Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Malacostraca (hoër kreefagtiges) is die grootste van die ses biologiese klasse waarin kreefagtiges (skaaldiere) opgedeel word. Die klas bestaan uit ongeveer 40 000 lewende spesies, wat in 16 ordes ingedeel word. Die meeste diere wat in die volksmond kreefagtiges genoem word, soos die tienpotiges (krewe, krappe, garnale), behoort aan die groep.
Malacostraca kom oorvloedig in alle mariene-omgewings voor, en het ook varswater en landelike habitats gekoloniseer. Hulle is gesegmenteerde diere, met 'n liggaam wat uit 20 (selde 21) segmente bestaan, wat in 'n kop, bors en buik verdeel is. In sommige spesies is die kop en bors tot een hegte stuk vergroei.
Malacostraca het koppe met ses segmente. Hulle het een paar antennes (voelers) en een paar antennules (kleiner voelers). Hulle het ook monddele. Daar is aanhangsels (genaamd maxillipeds) naby die monddele. Hulle het vyf pare looppote. Die heel eerste paar looppote is in knypers ontvorm. Daar is agt torakale segmente. Daar is ook ses abdominale segmente wat vir swem gebruik word. Lede van Malacostraca het saamgestelde oë. Hulle het 'n twee-kamer maag en 'n gesentraliseerde senuweestelsel.
Klas Malacostraca Latreille, 1802
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Malacostraca.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Malacostraca
Malacostraca (hoër kreefagtiges) is die grootste van die ses biologiese klasse waarin kreefagtiges (skaaldiere) opgedeel word. Die klas bestaan uit ongeveer 40 000 lewende spesies, wat in 16 ordes ingedeel word. Die meeste diere wat in die volksmond kreefagtiges genoem word, soos die tienpotiges (krewe, krappe, garnale), behoort aan die groep.
Malacostraca kom oorvloedig in alle mariene-omgewings voor, en het ook varswater en landelike habitats gekoloniseer. Hulle is gesegmenteerde diere, met 'n liggaam wat uit 20 (selde 21) segmente bestaan, wat in 'n kop, bors en buik verdeel is. In sommige spesies is die kop en bors tot een hegte stuk vergroei.
Los malacostráceos (Malacostraca, del griegu malakos, "blandu" y ostrakon, "concha") son el mayor subgrupu de crustáceos ya inclúin a casi tolos crustáceos más conocíos, como los decápodos (llagosta, cigala), los estomatópodos (como la galera) y el kril. Inclúin tamién al grupu de los anfípodos y isópodos (cochinillas del mugor). Describiéronse más de 42.000 especies de malacostráceos, casi los dos terceres partes de toles especies de crustáceos.[1]
La pallabra malacostraca deriva del griegu y significa "concha blanda" (malakos, blandiu y Ostrakos, concha) y, posiblemente, foi usada per vegada primera por Aristóteles, col fin d'estremar estos animales de los moluscos de concha dura, como amasueles o ostres, colos cualos confundíense naquella dómina.
El so taxonomía ye oxetu de discutiniu: esisten delles escueles qu'apuesten les categoríes de los subgrupos.
El cuerpu de los malacostráceos ta formáu por 14 segmentos (sacante nes 36 especies de leptostráceos, que tienen 15), distribuyíos en tres región o Tagmas:
Según Martin & Davis.[2] Cuidao que la taxonomía del grupu ta en desenvolvimientu, aconséyase que s'oldee con obres d'otru autores (por casu, Tree of Life, Malacostraca).
Clase Malacostraca Latreille, 1802
Los malacostráceos (Malacostraca, del griegu malakos, "blandu" y ostrakon, "concha") son el mayor subgrupu de crustáceos ya inclúin a casi tolos crustáceos más conocíos, como los decápodos (llagosta, cigala), los estomatópodos (como la galera) y el kril. Inclúin tamién al grupu de los anfípodos y isópodos (cochinillas del mugor). Describiéronse más de 42.000 especies de malacostráceos, casi los dos terceres partes de toles especies de crustáceos.
La pallabra malacostraca deriva del griegu y significa "concha blanda" (malakos, blandiu y Ostrakos, concha) y, posiblemente, foi usada per vegada primera por Aristóteles, col fin d'estremar estos animales de los moluscos de concha dura, como amasueles o ostres, colos cualos confundíense naquella dómina.
El so taxonomía ye oxetu de discutiniu: esisten delles escueles qu'apuesten les categoríes de los subgrupos.
Ali xərçənglər (lat. Malacostraca) — Buğumayaqlılar tipinin Xərçəngkimilər yarımtipinə aid sinif.
Müasir buğumayaqlıların yarımtip və sinifləri Aləmi: Heyvanlar · Yarımaləm: Eumetazoa · Bölmə: Bilateriallar · Yarımbölmə: İlkağızlılar · Tipüstü: EcdysozoaXeliserlilər yarımtipi Hörümçəkkimilər · Merostomata · PantopodlarÇoxayaqlılar yarımtipi Dodaqayaqlılar · İkicütayaqlılar · Pauropodlar · SimfillərAltıayaqlılar yarımtipi Həşəratlar · GizliçənəlilərXərçəngkimilər yarımtipi Ayaqqəlsəməlilər · Daraqayaqlılar · Sefalokaridlər · Çənəayaqlılar · Çanaqlı xərçənglər · Ali xərçənglər† Trilobitkimilər yarımtipi Trilobitlər† Marellokimilər yarımtipi Açerkostrakalar · Çiklinalar · Marrellinalar · Mimetasteridalar Ali xərçənglər (lat. Malacostraca) — Buğumayaqlılar tipinin Xərçəngkimilər yarımtipinə aid sinif.
Els malacostracis (Malacostraca) són la major classe de crustacis existent que inclou gairebé tots els crustacis més coneguts:
La paraula malacostraca prové del grec i significa "closca tova" (malakos, "tou" i ostrakos, "closca o petxina") i, possiblement, va ser usada per primer cop per Aristòtil, a fi de diferenciar aquests animals dels mol·luscs de closca dura, com les cloïsses o les ostres.
Tenen el cos format per 19 segments, cinc de cefàlics, vuit de toràcics i sis d'abdominals (set en els leptostracis[1]), i una closca que recobreix el tòrax. Cal destacar:
Amb més de 42.000 espècies descrites,[1] aquest grup ja representa uns dos terços de totes les espècies de crustacis conegudes i conté tots els exemplars que són de mida gran. Pel que fa al registre fòssil, els primers malacostracis van aparèixer en el Cambrià.
La seva taxonomia és objecte de controvèrsia i existeixen diverses escoles que disputen les categoritzacions dels subgrups.
D'acord amb la proposta de Martin i Davis[2] tot i que aquesta taxonomia està en desenvolupament i, per tant, segons la referència poden existir diferències en la classificació.
Fonamentalment la Classe Malacostraca (Latreille, 1802) es divideix en tres subclasses:
___________________________________
Inclou quatre ordres, tres d'ells extints (†):
___________________________________
Amb un sol ordre:
___________________________________
Es subdivideix en tres superordres:
Inclou tres ordres, un d'ells extint:
Inclou nou ordres:
Inclou tres ordres:
Els malacostracis (Malacostraca) són la major classe de crustacis existent que inclou gairebé tots els crustacis més coneguts:
el cranc, la llagosta, el llamàntol i l'escamarlà (decàpodes); la galera (estomatòpodes); la panerola (isòpodes); el krill (eufausiacis).La paraula malacostraca prové del grec i significa "closca tova" (malakos, "tou" i ostrakos, "closca o petxina") i, possiblement, va ser usada per primer cop per Aristòtil, a fi de diferenciar aquests animals dels mol·luscs de closca dura, com les cloïsses o les ostres.
Rakovci (Malacostraca), též „vyšší korýši“,[1] je třída obecně známých bezobratlých živočichů z kmene korýši, jako je například svinka, stínka, rak říční, krevety nebo krabi. Podle Bruscy mezi rakovce patří 40 200 známých druhů.[2]
Fylogenetické analýzy je někdy řadí do příbuznosti klanonožců (Copepoda) a rakovčíků (Mystacocarida),[3] podle novějších analýz jsou však spíše blíže příbuzní se svijonožci (Thecostraca) (společné označení Communostraca).[4] Jejich tělní stavba je však tak pozoruhodná, že byli oddělováni od ostatních korýšů (všichni ostatní byli označováni jako nižší korýši).[3] Rakovci jsou zřejmě monofyletický taxon.[3]
Tělo rakovců se skládá z 19–20 článků, přičemž cephalon se obvykle skládá z pěti článků, thorax také z pěti, pleon ze šesti nebo sedmi a na konci těla je telson. Thorax je zcela či alespoň částečně zakryt tzv. karapaxem (krunýřem). Dále mají 0–3 páry příústních nožek (maxilipodů), biramózní či vzácněji i uviramózní nebo fylopodózní hrudní končetiny (thorakopody), dále antenuly a anteny a na pleonu pleopody.[2] Samičí gonopóry jsou na šestém segmentu pereionu, samčí vždy na osmém.[3]
Většinou se uznávají dvě podtřídy:[1][2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu Rakovci ve Wikimedia Commons
Rakovci (Malacostraca), též „vyšší korýši“, je třída obecně známých bezobratlých živočichů z kmene korýši, jako je například svinka, stínka, rak říční, krevety nebo krabi. Podle Bruscy mezi rakovce patří 40 200 známých druhů.
Fylogenetické analýzy je někdy řadí do příbuznosti klanonožců (Copepoda) a rakovčíků (Mystacocarida), podle novějších analýz jsou však spíše blíže příbuzní se svijonožci (Thecostraca) (společné označení Communostraca). Jejich tělní stavba je však tak pozoruhodná, že byli oddělováni od ostatních korýšů (všichni ostatní byli označováni jako nižší korýši). Rakovci jsou zřejmě monofyletický taxon.
For alternative betydninger, se Krebs. Storkrebs (Malacostraca) er den største undergruppe af krebsdyr og omfatter de fleste dyr som ikke-eksperter opfatter som krebsdyr.
Ukendt indplacering:
Storkrebs (Malacostraca) er den største undergruppe af krebsdyr og omfatter de fleste dyr som ikke-eksperter opfatter som krebsdyr.
Die Höheren Krebse (Malacostraca) sind mit etwa 28.000 Arten die artenreichste Klasse innerhalb der Krebstiere.[1] Zu ihnen gehören neben den bekannten Krebsen wie Krabben, Hummer, Flusskrebse, Langusten und Garnelen auch die Flohkrebse, Asseln und Fangschreckenkrebse sowie verschiedene artenarme und selten vorkommende Gruppen wie die Thermosbaenacea.
Die Klasse der Höheren Krebse wird unterteilt in drei Unterklassen mit insgesamt 16 Ordnungen. Eine ausführlichere Darstellung der Systematik befindet sich in der Systematik der Höheren Krebse.
Alter und Ursprung der Malacostraca anhand des vorliegenden fossilen Materials abzuschätzen ist problematisch. Die ältesten fossilen Eumalacostraca stammen aus dem Devon[2]. Es herrscht aber Übereinstimmung darin, dass die Phyllocarida weitaus älter sind. Kambrische Fossilien, die traditionell den Phyllocarida zugerechnet werden[3], sind aber in ihrer tatsächlichen phylogenetischen Stellung äußerst umstritten. Bekannte Fossilien wie Canadaspis perfecta aus dem kanadischen Burgess-Schiefer sind mit hoher Wahrscheinlichkeit keine Phyllocarida, möglicherweise nicht einmal Crustacea[4], andere mögliche Vertreter wie Perspicaris, Plenocaris und Hymenocaris sind in ihrer Zuordnung ebenso umstritten[5]. Die ältesten in ihrer Zuordnung halbwegs sicheren Malacostraca sind die Archaeostraca, deren früheste Vertreter aus dem ausgehenden Kambrium stammen[6]. Von den nach zahlreichen phylogenetischen Modellen ursprünglichsten Malacostraca, den Leptostraca, liegen allerdings überhaupt keine fossilen Funde vor. Damit kann das tatsächliche Alter der Gruppe kaum verlässlich abgeschätzt werden[7].
