dcsimg

Ficus aurea ( Asturian )

provided by wikipedia AST

Ficus aurea, especie conocida vulgarmente como figal estranguladora de Florida (o a cencielles figal estranguladora), figal dorada, o higuerón,[3] ye un árbol de la familia Moraceae nativu del estáu de Florida (EE. XX.), del norte y oeste del Caribe, del sur de Méxicu y d'América Central al sur de Panamá.[4] L'epítetu específicu aurea foi utilizáu pol botánicu inglés Thomas Nuttall, quien describió la especie en 1846. Con posterioridá, consideráronse inválidos otros nomes aplicaos a esta especie.[2]

Ficus aurea ye una figal estranguladora que guarda semeyances con otros miembros del grupu de los vulgarmente llamaos matapalos o higuerotes. En figales d'esti tipu, la guañada de la grana tien llugar na canopia del árbol hospedante. La plántula vive como epifita hasta que los sos raigaños establecen contautu col suelu, dempués de lo cual espándense, esgañen al so anfitrión, y conviértense finalmente nun árbol independiente. Los individuos d'esta especie pueden algamar 30 m d'altor. Al igual que toles figales, presenta mutualismo obligáu con una especie d'aviespa de los figos: les figales solamente son polinizaes por aviespes de los figos y éstes solo pueden reproducise nes flores de les figales. L'árbol apurre l'hábitat, alimentu y abelugu pa una gran cantidá de formes de vida, incluyendo epifitas de los montes nublos, aves, mamíferos, reptiles y invertebraos. F. aurea utilizar en medicina tradicional, como asina tamién pa conformar sebes vives, como ornamental y como bonsái.

Descripción

Ficus aurea ye un árbol que usualmente tien un altor de 15-20 m,[5] anque n'ocasiones algama hasta 30 m.[6] Puede formar parte del dosel más eleváu en selves tropicales, o visualizase como árboles aisllaos en pasturas tropicales.[7]

Trátase d'una especie monoica: cada árbol produz flores masculines y femenines funcionales.[8] Les especies del xéneru Ficus son polo xeneral perennifolias, pero los exemplares de F. aurea allugaos nel estremu norte de la so zona de distribución na Florida pierden la so xamasca mientres un curtiu periodu ivernizu.[8]

 src=
Amuesa de fueyes de Ficus aurea, de forma elíptica. Long Key, Florida.

El tamañu de les fueyes ye variable. Delles plantes presenten fueyes polo xeneral menores a 10 cm de llargu, ente qu'otres tienen fueyes más grandes. La forma de les fueyes y de la so base tamién ye variable: delles plantes tienen fueyes oblongues o elíptiques, de base cuneiforme a arrondada, ente qu'otres tienen fueyes cordaes o ovaes coles bases cordaes a arrondaes.

F. aurea presenta frutos apariaos,[4] de color verde cuando inmaduros que se vuelve mariellu cola maduración.[5] Difieren en tamañu: dende 0,6–0,8 cm hasta 1–1,2 cm de diámetru. Polo xeneral los figos son sésiles, pero sostener por aciu pedúnculos curtios n'exemplares allugaos en delles partes del norte de Mesoamérica.[4]

Al igual qu'otres especies de figales, F. aurea ye una planta productora de látex,[9] con presencia de laticíferos non articulaos que s'estienden dende'l raigañu hasta les fueyes. El látex de F. aurea escarez d'actividá proteolítica sobre gelatina,[10] esto ye, d'enzimes proteasas capaces de catalizar la hidrólisis d'esa proteína complexo en niveles significativos.

Taxonomía

Con cerca de 750 especies, Ficus (Moraceae) ye unu de los más grandes xéneros de les anxospermes. David Frodin, del Xardín botánicu de Chelsea, clasificar como'l trixésimu primer xéneru más grande.[11] Ficus aurea clasificar nel subxéneru Urostigma (figales estranguladores) y la seición Americana.[4] Les filogenies moleculares recién demostraron que'l subxéneru Urostigma ye polifilético, pero sofitaron firmemente la validez de la seición Americana como un clado (anque la so rellación esacta cola seición Galoglychia nun ta clara).[12]

 src=
Grabáu de Ficus indica maxima a partir d'un dibuxu de Hans Sloane, qu'ilustra la obra A voyage to the islands Madera, Barbados, Nieves, S. Christophers and Xamaica (1725). Trátase de la ilustración más antigua publicada de Ficus aurea, que constituyó la base del nome Ficus maxima de Thomas Miller. Na ilustración, los figos apaecen dispuestos de forma ensin apariar, lo que dio llugar al tracamundiu na identidá de les especies descrites por Miller.

Thomas Nuttall describió la especie nel segundu volume de la so obra de 1846, The North American Sylva (2: 4–5, t. 43),[13][14] col epítetu específicu aurea (del llatín, «dorada»).[15][16] En 1768, el botánicu escosés Philip Miller describió a Ficus maxima, citando les obres Hortus Cliffortianus (1738) de Carlos Linneo y Catalogus plantarum quæ in insula Xamaica (1696) de Hans Sloane. La ilustración de la especie publicada por Sloane en 1725 representaba los figos dispuestos de forma solitaria, una carauterística de los Ficus del subxéneru Pharmacosycea.[17] Como miembru del subxéneru Urostigma, F. aurea presenta figos apariaos. Sicasí, un exame más detalláu de la descripción de Sloane condució a Cornelis Christiaan Berg a la conclusión de que la ilustración representaba un miembru del subxéneru Urostigma (yá que tenía otru calter diagnósticu propiu d'esi subxéneru), cuasi con certidume F. aurea, y que la ilustración que presentaba los figos dispuestos de forma individual yera probablemente la resultancia d'una llicencia artística. Berg atopó la colección de plantes en que se basó la ilustración de Sloane y concluyó que la especie F. máxima de Miller yera, ello ye que F. aurea.[13] Na so descripción de F. aurea, que se basa en material vexetal recoyíu en Florida, Thomas Nuttall consideró la posibilidá de que les sos plantes pertenecieren a la especie que Sloane describiera, pero llegó a la conclusión de que yera una nueva especie.[13] So les regles de nomenclatura botánica, el nome F. máxima tien prioridá sobre F. aurea una y bones la descripción de Miller foi publicada en 1768, ente que la de Nuttall dir en 1846.

