nimet breadcrumb-navigoinnissa
Yabanı halda Böyük və Kiçik Qafqazın orta və yuxarı dağ qurşaqlarında, Aralıq dənizi sahillərində yayılmışdır.
Hündürlüyü 50 m-ə qədər olan ağacdır. Gövdəsinin diametri 150 sm-ə çatır, qabığı bozumtul-kül rəngli, yaşlı nüsxələrində qabığı qəhvəyi rəngli və hamardır. Uzunömürlüdür, 500 ilə qədər yaşayır. Yarpaqları sadə, qalın və parlaqdır kənarları xırda mişardişli və ya dalğavaridir. Yarpaqların alt tərəfi seyrək tükcüklü, ellipsvari və ya yumurtavaridir. Çiçəkləməsi yarpaqların yaranması ilə birlikdə başlayır. Erkək çiçəkləri zoğun ucunda yerləşir, sırğavaridir. Dişi çiçəkləri yarpağın qoltuğunda yerləşir. Hər çiçəkdə 12 dişicik vardır. İqlim şəraitindən asılı olaraq aprel-may aylarında çiçəkləyir, meyvəsi sentyabr-oktyabr aylarında yetişir. Meyvəsi üçkünc, sivri uclu, qabırğavari, qalın qabıqlı, qəhvəyi rəngli, odunlaşan qərzəklə örtülü, qərzəyin üstü tikanvari çıxıntılardan ibarətdir. Hər qərzəkdə 2 və bəzən 1 ədəd toxum olur. Toxumla çoxaldılır, kəsildikdə kötükdən güclü pöhrə verərək bərpa olunur.
Orta və yuxarı dağ qurşaqlarında 600-1800 m. hündürlükdə, münbit torpaqlarda bitir. Kölgəyədavamlı, istisevəndir, gillicə torpaqlarda yaxşı bitir.
Alazan-Əyriçay vadisində, İsmayıllı və Balakən rayonları ərazisində, 250-500 m yüksəkliklərdə təsadüf edilir. Talışın yüksək dağlıq hissəsində qarışıq meşələr yaradır. Zaqatala, Gəncə, Tovuz, Lənkəran, Qusar, Daşkəsən və s. meşə təsərrüfatlarında təbii halda yayılmışdır.
Dağ kəndlərinin yaşıllaşdırılmasında və meşəsalmada dekorativ bitki kimi istifadə olunur. Fıstıq toxumunda 30-40% yüksək keyfiyyətli texniki yağ vardır.
Azərbaycan Dendroflorası III cild-Bakı:"Elm",2016,400 səh. T.S.Məmmədov
Fagus orientalis, el faig oriental, és un arbre caducifoli dins la família Fagaceae. És una planta nativa d'Euràsia, a d'Europa oriental i Àsia occidental.
Pot arribar a fer 45 m
El seu hàbitat està restringit a les muntanyes entre els 500 i els 2100 m d'altitud.
A la zona de Strandja, però, pel seu microclima viu a 200-300 m d'altitud on foma boscos de Fagus orientalis−Rhododendron ponticum.
Hi ha híbrids amb Fagus sylvatica que s'anomenen Fagus × taurica.
Fagus orientalis, el faig oriental, és un arbre caducifoli dins la família Fagaceae. És una planta nativa d'Euràsia, a d'Europa oriental i Àsia occidental.
Pot arribar a fer 45 m
El seu hàbitat està restringit a les muntanyes entre els 500 i els 2100 m d'altitud.
A la zona de Strandja, però, pel seu microclima viu a 200-300 m d'altitud on foma boscos de Fagus orientalis−Rhododendron ponticum.
Hi ha híbrids amb Fagus sylvatica que s'anomenen Fagus × taurica.
Orientalsk Bøg (Fagus sylvatica subsp. orientalis) ligner i næsten alle træk Almindelig Bøg, men denne underart har ægformede, helrandede blade og kort bladstilk. Underarten kan bruges som prydtræ på linje med Almindelig Bøg.
Orientalsk Bøg er et løvfældende træ med en kuplet krone og en opret stamme. Barken er først brun med lyse barkporer. Senere bliver den glat og grå, og selv gamle træer har glat, grå bark. Orientalsk Bøg har en bark, som er lysere end Almindelig Bøgs. Knopperne ligner dem hos Almindelig Bøg, men bladene afviger en del: de er ægformede og helrandede uden udbugtninger eller spidser langs randen, og stilken er kort. Frugtskålene er ægformede og tydelig tilspidsede med meget lange, trævlede frynser.
Rodsystemet er højtliggende og består af mange, kraftige hovedrødder og et fint filt af siderødder.
Træet kan – i sit naturlige udbredelsesområde – nå højder på 30-40 m med en kronediameter på 20-30 m.
Denne underart har sin naturlige udbredelse i det nordlige Iran, på Krim, i Lilleasien og Kaukasus med en vestlig grænse gennem Bulgarien og Grækenland.[1]
Det diskuteres, om der findes naturlige hybrider mellem Almindelig Bøg og Orientalsk Bøg, og selv meget præcise undersøgelser må nøjes med at konstatere, at det er meget lidt sandsynligt. Dette begrundes med den ganske smalle berøringsflade mellem dem (nemlig i det sydlige Bulgarien og det nordøstlige Grækenland)[2].