Die Höheren Krebse (Malacostraca) sind mit etwa 28.000 Arten die artenreichste Klasse innerhalb der Krebstiere. Zu ihnen gehören neben den bekannten Krebsen wie Krabben, Hummer, Flusskrebse, Langusten und Garnelen auch die Flohkrebse, Asseln und Fangschreckenkrebse sowie verschiedene artenarme und selten vorkommende Gruppen wie die Thermosbaenacea.
De Högeren Kreefte(n), ok Högere Krebsen (Malacostraca) sünd mit bi 28.000 Aarden de gröttste Klass mank de Kreefte (Crustacea).[1] Dor höört so bekannte Kreefte to, as de Echten Krabben, Hummers, Söötwaterkreefte, Langusten un Granaat, man ok Flohkreefte, Kellerswiene un Biddhaupeerd-Kreefte, dorto noch roore Gruppen mit wenig Aarden, as de Thermosbaenacea.
De Högeren Kreete ehre Klasse warrt unnerdeelt in dree Unnerklassen mit alltohopen 16 Ornen.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Högeren Kreefte(n), ok Högere Krebsen (Malacostraca) sünd mit bi 28.000 Aarden de gröttste Klass mank de Kreefte (Crustacea). Dor höört so bekannte Kreefte to, as de Echten Krabben, Hummers, Söötwaterkreefte, Langusten un Granaat, man ok Flohkreefte, Kellerswiene un Biddhaupeerd-Kreefte, dorto noch roore Gruppen mit wenig Aarden, as de Thermosbaenacea.
Ang Malacostraca ay ang pinakamalaking sa anim na klase ng mga crustacean, na naglalaman ng mga 40,000 na nabubuhay na species, na hinati sa 16 na order. Ang mga miyembro nito, ang mga malacostracans, ay nagpapakita ng isang mahusay na pagkakaiba-iba ng mga form ng katawan at kasama ang crab, lobsters, ulang, hipon, krill, woodlice, amphipods, mantis hipon at marami pang ibang, mas pamilyar na mga hayop. Sila ay sagana sa lahat ng mga marine environment at may colonized freshwater at panlupa tirahan. Ang mga segment na ito ay mga hayop, na pinagkaisa ng isang pangkaraniwang plano ng katawan na binubuo ng 20 mga bahagi ng katawan (bihirang 21), at nahahati sa isang ulo, dibdib, at tiyan.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
De Malacostraca (superieure kriftachtign) vormn de grotste groep van de zes klassn van de substamme Crustacea (kriftachtign). Der leevn oengeveer 40.000 sôortn, verdêeld over 16 ordes, woaroender de krabbn, kriftn, geirnoars, pissebeddn en vele andere, minder gekende bêestn.
Ze leevn vo 't grotste dêel in zêewoater, moa sommigte leevn ook in zoet woater en ip 't land. 't Zyn gesegmenteerde bêestn, verdêeld in e kop, borststik en achterlyf met e stevig pantser (exoskelet). 't Borststik of thorax is soamngesteld uut 8 segmentn, 't achterlyf uut 6 segmentn en een ofgeplat, woaiervormig steirtstik (telson) vo rap te kunn vôortbeweegn. By vele sôortn zyn de kop- en borstsegmentn vergroeid toet e kopborststik en de vôorste pôotn ommegebouwd toet schoarn die by 't eetn wordn gebruukt. D' andere pôotn dienn vo te loopn. Under antennes en under oogn, die ip stoksjes stoan, zyn goed oentwikkeld.
Volgens World Register of Marine Species (15 moarte 2014):
Malacostraca is the lairgest o the six classes o crustaceans, conteenin aboot 40,000 livin species, dividit amang 16 orders.
Malacostraca ya iku kelas saka anggota Avertebrata kang kagolong ning filum Arthropoda, subfilum Crustacea.[1] Awaké Malacostraca lumrahé ana 14 sègmen. Wolu segmen kang kagolong sefalotoraks, nanging ana enem segmen kang mbentuk abdomen. Malacostraca dibagi dadi pirang-pirang ordho.[2]
Kelas Malacostraca Latreille, 1802
|author-link1= (pitulung) |author-link1= (pitulung) De Malacostraca (superieure kriftachtign) vormn de grotste groep van de zes klassn van de substamme Crustacea (kriftachtign). Der leevn oengeveer 40.000 sôortn, verdêeld over 16 ordes, woaroender de krabbn, kriftn, geirnoars, pissebeddn en vele andere, minder gekende bêestn.
Ze leevn vo 't grotste dêel in zêewoater, moa sommigte leevn ook in zoet woater en ip 't land. 't Zyn gesegmenteerde bêestn, verdêeld in e kop, borststik en achterlyf met e stevig pantser (exoskelet). 't Borststik of thorax is soamngesteld uut 8 segmentn, 't achterlyf uut 6 segmentn en een ofgeplat, woaiervormig steirtstik (telson) vo rap te kunn vôortbeweegn. By vele sôortn zyn de kop- en borstsegmentn vergroeid toet e kopborststik en de vôorste pôotn ommegebouwd toet schoarn die by 't eetn wordn gebruukt. D' andere pôotn dienn vo te loopn. Under antennes en under oogn, die ip stoksjes stoan, zyn goed oentwikkeld.
Malacostraca ya iku kelas saka anggota Avertebrata kang kagolong ning filum Arthropoda, subfilum Crustacea. Awaké Malacostraca lumrahé ana 14 sègmen. Wolu segmen kang kagolong sefalotoraks, nanging ana enem segmen kang mbentuk abdomen. Malacostraca dibagi dadi pirang-pirang ordho.
Pura-pura qara (classis Malacostraca) nisqakunaqa kachi icha misk'i yakupi kawsaq, hatun icha uchuylla, ancha kapka qarayuq qaraqruyuwakunam.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Pura-pura qara.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Pura-pura qara
Pura-pura qara (classis Malacostraca) nisqakunaqa kachi icha misk'i yakupi kawsaq, hatun icha uchuylla, ancha kapka qarayuq qaraqruyuwakunam.
Qaqiledarên nerm yan malakostraka (Malacostraca), çînek e canewerên avî mezin ji binfîlûma qaqiledaran yan krûstestiyan (Crustacea) ku kevjal bi gelek cins û cureyan jê ye û li derya û avên Cîhanê dijî .
Navê malakostraka (Malacostraca) ya latînî ji zimanê yewnanî hatiye ku (μαλακός:malakós ango nerm û ὄστρακον:óstrakon ango qaqil, qalik yan sedef.).
Çîna Malacostraca Latreille, 1802
Grapsus grapsus
Nebalia bipes
Odontodactylus scyllarus
Porcellio scaber û Oniscus asellus
Qaqiledarên nerm yan malakostraka (Malacostraca), çînek e canewerên avî mezin ji binfîlûma qaqiledaran yan krûstestiyan (Crustacea) ku kevjal bi gelek cins û cureyan jê ye û li derya û avên Cîhanê dijî .
Ko e haʻa ʻo e ʻuo moʻoni (malacostraca), ʻoku kau ki ai ʻa e fanga ʻuo mo e paka mo e hā fua. Ko e ngaahi fingota lahi ʻo e ngaahi faʻahinga ē ʻoku nau kātoa kau ki ai. ʻOku nau aʻu ki he faʻahinga ʻe ua mano tupu.
Ko e ngaahi haʻa siʻi ʻo e ʻuo moʻoni:
Malacostraca (from Neo-Latin; from Ancient Greek μαλακός (malakós) 'soft', and όστρακον (óstrakon) 'shell') is the largest of the six classes of crustaceans, containing about 40,000 living species, divided among 16 orders. Its members, the malacostracans, display a great diversity of body forms and include crabs, lobsters, crayfish, shrimp, krill, prawns, woodlice, amphipods, mantis shrimp, tongue-eating lice and many other less familiar animals. They are abundant in all marine environments and have colonised freshwater and terrestrial habitats. They are segmented animals, united by a common body plan comprising 20 body segments (rarely 21), and divided into a head, thorax, and abdomen.
The name Malacostraca was coined by a French zoologist Pierre André Latreille in 1802. He was curator of the arthropod collection at the National Museum of Natural History in Paris.[1] The name comes from the Greek roots μαλακός (malakós, meaning "soft") and ὄστρακον (óstrakon, meaning "shell").[2] The name is misleading, since the shell is soft only immediately after moulting, and is usually hard.[3] The word was used by Aristotle, who contrasted them with oysters, in comparison with which their shells are pliable. Malacostracans are sometimes contrasted with entomostracans, a name applied to all crustaceans outside the Malacostraca, and named after the obsolete taxon Entomostraca.[4]
The class Malacostraca includes about 40,000 species,[5] and "arguably ... contains a greater diversity of body forms than any other class in the animal kingdom".[6] Its members are characterised by the presence of three tagmata (specialized groupings of multiple segments) – a five-segmented head, an eight-segmented thorax and an abdomen with six segments and a telson, except in the Leptostraca, which retain the ancestral condition of seven abdominal segments.[6] Malacostracans have abdominal appendages, a fact that differentiates them from all other major crustacean taxa except Remipedia.[7] Each body segment bears a pair of jointed appendages, although these may be lost secondarily.[8]
The head bears two pairs of antennae, the first of which is often biramous (branching into two parts) and the second pair bear exopods (outer branches) which are often flattened into antennal scales known as scaphocerites.[7] The mouthparts consist of pairs each of mandibles, maxillules (second pair of mouthparts) and maxillae. Except for fairy shrimps, malacostracans are the only extant arthropods with compound eyes placed on moveable stalks,[9][10] although in some taxa the eyes are unstalked, reduced or lost.[11][12]
Up to three thoracic segments may be fused with the head to form a cephalothorax; the associated appendages turn forward and are modified as maxillipeds (accessory mouthparts).[7] A carapace may be absent, present or secondarily lost, and may cover the head, part or all of the thorax and some of the abdomen.[6] It is variable in form and may be fused dorsally with some of the thoracic segments or occasionally be in two parts, hinged dorsally.[11] Typically, each of the thoracic appendages is biramous and the endopods are the better developed of the branches, being used for crawling or grasping. Each endopod consist of seven articulating segments; the coxa, basis, ischium, merus, carpus, propodus and dactylus. In decapods, the claw is formed by the articulation of the dactylus against an outgrowth of the propodus. In some taxa, the exopods are lost and the appendages are uniramous.[7]
There is a clear demarcation between the thorax and the six or seven-segmented abdomen. In most taxa, each abdominal segment except the last carries a pair of biramous pleopods used for swimming, burrowing, gas exchange, creating a current or brooding eggs. The first and second abdominal pleopods may be modified in the male to form gonopods (accessory copulatory appendages).[7] The appendages of the last segment are typically flattened into uropods, which together with the terminal telson, make up the "tail fan".[12] It is the sudden flexion of this tail fan that provides the thrust for the rapid escape response of these crustaceans and the tail fan is also used in steering.[7] In Leptostraca, the appendages on the telson instead form caudal rami (spine-like protrusions).[13]
The digestive tract is straight and the foregut consists of a short oesophagus and a two-chambered stomach, the first part of which contains a gizzard-like "gastric mill" for grinding food. The walls of this have chitinous ridges, teeth and calcareous ossicles. The fine particles and soluble material are then moved into the midgut where chemical processing and absorption takes place in one or more pairs of large digestive caeca. The hindgut is concerned with water reclamation and the formation of faeces and the anus is situated at the base of the telson.[14]
Like other crustaceans, malacostracans have an open circulatory system in which the heart pumps blood into the hemocoel (body cavity) where it supplies the needs of the organs for oxygen and nutrients before diffusing back to the heart.[15] The typical respiratory pigment in malacostracans is haemocyanin.[16] Structures that function as kidneys are located near the base of the antennae. A brain exists in the form of ganglia close to the antennae, there are ganglia in each segment and a collection of major ganglia below the oesophagus.[17] Sensory organs include compound eyes (often stalked), ocelli (simple eyes), statocysts and sensory bristles. The naupliar eye is a characteristic of the nauplius larva and consists of four cup-shaped ocelli facing in different directions and able to distinguish between light and darkness.[14]
