Short-eared owl nestlings give high pitched calls from within the egg, and from hatching until they are about 7 days old. These are probably begging calls or perhaps expressing discomfort. The vocal pitch changes at about 7 days and becomes lower. Adults sometimes direct calls at human territorial intruders. Both males and females bark, scream, whine, and give broken wing distraction displays to defend the nest and young from potential threats. In late February and March, territorial songs are sung. (Holt and Leasure, 1993)
Short-eared owls have keen vision, especially in low light. They also use their excellent sense of hearing to help locate and capture prey.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Due to their wide distribution, short-eared owls are not a federally endangered species; however, in the Great Lakes region of the United States, conditions are worse. This species is threatened by the diminishing area of marshes, bogs, and open grasslands. Nesting habits and nomadism make this species particularly vulnerable to habitat loss during any season. Due to these factors, short-eared owls are endangered in Michigan, Illinois, and Pennsylvania. They are also threatened in Minnesota and of special concern in Indiana and Ohio. They are among the rarest nesting owls in Michigan. There are no major efforts to help them recover in these areas. (Granlund et al., 1994)
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii
State of Michigan List: endangered
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no known negative effects of short-eared owls on humans.
Short-eared owls help manage animals that humans consider to be pests; a large portion of their diet is small rodents, such as mice and voles. In areas where small mammals can reach plague numbers, short-eared owls capitalize on the opportunity and settle in large numbers. (Sparks and Soper, 1989 and Pearson, 1936)
Positive Impacts: controls pest population
Short-eared owls are important predators on populations of many different types of small mammals and birds.
Short-eared owls prey primarily on voles, mice, and other small mammals. Their strong talons and sharp beak make them well adapted to 'picking up' their food while in flight. These owls may utilize a 'perch-and-pounce' hunting method if there is an adequate perching point available. Otherwise, they hunt by flying two meters above the ground in a regular, slow manner. Short-eared owls rely mainly on auditory clues; using these alone, they can catch prey that is under continuous grass cover. (Martin, 1990 and Pearson, 1936)
Animal Foods: birds; mammals
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates)
Short-eared owls are one of the world's most widely distributed owls. They inhabit all of North and South America; this area includes the coast of the Arctic Ocean to Pantagonia. Short-eared owls can also be found on every continent except Australia and Antarctica. (Granlund et al., 1994; Welty, 1975; Pearson, 1936)
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native ); neotropical (Native )
Other Geographic Terms: cosmopolitan
One of the world's most widely distributed owls, Asio flammeus can be found throughout much of North America and Eurasia. These owls prefer to live in marshes and bogs; they inhabit open, treeless areas. Their hunting and nesting habits make them well suited to relatively flat land. This species is migratory but uses relatively similar habitats during summer and winter. Short-eared owls have specialized eating habits and tend to stay where they can find ample food. They will leave an area to find preferred prey rather than eat other animals. Nests are usually located on dry sites and in open country supporting small mammals such as voles and lemmings.
(Martin, 1990; Sparks and Soper, 1989; Pearson, 1936)
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest
Wetlands: marsh ; swamp ; bog
Other Habitat Features: agricultural
Records are limited, but the longevity record for a wild short-eared owl is 4 yrs, 2 months. Causes of mortality include occasionally being hit by cars and airplanes, or being shot or trapped.
Range lifespan
Status: wild: 21.8 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 53 months.
Short-eared owls range in length from 340 to 415 mm in males (mean 373 mm) and 340 to 423 mm in females (mean 382 mm). Wing length is from 279 to 307 mm in males and 267 to 314 mm in females. Wingspan is estimated at 950 to 1100 mm. Males and females are not easily distinguishable from each other externally, but females are usually slightly larger. Their feathers are yellow-white and dark brown; parts of the head and especially the legs and flanks are white. Individuals vary considerably in colors. The right and left ears occupy different vertical positions on the sides of their head, but the size and shape of the two ears are the same. (Holt and Leasure, 1993; Martin, 1990; Pearson, 1936)
Range mass: 206 to 475 g.
Average mass: 347 g.
Range length: 340 to 423 mm.
Range wingspan: 950 to 1100 mm.
Average basal metabolic rate: 313.375 cm3.O2/g/hr.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: female larger
Short-eared owls are vulnerable primarily to mammalian predation due to the type of open habitat they occupy and their ground nesting habit. Short-eared owls fly fast and directly at an intruder, pulling up and presenting their talons at the last moment. They often use thermal updrafts during skirmishes and rise vertically, chasing and interacting with intruders. They may scream, whine, and distract predators on eggs or nestlings by pretending to have a broken wing.
Known Predators:
The difficulty of owl reproduction lies in their usually individualistic habits; a great amount of the effort goes into learning mutual recognition as mating partners rather than prey or predator. They even have some difficulty identifying the gender of prospective mates from a distance. Male short-eared owls use an aerial display that includes wing clapping to alert the female of his presence and sex. Males also may offer food to females; this prevents females from considering the male as food.
Pair formation begins in mid-February and continues through June. Breeding usually begins in April. Short-eared owls are reported to also raise a second brood although this is not confirmed. To attract females, males perform sky dancing displays, day or night. The sky dance consists of song accompanied by aerial acrobatics. Short-eared owls are generally thought to be monogamous; however, the pair bond probably does not last beyond the breeding season. (Holt and Leasure, 1993)
Mating System: monogamous
After sufficient time and caution has been taken, the male mounts the female. One observer reported that copulation took 4 seconds, after which the male and female flew in different directions. Breeding usually takes place while in their summer habitat, but they may breed in their wintering area if food is plentiful. Short-eared owls nest on the ground in protection provided by tall grasses; they often return to the same nests. Each nest contains 4 to 7 white, unspotted eggs. The eggs have an average incubation of 21 days. Nestlings have been known to prey on their smaller nest mates. The young usually disperse from the nest when they are about 14 to 17 days old. They are independent 1 to 2 weeks after fledging. (Holt and Leasure, 1993; Sparks and Soper, 1989; Pearson, 1936; Welty, 1975)
Breeding interval: Short-eared owls typically breed once yearly in the spring. Second broods have been reported but data is still needed to confirm this.
Breeding season: Short-eared owls typically breed late March to June, but mostly in April. In the southern hemisphere, breeding begins in September.
Range eggs per season: 1 to 11.
Average eggs per season: 5.6.
Range time to hatching: 21 to 37 days.
Range fledging age: 24 to 36 days.
Range time to independence: 31 to 43 minutes.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
Average eggs per season: 6.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 365 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 365 days.
Only females brood and feed nestlings, while male provide food and defend the nest with distraction displays and vocalizations. Females protect nestlings from some weather conditions by brooding when young, and mantling when larger. When they are born young are semi-altricial, which means that they are relatively immobile and helpless when they hatch, but are down-covered rather than naked. (Holt and Leasure, 1993)
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care
Casual breeder, regular passage visitor and winter visitor.
The small tufts of feathers on its forehead give the Short-eared Owl its name. Like all birds, however, the Short-eared Owl’s real ears are small openings hidden underneath the feathers on the sides of its head. This species possesses the short legs, rounded wings, large yellow eyes, and disk-shaped face characteristic of owls. The Short-eared Owl may also be identified by its size (15 inches), streaked brown-and-tan body, and off-white face. Males and females are similar at all seasons. The Short-eared Owl occurs across much of the world, being absent only from polar regions, isolated oceanic islands, and Australia. In North America, the Short-eared Owl breeds across Canada, Alaska, and the northern tier of the United States. Populations breeding in colder regions migrate south for the winter, while warmer parts of the Short-eared Owl’s breeding range host this species all year. In winter, Short-eared Owls may be found across much of the United States and south to central Mexico. Short-eared Owls breed primarily in open, treeless habitats such as tundra, grassland, and prairie. This species also frequents open habitats in winter, when it may be found in fields and marshes. Typical for an owl, the Short-eared Owl eats small mammals, such as mice, voles, and shrews, and may be found in greater numbers where prey is plentiful. The Short-eared Owl is an adept night hunter, using its excellent hearing to locate prey on the ground in order to fly down and capture it with its talons. However, like some other owls, this species frequently hunts during the day as well. This fact, combined with the Short-eared Owl’s preference for open habitat, makes this a comparatively easy owl species to observe.
The small tufts of feathers on its forehead give the Short-eared Owl its name. Like all birds, however, the Short-eared Owl’s real ears are small openings hidden underneath the feathers on the sides of its head. This species possesses the short legs, rounded wings, large yellow eyes, and disk-shaped face characteristic of owls. The Short-eared Owl may also be identified by its size (15 inches), streaked brown-and-tan body, and off-white face. Males and females are similar at all seasons. The Short-eared Owl occurs across much of the world, being absent only from polar regions, isolated oceanic islands, and Australia. In North America, the Short-eared Owl breeds across Canada, Alaska, and the northern tier of the United States. Populations breeding in colder regions migrate south for the winter, while warmer parts of the Short-eared Owl’s breeding range host this species all year. In winter, Short-eared Owls may be found across much of the United States and south to central Mexico. Short-eared Owls breed primarily in open, treeless habitats such as tundra, grassland, and prairie. This species also frequents open habitats in winter, when it may be found in fields and marshes. Typical for an owl, the Short-eared Owl eats small mammals, such as mice, voles, and shrews, and may be found in greater numbers where prey is plentiful. The Short-eared Owl is an adept night hunter, using its excellent hearing to locate prey on the ground in order to fly down and capture it with its talons. However, like some other owls, this species frequently hunts during the day as well. This fact, combined with the Short-eared Owl’s preference for open habitat, makes this a comparatively easy owl species to observe.
Asio flammeus ye una de les rapazos nocherniegues con mayor actividá diurna. Habita n'árees abiertes, zones herbales ensin trabayar, marismas, cultivos, gorbizales y, sobremanera, en marjales costeros. La so población nuna zona en concretu depende sobremanera de la disponibilidad de preses. Ye frecuente velo paráu nel aire, anque ensin llegar a acurrise, buscando royedores por ente les yerbes altes.
Ye similar al búho chicu, pero'l búho campestre tien les guedeyes de la parte cimera de la cabeza bien pequeños y de normal ocultos, un aniellu negru qu'enmarca cada güeyu (d'iris mariellu,) y ye más espodáu qu'ésti. Les ales tán derrotes por una franxa de color crema que parte del tueru del animal (pola cara dorsal), y tienen la punta negra. El banduyu ye blancu, con menos rayes escures que n'otros búhos allegaos.
Habita en tolos continentes sacante na Antártida y Australia, anque ye una especie rara en gran parte de la so área de distribución. Ye Migración de les aves migradora, moviéndose escontra árees más templaes pel iviernu.
La so voz ye una lladrida nasal y aspro, tipu latigazu. Tamién puede producir un soníu nidiu con pitíu rápidu y zumbante, o-o-o-o. Nes zones d'ivernada suelen permanecer silenciosos.
Caza volando amodo sobre'l suelu o reparando dende una percha. Come pequeños royedores y páxaros.
Nidifica direutamente sobre'l suelu, en yerbazales y marismas, ente la yerba. El nial ye una zona esplanada ensin revistir, anque dacuando apurre granes, yerbes o plumes. Pon de 4 a 8 güevos nuna única niarada, anque en delles rexones hasta dos. Nos años de bayura de royedores puede llegar a poner 12 ya inclusive 14 güevos nuna temporada. El güevu mide 35 ~ 45 X 29 ~33 mm y ye blancu puru, mate.
La incubación ye realizada pola fema y enllargar ente 21 y 37 díes. Pon cada 48 hores, y empieza a guarar desque pon el primer güevu, de cuenta que puede haber bastante diferencia d'edá ente los nacíos na mesma niarada. Los volantones pueden abandonar el nial con solu cuatro selmanes y vuelen a los cinco selmanes. El machu monta guardia nes proximidaes del nial y apurre l'alimentu. Como otres aves que críen nel suelu, los adultos tienden a burllar a los depredadores que s'averen al nial asemeyando mancadures nes ales que-yos torguen volar.
Algama la maduror sexual al añu d'edá. Nel Hemisferiu Norte la reproducción tien llugar ente marzu y xunu, con un máximu n'abril. Tienden a formar colonies lasas. El cortexu nupcial ye bien llamativu, una y bones los machos realicen expectaculares vuelos d'exhibición. Ye una especie xeneralmente monógama.
Anque como se señaló ye más diurnu que'l restu de les estrixiformes, caza sobremanera de nueche. La téunica más frecuente ye en vuelu lentu y bien baxu, dexándose cayer frecuentemente sobre les preses. Otres vegaes aguarda dende un posaderu. El so horariu de caza paez coincidir cola actividá de los topíns (Arvicolinae), la so presa preferida. Polo xeneral suel volar bien baxu, con peculiar aletéu. Ye frecuente que coincidan dellos exemplares nel mesmu cazadoriu. La so alimentación consiste principalmente en royedores (más del 90%), pero tamién otros pequeños mamíferos, reptiles y dalgunos grandes inseutos. Dacuando captura pequeñes aves.
Anguaño acéptense diez subespecies de Asio flammeus.[2]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Asio flammeus ye una de les rapazos nocherniegues con mayor actividá diurna. Habita n'árees abiertes, zones herbales ensin trabayar, marismas, cultivos, gorbizales y, sobremanera, en marjales costeros. La so población nuna zona en concretu depende sobremanera de la disponibilidad de preses. Ye frecuente velo paráu nel aire, anque ensin llegar a acurrise, buscando royedores por ente les yerbes altes.
Ye similar al búho chicu, pero'l búho campestre tien les guedeyes de la parte cimera de la cabeza bien pequeños y de normal ocultos, un aniellu negru qu'enmarca cada güeyu (d'iris mariellu,) y ye más espodáu qu'ésti. Les ales tán derrotes por una franxa de color crema que parte del tueru del animal (pola cara dorsal), y tienen la punta negra. El banduyu ye blancu, con menos rayes escures que n'otros búhos allegaos.
Habita en tolos continentes sacante na Antártida y Australia, anque ye una especie rara en gran parte de la so área de distribución. Ye Migración de les aves migradora, moviéndose escontra árees más templaes pel iviernu.
La so voz ye una lladrida nasal y aspro, tipu latigazu. Tamién puede producir un soníu nidiu con pitíu rápidu y zumbante, o-o-o-o. Nes zones d'ivernada suelen permanecer silenciosos.
Audiu link 1 Audiu link 2Caza volando amodo sobre'l suelu o reparando dende una percha. Come pequeños royedores y páxaros.
Llargor: de 34 a 42 cm Valumbu: de 90 a 105 cm Pesu: 250-450 g Llonxevidá: de 10 a 15 añosAn Toud-lann[1] a zo un evn-preizh, Asio flammeus an anv skiantel anezhañ.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An Toud-lann a zo un evn-preizh, Asio flammeus an anv skiantel anezhañ.
El mussol emigrant o mussol marí i òliba d'aigua a les Balears (Asio flammeus) és l'estrígid més característic, bé que poc abundant, de les zones humides dels Països Catalans.
Pon entre 1-11 ous per temporada, els quals es desclouen al cap de 21-37 dies. Assoleix la maduresa sexual, tant el mascle com la femella, en arribar a l'any d'edat.[13] Els exemplars dels Països Catalans, normalment, crien al nord d'Europa i a Islàndia, tot i que, excepcionalment, també ho fan a Mallorca i el Delta de l'Ebre (en aquest darrer lloc, el niu estava situat en un dens canyissar, a terra i construït amb una mica de matèria vegetal).[14]
S'alimenta de talps, petits ocells i insectes.
És depredat per Accipiter gentilis, Falco peregrinus, Falco rusticolus, Buteo jamaicensis, Bubo virginianus, Nyctea scandiaca, Haliaeetus leucocephalus, Circus cyaneus, Corvus corax i Larus argentatus.[13]
Pot observar-se en ambients marins o de maresma, sobretot a les jonqueres i als canyars.
Es troba a tots els continents, llevat d'Austràlia i l'Antàrtida.[15][16][17]
És un migrador i hivernant regular a la zona del Delta de l'Ebre i escàs i irregular als altres indrets.
Vola feixugament a baixa altura i sovint s'atura a terra. Hom el pot observar amb una relativa freqüència volant de dia.
Ocell típicament migrador, es pot observar amb més facilitat durant les èpoques de pas, sobretot per l'abril i per novembre-desembre.
El mussol emigrant o mussol marí i òliba d'aigua a les Balears (Asio flammeus) és l'estrígid més característic, bé que poc abundant, de les zones humides dels Països Catalans.
Mae'r Dylluan Glustiog (Asio flammeus) yn aelod o deulu'r Strigidae, fel y rhan fwyaf o dylluanod. Mae'n aderyn cyffredin neu gweddol gyffredin trwy'r rhan fwyaf o Ewrop, Asia, Gogledd America a De America.
Mae'r Dylluan Glustiog yn aderyn mudol i raddau, yn symud tua'r de yn y gaeaf o'r rhannau lle mae'r gaeafau'n oer. Mae hefyd yn bsarod i grwydro os yw bewyd yn brin.
Adeiledir y nyth ar lawr ar dir agored, rhostir fel rheol. Ma'n dodwy 3 neu 4 o wyau fel rheol, ond os oes digon o fwyd ar gael gall ddodwy hyd at ddwsin. Mae'n hela mamaliaid bychain, yn enwedig gwahanol fathau o lygod, dros dir agored, ond gall fwyta adar hefyd. Gellir gweld y dylluan yma yn hela yn ystod y dydd, yn wahanol i'r rhan fwyaf o'r tylluanod.
Mae'r Dylluan Glustiog rhwng 34 a 42 cm o hyd a 90–105 cm ar draws yr adenydd; mae'r adenydd yn edrych yn hir o'u cymharu a maint yr aderyn. Mae'r plu yn frown gan mwyaf, ac yn oleuach ar y bol. Un ffordd o wahaniaethu rhwng y dylluan yma a't Dylluan Gorniog, sy'n medru edrych yn debyg iawn, yw fod gan y Dylluan Glustiog lygaid melyn, tra mae llygaid y Dylluan Gorniog yn oren. Fel rheol nid yw'r "clustiau", sy'n blu hirach o gwmpas y clustiau mewn gwirionedd, yn amlwg iawn, ond maent yn cael eu codi os oes ar y dylluan eisiau gwrando ar rywbeth.
Yng Nghymru mae nifer cymharol fychan o'r dylluan yma yn nythu, yn yr ucheldiroedd fel rheol. Yn y gaeaf mae'r rhain yn dod i lawr i dir isel, yn aml gerllaw'r môr, ac mae rhai adar o wledydd eraill yn ymuno a hwy.
Kalous pustovka (Asio flammeus) je sova z čeledi puštíkovítých.
Pustovka je jedna z nejrozšířenějších sov světa, vyskytuje se na všech kontinentech kromě Austrálie a Antarktidy. Převážně tažný pták, rozšířený po celé Evropě, většině Asie, v Severní Americe, v jižní části Jižní Ameriky a v západních středomořských oblastech Afriky. Výskyt je nepravidelný a často až invazní. V Evropě hnízdí přes 58 000 párů; počty patrně mírně klesají.
V České republice běžně protahuje nebo zimuje, ale hnízdí sporadicky a značně nepravidelně, hlavně v rovinách a pahorkatinách. Málokdy zahnízdí v jedné oblasti více let po sobě a každoroční hnízdiště nejsou známa. V letech 2001–2003 v ČR hnízdilo do pěti párů.[2]
Na Slovensku je situace podobná, zahnízďuje 15–30 párů ročně.
Kalous pustovka je středně velká sova (velká jako holub hřivnáč, nepatrně větší než kalous ušatý). Zbarvení je světle hnědé (hnědožluté, světle zářící). Závoj je oválný, bílý, s černou maskou kolem očí, duhovka je sírově žlutá a ušní pera (2–4 kusy) jsou krátká, obvykle přilehlá. Křídla jsou úzká, dlouhá, naspodu světlá. Mírně větší samice se od samce zbarvením neliší, také mladí ptáci jsou vybarveni stejně. Prachový šat mláďat je smetanový, později se zakulacenou černou maskou a bílým „knírem“.
Od kalouse ušatého, který je tmavší a má oční duhovku oranžovou, je rozeznatelný i podle krátkých, někdy až neznatelných „oušek“. (V angličtině se kalous ušatý jmenuje „Long-eared Owl“ čili „dlouhouchá sova“, zatímco kalous pustovka „Short-eared Owl“ čili „krátkouchá sova“).
Let je kymácivý a trhavý. Pustovka je často aktivní i ve dne, zejména v období toku a hnízdění, kdy krouží na obloze.
Hlas: Na hnízdišti štěkavé volání „kev kev“, za toku v letu rychlé opakované bublavé „bu bu bu bu bu“ doprovázené tleskáním křídel.[3]
Téměř nikdy nesedá na stromech nebo na keřích, nýbrž na zemi. V mimohnízdní době, během podzimu a někdy i v zimě, nocuje v počtu desítek ptáků na zemi v hustém travním porostu.
Vyhledává otevřenou krajinu (tundra, step, nezarostlá říční údolí) s mokřady a vlhkými loukami.
Pustovka bývá aktivní i ve dne, zejména v období toku a hnízdění, kdy samec často krouží na obloze okolo hnízda. Živí se především drobnými hlodavci, nejčastějši hraboši polními, loví také rejsky a drobné ptáky. Při lovu přeletuje tichým kolébavým letem nízko nad poli. Pokud je mírná zima a dostatek potravy, zahnízdí jednotlivé páry nebo i celé skupiny pustovek v místech zimovišť. Hnízdění přitom probíhá podobně jako na tundrách. Hnízda jsou na zemi v travním porostu (zejména v blízkosti podmáčených míst), v ČR to však bývají i pole, především jeteliny.
Za toku předvádí samec nápaditý svatební tanec: klesavě krouží nad hnízdem a vydává opakované rychlé a bublavé „bu bu bu bu bub“ doplňované tleskáním křídly. Hnízdí v otevřené krajině, nejčastěji v mokřadech či na mokrých loukách, někdy i na polích. (Hnízdění v ČR je velmi vzácné, odbývá se zpravidla v dubnu až květnu, jednou ročně. Jsou známa i sporadická zahnízdění v prosinci – při hojnosti hlodavců). Jako málokterá sova si pustovka staví hnízdo i z přinášeného materiálu – staví je na zemi jako poměrně jednoduchou hromádku ze stonků rostlin; často bývá ukryté v porostech ostřice. Při hnízdění běžně vznikají kolonie několika párů. Samice snáší 3–9 (obvykle 5–8) bílých téměř kulatých vajec, na kterých sedí 26–27 dní. Mláďata krmí oba rodiče. (Mezi mláďaty je někdy výrazný rozdíl v čase klubání a může dojít ke kanibalismu – vyvinutější mláďata sežerou ta výrazně menší.) Po čtrnácti dnech se mláďata rozlézají do okolí hnízda a při přiblížení člověka se ozývají varovným hlasem a výhružným klapáním zobáku. Asi za měsíc jsou vzletná a během září se vydávají na cestu do zimovišť.
Druh byl v ČR řazen mezi kriticky ohrožené, ale protože silně fluktuuje, bylo zařazení přehodnoceno a spadal v Červeném seznamu ČR (2003) do kategorie VU – zranitelný druh. Ze stejného důvodu byl v Červeném seznamu ČR (2017) přeřazen do kategorie NA – druhy nevhodné pro hodnocení.[4]
Je popsáno 11 poddruhů, české jméno má:
České historické názvy kalouse pustovky jsou pustovka, později pustovka obecná, kalous mokřadní. Zatímco etymologie platného rodového jména není jednoznačná, druhové jméno „pustovka“ vzniklo podle toho, kde se sova vyskytovala, tedy na „pustých“ místech (mokrých loukách, močálech); na Slovensku se tak kdysi říkalo poštolce. Název pro sovu kalous se vyskytuje pouze v češtině; nářečně kalósek, západomoravsky kalousek a ve staročeštině kalús znamenalo sýček.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kalous pustovka ve Wikimedia Commons
Galerie kalous pustovka ve Wikimedia CommonsKalous pustovka (Asio flammeus) je sova z čeledi puštíkovítých.
Mosehornugle (Asio flammeus) har en længde på 34-42 centimeter og et vingefang på 90-105 centimeter.
Den yngler sjældent i Danmark, men er ret almindelig som træk- og vintergæst i september/december – marts/maj.
Mosehornuglen jager for det meste i skumringen eller om morgenen og er dermed mere dagaktiv end de andre ugler. Den fanger primært små gnavere, men kan også fange fugle, fugleunger og andre smådyr.
Mosehornugle (Asio flammeus) har en længde på 34-42 centimeter og et vingefang på 90-105 centimeter.
Den yngler sjældent i Danmark, men er ret almindelig som træk- og vintergæst i september/december – marts/maj.
Mosehornuglen jager for det meste i skumringen eller om morgenen og er dermed mere dagaktiv end de andre ugler. Den fanger primært små gnavere, men kan også fange fugle, fugleunger og andre smådyr.
Die Sumpfohreule (Asio flammeus) ist eine Vogelart aus der Gattung der Ohreulen (Asio) innerhalb der Familie der Eigentlichen Eulen (Strigidae). Ihre kurzen Federohren sind meist angelegt und somit nicht sichtbar. Der englische Name Short Eared Owl betont dieses Merkmal, während der deutsche die Lebensraumpräferenzen der Art für Feucht- und Marschgebiete unterstreicht.
