The major predation threat to muriquis is from indigenous humans. These monkeys have been hunted for food because their meat is considered a delicacy in the areas where they are found. Although some troops of muriqui may be an important food source for large predators such as jaguars, ocelots, and harpy eagles, there are not many confirmed cases of this type of predation. One troop that was observed for a decade lost only five members in that time, and only two of those five disappeared mysteriously.
(Strier, 1992)
Known Predators:
Perception Channels: tactile ; chemical
Muriqui populations are estimated to have been in the hundreds of thousands prior to the European colonization of South America. Populations of these primates are thought to have been spread throughout the continent. Today, there are fewer than 500 individuals known to persist in the scattered fragmented forests of coastal Brazil. The species is listed on the IUCN Red List of threatened species and has been considered critically endangered since the year 2000. CITES lists these animals as Appendix I, the most endangered status they have. Muriquis are also listed as endanged by the United States Fish and Wildlife Service. Efforts are being made to study this species in the attempt to develop a management plan. Without a management plan, extinction is imminent.
(Strier, 1992; Massicot, 2001)
US Federal List: endangered
CITES: appendix i
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
Muriquis are not abundant enough to have negative economic impacts, though they are primates and are succeptable to many of the same diseases humans are. Being an endangered species in a degraded situation, disease is more likely to spread.
(Strier, 1992)
Since the early 1990’s, muriquis have been targeted by eco-tourists. The popularity of South America's largest primate, particularly on the Fazenda Montes Claros Plantation, has been increasing throughout the years. Tourists bring in dollars for both the local people and the government.
This species has also been hunted by indigenous people. Its meat is considered a delicacy.
(Strier, 1992)
Positive Impacts: food ; ecotourism
Muriquis serve an important ecosystem role in dispersing seeds throughout the forest. One study showed that seeds collected from muriqui feces and then planted almost always germinated. In some cases, the seeds germinated faster than those that never passed through a muriqui digestive system.
B. arachnoides may also have some impact on predator populations, but because of its own low population size, it is unlikely that any predators rely very heavily on this species as a food source.
(Strier, 1992)
Ecosystem Impact: disperses seeds
Muriquis eat mostly fruit, leaves, flowers, and a few species of seeds. Fruit seems to be the choicest item in their diet. Due to their large size and the large number of individuals in their social groups, they can easily locate a fruit source and chase off other monkeys that are already exploiting it. Once they find a good foraging area, muriquis will often camp out, waiting for days eating leaves until the fruit is ripened.
Foods eaten include: ripened fruit, leaves, flowers, seeds of Sapucainha, seeds of Amexia-bicha, seeds of Inga, seeds of Bicuiba and seeds of Jatoba.
(Strier, 1992)
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts; fruit; flowers
Primary Diet: herbivore (Folivore , Frugivore )
Woolly spider monkeys, or muriquis, are found scattered throughout the southeast of Brazil, ranging from Bahia in the north to Sao Palo in the south. They make their home in the lonely remnants of their coastal Atlantic forest habitat. (Massicot, 2001; Strier, 1992; Moynihan, 1976)
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
The preferred habitat of Brachyteles arachnoides is the mature evergreen and deciduous lowlands of the costal Atlantic forests in Brazil. B. arachnoides is arboreal and spends most of its time in the canopy. However, muriquis are quite resilient despite their endangered status. Troops will utilized both primary and secondary growth in pristine as well as disturbed areas. Although they are highly arboreal, they will cross open ground when there are gaps within the canopy. (Strier, 1992; Massicot, 2001)
Habitat Regions: tropical
Terrestrial Biomes: rainforest
The average life expectancy of this species is unknown.
(Strier, 1992; Moynihan,1976)
The muriqui is the largest South American primate, with males weighing about 15 kg, and females about 12 kg. The head and body length has been reported as 780 mm, and the tail is about the same length. When they are seen hanging by their arms, they measure about 1.5 meters tall.
Muriquis have very long prehensile tails, which aid them in their arboreal existence. Because of the swinging nature of their movements, their thumbs have become reduced in size and are considered vestigial. Both sexes have prominent pot bellies. The coat is grayish-golden except for the face, which looks as if its been covered with soot, and the area surrounding the genitals, which tends to be much redder in color than the rest of the body. The genitals in this species are fairly conspicuous. The male has a large os penis, and the female clitoris is very long and tipped with reddish hair.
(Napier and Napier, 1985; Strier, 1992; Massicot, 2001; Monihan, 1976)
Average mass: 12-15 kg.
Average length: 780 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Average mass: 11170 g.
There does not appear to be much competition between males for mating oportunities. Often, males will wait in line for their chance to mate with a receptive female. Both males and females have multiple mating partners. Females are able to exert more choice in mates than in many primate species, because of the minimal sexual dimorphism in this species. Females also exert some mate choice when they decide what group of males to join when they disperse from their natal group at adolescence.
(Strier, 1992; Massicot, 2001)
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
The age of sexual maturity has been recorded as approximately 11 years for a female and 5.5 years for a male. Their courtship is extremely passive. There is very little agression between males, and they seem extremely tolerant of each other. The males sometimes wait in line for their opportunity to mate with a receptive female.
When it comes to choosing a mate, females are very much in charge, which is unusual for primates. Since both sexes are approximately the same size, the males cannot bully the females into giving in. After mating, gestation lasts 7-8.5 months, when the female gives birth to a single young in the dry season (May though September). A baby muriqui is born 7-8 ½ months after it is conceived.
(Strier, 1992; Massicot, 2001)
Breeding season: Most births occur during the dry season, from May to September.
Average number of offspring: 1.
Range gestation period: 7 to 8.5 months.
Range weaning age: 18 to 30 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 6 to 11 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 6 to 11 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average number of offspring: 1.
Parental care is prinicpally the business of females. Young are quite helpless when born, although able to cling to their mother's fur. For the first few weeks of life, the infant clings to its mother's side, under her arm and near the nipple. By 6 months of age, the baby rides "jockey style" on its mother's back as she goes off to forage. After 6 months, an infant muriqui will begin to assert some independence, exploring the surrounding world but never leaving its Mom’s side by more than a few feet.
