Pseudevernia furfuracea, auch Baummoos, Kleien-, Strauch- oder Elchgeweihflechte genannt, ist seinem irreführenden Namen entgegen kein Moos, sondern eine Flechte, die strauchförmig auf Bäumen wächst. Es ist die einzige Art dieser Gattung in Europa. Das Artepitheton kommt vom lateinischen Wort furfuraceus = kleienförmig.
Die Form des Baummooses kann strauchig, bärtig oder nahezu blättrig sein. Die Bänder dieser Flechte sind grau oder blaugrau. Sie sind oberseits mit korallenartigen Stiftchen (Isidien) besetzt. Die Unterseite ist jung weiß oder rosa, im Alter bläulich oder schwarz. Apothecien werden selten ausgebildet. Die Sporen sind einzellig, ellipsoid. Ihre Photobionten sind Grünalgen der Art Trebouxia simplex[1].
Diese Art ist in kühlen, gemäßigten und subtropischen Klimaten weltweit verbreitet. In Europa kommt sie von den Gebirgen Südeuropas bis Mittelskandinavien vor. Sie wächst auf der Rinde von Nadelbäumen und an Laubbäumen mit saurer Borke (vor allem an Birke), seltener auch auf Silikatgestein. In Fichtenwäldern Mitteleuropas dominiert sie oft gemeinsam mit der Blasenflechte (Hypogymnia physodes).
Das Baummoos bildet zwei verschiedene chemische Rassen aus:
Das Baummoos wird wie das Eichenmoos (Evernia prunastri) in der Parfumindustrie als „mousse des arbres“ genutzt. Es gilt als stark allergen.
Pseudevernia furfuracea, auch Baummoos, Kleien-, Strauch- oder Elchgeweihflechte genannt, ist seinem irreführenden Namen entgegen kein Moos, sondern eine Flechte, die strauchförmig auf Bäumen wächst. Es ist die einzige Art dieser Gattung in Europa. Das Artepitheton kommt vom lateinischen Wort furfuraceus = kleienförmig.
Pseudevernia furfuracea, commonly known as tree moss, is a lichenized species of fungus that grows on the bark of firs and pines. The lichen is rather sensitive to air pollution, its presence usually indicating good air conditions in the growing place. The species has numerous human uses, including use in perfume, embalming and in medicine. Large amounts of tree moss is annually processed in France for the perfume industry.
Pseudevernia furfuracea is associated with photobionts from the green algae genus Trebouxia.[2] It reproduces asexually by isidia.[3] The ontogeny of isidia development and its role in CO2 gas exchange in P. furfuracea has been investigated.[4] The preferred growing surfaces for P. furfuracea are the so-called "nutrient poor" bark trees, including birch, pine and spruce.[5]
The species has two morphologically identical varieties that are distinguished by the secondary metabolites they produce: var. ceratea Zopf. produces olivetoric acid and other physodic acids, while var. furfuracea produces physodic but not olivetoric acid. Some authors (e.g., Hale 1968[3]) have separated the chemotypes at the species level, designating the olivetoric acid-containing specimens as Pseudevernia olivetorina, but more recent literature separates them at the varietal level.[6]
Large amounts of tree moss (approximately 1900 tons in 1997) are processed in Grasse, France for the perfume industry.[7]
In ancient Egyptian embalming, P. furfuracea was found packed into the body cavity of mummies,[8][9] although it is not certain whether this was done because of the supposed preservative properties or the aromatic properties of the lichen.[10]
Soluble extracts from P. furfuracea var. furfuracea and var. ceratea, as well as specific compounds found therein, have antimicrobial activity against a variety of microorganisms.[11]
In Alfacar and Viznar, Andalucia (Spain), P. furfuracea is used for respiratory complaints. The thallus is washed and boiled for a long time to prepare a decoction that is drunk.[12]
Water extracts of this species have been shown to have a potent protective effect on genotoxicity caused by bismuth compounds such as colloidal bismuth subcitrate.[13]
Pseudevernia furfuracea has been investigated for its ability to absorb heavy metals from solution. The metal-binding biosorption for copper(II) and nickel(II) was shown to follow the Langmuir and Freundlich isotherm models, suggesting it may have potential as a biosorbent for treatment of heavy metal wastes.[14]
Because specimens of P. furfuracea tend to bioaccumulate heavy metals like Cr, Zn, Cd, Pb, Ni, Fe, Mn and Cu proportional to their concentration in airborne particulates, they may be used as a biomonitor of air quality,[15][16][17] although it has been noted that both trace metal accumulation[18] and major element accumulation[19] is partly dependent on the hydration level of the specimen. Also, the species is sensitive to ozone concentrations: ozone fumigation results in biophysical, physiological, and structural impairment of specimens.[20] P. furfuracea has also been used to monitor the levels of radionuclides such as Cesium-137 in Austria after the Chernobyl nuclear accident.[21]
In Iceland, P. furfuracea is found in only two locations and is classified as critically endangered (CR).[22]
In addition to the physodic acid mentioned above, P. furfuracea also contains 2-hydroxy-4-methoxy-3,6-dimethyl benzoic acid,[23] atranorin, oxyphysodic acid, and virensic acid.[24] Of these compounds, atranorin showed the highest inhibition of proteolytic enzymes trypsin and porcine pancreatic elastase.[24] Research suggests that the biosynthesis of both atranorin and physodic acid is influenced by the cooperation of epiphytic bacteria.[25]
A number of sterol compounds have been identified from P. furfuracea, including ergosterol peroxide, ergosterol and lichosterol.[26]
Pseudevernia furfuracea, commonly known as tree moss, is a lichenized species of fungus that grows on the bark of firs and pines. The lichen is rather sensitive to air pollution, its presence usually indicating good air conditions in the growing place. The species has numerous human uses, including use in perfume, embalming and in medicine. Large amounts of tree moss is annually processed in France for the perfume industry.