Der mit etwa 40 Zentimeter Körperlänge knapp krähengroße Vogel kommt in zumindest sieben Unterarten beinahe weltweit vor und zählt damit zu den Eulenarten mit dem größten Verbreitungsgebiet. Sumpfohreulen gehören zu den wenigen Arten der Strigidae, denen es gelang, auch küstenferne Inseln zu besiedeln. Auf Hawaii ist sie die einzige Eulenart.
Die zum Teil auch tagaktive, meist bodenbrütende Eule ernährt sich vor allem von kleinen Säugetieren, insbesondere von Wühlmäusen. In vielen Gebieten sind ihre Bestände in den letzten Jahrzehnten stark zurückgegangen. In Mitteleuropa ist sie ein seltener Brutvogel mit weiträumig zerstreutem Brutvorkommen. Sumpfohreulen führen ein weitgehend vagabundierendes, wenig ortsgebundenes Leben, die nördlicheren Populationen sind Zugvögel mit Zugstrecken von mehreren Tausend Kilometern.
Die Gefiederfärbung der Sumpfohreule ist recht variabel. Typisch sind stroh- oder fahl schilfbraune Grundfärbungen, es kommen auch Exemplare in warmen Brauntönen und graue Individuen mit sehr heller, fast weißer Unterseite und Beinbefiederung vor. Charakteristisch für die Art sind die schwarz umrandeten Augen mit der schwefelgelben Iris, der runde Kopf meist ohne sichtbare Federohren sowie die deutliche Längsstrichelung der Bauchseite.
Eine typisch gefärbte Sumpfohreule der Nominatform ist auf der Oberseite auf schilfgelbem oder strohfarbenem Untergrund unregelmäßig und grob rötlichbraun geflockt. In dieses Muster sind tropfenförmige weiße Markierungen eingelassen, die am Rücken und der Schulter deutlich sein können. Die Armdecken sind dunkler und oft ungezeichnet. Die Handschwingen sind ähnlich wie die Oberseite gefärbt und deutlich, meist dreifach dunkelbraun gebändert. Diese Bänderung setzt sich auf den Armschwingen fort, die an den Basen deutlich heller sind und oft einen hell rötlichbraunen, manchmal orangebraunen Farbton aufweisen; dieses Merkmal und die dunklen Armdecken sind auch beim sitzenden Vogel auffällig. Der gerade abgeschnittene, mehrfach dunkelbraun gebänderte Schwanz ist rötlichbraun. Die Schwingen und die Steuerfedern sind auf der Oberseite recht auffällig weiß gerandet, die Außenfahnen der äußeren Steuerfedern sind weiß. Nacken und Kopf sind rötlichbraun und unregelmäßig dunkelbraun gestrichelt. Die kurzen, eng beieinander liegenden Federohren sind meist überhaupt nicht oder nur als kleine Stummel wahrnehmbar. Bei Erregung voll aufgerichtet ragen sie weniger als einen Zentimeter aus dem Kopfgefieder hervor.[1] Die Unterseite ist insgesamt heller gelblich-rahmfarben, in der Kehlregion am dunkelsten und wird zum Steiß hin heller. Sie ist deutlich dunkelbraun längsgestrichelt, Querzeichnungen wie bei der Waldohreule fehlen. Die Beine und die Zehen sind im Grundton der Unterseite dicht befiedert. Die Krallen sind dunkel hornfarben. Schwingen und Schwanz sind auf der Unterseite sehr hell und besonders an den Spitzen der Handschwingen auffällig quergebändert. Markant ist ein dunkler, halbmondförmiger Handwurzelfleck. Der Gesichtsschleier ist breit herzförmig, dunkel-hell gerandet und auf hellem, zum Rand hin etwas dunklerem Grund dunkel strahlig gezeichnet. Besonders bei älteren Vögeln ist die untere Umrandung oft rein weiß. Die Augen sind von einer auffälligen und arttypischen schwarzen Maske umgeben, die Iris ist gelb. Ein borstenartiger, heller Federsaum fasst die Augen und den Schnabel zum Teil ein und bildet eine markante X-Zeichnung.
Die Geschlechter unterscheiden sich in der Färbung nicht; das erste Adultkleid gleicht bereits weitgehend dem Jahreskleid dieser Art.
Charakteristisch für das Flugbild der Art sind die langen schlanken Flügel mit der hellen, oft bis auf die Spitzen annähernd zeichnungslosen Unterseite. Sumpfohreulen fliegen mit kräftigen, tief durchgezogenen Flügelschlägen, gleiten weihenartig in leichter V-Stellung und rütteln oft.
Sumpfohreulen entsprechen in der Größe weitgehend der Waldohreule, sind aber kompakter und wesentlich schwerer als diese. Der reverse Geschlechtsdimorphismus ist in Hinblick auf das Gewicht moderat ausgeprägt, in Bezug auf die Größe unauffällig. Die Weibchen sind schwerer und wiegen im Durchschnitt 420 Gramm, die Männchen 350 Gramm. Gewichte unter 280 Gramm gelten für die Nominatform als Hungergewichte.[2] Die Körperlänge erwachsener Eulen reicht von 34 bis 42 Zentimeter, die Flügelspannweite liegt zwischen 97 und 107 Zentimetern, wobei die höchsten Werte wieder auf Weibchen entfallen.[3]
Gewicht und Größe variieren zwischen den verschiedenen Unterarten recht erheblich: Individuen der Nominatform und der im südlichen Südamerika beheimateten Unterart A. f. suinda sind die größten und schwersten, jene der Inselform A. f. ponapensis von den Karolinen die kleinsten und leichtesten.[4]
Sumpfohreulen verfügen über eine Reihe von Lauten, Rufen und Instrumentallauten. Der Revierruf des Männchens ist ein hohles, nicht sehr lautes, bis zu 20-mal gereihtes „Hu“ oder „Bu“. Die in der Tonhöhe leicht ansteigende Ruffolge erinnert etwas an die Rufe des Wiedehopfs. Der Ruf wird sowohl im Fliegen als auch sitzend vorgetragen. Die Rufe der Weibchen haben einen fauchenden, zischenden Charakter und lassen sich nur schwer transkribieren. In Konfliktsituationen und bei Beunruhigung ist ein miauendes, langgezogenes „Kiiijá“ zu hören, bei dem die zweite Silbe deutlich betont ist.
Eindrucksvoll ist das Flügelklatschen dieser Eulenart, das sowohl während der Balz in Sturzflügen als auch bei Auseinandersetzungen mit Rivalen eingesetzt wird. Das Zusammenschlagen der Flügel in rascher Abfolge erzeugt ein knatterndes, an Fahnenknattern erinnerndes Geräusch.[5] Wie andere Eulen fauchen Sumpfohreulen in Konflikt- oder Abwehrsituationen oder knappen mit dem Schnabel.
Ab dem fünften Lebenstag wachsen die Mesoptilfedern in die Eidunen ein. Das Wachstum des Großgefieders beginnt um den 10. Lebenstag. In der Jugendmauser, die schon nach 25–28 Tagen einsetzt, werden das Mesoptilgefieder weitgehend und zudem große Teile der Armdecken ersetzt. Diese Mauser ist nach etwa 30 Tagen abgeschlossen. Die immature, etwa 2 Monate alte Eule ist in ihrem ersten Adultkleid nur mehr schwer von Eulen im Alterskleid zu unterscheiden. Manchmal bleiben Mesoptilreste im Bauchbereich länger stehen und ermöglichen auch feldornithologisch eine Altersbestimmung.[6] Die Jahresmauser adulter Vögel beginnt mit dem Großgefieder bei den Weibchen oft schon während der Brut. Dabei werden, beginnend mit der ersten Handschwinge, die Schwingen und die Steuerfedern zur Gänze gewechselt. Der Wechsel des Kleingefieders setzt etwas später ein und ist im Spätsommer oder Frühherbst beendet.[6][7]
Bei ausreichenden Beobachtungsbedingungen ist die Sumpfohreule immer bestimmbar, Verwechslungen könnten bei fliegenden Vögeln aber vorkommen. Eine Geschlechtsbestimmung ist feldornithologisch ohne situativen Bezug nicht möglich.
Für Verwechslungen kommen die Waldohreule und die Schreieule (Asio clamator) in Frage. Beide Eulen haben markante, immer sichtbare Federohren. Die Waldohreule ist schlanker, der Gesichtsschleier ist schmaler, die Augen sind dunkelorange. Die Unterseite ist nicht nur längsgestrichelt, sondern auch leicht quergezeichnet. Ihre Flügel sind kürzer und runder und auf der Unterseite dunkler und meist deutlicher gebändert. Der Schwanz weist zahlreichere und schmalere Binden auf als der der Sumpfohreule.
Die Schreieule unterscheidet sich abgesehen von den arttypischen Lautäußerungen vor allem durch den breiten, schwarz gerandeten Gesichtsschleier und die etwas geringere Größe.[8]
Das Verbreitungsgebiet der Sumpfohreule ist sehr groß, es wird unter den Eulen nur von dem der Schleiereule übertroffen. In den meisten Gebieten ist die Art nicht flächendeckend vertreten, sondern kommt nur zerstreut, dem jeweiligen Nahrungsangebot folgend, vor, sodass die Brutdichte dieser Art sehr großen Schwankungen unterworfen ist. In einer groß angelegten finnischen Untersuchung wurden von 1986 bis 2004 zwischen einem und 132 beflogenen Nestern festgestellt; 2005 erhöhte sich diese Zahl auf 304 Nester, um im Jahr darauf wieder auf einen Stand von 55 Nestern zu fallen.[9]
In der Nearktis besiedelt die Art Nordamerika südwärts etwa bis zum 35. Breitengrad. Die nördlichsten Brutgebiete liegen auf Banks Island und Victoria Island. 4000 Kilometer von den Festlandvorkommen entfernt, brüten Sumpfohreulen auf einigen der Hawaii-Inseln. Ein weiteres Vorkommen im Pazifik ist von Pohnpei, einer Insel der Karolinen, und einigen Marianeninseln bekannt. In der Karibik ist die Sumpfohreule Brutvogel aller großen Antilleninseln und einiger der Kleinen Antillen. In Südamerika liegen die dichtesten Vorkommen in der Südhälfte des Kontinents und reichen dort bis Feuerland; zerstreut und selten brütet sie im nördlichen Teil sowie in den Andenregionen. Die Sumpfohreule ist darüber hinaus Brutvogel der Falklandinseln und der Juan-Fernández-Inseln. Die lange als Unterart geltenden Ohreulen der Galapagosinseln wurden als eigenständige Art, Galápagos-Ohreule (Asio galapagoensis), abgetrennt.[10]
In der Paläarktis liegen die westlichsten Brutvorkommen auf Island, wo sie neben der nur fallweise brütenden Schneeeule die einzige Eulenart ist. Sie kommt sehr zerstreut in Großbritannien vor, in Irland wird sie häufig nachgewiesen, Bruten wurden bisher nicht bestätigt.[11] Sehr zerstreut und in der Dichte stark fluktuierend brüten Sumpfohreulen in West-, Südwest- und Mitteleuropa. Ob Brutvorkommen in den südlichen Balkanstaaten und in der Türkei bestehen, ist unsicher. Das weitgehend geschlossene paläarktische Verbreitungsgebiet umfasst weite Teile Skandinaviens, das Baltikum, Belarus sowie die Ukraine und erstreckt sich ostwärts in einem breiten Gürtel bis an die Pazifikküste. Die Nordgrenze der paläarktischen Verbreitung liegt bei 70° Nord, die uneinheitliche Südgrenze schwankt um den 50. Breitengrad. Die südlichsten Vorkommen gibt es in den zentralasiatischen Steppen zwischen Kaspischem Meer und Aralsee.
In Deutschland sind außer den Brutgebieten in Norddeutschland und auf einigen der friesischen Inseln, insbesondere auf Borkum, einige – jedoch nur temporär besetzte – Brutplätze südwärts bis zum nördlichen Alpenrand bekannt. Im süddeutschen Raum brütete die Art im schwäbischen Donaumoos bei Ulm am häufigsten, zuletzt 1979.[12] In Bayern gilt sie als sehr seltener, unregelmäßiger Brutgast. Nach 19 Jahren ohne Brutnachweis konnten im starken Mäusejahr 2005 drei erfolgreich brütende Paare im Nördlinger Ries nachgewiesen werden.[13] In Sachsen-Anhalt wurde z. B. 2015 im Fiener Bruch eine Brut beobachtet.
In Österreich ist in guten Wühlmausjahren die Sumpfohreule im Seewinkel des Neusiedlersees Brutvogel mit bis zu 20 Brutpaaren, brütet aber auch dort nicht regelmäßig. Die Vorkommen im Rheindelta in Vorarlberg sind erloschen. Aus der Schweiz liegen weder historische noch aktuelle Brutnachweise vor.
Die Sumpfohreule ist ähnlich wie die Sperbereule eine sehr vagile, wenig ortsgebundene Eulenart. Nur die Inselpopulationen sind naturgemäß weitgehend ortstreu. Vor allem Jungvögel streichen nach dem Selbständigwerden sehr weit umher. Eine 1961 auf Borkum nestjung beringte Eule wurde im November desselben Jahres in Portugal erlegt; sie hatte nach dem Ausfliegen eine Distanz von über 2000 Kilometern zurückgelegt.[15] Alle Brutvögel aus den nördlichen Brutgebieten verstreichen im Winter in südliche Gebiete, skandinavische und mitteleuropäische Brutvögel auch in westliche Richtungen an die Atlantikküste oder nach England. Wanderungen über mehrere tausend Kilometer sind keine Seltenheit. Eulen, die südlich des 50. Breitengrades brüten, scheinen häufig Standvögel zu sein oder nur ein kleinräumig nomadisches Leben zu führen.[16] Winterquartiere paläarktischer Vögel liegen im Mittelmeerraum, manche ziehen bis in die Sahelzone südlich der Sahara. Osteuropäische und asiatische Sumpfohreulen überwintern häufig im Schwarzmeerraum und den Steppengebieten Zentralasiens. Sie gelangen im Winter bis nach Südindien, Südchina, Taiwan und Japan. Die hochnordischen nearktischen Populationen wandern im Winter nach Süden. In dieser Jahreszeit kann die Art in geeigneten Habitaten in den gesamten südlichen USA und in Nordmexiko angetroffen werden. Einige Populationen aus dem südlichen Patagonien führen eine Nordwanderung durch. Die Art wurde auf Grönland, auf Madeira und auf den Azoren nachgewiesen.[17] Gelegentlich landen Sumpfohreulen weitab von der nächsten Küste auf Schiffen.[16]
Sumpfohreulen verlassen sehr bald nach dem Ausfliegen der Jungvögel das Brutgebiet. Der eigentliche zielgerichtete Zug beginnt jedoch erst im September und erreicht im Oktober seinen Höhepunkt. Die Art streift im Winterquartier weiträumig umher. In Gebieten mit besonders ergiebigem Nahrungsangebot können sich zeitweise große Gesellschaften von in Ausnahmefällen bis zu 200 Individuen aufhalten und bilden dann, wie die Waldohreule, größere Schlafgemeinschaften.[18]
Es kommt in Mitteleuropa zu Einflügen mit anschließenden Bruten weit ab von regelmäßigen Brutplätzen, wenn zwei Bedingungen gleichzeitig erfüllt sind: Es müssen in den normalen Brutgebieten in Norden und Osten Europas schwache Nagerpopulationen vorhanden sein bei gleichzeitigem Massenvorkommen von Feldmaus und/oder Erdmäusen im mitteleuropäischen Binnenland.[19]
Sumpfohreulen benötigen offene, weitgehend baumlose Landschaften mit teilweise niedriger Vegetation, die mosaikartig mit Strauch-, Seggen- oder Röhrichtabschnitten durchsetzt sind und der Art damit Deckung und die notwendigen Brutplätze bieten. Sie ist nicht notwendigerweise auf Feuchtbiotope angewiesen, doch findet sie vor allem in Mitteleuropa geeignete Habitatstrukturen vor allem in solchen. Sie ähnelt in ihren Lebensraumansprüchen stark verschiedenen Weihenarten, vor allem der Korn- und der Wiesenweihe.
Sumpfohreulen brüten vor allem in der Tundra, in schütter baumbestandenen Heiden und Mooren, in Verlandungszonen, Dünengebieten und küstennahen Salzwiesen. Sie können in extensiv genutztem Agrarland, wie auf nassen Weiden, insbesondere Hutweiden, auf Agrarbrachen, in sehr lichten Wäldern und Aufforstungen sowie auf großen Kahlschlägen inmitten zusammenhängender Waldgebiete vorkommen. Beobachtet wurden Bruten sowohl in Getreidefeldern als auch auf Kuba in Zuckerrohrplantagen.[20] In der Nearktis brütet die Sumpfohreule in der Tundraregion, im Süden vor allem in den Grassteppen der Great Plains und in der Neotropis in den „Pampas“ Patagoniens. In der Andenregion steigt sie bis in die Gebirgssteppen des Páramo auf und erreicht dort in einer Höhe von etwa 4000 Metern ihre höchsten Brutplätze.[4] Die wenigen binnenländischen Brutgebiete liegen fast ausnahmslos in Feuchtgebieten, oft in abgetorften, mit Seggen bewachsenen Moorflächen.[21]
In guten Wühlmausjahren können Sumpfohreulen in geringem Abstand zueinander brüten, beanspruchen aber getrennte Territorien. Im Donaumoos brüteten 1967 16 Paare; die Reviergrößen betrugen zwischen 9 und 22 Hektar.[22] In Alaska wurden Territorien mit durchschnittlichen Größen von 20 Hektar festgestellt, in Schottland von 45 Hektar.[23] Generell hängt die Reviergröße von der allgemeinen Nahrungsverfügbarkeit und der Güte des Jagdgebietes ab.[24] Die Jagdgebiete liegen oft außerhalb der Reviere, gelegentlich bis zu zwei Kilometer von diesen entfernt.
Sumpfohreulen ernähren sich und ihre Nestlinge vor allem von kleinen Säugetieren, insbesondere von Wühlmäusen. Unter diesen ist in der Westpaläarktis die Feldmaus (Microtus arvalis) das mit Abstand wichtigste Beutetier. Andere Wühlmausarten, wie die Erdmaus (Microtus agrestis) und verschiedene Arten der Lemminge werden ebenfalls häufig erbeutet. In der Ostpaläarktis und in Nordamerika dominieren ebenfalls Microtus-Arten im Nahrungsspektrum, in der Nearktis die Wiesenwühlmaus (Microtus pennsylvanicus) neben Lemmingen. Vor allem bei hoher Schneelage kann die Hirschmaus (Peromyscus maniculatus), die auch im Winter an der Oberfläche lebt und nicht unter der Schneedecke (subnival) wie die Wühlmausarten, ein wichtiger Nahrungsbestandteil werden.[25] Eine umfangreiche Untersuchung aus Massachusetts quantifizierte die Nahrungszusammensetzung während der Brutzeit und außerhalb dieser. Während der Brutzeit wurden 83,5 % Säugetiere, 12 % Vögel und 4,5 % Insekten festgestellt, außerhalb der Brutzeit 95 % Säugetiere und 5 % Vögel. Immer war die Wiesenwühlmaus das wichtigste Beutetier.[26] Dort, wo Wühlmäuse nicht vorkommen, wie zum Beispiel auf Island, bilden andere kleine Nagetiere die Nahrungsgrundlage, auf Island ist das die Waldmaus (Apodemus sylvaticus). Neben diesen Hauptbeutetieren schlägt die Sumpfohreule eine große Anzahl verschiedener Kleinsäugetiere, wie Vertreter der Echten Mäuse, etwa die Gelbhalsmaus (Apodemus flavicollis) oder die Wanderratte (Rattus norvegicus), Taschenratten, Spitzmäuse und andere bis zur Größe von jungen Hasen. Werden die Hauptbeutetiere, insbesondere Wühlmäuse, knapp, wandern Sumpfohreulen ab. Zwischenzeitlich können Vögel eine wichtige Ersatznahrung bilden. In Küstengebieten zählen sie regional zur Hauptnahrung.[27] Unter der Vogelbeute spielen neben unterschiedlichen Kleinvögeln Limikolen, Seeschwalben und kleine Arten der Möwen die bedeutendsten Rollen. Insekten-, Amphibien- und Reptilienreste wurden vereinzelt in den Gewöllen gefunden.[28] Nahrungsanalysen südamerikanischer Populationen ergaben für Südchile Abothrix olivaceus und die Wanderratte als Hauptbeutetiere.[29] Auch Nager aus der Gattung Loxodontomys können dort, vor allem in landwirtschaftlich genutzten Regionen, zu wichtigen Beutetieren werden.[30] Sumpfohreulen einer Andenpopulation in Nordwestargentinien lebten zu über 80 % von Calomys lepidus und Eligmodontia puerulus.[31] Auf den Hawaiiinseln jagen Sumpfohreulen häufig Vögel. Auf Kauaʻi ist die Art der wesentlichste Prädator der bedrohten Palmer-Drossel (Myadestes palmeri).[27]
Der tägliche Nahrungsbedarf adulter Vögel liegt bei 70–80 Gramm Beutegewicht, was etwa zwei bis drei Wühlmäusen entspricht.[27] Jungvögel benötigen in Relation dazu größere Nahrungsmengen, vor allem bei niedrigen Umgebungstemperaturen sind diese mit bis zu sieben Lemmingen pro Tag vergleichsweise sehr groß.[32]
Die Gewölle finden sich meist am Fuß von Sitzwarten und unter den Tagesruheplätzen. Sie sind dunkelgrau, fest und kompakt. In größeren Serien wurden Durchschnittsmaße von 48×22 Millimeter festgestellt.[33]
Die am häufigsten praktizierte Jagdmethode der Sumpfohreule ist die Suchflugjagd. Dabei überfliegt sie in 0,5–3 Meter Höhe[34], meist gegen den Wind, ihr Jagdgebiet und kehrt an den Territoriumsgrenzen zum Ausgangspunkt zurück, um, leicht versetzt, einen neuen Suchflug zu beginnen. Der Flug ist langsam, weihenartig-gaukelnd, unruhig und vielfältig variierend durch Gleitstrecken, Rüttelphasen und Höhenkorrekturen. Die Beutetiere werden sowohl visuell als auch akustisch lokalisiert. Ist ein Beutetier geortet, rüttelt die Eule meist kurz, bevor sie sich mit vorgestreckten Zehen fallen lässt. Seltener jagen Sumpfohreulen aus größeren Höhen, wobei sie oft ausdauernd rütteln. Diese Jagdmethode scheint vor allem bei geringerem Vorkommen von Kleinsäugetieren angewandt zu werden.[35] Vor allem bei Schlechtwetter und bei geschlossener Schneedecke jagt die Art auch von Ansitzen. Entkommene oder beim ersten Angriff nur verletzte Beutetiere verfolgen Sumpfohreulen rennend oder mit Flattersprüngen. Sie können ihre Beute unter einer geschlossenen Schneedecke von bis zu 10 Zentimetern Höhe und im dichten Filz des Bodenbewuchses orten und erfolgreich schlagen.[36] Das Beutetier wird oft schon durch den Aufprall, sonst durch einen Genick- oder Kopfbiss getötet, an Ort und Stelle verschluckt oder in den Krallen (seltener im Schnabel) zu einem Fressplatz oder zum Nest transportiert. Vögeln beißt die Sumpfohreule meist Kopf und Flügel ab, bei größeren frisst sie oft nur das Brustfleisch. Bei Nahrungsüberschuss deponiert die Sumpfohreule Beutetiere im Nestbereich. Mitunter jagt die Sumpfohreule auch anderen Vögeln wie Kornweihen oder Turmfalken die Nahrung ab.
Der Jagderfolg ist vom Beutetieraufkommen und den örtlichen und klimatischen Gegebenheiten abhängig. Eine nordamerikanische Untersuchung wertete 628 Jagdversuche der Sumpfohreule aus und konnte unter diesen nur 137 sicher erfolgreiche feststellen. Eine vergleichende Untersuchung des Jagdverhaltens der Hudsonweihe und der Sumpfohreule in einem stillgelegten Tagbaugebiet in Kentucky stellte bei fast identischen Jagdmethoden und den gleichen Beutetierarten eine etwas höhere Erfolgsrate der Sumpfohreule fest. Allerdings lagen auch in dieser Untersuchung erfolgreiche Attacken mit 11 beziehungsweise 7 Prozent auf einem eher niedrigen Niveau.[37]
Das Aktivitätsmuster der Art entspricht in etwa dem der Sperbereule. Ihre Aktivitätsgipfel liegen in den Dämmerungsstunden, sie ist aber, insbesondere in der Balz- und Brutzeit, auch am Tage aktiv. Die Mittagszeit und die Stunden um Mitternacht verbringen Sumpfohreulen meistens ruhend oder mit Komforthandlungen beschäftigt. In Gebieten, in denen Sumpfohreulen einem starken Mobbingdruck durch Möwen und Raubmöwen ausgesetzt sind, reduzieren sie ihre Tagesaktivität sehr stark oder stellen sie gänzlich ein.[38]
Die Ruhezeiten verbringt die Sumpfohreule dösend entweder in guter Deckung am Boden oder auf einem Ast, meist eng an den Stamm gedrückt. Am Boden kann sie vorgebeugt auf den Fersen sitzen oder flach ausgestreckt liegen, auf einem Ast nimmt sie eine aufrechte Position ein. In dieser tarnenden Ruhestellung ist das Gesicht schmal, die Federohren sind aufgerichtet. In der Zeit der Revierabgrenzung und während der Brutzeit ist sie am Tag häufig auf exponierten Warten zu sehen.
