Asian badgers (Meles leucurus) range widely throughout the temperate regions of eastern Europe and Asia. Their range extends from eastern Russia to China and is bordered in the south by the Himalayas. The western boundary of their range is the Ural-Volga region of Russia, along which, they are sympatric with European badgers (Meles meles).
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Badgers of the genus Meles have a relatively high count of rod to cone cells. In addition, they have a tapetum which reflects light back through the retina. These features aid in night vision. The eyes of Meles badgers are relatively small for nocturnal mammals. This indicates that eyesight may be of less importance to the animal than other senses. Meles badgers have an extremely well developed sense of smell. Scroll bones in the nasal cavity provide a large surface area for sensory epithelia.
Little is known about hearing in Meles badgers. They produce a large variety of noises covering a wide range of frequencies. These noises may be useful in communication.
Communication Channels: visual ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Current information on population trends is not available for M. leucurus.
US Federal List: no special status
State of Michigan List: no special status
There is evidence of Asian badgers preying upon livestock, calves and foals. They are also attracted to grapes in vineyards, and may damage fences to access them.
Negative Impacts: crop pest
Asian badger's hair is used for various types of brushes. Their hide is used to make rugs and leatherwork.
Positive Impacts: body parts are source of valuable material
Members of genus Meles are commonly parasitized by fleas (Paraceras melis), lice (Trichodectes melis), and ticks (Ixodes), and to a lesser degree, mites. No specific information is available for M. leucurus.
Commensal/Parasitic Species:
Asian badgers are omnivorous and consume a wide variety of foods, including earthworms, insects, mammals, reptiles, birds, frogs, mollusks, berries, pine nuts, and other plant material. Regional badger diet is based largely on availability. Throughout much of its range, earthworms (Lumbricus terrestris) are the most common food source. Insects make up the majority of the Asian badger's diet in more arid regions, such as Mongolia. A population on Bol’shoi Chukhtinskii Island in Russia may subsist largely on pine nuts. They have also been known to prey on young livestock.
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles; fish; eggs; insects; mollusks; terrestrial worms
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems; seeds, grains, and nuts; fruit
Primary Diet: carnivore (Insectivore , Vermivore); herbivore (Granivore )
Asian badgers occupy a diverse range of habitats. They are found in deciduous, coniferous and mixed forests, as well as mountainous regions, steppes, semi-deserts, and tundra. In forested areas they often dig burrows on the south-facing slopes of ravines, where the snow melts earlier. They prefer areas with well-drained soil. In steppe regions they often occupy gullies. They may burrow in the banks of coastal lakes, as well as near the bottom of sand dunes. They always stay near a water source. In the Caucasus Mountains, they range vertically from sea level to the alpine meadows.
Range elevation: Sea level to 3000 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: tundra ; desert or dune ; savanna or grassland ; forest ; mountains
There is no data available on the lifespan of M. leucurus in the wild or in captivity. Meles meles, a close relative, may reach 15 years in the wild; however, it is fairly unusual for individuals to exceed 10 years. The oldest known captive M. meles was 19 1/2 years.
Asian badgers have a stocky, somewhat wedge-shaped body. Their limbs are short, with strong elongated claws (22 to 26 mm) that are well-adapted for digging. The average size and mass of Asian badgers varies regionally. Those found in Siberia are larger than those from the far-Eastern part of the range. Their mass also varies throughout the year, peaking in the fall before hibernation. Males are generally larger, but there is variation in the degree of sexual dimorphism between different populations.
The pelage of Asian badgers is dense and coarse. They are generally grayish-silver with a white face and dark brown or black stripes running over each eye. They exhibit a range of regional pelage coloration. Specimens from Mongolia have a relatively lighter coat, while those from the Amur region are particularly dark in color. In addition, mountain inhabitants are almost always darker than those of the plains.
Range mass: 3.5 to 9 kg.
Range length: 49.5 to 70 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Asian badger cubs may be preyed upon by lynxes, wolves, and wolverines, where their ranges overlap. Adult badgers are not known to have predators.
Known Predators:
Asian badgers can mate year-round and fertilization can occur at any time, but cubs are generally only born between mid-January and mid-March. This is achieved through delayed implantation.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Badgers of the genus Meles give birth once per year, usually between mid-January and mid-March. Mating occurs primarily in the spring. Mating and fertilization may occur throughout the year, but implantation is delayed. There is no data available specific to M. leucurus.
Range number of offspring: 1 to 5.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 13 to 14 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 12 to 15 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; delayed implantation
Badgers of genus Meles show alloparental behavior, where related individuals help raise the young. These relatives may chase the young into the den when they are threatened, or chase away predators. There is no data available for M. leucurus, specifically.
Parental Investment: female parental care
Asiya porsuğu[1] (lat. Meles leucurus) — Yırtıcılar dəstəsinə aid olan heyvan növü. Əsasən Rusiya (Volqadan Cənubi Sibirə qədəre ki ərazilər), Orta Asiya, Monqolustan, Çin və Koreya yarımadası ərazisində yayılmışdır.
Həyat tərzi baxımında Asiya porsuqları Avropa porsuqları ilə eyni olsa da, rəng və ölçü baxımından kəskin şəkildə fərqlənirlər. Əsasən meşə zonasında rastlanılır. Ancaq tayqa çölləri və yarımsəhralarda da rastlanılır. Asiya porsuğu gecə həyat tərzi keçirir. Bitkilər, omurgasızlar, kiçik gəmiricilər, sürünənlər və kirpilərlə qidalanırlar. Dərin və mürəkkəb quruluşa malik dəliklər qazanırlar. Uzun sürən boğazlıq dövründən sonra (450 günə qədər) dişi 6 bala verir. Şimal ərazilərində Asiya porsuqları qış yuxusuna gedir.