Hall karesamblik (Pseudevernia furfuracea) on samblikuliik.
Samblik kasvab ka Eestis.[1]
Hall karesamblik (Pseudevernia furfuracea) on samblikuliik.
Samblik kasvab ka Eestis.
Harmaahankakarve (Pseudevernia furfuracea) on harmahtava jäkälä, jota kasvaa havupuiden rungoilla ja oksissa. Se kasvaa röyhelöisinä tuppaina etenkin oksanhangoissa. Sen voi erottaa valkohankajäkälästä (Evernia prunastri) siitä, että harmaahankakarve on harmaa myös alapinnaltaan. Harmaahankakarve kasvaa lähes koko Suomessa. Laji viihtyy erityisesti Etelä- ja Keski-Suomessa.
Harmaahankakarve on ilmanlaadun indikaattori, ja melko herkkä saasteille.[1]
Harmaahankakarvetta käytetään hajuvesiteollisuudessa tuoksujen kiinnittymisen vaikuttavana aineosana.[2] Harmaahankakarvetta on kerätty Kreikassa balsamointiaineiden ainesosaksi. Sillä on antibioottinen vaikutus.[3]
Harmaahankakarve (Pseudevernia furfuracea) on harmahtava jäkälä, jota kasvaa havupuiden rungoilla ja oksissa. Se kasvaa röyhelöisinä tuppaina etenkin oksanhangoissa. Sen voi erottaa valkohankajäkälästä (Evernia prunastri) siitä, että harmaahankakarve on harmaa myös alapinnaltaan. Harmaahankakarve kasvaa lähes koko Suomessa. Laji viihtyy erityisesti Etelä- ja Keski-Suomessa.
Pseudevernia furfuracea est une espèce de lichens de la famille des Parmeliaceae[2]. Cette espèce se rencontre communément sur les conifères[2] notamment dans les régions boréales et montagnardes de l'Europe et de l'Amérique centrale du nord[3] . Ce lichen est notamment connu dans le domaine médical pour la guérison des blessures car il produit des anti-oxydants et des anti-inflammatoires. Il est également très réputé en parfumerie [2].
Son thalle est foliacé[3] et bicolore. Il est gris foncé sur la face supérieure et noir sur la face inférieure[2] avec des taches blanches et des canaux noirs visibles[3]. Il présente aussi des isidies servant à sa reproduction [3].
Le lichen est une symbiose entre un champignon et une algue. Pseudevernia furfuracea est en interaction avec une algue verte comme photobionte[4].
Selon BioLib (30 avril 2021)[1] :
Le lichen Pseudevernia furfuracea est soumis à des taux d'humidité changeant. Il y a de fortes variations de quantité d'eau dans son thalle, ce qui fait de lui une plante résistante à la sécheresse. C'est l'un des lichens les plus adaptés et les plus résistants à la dessiccation[4].
Pseudevernia furfuracea est une espèce de lichens de la famille des Parmeliaceae. Cette espèce se rencontre communément sur les conifères notamment dans les régions boréales et montagnardes de l'Europe et de l'Amérique centrale du nord . Ce lichen est notamment connu dans le domaine médical pour la guérison des blessures car il produit des anti-oxydants et des anti-inflammatoires. Il est également très réputé en parfumerie .
Elghornslav (Pseudevernia furfuracea) er en lavart med buskformet thallus. Gaffelgrenet med spredte, korte sidegrener. Opp til 12 cm langt. Thallus er sentralt ganske løst festet til underlaget. Farge lys grå til askegrå på oversiden, matt på undersiden og mørkere mot basis.
Vokser normalt på bartrær og løvtrær, men også på stein. Vanlig i hele landet bortsett fra i fjelltraktene.
Krog, Hildur/Østhagen, Haavard/Tønsberg, Tor: Lavflora. Norske busk- og bladlav, Oslo 1994, ISBN 82-00-41445-0
Denne biologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Elghornslav (Pseudevernia furfuracea) er en lavart med buskformet thallus. Gaffelgrenet med spredte, korte sidegrener. Opp til 12 cm langt. Thallus er sentralt ganske løst festet til underlaget. Farge lys grå til askegrå på oversiden, matt på undersiden og mørkere mot basis.
