La veza o alverja - ente otros numberosos nomes populares - (Vicia sativa) ye una planta de la familia Fabaceae (antes Leguminosae).
Al igual que munches otres especies de la familia, ye capaz d'afitar nitróxenu por aciu una simbiosis, nos sos raigaños, con bacteries del xéneru Rhizobia.
Crez en zones de cultivu como meruxa, nitrificando los suelos sobre los que crez y l'aprovechamientu principal d'esta planta anicia nel so usu como abonu verde o como forraxe ganaderu apurriendo a los animales una cantidá importante de proteínes.
Planta herbal añal erecta o trepadora hírsuta o glabrescente de 30 a 80 cm d'altor, con tarmos ascendentes más o menos angulosos. Fueyes paripinnaes, de 1 a 8 pares de foliolos, peciolaes y con axustes llanceolaes, les fueyes rematen nun bilortu ramificáu qu'ayuda a engatar a la planta. Les flores arrexuntar n'inflorescencies sentaes con una o dos flores con un pequeñu pedicelo de 2 mm; les flores tienen un mota actinomorfo formáu por 5 sépalos los soldaos formando un tubu que termina con 5 dientes estrechos y triangulares, más llargos que'l tubu. Tien una corola papilionácea, zigomorfa, formada por cinco pétalos llibres de color violeta. El androcéu formáu por nueve estames xuníos na base y unu separáu, toos ellos con anteres oblongues. El xinecéu tien un ovariu glabro o seríceo con una guedeya de pelos. Los frutos son llegumes colos marxes pilosos y con un númberu variable de granes nel so interior (de 4 a 9).[3]
Orixinaria del centru y sur d'Europa y del área mediterránea. Na Península Ibérica apaez bonalmente en casi tol territoriu. El so cultivu estendióse a tol planeta. Nel sur de dicha Península y nos dos pandos cultívense variedaes de seronda y nes zones montascoses templaes variedaes de primavera.
Puede establecese como cultivu monófito, pero aconséyase semar la veza con una cebera (avena, cebada) o una gramínea pratense (raigrás italianu) qu'exercen de tutor. Cultívase preferentemente en secanu, en distintes dómines del añu. Les variedaes de seronda semar nesa estación y colléchense a la fin de la primavera (mayu-xunu). Les variedaes de primavera, afeches pa árees d'iviernos rigorosos, semar a entamos de la primavera y completen el so ciclu en branu. Finalmente, en dellos regadíos templaos (valle del Ebro) sémase la veza pel branu, tres la recoyida de la cebera, y siégase cuando la masa vexetativo ye importante, a entamos del iviernu, pa dar en verde a los animales.
Nel so destín pa usu forrajero, sémase densamente, 250 kg/hai (si'l cultivu ye de secanu la dosis de llantadera amenórgase siquier a la metá). Sicasí, cuando se sema pa grana, precísase menor cantidá a usar; si non, el cultivu va ser demasiáu vexetativu, y va haber menos flores y menor producción de grana.
Dempués de semar encamiéntase pasar llixeramente un rulu p'anidiar el derrotu de llantadera, y dexar el correctu pase de la cosechadora. Una vegada semáu, tien de xixilase mientres dellos díes pa disuadir a palombos y otres aves que pueden consumir la grana.
Foi parte de la dieta humana atestiguada por restos carbonizaos atopaos en sitios nel Neolíticu Ceo en Siria, Turquía, Bulgaria, Hungría y Eslovaquia. Tamién en sitios predinásticos del Antiguu Exiptu y de la Edá del Bronce en Turkmenia y Eslovaquia. La definitiva evidencia de cultivu alcuéntrase solo nos tiempos de l'Antigua Roma.[5]
Vicia sativa describióse por Carolus Linnaeus y espublizóse en Species Plantarum, vol. 2: 736 en 1753.[6]
Les cifres ente paréntesis indiquen el númberu de referencies documentaes nel territoriu consideráu. Esisten, amás, múltiples nomes populares en tolos idiomes co-oficiales y vernáculos (Altoaragonés, Aragonés, Catalán, Mallorquín, Valencianu, Gallego, Bable, Euskera, Portugués, ensin cuntar innumberables localismos).[9]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La veza o alverja - ente otros numberosos nomes populares - (Vicia sativa) ye una planta de la familia Fabaceae (antes Leguminosae).
Al igual que munches otres especies de la familia, ye capaz d'afitar nitróxenu por aciu una simbiosis, nos sos raigaños, con bacteries del xéneru Rhizobia.
Crez en zones de cultivu como meruxa, nitrificando los suelos sobre los que crez y l'aprovechamientu principal d'esta planta anicia nel so usu como abonu verde o como forraxe ganaderu apurriendo a los animales una cantidá importante de proteínes.
Yem noxudu, Əkin lərgəsi (lat. Vicia sativa)[1] – lərgə cinsinə aid bitki növü.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. La veça o veça comuna (Vicia sativa) és una espècie de planta del gènere Vicia.
Les veces són plantes herbàcies anuals amb fulles compostes pinnades més o menys pubescents amb molts foliols que sovint acaben en un circell, a diferència del gènere Lathyrus (guixa) les tiges no són alades. Les flors són purpúries o més o menys violàcies, el llegum té de 5 a 12 granes. Al litoral occidental d'Espanya viu des de nivell de mar fins als 1500 m d'altitud.
Les veces es poden conrear pel gra o per la planta sencera com a farratgera o per incorporar al terreny com adob verd. El gra conté substàncies antinutritives que fan que només la consumeixin determinats animals (és el menjar típic dels coloms). El farratge, collit amb la planta en floració, és de bona qualitat i apte per a tot tipus d'animals. És una planta rústega de fàcil conreu capaç de créixer ràpidament aprofitant un període de pluges de la primavera.
Les principals veces conreades són:
Vicia sativa fa flors solitàries i és una planta sense pèls mentre que V. ervillea i V. villosa són plantes piloses amb inflorescències en raïms.
Vicia sativa no resisteix les glaçades intenses en canvi V. villosa i V. ervillea sí.
La veça o veça comuna (Vicia sativa) és una espècie de planta del gènere Vicia.
Llysieuyn blodeuol (neu legume) yw Ffugbysen Wyllt. Mae'n perthyn i'r teulu Fabaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Vicia sativa a'r enw Saesneg yw Narrow-leaved vetch.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Ffugbysen Gulddail Ruddog, Ffugbysen Faethol Gyffredin.
Eraill yn yr un teulu yw: ffa soya (Glycine max), y ffa cyffredin (Phaseolus), pys gyffredin (Pisum sativum), chickpea (Cicer arietinum), cnau mwnci (Arachis hypogaea), pys per (Lathyrus odoratus) a licrs (Glycyrrhiza glabra).
Ystyrir y Ffugbysen wyllt yn chwynyn gan arddwyr, ond tyfir ef hefyd fel porthiant anifeiliaid.
Llysieuyn blodeuol (neu legume) yw Ffugbysen Wyllt. Mae'n perthyn i'r teulu Fabaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Vicia sativa a'r enw Saesneg yw Narrow-leaved vetch. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Ffugbysen Gulddail Ruddog, Ffugbysen Faethol Gyffredin.
Eraill yn yr un teulu yw: ffa soya (Glycine max), y ffa cyffredin (Phaseolus), pys gyffredin (Pisum sativum), chickpea (Cicer arietinum), cnau mwnci (Arachis hypogaea), pys per (Lathyrus odoratus) a licrs (Glycyrrhiza glabra).
Ystyrir y Ffugbysen wyllt yn chwynyn gan arddwyr, ond tyfir ef hefyd fel porthiant anifeiliaid.
Die Futterwicke (Vicia sativa), oder auch Saat-Wicke[1] genannt, ist eine Pflanzenart, die zur Unterfamilie der Schmetterlingsblütler (Faboideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae) gehört.[2] Sie ist eine weit genutzte Futterpflanze.
Die Futterwicke ist eine einjährige krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 30 bis 80 cm erreicht. Die Laubblätter bilden stets eine geteilte Ranke aus und sind zwei- bis achtpaarig gefiedert.