Asiya və avropa porsuqlarının yayılma arealının kəsişdiyi ərazilərdə hibritləşmə baş verir.
Asiya porsuğu (lat. Meles leucurus) — Yırtıcılar dəstəsinə aid olan heyvan növü. Əsasən Rusiya (Volqadan Cənubi Sibirə qədəre ki ərazilər), Orta Asiya, Monqolustan, Çin və Koreya yarımadası ərazisində yayılmışdır.
Həyat tərzi baxımında Asiya porsuqları Avropa porsuqları ilə eyni olsa da, rəng və ölçü baxımından kəskin şəkildə fərqlənirlər. Əsasən meşə zonasında rastlanılır. Ancaq tayqa çölləri və yarımsəhralarda da rastlanılır. Asiya porsuğu gecə həyat tərzi keçirir. Bitkilər, omurgasızlar, kiçik gəmiricilər, sürünənlər və kirpilərlə qidalanırlar. Dərin və mürəkkəb quruluşa malik dəliklər qazanırlar. Uzun sürən boğazlıq dövründən sonra (450 günə qədər) dişi 6 bala verir. Şimal ərazilərində Asiya porsuqları qış yuxusuna gedir.
Asiya və avropa porsuqlarının yayılma arealının kəsişdiyi ərazilərdə hibritləşmə baş verir.
El toixó asiàtic (Meles leucurus) és una espècie de mamífer mustèlid originari de la Xina, el Kazakhstan, la península de Corea i Rússia. És d'un color més clar que el toixó europeu (Meles meles). És més petit que els seus parents europeus i té les dents molars relativament més grans.
El toixó asiàtic (Meles leucurus) és una espècie de mamífer mustèlid originari de la Xina, el Kazakhstan, la península de Corea i Rússia. És d'un color més clar que el toixó europeu (Meles meles). És més petit que els seus parents europeus i té les dents molars relativament més grans.
Der Asiatische Dachs (Meles leucurus) ist ein Raubtier aus der Familie der Marder und eine von vier Arten der Gattung Meles, die ehemals in einer Art zusammengefasst waren.[1] Die Verbreitung der asiatischen Art reicht von der Wolga ostwärts durch die gemäßigten Breiten bis nach Ostasien.
Der Asiatische Dachs ist mit etwa 50–70 cm Körperlänge etwas kleiner als der Europäische Dachs. Die Schwanzlänge liegt zwischen 13 und 20 cm, das Gewicht etwa zwischen 3,5 und 9 kg.
Die Art ähnelt stark dem Europäischen Dachs, ist jedoch insgesamt heller und zeigt eine hellere, feinere Kopfzeichnung. Der Körperbau ist gedrungen, die Beine sind kurz wie auch der Schwanz. Die vorderen Pfoten tragen kräftige Grabklauen, die hinteren Klauen sind weniger stark ausgeprägt. Die Sohlen sind unbehaart. Das raue und dichte Haarkleid ist oberseits recht lang, unterseits kurz, schwarz und weniger dicht. Der Kopf zeigt eine charakteristische Streifenzeichnung, bei der auf weißem Grund zwei schmale schwarzbraune Streifen über die Augen bis zu den Ohren laufen. Die Ohrspitzen sind weiß. Die Nase ist lang und rüsselförmig und zeigt einen breiten Nasenspiegel. Weibchen tragen drei Zitzenpaare. Die Zahnformel lautet I 3/3 – C 1/1 – P 3/3 M 1/2 = 34.
Das Verbreitungsgebiet des Asiatischen Dachses erstreckt sich östlich der Wolga durch Mittelasien, die Mongolei und China bis zur Koreanischen Halbinsel. Sie grenzt im Westen an das Verbreitungsgebiet des Europäischen Dachses. Zwischen der oberen Wolga und der Kama gibt es einen Bereich, in dem beide Arten sympatrisch vorkommen. Lediglich im Schiguligebirge kommt der Asiatische Dachs auch westlich der Wolga vor.
In China, Russland und der Mongolei wird die Art legal wie illegal bejagt. Sie wird von der IUCN aber als nicht bedroht angesehen.
Es werden zwei Unterarten anerkannt.[2]
Die Lebensweise ähnelt stark der des Europäischen Dachses. Ausführlichere Untersuchungen zu Unterschieden zwischen den Arten bzgl. der Lebensweise fehlen bislang. Der Asiatische Dachs ist nachtaktiv und ernährt sich vorwiegend von Regenwürmern und Insekten. Gelegentlich kommen Bienen- oder Wespennester, Vogelgelege, Aas oder Kleinsäuger hinzu. Je nach Angebot im Laufe des Jahres kann der pflanzliche Anteil an der Nahrung stark ansteigen. Diese besteht aus Früchten, Nüssen und Eicheln, Wurzeln und Knollen oder Ackerfrüchten.