Sumpfohreulen widmen der Gefiederpflege viel Zeit. Sie baden ausgiebig in der Sonne, wenden dabei Gesicht und Brust der Sonne zu und lassen die Flügel hängen. In dieser Position setzen sie sich auch dem Regen aus. Baden im Sand oder Wasserbäder wurden bisher nicht beobachtet.[39]
Während der Brutzeit leben Sumpfohreulen in Paaren, doch ist ihr Sozialverhalten von gegenseitigem Distanzbedürfnis geprägt. Sie ruhen in getrennten Einständen, soziale Interaktionen wurden nicht beobachtet. Außerhalb der Brutzeit können sich in ergiebigen Nahrungsgebieten größere Gruppen zusammenfinden und in enger Nachbarschaft zueinander ruhen und gemeinsam, jedoch nicht kooperativ, jagen. Manchmal sind diese Gruppen mit Waldohreulen und Hudsonweihen vergesellschaftet.[40][41]
Während der Brutzeit ist die Sumpfohreule streng territorial. Das Revier wird akustisch durch Rufe und Flügelklatschen, optisch durch Revierflüge und auffälliges Sitzen auf exponierten Warten markiert. Eindringlingen, und zwar sowohl Artgenossen als auch anderen Eulen, Greifvögeln oder Krähen, fliegen Sumpfohreulen entgegen und versuchen sie durch Flugmanöver abzudrängen. Zuweilen kommt es zu echten Berührungskämpfen. Eindrucksvoll können Rivalenkämpfe sein, deren Hauptelement das Hochfliegen der Gegner mit vorgestreckten Krallen ist. Manchmal stürzen sie ineinander verkrallt zu Boden und verfolgen einander dort unter kreischenden, miauenden Rufen. Kommen Raubsäugetiere, Weidetiere oder Menschen dem Nest zu nahe, greifen Sumpfohreulen entweder direkt an oder versuchen, diese nach Art vieler Bodenbrüter durch Verleiten abzulenken und so vom Nest fernzuhalten. Greifvögel, insbesondere Weihen, Möwen und Raubmöwen attackiert die Art besonders nachdrücklich.
Außerhalb der Brutzeit hassen Sumpfohreulen weiterhin intensiv auf Greifvögel, Krähen, Möwen und Raubmöwen, vertrauen aber bei Annäherung von Bodenfeinden und Menschen meist auf ihre Tarnung und ducken sich in den dichten Bodenbewuchs.
Sumpfohreulen werden im Herbst ihres ersten Lebensjahres geschlechtsreif. Die meisten scheinen im darauf folgenden Frühjahr erstmals zu brüten. Soweit bekannt, führen sie eine monogame Saisonehe.
Die Balz kann schon im Winterquartier beginnen, erreicht ihren Höhepunkt aber mit der Revierabgrenzung im Brutterritorium. Hauptelement der Balz und der Revierabgrenzung sind die von häufigen Rufen begleiteten Imponierflüge des Männchens. Dabei steigt es mit auffallend langsamen, übertrieben ausholenden Flügelschlägen in beträchtliche Höhen auf und präsentiert dabei die hellen Flügelunterseiten. Am Höhepunkt dieser Flugbahn, die immer über dem Revier bleibt, kippt es abrupt steil abwärts und klatscht während dieses Sturzfluges in rascher Folge mit den Flügeln. Stärker sexuell motivierte Balzelemente sind der langsame Imponierflug in extremer V-Stellung und der Schaukelflug, bei dem die Eule durch den asymmetrischen Flügelschlag abwechselnd vor- und zurückkippt. Über einem ins Auge gefassten Nistplatz verharrt das Männchen und gleitet trudelnd zu Boden. Wenn sich das Weibchen unter Flügelklatschen und Revierrufen ebenfalls niederlässt, ist die Paarbildung meist abgeschlossen. Beuteübergaben leiten zu den ersten Kopulationen über, die immer am Boden stattfinden.[42]
Sumpfohreulen gehören zu den wenigen Eulenarten, die regelmäßig Nester bauen, das Ausmaß der Nestbauhandlungen ist jedoch individuell sehr verschieden. Die Nester können einfache, nur leicht ausgescharrte oder niedergesessene Mulden sein, können aber auch aus verschiedenen Materialien der Umgebung gefertigte und mit Nistmaterial ausgelegte kompakte Konstruktionen sein. Eiablagen auf völlig unadaptiertem Untergrund kommen vor, sind aber selten.[43] Das Nest befindet sich immer auf dem Boden im dichten Bodenbewuchs, nach Möglichkeit auf trockenem, manchmal leicht erhöhtem Untergrund. Häufig befinden sich Warten, von denen das Männchen die Umgebung überwachen kann, in unmittelbarer Nähe. Da Sumpfohreulen immer in einiger Entfernung vom Nest landen, führen oft tunnelartige Laufgänge zum Nest.
In Europa und Nordamerika beginnt die Eiablage Mitte März und erreicht ihren Höhepunkt im April. Frische Gelege können bis in den Juni und Juli gefunden werden. In hochnordischen Gebieten beginnen Sumpfohreulen frühestens im Juni mit der Brut. In Ausnahmefällen, wohl bei außergewöhnlich guter Versorgungslage, kann es zu Herbst- oder zu Winterbruten kommen.[44] Aus Südamerika liegen nur vereinzelte Angaben vor, die als Hauptbrutzeit den südamerikanischen Frühling und Frühsommer vermuten lassen. Brütende Sumpfohreulen wurden im September in den kolumbianischen Andengebieten und im November in Patagonien festgestellt.[45]
Sumpfohreulen brüten einmal im Jahr, in besonders guten Mäusejahren auch zweimal. Ersatzgelege dürften vorkommen, wurden bisher aber nicht mit Sicherheit nachgewiesen, da die Art nach Gelegeverlust das Brutgebiet meist verlässt.[46] In schlechten Mäusejahren schreiten die Eulen überhaupt nicht zur Brut, oder die Gelege sind sehr klein.
Ein Vollgelege besteht aus 7–10, (4–14) mattglänzenden, rund- bis längsovalen, anfangs reinweißen Eiern von durchschnittlich 40,4 × 31,3 Millimetern Größe und einem Frischgewicht von etwa 22 Gramm. Sie werden im Abstand von zwei Tagen gelegt und ab dem ersten Ei ausschließlich vom Weibchen bebrütet. Es verlässt während der Brutzeit und in der ersten Zeit der Jungenaufzucht das Nest nur selten und wird vom Männchen mit Nahrung versorgt. Nach einer Brutzeit von 26–29 Tagen schlüpfen die Küken entsprechend dem Legeabstand, sodass sich in einer Sumpfohreulenbrut Küken und Nestlinge in äußerst unterschiedlichen Entwicklungsstadien versammeln.[4] Tötung der jüngeren Jungen sowohl durch Geschwister als auch durch das Weibchen scheint nicht selten zu sein.[47] Ob das Deponieren überschüssiger Beutetiere in der Nestumgebung dieser Neigung zum Fratrizid entgegenwirken soll, ist ungewiss.[48] Im Extremfall verlässt der älteste Nestling bereits das Nest, wenn das letzte Küken schlüpft. Nach etwa 12–18 Tagen verteilen sich die noch nicht flug-, jedoch gut lauffähigen Jungeulen in der dichten Vegetation der Nestumgebung. Sie werden auch nach Erreichen der vollen Flugfähigkeit mit etwa 35 Tagen noch einige Zeit von beiden Eltern versorgt. Welche Rolle die Eltern in der weiteren Entwicklung der juvenilen Eulen spielen, ist nicht bekannt, ein loser Familienzusammenhang wurde bis zum Wegzug im Herbst beobachtet.[49]
Die Ausfliegerate hängt von der Nahrungsverfügbarkeit, den Wetterverhältnissen und dem Prädationsdruck durch verschiedene Bodenfeinde wie Füchse, Wölfe und Marder sowie durch Greifvögel, Krähen, Möwen und Raubmöwen ab. Im Donaumoos schlüpften aus 121 Eiern 44 Junge, von denen 33 das Nest verließen.[47] In Manitoba flogen aus 235 Eiern 174 Jungeulen aus.[50] Dagegen wurde in einer Untersuchung in Alaska nur in 50 % der Nester wenigstens eine ausgeflogene Jungeule festgestellt.[49]
Als bisheriges Höchstalter einer freilebenden Sumpfohreule wurden 20 Jahre und 9 Monate festgestellt. Es handelte sich dabei um eine auf Spiekeroog nestjung beringte Eule, die dort wieder tot aufgefunden wurde. Die durchschnittliche Lebenserwartung ist bei dieser Art jedoch wesentlich geringer. Sie ist als Bodenbrüter und Zugvogel vielfältigen Gefahren ausgesetzt.[51]
Die Sumpfohreule ist ein Vertreter der Gattung der Ohreulen (Asio), der 8 Arten angehören. Sie ist sehr nahe mit der afrikanischen Kap-Ohreule (Asio capensis) verwandt. Von König und Weick werden sieben Unterarten anerkannt:[4]
Das Handbook of the Birds of the World nennt zusätzlich:[52]
Die Galápagos-Ohreule Asio galapagoensis (Gould, 1837) wird derzeit mehrheitlich als eigenständige Art aufgefasst.
Die Bestandssituation dieser nomadisch und vagabundierend lebenden Art ist schwer einzuschätzen. Laut IUCN ist der weltweite Bestand der Art nicht gefährdet, doch fehlen für weite Gebiete detaillierte Bestandsangaben.[53] In Europa ist der Bestand nach den massiven Einbrüchen in der zweiten Hälfte des 20. Jahrhunderts weitgehend stabil, nur in Großbritannien, den Niederlanden, in Schweden und in Belarus geht er weiter zurück.[54] Eine umfangreiche populationsdynamische Erfassung bodenbrütender Vögel in Steppengebieten der Transwolgaregion ergab für die Sumpfohreule einen stabilen Befund.[55] In Nordamerika geht der Bestand der Sumpfohreule in den meisten Regionen zurück, in einigen Bundesstaaten vor allem der östlichen USA ist die Art in den letzten Jahrzehnten ausgestorben.[56]
Der europäische Gesamtbestand wird auf mindestens 58.000 Brutpaare geschätzt. Nach dem europäischen Teil Russlands gibt es die größten Bestände dieser Art in den skandinavischen Ländern.
Neben vielen natürlichen Gefährdungen leiden Sumpfohreulen besonders unter Meliorationen von Feuchtgebieten. Die starken Bestandseinbußen in Europa und Nordamerika in der zweiten Hälfte des 20. Jahrhunderts sind vor allem auf solche Maßnahmen zurückzuführen. Wenn Sumpfohreulen in landwirtschaftlich genutzte Gebiete wie Mähwiesen oder Getreidefelder ausweichen, werden während der Mahd beziehungsweise Ernte sehr viele Bruten zerstört. Naturschützer richten nach Möglichkeit, in Absprache mit dem örtlichen Landwirt, eine Schutzzone im Radius von rund 40 m bzw. einer Fläche von 70 X 70 m um den Brutplatz ein, welche erst nach Ausfliegen der Jungeulen gemäht wird. Die Landwirte erhalten dafür Ausgleichszahlungen.[57]
Die Art erleidet auf ihren Zügen und Wanderungen große Verluste durch direkten Abschuss sowie durch Unfälle an Stromleitungen, Windkraftanlagen oder Weidezäunen.
In Deutschland gilt die Sumpfohreule als vom Aussterben bedroht (Rote Liste Kat. 1).[58]
Die Art gehört zum Anhang I der EU-Vogelschutzrichtlinie (RL 79/409/EWG).
Der Asteroid (8752) Flammeus wurde am 2. Februar 1999 nach der Sumpfohreule benannt (wissenschaftlicher Name: Asio flammeus). Zum Zeitpunkt der Benennung befand sich die Sumpfohreule auf der niederländischen und europäischen Roten Liste gefährdeter Vogelarten.[59]
Die Sumpfohreule (Asio flammeus) ist eine Vogelart aus der Gattung der Ohreulen (Asio) innerhalb der Familie der Eigentlichen Eulen (Strigidae). Ihre kurzen Federohren sind meist angelegt und somit nicht sichtbar. Der englische Name Short Eared Owl betont dieses Merkmal, während der deutsche die Lebensraumpräferenzen der Art für Feucht- und Marschgebiete unterstreicht.
Der mit etwa 40 Zentimeter Körperlänge knapp krähengroße Vogel kommt in zumindest sieben Unterarten beinahe weltweit vor und zählt damit zu den Eulenarten mit dem größten Verbreitungsgebiet. Sumpfohreulen gehören zu den wenigen Arten der Strigidae, denen es gelang, auch küstenferne Inseln zu besiedeln. Auf Hawaii ist sie die einzige Eulenart.
Die zum Teil auch tagaktive, meist bodenbrütende Eule ernährt sich vor allem von kleinen Säugetieren, insbesondere von Wühlmäusen. In vielen Gebieten sind ihre Bestände in den letzten Jahrzehnten stark zurückgegangen. In Mitteleuropa ist sie ein seltener Brutvogel mit weiträumig zerstreutem Brutvorkommen. Sumpfohreulen führen ein weitgehend vagabundierendes, wenig ortsgebundenes Leben, die nördlicheren Populationen sind Zugvögel mit Zugstrecken von mehreren Tausend Kilometern.
Asio flammeus (gress oul, hill oul, moss oul) is a species o teepical oul (faimily Strigidae).
Asio flammeus (gress oul, hill oul, moss oul) is a species o teepical oul (faimily Strigidae).
Li duk di bwès (on dit eto : houprale ås orayes, houprale di fagne, tchet d' nute, oyante), c' est èn oujhea d' nute magneu d' tchå.
No e sincieus latén : Asio flammeus
Li måye houke li frumele avou on sourd hoûlaedje : Hoû … oû … oû. Cisse-cial ni s' leye nén aprepyî åjheymint. Li måye vole totåtoû del frumele tot clapant schyetmint des aiyes. I lyi pout eto apoirter a magnî.
Li frumele cwirt après on vî ni d' coirnaye u d' moxhet. Ele va ponre cwate u cénk ronds blancs oûs. Ele va cover sins rla sol trevén d' on moes, sol tins kel måye fwait l' awaite, et lyi apoirter a magnî.
Cwand les djonnes sont ploumés, i cwitèt ddja l' niyêye divant di revoler. I vont esse mostrés pa les parints k' elzî aprindront a tchessî. Adonpwis, i cwirront après on novea djîsse.
Li duk di rotche tind voltî ås raetes et ås soris.
Li duk di bwès, Léon Demarche, Cotcorico l° 2, 2007.
Li duk di bwès (on dit eto : houprale ås orayes, houprale di fagne, tchet d' nute, oyante), c' est èn oujhea d' nute magneu d' tchå.
No e sincieus latén : Asio flammeus
Tekst üüb Öömrang At kadüül (kaatüül, (mo.) kåtööl) (Asio flammeus) as en fögel ütj at kadüülenfamile Strigidae.
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: At kadüül (kaatüül, (mo.) kåtööl) (Asio flammeus) as en fögel ütj at kadüülenfamile Strigidae.
Kundê goran an kundê biguhkurt (Asio flammeus), cureyekî kundên nimûneyî (Strigidae) ne.
Dirêjiya kundê goran di navbera 34-43 cm e.
Kundê goran li gelek welatên parzemînên Amerîkayan, Afrîka, Ewropa û Asyayê tên dîtin, bi taybetî li Kurdistanê.
Kundê goran gelek cureyên caneweran dixwe mîna: kêz, kullî, kojer, mişk, Koremişk, cirdon, kergoşk, perçemk, torxe, qaqlîbazên biçûk û hinek balindeyên beravê.[3]
Deh binecureyên kundê goran hatine saloxandin ta niha:[2]
_(1).jpg)
_(1).jpg)
_-_Spiekeroog,_Nationalpark_nieders%C3%A4chsisches_Wattenmeer.jpg)
_-_Asio_flammeus_(062d).jpg)
|first= missing |last= (help) Loađgu - julevsámegillii jieggeloavggo ja anárašgillii jeggiluátku, jeggioppuu.
Loađgu (Asio flammeus) lea skulffiide (Strigidae) gullevaš loddi.
Uglubóndi (frøðiheiti - Asio flammeus) eigur norðarlaga í Evropa, Asia og í Amerika, eisini í Suður-Amerika. Best líkar honum á fjallaheiði ella í mýrlendi ovarlaga, har ið góður vøkstur er. Reiðrið hevur hann á sløttum. Mesta føðin hjá uglubónda eru smá gnagdýr. Sum hjá øðrum uglum, soleiðis eisini hjá uglubónda, stovnstøddin skiftir eftir, hvussu mong dýrini eru at veiða hjá honum. Hava gnagdýrini verið mong um summarið á bústaðnum hjá uglubóndanum, eru uglubøndurnir so mikið fleiri, sum flyta um heystið. Meginparturin er um veturin, ið hvussu so er, sunnan fyri bústaðin. Nakrir fáir uglubøndur eiga í Íslandi, sunnarlaga í Ytru Suðuroyggjum og í Orknoyggjum. Hann eigur hvørki í Føroyum ella í Hetlandi. Tá ið bútíð ikki er, kann hann vera at síggja í øllum Norðuratlantshavi. Vanligast er at síggja hann í flytitíðini, flestar í sept.-nov., og teir flestu eru úr Skandinavia. Sum heild er uglubóndin vanligasta uglan at síggja í Norðuratlantshavi og í Føroyum. Summi ár kunnu kattúlarnar eisini vera nógvar í Norðuratlantshavi.
Uglubóndi hevur sum allar aðrar uglur runt og stórt høvd. Uglubóndi sær beint frameftir, og uttan um eyguni hevur hann slør. Hann tykist vera ógvuliga stórur, helst á flogi, hóast hann er sum fransaterna til støddar. Ofta sæst hann flúgva á alljósum degi. Hann heldur veingirnar hátt hevjaðar, tá ið hann flýgur, og slær teir djúpt og seigan, í stoytum. Ikki sjáldan flýgur hann høgt upp, sveimar í ring, so hann verður hildin at vera ránsfuglur. Uglubóndi líkist nógv kattúlu, so at hann kann verða tikin fyri hana.
Uglubóndi (frøðiheiti - Asio flammeus) eigur norðarlaga í Evropa, Asia og í Amerika, eisini í Suður-Amerika. Best líkar honum á fjallaheiði ella í mýrlendi ovarlaga, har ið góður vøkstur er. Reiðrið hevur hann á sløttum. Mesta føðin hjá uglubónda eru smá gnagdýr. Sum hjá øðrum uglum, soleiðis eisini hjá uglubónda, stovnstøddin skiftir eftir, hvussu mong dýrini eru at veiða hjá honum. Hava gnagdýrini verið mong um summarið á bústaðnum hjá uglubóndanum, eru uglubøndurnir so mikið fleiri, sum flyta um heystið. Meginparturin er um veturin, ið hvussu so er, sunnan fyri bústaðin. Nakrir fáir uglubøndur eiga í Íslandi, sunnarlaga í Ytru Suðuroyggjum og í Orknoyggjum. Hann eigur hvørki í Føroyum ella í Hetlandi. Tá ið bútíð ikki er, kann hann vera at síggja í øllum Norðuratlantshavi. Vanligast er at síggja hann í flytitíðini, flestar í sept.-nov., og teir flestu eru úr Skandinavia. Sum heild er uglubóndin vanligasta uglan at síggja í Norðuratlantshavi og í Føroyum. Summi ár kunnu kattúlarnar eisini vera nógvar í Norðuratlantshavi.
Uglubóndi hevur sum allar aðrar uglur runt og stórt høvd. Uglubóndi sær beint frameftir, og uttan um eyguni hevur hann slør. Hann tykist vera ógvuliga stórur, helst á flogi, hóast hann er sum fransaterna til støddar. Ofta sæst hann flúgva á alljósum degi. Hann heldur veingirnar hátt hevjaðar, tá ið hann flýgur, og slær teir djúpt og seigan, í stoytum. Ikki sjáldan flýgur hann høgt upp, sveimar í ring, so hann verður hildin at vera ránsfuglur. Uglubóndi líkist nógv kattúlu, so at hann kann verða tikin fyri hana.
Lu varvaianni (Strix Flammea) è n'aceddu rapaci nutturnu sìmuli â civetta, dû piumaggiu fulvu chiaru supra la schina e cû discu facciali jancu.
Блатниот був (науч. Asio flammeus) е вид кој припаѓа во „типичните утки“, од фамилијата Strigidae. Утките од родот Asio се познати како „ушести“, зашто имаат китки од пердуви кои потсетуваат на ушите од цицачите. Овие „уши“, може, а не мора да бидат видливи. Овој вид ги покажува своите уши кога зазема одбранбена поза. Но, неговите многу кратки уши, најчесто воопшто не се забележуваат. Блатниот був го среќаваме на отворена земја и пасишта. Го има и во Македонија. Зборот flammeus на латински значи пламен, или во боја на оган.[3]
Asio flammeus, блатниот був е средно голема утка, со должина 34-43 см, распон на крилјата од 85 до 110 см[4] и тежина 206-475 грама.[5] Има големи очи, голема глава, краток врат и широки крилја. Клунот му е краток, силен, завиен и црн. Перјето му е прошарано со темни кафеави шари а опашката и крилјата му се обрабени. Горниот дел од градите му се со линии. Летот му е карактеристично разнишан заради нередовните замавнувања со крилјата. Понекогаш го споредуваат со лет на лилјак. [6] Женките се малку поголеми од мажјаците. Жолтопортокаловите очи се обрабени со црни кругови, како да имаат маскара, и големи бели дискови од перје ги заокружуваат очите како маска.
Речиси низ целата своја распространетост, блатниот був се преклопува во опсегот со сличниот на него планински був. Покрај другото, најлесно за разликување на овие два вида се ушите на планинскиот був кои се испрчени, но понекогаш тој може да ги држи собрани, право на главата. Има разлики и во боите на очите, жолти му се на блатниот, а портокалови на планинскиот, а црното околу очите е вертикално кај планинскиот, а хоризонтално кај блатниот. Општо земено, блатниот був е малку посветол, попесочен од планинскиот. Има и голем број други работи по кои се разликуваат овие две птици, но се гледаат кога тие летаат: блатниот був обично има широка бела лента на задниот раб од крилото, што ја нема планинскиот; на горниот дел од крилјата кај блатниот був основните дамки се посветли и поочигледни; линијата на горната страна на опашката е поздебелена кај блатниот був; кај блатниот був, скриените секундарни пердуви се често со темни ознаки, во контраст со другиот дел од пердувите под крилјата; кај планинскиот був линиите одат преку целиот долен дел, а кај блатниот завршуваат кај градите; темните ознаки на внатрешноста на врвовите од најдолгите примарни пердуви се поздебелени кај блатниот був; горните делови кај блатниот був се погрубо прошарани, а кај планинскиот се поситно; блатниот був, исто така, има подолги и потенки крилја.[7] Живеалиштето на планинскиот був генерално се разликува од она на блатниот, најчесто се среќава скриен во подрачја со густи грмушки. Блатниот був, пак, често може да се види рано наутро или доцна во денот како лови над отворени живеалишта.
Моментално има 10 подвида на блатниот був:[2]
Блатниот був го има на сите континенти, освен Антарктик и Австралија; па според тоа има најголема распространетост од сите птици. Се размножува во Европа, Азија, Северна Америка, Јужна Америка, на Карибите, Хаваите и на Галапагос. Таа е делумно птица преселница, селејќи се на југ од северните краишта на нејзиниот опсег. Овие птици знаат да се преселат на места кои се побогати со глодари и, исто така, може да бидат номади во потрага по подобро снабдување со храна.
Сексуална зрелост овие птици ја достигнуваат на едногодишна возраст. Во северната хемисфера, сезоната на парење трае од март до јуни, а врвот го достигнува во април. За ова време може да се формираат јата. Мажјаците изведуваат секскви воздушни спектакли за да ги привлечат женките. Се симнуваат долу до гнездото и мавтаат со крилјата додворувајќи се. Блатните бувови генерално се моногамни.
Гнездото е на земја во прериите, тундрите, саваните или ливадите. Тоа е направено со малку вегетација и може да биде слабо обградено со тревки или пердуви. Обично несат 4-7 јајца, но може да снесат и до 12 јајца. Имаат само едно легло годишно. Инкубацијата ја извршува претежно женката во тек на 21-37 дена. Младенчињата се оперјуваат по нешто повеќе од 4 недели. Овој був е познат по тоа што ги изгонува предаторите од гнездото преправајќи се дека имаат скршено крило.