Die Futterwicke blüht in den Monaten März und April und noch einmal von August bis Oktober.[3] Ihre einzeln oder zu zweit in den Blattachseln stehenden und kurz gestielten Blüten sind zygomorph und 16 bis 26 mm lang. Die Kelchzähne sind gleich lang wie oder länger als die Kelchröhre (im Gegensatz zur Schmalblättrigen Wicke). Die Kronblätter sind purpurn bis violett gefärbt. Die Fahne ist kahl.
Die reifen Hülsenfrüchte sind aufrecht und braun gefärbt.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 10 oder 12.[4]
Selbstbestäubung ist sehr häufig, der Anteil der Fremdbestäubung liegt bei maximal 10 %.[3] Bestäubt wird sie von Insekten wie Bienen und zahlreichen Faltern.
Ihre Samen breiten sich von alleine aus (Autochorie).[3]
Die Futterwicke ist ursprünglich ein mediterran-eurasisches Florenelement.[3]
Die Futterwicke ist ursprünglich im Mittelmeerraum, in Westasien verbreitet, adventiv kommt sie in Mittel- und Nordeuropa bis Irland und Skandinavien vor. Sie wurde weltweit in praktisch alle Kontinente verschleppt.[3]
In Europa zählt man die Futterwicke zu den Archäophyten, da sie schon vor langer Zeit in den europäischen Raum eingebürgert wurde. Die Futterwicke gilt in Europa als unbeständig, da es viele schwer zu unterscheidende Unterarten gibt. Man nimmt an, dass sich die Futterwicke aus der Schmalblättrigen Wicke entwickelt hat.[3] Die Futterwicke ist eine Kulturpflanze und ist überall dort zu finden, wo der Mensch sie anbaut. Ansonsten gibt es auch zahlreiche frei lebende Formen, die vor allem auf nährstoffreichen Böden wachsen und an Ruderalstellen und an Wegrändern, häufig auch auf Wiesen zwischen Mai und Juli zu finden sind. In ganz Deutschland ist sie häufig, nur im Alpenvorland ist sie selten anzutreffen. In den Allgäuer Alpen steigt sie in Vorarlberg an der Bergstation der Kanzelwandbahn bis zu 1920 Metern Meereshöhe auf.[5] In alten Texten kann mit lateinisch Orobus verus neben anderen Wickenarten auch die Futterwicke bezeichnen.[6]
In Mitteleuropa kommen vier Sippen vor, die je nach Auffassung alle zu einer einzigen Art gehören oder auf mehrere Arten aufgeteilt werden.
In der Flora Europaea werden die einzelnen Sippen nigra, cordata und sativa mit weiteren mediterranen Sippen wie macrocarpa zu einer einzigen Art namens Vicia sativa (s.lat.) zusammengefasst. Die Unterart segetalis ist nach Flora Europaea ein Synonym der Vicia sativa subsp. nigra.
Nach Index Synonymique de la Flore de France schaut die Sache ganz ähnlich aus, abgesehen davon dass es da noch mehrere weitere in Mitteleuropa nicht vorkommende Unterarten gibt und dass die Vicia sativa subsp. segetalis von der Vicia sativa subsp. nigra getrennt wird.
In der Exkursionsflora von Österreich und der Exkursionsflora von Deutschland von Werner Rothmaler (Kritischer Band, 4. Aufl.) und Oberdorfer (4. Aufl.) gibt es drei Arten: Vicia sativa (s. str.), Vicia cordata und Vicia angustifolia, letztere mit den Unterarten angustifolia und segetalis.
Nach FloraWeb gibt es zwei Arten: Vicia sativa (mit den Unterarten Vicia sativa subsp. sativa und Vicia sativa subsp. cordata) und Vicia angustifolia (mit den Unterarten Vicia angustifolia subsp. angustifolia und Vicia angustifolia subsp. segetalis).
Schmeil-Fitschens Flora von Deutschland (92. Aufl.) kannte 2003 nur die Art Vicia sativa mit den Unterarten nigra, sativa, segetalis und cordata. Hier wird übrigens die Schmalblättrige Wicke (Vicia angustifolia) als Synonym zur Unterart nigra behandelt.
So können einzelne Sippen je nach Auffassung entweder zu Vicia sativa oder Vicia angustifolia gestellt werden, wobei erstere Variante bevorzugt werden sollte.
Die Futterwicke (Vicia sativa), oder auch Saat-Wicke genannt, ist eine Pflanzenart, die zur Unterfamilie der Schmetterlingsblütler (Faboideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae) gehört. Sie ist eine weit genutzte Futterpflanze.
Vėkis (luotīnėškā: Vicia sativa) ī tuokis augals, katros muokslėškā prigol prī žėrnėku (Vicia).
Vėkis ta vėinmetė žuolie ī. Anuos stombris šakuots, tēvs, golstuoks ī, 40-100 cm ėlgoma. Žėidā padabni žemčiūgou, rūžavi. Nuokėn brondis, katrūs būn 4-9 sieklas.
Vėkis ī gers šierals gīvuoliam, augėnams tonkiausē sīkiom so avėžuom, popuom. Šieralou nauduon vėkiu miltus. Vėkis liuob būtė ė žmuoniū jiedis: par vainas, bada ėš vėkė miltu kepė douna, katra būn ātrė, nagardė.
Zwëczajnô wika (Vicia sativa) - to je roscëna z rodzëznë bòbòwatëch. Na Kaszëbach gbùrze ją selë np. z ówsã na zymkù, żebë miec zeloné dlô chòwë. Wierã dlô nich jak pisze Bernard Zëchta zwëczajnô wika i kaszëbskô wika to bëło jedno.
Bernard Zëchta: Słownik gwar kaszubskich na tle kultury ludowej, Ossolineum, Wrocław - Warszawa - Kraków - Gdańsk 1976, tom VII, s. 360.
Zwëczajnô wika (Vicia sativa) - to je roscëna z rodzëznë bòbòwatëch. Na Kaszëbach gbùrze ją selë np. z ówsã na zymkù, żebë miec zeloné dlô chòwë. Wierã dlô nich jak pisze Bernard Zëchta zwëczajnô wika i kaszëbskô wika to bëło jedno.
Мунҷ, ё Мунч (лот. Vicia sativa) — гиёҳи як ё дусолаест аз оилаи лӯбиёиҳо.
Баландиаш 20—100 сантиметр; пояи асосан рости сершохча, барги мураккаб (дарозиаш 4—10 сантиметр), ки аз 3—8 ҷуфт баргча иборат аст, гули гу ногунранг, ғилофаки 4—12-тухма, тухми гуногунранг (ашҳабия сабзча, дорчинӣ, сиёҳтоб ва ғайра) дорад.
Моҳхои апрел—июн гулу мева мекунад.
Мунҷ дар Аврупо, кишварҳои баҳри Миёназамин, Осиёи Хурд ва кишварҳои собиқ Шӯравӣ (Қисми Аврупоӣ, Кавказ, Сибири Ғарбӣ ва Шарқӣ, Шарқи Дур, Осиёи Миёна) паҳн шудааст. Мунҷи худрӯй дар Тоҷикистон асосан дар алафзори нимсаванн ва ҷангали гармсер (шиблак), инчунин ҳамчун алафи бегона дар киштзори гандум, ҷав, ҷавдар, наск (500—1800 метр аз соҳили баҳр мерӯяд. Асосан дар қаторкӯҳҳои Ҳисору Дарвоз, ноҳияҳои Тоҷикистони Ҷанубӣ, Шарқӣ ва Помири Ғарбӣ паҳн шудааст.
Мунҷ хӯроки хуби чорвост. Онро дар хоки сернам мекоранд. Одатан, бо растаниҳои дигар омехта кишт мекунанд. Махсусан бо хӯшадорҳо хушхӯр мешавад. Хошоки мунҷ серғизо аст. Мунҷ дар давраи гулшукуфт 1,4% қанди ҳалшаванда, 26,6% протеин, 22,2% сафеда, 5,3% равған ва ғайра дорад. 100 килограмм алафи хушки мунҷ 20,1 килограмм протеини ҳозим дошта, 80,6 воҳиди хӯрокӣ аст. Аз ҷиҳати серғизоӣ ба себаргаи сурх наздик аст.
