Poecile atricapillus (Linnaeus 1766)

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

El carboneru cabecinegro o carboneru de capiellu negru (Poecile atricapillus), ^{[2] [3]} ye una especie d'ave paseriforme de la familia de los páridos (Paridae), endémica d'América del Norte.

Sinonimia

• Parus atricapillus

Distribución y hábitat

Pue atopase de mariña a mariña, dende la metá septentrional d'Estaos Xuníos nel sur, hasta la bahía James, l'estremu sur de los Territorios del Noroeste y el Yukón y la metá sur d'Alaska nel norte. El so hábitat preferíu ye'l monte de fueya caduca o mistos caducifolios. Tamién s'atopa en montes abiertos, parques y árees suburbanes.

La segregación del so hábitat ye'l principal factor que lo dixebra tantu del Poecile hudsonicus nel norte y el Poecile rufescens al noroeste (estos dos especies prefieren puramente los montes de coníferes). L'altitú tamién la dixebra del Poecile gambeli nos montes occidentales y el Poecile carolinensis en Great Smokey Mountains.

Referencies

• Del Fuexu, J., Elliot, A., & Christie D. (eds). (2007). Handbook of the Birds of the World. Volume 12: Picathartes to Tits and Chickadees. Lynx Edicions. ISBN 978-84-96553-42-2
• Smith, S. M. (1991): The black-capped Chickadee: Behavioural Ecology and Natural History. Cornell University Press. ISBN 0-8014-2382-1 (1991 reprint).

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Poecile atricapillus.

• BirdLife Especies, Ficha téunica. (n'inglés)

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Tsicadî penddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: tsicadîod penddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Parus atricapillus; yr enw Saesneg arno yw Black-capped chickadee. Mae'n perthyn i deulu'r Titw (Lladin: Paridae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. atricapillus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.

Teulu

Mae'r tsicadî penddu yn perthyn i deulu'r Titw (Lladin: Paridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Die Schwarzkopfmeise (Poecile atricapillus) ist ein amerikanischer Singvogel. Da es noch umstritten ist, ob Poecile eine eigene Gattung oder eine Untergattung der Gattung Parus darstellt, wird als wissenschaftlicher Name der Schwarzkopfmeise oft auch Parus atricapillus angegeben.

Merkmale

Die 13 cm lange Schwarzkopfmeise ist ein relativ kleiner Singvogel mit relativ großem Kopf. Das Gefieder ist an Scheitel, Nacken und Kehlansatz schwarz, an den Wangen weiß, am Rücken grau und am Bauch gelbbraun gefärbt. Die kurzen schwarzen Flügeln und der lange Schwanz sind schwarz gefärbt mit weißen Rändern.

Der Ruf ist ein mit tiefer Stimme und langsam vorgetragenes chick-a-dee-dee-dee, daher stammt auch der englische Name (black-capped chickadee) des Vogels.

Vorkommen

Die Schwarzkopfmeise lebt in Wäldern und in Gebieten mit altem Baumbestand im südlichen Kanada und im Norden der USA.

Verhalten

Die Schwarzkopfmeise sucht in Dickichten nach Insekten, Samen und Beeren und legt auch Vorräte für die kalte Jahreszeit an. Im Winter ist der Vogel ein häufiger Gast an Futterhäuschen und fliegt sogar auf die Hand von Menschen. Außerhalb der Brutzeit bilden Schwarzkopfmeisen kleine, lärmende Trupps. In der Regel umfassen diese Flocks etwa zehn Vögel.

Fortpflanzung

Die Schwarzkopfmeise baut im Mai oder Juni ein Schalennest aus Pflanzendunen, Federn und Haaren in einer Baumhöhle oder in einem Nistkasten. Das Gelege besteht aus etwa acht Eiern. Gut untersucht ist der Einfluss der sozialen Hierarchie auf das Fortpflanzungsverhalten. Schwarzkopfmeisen sind auf Grund der kleinen winterlichen Trupps sehr gut mit anderen Schwarzkopfmeisen ihres unmittelbaren Brutareals vertraut und bilden eine soziale Hierarchie aus. Gewöhnlich geht das höchstrangige Weibchen eine Partnerschaft mit dem höchstrangigen Männchen ein. Sie bleiben mitunter mehr als eine Brutperiode zusammen. Allerdings trennen sich die Weibchen von ihren Männchen, wenn sie eine Partnerschaft mit einem höherrangigen Männchen eingehen können.^[1] Dies konnte auch in einer Studie belegt werden, in dem die Weibchen der sieben höchstrangigen Männchen entfernt wurden. Über die nächsten zwei Tage trennten sich im Areal verbliebene Weibchen von ihren Männchen um Beziehungen mit den verfügbaren, höherrangigen Männchen einzugehen. Nachdem die höherrangigen Weibchen wieder eingesetzt wurden, verjagten sie die Weibchen. Um die Studie abzuschließen, wurden schließlich auch sechs niedrigrangige Weibchen entfernt, die mit entsprechend niedrigrangigen Männchen verpaart waren. Diese Männchen blieben ohne Partnerin.^[2]

Dort wo sich die Verbreitungsgebiete überschneiden, kreuzt sich diese Vogelart mit der Carolinameise und der Gambelmeise.

Belege

Literatur

• Colin Harrison & Alan Greensmith: Vögel. Dorling Kindersley Limited, London 1993, 2000, ISBN 3-831-00785-3.
• Bryan Richard: Vögel. Parragon, Bath, ISBN 1-405-45506-3.

Einzelbelege

1. ↑ Joan Roughgarden: Evolution's Rainbow: Diversity, Gender, and Sexuality in Nature and People. University of California Press, Berkeley 2004, ISBN 0-520-24073-1, S. 54 und S. 55
2. ↑ Joan Roughgarden: Evolution's Rainbow: Diversity, Gender, and Sexuality in Nature and People. University of California Press, Berkeley 2004, ISBN 0-520-24073-1, S. 55

The black-capped chickadee (Poecile atricapillus) is a small, non-migratory, North American songbird that lives in deciduous and mixed forests. It is a passerine bird in the tit family, the Paridae. It is the state bird of Massachusetts and Maine in the United States, and the provincial bird of New Brunswick in Canada. It is well known for its ability to lower its body temperature during cold winter nights, its good spatial memory to relocate the caches where it stores food, and its boldness near humans (sometimes feeding from the hand).