Nel so Flora of Xamaica de 1914, los botánicos William Fawcett y Alfred Barton Rendle venceyaron la ilustración de Sloane a la especie d'árbol que se conocía daquella como Ficus suffocans, nome que se-y asignara na Flora of the British West Indian Islands d'August Heinrich Rudolf Grisebach.[18] Gordon DeWolf tuvo acordies con la conclusión de Fawcett y Rendle, y utilizó el nome F. maxima pa esa especie na so Flora of Panama de 1960.[19] Puesto que esti usu xeneralizárase, Berg propunxo que'l nome Ficus maxima caltuviérase na forma en que DeWolf lo usara,[13] propuesta que foi aceptada pol comité de nomenclatura.[2] La reasignación del nome Ficus maxima nun dexó a F. aurea como nome más antiguu pa esta especie, una y bones el naturalista alemán Johann Heinrich Friedrich Link describiera a Ficus ciliolosa en 1822. Berg concluyó que la especie descrita por Link yera de fechu F. aurea. La descripción de Link precedía la de Nuttall en 24 años, polo cual el nome F. ciliolosa tendría de tener prioridá. Pero yá que el nome F. aurea yera llargamente utilizáu y el nome F. ciliolosa nun lo yera, Berg propunxo que se caltuviera'l nome F. aurea.[13] En respuesta a esta propuesta'l comité de nomenclatura decidió que, en cuenta de caltener el nome F. aurea, sería meyor refugar el de F. ciliolosa. El caltenimientu de F. aurea significaría que se daría prioridá a esi nome por sobre tolos demás. Col simple refugu de F. ciliolosa, la comisión dexó abierta la posibilidá de que'l nome F. aurea seya suplantáu por otru nome más antiguu en casu de que fuera descubiertu.[2]

Etimoloxía

Ficus, del llatín ficus, designaba tanto la figal como'l so frutu, el figu. Como yá se señaló, el términu aurea ye un epítetu d'orixe llatín que significa «dorada».[15][16]

Sinónimos

 src=
Exemplar de F. aurea qu'arredoló y esgañó a un palmetto Sabal asitiáu nel Xardín Botánicu Mounts, West Palm Beach, Florida. Reparar los raigaños anastomosaes de la figal estranguladora.

En 1920, el botánicu estauxunidense Paul Carpenter Standley describió trés nueves especies sobre la base de les colecciones procedentes de Panamá y Costa Rica—Ficus tuerckheimii, F. isophlebia y F. jimenezii.[20] DeWolf concluyó que toes yeren la mesma especie,[19] y Berg estableció la so sinonimia con F. aurea.[4] Estos nomes fueron llargamente utilizaos pa les poblaciones de Méxicu y Centroamérica, y siguen siendo usaos por dellos autores. Berg abarruntó que Ficus rzedowskiana Carvajal y Figueroa Cueves tamién podía pertenecer a esta especie, pero nun esaminara la documentación orixinal na qu'esta especie basábase.[4]

Berg consideró F. aurea como una especie con un mínimu de cuatro morfotipos y escribió: «Nenguna de les formes puede tar rellacionada con ciertos hábitats o altitúes».[4] Trenta años enantes, William Burger llegó a una conclusión bien distinta con al respective de Ficus tuerckheimii, F. isophlebia y F. jimenezii—él refugó la sinonimia de los trés especies efeutuada por DeWolf, sobre la base d'evidencia incompleta. Burger señaló que los trés taxones ocupaben distintos hábitats que pueden ser dixebraos en función de les precipitaciones y del altor sobre'l nivel del mar.[21]

Reproducción y crecedera

Les figales caltienen un mutualismo obligáu coles aviespes de los figos. Les flores conteníes nel interior de los figos solo pueden ser polinizaes por esa clase d'aviespes, en cuantes que estos inseutos solo pueden reproducise nes flores de les figales. Trátase d'unu de los exemplos más notables de co-evolución específica,[22] yá que caúna de les 700 especies de figales depende usualmente d'una sola especie d'aviespa (raramente dos) pa la so polinización.[23] Ensin controvertir por completu lo anterior, el camientu de que cada especie de figal ye usualmente polinizada por una sola especie d'aviespa de los figos foi cuestionada pol descubrimientu de Complexu crípticu d'especies complexos crípticos d'especies, dientro de lo que se pensaben que yeren especies úniques d'aviespes.[24] Les aviespes son igualmente dependientes de les sos especies de figales col fin de reproducise. F. aurea ye polinizada por Pegoscapus mexicanus (Ashmead) (orde Hymenoptera, familia Agaonidae: Agaoninae).[25][26] Nun sicono de F. aurea, cada avispita fema dexa en promediu 66 güevos, y hasta un máximu de 150.[27]

Les especies del xéneru Ficus presenten frutos compuestos denominaos siconos, que se componen d'un receptáculu piriforme o arrondáu, buecu nel so interior, y con una abertura apical protexía por pequeños hipsofilos. Esta abertura o poru llamada ostíolo constitúi la única conexón col esterior. Dientro y nes parés d'esi receptáculu cuasi zarráu tópense les flores y, más tarde, los diminutos fructículos d'estes plantes. Les figales monoicas como F. aurea tienen tantu flores masculines como femenines dientro del sicono.[9] Les flores femenines maurecen primeru. Una vegada madures, lliberen una sustanza químico volátil qu'oficia d'atrayente.[28] Les aviespes femes fuercen el so camín al traviés del ostíolo escontra l'interior del sicono. Yá dientro del sicono, polinizan les flores, oviponen los sos güevos en delles d'elles, y depués usualmente finen. Sicasí, nel casu d'aviespes Pegoscapus mexicanus de Florida reparóse un 16% de re-emergencia de los figos,[29] quiciabes como resultancia del llindáu númberu de sitios de oviposición nel interior del frutu.[30] Los güevos eclosionen y los canesbes parasitan y destrúin bona parte de les granes.[26] Dempués de cuatro a siete selmanes nel casu de F. aurea, remanecen les aviespes adultes. Los machos remanecen en primer términu, copulan coles femes, y cortar los furos de salida al traviés de les parés del frutu. Les flores masculines maurecen nel interior del sicono en simultaneidá cola emerxencia de les aviespes femes adultes. Asina, les aviespes femes recién remanecíes carguen los sos cuerpos col polen de les flores masculines enantes d'abandonar el sicono al traviés de los furos de salida que los machos cortaron y volar en busca d'otru sicono nel cual oviponer los sos güevos. Nos siguientes unu a cinco díes, los figos maurecen.[28] Los figos maduros son consumíos por una gran variedá de mamíferos y aves, lo cual asegura la dispersión de les granes.

