Die groefbye (Halictidae) is 'n byfamilie wat uit klein (> 4 mm) tot mediumgrootte (> 8 mm) bye bestaan. Groefbye het gewoonlik 'n donker kleur en dikwels 'n metaalglans. Verskeie spesies is volkome of deels groen, en sommige is rooi. 'n Aantal het geel merke, veral die mannetjies wat gewoonlik geel gesigte het – 'n kenmerk wat by verskeie byfamilies voorkom.
Groefbye word dikwels deur sweet gelok.
Els halíctids (Halictidae) són una família d'himenòpters apòcrits de la superfamília Apoidea; és un gran família cosmopolita en la qual la majoria de les espècies són solitàries, unes poques són semisocials i algunes fins i tot eusocials. Algunes són de colors verds metàl·lics brillants unes altres són de color fosc. Mesuren entre 4 i 10 mil·límetres de llarg. Les femelles tenen òrgans col·lectors de pol·len en les potes posteriors, anomenats escopes, abundants pèls llargs que serveixen per retenir el pol·len.
Les cries s'alimenten exclusivament de pol·len i nèctar; per això les abelles halíctids són importants pol·linitzadors. La majoria col·lecciona pol·len de diverses espècies de flors.
Rophitinae:
Nomiinae:
Nomioidinae:
Els halíctids (Halictidae) són una família d'himenòpters apòcrits de la superfamília Apoidea; és un gran família cosmopolita en la qual la majoria de les espècies són solitàries, unes poques són semisocials i algunes fins i tot eusocials. Algunes són de colors verds metàl·lics brillants unes altres són de color fosc. Mesuren entre 4 i 10 mil·límetres de llarg. Les femelles tenen òrgans col·lectors de pol·len en les potes posteriors, anomenats escopes, abundants pèls llargs que serveixen per retenir el pol·len.
Les cries s'alimenten exclusivament de pol·len i nèctar; per això les abelles halíctids són importants pol·linitzadors. La majoria col·lecciona pol·len de diverses espècies de flors.
Die Halictidae sind eine weltweit vorkommende Familie von Bienen mit ca. 4.440 Arten und fast 80 Gattungen.[1] In gemäßigten Zonen stellen die Halictidae oft die zahlenmäßig dominierenden Bienen dar (abgesehen von Apis).[2] Die Halictidae gehören mit den Colletidae und Andrenidae zu den kurzzungigen Bienen und sind insbesondere durch Merkmale der Mundwerkzeuge charakterisiert. Im Englischen werden die Halictidae „sweat bees“ (= „Schweißbienen“) genannt, weil manche kleinere Arten durch Schweiß angelockt werden, ein deutscher Name ist nicht allgemein gebräuchlich, manchmal werden sie „Schmalbienen“ genannt, dieser Name entspricht jedoch meistens der Gattung Lasioglossum.
Innerhalb der Halictidae gibt es Arten, die solitär leben, andere leben in Gesellschaften oder mehr oder weniger sozial (teilweise Staaten bildend), wieder andere sind Kuckucksbienen.
Halictidae sind sehr vielgestaltig, manchmal schlank, manchmal kräftig gebaut. Sie sind oft dunkel, manchmal metallisch glänzend (z. B. Agapostemon). Größe 4 – 11 mm[3]. Die Weibchen transportieren den Pollen mit dem behaarten Femur und Tibia der Hinterbeine (Beinsammler), soweit sie keine Brutparasiten sind.
Die meisten Arten sind polylectisch, sammeln also Pollen von verschiedenen Pflanzen. Erwachsene Halictiden nehmen Nektar als Nahrung auf, die Weibchen sammeln Pollen und Nektar (soweit sie nicht Brutparasiten sind). Ihre Nester legen sie im Allgemeinen im Boden an, manchmal in altem Holz.[2]
(ln Mitteleuropa vorkommende Gattungen[4], in Klammern Anzahl der in Deutschland vorkommenden Arten nach[5])
Rophitinae
Nomiini
Nomioidini
Halictini
Zu den Halictidae gehören sehr artenreiche Gattungen, die Gattung Lasioglossum mit 1.679 Arten ist die artenreichste Bienengattung. Weitere artenreiche Gattungen sind Perdita (mit 635 Arten), Sphecodes (327), Lipotriches (316), Halictus (268), Patellapis (205), Dufourea (165), Homalictus (160), Augochloropsis (146) und Augochlora (mit 118 Arten).[1]
Die Halictidae sind eine weltweit vorkommende Familie von Bienen mit ca. 4.440 Arten und fast 80 Gattungen. In gemäßigten Zonen stellen die Halictidae oft die zahlenmäßig dominierenden Bienen dar (abgesehen von Apis). Die Halictidae gehören mit den Colletidae und Andrenidae zu den kurzzungigen Bienen und sind insbesondere durch Merkmale der Mundwerkzeuge charakterisiert. Im Englischen werden die Halictidae „sweat bees“ (= „Schweißbienen“) genannt, weil manche kleinere Arten durch Schweiß angelockt werden, ein deutscher Name ist nicht allgemein gebräuchlich, manchmal werden sie „Schmalbienen“ genannt, dieser Name entspricht jedoch meistens der Gattung Lasioglossum.
