Desulfovibrio – rodzaj gramujemnych, bezwzględnie beztlenowych (w czystych kulturach) bakterii, najczęściej w kształcie wygiętych pałeczek (przecinkowce)[1] przeprowadzających dysymilacyjną redukcję siarczanów lub innych związków siarkowych, wykorzystując je jako ostateczne akceptory elektronów (oddychanie siarczanowe)[1][2]. Biorą przez to udział w obiegu siarki w przyrodzie.
Występują w pozbawionym tlenu błocie i osadzie wód słodkich, brachicznych i środowisku morskim; w jelitach zwierząt, oborniku, fekaliach[1], a nawet jamie ustnej[3].
Bakterie Desulfovibrio przyczyniają się do beztlenowej korozji żelaza. Są odpowiedzialne za występowanie dużych ilości siarkowodoru na dnie Morza Czarnego oraz jego czarną barwę spowodowaną tą korozją[4].
Gatunkiem typowym jest Desulfovibrio desulfuricans.
Bakterie mają kształt wygiętych pałeczek, czasami w formie sigmoidalnej (litery S) lub spiralnej. Sporadycznie przyjmują kształt prostych pałeczek. Ich wymiary mieszczą się w granicach 0,5–1,5 × 2,5–10,0 μm[1].
Są ruchliwe dzięki urzęsieniu monotrychalnemu (pojedyncza wić) lub lofotrychalnemu (pęczek wici)[1]. Występują zazwyczaj pojedynczo, ale w mogą również tworzyć łańcuszki do kilku komórek w pewnych stadiach wzrostu[3].
Optymalna temperatura wzrostu wynosi 25–35 °C. Termofilne gatunki, które niegdyś przypisywano do tego rodzaju, obecnie należą do rodzaju Thermodesulfovibrio[1].
Bakterie mają zdolność redukcji siarczanów do siarczków. Ich charakterystyczną cechą bakterii jest obecność desulfowirydyny (dysymilacyjna reduktaza siarczynowa)[3]. Należą do chemoorganotrofów[1], choć zdolne są również do wiązania dwutlenku węgla. Nie są jednak autotrofami, ponieważ ponad połowę węgla do wytwarzania struktur komórkowych czerpią ze związków organicznych[5]. Większość gatunków utlenia związki organiczne (takie jak mleczany) do octanów, które dalej nie są utleniane – nieliczne wykorzystują węglowodany[1].
Zwykle nie przypisuje się im patogeniczności, choć niektóre gatunki wyizolowano od pacjentów, u których powodowały występowanie objawów klinicznych[1]. W części badań wykazano, że u osób z wrzodziejącym zapaleniem okrężnicy udział bakterii Desulfovibrio w całej populacji bakterii redukujących siarczany w jelicie grubym jest wyższy niż u osób zdrowych. Bakterie te produkują siarkowodór, który wykazuje działanie toksyczne. Tworzone przez nie jony S2−
mogą tworzyć z jonami metali ciężkich nierozpuszczalne sole o budowie krystalicznej, drażniące jelita. Produkując związki siarki w jamie ustnej, mogą być przyczyną halitozy[3].
Desulfovibrio – rodzaj gramujemnych, bezwzględnie beztlenowych (w czystych kulturach) bakterii, najczęściej w kształcie wygiętych pałeczek (przecinkowce) przeprowadzających dysymilacyjną redukcję siarczanów lub innych związków siarkowych, wykorzystując je jako ostateczne akceptory elektronów (oddychanie siarczanowe). Biorą przez to udział w obiegu siarki w przyrodzie.
Występują w pozbawionym tlenu błocie i osadzie wód słodkich, brachicznych i środowisku morskim; w jelitach zwierząt, oborniku, fekaliach, a nawet jamie ustnej.
Bakterie Desulfovibrio przyczyniają się do beztlenowej korozji żelaza. Są odpowiedzialne za występowanie dużych ilości siarkowodoru na dnie Morza Czarnego oraz jego czarną barwę spowodowaną tą korozją.