Обичен граор (науч. Vicia sativa) или обична глушина[1] — мешункасто растение од семејството бобовите (Fabaceae) кое се одгледува како крма за добиток и зелено ѓубриво, но важи за коров во однос на други посеви. Ова растение е различно од слично наречената граорка (Lathyrus), која му припаѓа на истото семејство, но сосема друг род.
Ова е едногодишно азотоврзувачко зелјесто растение. Има добро развиен главен корен и странични корења, кој достигнува 80 до 100 см во длабочина. Има ситни тркалезни или крушковидни јазли поради присуствона симбиотските груткови бактерии (Rhizobium). Котиледоните не излегуваат над почвата.[2] Стеблото е шупливо, и има четириаголен пресек. Почнува да се разгранува веднаш над кореновиот врат, образувајќи 2 до 4 странични стебленца. Стеблото се сука нагоре и е подебело во горниот дел отколку во долниот. Листот е парноперест со 4 до 8 пара јајцевидни лиски и 1 до 2 пара витици (ластари). Секоја наредна лиска е помала, и целиот збир завршува со мало зашилување кој е продолжеток на жилката.[2]
Граорот има виолетови цветови долги по 1,5 до 2,5 см во две нијанси, а знаменцето е нешто посветло, со потемни крилца. Цветовите се распоредени поединечно, а листот во своите пазуви има најчесто по два цвета, доколку е исправен. Плодот е извиткана мешунка со сабјест облик, долга 6-8 см и содржи 7-9 семки. Кога ќе узрее, добива светлокафеава боја.[2] Семето е покрупно од оние на сродните растенија и има темна боја. Семена обвивка е мазна и има лузна во облик на бела цртичка.
Кога се одгледува за крма,[3] граорот се сее на густо, до 250 кг на хектар. Меѓутоа, кога се одледува за семе, истото се сади на поретко, за да се развијат повеќе цветови и семки. Во овој случај, седибата се врши рано во сезоната, но кога се одгледува за зелено ѓубриво, растението се сади во било кое време од пролетта. Понекогаш се добива полн принос од летна сеидба, но тоа начелно се смета за предоцна и не препорачува.[4]
Откако ќе се посее, земјиштето треба внимателно да се изгрибла, а потоа да се помине со лесен валец, кој ја израмнува површината и овозможува непречена жнеидба. Во првите неколку дена од сеењето, полето треба да се чува од гулаби.[4]
Обичниот граор им годи на коњите повеќе од детелината и пијанката (’ржната трева); истото важи и при гоењето на говеда, кои јадат (и се гојат) побргу од граорот отколку од треви и други јадливи растенија. Сепак, земјоделецот треба да внимава, бидејќи прекумерното хранење со граорови зрна (особено кога се без мешунки) предизвикува грчеви и други стомачни заболувања.[4]
Заедно со граорот можат да се засеат и други житарки, кои имаат посилни стебла и му даваат прикрепа кога ќе се нафати на нив со витиците.[5] Сам по себе, граорот се разгранува по земја поради мекоста на стебленцата, но кога е наседен заедно со овес или некоја друга житна трева, истиот расте исправено.[6]
Постојат неколку сорти обичен граор,[7] Како и кај други бобови култури, на граоровото семе може да му се додаде бактеријата ризобиум, која има симбиотска и заштитна улога.[6]
Штетници врз граорот се габата на грашковата пепелница (Erysiphe pisi), зелената грашкова лисна вошка (Acyrthosiphon pisum), памуковата совица (Heliothis zea), есенската совица (Spodoptera frugiperda, во Америка) и пајакови крлежи (Tetranychus).[6]
Граорот е втора по важност фуражна култура во Македонија. Главно производствено подрачје е Кумановско, а доста е застапен и во Овчеполието и во Скопско.
Обичниот граор бил составен дел од човековата исхрана во дамнешните првобитни општества, за што сведочат остатоците во ранонеолитски наоди од Сирија, Турција, Бугарија, Унгарија и Словачка. Траги од употреба на граорот се сретнати и во стероегипетски наоѓалишта од преддинастички период , како и неколку во Туркменистан и Словачка од бронзеното време. Најраните недвосмисленим докази за одгледувањето на граорот се од римско време.[10]
Постојат барем четири подвидови на обичниот граор:
|archivedate=, |accessdate= (помош) Обичен граор (науч. Vicia sativa) или обична глушина — мешункасто растение од семејството бобовите (Fabaceae) кое се одгледува како крма за добиток и зелено ѓубриво, но важи за коров во однос на други посеви. Ова растение е различно од слично наречената граорка (Lathyrus), која му припаѓа на истото семејство, но сосема друг род.
Таримал гиш[1] (лат. Vicia sativa L.) нь буурцагтны овгийн, өвслөг, нэг наст, гишийн төрлийн нэгэн зүйл ургамал. Энэ тэсвэртэй ургамлыг тэжээлийн ба ногоон бордуурын зориулалттайгаар тариалдаг. Англиар common vetch, garden vetch, vetch, орсоор горошек посевной, вика посевная гэж тус тус нэрлэдэг.
Мэдэгдэж буй дөрвөн дэд зүйлүүд:
Таримал гиш (лат. Vicia sativa L.) нь буурцагтны овгийн, өвслөг, нэг наст, гишийн төрлийн нэгэн зүйл ургамал. Энэ тэсвэртэй ургамлыг тэжээлийн ба ногоон бордуурын зориулалттайгаар тариалдаг. Англиар common vetch, garden vetch, vetch, орсоор горошек посевной, вика посевная гэж тус тус нэрлэдэг.
Мэдэгдэж буй дөрвөн дэд зүйлүүд:
Vicia sativa ssp. cordata (Hoppe) Asch. & Graebn. Vicia sativa ssp. nigra (L.) Ehrh. – Гонзгой навчит гиш (= ssp./var. angustifolia, ssp. consobrina, ssp. cordata (Hoppe) Batt., ssp. cuneata, ssp. heterophylla, var. minor, var. nigra) Vicia sativa ssp. sativa (= var. linearis, ssp. notata) Vicia sativa ssp. segetalis (Thuill.) Arcang. (зарим тохиолдолд ssp. nigra-д нэгтгэдэг)
Vicia sativa, known as the common vetch, garden vetch, tare or simply vetch, is a nitrogen-fixing leguminous plant in the family Fabaceae. It is likely native to North Africa, Western Asia and Europe, but is now naturalized in temperate and subtropical regions worldwide.[1] Although considered a weed when found growing in a cultivated grainfield, this hardy plant is often grown as a green manure, livestock fodder or rotation crop. More than 500,000 hectares (1,200,000 acres) per year of Vicia sativa is grown in Australia.
Vicia sativa is a sprawling annual herb, with hollow, four-sided, hairless to sparsely hairy stems which can reach two meters in maximum length.
The leaves are stipulate, alternate and compound, each made up of 3–8 opposite pairs of linear, lance-shaped, oblong, or wedge-shaped, needle-tipped leaflets up to 35 millimeters (1+1⁄2 in) long. Each compound leaf ends in a branched tendril.
The pea-like flowers occur in the leaf axils, solitary or in pairs. The flower corolla is 1–3 centimeters (1⁄2–1+1⁄4 in) long and bright pink-purple in colour, more rarely whitish or yellow. The flowers are mostly visited by bumblebees.[2]
The fruit is a legume pod up to 6 or 7 centimeters (2+1⁄4 or 2+3⁄4 in) long, which is hairy when new, smooth later, then brown or black when ripe. It contains 4–12 seeds.[3][4]
_Vicia_sativa_-_flower.jpg)
Common flower.