Orientalsk Bøg (Fagus sylvatica subsp. orientalis) ligner i næsten alle træk Almindelig Bøg, men denne underart har ægformede, helrandede blade og kort bladstilk. Underarten kan bruges som prydtræ på linje med Almindelig Bøg.
Die Orient-Buche (Fagus orientalis) ist ein Baum aus der Gattung der Buchen (Fagus). Sie ist nahe verwandt mit der Rotbuche (F. sylvatica); verbreitet wird sie als deren Unterart Fagus sylvatica ssp. orientalis (Lipsky) Greuter & Burdet beschrieben.
Die Orient-Buche[1][2][3] ist ein Waldbaum mit Wuchshöhen bis 40 Meter (Maximum sogar bis 50), sie ist damit etwas höher als die gewöhnliche Rotbuche (Fagus sylvatica), die meist nur 30 Meter Wuchshöhe erreicht. Der Brusthöhendurchmesser des Stamms erreicht einen Meter. Wie Fagus sylvatica s. str. besitzt sie eine graue, glatte Rinde, die oft etwas heller ist als bei dieser. Die spitzen Knospen erreichen etwa 20 (15–30) Millimeter Länge. Die kurz gestielten Laubblätter sind im Umriss von eiförmig über lanzettlich bis umgekehrt eiförmig (obovat) und am Apex zugespitzt; die Blattform soll bei der Orient-Buche häufiger umgekehrt-eiförmig sein als bei der gewöhnlichen Rotbuche. Der Blattrand ist meist ganzrandig und glatt bis wellig, insbesondere bei Populationen aus den östlichen Teilen des Verbreitungsgebiets können aber insbesondere Schattenblätter einen deutlich gezähnten Blattrand aufweisen. Die Blätter erreichen meist 9 bis 12 (selten bis 15) Zentimeter Länge mit 8 bis 12 (-13) Paaren von Seitennerven; sie sind damit größer als diejenigen von Fagus slyvatica s. str. Sie sind papierartig dünn bis ledrig. Reife Blätter sind auf der Unterseite entlang der Mittelrippe und in den Achseln der Seitennerven behaart, seltener sind sie kahl oder fast kahl. Der Blattrand und die Spreite junger Blätter ist seidig behaart.
Die männlichen Blüten sitzen in hängenden, büschelartigen Blütenständen, die Blütenhülle (Perianth) ist vier- bis sechslappig und meist nur wenig tief eingeschnitten, meist sind die Zipfel nur halb so lang wie die Röhre, mit meist 12 (von 8 bis 16) Staubblättern. Die weiblichen Blüten sitzen zu zweien, jede mit drei Narben, sie sind von vier Hüllblättern umgeben, die bei Fruchtreife verholzen und eine vierlappige becherförmige Hülle, Fruchtbecher oder Cupula genannt, ausbilden, in der jeweils zwei Früchte (Bucheckern) sitzen. Die geflügelten Nüsschen sind etwa so lang wie die Cupula. Wichtigstes unterscheidendes morphologisches Merkmal zur gewöhnlichen Rotbuche sind die Schuppen außen auf der Cupula. Diese sind, zumindest zur Spitze hin, abgeflacht und deutlich spatelförmig. Sie können, besonders in kleinasiatischen Populationen, sogar einen langen, immergrünen Anhang tragen, dieser fehlt aber den europäischen Vertretern.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24, seltener 22 oder 34.[4]
Die Orient-Buche kommt auf dem südöstlichen Balkan, in Kleinasien, Nordpersien und im Kaukasus als Baum der Bergwälder von 500 bis 2100 Höhenmetern vor. Die europäischen Vorkommen liegen an der bulgarischen Schwarzmeerküste (isolierte Vorposten bis nach Rumänien) und im Nordosten Griechenlands, sie schließen ostwärts an das geschlossene Verbreitungsgebiet von Fagus sylvatica s. str. an, in der Kontaktzone bevorzugt sie die wärmeren und trockeneren Standorte. Sie kommt in einem geschlossenen Gebiet in der europäischen Türkei, südlich des Marmarameers im asiatischen Teil und von da an ostwärts, in den Gebirgen entlang der Schwarzmeerküste (Pontisches Gebirge) bis zum Osten des Kaukasus vor. Isolierte, inselartige Vorkommen weitab davon gibt es zudem auf der Halbinsel Krim nördlich des Schwarzen Meeres (diese aber verbreitet als eigenständige Sippe Krim-Buche abgetrennt) und im Amanosgebirge an der türkischen Mittelmeerküste. Die östlichsten Vorkommen liegen in der Hyrkanien genannten Landschaft (Hyrcanischer Wald), zwischen dem Kaspischen Meer und den Ketten des Elburs-Gebirge im Iran.[3][5]
Auf dem Balkan, insbesondere in Bulgarien und im östlichen Griechenland, gibt es ausgedehnte Populationen, die in den morphologischen Merkmalen intermediär zur gewöhnlichen Rotbuche sind; diese wurden als Mösische Buche Fagus moesiaca (Domin, Maly) Czeczott formal beschrieben (nach dem antiken Moesia benannt). Auch die Buchen der Gebirge der Halbinsel Krim besitzen eine Morphologie mit Merkmalen zwischen denjenigen der Orientbuche und der gewöhnlichen Rotbuche, sie wurden als Fagus taurica Popl. gefasst (benannt nach Tauris, dem antiken Namen der Krim). Bei beiden wurde seit langer Zeit eine Entstehung aufgrund von Hybridisierung zwischen Rotbuche und Orientbuche vermutet. Nach neueren genetischen Erkenntnissen[5] geht vermutlich nur Fagus taurica tatsächlich auf eine Hybridisierung zurück, während die Buchen des Balkan in ihrer Merkmalsausprägung schon im Ursprung intermediär waren, also auf eine unvollständige Trennung der Sippen verweisen. Orientbuchen aus den östlichsten Teilen des Verbreitungsgebiets wurden als Fagus sylvatica subsp. hohenackeriana Shen differenziert; diese Unterart wird aber gewöhnlich nicht mehr anerkannt.