Taxonomy

In 1760, French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the black-capped chickadee in his Ornithologie based on a specimen collected in Canada. He used the French name La mésange a tête noire de Canada and the Latin Parus Canadensis Atricapillus.^[2] Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.^[3] When in 1766, Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the 12th edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.^[3] One of these was the black-capped chickadee. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Parus atricapillus and cited Brisson's work.^[4] The type location was subsequently restricted to the site of Quebec in Canada.^[5] The specific epithet atricapillus is Latin for 'black-haired' from ater 'black' and capillus 'hair of the head'.^[6]

Though originally placed in the genus Parus with most other tits, mtDNA cytochrome b sequence data and morphology suggest that separating Poecile more adequately expresses these birds' relationships.^[7] The genus Poecile had been introduced by German naturalist Johann Jakob Kaup in 1829.^[8] Molecular phylogenetic studies have shown that the black-capped chickadee is sister to the mountain chickadee (Poecile gambeli).^[9][10]

At one time, the black-capped chickadee was considered by some to be conspecific with the willow tit of Eurasia, due to their very similar appearance. This is reflected in an older version of the Peterson Field Guide for the Birds of Britain and Europe, which states "N Am. Black-Capped Chickadee" as an alternate name for the willow tit. In fact, the willow tit, black-capped chickadee, marsh tit, and Carolina chickadee are all very similar to one another in appearance. Nine subspecies are recognised.^[11]

Description

Black-capped chickadee clinging to a wire

The black-capped chickadee has a black cap and "bib" with white sides to the face. Its underparts are white with rusty brown on the flanks. Its back is gray and the tail is normally slate gray. This bird has a short dark beak of 8–9.5 mm (0.31–0.37 in), short, rounded wings 63.5–67.5 mm (2.50–2.66 in), a tarsus of 16–17 mm (0.63–0.67 in), and a long tail at 58–63 mm (2.3–2.5 in).^[12] Its total body length is 12–15 cm (4.7–5.9 in), wingspan is 16–21 cm (6.3–8.3 in), and body mass is 9–14 g (0.32–0.49 oz).^[13] Sexes look alike, but males are slightly larger and longer than females.

Although range can generally be used to separate them, the black-capped chickadee is very similar in appearance to the Carolina chickadee. The black-capped is larger on average, but this cannot be used reliably for identification. The most obvious difference between the two is in the wing feathers. In the black-capped chickadee, the wing feathers have white edges that are larger and more conspicuous than those of the Carolina chickadee. The latter is often mistaken for black-capped chickadees with feather dystrophy, which sometimes affects the appearance of the primary feathers making them look slimmer, a phenomenon caused by illnesses such as fatty liver disease in malnourished birds.

Overall, the Carolina appears slightly paler colored, whereas the flanks of the black-capped can appear to have a trace of off-yellow or rusty coloration. Also, the black-capped generally has a more "ragged" looking black bib, whereas the bib of the Carolina has a more smooth-edged look. These subtle features are often even more vague in populations around where the black-capped and Carolina overlap in range (possibly the result of hybrids) and the two cannot always be distinguished as two species. The two species were formerly thought to be easily distinguished by call, but they often learn each other's vocalizations where their ranges overlap (their point of overlap is a narrow band that runs along the east-central United States, with the black-capped chickadee to the north). A bird located near the zone of overlap that sings both songs, or sings "odd-sounding" songs, cannot be positively identified solely by voice in the field.^[14]

Vocalization

Black-capped chickadee, Iona Beach Regional Park

The vocalizations of the black-capped chickadee are highly complex.^[15] Thirteen distinct types of vocalizations have been classified, many of which are complex and can communicate different types of information. Chickadees' complex vocalizations are likely an evolutionary adaptation to their habitat: they live and feed in dense vegetation, and even when the flock is close together, individual birds tend to be out of each other's visual range.

One of the most recognizable sounds produced, particularly by the males, is the two-note fee-bee song. It is a simple, clear whistle of two notes, identical in rhythm, the first roughly a whole-step above the second.^[16] The range of frequencies at which this song starts from varies; the complete frequency range spans roughly 1 kHz. Within this range, male chickadees can sing at various tones. The average starting frequency is around 4000 Hz. A decrease of roughly 200 Hz occurs when the first note (fee) is sung, and then another decrease around 400 Hz takes place between the end of fee and the beginning of bee. In spite of these multiple changes in frequency, though, anybody listening to the song only hears a pure, high-frequency tone.^[17] This is distinguished from the Carolina chickadee's four-note call fee-bee fee-bay; the lower notes are nearly identical but the higher fee notes are omitted, making the black-capped song like bee bay. The males sing the song only in relative isolation from other chickadees (including their mates). In late summer, some young birds sing only a single note.^[18]

Black-capped chickadee "fee-bee" call

Some fee-bee calls of chickadees at various distances.

NOTE: The chick-a-dee-dee song in the background at 0:05

---

Problems playing this file? See media help.

A recent study found that female fee-bee songs have both similarities with and differences from male fee-bee songs.^[19][20] Both sexes sometimes make a faint version of the song, and this appears to be used when feeding young.^[18] When males are out in the wild, they sing this song to defend their territory or attract a mate.^[19][20] It is rare, but a few accounts have been given of females singing a louder version of the fee-bee song when out alone in the wild, too. The black-capped chickadee is a monomorphic species, so distinguishing males and females based solely on their singing is difficult. A bioacoustic analysis performed on both male and female songs revealed that male fee-bee singing fluctuates more, and the absolute amplitude of both sexes is the same. The fee glissando varies far more in females, which makes identifying each sex easier. The purpose of the female fee-bee song is unknown.^[20]

The most familiar call is the chick-a-dee-dee-dee, which gave this bird its name. This simple-sounding call is astonishingly complex.^[18] Scientists have been studying it since the mid-1970s. It is produced by both males and females year-round.^[17] It has been observed to consist of up to four distinct units which can be arranged in different patterns to communicate information about threats from predators and coordination of group movement: A, B, C, and D. These four notes only ever appear in this consecutive order^[21][18] with each preceding note blending into the next.^[17] Not all four notes may appear in the call, though.^[21] Like other sounds the chickadee produces, it may be heard in multiple variations. The A and B notes are almost identical to one another in both frequency and duration. The black-capped chickadee possesses the ability to quickly notice the difference between these two notes. As for the C and D notes, no real similarity is seen between them.^[17] The C note fluctuates from low to high then back to low, whereas the D note has a constant frequency. While not confirmed, one study found evidence of a function behind the C and D notes. To be able to recognize the difference between a member of the same species and a potential predator, the D note is required. The C note is needed to locate food.^[21]