Der Asiatische Dachs kommt vorzugsweise in reich strukturierten Laubwäldern oder Weideland mit eingestreuten Gehölzen vor, findet sich aber auch in Misch- und Nadelwäldern, Buschland, in Vororten größerer Städte, in Steppen und in Halbwüsten. Die Höhenverbreitung reicht bis in 2500 m im Tian Shan und vermutlich sogar bis 4000 m im Hochland von Tibet. In den nördlichen Teilen des Verbreitungsgebiets hält die Art Winterruhe.
Bis Ende der 1990er Jahre wurde der paläarktisch verbreitete Dachs (Meles meles; vgl. Verbreitung von Arctonyx) als einzige rezente Art der Gattung Meles angesehen. Neuere morphologische Untersuchungen des Baculums[3] und der Molaren[4] sowie Untersuchungen der mitochondrialen DNA[5] haben aber ergeben, dass die vier bislang beschriebenen Subspeziesgruppen jeweils Artstatus verdienen. Die Art wurde daher aufgeteilt in den Europäischen Dachs (Meles meles), den Asiatischen Dachs (Meles leucurus), den Transkaukasischen Dachs (Meles canescens) und den Japanischen Dachs (Meles anakuma).[1]
Der Asiatische Dachs (Meles leucurus) ist ein Raubtier aus der Familie der Marder und eine von vier Arten der Gattung Meles, die ehemals in einer Art zusammengefasst waren. Die Verbreitung der asiatischen Art reicht von der Wolga ostwärts durch die gemäßigten Breiten bis nach Ostasien.
The Asian badger (Meles leucurus), also known as the sand badger, is a species of badger native to Mongolia, China, Kazakhstan, Kyrgyzstan, the Korean Peninsula and Russia.
.jpg)
The Asian badger is mostly lighter in colour than the European badger, though some forms may closely approach the former in colour, if not darker, with smudges of ocherous and brownish highlights. The flanks are lighter than the middle of the back, and the facial stripes are usually brown rather than black. The facial stripes narrow behind the eyes and extend above the ears. The white parts of the head are usually dirtier in colour than those of the European badger. The light stripe passing along the top of the head between the two stripes is relatively short and narrow. The Asian badger is generally smaller than the European badger and has relatively longer upper molars.[3] It appears to be the smallest of the three Meles badgers despite regional size variations, with the largest-bodied populations in Siberia. Body mass typically ranges from 3.5 to 9 kg (7.7 to 19.8 lb) and length from 50 to 70 cm (20 to 28 in).[4][5] The average weight of three adult males from Sobaeksan National Park was 6 kg (13 lb).[6]
Five subspecies are recognized.[7]
Asian badgers have a large range including the southern portion of Russia east of the Urals, Kazakhstan, Mongolia, China, and Korea. The species can be found within areas of high elevation (perhaps up to 4,000 m (13,000 ft)) in the Ural Mountains, the Tian Shan mountains, and the Tibetan Plateau. The ranges of Asian and European badgers are separated in places by the Volga River. Asian badgers prefer open deciduous woodland and adjacent pastureland, but also inhabit coniferous and mixed woodlands, scrub and steppe. They are sometimes found in suburban areas.[2]
Asian badgers are legally hunted in China, Russia and Mongolia, as well as illegally within protected areas in China. Russia's established badger hunting season usually takes place from August to November.[2]
In Mongolian traditional medicine, balm made from badger fat oil is used as a remedy for variety of ailments and diseases such as pulmonary tuberculosis, pneumonia, bronchitis, stomach ulcer, inflammatory diseases of the kidney, intestinal diseases and colds.
The Asian badger (Meles leucurus), also known as the sand badger, is a species of badger native to Mongolia, China, Kazakhstan, Kyrgyzstan, the Korean Peninsula and Russia.
El tejón asiático (Meles leucurus) es una especie de mamífero mustélido nativo de China, Kazajistán, la península de Corea y Rusia.
El tejón asiático tiene un color más claro que el tejón europeo (Meles meles). Los flancos son más claros que la mitad de la espalda y las rayas de la cara son más marrones que negros. A diferencia de las líneas faciales del tejón europeo, los de esta especie se extienden por los ojos y arriba de las orejas. La línea clara discurre a lo largo de la corona de la cabeza entre las dos líneas obscuras y es relativamente corta y angosta. Son más pequeños que sus primos europeos y tienen molares superiores relativamente más grandes.[3]
Para 2005, se habían reconocido 5 subespecies:[4]
El tejón asiático tiene un amplio rango de distribución que incluye el sudeste de Rusia al este de los montes Urales, Kazajistán, Mongolia, China y Corea. La especie puede hallarse a grandes alturas (tal vez hasta los 4000 msnm) en los montes Urales, las montañas Tian Shan y la meseta del Tíbet. Los rangos de distribución de los tejones de Asia y Europa están separados en algunos lugares por el río Volga.Los tejones asiáticos prefieren los bosques caducifolios y las áreas de pastura adyacentes, pero habita también en los bosque mixtos y de coníferas, matorrales y estepa. En ocasiones se hallan en áreas suburbanas.[1]
La especie es cazada legalmente en China, Rusia y Mongolia, e ilegalmente en áreas protegidas en China. En Rusia la temporada de caza usualmente va de agosto a noviembre.[1]
Datos: Q728454
Multimedia:
Especies: Meles leucurus
El tejón asiático (Meles leucurus) es una especie de mamífero mustélido nativo de China, Kazajistán, la península de Corea y Rusia.
Meles leucurus Meles generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mustelinae azpifamilia eta Mustelidae familian sailkatuta dago.
Meles leucurus Meles generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mustelinae azpifamilia eta Mustelidae familian sailkatuta dago.