After the toddler has reached a year, it will wander off for longer periods and interact with other toddlers. At times its mother will leave it while she goes to forage. The mother will call her baby back when she is done. By this time the toddler is starting to eat some on its own. This idyllic existence between mother and baby ends abruptly when weaning occurs and the mother chases off her child. Weaning time varies, from 18 to 30 months of age, averaging 24 months. Often weaning involves pecking and nipping by the mother, with loud cries from the confused baby, who may go on screaming for 15 minutes or more. The baby will often find comfort with other confused weanlings who are going through a similar experience.
In adolescence (4-6 years) the youngsters will start to move their own separate ways. The young males will attempt to make stronger bonds with the other males in the group and the young females will begin to distance themselves as they prepare to leave and join another troop.
The male role in parental care in this species has not been reported.
(Strier, 1992; Massicot, 2001)
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Protecting: Female); post-independence association with parents; extended period of juvenile learning
La mona aranya llanosa meridional (Brachyteles arachnoides) és un primat atèlid endèmic del Brasil, on viu als estats de Paraná, São Paulo, Rio de Janeiro, Espírito Santo i Minas Gerais. En portuguès se'l coneix com a mono carvoeiro, que significa mico carboner.[1][2]
És l'espècie més gran de mico del Nou Món. Els mascles mesuren uns 55–78 cm, sense comptar la cua, que mesura uns 74–80 cm, i pesen uns 9,6–15 kg. Les femelles tenen una longitud de 46–63 m, la cua de 65–74 cm i un pes de 8–11 kg.[3][4] Tenen la cua completament prènsil.
La mona aranya llanosa meridional (Brachyteles arachnoides) és un primat atèlid endèmic del Brasil, on viu als estats de Paraná, São Paulo, Rio de Janeiro, Espírito Santo i Minas Gerais. En portuguès se'l coneix com a mono carvoeiro, que significa mico carboner.
És l'espècie més gran de mico del Nou Món. Els mascles mesuren uns 55–78 cm, sense comptar la cua, que mesura uns 74–80 cm, i pesen uns 9,6–15 kg. Les femelles tenen una longitud de 46–63 m, la cua de 65–74 cm i un pes de 8–11 kg. Tenen la cua completament prènsil.
Chápan pavoučí (Brachyteles arachnoides) je ploskonosá opice (Platyrrhini) z čeledi chápanovití (Atelidae) a podčeledi chápani (Atelinae).
Primát je endemickým druhem Brazílie. Vyskytuje se v listnatých lesích na jejím jihovýchodě.
Samci mohou vážit až 15 kg, měřit mohou téměř 80 cm. Chápan patří mezi největší americké opice. Ocas je dlouhý, silný, na konci olysalý. Srst je mimo černého obličeje a rudých genitálií šedavá až zlatá. Chápani se zdržují pouze na stromech, ze kterých slézají pouze občas a velice neradi. Svůj název dostali díky chápavému ocasu, který používají jako další končetinu a s jehož pomocí se dokáží zavěsit za větve a mít všechny čtyři nohy ve vzduchu. Obratnost a způsob pohybu ve stromoví jim také vysloužila druhové jméno "pavoučí". Mezi nepřátele chápanů patří především šelmy. Tato opice se živí pouze rostlinnou potravou, například plody. Členové tlupy k sobě nejsou příliš agresivní, toto chování je patrně zapříčiněno tím, že chápan pavoučí tráví většinu času na stromech a potyčky by mohly skončit pádem.
Pohlavní dospělosti je u samic dosaženo okolo 11. roku věku, u samců okolo 5,5 roků věku. Porody probíhají v období sucha mezi květnem až zářím. Po 7−8,5 měsících gravidity se samici narodí průměrně jedno mládě. Mládě je zpočátku bezmocné, první týdny žije zachycené na matčině srsti blízko prsních bradavek, poté je zhruba od šesti měsíců nošeno na hřbetě matky. Odstav od mateřského mléka nastává okolo 18.−30. měsíce věku mláděte. Po jednom roce se začne pomalu od samice odpoutávat a vydávat se od ní na větší vzdálenosti do okolí, ovšem vždy připravené přiběhnout na matčino přivolání. Kolem 4−6 let jsou již pohlavně dospělá a odpoutávají se od matky.[2]
Kvůli ničení přirozeného prostředí těchto primátů ubývá, nebezpečí představuje těžba písku, bauxitu, žuly a jílu a další faktory, ale také sportovní lov. Populace chápanů je klesající, odhadovaný počet jedinců z roku 2005 je 1300. Přestože se chápan vyskytuje v řadě národních parků, dle IUCN jde o ohrožený druh.[3][4]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Southern muriqui na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu chápan pavoučí ve Wikimedia Commons
Chápan pavoučí (Brachyteles arachnoides) je ploskonosá opice (Platyrrhini) z čeledi chápanovití (Atelidae) a podčeledi chápani (Atelinae).
Den sydlige muriqui (Brachyteles arachnoides), også kaldet sydlig uldedderkopabe, er en art i slægten muriquier blandt vestaberne. Det er en af de største aber i den nye verden. Kropslængden er 55-61 centimeter. Den sydlige muriqui lever i regnskov langs kysten i et mindre område i det sydøstlige Brasilien. Her bevæger den sig langsomt omkring i trækronerne, hvor den æder frugt, frø og blade. Pelsen er lysebrun og tyk og tæt. Ansigtet er sort. Hænderne mangler tommelfinger.[2]
Den sydlige muriqui (Brachyteles arachnoides), også kaldet sydlig uldedderkopabe, er en art i slægten muriquier blandt vestaberne. Det er en af de største aber i den nye verden. Kropslængden er 55-61 centimeter. Den sydlige muriqui lever i regnskov langs kysten i et mindre område i det sydøstlige Brasilien. Her bevæger den sig langsomt omkring i trækronerne, hvor den æder frugt, frø og blade. Pelsen er lysebrun og tyk og tæt. Ansigtet er sort. Hænderne mangler tommelfinger.
Der Südliche Spinnenaffe (Brachyteles arachnoides) ist eine Primatenart aus der Familie der Klammerschwanzaffen (Atelidae): Er lebt im südöstlichen Brasilien und ist stark gefährdet.
Gemeinsam mit dem Nördlichen Spinnenaffen sind Südliche Spinnenaffen die größten Neuweltaffen. Sie erreichen eine Kopfrumpflänge von 45 bis 78 Zentimeter, der Schwanz ist mit 65 bis 80 Zentimetern länger als der Körper. Er ist als Greifschwanz ausgebildet und an der Unterseite der Spitze unbehaart. Männchen sind etwas größer als Weibchen, sie sind mit 12 bis 15 Kilogramm auch schwerer, Weibchen wiegen 9,5 bis 11 Kilogramm. Das Fell dieser Primaten ist gelbgrau gefärbt und kurz. Arme und Beine sind lang und schlank, im Gegensatz zu ihren nördlichen Verwandten ist der Daumen vollständig zurückgebildet.