_Vicia_sativa_-_white_flower.jpg)
Rarer white flower
_Vicia_sativa_-_immature_fruit.jpg)
Immature fruit
Sown for fodder,[5] the seed is sown densely, up to 250 kilograms per hectare (220 lb/acre). However, when grown for seed, less seed should be used; otherwise the crop will be too thick, reducing flower and seed production. When meant for seed, sowing is done early in the planting season for good returns; but, when for green manure, any time in spring is suitable. Sometimes, a full crop can be obtained even when sown as late as summer, though sowing so late is not recommended.[6]
After the seed is sown and the land carefully harrowed, a light roller ought to be drawn across, to smooth the surface and permit the scythe to work without interruption. Also, the field should be watched for several days to prevent pigeons from eating too much of the sown seed.[6]
Horses thrive very well on common vetch, even better than on clover and rye grass; the same applies to fattening cattle, which feed faster on vetch than on most grasses or other edible plants. Danger often arises from livestock eating too much vetch, especially when podded; colics and other stomach disorders are apt to be produced by the excessive amounts devoured.[6]
Cereal grains can be sown with vetch so it can use their stronger stems for support, attaching via tendrils.[7] When grown with oats or other grasses, the vetch can grow upright; otherwise its weak stems may sprawl along the ground.[8] Several cultivars are available for agricultural use,[9] and as for some other legume crops, rhizobia can be added to the seed.[8]
Pests that attack this crop include the powdery mildew fungus Erysiphe pisi, the pea aphid Acyrthosiphon pisum, the corn earworm (Heliothis zea), the fall armyworm (Spodoptera frugiperda), and spider mites of genus Tetranychus.[8]
During the early 20th century, a mutant of the common vetch arose with lens-shaped seeds resembling those of the lentil, leading to vetch invasions of lentil fields. D. G. Rowlands showed in 1959 that this was due to a single recessive mutation. The transition from traditional winnowing to mechanised farming practices largely solved this problem.[10]
Improved varieties of Vicia sativa developed by the National Vetch Breeding Program for Australian farmers include; Timok, Volga, Rasina and more recently Studenica. These varieties are mostly cultivated in Western Australia, South Australia and Victoria. More than 500,000 hectares (1,200,000 acres) per year of Vicia sativa was grown in Australia in 2019.
Common vetch has long been part of the human diet, as attested by carbonised remains found at early Neolithic sites in Syria, Turkey, Bulgaria, Hungary and Slovakia. It has also been reported from Predynastic sites of ancient Egypt, and several Bronze Age sites in Turkmenia and Slovakia. However, definite evidence for later vetch cultivation is available only for Roman times.[11]
The "tare" referred to in some English translations of the Bible (as in the "Parable of the Tares") may be darnel ryegrass, Lolium temulentum.[12]: 162
Vicia sativa was first described by Carl Linnaeus in his 1753 Species Plantarum. Since that time, a number of synonyms have published:[13]
There are at least four generally accepted subspecies:
The Vicia sativa karyotype consists of 5, 6 or 7 chromosomes, with six (n=6) being the most common and best described.[15] Given the Vicia sativa's genome is relatively large genome size (1.75Gb) due to large amounts of repetitive DNA,[15] sequencing the genome was challenging compared to other legumes such as Medicago truncatula or soybeans.
A high-quality chromosome level genome assembly was published in 2021[16][17] of variety Studencia (n=6), following a draft genome assembly of line KSR5 (n=7). Variety Studencia, is predicted to have 53,318 protein coding genes.[17] Whole genome sequence comparisons showed that Vicia sativa is most closely related to pea.[17]
A high-quality genome sequence facilitates the application of genome editing and genomic selection for healthy, higher yielding varieties.
{{cite book}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) Vicia sativa, known as the common vetch, garden vetch, tare or simply vetch, is a nitrogen-fixing leguminous plant in the family Fabaceae. It is likely native to North Africa, Western Asia and Europe, but is now naturalized in temperate and subtropical regions worldwide. Although considered a weed when found growing in a cultivated grainfield, this hardy plant is often grown as a green manure, livestock fodder or rotation crop. More than 500,000 hectares (1,200,000 acres) per year of Vicia sativa is grown in Australia.
Vicia sativa, la arveja, veza o alverja —entre otros numerosos nombres comunes— es una especie de planta herbácea del género Vicia en la familia Fabaceae (antes Leguminosae).
Al igual que muchas otras especies de la familia, es capaz de fijar nitrógeno mediante una simbiosis, en sus raíces, con bacterias del género Rhizobia.
Crece en zonas de cultivo como mala hierba, nitrificando los suelos sobre los que crece y el aprovechamiento principal de esta planta radica en su uso como abono verde o como forraje ganadero aportando a los animales herbívoros una cantidad importante de proteínas.
Es una planta herbácea anual erecta o trepadora hírsuta o glabrescente de 30 a 80 cm de altura, con tallos ascendentes más o menos angulosos. Las hojas, paripinnadas (4-7 pares de foliolos), pecioladas y con estipulas de forma muy variable, tienen un zarcillo ramificado apical. Las flores, cortamente pediceladas, se agrupan en inflorescencias sentadas de 1-2; tienen un cáliz actinomorfo de 5 sépalos soldados, con un tubo acabado en 5 lóbulos estrechos y triangulares, más largos que él, mientras la corola, también pentamera, está constituida por pétalos libres de color violáceo. El androceo está formado por 9 estambres unidos en la base y uno libre, todos ellos con anteras oblongas. El gineceo tiene un ovario glabro o seríceo con un mechón de pelos. Los frutos son legumbres con los márgenes pilosos y con un número variable (4-9) de semillas oblongo-elipsoidales o casi cúbicas, algo comprimidas, lisas, de color pardo hasta casi negro.[1]
Hábito
Flor común.
Flor blanca más rara.
Fruto inmaduro
Es planta nativa de Europa, norte de África y Asia templada, central y tropical hasta China y Siberia.[3]
En la península ibérica y sus islas, aparece espontáneamente en casi todo el territorio.[4] Su cultivo se ha extendido a todo el planeta.[3]
Vicia sativa fue descrita por Carolus Linnaeus y publicado en Species Plantarum, vol. 2, p. 736 en 1753[3].[5]
Ha sido parte de la dieta humana atestiguada por restos carbonizados encontrados en sitios en el Neolítico Temprano en Siria, Turquía, Bulgaria, Hungría y Eslovaquia. También en sitios predinásticos del Antiguo Egipto y de la Edad del Bronce en Turkmenia y Eslovaquia. La definitiva evidencia de cultivo se encuentra solo en los tiempos de la Antigua Roma.[10]
Puede establecerse como cultivo monófito, pero se aconseja sembrar la veza con un cereal (avena, cebada) o una gramínea pratense (raigrás italiano) que ejercen de tutor. Se cultiva preferentemente en secano, en diferentes épocas del año. Las variedades de otoño se siembran en esa estación y se cosechan al final de la primavera (mayo-junio). Las variedades de primavera, adecuadas para áreas de inviernos rigurosos, se siembran a inicios de la primavera y completan su ciclo en verano. Finalmente, en algunos regadíos cálidos (valle del Ebro) se siembra la veza en verano, tras la recogida del cereal, y se siega cuando la masa vegetativa es importante, a inicios del invierno, para dar en verde a los animales.
En su destino para uso forrajero, se siembra densamente, 250 kg/ha (si el cultivo es de secano la dosis de siembra se reduce al menos a la mitad). En cambio, cuando se siembra para semilla, se necesita menor cantidad a usar; si no, el cultivo será demasiado vegetativo, y habrá menos flores y menor producción de semilla.
Después de sembrar se recomienda pasar ligeramente un rulo para suavizar el surcado de siembra, y permitir el correcto pase de la cosechadora. Una vez sembrado, debe vigilarse durante varios días para disuadir a palomas y otras aves que pueden consumir la semilla.
Vicia sativa, la arveja, veza o alverja —entre otros numerosos nombres comunes— es una especie de planta herbácea del género Vicia en la familia Fabaceae (antes Leguminosae).
Al igual que muchas otras especies de la familia, es capaz de fijar nitrógeno mediante una simbiosis, en sus raíces, con bacterias del género Rhizobia.
