dcsimg

Amenazas ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Desde hace más de veinte años Raitt y Hardy (1979) establecieron que la existencia del hábitat de la chara de Beechey era precaria debido al crecimiento poblacional y el desarrollo agrícola. El bosque tropical caducifolio al norte de Culiacán y hacia el sur de Sonora, había desaparecido, excepto en algunos ríos y, era sustituido con cultivos y pastizales artificiales. En la década de los 1970s se aceleró el clareo del bosque. La vegetación secundaria es buen hábitat para la chara de Beechey pero, si el bosque es transformado tan severamente, no es posible que sobrevivan las mismas. Aunque forrajean en claros repentinamente, prefieren el borde y se retiran al interior del bosque para sus demás actividades incluyendo la reproducción. Debido a esto lo consideraron como "amenazado, si no es que en peligro de extinción en las décadas subsecuentes".

Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie

El bosque tropical caducifolio es el ecosistema que más aceleradamente está siendo transformado a usos agrícolas, lo cual se debe principalmente al crecimiento de los distritos de riego en las planicies costeras. En las zonas afectadas existe erosión del suelo, empobrecimiento de los mantos freáticos y disminución de la precipitación pluvial, lo cual afecta regionalmente a los sistemas productivos y a los remanentes de bosque y sus especies. La superficie original (potencial) de los bosques tropicales caducifolios era de un 8% del territorio nacional, en los estados de Sonora y Sinaloa los remanentes son del 15% de este porcentaje, algo así como 3 millones de hectáreas (Challenger 1998).

Refugios

No hay información disponible de los últimos 20 años.
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Biología ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Historia de vida

La unidad social básica es una pareja de adultos (hembra y macho) y de 1-3 aves más, el promedio en 20 grupos fue de 3.4 individuos. Las edades de las aves que acompañan a la pareja nuclear varían, pero predominan los de 1 año de edad. En la estación reproductiva los grupos parecen cohesivos y estables en membresía, todos los miembros participan en el cuidado de los pollos. Los grupos se mantienen en el invierno. También puede haber intercambio de miembros en grupos y de disolución de alguno. Los grupos de la estación reproductiva son más pequeños que en las otras charas del subgénero Cissilopha, de 2-5 mientras que en las otras son de 12 en promedio. Solamente realizan un intento de anidar por temporada a diferencia de las otras charas que tienen dos o más (Raitt y Hardy 1979)
En comparación con las otras especies de Cissilopha, las charas de Beechey tienen un menor grado de sociabilidad, tienen menos nidos por grupo y ocurren en menor densidad. Estas características parecen estar interconectadas y relacionadas con su existencia en un ambiente más severo que el ocupado por las otras charas. El clima es más seco y la estación seca es más larga (más de 6 meses), lo cual debe repercutir por los menores recursos alimenticios y más estacionales y, por lo tanto, debe ser más difícil sostener concentraciones sociales mayores y múltiples nidos (Raitt y Hardy 1979).


Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

La mayor parte de la información sobre la especie proviene de estudios realizados entre 1974-78 por R. J. Raitt, J. W. Hardy y asociados, quienes reportaron que esta especie era residente común a bastante común, aunque en Sonora se reporta como rara y muy local (Russell y Monson 1998). Son tímidas, relativamente calladas, difíciles de observar y de seguir en el bosque denso (Raitt y Hardy 1979). Tienen fuertes tendencias a formar grupos no mayores de seis individuos que incluyen una pareja de adultos anidando. Las otras aves pueden ayudar trayendo comida a los polluelos o cuidando de los depredadores (Hardy 1961, Russell y Monson 1998). Sus características como el relativamente gran tamaño corporal, territorios grandes y el bajo éxito reproductivo se ligan a la baja disponibilidad de alimento en un clima generalmente seco y severo estacionalmente (Raitt y Hardy 1979).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Biología de poblaciones ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Tamaño poblacional

Tienen una biomasa baja en el ecosistema comparados con otras charas, como de 10 individuos/km2 (1.95 kg/km2) mientras que en C. yucatanica la biomasa es de 70/km2 y en C. s. sanblasiana es de casi 170 /km2 (Raitt y Hardy 1979).

Reclutamiento

El tamaño de la nidada varía entre 3 y 5 huevos (promedio = 4.2) y el número de polluelos es de 1-5 (promedio = 3.2). El número promedio de volantones por grupo por año es de 2.3. Usando el método de Mayfield (1961 y 1975 en Winterstein y Raitt 1983) la probabilidad de lograr un volatón en los nidos tempranos es de 31%, mientras que esta probabilidad en un nido tardío (cuando ya ha empezado la época de lluvias) era sólo del 17% (Winterstein y Raitt 1983).
Aparentemente, en las charas de Beechey ocurren tanto parejas que regularmente tienen ayudantes y otras que no (Raitt et al. 1984). Varios grupos tuvieron continuidad año con año, mientras que otros se disolvieron debido a la destrucción de su hábitat y de otros que se disolvieron no se supo la causa, aunque puede haber sido la muerte de uno de los adultos. La mayoría de los cambios en la composición de los grupos se debían al reclutamiento de los jóvenes más que intercambio entre grupos. De los 46 individuos que se integraron a los grupos, 35 eran hijos de las parejas respectivas de ese grupo y sólo 11 inmigraron. De las 84 aves que desaparecieron de sus grupos, 75 desaparecieron permanentemente del área de estudio y 7 se juntaron a otros grupos conocidos, los otros dos se observaron pero no se pudieron asignar a un grupo en particular. Adultos de ambos sexos predominaron entre los individuos que se movieron a diferentes grupos (8 de 11). Cinco de esos adultos lograron hacerse anidantes en los nuevos grupos y los otros 3 fueron ayudantes. Solamente se encontró un caso de posible apareamiento entre parientes cercanos (Raitt et al. 1984).