Fenoloxía

Les figales florien y fructifican de forma asincrónica.[8] El floriamientu y fructificación gradiar en tola población. Esti fechu ye importante pa les aviespes de la figal, que les sos femes riquen atopar un sicono nel que oviponer, pocos díes dempués de la so emerxencia, daqué que nun sería posible si tolos árboles nuna población floriaren y fructificaran coles mesmes. Esto tamién fai de los figos un importante recursu alimenticiu para frugívoros, esto ye, aquellos animales que s'alimenten cuasi puramente de frutes. Los figos son una de les poques frutes disponibles en dómines del añu en qu'otros frutos son escasos.

Anque les figales florien de forma asincrónica como población, na mayoría de les especies el floriamientu ta sincronizada dientro d'un individuu dáu. Les aviespes femes que remanecen como nueva xeneración tienen d'alloñar del so árbol natal con cuenta de qu'atopar figos nos que oviponer los sos güevos. En Florida, los árboles de F. aurea florien y fructifican de forma asincrónica.[8] Dellos autores consideraron esto como una ventaya adaptativa dende'l puntu de vista de la bioloxía de los figos, yá que podría torgar l'autopolinización.[9]

Sicasí, Hossaert-McKey y Bronstein demostraron que la especie ye totalmente autocompatible. Entá más, nun repararon efeutos negativos de l'autofecundación, yá seya en términos de la retención del sicono, del númberu d'ovarios vacantes, de les granes producíes, o de la guañada de les granes. Sicasí, la producción d'aviespes manifestó un enclín a ser más alzada dempués de la autopolinización. Magar ye posible que la depresión endogámica espresar n'etapes posteriores del desenvolvimientu, l'ausencia de depresión nes primeres etapes evaluaes polos autores ye de por sí sorprendente nuna planta como F. aurea, de la que s'espera una elevada fecundación cruciada. El autores postulen que la presión de seleición sería responsable de la evolución y del caltenimientu d'esta fenoloxía floral inusual de los figos.[31]

Fenoloxía floral en Ficus aurea Fase[28] Descripción[28] Duración en F. aurea[28] A (pre-femenina) Flores inmadures 2 díes a>9 meses B (femenina) Les flores femenines tán receptives a la polinización; les aviespes femes oviponen y polinizan les flores 1 día a 3 selmanes C (interfloral) 4

a 7 selmanes

D (masculina) 1

a 2 díes

Y (post-floral) Maurecen los frutos 1 a 5 díes

La fenoloxía del floriamientu nel xéneru Ficus foi caracterizada en cinco fases (Ver tabla). Na mayoría de les figales, la fase A ye siguida cuasi darréu pola fase B. Sicasí, en F. aurea les inflorescencies inmadures pueden permanecer n'estáu latente mientres más de nueve meses.[8]

Crecedera

 src=
Figal estranguladora de Florida, con raigaños adventicias abondosos, en Villa Vizcaya, Miami.

Ficus aurea ye un árbol de rápida crecedera.[32] Como hemiepifita, grana y empieza el so desenvolvimientu na copa o ramasca d'un árbol güéspede, esto ye, empecipia la so vida como epifita. Sicasí, produz depués raigaños epigeas,[Nota 1] capaces de baxar hasta'l suelu, de llancase nél y d'absorber de la tierra los nutrientes. F. aurea ye una figal estranguladora (non toles figales hemiepifitas ser): los sos raigaños se anastomosan y arredolen al árbol hospedante. Esto xeneralmente resulta na muerte d'esi árbol que lu acoyó, yá que F. aurea cinxe y argolla de forma efeutiva l'árbol. Les palmeres, qu'escarecen de crecimiento secundariu, nun se ven afeutaes por esto, pero aun así pueden trate perxudicaes pola competencia por lluz, agua y nutrientes.[33] Dempués del furacán Andrew en 1992, los exemplares de F. aurea refixéronse tantu a partir de retueyos o hijuelos producíos dende los raigaños como de biltos d'árboles de pies.[34]

En referencia a la so capacidá d'adaptación, Ficus aurea presenta tolerancia moderada al salín del suelu, pero un nivel eleváu de tolerancia a condiciones de seca.[32]

Distribución

 src=
Raigaños fúlcreas de Ficus aurea. Trátase de raigaños en muriu o contrafuerte, típiques d'exemplares que desenvuelven en suelos probes de zones selváticas.

Ficus aurea estender dende l'estáu de Florida, al traviés del norte del Caribe hasta Méxicu y escontra el sur al traviés d'América Central. Ta presente nel centru y sur de Florida, nos Cayos de la Florida,[35] nes Bahames, les islles Caicos, La Española, Cuba, Xamaica, les islles Caimán, y en San Andrés (una posesión de Colombia nel Caribe occidental).[4] Tamién se distribúi nel sur de Méxicu,[36] en Belice, Guatemala, Hondures, Nicaragua, El Salvador, Costa Rica y Panamá.[37]

Los Ficus estranguladores crecen dende'l nivel del mar hasta los 1 800 m sobre'l nivel del mar,[4] en hábitats que van dende los montes secos de Les Bahames,[38] hasta'l monte nublu en Costa Rica.[39]

Alcontráu nel centru y sur de Florida, Ficus aurea algama pel norte'l Condáu de Volusia.[40] Ye una de les úniques dos especies de figales natives de la Florida.[41] La especie ta presente nuna variedá d'ecosistemes del sur de Florida, incluyendo hammocks[Nota 2] costeros de anxospermes, hammocks de palmettos, de palmeres sabal, hammocks y carbes de climes tropicales y templaos.[42] y a lo llargo de cursos d'agua.[28] Nes Les Bahames, F. aurea alcuéntrase na selva tropófila seca en Andros Norte,[43] Great Exuma[38] y Bimini.[44] F. aurea alcuéntrase en 10 estaos de Méxicu, mayormente nel sur, pero estendiéndose escontra'l norte hasta Jalisco.[36] Esta especie alcontrar en selves tropicales de fueya caduca, montes tropicales siempreverdes, montes nublos y en hábitats acuáticos o subacuáticos.[36]

Ecoloxía

 src=
Fotografia de 1893, qu'amuesa la magnitú d'un exemplar de baniano —nome común inespecíficu— allugáu en Banana River, Florida. Trátase de Ficus aurea, la figal estranguladora de Florida.
 src=
El quetzal mesoamericano o guatemalianu consume figos de F. aurea de forma sostenida ente xineru y ochobre.