Crece en zonas de cultivo como mala hierba, nitrificando los suelos sobre los que crece y el aprovechamiento principal de esta planta radica en su uso como abono verde o como forraje ganadero aportando a los animales herbívoros una cantidad importante de proteínas.
Suvivikk ehk kurehernes ehk vikk (Vicia sativa) on taimeliik liblikõieliste sugukonnast hiireherne perekonnast. Vikk on hinnatud eelkõige söödakultuurina.
Suvivikk ehk kurehernes ehk vikk (Vicia sativa) on taimeliik liblikõieliste sugukonnast hiireherne perekonnast. Vikk on hinnatud eelkõige söödakultuurina.
Zalke edo txirta (Vicia sativa) Fabaceae familiako urteko sastraka landarea da, 30-80 cm inguru luze hazten dena, sortako lore moreak eta lekako fruitua ematen duena.[1]
Jada Neoliton jaten zuten baina landatu erromatarren garaian landatu zuten.[2]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Zalke edo txirta (Vicia sativa) Fabaceae familiako urteko sastraka landarea da, 30-80 cm inguru luze hazten dena, sortako lore moreak eta lekako fruitua ematen duena.
Jada Neoliton jaten zuten baina landatu erromatarren garaian landatu zuten.
Rehuvirna eli elovirna eli vikkeri (Vicia sativa) on virnakasvi, jota on viljelty yleisesti Etelä-Suomessa vihantarehukasvina. Vikkerin kukat ovat sinipunaiset ja ne ovat parittain lehtihangassa. Lehdykät ovat tylppä- tai lanttopäisiä, otakärkisiä.[1]
Kasvi on ikivanha rehukasvi Etelä-Euroopassa, mutta Suomeen se on tullut 1800-luvun lopulla. Kasvi viihtyy ravinteikkaassa kuohkeassa maassa.
Rehuvirna eli elovirna eli vikkeri (Vicia sativa) on virnakasvi, jota on viljelty yleisesti Etelä-Suomessa vihantarehukasvina. Vikkerin kukat ovat sinipunaiset ja ne ovat parittain lehtihangassa. Lehdykät ovat tylppä- tai lanttopäisiä, otakärkisiä.
Kasvi on ikivanha rehukasvi Etelä-Euroopassa, mutta Suomeen se on tullut 1800-luvun lopulla. Kasvi viihtyy ravinteikkaassa kuohkeassa maassa.
Vicia sativa, la vesce commune ou vesce cultivée, est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Fabaceae, originaire d'Eurasie. Ce sont des plantes herbacées annuelles, grimpantes, souvent cultivées comme plantes fourragères.
La tige à croissance hypogée est simple ou ramifiée, grimpante et peut atteindre 70 cm de hauteur.
La feuille est composée de 3 et 8 paires de folioles et terminée par une vrille ramifiée. Les stipules sont, généralement, nectarifères. Chez certaines variétés, des taches d'anthocyanes sont observées sur les tiges.
La fleur est violette ou pourpre plus ou moins violacée plus rarement blanche de 1 à 3 cm, insérées par 2, rarement solitaires, sur des pédoncules très courts. Le calice est dentelé (denture égale) et se rompt à maturité.
La gousse est allongée, cylindrique ou légèrement aplatie pouvant atteindre 60 mm de longueur. La graine est d’un brun jaunâtre à brun châtain, polymorphe et à paroi lisse.
Habitus
Fleur commune
Fleur blanche plus rare
La gousse
C’est une espèce messicole. Elle se rencontre aussi dans les champs, les parcours, parmi les buissons et au bord des chemins sur des terrains à altitude variable (0 à 850 m). Les pluviométries inférieures à 250 mm limitent sa zone écologique vers les régions arides du Centre et du Sud.
Vicia sativa est représentée par plusieurs sous-espèces :
Vicia s. angustifolia et V. s. amphicarpa sont les plus fréquentes.
L'espèce Vicia sativa a été décrite par Linné et publiée dans son Species plantarum, vol. 2, p. 736 en 1753[1],[2].
Selon Catalogue of Life (9 juin 2017)[6] :
Selon The Plant List (9 juin 2017)[7] :
Plus de 20 variétés sont inscrites au catalogue français et plus de 120 au catalogue européen. Elles sont classées en variétés d'hiver ou de printemps.
Au néolithique, la vesce a été utilisée dans l'alimentation humaine et probablement cultivée dans le Sud de la France. Les jeunes pousses et les jeunes feuilles peuvent être mangées comme légumes[8]. Les jeunes feuilles et les pousses ont plus le goût de cosse que de petit pois. Les fleurs également comestibles sont utilisables en décor. Ses graines, bien que nourrissantes (d'où la culture ancienne de cette plante) n’ont pas un gout agréable, mais sont parfois utilisée en farine[9].
Aujourd'hui cette légumineuse est principalement utilisée comme engrais vert et comme plante fourragère car elle présente différents atouts :
La vesce est sensible à la limace grise.
Vicia sativa, la vesce commune ou vesce cultivée, est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Fabaceae, originaire d'Eurasie. Ce sont des plantes herbacées annuelles, grimpantes, souvent cultivées comme plantes fourragères.
A ervellaca[1][2][3] (Vicia sativa) é unha planta da familia Fabaceae (antes Leguminosae).
Ao igual que moitas outras especies da familia, é capaz de fixar nitróxeno da atmosfera mediante unha simbiose, nas súas raíces, con bacterias do xénero Rhizobia.
Medra en zonas de cultivo como má herba, nitrificando os solos sobre os que medra e o aproveitamento principal desta planta radica no seu uso como fertilizante verde ou coma forraxe gandeira aportando aos animais unha cantidade importante de proteínas.
Planta herbácea anual erecta ou rubideira hirsuta ou glabrescente de 30 a 80 cm de altura, con talos ascendentes máis ou menos angulosos. Follas paripinnadas, de 1 a 8 pares de folíolos, pecioladas e con estípulas lanceoladas, as follas finalizan nun gabián ramificado que axuda a rubir á planta. As flores agrúpanse en inflorescencias sentadas cunha ou dúas flores cun pequeno pedicelo de 2 mm; as flores posúen un cáliz actinomorfo formado por 5 sépalos soldados formando un tubo que termina con 5 dentes estreitos e triangulares, máis longos ca o tubo. Posúe unha corola papilionácea, zigomorfa, formada por cinco pétalos ceibos de cor violeta a vermella púrpura. O androceo formado por nove estames unidos na base e un separado, todos eles con anteras oblongas. O xineceo ten un ovario glabro ou seríceo cun guecho de pelos. Os froitos son legumes coas marxes pilosas e cun número variábel de sementes no seu interior (de 4 a 9).[6]
Orixinaria do centro e sur de Europa e da conca mediterránea. Na Península Ibérica aparece espontaneamente en case todo o territorio. O seu cultivo espallouse por todo o planeta. Aparece en Galicia.
Medra en zonas de cultivo e herbeiras, en solos nitrificados dende o nivel do mar ata os 1000 m. de altitude.
Pode establecerse como cultura monófita, mais aconséllase sementar a ervellaca cun cereal (avea, orxo) ou unha gramínea pratense (herba de Vigo) que exercen de arxón. Cultívase de preferencia en secaño, en diferentes épocas do ano. As variedades de outono seméntanse nesa estación e colléitanse a finais da primavera (maio-xuño). As variedades de primavera, axeitadas para áreas de invernos rigurosos, seméntanse a inicios da primavera e completan o seu ciclo no verán. Finalmente, nalgúns regadíos cálidos (val do Ebro) seméntase a ervellaca no verán, logo de apañar o cereal, e ségase cando a masa vexetativa é importante, a inicios do inverno, para dar en verde aos animais.
No seu uso forraxeiro, seméntase densamente, 250 kg/ha (se o cultivo é de secaño a dose de sementeira redúcese polo menos á metade). Pola contra, cando se sementa para semente, necesítase menor cantidade a usar; senón, o culivo ha ser moi vexetativo, e haberá menos flores e menor produción de semente.