Categoria de edad, tamaño o estadio

Los juveniles tienen de 0-3 meses y el plumaje suave, las charas del "primer año" son de los 3-15 meses, las cuales ya tienen la coloración adulta pero retienen las cobertoras primarias y las timoneras del plumaje juvenil; "después del primer año" ya no se pueden distinguir por plumaje (Peterson 1991). Tomando en cuenta el color amarillo del pico (que luego cambia a negro) y del iris (que de café cambia a amarillo), se pueden reconocen tres aspectos por las siguientes edades/etapas: los de un año (pico amarillo, iris café), los de dos años (pico negro, iris café), y los adultos de 3 o más años (pico negro, iris amarillo) (Hardy 1973). Esta retención de caracteres "juveniles" parece importante para permitir mayor integración en los grupos y menos agresión (Hardy 1974a).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Comportamiento ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Las voces de los Cissilopha tienen muchos componentes típicos de las urracas de la "línea ornamentada", como la llamada de campana, el platicado rápido y la llamada de temor inflexionada hacia abajo (Hardy 1969). Son un "ahhr" o "ohhr" o "tchaah" fuerte, estridente, metálico o ligeramente rasposo, repetido; un "ownk" ronco un poco como campana generalmente duplicado; un rasposo "ehhr ehhr" y un carrasposo "rowhr" (Howell y Webb 1995).
Las charas de Beechey rara vez emiten vocalizaciones diferentes a los graznidos rasposos. Sus voces son variables en cadencia, amplitud y configuración, difieren poco entre individuos y más dependiendo del contexto o el nivel de motivación, se parecen a los de los cuervos más que los del mismo Corvus sinaloa que es simpátrico y el cual suena más agudo. Una variante es el graznido con trino que hacen como llamada de alarma social. El canto sotto voce es común en un contexto de cortejo, es complejo y melodioso. Hacen otras llamadas pero son muy raras, como una llamada de contacto (suave como de marimba) "clock clock clock". En cautiverio hay una "llamada de sorpresa" o como de haber encontrado alimento, que es un "puk" melancólico (Hardy 1979). Posiblemente, el tamaño del repertorio está relacionado a la complejidad visual del hábitat y en esta especie, donde es menos complejo, no es necesario un amplio repertorio como en las otras especies que dependerían más de él. Posiblemente, el reducido repertorio también esté relacionado con un grado menor de sociabilidad que se presenta en las charas de Beechey (Hardy 1979). En situaciones de confinamiento los machos adultos son muy intolerantes a la presencia de otros machos, de manera que no se pueden dejar en la misma jaula (Hardy 1974a).


Ámbito hogareño

El ámbito hogareño de los grupos es de 20-43 Ha. La distancia entre nidos en 1974 fue de 558 m. lo que indica un ámbito hogareño de unas 24 ha. En 1976 los nidos estuvieron más esparcidos (660 m) con 34 ha de promedio. Dividiendo el área total entre los grupos da una estimación de un ámbito hogareño de 18 ha en 1974, pero 43 ha en 1975 y 38 ha en 1976. Los ámbitos hogareños corresponden a territorios, ya que son áreas exclusivas del grupo en cuestión. La movilidad dentro del ámbito hogareño es muy alta (Raitt y Hardy 1979). A diferencia de la chara pecho rayado de Florida (Aphelocoma coerulescens), en la chara de Beechey no existe la tendencia a tener un territorio más grande conforme el tamaño del grupo es mayor. Los ayudantes alcanzan el estatus de reproductivos dispersándose a otro grupo o permaneciendo con su grupo natal y no hay diferencias en este patrón entre los sexos (Raitt et al. 1984).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Conservación ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Aunque no se ha reportado recientemente, las charas de Beechey pueden estar presentes en algunas reservas ya decretadas como el Área de Protección de Flora y Fauna Sierra de Álamos-Río Cuchujaqui (92,889 ha) en Sonora, o la Reserva Ecológica Mineral de Nuestra Señora (1276 ha) en Sinaloa, o bien, en el área propuesta Mesa de Cacaxtla (100,000 ha) en Sinaloa (Challenger 1998). Sin embargo, sería necesario determinar si en estas áreas hay poblaciones viables de esta especie. De cualquier forma, hacen falta más áreas protegidas en el bosque tropical caducifolio del Pacífico de México donde concurren varias especies endémicas. Adicionalmente a los esfuerzos in situ, las charas de Beechey, por sus hábitos omnívoros, pueden mantenerse en cautiverio como salvaguarda en caso de enfermedades u otros problemas con la especie.
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Descripción ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Chara grande, de 35 a 40 cm y 195 g en promedio (Raitt y Hardy 1979). Cresta eréctil desigual, casi siempre aplastada. Adultos con cabeza y las partes inferiores negras, partes superiores púrpura subido, ojos amarillos, pico negro, patas amarillo-carne. Juveniles con cabeza y pecho negruzcos, haciéndose más gris ceniza en el resto de las partes inferiores, partes superiores azul opaco, alas y cola púrpura intenso, ojos cafés que se vuelven amarillos hasta el tercer invierno, pico amarillento que se vuelve negro por el tercer invierno (Howell y Webb 1995). La cresta aparece en el plumaje juvenil como un copete prominente supraorbital que después prácticamente desaparece en la primera muda prebásica. En los plumajes posteriores de adulto la cresta sólo aparece como un vestigio (Hardy 1969).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Distribución ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Actual

MEXICO / SINALOA

Labrados, Mazatlán, 18 km N Mazatlán, Nayarit, 6 mi N Acaponeta, San Blas.