Malacostracans live in a wide range of marine and freshwater habitats, and three orders have terrestrial members: Amphipoda (Talitridae), Isopoda (Oniscidea, the woodlice) and Decapoda (terrestrial hermit crabs, crabs of the families Ocypodidae, Gecarcinidae, and Grapsidae, and terrestrial crayfish).[18] They are abundant in all marine ecosystems, and most species are scavengers, although some, such as the porcelain crabs, are filter feeders, and some, such as mantis shrimps, are carnivores.[12]
Most species of malacostracans have distinct sexes (a phenomenon known as gonochorism), although a few species exhibit hermaphroditism.[12] The female genital openings or gonopores are located on the sixth thoracic segment or its appendages, while the male gonopores are on the eighth segment or its appendages, or in a small number of species, on the seventh.[11] The naupliar larval stages are often reduced and take place before hatching, but where they occur, a metamorphosis usually occurs between the larval and the adult forms. Primitive malacostracans have a free-swimming naupliar larval stage.[11] Research suggests the common ancestor of Malacostraca had lost the free-living nauplius larval stage, but re-evolved it again through heterochrony in Dendrobranchiata and Euphausiacea, which both has a lecithotrophic (non-feeding) nauplius stage.[19][20]
Mating behavior has been studied in the freshwater shrimp Caridina ensifera.[21] Multiple paternity, common in the Malacostrica, also occurs in C. ensifera. Reproductive success of sires was found to correlate inversely with their genetic relatedness to the mother.[21] This finding suggests that sperm competition and/or pre- and post-copulatory female choice occurs. Female choice may increase the fitness of progeny by avoiding inbreeding that can lead to expression of homozygous deleterious recessive mutations.[22]
The monophyly of Malacostraca is widely accepted. This is supported by several common morphological traits which are present throughout the group and is confirmed by molecular studies.[23] However, a number of problems make it difficult to determine the relationships between the orders of Malacostraca. These include differences in mutation rates in different lineages, different patterns of evolution being apparent in different sources of data, including convergent evolution, and long branch attraction.[24]
There is less agreement on the status of the subclass Phyllocarida with its single extant order, Leptostraca, depending on whether foliaceous (leaf-like) limbs have a single or multiple origin. Some authors advocate placing Phyllocarida in Phyllopoda, a group used in former classification systems, which would then include branchiopods, cephalocarids and leptostracans. A molecular study by American biologists Trisha Spears and Lawrence Abele concluded that phylogenetic evidence did not support the monophyly of this grouping, and that Phyllocarida should be regarded as a subclass of Malacostraca that had diverged from the main lineage at an early date.[11][25]
The following cladogram is based on the 2001 phylogenetic analysis of Richter & Scholtz.[26]
Malacostraca Eumalacostraca Peracarida SyncaridaLeptostraca is the only extant order of Phyllocarida, the other two orders, Archaeostraca and Hoplostraca being extinct. Leptostracans are thought to be the most primitive of the malacostracans and date back to the Cambrian period. They range in length from 1 to 4 cm (0.4 to 1.6 in), most being suspension feeders though some are carnivores or scavengers. They have a two part carapace which encloses the head, the whole thorax and part of the abdomen and are the only malacostracans with seven abdominal segments. Three families are known with several genera and about twenty species. They are found worldwide from the intertidal zone to the deep ocean, all but one species being benthic (living on the seabed).[7][11]
Stomatopoda is the only extant order of Hoplocarida, the other two orders, Aeschronectida and Archaeostomatopoda being extinct. Stomatopodans, commonly known as mantis shrimps, range in length from 5 to 36 cm (2 to 14 in) and are predators. They have a dorso-ventrally flattened body and a shield-like carapace and are armed with powerful, raptorial claws normally carried in a folded position. There are about 300 species, most living in tropical and subtropical seas although some live in temperate areas. They are benthic, mostly hiding in cracks and crevices or living in burrows, some emerging to forage while others are ambush predators.[7][11]
The Eumalocostraca contains the vast majority of the approximately 40,000 living species of malacostracans and consists of three superorders, Syncarida, Peracarida and Eucarida. Syncaridans are mostly small and found in freshwater and subterranean habitats. Peracaridans are characterised by having a marsupium in which they brood their young. They are found in marine, freshwater and terrestrial habitats and include Amphipoda, Cumacea, Isopoda and Mysida. Eucarida includes lobsters, crabs, shrimps, prawns and krill.[27]
The first malacostracans appeared sometime in the Cambrian, when animals belonging to the Phyllocarida appeared.[28][29]
The following classification of living malacostracans is based on An Updated Classification of the Recent Crustacea (2001) by the American marine biologists Joel W. Martin, curator of crustaceans at the Natural History Museum of Los Angeles County, and George E. Davies.[30] Extinct orders have been added to this[31][32][33] and are indicated by an obelisk (†).
Class Malacostraca Latreille, 1802
Malacostraca (from Neo-Latin; from Ancient Greek μαλακός (malakós) 'soft', and όστρακον (óstrakon) 'shell') is the largest of the six classes of crustaceans, containing about 40,000 living species, divided among 16 orders. Its members, the malacostracans, display a great diversity of body forms and include crabs, lobsters, crayfish, shrimp, krill, prawns, woodlice, amphipods, mantis shrimp, tongue-eating lice and many other less familiar animals. They are abundant in all marine environments and have colonised freshwater and terrestrial habitats. They are segmented animals, united by a common body plan comprising 20 body segments (rarely 21), and divided into a head, thorax, and abdomen.
Malakostrakoj (Malacostraca) estas la plej granda klaso en la subfilumo de krustacoj. Ĝi entenas kankrojn, omarojn, krabojn, salikokojn kaj similajn bestojn. Du trionoj de la krustacoj apartenas al tiu ĉi klaso, inter ili la plej grandaj kaj malgrandaj krustacaj specioj.
La korpo estas kunmetita el tri partoj (kiel kutime en la Artropodoj): kapo, torako kaj abdomeno. Kapo kaj torako povas esti kuniĝitaj en cefalotorako.
La nombro de segmentoj estas konstanta, 8 torakaj kaj 6 (aŭ 7) abdomenaj. Sur la torako kaj sur la abdomeno situas kruroj, sed malsamaj: nur la torakaj kruroj estas uzataj por paŝado, la abdomenaj kruroj estas ofte uzataj por naĝado. La lasta paro de abdomenaj kruroj iĝis uropodio (uropodium).
La loko de la seksa aperturo estas konstanta je la 8-a (masklo) kaj je la 6-a (femalo) toraka segmento.
Membroj de la klaso mudas sian karapacon.
La Malakostrakoj enhavas tri subklasojn:
La veraj malakostrakoj (Eumalacostraca) estas dividataj laŭ pluraj superordoj:
La ordoj Isopodoj, Amfipodoj kaj Dekpieduloj estas tre gravaj, ĉar ĉiu el ili enhavas ĉirkaŭ 10mil speciojn aŭ pli. La ordo de krilo estas ankaŭ tre grava, kvankam ĝi entenas malpli ol 100 specioj, pro la kvanto de bestoj en la maroj; oni taksas ke ilia totala pezo superas 500 milionojn da tunoj.
Homoj manĝas ĉefe bestojn de la ordo Dekpieduloj.
Malakostrakoj (Malacostraca) estas la plej granda klaso en la subfilumo de krustacoj. Ĝi entenas kankrojn, omarojn, krabojn, salikokojn kaj similajn bestojn. Du trionoj de la krustacoj apartenas al tiu ĉi klaso, inter ili la plej grandaj kaj malgrandaj krustacaj specioj.
Los malacostráceos (Malacostraca, del griego malakos, "blando" y ostrakon, "concha") son el mayor subgrupo de crustáceos e incluyen a casi todos los crustáceos más conocidos, como los decápodos (langosta, cigala), los estomatópodos (como la galera) y el kril. Incluyen también al grupo de los anfípodos e isópodos (cochinillas de la humedad). Se han descrito más de 42.000 especies de malacostráceos, casi las dos terceras partes de todas las especies de crustáceos.[1]
La palabra malacostraca deriva del griego y significa "concha blanda" (malakos, blando y Ostrakos, concha) y, posiblemente, fue usada por vez primera por Aristóteles, con el fin de diferenciar estos animales de los moluscos de concha dura, como almejas u ostras, con los cuales se confundían en aquella época.
Su taxonomía es objeto de controversia: existen varias escuelas que disputan las categorías de los subgrupos.
El cuerpo de los malacostráceos está formado por 14 segmentos (excepto en las 36 especies de leptostráceos, que tienen 15), distribuidos en tres regiones o Tagmas:
Según Martin & Davis.[2] Dado que la taxonomía del grupo está en desarrollo, se aconseja que se coteje con obras de otros autores (por ejemplo, Tree of Life, Malacostraca).
Clase Malacostraca Latreille, 1802
El siguiente cladograma se fundamenta en el análisis filogenético de 2001 de Richter & Scholtz.[3] Muestra exclusivamente las relaciones de parentesco entre los órdenes de malacostráceos no extintos.
Malacostraca Eumalacostraca Peracarida SyncaridaLos malacostráceos (Malacostraca, del griego malakos, "blando" y ostrakon, "concha") son el mayor subgrupo de crustáceos e incluyen a casi todos los crustáceos más conocidos, como los decápodos (langosta, cigala), los estomatópodos (como la galera) y el kril. Incluyen también al grupo de los anfípodos e isópodos (cochinillas de la humedad). Se han descrito más de 42.000 especies de malacostráceos, casi las dos terceras partes de todas las especies de crustáceos.
La palabra malacostraca deriva del griego y significa "concha blanda" (malakos, blando y Ostrakos, concha) y, posiblemente, fue usada por vez primera por Aristóteles, con el fin de diferenciar estos animales de los moluscos de concha dura, como almejas u ostras, con los cuales se confundían en aquella época.
Su taxonomía es objeto de controversia: existen varias escuelas que disputan las categorías de los subgrupos.
Kõrgemad vähid ehk ülemvähid (Malacostraca) on suurim vähkide alamklass, kuhu kuuluvad näiteks kümnejalalised, ahasvähilised ja hiilgevähilised. Samuti kuuluvad siia kirpvähilised ja eluks maal kohanenud kakandilised. Esimesed ülemvähid tekkisid Maale Kambriumi ajastul.
Praegu ei ole teadlased ülemvähkide klassifitseerimisel jõudnud üksmeelele: mõned loevad need klassi, teised aga alamklassi hulka.
Kõrgemad vähid ehk ülemvähid (Malacostraca) on suurim vähkide alamklass, kuhu kuuluvad näiteks kümnejalalised, ahasvähilised ja hiilgevähilised. Samuti kuuluvad siia kirpvähilised ja eluks maal kohanenud kakandilised. Esimesed ülemvähid tekkisid Maale Kambriumi ajastul.
Praegu ei ole teadlased ülemvähkide klassifitseerimisel jõudnud üksmeelele: mõned loevad need klassi, teised aga alamklassi hulka.
Malacostraca (grezieratik: μαλακό όστρακο - "geruza biguina") krustazeoen arteko talderik handiena da eta adituak ez direnek krustazeo gisa identifikatuko lituzteketen animalia gehienak biltzen ditu, Decapoda, Stomatopoda eta krilla bezala. Anphipoda eta lur-lehorreko krustazeo talde bakarra ere biltzen ditu (Isopoda). 22.000 espezie baino gehiago ezagutzen dira eta krustazeo guztien bi heren talde honetakoak dira. Lehenengo ale fosilak Kanbriarrean agertu ziren.