Meles leucurus est une espèce de la famille des Mustélidés. Ce blaireau asiatique a été longtemps considéré comme une simple sous-espèce (Meles meles leucurus) du blaireau eurasiatique (Meles meles), à présent réduit aux seuls blaireaux européens[2],[3]. On le rencontre dans une large aire de répartition allant de la Russie à la Corée en passant par la Chine et le Kazakhstan.
Cette espèce a été décrite pour la première fois en 1847 par le naturaliste britannique Brian Houghton Hodgson (1800-1894).
Cette espèce a une large aire de répartition. Elle est originaire de Russie, Kazakhstan Chine et Corée.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (25 juin 2013)[2] et Catalogue of Life (25 juin 2013)[4] :
Meles leucurus est une espèce de la famille des Mustélidés. Ce blaireau asiatique a été longtemps considéré comme une simple sous-espèce (Meles meles leucurus) du blaireau eurasiatique (Meles meles), à présent réduit aux seuls blaireaux européens,. On le rencontre dans une large aire de répartition allant de la Russie à la Corée en passant par la Chine et le Kazakhstan.
Cette espèce a été décrite pour la première fois en 1847 par le naturaliste britannique Brian Houghton Hodgson (1800-1894).
Il tasso asiatico (Meles leucurus Hodgson, 1847) è un carnivoro della famiglia dei Mustelidi; è una delle tre specie appartenenti al genere Meles, fino a non molto tempo fa considerate come un'unica specie[2]. L'areale di questa specie asiatica si estende dal Volga verso est, attraverso l'intera fascia temperata del continente, fino all'Asia orientale.
Con una lunghezza testa-corpo di 50–70 cm, il tasso asiatico presenta dimensioni di poco inferiori a quelle del tasso europeo. La coda misura 13–20 cm di lunghezza; il peso si aggira tra i 3,5 e i 9 kg.
La specie è molto simile al tasso europeo, ma nel complesso ha una struttura più leggera e presenta strisce facciali più sottili e dai toni più chiari. Il corpo è tozzo e le zampe corte, così come la coda. Le zampe anteriori sono munite di artigli robusti e possenti, mentre gli artigli delle zampe posteriori sono meno sviluppati. Le piante dei piedi sono prive di peli. Il manto, folto e setoloso, presenta peli di guardia piuttosto lunghi e un sottopelo corto, nero e meno folto. La testa presenta un motivo a righe caratteristico, con due sottili strisce di colore marrone-nerastro su fondo bianco che vanno dal muso alle orecchie, passando per gli occhi. La parte esterna delle orecchie è di colore bianco. Il muso è allungato e il naso presenta un ampio rinario. La formula dentaria è I 3/3 - C 1/1 - P 3/3 - M 1/2 = 34.
L'areale del tasso asiatico si estende ad est del Volga attraverso l'Asia centrale, la Mongolia e la Cina, fino alla penisola coreana. Ad ovest confina con l'area di distribuzione del tasso europeo. Tra il corso superiore del Volga e la Kama vi è una zona in cui entrambe le specie sono presenti simpatricamente. Ad ovest del Volga il tasso asiatico è presente solamente sui monti Zhiguli.
In Cina, Russia e Mongolia, la specie è cacciata sia legalmente che illegalmente. Tuttavia, la IUCN la classifica come specie a rischio minimo.
Lo stile di vita di questa specie è molto simile a quello del tasso europeo. Tuttavia, informazioni necessarie a riconoscere possibili differenze tra le abitudini dei due animali sono scarse. Il tasso asiatico è notturno e si nutre prevalentemente di lombrichi e insetti. Di tanto in tanto accompagna ad essi larve di api e vespe, uova di uccello, carogne e piccoli mammiferi. A seconda della disponibilità stagionale, il consumo di sostanze di origine vegetale - frutta, noci e ghiande, radici e tuberi o verdure coltivate - può aumentare considerevolmente.
Il tasso asiatico vive preferibilmente in boschi di latifoglie ricchi di radure o in distese erbose con alberi sparsi, ma si trova anche in boschi misti o di conifere, nelle boscaglie, nelle periferie delle grandi città, nelle steppe e nei semi-deserti. La distribuzione altitudinale giunge fino a 2500 m nel Tien Shan e, probabilmente, anche fino a 4000 m sull'altopiano del Tibet. Nelle regioni settentrionali dell'areale la specie trascorre l'inverno in letargo.
Fino alla fine degli anni novanta, tutti i tassi della regione paleartica (ad eccezione di Arctonyx) erano considerati appartenenti ad un'unica specie, Meles meles, l'unica del suo genere. Recenti analisi morfologiche del baculum[3] e dei molari[4], nonché gli studi sul DNA mitocondriale[5], hanno dimostrato, tuttavia, che quelli che venivano precedentemente descritti come gruppi di sottospecie (ad eccezione del gruppo canescens, che raggruppa le varie razze di tassi della Transcaucasia, classificato all'interno di Meles meles) erano in effetti specie separate. La specie è stata quindi suddivisa in tasso europeo (Meles meles), tasso asiatico (Meles leucurus) e tasso giapponese (Meles anakuma)[6].
In seno a Meles leucurus gli studiosi riconoscono cinque sottospecie[2]:
Il tasso asiatico (Meles leucurus Hodgson, 1847) è un carnivoro della famiglia dei Mustelidi; è una delle tre specie appartenenti al genere Meles, fino a non molto tempo fa considerate come un'unica specie. L'areale di questa specie asiatica si estende dal Volga verso est, attraverso l'intera fascia temperata del continente, fino all'Asia orientale.
