dcsimg
Image of Oriental wheat
Creatures » » Plants » » Dicotyledons » » True Grasses »

Oriental Wheat

Triticum turanicum Jakubz.

Description

provided by eFloras
Culms 120–130 cm tall; upper internodes solid. Leaf blade nodding, long, puberulent. Spike lax, 9–15 × ca. 1 cm; rachis tough, margin ciliate; internodes 5–6.5 mm. Spikelets 16–20 mm, with 3–5 florets (perfect florets 3 or 4). Glumes narrow, 12–15 × ca. 4 mm, keel distinct, puberulent, apex acute, tooth very short. Lemma awn nearly black, 14–16 mm, scabrous. Palea equaling lemma. Caryopsis usually free from lemma and palea, 10–12 × ca. 3 mm, vitreous. Fl. and fr. Jun–Jul. 2n = 28.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of China Vol. 22: 442, 443 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of China @ eFloras.org
editor
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Habitat & Distribution

provided by eFloras
Usually in fields mixed with other Triticum, rarely cultivated for food in China. Xinjiang [Kazakhstan, Kyrgyzstan, Russia, Turkmenistan, Uzbekistan; SW Asia (Iran)].
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of China Vol. 22: 442, 443 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of China @ eFloras.org
editor
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Synonym

provided by eFloras
Triticum orientale Percival, Wheat Pl. Monogr. 155, 204. 1921, not M. Bieberstein (1808); T. durum Desfontaines subsp. turanicum (Jakubziner) L. B. Cai; T. percivalianum Parodi, nom. illeg. superfl.; T. turgidum Linnaeus convar. turanicum (Jakubziner) Mackey; T. turgidum subsp. turanicum (Jakubziner) A. Löve & D. Löve.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of China Vol. 22: 442, 443 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of China @ eFloras.org
editor
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Khorasan-Weizen ( German )

provided by wikipedia DE
 src=
Kamut ist eine Weiterleitung auf diesen Artikel. Zum Sprinter des Inselstaates Vanuatu siehe Moses Kamut.
 src=
Vergleich zwischen Kamut- und Weichweizenkörnern: links die deutlich größeren Körner von Kamut
 src=
Triticum turgidum subsp. turanicum

Khorasan-Weizen (Triticum turgidum × polonicum) ist eine alte Sorte des Sommerweizens, die nach genetischen Untersuchungen eine natürliche Hybride aus Hartweizen (Triticum durum) und einer Weizen-Wildform (Triticum polonicum) ist.[1] Wie der Name andeutet, geht man nach dem gegenwärtigen Stand der genetischen Forschung von einem Ursprung in Chorasan, einem historischen Gebiet in der gleichnamigen Nordostprovinz des Irans sowie Teilen von Tadschikistan, Usbekistan, Turkmenistan und Afghanistan aus. Erstmals beschrieben wurde die Sorte im Jahre 1921.[2] Die Anbaugebiete waren ursprünglich der Fruchtbare Halbmond (Ägypten, Levante, Anatolien, Irak, Iran) und der Kaukasus (Armenien, Aserbaidschan, Russland) und Usbekistan.[3] Charakteristisch sind die schwarz begrannte Ähre und ein Korn, das deutlich länger ist als das des Hartweizens. Die Sorte eignet sich wie Hartweizen besonders zur Herstellung von Teigwaren.

Landwirte aus Montana (USA) ließen sich das altägyptische Wort Kamut für den biologischen Khorasan-Weizenanbau als Marke schützen und vermarkten ihn unter dieser Bezeichnung. Dadurch bürgerte sich Kamut auch in Deutschland als Synonym für den Khorasan-Weizen ein.

Synonyme

Homotypische Synonyme:

  • Triticum turgidum subsp. turanicum (Jakubz.) Á.Löve
  • Gigachilon polonicum subsp. turanicum (Jakubz.) Á.Löve
  • Triticum durum subsp. turanicum (Jakubz.) L.B.Cai.

Heterotypische Synonyme:

  • Triticum orientale Percival
  • Triticum percivalii E. Schiem.
  • Triticum percivalianum Parodi
  • Triticum turanicum var. quasinotabile Udachin & Potokina.[4]

Anbau und Handel

Der Khorasan-Weizen zählt wie Einkorn und Emmer zu den ältesten kultivierten Getreidearten. Einkorn und Emmer wurden bereits vor 10.000 Jahren, Khorasan-Weizen vor etwa 6.000 Jahren angebaut.[5] Die alten Getreidearten liefern weit geringere Erträge als die neueren Kulturformen. Sie sind anspruchsloser und unempfindlicher gegenüber Krankheiten und Schädlingsbefall. Da Khorasan-Weizen kaum auf Kunstdünger anspricht, war die Sorte für die konventionelle Landwirtschaft nie interessant. Es ist ein ideales Korn für den Bio-Anbau, das allerdings warmes und trockenes Klima bevorzugt. In Deutschland sind die klimatischen Voraussetzungen für den Anbau schwierig.

Hauptanbaugebiete sind Nordamerika und Südeuropa mit einem durchschnittlichen Ertrag von 12 dt/ha. Khorasan-Weizen wird für den deutschen Markt fast ausschließlich aus biologischem Anbau angeboten.

Geschichte

Die exakte Herkunft ist unbekannt. Mehrere Legenden, allesamt unbestätigt, versuchen die Kenntnislücke zu füllen. In Ägypten wird er heute Balady Durum genannt, was so viel wie „einheimischer Durum“ heißt. Spekulationen über seinen Ursprung umfassen auch die Einführung durch die Armeen der antiken Griechen, des Römischen Reiches oder möglicherweise auch später durch das Byzantinische Reich. Von Bauern in der Türkei, wo man ihn auf kleinen Feldern finden kann, werden örtliche Legenden erzählt, wonach der Khorasan-Weizen, der auch Kamelszahn oder Weizen des Propheten genannt wird, das Getreide war, das der biblische Noah auf seiner Arche mitbrachte.

Ein Zeitungsartikel in der Great Falls Tribune von Montana (der durch die Unternehmung Kamut International auch im Internet Verbreitung fand) aus den 1960er Jahren berichtet, dass der in Portugal stationierte US-amerikanische Pilot Earl Dedman 1949 seinem Vater Rube E. Dedman, einem Farmer in Fort Benton, 36 Körner eines Riesenweizens in einem Briefumschlag zusandte. Sechs Jahre später hatte die Familie Dedman 1500 Scheffel in ihrer Kornkammer. Sie nannten den Weizen King Tut Wheat, die Körner stammten angeblich aus einer Steinkiste in einem ägyptischen Grab bei Dashare.[6] Diese Geschichte entbehrt jeder Grundlage[7]. Der in dieser Geschichte erwähnte ägyptische Ort Dashare konnte bisher in keinem Atlas gefunden werden, Tutanchamun wurde dagegen im Tal der Könige bei Theben bestattet, das Grab aber bereits 1922 ausgegraben. Der Ursprung der Sorte in Ägypten ist durch die eingangs zitierte DNA-Analyse widerlegt, und Weizen bleibt höchstens 200 Jahre keimfähig. Trotzdem kursiert die Geschichte weiterhin im Internet. Der Weizen wurde als Kuriosität auf vielen kleinen Feldern rund um Fort Benton angebaut und auf regionalen Märkten verkauft.

Im Jahr 1977 erhielt der Farmer Mack Quinn in Montana einige Körnern dieser Sorte aus Fort Benton und begann mit dem Anbau. Ab 1980 vermarktete er die alte Khorasan-Weizen-Sorte. Sein Sohn Robert Quinn, der den Betrieb übernahm, als sein Vater zum Vorsitzenden des Bauernverbands Montana Farm Bureau Federation gewählt wurde, bemerkte 1984 die wachsende Nachfrage nach biologisch angebautem Getreide. 1987 stellte er den Betrieb ganz auf ökologische Landwirtschaft um und ließen sich das altägyptische Wort Kamut für die Weizensorte Q-77 für Kamut International, Ltd beim United States Patent and Trademark Office für den Anbau registrieren. 1990 erkannte das US-Landwirtschaftsministerium Kamut gar als „neue Sorte“ an. Anbau und Vertrieb erfolgen nur über Lizenz von Kamut International.[8] Die Mack Quinns lassen ausschließlich in den Upper Great Prairies in den USA und Kanada produzieren und exportieren von dort weltweit. Außerdem wird Chorasanweizen in Österreich angebaut[9]. Die Hälfte der Produktion wird in Italien vermarktet, der zweitgrößte Markt ist Deutschland.[10][11]

Inhaltsstoffe und Verwendung

Khorasan-Weizen enthält mehr Eiweiß und höhere Anteile an den meisten ungesättigten Fettsäuren, Aminosäuren, Vitaminen und Mineralstoffen als moderne Weizensorten. Khorasan-Weizen wird in gleicher Weise wie Weizen und Dinkel verwendet, als ganzes Korn oder in Form von Mehl, Flocken oder Grieß und hat einen herzhaften, leicht nussigen Geschmack. Als Hartweizensorte (durum), so genannt wegen seines harten, meist glasigen Endosperms, ist er wegen des hohen Eiweißgehaltes und der Klebereigenschaften gut geeignet für elastische Teige, die sich besonders zur Herstellung von Teigwaren, insbesondere für die klassische italienische Pasta, Couscous und Bulgur eignen.