Innerhalb der Halictidae gibt es Arten, die solitär leben, andere leben in Gesellschaften oder mehr oder weniger sozial (teilweise Staaten bildend), wieder andere sind Kuckucksbienen.
Halictidae is the second-largest family of bees[1] (clade Anthophila) with nearly 4,500 species.[2] They are commonly called sweat bees (especially the smaller species), as they are often attracted to perspiration.[3][4] Halictid species are an extremely diverse group that can vary greatly in appearance. These bees occur all over the world and are found on every continent[4] except Antarctica. Usually dark-colored (frequently brown or black) and often metallic, halictids are found in various sizes, colors and patterns. Several species are all or partly green and a few are red, purple, or blue.[4] A number of them have yellow markings, especially the males, which commonly have yellow faces, a pattern widespread among the various families of bees. The family is one of many with short tongues[5] and is best distinguished by the arcuate (strongly curved) basal vein found on the wing.[6] Females in this family tend to be larger than the males.[5]
Most halictids nest in the ground, often in habitats like clay soil and river banks,[5] though a few nest in wood. They mass-provision their young; a mass of pollen and nectar is formed inside a waterproof cell, an egg laid upon it, and the cell sealed off, so the larva is given all of its food at one time, as opposed to "progressive provisioning", where a larva is fed repeatedly as it grows, as in honey bees. Some species line their tunnels with lactone secretions to help workers return to the nest.[5] It is thought that each individual bee has its own unique chemical signature. All species (except for kleptoparasites) are pollen feeders and may be important pollinators.
Many species in the subfamily Halictinae are eusocial at least in part, such as Lasioglossum malachurum, with fairly well-defined queen and worker castes (though not the same as the caste system in honey bees), and certain manifestations of their social behavior appear to be facultative in various lineages.[7] The first group of offspring continues to build and protect the nest as well as gather food for a new brood of larvae. An impressive variety of social and nesting behaviors are exhibited by halictids including solitary, communal, semi-social and primitively eusocial.[4] Different biotic and abiotic factors can even affect these behaviors such as floral resources, location, altitude, season, and climate.[4]
Those species who do not have a permanent, rigid, division of labor, such as Lasioglossum zephyrus or Halictus rubicundus, are considered primitively eusocial.[8] Another example of a primitive eusocial bee species from this family is Halictus ligatus, for which aggression is one of the most influential behavioral attitudes for establishing hierarchy and social organization within the colony.[9] Primitively eusocial species such as these provide insight into the early evolution of eusociality.[9] Halictus sexcinctus, which exhibits social, communal, and eusocial organization, provides insight into the evolutionary reversal of eusociality. Phylogenetic data from this species suggests that a communal strategy serves as a transitional step between eusociality and a reversion back to solitary nesting.[10]
Several genera and species of halictids are kleptoparasites of other bees (mostly other halictids or bees of similar size[11]), and the behavior has evolved at least nine times independently within the family. The most well-known and common are species in the genus Sphecodes, which are somewhat wasp-like in appearance (often shining black with blood-red abdomen- German: Blutbienen - usually 4–9 mm in body length); the female Sphecodes enters the cell with the provision mass, eats the host egg, and lays an egg of her own in its place.
Halictidae is one of the four bee families that contain some crepuscular species; these halictids are active only at dusk or in the early evening, so are technically considered "vespertine" (e.g. in the subgenus Sphecodogastra of Lasioglossum), or sometimes truly nocturnal (e.g. in the genus Megalopta, or species Megalopta genalis).[12] These bees, as is typical in such cases, have greatly enlarged ocelli. The other families with some crepuscular species are Andrenidae, Colletidae, and Apidae.