Histórica-actual

MEXICO

Distribución histórica: Residente en la vertiente del Pacífico, desde el sur de Sonora al norte de Nayarit (AOU, 1998), en las vecindades de San Blas (Howell & Webb, 1995). A pesar de que la chara de Beechey y la chara de San Blas (C. sanblasianus) han sido reportadas las dos en la localidad de San Blas no se encuentran en contacto frecuentemente y no se han reportado nunca híbridos entre los dos, por lo que su estatus como especies biológicas diferentes se considera ratificado (Selander & Giller, 1959).

Distribución actual: No hay información reciente de las poblaciones de estas charas, pero por las modificaciones severas que ha sufrido el hábitat, posiblemente han quedado fragmentadas en su área de distribución y permanecen relativamente aisladas y más pequeñas. San Blas (Estero de los Negros).

MEXICO / SONORA

Alamos, 10 mi NE Alamos, 2 mi E Guirocoba, Agua Marin, 8.3 mi WNW Alamos, cerca de Los Alamos, Chinobampo, Quiriego y Los Algodones (Russell & Monson, 1998).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Ecología ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Se organizan en grupos de 2 a 6 individuos en territorios de 20-43 ha. Cada grupo consiste de una pareja núcleo de aves anidantes y un número variable de ayudantes no reproductivos, generalmente jóvenes de años anteriores que permanecen en su territorio natal y, ocasionalmente, aves que inmigran de territorios vecinos. Todos los miembros del grupo ayudan a construir el nido, a alimentar y defender a los polluelos y volantones y a defender el nido y el territorio (Winterstein y Raitt 1983).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Estado de conservación ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
NOM-059-SEMARNAT-2001

A amenazada




NOM-059-SEMARNAT-2010

P en peligro de extinción




Otras clasificaciones de riesgo

Amenazado (Raitt y Hardy 1979)

license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Estrategia trófica ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Forrajean desde lo bajo hasta lo alto del dosel, a menudo cerca o en el suelo y atienden tropas de hormigas guerreras (Howell y Webb 1995). De acuerdo a Hardy (1974b) en las charas de Beechey no se ha observado este hábito, pero como las otras 3 especies del subgénero Cissilopha (C. sanblasiana, C. yucatanica y C. melanocyanea) sí son seguidoras de hormigas guerreras y ellas son el principal participante de entre las especies que se juntan en estos grupos aprovechando el alimento que a su paso van espantando las hormigas, es probable que también las charas de Beechey lo practiquen.
Su mayor tamaño les permite un rango mayor de tamaños de presas (Raitt y Hardy 1979). En 11 estómagos se observó lo siguiente: 2 mamíferos ( uno posiblemente Reithrodontomys). lagartijas (Anolis y otra), coleópteros (Cerambícidae y Curculionidae entre otras), lepidópteros (larvas de Geometridae), ortópteros, arañas, caracoles y semillas (maíz, avena y otras). De observaciones forrajeando se encontró lo siguiente: lagartijas (llevando a los polluelos) e invertebrados como mosquitos, termitas y hormigas, cucarachas, cigarras, Lepidoptera adultos de varios tipos, muchos insectos no identificados y, especialmente, larvas de Geometridae (debido a un brote una semana antes de que empezaran las lluvias). La materia vegetal consumida incluía desechos de granos que encuentran a los lados del ferrocarril, maíz en el suelo o en campos, mangos de los árboles o de los tiraderos, frutas inmaduras en la base de las Ceiba, higos silvestres, bayas de árboles y arbustos y tortillas de los tiraderos (Raitt y Hardy 1979).
Los lugares y formas de forrajear también variaron. Forrajeaban dentro del bosque y en sus bordes, en los cultivos, en los frutales y a lo largo del derecho de la vía del ferrocarril. En el suelo o en los árboles y menos en los arbustos. Tomaron las lagartijas, invertebrados y frutas del follaje y ramas, buscaban en grietas, bajo la corteza, en las bromelias epífitas, en la hojarasca y. aún siguiendo en vuelo a las termitas (Raitt y Hardy 1979).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Hábitat ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Frecuenta el interior y borde del bosque así como vegetación secundaria como palmares de cocoyule (Orbignya cohune) y manglares. Los hábitats de C. beecheii y C. sanblasianus son adyacentes en San Blas Nayarit pero C. sanblasianus frecuenta ambientes menos secos. Sin embargo, cuando no están en contacto estas dos aves frecuentan más variedad de hábitats (Selander y Giller 1959). Las características del hábitat en el centro de su área de distribución (6 km N Mazatlán) son: 61 árboles por ha en promedio, con altura promedio de 7.5 m, 168 arbustos por ha promedio. La especie de árbol más importante en su hábitat es Trichilia trifolia, mientras que otros árboles importantes son Zizyphus amole, Guazuma ulmifolia, Ceiba acuminata, Tabebuia rosea, Morisonia americana y Caesalpinia eriostachys, Cochlospermum sp. y Ficus sp. (Raitt y Hardy 1979).