Āzijas āpsis (Meles leucurus) ir sermuļu dzimtas (Mustelidae) Eirāzijas āpšu ģints (Meles) plēsējs. Vēl nesenā pagātnē Eirāzijas āpšu ģintī bija tikai viena suga — Eirāzijas āpsis (Meles meles). Tomēr DNS pētījumi ir ieviesuši izmaiņas āpšu klasifikācijā. Divas Eiropas āpša pasugas ir kļuvušas par sugām: Āzijas āpsis un Japānas āpsis (Meles anakuma).[1] Daudzos informācijas avotos tās joprojām tiek sauktas par Eirāzijas āpša pasugām: Meles meles leucurus un Meles meles anakuma.
Līdz ar sugas sadalīšanos trīs sugās, ir sadalījusies to apdzīvotā teritorija. Robeža starp Eiropas āpsi un Āzijas āpsi ir Volgas upe. Uz rietumiem no Volgas dzīvo Eiropas āpsis (Meles meles), bet uz austrumiem Āzijas āpsis (Meles leucurus).[1] Tas ir sastopams Krievijas austrumdaļā, Kazahstānā, Mongolijā, Ķīnā, Korejā, Urālu kalnos, Tjanšana kalnos un Tibetas plakankalnē.
Āzijas āpsis patīk dzīvot stepēs, retos, sausos priežu mežos vai krūmājos, kas mijas ar stepēm, un tam patīk apmesties upju vai ezeru krastos. Novērojami liecina, ka āpsis nekad neizvēlas dzīvot biezajos taigas mežos.[2]
Āzijas āpsis ārēji ir ļoti līdzīgs Eiropas āpsim. Ķermenis ir masīvs, drukns. Galvas kopējā forma saplacināta, bet slaida, purna daļa ir relatīvi gara. Kājas īsas, ar platām pēdām, katrai pēdai 5 pirksti. Ausis nelielas, apaļas, acis mazas, novietotas ieslīpi. Āzijas āpsim atšķirībā no Eiropas āpša ir lielāka galva, tā dzerokļi ir garāki un šaurāki. Tāpat kā Eiropas āpsim kažoka mats ir divkrāsainas, apakšējā daļa ir melna vai brūna, bet augšējā pelēka. Tā seja ir balta ar divām kontrastainām melnām svītrām, ausis melnas ar baltiem ausu galiem. Tomēr abām sugām atšķiras sejas meln-baltais svītrojums. Baltais matojums uz vaigiem Āzijas āpsim ir īss, bieži nesasniedzot galvas pamatni un izzūdot kakla apmatojumā. Melnās svītras uz sejas šaurākas kā Eiropas āpsim.[2] Āzijas āpsi var apskatīt šeit. Tā aste ir balta, un Krievijā to sauc arī par baltastes āpsi.[3]
Āzijas āpsis ir visēdājs, tas pamatā medī kukaiņus, kā dažādas vaboles, sienāžus un podnieklapsenes, bet reizēm medī arī kurmjus, ežus un grauzējus. No grauzējiem visbiežāk tiek medītas strupastes. Āpsis ēd arī saknes, ogas, augļus un sēklas.
Āzijas āpsim ir 2 pasugas:[4]
Lai gan Krievijas zinātnieki uzskata, ka Āzijas āpsim ir vairāk pasugu, pievienojot vispārpieņemtajām pasugām Sibīrijā dzīvojošo āpšu pasugas:[2]
Āzijas āpsis (Meles leucurus) ir sermuļu dzimtas (Mustelidae) Eirāzijas āpšu ģints (Meles) plēsējs. Vēl nesenā pagātnē Eirāzijas āpšu ģintī bija tikai viena suga — Eirāzijas āpsis (Meles meles). Tomēr DNS pētījumi ir ieviesuši izmaiņas āpšu klasifikācijā. Divas Eiropas āpša pasugas ir kļuvušas par sugām: Āzijas āpsis un Japānas āpsis (Meles anakuma). Daudzos informācijas avotos tās joprojām tiek sauktas par Eirāzijas āpša pasugām: Meles meles leucurus un Meles meles anakuma.
De Aziatische das (Meles leucurus) is een zoogdier uit de familie der marterachtigen (Mustelidae) die nauw verwant is aan de in Nederland en België voorkomende gewone das (Meles meles). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Brian Houghton Hodgson in 1847.[1]
Net als de gewone das komt de Aziatische das voor in loofbossen met open plekken of landbouwgronden met her en der bosopslag. Daarnaast leeft de Aziatische das ook in naald- en gemengde bossen, randen van dorpen en steden, steppen en halfwoestijnen.[1]
De Aziatische das komt voor vanaf het stroomgebied van de Wolga, oostwaarts door Siberië, Centraal-Azië, Mongolië, grote delen van China, het Russische Verre Oosten en het Koreaans Schiereiland. Ten westen van de Wolga wordt de Aziatische das vervangen door de gewone das. De enige uitzondering is Biosfeerreservaat Zjigoeljovski, waar de Aziatische das op de rechteroever van de Wolga voorkomt. Een strook waarin de twee sympatrisch voorkomen bevindt zich tussen de bovenloop van de Wolga en het stroomgebied van de rivier Kama. In het Tiensjangebergte is de soort tot op 2.500 meter hoogte vastgesteld, maar komt mogelijk tot op 4.000 meter hoogte voor op het Tibetaans Hoogland.[1]
BronnenDe Aziatische das (Meles leucurus) is een zoogdier uit de familie der marterachtigen (Mustelidae) die nauw verwant is aan de in Nederland en België voorkomende gewone das (Meles meles). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Brian Houghton Hodgson in 1847.