Утките обично ловат ноќе, но овој був е познат по својот дневен лов, како и во мугри и самрак. Најверојатно лови дење зашто пленот што го претпочита се глодарите кои се активни дење.[10] Има тенденција да лета ниско над земјата во отворени полиња и пасишта додека не се спушти удолу по својот плен кој го фаќа со нозете. Неколку бувови може да ловат на истиот отворен простор. Храната се состои главно од глодари, но и други мали цицачи, како што се глувци, верверици, стаорци, лилјаци и кртови. Повремено лови и помали птици, особено во близина на морските брегови и во непосредна близина на мочуриштата, каде ги напаѓа крајбрежните птици, рибарките, малите галеби и морските птици. Птичјите пленови се поретки во внатрешноста (копното), и таму лови од врапчевидните, чучурлиги, сколовранци и слични на нив. Инсектите се надополнување на исхраната, како скакулци, бумбари, гасеници итн.[11]
Огласувањето на блатниот був е крескаво „лаење“. Рапавото ваук-ваук-ваук или тут-тут-тут-тут-тут се чести. Галсното ииии-верп се слуша за време на размножувањето. Инаку, во текот на зимските месеци овие птици се тивки.
Блатниот був (науч. Asio flammeus) е вид кој припаѓа во „типичните утки“, од фамилијата Strigidae. Утките од родот Asio се познати како „ушести“, зашто имаат китки од пердуви кои потсетуваат на ушите од цицачите. Овие „уши“, може, а не мора да бидат видливи. Овој вид ги покажува своите уши кога зазема одбранбена поза. Но, неговите многу кратки уши, најчесто воопшто не се забележуваат. Блатниот був го среќаваме на отворена земја и пасишта. Го има и во Македонија. Зборот flammeus на латински значи пламен, или во боја на оган.
Жапалак үкү (лат. Asio flammeus) - кадимки үкүлөр тукумундагы куш.
Уз. 35-42 см. Жопу боз, боору ак, же саргыч. Көбүнчө Европа, Азия, Түн. жана Түш. Америкада, Каролин жана Гавай аймактарында. Майда кемирүүчүлөрдү жеп, айыл чарбага пайда келтирет.
КӀукӀумяугъуэ (лат-бз. Asio flammeus) — кӀукӀумяу лъэпкъщ.
И теплъэр елъытащ ныбжьым, гъэм. Хъумрэ анэмрэ зэфэгъущ, ауэ япэрейр нэхъ цӀыкӀущ. ТхыцӀэхэр гъуэщ, гъунэхэр хужьыфэ-гъуэжьыфэу. Нэм и хъуреягъкӀэ кусэ фӀыцӀэ къырокӀуэкӀ. Ныбэ щӀагъыр гъуэжьыфэщ, е хужьыфэщ.
КӀукӀумяугъуэхэр щопсэу Еуропэм, Азиэм, нэгъуэщӀ щӀыпӀэхэм.
Абгъуэ щащӀ тундрэм, паркхэм, губгъуэхэм — нэхъыбэу тафэхэм, ауэ Къаукъазымрэ Алтаймрэ щогъуалъхьэ м. 2,300-рэм нэс зи лъэгагъ бгыхэми. Абгъуэр щӀылъэм щещӀ.
Ӏус нэхъыщхьэр дзыгъуэщ, къуалэбзу жьгъейщ, гъудэбадзи щышх щыӀэщ. МэщакӀуэ жэщкӀи махуэкӀи.
Хулгар гуйванга (Asio flammeus) нь Strigidae овгийн нэг зүйл шар шувуу юм. Тэд Asio төрөл бөгөөд хөхтөн амьтдын чихтэй төстэй туг өдтэй байдаг. Энэхүү туг өд нь ил харагдах зүйл байхад далд зүйл бас бий. Хулгар гуйвангын чихний туг өд нь маш богино тул бараг харагддаггүй.
Энэхүү шар шувуу нь дундаж хэмжээний, 34-43 см, 206-475 гр жинтэй, том нүд, толгой, богино хүзүү, өргөн далавчтай. Хошуу нь богино, махир, бахим бөгөөд хар өнгөтэй юм. Далавчаа дэлгэхэд 85-103 см урт байна. Эмэгчин нь биеэр арай том байдаг.
Хулгар гуйванга нь Антарктид болон Австралиас бусад бүх тивд хамгийн өргөн тархан амьдардаг шувуу юм. Хойд зүгт амьдрах хэсэг нь өвлийн улиралд өмнө зүгт нүүдэллэдэг.
Одоогоор мэдэгдээд буй 10 дэд зүйл бий. Эдгээр нь:
Тэд тундр, саванна, тал, нуга хөндийд газар үүрлэдэг байна. Өвс, ургамал, өд зэргээр халхлан далдалсан байх аж. Голдуу 4-7 өндөг гаргах ба хэрэв оготно зэрэг идэш тэжээл элбэг үед арав гаруй өндөг гаргадаг байна. Эмэгчин нь 21-37 хоног өндгөө даран ангаахай гарж, 28 хоноод бие даан амьдарна. Нэг нас хүрээд үржлийн нас бие гүйцдэг ажээ. Хойд зүгт 3-6 сарын хооронд нийлэх ба нэг хостойгоо амьдардаг байна.
Хулгар гуйванга голдуу шөнөөр ан хийх ч, өдрийн цагт ч идэвхтэй байна. Гол идэш тэжээл нь оготно зэрэг мэрэгч бөгөөд мөн бусад жижиг хөхтөн, шувуу, томхон шавьжаар хооллоно.
Хулгар гуйванга (Asio flammeus) нь Strigidae овгийн нэг зүйл шар шувуу юм. Тэд Asio төрөл бөгөөд хөхтөн амьтдын чихтэй төстэй туг өдтэй байдаг. Энэхүү туг өд нь ил харагдах зүйл байхад далд зүйл бас бий. Хулгар гуйвангын чихний туг өд нь маш богино тул бараг харагддаггүй.
Шурлăх тăмани — тăмана евĕрлисем шутне кĕрекен вĕçенкайăк. Хăлхи çинчи тĕкĕсем ку йышши тăманан кĕске, 3-4 çеç. Пуçĕпе кĕлетке çинчи тĕкĕсем йăрăм-йăрăм сăрă тата тĕксĕм сарă тĕслĕ, аяалла çуталаса пыраççĕ, хӳри вĕçĕнче урлă йĕрсем пур. Пурăнасса шурлăх тăмани пур çĕрте те пурăнать, анчах йĕпе вырăнсене килĕштерет, шăрăха юратмасть. Йăвине шурлăхлă вырăнта тăвать, пуслăхра 3-6 çăмарта пулать. Ку тăмана шăшисемпе, шыв таврашĕнче ĕрчекен вак кайăксемпе, хăш чух пулăпа та тăранать.
Шурлăх тăмани — тăмана евĕрлисем шутне кĕрекен вĕçенкайăк. Хăлхи çинчи тĕкĕсем ку йышши тăманан кĕске, 3-4 çеç. Пуçĕпе кĕлетке çинчи тĕкĕсем йăрăм-йăрăм сăрă тата тĕксĕм сарă тĕслĕ, аяалла çуталаса пыраççĕ, хӳри вĕçĕнче урлă йĕрсем пур. Пурăнасса шурлăх тăмани пур çĕрте те пурăнать, анчах йĕпе вырăнсене килĕштерет, шăрăха юратмасть. Йăвине шурлăхлă вырăнта тăвать, пуслăхра 3-6 çăмарта пулать. Ку тăмана шăшисемпе, шыв таврашĕнче ĕрчекен вак кайăксемпе, хăш чух пулăпа та тăранать.
_(1).jpg)
.jpg)
Һаҙ ябалағы, бупылдаҡ, бипапай - (болотная сова)
Ҡарғанан бәләкәйерәк. Башлыса ерҙә йөрөй, ағасҡа һирәк ҡуна. Көндөҙ ҙә һунар итә. һырты һарғылт ерән, ҡорһаҡ яғы аҡ. Бөтә кәүҙәһе буй-буй ҡара-көрән һыҙыҡтар менән сыбарланған. Башында бер-береһенә яҡын урынлашҡан бәләкәй генә ҡолаҡтары бар. Күҙҙәре һары. Өкө ябалағынан ҡолаҡтары бәләкәй булыуы һәм һары күҙҙәре менән айырыла.
Тауышы тоноҡ: «бу-бу-бу» һәм «ҡъяу-ҡъяу».
Шарлыҡтарҙа , ҡыуаҡлы асыҡ урындарҙа йәшәй. Сысҡан аулай. Күсмә ҡощ. Киң генә таралған. Ерҙә, ағас төптәрендә, тамыр араларында оялай. З—5 бөртөк аҡ йомортҡаһы була. Сысҡандарҙы ҡырып, файҙа килтерә
Һаҙ ябалағы, бупылдаҡ, бипапай - (болотная сова)
लघुकर्ण लाटोकोसेरो नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलार्इ अंग्रेजीमा "सर्ट-इयर्ड आउल" (Short-eared Owl) भनिन्छ ।
लघुकर्ण लाटोकोसेरो नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलार्इ अंग्रेजीमा "सर्ट-इयर्ड आउल" (Short-eared Owl) भनिन्छ ।
குட்டைக்காது ஆந்தை (short-eared owl, Asio flammeus) என்பது ஒரு வகை ஆந்தை (குடும்பம்: Strigidae) ஆகும். ஆசியோ இனத்தைச் சேர்ந்தவை. இவை திறந்த புல்வெளிகளில் காணப்படும்.[2]
38 செ.மீ. - வட்ட வடிவமான வெளிர் பழுப்பு நிற முகம் கொண்டது. தலையில் கண்களுக்கு மேலாக மிகக் குறுகிய காதுத் தூவிகள் விறைந்து நிற்கும். உடலின் மேற்பகுதி கரும் பழுப்பு நிறக் கோடுகள் கொண்டிருக்க இறக்கைகளும் வாலும் செம்பழுப்பும் கருப்புமான பட்டைகளைக் கொண்டது. மேல்மார்பு மெல்லிய கரும்பழுப்புக் கோடுகளைக் கொண்டிருக்க வயிறு கீற்றுகள் அற்ற வெளிர் பழுப்பானது.
குளிர் காலத்தில் தமிழ்நாட்டின் மேற்கு மாவட்டங்களைச் சார்ந்த மலைகளுக்கும் மலை சார்ந்த காடுகளுக்கும் வலசை வருவது, தனித்தும் சிறு குழுவாகவும் தரையில் புல் விடையேயும் புதர்களின் ஓரமாகவும் பகலில் அமர்ந்திருக்கும். இது காலை மாலை நேரங்களில் சுறு சுறுப்பாக வயல் எலி, சுண்டெலி, சிறு பறவைகள், தத்துக்கிளி, புழுபூச்சிகள் ஆகியவற்றை இரையாகத் தேடும். காக்கைகளும் பிற பறவைகும் கூட்டமாகத் துரத்தும்போது உயர எழுந்து வட்டமடித்துப் பறக்கும் வலசை வரும் சமயத்தில் குரலொலி ஏதும் செய்வதில்லை.[3]
மகாராட்டிராவில்
நெதர்லாந்தில்
குட்டைக்காது ஆந்தை (short-eared owl, Asio flammeus) என்பது ஒரு வகை ஆந்தை (குடும்பம்: Strigidae) ஆகும். ஆசியோ இனத்தைச் சேர்ந்தவை. இவை திறந்த புல்வெளிகளில் காணப்படும்.
The short-eared owl (Asio flammeus) is a widespread grassland species in the family Strigidae. Owls belonging to genus Asio are known as the eared owls, as they have tufts of feathers resembling mammalian ears. These "ear" tufts may or may not be visible. The short-eared owl will display its tufts when in a defensive pose, although its very short tufts are usually not visible. The short-eared owl is found in open country and grasslands.
The short-eared owl was formally described in 1763 by the Lutheran bishop Erik Pontoppidan under the binomial name Strix flammea.[3] The specific epithet is from the Latin flammeus meaning "flammulated" or "flame-coloured".[4] This owl is now placed with seven other species in the genus Asio that was introduced by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson in 1760.[5][6]
Eleven subspecies are recognised:[6]
The short-eared owl is a medium-sized owl measuring 34–43 cm (13–17 in) in length and weighing 206–475 g (7.3–16.8 oz).[9] It has large eyes, a big head, a short neck, and broad wings. Its bill is short, strong, hooked and black. Its plumage is mottled tawny to brown with a barred tail and wings. The upper breast is significantly streaked.[10] Its flight is characteristically floppy due to its irregular wingbeats. The short-eared owl may also be described as "moth or bat-like" in flight.[11] Wingspans range from 85 to 110 cm (33 to 43 in).[12] Females are slightly larger than males. The yellow-orange eyes of A. flammeus are exaggerated by black rings encircling each eye, giving the appearance of them wearing mascara, and large, whitish disks of plumage surrounding the eyes like a mask.
Short-eared owls have a scratchy bark-like call. Raspy waowk, waowk, waowk or toot-toot-toot-toot-toot sounds are common. A loud eeee-yerp is also heard on breeding grounds. However, short-eared owls are silent on the wintering grounds.[10]
Through much of its range, short-eared owls occurs with the similar-looking long-eared owl. At rest, the ear-tufts of the long-eared owl serve to easily distinguish the two (although long-eared owls can sometimes hold their ear-tufts flat). The iris-colour differs: yellow in the short-eared, and orange in the long-eared, and the black surrounding the eyes is vertical on the long-eared, and horizontal on the short-eared. Overall the short-eared tends to be a paler, sandier bird than the long-eared. There are a number of other ways in which the two species the differ which are best seen when they are flying: a) the short-eared often has a broad white band along the rear edge of the wing, which is not shown by the long-eared; b) on the upperwing, short-eared owls' primary-patches are usually paler and more obvious; c) the band on the upper side of the short-eared owl's tail are usually bolder than those of the long-eared; d) the short-eared's innermost secondaries are often dark-marked, contrasting with the rest of the underwing; e) the long-eared owl has streaking throughout its underparts, whereas on the short-eared the streaking ends at the breast; f) the dark markings on the underside of the tips of the longest primaries are bolder on the short-eared owl; g) the upper parts are coarsely blotched, whereas on the long-eared they are more finely marked. The short-eared owl also differs structurally from the long-eared, having longer, slimmer wings: the long-eared owl has wings shaped more like those of a tawny owl.[13] The long-eared owl generally has different habitat preferences from the short-eared, most often being found concealed in areas with dense wooded thickets. The short-eared owl is often most regularly seen flying about in early morning or late day as it hunts over open habitats.
The short-eared owl occurs on all continents except Antarctica and Australia; thus it has one of the most widespread distributions of any bird. A. flammeus breeds in Europe, Asia, North and South America, the Caribbean, Hawaii and the Galápagos Islands. It is partially migratory, moving south in winter from the northern parts of its range. The short-eared owl is known to relocate to areas of higher rodent populations.[14] It will also wander nomadically in search of better food supplies during years when vole populations are low. (See a map of the short-eared owl's distribution across the New World.)
Full list of countries where Asio flammeus is found[1] Native:Afghanistan; Albania; Algeria; Argentina; Armenia; Austria; Azerbaijan; Bahrain; Bangladesh; Belarus; Belgium; Bolivia; Bosnia and Herzegovina; Brazil; Bulgaria; Canada; Cayman Islands; Chile; China; Colombia; Croatia; Cuba; Cyprus; Czech Republic; Denmark; Dominican Republic; Ecuador; Egypt; Eritrea; Estonia; Ethiopia; Falkland Islands (Malvinas); Faroe Islands; Federated States of Micronesia; Finland; France; French Guiana; Georgia; Germany; Greece; Guam; Guatemala; Guinea; Guyana; Haiti; Hungary; Iceland; India; Iran, Iraq; Ireland; Israel; Italy; Japan; Jordan; Kazakhstan; Korea (North Korea, South Korea); Kuwait; Kyrgyzstan; Laos; Latvia; Lebanon; Libya; Lithuania; Luxembourg; Maldives; Mali; Malta; Marshall Islands; Mauritania; Mexico; Moldova; Mongolia; Montenegro; Morocco; Myanmar; Nepal; Netherlands; North Macedonia; Northern Mariana Islands; Norway; Oman; Pakistan; Palestinian territories; Paraguay; Peru; Poland; Portugal; Puerto Rico; Romania; Russian Federation; Saint Pierre and Miquelon; Saudi Arabia; Senegal; Serbia; Slovakia; Slovenia; South Georgia and the South Sandwich Islands; Spain; Sudan; Suriname; Sweden; Switzerland; Syria; Taiwan; Tajikistan; Tunisia; Turkey; Turkmenistan; Ukraine; United Arab Emirates; United Kingdom; United States (Present In All 50 States); Uruguay; Uzbekistan; Venezuela; Vietnam; British Virgin Islands; Yemen
Vagrant:
Belize; Bermuda; Bhutan; Brunei Darussalam; Cameroon; Cape Verde; Chad; Costa Rica; Gibraltar; Greenland; Hong Kong; Kenya; Liberia; Liechtenstein; Malaysia; Niger; Philippines; Qatar; Singapore; Sri Lanka; Svalbard and Jan Mayen; Thailand; Trinidad and Tobago; Uganda; U.S. Virgin Islands
Sexual maturity is attained at one year. Breeding season in the northern hemisphere lasts from March to June, peaking in April. During this time these owls may gather in flocks. During breeding season, the males make great spectacles of themselves in flight to attract females. The male swoops down over the nest flapping its wings in a courtship display.[14] These owls are generally monogamous.
The short-eared owl nests on the ground in prairie, tundra, savanna, or meadow habitats. Nests are concealed by low vegetation, and may be lightly lined by weeds, grass, or feathers.[14] Approximately 4 to 7 white eggs are found in a typical clutch, but clutch size can reach up to a dozen eggs in years when voles are abundant. There is one brood per year. The eggs are incubated mostly by the female for 21–37 days. Offspring fledge at a little over four weeks. This owl is known to lure predators away from its nest by appearing to have a crippled wing.[10]
Hunting occurs mostly at night, but this owl is known to be diurnal and crepuscular as well. Its daylight hunting seems to coincide with the high-activity periods of voles, its preferred prey.[15] It tends to fly only feet above the ground in open fields and grasslands until swooping down upon its prey feet-first.[10] Several owls may hunt over the same open area.[16] Its food consists mainly of rodents, especially voles, but it will eat other small mammals such as rabbits,[17] mice, ground squirrels, shrews, rats, bats, muskrats and moles. It will also occasionally depredate smaller birds, especially when near sea-coasts and adjacent wetlands at which time they attack shorebirds, terns and small gulls and seabirds with semi-regularity. Avian prey is more infrequently preyed on inland and centers on passerines such as larks, icterids, starlings, tyrant flycatchers and pipits. Insects supplement the diet and short-eared owls may prey on roaches, grasshoppers, beetles, katydids and caterpillars. Competition can be fierce in North America with the northern harrier, with which the owl shares similar habitat and prey preferences. Both species will readily harass the other when prey is caught.[18]
Because of the high pH in the stomach of owls they have a reduced ability to digest bone and other hard parts, so they eject pellets containing the remains of their prey.[19]
The short-eared owl has an estimated global population of 1,200,000 to 2,100,000 and a very large range. On that basis, it is evaluated by the IUCN as a species of least concern.[1]
It is listed as declining in the southern portion of its United States range. It is common in the northern portion of its breeding range.[9] It is listed as endangered in New Mexico. Its appearance at the Calverton Executive Airpark on Long Island has prompted the New York State Department of Environmental Conservation to take the lead on ruling whether a massive redevelopment of the airport will receive the necessary environmental permits.[9]
Asio flammeus galapagoensis on the Galapagos Islands, Ecuador
Asio flammeus flammeus from Pangolakha Wildlife Sanctuary
Asio flammeus suinda in Piraju, São Paulo, Brazil
_Photograph_By_Shantanu_Kuveskar.jpg)
Asio flammeus flammeus in Mangaon, Maharashtra, India
Asio flammeus sandwichensis in Maui
_auf_Spiekeroog_-_Nationalpark_nieders%C3%A4chsisches_Wattenmeer_(1).jpg)
Asio flammeus flammeus in Germany
_(1).jpg)
.jpg)
_(1).jpg)
.jpg)
_Photograph_By_Shantanu_Kuveskar.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: postscript (link) _(1).jpg)
In flight In Texel, North Holland, Netherlands The short-eared owl (Asio flammeus) is a widespread grassland species in the family Strigidae. Owls belonging to genus Asio are known as the eared owls, as they have tufts of feathers resembling mammalian ears. These "ear" tufts may or may not be visible. The short-eared owl will display its tufts when in a defensive pose, although its very short tufts are usually not visible. The short-eared owl is found in open country and grasslands.
La Marĉostrigo (Asio flammeus) estas mezgranda malhela strigo, tio estas specio de birdo el la ordo de strigoformaj, familio de strigedoj, kun plumtufoj super kapo. La strigoj apartenantaj al la genro Asio estas konataj kiel orelstrigoj, ĉar ili hava plumtufojn aspektantaj kvazaŭ mamulaj oreloj. Tiuj "oreloj" povas esti aŭ ne esti videblaj. Asio flammeus montras siajn tufojn nur kiam estas en defenda sinteno. Ties tufplumoj estas mallongaj kaj kutime ne videblaj. La marĉostrigo troviĝas en malferma kamparo, marĉoj kaj herbejoj. La vorto flammeus de la specifa nomo estas latina vorto por "flama, aŭ la koloro de fajro".[1]
La marĉostrigo estas mezgranda strigo mezaveraĝe 34–43 cm longa kaj peza 290 ĝis 350 g la ino kaj 260 ĝis 310 g la masklo. Ĝi havas grandajn okulojn, grandan kapon, mallongan kolon kaj larĝajn flugilojn. La beko estas mallonga, forta, hoka kaj nigra. La plumaro estas brunmakulita kun striaj vosto kaj flugiloj. La dorso estas pli malhela kaj striita ol la subaj partoj kiuj montras vertikalajn malhelajn striojn (Alsop 2001); temas pri sufiĉe kamufla plumaro. La enverguro estas el 85 ĝis 105 cm. Inoj estas iomete pli grandaj kaj malhelaj ol maskloj. La flavaj okuloj de A. flammeus estas troigitaj de nigraj makulringoj kiu ĉirkaŭas ĉiun okulon, kaj de granda blankeca masko kiu estas inter tiuj kun formo de koro aŭ de litero ikso: ĉio tio havigas al ĝi terurigan mienon.
Ripoze tiu specio staras antaŭen kiel agloj kaj ne tiom rekte kiom aliaj strigoj; tiele oni povas vidi, ke temas pri fortika birdo. Dumfluge la subflugiloj aperas tre helaj, sed malhela marko en la kubuto indikas la specion. La supraj flugiloj estas striitaj kaj la vosto klare strimarkita.
La marĉostrigo vivas en ĉiu kontinento escepte Antarkto kaj Aŭstralio; kaj havas unu el la plej ampleksaj disvastigoj inter ĉiuj birdoj, sed preferas nordajn landojn (aŭ sudajn en la suda hemisfero) pli ol plej parto de aliaj strigoj. A. flammeus reproduktiĝas ĉefe en norda Eŭropo kaj Rusio, Azio (el Kaŭkazo tra tuta Siberio), Nordameriko (en Alasko, Kanado kaj plej norda kaj nordokcidenta Usono) kaj Sudameriko (nordaj Andoj, Ĉilio, Bolivio kaj Argentino), Karibio, Havajo kaj la Galapagoj.
Ĝi estas parte migrantaj, ĉar translokiĝas suden vintre el la plej nordaj partoj de sia teritorio. La marĉostrigo revenas al areoj de altaj loĝantaroj de roduloj (Ehrlich 1988). Ili ankaŭ vagantas nomade serĉe de pli bona manĝodisponeblo dum jaroj kiam la loĝantaroj de kamporatoj estas malaltaj. Vidu mapon de la distribuado de la marĉostrigo en Ameriko.
Ĝi estas listita kiel malpliiĝanta en la suda parto de sia teritorio. Ĝi estas listita kiel de speciala zorgo, minacata aŭ endanĝerita en kelkaj ŝtatoj de Usono kaj komuna en nordaj partoj de la reprodukta teritorio.[1]
Ili vivas ĝis 28 jarojn.
La marĉostrigo nestumas surgrunde en herbejoj, tundro, savano aŭ prerioj. Nestoj estas faritaj de la ino kaj kaŝitaj inter malalta plantaro kaj povas esti kovrita de algoj, herberoj aŭ plumoj forprenitaj de si mem (Ehrlich 1988). El 4 ĝis 7 blankaj ovoj estas demetitaj en tipa ovodemetado, sed la ovokvanto povas atingi la dekkvaron en jaroj kiam la kamporatoj estas abundaj. Okazas nur unu ovodemetado ĉiujare. La ovoj estas kovataj ĉefe de la ino dum 21–37 tagoj; la msaklo alportas manĝaĵon kaj foje kovas siavice. La idaro elnestiĝas Post ĉirkaŭ kvar semjanoj. Tiu strigo trompallogas eventualajn predantojn for de la nesto per la tekniko simuli rompitan flugilon (Alsop 2001).
Seksan maturecon oni atingas post unu jaro. Reprodukta sezono en norda hemisfero daŭras el marto al junio, ĉefe aprile. Dum tiu tempo tiuj strigoj povas ariĝi por ripozi en grupoj de ĝis 200 individuoj. Dum la reprodukta sezono, la maskloj montriĝas ceremonie dumfluge por allogi inojn. La masklo superflugas la neston sonigante la flugilojn kiel pariĝada montroceremonio (Ehrlich 1988). Tiu strigo estas ĝenerale monogama.