Dacuando considérase a les figales como potenciales especies clave en comunidaes d'animales frugívoros, esto ye, animales que s'alimenten parcial o puramente de frutos. Esto debe a los patrones de fructificación asincrónica de les figales.[45] Nathaniel Wheelwright informó qu'el tucán esmeralda alimentar de los figos inmaduros de F. aurea en tiempos d'escasez de frutos en Monteverde, Costa Rica.[46] Wheelwright realizó una llista d'especies que sirven como fonte d'alimentu a lo llargo del añu pal quetzal mesoamericano o guatemalianu. El so consumu per parte de l'ave reparar de forma sostenida ente xineru y ochobre.[47] Mientres la etapa temprana de anidación (marzu), los quetzales dacuando atayen el so cortexu y la construcción de los sos niales pa xunise a agregamientos d'hasta 20 individuos que s'alimenten d'un solu árbol cargáu de frutos.[47]

Nos Cayos de la Florida, F. aurea ye una de los cinco especies de frutos qu'apoderen la dieta utilizada pola palombu coronita o torcaza cabeciblanca p'alimentar los sos pitucos.[48] F. aurea ye tamién importante na dieta de mamíferos frugívoros —los monos aulladores negros peracaben tantu los frutos como les fueyes en Belice.[49]

La interaición ente los figos y les aviespes de los figos ye particularmente conocida (ver seición previa sobre reproducción). Amás del so polinizador (Pegoscapus mexicanus), F. aurea ye utilizada por un grupu d'aviespes calcidoideas non polinizadoras que les sos canesbes desenvuelven nos sos figos.[Nota 3] Estes inclúin inseutos qu'inducen la formación d'agalles, inquilinos y cleptoparásitos, como tamién parasitoides, tantu de les aviespes polinizadoras como de les non polinizadoras.[50] Una especie non polinizadora ye'l agallero Anidarnes bicolor (Ashmead) Boucek (Hymenoptera: Agaonidae: Sycophaginae), que tien nel frutu de F. aurea un hospedante específicu. Les femes de A. bicolor depositen los sos güevos dende fuera dientro del figu; la proxenie alimentar de texíu manero dientro de les agalles inducíes na superficie interna del figu. Esta oviposición coincide cola entrada de los polinizadores Pegoscapus mexicanus y nun interfier cola polinización. Sicasí, ye facederu que A. bicolor mengüe l'ésitu de los polinizadores, yá que aparentemente'l desenvolvimientu de la proxenie de los polinizadores ye afeutáu negativamente pol desenvolvimientu de les agalles de A. bicolor.[50]

Como árbol de valumbu, F. aurea puede ser un importante hospedante pa plantes epifites. Nos montes nublos de Costa Rica, onde F. aurea ye «el componente más conspicuo» del monte intactu,[39] los árboles allugaos en fragmentos[Nota 4] de monte sostienen a les comunidaes más riques de epifitas briófitas, en cuantes que los exemplares aisllaos de F. aurea soporten una mayor cubierta de liquen.[39]

Suzanne Koptur, ecóloga de la Universidá Internacional de Florida, informó la presencia de nectarios extraflorales nos figos de F. aurea en Everglaes, Florida.[51] Los nectarios extraflorales son órganos productores de néctar que nun s'atopen acomuñaos coles flores. Considerar usualmente como estructures con funciones defensives, que la so presencia rellacionar con ataques per parte d'inseutos herbívoros.[52] N'efeutu, los nectarios atraen inseutos, principalmente formigues, que defenden esa fonte de sustentu, lo cual da llugar a una clase de mutualismo, definida como una rellación serviciu-recursu natural, que resulta del alimentu que brinda la planta a les formigues y de la proteición qu'a cambéu recibe la planta contra los herbívoros.[53]

Usos

El frutu de Ficus aurea ye comestible y foi usáu como alimentu pola población indíxena y polos primeros colonu en Florida. Inda lo come dacuando, polo que constitúi un exemplu de frutu nativu emplegáu como fonte alimenticia eventual. El látex de la planta utilizar pa fabricar goma de mascar,[54] y el so raigaños aéreos pueden ser utilizaes pa iguar cables de anclaje, fleches, cuerdes d'arcu y llinies de pesca. El frutu tamién s'emplegó pa llograr un colorante rosáu.[55] F. aurea foi usada como medicina tradicional nes Bahames,[56] y en Florida.[55]Allison Adonizio y collaboradores investigaron distintes plantes melecinales del sur de Florida en busca d'actividá que combata la perceición de quórum,[Nota 5] pero nun atoparon en F. aurea nenguna actividá.[57]

 src=
Vista del árbol.

Resulta común la presencia d'individuos de F. aurea n'esplotaciones llecheres en La Cruz, Cañitas y Santa Elena en Costa Rica, yá que se salven con frecuencia de baltar cuando se convierte'l monte en pradería. El llabradores identificaron a F. aurea como una especie útil pa postes de barganales, sebes vives y lleña, y como alimentu p'aves y mamíferos monteses.[3]

Ficus aurea úsase como árbol ornamental, como árbol d'interior y como bonsái.[5][58] Al igual qu'otres especies del xéneru Ficus,[59][60] tiende a invadir estructures edilicias y los sos cimientos y, eventualmente, tien d'esaniciase pa prevenir daños na construcción.[61]

Los exemplares nuevos son descritos como «más ornamentales»,[41] pero los árboles más vieyos son consideraos de difícil mantención (particularmente por causa de les raigaños adventicias que se desenvuelven dende les cañes) y nun s'encamienten pa árees pequeñes.[5] Sicasí, considerar como un árbol útil pa «escapar a les condiciones ambientales» (enviroscaping),[Nota 6] pa caltener la enerxía nel sur de Florida. Considérase que F. aurea ye menos agresiva que munches especies exótiques de figal, anque se-y debe destinar un espaciu considerable.[32]