Talde honetako filogenia oraindik eztabaidan dago. Ikerketa molekular ezberdinek taldeak aldatu ditzakete oraindik.
Malacostraca (grezieratik: μαλακό όστρακο - "geruza biguina") krustazeoen arteko talderik handiena da eta adituak ez direnek krustazeo gisa identifikatuko lituzteketen animalia gehienak biltzen ditu, Decapoda, Stomatopoda eta krilla bezala. Anphipoda eta lur-lehorreko krustazeo talde bakarra ere biltzen ditu (Isopoda). 22.000 espezie baino gehiago ezagutzen dira eta krustazeo guztien bi heren talde honetakoak dira. Lehenengo ale fosilak Kanbriarrean agertu ziren.
Talde honetako filogenia oraindik eztabaidan dago. Ikerketa molekular ezberdinek taldeak aldatu ditzakete oraindik.
Kuoriäyriäiset (Malacostraca) on äyriäisten alajakson suurin luokka. Siihen kuuluu suurin osa niistä lajeista, joita tavallinen ihminen esimerkiksi ruoanlaittomielessä pitää äyriäisinä: ravut, taskuravut, katkaravut ja hummerit.[2]
Kuoriäyriäisten tyypillisiä rakennepiirteitä ovat
Kuoriäyriäiset (Malacostraca) on äyriäisten alajakson suurin luokka. Siihen kuuluu suurin osa niistä lajeista, joita tavallinen ihminen esimerkiksi ruoanlaittomielessä pitää äyriäisinä: ravut, taskuravut, katkaravut ja hummerit.
Les Malacostracés (Malacostraca) sont une classe de crustacés dits « supérieurs ». On les opposait autrefois aux autres crustacés, dits « inférieurs » (ancienne classe des entomostraca).
Le terme Malacostracés vient du grec ancien : malakós 'mou' et óstrakon 'coquille'.
Les malacostracés ont la tête soudée au thorax, formant ainsi le céphalothorax, qui est distinct de l’abdomen. Leurs principaux représentants sont les homards, les crabes, les squilles. Ils sont généralement de grande taille.
Ils ont 21 segments (sauf les phyllocarides) et possèdent 19 paires d’appendices, ainsi que des yeux pédonculés. La forme nauplius (larve) évolue chez eux, avant le stade imaginal, en diverses formes qui sont appelées successivement : métanauplius, zoé, mégalope, mysis. Les larves des péracarides s'appellent « manca ».
Chez les Malacostracés, comme chez les autres crustacés, le corps est subdivisé en trois tagmes successifs : le céphalon, le péréion et le pléon. Le corps est terminé par le telson.
Selon World Register of Marine Species (15 mars 2014)[1] :
Un crabe Cancer bellianus (Eucarida)
Un amphipode Nototropis swammerdamei (Peracarida)
Une crevette-mante Odontodactylus scyllarus (stomatopoda)
Les Malacostracés (Malacostraca) sont une classe de crustacés dits « supérieurs ». On les opposait autrefois aux autres crustacés, dits « inférieurs » (ancienne classe des entomostraca).
A dos malacostráceos (Malacostraca) é unha subclase de crustáceos que inclúe a case todas as especies máis coñecidas destes animais, como os decápodos (lagosta, lumbrigante, cigala, centola, nécora etc.) os estomatópodos (como Squilla mantis) e o krill. Así mesmo comprende tamén os grupos dos anfípodos e os isópodos (cochinillas da humidade).
Describíronse máis de 42.000 especies de malacostráceos, case as dúas terceiras partes de todas as especies de crustáceos.[1]
A súa taxonomía é obxecto de controversia: existen varias escolas que disputan as categorías dos subgrupos.
A palabra Malacostraca deriva do grego e significa "os de cuncha branda", de μαλακός malakós, "brando" e ὄστρακον óstrakon, "cuncha".
Segundo algúns, posibelmente foi usada por vez primeira por Aristóteles co fin de diferenciar estes animais dos moluscos de cuncha dura, como ameixas ou ostras, cos que se confundían naquela época.[Cómpre referencia]
Porén, o nome é engañoso, xa que a cuncha ou casca destes animais é só branda e suave inmediatamente despois da muda ou écdise e é xeralmente dura.[2]
O termo malacostráceos [3] ás veces contraponse a entomostráceos, nome aplicado a todos os crustáceos que non son malacostráceos, que antigamente se reunían no taxon obsoleto dos Entomostraca.[4]
O corpo dos malacostráceos está formado por 19 segmentos (excepto nas 36 especies de leptostráceos, que teñen 20), distribuídos en tres rexións ou tagmas:
(Segundo Martin & Davis)[5]
Dado que a taxonomía do grupo está en desenvolvemento, aconséllase que se cotexe con obras doutros autores (por exemplo, en Tree of Life, Malacostraca, e noutras páxinas web citadas en ligazóns externas).
Clase Malacostraca Latreille, 1802
A dos malacostráceos (Malacostraca) é unha subclase de crustáceos que inclúe a case todas as especies máis coñecidas destes animais, como os decápodos (lagosta, lumbrigante, cigala, centola, nécora etc.) os estomatópodos (como Squilla mantis) e o krill. Así mesmo comprende tamén os grupos dos anfípodos e os isópodos (cochinillas da humidade).
Describíronse máis de 42.000 especies de malacostráceos, case as dúas terceiras partes de todas as especies de crustáceos.
A súa taxonomía é obxecto de controversia: existen varias escolas que disputan as categorías dos subgrupos.
Malacostraca (viši rakovi, viši raci), najveći od šest razreda rakova (Crustacea) iz koljena člankonožaca Arthropoda. Sastoji se od petnaestak redova[1], preko 27,000 vrsta. Untar ovog razreda postoje tri podrazreda: Eumalacostraca Grobben, 1892, Phyllocarida Packard, 1879 i Hoplocarida Calman, 1904
Viši rakovi žive u morima i slatkim vodama, imaju člankovito tijelo i dišu škrgama, ali postoje i neke terestrijalne vrste, kao pripadnici porodice Talitridae iz reda Amphipoda.
Niži rakovi nazivaju se Entomostraca, ali ovaj takson nije dugo u upotrebi.
Heterocarpus ensifer, Decapoda
Meganyctiphanes norvegica, Euphausiacea
Iphinoe trispinosa, Cumacea
Tanaissus lilljeborgi, Tanaidacea
Porcellio scaber, Isopoda
Gammarus roeselii, Amphipoda
Mictocaris halope, Mictacea
Hemimysis anomala, Mysida
Gnathophausia zoea, Lophogastrida
Koonunga cursor, Anaspidacea
Nebalia bipes, Leptostraca
Gonodactylus smithii, Stomatopoda
Malacostraca (viši rakovi, viši raci), najveći od šest razreda rakova (Crustacea) iz koljena člankonožaca Arthropoda. Sastoji se od petnaestak redova, preko 27,000 vrsta. Untar ovog razreda postoje tri podrazreda: Eumalacostraca Grobben, 1892, Phyllocarida Packard, 1879 i Hoplocarida Calman, 1904
Viši rakovi žive u morima i slatkim vodama, imaju člankovito tijelo i dišu škrgama, ali postoje i neke terestrijalne vrste, kao pripadnici porodice Talitridae iz reda Amphipoda.
Niži rakovi nazivaju se Entomostraca, ali ovaj takson nije dugo u upotrebi.
Malacostraca adalah kelas dari anggota hewan tak bertulang belakang yang termasuk dalam filum Arthropoda, subfilum Crustacea.[1] Tubuh Malacostraca pada umumnya terdiri atas 14 segmen. Delapan segmen depan merupakan sefalotoraks, sedangkan enam segmen belakang membentuk abdomen. Malacostraca dibagi menjadi beberapa ordo.[2]
Kelas Malacostraca Latreille, 1802
.jpg)
|author-link1= (bantuan) |author-link1= (bantuan)Pemeliharaan CS1: Banyak nama: authors list (link) Malacostraca adalah kelas dari anggota hewan tak bertulang belakang yang termasuk dalam filum Arthropoda, subfilum Crustacea. Tubuh Malacostraca pada umumnya terdiri atas 14 segmen. Delapan segmen depan merupakan sefalotoraks, sedangkan enam segmen belakang membentuk abdomen. Malacostraca dibagi menjadi beberapa ordo.
Della classe Malacostraca (Latreille, 1802), che comprende più dei due terzi di tutto il subphylum Crustacea, fanno parte i crostacei più comuni e più conosciuti in quanto commestibili e che, per questo, hanno anche un valore economico, basta ricordare: aragoste, astici, gamberi, granchi, scampi, ecc.
Attualmente sono state descritte più di 20 000 specie.
In questo gruppo, anche se è presente un'ampia varietà morfologica, si può comunque delineare un profilo tipico:
Molte sono le modificazioni che si discostano da questo schema, basti pensare a quelle che si verificano nelle specie parassite oppure a quelle specie in cui parte dei toracopodi si trasformano in massillipedi muniti di chele utilizzate per la predazione e la difesa.
Comunque si deve sottolineare che il numero e le dimensioni relative dei segmenti rimangono i caratteri più stabili del gruppo.
Lo sviluppo è spesso diretto.
In qualche caso dall'uovo nasce una larva tipo “nauplius”, con il corpo non segmentato, un occhio mediano semplice e tre paia di appendici, che si allunga, per formazione di nuovi segmenti, e si arricchisce di appendici. Segue, con successive mute, lo stadio di “zoea”, in cui si può distinguere: un cefalotorace, un addome e alcune paia di appendici. Successivamente la zoea si trasforma in “mysis”, o larva misidiforme, con 13 paia di appendici. Da questa forma, con un'ulteriore muta, si passa all'adulto.
Classe Malacostraca Latreille, 1802
Della classe Malacostraca (Latreille, 1802), che comprende più dei due terzi di tutto il subphylum Crustacea, fanno parte i crostacei più comuni e più conosciuti in quanto commestibili e che, per questo, hanno anche un valore economico, basta ricordare: aragoste, astici, gamberi, granchi, scampi, ecc.
Attualmente sono state descritte più di 20 000 specie.
Malacostraca sunt maxima ex sex crustaceorum classibus, quae plus quam 25 000 specierum exstantium comprehendit, in sedecim ordines digestarum.
Martin et Davis sequentem malacostracorum vivorum classificationem offerunt, ordinibus digestam,[1] ad quam ordines exstincti additi sunt, a signo † notati.
Classis Malacostraca Latreille, 1802
Malacostraca sunt maxima ex sex crustaceorum classibus, quae plus quam 25 000 specierum exstantium comprehendit, in sedecim ordines digestarum.
Aukštesnieji vėžiagyviai (Malacostraca) – gausiausia vėžiagyvių klasė su šešiais būriais ir maždaug 25 000 žinomų rūšių. Daugiausiai gyvena jūrose, tačiau taip pat ir gėluose vandenyse bei sausumoje.