Some species are important in the pollination of crops. Among these are the alkali bee,[13] Lasioglossum vierecki[14] and Lasioglossum leucozonium.[15] While some halictid species are oligoleges (e.g., Rophites algirus, which only visits the flowers of hedgenettle plants.[2]), most are generalists making them potentially valuable overall pollinators.[16]
Only females have the ability to deliver a sting.[17] Due to their non-aggressive nature, they are only likely to sting if disturbed; the sting is minor.[5] The most common instances of stinging occur from swatting at or accidentally making contact with a halictid trying to get a lick of one's sweat, seeking the dissolved electrolytes.[18]
Halictidae belongs to the hymenopteran subclade Aculeata (stinging Hymenoptera), superfamily Apoidea (bees and wasps), series Anthophila (true bees). Fossils from this family are typically found in amber from the Baltic Region and the Dominican Republic and imply that Halictidae have existed since at least 96-75 million years ago.[2] The oldest fossil record of Halictidae dates back to Early Eocene[19] with a number of species, such as Neocorynura electra[20] and Augochlora leptoloba[21] known from amber deposits. Currently, the family is divided into four subfamilies, many genera, and more than 2000 known species. Rophitinae appears to be the sister group to the remaining three subfamilies (Nomiinae, Nomioidinae, Halictinae) based on both morphology and molecular data.[22]
Subfamily Rophitinae:
Subfamily Nomiinae:
Subfamily Nomioidinae:
Subfamily Halictinae:
Tribe Halictini
Tribe Thrinchostomini
Tribe Augochlorini
Unplaced fossil halictines:
Halictidae is the second-largest family of bees (clade Anthophila) with nearly 4,500 species. They are commonly called sweat bees (especially the smaller species), as they are often attracted to perspiration. Halictid species are an extremely diverse group that can vary greatly in appearance. These bees occur all over the world and are found on every continent except Antarctica. Usually dark-colored (frequently brown or black) and often metallic, halictids are found in various sizes, colors and patterns. Several species are all or partly green and a few are red, purple, or blue. A number of them have yellow markings, especially the males, which commonly have yellow faces, a pattern widespread among the various families of bees. The family is one of many with short tongues and is best distinguished by the arcuate (strongly curved) basal vein found on the wing. Females in this family tend to be larger than the males.
Haliktedoj (Halictidae) estas la dua plej granda familio de "Apoidea" abeloj.[1] Haliktedaj specioj estas tra la tuta mondo[2] kaj estas kutime malhel-koloraj kaj ofte metalecaj laŭ aspekto. Kelkaj specioj estas tute aŭ parte verdaj kaj kelkaj estas ruĝaj; nombraj el ili havas flavajn markilojn, speciale la maskloj, kiuj ofte havas flavajn vizaĝojn, modelo tre disvastigita inter la variaj familioj de abeloj. Tiu familio estas distingebla pro la arkeca (tre kurba) baza vejno trovebla en la flugilo[3].
Ili estas ofte nomitaj "ŝvitabeloj" (speciale la plej malgrandaj specioj), ĉar ili estas ofte altiritaj al la ŝvito.[4] Ili ŝajne pikas nur okaze de ĝenado; iliaj pikiloj estas minoraj.[5]
La plej oftaj abeloj en la Norda Hemisfero estas la Haliktedoj aŭ ŝvitabeloj, sed ili estas tre malgrandaj kaj ofte estas erare miskomprenitaj kiel vespoj aŭ muŝoj.
Haliktedoj (Halictidae) estas la dua plej granda familio de "Apoidea" abeloj. Haliktedaj specioj estas tra la tuta mondo kaj estas kutime malhel-koloraj kaj ofte metalecaj laŭ aspekto. Kelkaj specioj estas tute aŭ parte verdaj kaj kelkaj estas ruĝaj; nombraj el ili havas flavajn markilojn, speciale la maskloj, kiuj ofte havas flavajn vizaĝojn, modelo tre disvastigita inter la variaj familioj de abeloj. Tiu familio estas distingebla pro la arkeca (tre kurba) baza vejno trovebla en la flugilo.
Ili estas ofte nomitaj "ŝvitabeloj" (speciale la plej malgrandaj specioj), ĉar ili estas ofte altiritaj al la ŝvito. Ili ŝajne pikas nur okaze de ĝenado; iliaj pikiloj estas minoraj.
La plej oftaj abeloj en la Norda Hemisfero estas la Haliktedoj aŭ ŝvitabeloj, sed ili estas tre malgrandaj kaj ofte estas erare miskomprenitaj kiel vespoj aŭ muŝoj.
Los halíctidos (Halictidae) son una familia de himenópteros apócritos de la superfamilia Apoidea; es un gran familia cosmopolita en la que la mayoría de las especies son solitarias, unas pocas son semisociales y algunas incluso eusociales. Algunas son de colores verdes metálicos brillantes otras son de color oscuro. Miden entre 4 y 10 milímetros de largo. Las hembras tienen órganos colectores de polen en las patas posteriores, llamados escopas, abundantes pelos largos que sirven para retener el polen.[1] La familia es cosmopolita.[2]
Las crías se alimentan exclusivamente de polen y néctar; por eso las abejas halíctidas son importantes polinizadores. La mayoría colecciona polen de diversas especies de flores (polilécticas).
Algunas son atraídas por el sudor y por eso en algunas lenguas se las llama «abejas del sudor» (por ejemplo, en francés: abeilles de la sueur, o, en inglés: sweat bees).