Ver tamién

Notes

  1. Epigeo (del gr., ἐπίγαιος, que ta sobre la tierra) ye un términu aplicáu a cualquier órganu vexetal que se desenvuelve sobre'l suelu, especialmente aquél que, polo regular, tópase soterráu y solo por esceición crez fora del terrén, como les llamaes raigaños epigeas.
  2. Hammock ye un términu usáu nel sureste d'Estaos Xuníos pa designar a stands d'árboles, usualmente Anxospermes, que constitúin una islla ecolóxica» nun ecosistema contrastante. Los hammocks crecen en zones elevaes, arrodiaos de güelgaes. El términu tamién s'aplica a los rodales d'árboles que crecen en fasteres ente güelgues, y a les tierres más altes y seques que dan llugar a un monte mistu o de coníferes. Pueden atopase hammocks en zones tropicales, templaes y marítimes o costeres.
  3. Trátase d'inseutos que nun tresfieren polen. Hanse descripto hasta 32 especies d'esti tipu acomuñaes con una sola especie de figal.
  4. Los fragmentos (n'inglés, patches) son les distintes unidaes morfolóxiques que pueden estremase nel territoriu. D'ellí que la composición del paisaxe tea dada pola variedá y bayura de fragmentos nesi paisaxe, ente que la configuración del paisaxe referir a la distribución espacial de los fragmentos nel paisaxe.
  5. L'actividá contra la perceición de quórum (n'inglés, quorum sensing) implica la capacidá de desenvolver dalgún mecanismu de bloquéu que torgue en ciertes bacteries la espresión xénica desencadenante d'aiciones alcordaes» per parte de la población bacteriana. Dende'l puntu de vista prácticu, la detección d'actividá contra la perceición de quórum implica la posibilidá de la so esplotación como recursu antibacteriano.
  6. L'usu d'enerxía residencial entiende aprosimao 26% de tola enerxía utilizada nel estáu de Florida (Florida Energy Office. (1992). Florida energy data report: 1970-1990. Tallahassee, Florida: Dept. of Community Affairs, Florida Energy Office). Nel sur de Florida, cerca del 35% del gastu d'enerxía residencial añal destinar a la refrigeración de la casa mientres los 5 a 7 meses de duración del branu, ente qu'aprosimao el 10% utilizar pa la calefaición pel hibiernu. Antes de considerar la necesidá de calefaición central y d'aire acondicionáu, les cases diséñense y constrúin pa tomar ventaya de distintes formes de proteición naturales. Por casu, un árbol con cañes altes ufierta solombra nel branu y proteición de los vientos fríos del iviernu. Anguaño, los métodos pasivos de control de la microclima son d'interés por cuenta de la creciente conciencia de les llimitaciones esistentes nel suministru de combustibles fósiles y de los efeutos ambientales del so usu. Esto condució a la meyora de munchos conceutos de paisaxismu, lo que dexa un aforru sustantivo d'enerxía al producir l'escape de condiciones ambientales estremes al traviés del usu de recursos naturales, lo cual conozse col términu inglés enviroscaping.

Bibliografía

  1. Balick, M. J., M. H. Nee & D.Y. Atha. 2000. Checklist of the vascular plants of Belize. Mem. New York Bot. Gard. 85: i–ix, 1–246.
  2. Berendsohn, W.G., A. K. Gruber & J. A. Monterrosa Salomón. 2012. Nova Silva Cuscatlanica. Árboles nativos ya introducíos d'El Salvador. Parte 2: Angiospermae – Families M a P y Pteridophyta. Englera 29(2): 1–300.
  3. CONABIO. 2009. Catálogu taxonómicu d'especies de Méxicu. 1. In Capital Nat. Méxicu. CONABIO, Mexico City.
  4. Correa A., M.D., C. Galdames & M. Stapf. 2004. Cat. Pl. Vasc. Panamá 1–599. Smithsonian Tropical Research Institute, Panama.
  5. Davidse, G., M. Sousa Sánchez, S. Knapp & F. Chiang Cabrera. 2014. Saururaceae a Zygophyllaceae. 2(3): ined. In G. Davidse, M. Sousa Sánchez, S. Knapp & F. Chiang Cabrera (eds.) Fl. Mesoamer.. Universidá Nacional Autónoma de Méxicu, Méxicu.
  6. Flora of North America Editorial Committee, y. 1997. Magnoliidae and Hamamelidae. Fl. N. Amer. 3: i–xxiii, 1–590.
  7. Godfrey, R. K. & J. W. Wooten. 1981. Aquatic Wetland Pl. S.Y. O.S. Dicot. 1–944. Univ. Xeorxa Press, Athens.
  8. Llinares, J. L. 2003 [2005]. Llistáu comentáu de los árboles nativu y cultivar na república d'El Salvador. Ceiba 44(2): 105–268.
  9. Long, R. W. & O. K. Lakela. 1971. Fl. Trop. Florida i–xvii, 1–962. University of Miami Press, Coral Cables.
  10. Nelson, C. & G. R. Proctor. 1994. Vascular plants of the Caribbean Swan Islands of Honduras. Brenesia 41–42: 73–80.