In den Gebirgen der türkischen Schwarzmeerküste steigt sie bis auf 2200 Meter ü. NN. Sie wächst in Mischwäldern mit der Nordmann-Tanne, mit Eichen und Kiefern. Im Westen des Verbreitungsgebietes kommen Hybriden mit der Rotbuche vor. In Mitteleuropa wird die Orient-Buche als Parkbaum gepflanzt. Die Orient-Buche gehört zu den wüchsigsten und forstwirtschaftlich bedeutendsten waldbildenden Laubbäumen Kleinasiens und benachbarter Regionen.
Das Holz der Fagus orientalis ist schwer, hart, stark und widerstandsfähig.[6] Diese Eigenschaften machen es für das Dampfbiegen geeignet. Das Holz eignet sich gut als Brennholz und kann für Furnier und Sperrholz, Spanplatten auch für Holzkonstruktionen, Möbel, Bodenbeläge, Grubenholz, Eisenbahnschwellen und zur Papierherstellung verwendet werden.
Die Orientbuche zeigt ein eher langsames Jugendwachstum, sie erreicht maximale Zuwachsraten etwa mit 30 bis 40 Jahren (in Schattlagen bis 60) und wächst unter günstigen Bedingungen weiter bis zum Alter von ca. 100 Jahren, danach findet kein substantieller Zuwachs mehr statt. Auf ungünstigeren Standorten mit langsamem Jugendwachstum kann der Zuwachs bis zum Alter von ca. 200 Jahren anhalten. Die Art besitzt hell gefärbtes Holz, das Kernholz ist oft rötlich. In der Verwendung unterscheidet es sich nicht sehr vom Holz der gewöhnlichen Rotbuche, es ist besonders gut als Brennholz geeignet. Auch bei der Orientbuche kann aus den Bucheckern ein für die menschliche Ernährung verwendbares Öl gepresst werden.[3]
Die Art treibt nach dem Fällen oft vegetativ aus dem Stumpf aus, die so gewachsenen Stämme sind allerdings forstlich minderwertig. Sie kann durch Aussaat der Bucheckern vermehrt werden. Diese vertragen allerdings bei Zimmertemperaturen keine Austrocknung, sie können bei geringem Frost wenige Jahre aufbewahrt werden. Sie durchlaufen eine obligate Keimruhe von 9 bis 14 Wochen bei kühlen Temperaturen. Eine Vermehrung über Stecklinge ist nicht möglich. Wichtigster forstlicher Schädling ist der parasitische Pilz Phytophthora omnivora.[3]
Die Orientbuche wurde 1895 von dem ukrainischen Botaniker Wladimir Ippolitowitsch Lipski im Artrang beschrieben. Vorher hatte bereits Augustin-Pyrame de Candolle für die östlichen Buchen eine Varietät asiatica unterschieden. Seit Anfang des 20. Jahrhunderts, bis heute, ist der taxonomische Status umstritten.[7] Meist wurde sie als Fagus sylvatica subsp. orientalis, also im Rang einer Unterart, gefasst, so zum Beispiel von Denk[2] und in der Flora Europaea[1]. Viele Botaniker und Forstleute betrachteten sie allerdings eher als getrennte Art. Die beiden Sippen können frei miteinander hybridisieren, sie sind anhand des Pollens nicht voneinander zu unterscheiden. Auch die Verteilung der unterscheidbaren Allele erlaubt keine sichere Differenzierung. Thomas Denk und andere Botaniker gingen, aufgrund der geringen genetischen Differenz sogar teilweise so weit, beide als Synonyme aufzufassen. Neuere genetische Untersuchungen[5], bei denen erstmals Material aus dem gesamten Verbreitungsgebiet der Orientbuche berücksichtigt wurde, lassen es wahrscheinlich erscheinen, dass die Buchen sich von Osten her nach Europa hin ausgebreitet haben, so dass die erste Aufspaltung die Buchen des Iran von den westlicher verbreiteten insgesamt trennt. Demnach würde, bei Anerkennung von Fagus sylvatica subsp. sylvatica in der traditionellen Auffassung die Orientbuche paraphyletisch. Eine Fassung der Sippe im Artrang wäre dann kaum gerechtfertigt.