La mayoría hacen sus nidos en el suelo, construyendo un túnel principal, vertical y otros laterales. En cada uno de los laterales construyen una celdilla y depositan una masa de polen y un huevo. Unas pocas (Augochlora pura) hacen su nido bajo la corteza podrida de troncos viejos.
Muchas especies comparten el nido y tienen castas. Son llamadas eusociales, otras tienen un nivel menor de socialidad; Lasioglossum malachurum y Halictus rubicundus tienen reina y casta de obreras bien definidas, aunque en algunos linajes estas castas son facultativas.[3] En ciertas especies no hay una división bien definida de las castas y son consideradas primitivamente eusociales, como en Lasioglossum zephyrum.[4] Otro ejemplo de eusocialidad primitiva es la de Halictus ligatus en la cual el comportamiento agresivo es importante en el establecimiento de jerarquías en la organización social dentro de la colonia.[5] Especies de abejas primitivamente eusociales, tales como estas dan información sobre la evolución temprana de la eusocialdad.[5] Halictus sexcinctus que presenta organizaciones, comunales, sociales y eusociales da información sobre la reversión de la eusocialidad. Los datos filogenéticos de esta especie sugieren que la estrategia comunal sirve como una etapa de transición entre la eusocialidad y un regreso a la vida solitaria.[6]
Varios géneros son cleptoparásitos. Es decir que ponen sus huevos en los nidos de otras especies de la misma familia. No construyen nidos o cuidan sus propias crías. Carecen de escopas y son menos velludas que la mayoría de las abejas. Esto les da un aspecto superficialmente similar al de algunas avispas. las más comunes y mejor conocidas son las del género Sphecodes.
Es una de cuatro familias con especies nocturnas. Tales especies son activas al amanecer (crepusculares) o al atardecer (vespertinas). Generalmente tales especies tienen grandes ocelos.[7] Las otras familias con especies nocturnas son Andrenidae, Colletidae y Apidae.
Algunas especies contribuyen a la polinización de cosechas, entre ellas la abeja de la alfalfa (Nomia melanderi) que poliniza la alfalfa,[8] Lasioglossum vierecki[9] y Lasioglossum leucozonium.[10]
Los fósiles más antiguos son del Eoceno[11] con un número de especies tales como Neocorynura electra[12] y Augochlora leptoloba[13] encontrado en depósitos de ámbar.
Comprende cuatro subfamilias con más de 4.300 especies identificadas en alrededor de 80 géneros en 5 tribus.
Rophitinae:
Nomiinae:
Nomioidinae:
Los halíctidos (Halictidae) son una familia de himenópteros apócritos de la superfamilia Apoidea; es un gran familia cosmopolita en la que la mayoría de las especies son solitarias, unas pocas son semisociales y algunas incluso eusociales. Algunas son de colores verdes metálicos brillantes otras son de color oscuro. Miden entre 4 y 10 milímetros de largo. Las hembras tienen órganos colectores de polen en las patas posteriores, llamados escopas, abundantes pelos largos que sirven para retener el polen. La familia es cosmopolita.
Las crías se alimentan exclusivamente de polen y néctar; por eso las abejas halíctidas son importantes polinizadores. La mayoría colecciona polen de diversas especies de flores (polilécticas).
Algunas son atraídas por el sudor y por eso en algunas lenguas se las llama «abejas del sudor» (por ejemplo, en francés: abeilles de la sueur, o, en inglés: sweat bees).
Halictidae Apoidearen barruan sailkatzen den erle familia bat da. Mundu osoan zehar bizi dira.
Rophitinae:
Nomiinae:
Nomioidinae:
Halictidae Apoidearen barruan sailkatzen den erle familia bat da. Mundu osoan zehar bizi dira.
Les Halictidae, les Halictes, forment une famille d'insectes de l'ordre des hyménoptères, de la super-famille des Apoidea.
En France les Halictes ont notamment été étudiés par le naturaliste Jean-Henri Fabre qui s'était intéressé à leurs mœurs et à leur capacité de parthénogenèse[1].(les mâles dispersés le jour se rassemblent le soir[2] pour former des associations temporaires, comme chez les Panurgus et les Dasypoda[3]). Fabre s'est aussi montré intéressé par la parthénogenèse chez les Halictes. Les espèces de cette famille identifient leur couvain et l'entrée de leur propre nid de manière olfactive, grâce à une substance de type phéromonale, produite par une glande de Dufour bien développée chez cette espèce [4],[5].
Avec les papillons, syrphes, osmies, andrènes, xylocopes, mégachiles, anthidies, colletes, bourdons dont elles sont proches, ces petites abeilles solitaires sont des agents de pollinisation, et à ce titre considérées - en tant que l'un des taxons d'abeilles sauvages - « indispensables au maintien et à l’évolution des écosystèmes » et faisant partie des amis du jardinier[6] et de l'agriculture. Elles font par exemple partie des pollinisatrices du maïs[7] ou du tournesol[8].