Despois de sementar recoméndase pasar lixeiramente un rolo para suavizar a sucada de sementeira, e permitir o correcto paso da colleitadora. Unha vez sementado, cómpre vixiar uns días para disuadir as pombas e outras aves que poden comer a semente.
Forma parte da dieta humana dende a antigüidade por restos carbonizados atopados en sitios no Neolítico, en Siria, Turquía, Bulgaria, Hungría e Eslovaquia. Tamén se atopaba no Antigo Exipto e na Idade de Bronce en Turkmenistán e Eslovaquia. A definitiva evidencia de cultivo atópase só nos tempos da Antiga Roma.[8]
Vicia sativa foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum, vol. 2: 736 en 1753.[9]
Galego: ervellaca, brenza, herba da fame, nichela, veza[12]. Marcial Valladares Núñez no seu Diccionario gallego-castellano (1884) chámalle hèrba d'a fame ou herbellaca. Outros nomes son: arvellaca, verza, leriquia, liriquia, livica, herba do crego e pan do cuco[13].
A ervellaca (Vicia sativa) é unha planta da familia Fabaceae (antes Leguminosae).
Ao igual que moitas outras especies da familia, é capaz de fixar nitróxeno da atmosfera mediante unha simbiose, nas súas raíces, con bacterias do xénero Rhizobia.
Medra en zonas de cultivo como má herba, nitrificando os solos sobre os que medra e o aproveitamento principal desta planta radica no seu uso como fertilizante verde ou coma forraxe gandeira aportando aos animais unha cantidade importante de proteínas.
Rólna woka (Vicia sativa) je rostlina ze swójby łušćinowcow (Fabaceae).
Jeli eksistuje w druhej rěči hižo bóle wuwity nastawk ze samsnej temu, potom přełožuj a dodawaj z njeho.
Jeli nastawk ma wjace hač jedyn njedostatk, wužiwaj prošu předłohu {{Předźěłuj}}. Nimo toho so awtomatisce kategorija Kategorija:Zarodk wo botanice doda.
Rólna woka (Vicia sativa) je rostlina ze swójby łušćinowcow (Fabaceae).
La veccia comune (Vicia sativa L.) è una pianta appartenente alla famiglia delle Fabaceae.[1]
Le foglie sono composte, mentre le foglioline appaiono lanceolate. I fiori posseggono petali di colorazione fucsia con simmetria zigomorfa. Produce un legume i cui semi vengono solitamente consumati dagli uccelli. Viene spesso utilizzata come foraggio e per il sovescio.
Habitus
Fiore comune.
Fiore bianco più raro.
Frutto immaturo
Tipica pianta delle zone temperate, si trova negli incolti o nei prati della zona mediterranea. In italia è molto diffusa e cresce spontanea nei pascoli o negli incolti.
Vide etiam paginam discretivam: Vicia (discretiva)
Vicia sativa est species in genere Vicia et familia Fabacearum. Hoc species, Italis antiquis familiaris nomine simplici Vicia,[1] et pabulum animalibus praebet et, si necessitas urget, cibum nobis; legumen autem noxia est nisi bene fervita.
Haec stipula ad Faboideas spectat. Amplifica, si potes! Vide etiam paginam discretivam: Vicia (discretiva)
Vicia sativa est species in genere Vicia et familia Fabacearum. Hoc species, Italis antiquis familiaris nomine simplici Vicia, et pabulum animalibus praebet et, si necessitas urget, cibum nobis; legumen autem noxia est nisi bene fervita.
Sėjamasis vikis (lot. Vicia sativa) – pupinių (Fabaceae) šeimos vikių (Vicia) genties augalų rūšis.
Augalas vienmetis, žolinis. Stiebas šakotas, plonas, išgulantis, 40-100 cm aukščio. Žiedai bekočiai, susitelkę po 2-3 lapų pažastyse, rausvi. Vaisius – pailga ankštis su 4-9 sėklomis.
Sėjamasis vikis auginamas kaip pašarinis, silosinis augalas. Žaliosios masės derlingumas – 137 cnt/ha. Dažnai sėjami drauge su avižomis, pupomis[1]. Senovėje (neolite, bronzos amžiuje) sėjamuosius vikius maistui vartojo ir žmonės.
Sėjamasis vikis (lot. Vicia sativa) – pupinių (Fabaceae) šeimos vikių (Vicia) genties augalų rūšis.
Augalas vienmetis, žolinis. Stiebas šakotas, plonas, išgulantis, 40-100 cm aukščio. Žiedai bekočiai, susitelkę po 2-3 lapų pažastyse, rausvi. Vaisius – pailga ankštis su 4-9 sėklomis.
Sėjamasis vikis auginamas kaip pašarinis, silosinis augalas. Žaliosios masės derlingumas – 137 cnt/ha. Dažnai sėjami drauge su avižomis, pupomis. Senovėje (neolite, bronzos amžiuje) sėjamuosius vikius maistui vartojo ir žmonės.
Vicia sativa (synoniem: Vicia angustifolia) is een plant uit het geslacht wikke (vicia) uit de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae). De soort komt voor op bouwland, langs wegen en op dijken. De plant klimt met ranken via andere planten omhoog. Op die manier kan deze wikke tot wel een meter hoog worden.
Men onderscheidt de volgende ondersoorten:
De vaak liggende plant wordt tot 1 m lang en heeft een dunne stengel. Het 2-6 mm brede, lancet- tot lijnlancetvormige blad is geveerd en bestaat uit zes tot twaalf, ten minste drie mm brede deelblaadjes. De deelblaadjes van de bovenste bladeren zijn veel smaller dan die van de onderste bladeren. Aan de top bevindt zich een al dan niet vertakte rank. De steunblaadjes kunnen getand zijn en zijn voorzien van een donkere vlek.
De smalle wikke bloeit met alleenstaande bloemen of met één of twee paar bloemen in de bladoksels. Ze zijn kortgesteeld. De bloeiperiode loopt van mei tot juli (september). De loodrecht naar boven gebogen vlag van de bloem is roodpaars en de zwaarden rood. De bloem is 1-1,8 cm lang. De kelktanden zijn iets korter dan de kelkbuis.
De smalle wikke draagt een 3-4 cm lange, kale peul die bij rijpheid donkerbruin tot zwart is. De peul bevat vier tot tien geel- of kastanjebruine zaden.
De smalle wikke komt voor op grazige grond.
Kelkbuis
Jonge peul
Rijpe peul
Zaden
De plant wordt tot 1 m hoog en heeft een dunne stengel. Het 2-6 mm brede, lancet- tot lijnlancetvormige blad is geveerd en bestaat uit zes tot twaalf, drie tot zes mm brede deelblaadjes. De deelblaadjes van de bovenste bladeren zijn geleidelijk smaller dan die van de onderste bladeren. Aan de top bevindt zich een al dan niet vertakte rank. De steunblaadjes kunnen getand zijn en zijn voorzien van een donkere vlek.
De vergeten wikke bloeit met alleenstaande bloemen of met één of twee paar bloemen in de bladoksels. Ze zijn kortgesteeld. De bloeiperiode loopt van mei tot juli (september). De loodrecht naar boven gebogen vlag van de bloem is roodpaars en de zwaarden rood. De zwaarden zijn donkerder dan de vlag. De bloem is 1-1,8 cm lang. De kelktanden zijn iets korter dan de kelkbuis.
De vergeten wikke draagt een 3,5-8 cm lange, kale peul die bij rijpheid donkergroen tot zwart is. De peul bevat vier tot tien, zwarte zaden.
De vergeten wikke komt voor op grazige grond en in akkers.
Bloem
Peul met stengel en bladeren
Peul, 4 cm lang
Zaden, 3 mm groot
De voederwikke dankt zijn naam aan het feit dat de soort als voedergewas werd verbouwd.
De plant wordt tot 1 m hoog en heeft een vrij stevige stengel. Het meer dan 5 mm brede, omgekeerd eironde tot langwerpige blad is even geveerd en heeft acht tot zestien blaadjes. Aan de top bevindt zich een al dan niet vertakte rank. De steunblaadjes kunnen getand zijn en zijn voorzien van een donkere vlek.