Khorasan-Weizen enthält wie alle Weizenarten Gluten (Klebereiweiß). Für Menschen, die an Zöliakie erkrankt sind, ist er daher nicht geeignet. Die Inhaltsstoffe schwanken naturgemäß, sowohl in Abhängigkeit von den Umweltbedingungen (Boden, Klima) als auch von der Anbautechnik (Düngung, Pflanzenschutz) und Lagerung.

Angaben je 100 g essbarer Anteil:[12]

1 semi-essentielle Aminosäuren
1 mg = 1000 µg

Der physiologische Brennwert beträgt 1380 kJ (326 kcal) je 100 g essbarer Anteil.

Literatur

  • Mirza Gökgöl: Die iranischen Weizen. In: Zeitschrift für Pflanzenzüchtung. Band 45, 1961, S. 315–333.

Einzelnachweise

  1. E. Khlestkina, M. S. Röder, H. Grausgruber, A. Börner: A DNA fingerprinting-based taxonomic allocation of Kamut wheat. In: Plant Genetic Resources. 4, 2006, S. 172–180.
  2. Triticum orientale Percival. In: USDA ARS-GRIN Taxonomy for Plants. Abgerufen am 26. November 2014.
  3. Triticum turgidum L. subsp. turanicum (Jakubz.) Á. Löve & D. Löve. In: USDA ARS-GRIN Taxonomy for Plants. Abgerufen am 27. November 2014.
  4. Triticum turanicum Jakubz., Selekts. Semenov. (Moskau) 5, 1947, S. 46. World Checklist of Selected Plant Families, Royal Botanic Gardens, Kew. Abgerufen am 26. November 2014.
  5. Getreide 2012, Infodienst Landwirtschaft - Ernährung - Ländlicher Raum Baden-Württemberg, S. 26.
  6. Clyde Reichelt: King Tut Wheat, "Corn of Egypt's Ancients". In: Great Falls Tribune. 7. Juni 1964, S. 1–4 (kamut.com [PDF]).
  7. Veronika Michalcov, Roman Dusinšký, Miroslav Sabo, Maja Al Beyroutiov, Pavol Hauptvogel, Zuzana Ivaničov, Miroslav Švec, Taxonomical Classification and Origin of Kamut Wheat. Plant Systematics and Evolution 300/7, 2014, 1749. Stable URL: https://www.jstor.org/stable/43498331
  8. Robert Quinn: Why I am an Organic Farmer (Memento vom 24. März 2006 im Internet Archive). Abgerufen am 26. November 2014.
  9. Veronika Michalcov, Roman Dusinšký, Miroslav Sabo, Maja Al Beyroutiov, Pavol Hauptvogel, Zuzana Ivaničov, Miroslav Švec, Taxonomical Classification and Origin of Kamut Wheat. Plant Systematics and Evolution 300/7, 2014, 1750. Stable URL: https://www.jstor.org/stable/43498331
  10. Kamut International Recognized as Montana's Exporter of the Year, kamut.com, 22. März 2011.
  11. Kamut International (Memento vom 24. März 2006 im Internet Archive). Abgerufen am 26. November 2014.
  12. Nutritional Values (Inhaltsstoffanalyse eines Herstellers) (Memento des Originals vom 6. September 2012 im Internet Archive)  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www.kamut.com (PDF; 1,1 MB).
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Khorasan-Weizen: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE
 src= Kamut ist eine Weiterleitung auf diesen Artikel. Zum Sprinter des Inselstaates Vanuatu siehe Moses Kamut.  src= Vergleich zwischen Kamut- und Weichweizenkörnern: links die deutlich größeren Körner von Kamut  src= Triticum turgidum subsp. turanicum

Khorasan-Weizen (Triticum turgidum × polonicum) ist eine alte Sorte des Sommerweizens, die nach genetischen Untersuchungen eine natürliche Hybride aus Hartweizen (Triticum durum) und einer Weizen-Wildform (Triticum polonicum) ist. Wie der Name andeutet, geht man nach dem gegenwärtigen Stand der genetischen Forschung von einem Ursprung in Chorasan, einem historischen Gebiet in der gleichnamigen Nordostprovinz des Irans sowie Teilen von Tadschikistan, Usbekistan, Turkmenistan und Afghanistan aus. Erstmals beschrieben wurde die Sorte im Jahre 1921. Die Anbaugebiete waren ursprünglich der Fruchtbare Halbmond (Ägypten, Levante, Anatolien, Irak, Iran) und der Kaukasus (Armenien, Aserbaidschan, Russland) und Usbekistan. Charakteristisch sind die schwarz begrannte Ähre und ein Korn, das deutlich länger ist als das des Hartweizens. Die Sorte eignet sich wie Hartweizen besonders zur Herstellung von Teigwaren.

Landwirte aus Montana (USA) ließen sich das altägyptische Wort Kamut für den biologischen Khorasan-Weizenanbau als Marke schützen und vermarkten ihn unter dieser Bezeichnung. Dadurch bürgerte sich Kamut auch in Deutschland als Synonym für den Khorasan-Weizen ein.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Khorasan wheat

provided by wikipedia EN

Triticum turgidum subsp. turanicum

Khorasan wheat or Oriental wheat (Triticum turgidum ssp. turanicum also called Triticum turanicum), commercially known as Kamut, is a tetraploid wheat species.[2] The grain is twice the size of modern-day wheat, and has a rich, nutty flavor.[3]

Taxonomy

Original botanical identifications were uncertain. The variety is a form of Triticum turgidum subsp. turanicum (also known as Triticum turanicum), usually called Khorasan wheat. Identifications sometimes seen as T. polonicum are incorrect as the variety, although long-grained, lacks the long glumes of this species. Recent genetic evidence from DNA fingerprinting suggests that the variety is perhaps derived from a natural hybrid between T. durum and T. polonicum, which would explain past difficulties in arriving at a certain classification.[3]

Life form

As an annual, self-fertilized grass that is cultivated for its grains, Khorasan wheat looks very similar to common wheat. However, its grains are twice the size of modern wheat kernel, with a thousand-kernel weight of up to 60 grams (2.1 ounces). They contain more proteins, lipids, amino acids, vitamins and minerals than modern wheat.[4] The grain has an amber colour and a high vitreousness.[5]

Yield

The actual average yield of Khorasan wheat is 1.1–1.3 tonnes per hectare (980–1,160 pounds per acre). In drier years, Khorasan wheat can sometimes yield even more than durum wheat. However, in normal or wet years, it yields approximately 1/3 less than the durum wheat.

Distribution

With only 6,500 hectares (16,000 acres) cultivated worldwide, Khorasan wheat does not play an important role in the world food system. By capturing this niche market, Khorasan wheat counterbalances its weak agronomic traits.[6]

Product use

Khorasan wheat is used similarly as modern wheat. Its grains can be consumed whole, or milled into flour. It can be found in breads, bread mixes, breakfast cereals, cookies, waffles, pancakes, bulgur, baked goods, pastas, drinks, beer, and snacks.

Apart from its nutritional qualities, Khorasan wheat is recognized for its smooth texture and nutty, buttery flavor.[4]

Nutrition and composition

Nutrients

In a 100-gram (3+12-ounce) reference serving, Khorasan wheat provides 1,410 kilojoules (337 kilocalories) of food energy and is a rich source (more than 19% of the Daily Value, DV) of numerous essential nutrients, including protein (29% DV), dietary fiber (46% DV), several B vitamins and dietary minerals, especially manganese (136% DV) (table). Khorasan wheat is 11% water, 70% carbohydrates, 2% fat and 15% protein (table).

Composition

Khorasan wheat has high protein content which improves its vitreousness[7] which indicates a high milling yield.[4]

Gluten

As khorasan wheat contains gluten, it is unsuitable for people with gluten-related disorders, such as celiac disease, non-celiac gluten sensitivity and wheat allergy sufferers, among others.[8]

Requirements for climate and soil

A temperate continental climate with cold nights in the early spring (see vernalisation), low to moderate precipitation rates (500–1,000 mm per year), and a sunny warm summer for optimal ripening are therefore the typical preferred climatic conditions of Khorasan wheat. These conditions are very similar to those of durum wheat, which originates in the same region. But, because breeding efforts for Khorasan wheat have been very sparse (see chapter below), the adaptation to other climatic conditions is still limited.

Khorasan wheat is especially known for its drought tolerance, which is even better than that of durum wheat. Too much precipitation, especially in the end of the season, usually leads to dramatic disease problems (see section below).

Soils typically used for Khorasan wheat are the same as for durum wheat: deep friable black clays with a certain water storing capacity, also known as vertisols.[9]

Cultivation management, harvest and post-harvest treatment

The cultivation practices are quite similar to other wheat species, especially durum. As most of the Khorasan wheat is organically produced, the nutrient supply (especially nitrogen) should be granted by using an appropriate crop rotation, such as previous pasture legumes.[9] The nutritional content of Khorasan wheat is the most important characteristic of this crop and the reason why it is cultivated. Therefore, the nutrition supply is one of the critical aspects of this production. Harvest in general follows the same procedure as in the other wheat species. As soon as the grains are mature, a combine harvester threshes the Khorasan wheat. But contrary to common wheat, the seeds of Khorasan wheat are very brittle and crack in half very easily, which leads to a necessarily more gentle harvest and post-harvest treatment.