Referencies

  1. Royal Botanic Gardens; Kew and Missouri Botanical Garden. «Ficus aurea Nutt.». The Plant List. Consultáu'l 11 de xineru de 2014.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Brummitt, R. K.. «Report of the Committee for Spermatophyta: 56» (n'inglés). Taxon 54 (2). doi:10.2307/25065389. ISSN 0040-0262. http://www.ingentaconnect.com/content/iapt/tax/2005/00000054/00000002/art00036. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  3. 3,0 3,1 Harvey, C. A.. «Remnant trees and the conservation of biodiversity in Costa Rican pastures» (n'inglés). Agroforestry Systems 44 (1). doi:10.1023/A:1006122211692. ISSN 0167-4366. http://www.springerlink.com/content/ll1054616g053778/. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8 Berg, C. C.. «Proposals for treating four species complexes in Ficus subgenus Urostigma section Americanae (Moraceae)» (n'inglés). Blumea 52 (2). ISSN 0006-5196. http://www.ingentaconnect.com/content/nhn/blumea/2007/00000052/00000002/art00006?token=00461ab829403edá7383a4b3b257b6y7b7524736a383b4979542a72752d7b26f17bf6. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 «Ficus aurea: Strangler Fig» (inglés). Environmental Horticulture, Florida Cooperative Extension Service, Institute of Food and Agricultural Sciences, University of Florida (ENH409). Archiváu dende l'orixinal, el 2012. Consultáu'l 8 de xunetu de 2012.
  6. (1995) Scientific and common names of 7000 vascular plants in the United States, 294 páxina (n'inglés), St. Paul, Minnesota: The American Phytopathological Society Press. ISBN 978-0-89054-171-5. Consultáu'l 8 de xunetu de 2012.
  7. Guevara, S.. «Monitoring seed dispersal at isolated standing trees in tropical pastures: consequences for local species availability» (n'inglés). Plant Ecology 107-108 (1). doi:10.1007/BF00052232. ISSN 1385-0237. http://www.springerlink.com/content/k010724072200341/. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  8. 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 Bronstein, Judith L.. «Causes and consequences of within-tree phenological patterns in the Florida strangling fig, Ficus aurea (Moraceae)» (n'inglés). American Journal of Botany 79 (1). doi:10.2307/2445195. ISSN 0002-9122. http://www.jstor.org/discover/10.2307/2445195?uid=3737512&uid=2&uid=4&sid=47699110637257. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  9. 9,0 9,1 9,2 Janzen, Daniel H.. «How to be a fig» (n'inglés). Annual Review of Ecology and Systematics 10. doi:10.1146/annurev.es.10.110179.000305. ISSN 0066-4162. http://www.annualreviews.org/doi/abs/10.1146/annurev.es.10.110179.000305. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  10. Robbins, Benjamin H.. «Further studies on the proteolytic enzyme content of latex from the fig and related trees» (n'inglés). The Journal of Biological Chemistry 106. ISSN 0021-9258. http://www.jbc.org/content/106/2/725.short. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  11. Frodin, David G.. «History and concepts of big plant xenera» (n'inglés). Taxon 53 (3). doi:10.2307/4135449. ISSN 0040-0262. http://www.ingentaconnect.com/content/iapt/tax/2004/00000053/00000003/art00012. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  12. Rønsted, N.; Weiblen, G. D.; Clemente, W. L; Zerega, C. N. M.; Savolainen, V.. «Reconstructing the phylogeny of figs (Ficus, Moraceae) to reveal the history of the fig pollination mutualism» (n'inglés). Simbiosis 45 (1–3). http://geo.cbs.umn.edu/RonstedEtAl2008a.pdf. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  13. 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 Berg, Cornelis C.. «(1587–1590) Proposals to caltenga the names Ficus citrifolia against F. caribaea, F. maxima with a conserved type, F. aurea against F. ciliolosa, and F. americana against F. perforata (Moraceae)» (n'inglés). Taxon 52 (2). doi:10.2307/3647421. ISSN 0040-0262. http://www.jstor.org/discover/10.2307/3647421?uid=3737512&uid=2129&uid=2&uid=70&uid=4&sid=47699111223747. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  14. Missouri Botanical Garden. «Ficus aurea Nutt.». Tropicos.org. Consultáu'l 2 d'abril de 2014.
  15. 15,0 15,1 Simpson, D. P. (1979). Cassell's Latin Dictionary, 5ª (n'inglés), Cassell Ltd, 883. ISBN 0-304-52257-0.
  16. 16,0 16,1 Griffith, Chuck. «Dictionary of Botanical Epithets: auratus - avicularis» (inglés). Consultáu'l 11 de xineru de 2015. Ver amás: Simpson, Michael G. (2006). Plant Systematics. Burlington, EE. XX.: Elsevier, 515. ISBN 978-0-12-644460-5.
  17. Sloane, Hans (1725). A voyage to the islands Madera, Barbados, Nieves, S. Christophers and Xamaica (n'inglés). Londres: B.M.
  18. Grisebach, August (1859). Flora of the British West Indian Islands 1 (n'inglés). L. Reeve & Co. Consultáu'l 8 de xunetu de 2012.
  19. 19,0 19,1 DeWolf Jr., Gordon P.. «Ficus (Tourn.) L. En: Nevling Jr., Lorin I., Flora of Panama. Part IV. Fascicle II» (n'inglés). Annals of the Missouri Botanical Garden 47 (2). ISSN 0026-6493. http://www.jstor.org/pss/2394704. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  20. Standley, Paul C.. «The Mexican and Central American Species of Ficus» (n'inglés). Contributions from the United States National Herbarium 20 (1). ISSN 0097-1618. http://www.botanicus.org/page/373799. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  21. Burger, William C.. «Ecological differentiation in some congeneric species of Costa Rican flowering plants» (n'inglés). Annals of the Missouri Botanical Garden 61 (2). doi:10.2307/2395057. ISSN 0026-6493. http://www.jstor.org/discover/10.2307/2395057?uid=3737512&uid=2129&uid=2&uid=70&uid=4&sid=47699112105167. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  22. Weiblen, George D.. «How to be a fig wasp» (n'inglés). Annual Review of Entomology 47. doi:10.1146/annurev.ento.47.091201.145213. ISSN 0066-4170. http://www.annualreviews.org/doi/abs/10.1146/annurev.ento.47.091201.145213?journalCode=ento. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  23. Rønsted, Nina. «60 million years of co-divergence in the fig-wasp symbiosis» (n'inglés). Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences 272 (1581). doi:10.1098/rspb.2005.3249. ISSN 0962-8452. http://rspb.royalsocietypublishing.org/content/272/1581/2593.short. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  24. Molbo, Drude (mayu). «Cryptic species of fig-pollinating wasps: Implications for the evolution of the fig–wasp mutualism, sex allocation, and precision of adaptation». Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 100 (10). doi:10.1073/pnas.0930903100. http://www.pnas.org/content/100/10/5867.full.pdf+html. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  25. Jousselin, Emmanuelle. «Egg deposition patterns of fig pollinating wasps: implications for studies on the stability of the mutualism» (n'inglés). Ecological Entomology 26 (6). doi:10.1046/j.1365-2311.2001.00368.x. ISSN 0307-6946. http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1046/j.1365-2311.2001.00368.x/abstract;jsessionid=5F3Y11B48EF96FC744D8DEC1Y2F1744F.d04t03?deniedAccessCustomisedMessage=&userIsAuthenticated=false. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  26. 26,0 26,1 Bronstein, Judith L.. «Variation in reproductive success within a subtropical fig/pollinator mutualism» (n'inglés). Journal of Biogeography 23 (4). doi:10.1111/j.1365-2699.1996.tb00005.x. ISSN 0305-0270. http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1365-2699.1996.tb00005.x/abstract. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  27. Bronstein, Judith L.. «Do fig wasps interfere with each other during oviposition?» (n'inglés). Entomologia Experimentalis et Applicata 87 (3). doi:10.1046/j.1570-7458.1998.00337.x. ISSN 0013-8703. http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1046/j.1570-7458.1998.00337.x/abstract. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  28. 28,0 28,1 28,2 28,3 28,4 28,5 Bronstein, Judith L.. «Hurricane Andrew and a Florida fig pollination mutualism: resilience of an obligate interaction» (n'inglés). Biotropica 27 (3). doi:10.2307/2388922. ISSN 0006-3606. http://www.jstor.org/discover/10.2307/2388922?uid=3737512&uid=2&uid=4&sid=47699112044737. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  29. Gibernau, Marc. «Consequences of protecting flowers in a fig: a one-way trip for pollinators?» (n'inglés). Journal of Biogeography 23 (4). doi:10.1111/j.1365-2699.1996.tb00004.x. ISSN 0305-0270. http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1365-2699.1996.tb00004.x/abstract. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  30. Moore, J. C.. «Foundress re-emergence and fig permeability in fig tree–wasp mutualisms» (n'inglés). Journal of Evolutionary Biology 16 (6). doi:10.1046/j.1420-9101.2003.00623.x. ISSN 1010-061X. http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1046/j.1420-9101.2003.00623.x/full. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  31. Hossaert-McKey, Martine. «Self-pollination and its costs in a monoecious fig (F. aurea, Moraceae) in a highly seasonal subtropical environment» (n'inglés). American Journal of Botany 88 (4). ISSN 0002-9122. http://www.amjbot.org/content/88/4/685.short. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  32. 32,0 32,1 32,2 «Enviroscaping to Caltenga Energy: Trees for South Florida» (inglés). Institute of Food and Agricultural Sciences (Circular EES-42) (febreru de 2007). Consultáu'l 8 de xunetu de 2012.