La famille des Halictidae a été décrite par l'entomologiste suédois Carl Gustaf Thomson en 1869
Halictes en français. Ces espèces sont parfois appelées abeilles de la sueur[9],[10]
Cette famille se décompose en quatre sous-familles :
L'état écologique des populations d'halictidés est mal connu. Seuls les spécialistes les identifient avec certitude au niveau de l'espèce. Toutefois, comme toutes les abeilles sauvages, elles semblent en forte régression ou ont déjà disparu d'une partie importante de leur aire naturelle ou potentielle de répartition. Elles peuvent aussi être victimes de parasitoïdes ou de prédateurs ; par exemple leurs nymphes peuvent être mangées par des larves de bombyles.
Les Halictidae, les Halictes, forment une famille d'insectes de l'ordre des hyménoptères, de la super-famille des Apoidea.
Halictidae è una famiglia cosmopolita di insetti imenotteri[1] che comprende api di piccole e medie dimensioni, di colore solitamente scuro, anche se diverse specie sono di colore verde metallico o giallo;[2] e alcune di esse hanno strisce gialle. Sono comunemente chiamate api del sudore, in quanto sono spesso attratte dalla sudorazione.[2] Se si sentono schiacciate, le femmine possono pungere.[3]
Comprende le seguenti sottofamiglie, tribù e generi[4]:
Le specie di questa famiglia nidificano per lo più nel terreno, o, più raramente, nel legno marcio.[1] Per nutrire le larve, riempiono le loro celle di polline e nettare prima di deporvi l'uovo (al contrario delle api comuni, che nutrono continuamente le larve).[5] Tutte le specie sono pronubi.[2]
Molte specie della sottofamiglia Halictinae sono eusociali almeno in parte, con caste abbastanza ben definite di regina e operaie (sebbene le seconde non siano molto distinguibili dalle prime).[6]
Diverse specie di questa famiglia (tutte appartenenti alla sottofamiglia Halictinae) sono cleptoparassite.[1]
Questa famiglia è una delle quattro famiglie di api aventi alcune specie attive durante il crepuscolo.[7] Queste api, come è tipico in questi casi, hanno ocelli molto grandi.[8] Le altre famiglie aventi alcune specie crepuscolari sono Andrenidae, Colletidae e Apidae.[7]
Halictidae è una famiglia cosmopolita di insetti imenotteri che comprende api di piccole e medie dimensioni, di colore solitamente scuro, anche se diverse specie sono di colore verde metallico o giallo; e alcune di esse hanno strisce gialle. Sono comunemente chiamate api del sudore, in quanto sono spesso attratte dalla sudorazione. Se si sentono schiacciate, le femmine possono pungere.
Halictidae zijn een familie vliesvleugeligen (Hymenoptera). De familie bestaat uit ongeveer 4100 soorten in de grootte van kleine (>4 mm) tot middelgrote (>8 mm) bijen die meestal een donker en vaak metallisch uiterlijk hebben. Verschillende soorten zijn geheel of gedeeltelijk groen en een paar zijn rood; een aantal van hen hebben gele markeringen, vooral de mannetjes, die vaak gele vlakken bezitten, een patroon dat wijdverspreid is onder de verschillende families van bijen.
De meeste van deze bijen hebben hun nest in de grond, enkele hebben hun nest in een boom. Een grote hoeveelheid pollen en nectar wordt in een waterdichte cel gebracht en daarop wordt het ei gelegd. Daarna wordt de cel afgedicht, zodat de gevormde larve al zijn voedsel in één keer krijgt. Dit in tegenstelling tot andere families waar de larve telkens als ze groeit, te eten krijgt, zoals bij de honingbij.
Veel soorten in de onderfamilie Halictinae zijn gedeeltelijk eusociaal, met een tamelijk goed gedefinieerde koningin en werknemerskasten (maar niet zo goed als het kastensysteem bij de honingbij). Het vormen van sociaal gedrag lijkt niet direct nodig te zijn bij de verschillende geslachten.
Verschillende geslachten en soorten van de halictidae zijn kleptoparasieten (meestal bij andere halictidae). Het gedrag is minstens negen keer onafhankelijk geëvolueerd binnen de familie. De bekendste en meest voorkomende zijn soorten in het geslacht Sphecodes, dat enigszins een wespachtig uiterlijk heeft (vaak glanzend zwart met een bloedrode buik, gewoonlijk 4–9 mm in lengte). De vrouwelijke Sphecodes gaat de cel met het eten in, eet het gastheerei op en legt haar ei in de cel.