Thinking of post-harvest treatments, the special physical properties of the Khorasan grain may cause difficulties (literature on that topic is still scarce). Storage may be more difficult because of a higher water capacity of the grains, the milling has to be adapted because of the big grains (should not be a problem in modern mills, in general) and the whole transportation machinery must deal with higher weight, because the Thousand Kernel Weight (TKW) is very high.

Growth, development, physiology

Khorasan wheat is a tetraploid wheat subspecies, which means that the general biological properties resemble those of durum wheat.

Diseases

The range of diseases in Khorasan wheat is more or less the same as in all other wheat species. Main diseases are typically caused by fungi, such as the Fusarium head blight or the "black tip". Khorasan wheat has been found very susceptible to Fusarium head blight.[2]

Because of the high susceptibility to fungi, crop rotation is quite important, especially under organic production conditions. The rotation requirements resemble more or less those of durum wheat.[9] Depending on the specific production setting, Khorasan production after maize or other cereals should be avoided. Typical robust rotations would contain some of the following crops: canola, sunflower, pulses, sorghum and pasture legumes.

Aspects of breeding

The traditional aim of plant breeding is to improve the agronomic or nutritional qualities of a crop. Typical goals are improved yield, reduced susceptibility to diseases and pests, homogeneous maturation (to optimize harvest) and increased tolerance to environmental stresses, i.e., drought, acid soil, high or cold temperature, etc. Most of the known wheat species today are polyploid. Whereas common bread wheat is hexaploid, Khorasan wheat is tetraploid.[6] To do further breeding with this tetraploid Khorasan wheat, the genetic pool to use is a little bit limited to the tetraploid subspecies of triticum turgidum such as durum (subsp. durum), Polish (subsp. polonicum), Persian (subsp. carthlicum), Emmer (subsp. dicoccum) and Poulard (subsp. turgidum) wheat. Especially to develop resistances against common fungi (e.g., Fusarium head blight), this genomic pool is interesting. Problematic in this case, is the economic unimportance of most of the tetraploid subspecies of wheat (except durum), which limits the investment to do intensive breeding, especially compared to the highly important common bread wheat.[2]

Kamut

KAMUT is a registered trademark owned by the US company Kamut,[10] founded in Montana by organic farmer Bob Quinn. The name designates the wheat cultivar of the subspecies Triticum turgidum ssp. turanicum from a commercial point of view.

The production and sale of this cultivar under the commercial name of Kamut is strictly regulated and must be certified and comply with a series of rules established by the US company.

The wheat produced from the cultivar was registered in 1990 with the United States Department of Agriculture (USDA) under the official name of QK-77[11] and was initially sold at agricultural fairs in Montana under the name of "King Tut wheat". The registration subsequently expired. The word Kamut derives from its hieroglyphic ideogram and means "wheat".

See also

References

  1. ^ "The Plant List: A Working List of All Plant Species".
  2. ^ a b c Oliver R. E.; Cai X.; Friesen T. L.; Halley S.; Stack R. W.; Xu S. S. (2008). "Evaluation of Fusarium Head Blight Resistance in Tetraploid Wheat (Triticum turgidum L.)". Crop Science. 48 (1): 213–222. doi:10.2135/cropsci2007.03.0129.
  3. ^ a b Khlestkina, Elena K.; Röder, Marion S.; Grausgruber, Heinrich; Börner, Andreas (2006). "A DNA fingerprinting-based taxonomic allocation of Kamut wheat". Plant Genetic Resources. 4 (3): 172–180. doi:10.1079/PGR2006120.
  4. ^ a b c Amal M.H. Abdel Haleem; Henar A. Seleem; Wafaa K. Galal (2012). "Assessment of Kamut wheat quality". World Journal of Science, Technology and Sustainable Development. 9 (3): 194–203. doi:10.1108/20425941211250543.
  5. ^ Quinn, R.M (1999). "Kamut: Ancient grain, new cereal". In Janick, J. Perspectives on new crops and new uses. Alexandria: ASHS Press. pp. 182–183.
  6. ^ a b Singh, Av (Winter 2007). "Ancient Grains, a wheat by any other name". The Canadian Organic Grower.
  7. ^ El-Rassas, H.N.; Atwa, M.F.; Mostafa, K.M. (1989). "Studies on the effect of gamma rays on the technological characteristics of some Egyptian wheat varieties". Faculty Journal of Agricultural Research Development. 3 (1): 1–21.
  8. ^ Tovoli F, Masi C, Guidetti E, Negrini G, Paterini P, Bolondi L (Mar 16, 2015). "Clinical and diagnostic aspects of gluten related disorders". World J Clin Cases. 3 (3): 275–84. doi:10.12998/wjcc.v3.i3.275. PMC 4360499. PMID 25789300.
  9. ^ a b c Kneipp J. (2008), Durum wheat production, State of New South Wales through NSW Department of Primary Industries - Tamworth Agricultural Institute, Calala
  10. ^ "Kamut". Kamut International, Ltd. & Kamut Enterprises of Europe BV. Retrieved 2021-06-08.
  11. ^ "QK-77". GrainGenes. Retrieved 2021-06-08.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Khorasan wheat: Brief Summary

provided by wikipedia EN
Triticum turgidum subsp. turanicum

Khorasan wheat or Oriental wheat (Triticum turgidum ssp. turanicum also called Triticum turanicum), commercially known as Kamut, is a tetraploid wheat species. The grain is twice the size of modern-day wheat, and has a rich, nutty flavor.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Trigo de Jorasán ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El trigo de Jorasán o trigo oriental (Triticum turgidum subesp. turanicum; también, Triticum turanicum), a veces conocido comercialmente como Kamut®, es una subespecie tetraploide del trigo originaria de Jorasán, Irán.[1]​ Se le considera un tipo de grano antiguo; Además de Jorasán, también se cultiva en otras partes de Asia Central, incluido Afganistán. Este grano es dos veces el tamaño del trigo moderno y es conocido por su rico sabor a nuez.[2]

En 1988, el agrónomo estadounidense Bob Quinn llevó semillas de trigo Jorasán desde Asia hasta los EE. UU., lo patentó y lo comenzó a vender bajo el nombre comercial de Kamut. La ideación de una leyenda que asociara esta variedad con los antiguos faraones egipcios fue una efectiva estrategia de márketing;[3]​ de hecho, kamut era supuestamente la denominación que recibía en lengua egipcia antigua, según egiptólogos.[4]​ Esta «nueva» harina se extendió rápidamente entre los panaderos y marcó tendencia también en Europa, sustituyendo otras variedades autóctonas de Triticum turgidum como el trigo candeal en España, en vías de desaparecer. Hoy en día, la denominación «Kamut» también es usada de forma genérica para las harinas a base de T. turgidum y cualquiera de sus subespecies.

Taxonomía

Las identificaciones botánicas originales eran inciertas. La variedad es una forma de Triticum turgidum sub. turanicum (o Triticum turanicum), generalmente llamado trigo de Jorasán. Las identificaciones a veces vistas como T. polonicum son incorrectas ya que la variedad, aunque de grano largo, carece de las glumas largas de esta especie. La evidencia genética reciente de las huellas digitales del ADN sugiere que la variedad tal vez se deriva de un híbrido natural entre T. durum y T. polonicum, lo que explicaría las históricas dificultades para su clasificación.[2]

Forma de vida

Como hierba anual autofertilizada que se cultiva por sus granos, el trigo de Jorasán se parece mucho al trigo común. Sin embargo, sus granos tienen el doble de tamaño que el grano común, con un peso TKW de 60 g (el peso TKW es el peso, en gramos, estandarizado para comparar semillas; se obtiene pesando una muestra de 1.000 semillas). Contienen más proteínas, lípidos, aminoácidos, vitaminas y minerales que el trigo común.[5]​ El grano tiene un color ámbar y un alto carácter vítreo.[6]

Historia

El origen exacto del trigo de Jorasán sigue siendo desconocido. Descrito por John Percival en 1921,[7]​ este antiguo grano probablemente se origina en la Media Luna Fértil y deriva su nombre común de la provincia histórica de Jorasán, que incluía una gran parte del noreste de Irán en Afganistán y Asia Central hasta el río Oxus. Algunos científicos turcos han sugerido que se originó en Anatolia. La histórica región de Jorasán se extendía hasta Pakistán cubriendo la provincia de Jaiber Pastunjuá. El trigo de Jorasán probablemente se cultivó continuamente a pequeña escala y para uso personal en el Oriente Próximo, Asia Central y en el norte de África.[8]

Historia del "Kamut"

En 1949, el aviador estadounidense Earl Dedman recibió de un colega seis granos de un cereal obtenido en un viaje a Egipto.[3]​ Dedman se los dio a su padre para que los plantase en su parcela agraria de Montana. Lo denominó «trigo del Rey Tut», con la intención de ligarlo a la mitología egipcia. Entre 1950 y 1964 obtuvo los primeros resultados y un agricultor incluso los cultivo y dio a conocer en una feria agrícola. Sin embargo, ni el sabor ni la historia del faraón convencieron al público y Dedman desistió. Luego, en 1977, Bob Quinn, estudiante de la Universidad de California, vio las semillas en una feria y su padre Mack Quinn las compró para sembrarlas.