Neither individual notes nor groups of notes have an equal probability of appearing in the chick-a-dee-dee song. Its syntax form may take on several different structures, but the two most commonly heard are [A][D] and [B][C][D]. (The brackets are placed around each note to show that it may be repeated more than once.) Any calls that contain the D note more frequently than others are more commonly heard.^[17] A recent study of the call showed that the number of dees indicates the level of threat from nearby predators. In an analysis of over 5,000 alarm calls from chickadees, alarm calls triggered by small, dangerous raptors had a shorter interval between chick and dee and tended to have extra dees, typically four instead of two. In one case, a warning call about a pygmy owl – a prime threat to chickadees – contained 23 dees. The Carolina chickadee makes a similar call, which is faster and higher-pitched.^[18]

Black-capped chickadee

Some 'gargles', then a minute of singing

NOTE: American robin singing in background

---

Problems playing this file? See media help.

These chickadees make a number of other calls and sounds, such as a gargle noise usually used by males to indicate a threat of attacking another male, often when feeding. This call is also used in sexual contexts.^[19] Black-capped chickadees develop the gargle noise as a result of learning that starts soon after birth and continues through to adulthood.^[17] This noise is among the most complex of the calls, containing two to 9 of 14 distinct notes in one population that was studied.^[19] It only lasts for about half a second.

Social learning, in particular, is largely influential to the development of this sound. Beginning 30 to 35 days after birth, strings of low-amplitude precursor or sub-gargles are produced for about a minute. At this time, the young have several close interactions with their family; they learn to produce such sounds by listening to their parents and siblings. Three chickadee populations were observed at three different sites over 8 years, and all of them produced vocalizations that were very similar to one another. Strings of juvenile sub-gargles are almost perfectly continuous and both low and unstable in frequency, yet lacking multiple syllables. When their vocal abilities are fully developed, a stable frequency is produced and a variety of syllables is heard that vary in length.^[17]

Chickadees in an environment with ambient noise at the same frequencies as their songs have developed an evolutionary adaptation that enables them to adjust the frequency of their songs much quicker to effectively communicate with the surrounding population. The fee-bee songs of several male black-capped chickadees were monitored to identify their particular frequency. In one particular study, a series of both masking and nonmasking tones was played to multiple male chickadees at various locations to observe how they responded to interfering and noninterfering signals. When interacting with conspecifics close by, the males matched their frequencies, but when the surrounding environment was noisy with other species, the males adapted by increasing the frequency of their songs. The males responded quickly to the masking tones by raising their song frequencies. Another study, though, showed that male chickadees sometimes intentionally match the tones of competing conspecifics as a way of showing aggression. Dominant males in a population often compete with lower-ranked males; one is not at a greater or lesser advantage than the other. Singing contests are a way male chickadees decide who in a population gets to mate. When a male loses a contest, particularly a higher-ranking male in the population, he will often have difficulty finding a mate.^[19]

Behaviour and ecology

Diet and foraging

Chickadees will take seeds from feeders and trays over to a tree branch to hammer them open

Insects (especially caterpillars) form a large part of their diet in summer. The birds hop along tree branches searching for food, sometimes hanging upside down or hovering; they may make short flights to catch insects in the air. Seeds and berries become more important in winter, though insect eggs and pupae remain on the menu. Black oil sunflower seeds are readily taken from bird feeders. The birds take a seed in their beak and commonly fly from the feeder to a tree, where they proceed to hammer the seed on a branch to open it.

Like many other species in the family Paridae, black-capped chickadees commonly cache food, mostly seeds, but sometimes insects, also.^[22] Items are stored singly in various sites such as bark, dead leaves, clusters of conifer needles, or knothole. Memory for the location of caches can last up to 28 days.^[23] Within the first 24 hours, the birds can even remember the relative quality of the stored items.^[24]

Foraging behaviour in the winter tends to decrease due to the changing weather. Such behaviour is largely influenced by wind and temperature. When wind speeds are higher, black-capped chickadees avoid exposure to such conditions by flying lower where vegetation offers a degree of protection, and when the temperature decreases, they search for food less frequently.^[25]

Chickadee at feeder

In parts of the black-capped chickadee's range with very cold winters, such as Minnesota, survival rates are affected by access to supplemental food. Chickadees with access to bird feeders are twice as likely to survive the winter than those without access to this supplemental food. This difference in survival rates occurs primarily during months with severe weather when the temperature drops below −18 °C (0 °F) for more than five days.^[26] In Pennsylvania, with milder winters on the southern edge of their range, differences between populations with and without feeders suggest that feeders influence movements of chickadees rather than actual survival.^[27]

At bird feeders, black-capped chickadees tolerate human approach to a much greater degree than other species do. In fact, during the winter, many individuals accustomed to human habitation readily accept seed from a person's hand.

Chickadee feeding from hand

Metabolism

On cold winter nights, these birds can reduce their body temperature by as much as 12 °C (from their normal temperature of about 42 °C) to conserve energy.^[28][29] Such a capacity for torpor is not very common in birds. Other bird species capable of torpor include the common swift (Apus apus), the common poor-will (Phalaenoptilus nuttallii), the lesser nighthawk (Chordeiles acutipennis), and various species of hummingbirds.

Movements

These birds are permanent residents, but sometimes they move south within their range, and even outside of it, in the fall or winter.

During the winter, chickadees often flock together. Many other species of birds – including titmice, nuthatches, and warblers – can often be found foraging in these flocks. Mixed flocks stay together because the chickadees call out whenever they find a good source of food. This calling-out forms cohesion for the group, allowing the other birds to find food more efficiently. When flocking, black-capped chickadees soon establish a rigid social hierarchy. In such hierarchies, males usually rank over females, and older birds over juveniles.^[30]

Black-capped chickadees sleep in thick vegetation or in cavities, usually singly, though they may occasionally roost clumped together.^[31] Their sleeping posture is with the beak tucked under the scapular (shoulder) feathers.

Their flight is slightly undulating with rapid wing beats. Flight speed is about 20 km/h (12 mph).^[32]

Molt

Chickadees molt once a year; no prenuptial molt occurs in the spring. The postjuvenal molt at the end of the first summer of life is partial, involving only the body feathers and wing coverts. Thereafter, the postnuptial molts at the end of each reproductive season are always complete, involving all feathers.