Vokser normalt på bartrær og løvtrær, men også på stein. Vanlig i hele landet bortsett fra i fjelltraktene.
Mąklik otrębiasty (Pseudevernia furfuracea (L.) Zopf) – gatunek grzybów z rodziny tarczownicowatych (Parmeliaceae)[1]. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do porostów[2].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Parmeliaceae, Lecanorales, Lecanoromycetidae, Lecanoromycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1753 r. Karol Linneusz nadając mu nazwę Lichen furfuraceus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1903 r. Wilhelm Zopf, przenosząc go do rodzaju Pseudevernia[1].
Niektóre synonimy naukowe[3]:
Nazwa polska według Krytycznej listy porostów i grzybów naporostowych Polski[2].
Występuje w dwóch odmianach[4]:
Odmiany te są identyczne morfologicznie, różnią się tylko wytwarzanymi metabolitami[5].
Plecha krzaczkowata lub listkowata, wznosząca się lub zwisająca. Jest to plecha heteromeryczna z glonami protokokkoidalnymi. Jest wielokrotnie, głęboko i nieregularnie podzielona. Odcinki plechy są lekko wypukłe, mają długość do 10 cm i szerokość do 1 cm, a brzegi podwinięte do tyłu. Górna powierzchnia ma barwę od bardzo jasnoszarej do ciemnoszarej i zazwyczaj występują na niej izydia. Są one wałeczkowate, brodawkowate lub igiełkowate, pojedynczo lub rozgałęziają się koralikowato. Na dolnej powierzchnia plecha jest rynienkowata, żyłkowana lub pomarszczona, Zazwyczaj ma barwę szaroczarną lub czarną, czasami tylko jest brunatna, różowawa lub biaława. Chwytniki występują rzadko[6].
Rozmnaża się głównie wegetatywnie poprzez izydia[5]. Apotecja z brunatnymi tarczkami mają średnicę 2-15 mm, pojawiają się jednak bardzo rzadko. W worku powstaje po 8 jednokomórkowych, bezbarwnych, elipsoidalnych zarodników o rozmiarach 7,5-10 × 4-5,5 μm[6].
Wytwarza kwas physodiowy lub kwas olivetiorowy (w zależności od odmiany) oraz kwas benzoesowy, atranorin, kwas oxyphysodiowy i kwas virensiowy[5]. Są to tzw. kwasy porostowe[6].
Szeroko rozprzestrzeniony. Najliczniej notowany w Europie i USA, ale występuje także azjatyckiej części Rosji, w Afryce i Ameryce Południowej[7]. W Polsce jest pospolity na terenie całego kraju[2]. Był gatunkiem ściśle chronionym[8], od 9 października 2014 r. został wykreślony z listy gatunków porostów chronionych[9].
Występuje w lasach i na otwartych przestrzeniach, rosnąc na korze drzew szpilkowych i liściastych, zarówno na żywych drzewach, jak i na martwym drewnie. Wyjątkowo tylko spotykany jest na podłożu skalnym[2].
Mąklik otrębiasty (Pseudevernia furfuracea (L.) Zopf) – gatunek grzybów z rodziny tarczownicowatych (Parmeliaceae). Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do porostów.
Gällav, Pseudevernia furfuracea, är en lav som växer på trädstammar och grenar, men ibland även på sten. Speciellt förekommer den på björk, gran och tall. Gällaven är en busklav, det vill säga att den har ett buskformigt växtsätt. Ett kännetecken är att bålens undersida är svart och översidan ljust gråaktig. Den snarlika slånlaven har både ljus undersida och översida. Gällav har stiftliknande isidier (utskott för asexuell förökning), men det är sällan den har apothecier.
Wikimedia Commons har media som rör Gällav.
Wikispecies har information om Pseudevernia furfuracea.
Gällav, Pseudevernia furfuracea, är en lav som växer på trädstammar och grenar, men ibland även på sten. Speciellt förekommer den på björk, gran och tall. Gällaven är en busklav, det vill säga att den har ett buskformigt växtsätt. Ett kännetecken är att bålens undersida är svart och översidan ljust gråaktig. Den snarlika slånlaven har både ljus undersida och översida. Gällav har stiftliknande isidier (utskott för asexuell förökning), men det är sällan den har apothecier.
Псевдеверния зернистая (лат. Pseudevernia furfuracea) — лишайник семейства Parmeliaceae, вид рода Псевдеверния.
Вид распространён в Европе, Азии, Северной Африке, Северной Америке. Встречается чаще на хвойных, реже лиственных видах деревьев, иногда на обработанной древесине и пнях.
Псевдеверния зернистая — листовато-кустистый лишайник. Основными органами размножения являются изидии. Апотеции развиваются редко.
Лишайник используется как сырьё для парфюмерной промышленности.
Псевдеверния зернистая (лат. Pseudevernia furfuracea) — лишайник семейства Parmeliaceae, вид рода Псевдеверния.
.JPG)
.JPG)