Fue expuesto por primera vez en 1986 en Anaheim, California. De ahí se comenzó a plantar ya en grandes extensiones. Fue la Royal Angelus Macaroni Company quien bautizó la variedad como kamut, nombre con el que quedó patentada la variedad cultivada protegida QK-77 de turanicum.[9]

Extensión territorial

El trigo de Jorasán se cultiva en Europa principalmente para pan, y en la provincia iraní de Jorasán como alimento para camellos.[10]​ Probablemente también se cultive en pequeñas extensiones y para uso personal en algunas otras regiones del Medio Oriente.

Aproximadamente 6.500 ha de trigo Jorasán se cultivaron en 2006 en el centro-norte de Montana, el sur de Saskatchewan y el sureste de Alberta.[9]​ La producción experimental se ha realizado en Europa y en Australia.

Cosecha

El rendimiento promedio real del trigo de Jorasán de la marca Kamut es 1.1–1.3 t / ha. En años más secos, el trigo de Jorasán a veces puede producir incluso más que el trigo duro. Sin embargo, en años normales o húmedos, produce aproximadamente 1/3 menos que el trigo duro.

Distribución

Europa representó casi el 70% de las ventas de 2006 e Italia fue el mayor consumidor.[9]​ Con solo 6.500 ha cultivadas en todo el mundo, el trigo de Jorasán no juega un papel importante en el sistema alimentario mundial. Al capturar este nicho de mercado, el trigo de Jorasán contrarresta sus débiles rasgos agronómicos.[11]​ Entre 1998 y 2006, las ventas totales de trigo de la marca Kamut aumentaron en un 72%.

Uso de producto

El trigo de Jorasán se usa de manera similar al trigo moderno. Sus granos pueden ser consumidos directamente o molidos en harina. Se puede encontrar en panes, mezclas de pan, cereales para el desayuno, galletas, gofres, tortitas, bulgur, pastelería, pastas, bebidas como la cerveza y aperitivos.[9]​ Además de sus cualidades nutricionales, el trigo de Jorasán es reconocido por su textura suave y sabor a nuez y mantequilla.[5]

Nutrición y composición

Nutrientes

En 100 gramos, el trigo de Jorasán proporciona 337 calorías y es una fuente rica (más del 19% del valor diario, DV) de numerosos nutrientes esenciales, incluidas proteínas (29% DV), fibra (46% DV), varias vitaminas B y minerales, especialmente manganeso (136% DV). El trigo de Jorasán es 11% agua, 70% carbohidratos, 2% grasa y 15% proteína.

Composición

El trigo de Jorasán tiene un alto contenido de proteínas que mejora su carácter vítreo,[12]​ lo que indica un alto rendimiento de molienda.[5]

Gluten

Como el kamut contiene gluten, no es adecuado para personas con trastornos relacionados con el gluten, como la celiaquía, la sensibilidad al gluten no celíaca y las personas alérgicas al trigo, entre otras.[13]

Requisitos de clima y tierra

Como el trigo de Jorasán es una antigua especie de cereal, los requisitos climáticos aún se corresponden muy bien con su región de origen, es decir, el Creciente Fértil; un clima continental templado con noches frías a principios de la primavera (véase:vernalización), tasas de precipitaciones bajas a moderadas (500–1.000 mm por año) y un verano cálido y soleado para una maduración óptima son, por lo tanto, las condiciones climáticas preferidas típicas del trigo de Jorasán. Estas condiciones son muy similares a las del trigo duro, que se origina en la misma región. Pero, debido a que los esfuerzos de mejoramiento para el trigo de Jorasán han sido muy escasos (ver el capítulo a continuación), la adaptación a otras condiciones climáticas aún es limitada.

En general, el trigo de Jorasán parece ser menos susceptible al estrés ambiental que el trigo común, una característica que comparte con la mayoría de los granos antiguos.[11]​ El trigo de Jorasán es especialmente conocido por su tolerancia a la sequía, que es incluso mejor que la del trigo duro. Demasiada precipitación, especialmente al final de la temporada, generalmente conduce a problemas dramáticos de enfermedad (ver el capítulo a continuación).

Los suelos típicamente utilizados para el trigo de Jorasán son los mismos que para el trigo duro: arcillas negras friables con cierta capacidad de almacenamiento de agua, también conocidas como vertisoles.[14]

Manejo del cultivo, cosecha y tratamiento poscosecha

Las prácticas de cultivo son bastante similares a otras especies de trigo, especialmente el duro. Como la mayor parte del trigo de Jorasán se produce orgánicamente, el suministro de nutrientes (especialmente nitrógeno) se debe garantizar mediante el uso de una rotación de cultivos con otros productos, como las leguminosas.[14]​ El contenido nutricional del trigo de Jorasán es la característica más importante de este cultivo y la razón por la cual se cultiva. Por lo tanto, el suministro de nutrición es uno de los aspectos críticos de esta producción. La cosecha en general sigue el mismo procedimiento que en las otras especies de trigo. Tan pronto como los granos están maduros, una cosechadora trilla el trigo de Jorasán. Pero al contrario del trigo común, las semillas del trigo de Jorasán son muy frágiles y se parten por la mitad muy fácilmente, lo que conduce a un tratamiento de cosecha y poscosecha necesariamente más suave.

Pensando en los tratamientos posteriores a la cosecha, las propiedades físicas especiales del grano de Jorasán pueden causar dificultades (la investigación sobre ese tema aún es escasa). El almacenamiento puede ser más difícil debido a una mayor capacidad de agua de los granos, la molienda debe adaptarse debido a los granos grandes (no debería ser un problema en los molinos modernos, en general) y toda la maquinaria de transporte debe lidiar con un mayor peso, porque el peso de mil granos (TKW) es muy alto.

Crecimiento, desarrollo y fisiología

El trigo de Jorasán es una subespecie de trigo tetraploide, lo que significa que las propiedades biológicas generales se parecen a las del trigo duro.

Enfermedades

El rango de enfermedades en el trigo de Jorasán es más o menos el mismo que en todas las demás especies de trigo. Las principales enfermedades generalmente son causadas por hongos, como la fusariosis del trigo (al cual es muy susceptible[1]​) o la mancha negra.

Debido a la alta susceptibilidad a los hongos, la rotación de cultivos es bastante importante, especialmente en condiciones de producción orgánica. Los requisitos de rotación se parecen más o menos a los del trigo duro.[14]​ Dependiendo del entorno de producción específico, se debe evitar la producción de Jorasán después del maíz u otros cereales. Las rotaciones robustas típicas contendrían algunos de los siguientes cultivos: canola, girasol, legumbres, sorgo...etc.

Fitomejoramiento

El objetivo tradicional del fitomejoramiento es mejorar las cualidades agronómicas o nutricionales de un cultivo. Los objetivos típicos son rendimiento mejorado, susceptibilidad reducida a enfermedades y plagas, maduración homogénea (para optimizar la cosecha) y mayor tolerancia al estrés ambiental, es decir, sequía, suelo ácido, temperatura muy alta o baja ...etc. La mayoría de las especies de trigo conocidas hoy en día son poliploides. Mientras que el trigo común es hexaploide, el trigo de Jorasán es tetraploide.[11]​ Para seguir mejorando con este trigo tetraploide de Jorasán, el conjunto genético a utilizar está un poco limitado a la subespecie tetraploide del triticum turgidum como el trigo duro (t. durum), el polaco (t. polonicum), el persa (t. carthlicum), el farro (t. dicoccum) y el Poulard (t. turgidum). Este grupo genómico es especialmente interesante para desarrollar resistencias contra hongos comunes como la fusariosis. En este sentido, es crucial la falta de importancia económica de la mayoría de las subespecies tetraploides de trigo (excepto el trigo duro), que limita la inversión para realizar una agricultura intensiva, especialmente en comparación con el trigo común.[1]