Breeding

A black-capped chickadee excavating a nest cavity in a dead tree

The black-capped chickadee nests in a hole in a tree, 1–7 m (3.3–23.0 ft) above ground. The pair either excavates the hole together, or uses a natural cavity, or sometimes an old woodpecker nest. This species will also nest in a nesting box. The nesting season is from late April through June. The nest is built by the female only. It consists of a base of coarse material such as moss or bark strips, and lining of finer material such as mammal hair. Eggs are white with fine dots of reddish brown concentrated at the larger end. On average, eggs are 1.52 cm × 1.22 cm (0.60 in × 0.48 in). Clutch size is six to eight eggs. Incubation lasts 11–14 days and is by the female only, which is fed by the male. If an unusual disturbance occurs at the nest entrance, the incubating female may utter an explosive hiss, like that of a snake, a probable adaptation to discourage nest predators.^[33]

Hatchlings are altricial, naked with their eyes closed. Nestlings are fed by both sexes, but are brooded by the female only (when the male brings food to her, which she passes on to the young). Young leave the nest 12–16 days after hatching, in great part because the parents start presenting food only outside the nest hole. The young are still fed by the parents for several weeks, but are capable of catching food on their own within a week after leaving the nest.

Black-capped chickadees usually breed only once a year, but second broods are possible if the first one is lost. First breeding is at one year of age. Maximum recorded lifespan is 12 years, but most individuals live only half that long.^[34]

Black-capped chickadees are socially monogamous, and males contribute greatly to reproduction. During the laying and incubation periods, males feed their partners extensively. When the nestlings hatch, males are the primary providers, but as the nestlings grow, females become the main caretakers. Females prefer dominant males, and greater reproductive success is closely related to the higher ranking of the male.^[35]

Black-capped chickadees may interbreed with Carolina chickadees or mountain chickadees where their ranges overlap. Interbreeding with boreal chickadees has also been documented, though it is more rare.^[36]

Dominance hierarchy

During the winter, the species forms flocks through which dominance hierarchies can be easily observed. Dominance hierarchies play an important role in determining the social behaviors among the birds in these flocks. Positive correlates to higher social rankings include territory size, body condition, singing rate, and reproductive success.^[37] The hierarchies are linear and stable; once a relationship is established between two birds, it stays the same for many years. In general, older and more experienced birds are dominant over younger ones, and males are dominant over females.^[35] Dominant and subordinate members differ in their foraging strategies and risk-taking behaviors. Dominant individuals control access to preferred resources and restrict subordinates to foraging in novel, riskier, or suboptimal environments. Subordinate individuals are often observed foraging in the outermost tree parts that are more prone to predators, while dominant individuals forage low and close to the tree trunk.

In experiments, subordinate individuals display less neophobia when approaching novel foods and objects, compared to their dominant counterparts. Subordinate individuals are also more likely to enter novel environments than their dominant counterparts. This is similar to subordinate primates, which feed on novel food more readily than the dominant individuals because they are more used to eating suboptimal and unfamiliar food. No difference is observed in ability to learn novel foraging tasks between dominant and subordinate individuals.^[37]

State and provincial bird

The black-capped chickadee is the state bird of Maine and Massachusetts and the provincial bird of New Brunswick. In 2014, the black-capped chickadee was named the official bird of Vancouver for 2015. In 2022 the black-capped chickadee was named the official bird of Calgary, Alberta. The bird is prominently featured on the standard Maine license plate, as well as welcome signs on major roadways in Massachusetts.

Conservation

The IUCN classifies the black-capped chickadee as least concern due to its wide distribution and large populations.^[1] In Alaska and Washington, and parts of western Canada, black-capped chickadees are among a number of bird species affected by an unknown agent that is causing beak deformities, which may cause stress for affected species by inhibiting feeding ability, mating, and grooming. Black-capped chickadees were the first affected bird species, with reports of the deformity beginning in Alaska in the late 1990s, but more recently the deformity has been observed in close to 30 bird species in the affected areas.^[38]

References

La Nigrakrona paruo (Poecile atricapillus, iam Parus atricapillus) estas eta paseroforma birdo de la familio Paruedoj. Ĝi estas disvastigata en Kanado kaj norda Usono.

Taksonomio

Kvankam ofte lokita en la genro Paruo kun plej parto de aliaj paruoj, analizoj de DNA kaj de morfologio sugestas, ke separi Poecile estas pli akurate pri la rilataro inter tiuj birdoj (Gill et al., 2005). La American Ornithologists' Union traktas Poecile kiel distinga genro delonge.

La nomo de la genro Poecile estas ofte traktata kiel ina (kun finaĵoj por specioj kiaj atricapilla); tamen tion ne specifis la origina genraŭtoro Johann Jakob Kaup, kaj laŭ ICZN la nomo de la genro estu vira kun finaĵoj kiaj atricapillus (del Hoyo et al. 2007).

Aspekto

La Nigrakrona paruo havas nigrajn kronon kaj mentonon kun blankaj vangoj (el kiuj eroj la unua nomigas la specion kaj en Esperanto kaj en la latina scienca nomo atricapillus kio signifas same. La subaj partoj estas blankaj kun ruĝecbruno en la flankoj; la dorso estas griza. Ili havas mallongan malhelan bekon, mallongajn flugilojn kaj longan voston. La vosto estas ĉefe ardezgriza sed oni observis en centra Nov-Ĵerzejo en 2008 komplete blankan kaj ŝajne pli longan kaj elstaran ol la normala griza vosto. Almenaŭ unu alia tiel blanka vosto estis observita. [1]

Distribuado kaj habitato

La reprodukta habitato de la Nigrakrona paruo estas miksita aŭ decidua arbaro en Kanado, Alasko kaj norda Usono. La Nigrakrona paruo kaj Karolina paruo estas praktike nediferencigeblaj per vido, sed ili estas distingaj per voĉo. Ties punkto de koincido estas ĉe Nov-Brunsviko, Nov-Ĵerzejo.

Kutimaro

Ili estas konstantaj loĝantaj, sed foje moviĝas suden en sia teritorio vintre. Dum malvarmaj vintraj noktoj, tiuj birdoj reduktas sian korpotemperaturon ĝis 10-12 °C por konservi energion.