Südliche Spinnenaffen bewohnen die – heute stark verkleinerten – Wälder an der Atlantikküste der brasilianischen Bundesstaaten Rio de Janeiro und São Paulo, in Paraná sind sie möglicherweise bereits ausgestorben. Ihr Lebensraum sind feuchte Regenwälder, wo sie bis zu einer Seehöhe von 1800 Metern vorkommen.
Südliche Spinnenaffen sind tagaktiv und halten sich meist auf den Bäumen, bevorzugt im oberen Kronenbereich, auf. Sie sind geschickte Kletterer, die sich häufig suspensorisch – an den Armen schwingend oder am Schwanz hängend – oder auf allen vieren fortbewegen.
Sie leben in Gruppen zusammen, die rund 5 bis 25 Tiere umfassen und sich aus mehreren Männchen und Weibchen zusammensetzen. Das Verhalten der Gruppenmitglieder untereinander ist sehr friedlich und kaum von Aggression geprägt. Das Streifgebiet einer Gruppe umfasst 70 bis 170 Hektar.
Südliche Spinnenaffen sind Pflanzenfresser, die sich von Blättern (rund 50 % der Nahrung), Früchten (30 %, insbesondere in der Regenzeit) und anderem Pflanzenmaterial ernähren.
Das Fortpflanzungsverhalten ist promiskuitiv, Männchen und Weibchen paaren sich mit so vielen Tieren wie möglich. Nach sieben- bis achtmonatiger Tragzeit bringt das Weibchen meist ein einzelnes Jungtier zur Welt, das nach zwei Jahren entwöhnt wird. Männchen bleiben bei Eintreten der Geschlechtsreife in der Geburtsgruppe, während die Weibchen diese zu diesem Zeitpunkt (mit fünf bis sieben Jahren) verlassen müssen.
Südliche Spinnenaffen zählen zu den gefährdeten Arten, wenngleich sie noch nicht in dem Ausmaß wie ihre nördlichen Verwandten bedroht sind. Ihr Lebensraum ist durch fortgeschrittenen Waldrodungen und starke Besiedlung stark verkleinert und zerstückelt worden. Hinzu kommt die Jagd, die auch heute noch ausgeübt wird. Der Gesamtbestand wird auf 1000 bis 1500 Tiere geschätzt, die IUCN listet die Art als „stark gefährdet“ (endangered).
Der Südliche Spinnenaffe (Brachyteles arachnoides) ist eine Primatenart aus der Familie der Klammerschwanzaffen (Atelidae): Er lebt im südöstlichen Brasilien und ist stark gefährdet.
The southern muriqui (Brachyteles arachnoides) is a muriqui (woolly spider monkey) species endemic to Brazil.
Taxonomy of muriquis is controversial because some scientists believe that they are a monotypic genus while others favor a 2-species classification system.[4]
Southern muriquis are now found only in specific areas of the Atlantic rainforest located in Brazil, South America, more specifically they are found in the Brazilian states of Paraná, São Paulo, Rio de Janeiro, Espírito Santo and Minas Gerais. This New World monkey is known locally as mono carvoeiro, which translates to "charcoal monkey".[5][6]
Muriquis are the largest New World monkeys and largest non-human native primates in the Americas. Male muriquis have a head-body length of 55–78 cm (21.5–30.5 in), with a tail of 74–80 cm (29–31.5 in) and a body weight of 9.6–15 kg (21–33 lb). Females have a head-body length of 46–63 cm (18–25 in), a tail length of 65–74 cm (25.5–29 in) and a body weight of 8–11 kg (18–24 lb).[7][8] The tails are fully prehensile.
The southern muriqui, B. arachnoides, has a solid black face, distinguishing it from the northern species, B. hypoxanthus, which has a black face mottled with pink.[9]
Southern muriqui are frugivores, which means that fruit is the preferred food type. They have been claimed to possess the most diverse fruit diet in the Atlantic, and also consume leaves and flowers.[10] The Southern muriqui can use more than one dietary type to fulfill nutrient and energy needs.[11] Muriquis play a major role in seed dispersal and are known to provide complementary foraging opportunities for tapirs.[12]
Like chimpanzees, male southern muriquis are philopatric, while females immigrate to spread genetic diversity and avoid incestuous breeding with their relatives. They preferentially eat fruit, flowers, and buds and rely on tree bark and leaves as fallback food.
Males within a community are tolerant of each other and intergroup aggression is rare.[13] Although this species is nicknamed the "hippie monkey", due to their relaxed intergroup relationships, their attitude towards outsider males is far from harmonious, as group of males was observed killing a male from outside their group (a trait shared with chimpanzees), though it is not known if this degree of aggression is natural or induced due to a lack of resources. It is unclear if Northern muriquis also exhibit this degree of aggression.[14]
This species is considered endangered because of habitat destruction, hunting pressures, and historic population declines. Only two captive populations of the southern muriqui exist. They are housed at the zoos of Curitiba and Sorocaba. The latter is located 80 km from the only long-term investigation of the southern muriqui in continuous forest, the Carlos Botelho State Park. The wild population was estimated at 1,300 in 2005.
Muriquis are the largest neotropical species and are considered a flagship species.[15]
In 2005, scientists, zookeepers, NGOs, and many others discussed priorities and strategies to protect muriquis from extinction. The Brazilian government in 2010 recognized the National Action Plan for the Conservation of Muriquis.[4]
The southern muriqui (Brachyteles arachnoides) is a muriqui (woolly spider monkey) species endemic to Brazil.
El mono araña muriqui del sur (Brachyteles arachnoides), es un primate platirrino perteneciente a la familia Atelidae endémico en Brasil. Habita en los estados brasileros de Paraná, São Paulo, Río de Janeiro, Espírito Santo y Minas Gerais. A este primate del Nuevo Mundo se le conoce en portugués como mono carvoeiro, que significa mono carbonero.[3][4]
La especie es la más grande de los monos del Nuevo Mundo (platirrinos). Los machos tienen una longitud de 55–78 cm, que excluye la cola, la cual mide de 74–80 cm y tienen un peso corporal de entre 9,6 y 15 kg. Las hembras tienen una longitud de 46 a 63 cm, la cola de 65 a 74 cm y un peso de 8 a 11 kg.[5][6] La cola es completamente prensil. Tiene el rostro de color negro, lo que le distingue de la especie, B. hypoxanthus, que habita más al norte y tiene el rostro negro moteado con manchas color rosa.