Véase también

Referencias

  1. a b c Oliver R. E.; Cai X.; Friesen T. L.; Halley S.; Stack R. W.; Xu S. S. (2008). «Evaluation of Fusarium Head Blight Resistance in Tetraploid Wheat (Triticum turgidum L.)». Crop Science 48 (1): 213-222. doi:10.2135/cropsci2007.03.0129.
  2. a b Khlestkina, Elena K.; Röder, Marion S.; Grausgruber, Heinrich; Börner, Andreas (2006). «A DNA fingerprinting-based taxonomic allocation of Kamut wheat». Plant Genetic Resources 4 (3): 172-180. doi:10.1079/PGR2006120.
  3. a b Monreal, Ànnia (2015). De pans per Catalunya (en catalán) (1ª edición). Sd-Edicions. pp. 32-33. ISBN 978-84-943073-7-9. OCLC 913153046. Consultado el 25 de enero de 2022.
  4. «¿Sabes que es el Kamut?». Gastroactitud. 2016. Consultado el 21 de enero de 2022.
  5. a b c Amal M.H. Abdel Haleem; Henar A. Seleem; Wafaa K. Galal (2012). «Assessment of Kamut wheat quality». World Journal of Science, Technology and Sustainable Development 9 (3): 194-203. doi:10.1108/20425941211250543.
  6. Quinn, R.M (1999). "Kamut: Ancient grain, new cereal". In Janick, J. Perspectives on new crops and new uses. Alexandria: ASHS Press. pp. 182-183.
  7. «The Wheat Plant». Consultado el 17 de agosto de 2015.
  8. Vavilov, N.I. (1951). The origin, variation, immunity and breeding of cultivated plants. Waltham MA: Chronica Botanica Co.
  9. a b c d Gary W. Brester; Brenna Grant; Michael A. Boland (2009). «Marketing Organic Pasta from Big Sandy to Rome: It's a Long Kamut». Review of Agricultural Economics 31 (2): 359-369. doi:10.1111/j.1467-9353.2009.01442.x.
  10. Karimi, H. (1992). Wheat. Iran University Press.
  11. a b c Singh, Av (Winter 2007). «Ancient Grains, a wheat by any other name». The Canadian Organic Grower.
  12. El-Rassas, H.N.; Atwa, M.F.; Mostafa, K.M. (1989). «Studies on the effect of gamma rays on the technological characteristics of some Egyptian wheat varieties». Faculty Journal of Agricultural Research Development 3 (1): 1-21.
  13. «Clinical and diagnostic aspects of gluten related disorders». World J Clin Cases 3 (3): 275-84. 16 de marzo de 2015. PMC 4360499. PMID 25789300. doi:10.12998/wjcc.v3.i3.275.
  14. a b c Kneipp J. (2008), Durum wheat production, State of New South Wales through NSW Department of Primary Industries - Tamworth Agricultural Institute, Calala

Lectura complementaria

  • Sacks, Gordon (2005). «Kamut: A New Old Grain». Gastronomica 5 (4): 95-98. doi:10.1525/gfc.2005.5.4.95.
  • Quinn, R.M. (1999). Janick, J., ed. pp. 182-183. Falta el |título= (ayuda)
  • Rodríguez-Quijano, Marta; Lucas, Regina; Ruiz, Magdalena; Giraldo, Patricia; Espí, Araceli; Carrillo, José M. (2010). «Allelic Variation and Geographical Patterns of Prolamins in the USDA-ARS Khorasan Wheat Germplasm Collection». Crop Science 50 (6): 2383-91. doi:10.2135/cropsci2010.02.0089.
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Trigo de Jorasán: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El trigo de Jorasán o trigo oriental (Triticum turgidum subesp. turanicum; también, Triticum turanicum), a veces conocido comercialmente como Kamut®, es una subespecie tetraploide del trigo originaria de Jorasán, Irán.​ Se le considera un tipo de grano antiguo; Además de Jorasán, también se cultiva en otras partes de Asia Central, incluido Afganistán. Este grano es dos veces el tamaño del trigo moderno y es conocido por su rico sabor a nuez.​

En 1988, el agrónomo estadounidense Bob Quinn llevó semillas de trigo Jorasán desde Asia hasta los EE. UU., lo patentó y lo comenzó a vender bajo el nombre comercial de Kamut. La ideación de una leyenda que asociara esta variedad con los antiguos faraones egipcios fue una efectiva estrategia de márketing;​ de hecho, kamut era supuestamente la denominación que recibía en lengua egipcia antigua, según egiptólogos.​ Esta «nueva» harina se extendió rápidamente entre los panaderos y marcó tendencia también en Europa, sustituyendo otras variedades autóctonas de Triticum turgidum como el trigo candeal en España, en vías de desaparecer. Hoy en día, la denominación «Kamut» también es usada de forma genérica para las harinas a base de T. turgidum y cualquiera de sus subespecies.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Blé khorasan ( French )

provided by wikipedia FR

Triticum turgidum subsp. turanicum

Le blé khorasan (Triticum turgidum subsp. turanicum, ou Triticum turanicum) est une sous-espèce (ou une espèce pour certains auteurs) de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae, sous-famille des Pooideae, originaire de la région de Khorassan (nord-est de l'Iran), d'où il tire son nom. Il est également connu sous le nom commercial de Kamut.

C'est une céréale, appartenant au même genre botanique (Triticum) que le blé, qui fait partie des « grains anciens », c'est-à-dire des céréales dont la culture remonte à la préhistoire et qui ont peu évolué depuis.

Le blé khorasan est principalement cultivé en Iran, en Arménie, en Azerbaïdjan, en Ouzbékistan et au Daghestan (Russie)[2]. Le cultivar 'Kamut' est cultivé en Amérique du Nord.

Selon des études génétiques menées sur le cultivar commercialisé par Kamut International[3], le blé de Khorasan serait peut-être un hybride naturel de blé dur (Triticum turgidum L. subsp. durum (Desf.) Husn.) et de blé de Pologne (Triticum turgidum L. subsp. polonicum (L.) Thell.) originaire du Croissant fertile.

Taxinomie

Synonymes

Selon The Plant List (26 mai 2018)[4] :

  • Gigachilon polonicum subsp. turanicum (Jakubz.) Á.Löve
  • Triticum durum subsp. turanicum (Jakubz.) L.B.Cai
  • Triticum orientale Percival
  • Triticum percivalianum Parodi
  • Triticum turanicum var. quasinotabile Udachin & Potokina

Liste des sous-espèces de Triticum turgidum

Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (26 mai 2018)[5] :

  • Triticum turgidum subsp. carthlicum (Nevski) Á.Löve (1961)
  • Triticum turgidum subsp. dicoccoides (Asch. & Graebn.) Thell., Naturwiss. Wochenschr. (1918)
  • Triticum turgidum subsp. dicoccum (Schrank ex Schübl.) Thell., Naturwiss. Wochenschr. (1918)
  • Triticum turgidum subsp. durum (Desf.) Husn. (1899)
  • Triticum turgidum subsp. georgicum (Dekapr. & Menabde) Mackey ex Hanelt (2001)
  • Triticum turgidum subsp. polonicum (L.) Thell., Naturwiss. Wochenschr., n.f. (1918)
  • Triticum turgidum subsp. turanicum (Jakubz.) Á.Löve (1961)
  • Triticum turgidum subsp. turgidum

Description

 src=
Grains de blé 'Kamut'.

Triticum turgidum est une variété de blé dont l'épi porte des grains trois fois plus gros que le blé dur. Chaque épi est formé de gros grains longs et bosselés.

Composition

Histoire

L'origine précise du blé khorasan est inconnue. Décrit par John Percival en 1921[6], ce grain ancien provient probablement du Croissant fertile et tire son nom commun de la province historique de Khorassan qui comprenait une grande partie du nord-est de l'Iran et s'étendait en Afghanistan ainsi qu'en Asie centrale, jusqu'au fleuve Oxus (Amou-Daria).

Le blé khorasan aurait été réintroduit dans les temps modernes grâce à un aviateur américain, Earl Dedman, qui a envoyé en 1949 quelques grains de blé d'Égypte à son père dans le Montana (États-Unis), qui les a multipliés. Selon une légende, ces grains proviendraient de la tombe d'un pharaon égyptien, d'où le surnom américain de King Tut's Wheat (blé du roi Toutânkhamon)[7]. On ne sait pas quand et comment le blé de Khorasan a été introduit en Égypte. Selon une autre légende, Noé aurait emporté ce grain dans son Arche, ce qui lui a valu le surnom de « blé du prophète ». D'autres légendes supposent qu'il a été introduit en Égypte par les armées d'envahisseurs. Enfin, en Turquie, il est surnommé « dent de chameau » en raison de sa face dorsale bossue ou, plus probablement, parce qu'il ressemble à une dent de chameau[8].

Le blé khorasan était probablement cultivé à petite échelle et à titre privé au Proche-Orient, en Asie centrale et en Afrique du Nord[9]. Cependant, il n'a pas fait l'objet d'une production commerciale jusqu'à récemment. À l'arrivée du grain aux États-Unis en 1949, il ne suscita pas grand intérêt et tomba en désuétude. En 1977, Mack et Bob Quinn, deux agriculteurs du Montana, décidèrent de cultiver ce grain ancien. En 1990, la variété a été officiellement reconnue par le département de l'Agriculture des États-Unis (USDA) sous le nom de 'QK-77'[10], tandis que les frères Quinn l'enregistraient sous la marque « Kamut »[11].

Aujourd'hui, on peut le trouver relativement couramment dans le commerce spécialisé et dans des produits de certaines grandes surfaces.

Propriétés nutritives

Le blé de Khorasan fournit plus ou moins 360 calories pour 100 g. Il contient de 20 à 40 % de plus de protéines que le blé tendre, ainsi qu'une plus grande proportion d'acides aminés essentiels et d'acides gras non saturés. Il est également riche en sélénium. Pour 100 g, le blé de Khorasan fournit 39 % des ANC en zinc et 38 % des ANC en magnésium. Enfin, sa teneur en glucides, lipides et potassium lui confèrent une valeur nutritionnelle intéressante.