Dum la aŭtuna migrado kaj vintro, paruoj ofte ariĝas kune. Multaj aliaj specioj de birdoj, inklude paruojn, nuksrompulojn kaj paruliedojn, povas ofte kunmanĝi en tiuj aroj. Miksitaj aroj restas kune ĉar la paruoj alvokas kiam trovas bonan manĝofonton. Tiu alvoko formas unuigon por la grupo, permesante aliajn birdojn trovi manĝojn pli efike. Dum arado Nigrakrona paruo tuje starigas fortan socian hierarkion.

En malmulte loĝataj ruraj aŭ arbaraj areoj, tiuj paruoj estas ofte malpli timidaj ol en urba setlejo. Ili povas esti observataj montrantaj scivolemon pri nekutimaj homaj agadoj en sia habitato.

Voĉo

La voĉo de la Nigrakrona paruo estas tre kompleksa (Ficken et al., 1978). Oni klasus 13 distingajn voĉojn, multaj el kiuj estas komplikaj kaj povas komuniki diferencajn tipojn de informado. La kompleksa voĉo de tiuj paruoj estas eble evolua adaptiĝo ilia habitato: ili loĝas kaj manĝas en densa vegetaĵaro, kaj eĉ kiam la aro aras kune, individuoj povas esti nevideblaj de la aliaj aranoj.

Nigrakrona paruo, Regiona Parko Strando Iona

La kanto de la Nigrakrona paruo estas simpl, klara fajfo aŭ du notoj, identaj en ritmo, la unua trione de la dua. Tio distingiĝas el la kvarnota alvoko de la Karolina paruo nome fi-bi fi-bej; el kio la plej malaltaj notoj estas preskaŭ identaj sed la plj altaj notoj fi malaperas, kio faras el la voĉo de la Nigrakrona paruo ion kian bi bej.

Maskloj kantas nur en relativa izoliĝo el aliaj paruoj (inklude siajn partnerojn). En malfrua somero kelkaj junuloj kantas nur unu noton. Ambaŭ seksoj foje faras simplan version de la kanto, kaj tio ŝajne uzeblas por manĝigado de junuloj.

La plej familiara alvoko estas la familiara ĉik-a-di-di-di kio nomigas la birdon en Usono. Tiu simpla alvoko estas surprize kompleksa. Oni observis, ke ĝi konsistas el ĝis 4 distingaj unuoj kiuj povas esti aranĝitaj en diferencaj formoj por komuniki informon pri minacoj el predantoj kaj kunordigado de la grupomovo. Ĵusaj studoj pri alvoko montras ke la nombro de notoj di indikas la nivelon de minaco el proksimaj predantoj. Analizo de ĉirkaŭ 5,000 alarmalvokoj de paruoj, oni trovis ke alarmalvokoj provokataj de malgrandaj, danĝeraj rabobirdoj havas pli mallongan intermezon inter ĉik kaj di kaj tendencas havi kromajn notoajn di, kutime averaĝe 4 anstataŭ du. En unu kazo, alarmalvoko pri nanaj strigoj, baza minaco por paruoj, enhavis 23 notojn di (Templeton et al., 2005). La Karolina paruo faras similan alvokon kiu estas pli rapida kaj altatona.

Estas multaj aliaj alvokoj kaj sonoj kiujn faras tiuj paruoj, kia gorĝa bruo kiun uzas kutime maskloj por indiki minacon de atako de alia masklo, ofte dum manĝo. Tiu alvoko estas uzita ankaŭ en seksa kunteksto. Tiu bruo estas inter la plej kompleksa de la alvokoj, enhavante 2-9 de 14 distingaj notoj en unu populacio studita.

Dieto

Nigrakrona paruo manĝas ĉe birdomanĝejoj kaj frapas sur branĉo por malfermi ĝin.

Tiuj birdoj saltetas inter branĉoj serĉe de manĝo, foje penditaj kapalteren; ili povas fari mallongajn flugojn por kapti insektojn dumfluge. Insektoj formas grandan parton de sia dieto, ĉefe somere; semoj kaj beroj iĝas gravaj vintre. Ili rapide prenas nigrajn oleosemojn de sunfloro el urbaj birdomanĝajoj. Ili foje martelas semojn sur arbo aŭ arbusto por malfermi ilin; ili ankaŭ stokas semojn por posta uzo.

Reproduktado

La Nigrakrona paruo nestumas en arbotruo; la paro elfosas la neston, uzante naturan kavaĵon aŭ foje malnovan neston de pego. Ili povas interreproduktiĝi kun Karolina paruo aŭ kun la Montoparuo kie la teritorioj koincidas.

Rilato kun homoj

Nigrakrona paruo en kulturo

• Tiu estas la provinca birdo de Nov-Brunsviko kaj la ŝtata birdo de Majno kaj Masaĉuseco.
• Kanada porinfana gazeto nomiĝas Chickadee, tio estas "paruo".
• "My Little Chickadee" (Mia parueto) estis unu el la plej konataj kaj ofte uzataj frapfrazoj de W. C. Fields.

Referencoj

El carbonero cabecinegro o carbonero de capucha negra (Poecile atricapillus),^[2]​^[3]​ es una especie de ave paseriforme de la familia de los páridos (Paridae), endémica de América del Norte.

Distribución y hábitat

Se puede encontrar de costa a costa, desde la mitad septentrional de Estados Unidos en el sur, hasta la bahía James, el extremo sur de los Territorios del Noroeste y el Yukón y la mitad sur de Alaska en el norte. Su hábitat preferido es el bosque de hoja caduca o mixto caducifolio. También se encuentra en bosques abiertos, parques y áreas suburbanas.

La segregación de su hábitat es el principal factor que lo separa tanto del Poecile hudsonicus en el norte y el Poecile rufescens al noroeste (estas dos especies prefieren estrictamente los bosques de coníferas). La altitud también lo separa del Poecile gambeli en las montañas occidentales y el Poecile carolinensis en Great Smokey Mountains.

Referencias

• Del Hoyo, J., Elliot, A., & Christie D. (eds). (2007). Handbook of the Birds of the World. Volume 12: Picathartes to Tits and Chickadees. Lynx Edicions. ISBN 978-84-96553-42-2
• Smith, S. M. (1991): The black-capped Chickadee: Behavioural Ecology and Natural History. Cornell University Press. ISBN 0-8014-2382-1 (1991 reprint).

Poecile atricapillus Poecile generoko animalia da. Hegaztien barruko Paridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Poecile
• Paridae

Amerikanhömötiainen (Poecile atricapillus)^[2] on pieni, tiaisiin kuuluva Pohjois-Amerikassa elävä varpuslintu.