Se considera como especie en peligro de extinción en la Lista Roja de la UICN.[2] La especie se considera amenazada a raíz de la destrucción de su hábitat, la caza y la disminución en su población. Solamente existen dos grupos en cautiverio del mono araña muriqui, en el zoológico de Curitiba y el de Sorocaba, ambos en Brasil. Este último se ubica a 80 km del centro de investigación del Parque Estatal Carlos Botelho. La población libre en la naturaleza se estimó en 1.300 individuos en 2005.[7]
El mono araña muriqui del sur (Brachyteles arachnoides), es un primate platirrino perteneciente a la familia Atelidae endémico en Brasil. Habita en los estados brasileros de Paraná, São Paulo, Río de Janeiro, Espírito Santo y Minas Gerais. A este primate del Nuevo Mundo se le conoce en portugués como mono carvoeiro, que significa mono carbonero.
Brachyteles arachnoides Brachyteles generoko animalia da. Primateen barruko Atelinae azpifamilia eta Atelidae familian sailkatuta dago
Brachyteles arachnoides Brachyteles generoko animalia da. Primateen barruko Atelinae azpifamilia eta Atelidae familian sailkatuta dago
Brachyteles arachnoides • Singe-araignée laineux, Muriqui
L'Atèle arachnoïde[1] (Brachyteles arachnoides) est une espèce de singe-araignée endémique du Brésil. Ce platyrhinien est appelé localement Mono Carvoeiro, qui peut se traduire singe de charbon de bois.
Il se distingue du muriqui du Nord (Brachyteles hypoxanthus) par sa face entièrement noire, alors que son cousin du Nord présente une face noir moucheté de rose.
Il n'existe actuellement que deux populations captives de cette espèce. L'une se trouve partagée entre les zoos de Curitiba et de Sorocaba, tous deux au Brésil. L'autre est d'après une longue enquête zoologique sur ce singe dans la forêt du Parc d'État de Carlos Botelho.
Brachytèle araignée[2], Atèle araignée[2], Singe-araignée laineux[2],[3], Muriqui[2], Eroïde[3],[4].
Son aire de répartition recouvre les États brésiliens du Paraná, de São Paulo, de Rio de Janeiro, de l'Espírito Santo et du Minas Gerais.
Brachyteles arachnoides • Singe-araignée laineux, Muriqui
L'Atèle arachnoïde (Brachyteles arachnoides) est une espèce de singe-araignée endémique du Brésil. Ce platyrhinien est appelé localement Mono Carvoeiro, qui peut se traduire singe de charbon de bois.
Il se distingue du muriqui du Nord (Brachyteles hypoxanthus) par sa face entièrement noire, alors que son cousin du Nord présente une face noir moucheté de rose.
Il n'existe actuellement que deux populations captives de cette espèce. L'une se trouve partagée entre les zoos de Curitiba et de Sorocaba, tous deux au Brésil. L'autre est d'après une longue enquête zoologique sur ce singe dans la forêt du Parc d'État de Carlos Botelho.
Južni vunasti majmun pauk (lat. Brachyteles arachnoides) je vrsta primata iz porodice hvataša. Živi u kišnim šumama jugoistočnog Brazila na nadmorskoj visini do 1600 metara.
Zajedno sa sjevernim vunastim majmunom paukom najveći je među majmunima Novog svijeta. Dug je 45-78 centimetara, a rep je dug 65-80 centimetara. Mužjaci su teški 12-15 kilograma, dok su ženke lakše sa svojih 9,5 do 11 kilograma. Krzno mu je žućkasto-sive boje i kratko je. Noge i ruke su im duge su i mršave, prilagođene načinu života na stablima.
Dnevna je i arborealna životinja. Živi u skupinama sastavljenim od 5 do 25 životinja. Biljojed je, oko 50% njegove prehrane bazira se na listovima, 30% na plodovima, a ostatak čine drugi biljni dijelovi.
Poligaman je; mužjaci se često pare s više jedinki. Gestacija traje sedam ili osam mjeseci, te se najčešće rodi jedno mladunče, koje majka doji dvije godine, a spolnu zrelost postiže s pet do sedam godina. Kad postanu spolno zrele, ženke moraju napustiti skupniu unutar koje su rođene, dok mužjaci ostaju u njoj.
Južni vunasti majmun pauk (lat. Brachyteles arachnoides) je vrsta primata iz porodice hvataša. Živi u kišnim šumama jugoistočnog Brazila na nadmorskoj visini do 1600 metara.
Il murichi meridionale (Brachyteles arachnoides E. Géoffroy, 1806) è un primate platirrino della famiglia degli Atelidi.
Il loro areale è frammentato fra gli stati di Paraná e San Paolo: si tratta di animali endemici della foresta atlantica brasiliana.
Misura più di un metro e mezzo di lunghezza, di cui la metà spetta alla coda, per un peso che raggiunge i 15 kg: queste misure ne fanno una delle platirrine di maggiori dimensioni.
Il pelo è uniformemente grigio dorato, ad eccezione della faccia, che è nerastra, come se fosse coperta di fuliggine (da qui il nome comune brasiliano di mono carvoeiro, "scimmia carbone") e della zona dei genitali, dove il pelo tende al rossastro.
La coda è assai lunga, prensile e sensibile, dalla zona terminale glabra: le braccia, anch'esse molto lunghe, presentano mani a forma di uncino con pollici opponibili solo sugli arti posteriori, mentre quelli posteriori sono regrediti ed in forma vestigiale.
Il ventre è molto prominente, ed i genitali hanno grandi dimensioni sia nel maschio che nella femmina, che ha un grosso clitoride ricoperto da una rada peluria rossiccia.
Sono animali diurni ed essenzialmente arboricoli: si muovono in fila indiana nella volta della foresta, in modo tale che il primo esemplare testa i rami migliori per procedere e si evitano movimenti casuali che potrebbero portare a cadute e ferimenti anche gravi. Il movimento fra i rami avviene tramite brachiazione, con la coda che funge da quinto braccio.