Halictidae zijn een van de vier bijenfamilies die enkele schemeractieve soorten bevatten. Deze halictidae zijn alleen actief in de schemering of in de vroege avond (bijvoorbeeld in het ondergeslacht Sphecodogastra van het geslacht Lasioglossum), of soms echt in de nacht (bijvoorbeeld in het geslacht Megalopta). Zoals gewoon is in dit soort gevallen hebben deze bijen sterk vergrote ocelli. De andere families met schemeractieve soorten zijn Andrenidae, Colletidae en Apidae.
De Halictidae behoren tot de orde Hymenoptera, superfamilie Apoidea, reeks Anthophila. De oudste vondsten van Halictidae dateren van het Vroege Eoceen[2] met een aantal soorten, zoals de Neocorynura electra[3] en Augochlora leptoloba[4] bekend van barnsteenvondsten. Er zijn vier onderfamilies bekend, verscheidene geslachten en meer dan 200 soorten. De Rophitinae lijkt de zustergroep van de resterende drie onderfamilies (Nomiinae, Nomioidinae, Halictinae) gebaseerd op zowel morfologie als moleculaire gegevens.[5]
Onderfamilie Rophitinae:
Onderfamilie Nomiinae:
Onderfamilie Nomioidinae:
Onderfamilie Halictinae:
Halictidae zijn een familie vliesvleugeligen (Hymenoptera). De familie bestaat uit ongeveer 4100 soorten in de grootte van kleine (>4 mm) tot middelgrote (>8 mm) bijen die meestal een donker en vaak metallisch uiterlijk hebben. Verschillende soorten zijn geheel of gedeeltelijk groen en een paar zijn rood; een aantal van hen hebben gele markeringen, vooral de mannetjes, die vaak gele vlakken bezitten, een patroon dat wijdverspreid is onder de verschillende families van bijen.
Markbier (Halictidae) er en familie av bier og blir plassert i gruppen Apoidea. Det er kjent over 2000 arter, vel 330 av dem forekommer i Europa og ca. 35 i Norge.
Forholdsvis små og slanke bier (4 – 10 mm), som oftest mørkt fargede. En del arter er skinnende metalliske fargede eller har innslag av rødt eller grønt. De er vanligvis sparsomt kledt med lyse, oppstående hår, men noen er helt snaue, for eksmepel slekten blodbier (Sphecodes), som er svarte med skinnende rød bakkropp. Hannens ansikt er gjerne lyst farget, ellers kan de ha andre lyse tegninger.
De fleste er solitære bier, hver bie har separate bol, men de kan gjerne danne nokså store kolonier på lokaliteter som egner seg til å grave bol. Innen gruppen Halictinae har en del arter blitt eusosiale, det vil si at de danner samfunn med dronninger og arbeidere. Det er også en del sandbier (mest kjent er slekten blodbier, Sphecodes) som er såkalte kleptoparasitter. Disse snylter på andre solitære bier. Når hunnen finner en annen bies nylagde reir kryper hun inn, spiser opp egget som den andre bien har lagt og legger sitt eget egg i stedet.
Gruppen kalles «sweat bees» på engelsk fordi en del arter (tropiske men også noen europeiske) gjerne setter seg på mennesker for å drikke svette. De kan bli svært pågående og plagsomme, og stikker dersom de blir irritert, men stikket er ikke spesielt smertefullt.
Gruppen er kosmopolittisk.
Markbier (Halictidae) er en familie av bier og blir plassert i gruppen Apoidea. Det er kjent over 2000 arter, vel 330 av dem forekommer i Europa og ca. 35 i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Smuklikowate (Halticidae) – rodzina owadów z rzędu błonkoskrzydłych i nadrodziny pszczół, obejmująca ponad 4300 opisanych gatunków. Rozsiedlona kosmopolitycznie. Przedstawiciele wykazują szerokie spektrum zachowań: od samotniczych po eusocjalne. Gniazdują w glebie lub martwym drewnie. Wyróżniają się budową narządów gębowych. Liczne gatunki są ważnymi zapylaczami roślin uprawnych. W zapisie kopalnym znane od wczesnego eocenu.
Są to pszczoły małych i średnich rozmiarów, w większości osiągające między 4 a 14 mm długości ciała, o bardzo jednolitej budowie. Dominuje wśród nich ciemne ubarwienie, czasem z żółtymi znakami, zwłaszcza na twarzy samców. Niektóre gatunki ubarwione są jaskrawo zielono lub czerwono[2]. Od innych pszczół wyróżniają się położeniem żuwki wewnętrznej z dala od reszty szkieletu narządów gębowych. Osadzona jest ona wysoko na przedniej powierzchni rurki tworzonej przez wargę dolną i szczęki. Szkielet głowy cechuje również zlanie się tentorium z podgębiem prawie po przednie końce[3].