Ulkonäkö ja koko

Amerikanhömötiainen on 12-15 senttimetriä pitkä ja painaa 9-14 grammaa.^[3] Amerikanhömötiaisella on musta pää ja leukalappu, valkoiset posket, harmaa selkä, siivet ja pyrstö sekä valkoinen vatsa ja ruskeat kupeet.^[3]

Levinneisyys

Amerikanhömötiaisia esiintyy Kanadassa ja Yhdysvaltain pohjoisosissa sekä Alaskassa.^[3]

Ravinto

Talvisin amerikanhömötiainen syö puolet kasviravintoa, kuten siemeniä ja marjoja, ja puolet eläinperäistä ravintoa, kuten hyönteisiä, hämähäkkejä ja talia. Muulloin eläinravinnon osuuson 80-90 prosenttia.^[3]

Lisääntyminen

Amerikanhömötiainen on kolopesijä. Se pesii linnunpönttöihin, luonnonkoloihin tai itse puuhun kovertamiinsa koloihin. Lintu munii 1-13 munaa, joita haudotaan 12-13 päivää. Poikaset viipyvät pesässä 12-16 päivää.^[3]

Vanhin tunnettu luonnossa elänyt amerikanhömötiainen eli 12 vuotta ja 5 kuukautta vanhaksi.^[3]

Lähteet

Poecile atricapillus

La mésange à tête noire (Poecile atricapillus) est une espèce de passereaux de la famille des paridés. C'est la plus commune des mésanges d'Amérique.

Description

D'une longueur de 12 à 14 cm, cet oiseau se caractérise par sa calotte noire, ses joues blanches, le dos gris, le ventre blanc et les flancs chamois parfois elle peut avoir des parties bleutées près des ailes.

Vol

Légèrement ondulé et se caractérisant par des arrêts fréquents, elle va très vite et n'a pas très peur des humains.

Répartition géographique et habitat

Elle se retrouve en Alaska, au Canada et dans le nord des États-Unis. Elle est sédentaire et occupe presque tous les habitats : forêts de feuillus ou mixtes, parcs, jardins...

Comportement

C'est un oiseau grégaire, en dehors de périodes de nidification, elle vit en groupe avec d'autres mésanges. C'est une visiteuse habituelle des mangeoires en hiver. Également, la mésange à tête noire est très curieuse. Elle n'hésite pas à venir manger dans des mains humaines lorsqu'on lui tend des graines de tournesol. Elle entre en hypothermie les nuits froides de l'hiver pour conserver son énergie.

Chant

Tchic-a-di di-di ou di-di-di ou Di-di-di tchic-a. On peut aussi entendre un fi-u.

Régime alimentaire

Elle se nourrit l’été surtout d'insectes (dont chenilles ), mais aussi de baies, de jeunes bourgeons, de tout petits escargots et de graines, etc. L'hiver, étant privée de beaucoup d'insectes, elle se nourrit de bourgeons, de quelques baies restantes sur les arbustes (aubépine, sureau, buissons ardents), de larves, d'insectes engourdis, de graines qu'elle trouve dans les mangeoires et parfois au sol quand il y a peu de neige. Elle est très peu farouche et peut venir s'alimenter dans les mains des humains quand ceux-ci lui tendent des graines (tournesols et arachides). Les mésanges adoptent des postures acrobatiques; le plus souvent suspendues la tête en bas pour dénicher leur nourriture dans les endroits les plus inaccessibles.

Reproduction

Elle pond de 6 à 8 œufs tachetés de rose très pâle dans un nid situé dans une cavité qu'elle creuse dans le tronc d'un arbre mort ou dans un nichoir. Elle s'abrite quelquefois dans des pots si elle ne trouve pas d'arbre mort. La couvaison, effectuée par la femelle, est de 12 à 16 jours. À la naissance, les oisillons n'ont pas de plumes, mais au bout de 3 jours on peut parfois apercevoir un petit duvet de plume.

La sortie du nid a lieu entre 13 et 15 jours, les jeunes mésanges sont alors en plein apprentissage, les parents les nourrissent encore pendant 8 à 10 jours; c'est à ce moment-là qu'on observe des oisillons, dans les haies de jardins, parfois malhabiles pour s'envoler et qu'on croit trop souvent tombés du nid.

Voir aussi

De Amerikaanse matkop (Poecile atricapillus; synoniem: Parus atricapillus) is een zangvogel uit de familie van echte mezen (Paridae). De vogel komt voor in het noorden van de Verenigde Staten, Canada en Alaska. Het is de "nationale vogel" van de staten Maine en Massachusetts (beide VS) en de provincie New Brunswick (Canada).

Kenmerken

De Amerikaanse matkop heeft het formaat van een (Euraziatische) matkop en lijkt daar ook erg op. De Amerikaanse matkop heeft een grotere zwarte "bef" onder de snavel en maakt een ander geluid.

Binnen Noord-Amerika is weer het onderscheid tussen Amerikaanse matkop en Carolinamees erg lastig. De Carolinamees komt wat zuidelijker voor, maar er is een zone waar beide soorten voorkomen en waar zij ook hybridiseren. Voor kenners is het geluid het belangrijkste middel om de soorten te kunnen onderscheiden. Dit kenmerk is echter weer problematisch in de overlapzone door de aanwezigheid van bastaards en omdat blijkt dat de soorten elkaars geluiden imiteren.

Feitelijk vormen de Amerikaanse matkop, matkop, glanskop en Carolinamees een complex van nauw verwante soorten.

Amerikaanse matkop bij silo met vogelvoer.

Leefgebied

De vogel komt voor in gemengd bos, loofbos, parken, grote tuinen en wilgenstruweel. Een opvallend kenmerk van vogels in dun bevolkte gebieden is hun nieuwsgierigheid en gebrek aan schuwheid voor mensen en menselijke activiteiten.

De soort telt 9 ondersoorten:

• P. a. turneri: centraal en zuidelijk Alaska en noordwestelijk Canada.
• P. a. occidentalis: de zuidwestkust van Canada en de noordwestelijke Verenigde Staten.
• P. a. fortuitus: inlands zuidwestelijk Canada en de noordwestelijke Verenigde Staten.
• P. a. septentrionalis: van westelijk en centraal Canada tot de centrale Verenigde Staten.
• P. a. bartletti: Newfoundland.
• P. a. atricapillus: van oostelijk Canada tot de centrale en noordoostelijke Verenigde Staten.
• P. a. garrinus: de westelijk-centrale Verenigde Staten.
• P. a. nevadensis: de westelijke Verenigde Staten.
• P. a. practicus: de Appalachen.