Multimedia w Wikimedia Commons Borsuk azjatycki[3] (Meles leucurus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych (Mustelidae). Według klasyfikacji IUCN jest uznawany za gatunek najmniejszej troski[2]. Borsuk azjatycki występuje na kontynencie azjatyckim.
Do końca lat 90. XX wieku borsuk azjatycki był uznawany za podgatunek borsuka europejskiego (Meles meles). Borsuk był uznawany za jedyny gatunek w obrębie rodzaju Meles, z bardzo szerokim zakresem występowania w krainie palearktycznej. Badania morfologiczne na podstawie kości prącia i zębów trzonowych oraz wyniki badań filogenetycznych z wykorzystaniem mitochondrialnego genu cytochromu b, pozwoliły na wyodrębnienie trzech nowych gatunków z rodzaju Meles: Meles anakuma, Meles meles i Meles leucurus[4][5][6][7].
W odrębnie gatunku Meles leucurus zostało wyróżnionych pięć podgatunków[8]:
Podgatunek Synonimy Meles leucurus leucurusBorsuk azjatycki osiąga od 50 do 70 cm długości ciała (samce z podgatunku Meles leucurus arenarius osiągają nawet 78 cm długości ciała, a z podgatunku Meles leucurus sibiricus do 75 cm), długość ogona wynosi od 13 do 20 cm, masa ciała od 3,5 do 9 kg[9][10][11]. W stosunku do borsuka Meles leucurus jest nieznaczne mniejszy, natomiast posiada dłuższe górne zęby trzonowe. Pysk porasta sierść koloru białego, tułów – w odcieniach ochry oraz brązowa[9][12].
Borsuk azjatycki zamieszkuje kontynent azjatycki na wschód od Wołgi; zasięg występowania ciągnie się przez Rosję aż do Azji Środkowej (Chiny, Mongolia, Korea Północna i Korea Południowa). Wołga stanowi granicę występowania dwóch gatunków z rodzaju Meles – na zachód od niej występuje gatunek Meles meles. Jedynym miejscem w Azji, w którym populacja borsuk azjatyckiego występuje na zachodnim brzegu Wołgi, jest obszar Gór Żygulowskich. Gatunek jest szeroko rozpowszechniony wzdłuż pasma górskiego Ural oraz na obszarach położonych na wschód od pasma[2].
Borsuk azjatycki zamieszkuje lasy liściaste z polanami lub otwarte przestrzenie z niewielkimi obszarami porośniętych lasem. Gatunek można również spotkać na terenie lasów iglastych, stepów, jak i na obszarach podmiejskich[2]. Występuje na wysokości od poziomu morza do 2 500 m n.p.m w górach Tienszan oraz potencjalnie do wysokości około 4 000 m n.p.m na Wyżynie Tybetańskiej[2].
Osobniki z gatunku borsuka azjatyckiego wydają potomstwo w okresie od połowy stycznia do połowy marca. Miot może liczyć od 1 do 5 młodych osobników. Dojrzałość płciową samice osiągają pomiędzy 13 a 14 miesiącem życia, a samce pomiędzy 12 a 15 miesiącem. Osobniki rzadko dożywają wieku 10 lat w naturze[9]. Zwierzę prowadzi nocny tryb życia[9]. Głównym składnikiem diety borsuka azjatyckiego są: owoce, orzechy, bulwy, żołędzie i uprawy zbożowe; ponadto żywi się licznymi bezkręgowcami, jajami oraz drobnymi kręgowcami (myszy, norniki, jeże)[2].
Borsuk azjatycki został uznany przez IUCN za gatunek najmniejszej troski (kategoria LC)[2]. W Chinach Meles leucurus uznawany jest za gatunek krytycznie zagrożony (kategoria CE), ponieważ uważa się, że Meles leucurus w Chinach występuje tylko na obszarze Tybetu, a populacje występujące w pozostałych częściach kraju traktowane są jako Meles meles (borsuk) i nadany im został status gatunku bliskiego zagrożenia (kategoria NT). Według W.C. Wozencrafta w Chinach występuje jedynie Meles leucurus i tym samym status nadany w Chinach jest niepoprawny[2].
W Chinach, Mongolii oraz w Rosji na gatunek można legalnie polować, okres polowań w Rosji rozpoczyna się w sierpniu i kończy w listopadzie. W Chinach na obszarach objętych ochroną dochodzi do kłusownictwa[2]. Włosy Meles leucurus wykorzystywane są do produkcji włosia w pędzlach, a skóra znajduje zastosowanie w produkcji dywanów i galanterii[9].
Borsuk azjatycki (Meles leucurus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych (Mustelidae). Według klasyfikacji IUCN jest uznawany za gatunek najmniejszej troski. Borsuk azjatycki występuje na kontynencie azjatyckim.