Le femmine hanno un ruolo importante nella vita dei gruppi: avendo grossomodo le stesse dimensioni dei maschi, questi ultimi non possono sottometterle con la forza. I gruppi tendono a non suddividersi mai in sottogruppi, come accade ad esempio nelle scimmie ragno, ma restano sempre uniti e si muovono assieme alla ricerca di cibo. I combattimenti fra animali sia dello stesso gruppo che di gruppi diversi raramente ricorrono alla violenza, probabilmente perché trattandosi di animali arboricoli è molto facile per loro cadere da grandi altezze.
Questi animali sono stati cacciati in massa dall'uomo: i primi europei si fermavano sulle coste brasiliane all'unico fine di ucciderne in quantità, per fare una buona scorta di carne. Al giorno d'oggi, rimangono meno di 500 esemplari di questa specie, frammentati in numerosi gruppi anche molto distanti fra loro.
Si nutrono di frutta, foglie, fiori ed alcune specie di semi (Bicuiba e Jatoba): quando un gruppo trova una fonte di cibo, come ad esempio un grosso albero da frutto, tende a scacciare tutte le altre specie animali che si trovano nelle vicinanze di questa al fine di eliminare ogni forma di concorrenza. Qualora invece il gruppo trovi una fonte di cibo non ancora matura, i vari esemplari si accampano nei pressi di quest'ultima, mangiando foglie in attesa che i frutti maturino al punto giusto.
Il periodo riproduttivo cade durante la stagione secca, fra marzo e settembre. I maschi non competono per potersi accoppiare, ma spesso aspettano semplicemente che una femmina recettiva gli si avvicini, a volte messi in fila: vi è una certa promiscuità, in quanto sia le femmine che i maschi si accoppiano con più esemplari.
La gestazione dura circa 8 mesi, al termine dei quali viene dato alla luce un unico cucciolo che viene accudito principalmente dalle femmine, che inizialmente si attacca al ventre materno, mentre attorno ai sei mesi si arrampica sul dorso.
I cuccioli vengono svezzati attorno ai due anni d'età: a questo punto, la madre caccia via il cucciolo, che solitamente se maschio resta nel proprio gruppo natio, mentre se femmina abbandona il gruppo per andare ad unirsi a nuovi gruppi.
La maturità sessuale viene raggiunta attorno ai 5 anni dalle femmine, mentre i maschi sono più tardivi ed impiegano circa 8 anni prima di potersi dire maturi sessualmente.
Il murichi meridionale (Brachyteles arachnoides E. Géoffroy, 1806) è un primate platirrino della famiglia degli Atelidi.
De zuidelijke spinaap (Brachyteles arachnoides) of wolspinaap is een zoogdier uit de familie van de grijpstaartapen (Atelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door É. Geoffroy in 1806.
De wolspinaap heeft een zware romp met lange armen en benen. De handen hebben haakvormige vingers, maar de duim ontbreekt. Het is de grootste aap van de Nieuwe Wereld, met een lichaamslengte van 55 tot 61 cm, staartlengte van 67 tot 84 cm en een gewicht van 9,5 tot 12 kg.
Zijn voedsel bestaat voornamelijk uit bladen.
De soort wordt ernstig bedreigd door vernietiging van de Atlantische kustbossen.
Deze soort komt voor in de tropische wouden van Zuid-Amerika, met name in het zuidoosten van Brazilië.
Bronnen, noten en/of referentiesDe zuidelijke spinaap (Brachyteles arachnoides) of wolspinaap is een zoogdier uit de familie van de grijpstaartapen (Atelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door É. Geoffroy in 1806.
Multimedia w Wikimedia Commons Muriki pajęczy[3], muriki szary[4] (Brachyteles arachnoides) – gatunek małpy szerokonosej z rodziny czepiakowatych.
Występuje na niewielkich obszarach wschodniej Brazylii, od Bahia na północy do São Paulo na południu. Czasami zamieszkują także niewielkie niewielkie lasy u wybrzeży Atlantyku. Zwierzę to preferuje wiecznie zielone nizinne lasy tropikalne. Większość życia spędzają w koronach drzew. Schodzą na ziemię, gdy chcą przejść z jednej gęstwiny drzewnej do drugiej.
Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1806 roku francuski zoolog Étienne Geoffroy Saint-Hilaire nadając mu nazwę Ateles arachnoides[5]. Jako miejsce typowe Geoffroy wskazał Rio de Janeiro w Brazylii[5].
Muriki szary jest największą małpą Ameryki Południowej. Dorosłe osobniki ponad 75 cm długości ciała i 12-15 kg wagi. Wisząc na gałęzi, łącznie z kończynami przednimi mierzą prawie 1,5 metra. Zwierzęta te posiadają bardzo długie chwytne ogony, pomagające w poruszaniu czy zwisaniu w trakcie pożywiania się[6]. Podobnie jak u innych prymitywnych naczelnych, ich kciuki są znacznie mniejsze niż u małp człekokształtnych. Zarówno samce jak i samice, mają dobrze zbudowaną klatkę piersiową. Sierść koloru żółtego, jaskrawopomarańczowego lub złotego. Okolice jasnoszarego pyska nie są pokryte włosami. Genitalia muriki są dobrze widoczne, samce posiadają dużego penisa, a samice długie wargi sromowe, pokryte czerwonawym włosiem.
Samce muriki nie konkurują pomiędzy sobą o względy jednej samicy. Ich pokazy są rzadkie i niezbyt okazałe. Nie obserwuje się agresji u zalotników. Zarówno samce jak i samice odbywają w jednym sezonie godowym wiele stosunków, jednakże samica selektywnie wybiera partnerów. Ponieważ osobniki obu płci są podobnej wielkości to samce nie mają przewagi nad samicami, dlatego nie mogą zmusić ich do stosunku (jak na przykład u goryli) Samce osiągają dojrzałość płciową po około 5,5 roku, samice po 10-12 latach. Ciąża trwa około 7-8,5 miesiąca[7]. Samica rodzi jedno młode (rzadziej dwa) pomiędzy majem a wrześniem w porze suchej. Opieka nad nim jest zadaniem matki. Jest całkowicie bezbronny, choć zdolny do utrzymania się na ciele matki podczas gdy ona przemieszcza się między drzewami. Przez pierwsze kilka tygodni umiejscawia się pod ramieniem samicy, na brzuchu w okolicy sutka. W późniejszym czasie podróżuje na grzbiecie matki. Po upływie około 6 miesięcy po raz pierwszy próbuje własnych sił, lecz nie odchodzi od matki na więcej niż kilka metrów. Po skończeniu 12 miesięcy samica zaczyna pozostawiać młode na coraz dłużej w poszukiwaniu pożywienia. Po około 18-30 miesiącach matka zaprzestaje karmienia mlekiem[8]. W tym czasie dziecko coraz częściej przebywa z rówieśnikami. Dojrzałość płciową osiąga po około 5,5-12 lat, w zależności od płci. Wtedy też młode samice próbują nawiązywać mocniejsze więzi z innymi samicami w stadzie, a młode samce przygotowują się do opuszczenia grupy[9].