Primityvūs požymiai: dvišakos galūnės, daug segmentų, pilvelis su galūnėmis, arterijų sistema. Specifiniai požymiai: pastovus 19 segmentų skaičius, sudėtinga virškinimo sistema su kramtomuoju ir filtraciniu skrandžiais, patelių lytinė anga atsiveria 6 segmente, o patinų – 8 krūtinės segmente, neturi furkos, iš kiaušinių išsirita sudėtingesnės sandaros lervos, galva neretai suaugusi su krūtine ir padengta bendru šarvu sudaro galvakrūtinę. Galva iš šešių segmentų, krūtinė – iš aštuonių. Turi penkias poras kojų, kurių pirmoji dažnai būna virtusi žnyplėmis. Pilvelis sudarytas iš šešių segmentų, dažnai naudojamas plaukimui. Turi centrinę nervų sistemą. Būdingos pilvelio galūnės ir anteninės liaukos. Dažniausiai 7 (kartais 8) pilvelio segmentai. Daugiausiai gyvena jūrose, tačiau taip pat ir gėluose vandenyse bei sausumoje. Šiai didelei ir įvairiai vėžiagyvių grupei, kurią sudaro 13 būrių ir 349 šeimos, priklauso didžiausias pasaulio krabas. Jo išskiestos kojos siekia 4 m pločio, o kai kurių kitų aukštesniųjų vėžiagyvių ūgis nesiekia 1 mm. Nepaisant didžiulio dydžio skirtumo visi aukštesnieji vėžiagyviai turi daug bendrų požymių. Jie dažniausiai ryškiai spalvoti, turi tvirtą kalcio karbonatu sutvirtintą egzoskeletą. Karapaksas veikia kaip žiaunų kamera ir niekad negaubia pilvelio. Šių vėžiagyvių akys dažniausiai ant stiebelių, o antenos- atsikišusios. Krūtinė sudaryta iš aštuonių segmentų, pilvelis -iš šešių segmentų, su plokščia uodegos vėduokle (telsonu), kuria gyvūnas geba greitai irtis, kad paspruktų nuo priešų. Daugelio rūšių pirmosios 1-3 krūtinės galūnės virtusios žandikojais, skirtais maitinimuisi, likusios padeda judėti. Pilvelio galūnėmis vėžiagyviai plaukioja, rausiasi, poruojasi ir nešioja kiaušinėlius. Dauguma rūšių priklauso dešimtkojų vėžių būriui -jam priskiriamos gerai pažįstamos krevetės, vėžiai, krabai, omarai. Jų pirmosios poros galūnės dažniausiai padidėjusios, apginkluotos žnyplėmis. Šie vėžiagyviai svarbūs jūrų mitybinėse grandinėse, o daugeliui stambesnių rūšių gaudomos maistui.
Dažniausiai žmonių maistui naudojami dešimtkojų vėžių būrio atstovai: Kamčiatkinis krabas, upinis vėžys, krevetės, omarai, didžioji tigrinė krevetė, didžioji upinė krevetė. Kai kurios rūšys specialiai auginamos maistui jūrinėse fermose. Per metus sugaunama 10mln. tonų vėžiagyvių naudojamų maistui. Aukštesnieji vėžiagyviai yra populiari, delikatesinė žmogaus mitybos dalis. Kai kuriuose pasaulio regionuose tai vienas pagrindinių maisto šaltinių. Jūrų gėrybės – naudingas žmogui maistas. Iš Eufauzidų būrio atstovų krilių gaminama baltyminga pasta. Valgomi – burnakojų būriui priklausantys vėžiai-maldininkai.
Kūna dengia kieta išorinė kutikula, ją formuoja hipoderma. Chitininė kutikula saugo vėžio kūną nuo sužalojimo ir yra jo išorinis skeletas, prie kurio tvirtinasi raumenys. Vėžys augdamas periodiškai neriasi. Vėžio kūnas segemtuotas. Kūnas skirstomas į krūtingalvę ir pilvelį. Krūtingalvė susidaro nejudriai suaugus galvos ir krūtinės segmentams. Krūtingalvę dengia karapaksas. Kiekviename segemtne, išskyrus paskutinį, yra pora galūnių. Turi 19 porų galūnių: 5 poros galvoje, 8 – krūtinėje, 6 – pilvelyje (6-toji pora virtusi plaukmeniu). Pilvelį sudaro 6 segmentai. Paskutinis segmentas sudaro peleką. Jį sudaro telsonas (jame yra analinė anga) ir uropodijos. Galvos skyriaus kojos: antenulės, antenos, viršutiniai žandai, pirma pora apatinių žandų, antra pora apatinių žandų. Krūtinės skyriaus kojos: pirma, antra ir trečia pora žandikojų, penkios poros vaikščiojamųjų kojų (pirma pora vaikščiojamųjų kojų – žnyplės). Pilvelio galūnės: 5 poros plaukiojamųjų kojų ir plaukmuo. Pasižymi lytiniu dimorfizmu: Patinėlių 1-2 pilvelio kojos vadinamos gonopodijomis, patinėlių lytinės angos yra prie 5-tos poros vaikščiojamųjų kojų, o patelės prie 3-čios poros vaikščiojamųjų kojų, patinėlio pilvelis siauresnis nei patelės.
Virškinimo sistema prasideda burna, vėliau ryklė, stemplė ir skrandis, jame yra gastrolitai, kurie padeda trinti maistą, vidurinė žarna, užpakalinė žarna ir analinė anga. Vidurinės žarnos šonuose yra kepenys, kurių latakai atsiveria į vidurinę žarną. Kraujotakos sistema: turi penkiakampę širdį, iš kurios išeina stambios kraujagyslės. Kraujotakos sistema neuždara: kraujas teka kraujagyslėmis ir kūno ertmėmis. Kraujas vadinamas hemolimfa. Kraujas išnešioja po visą organizmą maisto medžiagas ir deguonį, paima anglies dioksidą. Kvėpavimo sistema: turi žiaunas, kurios nuolat skalaujamos vandeniu, iš kurio deguonis difuziškai patenka į žiaunų kapiliarus. Šalinimo sistema: Žaliosios liaukos. Jų latakai atsiveria antenų pamate. Tai metanefridinio tipo šalinimo sistema. Nervų sistema: Iš viršryklinio ir porykliniomazgo atsišakoja nervų kamienai. Antenulės cheminio jutimo organai, antenos – lytėjim organai. Lytinė sistema: patelių kiaušidė neporinė ir kiaušidės eina du trumpi kiaušintakiai, kurie atsiverial lytinėmis angelėmis. Patinėlių sėklidė neporinė, iš jos išeina du ilgi vingiuoti sėklatakiai, kurie atsiveria lytinėmis angelėmis.
Šiuo metu plačiai pripažįstama Joel W. Martin ir George E. Davis pateikta vėžiagyvių klasifikacija[1][2]:
Aukštesnieji vėžiagyviai (Malacostraca) – gausiausia vėžiagyvių klasė su šešiais būriais ir maždaug 25 000 žinomų rūšių. Daugiausiai gyvena jūrose, tačiau taip pat ir gėluose vandenyse bei sausumoje.
Augstākie vēži (Malacostraca) ir plašākā vēžveidīgo posmkāju apakštipa klase, kas iekļauj sevī pašus lielākos apakštipa pārstāvjus. Šajā grupā ir visplašāk pazīstamie vēžveidīgo pārstāvji — krabji, omāri, garneles, upes vēži u.c. Klasē ir vairāk kā 40 000 mūsdienās dzīvojošu sugu,[1] kas iedalītas 16 kārtās. Šīs klases pārstāvji dzīvo visās jūrās un okeānos. Fosilā veidā ir zināmi jau no kembrija.
Augstākajiem vēžiem atšķirībā no citiem vēžveidīgajiem ir pastāvīgs ķermeņa segmentu skaits (19 vai 20 segmenti): galva sastāv no 5, krūtis no 8 un vēders no 6 segmentiem. Izņēmums ir plānčauļi, kuriem ir 7 segmenti vēderam.[2] Ķermenis nobeidzas ar anālo segmentu — telsonu, kuram nav ekstremitāšu. Visiem augstākajiem vēžiem krūšu segmenti saplūduši ar galvu, izņemot plānčauļiem (Leptostraca). Ķermeņa nodalījumiem ir vienzarainas vai divzarainas ekstremitātes. Visiem augstākajiem vēžiem, izņemot plānčauļiem, nav furkas. Kopumā augstākajiem vēžiem ir vislielākā ķermeņa formu daudzveidība no visiem dzīvniekiem pasaulē.[2]
Izvadorgāni ir antenālie dziedzeri. Turklāt plānčauļiem ir vēl maksillārie dziedzeri. Mātītēm ir pāra dzimumatvere, kas atrodas uz sestā krūšu segmenta, tēviņam dzimumorgāni ir uz astotā krūšu segmenta. Kuņģis sastāv no 2 kamerām. Viduszarna vienmēr ir daudz īsāka par galazarnu. Augstākajiem vēžiem ir labi attīstītas elpošanas un asinsrites sistēmas. Tiem ir arī centrālā nervu sistēma.
Lielākā daļa augstāko vēžu mājo ūdenī, gan jūrās, gan saldūdens tilpnēs. Bet 3 kārtās ir arī uz sauszemes dzīvojošas sugas: vienādkājvēži (Isopoda), kā, piemēram, mitrenes (Oniscoidea); desmitkājvēži (Decapoda), (piemēram, palmu zaglis (Birgus latro)); un sānpeldvēži (Amphipoda), piemēram, jūras blusas (Talitridae).[3] Dažas sugas parazitē uz zivīm, piemēram, sugas no vienādkājvēžu kārtas (Isopoda), vai uz vaļiem, piemēram, vaļu utu dzimtas (Cyamidae) sugas. Lielākā daļa sugu ir maitēdāji, bet dažās sugas barojas, filtrējot ūdeni, piemēram, porcelāna krabji (Porcellanidae) vai dažas sugas ir plēsēji, piemēram, mutkājvēži (Stomatopoda).[4]
Augstāko vēžu klase (Malacostraca)
(†) — izmirušu organismu grupa.
Augstākie vēži (Malacostraca) ir plašākā vēžveidīgo posmkāju apakštipa klase, kas iekļauj sevī pašus lielākos apakštipa pārstāvjus. Šajā grupā ir visplašāk pazīstamie vēžveidīgo pārstāvji — krabji, omāri, garneles, upes vēži u.c. Klasē ir vairāk kā 40 000 mūsdienās dzīvojošu sugu, kas iedalītas 16 kārtās. Šīs klases pārstāvji dzīvo visās jūrās un okeānos. Fosilā veidā ir zināmi jau no kembrija.
De Malacostraca (hogere kreeftachtigen) vormen de grootste ondergroep van de kreeftachtigen. Hiertoe behoren de meeste dieren die in de volksmond kreeftachtigen worden genoemd, waaronder de tienpotigen (kreeften, krabben, garnalen).
Deze enorme, vormenrijke klasse kent de Japanse spinkrab, die met een pootspanwijdte van 400 cm, de grootste geleedpotige is. De kleinste leden van de groep worden nog geen millimeter lang.
Kreeftachtigen zijn vaak heel kleurig en hebben net zoals de insecten een lichaam dat verdeeld is een kop, borststuk en achterlijf. Bij vele soorten zijn de kop- en borstsegmenten vergroeid tot een kopborststuk. Hun met calciumcarbonaat versterkt exoskelet wordt dikwijls versterkt door stukjes kalk. Dit vormt een hard, korstachtig pantser. Het rugschild of carapax, indien aanwezig, dient als kieuwkamer en bedekt nooit het achterlijf. Het borststuk of thorax is samengesteld uit 8 segmenten, het achterlijf uit 6 segmenten en een afgeplat, waaiervormig staartstuk (telson) voor een snelle voortbeweging. Bij veel soorten zijn 1 tot 3 van de voorste borstpootparen omgebouwd tot scharen die bij het eten worden gebruikt. De overige dienen voor het lopen. De gesteelde ogen en de antennen zijn goed ontwikkeld. De achterlijfsaanhangsels hebben functies bij het zwemmen of graven en ook bij de paring en het uitbroeden van de eieren. Het zenuwstelsel van kreeftachtigen lijkt op dat van insecten. Ze hebben een touwladderzenuwstelsel en in alle segmenten zenuwknopen.
Hogere kreeften, zoals de zeekreeften, langoesten of krabben hebben een hart en een bloedvatenstelsel, lagere kreeftachtigen zoals de kieuwloze watervlo hebben dit niet. Zij ademen via hun lichaamsoppervlak. Hun lichaam is niet gepantserd.