Macroclima

Se encuentran en zonas tropical y subtropical inferior, de los 0 a los 700 msnm (AOU 1998). Se caracterizan por inviernos secos y moderados, con temperatura media mínima ene-feb de 7°C, y veranos húmedos y calientes, con temperatura media máxima de julio a sep de 30°C. La media de lluvia anual es 805 mm pero está delimitada a un periodo de seis meses, por lo que hay dos estaciones y hábitats durante el año. De diciembre a mediados de junio no hay lluvias, el bosque casi no tiene hojas verdes. A la estación seca le sigue un periodo de transición de 2-3 semanas con lluvias irregulares. En la estación húmeda llueve diario y fuerte, desde fines de junio hasta fines de octubre; julio, agosto y septiembre en promedio tienen unos 200 mm de lluvia. A tres semanas después que inician las lluvias los árboles y arbustos ya tienen un follaje verde denso y también hay un sotobosque tupido (Winterstein y Raitt 1983).

Tipo de ambiente

Bosque tropical caducifolio y manglares (Howell y Webb 1995, AOU 1998). Aunque se han colectado en matorral espinoso, no es su hábitat usual (Russell y Monson 1998).

Uso de hábitat

Por ser un ave residente, debe estar todo el año en los bosques de altitud baja y no se conoce que realice movimientos estacionales. Tiene hábitos de amplio rango y ocurrencia esparcida. La mayoría del tiempo se queda dentro del bosque, pues es donde forrajean, anidan, pernoctan y descansan, aunque también les atraen de vez en cuando las modificaciones en el hábitat como tiraderos de basura, cultivos de mango y caminos (Raitt y Hardy 1979).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Relevancia de la especie ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Relevancia de la especie

Endémica a México y de distribución restringida en el noroeste. Las estrategias reproductivas comunales o los ayudantes en el nido y el alto desarrollo social que son característicos de las urracas y charas del Nuevo Mundo (Hardy 1969) hacen a este grupo de mucho interés científico.
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Reproducción ( Spanish; Castilian )

provided by Conabio
Los huevos son de color vináceo marcados con café rojizo (Howell y Webb 1995). En cuanto a la población de Sonora, se han encontrado nidos entre el 4-15 de junio en tres años diferentes; los 9 nidos (de 11) tenían 9 huevos (sic), y dos tenían 4 huevos (Russell y Monson 1998).
De los estudios detallados de Raitt y Hardy (1979) se cuenta con la siguiente información. Cada grupo sólo tenía un nido activo a la vez, aunque puede haber varios intentos. Los nidos son pilas desordenadas de ramitas con una cubierta más fina. La altura promedio del nido (n=15) fue de 5.5 m. La mayoría están bien escondidos entre las Zizyphus que es perenne, o en Trichilia trifolia que son árboles que retienen las hojas secas durante esa época. Todos los miembros del grupo participan en la construcción del nido, sobre todo trayendo material y la hembra adulta es la que lo termina. Aparentemente, toda la incubación es hecha por la hembra adulta y el macho la alimenta. Todos los miembros del grupo participan en la alimentación a los polluelos.
En promedio, una chara hace una visita al nido para alimentar a los pollos cada 18 minutos, los machos adultos son los que más participan, luego las hembras y luego los ayudantes de un año de edad, después las otras clases. Si los grupos son más grandes, se reparten las visitas y cada quien hace menos (Raitt et al. 1984). Todos los miembros del grupo ayudan a defender los polluelos, los volantones y el territorio de otros grupos. La vecindad del nido (10-12 m) es patrullada dependiendo del tamaño del grupo, en un grupo de 5 cada ave se estaciona en una esquina de un cuadrado cuyo centro es el nido y la hembra está en él. Cuando el grupo es más pequeño la hembra también se queda cerca del nido y el otra ave o aves se mueven alrededor del mismo (Raitt et al. 1984).
De acuerdo con evidencia circunstancial los depredadores más importantes son los monstruos de Gila (Heloderma horridum), una variedad de serpientes y las urracas hermosas caranegra (Calocitta colliei). Entre los depredadores de menor importancia están ardillas, halcones, búhos, cuervos y posiblemente, yaguarundis (Felis yaguarundi). La mayoría de los depredadores son alejados por los esfuerzos cooperativos de todos los miembros del grupo (Raitt et al. 1984).
Además de la depredación, la probabilidad de infectarse con larvas de mosca posiblemente también influye y produce etapas de permanencia en el nido un poco más cortas. Al parecer los jóvenes gozan de un largo periodo de cuidado como volantones en el grupo, lo cual puede mitigar las desventajas de haber dejado el nido con un peso bajo (Winterstein y Raitt 1983).


Fecundidad

Usando el método de Mayfield para calcular el éxito reproductivo (1961, 1975 en Raitt et al. 1984) la probabilidad global de que cualquier huevo produzca un volantón es de 0.29. De 99 huevos, 15 se perdieron antes de que se acabara la incubación, 13 pertenecieron a nidadas desaparecidas por completo y 2 pérdidas fueron de diferentes nidos. Como no hubo tormentas ni abandono, se presume que los 15 huevos se perdieron debido a los depredadores. Solamente 63 de los 84 huevos al final de la incubación eclosionaron. De 101 polluelos que se conoció su desenlace, 40 murieron y 61 se hicieron volantones, de los que 25 fueron depredados y 7 murieron por enfermedad (incluida el parasitismo) o de hambre, la causa de muerte de los 8 restantes se desconoce. Los nidos tardíos sufrieron más pérdidas que los tempranos (Raitt et al. 1984).
La relación entre el éxito reproductivo y el número de ayudantes no fue significativa. La tasa de sobrevivencia aumenta con la edad. La ventaja de los ayudantes de comportarse como tales es que pueden compartir los recursos del territorio en un hábitat adecuado, defendido por un grupo hasta que obtienen una oportunidad para poder reproducirse cuando se crea una vacante en algún grupo. Otros beneficios de pertenecer a un grupo son que cooperan en localizar fuentes de alimento que ocurren en agregaciones, son advertidos y ahuyentan a los depredadores entre todos (Raitt et al. 1984).