Ĉasado okazas ĉefe dumnokte, sed tiu strigo estas ankaŭ taga kaj krepuska kiom noktema. Ĝi superflugas malalte la grundon en malfermaj kamparo kaj herbejoj ĝis falplonĝi super sia predo kun piedoj antaŭen (Alsop 2001). Kelkaj strigoj povas ĉasi ĉe la sama maferma areo (Kaufman 2000). La manĝo konsistas ĉefe el roduloj, ĉefe kamporatoj, sed ili povas manĝi ankaŭ aliajn etajn mamulojn kaj kelkajn grandajn insektojn (Ehrlich 1988). Foje ili klopodas manĝi ankaŭ etajn birdojn. Ties flugo estas karaktere milda pro malkonstanta flugilfrapado. La marĉostrigo povas esti priskribita kiel simila al "noktopapilio" aŭ al "vesperto" dumfluge.[2]
Krom la predado, la marĉostrigo povas dumfluge ĝeni aglojn, ardeojn aŭ eĉ falkojn nur por distro, ne por manĝo.
La marĉostrigo havas ĉirpadon kiel bojado. Sonoj kiel gvauk, gvauk, gvauk aŭ tut-tut-tut-tut-tut, kvazaŭ lokomotivaj, estas komunaj. Laŭtan ii-jerp oni aŭdas en reprodukta epoko. Tamen la marĉostrigo estas silentema vintre (Alsop 2001).
La Marĉostrigo (Asio flammeus) estas mezgranda malhela strigo, tio estas specio de birdo el la ordo de strigoformaj, familio de strigedoj, kun plumtufoj super kapo. La strigoj apartenantaj al la genro Asio estas konataj kiel orelstrigoj, ĉar ili hava plumtufojn aspektantaj kvazaŭ mamulaj oreloj. Tiuj "oreloj" povas esti aŭ ne esti videblaj. Asio flammeus montras siajn tufojn nur kiam estas en defenda sinteno. Ties tufplumoj estas mallongaj kaj kutime ne videblaj. La marĉostrigo troviĝas en malferma kamparo, marĉoj kaj herbejoj. La vorto flammeus de la specifa nomo estas latina vorto por "flama, aŭ la koloro de fajro".[1]
El búho campestre,[2] lechuza campestre, lechuzón de pajonal[3] o nuco[4] (Asio flammeus) es una de las rapaces nocturnas con mayor actividad diurna. Habita en áreas abiertas, zonas herbáceas sin trabajar, marismas, cultivos, brezales y, sobre todo, en marjales costeros. Su población en una zona en concreto depende sobre todo de la disponibilidad de presas. Es frecuente verlo parado en el aire, aunque sin llegar a cernirse, buscando roedores por entre las hierbas altas.
Es similar al búho chico, pero el búho campestre tiene los mechones de la parte superior de la cabeza muy pequeños y normalmente ocultos, un anillo negro que enmarca cada ojo (de iris amarillo,) y es más esbelto que este. Las alas están surcadas por una franja de color crema que parte del tronco del animal (por la cara dorsal), y tienen la punta negra. El vientre es blanco, con menos rayas oscuras que en otros búhos afines.
Habita en todos los continentes excepto en la Antártida y Australia, aunque es una especie rara en gran parte de su área de distribución. Es migradora, desplazándose hacia áreas más templadas en invierno.
Su voz es un ladrido nasal y áspero, tipo latigazo. También puede producir un sonido suave con pitido rápido y zumbante, u-u-u-u. En las zonas de invernada suelen permanecer silenciosos.
Caza volando lentamente sobre el suelo u observando desde una percha. Come pequeños roedores y pájaros.
Nidifica directamente sobre el suelo, en herbazales y marismas, entre la hierba. El nido es una zona aplanada sin revestir, aunque ocasionalmente aporta semillas, hierbas o plumas. Pone de 4 a 8 huevos en una única nidada, aunque en algunas regiones hasta dos. En los años de abundancia de roedores puede llegar a poner 12 e incluso 14 huevos en una temporada. El huevo mide 35 ~ 45 X 29 ~33 mm y es blanco puro, mate.
La incubación es realizada por la hembra y se prolonga entre 21 y 37 días. Pone cada 48 horas, y empieza a incubar desde que pone el primer huevo, de modo que puede haber bastante diferencia de edad entre los nacidos en la misma nidada. Los volantones pueden abandonar el nido con solo cuatro semanas y vuelan a las cinco semanas. El macho monta guardia en las proximidades del nido y aporta el alimento. Como otras aves que crían en el suelo, los adultos tienden a burlar a los depredadores que se acercan al nido simulando lesiones en las alas que les impiden volar.
Alcanza la madurez sexual al año de edad. En el Hemisferio Norte la reproducción tiene lugar entre marzo y junio, con un máximo en abril. Tienden a formar colonias lasas. El cortejo nupcial es muy llamativo, ya que los machos realizan espectaculares vuelos de exhibición. Es una especie generalmente monógama.
Aunque como se ha señalado es más diurno que el resto de las estrigiformes, caza sobre todo de noche. La técnica más frecuente es en vuelo lento y muy bajo, dejándose caer frecuentemente sobre las presas. Otras veces aguarda desde un posadero. Su horario de caza parece coincidir con la actividad de los topillos (Arvicolinae), su presa preferida. En general suele volar muy bajo, con peculiar aleteo. Es frecuente que coincidan varios ejemplares en el mismo cazadero. Su alimentación consiste principalmente en roedores (más del 90%), pero también otros pequeños mamíferos, reptiles y algunos grandes insectos. A veces captura pequeñas aves.
Actualmente se aceptan diez subespecies de Asio flammeus.[5]
El búho campestre, lechuza campestre, lechuzón de pajonal o nuco (Asio flammeus) es una de las rapaces nocturnas con mayor actividad diurna. Habita en áreas abiertas, zonas herbáceas sin trabajar, marismas, cultivos, brezales y, sobre todo, en marjales costeros. Su población en una zona en concreto depende sobre todo de la disponibilidad de presas. Es frecuente verlo parado en el aire, aunque sin llegar a cernirse, buscando roedores por entre las hierbas altas.
Es similar al búho chico, pero el búho campestre tiene los mechones de la parte superior de la cabeza muy pequeños y normalmente ocultos, un anillo negro que enmarca cada ojo (de iris amarillo,) y es más esbelto que este. Las alas están surcadas por una franja de color crema que parte del tronco del animal (por la cara dorsal), y tienen la punta negra. El vientre es blanco, con menos rayas oscuras que en otros búhos afines.
Habita en todos los continentes excepto en la Antártida y Australia, aunque es una especie rara en gran parte de su área de distribución. Es migradora, desplazándose hacia áreas más templadas en invierno.
Su voz es un ladrido nasal y áspero, tipo latigazo. También puede producir un sonido suave con pitido rápido y zumbante, u-u-u-u. En las zonas de invernada suelen permanecer silenciosos.
Audio link 1 Audio link 2Caza volando lentamente sobre el suelo u observando desde una percha. Come pequeños roedores y pájaros.
Longitud: de 34 a 42 cm Envergadura: de 90 a 105 cm Peso: 250-450 g Longevidad: de 10 a 15 añosSooräts (Asio flammeus) on kaklaste sugukonda rätsu perekonda kuuluv lind.
Soorätsu üldpikkus on 34–42 cm, tiibade siruulatus 85–110 cm, tiiva pikkus 28–34 cm ja kaal 320–430 g[1]. Sulgkõrvad on lühikesed[1], mis on andnud talle ka näiteks ingliskeelse nime short-eared owl ('lühikõrvaline öökull').
Vanalindude ülapool on ookrivärvi või ruske pruuni pikimustriga. Hoo- ja tüürsuled on pruuni põikmustriga. Alapool on samuti ookerpruun, ruske või valkjas ja seal on pruunid pikilaigud. Vikerkest on kollane, nokk ja küünised mustad. Mõlemad sugupooled on väliselt sarnased, ainult emane on suurem.[1]
Sooräts elab põhjapoolkeral. Tema levila ulatub lõunas Vahemere maade, Palestiina, Iraagi, Kesk-Aasia, Mongoolia, Karoliinide, Hawaii, Galápagose saarte, Peruu, Boliivia ja Brasiiliani. Ta elab ka Sahhalinil, Kamtšatkal ja Antillidel. Levila põhjaosas elab ta kuni tundrani, aga Alaskal ja Euroopas ka tundras. Ta eelistab tasandikke, aga näiteks Altais ja Kaukaasias tõuseb kuni 2300 m kõrgusele. Levila põhjaosas on ta rändlind, mujal hulgulind.[1]
Soorätsul on kirjeldatud 10 alamliiki.
Eestis kuulub sooräts kaitstavate liikide II kaitsekategooriasse. Ta on meil üldlevinud, aga väikesearvuline haudelind, kes elab soodel, luhtadel, rannaniitudel ja meresaartel[1]. Tema pesitsusaegset arvukust Eestis hinnatakse 10–300 paarile [2].
Sooräts sööb põhiliselt närilisi[1]. Lindudel ja putukatel on tema toidus teisejärguline osa[1]. Täheldatud on soorätsu kala püüdmas. Ta on aktiivne mitte ainult öösel, vaid ka päeval.[1] Päevane aktiivsus langeb kokku tema peamiste saakloomade, näriliste omaga. Sooräts lendab väga madalal maapinna kohal, vähem kui poole meetri kõrgusel, ja kui kohtab saaklooma, napsab selle kinni. Samal maa-alal võib jahti pidada mitu soorätsu.
Suguküpsus saabub soorätsudel aastavanuselt. Kevaditi toimub mängulend, mille käigus isaslinnud sööstavad maapinna poole, imiteerides rünnakut saakloomadele, ja plaksutavad tiibu. Soorätsudele on omased ebaühtlased tiivalöögid, mistõttu on öeldud, et ta lendab nagu liblikas või nahkhiir. Sooräts on üldiselt monogaamne.
Sooräts erineb teistest kakulistest selle poolest, et ta ehitab ise maapinnale lihtsa pesa. Tema sigimisaeg sõltub pesitsusala asukohast. Euraasias muneb ta levila lõunaosas aprilli keskpaiku, aga Siberis mai alguses või hiljemgi. Munade arv kurnas sõltub toitumisoludest: tavaliselt on neid 3–5, aga headel hiireaastatel 7–10. Aastas on tavaliselt üks kurn, aga kui toitu on eriti palju, siis on täheldatud teist kurna sügisel või isegi talvel. Mune haub ainult emaslind. Ta alustab haudumist esimese muna munemise järel ja sellepärast on pojad perekonnas eri vanusega. Haudumine kestab 24–30 päeva. Pojad hakkavad lendama kuuvanuselt, aga pesast väljuvad nad veel lennuvõimetutena.[1]
Teaduslikult kirjeldas soorätsu esimesena Erik Pontoppidan 1763.
Sooräts (Asio flammeus) on kaklaste sugukonda rätsu perekonda kuuluv lind.
Soorätsu üldpikkus on 34–42 cm, tiibade siruulatus 85–110 cm, tiiva pikkus 28–34 cm ja kaal 320–430 g. Sulgkõrvad on lühikesed, mis on andnud talle ka näiteks ingliskeelse nime short-eared owl ('lühikõrvaline öökull').
Vanalindude ülapool on ookrivärvi või ruske pruuni pikimustriga. Hoo- ja tüürsuled on pruuni põikmustriga. Alapool on samuti ookerpruun, ruske või valkjas ja seal on pruunid pikilaigud. Vikerkest on kollane, nokk ja küünised mustad. Mõlemad sugupooled on väliselt sarnased, ainult emane on suurem.
Sooräts elab põhjapoolkeral. Tema levila ulatub lõunas Vahemere maade, Palestiina, Iraagi, Kesk-Aasia, Mongoolia, Karoliinide, Hawaii, Galápagose saarte, Peruu, Boliivia ja Brasiiliani. Ta elab ka Sahhalinil, Kamtšatkal ja Antillidel. Levila põhjaosas elab ta kuni tundrani, aga Alaskal ja Euroopas ka tundras. Ta eelistab tasandikke, aga näiteks Altais ja Kaukaasias tõuseb kuni 2300 m kõrgusele. Levila põhjaosas on ta rändlind, mujal hulgulind.
Soorätsul on kirjeldatud 10 alamliiki.
Eestis kuulub sooräts kaitstavate liikide II kaitsekategooriasse. Ta on meil üldlevinud, aga väikesearvuline haudelind, kes elab soodel, luhtadel, rannaniitudel ja meresaartel. Tema pesitsusaegset arvukust Eestis hinnatakse 10–300 paarile .
Sooräts sööb põhiliselt närilisi. Lindudel ja putukatel on tema toidus teisejärguline osa. Täheldatud on soorätsu kala püüdmas. Ta on aktiivne mitte ainult öösel, vaid ka päeval. Päevane aktiivsus langeb kokku tema peamiste saakloomade, näriliste omaga. Sooräts lendab väga madalal maapinna kohal, vähem kui poole meetri kõrgusel, ja kui kohtab saaklooma, napsab selle kinni. Samal maa-alal võib jahti pidada mitu soorätsu.
Suguküpsus saabub soorätsudel aastavanuselt. Kevaditi toimub mängulend, mille käigus isaslinnud sööstavad maapinna poole, imiteerides rünnakut saakloomadele, ja plaksutavad tiibu. Soorätsudele on omased ebaühtlased tiivalöögid, mistõttu on öeldud, et ta lendab nagu liblikas või nahkhiir. Sooräts on üldiselt monogaamne.
Sooräts erineb teistest kakulistest selle poolest, et ta ehitab ise maapinnale lihtsa pesa. Tema sigimisaeg sõltub pesitsusala asukohast. Euraasias muneb ta levila lõunaosas aprilli keskpaiku, aga Siberis mai alguses või hiljemgi. Munade arv kurnas sõltub toitumisoludest: tavaliselt on neid 3–5, aga headel hiireaastatel 7–10. Aastas on tavaliselt üks kurn, aga kui toitu on eriti palju, siis on täheldatud teist kurna sügisel või isegi talvel. Mune haub ainult emaslind. Ta alustab haudumist esimese muna munemise järel ja sellepärast on pojad perekonnas eri vanusega. Haudumine kestab 24–30 päeva. Pojad hakkavad lendama kuuvanuselt, aga pesast väljuvad nad veel lennuvõimetutena.
Teaduslikult kirjeldas soorätsu esimesena Erik Pontoppidan 1763.
Zingira-hontza (Asio flammeus) strigidae familiako hegazti harraparia da[1].
Zingira-hontza kontinente guztietan bizi da, Antartika eta Australia izan ezik.
Egun badaude zingira-hontzaren hamar azpiespezie:[2]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Zingira-hontza (Asio flammeus) strigidae familiako hegazti harraparia da.
Zingira-hontza kontinente guztietan bizi da, Antartika eta Australia izan ezik.
Suopöllö (Asio flammeus) on päiväsaikaan aktiivinen, avoimessa maastossa viihtyvä pöllö.
Suopöllön erikoistuntomerkkinä on keltaisten silmien mustat ympärykset. Laji muistuttaa sarvipöllöä, mutta on tätä vaaleampi. Suopöllön siivenkärjet ovat myös alta selvemmin ja kapeammin tummemmat ja sen siivissä on valkoinen takareuna. Suopöllön viiruinen rinta kontrastoituu juovattomaan vatsaan ja sen siivet ovat alta paljon vaaleammat kuin päältä.
Suopöllön pituus on noin 37–39 cm ja sen siipien kärkiväli on noin 95–110 cm. Aikuinen suopöllö painaa noin 350 grammaa. Suopöllön soidinääni on erittäin matalaa puuskutusta. Poikaset puolestaan kerjäävät ruokaa sähisemällä.
Vanhin suomalainen rengastettu suopöllö on ollut 13 vuotta 11 kuukautta ja 21 päivää vanha. Euroopan vanhin tavattu suopöllö on rengastettu Saksassa. Se eli 20 vuoden ja 9 kuukauden ikäiseksi.
Koiraan ääni on kiivas, uhkaava "tsäh-ef", kerjätessään venyvä "tsääh-opp". Varoitusääni on karhea "tseff-tseff-tseff". Laulu ilmassa on tukahtunut matala "pu-pu-pu-pu-pu-..." puputussarja, nopeudeltaan alle puolet helmipöllön ääntelystä. Kerralla kuuluu noin 6-20 tavua, 3-4 tavua sekunnissa kantaen n. 1 km:n päähän.
Poikasten kerjuuääni muistuttaa koirasta, mutta on sähisevämpi.
Suopöllö pesii Euroopassa, Aasiassa, Pohjois- ja Etelä-Amerikassa, Karibialla, Havaijilla ja Galapagos-saarilla. Osa linnuista muuttaa talveksi lämpimämmille alueille. Suomalaiset suopöllöt talvehtivat Etelä-Euroopassa. Huonoina myyrävuosina suopöllöt vaeltavat ravinnon perässä uusille alueille.
Suomessa pesii keskimäärin 5 000 paria. Runsaimmillaan suopöllö on Pohjanmaan lakeuksilla ja soilla, Etelä-Suomessa laji on hyvin harvalukuinen. Läntisen Euroopan kannaksi arvioidaan vain 13 000 – 26 000 paria, joista 1 000 – 3 500 paria Isossa-Britanniassa. Maailman populaation suuruudeksi arvioidaan noin 2,4 miljoonaa yksilöä.
Suopöllö metsästää avoimessa ympäristössä, kuten suolla, usein päiväsaikaan. Pesimäpiiriin kuuluu suota, rantaniittyä, heinämaata tai viljelysmaata.
Suopöllö rakentaa yksinkertaisen korsipesän maahan. Muninta tapahtuu toukokuussa. Valkoisia munia on keskimäärin 6, tavallisimmin 4–7. Hyvänä jyrsijävuonna munia voi olla 10 tai jopa enemmän. Naaras hautoo noin 4 viikkoa. Koska haudonta alkaa jo ensimmäisten munien ilmaannuttua, kuoriutuvat poikaset yleensä eri aikaan, joten pesässä voi olla vastakuoriutuneita ja lähes puolikasvuisia poikasia samaan aikaan. Pariviikkoisina poikaset jalkautuvat maastoon, ja oppivat kunnolla lentämään 4-viikkoisina.
Suopöllö syö enimmäkseen jyrsijöitä (etenkin myyriä), mutta myös muita pieniä nisäkkäitä ja lintuja.
Suopöllö (Asio flammeus) on päiväsaikaan aktiivinen, avoimessa maastossa viihtyvä pöllö.
Asio flammeus • Hibou brachyote
Le Hibou des marais ou Hibou brachyote (Asio flammeus) est une espèce de rapaces nocturnes appartenant à la famille des Strigidae.
Le plus souvent, le hibou des marais est considéré comme un strigidé aux mœurs crépusculaires, c'est-à-dire qu'on le rencontre normalement durant les heures qui précédent le coucher du soleil, de même qu'à toutes heures durant les journées nuageuses et parfois en plein soleil. Ce qui fait dire de la part de différents auteurs que ce rapace appartient aux hiboux aux mœurs diurnes plutôt qu'à ceux aux mœurs nocturnes. Cependant, on peut aussi l'observer en pleine nuit un peu partout mais surtout dans les anciennes coupes forestières avoisinantes. Le plus souvent, il est découvert alors qu'il chasse en vol à quelques mètres au-dessus des herbes des terres non-cultivées, en plein jour ou au crépuscule. Son vol est léger et peut changer de style selon « ses humeurs ». Tantôt, il évolue de façon sensiblement erratique, basculant doucement d'un côté puis sur l'autre, puis une autre fois, il se déplace de manière plutôt rectiligne. En vol, il peut être facilement confondu avec le Hibou Moyen-duc qui, surtout en période de nidification, peut chasser en plein jour, particulièrement dans l'heure précédant le coucher du soleil.
Le Hibou des marais bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire. Il est inscrit à l'annexe I de la directive Oiseaux de l'Union européenne. Il est donc interdit de le détruire, le mutiler, le capturer ou l'enlever, de le perturber intentionnellement ou de le naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids, et de détruire, altérer ou dégrader son milieu. Qu'il soit vivant ou mort, il est aussi interdit de le transporter, colporter, de l'utiliser, de le détenir, de le vendre ou de l'acheter.
Asio flammeus • Hibou brachyote
Le Hibou des marais ou Hibou brachyote (Asio flammeus) est une espèce de rapaces nocturnes appartenant à la famille des Strigidae.
A Curuxa das xunqueiras (Asio flammeus) e unha ave rapaz da familia das estrixiformes (Strigidae)
A curuxa das xunqueiras e aproximadamente do tamaño do bufo pequeno: a lonxitude do seu corpo é de 35 a 40 cm. A característica que os diferenza máis claramente e tamaño dos penachos de plumas situados na cabeza que recordan unhas orellas. No caso da curuxa das xunqueiras, estas plumas son moita máis curtas que as do bufo pequeno, e non son visibles máis que cando a ave está excitada. Coma no caso dos outros bufos, estas plumas non teñen ningunha función relacionada co oído, senón funcións fanéricas. Os ollos da curuxa das xunqueiras son amarelos co iris. A plumaxe desta especie en castaña escura manchada na parte superior, a parte inferior é de fondo máis pálido e con faixas escuras. As femias son en xeral de cores máis escuras cós machos. As envergadura das alas da curuxa das xunqueiras é duns 105 cm. Os machos pesan uns 350 gramos, as femias uns 450.
É unha ave de zonas húmidas. O seu hábitat espallase en Europa dende Rusia e Escandinavia á Gran Bretaña e Islandia e ata a zona mediterranea. En Europa central é rara, aínda que aparece con certa frecuencia nos Paises Baixos. Vive tamén en case toda a parte asiática de Rusia. En América aparece en Canadá, no norte dos Estados Unidos, na zona dos Andes e na parte sur de Sudamérica, nas illas dos Galápagos. Vive tamén en Hawai. A curuxa das xunqueiras é un migrador parcial. Os exemplares que viven máis ó norte móvense cara ó sur en inverno.
A curuxa das xunqueiras fai o niño no cha en zonas abertas (prados, tundra, sabana) agachados entre a herba, as veces, delimitados por unha pequena cantidade de herbas ou plumas. Habitualmente poñen entre 4 e 8 ovos, pero en anos de comida abundante as niñadas poden chegar os doce polos. Fan unha posta ó ano é os ovos son incubados de 21 a 37 días, case exclusivamente pola femia. Coma algunhas outras aves, utiliza a técnica de facerse pasar por ferida para afastar do niño ós predadores.
Maduran sexualmente cando teñen un ano. A estación reprodutora no hemisferio norte vai de marzo a xuño, sendo abril o mes de máis actividade. Durante esta época poden formar bandos. Os machos fan exhibicións de voo para atraer ás femias. Son, en xeral, monógamas.
Cazan en xeral pola noite, pero están tamén activas polo día e entre lusco e fusco. De cotío voa a poucos centímetros do chan en campo aberto ata que atopan unha presa, sobre a que se lanzan coas poutas por diante. Come roedores pequenos, basicamente ratos, e algúns insectos grandes, e, en ocasións, paxaros pequenos. O seu voo recorda o das bolboretas nocturnas pola maneira irregular de bate-las alas.
Silenciosos na época invernal, durante outras épocas emiten diferentes sons, que, na época reprodutora, son máis perceptibles.
A Curuxa das xunqueiras (Asio flammeus) e unha ave rapaz da familia das estrixiformes (Strigidae)
Sova močvarica (lat. Asio flammeus) je vrsta sova iz porodice Strigidae.
Ova vrsta voli otvorena ritska i močvarna staništa. Gnjezdi se i provodi danju na tlu, obično u trsci i u gustoj travi. Pripada u sove srednje veličine. Hrani se uglavnom glodavcima i sitnim pticama. Ova vrsta je česta na sjeveru Europe, a u Hrvatskoj je uglavnom zimski gost.
Po vanjskom izgledu pomalo podsjeća na malu ušaru, s tim što su joj perjane uške manje i postavljene na gornjem rubu „vela”, nekako odmah iznad očiju.
Rasprostranjena je u Europi, Aziji, Sjevernoj i Južnoj Americi, Karibima, Havajima i Galapagosu. Zimi se seli iz sjevernih krajeva prema jugu šireći područje svoje rasprostranjenosti. Poznato je da se sova močvarica naseljava u područjima visoke populacije glodavaca.
Sove močvarice uglavnom love noću, ali mogu i danju. Lov po danu se podudara s periodom visoke aktivnosti voluharica, njenog plijena.[1] Ova vrsta ima sposobnost letjeti samo metar iznad zemlje na otvorenom polju ili livadi prije nego što se obruši na svoj plijen. Nekoliko sova može zajedno loviti na istom polju. Prehrana se sastoji uglavnom od glodavaca, naročito voluharica, ali će se također hraniti i drugim manjim sisavcima i većim kukcima. Nekad, ali rjeđe se hrane i manjim pticama.
Ova sova se mimo običaja drugih vrsta gnjezdi na tlu, u visokom ritskom raslinju. Kao i mala ušara, i ova vrsta je društvena pa se zimi okuplja u jata. Da bi obranila lako dostupno gnijezdo s mladuncima od grabljivica, sova močvarica ponekad se ponaša kao da je „podivljala”. Naime, ona kruži, izvodi akrobacije u zraku i udara krilima jedno o drugo, sve da bi privukla pažnju nasrtljivca i odvukla ga od gnijezda gdje su jaja ili mladi.
Sova močvarica (lat. Asio flammeus) je vrsta sova iz porodice Strigidae.