  33. Putz, Francis Y.. «Strangler fig rooting habits and nutrient relations in the Llanos of Venezuela» (n'inglés). American Journal of Botany 76 (6). doi:10.2307/2444534. ISSN 0002-9122. http://www.jstor.org/discover/10.2307/2444534?uid=3737512&uid=2&uid=4&sid=47699113769887. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  34. Horvitz, Carol C.. «Functional roles of invasive non-indigenous plants in hurricane-affected subtropical hardwood forests» (n'inglés). Ecological Applications 8 (4). doi:10.1890/1051-0761(1998)008[0947:FROINI]2.0.CO;2. ISSN 1051-0761. http://www.jstor.org/discover/10.2307/2640954?uid=3737512&uid=2129&uid=2&uid=70&uid=4&sid=47699113802497. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  35. Little (n'inglés), Atles of United States Trees, Volume 5: Floríu, Miscellaneous Publication 1361, 262 maps, United States Department of Agriculture Forest Service, ISBN 1-231-18569-4, http://esp.cr.usgs.gov/data/atles/little/ficuaure.pdf
  36. 36,0 36,1 36,2 Serrato, Alejandra. «Biogeography and conservation of the genus Ficus (Moraceae) in Mexico» (n'inglés). Journal of Biogeography 31 (3). ISSN 0305-0270. http://www.blackwell-synergy.com/doi/abs/10.1046/j.0305-0270.2003.01039.x. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  37. «Ficus aurea Nutt.» (inglés). Flora Mesoamericana: Llista Anotada (20 d'abril de 2009). Consultáu'l 8 de xunetu de 2012.
  38. 38,0 38,1 Swagel, Eric N.. «Substrate water potential constraints on germination of the strangler fig Ficus aurea (Moraceae)» (n'inglés). American Journal of Botany 84 (5). doi:10.2307/2445908. http://www.amjbot.org/cgi/content/abstract/84/5/716. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  39. 39,0 39,1 39,2 Sillett, Stephen C.. «Bryophyte diversity of Ficus tree crowns from cloud forest and pasture in Costa Rica» (n'inglés). The Bryologist 98 (2). doi:10.2307/3243312. ISSN 0007-2745. http://www.humboldt.edu/redwoods/sillett/publications/sillettEtAl1995.pdf. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  40. «Ficus aurea: Distribution Map» (inglés). Atles of Florida Vascular Plants. Institute for Systematic Botany, University of South Florida (2008). Consultáu'l 8 de xunetu de 2012.
  41. 41,0 41,1 Bessey, Ernst A.. «The Florida strangling figs» (n'inglés). Missouri Botanical Garden Annual Report 1908. doi:10.2307/2400063. http://www.jstor.org/stable/2400063. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  42. Rutchey, Ken; Schall, T.N.; Doren, R.F.; Atkinson, A.; Ross, M.S.; Jones, D.T.; Madden, M.; Vilchek, L.: Bradley, K.A.: Snyder, J.R.; Burch, J.N.; Pernas, T.; Witcher, B.; Pyne, M.; White, R.; Smith III, T.J.; Sadle, J.; Smith, C.S.; Patterson, M.Y.; Gann, G.D.. «Vegetation Classification for south Florida natural areas» (inglés). United States Geological Survey, Open-File Report 2006-1240. Consultáu'l 8 de xunetu de 2012.
  43. Smith, Inge K.. «Dry evergreen forest (coppice) communities of North Andros Island, Les Bahames» (n'inglés). Bulletin of the Torrey Botanical Club 119 (2). doi:10.2307/2997030. ISSN 0040-9618.
  44. Howard, Richard A.. «Vegetation of the Bimini Island Group: Les Bahames, B. W. I» (n'inglés). Ecological Monographs 20 (4). doi:10.2307/1943569. ISSN 0012-9615.
  45. Terborgh, John (1986). «Keystone plant resources in the tropical forests», en Soulé, Michael Y.: Conservation Biology: The Science of Scarcity and Diversity (n'inglés). Sunderland, Massachusetts (EE. XX.): Sinauer Associates, 330–344. ISBN 978-0-87893-795-0.
  46. Wheelwright, Nathaniel T. (xunu). «Competition for dispersers, and the timing of flowering and fruiting in a guild of tropical trees» (n'inglés). Oikos 44 (3). doi:10.2307/3565788. ISSN 0030-1299. http://www.bowdoin.edu/faculty/n/nwheelwr/pdf/Compfordisp.pdf. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  47. 47,0 47,1 Wheelwright, Nathaniel T.. «Fruits and the ecology of resplendent quetzals» (n'inglés). The Auk 100 (2). ISSN 0004-8038. http://elibrary.unm.edu/sora/Auk/v100n02/p0286-p0301.pdf. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  48. Bancroft, G. Thomas; Bowman, Reed. «Temporal patterns in diet of nestling white-crowned pigeons: implications for conservation of frugivorous columbids» (n'inglés). The Auk 111 (4). ISSN 0004-8038. http://elibrary.unm.edu/sora/Auk/v111n04/p0844-p0852.pdf. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  49. Silver, S. C.. «Feeding ecology of the black howler monkey (Alouatta pigra) in Northern Belize» (n'inglés). American Journal of Primatology 45 (3). doi:10.1002/(SICI)1098-2345(1998)45:3<263::AID-AJP3>3.0.CO;2-O. ISSN 0275-2565. http://www.communityconservation.org/publications/feedeco98.pdf. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  50. 50,0 50,1 Bronstein, Judith L.. «Natural history of Anidarnes bicolor (Hymenoptera: Agaonidae), a galler of the Florida strangling fig (Ficus aurea)» (n'inglés). The Florida Entomologist 82 (3). doi:10.2307/3496871. ISSN 0015-4040. http://www.fcla.edu/FlaEnt/fe82p454.pdf. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  51. Koptur, Suzanne. «Plants with extrafloral nectaries and ants in Everglaes habitats» (n'inglés, PDF). The Florida Entomologist 75 (1). doi:10.2307/3495479. http://www.fiu.edu/%7Ekopturs/pubs/SK92FlaEnt.pdf. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  52. Heil, Martin. «Indirect defence via tritrophic interactions» (n'inglés). New Phytologist 178 (1). doi:10.1111/j.1469-8137.2007.02330.x. http://www3.interscience.wiley.com/journal/119394700/abstract. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  53. Bronstein, Judith L.. «The evolution of plant–insect mutualisms» (n'inglés). New Phytologist 172 (3). doi:10.1111/j.1469-8137.2006.01864.x. ISSN 0028-646X. http://www3.interscience.wiley.com/journal/118627369/abstract?CRETRY=1&SRETRY=0. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  54. Morton, Julia F.. «Principal wild food plants of the United States excluding Alaska and Hawaii» (n'inglés). Economic Botany 17 (4). doi:10.1007/BF02860140. ISSN 0013-0001. http://www.springerlink.com/content/h1h221k24n346238/. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  55. 55,0 55,1 Allen, Ginger M.; Bond, Michael D.; Main, Martin B.. «50 Common native plants important in Florida's ethnobotanical history» (inglés). Institute of Food and Agricultural Sciences, Universidá de Florida (Circular 1439). Consultáu'l 8 de xunetu de 2012.
  56. Eldridge, Joan (ochobre). «Bush medicine in the Exumas and Long Island, Les Bahames. A field study» (n'inglés). Economic Botany 29 (4). doi:10.1007/BF02862180. ISSN 0013-0001. http://www.springerlink.com/content/a52r873318238180/. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  57. Adonizio, Allison L.. «Anti-quorum sensing activity of melecinal plants in southern Florida» (n'inglés). Journal of Ethnopharmacology 105 (3). doi:10.1016/j.jep.2005.11.025. ISSN 0378-8741.
  58. Yashiroda, Kan (1998). «Experimenting with bonsai styles», Bonsai. Special Techniques (n'inglés). Brooklin Botanic Garden, Inc, 9. ISBN 0-945352-02-6.
  59. Randall, John M. (1996). Invasive Plants: Weeds of the Global Garden (n'inglés). Brooklyn Botanic Garden, 54-56. Consultáu'l 8 de xunetu de 2012.
  60. Jim, C.Y.. «Bioreceptivity of buildings for spontaneous arboreal flora in compact city environment» (n'inglés). Urban Forestry & Urban Greening 10 (1). ISSN 1618-8667. http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1618866710000798. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.
  61. Nadel, Hannah (marzu). «Escapees and accomplices: The naturalization of exotic Ficus and their associated faunes in Florida» (n'inglés). The Florida Entomologist 75 (1). doi:10.2307/3495478. http://www.jstor.org/discover/10.2307/3495478?uid=3737512&uid=2&uid=4&sid=47699119680367. Consultáu 'l 8 de xunetu de 2012.