Die Orient-Buche (Fagus orientalis) ist ein Baum aus der Gattung der Buchen (Fagus). Sie ist nahe verwandt mit der Rotbuche (F. sylvatica); verbreitet wird sie als deren Unterart Fagus sylvatica ssp. orientalis (Lipsky) Greuter & Burdet beschrieben.
Fow Howldrehevel, po Fowydh Howldrehevel, (unnplek Fowen Howldrehevel, po Fowydhen Howldrehevel, Lat. Fagus orientalis) yw ehen a wydhen, yn genas Fagus, ow triga yn Europa soth-est hag Asi soth-west, dhyworth Bulgari ha Turki y'n west dhe menydhyow Kawkas hag Albors yn Iran.
Kathik yw aga bleujyow ha mes fow yw aga froeth.
Fagus orientalis, commonly known as the Oriental beech, is a deciduous tree in the beech family Fagaceae. It is native to Eurasia, in Eastern Europe and Western Asia.
Fagus orientalis is a large tree, capable of reaching heights of up to 45 m (148 ft) tall and 3 m (9.8 ft) trunk diameter, though more typically 25–35 m (82–115 ft) tall and up to 1.5 m (4 ft 11 in) trunk diameter.
The leaves are alternate, simple, and entire or with a slightly crenate margin, 7–15 cm (2.8–5.9 in) long and 5–9 cm (2.0–3.5 in) broad, with 7–13 veins on each side of the leaf (6–7 veins in F. sylvatica). The buds are long and slender, 15–30 millimetres (0.59–1.18 in) long and 2–3 mm (0.079–0.118 in) thick, but thicker, till 4–5 mm (0.16–0.20 in), where the buds include flower buds.
The flowers are small catkins which appear shortly after the leaves in spring.
The seeds are small triangular nuts 15–20 mm (0.59–0.79 in) long and 7–10 mm (0.28–0.39 in) wide at the base; there are two nuts in each cupule, maturing in the autumn 5–6 months after pollination. The cupule differs from that of European Beech in having flattened, slightly leaf-like appendages at the base (slender, soft spines in European Beech).
Fagus orientalis is closely related to the Fagus sylvatica (European Beech), and intergrades with it in the Balkans and northwestern Turkey. These hybrids with European Beech are named Fagus × taurica.
The tree's natural range extends from southeastern Bulgaria's Strandja mountain, through northwest Turkey, and east to the Caucasus Mountains in Georgia and Russia, to the Alborz Mountains in Iran.
The wood of Fagus orientalis is heavy, hard, strong and highly resistant to shock. These features makes it suitable for steam bending. The wood is also a source to fuelwood and can be used for constructions particleboard, furniture, flooring veneer, mining poles, railway tiles and paper.[3]
Fagus orientalis, commonly known as the Oriental beech, is a deciduous tree in the beech family Fagaceae. It is native to Eurasia, in Eastern Europe and Western Asia.
La orienta fago (Fagus orientalis) estas decidua arbospecio el la familio de fagacoj. Ĝia natura arealo etendiĝas ekde nordokcidenta Turkujo oriente ĝis Kaŭkazo kaj Elborz-Montaro en Irano. Ĝi estas limigita al montarbaroj, je altitudo de 500 - 2 100 m . Ĝi estas granda arbo, kapabla de atingi altecojn ĝis 45 m kaj trunkodiametrojn de 3 m, kvankam kun tipaj alteco de 25-35 m kaj trunkodiametro ĝis 1,5 m . Tiu palearktisa specio tre parencas al la eŭropa fago (F. sylvatica), miksiĝas kaj hibriĝas kun ĝi en Balkana duoninsulo kaj nordokcidenta Turkujo; tiuj hibridaj arboj nomiĝas Fagus x taurica.
La folioj estas alternantaj, simplaj kaj glatrandaj aŭ iomete krenelaj [1], 7-15 cm longaj kaj 5-9 cm larĝaj, kun 7-13 nervuroj je ambaŭ flankoj de la folio (6-7 nervuroj ĉe Fagus sylvatica). La burĝonoj estas longaj, sveltaj, 15-30 mm longaj kaj 2-3 mm dikaj, sed pli dikaj (ĝis 4-5 mm) kie la burĝonaj enhavas florajn burĝonojn. La floroj estas etaj amentoj kiuj printempe aperas nelonge post la folioj. La semoj estas etaj triangulaj nuksoj, 15-20 mm longaj kaj 7-10 mm larĝaj je la bazo; estas du semoj en ĉiu kupulo. La fruktoj maturiĝas aŭtune 5-6 monatj post polenado; la kupulo diferencas de tiu de eŭropa fago pri havante platigitajn, iomete foliecajn alpendaĵojn je la bazo (maldikaj, molaj pikaĵoj ĉe eŭropa fago).
La orienta fago (Fagus orientalis) estas decidua arbospecio el la familio de fagacoj. Ĝia natura arealo etendiĝas ekde nordokcidenta Turkujo oriente ĝis Kaŭkazo kaj Elborz-Montaro en Irano. Ĝi estas limigita al montarbaroj, je altitudo de 500 - 2 100 m . Ĝi estas granda arbo, kapabla de atingi altecojn ĝis 45 m kaj trunkodiametrojn de 3 m, kvankam kun tipaj alteco de 25-35 m kaj trunkodiametro ĝis 1,5 m . Tiu palearktisa specio tre parencas al la eŭropa fago (F. sylvatica), miksiĝas kaj hibriĝas kun ĝi en Balkana duoninsulo kaj nordokcidenta Turkujo; tiuj hibridaj arboj nomiĝas Fagus x taurica.