Dieta muriki szarego składa się z owoców, liści, kwiatów oraz nasion niektórych gatunków roślin. Głównym składnikiem diety pozostają jednak owoce, będąc najpożywniejszym z nich. Z powodu wielkości osobników i liczebności stad, zwierzęta muszą często poszukiwać nowych obszarów żywieniowych. Jednak nie są zbyt wybredne. Podczas gdy owoce dopiero dojrzewają, muriki żywią się kwiatami i liśćmi. Dużą rolę odgrywają rodzaje roślin jak Sapucainha, Amexia, Inga, Bicuiba i Jatoba[10][7].
Muriki nie mają zbyt wielu naturalnych wrogów. Kłusownicy nie stanowią dużego problemu, ze względu na obszar występowania tego gatunku. Uważa się, że na małpy te mogą polować takie drapieżniki jak jaguary, oceloty, harpie czy duże węże. Tubylcy polują na muriki dla mięsa i skóry, lecz w tak małym stopniu by nie narażać wielkości populacji[11]. W ostatniej dekadzie XX wieku odnotowano jedynie 5 niewyjaśnionych przypadków zgonów muriki, z czego 2 z nich spowodowane były prawdopodobnie przez ataki drapieżników. Innym zagrożeniem są choroby przenoszone przez ludzi, które atakują małpy, doprowadzając w 95% przypadków do zgonu. Jest to spowodowane małą odpornością na bakterie i wirusy przywiezione przez osadników[9].
Małpy odgrywają wielką rolę w budowie lasu tropikalnego rozsiewając nasiona na dużych obszarach. Badania wykazały, że nasiona pochodzące z kału muriki szarego, prawie zawsze kiełkują po umieszczeniu w ściółce. Uważa się też, że mogą wpływać na wielkość populacji dużych drapieżników, poprzez spadek liczebności własnej populacji. Jest to jeden z podstawowych gatunków łownych ludności tubylczych. Ich mięso uważane jest za przysmak.
Od wczesnych lat 90. XX wieku wzrasta zainteresowanie fauną Ameryki Południowej. Turyści coraz częściej przekazują datki na ochronę tych stworzeń[12].
Ocenia się, że przed kolonizacją obszarów tropikalnych Ameryki Południowej przez osadników żyło kilkaset tysięcy muriki szarych. Obecnie obszar na którym występują zmniejszył się o ponad 85%. W 2001 roku żyło jedynie 500 dorosłych osobników. Przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został uznany w 2000 roku za gatunek krytycznie zagrożony (Critically Endangered) i wpisany na Czerwoną listy gatunków zagrożonych wyginięciem. Obecnie jednak od 2003 roku uważa się go jedynie za zagrożony (Endangered)[13]. Również Służba Połowu i Dzikiej Przyrody Stanów Zjednoczonych uznała muriki szarego za gatunek zagrożony wyginięciem[14]. Zwierzę to zostało także wpisane do I Aneksu Konwencji o Międzynarodowym Handlu Gatunków Zagrożonych Wyginięciem (CITES)[15].
Muriki pajęczy, muriki szary (Brachyteles arachnoides) – gatunek małpy szerokonosej z rodziny czepiakowatych.
O muriqui-do-sul (nome científico: Brachyteles arachnoides), também chamado simplesmente de mono-carvoeiro ou muriqui, é uma espécie de primata da família Atelidae e do gênero Brachyteles endêmico da Mata Atlântica brasileira. É uma das duas espécies existentes de muriqui, sendo a outra o muriqui-do-norte (nome científico: Brachyteles hypoxanthus). Ocorre principalmente nos estados do Paraná, São Paulo, Rio de Janeiro, Espirito Santo e Minas Gerais. Com quase 1,60 m de comprimento e pesando até 15 kg, o muriqui do sul é o maior primata não-humano das Américas. É uma espécie considerada como "criticamente em perigo" pela IUCN[3] e "em perigo" pelo Ministério do Meio Ambiente. Isso se deve principalmente à alta fragmentação da Mata Atlântica e à caça ilegal, que pode levar pequenas populações reduzidas à extinção rapidamente.
O muriqui-do-sul tem longos braços e uma cauda preênsil, que permite a braquiação. Ao contrário do muriqui-do-norte, sua face é negra, sem manchas esbranquiçadas, e não possui o polegar vestigial. Os testículos são volumosos, consequência de um sistema de acasalamento promíscuo.
Muriqui vem do tupi muri'ki e significa "gente que bamboleia, que vai e vem". A espécie é conhecida como "povo manso da floresta", graças a seus hábitos pacíficos e de permanência em grupo.[4][5]
É um animal dócil, de pelagem bege espessa e macia, com anel de pelos mais claros ao redor da face. Não possui polegar. A coloração da pele da face, das mãos, pés, planta da cauda e do escroto é preta. Os machos têm caninos consideravelmente mais longos que as fêmeas. De braços e pernas longos e finos, gosta de se balançar nas árvores segurando-se apenas pela cauda, que é preênsil.[1]
Os muriquis machos medem entre 55-78 cm de comprimento — sem contar com a cauda, que acrescenta mais 74-80 cm no comprimento — e podem pesar de 9,6 a 15 kg quando adultos. Os indivíduos do sexo feminino são relativamente menores, tendo entre 46-63 cm de comprimento do corpo e mais 65-74 da cauda, pesando entre 8-11 kg. Machos e fêmeas têm o ventre proeminente.
De hábitos diurnos, os muriquis geralmente vivem em altitudes que variam de 400 m a até 2.050 m de altitude[6]. Alimentam-se sobretudo de folhas, mas também podem consumir quantidades significativas de frutas, flores, cascas, bambus, samambaias, néctar, pólen, e sementes. De hábitos gregários, vivem em grupos que possuem entre 4-43 indivíduos.