• Black-capped chickadee all about birds

Sikora jasnoskrzydła (Poecile atricapillus) – gatunek ptaka z rodziny sikor (Paridae). Wyróżniono kilka podgatunków P. atricapillus^[4][2]:

• P. atricapillus turneri – środkowa i południowa Alaska i północno-zachodnia Kanada.
• P. atricapillus occidentalis – wybrzeża południowo-zachodniej Kanady i północno-zachodnie USA.
• P. atricapillus fortuitus – południowo-zachodnia Kanada i północno-zachodnie USA.
• P. atricapillus septentrionalis – zachodnia i środkowa Kanada do środkowego USA.
• P. atricapillus bartletti – Nowa Fundlandia.
• P. atricapillus atricapillus – wschodnia Kanada do środkowych i północno-wschodnich USA.
• P. atricapillus garrinus – zachodnio-środkowe USA.
• P. atricapillus nevadensis – zachodnie USA.
• P. atricapillus practicus – Appalachy.

Charakterystyka

Długość ciała 12,7 cm, rozpiętość skrzydeł 18‒20 cm, masa ciała 11 g. Charakterystyczna czarna czapka i śliniaczek o postrzępionym dolnym brzegu; policzki białe. Boki płowe. Biało obrzeżone pokrywy skrzydłowe. Często żeruje w mieszanych stadkach jak większość sikor. Odwiedza karmniki.

Zasięg, środowisko

Liściaste oraz mieszane zadrzewienia, zarośla wierzbowe i żywopłoty. Gniazda zakłada w dziuplach i w skrzynkach lęgowych. Osiadła w środkowej i północno-zachodniej części Ameryki Północnej.

Przypisy

Bibliografia

• Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
• David Chandler, Dominic Couzens, Euan Dunn, Jonathan Elphic, Rob Hume i inni: Fakty o zwierzętach świata: Ptaki. Warszawa: MULTICO, 2008. ISBN 978-83-7073-583-8.

Amerikansk talltita^[2] (Poecile atricapillus) är en nordamerikansk fågel i familjen mesar inom ordningen tättingar.^[3]

Utbredning och systematik

Amerikansk talltita delas upp i nio underarter:^[3]

• P. a. turneri – förekommer i Alaska och närbelägna nordvästra Kanada
• P. a. occidentalis – allra sydvästligaste British Columbia till nordvästra Kalifornien (väster om Kaskadbergen)
• P. a. fortuitus – södra inlandet i British Columbia till nordvästra Montana och nordvästra Idaho
• P. a. garrinus – Klippiga bergen (sydöstra Idaho till Wyoming, östra Utah och New Mexico)
• P. a. nevadensis – Great Basin i sydvästra USA (östra Oregon till Idaho, Nevada och västra Utah)
• P. a. bartletti – Newfoundland och Miquelon
• P. a. atricapillus – östra Kanada och nordöstra USA
• P. a. practicus – nordöstra USA (Appalacherna)
• P. a. septentrionalis – västra Kanada och centrala USA

Släktestillhörighet

Arten placerade tidigare i det stora messläktet Parus. Data från jämförande studier av DNA och morfologi visade att en uppdelning av släktet bättre beskriver mesfåglarnas släktskap^[4][5] varför de flesta auktoriteter idag behandlar Poecile som ett distinkt släkte.^[3]

Namn

Det vetenskapliga namnet Poecile har ofta kategoriserats som femininum vilket resulterat i att artepitetet stavats hudsonica. Men Johann Jakob Kaup, auktor för taxonet Poecile, specificerade inte detta och genom att följa regelverket uppsatt av ICZN så måste släktnamnet kategoriseras som maskulinum vilket ger att artepitet förblir atricapillus.^[6]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1]

Referenser

1. ^ [a b c] Birdlife International 2016 Poecile atricapillus Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-20.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ [a b c] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-02-01
4. ^ Gill, F.B., B. Slikas, and F.H. Sheldon (2005), Phylogeny of titmice (Paridae): II. Species relationships based on sequences of the mitochondrial cytochrome-b gene, Auk 122, 121-143.
5. ^ Johansson, U.S., J. Ekman, R.C.K. Bowie, P. Halvarsson, J.I. Ohlson, T.D. Price, and P.G.P. Ericson (2013), A complete multilocus species phylogeny of the tits and chickadees (Aves: Paridae), Mol. Phylogenet. Evol. 69, 852-860.
6. ^ del Hoyo, J., Elliot, A., & Christie D. (eds). (2007). Handbook of the Birds of the World. Volume 12: Picathartes to Tits and Chickadees. Lynx Edicions. ISBN 9788496553422

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör amerikansk talltita.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Poecile atricapillus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Гаїчка світлокрила (Poecile atricapillus) — американська співоча пташка. Оскільки все ще дискутується питання, чи Poecile являє собою окремий рід, чи підрід роду Parus, в науковій літературі назва гаїчки світлокрилої часто подається також як Parus atricapillus.

Морфологія

Довжина тіла гаїчки світлокрилої — близько 13 см. Це відносно невелика співоча пташка з відносно великою головою. Верх голови, шия і горло мають чорне оперення, на щоках біле, сіре на спині і жовто-коричневе знизу і на боках. Короткі темні крила і довгий хвіст темносірі з білими краями.

Вокалізація - виразна і нешвидка трель чік-a-ді-ді-ді, звідси і англійська назва птаха англ. Chickadee. Як твердить Andy Bezener, ця вокалізація призначена для утримання зграї разом та комунікації між її членами^[1].

Поширення

Гаїчка світлокрила традиційно поширена в лісах зі старими деревостанами на півдні Канади і на півночі США, але також масово трапляється в парках і серед міської забудови.

Поведінка

Гаїчка світлокрила збирає комах, насіння і ягоди в заростях, роблячи також припаси на холодну пору року. Взимку птах часто відвідує годівнички і навіть їсть з рук людей. Поза сезоном розмноження гаїчки світлокрилі утворюють малі галасливі зграї. Як правило, ці зграї включають близько десяти птахів.