Smuklikowate gniazdują głównie w glebie, często w dużych koloniach. Wybierają tereny nie zarośnięte roślinnością. Komórki lęgowe mogą być osadzone w korytarzu głównym, zebrane w grona, umieszczone w osobnej komorze lub osadzone na końcach dodatkowych korytarzy bocznych, których długość może być różna[4]. Mniej liczne gatunki gniazdują w martwym drewnie[5]. Niektóre smuklikowate, jak rodzaj nęczyn (Sphecodes), nie budują własnych gniazd, ale są kleptopasożytami gniazdowymi innych pszczół, w tym innych smuklikowatych[4].
Wśród pszczół tych spotyka się zarówno samotnictwo jak i szerokie spektrum zachowań społecznych, od subsocjalnych po eusocjalne[6][4]. U gatunków eusocjalnych rodzina może zawierać od dwóch do kilkuset osobników[6]. W najbardziej zaawansowanych systemach występują kasty królowych i robotnic[2]. W systemach bardziej prymitywnych nie występuje trwały podział obowiązków, a np. u Halictus ligatus hierarchia w rodzinie ustalana jest z użyciem zachowań agresywnych[7]. Niektóre gatunki potrafią być społeczne lub samotne w zależności od warunków[2]. Największą różnorodność zachowań wykazuje smuklik sześciopasy: w Europie Środkowej tworzy agregacje samotnic, podczas gdy w południowej Grecji tworzyć może stadne kolonie lub właściwe społeczności z podziałem na królowe i robotnice[8].
Do rodziny należą gatunki wydające jedno jak i więcej pokoleń w ciągu roku[4], polilektyczne jak i oligolektyczne[4][3]. Do polilektycznych (zbierających pyłek z różnych roślin) należy większość gatunków występujących w Polsce[4]. Oligolektyczny jest natomiast np. rodzaj wrzałka (Systropha), wyspecjalizowany w kwiatach powoju[3]. Liczne gatunki są ważnymi zapylaczami roślin uprawnych[4]. Niektóre smuklikowate są aktywne wieczorem albo wręcz nocą, co jest rzadkim zachowaniem wśród pszczół[9].
Rodzina rozsiedlona kosmopolitycznie[2]. Badania molekularne wskazują z prawdopodobieństwem a posteriori około 40%, że wywodzi się z Nowego Świata[10]. W Ameryce Północnej występują 34 rodzaje[2]. W Europie stwierdzono nieco ponad 300 gatunków. Z Polski wykazano 105 gatunków należących do 11 rodzajów (zobacz: smuklikowate Polski). W Polsce przedstawiciele rodziny preferują tereny ciepłe i suche, zamieszkując głównie przydroża, pola i skraje lasów[4].
Smuklikowate stanowią drugą (po pszczołowatych) najliczniejszą w gatunki rodzinę pszczołokształtnych. Do 2010 roku opisano 4349 gatunków z 86 rodzajów[11]. Dzieli się je na 4 podrodziny[3][1]:
Wyniki opublikowanej w 2013 przez Hedtke, Patiny i Danfortha filogenetycznej analizy molekularnej, obejmującej ponad 1300 gatunków pszczół, potwierdzają monofiletyzm smuklikowatych. Według nich stanowią one grupę siostrzaną dla kladu obejmującego Stenotritidae i lepiarkowate. W obrębie smuklikowatych pozycję bazalną zajmują wigorczykowate[10].
W zapisie kopalnym rodzina znana jest od wczesnego eocenu[13]. Do 2010 roku opisano 7 wymarłych rodzajów i 22 wymarłe gatunki[11].
Smuklikowate (Halticidae) – rodzina owadów z rzędu błonkoskrzydłych i nadrodziny pszczół, obejmująca ponad 4300 opisanych gatunków. Rozsiedlona kosmopolitycznie. Przedstawiciele wykazują szerokie spektrum zachowań: od samotniczych po eusocjalne. Gniazdują w glebie lub martwym drewnie. Wyróżniają się budową narządów gębowych. Liczne gatunki są ważnymi zapylaczami roślin uprawnych. W zapisie kopalnym znane od wczesnego eocenu.
Vägbin (Halictidae) är en familj bin i insektsordningen steklar. Över 4 000 arter är kända varav ett femtiotal är påträffade i Sverige.
Vägbin är små till medelstora bin på mellan 4 och 10 millimeter. Färgen varierar från svart till metalliskt röd eller blå glänsande.
De flesta arter är solitära men det finns också sociala arter och arter som lever som boparasiter. De gräver sina bon i sandig eller lerig mark eller i murken ved. Även om de är solitära så bygger många arter gärna sina bon tillsammans i kolonier. De lever liksom andra bin av pollen och nektar. Gökbin lägger ofta ägg i vägbinas bo och dess larver snyltar på värdbiets förråd av pollen.