Ova vrsta voli otvorena ritska i močvarna staništa. Gnjezdi se i provodi danju na tlu, obično u trsci i u gustoj travi. Pripada u sove srednje veličine. Hrani se uglavnom glodavcima i sitnim pticama. Ova vrsta je česta na sjeveru Europe, a u Hrvatskoj je uglavnom zimski gost.
Po vanjskom izgledu pomalo podsjeća na malu ušaru, s tim što su joj perjane uške manje i postavljene na gornjem rubu „vela”, nekako odmah iznad očiju.
Rasprostranjena je u Europi, Aziji, Sjevernoj i Južnoj Americi, Karibima, Havajima i Galapagosu. Zimi se seli iz sjevernih krajeva prema jugu šireći područje svoje rasprostranjenosti. Poznato je da se sova močvarica naseljava u područjima visoke populacije glodavaca.
Burung-hantu telinga-pendek (Asio flammeus) adalah spesies dari famili burung hantu sejati. Di Skotlandia, spesies burung hantu ini selalu disebut cataface, burung hantu rumput, hootlet tanduk pendek. Burung hantu yang bergenus Asio diketahui bertelinga pendek, karena mereka memiliki jumbai dari bulu menyerupai telinga mamalia. Jumbai "telinga" mungkin atau tidak mungkin kelihatan. Asio flammeus akan menampakkan jumbainya ketika ia bersikap defensif. Bagaimanapun juga, jumbainya yang sangat pendek biasanya tidak kelihatan. Burung hantu bertelinga-pendek ditemukan di hutan terbuka dan padang rumput. Kata flammeus dalam Bahasa Latin artinya "menyala, atau warna api".[3]
Asio flammeus, atau burung hantu bertelinga-pendek adalah burung hantu yang berukuran sedang antara 34–43 cm (13–17 in) panjangnya dan berat badannya antara 206–475 g (7,3–16,8 oz).[4] Ia mempunyai mata yang lebar, kepala yang berukuran besar, leher yang pendek, dan sayap yang lebar. Pada bagian atas dadanya, secara signifikan bergaris.(Alsop 2001) Rentangan sayapnya terbentang antara 85–110 cm (33–43 in).[5] Betina sedikit lebih besar dari jantan. Spesies burung hantu bertelinga pendek dengan jenis bermata kuning-jingga mempunyai banyak sekali lingkaran hitam disekitar matanya, memberikan mereka penampilan bahwa mereka memakai maskara yang berukuran besar, dan juga seperti memakai cakram yang agak putih dari bulu disekitar mata seperti topeng.
Burung-hantu telinga-pendek (Asio flammeus) adalah spesies dari famili burung hantu sejati. Di Skotlandia, spesies burung hantu ini selalu disebut cataface, burung hantu rumput, hootlet tanduk pendek. Burung hantu yang bergenus Asio diketahui bertelinga pendek, karena mereka memiliki jumbai dari bulu menyerupai telinga mamalia. Jumbai "telinga" mungkin atau tidak mungkin kelihatan. Asio flammeus akan menampakkan jumbainya ketika ia bersikap defensif. Bagaimanapun juga, jumbainya yang sangat pendek biasanya tidak kelihatan. Burung hantu bertelinga-pendek ditemukan di hutan terbuka dan padang rumput. Kata flammeus dalam Bahasa Latin artinya "menyala, atau warna api".
Brandugla (staðbundin nöfn eru: skógarugla og kattugla) (fræðiheiti:Asio flammeus) er fugl af ugluætt. Hann er sjaldgæfur varpfugl á Íslandi, en samt sem áður eina uglutegundin sem verpir á Íslandi. Branduglan er 33-40 sm á lengd, 300-500 g á þyngd, og með 90-110 sm vænghaf. Hún er ryðgul eða ljósgulbrún á bol og vængi, með dökkum langrákum á baki og að neðanverðu. Stélið er þverrákótt og snubbótt.
Il gufo di palude (Asio flammeus (Pontoppidan, 1763)) è un uccello della famiglia Strigidae[2].
Insieme al gufo reale ed al gufo comune è uno dei tre gufi più conosciuti sulla terra. Lungo sui 37 cm, pesa tra i 200 g e i 500 g. Presenta sul dorso una colorazione del piumaggio fulvo chiara alternata a macchie quasi nere; le parti inferiori sono chiare con striature scure sul collo e due bande orizzontali sulla punta della coda. In volo le ali sono lunghe e molto simili a quelle di un falco, con il quale viene spesso confuso; la colorazione tende al bianco con una grossa macchia nera sulle punte. Il disco facciale è ben evidenziato dal colore chiaro del piumaggio, bianco attorno al becco, paglierino alle estremità del disco. Possiede due ciuffi di piume corti ai lati del disco che ricordano un paio di orecchie. Gli occhi sono gialli, circondati da una sorta di mascherina nera; il becco è scuro, molto adunco e robusto.
Il gufo di palude conduce prevalentemente una vita solitaria; solo d'inverno, con l'arrivo della neve, si appollaia in gruppo sugli alberi per non disperdere calore. Il resto dell'anno riposa a terra. Questo uccello durante le sue ricognizioni possiede un lento volo poco battuto mentre, quando caccia, si muove a pochi metri da terra, sbattendo le ali lentamente senza rischiare lo stallo, proprio come fa una farfalla.
È un uccello poco vocifero. Il suo verso, un suono delicato dai timbri bassi, si sente di rado. In compenso riesce a produrre un suono intenso, udibile a grande distanza, battendo rapidamente le ali sotto il corpo.
Il gufo di palude evidenzia abitudine diurne e crepuscolari e quindi tecniche di caccia diverse da quelli di altri Strigiformi. Gli studi condotti sulla sua dieta evidenziano una preferenza verso piccoli roditori, in particolare arvicole del genere Microtus. Può alimentarsi anche di piccoli conigli, uccelli e rettili. Cattura le sue prede sorvolando con un volo radente il suolo e ghermendo le medesime con piccole picchiate negli incolti erbacei o comunque in spazi aperti e non boschivi.
Il nido è una buca scavata dalla femmina tra l'erba di zone aperte, campi coltivati, brughiere o pianure. Caso raro fra gli strigiformi, la femmina talvolta costruisce un vero e proprio nido all'interno della fossa, accumulando ramoscelli e erba secca. Depone 3-14 uova a seconda della disponibilità di cibo; L'incubazione è fatta dalla femmina per 20 giorni circa, nutrita dal maschio, che caccia per la famiglia anche dopo la schiusa delle uova. I nidacei volano a 30 giorni d'età.
Nelle zone più settentrionali del suo areale, è migratore parziale. Si sposta in gruppo per raggiungere nuovi luoghi di caccia quando le risorse del proprio territorio vengono a mancare. Si muove anche quando scopre una zona più ricca di cibo, nonostante non scarseggi nella propria.
La specie è diffusa in Europa (dalla Scandinavia alle coste del Mar Mediterraneo), Africa settentrionale, Asia (dalla Russia all'India e l'Indocina), nel Canada, negli USA, in tutto il Sud America centro-occidentale, nelle Hawaii, nei Caraibi e nelle Isole Galapagos.[1] In Italia erano note riproduzioni sino agli anni '60 del secolo scorso, ma nel corso del 2018 questa specie è tornata a nidificare in Italia con un nido rinvenuto in provincia di Parma. Alcuni studi in Italia hanno evidenziato che vi sono aree maggiormente vocate alla sua presenza. Le lagune venete e dell'Emilia Romagna, le aree costiere della Toscana e del Lazio ma anche la Sicilia registra molte presenze nel periodo invernale.
Vive in zone paludose, pianure, lande, brughiere e zone aperte.
Sono note le seguenti sottospecie:[2]
La a IUCN Red List classifica Asio flammeus come specie a basso rischio (Least Concern)[1].
Il gufo di palude (Asio flammeus (Pontoppidan, 1763)) è un uccello della famiglia Strigidae.
Balinė pelėda (lot. Asio flammeus, angl. Short-eared Owl, vok. Sumpfohreule) – pelėdinių (Strigidae) šeimos sutemų ir naktinis plėšrus paukštis.
Žymiai mažesnė už naminę pelėdą ir maždaug mažojo apuoko dydžio arba kiek didesnė už naminį karvelį. Kaip ir daugelio pelėdinių paukščių, patelės kiek stambesnės už patinėlius.
Didelė galva, kaklas trumpas. Viršugalvyje turi trumpas auseles 18-20 mm ilgio, kurios dažniausiai nepastebimos, o matomos tik kada susikoncentruoja gynybos pozai. Skruostai tamsūs, apie akis beveik juodi. Kojos ir pirštai apaugę baltomis plunksnomis. Snapas, trumpas, lenktas, galingas ir juodas. Nagai taip pat juodi. Kūno šonuose plunksnos su išilginėmis dėmelėmis.
Lytiškai subresta vienerių metų. Tai monogaminė rūšis - poras sudaro visam gyvenimui. Išgyvena iki 10-15 metų, nors Vokietijoje žinoma pelėda esanti beveik 21 metų.
Šiuo metu išskiriama dešimt balinės pelėdos porūšių:
Paplitusi beveik visuose planetos žemynuose, išsskyrus Antarktidą ir Australiją. Nors paplitimo arealuose visur nėra gausi, o jų gausumas priklauso nuo graužikų kiekio. Lietuvoje aptinkama balandžio – lapkričio mėn., dažnesnė yra traukimo metu. Manoma kad Lietuvoje gali perėti apie 50-200 porų[1]. Įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Pasirenka atvirą kraštovaizdį - pelkėtose vietose, didesnėse pievose, ganyklose ypač netoli vandens telkinių. Šiauriniame Žemės pusrutulyje lizdus sukti pradeda (suka patelė) kovo mėnesį (atšiauresniuose kraštuose vėliau - balandžio-birželio mėn.) ant žemės žolėje arba tiesiog ant smėlio. Lizdo skersmuo 20-50 cm, ir maždaug 1-3 cm gylio duobutė. Kas vieną arba dvi dienas deda po vieną kiaušinį, viso dėtyje būna 4-8 balti kiaušiniai, o jeigu tais metais gausu pelėnų kuriais daugiausiai minta, dėtyje gali buti net iki 12-14 kiaušinių. Peri tik patelė vidutiniškai 24-30 dienas, o per tą laiką patinėlis laikosi netoli saugodamas buveinę, taip pat patelę aprūpindamas maistu. Jaunikliai lizdą palieka po 3-4 savaičių, o penktą savaitę pradeda skraidyti.
Medžioja naktimis. Medžioddama grobį skrenda lėtai, žemai arba tykodama grobio tupi ant stulpo. Minta dažniausiai tik smulkiais graužikais (ypač pelėnais), nors į jų mitybos racioną retkarčiais patenka maži kiti žinduoliai, smulkūs paukšteliai, ropliai bei didesni vabzdžiai. Paukščiai, įskaitant žuvėdras, smulkesnius kirus
Balinė pelėda skrydije(Škotija)
Balinė pelėda skrydije
Balinė pelėda (p.v.Anglijoje)
Balinė pelėda (Brazilijoje)
Balinė pelėda (Galapagų salose)
Balinės pelėdos veisimosi buveinė (Austrija)
Balinė pelėda (lot. Asio flammeus, angl. Short-eared Owl, vok. Sumpfohreule) – pelėdinių (Strigidae) šeimos sutemų ir naktinis plėšrus paukštis.
Purva pūce (Asio flammeus) ir pūču dzimtas (Strigidae) suga, kas pieder pie ausaino pūču ģints (Asio). Purva pūcei ir plašs izplatības areāls, tā ir sastopama Eirāzijas ziemeļu un centrālajā daļā, Ziemeļamerikā un Dienvidamerikā līdz Argentīnas dienvidiem.[1]
Eirāzijas areāla lielākā daļa populācijas veic tālas sezonālas migrācijas uz ziemošanas vietām Tuvajos Austrumos, Vidusjūras reģionā, Āfrikā aiz Sahāras tuksneša un Āzijas dienvidos. Daļa putnu ir daļēji nometnieki, kas ziemas periodā klejo, meklējot labākas barošanās vietas.[2] Purva pūce visu gadu sastopama Islandē, Britu salās, Pirenejos, Francijas ziemeļu daļā, Vācijā, Beniluksa valstīs, Dānijā, Zviedrijas dienvidos, Polijā un citos Eiropas centrālajos un dienvidaustrumu reģionos līdz Kaukāzam un Kaspijas jūrai.[3]
Purva pūcei ir 11 pasugas.[4] Visā Eirāzijas areālā un Ziemeļamerikā ir sastopama nominālā pasuga Asio flammeus flammeus. Pārējās pasugas mājo Dienvidamerikā un uz salām Atlantijas un Klusajā okeānā.[3] Kopējā purva pūces populācija pasaulē ir apmēram 2 000 000 putnu.[1]
Latvijā tā ir reta ligzdotāja. Iespējams, ka atsevišķos gados neligzdo vispār, jo ligzdošanai mēdz būt invazīvs raksturs. Purva pūci Latvijā biežāk var novērot migrācijas laikā. Atsevišķi īpatņi reizēm pārziemo.[3]
Purva pūce ir vidēji liela pūce, kuras ķermena garums ir 34—43 cm, spārnu izplētums 85—103 cm, bet svars 206—475 g.[5] Mātītes ir nedaudz lielākas nekā tēviņi. Tēviņa vidējais lielums ir 37,3 cm, bet mātītes 38,2 cm.[6] Purva pūcei ir lielas, dzeltenas acis, kuras vizuāli lielākas padara melnu spalvu gredzens ap acīm.[6] Tai ir proporcionāli liela arī galva, īss kakls un plati spārni. Melnais knābis ir īss un spēcīgs, ar līku knābja galu. Apspalvojums rudi brūni raibumots uz muguras, galvas un spārniem, uz astes un spārniem apmēram vienāda platuma joslas, mijoties gaišāk brūnam ar tumši brūnu. Pavēdere, spārnu apakšas un sāni tai ir balti un uz gaišajām krūtīm izceļas tumšas, vertikālas svītras. Kājas un pirkstus sedz baltas "bikses" līdz pat tumši pelēkajiem nagiem. Dažiem īpatņiem ir arī gaišs vai balts sejas spogulis, bieži tumšāku seju - spoguli "ierāmē" balta maliņa. Purva pūcei kā visām ausainajām pūcēm ir dekoratīvie ausu pušķi, kas ir daudz mazāki kā citām ģints sugām. Ausu pušķi parasti nav redzami, bet, kad pūce ir satraukta un ieņem aizsargāšanās pozu, tā tos izslej. Ārēji abi dzimumi izskatās vienādi, neņemot vērā nelielo auguma atšķirību.[6]
Purva pūces un ausainās pūces izplatības areāli to lielākajā daļā pārklājas. Abas sugas izskatās samērā līdzīgas. To vispamanāmākā atšķirība ir ausu pušķi - purva pūcei tie ir daudz mazāki un parasti pieglausti, bet ne vienmēr ausu pušķi ir redzami arī ausainajai pūcei, kas arī var būt pieglausti. Atšķirīgas ir arī acu krāsas - purva pūcei tās ir dzeltenas, ausainajai oranžas, turklāt melno spalvu gredzens ap acīm purva pūcei ir apaļš, bet ausainajai pūcei vertikāli izstiepts. Kopumā purva pūce ir gaišāka un slaidāka nekā ausainā pūce.
Purva pūce mājo dažādās atklātās ainavās, tīreļus un purvus ieskaitot. To bieži var novērot plašās pļavās bez neviena koka.[6] Purva pūce pamatā ir aktīva naktī, bet var būt aktīva arī dienā un krēslas stundās.[7] Tā kļūst aktīva gaišajā dienas laikā, kad aktīvas dienā kļūst strupastes, kas ir purva pūču iecienītākais medījums.[8] Kopumā purva pūce barojas ar samērā ierobežotu skaitu sugu. Tai ir raksturīgi, sekot līdzi iemīļotajam medījumam. Purva pūce drīzāk pametīs ilgstošu dzīves vietu nekā sāks medīt citu medījumu.[6] Tā medī dažādus mazos grauzējus un citus mazus zīdītājus, piemēram, strupastes, peles, žurkas, ondatras, vāveres, sikspārņus, ciršļus un kurmjus. Purva pūces, kas mājo ūdenstilpju tuvumā vai purvos, medī arī nelielus putnus (reizumis putnus medī arī citos biotopos dzīvojošās pūces).[7] Ūdenstilpju tuvumā parasti tie ir bridējputni, zīriņi un mazāka auguma kaijas, iekšzemē cīruļi, strazdi un čipstes. Nelielā daudzumā tā medī arī kukaiņus, piemēram, sienāžus, vaboles un tauriņus.[7]
Medījot tā lido gar pašu zemi, cik vien zemu iespējams, tas var būt pat tikai 30 cm augstumā.[9] Ja medījuma ir daudz, vienā vietā var medīt vairākas purva pūces.[10] Purva pūces lidojums ir samērā neregulārs, to varētu salīdzināt ar sikspārņa vai naktstauriņa lidojumu.[7] Ziemas laikā tās reizēm veido palielus barus (līdz 200 putniem), kas sapulcējas bagātīgās barošanās vietās.[7] Nometnieki toties klejo savas teritorijas apkaimē.[7]
Purva pūce dzimumbriedumu sasniedz 1 gada vecumā. Tās veido monogāmus pārus uz vienu sezonu. Tā kā purva pūcēm ir raksturīga klejošana, tās reti atgriežas vienā un tajā pašā ligzdošanas vietā vai vēlreiz satiek iepriekšējā gada partneri. Ziemeļu puslodē purva pūces ligzdo laikā no marta līdz jūnijam.
Riesta laikā tēviņš, lai pievērstu mātītes uzmanību, veic iespaidīgu riesta lidojumu. Virs noskatītās ligzdas vietas tas, spēcīgi sitot spārnus, paceļas gaisā, tad planē lejup un atkal ceļas augšup apmēram 200 - 400 metru augstumā. Sekundes laikā tēviņš spārnus sasit 2-6 reizes. Riesta lidojums nobeidzas ar strauju nolaišanos, turot un sitot spārnus augstu gaisā.[7] Divas purva pūces, pagriezušās viena pret otru, arī piesakot tiesības uz ligzdošanas teritoriju, šādi sit spārnus, demonstrējot balto spārnu apakšu.[7] Ligzdu būvē mātīte, kas tiek vīta uz zemes, izkasot zemē bedrīti un izklājot to ar zāli un spalvām no mātītes krūtīm. Tā parasti ir paslēpta zem garākiem zāļu ceriem vai citiem augiem.[7]
Ziemeļu reģionos gadā ir tikai viens dējums (izņemot, ja dējums aiziet bojā), bet dienvidos var būt arī 2 dējumi.[7] Dējumā ir 4—14 baltas olas (visbiežāk 5—7). Lielie dējumi ir tikai tajos gados, kad savairojušās strupastes. Turklāt salīdzinoši dienvidreģionos dējumi ir mazāki kā virzienā uz ziemeļiem.[7] Olas tiek izdētas katru vai katru otro dienu, bet perēšana uzsākas uzreiz ar pirmo olu. Perē galvenokārt mātīte, bet tēviņš tikmēr medī par abiem, retu reizi nomainot mātīti uz olām. Inkubācijas periods ilgst 21—37 dienas. Pēc izšķilšanās mazuli aug ātri. Jau 12 dienu veci tie pamet ligzdu un sāk staigāt tās apkārtnē. Sasniedzot 4 nedēļu vecumu, tie sāk lidot.[7] Vecaki mazuļu audzināšanas laikā ir agresīvi un ienaidniekus cenšas padzīt. Kopumā izdzīvojušo mazuļu skaits ir neliels, tie bieži kļūst par sauszemes plēsēju upuriem.
Purva pūcei ir salīdzinoši neliela ligzdošanas teritorija, apmēram 15—200 hektāri. Medīuma pārbagātības gados tās reizēm veido izkliedētas kolonijas. Ligzdojošie putni ligzdošanas vietu piemeklē ļoti rūpīgi, izvēloties vietas ar bagātīga medījuma iespējām.[7]
Purva pūce (Asio flammeus) ir pūču dzimtas (Strigidae) suga, kas pieder pie ausaino pūču ģints (Asio). Purva pūcei ir plašs izplatības areāls, tā ir sastopama Eirāzijas ziemeļu un centrālajā daļā, Ziemeļamerikā un Dienvidamerikā līdz Argentīnas dienvidiem.
Eirāzijas areāla lielākā daļa populācijas veic tālas sezonālas migrācijas uz ziemošanas vietām Tuvajos Austrumos, Vidusjūras reģionā, Āfrikā aiz Sahāras tuksneša un Āzijas dienvidos. Daļa putnu ir daļēji nometnieki, kas ziemas periodā klejo, meklējot labākas barošanās vietas. Purva pūce visu gadu sastopama Islandē, Britu salās, Pirenejos, Francijas ziemeļu daļā, Vācijā, Beniluksa valstīs, Dānijā, Zviedrijas dienvidos, Polijā un citos Eiropas centrālajos un dienvidaustrumu reģionos līdz Kaukāzam un Kaspijas jūrai.
Purva pūcei ir 11 pasugas. Visā Eirāzijas areālā un Ziemeļamerikā ir sastopama nominālā pasuga Asio flammeus flammeus. Pārējās pasugas mājo Dienvidamerikā un uz salām Atlantijas un Klusajā okeānā. Kopējā purva pūces populācija pasaulē ir apmēram 2 000 000 putnu.
Burung Hantu Telinga Pendek (bahasa Inggeris: Short-eared Owl ) ialah satu spesies burung hantu tipikal daripada famili Strigidae. Burung-burung hantu yang tergolong dalam genus Asio dikenali sebagai burung hantu telinga kerana burung-burung ini mempunyai jambak-jambak bulu yang seakan-akan telinga mamalia. Asio flammeus akan menonjolkan jambak-jambaknya ketika berlagak untuk mempertahankan diri. Bagaimanapun, jambak-jambaknya yang amat pendek biasanya tidak dapat dilihat. Burung Hantu Telinga Pendek hidup di kawasan-kawasan desa yang terbentang serta di padang-padang rumput. Nama saintifiknya Asio flammeus.
Burung Hantu Telinga Pendek ialah burung hantu yang sederhana saiznya, dengan panjangnya antara 34–43 sentimeter (13 - 17 [[inci) dan berat 206–475 gram (11 to 13 auns). Burung ini mempunyai kepala dan mata yang besar, leher yang pendek, serta sayap yang lebar. Paruhnya pendek, kukuh, bengkok, dan berwarna hitam. Bulunya bercapuk-capuk dengan warna kuning keperang-perangan sehingga warna perang, dengan ekor dan sayap yang berjalur, khususnya pada dada atasnya (Alsop 2001). Rentang sayapnya berbeza-beza antara 85 hingga 103 sentimeter (38 - 44 inci). Burung betina adalah besar sedikit saiznya berbanding dengan burung jantan. Mata burung ini berwarna jingga-kuning dan dibesar-besarkan oleh cecincin hitam yang mengelilingi setiap mata. Bintik-bintuk bulu yang besar dan yang berwarna putih mengelilingi setiap matanya seolah-olah topeng.
Burung Hantu Telinga Pendek hidup di semua benua, kecuali Antartika dan Australia. Oleh itu, burung ini merupakan salah satu burung yang mempunyai taburan yang paling besar. Ia membiak di Eropah, Asia, Amerika Utara & Selatan, Caribbean, Hawaii, dan Kepulauan Galapagos. Burung Hantu Telinga Pendek merupakan unggas hijrah separa yang terbang ke selatan dari bahagian-bahagian utara taburannya pada musim sejuk. Burung hantu ini diketahui akan berpindah ke kawasan-kawasan yang mempunyai banyak rodensia (Ehrlich 1988). Ia juga akan berkelana secara nomad untuk mencari-cari bekalan makanan yang lebih banyak apabila bilangan vol, sejenis rodensia yang seakan-akan tikus, agak kurang. Sila lihat peta taburan Burung Hantu Telinga Pendek di seluruh Dunia Baru.
Burung Hantu Telinga Pendek bersarang di atas tanah di habitat-habitat prairi, tundra, savana, atau padang rumput. Sarang-sarangnya disembunyikan oleh tumbuh-tumbuhan yang rendah, dan mungkin dilitupi oleh sedikit rumpai, rumput, atau bulu burung (Ehrlich 1988). Antara 4 hingga 7 biji telur putih boleh didapati dalam sebuah sangkak, tetapi saiz sangkak boleh mencapai sehingga sedozen biji telur pada tahun-tahun apabila bilangan vol amat banyak. Burung Hantu Telinga Pendek beranak sekali pada satu tahun. Telur-telur dieram kebanyakan kalinya oleh burung betina selama 21–37 hari. Anak-anak burung dijaga selama melebihi sedikit empat minggu. Burung hantu ini diketahui menggoda pemangsa-pemangsa supaya menjauhi sarangnya dengan berlagak seolah-olah mempunyai sayap yang cedera (Alsop 2001).
Kematangan seks dicapai dalam setahun. Musim pembiakan di hemisfera utara berlanjutan dari bulan Mac hingga Jun, dan memuncak pada bulan April. Pada masa ini, burung-burung hantu ini akan berkumpul dalam kawanan. Semasa musim pembiakan, burung-burung jantan akan membuat persembahan penerbangan untuk menarik perhatian burung-burung betina. Burung jantan kemudian akan menukik di atas sarang dan mengelepak-ngelepakkan sayapnya dalam persembahan pikat (Ehrlich 1988). Secara amnya, Burung Hantu Telinga Pendek mengamalkan monogami.