La folioj estas alternantaj, simplaj kaj glatrandaj aŭ iomete krenelaj , 7-15 cm longaj kaj 5-9 cm larĝaj, kun 7-13 nervuroj je ambaŭ flankoj de la folio (6-7 nervuroj ĉe Fagus sylvatica). La burĝonoj estas longaj, sveltaj, 15-30 mm longaj kaj 2-3 mm dikaj, sed pli dikaj (ĝis 4-5 mm) kie la burĝonaj enhavas florajn burĝonojn. La floroj estas etaj amentoj kiuj printempe aperas nelonge post la folioj. La semoj estas etaj triangulaj nuksoj, 15-20 mm longaj kaj 7-10 mm larĝaj je la bazo; estas du semoj en ĉiu kupulo. La fruktoj maturiĝas aŭtune 5-6 monatj post polenado; la kupulo diferencas de tiu de eŭropa fago pri havante platigitajn, iomete foliecajn alpendaĵojn je la bazo (maldikaj, molaj pikaĵoj ĉe eŭropa fago).
Fagus orientalis, el haya oriental o haya del Asia Menor, es una especie de árbol perteneciente a la familia Fagaceae. Algunos autores la consideran una subespecie del haya común (Fagus sylvatica orientalis).
Es un árbol de hoja caduca en la familia de las fagáceas. Su área de distribución natural se extiende desde el noroeste de Turquía al este hasta el Cáucaso y los montes Elburz. Está restringida a bosques de montaña, a una altitud entre los 500 y los 2.100 msnm. Es un árbol grande, capaz de llegar a alturas de hasta 45 m de alto y con un grosor de 3 metros en el tronco, aunque el ejemplar típico tiene más bien 25-35 m de alto y 1,5 m de diámetro en el tronco. Está estrechamente emparentada con el haya común europea y se entremezcla con ella en los Balcanes y el noroeste de Turquía; estos híbridos con el haya común se llaman Fagus x taurica.
Fagus orientalis fue descrita por Vladímir Ippolítovich Lipski y publicado en Trudy Imperatorskago S.-Peterburgskago Botaničeskago Sada 14, 2: 300. 1898.[1]
Fagus: nombre genérico latíno que se remonta a una antigua raíz indoeuropea que encuentra parentesco en el griego antiguo φηγός phēgós "tipo de roble"[2]
orientalis: epíteto latíno que significa "del este, oriental".[3]
Fagus orientalis, el haya oriental o haya del Asia Menor, es una especie de árbol perteneciente a la familia Fagaceae. Algunos autores la consideran una subespecie del haya común (Fagus sylvatica orientalis).
Sortaldeko pagoa (Fagus orientalis) Fagaceae familiako eta fagus generoko zuhaitz hosto erorkorra da, jatorria Eurasian duena, Ekialdeko Europan eta Mendebaldeko Asian.
Fagus sylvatica pago arruntaren ahaide hurbila da eta intergradatu egiten dira Balkanetan eta Turkia ipar-mendebaldean. Elkarren artean sortutako hibridoei Fagus × taurica deritze.
Sortaldeko pagoa zuhaitz handia da, 45 m garai eta 2 m enbor-diametro izatera irits daitekeena, nahiz eta ohikoena 25-25 m garai eta 1,5 m enbor-diametro izan.
Hostoak txandakatuak dira, bakunak eta osoak, edo ertz krenatu txikiarekin, 7–15 cm luze eta 5–9 cm zabal, 7–13 zainekin hostoaren alde bakoitzean (6–7 zain F. sylvatica-n). Ernamuinak luzeak eta lirainak dira, 15–30 mm luze eta 2–3 mm lodi, baina lodiagoak, 4–5 mm arte, lore-ernamuina badute bertan.
Loreak amentu txikiak dira, udaberrian hostoak atera berri agertzen direnak.
Haziak 15-20 mm luze eta 7-10 zabaleko pagotxak dira. Udazkenean heltzen dira, polinizazio ostean 5-6 hilabetera.
Zuhaitzaren hedapen naturala Bulgariako Strandja mendian hasten da mendebaldean, Turkia ipar-mendebaldetik Kaukaso mendietara Georgia eta Errusian, Alborz mendiak arte Iranen.
Bera habitat naturala mendiko basoak dira, 500–2,100 m altitude artean. Hala ere, beherago ere hedatu da Strandja mendian, Bulgarian, 200–300 metrora iristeraino, bertako mikroklima bereziari esker, non Fagus orientalis−Rhododendron ponticum basoak sortzen dituen.
Sortaldeko pagoa (Fagus orientalis) Fagaceae familiako eta fagus generoko zuhaitz hosto erorkorra da, jatorria Eurasian duena, Ekialdeko Europan eta Mendebaldeko Asian.
Fagus sylvatica pago arruntaren ahaide hurbila da eta intergradatu egiten dira Balkanetan eta Turkia ipar-mendebaldean. Elkarren artean sortutako hibridoei Fagus × taurica deritze.