Kreeftachtigen leven overwegend in het zeewater, een aantal soorten leeft in zoet water, enkele soorten leven op het land. Hogere kreeften vormen belangrijke schakels in mariene voedselketens. Op de grotere soorten wordt ook commercieel gevist. Sommige krabben hebben zich aan het land aangepast.
De Malacostraca (hogere kreeftachtigen) vormen de grootste ondergroep van de kreeftachtigen. Hiertoe behoren de meeste dieren die in de volksmond kreeftachtigen worden genoemd, waaronder de tienpotigen (kreeften, krabben, garnalen).
Storkreps (Malacostraca) er ein klasse krepsdyr som omfattar over 22 000 artar, mellom dei krabbar, hummer, kreps, reker og kril. Det er den best kjende gruppa krepsdyr, og finst i alle hav og i somme terrestriske og ferskvasshabitat.
Kjenneteikna til storkrepsen omfattar:
Denne klassifiseringa følgjer Martin & Davis sin klassifisering av krepsdyra. Utdøydde grupper er merkte med †.
Klasse Malacostraca Latreille, 1802
Storkreps (Malacostraca) er ein klasse krepsdyr som omfattar over 22 000 artar, mellom dei krabbar, hummer, kreps, reker og kril. Det er den best kjende gruppa krepsdyr, og finst i alle hav og i somme terrestriske og ferskvasshabitat.
Storkreps (Malacostraca – gresk: malakos, og ostrakon - «mykt skall»)[1] er en stor og tallrik klasse av krepsdyr. Det er den største gruppen av krepsdyr og den gruppen som har de kroppslig største artene med en vekt inntil 10-20 kg. Antall arter er minst 30 000, kanskje atskillig flere. Storkreps har stor variasjon i kroppsbygning og fysiologi. Mest kjent er slike større «skalldyr» som krabber, hummer og reker. Det alt overveiende antallet av artene lever i havet med utbredelse over det meste av kloden, men noen få er også landlevende, eksempelvis skrukketroll som kan bli inntil 20 cm lange. Tross navnet er de aller fleste artene relativt små, og ikke større enn en rekke andre krepsdyr som ikke tilhører gruppen av «storkreps». Felles for alle storkreps er at hodet (cephalon) har 5 ledd brystpartiet (thorax) har 8 ledd, og bakkroppen (abdomen) har 6 ledd, eller i sjeldne tilfeller 7. Hode og kropp kan være sammenvokst til et såkalt cephalotorax. Storkrepsene utvikla seg i kambrium for 750 mill. år siden, og hører blant de eldste leddyrene.
Storkrepsenes viktigste kjennetegn er:[2][3]
Storkreps har utbredelse i hav, elver og innsjøer i hele verden. Det var per 1996 registrert minst 1 677 forskjellige arter av storkreps i nordlige strøk, dvs Nord-Atlanteren, Middelhavet, Østersjøen, Norskehavet og Barentshavet. Antall arter av underklassen Eumalacostraca («ekte storkreps») observert i nordlige farvann fordelt på de viktigste undergruppene, er: Syncarida 0 arter, Amphionidacea (krill) 15 arter, Amphionidacea 1 art, Decapoda (tifotkreps) 1 652 arter.[4]
Underklassen Hoplocarida har bare observasjoner av to arter i nordlige strøk, begge i britiske farvann og sørover inn i Middelhavet. Underklassen Phyllocarida har observasjoner av 7 arter i nordlige strøk, herav fire arter av slekten Nebalia.[5]
Vi finner om lag 1 000 arter av storkreps i farvann rundt Norge og Svalbard, hvorav neppe mer enn 10 arter i ferskvann og 25 arter på land, de øvrige er marine arter i havet.
Taksonomien til storkreps er komplisert og flere av gruppen er utdødd. Det er generelt omstridt å fin-inndele organismer taksonomisk. En vanlig oppdelning anerkjenner storkreps som en av seks ulike klasser av krepsdyr, og storkreps er den mest artsrike gruppen. En moderne oppdatering av systematikken gis av Martin og Davis[6], som følgende oversikt følger ned til nivået orden, mens lavere nivåer i enkelte tilfeller følger Catalogue of Life[7], men stort sett WoRMS-databasen.[8]. Utdødde grupper er markert med †.
Storkreps (Malacostraca – gresk: malakos, og ostrakon - «mykt skall») er en stor og tallrik klasse av krepsdyr. Det er den største gruppen av krepsdyr og den gruppen som har de kroppslig største artene med en vekt inntil 10-20 kg. Antall arter er minst 30 000, kanskje atskillig flere. Storkreps har stor variasjon i kroppsbygning og fysiologi. Mest kjent er slike større «skalldyr» som krabber, hummer og reker. Det alt overveiende antallet av artene lever i havet med utbredelse over det meste av kloden, men noen få er også landlevende, eksempelvis skrukketroll som kan bli inntil 20 cm lange. Tross navnet er de aller fleste artene relativt små, og ikke større enn en rekke andre krepsdyr som ikke tilhører gruppen av «storkreps». Felles for alle storkreps er at hodet (cephalon) har 5 ledd brystpartiet (thorax) har 8 ledd, og bakkroppen (abdomen) har 6 ledd, eller i sjeldne tilfeller 7. Hode og kropp kan være sammenvokst til et såkalt cephalotorax. Storkrepsene utvikla seg i kambrium for 750 mill. år siden, og hører blant de eldste leddyrene.
Multimedia w Wikimedia Commons Pancerzowce, skorupiaki wyższe (Malacostraca) – gromada najwyżej uorganizowanych skorupiaków (Crustacea).
Większość to skorupiaki średnie i duże, ale rozmiary wahają się od kilku milimetrów do około 3 metrów (razem z odnóżami) u Macrocheira kaempferi[2]. Ciało zbudowane jest z pięciu segmentów głowowych, ośmiu tułowiowych i zwykle sześciu odwłokowych, jednak u liścioraków segmentów odwłokowych jest siedem, a u Lophogastrida szósty i siódmy segment zrastają się w jeden[3]. U pancerzowców właściwych ciało dzieli się na głowotułów, tułów i odwłok, u liścioraków zaś na głowę, tułów i odwłok. U większości gatunków występuje karapaks, okrywający głowę i część segmentów tułowiowych. Przód karapaksu jest wówczas wyciągnięty w rostrum, a część nakrywająca tułów może być wolna lub zreośnięta z różną liczbą jego segmentów. Karapaks może być jednak szczątkowy lub w ogóle nie występować. U większości pierwsza para czułków ma dwa biczyki. Protopodit drugiej pary czułków jest złożony z 2 lub 3 członów, a jej egzopodit krótki, łuskowaty lub zredukowany. Oczy mogą być siedzące lub słupkowate. Żuwaczki są zwykle silnie rozwinięte i zarówno one jak i szczęki wyposażone są w głaszczki[2]. Odnóża odwłokowe występują zwykle na wszystkich segmentach, ale ich liczba może być silnie zredukowana np. tylko dwie pary u Bathynellacea i Stygocarida[3].
Skorupiaki te mają mózg zawsze podzielony na przodomóżdże, śródmóżdże i tyłomóżdże[2]. Odznaczają się silnie rozwiniętym układem krwionośnym. Jelito przednie wykształcone jest w żołądek żująco-filtrujący[3]. Parzyste otwory płciowe leżą u samców na ósmym, a u samic na 6 segmencie tułowia[2][3], rzadko przesunięte są na biodra odnóży wymienionych segmentów[3].
Należą tu formy słonowodne, słodkowodne i lądowe, a także symbionty, komensale i pasożyty. Większość jest rozdzielnopłciowa, tylko niektóre pasożyty są obojnakami. U większości występuje rozwój prosty, u pozostałych pojawia się stadium larwalne w postaci żywika lub pływika[2].
Należy tu blisko 40 tysięcy opisanych gatunków[3]. Podział do rangi rzędu przedstawia się następująco[4]:
Pancerzowce, skorupiaki wyższe (Malacostraca) – gromada najwyżej uorganizowanych skorupiaków (Crustacea).
Malacóstracos (Malacostraca)[1] é uma classe do subfilo Crustacea, pertencente ao filo Arthropoda, com aproximadamente 40.200 espécies, sendo que grande parte destas é de conhecimento popular, como exemplo os caranguejos, lagostas, camarões e o krill.[2]
A maioria das propostas de classificação divide as espécies de Malacostraca em três subclasses, sendo estas: Eumalacostraca, Hoplocarida e Phyllocarida. No entanto, a subdivisão dos Malacostracos em subclasses ainda é um tema a ser debatido onde não se tem certeza se os Hoplocarida seriam um grupo separado ou se estes se encontram dentro da subclasse dos Eumalacostracas [2], neste verbete iremos considerar os Hoplocarida como uma superordem de Eumalacostraca.