Meles leucurus[2] är en däggdjursart som först beskrevs av Hodgson 1847. Meles leucurus ingår i släktet Meles och familjen mårddjur.[3][4]
Arten liknar den europeiska grävlingen i utseende. Pälsen på ovansidan är allmänt silvergrå men det finns en del variationer över artens utbredningsområde. På det vita ansiktet finns två breda strimmor i mörkbrun eller svart från nosen över ögonen till hjässan.[5] Djuret har korta extremiteter och vid fötterna finns kraftiga klor. Vikten ligger mellan 3,5 och 9 kg och varierar likaså mellan olika populationer och årstider.[5] Hela kroppslängden är 50 till 80 cm inklusive en 13 till 20 cm lång svans.[6]
Utbredningsområdet sträcker sig ungefär från Uralbergen österut över sydöstra Ryssland, Mongoliet, Koreahalvön, Kazakstan och större delar av Kina.[1] Habitatet utgörs främst av skogar med flera skogsdungar samt av buskmarker, stäpper och halvöknar. Meles leucurus hittas även i delvis urbaniserade regioner.[1]
Denna grävling har liksom sin europeiska släkting en gryt. Den är främst aktiv på natten och livnär sig av många olika ämnen. Meles leucurus äter bland annat daggmaskar, insekter och mindre ryggradsdjur samt nötter, bär och andra växtdelar.[1] Individerna lever antingen ensam eller som föräldrapar med ungar. Grytet består ofta av flera tunnlar med många ingångar.[5] I kalla delar av utbredningsområdet går individerna i ide.[1]
Honor kan para sig hela året men födelsen sker bara under våren (januari till mars). Det beror på en fördröjd utveckling av det befruktade ägget. Per kull föds en till fem ungar som blir efter 12 till 15 månader könsmogna.[5]
Livslängden i naturen kan vara 15 år men vanligen blir individerna inte äldre än 10 år. I fångenskap kan de bli 19 år gamla.[5]
Ungdjur faller ibland offer för lodjur, varg och järv men annars har denna grävling inga naturliga fiender.[5]
I Ryssland, Mongoliet och Kina pågår kvoterad jakt på arten och en viss del tjuvjakt finns också. Trots detta är Meles leucurus inte sällsynt och den listas av IUCN som livskraftig (LC).[1]
Arten delas in i följande underarter:[3]
Wikimedia Commons har media som rör Meles leucurus.
Wikispecies har information om Meles leucurus.
Meles leucurus är en däggdjursart som först beskrevs av Hodgson 1847. Meles leucurus ingår i släktet Meles och familjen mårddjur.
Wikimedia Commons'ta Meles leucurus ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Meles leucurus ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Meles leucurus, sansargiller (Mustelidae) familyasından memeli hayvan türü. Çin, Kazakistan, Kore Yarımadası ve Rusya'da bulunur.
Meles leucurus porsuktan daha açık renklidir ancak bazı alt türleri toprak rengi ve kahverengi lekeli tüyleriyle porsuğa benzerlik gösterir. Yandaki kıllar sırttaki kıllardan daha açık renklidir ve yüzde bulunan çizgiler porsukta olduğu gibi siyah değil kahverengidir. M. leucurus'un yüz çizgileri gözün gerisinde daralır ve kulakların ötesine kadar uzanır. Başın beyaz bölümleri porsuktan daha kirli bir renge sahiptir. Başının tepesinden geçen açık renkli çizgi her iki yanındaki çizgilerden daha kısa ve dardır. Avrupa'da yaşayan porsuktan daha küçüktür ve üst azı dişleri daha uzundur.[1]
Meles leucurus'un beş alt türü tanınmaktadır.[2]
Rusya'da Uralların doğusunun güneyi, Kazakistan, Moğolistan, Çin ve Kore gibi büyük bir alana dağılmıştır. Ural Dağları, Tanrı Dağları ve Tibet Platosu gibi 4000 m.'lik rakımlarda bulunabilir. Avrupa'da yaşayan porsuk ile dağılımı yer yer İdil Nehri ile ayrılmıştır.[6]
Çin, Rusya ve Moğolistan'da avlanmaları serbesttir. Çin'de korunduğu bölgelerde yasadışı olarak da avlanmaktadır. Rusya'da porsuk avlanma sezonu genellikle ağustos ila kasım ayaları arasındadır.[6]
Meles leucurus, sansargiller (Mustelidae) familyasından memeli hayvan türü. Çin, Kazakistan, Kore Yarımadası ve Rusya'da bulunur.
Країни поширення: Китай, Казахстан, КНДР, Республіка Корея, Російська Федерація
Азійський борсук знаходиться в Росії (на схід від р. Волга), Середній Азії, Монголії, Китаї, КНДР і Республіці Корея. Межею між ареалами борсука європейського (Meles meles) та азійського (М. leucurus) є річка Волга. Єдиним місцем в ареалі азійського борсука на правому березі Волги є Жигулівський заповідник. Зустрічається від рівня моря до 2500 м в горах Тянь-Шен.
Борсук азійський - великий представник родини мустелових з вираженим довгим носом, що закінчуються великим носовим майданчиком. Товсте тіло знаходиться на коротких, товстих ногах, і закінчується коротким товстим хвостом. Морда витягнута і конусоподібна, з невеликими, круглими, з білими наконечниками вухами, що низько посаджені з боків голови.
Хутро грубе, щільне, середньої довжини. Тіло сиво-сіре, а ноги від темно-сірого до майже чорного кольору. Азійські борсуки мають різні мітки на голові, більшість їх облич білі, з двома чорними смугами, по одному з кожного боку голови, що біжать поздовжньо по обличчю, від носа, над очима, до основ вух. Біле обличчя сильно контрастує з повністю чорними горлом і черевом.
