O ñu negro o ñu de cola branca, Connochaetes gnou, é unha especie de mamífero artiodáctilo ruminante da familia dos bóvidos, subfamilia dos alcelafinos e tribo dos alcelafininos.
É unha das dúas especies que compoñen o xénero Connochaetes, sendo de tamaño lixeiramente menor que a outra especie, o ñu azul (Connochaetes taurinus).
O ñu negro é un animal endémico da África austral, onde historicamente se distribuía ampla e abundantemente. Pero no século XIX, debido á caza, á destrución do seu hábitat e ás enfermidades, a súa poboación reduciuse extraordinariamente, de xeito que en 1900 a especie estaba ao bordo da extinción.
A especie foi descrita en 1780 polo zoólogo alemán Eberhard August Wilhelm von Zimmermann,[2] baixo o nome de Antiolope gnou, na páxina 102 do segundo volume da súa obra Geographische Geschichte des Menschen und der vierfüßigen Tiere, editada en Leipzig en 1783.[3]
Posteriormente foi reclasificada no xénero Connochaetes, que describira en 1812 o seu compatriota Lichtenstein.
Non se coñecen subespecies.[2][3]
Ao longo da súa historia, a especie foi coñecida cos seguintes sinónimos:[3]
As principais características morfolóxicas do ñu negro son:[4][5]
O ñu de cola branca vive en grandes praderías (veld aberto), sabanas arboradas con acacias, matogueiras do karoo ou en bosques claros, nas proximidades da auga. A súa mesta pelaxe permítelle acceder a zonas frías en zonas montañosas con altitudes que van desde os 1.350 aos 2.150 m sobre o nivel do mar.[3][6]
Antigamente o ñu negro estaba amplamente distribuído por toda a meseta central de Suráfrica (antigas provincias do Cabo, Estado Libre de Oranxe, o sur de Transvaal e Natal).[4]
Na actualidade vive en Suráfrica, Suacilandia e Lesoto. A finais do século XIX, a excesiva caza reducira a súa poboación, anteriormente ampla, a tan só uns poucos individuos que sobrevivían en dúas granxas na provincia do Estado Libre de Oranxe en Suráfrica. Desde aquela, a protección por parte dos agricultores e das axencias de conservación permitiron que a especie se recuperara.[7]
Hoxe en día foi reintroducido en zonas da súa antiga área de distribución (Suazilandia occidental e Lesotho occidental) e en áreas de cultivo fóra da súa área de distribución natural (Namibia).[3]
Os ñus de cola branca son animais gregarios que viven en pequenos rabaños de até 20 ou 30 cabezas. Antigamente formaban grandes mandas, asociados a cebras e avestruces. Os machos teñen un terriorio, polo menos durante algunhas épocas do ano,[4] que marcan coas secrecións das glándulas que teñen na cabeza, defendéndoo contra outros machos rivais.[5]
Son sedentarios, e non fan grandes migracións como o seu conxénere o ñu azul.[5]
Coas súas longas e delgadas patas poden correr a gran velocidade (até os 90 km/h), e son característicos os seus extraordinarios brincos.[4]
Os machos son agresivos, loitando entre si na época de celo.[4]
A súa voz é un sonoro bufido bradante. Disto deriva o seu nome, do khoisan t'gnou. Ás veces tamén emiten unha especie de son asubiante.[4]
Fitófago, aliméntase principalmente de herba, prefirindo as herbas curtas das praderías do Veld,[3] aínda que tamén come algunhas plantas suculentas e follas de arbustos do Karoo e outras matogueiras. A miúdo axeóllase mentres pace.[4]
Bebe regularmente,[4], aínda que pode pasar unha semana sen facelo.
As femias alcanzan a madurez sexual entre o ano e medio e os doua anos e medio de idade, e os machos aos tres anos.
Os machos dominantes non se emparellan máis que coas femias do seu harén, e defenden ferozmente o seu territorio contra os outros machos.
A xestación dura de 8 a 8,5 meses, ao cabo dos cales as femias paren unha cría (ás veces, dúas).[5]
Observouse que as femias dun mesmo grupo paren escalonadamente durante varios días, para así asegurar a supervivencia dos pequenos. A desteta prodúcese aos 4 meses, pero os tenreiros permanecen canda a nai durante un par de meses máis, ao cabo dos cales esta pode preñar de novo.[8]
A lonxevidade do ñu negro en catividade é de até os 20 anos.[5]
Os ñus de cola branca poden ser atacados ás veces por leóns, hienas, leopardos, guepardos, licaóns e crocodilos.[8] Pero a maioría das veces escapan correndo velozmente para fuxir dos seus depredadores. Ademais, non dubidan en trucar de sentirse ameazados.
O ñu de cola branca distribuíase historicamente ampla e abundantemente por toda a África austral, onde era unha especie endémica. Pero ao longo do século XIX, debido á caza, á destrución do seu hábitat e ás enfermidades, a súa poboación reduciuse drasticamente, de xeito que en 1900 estaba ao bordo da extinción. Porén, algúns dos espécimes que sobreviviron, que se mantiveran pechados en granxas e parques zoolóxicos, ceibáronse en áreas protexidas onde se multiplicaron tan ben que, en 1975, vivían xa de novo en Suráfrica uns 3.500 ñus de cola branca. A especie foi reintroducida con éxito en áreas privadas e reservas naturais de Lesoto, Suacilandia, Suráfrica e Namibia.[6]
Segundo a UICN, o status da especie, na actualidade (2014), é de LC (pouco preocupante).[6]
O ñu de cola branca non é moi frecuente nos parques zoolóxicos. En Europa contan coa súa presenza tan só 15 parques, entre eles dous en España.[Cómpre referencia]
O ñu negro o ñu de cola branca, Connochaetes gnou, é unha especie de mamífero artiodáctilo ruminante da familia dos bóvidos, subfamilia dos alcelafinos e tribo dos alcelafininos.
É unha das dúas especies que compoñen o xénero Connochaetes, sendo de tamaño lixeiramente menor que a outra especie, o ñu azul (Connochaetes taurinus).
O ñu negro é un animal endémico da África austral, onde historicamente se distribuía ampla e abundantemente. Pero no século XIX, debido á caza, á destrución do seu hábitat e ás enfermidades, a súa poboación reduciuse extraordinariamente, de xeito que en 1900 a especie estaba ao bordo da extinción.
_Connochaetes_gnu.png)
.jpg)