Algumas características morfológicas são importantes na determinação dos Malacostracos, como:
O nome Malacostraca, criado pelo zoólogo francês Pierre André Latreille em 1802 [5], tem origem grega onde μαλακός (malakós) significa macio e ὄστρακον (óstrakon) significa concha, sendo assim o grupo seria caracterizado por uma concha macia.[6] No entanto este nome não representa a verdadeira natureza destes organismos já que eles apresentam, na verdade, a carapaça macia somente no momento seguinte à muda, sendo que no restante do tempo essa carapaça é rígida.[7]
Malacostraca é uma das cinco classes dentro do filo Crustacea, a subdivisão dessa classe ainda não está completamente definida, havendo muita discordância entre os autores, porém a sua monofilia é amplamente aceita.[2] Abaixo, está apresentada a divisão segundo Richard Brusca no livro Invertebrados:
Em comparação com outros grupos de crustáceos, a classe Malacostraca possui o maior e mais completo registro fóssil de todos, especialmente devido à presença de um exoesqueleto passível de fossilização.[8] Acredita-se que esta classe tenha um ancestral em comum, e que durante o carbonífero os representantes de distintos grupos dos Malacostracos, embora distinguíveis entre si, estivessem bem próximos uns dos outros remetendo a um ancestral generalizado [8], sendo que, provavelmente, esse Malacostraco primitivo possuía 15 segmentos em seu tronco.[4]
Esses animais restringiram-se às águas tropicais de Laurência até a formação de Pangeia no Permiano, quando então se dispersaram pelo mundo. E de maneira geral, é no Paleozoico que surge uma grande variedade de Phyllocarida, Hoplocarida, e Eumalacostraca primitivos, como veremos abaixo.[9]
Sabe-se que a tendência evolutiva deste grupo é complexa e não derivou de apenas uma radiação adaptativa, sendo assim é possível dizer também que atualmente existem alguns grupos que são considerados como verdadeiros “fósseis vivos”, como os Nebaliidae (ordem Leptostraca) e Syncarida. Esses animais devem sua sobrevivência às combinações ecológicas excepcionais, enquanto que muitos outros Malacostracos já foram extintos.[8]
Alguns pesquisadores acreditam, com base em evidências tanto morfológicas quanto paleontológicas, que na ordem Leptostraca esteve o representante mais primitivo da fauna atual dos Malacostracos, já que as evidências contidas no registro fóssil indicam que os representantes mais antigos desta ordem viveram no Período Cambriano, quando os Malacostracos começaram a se diferenciar. Provavelmente os Leptostracos são também muito semelhantes ao primeiro crustáceo ancestral.[4]
Os Malacostracos primitivos herdaram uma diferenciação do tegumento em carapaça e abdômen sendo que ao longo da evolução, alguns grupos seguiram a tendência de consolidar essa característica, enquanto outros seguiram o caminho de volta à segmentação uniforme.[8]
Grupos como Hoplocarida são conhecidos desde o Devoniano superior enquanto outros grupos dentro de Eumalacostraca são conhecidos desde o carbonífero inferior e possivelmente, desde o Devoniano médio.[10] É possível que a Laurência tenha sido um lugar que vislumbrou uma tremenda radiação de Hoplocarida e Eumalacostraca durante o Carbonífero, quando novos habitats foram ocupados.[9] Sendo assim, todos os Eumalacostracos são considerados derivados de um ancestral que possui os caracteres morfológicos descritos como "faces caridóides".[8] Alguns pesquisadores sugeriram, também, que os Sincáridos pudessem incluir o plano corpóreo dos Eumalacostracos vivos mais primitivos.[2]
Grupos como Mysida e Euphausiacea são bem conservados desde o seu surgimento até hoje, apresentando como característica a falta de diferenciação funcional. Já em Isopoda e Amphipoda, a carapaça é gradualmente reduzida e a segmentação externa do corpo torna-se quase perfeitamente uniforme, sendo que esses animais adquiriram um modo de vida de associação gradual ao substrato.[8]
É apenas no Mesozóico que se consolida a base da composição geral dos Malacostracos, sendo dominada pela radiação anatômica das superordens Peracarida e Eucarida. Do Devoniano médio até o Triássico, os fósseis encontrados são Malacostracos maiores e os grupos marinhos presentes no Paleozóico parecem ter sido suplantados após a extinção do Permiano-Triássico por animais primitivos e intermediários dos Decápodes.[9]
Uma verdadeira evolução ocorre, progressivamente, na ordem Decapoda, resultando em um aumento expressivo do conjunto de adaptações presentes. Essa evolução é direcionada para a diferenciação e aumento da importância funcional da carapaça e dos toracópodes. Os representantes desta ordem aparecem no começo da Era Mesozóica e se diversificam intensamente até a fauna atual.[8]
Muitos dos grupos de camarões característicos do Paleozóico eram restritos em sua distribuição no Devoniano e no Carbonífero, e se dispersaram com a formação da Pangeia, ficando restritos aos habitats de água doce de Gondwana, enquanto os Malacostracos evoluíram nos habitats marinhos e tropicais de Pangeia, a partir de populações que tinham sido elementos menores na fauna paleozóica.[9]
Embora seja difícil abranger a diversidade de formas entre os malacostracos, existem algumas características morfológicas que todos (ou ao menos a maior parte) dos grupos apresentam, que são:[2][4]
Atualmente a classe Malacostraca é amplamente aceita como monofilética, porém a relação entre as ordens que compõem a classe não são inteiramente compreendidas devido à grande variedade morfológica entre os grupos, e por isso, as relações filogenéticas dos principais táxons ainda estão em debate.[11] Alguns estudos baseados em análises moleculares estão sendo realizados para compreender esse clado [12][13][14] resultando, por vezes, em filogenias com baixo suporte morfológico.[15] Para a total compreensão do clado e a elaboração de uma árvore filogenética robusta é necessário ir além das técnicas moleculares mais conhecidas (sequência mitocondrial e DNA ribossomal).[16]
Os Malacostracos foram introduzidos em 1802 por Latreille e inicialmente não incluíam o grupo dos Leptostracos e foi somente em 1888, após os estudos de Claus, que a ordem Leptostraca foi aceita como parte de Malacostraca.[11]
Essa enorme disparidade morfológica existente entre os grupos, é a grande questão que circunda a filogenia de Malacostraca, sendo que muitos estudos foram realizados com o intuito de elucidar as relações filogenéticas entre os grupos, gerando diferentes árvores filogenéticas que, em geral, não concordavam entre si, a depender dos caracteres analisados. Entretanto, análises feitas com o genoma mitocondrial suportam a monofilia de Brachyura, Caridea, Euphausiacea, Penaeidae e Stomatopoda. Essas análises, também suportam uma relação entre Euphausiacea e Decapoda.[17]
Ainda assim, a relação entre os membros desta classe ainda não foi totalmente resolvida, sendo que existem dúvidas até mesmo em relação à sua posição dentre os crustáceos, sendo sugerido, por vezes, que os Malacostracos seriam grupo-irmão de Insecta.[11]
Em 1893, Hansen criou a base para a classificação mais aceita até hoje distinguindo três táxons dentro de Eumalacostraca: o primeiro compreendendo Mysidacea, Cumacea, Isopoda e Amphipoda, o segundo Euphausiacea e Decapoda, e o terceiro os Stomatopoda. Já entre 1904 e 1909, Calman criou três novas divisões, Peracarida (Mysidacea, Cumacea, Tanaidacea, Isopoda e Amphipoda), Eucarida (Euphausiacea e Decapoda) e Hoplocarida (Stomatopoda).[11] Essas três novas divisões, juntamente com Syncarida, constituem os Eumalacostraca, em oposição à ordem Leptostraca. As ordens Thermosbaenacea, Mictacea, e Spelaeogriphacea (da superodem Peracarida) foram descobertas mais recentemente.[11]
Hessler em 1983 estabeleceu o táxon “Caridoida” para todos os Eumalacostraca com exceção de Stomatopoda e deu algum suporte para este táxon. E, embora essa classificação não seja mais utilizada, naquela época, Hessler queria defender o termo "faces caridóides”,[11] termo que foi cunhado por Calman e incluía uma série de características relacionadas a esse táxon, como: carapaça que envolve a região torácica; olhos móveis; primeira antena birreme; exopodito natatório nos membros torácicos; abdômen alongado, ventralmente flexível; leque caudal formado por urópodes.[18]
Em 1998, Wills apresentou uma análise de todo o grupo Crustacea, e concluiu que Malacostraca não é monofilético.[11] Entretanto, atualmente os pesquisadores estão de acordo com a monofilia dos Malacostracos, e isto raramente tem sido questionado.[2][11][19]
As relações entre as linhagens de Eumalacostraca e até mesmo entre os Eucarida estão longe de serem definidas e têm ocupado várias gerações de zoólogos com debates acirrados.[2] Alguns pesquisadores, entretanto, estão de acordo com a monofilia da superordem Eucarida e também com a da superordem Syncarida.[19] E existem dúvidas se os Hoplocarida são membros dos Eumalacostraca ou se merecem ter sua própria subclasse, sendo que Stomatopoda é a única ordem vivente dentro dos Hoplocaridas, as demais ordens foram extintas.[2]
Dentro da subclasse Phyllocarida, resta apenas uma ordem vivente, sendo essa a ordem Leptostraca, as outras duas ordens que faziam parte de Phyllocarida foram extintas. Acredita-se que os Leptostracos sejam os representantes mais velhos de Malacostraca e a sua inclusão dentro desta classe tem sido apoiada por evidências moleculares.[19]
Alguns pesquisadores sugeriram abandonar o táxon “Peracarida” ou pelo menos revisá-lo (como sugeriu Dahl em 1983) já que as relações entre os seus diferentes grupos são muito controversas. Já a ordem Amphipoda permanece, em parte, sem resolução filogenética entre os seus representantes, embora muitos trabalhos foram dedicados a esse grupo. A ordem Mysida por vezes é tratada como tal e por vezes como grupo separado de Peracarida. Entre 1997 e 1998, Spears e Abele sugeriram, com base em dados moleculares, que os grupos dentro de Mysida não seriam monofiléticos, hipótese que foi sugerida anteriormente por Dahl em 1983, e outros pesquisadores, todos baseados em características morfológicas.[19] Em relação aos Isópodes, ainda permanece controverso qual táxon seria o seu grupo irmão.[20]
Malacostraca EumalacostracaAmphionidacea
Dendobranchiata
Pleocyemata
Algumas características gerais com relação ao modo de reprodução podem ser citadas para os táxons em geral. Com relação ao tipo de desenvolvimento ou tipo larval na eclosão, Phyllocarida, Syncarida, Peracarida e alguns Decápodes apresentam desenvolvimento direto, enquanto Amphionidacea, Hoplocarida e Euphausiacea e outros Decápodes apresentam desenvolvimento indireto, sendo que apenas Euphausiacea apresenta um náuplio enquanto os demais apresentam uma larva zoé (modificada em Amphionidacea). Nos Dendrobranchiata (Decapoda) também ocorre a fase de náuplio.[2]
Nenhum grupo dentro de Malacostraca é hermafrodita, com exceção de Decapoda que pode, raramente, apresentar algumas espécies hermafroditas. Portanto, no geral, todos são gonocorísticos.[2]
Algumas outras características mais detalhadas são encontradas abaixo:[2]
Os Malacostracos vivem em habitats diversos, especialmente marinhos e de água doce, onde possuem ampla abundância. Algumas espécies ocupam ambientes extremos de fontes termais, com temperaturas em torno de 50 °C. Existem ainda, três ordens com representantes terrestres ou semi-terrestres, que são Amphipoda (alguns representantes da família Talitridae), Isopoda (como os tatuzinhos-de-jardim) e Decapoda (alguns caranguejos). Os hábitos alimentares variam muito entre os grupos, existindo espécies suspensívoras, predadoras, herbívoras, detritívoras ou carnívoras. Algumas espécies são gegrárias e outras solitárias, podendo viver no fundo do mar ou na região pelágica, nas mais diversas profundidades.[2]
De maneira geral, os Malacostracos possuem uma ampla distribuição mundial, nos mais variados ambientes, devido à sua grande riqueza de espécies, sendo considerada uma das classes mais diversas na natureza.[21] Abaixo trataremos da distribuição de alguns grupos mais especificamente.
Entre os Leptostraca, o gênero Nebalia é o mais bem estudado e suas espécies ocorrem todos os oceanos do mundo, com registros em ambas as costas da América do Norte [4] e nas proximidades do Mar Egeu [22], por exemplo.
Na subclasse dos Eumalacostraca, temos a ordem Stomatopoda com ampla distribuição em mares tropicais. Syncarida com distribuições quase globais, com exceção da Antártida.[23] Entre os Decápodes, por possuírem muitos representantes, é esperado que sua distribuição seja extremamente ampla por todo o mundo. O camarão branco e o camarão rosa, espécies bem exploradas pela pesca, por exemplo, estão amplamente distribuídos pela costa leste dos Estados Unidos da América.[4] Outras espécies podem ser encontradas distribuídas amplamente, desde o polo sul ao polo norte, como o siri-azul comestível (Callinectes sapidus).[22]
Já os Euphausiacea tendem a ter uma distribuição cosmopolita e cerca de ⅔ das espécies conhecidas ocorrem em todos os oceanos. Qualquer região oceânica considerada comporta tipicamente muitas espécies utilizando recursos que são muito semelhantes.[4]
Entre os Isópodes marinhos, temos a barata-do-mar (Ligia oceanica), muito comum na costa brasileira, mas possuindo distribuição em diferentes regiões do globo, especialmente no hemisfério norte, na costa leste dos EUA e em toda a Europa.
Em vista da grande diferenciação atual das espécies de crustáceos, os representantes dos Malacostracos exercem um grande papel na vida humana. Desempenham papéis ecológicos importantes em suas teias alimentares e também servem de alimento ou parasitam outras espécies importantes economicamente.[21]
Muitas espécies são significativos itens de pesca para diversos países, fornecendo recursos para usos em indústrias farmacêutica e cosmética, na agricultura e medicina.[21]
Entretanto é na indústria alimentícia que ocorre o principal uso desses animais pelos seres humanos, sendo que grandes indústrias se baseiam em torno da captura ou cultivo de lagostas, siris, camarões e caranguejos, por exemplo. Também existe um comércio relativo ao fornecimento desses animais para aquários, ou ainda para serem usados como alimentos para peixes e anfíbios.[24] Juntos, os Malacostracos fornecem mais comida para os seres humanos do que todos os outros grupos de invertebrados juntos.[25]
Os Decápodes possuem os representantes mais conhecidos popularmente justamente devido à exploração comercial exercida sobre essa ordem, já que muitos são comestíveis e altamente consumidos. Os camarões, por exemplo, são responsáveis pela maior e mais valiosa pesca de crustáceos do mundo. Enquanto os caranguejos das infraordens Branchyura e Anomura possuem grandes áreas de pesca marinha em vários oceanos.[26] Além disso, existem várias espécies de lagostas que são exploradas comercialmente em distintas partes do mundo devido ao seu alto valor econômico.[27] A ordem Euphausiacea, representada em especial pelo krill, também desempenha um importante aspecto econômico. A maior demanda atual destes animais vem da indústria da aquicultura, pois o krill é uma opção de alimento (ração) para peixes de interesse econômico, como o salmão, devido ao seu alto conteúdo nutricional.[28]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_S%C3%A3o_Sebasti%C3%A3o,_SP.jpg)
|data= (ajuda) |data= (ajuda) |ano= (ajuda) Malacóstracos (Malacostraca) é uma classe do subfilo Crustacea, pertencente ao filo Arthropoda, com aproximadamente 40.200 espécies, sendo que grande parte destas é de conhecimento popular, como exemplo os caranguejos, lagostas, camarões e o krill.
