Multimedia w Wikimedia Commons Igłosternik białogardły (Hirundapus caudacutus) – gatunek małego ptaka z rodziny jerzykowatych. Występuje w południowo-wschodniej Azji; częściowo wędrowny. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał John Latham w 1802 na podstawie holotypu z Nowej Południowej Walii. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Hirundo caudacuta[3]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza igłosternika białogardłego w rodzaju Hirundapus. Wyróżnia 2 podgatunki: igłosternika białogardłego[4] [H. c. caudacutus; (Latham, 1801)] i igłosternika himalajskiego[4] [H. c. nudipes; (Hodgson, 1837)][5]. Igłosterniki białogardłe i indochińskie (H. cochinchinensis) są ze sobą blisko spokrewnione, niegdyś uznawano je za jeden gatunek. Igłosterniki himalajskie zdają się różnić od białogardłych trasami wędrówek oraz w ciemnym kantarku i niebieskim (nie zielonym) połyskiem górnych partii upierzenia[3].
Igłosterniki białogardłe gniazdują na obszarze od centralnej Syberii na wschód po Sachalin i Wyspy Kurylskie, dalej na południe po północną i wschodnią Mongolię, północno-wschodnie Chiny, Koreę i Japonię. Zimują w południowej Nowej Gwinei i wschodniej Australii. Igłosterniki himalajskie gniazdują u podnóży Himalajów, nieregularnie od północnego Pakistanu, poprzez Asam i Arunachal Pradesh po północną Mjanmę po południowe Chiny (Syczuan na południe po Junnan). Zimowiska nie są zbyt dobrze udokumentowane; najprawdopodobniej przedstawicie;e H. c. nudipes zimują na Półwyspie Malajskim i na Jawie[3].
Długość ciała wynosi 19–20 cm; masa ciała samców 109–140 g, samic 101–125 g[3]. Nie występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. U dorosłych osobników głowa jest ciemnooliwkowa, na ciemieniu dostrzec można opalizację. Grzbiet jest jaśniejszy, szarawy. Skrzydła z wierzchu czarne, niekiedy wykazują zielonawy połysk. Przez czoło i kantarek biegnie biała linia; na brodzie i gardle występuje biała plama. Spód ciała w większości ciemnooliwkowy z wyjątkiem U-kształtnego pasa przechodzącego przez tył ciała po jego bokach, okolice kloaki i pokrywy podogonowe. Dziób czarny, tęczówka ciemnobrązowa. Nogi i stopy ciemnoszare, niekiedy z różowawym odcieniem. Osobniki młodociane są podobne do dorosłych, jednak są bardziej matowe, z mniejszą opalizacją; białe plamy w górnej części skrzydła i w okolicach pokryw podogonowych i kloaki są mniej widoczne[6].
Igłosterniki białogardłe prowadzą głównie powietrzny tryb życia, stąd nie ma dla nich zastosowania typowe opisywanie preferowanego środowiska. Najczęściej pojawiają się nad obszarami zadrzewionymi, w tym otwartymi lasami i lasami deszczowymi. Rzadziej latają nad obszarami bezdrzewnymi, takimi jak obszary trawiaste czy bagna. Na wybrzeżach widuje się je niekiedy ponad piaszczystymi plażami lub połaciami błota, często również w okolicach klifów. Żywią się owadami[6].
U igłosterników himalajskich aktywność lęgową w północnych Indiach odnotowano w środku kwietnia. Igłosterniki białogardłe na Syberii i w Japonii znoszą jaja od końca maja do początku czerwca[3]. Gniazdo ulokowane jest w zagłębieniu w wysokim iglastym drzewie lub na pionowej ścianie skalnej. Utworzone jest z cienkich gałązek spojonych śliną, która przytwierdza bok gniazda do ścianki zagłębienia lub skały. Przeważnie zniesienie liczy dwa jaja. Inkubacja trwa zależnie od źródła 21 lub 40 dni. Wysiadują oba ptaki z pary. Młode są w pełni opierzone po 40–42 dniach życia[6].
IUCN uznaje igłosternika białogardłego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2017)[7].
Igłosternik białogardły (Hirundapus caudacutus) – gatunek małego ptaka z rodziny jerzykowatych. Występuje w południowo-wschodniej Azji; częściowo wędrowny. Nie jest zagrożony wyginięciem.