De voederwikke bloeit met alleenstaande, kortgesteelde bloemen of met één of twee paar bloemen in de bladoksels. De bloeiperiode loopt van mei tot juli (soms tot september). De vlag van de bloem is blauwpaars en de zwaarden zijn donkerpaars. De bloem is 1,8-3 cm lang. Alle kelktanden zijn even lang of iets langer dan de kelkbuis.
De voederwikke draagt een 3-8 cm lange, meestal zacht behaarde, tussen de zaden iets ingesnoerde peul die bij rijpheid bruin tot geelbruin is. De peul bevat vier tot twaalf geel- of kastanjebruine zaden.
Zaden
(Nederlandstalige) Wikisource.Vicia sativa (synoniem: Vicia angustifolia) is een plant uit het geslacht wikke (vicia) uit de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae). De soort komt voor op bouwland, langs wegen en op dijken. De plant klimt met ranken via andere planten omhoog. Op die manier kan deze wikke tot wel een meter hoog worden.
Men onderscheidt de volgende ondersoorten:
Smalle wikke (Vicia sativa subsp. nigra, synoniem: Vicia sativa subsp. angustifolia) (Vicia sativa subsp. segetalis), Voederwikke (Vicia sativa subsp. sativa)Fôrvikke (Vicia sativa) er en plante i slekten vikker i erteblomstfamilien.
Den vokser ikke naturlig i Norge, men som navnet antyder dyrkes den som dyrefôr, og fins sparsomt ved kysten av Sør-Norge.
Planta blir 30-80 cm høy og er svakt klatrende. Stilken er kantete og mer eller mindre hårete, enkel eller noe grenet. Småbladene sitter sammensatt av 5-7 par og er smalt omvendt eggrunde.
Blomstene er 16-26 mm lange og sitter parvis eller alene, med et kort skaft i bladhjørnene. Seilet, det store kronbladet, er lyst fiolett, vingene og kjølen er purpurrøde.
Belgen blir omkring 5 cm lang og inneholder ett stort antall grå eller brune frø.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Fôrvikke (Vicia sativa) er en plante i slekten vikker i erteblomstfamilien.
Den vokser ikke naturlig i Norge, men som navnet antyder dyrkes den som dyrefôr, og fins sparsomt ved kysten av Sør-Norge.
Planta blir 30-80 cm høy og er svakt klatrende. Stilken er kantete og mer eller mindre hårete, enkel eller noe grenet. Småbladene sitter sammensatt av 5-7 par og er smalt omvendt eggrunde.
Blomstene er 16-26 mm lange og sitter parvis eller alene, med et kort skaft i bladhjørnene. Seilet, det store kronbladet, er lyst fiolett, vingene og kjølen er purpurrøde.
Belgen blir omkring 5 cm lang og inneholder ett stort antall grå eller brune frø.
Wyka siewna (Vicia sativa L.) – gatunek jednorocznej rośliny zielnej z rodziny bobowatych. Rodzimym obszarem jej występowania jest Azja, Europa i Afryka Północna, ale roprzestrzenił się też szeroko w innych regionach geograficznych[2]. W Polsce jest uprawianym i często dziczejącym archeofitem[3].
Bardzo cenna roślina pastewna ceniona ze względu na walory smakowe[przez kogo?] i wysoką zawartość białka.
Wyka siewna (Vicia sativa L.) – gatunek jednorocznej rośliny zielnej z rodziny bobowatych. Rodzimym obszarem jej występowania jest Azja, Europa i Afryka Północna, ale roprzestrzenił się też szeroko w innych regionach geograficznych. W Polsce jest uprawianym i często dziczejącym archeofitem.
Vicia sativa é uma espécie de planta com flor pertencente à família Fabaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 2: 736. 1753.[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente os seguintes táxones infraespecíficos:[2]
Flor comum.
Flor branca mais rara.
Fruta imatura
Vicia sativa é uma espécie de planta com flor pertencente à família Fabaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 2: 736. 1753.
Fodervicker eller liten sommarvicker (Vicia sativa) är en växtart i familjen ärtväxter.
Den växer inte naturligt i Sverige, men som det ena namnet antyder odlades den tidigare som djurfoder och förekommer nu mycket sparsamt, till exempel på gammal åkermark.
Plantan blir 30-80 cm hög och är svagt klättrande. Stjälken är kantig men ovingad och mer eller mindre hårig; enkel eller något grenig. Bladen är 5-7-parigt sammansatta och småbladen är smalt omvänt äggrunda, i spetsen tvärhuggna eller något intryckta, med uddborst. Stiplerna är halvmånlika och tandade.
Blommorna är 16-26 mm långa och sitter parvis eller enstaka, med mycket korta skaft i bladvecken. Seglet, det stora kronbladet, är ljust violett, vingarna och kölen är purpurröda. (Men flera odlingsformer med andra färger förekommer också.)
Baljan blir omkring 5 cm lång och innehåller ett flertal grå eller bruna frön.
Wikimedia Commons har media som rör Fodervicker.
Fodervicker eller liten sommarvicker (Vicia sativa) är en växtart i familjen ärtväxter.
Den växer inte naturligt i Sverige, men som det ena namnet antyder odlades den tidigare som djurfoder och förekommer nu mycket sparsamt, till exempel på gammal åkermark.
Plantan blir 30-80 cm hög och är svagt klättrande. Stjälken är kantig men ovingad och mer eller mindre hårig; enkel eller något grenig. Bladen är 5-7-parigt sammansatta och småbladen är smalt omvänt äggrunda, i spetsen tvärhuggna eller något intryckta, med uddborst. Stiplerna är halvmånlika och tandade.
Blommorna är 16-26 mm långa och sitter parvis eller enstaka, med mycket korta skaft i bladvecken. Seglet, det stora kronbladet, är ljust violett, vingarna och kölen är purpurröda. (Men flera odlingsformer med andra färger förekommer också.)
Baljan blir omkring 5 cm lång och innehåller ett flertal grå eller bruna frön.
Fiğ (Vicia sativa ), baklagiller (Fabaceae) familyasından dane yemleri içerisinde önemli bir yere sahip olan tek yıllık bir serin mevsim yem bitkisi.
Zayıf ve az derine giden bir kök sistemi vardır. Ancak yan kökler iyi gelişir. Ortama bağlı olarak ortalama 40–60 cm. boylanabilmektedir. Yapraklar 4-6 çifttarakçıktan meydana gelmiş olup, yaprakçık uçları sivridir. Meyvesi tipik bir fasulyedir; 3–5 cm. uzunluğunda olup, ortalama 5-6 dane bulunur.
Adaptasyon yeteneği iyi bir bitkidir. Ancak fazla asitli toprakları sevmez. Kışı ılıman geçen bölgelerde sonbaharda erken ekilerek iyi bir şekilde yetiştirilebilir. Kışı soğuk geçen bölgelerde ilkbaharda ekilir. Ekimde 8-10 hatta 12 kg./da tohum kullanılır. 3–5 cm derinliğinde ekilir.
Türkiye'de yetiştirilen fiğ miktarı TÜİK tarafından sağlanan 2004 yılı verilerine göre 540.000 ton yeşil ot ve 410.000 ton kuru ottur.
Fiğ (Vicia sativa ), baklagiller (Fabaceae) familyasından dane yemleri içerisinde önemli bir yere sahip olan tek yıllık bir serin mevsim yem bitkisi.
Zayıf ve az derine giden bir kök sistemi vardır. Ancak yan kökler iyi gelişir. Ortama bağlı olarak ortalama 40–60 cm. boylanabilmektedir. Yapraklar 4-6 çifttarakçıktan meydana gelmiş olup, yaprakçık uçları sivridir. Meyvesi tipik bir fasulyedir; 3–5 cm. uzunluğunda olup, ortalama 5-6 dane bulunur.