Vägbin har en världsvid utbredning.
Vägbin delas in i fyra underfamiljer.
I Sverige finns nedanstående fyra släkten.
Tidigare var även släktet blomdyrkarbin representerat i Sverige med en art som dock numera anses vara nationellt utdöd.
Wikimedia Commons har media som rör vägbin.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Vägbin (Halictidae) är en familj bin i insektsordningen steklar. Över 4 000 arter är kända varav ett femtiotal är påträffade i Sverige.
Підродина Nomioidinae:
Підродина Halictinae:
Підродина Nomioidinae:
Cellariella Ceylalictus NomioidesПідродина Halictinae:
Триба Halictini Agapostemon Caenohalictus Dinagapostemon Echthralictus Eupetersia Glossodialictus Habralictus Halictus Homalictus Lasioglossum Mexalictus Microsphecodes Nesosphecodes Paragapostemon Parathrincostoma Patellapis Pseudagapostemon Ptilocleptis Rhinetula Ruizantheda Sphecodes Thrincohalictus Thrinchostoma UrohalictusHalictidae là một họ trong bộ Hymenoptera. Họ này có khoảng 4100 loài.
Rophitinae:
Nomiinae:
Nomioidinae:
Halictidae là một họ trong bộ Hymenoptera. Họ này có khoảng 4100 loài.
Галиктиды[1][2] (лат. Halictidae) — семейство пчёл подотряда стебельчатобрюхие отряда перепончатокрылые насекомые. Включает около 75 родов и более 3500 видов. Древнейшие ископаемые находки известны из раннего эоцена.[3]
Гнездятся в земле, в норках, часто большими колониями, характерны примитивные формы общественного образа жизни. Есть клептопаразитические формы (Sphecodes, блестящие чёрные с красноватым брюшком), которые гнёзд не устраивают. Преимущественно политрофные опылители растений. Семейство Halictidae это одна из немногих групп пчёл (другие это Andrenidae, Colletidae и Apidae), которая включает сумеречные виды (Sphecodogastra из рода Lasioglossum) и даже ночные (например виды из состава рода Megalopta). В таком случае, эти виды имеют увеличенные простые глазки или оцеллии (ocellus, ocelli). Имеют особенность, представляющую неприятность для человека: привлекаются запахом пота, в связи с чем могут забираться под одежду или в волосы, причем жалят несколько раз подряд, будучи придавлены. К счастью, боль от их ужаления довольно слаба, однако возможны аллергические реакции.
Пчёлы от мелкого (5 мм) до крупных размеров (15 мм). Подбородок и подподбородок фактически отсутствуют, базальная жилка переднего крыла изогнутая. Подусиковые поля и обычно глазные бороздки отсутствуют. Язычок короткий, острый. У большинства самок 5-й тергит брюшка с продольной опушённой бороздкой.
Распространены во всём мире, кроме Антарктиды.
Выделяют около 75 родов и более 3500 видов, в том числе большая их часть (2400 видов) относится к подсемейству Halictinae. Наиболее примитивным считается подсемейство Rophitinae, которое является сестринским к Nomiinae и к кладе Nomioidinae+Halictinae. Иногда Nomioidinae рассматриваются в качестве трибы в составе подсемейства Halictinae (Engel, 2005).[3]
Agapostemon sp.
Augochloropsis metallica самка
Thrincohalictus prognathus
Halictus tetrazonianellus
Галиктиды (лат. Halictidae) — семейство пчёл подотряда стебельчатобрюхие отряда перепончатокрылые насекомые. Включает около 75 родов и более 3500 видов. Древнейшие ископаемые находки известны из раннего эоцена.
集蜂科（学名：Halictidae）是膜翅目下的科，在全球均有分布，个头从小型(4mm)到中型(8mm)，其外观通常为深色，经常为金属色。 有些品种全身或者部分绿色，少数红色，其中部分有黄色斑纹，尤其是雄性，通常面部黄色。它们通常被称为汗蜜蜂（特别是较小的物种），因为它们常常被汗吸引。当被夹住时，雌蜂会蛰人。
大多数集蜂科的蜜蜂在地面筑巢，少数在木头上筑巢，它们大量生产幼虫。所有物种都以花粉为食，可能是重要的授粉者。
集蜂科（学名：Halictidae）是膜翅目下的科，在全球均有分布，个头从小型(4mm)到中型(8mm)，其外观通常为深色，经常为金属色。 有些品种全身或者部分绿色，少数红色，其中部分有黄色斑纹，尤其是雄性，通常面部黄色。它们通常被称为汗蜜蜂（特别是较小的物种），因为它们常常被汗吸引。当被夹住时，雌蜂会蛰人。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