Os muriquis machos, ao contrário de muitos outros primatas, passam grandes períodos de tempo juntos, sem comportamento agressivo significativo. Também não são territoriais. Extremamente ágeis chegam a dar saltos de até dez metros na copa das árvores, eles também podem dormir durante parte do dia.
Endêmico da Mata Atlântica do sudeste do Brasil (do sul da Bahia até o Paraná), sofre os efeitos do antropismo por várias vertentes:
Segundo estimativas, existiam aproximadamente cerca de 1.300 muriquis do sul vivendo no Brasil em 2005, são considerados um dos primatas mais ameaçados do mundo.
A Associação Pró-Muriqui desenvolve pesquisas com o Muriqui do Sul no estado de São Paulo (Parque Estadual Carlos Botelho) desde 1993. Este é o único estudo de longo prazo com mono-carvoeiro em florestas não-fragmentadas do Brasil. O principal foco de atuação destas pesquisas situa-se no continuum ecológico de Paranapiacaba, o maior remanescente natural do bioma Mata Atlântica ainda existente no país (210.000 hectares de floresta contínua). Promove treinamento de jovens estudantes em primatologia de campo, visando à formação de recursos humanos que serão os futuros tomadores de decisão nas áreas de conservação e pesquisa.
O Programa Muriqui, do Parque Nacional da Serra dos Órgãos, no Rio de Janeiro, acompanha grupos da espécie, estudando suas rotas e hábitos. O projeto conta com o apoio do centro de Primatologia do Rio de Janeiro, localizado em Guapimirim.[7]
Outros estudos importantes foram desenvolvidos com monos-carvoeiros existentes nas matas da fazenda Barreiro Rico, em Anhembi, no estado de São Paulo, de propriedade da família Reis de Magalhães.
Existem apenas duas populações cativas de muriquis-do-sul, ambas das quais se encontram no Brasil, no zoológico municipal de Curitiba e no zoológico de Sorocaba, com este ultimo estando localizado a 80 km do Parque Estadual Carlos Botelho, considerado um dos maiores santuários para o Muriqui do sul, e o único no qual a espécie foi devidamente estudada em um ambiente de floresta contínua.
O muriqui-do-sul (nome científico: Brachyteles arachnoides), também chamado simplesmente de mono-carvoeiro ou muriqui, é uma espécie de primata da família Atelidae e do gênero Brachyteles endêmico da Mata Atlântica brasileira. É uma das duas espécies existentes de muriqui, sendo a outra o muriqui-do-norte (nome científico: Brachyteles hypoxanthus). Ocorre principalmente nos estados do Paraná, São Paulo, Rio de Janeiro, Espirito Santo e Minas Gerais. Com quase 1,60 m de comprimento e pesando até 15 kg, o muriqui do sul é o maior primata não-humano das Américas. É uma espécie considerada como "criticamente em perigo" pela IUCN e "em perigo" pelo Ministério do Meio Ambiente. Isso se deve principalmente à alta fragmentação da Mata Atlântica e à caça ilegal, que pode levar pequenas populações reduzidas à extinção rapidamente.
O muriqui-do-sul tem longos braços e uma cauda preênsil, que permite a braquiação. Ao contrário do muriqui-do-norte, sua face é negra, sem manchas esbranquiçadas, e não possui o polegar vestigial. Os testículos são volumosos, consequência de um sistema de acasalamento promíscuo.
Muriki južný[1] (iné názvy: pavučiak muriki[1], pavučiak miriki[2]; lat. Brachyteles arachnoides) je druh z čeľade pavučiakovité, ktorý obýva pobrežné lesy v brazílskych štátoch São Paulo, Rio de Janeiro a Paraná. Z dôvodu straty prirodzeného prostredia a lovu patrí medzi ohrozené druhy. Samce tejto sivohnedej opice merajú bez chápavého chvosta 55 – 78 cm, samice 46 – 63 cm. Pavučiak muriki je aktívny cez deň a potravu tvoria listy a ovocie.[3][4]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Muriki južný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Muriki južný
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Muriki južný (iné názvy: pavučiak muriki, pavučiak miriki; lat. Brachyteles arachnoides) je druh z čeľade pavučiakovité, ktorý obýva pobrežné lesy v brazílskych štátoch São Paulo, Rio de Janeiro a Paraná. Z dôvodu straty prirodzeného prostredia a lovu patrí medzi ohrozené druhy. Samce tejto sivohnedej opice merajú bez chápavého chvosta 55 – 78 cm, samice 46 – 63 cm. Pavučiak muriki je aktívny cez deň a potravu tvoria listy a ovocie.
Brachyteles arachnoides[2][3][4] är en däggdjursart som först beskrevs av É. Geoffroy 1806. Brachyteles arachnoides ingår i släktet ullspindelapor och familjen cebusliknande brednäsor.[5][6] IUCN kategoriserar arten globalt som starkt hotad.[1] Inga underarter finns listade.[5]
Arten har en ljusbrun till guldfärgad ullig päls som är mer rödaktig nära individernas könsdelar. Som kontrast har ansiktet en svartgrå färg. Hos Brachyteles arachnoides finns tummar bara rudimentär. Djuret har en lång svans som används som gripverktyg. I käkarna förekommer små hörntänder och kindtänder som är anpassade för föda som består av blad.[7][8]
Hanar väger omkring 10 kg och honor cirka 8,5 kg.[1]
Denna primat förekommer i sydöstra Brasilien nära kusten. Arten vistas i kulliga områden och bergstrakter som ligger 600 till 1800 meter över havet. Regionen är täckt av olika slags skogar.[1]
Brachyteles arachnoides är aktiv på dagen och klättrar nästan uteseslutande i träd. Flera hannar och honor bildar flockar med 15 till 25 medlemmar. I motsats till flera andra primater är flockens hannar inte aggressiva mot varandra. Som nämnd tidigare äter denna ullspindelapa främst blad som kompletteras med frukter, frön, blommor, nektar, pollen, bark, bambu och ormbunkar.[7] Under vandringar bildar flocken ofta en linje där den första testar grenarnas lämplighet för klättring.[8]
Arten markerar reviret med urin men territoriet försvaras inte mot andra flockar. Det registrerades inte heller ömsesidig pälsvård.[7] Parningen sker 7 till 8,5 månader före den torra perioden (maj till september) och en hona parar sig med flera hannar vis versa. Honan föder bara en unge per kull. Den håller sig under den första tiden fast i pälsen nära moderns bröst. Efter cirka 6 månader kan den rida på moderns rygg. Ungen börjar efter cirka ett år med fast föda och 18 till 30 månader efter födelsen slutar honan helt med digivning.[8]
I motsats till de flesta andra primater lämnar honor flocken efter 4 till 6 år. Könsmognaden infaller efter 6 till 11 år.[8]
Wikimedia Commons har media som rör Brachyteles arachnoides.