Comme l'orge, le seigle et d'autres variétés de blé anciennes telles que l'épeautre et l'engrain, le blé de Khorasan contient du gluten. Il ne convient donc pas aux personnes atteintes de la maladie cœliaque ni pour un régime sans gluten[12].

Utilisation

L'utilisation du blé de Khorasan est la même que celle du froment. On peut ainsi le trouver sous différentes formes :

  • en grains entiers (boulgour, semoule, flocons...) ;
  • en grains soufflés dans certains mueslis ;
  • sous forme de farines alimentaires.

Ayant la particularité d'être jaunâtre et de ressembler à une fine semoule, la farine de blé khorasan s'emploie pour les pâtisseries, les pains ou encore les pâtes alimentaires, tout comme la farine de blé conventionnelle.

Le pain au blé khorasan est apprécié pour la densité de sa mie et son goût. Son goût évoque celui d'un beurre de noisette, ou de pain d'épices, doux et très légèrement sucré.

Marque déposée Kamut

Un cultivar du blé khorasan, dont les graines furent trouvées en Égypte en 1949 et qui est cultivé selon les règles de l'agriculture biologique sous contrôle de la société Kamut International, est commercialisé sous la marque Kamut, déposée en 1990[7].

Notes et références

  1. Tropicos.org. Missouri Botanical Garden., consulté le 26 mai 2018
  2. http://www.ars-grin.gov/cgi-bin/npgs/html/taxon.pl?406899
  3. A DNA fingerprinting-based taxonomic allocation of Kamut wheat
  4. The Plant List (2013). Version 1.1. Published on the Internet; http://www.theplantlist.org/, consulté le 26 mai 2018
  5. WCSP. World Checklist of Selected Plant Families. Facilitated by the Royal Botanic Gardens, Kew. Published on the Internet ; http://wcsp.science.kew.org/, consulté le 26 mai 2018
  6. (en) « The Wheat Plant », sur Biodiversity Heritage Library (BHL) (consulté le 26 mai 2018).
  7. a et b « L'Histoire du blé khorasan », sur www.kamut.com
  8. (en) « Kamut Brand Khorasan Wheat », Kamut International (consulté le 26 mai 2018).
  9. (en) N.I. Vavilov, The origin, variation, immunity and breeding of cultivated plants, Waltham MA, Chronica Botanica Co., 1951.
  10. (en) Robert M. Quinn, « Kamut®: Ancient Grain, New Cereal », sur NewCROP - université Purdue, 1999 (consulté le 26 mai 2018).
  11. (en) Gary W. Brester, Brenna Grant et Michael A. Boland, « Marketing Organic Pasta from Big Sandy to Rome: It's a Long Kamut », Review of Agricultural Economics, vol. 31, no 2,‎ 2009, p. 359–369 (DOI , lire en ligne).
  12. Questions and Answers on the Gluten-Free Labeling Proposed Rule - site de la FDA

Voir aussi

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Blé khorasan: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Triticum turgidum subsp. turanicum

Le blé khorasan (Triticum turgidum subsp. turanicum, ou Triticum turanicum) est une sous-espèce (ou une espèce pour certains auteurs) de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae, sous-famille des Pooideae, originaire de la région de Khorassan (nord-est de l'Iran), d'où il tire son nom. Il est également connu sous le nom commercial de Kamut.

C'est une céréale, appartenant au même genre botanique (Triticum) que le blé, qui fait partie des « grains anciens », c'est-à-dire des céréales dont la culture remonte à la préhistoire et qui ont peu évolué depuis.

Le blé khorasan est principalement cultivé en Iran, en Arménie, en Azerbaïdjan, en Ouzbékistan et au Daghestan (Russie). Le cultivar 'Kamut' est cultivé en Amérique du Nord.

Selon des études génétiques menées sur le cultivar commercialisé par Kamut International, le blé de Khorasan serait peut-être un hybride naturel de blé dur (Triticum turgidum L. subsp. durum (Desf.) Husn.) et de blé de Pologne (Triticum turgidum L. subsp. polonicum (L.) Thell.) originaire du Croissant fertile.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Triticum turanicum ( Italian )

provided by wikipedia IT
 src=
Triticum turgidum subsp. turanicum

Il grano turanicum, frumento orientale o grano Khorasan (Triticum turanicum Jakubz., 1947) è un frumento tetraploide.[2]

Il nome generico di grano Khorasan deriva dal nome della regione iranica dove fu descritto per la prima volta nel 1921[3] e dove ancora adesso si coltiva.

Proprietà nutrizionali

Essendo un antenato del grano duro, ha capacità allergeniche simili al grano comune e non è adatto ai celiaci poiché contiene glutine.[4]

Dato l'alto tenore proteico, si presta alla preparazione di paste alimentari ed è molto versatile in cucina[5]. È inoltre utilizzato per la preparazione di pilaf, in aggiunta a insalate e minestre.

Analisi chimico-fisica

Grano comune: (EN) Cereal Grains and Pasta, in Agricolture Handbook No. 8-20, 1988, pp. 20071/20076.
Kamut: (EN) Mediallion Laboratories Analytical Report No. 88011589, eseguito per Montana Flour & Grains sul grano della varietà Kamut, 24 ottobre 1988.

Valori generali

Valori generali Grano Comune (media USDA) Grano Khorasan Acqua 11,5% 9,7% Valore energetico 100 g 335 cal 359 cal Proteine 12,3% 17,3% Lipidi totali (grassi) 1,9% 2,6% Carboidrati 72,7% 68,2% Fibre grezze 2,1% 1,8% Ceneri 1,66% 1,82%

Minerali e vitamine

mg/100 g Grano Comune (media USDA) Grano Khorasan Calcio 30 31 Ferro 3,9 4,2 Magnesio 117 153 Fosforo 396 411 Potassio 400 446 Sodio 2,0 3,8 Zinco 3,2 4,3 Rame 0,44 0,46 Manganese 3,8 3,2 Vitamina B1 0,42 0,45 Vitamina B2 0,11 0,12 Niacina 5,31 5,54 Acido pantotenico 0,91 0,23 Vitamina B6 0,35 0,08 Folacina 0,0405 0,0375 Vitamina E 1,2 1,7

Aminoacidi

g/100 g Grano Comune (media USDA) Grano Khorasan Triptofano 0,194 0,117 Treonina 0,403 0,540 Isoleucina 0,520 0,600 Leucina 0,964 1,23 Lisina 0,361 0,440 Metionina 0,222 0,250 Cistina 0,348 0,580 Fenilalanina 0,675 0,850 Tirosina 0,404 0,430 Valina 0,624 0,800 Arginina 0,610 0,860 Istidina 0,321 0,430 Alanina 0,491 0,630 Acido aspartico 0,700 0,980 Acido glutammico 4,68 5,97 Glicina 0,560 0,650 Prolina 1,50 1,44 Serina 0,662 0,930

Kamut

Magnifying glass icon mgx2.svgLo stesso argomento in dettaglio: Kamut.

Kamut è un marchio registrato con cui viene commercializzato il Triticum turanicum[6]. Il marchio è di proprietà della società statunitense Kamut[7], fondata nel Montana da Bob Quinn che nel 1990 aveva chiesto e ottenuto la protezione di quella varietà vegetale registrandola all’USDA (il ministero dell’Agricoltura statunitense) con il nome ufficiale di QK-77.

Note

  1. ^ Triticum turanicum Jakubz., Selekts. Semenov. (Moscow) 5: 46 (1947)., in World Checklist of Selected Plant Families, Kew.org. URL consultato il 16 aprile 2013.
  2. ^ Triticum turanicum Jakubz., in The Plant List. URL consultato il 16 aprile 2013.
  3. ^ Triticum orientale Percival, in USDA ARS-GRIN Taxonomy for Plants. URL consultato il 17 aprile 2013 (archiviato dall'url originale il 24 settembre 2012).
  4. ^ (EN) D.D. Kasarda, Grains in Relation to Celiac (Coeliac) Disease, su wheat.pw.usda.gov, USDA.
  5. ^ edagricole, su edagricole.it (archiviato dall'url originale il 1º dicembre 2012).
  6. ^ Che ne sai tu di un campo di Kamut
  7. ^ La casa del Grano Khorasan a Marchio KAMUT®

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Triticum turanicum: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT
 src= Triticum turgidum subsp. turanicum

Il grano turanicum, frumento orientale o grano Khorasan (Triticum turanicum Jakubz., 1947) è un frumento tetraploide.

Il nome generico di grano Khorasan deriva dal nome della regione iranica dove fu descritto per la prima volta nel 1921 e dove ancora adesso si coltiva.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Triticum turgidum ssp. turanicum ( Latin )

provided by wikipedia LA

Triticum turgidum ssp. turanicum (nomen ab Áskell et Doris Löve anno 1961 statutum) est subspecies Tritici turgidi, aut apud alios species separata, nomine Triticum turanicum Jakubz., quod nomen a Moyse Jakubziner anno 1947 statutum est.

