Nornik apeniński[3] (Microtus savii) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, występujący w Europie Południowej[2][4].
Gatunek ten został opisany naukowo w 1838 roku przez E. de Sélys-Longchamps, jako miejsce typowe wskazane zostały okolice Pizy we Włoszech. Należy do podrodzaju Terricola. Jest blisko spokrewniony z nornikiem kalabryjskim (Microtus brachycercus), a także z wymarłymi M. henseli z Sardynii i Korsyki, i M. melitensis z Malty[4].
Nornik apeniński jest rozpowszechniony na całym Półwyspie Apenińskim z wyjątkiem skrajnego północnego wschodu i Półwyspu Kalabryjskiego, ale występuje na Sycylii. Oprócz Włoch jego zasięg marginalnie wchodzi na terytoria południowo-wschodniej Francji i południowej Szwajcarii (kanton Ticino). Spotykany od poziomu morza do 2000 m n.p.m.[4][2]
Nornik apeniński jest pospolity, dominuje w zbiorowiskach małych gryzoni na obszarze występowania i stanowi ważny pokarm dla wielu drapieżników. Na terenach uprawnych w latach urodzaju bywa bardzo liczny, jest uznawany za szkodnika. Żyje w wielu różnych środowiskach z wyjątkiem wysokich gór, gęstych lasów i obszarów bardzo piaszczystych, skalistych lub wilgotnych. Występuje w sąsiedztwie człowieka, na pastwiskach, gruntach ornych, w ogrodach i w miastach[2].
Nornik apeniński ma duży zasięg występowania, długoterminowo stabilną liczebność i występuje w obszarach chronionych. Dalsze badania taksonomiczne są potrzebne, aby określić zasięg występowania nornika apenińskiego i kalabryjskiego, a także aby określić status sycylijskiego podgatunku nebrodensis. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje nornika apenińskiego za gatunek najmniejszej troski[2].
Nornik apeniński (Microtus savii) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, występujący w Europie Południowej.