Fagus orientalis
Le hêtre d’Orient (Fagus orientalis) est une espèce d'arbre à feuilles caduques, de la famille des Fagaceae.
Il pousse à partir de 500 m d'altitude dans les montagnes de l’Europe du Sud-est, dans le nord de l’Asie Mineure, dans le nord de l’Iran, dans le Caucase et dans l’Elbourz, où il pousse à plus de 2 000 m. Il pousse dans des forêts mixtes, avec le sapin de Nordmann, le chêne et le pin. À l’ouest de la zone de répartition, on trouve des hybrides, Fagus × taurica, résultant du croisement avec des hêtres communs. En Europe centrale et occidentale, on plante parfois le Hêtre d’Orient dans les parcs.
Le hêtre d’Orient est un grand arbre, qui peut atteindre jusqu’à 45 m de hauteur et des diamètres de tronc de 3 m. Sa taille moyenne est cependant de 25 à 35 m environ, et le diamètre de son tronc est en général de l’ordre de 1,5 m. Il est très proche du hêtre européen, dont il se distingue cependant par ses feuilles plus rugueuses, longues de 7 à 15 cm et larges de 5 à 9 cm, allongées et elliptiques et plus large au-dessus de leur milieu. Elles sont alternes et simples, ont 7 à 13 paires de nervures secondaires (contre 6-7 pour le hêtre européen), leur bord est finement crénelé. Les fleurs sont de petits chatons qui apparaissent peu de temps après la feuille, au printemps. Les bourgeons sont allongés et minces, longs de 15 à 30 mm et d’une épaisseur de 2 à 3 mm environ. Les graines sont de petites noix triangulaires d’une longueur de 15 à 20 mm et d’une largeur de 7 à 10 mm à la base. Il y a deux graines dans chaque cupule, qui mûrissent en automne 5 à 6 mois après la pollinisation. La cupule se différencie de celle du hêtre européen par un appendice plat, en forme de feuille, situé à la base.
Fagus orientalis
Le hêtre d’Orient (Fagus orientalis) est une espèce d'arbre à feuilles caduques, de la famille des Fagaceae.
Fagus orientalis Lipsky, comunemente chiamato faggio orientale, è una specie arborea decidua appartenente alla famiglia Fagacee. La specie è originaria dell'Eurasia, in Europa dell'est e Asia occidentale.[1]
Il faggio orientale è un albero di grandi dimensioni, capace di raggiungere 45 m di altezza e una circonferenza di 3 m, anche se in media misura 25–35 m di alto e 1,5 m di diametro.
Le foglie sono alterne, picciuolate, intere o con un margine appena crenato; misurano 7–15 cm in lunghezza e 5–9 cm di larghezza, con 7–13 nervature su ogni faccia (le nervature sono 6–7 nella F. sylvatica). Le gemme hanno un aspetto allungato e sottile, lunghe di 15–30 mm e 2–3 mm di spessore e possono essere più spesse, fino a 4–5 mm, dove gemmano i fiori.
I fiori sono piccoli armenti che appaiono poco dopo la nascita delle foglie a primavera.
I semi sono delle piccole noci triangolari lunghe 15–20 mm e larghe 7–10 mm alla base; maturano in autunno 5–6 mesi dopo l'impollinazione. I semi sono racchiusi in un involucro, detto "cupola", che ne racchiude due alla volta. La cupola differisce da quella del faggio europeo nell'avere un'appendice appiattita alla base, simile ad una foglia.
Fagus orientalis è uno stretto parente di Fagus sylvatica, col il quale si sovrappone nei Balcani e in Turchia nord-occidentale. Essi formano ibridi chiamati Fagus × taurica.
L'aerale naturale di F. orientalis va dal massiccio montuoso Strandža in Bulgaria, al nord dell'Asia minore, al Caucaso in Georgia e Russia, ai monti Elborz in Iran.
Lo si trova ad altitudini di 500 m in Europa orientale, fino a 2100 m sul Caucaso.
Sullo Strandža cresce anche ad altitudini minori, 200–300 m, per via del microclima locale unico, e vi forma tipiche foreste di Fagus orientalis−Rhododendron ponticum, assieme a cespugli sempreverdi. Ad ovest della zona di distribuzione, si incontrano ibridi Fagus × taurica, frutto dell'incrocio con faggi europei.
Fagus orientalis Lipsky, comunemente chiamato faggio orientale, è una specie arborea decidua appartenente alla famiglia Fagacee. La specie è originaria dell'Eurasia, in Europa dell'est e Asia occidentale.
Kaukāza dižskābardis (latīņu: Fagus orientalis) ir daudzgadīgs dižskābaržu dzimtas koks. Šis ozols savvaļā aug apgabalā no Turcijas ziemeļrietumiem līdz Kaukāza kalniem un Elbrusam. Aug kalnu mežos, 500-2100 m virs jūras līmeņa. Koks ir liels, sasniedz 45 m augstumu, stumbra diametrs līdz 3 m. Lapas vienkāršas, 7-15 cm garas, 5-9 cm platas, ar 7-13 dzīslām katrā lapas pusē. Ziedu spurdzes parādās īsi pēc lapu uzplaukšanas pavasarī. Augļi ir trīsstūrveidīgi riekstiņi, 1,5-2 cm gari un 0,7-1 cm plati.