Memburu makanan biasanya berlaku pada waktu malam, tetapi Burung Hantu Telinga Pendek ialah burung siang dan krepuskul, serta juga burung nokturnal. Ia cenderung terbang hanya beberapa kaki di atas tanah di padang terbuka dan padang rumput sehingga menukik pada mangsanya dengak kaki lebih dahulu (Alsop 2001). Beberapa ekor burung hantu akan memburu di kawasan terbuka yang sama (Kaufman 2000). Makanannya terdiri terutamanya daripada rodensia, khususnya vol, tetapi burung ini juga akan makan mamalia-mamalia kecil yang lain dan sebilangan serangga yang besar (Ehrlich 1988). Ada kalanya, ia juga akan makan burung-burung yang lebih kecil. Penerbangannya terkelepai, akibat pukulan kepak yang tidak tetap, dan boleh diperihalkan sebagai "seolah-olah rama-rama atau kelawar". [1]
Bunyi Burung Hantu Telinga Pendek seolah-olah salakan berkerik. Bunyi waowk, waowk, waowk atau toot-toot-toot-toot-toot yang serak juga agak biasa. Bunyi eeee-yerp yang kuat dapat didengar di kawasan-kawasan pembiakan burung ini. Bagaimanapun, burung hantu ini senyap pada musim sejuk (Alsop 2001).
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Hantu Telinga Pendek (bahasa Inggeris: Short-eared Owl ) ialah satu spesies burung hantu tipikal daripada famili Strigidae. Burung-burung hantu yang tergolong dalam genus Asio dikenali sebagai burung hantu telinga kerana burung-burung ini mempunyai jambak-jambak bulu yang seakan-akan telinga mamalia. Asio flammeus akan menonjolkan jambak-jambaknya ketika berlagak untuk mempertahankan diri. Bagaimanapun, jambak-jambaknya yang amat pendek biasanya tidak dapat dilihat. Burung Hantu Telinga Pendek hidup di kawasan-kawasan desa yang terbentang serta di padang-padang rumput. Nama saintifiknya Asio flammeus.
De velduil (Asio flammeus) is een uil uit de familie van de 'echte' uilen Strigidae. De uilen uit het geslacht Asio hebben veertjes op de kop die lijken op de oren bij zoogdieren.
De rug is donker met talrijke vaalwitte vlekken. Doordat ook de buik en de onderzijde vaalwit zijn, maakt de vogel met name in de vlucht een lichte indruk. De grote kop bevat een opvallende, ronde gezichtssluier, felgele ogen en twee korte oorpluimpjes. De velduil is ongeveer 38 cm groot en 200 tot 500 gram zwaar.
Velduilen jagen bij voorkeur overdag vanuit de lucht. De velduil is gespecialiseerd in de jacht op kleine knaagdieren en jonge vogels, zoals veldmuizen, jonge veldleeuweriken en kuikens van weidevogels.[2] Het gedrag van velduilen vertoont veel overeenkomsten met het gedrag van kiekendieven. Velduilen zijn grondbroeders.[3]
Om de drie jaar bereikt de muizenstand een hoogtepunt, alleen in deze jaren broedt de velduil. Het nest wordt op de grond gebouwd in een ondiepe kuil, waarin het vrouwtje 4 tot 7 witte eieren legt.
De velduil leeft in Europa, Azië en Amerika. Het leefgebied van dit dier bestaat uit moerassen, graslanden en agrarisch cultuurland.
De velduil is in Nederland een jaarvogel en zeer schaarse broedvogel.[4]
De velduil is in Nederland een zeer schaarse broedvogel van open gebieden met een graslandbegroeiing of van open moerassen. De nesten worden op de grond gemaakt.
In de jaren 1950 moeten er in Nederland honderden paren velduilen hebben gebroed. In de jaren 1960 en 1970, toen het systematisch inventariseren een grote vlucht nam, werd het aantal broedparen geschat op 60 tot 200. Strenge winters en goede muizenjaren zorgden voor schommelingen. Op de Waddeneilanden en in de droogvallende Flevopolders broedden toen tientallen velduilen.
Omdat velduilen zwerfvogels zijn kunnen hun aantallen buiten het broedseizoen en tijdens de trek sterk variëren. De meeste velduilen zijn buiten het broedseizoen te vinden in het Waddengebied, het Eems-Dollardgebied, de weidegebieden in de provincies Groningen en Friesland en in de duinen en de weidegebieden langs de Noordzeekust.[5] Tijdens een muizenplaag kunnen grote groepen (van veelal jonge) velduilen zich in een overwinteringsgebied verzamelen. Als de omstandigheden in de omgeving van een nieuw overwinteringsgebied voor jonge velduilen gunstig zijn, zoals na de drooglegging van de Flevopolders in de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw, proberen jonge paartjes velduilen zich daar als broedvogel te vestigen. Velduilen kunnen, net als kiekendieven, als pionierssoorten beschouwd worden omdat ze niet erg honkvast zijn en zich gemakkelijk aanpassen aan de veranderende omstandigheden in kustgebieden en rivierdelta's.
In de periode 1992-1993 schommelde in Nederland het aantal tussen de 90 en 100. Het aantal broedparen van de velduil is dus achteruitgegaan.[6] Volgens SOVON daalde ook in de periode 1990-2007 het aantal broedparen gestaag. Rond 2007 broedden er nog ongeveer 40 paar in Nederland.[5] De verruiging van het landschap en de intensivering van de landbouw zijn de voornaamste oorzaken van deze achteruitgang. De velduil is in 2004 als ernstig bedreigd op de Nederlandse Rode Lijst gezet. Deze mooie uil staat ook op de Vlaamse Rode Lijst als zeldzaam. De soort staat als niet bedreigd op de internationale Rode Lijst van de IUCN.[1]
De velduil overwintert ook in Nederland. Het zijn vooral broedvogels uit Scandinavië die in Nederland overwinteren. Ook deze aantallen trekvogels en overwinteraars nemen in aantal af.[5]
Er zijn tien ondersoorten van Asio flammeus:
De velduil (Asio flammeus) is een uil uit de familie van de 'echte' uilen Strigidae. De uilen uit het geslacht Asio hebben veertjes op de kop die lijken op de oren bij zoogdieren.
Jordugle (Asio flammeus) er ei ugle i gruppa Asio.
Jordugla har ei lengd på 34-42 cm og eit vengespenn på 90-105 cm. Ho veg 206-465 gram, har store auge, stort hovud, kort nakke og breie vengar. Hoa er litt større enn hannen. Jordugla er brunspetta med striper på vengar og stjert. Gul-oransje auge er omkransa av ein svart ring og utanfor der igjen er det ein kvitaktig ring, som gir inntrykk av ei maske. Jorduglene har korte øyretufsar, ofte så korte at dei ikkje synest. Hannane har ein låt som kan skrivast do-do-do-do. Hoene sin låt er tjerr-app.
Jordugla finst på alle kontinent unnateke Antarktis og Australia, slik sett er ho ein av dei fuglane som er mest utbreidd i verda. Ho hekkar i Europa, Asia, Nord- og Sør-Amerika, Karibia, Hawaii og Galapagosøyane. Ho er delvis ein trekkfugl som dreg sørover om vinteren frå den nordre delen av området ho er utbreidd i. Ho vender ikkje tilbake til same hekkeplassane, men flyttar seg til nye område om ho kan finne betre mat der.
I Noreg finst jordugla spreidd over det meste av landet. I gode år kan det hekke 1000-10000 par her i landet, men på grunn av det nomadiske leveviset kan det vere langt færre par andre år. Tyngdepunktet for bestanden ligg i indre fjelltrakter frå Sylane i nord, gjennom Dovrefjell og sørover til Valdres. Egglegginga kan starte så tidleg som midt i april, men skjer som oftast i mai og fram til midten av juni. Hoa legg 3-4 egg, i gode smågnagarår opp til 12. På grunn av matvanane, dei leiter etter gnagarar som lever under snøen, reiser dei fleste jorduglene ut av landet i tida september-desember. Dei overvintrar lengre sør i Europa, og i Nord-Afrika. Jorduglene kjem attende til Noreg i mars-juni.
Jordugla jagar for det meste i skumringa eller om morgonen og er dermed meir aktiv om dagen enn dei fleste andre uglene. Ho fangar primært små gnagarar, spesielt gnagarar av markmusslekta, men kan også fange fuglar på storleik opp til ryper, fugleungar og andre smådyr.
_(1).jpg)
_(1).jpg)
|sid= er ikkje støtta av malen. (hjelp)
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Jordugle Jordugle (Asio flammeus) er ei ugle i gruppen Asio.
Jordugle har en lengde på 34-42 centimeter og et vingespenn på 90-105 centimeter. Den veier fra 206 til 465 gram, har store øyne, stort hode, kort nakke og brede vinger. Hunnen er litt større enn hannen. Den er brunspettet med striper på vinger og stjert. Gul-oransje øyne er omkranset av en svart ring og utenfor der igjen er det en hvitaktig ring, som gir inntrykk av en maske.
Den finnes på alle kontinenter unntatt Antarktis og Australia, slik sett er den en av de fuglene som er mest utbredt i verden. Den hekker i Europa, Asia, Nord- og Sør-Amerika, Karibia, Hawaii og Galápagosøyene. Den er delvis en flyttfugl som flytter sørover om vinteren fra den nordlige delen av området den er utbredt i. Den flytter seg også til nye områder om den kan finne bedre mat der.
Jorduglen jager for det meste i skumringen eller om morgenen og er dermed mer aktiv om dagen enn de andre uglene. Den fanger primært små gnagere, og påvirkes av såkalte smågnagersvingninger. Men de kan også fange fugler, fuglunger og andre smådyr.
Scientìfich: Asio flammeus
Piemontèis : Cioch
Italian : Gufo di palude
Órdin: Strigiformes
Famija: Strigidae
Géner: Asia
Àutri nòm an piemontèis: ...
A l'é n'osel.
Da finì.
As treuva an Euròpa, Asia, América e Hawaii.
Asio flammeus
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Uszatka błotna[3], sowa błotna, błotnica (Asio flammeus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae).
Zamieszkuje północną Europę (lęgowiska), Azję, Amerykę Północną i Południową, Karaiby, Hawaje (gdzie jest jedyną sową) i wyspy Galapagos. Najwięcej europejskich populacji zasiedla Rosję, Skandynawię i Wielką Brytanię. Zimowiska tej wędrownej sowy znajdują się od północnych rejonów Europy Środkowej aż po Morze Śródziemne, czyli na bardziej południowych stanowiskach o łagodniejszym klimacie. Wyróżnia się 9 podgatunków.
Na głowie znajdują się "uszy" utworzone z piór tuż nad brwiami, lecz o wiele krótsze niż u sowy uszatej, a widoczne tylko wtedy gdy ptak jest zdenerwowany. Tęczówki cytrynowożółte[4], a wokół oczu widać czarne obrzeżenie. Sylwetka smukła, bardziej pochylona niż u innych sów[4], o jasnym upierzeniu i brunatnym kreskowaniu dobrze maskującym na ziemi. Spód płowy na którym widać drobne kreski. Mała, okrągła głowa, podłużne kreski na piersiach. W przeciwieństwie do sowy uszatej unika siadania nawet na niższych krzewach, ma jaśniejsze upierzenie, bladą, biało-beżową, szlarę wokół oczu. Ma długie, spiczaste i smukłe skrzydła, gdzie na wierzchu znajdują się w części dłoniowej rudawe plamy. Nieznaczny dymorfizm płciowy w upierzeniu: u samców spód skrzydeł jaśniejszy[4]. Jest trochę mniejsza od puszczyka.
Aktywna również za dnia. Często można ją zobaczyć siedzącą na ziemi lub niskim krzewie, w odróżnieniu od sowy uszatej. Czasem zbiera się na noclegowiskach w grupy liczące nawet 200 osobników.
Unika lasów oraz gór i zgodnie z nazwą gatunkową spotkać ją można na bagnach, torfowiskach niskich, mokradłach, podmokłych dolinach i łąkach z pojedynczymi krzakami, wrzosowiskach z niewielkimi wzniesieniami i porośniętych wysoką trawą, wydmach, tundrze, ale również na terenach gospodarczych w szczególności na pastwiskach i innych terenach otwartych.
W okresie lęgowym odbywają się loty godowe, kiedy szybko uderzają skrzydłami, co słychać jak "klaskanie". Samiec decyduje o wyborze terytorium i jego obronie.
Lęgnie się na ziemi w pozbawionym wilgoci stanowisku, wśród suchych traw lub wrzosów i inne niskiej roślinności. W pobliżu jest zwykle wzniesienie z którego samiec patroluje okolicę. Gniazdo stanowi zagłębienie w gruncie wyścielone materiałem roślinnym. Jedyna z sów, która wyścieła swoje gniazdo źdźbłami trawy i trzciny z najbliższego otoczenia gniazda. Gniazda mogą być ulokowane pojedynczo lub zgrupowane w niewielkiej ilości niedaleko siebie.
Równobiegunowe, prawie kuliste, o białej, grubej skorupce i średnich wymiarach 40x32 mm, składanych w ilości 4-7 (czasem nawet 10) pod koniec maja lub na początku czerwca, wysiadywane od złożenia pierwszego[4]. Wyprowadza jeden lęg w ciągu roku.
Od złożenia ostatniego jaja trwa ok. 24-28 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po około dwóch tygodniach, ale nadal pozostają w pobliżu i pozostają pod opieką rodziców. Pełną zdolność do lotu uzyskują po 35-40 dniach od wylęgnięcia się. Dojrzałość płciową uszatka ta osiąga w pierwszym roku życia.
W Polsce prawie wyłącznie norniki[5], natomiast daleko na północy głównie lemingi. Może też łowić małe ptaki.
Poluje z niskiego loty patrolowego na terenach otwartych, najczęściej rano i wieczorem. Liczebność populacji zależy znacznie od ilości gryzoni, którymi się żywi. Dlatego w Polsce w latach, gdy ich brakuje, krajowa populacja może spaść do kilkunastu par, które nie wydadzą lęgu.
Objęta ścisłą ochroną gatunkową z uwagi na rzadkie występowanie i niszczenie wielkiej ilości gryzoni. Szkodzi jej osuszanie terenu i zagospodarowanie obszarów podmokłych. Niezbędna jest też ochrona siedlisk i terenów lęgowych[6].
Uszatka błotna, sowa błotna, błotnica (Asio flammeus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae).
A coruja-do-nabal, também conhecida como coruja-dos-campos, coruja-do-banhado ou mocho-dos-banhados (Asio flammeus), é uma espécie de ave estrigiforme pertencente à família Strigidae.
Medindo 37 cm, migratória, veio da América do Norte, atravessando os Andes até a Terra do Fogo. Vive em amplos banhados e caça durante o dia. No Brasil, ocorre de Minas Gerais e São Paulo até o Rio Grande do Sul.
É comum nas regiões setentrionais da Europa e da Ásia.
A população de coruja-do-nabal tem sofrido um decréscimo drástico ao longo das últimas décadas na Europa Ocidental e Central devido ao desaparecimento de zonas húmidas. O mesmo ocorreu na Rússia de onde grande parte dos indivíduos invernantes ou em migração provêm.A população é estimada em 50.000 a 150.000 casais, sendo que as maiores populações ocorrem na Escandinávia, Grã-Bretanha, Ucrânia e Bielo-Rússia. Populações mais pequenas ocorrem noutros países europeus.[1]
Em Portugal é um visitante de Inverno que ocorre nas principais zonas húmidas do centro e sul do território.
A Coruja-do-Nabal habita terrenos abertos com vegetação baixa mas que seja suficiente para providenciar algum nível de cobertura. É principalmente encontrada em zonas húmidas baixas como planícies pantanosas ou de turfa, mas também pode ser encontrada em paisagens de dunas com charcos ao longo das costas. Foram também ocasionalmente encontrados casos de nidificação pastagens ou estepes. A sua alimentação é constituída em mais de 90% de roedores de espécies de Rato-do-mato como o Rato silvestre e o Rato-do-campo-de-rabo-curto. À falta destes pode também caçar pequenos mamíferos ou aves canoras.[2]
O mocho-do-banhado foi formalmente descrito em 1763 pelo bispo luterano Erik Pontoppidan sob o nome binomial Strix flammea.[3] O epíteto específico vem do latim flammeus, que significa "flamulado" ou "cor de chama".[4] Esta coruja é agora colocada com sete outras espécies no gênero Asio, que foi introduzido pelo zoólogo francês Mathurin Jacques Brisson em 1760.[5][6]
Onze subespécies são reconhecidas: [6]
O mocho-dos-banhados ocorre em todos os continentes, exceto na Antártica e na Austrália ; portanto, tem uma das distribuições mais difundidas de qualquer ave. A A. flammeus se reproduz na Europa, Ásia, América do Norte América do Sul, Caribe, Havaí e Ilhas Galápagos . É parcialmente migratório, movendo-se para o sul no inverno a partir das partes do norte de sua distribuição. O mocho-dos-banhados costuma realocar-se em áreas com populações maiores de roedores.[7]
Lista completa de países onde o Asio flammeus é encontrado[8] Nativo:Afeganistão ; Albânia ; Argélia ; Argentina ; Armênia ; Áustria ; Azerbaijão ; Bahrein ; Bangladesh ; Bielo-Rússia ; Bélgica ; Bolívia ; Bósnia e Herzegovina ; Brasil ; Bulgária ; Canadá ; Ilhas Cayman ; Chile ; China ; Colômbia ; Croácia ; Cuba ; Chipre ; República Tcheca ; Dinamarca ; República Dominicana ; Equador ; Egito ; Eritreia ; Estônia ; Etiópia ; Ilhas Falkland (Malvinas) ; Ilhas Faroé ; Estados Federados da Micronésia ; Finlândia ; França ; Guiana Francesa ; Geórgia ; Alemanha ; Grécia ; Guam ; Guatemala ; Guiné ; Guiana ; Haiti ; Hungria ; Islândia ; Índia ; Irã, Iraque ; Irlanda ; Israel ; Itália ; Japão ; Jordânia ; Cazaquistão ; Coréia ( Coréia do Norte, Coréia do Sul ); Kuwait ; Quirguistão ; Laos ; Letônia ; Líbano ; Líbia ; Lituânia ; Luxemburgo ; Maldivas ; Mali ; Malta ; Ilhas Marshall ; Mauritânia ; México ; Moldávia ; Mongólia ; Montenegro ; Marrocos ; Mianmar ; Nepal ; Holanda ; Macedônia do Norte ; Ilhas Marianas do Norte ; Noruega ; Omã ; Paquistão ; Territórios Palestinos ; Paraguai ; Peru ; Polônia ; Portugal ; Puerto Rico ; Romênia ; Federação Russa ; São Pedro e Miquelon ; Arábia Saudita ; Senegal ; Sérvia ; Eslováquia ; Eslovênia ; Geórgia do Sul e Ilhas Sandwich do Sul ; Espanha ; Sudão ; Suriname ; Suécia ; Suíça ; Síria ; Taiwan ; Tajiquistão ; Tunísia ; Turquia ; Turcomenistão ; Ucrânia ; Emirados Árabes Unidos ; Reino Unido ; Estados Unidos ( Geórgia, Ilhas Menores Distantes ); Uruguai ; Uzbequistão ; Venezuela ; Vietnã ; Ilhas Virgens Britânicas ; Iémen
Vagante:
Belize ; Bermuda ; Butão ; Brunei ; Camarões ; Cabo Verde ; Chad ; Costa Rica ; Gibraltar ; Groenlândia ; Hong Kong ; Quênia ; Libéria ; Liechtenstein ; Malásia ; Níger ; Filipinas ; Qatar ; Singapura ; Sri Lanka ; Svalbard e Jan Mayen ; Tailândia ; Trinidad e Tobago ; Uganda ; Ilhas Virgens Americanas
Asio flammeus galapagoensis nas Ilhas Galápagos, Equador
Asio flammeus flammeus do Santuário de Vida Selvagem de Pangolakha
Asio flammeus flammeus em Mangaon, Maharashtra, Índia
Asio flammeus sandwichensis em Maui
Asio flammeus flammeus na Alemanha
Asio flammeus flammeus - MHNT
A coruja-do-nabal, também conhecida como coruja-dos-campos, coruja-do-banhado ou mocho-dos-banhados (Asio flammeus), é uma espécie de ave estrigiforme pertencente à família Strigidae.
Medindo 37 cm, migratória, veio da América do Norte, atravessando os Andes até a Terra do Fogo. Vive em amplos banhados e caça durante o dia. No Brasil, ocorre de Minas Gerais e São Paulo até o Rio Grande do Sul.
É comum nas regiões setentrionais da Europa e da Ásia.
A população de coruja-do-nabal tem sofrido um decréscimo drástico ao longo das últimas décadas na Europa Ocidental e Central devido ao desaparecimento de zonas húmidas. O mesmo ocorreu na Rússia de onde grande parte dos indivíduos invernantes ou em migração provêm.A população é estimada em 50.000 a 150.000 casais, sendo que as maiores populações ocorrem na Escandinávia, Grã-Bretanha, Ucrânia e Bielo-Rússia. Populações mais pequenas ocorrem noutros países europeus.
Em Portugal é um visitante de Inverno que ocorre nas principais zonas húmidas do centro e sul do território.
A Coruja-do-Nabal habita terrenos abertos com vegetação baixa mas que seja suficiente para providenciar algum nível de cobertura. É principalmente encontrada em zonas húmidas baixas como planícies pantanosas ou de turfa, mas também pode ser encontrada em paisagens de dunas com charcos ao longo das costas. Foram também ocasionalmente encontrados casos de nidificação pastagens ou estepes. A sua alimentação é constituída em mais de 90% de roedores de espécies de Rato-do-mato como o Rato silvestre e o Rato-do-campo-de-rabo-curto. À falta destes pode também caçar pequenos mamíferos ou aves canoras.
Ciuful de câmp (Asio flammeus) este o specie de pasăre din genul bufniței (Asio) din familia bufnițelor Strigidae. Bufnițele din genul Asio sunt numite bufnițe cu urechi, datorită ciufurilor de pene deasupra ochilor care amintesc de urechile unor mamifere. La Asio flammeus, aceste „urechi” nu se remarcă de obicei; ei le ridică doar în situații de apărare. Arealul speciei cuprinde suprafețe deschise, cu verdeață. Cuvântul flammeus se traduce din latină ca „arzător”, „de culoarea focului”.[3]
Ciuful de câmp este o bufniță de mărimi medii, cu o lungime de 34–43 cm și o greutate de 206–475 g.[4] Are ochi mari, un cap relativ mare, gât scurt și aripi lungi. Ciocul este scurt, negru și în formă de cârlig. Penele sunt de culoare închisă, aranjate pestriț. Pieptul este brăzdat.[5] Zborul este nelinear, din cauza bătăilor de aripi lipsite de ritm, care îl fac să pară un liliac în zbor.[6] Anvergura aripilor variază între 85 și 110 cm.[7] Femelele sunt un pic mai mari decât masculii. Ochii galben-portocalii sunt înconjurați de inele negre, cu efect de rimel, iar două „discuri” deschise la culoare învăluie ochii ca o mască de carnaval.
Pe aproape toată suprafața arealului său, ciuful de câmp conviețuiește cu ciuful de pădure. Primul preferă spațiile deschise, pe când al doilea pădurile dese. Atunci când nu se mișcă, ciuful de câmp poate fi ușor deosebit de cel de pădure prin ciuful retras (deși ultimul își restrânge și el ciuful uneori). Culoarea irisului este galbenă la ciuful de câmp și portocalie la celălalt, iar negrul din jurul ochilor este orientat orizontal la primul și vertical la al doilea. Culoarea penelor este mai spălăcită la ciuful de câmp. Mai multe deosebiri se pot remarca în zbor:
În 2009, Asio flammeus era categorizată în zece subspecii:[2][9]
Unele surse de specialitate delimitează și a unsprezecea subspecie:[9]
Ciuful de câmp este răspândit pe toate continentele în afară de Australia și Antarctida; astfel, ea este una din păsările cu cel mai extins areal. A. flammeus se reproduc în Europa, Asia, America de Nord și de Sud, Caraibe, Hawaii și Galápagos. Unii indivizi migrează, sezonier, la sud. Au loc și migrații ocazionale înspre locuri mai abundente în rozătoare.[12]
Ciuful de câmp atinge maturitatea sexuală la vârsta de un an. În Europa și America de Nord sezonul de depunere a ouălelor începe la mijlocul lunii martie culminând în aprilie. În acest răstimp, păsările se pot aduna în stoluri. Pentru a cuceri femela, masculul execută acrobații complexe în zbor, aterizând în cuibul ei într-o manieră grandioasă.[12] Atât masculii, cât și femelele sunt monogami.