Notae

Bibliographia

Nexus externi

Commons-logo.svg Vicimedia Communia plura habent quae ad Triticum turgidum ssp. turanicum spectant.
Wikispecies-logo.svg Vide "Triticum turgidum" apud Vicispecies.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Et auctores varius id editors
original
visit source
partner site
wikipedia LA

Triticum turgidum ssp. turanicum: Brief Summary ( Latin )

provided by wikipedia LA

Triticum turgidum ssp. turanicum (nomen ab Áskell et Doris Löve anno 1961 statutum) est subspecies Tritici turgidi, aut apud alios species separata, nomine Triticum turanicum Jakubz., quod nomen a Moyse Jakubziner anno 1947 statutum est.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Et auctores varius id editors
original
visit source
partner site
wikipedia LA

Khorasantarwe ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL
 src=
Kamut
 src=
Triticum turgidum subsp. turanicum

Khorasantarwe (Triticum turgidum x polonicum) is een variëteit van tarwe. De aren en korrels van deze variëteit zijn langer dan die van moderne tarwe. Kamut™ is een handelsmerk dat onder bepaalde voorwaarden gebruikt mag worden. Een voorwaarde is dat het biologisch geteeld wordt.

Geschiedenis

De soort is oorspronkelijk mogelijk vele eeuwen oud. In 1949 nam een Amerikaanse piloot enkele zaden uit Egypte mee naar de Verenigde Staten, waar zijn vader deze cultiveerde. Daarna werd het op kleine schaal geteeld maar er was niet veel interesse voor. Nadat khorasantarwe in 1986 werd getoond op een beurs voor natuurproducten, steeg de belangstelling ervoor. In 1990 werd Kamut® geregistreerd als handelsmerk. Inmiddels wordt het behalve in Noord-Amerika ook verkocht in Europa en China.

Externe link

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Khorasantarwe: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL
 src= Kamut  src= Triticum turgidum subsp. turanicum

Khorasantarwe (Triticum turgidum x polonicum) is een variëteit van tarwe. De aren en korrels van deze variëteit zijn langer dan die van moderne tarwe. Kamut™ is een handelsmerk dat onder bepaalde voorwaarden gebruikt mag worden. Een voorwaarde is dat het biologisch geteeld wordt.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Triticum turanicum ( Swedish )

provided by wikipedia SV
 src=
Triticum turgidum subsp. turanicum

Kamutvete (Triticum turanicum[1]) är en gräsart som beskrevs av Moisej Markovič Jakubziner. Triticum turanicum ingår i släktet veten, och familjen gräs.[2][3] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[2]

Kamutvete är en antik vetesort från Egypten (kamut tros vara det egyptiska ordet för vete) som är närmast släkt med durumvete.

Den falska historien säger att den återupptäcktes via kärnor som hittades i de egyptiska pyramiderna. Sant är dock att kärnorna 1949 köptes i Egypten och skickades till Montana, USA där de odlades med framgång, och långt senare registrerades under varumärket KAMUT.

Den har en dubbelt så stor kärna och innehåller mer proteiner, vitaminer och mineraler än andra vetesorter.

Den kan användas till det mesta som annan vete används till, framför allt bröd, pasta och som matvete.

En del personer som inte tål vanligt brödvete kan äta kamutvete.

Klassifikationen av kamut är omdebatterad. Att den tillhör triticum turgidum är klart, men undergruppen kan vara polonicum, turanicum, durum, eller en hybrid.

Bildgalleri

Källor

  1. ^ Jakubz., 1947 In: Selekts. Semenov. (Moscow) 5: 46
  2. ^ [a b] Roskov Y., Kunze T., Orrell T., Abucay L., Paglinawan L., Culham A., Bailly N., Kirk P., Bourgoin T., Baillargeon G., Decock W., De Wever A., Didžiulis V. (ed) (27 april 2014). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2014 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2014/details/species/id/9794658. Läst 26 maj 2014.
  3. ^ WCSP: World Checklist of Selected Plant Families

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Triticum turanicum: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV
 src= Triticum turgidum subsp. turanicum

Kamutvete (Triticum turanicum) är en gräsart som beskrevs av Moisej Markovič Jakubziner. Triticum turanicum ingår i släktet veten, och familjen gräs. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.

Kamutvete är en antik vetesort från Egypten (kamut tros vara det egyptiska ordet för vete) som är närmast släkt med durumvete.

Den falska historien säger att den återupptäcktes via kärnor som hittades i de egyptiska pyramiderna. Sant är dock att kärnorna 1949 köptes i Egypten och skickades till Montana, USA där de odlades med framgång, och långt senare registrerades under varumärket KAMUT.

Den har en dubbelt så stor kärna och innehåller mer proteiner, vitaminer och mineraler än andra vetesorter.

Den kan användas till det mesta som annan vete används till, framför allt bröd, pasta och som matvete.

En del personer som inte tål vanligt brödvete kan äta kamutvete.

Klassifikationen av kamut är omdebatterad. Att den tillhör triticum turgidum är klart, men undergruppen kan vara polonicum, turanicum, durum, eller en hybrid.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Triticum turanicum ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI
 src=
Triticum turgidum subsp. turanicum

Triticum turanicum là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được Jakubz. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1947.[2]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ “The Plant List: A Working List of All Plant Species”.
  2. ^ The Plant List (2010). Triticum turanicum. Truy cập ngày 9 tháng 6 năm 2013.

Liên kết ngoài


Bài viết chủ đề tông thực vật Triticeae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Triticum turanicum: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI
 src= Triticum turgidum subsp. turanicum

Triticum turanicum là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được Jakubz. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1947.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

호라산밀 ( Korean )

provided by wikipedia 한국어 위키백과

카무트 와 동일품종의 수퍼곡물이라고 불리는 호라산밀은 대중적인 현대밀과는 다른 고섬유질의 영양 밀도가 높은 고대곡물, 슈퍼푸드, 오리엔탈밀로 불리는 곡물 중 하나이다.

호라산밀은 더 광의의 고대 곡물 밀 품종이며 카무트는 그 안의 세부 브랜드나 특정 농가나 지역에서 생산된것을 나타내는 트레이드마크 일뿐

카무트 와 호라산밀은 결국 동일 품종으로 학명은 Triticum turanicum으로 동일하다.

잘못 알려진것중 하나가

Triticum turgidum subsp. turanicum MHNT.BOT.2015.2.35.jpg

호라산밀 = 카무트 라고 알려진것은 잘못 알려진것이며

(카무트가 마치 전체 호라산밀을 지칭하는 것은 아님) 중요한것은 카무트 나 호라산밀 이나 결국 동일 학명의 Triticum turanicum 품종으로 영양성분은 대부분 비슷하다 실제 카무트 의 성분 함량과 일반 호라산밀의 성분함량은 동일

Khorasan wheat (kamut)

Calories: 227.

Carbs: 48 grams.

Protein: 10 grams.

Fat: 1 gram.

Fiber: 7 grams — 30% of the DV.

Selenium: 100% of the DV.

Zinc: 29% of the DV.

Niacin (vitamin B3): 25% of the DV.

출처: healthline

에서 보듯이 '심지어 호라산밀과 카무트의 주요 성분값을 동일하게 표기 하고 있다.'

장기적으로 영양이나 건강을 생각해서 잡곡습관을 가질 경우 굳이 고가의 카무트 보다 호라산밀이 더 적합한 이유 중 하나

실제로는 호라산밀은 일종의 품종을 나타내는 고유명사같은 것으로 카무트는 단지 하나의 브랜드일뿐 호라산밀 전체를 지칭하지는 않는다.

쌀을 비유로 들자면

쌀 : 강원도의 오대 , 이천의 해들, 중부지역 삼광 쌀등.. 지역에 따른 쌀의 품종

호라산밀 : 터키산 호라산밀, 캐나다산 호라산밀, 미국산 호라산밀 , 카무트 .. 같은 브랜드 혹은 지역에 따른 호라산밀 종류

이천쌀이 전체 쌀을 다 포함하는 것이 아니듯..

카무트가 마치 전체 호라산밀을 다 아우르는 정품이라는 표현을 쓰는것은 지나친 상술이나 독점을 위한 마케팅수단으로 이용되는 것은 다소 부적절하다고 생각함 ( 브랜드 마케팅 비용으로 인해 카무트의 가격은 일반 호라산밀 보다는 다소 고가임)

마치 이천쌀만 쌀중의 정품쌀이라고 주장하는 것처럼.. 그냥 쌀도 정품이듯...