Kaukāza dižskābarži viegli krustojas ar Eiropas dižskābaržiem, veidojot hibrīdus Fagus x tauric.
Eiropas vidienē Kaukāza dižskābarži tiek audzēti kā dekoratīvi koki.
Vikikrātuvē par šo tēmu ir pieejami multivides faili. Skatīt: Kaukāza dižskābardisDe oosterse beuk of Kaukasische beuk (Fagus orientalis) is een loofboom uit de familie der napjesdragers (Fagaceae).[1][2][3] De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Vladimir Ippolitovitsj Lipski in 1898.[4][5]
Oosterse beuken worden tussen de 30 en 40 meter hoog, met een stamdiameter van 100 cm. De oosterse beuk is verwant aan de in Nederland en België voorkomende beuk (Fagus sylvatica) en lijkt hier qua uiterlijk ook op. Heeft net als deze soort een gladde, grijze tot zilvergrijze stam. De bladeren van de oosterse beuk zijn ovaal tot omgekeerd eirond en hebben een korte bladsteel. De bladeren zijn verspreidstaand, met een gave bladrand tot licht gekartelde bladrand. Deze worden gemiddeld 7 à 15 cm lang en 5 à 9 cm breed. Aan beide zijden van de hoofdnerf bevinden zich 8 à 13 aderen. Ter vergelijking: De in West-Europa voorkomende beuk heeft 5 tot 8 aderen aan beide zijden van de hoofdnerf. De soort heeft zowel mannelijke als vrouwelijke bloemen, die van elkaar verschillen in uiterlijk. De mannelijke bloemen hangen als katjes en de vrouwelijke bloemen zijn rechtopstaand. De vrouwelijke bloemen verschijnen tegelijkertijd met de bladeren in de lente.[6]
De soort komt voor in de Kaukasus, de Krim, het Elboersgebergte, Anatolië en het zuidoosten van de Balkan. De meest westelijke uitloper van het verspreidingsgebied bevindt zich in het Rodopegebergte van Griekenland en Bulgarije. De soort is gewoonlijk te vinden op hoogten tussen 200 en 2.200 meter boven zeeniveau.[6]
Het aantal aderen aan beide zijden van de hoofdnerf is het gemakkelijkste kenmerk ter onderscheid van de beuk (Fagus sylvatica).
Tak met bladeren.
Oude oosterse beuk in het Krimgebergte.
Gebladerte van de oosterse beuk in Biosfeerreservaat Teberdinski.
Vruchten van de oosterse beuk.
De oosterse beuk of Kaukasische beuk (Fagus orientalis) is een loofboom uit de familie der napjesdragers (Fagaceae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Vladimir Ippolitovitsj Lipski in 1898.
Orientbøk (Fagus orientalis) er et løvfellende tre. Det tilhører bøkeslekten (Fagus) innenfor bøkefamilien (Fagaceae).
Det blir som regel 30–40 meter høyt, men kan bli opptil 50 meter. Stammediameteren i brysthøyde kan bli mer en én meter. Arten ligner på den nære slektningen bøk (Fagus sylvatica) og har en glatt, grå bark med lysere farge enn hos bøk. Bladene er spredte, hele, helrandete eller svakt tannete, 7–15 cm lange og 5–9 cm brede. Hos orientbøk har bladene 8–13 bladnerver på hver side, mens bladene hos bøk har 5–8 nerver. Knoppene er lange og smale, 15–30 mm lange og 2–3 mm tykke.[1][2]
Orientbøk er sambu med adskilte hann- og hunnblomster på samme tre. Hannblomstene er små rakler, mens hunnblomstene sitter i opprette blomsterstander. Blomstringen skjer samtidig med løvsprett, og pollineringen skjer ved hjelp av vinden. Frukten blir moden etter 5–6 måneder i oktober. Frøene er små, trekantede nøtter som er 15-20 mm lange og 7-10 mm brede ved basis. To nøtter sitter sammen i en tornete cupula.[1]
Dette treslaget vokser naturlig vestover til nordøstlige Hellas, sørøstlige Bulgaria og Krim. Store skoger med orientbøk finnes i Anatolia langs sørbredden av Svartehavet, i Kaukasia og i Elburzfjellene i Iran. Relikte bestander finnes sørøst i Anatolia, blant annet i Nurfjellene nær grensen mellom Tyrkia og Syria. Bøk erstatter orientbøk lenger vest, men de to artene møtes i Hellas, Bulgaria, den europeiske delen av Tyrkia og på Krim. Her vokser bøk høyere i terrenget enn orientbøk, og det finnes overgangsformer som er beskrevet som F. taurica og F. moesiaca. Orientbøk er mer variabel både genetisk og morfologisk, noe som tyder på at den er den eldste arten, og at bøk har utviklet seg fra orientbøk.[1][3][4][5]