Fenología

Según los estudios de Raitt y Hardy (1979), la temporada reproductiva empieza en la estación seca (mayo) y se extiende a la de lluvias (julio-agosto). La estación reproductiva comienza con la construcción del nido a mediados de mayo y se extiende hasta mediados de agosto, que es cuando los polluelos dejan el nido. Los grupos intentan sacar adelante sólo un nido y si lo logran terminan su anidación, pero si el primer intento es fallido le puede seguir otro intento. Toda la incubación (18-19 días) y cuidado de los polluelos los hace la hembra anidante (Winterstein y Raitt 1983).
Si la incubación es de 18 días y los polluelos en el nido duran unos 25 días, las puestas más tempranas estuvieron listas en 19-27 mayo 1974, 2-22 mayo 1975 y 17-24 mayo 1976 en un área de estudio cerca de Mazatlán, Sinaloa. En cautiverio, el cortejo empieza en enero y febrero. Las puestas más tardías en Sinaloa fueron 9-11 julio de 1974 donde hubo una segunda nidada. En cautiverio, la muda era intensa en septiembre y las actividades de anidación ya habían terminado.
Los patrones de crecimiento y desarrollo de estas charas son atípicos para las paseriformes de su tamaño y para las charas sociales estudiadas hasta ahora, las tasas de crecimiento, el radio de peso volantón-adulto y el patrón de desarrollo pueden ser adaptaciones que facilitan la reproducción en un ambiente altamente estacional. Las interacciones complejas entre los recursos alimenticios y la presión de los depredadores pueden influenciar el tiempo y la duración de su periodo reproductivo (Winterstein y Raitt 1983).
Sin embargo, la comida por sí sola no explica por qué las charas no anidan un poco después para que los polluelos coincidan con la etapa más lluviosa cuando hay más alimento. Posiblemente, los depredadores componen el factor principal, pues la mayoría de las pérdidas en los nidos (78%) se les puede imputar a ellos. Las charas protegen los nidos ahuyentando cooperativamente a los depredadores a los que localizan principalmente con la vista. Posiblemente, los nidos se hacen más difíciles de defender conforme avanza la estación húmeda porque los depredadores se pueden esconder más fácilmente en el denso follaje. Los volantones se pueden esconder también más fácilmente en el follaje que en el nido y entonces hacerlos salir más temprano del nido reduce sus pérdidas (Winterstein y Raitt 1983).


Su sistema no parece tener un mecanismo que prevenga el incesto y un caso se encontró de una hembra que se apareó con su padre. Posiblemente exista una consanguinidad que explique la inusualmente alta proporción de huevos (25%) que no alcanzaron a eclosionar en el curso del estudio. Al parecer, no se presentan casos de copulaciones espurias de los ayudantes con la hembra reproductora (Raitt et al. 1984).
license
cc-by-nc-sa-2.5
copyright
CONABIO
bibliographic citation
Escalante-Piego. P. . Ficha técnica de Cyanocorax beecheii. Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
author
Escalante-Piego. P.
original
visit source
partner site
Conabio

Cyanocorax beecheii ( Asturian )

provided by wikipedia AST
08-04-2019 21:39
Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Cyanocorax beecheii ye un córvidu del xéneru Cyanocorax autóctonu de Méxicu.

Galería

Referencies

Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Cyanocorax beecheii: Brief Summary ( Asturian )

provided by wikipedia AST
08-04-2019 21:39 Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Cyanocorax beecheii ye un córvidu del xéneru Cyanocorax autóctonu de Méxicu.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Garsa de llom morat ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

La garsa de llom morat (Cyanocorax beecheii) és un ocell còrvid del gènere Cyanocorax autòcton de Mèxic.

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Garsa de llom morat Modifica l'enllaç a Wikidata
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Sgrech gefn borffor ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech gefn borffor (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod cefn borffor) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cissilopha beecheii; yr enw Saesneg arno yw Purplish-backed jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. beecheii, sef enw'r rhywogaeth.[2]

Teulu

Mae'r sgrech gefn borffor yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Brân America Corvus brachyrhynchos Brân bigfain Corvus enca
Corvus enca.jpg
Brân Caledonia Newydd Corvus moneduloides
CorvusMoneduloidesKeulemans.jpg
Brân Dyddyn Corvus corone
Corvus corone Rabenkrähe 1.jpg
Brân Hawaii Corvus hawaiiensis
Corvus hawaiiensis FWS.jpg
Brân jyngl Corvus macrorhynchos
Large billed Crow I IMG 0965.jpg
Brân Lwyd Corvus cornix
Corvus cornix -perching-8.jpg
Brân Molwcaidd Corvus validus
Naturalis Biodiversity Center - RMNH.AVES.140642 1 - Corvus validus Bonaparte, 1851 - Corvidae - bird skin specimen.jpeg
Brân Sinaloa Corvus sinaloae
Corvus sinaloae.jpg
Brân tai Corvus splendens
House-Crow444.jpg
Brân Tamaulipas Corvus imparatus
Imparatus.jpg
Cigfran Corvus corax
Corvus corax ad berlin 090516.jpg
Cigfran bigbraff Corvus crassirostris
Krkavec tlustozobý.jpg
Cigfran yddfwinau Corvus ruficollis
Brown-necked Raven - Merzouga - Morocco 07 3411 (22160964904).jpg
Ydfran Corvus frugilegus
Corvus frugilegus -Dartmoor, Devon, England-8.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Sgrech gefn borffor: Brief Summary ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech gefn borffor (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod cefn borffor) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cissilopha beecheii; yr enw Saesneg arno yw Purplish-backed jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. beecheii, sef enw'r rhywogaeth.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Purplish-backed jay