Enllaces esternos

Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Ficus aurea: Brief Summary ( Asturian )

provided by wikipedia AST
Ficus aurea

Ficus aurea, especie conocida vulgarmente como figal estranguladora de Florida (o a cencielles figal estranguladora), figal dorada, o higuerón, ye un árbol de la familia Moraceae nativu del estáu de Florida (EE. XX.), del norte y oeste del Caribe, del sur de Méxicu y d'América Central al sur de Panamá. L'epítetu específicu aurea foi utilizáu pol botánicu inglés Thomas Nuttall, quien describió la especie en 1846. Con posterioridá, consideráronse inválidos otros nomes aplicaos a esta especie.

Ficus aurea ye una figal estranguladora que guarda semeyances con otros miembros del grupu de los vulgarmente llamaos matapalos o higuerotes. En figales d'esti tipu, la guañada de la grana tien llugar na canopia del árbol hospedante. La plántula vive como epifita hasta que los sos raigaños establecen contautu col suelu, dempués de lo cual espándense, esgañen al so anfitrión, y conviértense finalmente nun árbol independiente. Los individuos d'esta especie pueden algamar 30 m d'altor. Al igual que toles figales, presenta mutualismo obligáu con una especie d'aviespa de los figos: les figales solamente son polinizaes por aviespes de los figos y éstes solo pueden reproducise nes flores de les figales. L'árbol apurre l'hábitat, alimentu y abelugu pa una gran cantidá de formes de vida, incluyendo epifitas de los montes nublos, aves, mamíferos, reptiles y invertebraos. F. aurea utilizar en medicina tradicional, como asina tamién pa conformar sebes vives, como ornamental y como bonsái.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST