838)
Ареал
Траурный гракл[1] (Quiscalus lugubris) — птица семейства трупиаловых.
Взрослый самец траурного гракла в длину достигает 27 см (с учётом хвоста). Хвост клиновидный, длинный, но короче, чем у других граклов. Оперение полностью чёрное, с фиолетовым отливом. Глаза жёлтые, клюв сильный, тёмный. Взрослая самка длиной 23 см, хвост у неё короче, чем у самца, оперение коричневое, темнее сверху.
Молодые самцы более короткохвосты, нежели взрослые, в их оперении есть коричневые оттенки. А молодые самки очень похожи на взрослых.
Песня траурного гракла — сочетание звенящих звуков — грубых и более музыкальных; типичны похожее на колокольчик «тикита-тикита-тикита-тинн» и быстрое «чи-чи-чи-чи». Эти сигналы варьируют от острова к острову. Обычно поющая птица распушает своё оперение.
Это оседлая птица Малых Антильских островов и северной части Южной Америки к востоку от Анд (от Колумбии на востоке, до Венесуэлы и северо-восточной Бразилии на западе).
Вид колониальный, гнездится на открытых территориях, в том числе, на сельскохозяйственных угодьях и в населённых местах. Нередко на одном дереве располагаются несколько глубоких, чашевидных гнёзд. В кладке от двух до четырёх яиц. Насиживание продолжается 12 дней, а ещё через 14 дней выкормленные птенцы оперяются. Иногда в гнёзда траурного гракла откладывают яйца птицы — гнездовые паразиты — самки блестящего коровьего трупиала (блестящей воловьей птицы), Molothrus bonariensis, но обычно граклы выбрасывают подброшенные яйца.
Траурные граклы — стайные птицы, кормящиеся на поверхности почвы насекомыми, другими беспозвоночными или отходами. Они легко приручаются и теряют осторожность, подлетая к уличным ресторанчикам в поисках объедков. Могут сбиваться в стайки для нападения на потенциальных хищников: собак, мангустов, и даже людей. Ночуют колониально.
Существует восемь подвидов:
Наиболее широко распространён номинативный подвид Q. l. lugubris, который встречается на Тринидаде и южноамериканском материке. В 1905 году он был интродуцирован на Тобаго, и сейчас там обычен.
Островные подвиды отличаются от номинативной формы размерами, оттенками оперения (в особенности, оттенками коричневого у самок), а также вокализацией.
Траурный гракл (Quiscalus lugubris) — птица семейства трупиаловых.