provided by wikipedia EN

The purplish-backed jay (Cyanocorax beecheii) is a bird of the crow family Corvidae, with purple feathers on its back, wings and tail, and black feathers elsewhere. It is endemic to northwestern Mexico where its habitat is mainly dry deciduous forest.[2] The International Union for Conservation of Nature has assessed it as being a "species of least concern".

Description

The purplish-backed jay is a purple and black bird with a powerful bill and a long tail. It varies in length between 35 and 41 cm (14 and 16 in) with males usually larger than females. The head, neck, upper mantle and underparts are black, and there is a small ruffled, erectile crest on the forehead. The underside of the wings and the tail are also blackish, while the remainder of the plumage is purplish-blue, being brightest on the lower part of the mantle and the rump. The bill is black and the irises and legs are yellow.[2]

Ecology

Purplish-backed jay feeding at the Henry Doorly Zoo

This jay forms small social groups consisting of an adult pair and up to three young from the previous year. They move through the forest using varying strategies to acquire the invertebrates and small vertebrates on which they feed; some insects are caught in mid air, others plucked off leaves, grubs are obtained by probing in bark and other prey by foraging through the plant litter. The birds are omnivorous and sometimes leave the forest to visit and feed in orchards, fields of grain, rubbish dumps and road verges.[2]

The groups are territorial, establishing home ranges of 25 to 43 hectares (62 to 106 acres) and defending these from neighbouring groups. They also mob and drive off predators. The birds pair for life, with pair bonding behaviours including various vocal displays, as well as mutual preening and the passing of food from one partner to the other. Although the group may contain more than one pair, only the dominant pair will normally nest in any one year. The female is assisted in building the nest by other members of the group. It is an untidy platform of twigs, and a clutch of about five eggs is laid in early May. The female incubates the eggs for about nineteen days, being fed by the male and sometimes other members of the group. The newly hatched chicks are fed by both parents and by other members of the group and fledge in about 24 days; juvenile males remain with the group for a year or so before dispersing while females may remain indefinitely with the group.[3]

Status

The total population of the purplish-backed jay is thought to be declining inline with the degradation of the dry deciduous forest where it lives. However, the decline is gradual and it has a wide range, so the International Union for Conservation of Nature has assessed its conservation status as being of "least concern".[1]

References

  1. ^ a b BirdLife International (2020). "Cyanocorax beecheii". IUCN Red List of Threatened Species. 2020: e.T22705699A137743917. doi:10.2305/IUCN.UK.2020-3.RLTS.T22705699A137743917.en. Retrieved 12 November 2021.
  2. ^ a b c Madge, Steve (2010). Crows and Jays. Bloomsbury Publishing. pp. 82–83. ISBN 978-1-4081-3169-5.
  3. ^ Power, Lindsey; Ghalambor, Cameron (2014). "Cyanocorax beecheii: Life history". Neotropical Birds Online. Cornell Lab of Ornithology. Retrieved 18 July 2016.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Purplish-backed jay: Brief Summary

provided by wikipedia EN

The purplish-backed jay (Cyanocorax beecheii) is a bird of the crow family Corvidae, with purple feathers on its back, wings and tail, and black feathers elsewhere. It is endemic to northwestern Mexico where its habitat is mainly dry deciduous forest. The International Union for Conservation of Nature has assessed it as being a "species of least concern".

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Purpurdorsa garolo ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

La Purpurdorsa garolo, Cyanocorax beecheii, estas specio de birdo de la familio de Korvedoj, kiu enhavas la korvojn, pigojn, garolojn ktp. Tiu specio estas de la genro Cyanocorax kiu karakteras pro kombino de nigro (ĉefe en kapo) kaj bluo (la korpo).

Pli precize tiu specio havas purpurbluajn plumojn en dorso, flugiloj kaj longa vosto kaj nigran plumaron en la resto de la korpo. Tiu kombino estas simila al tiu de la Jukatana garolo. Sed tiu ĉi havas flavan irison kaj ne tiom da verdecaj nuancoj en la purpurblua plumarparto.

Bildaro

Referencoj

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Purpurdorsa garolo: Brief Summary ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

La Purpurdorsa garolo, Cyanocorax beecheii, estas specio de birdo de la familio de Korvedoj, kiu enhavas la korvojn, pigojn, garolojn ktp. Tiu specio estas de la genro Cyanocorax kiu karakteras pro kombino de nigro (ĉefe en kapo) kaj bluo (la korpo).

Pli precize tiu specio havas purpurbluajn plumojn en dorso, flugiloj kaj longa vosto kaj nigran plumaron en la resto de la korpo. Tiu kombino estas simila al tiu de la Jukatana garolo. Sed tiu ĉi havas flavan irison kaj ne tiom da verdecaj nuancoj en la purpurblua plumarparto.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Cyanocorax beecheii ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

La chara de Beechey (Cyanocorax beecheii)[2]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae autóctona de México.