호라산밀 Triticum turanicum

중요한건 호라산밀 자체가 가진 곡물로서의 우수성이나 건강상의 이점들이 현대밀 (대중적인일반밀)보다 높다는것이며

하나의 브랜드가 전체 고유 품종을 대변할 수는 없다

호라산밀과 관련한 건강상의 여러이점 중

호라산 밀 기반 대체 식단은 제2형 당뇨병(T2DM) 환자의 위험 프로필을 개선합니다: 무작위 교차 시험

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/26853601/[1]

그외에도 여러 문헌들에서

호라산 밀 기반 대체식이 요법은 급성 관상 동맥 증후군 환자의 위험 프로필을 개선합니다: 무작위 교차 시험[2]

이처럼

카무트가 아닌 일반 호라산밀로도 임상시험 연구성과로 적절한 호라산밀 섭취는 건강상의 이점을 줄 수 있음을 뒷받침

특징

호라산밀 식자재 유례 이야기

호라산밀 (Khorasan)로도 불리며

원래는 미국 캐나다권 카무트가 아닌

고대 이집트 및 중동 지역에서부터 재배된 곡물

본래 메소포타미아에서 유래되었을 가능성이 크고

이 곡물들은 이집트의 무덤에서 같이 발견되기도 했다고 합니다.

그래서 학명이

Triticum turanicum

터키의 농부들은 노아가 이 곡물을 방주에 싣고 왔다는 전설을 언급하며

곡물의 모양 또는 선지자에 얽힌 이야기 때문에

'카멜의 이빨'이라고도 부른다고도 합니다.

곡물을 위해 재배되는 1년생 자체 수정풀인 호라산밀은 일반밀과 매우 유사하다. 그러나 그 알갱이 크기는 보통 밀 알갱이의 2배이며, 1000알갱이의 무게는 최대 60kg이다. 호라산밀은 보통 밀보다 더 많은 단백질, 지질, 아미노산, 비타민 및 미네랄을 함유하고 있다. 곡물은 호박색이다.

이집트, 터키산, 호라산밀

카무트 [북미지역 특정 농장의 트레이드마크 , 하나의 브랜드일뿐],

같은 캐나다 혹은 미국내에서 재배되는 호라산 밀도 카무트란 명칭은 사용하지 않으면서도

품질 좋은 많은 호라산밀 농장이 존재한다고 한다.

카무트란 단어를 못쓸뿐 중요한건 호라산밀은 현대밀보다 영양소가 풍부한 Khorasan Weat

호라산 밀은 건강상의 이점과 관련이 있는 고섬유질의 영양 밀도가 높은 곡물입니다.

조리된 호라산밀 한 컵(172g)의 대략적인 영양소

  • 칼로리: 227
  • 탄수화물: 48g
  • 단백질: 10g
  • 지방: 1g
  • 섬유질: 7g — DV의 30%
  • 셀레늄: DV의 100%
  • 아연: DV의 29%
  • 나이아신(비타민 B3): DV의 25%

호라산밀은 특히 LDL(나쁜) 콜레스테롤

22명을 대상으로 한 4주간의 연구에 따르면 호라산밀 기반 식단은 염증을 촉진하는 호르몬을 억제하고 총 콜레스테롤 을 4%, LDL(나쁜) 콜레스테롤을 8%, 혈당 수치를 4% 감소시키는 것으로 나타났습니다. 통곡물 다이어트

호라산밀은 일반 밀알의 2~3배 크기의 알갱이로 쫄깃하고 견과류 우리나라식으론 약간 버터맛 고소한맛 같은풍미와 씹으면 입안에서 톡톡터지는 재밋는 질감을 가지고 있습니다.

우리나라에서는 주로 잡곡밥이 익숙해서 쌀과 1:1 혹은 기호에 맞은 비율로 밥을 지을 때 주로 사용하는편이나

호라산밀로 리조또 유부초밥 샐러드 등으로도 다양하게 활용되는 중이며 살짝 찐다음 방앗간에서 곱게 빠아서 호라산밀 미숫가루로 선식처럼 먹는 경우도 있다고 한다

해외에서는 이미 많이 활성화되고 그 사용역사도 오래 되어 수프, 스튜, 캐서롤 및 샐러드에 활용하기도 하며

특히 일반 밀가루 대신 호라산밀 밀가루로 각종 파스타 스파게티 재료로 사용되기도 한다고 한다.

호라산밀은 아직은 고급레스토랑 이나 건강식 전문 식당에서는 잡곡밥 혹은 샐러드로만 나올뿐 식당에서는 아직은 대중화된 식자재는 아니지만

오히려

일반 대중들은 가족들의 건강이나 당뇨 다이어트 .. 등의 목적으로 호라산밀을 인터넷으로 구매하는 중이며 점차 활용도가 높아지고 있는 추세

각주

  1. Whittaker, Anne; Dinu, Monica; Cesari, Francesca; Gori, Anna Maria; Fiorillo, Claudia; Becatti, Matteo; Casini, Alessandro; Marcucci, Rossella; Benedettelli, Stefano (2017년 4월). “A khorasan wheat-based replacement diet improves risk profile of patients with type 2 diabetes mellitus (T2DM): a randomized crossover trial”. 《European Journal of Nutrition》 56 (3): 1191–1200. doi:10.1007/s00394-016-1168-2. ISSN 1436-6215. PMC 5346426. PMID 26853601.
  2. Whittaker, Anne; Sofi, Francesco; Luisi, Maria Luisa Eliana; Rafanelli, Elena; Fiorillo, Claudia; Becatti, Matteo; Abbate, Rosanna; Casini, Alessandro; Gensini, Gian Franco (2015년 5월 11일). “An organic khorasan wheat-based replacement diet improves risk profile of patients with acute coronary syndrome: a randomized crossover trial”. 《Nutrients》 7 (5): 3401–3415. doi:10.3390/nu7053401. ISSN 2072-6643. PMC 4446758. PMID 25970146.
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia 작가 및 편집자

호라산밀: Brief Summary ( Korean )

provided by wikipedia 한국어 위키백과

카무트 와 동일품종의 수퍼곡물이라고 불리는 호라산밀은 대중적인 현대밀과는 다른 고섬유질의 영양 밀도가 높은 고대곡물, 슈퍼푸드, 오리엔탈밀로 불리는 곡물 중 하나이다.

호라산밀은 더 광의의 고대 곡물 밀 품종이며 카무트는 그 안의 세부 브랜드나 특정 농가나 지역에서 생산된것을 나타내는 트레이드마크 일뿐

카무트 와 호라산밀은 결국 동일 품종으로 학명은 Triticum turanicum으로 동일하다.

잘못 알려진것중 하나가

Triticum turgidum subsp. turanicum MHNT.BOT.2015.2.35.jpg

호라산밀 = 카무트 라고 알려진것은 잘못 알려진것이며

(카무트가 마치 전체 호라산밀을 지칭하는 것은 아님) 중요한것은 카무트 나 호라산밀 이나 결국 동일 학명의 Triticum turanicum 품종으로 영양성분은 대부분 비슷하다 실제 카무트 의 성분 함량과 일반 호라산밀의 성분함량은 동일

Khorasan wheat (kamut)

Calories: 227.

Carbs: 48 grams.

Protein: 10 grams.

Fat: 1 gram.

Fiber: 7 grams — 30% of the DV.

Selenium: 100% of the DV.

Zinc: 29% of the DV.

Niacin (vitamin B3): 25% of the DV.

출처: healthline

에서 보듯이 '심지어 호라산밀과 카무트의 주요 성분값을 동일하게 표기 하고 있다.'

장기적으로 영양이나 건강을 생각해서 잡곡습관을 가질 경우 굳이 고가의 카무트 보다 호라산밀이 더 적합한 이유 중 하나

실제로는 호라산밀은 일종의 품종을 나타내는 고유명사같은 것으로 카무트는 단지 하나의 브랜드일뿐 호라산밀 전체를 지칭하지는 않는다.

쌀을 비유로 들자면

쌀 : 강원도의 오대 , 이천의 해들, 중부지역 삼광 쌀등.. 지역에 따른 쌀의 품종

호라산밀 : 터키산 호라산밀, 캐나다산 호라산밀, 미국산 호라산밀 , 카무트 .. 같은 브랜드 혹은 지역에 따른 호라산밀 종류

이천쌀이 전체 쌀을 다 포함하는 것이 아니듯..

카무트가 마치 전체 호라산밀을 다 아우르는 정품이라는 표현을 쓰는것은 지나친 상술이나 독점을 위한 마케팅수단으로 이용되는 것은 다소 부적절하다고 생각함 ( 브랜드 마케팅 비용으로 인해 카무트의 가격은 일반 호라산밀 보다는 다소 고가임)

마치 이천쌀만 쌀중의 정품쌀이라고 주장하는 것처럼.. 그냥 쌀도 정품이듯...

호라산밀 Triticum turanicum

중요한건 호라산밀 자체가 가진 곡물로서의 우수성이나 건강상의 이점들이 현대밀 (대중적인일반밀)보다 높다는것이며

하나의 브랜드가 전체 고유 품종을 대변할 수는 없다

호라산밀과 관련한 건강상의 여러이점 중

호라산 밀 기반 대체 식단은 제2형 당뇨병(T2DM) 환자의 위험 프로필을 개선합니다: 무작위 교차 시험

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/26853601/

그외에도 여러 문헌들에서

호라산 밀 기반 대체식이 요법은 급성 관상 동맥 증후군 환자의 위험 프로필을 개선합니다: 무작위 교차 시험

이처럼

카무트가 아닌 일반 호라산밀로도 임상시험 연구성과로 적절한 호라산밀 섭취는 건강상의 이점을 줄 수 있음을 뒷받침

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia 작가 및 편집자