A maioria das propostas de classificação divide as espécies de Malacostraca em três subclasses, sendo estas: Eumalacostraca, Hoplocarida e Phyllocarida. No entanto, a subdivisão dos Malacostracos em subclasses ainda é um tema a ser debatido onde não se tem certeza se os Hoplocarida seriam um grupo separado ou se estes se encontram dentro da subclasse dos Eumalacostracas , neste verbete iremos considerar os Hoplocarida como uma superordem de Eumalacostraca.
Algumas características morfológicas são importantes na determinação dos Malacostracos, como:
Corpo formado por 19 ou 20 segmentos, sendo o segmento cefálico com 5 mais o ácron, o tórax com 8 e o pléon com 6 segmentos, com exceção de Leptostraca que possui 7 segmentos no pléon. Posição definida dos gonóporos, sendo os femininos no sexto tarcômero e os masculinos no oitavo. Antênulas e antenas geralmente birremes. Segmentos abdominais com apêndices birremes.Eumalacostraca
Hoplocarida
Phyllocarida
Za redove glej besedilo.
Višji raki (znanstveno ime Malacostraca) so največji razred rakov. To so večinoma razmeroma velike živali, ki živijo v različnih okoljih, tudi na kopnem. Značilnost vse skupine je enako število telesnih členov, kolobarjev, tj. 19 (izjemoma 20).[1] Telesne značilnosti so prilagojene različnim načinom življenja in so med posameznimi vrstami lahko zelo raznolike.
Pogosto so živobarvni in imajo trdo zunanje ogrodje, utrjeno z apnencem. Oklep, če je razvit, ima prostor za škrge in nikoli ne prekriva zadka.
Notranja posebnost je zapleten želodec - žvekalnik. Imajo dobro razvito krvožilje in živčevje.
Martin in Davis[2] sta razvrstila živeče višje rake v redove, kasneje so bili pridruženi še izumrli redovi, označeni so z †.
Razred Malacostraca Latreille, 1802
Višji raki (znanstveno ime Malacostraca) so največji razred rakov. To so večinoma razmeroma velike živali, ki živijo v različnih okoljih, tudi na kopnem. Značilnost vse skupine je enako število telesnih členov, kolobarjev, tj. 19 (izjemoma 20). Telesne značilnosti so prilagojene različnim načinom življenja in so med posameznimi vrstami lahko zelo raznolike.
Storkräftor (Malacostraca) är med cirka 24 000 arter den största klassen i understammen kräftdjur. De första fossilen för klassen finns från kambrium, alltså från för 510 till 540 miljoner år sedan.
Huvudet består av 6 segment och har två par antenner. Ögonen sitter på rörliga stjälkar. Mellersta kroppen består av 8 segment och dessa bär var för sig ett benpar. Bakkroppen består av 6 segment. Storkräftor har en magsäck med två kamrar, som de har för att smälta olika sorters mat med, som alger och i vissa fall till och med stenar som de utvinner mineraler ur.
Klass Malacostraca
Storkräftor (Malacostraca) är med cirka 24 000 arter den största klassen i understammen kräftdjur. De första fossilen för klassen finns från kambrium, alltså från för 510 till 540 miljoner år sedan.
Клас Malacostraca Latreille, 1802
Це незавершена стаття з карцинології.Клас Malacostraca Latreille, 1802
Підклас Phyllocarida Packard, 1879 † Archaeostraca Claus 1888 † Hoplostraca Schram, 1973 † Canadaspidida Novožilov in Orlov, 1960 † Hymenostraca Rolfe, 1969 Leptostraca Claus, 1880 Підклас Hoplocarida Calman, 1904 † Aeschronectida Schram, 1969 † Archaeostomatopoda Schram, 1969 Stomatopoda Latreille, 1817 Підклас Eumalacostraca Grobben, 1892 Надряд Syncarida Packard, 1885 † Palaeocaridacea Brooks, 1979 Bathynellacea Chappuis, 1915 Anaspidacea Calman, 1904 Надряд Peracarida Calman, 1904 Spelaeogriphacea Gordon, 1957 Thermosbaenacea Monod, 1927 Lophogastrida Sars, 1870 Mysida Haworth, 1825 Mictacea Bowman et al., 1985 Amphipoda Latreille, 1816 Isopoda Latreille, 1817 Tanaidacea Dana, 1849 Cumacea Krøyer, 1846 Надряд Eucarida Calman, 1904 Euphausiacea Dana, 1852 Amphionidacea Williamson, 1973 Decapoda Latreille, 1802Giáp mềm, Mai mềm (Malacostraca) là lớp động vật lớn nhất trong 6 lớp giáp xác, bao gồm hơn 25.000 loài còn sinh tồn, được chia thành 16 bộ. Các loài trong lớp này có sự đa dạng rất lớn về hình dạng so với các lớp động vật khác. Lớp này bao gồm cua, tôm hùm, tôm, Bộ Hình tôm, Oniscidea, scuds (Amphipoda), tôm tích và các loài ít phổ biến khác. Chúng có mặt phổ biến trong tất cả các môi trường biển và cũng có mặt trong môi trường lục địa và nước ngọt. Cơ thể chúng có khoảng 20 đốt giống nhau (hiếm khi là 21), được chia thành đầu, ngực và bụng
Các loài Malacostraca sống trong một dãi rộng gồm các môi trường nước ngọt và nước mặn, và có 3 bộ có các loài sống trên lục địa: Amphipoda (Talitridae), Isopoda (Oniscidea]) và Decapoda (terrestrial hermit crabs, các loài cua trong các họ Ocypodidae (Còng, cáy), Gecarcinidae và Grapsidae (rạm), và tôm lục địa).[1] Chúng có mặt phổ biến trong các hệ sinh thái biển và hầu hết các loài là động vật ăn xác chết, mặc dù một số loài như porcelain crab, là động vật ăn các chất được lọc lại từ môi trường nước, một số loài khác như tôm tích là động vật săn mồi.[2]
Martin và Davis trình bày cách phân loại các loài giáp mềm còn sinh tồn thành các bộ,[3] bổ sung thêm vào đó là các bộ đã tuyệt chủng với ký hiệu tuyệt chủng (†) ở bên cạnh.
Lớp Malacostraca Latreille, 1802
Các loài giáp mềm đầu tiên xuất hiện vào đầu kỷ Cambri,[4] khi các loài động vật thuộc Phyllocarida xuất hiện.[5]
Giáp mềm, Mai mềm (Malacostraca) là lớp động vật lớn nhất trong 6 lớp giáp xác, bao gồm hơn 25.000 loài còn sinh tồn, được chia thành 16 bộ. Các loài trong lớp này có sự đa dạng rất lớn về hình dạng so với các lớp động vật khác. Lớp này bao gồm cua, tôm hùm, tôm, Bộ Hình tôm, Oniscidea, scuds (Amphipoda), tôm tích và các loài ít phổ biến khác. Chúng có mặt phổ biến trong tất cả các môi trường biển và cũng có mặt trong môi trường lục địa và nước ngọt. Cơ thể chúng có khoảng 20 đốt giống nhau (hiếm khi là 21), được chia thành đầu, ngực và bụng
Это заготовка статьи по зоологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. 软甲纲（学名：Malacostraca），又稱甲殼綱，是节肢动物门甲壳亚门中的一个纲，是这个亚门中物种数量最多的纲。这个纲中包括人们很熟悉的动物如十足目（如螃蟹、龙虾、虾等）、蝦蛄、磷虾等。它还包括物种数量众多的端足目以及唯一的一个主要生存在陆地上的甲壳类动物等足目动物（如鼠妇等）。这个纲共有2.2万多个物种，占所有甲壳亚门的三分之二，所有比较大型的甲壳动物均属于这个纲。软甲纲最早出现于寒武纪。
近年来对甲壳亚门的分类的讨论有争议，有些学者将软甲纲看作纲，有些则将它看作是一个亚纲。
软甲纲的特征包括：
以下为洛杉矶自然历史博物馆的两位学者（马丁与戴维斯）给出的分类：[1]
软甲纲（Malacostraca）
|title= (帮助)
软甲纲（学名：Malacostraca），又稱甲殼綱，是节肢动物门甲壳亚门中的一个纲，是这个亚门中物种数量最多的纲。这个纲中包括人们很熟悉的动物如十足目（如螃蟹、龙虾、虾等）、蝦蛄、磷虾等。它还包括物种数量众多的端足目以及唯一的一个主要生存在陆地上的甲壳类动物等足目动物（如鼠妇等）。这个纲共有2.2万多个物种，占所有甲壳亚门的三分之二，所有比较大型的甲壳动物均属于这个纲。软甲纲最早出现于寒武纪。
近年来对甲壳亚门的分类的讨论有争议，有些学者将软甲纲看作纲，有些则将它看作是一个亚纲。
軟甲綱（なんこうこう 別名エビ綱 Malacostraca）は、甲殻亜門の中で最大の綱である。たとえばカニ、ロブスター、小エビなど十脚目（エビ目）や口脚目（シャコ目）、オキアミ目などの目を含む。さらに端脚類や、この綱で唯一陸上生活をするワラジムシ亜目も含まれている。22,000以上の種があり、これは甲殻類全体の種の3分の2を占め、また、大型種はほとんどこの類に含まれる。軟甲類という名は紛らわしいが、フジツボの殻などに比して硬くない、と言うことに由来するらしい。
軟甲綱の最初の動物はカンブリア紀に出現したと考えられている。
頭部は6節に分かれ、口器の他に2対の触角があり、1対はその先端に2本の分枝がある。複眼は眼柄が有るものと無いものとがいる。
胸部は8節に分かれ、3節は互いに癒合して構成された背甲に覆われているが、5節は覆われていない。8対の付属肢を持ち、1対もしくは複数が食べることに特化した顎脚と呼ばれる足になっている。顎脚の次の1対の脚は時として大きく発達し、はさみと呼ばれる構造をとる。
腹部は後方に伸び、時に泳ぐ時に使われ、6節に分かれている。胃は2つの部屋に分かれている[1][2]。
前方に集中した神経系を持つ。
軟甲綱（なんこうこう 別名エビ綱 Malacostraca）は、甲殻亜門の中で最大の綱である。たとえばカニ、ロブスター、小エビなど十脚目（エビ目）や口脚目（シャコ目）、オキアミ目などの目を含む。さらに端脚類や、この綱で唯一陸上生活をするワラジムシ亜目も含まれている。22,000以上の種があり、これは甲殻類全体の種の3分の2を占め、また、大型種はほとんどこの類に含まれる。軟甲類という名は紛らわしいが、フジツボの殻などに比して硬くない、と言うことに由来するらしい。
軟甲綱の最初の動物はカンブリア紀に出現したと考えられている。
연갑류(軟甲類, Malacostraca)는 갑각류의 대부분을 차지하며 갑각류로 알려진 대부분의 동물을 포함한다.
마틴과 데이비스의 분류 체계[1]는 다음과 같다. 멸종한 종은 †로 표시했다.
연갑강(Malacostraca) Latreille, 1802
다음은 범절지동물의 계통 분류이다.[2]
범절지동물 Tactopoda 진절지동물 대각류 범갑각류탄툴라쿠스류
빈갑류