Estado de conservación

Purplish-backed Jay.jpg

Según BirdLife International, a pesar de que su población disminuye de forma constante, lo hace a un ritmo lo suficientemente lento como para no comprometer el estado de conservación de la especie. Se considera que el umbral crítico es cuando hay menos de 10 000 individuos maduros con una tasa de disminución superior al 10% en 10 años o tres generaciones. Es por ello, que en la Lista Roja de la UICN figura catalogado como de preocupación menor.[1]

Su hábitat supera los 20 000 km² y no presenta una gran fragmentación ni su extensión disminuye de forma significativa. Su población se estima en menos de 50 000 individuos.[1]

Referencias

  1. a b c BirdLife International (2012). «Cyanocorax beecheii». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2014.1 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 27 de marzo de 2016.
  2. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2010). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Decimocuarta parte: Orden Passeriformes, Familias Malaconotidae a Passeridae)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 57 (1): 199-205. ISSN 0570-7358. Consultado el 29 de marzo de 2019.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Cyanocorax beecheii: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

La chara de Beechey (Cyanocorax beecheii)​ es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae autóctona de México.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Cyanocorax beecheii ( Basque )

provided by wikipedia EU

Cyanocorax beecheii Cyanocorax generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Cyanocorax beecheii: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Cyanocorax beecheii Cyanocorax generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Meksikonharakka ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Meksikonharakka (Cyanocorax beecheii)[2] on varisten heimoon kuuluva varpuslintu.

Levinneisyys

Meksikonharakkaa tavataan kotoperäisenä Meksikon länsiosissa. Lajin populaatioksi arvoidaan 20 000–50 000 yksilöä ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]

Lähteet

  1. a b Cyanocorax beecheii IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 6.3.2014. (englanniksi)
  2. Maailman lintujen suomenkieliset nimet BirdLife Suomi. Viitattu 15.4.2013.
Tämä lintuihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Meksikonharakka: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Meksikonharakka (Cyanocorax beecheii) on varisten heimoon kuuluva varpuslintu.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Geai à dos violet ( French )

provided by wikipedia FR

Cyanocorax beecheii

Le Geai à dos violet (Cyanocorax beecheii) est une espèce de passereaux de la famille des Corvidae. Il est endémique au nord-ouest du Mexique où son habitat est principalement la forêt feuillue sèche.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Cyanocorax beecheii ( Italian )

provided by wikipedia IT

La ghiandaia dorsopurpureo (Cyanocorax beecheii (Vigors, 1829)) è un uccello passeriforme della famiglia dei corvidi[2].

Etimologia

Il nome scientifico della specie, beecheii, rappresenta un omaggio all'esploratore inglese Frederick William Beechey.

Descrizione

Dimensioni

Misura 35-40 cm di lunghezza, per 193 g di peso[3].

Aspetto

 src=
Due esemplari al suolo nel Nayarit.

Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto ma slanciato, con grossa testa ovale e allungata, becco forte e conico dall'estremità lievemente adunca, grandi occhi, lunghe ali digitate, coda allungata e forti zampe artigliate.

Il piumaggio è nero su testa, spalle, petto, ventre, fianchi, sottocoda e superficie inferiore della coda, mentre dorso, ali e coda sono di colore blu cobalto, più scuro su queste ultime due parti. Come intuibile dal nome comune, nell'area dorsale blu sono presenti sfumature violacee.

Il becco è di colore nero, mentre le zampe sono di colore grigio: gli occhi sono invece di colore bianco.

Biologia

 src=
Esemplare arruffa le penne in cattività.

Si tratta di uccelli diurni e moderatamente gregari, che vivono da soli, in coppie o al più in gruppetti a base familiare che contano fino a 5-6 individui (una coppia riproduttrice più i figli di una o due covate precedenti), che passano la maggior parte della giornata sparpagliati alla ricerca di cibo, muovendosi fra il suolo e i cespugli: sul far della sera, i gruppi i riuniscono fra i rami di un albero, per passare la notte al riparo dalle intemperie e da eventuali predatori. Ciascun gruppo occupa un territorio che spazia per n'estensione che va dai 25 ai 43 ettari, e che viene difeso attivamente da eventuali intrusi conspecifici.

La ghiandaia dorsopurpureo possiede un limitato repertorio vocale: questi uccelli si tengono in contatto fra loro mediante aspri gracchi piuttosto gravi, che ricordano quelli dei corvi propriamente detti.

Alimentazione

 src=
Esemplare si alimenta in cattività.

La ghiandaia dorsopurpureo è un uccello onnivoro, che si nutre di un'ampia gamma di cibi che va da quelli di origine vegetale, quali bacche, frutta e granaglie, a quelli di origine animale, come insetti (zanzare, formiche e scarafaggi fra gli altri[3]), invertebrati e larve, nonché piccoli vertebrati e uova.

Riproduzione

Si tratta di uccelli monogami, le cui coppie rimangono insieme per la vita, coi partner che rinsaldano il proprio legame facendo grooming e passandosi il cibo a vicenda.

La stagione degli amori comincia in maggio: sebbene nell'ambito di un gruppo possano esserci più coppie, è generalmente solo quella dominante a riprodursi, mentre gli altri membri aiutano i due partner nella costruzione del nido (a forma di coppa, edificato fra i rami di un albero con rametti intrecciati e foderato internamente di fibre vegetali) e nell'allevamento della prole.
All'interno del nido, la femmina depone 3-5 uova, che provvede a covare da sola per circa 19 giorni, assistita nel frattempo dal maschio, che la imbecca e tiene d'occhio i dintorni.
I pulli, ciechi ed implumi alla schiusa, vengono accuditi sia dai genitori che dagli altri membri del gruppo (che in genere sono i loro fratelli di covate precedenti): in tal modo, essi sono pronti per l'involo attorno ai 24 giorni dalla schiusa, periodo dopo il quale continuano a rimanere ancora presso il proprio gruppo d'appartenenza, non di rado aiutando a loro volta i genitori ad allevare la prole nella stagione riproduttiva successiva.