Мускусні залози присутні в безпосередній близькості від анального отвору під хвостом і використовуються для маркування запахом. Ноги пальцеходячі, з п'ятьма пальцями на кожній нозі; підошви ніг позбавлені волосся. Довгі, чорні, вигнуті пазурі присутні на всіх пальцях, будучи більше на передніх кінцівках. Молочних залоз три пари.
Азійький борсук схожий на європейського. Віддає перевагу листяним лісам з галявинами, або відкритим пасовища з невеликими ділянками лісу, але також зустрічається в змішаних і хвойних лісах, чагарниках, приміських зонах, степу і напівпустелі.
Щодо їжі цей вид опортуністичний, поживою для нього є фрукти, горіхи, цибулини, бульби, жолуді, зернові культури. Він також споживає різних безхребетних (особливо земляних хробаків), навідується в осині й бджолині гнізда, їсть яйця птахів, падло і живу здобич хребетних, таких як миші, полівки, їжаки та кроти.
У північних частинах ареалу вид впадає в зимову сплячку протягом зимових місяців.
Lửng châu Á (danh pháp hai phần: Meles leucurus) là một loài lửng bản địa Trung Quốc, Kazakhstan, bán đảo Triều Tiên và Nga. Loài lửng này có màu hầu như sáng hơn lửng châu Âu dù một số dạng có kiểu màu gần giống với màu của lửng châu Âu. Chúng có kích thước nhỏ hơn lửng châu Âu và có răng hàm trên khá dài hơn[3]. Tổng cộng có 5 phân loài[4].
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lửng châu Á (danh pháp hai phần: Meles leucurus) là một loài lửng bản địa Trung Quốc, Kazakhstan, bán đảo Triều Tiên và Nga. Loài lửng này có màu hầu như sáng hơn lửng châu Âu dù một số dạng có kiểu màu gần giống với màu của lửng châu Âu. Chúng có kích thước nhỏ hơn lửng châu Âu và có răng hàm trên khá dài hơn. Tổng cộng có 5 phân loài.
Meles leucurus (Hodgson, 1847)
Ареал
Азиа́тский барсу́к[1] (лат. Meles leucurus) — вид хищных млекопитающих из семейства куньих (Mustelidae). Населяет территорию России (от Волги до Южной Сибири), Среднюю Азии, Монголию, Китай и Корейский полуостров[2].
По образу жизни азиатские барсуки сходны с европейскими барсуками (Meles meles), от которых внешне отличаются размерами и окраской. Населяют они преимущественно лиственные леса, хотя встречаются в широком спектре биотопов от тайги до степей и полупустынь[2]. Азиатские барсуки ведут ночной образ жизни. В пищу употребляют растительную пищу, беспозвоночных, мелких грызунов, землероек и ежей[2]. Роют глубокие норы со сложным строением, зачастую одной особи принадлежит несколько нор. После длительной (до 450 дней) беременности с латентной стадией самки рожают до 6 щенков. В северных районах зимой азиатские барсуки впадают в спячку[2].
В районах перекрывания ареалов происходит гибридизация азиатских барсуков с европейскими.
Это заготовка статьи по зоологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Азиа́тский барсу́к (лат. Meles leucurus) — вид хищных млекопитающих из семейства куньих (Mustelidae). Населяет территорию России (от Волги до Южной Сибири), Среднюю Азии, Монголию, Китай и Корейский полуостров.
По образу жизни азиатские барсуки сходны с европейскими барсуками (Meles meles), от которых внешне отличаются размерами и окраской. Населяют они преимущественно лиственные леса, хотя встречаются в широком спектре биотопов от тайги до степей и полупустынь. Азиатские барсуки ведут ночной образ жизни. В пищу употребляют растительную пищу, беспозвоночных, мелких грызунов, землероек и ежей. Роют глубокие норы со сложным строением, зачастую одной особи принадлежит несколько нор. После длительной (до 450 дней) беременности с латентной стадией самки рожают до 6 щенков. В северных районах зимой азиатские барсуки впадают в спячку.
В районах перекрывания ареалов происходит гибридизация азиатских барсуков с европейскими.
오소리 또는 아시아오소리(영어: Asian badger 또는 sand badger) 또는 중국오소리(Meles leucurus)는 중국과 카자흐스탄 그리고 한반도와 러시아에서 발견되는 오소리속 포유류의 일종이다.[3]
몸의 털 색깔은 유럽오소리보다 밝은 편이며, 거칠고 전체적으로 어두운 회색을 띤다. 머리와 몸통의 길이 500-800mm, 꼬리의 길이 110-190mm, 귀의 길이 34-39mm, 뒷발의 길이는 57-91mm이다.[4] 서울시 보호 야생 생물 대상종이다.[5] 목은 굵으며 몸이 긴 편이다. 대부분의 개체는 겨울에 짝짓기를 하여 봄에 출산을 한다. 후각은 발달해 있으나 시력이 좋지 않다. 주로 쥐를 잡아먹는다.[6]
5종의 아종이 알려져 있다.[7]
오소리 또는 아시아오소리(영어: Asian badger 또는 sand badger) 또는 중국오소리(Meles leucurus)는 중국과 카자흐스탄 그리고 한반도와 러시아에서 발견되는 오소리속 포유류의 일종이다.
.jpg)