Wikispecies har information om Brachyteles arachnoides.
Brachyteles arachnoides är en däggdjursart som först beskrevs av É. Geoffroy 1806. Brachyteles arachnoides ingår i släktet ullspindelapor och familjen cebusliknande brednäsor. IUCN kategoriserar arten globalt som starkt hotad. Inga underarter finns listade.
Khỉ nhện lông mượt,[3] danh pháp hai phần là Brachyteles arachnoides, là một loài động vật có vú trong họ Atelidae, bộ Linh trưởng. Loài này được É. Geoffroy mô tả năm 1806.[2]
Bài viết liên quan đến Bộ Linh trưởng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Khỉ nhện lông mượt, danh pháp hai phần là Brachyteles arachnoides, là một loài động vật có vú trong họ Atelidae, bộ Linh trưởng. Loài này được É. Geoffroy mô tả năm 1806.
Brachyteles arachnoides I. Geoffroy, 1806
Ареал
Паукообразная обезьяна[1][2], или мохнатая паукообразная обезьяна[2], или бурая мирики[2], или бурый брахителес[2] (лат. Brachyteles arachnoides) — примат семейства паукообразных обезьян.
Паукообразные обезьяны — одни из крупнейших приматов Нового Света. Самцы имеют в длину 55—78 см, самки 46—63 см. Хвост у самцов 74—80 см, у самок 65—74 см. Вес самцов составляет 9,6—15 кг, вес самок 8—11 кг.[3][4] Хвост хватательного типа. Лицо полностью чёрное, этим отличается от родственного вида Brachyteles hypoxanthus, имеющего на лице розовые крапины.
Этот вид является эндемиком Бразилии. Встречается в штатах Парана, Сан-Паулу, Рио-де-Жанейро, Эспириту-Санту и Минас-Жерайс. В Бразилии этот примат известен как «моно карвоэйро» (порт. mono carvoeiro, что означает «угольная обезьяна».[5][6]
Вид находится под угрозой, основной угрозой является разрушение среды обитания. В 2005 году численность вида в дикой природе оценивалась в 1300 особей. Существуют также две группы, содержащиеся в неволе — в зоопарках Куритибы и Сорокабы в Бразилии.[7]
Паукообразная обезьяна, или мохнатая паукообразная обезьяна, или бурая мирики, или бурый брахителес (лат. Brachyteles arachnoides) — примат семейства паукообразных обезьян.
褐絨毛蛛猴（Brachyteles arachnoides），又名絨毛蛛猴或捲毛蜘蛛猴，是巴西特有的一種猴子。牠們分佈在巴西的巴拉那州、聖保羅州、里約熱內盧州、聖埃斯皮里圖州及米納斯吉拉斯。
褐絨毛蛛猴與北方絨毛蛛猴不同之處是牠們的面部全部都是黑色的。
只有兩個圈養的褐絨毛蛛猴群族，分別在古里提巴及索羅卡巴的動物園內。
褐絨毛蛛猴（Brachyteles arachnoides），又名絨毛蛛猴或捲毛蜘蛛猴，是巴西特有的一種猴子。牠們分佈在巴西的巴拉那州、聖保羅州、里約熱內盧州、聖埃斯皮里圖州及米納斯吉拉斯。
褐絨毛蛛猴與北方絨毛蛛猴不同之處是牠們的面部全部都是黑色的。
남부양털거미원숭이 또는 남부무리키(Brachyteles arachnoides)는 브라질이 원산지인 무리키의 일종이다. 브라질의 파라나, 상파울루, 리우데자네이루, 이스피리투산투 그리고 미나스제라이스 주에서 발견된다. 이 신세계원숭이는 현지에서는 "모노 카보에이로"(mono carvoeiro, 번역하면 숯원숭이)라는 이름으로 불린다.
신세계원숭이 중 가장 크다. 수컷 무리키는 머리에서 발끝까지 55–78 cm이며, 꼬리는 74-80 cm이고 몸무게는 9.6-15 kg이다. 암컷은 머리에서 발끝까지 46-63 cm이며, 꼬리는 65-74 cm이고 몸무게는 8-11 kg이다.[3][4]
북부무리키(B. hypoxanthus)는 핑크색 반점의 검은 얼굴을 지닌 반면에, 남부무리키(B. arachnoides)는 반점이 없는 검은 얼굴을 지니고 있어 북부 종과 구별된다.
사육 상태에 있는 남부무리키 개체군은 겨우 2곳에 불과하다. 이들은 브라질의 쿠리치바 동물원과 소로카바 동물원에 수용되어 있다.
남부양털거미원숭이 또는 남부무리키(Brachyteles arachnoides)는 브라질이 원산지인 무리키의 일종이다. 브라질의 파라나, 상파울루, 리우데자네이루, 이스피리투산투 그리고 미나스제라이스 주에서 발견된다. 이 신세계원숭이는 현지에서는 "모노 카보에이로"(mono carvoeiro, 번역하면 숯원숭이)라는 이름으로 불린다.
신세계원숭이 중 가장 크다. 수컷 무리키는 머리에서 발끝까지 55–78 cm이며, 꼬리는 74-80 cm이고 몸무게는 9.6-15 kg이다. 암컷은 머리에서 발끝까지 46-63 cm이며, 꼬리는 65-74 cm이고 몸무게는 8-11 kg이다.
북부무리키(B. hypoxanthus)는 핑크색 반점의 검은 얼굴을 지닌 반면에, 남부무리키(B. arachnoides)는 반점이 없는 검은 얼굴을 지니고 있어 북부 종과 구별된다.
사육 상태에 있는 남부무리키 개체군은 겨우 2곳에 불과하다. 이들은 브라질의 쿠리치바 동물원과 소로카바 동물원에 수용되어 있다.