Ciufii de câmp își amenajează cuiburile în spații deschise, ca preeria, tundra, savana, lunca. Cuiburile propriu-zise sunt confecționate din frunze, fire de iarbă și pene.[12] Femela depune 4–7 ouă; acest număr poate varia până la 12 ouă în anii în condiții de abundență a hranei. Clocirea are loc o dată pe an. Ouăle sunt clocite de femelă timp de 21–37 de zile. Primele pene apar la puișori puțin peste patru săptămâni după ce aceștia ies din ouă. Pentru a ține prădătorii departe de cuib, ciufii de câmp obișnuiesc să o momească prefăcându-se rănite la o distanță sigură.[5]
Ciufii de câmp și puii lor se hrănesc în principal din mamifere mici, în special arvicoline. Dintre acestea, în Palearctica de vest șoarecele de câmp (Microtus arvalis), este de departe cea mai importantă pradă. Alte specii ca șoarecele de pământ (Microtus agrestis) și diferite tipuri de lemingi, sunt, de asemenea, capturate frecvent. În Palearctica de est și în America de Nord domina, de asemenea, specii de Microtus, în Nearctic șoarecele de câmp (Microtus pennsylvanicus).
Vânătoarea are loc mai mult noaptea, dar uneori și ziua sau la răsărit, atunci când prada este mai activă.[13] Zboară la altitudini foarte mici și atacă prada cu ghearele.[5] Asupra aceleiași lunci sau poieni pot vâna simultan mai mulți ciufi.[14] Prada o constituie în mare rozătoarele, dar și alte mamifere mici, precum veverițele, șobolanii, liliecii, cârtițele. Atacă și păsări mici, mai ales atunci când se află în apropierea litoralului. Pentru a completa dieta, ciuful de câmp prinde uneori și insecte, inclusiv larvele lor. In America de Nord, concurează cu eretele vânăt, care are aproximativ aceleași preferințe alimentare. Ambele specii sunt gata să intre în conflict asupra unui cadavru proaspăt.[3]
Ciuful de câmp are un pH ridicat în stomac, de aceea nu poate digera oasele. Astfel, în excrementele dale se pot observa rămășițe nedigerate de animale.[15]
Ciuful de câmp scoate sunete asemănătoare lătratului cățeilor. Apelul este prezentat atât în zbor cât și în relaxare. Țipete mai ascuțite pot fi auzite în sezonul împerecherii. În timpul iernii, pasărea este, în general, liniștită.[5]
Deși populația se află în declin, specia nu este amenințată de dispariție, conform IUCN Red List, fiind marcată cu stare de conservare „fără risc” (engleză least concern).[1]
Ciuful de câmp (Asio flammeus) este o specie de pasăre din genul bufniței (Asio) din familia bufnițelor Strigidae. Bufnițele din genul Asio sunt numite bufnițe cu urechi, datorită ciufurilor de pene deasupra ochilor care amintesc de urechile unor mamifere. La Asio flammeus, aceste „urechi” nu se remarcă de obicei; ei le ridică doar în situații de apărare. Arealul speciei cuprinde suprafețe deschise, cu verdeață. Cuvântul flammeus se traduce din latină ca „arzător”, „de culoarea focului”.
Myšiarka močiarna alebo sova močiarna[3] (lat. Asio flammeus) je druh z čeľade sovovitých. Je rozšírená v močaristej tundre celej holarktídy. Nepravidelne hniezdi aj na nížinách východného a západného Slovenska, preukázane v 1,20 % mapovacích kvadrátov. Počas obdobia migrácie bol zistený aj v severnejších kotlinách Slovenska, zimuje v skupinách v 8,40 % mapovacích kvadrátov.[4]
Myšiarka močiarna meria 37[5] – 42 cm[6], s rozpätím krídel 90 - 105 cm[6]. Váži 290 – 490 g.[7]
Samec myšiarky močiarnej označuje svoje hniezdne teritórium tak, že vyletí do vzduchu, plachtí nad hniezdiskom a ozýva sa pritom hlbokým "bu-bu-bu-bu"[7] alebo "du-du-du"[6]. Niekedy pritom tlieska krídlami.[7][5] Hlas samice znie ako "tjäää-opp"[6] alebo "grik"[5].
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 0 – 50, zimujúcich jedincov 100 – 1 000. Druh je fluktujúci. Ekosozologický status v roku 1995 V – zraniteľný. V roku 1998 VU:B1,D1, VU – zraniteľný. V roku 2001 VU - zraniteľný.[8] V roku 2014 EN* D - silne ohrozený.[2][9][10] Európsky ochranársky status SPEC3 – druhy, ktorých globálne populácie nie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia V – zraniteľný druh.[4]
Na Slovensku hniezdi v močiaroch pri rybníkoch, najmä na vlhkých lúkach s porastom ostríc (Carex) a s rozstrúsenými vŕbami v nadmorskej výške 102 - 120 m n. m.[4] Počas zimy sa vyskytuje v poľnohospodárskej krajine.[4]
Na rozdiel od našich ostatných sov hniezdi myšiarka močiarna v otvorenej krajine, vždy na zemi, stavia si sama hniezdo a pri premnožení koristi zahniezdi aj v zimných mesiacoch. Zvyčajne hniezdia raz do roka, ak je dostatok koristi tak aj viackrát. Samica znáša 4 - 9 vajec každý druhý deň. Na znáške sedí už po znesení prvého vajca 24 - 29 dní. Samec jej a prvým vyliahnutým mláďatám prináša potravu, po vyliahnutí všetkých mláďat kŕmia obaja rodičia. Počas hniezdenia lovia aj cez deň. Samec aktívne stráži hniezdisko, naznačuje útok aj odvádzanie pozornosti. Mláďatá sú schopné letu 35 deň po vyliahnutí.[7]
Živý sa najmä hrabošom poľným[4][7], menej ryšavkami (Apodemus), zriedkavo uloví hmyzožravce či vtáky[7].
Významné určovacie znaky sú nádherné žlté oči, okolo očí tmavá čierna farba a čiarky na hrudi sú len pozdĺžne
Rodič sedí na hniezde
Mláďatá
Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Myšiarka močiarna
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Myšiarka močiarna
Myšiarka močiarna alebo sova močiarna (lat. Asio flammeus) je druh z čeľade sovovitých. Je rozšírená v močaristej tundre celej holarktídy. Nepravidelne hniezdi aj na nížinách východného a západného Slovenska, preukázane v 1,20 % mapovacích kvadrátov. Počas obdobia migrácie bol zistený aj v severnejších kotlinách Slovenska, zimuje v skupinách v 8,40 % mapovacích kvadrátov.
Močvirska uharica (znanstveno ime Asio flammeus) je dnevno-nočna ptica iz družine sov.
Močvirska uharica je ena najbolj pogostih sovjih vrst, ki jih lahko opazimo podnevi. Značilne zanjo so dolge in ozke peruti in debela sovja glava s komaj opaznimi obušesnimi čopki in velikimi, rumeno obrobljenimi očmi. V letu se pogosto ziblje in lebdi na mestu. Med parjenjem se samci pogosto dvignejo visoko v zrak in se oglašajo s podobnim klicem kot kanja. Lebdenje v zraku pogosto prekinejo nenadni spusti v nižje zračne plasti, pri čemer ptica večkrat zapored udari skupaj s perutnicami pod trebuhom, kar povzroči značilen »plosk«.
Močvirska uharica doseže povprečno 38 cm in ima povprečno telesno težo okoli 300 gramov. Razpon peruti je med 83 in 105 cm.
Po zgornji strani telesa prevladuje rjava barva s svetlejšimi lisami, po spodnji strani pa je ta barvna shema obrnjena. Rep in konice kril so progasti.
Močvirsko uharico najdemo v vlažni odprti krajini, barji in močvirji od Evrope (razen Španije in Irske), preko osrednje Azije vse do Kamčatke. Razširjena je tudi preko cele Severne in Južne Amerike ter na Havajih.
Lovi predvsem miši in druge majhne sesalce, redkeje pa se hrani tudi z majhnimi pticami in žuželkami, še bolj poredko pa lovi žabe in manjše plazilce.
Gnezdi enkrat letno in sicer aprila in maja. Gnezdo si splete na močvirnih tleh.
Močvirska uharica (znanstveno ime Asio flammeus) je dnevno-nočna ptica iz družine sov.
Jorduggla (Asio flammeus) är en uggleart i familjen ugglor (Strigidae) och släktet Asio och förekommer över stora delar av norra halvklotet men även häckar i exempelvis Sydamerika. Den föredrar öppna biotoper som hedar och övervuxen åkermark. Den lägger sitt bo direkt på marken.
Jordugglan är en medelstor uggla med mycket långa och smala, och ganska spetsiga vingar.[2] Nominatformen mäter 33–40 cm och har ett vingspann på 95–105 cm.[2] Vikten varierar från 206-475 gram.
Den har ett proportionerligt ganska litet huvud, ljust ansikte, gula ögon omringade av svart vilket ger den en grym uppsyn och den har minimala örontofsar som oftast inte syns.[2] Ovansidan och bröstet är grovt mörkmönstrad med gulbrun bas.[2] Undersidan är mycket ljus och den ljusa buken kontrasterar mot det grovt streckade bröstet.[2]
Vingundersidan är vit med något gulbeige vingtäckare där de yttre vingtäckarna är svarta likt kommatecken.[2] Vingspetsarna är svarta och på vingovansidan har den en bred vit bakkant.[2] Stjärten är grovt mörkbandad på både över- och undersidan. Vissa underarter som galapagoensis har en mörkare fjäderdräkt.
Jordugglan har en lätt och graciös flykt, nästan som i slowmotion, och den glidflyger ofta på stela vingar.[2] Jordugglan är lik hornugglan men jordugglan är ljusare, har spetsigare vingar med svarta vingspetsar och har en nästan helt ostreckad buk.[2]
Notera dess gula iris, det "grymma" ansiktsuttrycket och de mycket små örontofsarna.
Notera de ljusa vingundersidorna, svarta vingspetsarna och tydliga kontrasten mellan bröstet och buken.
Hanens sång framförs ofta flygande på hög och består av en snabb serie med djupa po-po-po-po-po-po..., ofta mellan 6 och 20 stavelser, vilket kan höras ungefär en kilometer.[2] Honan har ett hest tjerr-app som dras ut när hon tigger och hon varnar med ett raspigt tjeff-tjeff-tjeff. Ungarnas tiggläte påminner om honans men är något klenare och beskrivs ibland som när man spottar på en het spis.[2][3]
Jordugglan har ett mycket stort utbredningsområde och förekommer på alla kontinenter, förutom Australien och Antarktis. Den häckar i Nordamerika, Västindien, Sydamerika, norra och centrala Eurasien och i Stilla Havet.[4] Delar av populationen är stannfåglar som exempelvis de sydamerikanska underarterna medan andra är flyttfåglar, däribland de populationer av nominatformen A. f. flammeus som häckar i Nordamerika och norra Eurasien.[4] Dessa flyttfåglar övervintrar i USA, Mexiko, på spridda platser i Europa, Nord- och Centralafrika, Mellanöstern, Indien och Sydostasien.[4]
Jordugglan delas upp i ett tiotal underarter där ungefär hälften utgörs av endemiska ö-populationer exempelvis på Galápagosöarna och Hawaii:[5]
Vissa urskiljer även underarten cubensis med utbredning på Kuba.[6]
I Sverige häckar den främst i norra hälften av landet, främst i Norrland men även på hyggen i Mellansverige. Den häckar även på södra Öland och på kala skärgårdsöar och kusthedar i södra Sverige.[7] På vintern flyttar den Skandinaviska populationen till Väst- och Sydeuropa men även till Nordafrika. Vissa individer övervintrar i Syd- och Mellansverige, som nordligast i höjd med Småland.[7] Om våren återkommer jordugglan till Sverige i april-maj.[7]
Jordugglan jagar för det mest i skymningen och på morgonen och är mer dagaktiv än många andra ugglor.[7] Den föredrar hedmark, myrar, mossar och hyggen men kan även häcka på kala skärgårdsöar och häckar även grusiga höjdplatåer i fjällen.[7][2] Vintertid uppträder den ofta vid åkrar och våtmarker.[7] Den fångar framför allt små gnagare, främst sork men kan också fånga andra smådjur och fåglar och deras ungar. Jordugglan och andra arter i släktet Asio har örontofsar som sällan visas men som den reser när den till exempel försvarar sitt revir. Jordugglans tofsar är dock mycket små. Jordugglan hittas i öppna landskap och på grässlätter.
Boet är en fördjupning i marken som ibland skyddas av en grästuva eller en buske, men är ibland helt oskyddad.[7][3] Honan förlitar sig ofta helt på sin egen kamouflagefärgade fjäderdräkt för att skydda boet, och vid fara ligger hon hårt på äggen och väntar länge innan hon lyfter.[3] Jordugglan lägger vanligtvis 6-9 helvita glansiga ägg men vid god näringstillgång lägger den fler och kullar med upp till 13 ägg har rapporterats.[7][3] Honan ruvar äggen i 24–28 dygn och hanen matar henne.[3] Ungarna lämnar boet efter 14-18 dagar och blir flygga efter 35–40 dygn.[7][3] Båda föräldrarna tar hand om ungarna.[3] Några veckor senare är ungarna helt självständiga.[7] Jordugglan lägger en kull per häckningssäsong[7] och de häckar vanligtvis redan efter ett år[7].
Jordugglan har ett mycket stort utbredningsområde och en mycket stor global population som uppskattas till cirka 2 000 000 så trots att utvecklingstrenden bedöms som negativ så kategoriserar Birdlife International arten som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör jorduggla.
Jorduggla (Asio flammeus) är en uggleart i familjen ugglor (Strigidae) och släktet Asio och förekommer över stora delar av norra halvklotet men även häckar i exempelvis Sydamerika. Den föredrar öppna biotoper som hedar och övervuxen åkermark. Den lägger sitt bo direkt på marken.
Kır baykuşu (Asio flammeus), baykuşgiller (Strigidae) familyasından bir baykuş türüdür. Asio cinsine ait baykuşlar "Kulaklı baykuşlar" olarak da bilinirler. Çünkü memeli kulaklarına benzeyen tepelikleri vardır. Bu tüy tepelikler görünür veya görünmez olabilir. Asio flammeus savunma durumunda tepeliklerini gösterir bu durum dışında pek görünmez.
Başları ve gözleri büyük, boyunları kısa ve kanatları geniştir. Boyları 34–43 cm, ağırlıkları 206-475 gr kadardır. Gagaları çengel gibi, kısa, kuvvetli ve siyah renklidir. Kahverengi tüyleri üzerinde sarımtrak-kahverengi benekler görülür. Kuyrukları ve kanatları çizgilidir. Kanat açıklıkları 85–103 cm kadardır. Dişiler erkeklere kıyasla biraz daha büyüktür. Sarı-turuncu gözlerinin etrafını çevreleyen siyah bir halka vardır.
Çoğunlukla geceleri avlanırlar. Başta tarla fareleri olmak üzere kemirgenlerle beslenirler. Bunun yanı sıra küçük memeliler ve büyük böcekleri de yerler. Bazen küçük kuşları da yemeye çalışırlar.
Bir yılda üreyebilecek kadar olgunluğa ulaşırlar. Üreme sezonları Kuzey yarım kürede, marttan hazirana kadar sürer. En verimli olduğu dönem nisan ayıdır. Bu dönem boyunca sürüler oluşturabilirler. Genellikle tek eşlidirler. Çoğunlukla 4-7 adet beyaz yumurta bırakırlar bu sayı bazen 12'ye kadar çıkabilir. Kuluçka süresi 21-37 gün kadardır. Yavrularını 4 hafta boyunca yani tüyleri çıkana kadar beslerler. Yuvalarını tundra, savanna ve geniş çayırlık alanlarda yaparlar.
Virtual Birds'de Kır baykuşu kuşunun kuş sesi bulunur. Kır baykuşu (Asio flammeus), baykuşgiller (Strigidae) familyasından bir baykuş türüdür. Asio cinsine ait baykuşlar "Kulaklı baykuşlar" olarak da bilinirler. Çünkü memeli kulaklarına benzeyen tepelikleri vardır. Bu tüy tepelikler görünür veya görünmez olabilir. Asio flammeus savunma durumunda tepeliklerini gösterir bu durum dışında pek görünmez.
Птах середніх розмірів (трохи більший за голуба Columba livia), схожий на сову вухату. Забарвлення з домінуванням жовтуватих або вохристих тонів. Верх рудо-бурий, низ світлий з вузькими продовгуватими плямами (без поперечних штрихів). Низ грудей, черевце та підхвістя білі. «Вушка» дуже маленькі, ледь помітні (вночі їх притискає). Лицевий диск рудий, з ледве помітними бурими штрихами, чітко не обмежений, через що часто зливається. «Лице» витягнуте, на відміну від плоского лицьового диску сови вухатої.
Очі жовті, з широкими чорними кругами довкола очей. Дзьоб темно-сірий або чорнуватий. Під дзьобом біле пір'я. Між очима білі валики у вигляді півмісяців.
Самки більші за самців, зазвичай з густішими плямами. Маса самців сови болотяної — 0,23—0,39 кг, самок — 0,24—0,43 кг, довжина — 34—42 см, крило самців — 26,4—33,0 см, самок — 27,7—33,8 см, розмах — 84—112 см.
Крила досить довгі, знизу світлі, з широкими білими полями, чорними плямами на згинах. У птаха в польоті крила зігнуті в кисті, однак кут згину достатньо тупий. Знизу на хвості 3 смуги і 1—2 прикриті.
На відміну від багатьох інших сов часто полює вдень, зазвичай же в сутінках. Навесні при світлі заходу сонця можна побачити характерний шлюбний політ самця з різкими зниженнями і підйомами, крутими поворотами, з повільними і глибокими помахами крил, серіями ударів крилами перед собою в піке.
Гніздовий ареал охоплює Північну Євразію, Північну Америку та частково Південну Америку. Болотяна сова — мешканець відкритих просторів, через що, найбільшої чисельності досягає в степах і тундрі. У степовій зоні максимальної чисельності досягає у високо-трав'яному степу, часто з солончаками. У сильно освоєних степах приурочена до цілинних ділянок балок і зарослих кропивою та лободою руїн поселень і літників. У горах гніздиться в гірських степах і тундрі, однак, в значно меншій кількості, ніж в їх рівнинних аналогах. У лісовій зоні тяжіє до річкових долин, де гніздиться на відкритих ділянках.
Загальна чисельність популяції виду в Україні точно не відома; ймовірно, вона становить 850–1700 пар. З 1960-х рр. відбувається значне зниження щільності гніздування. Відносно звичайним буває тільки у роки підйому чисельності основних видів жертв — мишоподібних гризунів. Скорочення чисельності спричиняють сільгоспроботи з використанням техніки, випасання худоби, випалювання рослинності у весняний період та безпосередній відстріл мисливцями.
Гнізда влаштовує виключно на землі. Гніздо розташовується серед високої трави або під прикриттям куща. Болотяна сова на відміну від інших сов зрідка самостійно будує гніздо. В залежності від зволоження ґрунту гніздо являє собою витоптаний в траві майданчик або ямку в ґрунті діаметром 20—50 см, глибиною 1—3 см або ж пухку плоску споруду, споруджену з декількох десятків стебел трав, діаметром 30—50 см, висотою 2—4 см і глибиною 1—2 см. В кладці від 4 до 10, частіше 5—6 круглястих яєць білого забарвлення.
Відстань між гніздами різних пар в густих гніздових угрупуваннях становить 200–800 м, в менш насичених — 0,8—3 км. В лісовій зоні, як правило, одна пара болотяних сов контролює одне поле або інший обмежений лісом відкритий простір, а тому, відстань між парами коливається від 3 до 10 км. Приблизно на такій же відстані гніздяться пари на заплавах рік.
Пташенята в першому пуховому вбранні білі з рожевим відтінком і сіруватим дзьобом. Довкола очей великі чорні поля. Між очима над наддзьобком чорне пір'я, обрамлене по боках вузькими білими смугами. Під дзьобом досить довга і вузька біла пляма. Дзьоб чорний. Пухові вушка відсутні.
Включено до Червоної книги України (2009), до Конвенції з міжнародної торгівлі вимираючими видами дикої фауни і флори (CITES) (Додаток ІІ), та Бернської (Додаток ІІ) конвенцій. Разом з іншими птахами охороняється в заповідниках та національних природних парках України. Треба охороняти придатні для гніздування виду водно-болотні біотопи, проводити роз'яснювальну роботу серед мисливців.
Cú lửa[2] (tên khoa học: Asio flammeus) là một loài chim trong họ Strigidae.[3]
_Photograph_By_Shantanu_Kuveskar.jpg)
_auf_Spiekeroog_-_Nationalpark_nieders%C3%A4chsisches_Wattenmeer_(1).jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Flickr_-_Lip_Kee_(1).jpg)
_(1).jpg)
|fecha= (trợ giúp)
Cú lửa (tên khoa học: Asio flammeus) là một loài chim trong họ Strigidae.
Asio flammeus Pontoppidan, 1763
Ареал
Боло́тная сова́[1] (лат. Asio flammeus) — птица отряда совообразных с короткими ушными пучками перьев, состоящими лишь из 3—4 перьев. Сверху ржавчинного цвета с тёмными и беловатыми продольными пятнами, снизу — светлее с простыми тёмно-коричневыми стержневыми пятнами. Длина — 36 см. Распространена повсеместно, за исключением жаркого пояса. Гнездится в низменных влажных местах, обыкновенно по окраинам болот. Гнездом служит углубление в почве, выстланное иногда мхом. Кладка — в апреле (для средней России) — состоит из 3—6 белых шарообразных яиц. Пищей болотной сове служат мелкие грызуны, болотные и водяные птицы, насекомые и даже рыба.
Боло́тная сова́ (лат. Asio flammeus) — птица отряда совообразных с короткими ушными пучками перьев, состоящими лишь из 3—4 перьев. Сверху ржавчинного цвета с тёмными и беловатыми продольными пятнами, снизу — светлее с простыми тёмно-коричневыми стержневыми пятнами. Длина — 36 см. Распространена повсеместно, за исключением жаркого пояса. Гнездится в низменных влажных местах, обыкновенно по окраинам болот. Гнездом служит углубление в почве, выстланное иногда мхом. Кладка — в апреле (для средней России) — состоит из 3—6 белых шарообразных яиц. Пищей болотной сове служат мелкие грызуны, болотные и водяные птицы, насекомые и даже рыба.
短耳鸮（學名Asio flammeus），亦称短耳猫头鹰，属鸟纲鸱鸮科。
短耳鸮体型较长，长35-42厘米，耳鸮稍大而耳羽较短，胸羽为棕色，无细碎斑纹。
短耳鸮与一般的鸮类不同，常能在白昼看见，但是在阳光下飞行不稳定。夜间多食田鼠，白天多食昆虫。大多数为冬候鸟或旅鸟，少数为留鸟。
.png){kind=small}
这是一篇與貓頭鷹相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
コミミズク（小耳木菟、Asio flammeus）はフクロウ目フクロウ科に分類される鳥。
アフリカ大陸北部、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、ユーラシア大陸、西インド諸島、ガラパゴス諸島、フォークランド諸島、台湾、日本、ハワイ諸島、ミクロネシア（ポンペイ島）。
日本では冬季に越冬のため全国的に飛来する（冬鳥）。ただし、沖縄県にはあまり飛来しない。
全長38.5cm。頭部から背面の羽毛は褐色。腹面の羽毛は薄褐色で、暗褐色の縦縞が入る。
虹彩は黄色。外耳状の羽毛（羽角）が短い（小さい）ことが、和名や英名の由来。
現在、コミミズクには10亜種が認められる[1]
水辺の草原や湿地等に生息する。単独もしくはペアで生活するが、冬季には小規模な群れを形成し集団で眠る。夜行性だが、昼間に活動することもある。地上に降りたり、杭などにとまっていることが多い。鳴き声は大きく日本語圏では「ギャーウー」と聞こえる。
繁殖形態は卵生で、地表に卵を産む。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
쇠부엉이(Asio flammeus)는 올빼미과의 새이다.
몸길이는 약 38cm로 몸 전체가 황갈색이며 검은색 또는 암갈색의 세로줄 무늬가 있다. 이마에는 작은 귀깃이 있고, 눈은 노란색이다. 탁 트인 평지나 해안가 늪에 서식하며, 저녁부터 활동을 시작하나 다른 부엉이와 달리 낮에도 사냥을 한다. 주로 설치류를 잡아먹는다. 산란기는 4-5월로 흰색 알을 4-8개 낳는다. 유라시아대륙과 북아메리카의 한대와 온대 지역에 폭넓게 분포한다. 한국에서는 겨울에 볼 수 있으며 천연기념물 제324호로 지정하여 보호하고 있다.
쇠부엉이는 남극과 오스트레일리아를 제외한 전 대륙에 분포한다. 유럽, 아시아, 북아메리카, 남아메리카, 카리브 제도, 하와이 제도, 갈라파고스 제도에 서식한다.
쇠부엉이(Asio flammeus)는 올빼미과의 새이다.
몸길이는 약 38cm로 몸 전체가 황갈색이며 검은색 또는 암갈색의 세로줄 무늬가 있다. 이마에는 작은 귀깃이 있고, 눈은 노란색이다. 탁 트인 평지나 해안가 늪에 서식하며, 저녁부터 활동을 시작하나 다른 부엉이와 달리 낮에도 사냥을 한다. 주로 설치류를 잡아먹는다. 산란기는 4-5월로 흰색 알을 4-8개 낳는다. 유라시아대륙과 북아메리카의 한대와 온대 지역에 폭넓게 분포한다. 한국에서는 겨울에 볼 수 있으며 천연기념물 제324호로 지정하여 보호하고 있다.
.png){kind=small}