Розмноження

У травні або червні гаїчка світлокрила будує мископодібне гніздо з рослин, пір'я і волосся в дуплах дерев або в синичнику. У кладці близько восьми яєць. Добре вивчений вплив соціальної ієрархії на репродуктивну поведінку. Завдяки маленьким зимовим зграям, гаїчка світлокрила дуже добре знайома з іншими птахами свого виду у своїй безпосередній зоні розмноження і формує соціальну ієрархію. Звичайно, паруються між собою найвищі в ієрархії партнери. Іноді вони тримаються разом довше, ніж один сезон розмноження. Тим не менше, самки покидають своїх партнерів, коли їм трапляється нагода спаруватися з самцем вищого рангу. ^[2] Це було доведено в дослідженні, в якому були вилучені самки у семи самців найвищого рангу. Протягом наступних двох днів самиці, що залишилися на території зграї, відокремлювалися від своїх самців, щоб вступити у відносини з доступними чоловіками вищого рангу. Після того, як нові самиці зайняли вищий ранг, вони почали переслідувати інших самиць нижчого рангу. Нарешті, щоб завершити дослідження, зі зграї було забрано шістьох самок нижчого рангу, спарованих з самцями нижчого рангу. Ці самці так і залишилися без партнерок^[3].

Там, де ареали поширення перекриваються, цей вид може схрещуватися з гаїчкою каролінською і з гаїчкою гірською.

Джерела

Література

• Colin Harrison & Alan Greensmith: Vögel. Dorling Kindersley Limited, London 1993, 2000, ISBN 3-831-00785-3.
• Bryan Richard: Vögel. Parragon, Bath, ISBN 1-405-45506-3.

Інтернет-джерела

• BirdLife International (2013.1). Гаїчка світлокрила: інформація на сайті МСОП (англ.)
• Гаїчка світлокрила: інформація на сайті МСОП (англ.)

Примітки

Bạc má mũ đen, tên khoa học Poecile atricapillus, là một loài chim trong họ Paridae.^[2] Nó là chim biểu tượng tiểu bang của Maine và Massachusetts ở Hoa Kỳ, là chim biểu tượng tỉnh New Brunswick ở Canada. Loài chim này đáng chú ý với khả năng hạ thấp nhiệt độ cơ thể của nó trong đêm mùa đông lạnh, trí nhớ không gian xác định nơi cất trữ thức ăn, và sự dạn dĩ của nó đối với con người (chúng có thể ăn thức ăn trên bàn tay con người).

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Poecile atricapillus tại Wikispecies

Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Гаичка черношапочная.
Ричмонд, Британская Колумбия

Черношапочная гаичка^[1] (лат. Poecile atricapillus) — небольшая птичка из семейства синицевых, обитающая в Северной Америке.

Описание

Небольшая птичка около 13 см в длину. Легко выделяется своим маленьким пухлым телом, большой чёрной шапочкой на голове, чёрным пятном на горле, и белыми щёчками. Верхняя часть тела и крылья тёмные зеленовато-серые, с белыми и чёрными полосками. Грудка по бокам тёмно-жёлтая, в середине беловатая. Клюв и лапки тёмные, преимущественной чёрные. По окраске самцы и самки не отличаются друг от друга.

Отличия от схожих видов

В районах, где ареал черношапочной гаички пересекается с ареалом близкой ей каролинской гаички (Poecile carolinensis), а это территория США от южных районов Канзаса до центрального Нью-Джерси, идентификация может быть несколько затруднена. В таких случаях выделяют следующие различия при сравнении:

• У гаички каролинской чёрное пятно в передней части шеи меньше и более ярко выражено.
• У гачички черношапочной на внутренней стороне больших кроющих перьев крыла имеются широкие белые каёмки, в то время как у гаички каролинской они серого цвета.
• У гачички черношапочной белая каёмка у внешней стороны хвоста гораздо шире.
• У каролинской гаички желтовато-коричневая окраска брюшка слабее выражена.

Распространение

Обитает в Северной Америке. Ареал захватывает большую часть территории Канады и примерно две трети территории США. Живёт в лиственных лесах, редколесье; встречается в тополиных рощах и лозняках, встречается в парках. Ведёт оседлый образ жизни, но зимой может перелетать на юг в пределах своего ареала.

Образ жизни

Черношапочные гаички прыгают, как домовые воробьи: чаще на ветках деревьев, реже на земле. Формирование пары происходит осенью, яйца откладываются в промежутке между апрелем и серединой июля, в зависимости от широты. Самка строит гнездо и насиживает яйца сама, самец в это время приносит ей пищу. Гнездо устраивается в дуплах деревьев, часто на месте старых гнёзд дятлов. В районах пересекания с гаичкой каролинской и гаичкой Гамбела (Poecile gambeli) могут появляться межвидовые гибриды. Иногда самка оставляет кладку и на короткое время, до 7 минут, улетает в поисках еды.

Каждая пара имеет свою территорию, размер которой варьирует от 1.5 до 5.3 гектар. Многие пары остаются вместе в течение нескольких лет подряд. Негнездовые гаички сбиваются в смешанные стайки вместе с поползнями, дятлами, корольками (Regulus), славками (Sylviidae) и виреонами (vireo).

Питается как животной, так и растительной пищей: насекомыми, пауками, ягодами жимолости и черники, семенами тсуги, восковыми ягодами сумаха ядовитого (Toxicodendron radicans) и восковницы (Myrica). Во время брачного периода предпочитает гусениц. Соотношение животной и растительной пищи оценивается как 70 % на 30 %.

Систематика

Гаичку черношапочную часто по традиции причисляют к роду Parus, однако данные последовательности цитохромы b в митохондриальной ДНК и морфологические отличия показывают, что род гаички (Poecile) более адекватно выражают особенности этих птиц (Gill et al., 2005). Американский орнитологический союз (англ. American Ornithologists' Union) некоторое время назад выделил этот род как отдельный.

Примечания

アメリカコガラ（学名：Parus atricapillus）は、スズメ目シジュウカラ科に分類される鳥類の一種。

生態[編集]

全長13cm程度の大きさのアメリカ大陸北部に分布する留鳥。広葉樹林に群れを成して生活する。同じコガラの名を持つカロライナコガラとは南部と北部で棲み分けており、生息域が重なる区域は少ない。カロライナコガラとは、喉元の黒色模様が真っ直ぐではないのと、一部の羽が白っぽい部分が異なる。近年の研究で、その鳴き声が複雑で様々な情報を持つことがわかった^[1]。

分布[編集]

アメリカ合衆国、カナダ

Sibley分類体系上の位置[編集]

脚注[編集]

1. ^ 鳴き声で危険の度合いまでを警告するアメリカコガラ

関連項目[編集]