Adaptasyon yeteneği iyi bir bitkidir. Ancak fazla asitli toprakları sevmez. Kışı ılıman geçen bölgelerde sonbaharda erken ekilerek iyi bir şekilde yetiştirilebilir. Kışı soğuk geçen bölgelerde ilkbaharda ekilir. Ekimde 8-10 hatta 12 kg./da tohum kullanılır. 3–5 cm derinliğinde ekilir.
Türkiye'de yetiştirilen fiğ miktarı TÜİK tarafından sağlanan 2004 yılı verilerine göre 540.000 ton yeşil ot ve 410.000 ton kuru ottur.
Витка або сланка однорічна трав'яниста рослина, опушена, 20–80 см. Листя парноперисте з 3–8 парами листових фрагментів 6–36 х 1–12 мм від лінійні до оберненояйцевидних. Суцвіття майже сидячі з 1–2(4) квіток на суцвітті. Віночок 10–30 мм, світло-червонувато-фіолетовий, або голубувато-ліловий. Плід 32–57 х 3.5–9 мм, довгастий, голий або опушений, буро-чорний, з 6–10 насінням. Насіння 2–6 мм.
Країни поширення: Африка: Алжир; Єгипет; Лівія; Марокко; Туніс; Кенія. Азія: Оман; Саудівська Аравія; Ємен [п.]; Афганістан; Кіпр; Єгипет — Синай; Іран; Ірак; Ізраїль; Йорданія; Ліван; Сирія; Туреччина; Казахстан; Киргизстан; Таджикистан; Туркменістан; Узбекистан; Китай; Японія; Корея; Тайвань; Бутан; Індія; Непал; Пакистан; Кавказ: Вірменія; Азербайджан; Росія — Чечено-Інгушетія, Дагестан, Кабардино-Балкарія, Карачаєво-Черкесія, Краснодарський край, Північна Осетія, Ставропольський край, Сибір, Європейська частина. Європа: Данія; Фінляндія; Ірландія; Норвегія; Швеція; Об'єднане Королівство; Австрія; Бельгія; Чехословаччина; Німеччина; Угорщина; Нідерланди; Польща; Швейцарія; Білорусь; Естонія; Латвія; Литва; Молдова; Україна [вкл. Крим]; Албанія; Болгарія; Колишня Югославія; Греція [вкл. Крит]; Італія [вкл. Сардинія, Сицилія]; Мальта; Румунія; Франція [вкл. Корсика]; Португалія [вкл. Мадейра]; Іспанія [вкл. Балеарські острови, Канарські острови]. Широко натуралізований і широко культивується. Поля і луки, на ґрунтах, 0–1000 м. Квіти та фрукти з березня по червень.
Це незавершена стаття про Бобові.Đậu răng ngựa nhỏ (danh pháp: Vicia sativa) là loài thực vật cố định đạm thuộc họ Đậu.
Có ít nhất 4 phân loài đã được công nhận:
Đậu răng ngựa nhỏ (danh pháp: Vicia sativa) là loài thực vật cố định đạm thuộc họ Đậu.
Vicia sativa L. (1753)
Горошек посевной, или Вика посевная (лат. Vicia sativa) — вид травянистых растений рода Горошек (Vicia) семейства Бобовые (Fabaceae).
Однолетнее или двулетнее, травянистое растение, 20—80 см высотой. Стебель восходящий или прямостоячий, простой или разветвлённый, гранистый, голый или опушённый. Листья парноперистосложные, оканчиваются ветвистыми усиками; прилистники полустреловидные; листочки продолговатые, широкоэллиптические или продолговато-обратнояйцевидные, в числе 3—8 пар[2].
Цветки пазушные, одиночные или парные, почти сидячие, 20—26 мм длиной; чашечка трубчатая, с ланцетно-шиловидными зубцами; венчик розово-лиловый. Плоды — слабо сплюснутые или почти цилиндрические, рассеянно опушенные или голые, светло-бурые бобы, до 6 см длиной. Семена шаровидные, разной окраски, бархатисто-матовые, по 4—10 в бобе, 3—5 мм в диаметре[2].
Цветение в мае—июле, плодоношение с июня[3].
Естественная область распространения включает Европу, Кавказ, Среднюю и Малую Азию[3].
Горошек посевной, или Вика посевная (лат. Vicia sativa) — вид травянистых растений рода Горошек (Vicia) семейства Бобовые (Fabaceae).
救荒野豌豆（学名：Vicia sativa）是豆科野豌豆属的植物。廣泛分佈于南極洲之外的各個大陸，生长于海拔50米至3,000米的地区，多生长于田边草丛、荒山以及林中，目前已由人工引种栽培。[2][3]
大巢菜（本草纲目）、薇、野豌豆（本草纲目）、野菉豆（植物名实图考）、箭舌野豌豆（华北）、草藤（西北）、山扁豆（河南）、雀雀豆（江苏）、野毛豆（浙江）、马豆（云南）、给希一额布斯（内蒙古）、苕子（四川）。[2][3]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 ヤハズエンドウ（矢筈豌豆、Vicia sativa subsp. nigra[1]）はソラマメ属の越年草。ヤハズエンドウが植物学的局面では標準的に用いられる和名だが、カラスノエンドウ（烏野豌豆）という名が一般には定着している（「野豌豆」は中国での名称）。俗称としてシービービーというものもある。種を取り払った豆柄を笛として使用する遊びに由来する。
本州から四国・九州・沖縄の路傍や堤防などのいたるところにごく普通に生育している。 秋に発芽し、春になると高さ60 - 150cmに達する。茎には巻きひげがあり、近くのものに絡みつくこともあるが大体は直立する。茎は全体に毛があり四角柱状。
強い臭気がある。 花期は3 - 6月でエンドウに似た小型の紅紫色の花を付ける。豆果は熟すると黒くなって晴天の日に裂け、種子を激しく弾き飛ばす。
原産地はオリエントから地中海にかけての地方であり、この地方での古代の麦作農耕の開始期にはエンドウなどと同様に栽培されて作物として利用された証拠が考古学的資料によって得られているが、その後栽培植物としての利用はほぼ断絶して今日では雑草とみなされている。そのため、若芽や若い豆果を食用にすることができるし、熟した豆も炒って食用にできる。
また、未熟な果実の両端を切り落し、草笛にすることができる。
一見するとソラマメの仲間とは思えないが、よく見ると、茎が角ばっていることと、豆のへそが長いというソラマメ属の特徴を満たしている。
史記で伯夷・叔齋が山で餓死する前に食べていた「薇」（び）は、野豌豆の類ともいい、またワラビやゼンマイのことともいう。
近縁の仲間には、スズメノエンドウ (Vicia hirsuta)、カスマグサ (V. tetrasperma) などがある。この3種は、いずれも路傍に咲くごく普通な雑草であり、生育の季節も共通するため、往々にして混生する。これら3種は似ているが、カラスノエンドウは大きくて少数の花をつけ、スズメノエンドウはごく小さな花を房状に多数つける。カスマグサは小型の花を少数つける。ヤハズエンドウは托葉（葉の付け根の付属物）に暗紅色の花外蜜腺があり、他2種にはない。カスマグサの「カスマ」とは、「カラス」と「スズメ」の間（マ）の意である。
また、欧米にはより大型の基亜種オオヤハズエンドウ (V. sativa) があり、牧草として利用されている。この種は近年日本にも帰化していることが分かっている。
開花期
花（白花）
葉の付け根。暗紅色の蜜腺がある。
_Vicia_sativa.jpg)
_Vicia_sativa_-_flower.jpg)
_Vicia_sativa_-_white_flower.jpg)
_Vicia_sativa_-_immature_fruit.jpg)
_Vicia_sativa.jpg)
_Vicia_sativa_-_flower.jpg)
_Vicia_sativa_-_white_flower.jpg)
_Vicia_sativa_-_immature_fruit.jpg)
_Vicia_sativa.jpg)
_Vicia_sativa_-_flower.jpg)
_Vicia_sativa_-_white_flower.jpg)
_Vicia_sativa_-_immature_fruit.jpg)
_Vicia_sativa_-_flower.jpg)
_Vicia_sativa_-_white_flower.jpg)
_Vicia_sativa_-_immature_fruit.jpg)