Distribuzione e habitat

 src=
GIovane (notare il becco giallo) in natura.

La ghiandaia dorsopurpureo è endemica del Messico, del quale popola la fascia costiera pacifica centro-occidentale dall'estremo sud del Sonora (area di Álamos) a sud fino al Nayarit settentrionale.

La specie è residente, coi maschi che si disperdono una volta raggiunta la maturità sessuale, andando a cercare una partner per insediarsi in un nuovo territorio, mentre le femmine rimangono presso il gruppo di nascita per un tempo indefinito, fino a quando anch'esse trovano un compagno.

L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalla foresta tropicale secca fino a 600 m di quota[3], con predilezione per le aree di ricrescita secondaria a presenza di radure cespugliose: questi animali frequentano inoltre senza grossi problemi le aree antropizzare per reperire facilmente il cibo, potendo essere avvistati in piantagioni e frutteti, parchi urbani e discariche.

Note

  1. ^ (EN) BirdLife International 2016, Cyanocorax beecheii, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020. URL consultato il 13 novembre 2017.
  2. ^ (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Corvidae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 13 novembre 2017.
  3. ^ a b c (EN) Purplish-backed Jay (Cyanocorax beecheii), su Handbook of the Birds of the World. URL consultato il 18 ottobre 2018.

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Cyanocorax beecheii: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

La ghiandaia dorsopurpureo (Cyanocorax beecheii (Vigors, 1829)) è un uccello passeriforme della famiglia dei corvidi.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Purperruggaai ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Vogels

De purperruggaai (Cyanocorax beecheii) is een vogel uit de familie der kraaien (Corvidae).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort is endemisch in het noordwesten van Mexico.

Externe link

Bronnen, noten en/of referenties
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Purperruggaai: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De purperruggaai (Cyanocorax beecheii) is een vogel uit de familie der kraaien (Corvidae).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Purpurryggig skrika ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Purpurryggig skrika[2] (Cyanocorax beecheii) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar.[3] Fågeln förekommer enbart i låglänta områden i västra Mexiko (från sydöstra Sonora och Chihuahua till Nayarit).[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]

Noter

  1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Cyanocorax beecheii Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2016-02-10
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Purpurryggig skrika: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Purpurryggig skrika (Cyanocorax beecheii) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar. Fågeln förekommer enbart i låglänta områden i västra Mexiko (från sydöstra Sonora och Chihuahua till Nayarit). IUCN kategoriserar arten som livskraftig.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Cyanocorax beecheii ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Cyanocorax beecheii là một loài chim trong họ Corvidae.[2]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ BirdLife International (2012). Cyanocorax beecheii. Sách Đỏ IUCN các loài bị đe dọa. Phiên bản 2013.2. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế. Truy cập ngày 26 tháng 11 năm 2013.
  2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Cyanocorax beecheii: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Cyanocorax beecheii là một loài chim trong họ Corvidae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

紫背冠鸦 ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科
二名法 Cyanocorax beecheii
Vigors, 1829

紫背冠鸦学名Cyanocorax beecheii),是鸦科蓝鸦属的一种,为墨西哥的特有种。全球活动范围约为85,900平方千米。该物种的保护状况被评为无危

紫背冠鸦的平均体重约为194.0克。栖息地包括亚热带或热带的红树林、亚热带或热带的旱林、亚热带或热带严重退化的前森林和亚热带或热带的(低地)干燥疏灌丛。

参考文献

 src= 维基共享资源中相关的多媒体资源:紫背冠鸦
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

紫背冠鸦: Brief Summary ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

紫背冠鸦(学名:Cyanocorax beecheii),是鸦科蓝鸦属的一种,为墨西哥的特有种。全球活动范围约为85,900平方千米。该物种的保护状况被评为无危

紫背冠鸦的平均体重约为194.0克。栖息地包括亚热带或热带的红树林、亚热带或热带的旱林、亚热带或热带严重退化的前森林和亚热带或热带的(低地)干燥疏灌丛。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

スミレヌレバカケス ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語
スミレヌレバカケス スミレヌレバカケス 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
Status iucn3.1 LC.svg 分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 鳥綱 Aves : スズメ目 Passeriformes : カラス科 Corvidae : ルリサンジャク属 Cyanocorax : スミレヌレバカケス
C. beecheii 学名 Cyanocorax beecheii 和名 スミレヌレバカケス 英名 Purplish-backed Jay

スミレヌレバカケス (学名:Cyanocorax beecheii)は、スズメ目カラス科に分類される鳥類の一種。

分布[編集]

北アメリカ(メキシコ

Sibley分類体系上の位置[編集]

シブリー・アールキスト鳥類分類
カラス上科 Corvoidea
カラス科 Corvidae
カラス亜科 Corvinae
 src= ウィキメディア・コモンズには、スミレヌレバカケスに関連するメディアがあります。 執筆の途中です この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますポータル鳥類 - PJ鳥類)。
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

スミレヌレバカケス: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

スミレヌレバカケス (学名:Cyanocorax beecheii)は、スズメ目カラス科に分類される鳥類の一種。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語