Orientbøk vokser i en høyde på 200–2200 moh. og forekommer både i rene bestander og sammen med andre trær, som nordmannsgran.[1] I Strandzjafjellene på grensen mellom Bulgaria og Tyrkia vokser orientbøk sammen med agnbøk, orientagnbøk, sølvlind, lind, storlind, Quercus polycarpa, spisslønn, naverlønn, alm, tarmvriasal, edelrogn og søtkirsebær. I busksjiktet vokser Rhododendron ponticum, Daphne pontica, laurbærhegg, ildtorn, kristtorn og Ruscus hypoglossum.[6]
I Georgia vokser orientbøk fra havets nivå opp til 2200 moh. Arten vokser enten i rene bestander, eller sammen med blant annet Quercus iberica, kongseik, ask, alm, spisslønn, tyrkerlønn, kaukasuslind og lind. Skogene deles i seks undergrupper etter hvilke busker som dominerer i undervegetasjonen: evigrønn Rhododendron, laurbærhegg, Ilex colchica, Vaccinium arctostaphylos, gullasalea og Viburnum orientale.[7]
I Nord-Iran vokser orientbøk i middels høyde i fjellene, 700–1500 moh. Arten vokser enten i rene bestander, eller sammen med andre hardføre treslag, som agnbøk, tarmvriasal, alm, kaukasuslind, ask, tyrkerlønn og Alnus subcordata. Bøkeskogene deles i sju undergrupper inndelt etter den vanligste planten i bunnvegetasjonen: Vaccinium arctostaphylos, Ilex spinigera, myske, Ruscus hyrcanus, hårfrytle, sanikkel og skogbingel.[8]
Veden er tung, hard og sterk. Den brukes først og fremst til fyring, men blir også anvendt til sponplater, møbler, parkett, props i gruver, jernbanesviller og i papirindustrien.[1] Orientbøk kjennes fra oldtidens Midtøsten og var et viktig treslag for trearbeider allerede for 5–10 000 år siden.[trenger referanse]
Orientbøk (Fagus orientalis) er et løvfellende tre. Det tilhører bøkeslekten (Fagus) innenfor bøkefamilien (Fagaceae).
Buk wschodni (Fagus sylvatica subsp. orientalis) – podgatunek buka zwyczajnego z rodziny bukowatych. Zasięg obejmuje Półwysep Bałkański, Krym, Kaukaz oraz Turcję.
Na terenach, gdzie występuje wspólnie z bukiem zwyczajnym typowym, tworzy mieszańce (Fagus ×moesiaca).
Buk wschodni (Fagus sylvatica subsp. orientalis) – podgatunek buka zwyczajnego z rodziny bukowatych. Zasięg obejmuje Półwysep Bałkański, Krym, Kaukaz oraz Turcję.
Doğu kayını (Fagus orientalis), kayıngiller (Fagaceae) familyasından 40 m'ye kadar boylanabilen düzgün gövdeli bir kayın türü.
Çok sayıda pullarla örtülmüş bulunan iğ biçimindeki sivri uçlu ve büyük tomurcuklar sürgünlere açı yapacak şekilde dizilmiştir. Sürgünler koyu kahverenginde veya kırmızımtrak kaverenginde olup oldukça ince, çıplak veya parlak, sürgün ucuna doğru hafif tüylü olup üzerinde bol sayıda küçük lentiseller bulunur.
Yaprak sapının sürgün üzerinde bıraktığı iz yarım daire biçiminde olup üzerinde, yanlarda birbirine yakın ikişer, ortadakinde ise çok sayıda belirgin iki kulakçık izi vardır.
Erkek çiçekler birçoğu bir arada uzun bir sapın ucunda toplanmıştır. Kupula 2 cm boyunda, kupulanın dibindeki pullar geniş şerit biçimindedir.
Türkiye'de yayılışını Karadeniz sahillerinde yapar. Marmara Bölgesinde, Sinop, Vezirköprü, Bolu, Kocaeli'de yer yer görülür. Doğu Karadeniz'de bütün sahil boyunca 1000–1700 m yükseltilerde sakallı kızılağaç, doğu ladini ve büyük yapraklı ıhlamurla karışık veya saf ormanlar kurar.
Doğu kayını (Fagus orientalis), kayıngiller (Fagaceae) familyasından 40 m'ye kadar boylanabilen düzgün gövdeli bir kayın türü.
В Україні зростає переважно на північних схилах Кримських гір, де утворює чисті лісостани на висоті 450—1400 м над рівнем моря. Вимогливий до родючості ґрунту і вологи, тіньовитривалий.
В Україні зростає переважно на північних схилах Кримських гір, де утворює чисті лісостани на висоті 450—1400 м над рівнем моря. Вимогливий до родючості ґрунту і вологи, тіньовитривалий.
Sồi phương Đông, tên khoa học Fagus orientalis, là một loài thực vật có hoa trong họ Fagaceae. Loài này được Lipsky miêu tả khoa học đầu tiên năm 1898.[1]
.jpg)
Sồi phương Đông, tên khoa học Fagus orientalis, là một loài thực vật có hoa trong họ Fagaceae. Loài này được Lipsky miêu tả khoa học đầu tiên năm 1898.
Fagus orientalis Lipsky (1898)
Синонимы
Бук восто́чный[2] (лат. Fāgus orientālis) — вид цветковых растений рода Бук (Fagus) семейства Буковые (Fagaceae).
В природе ареал вида охватывает побережье Чёрного моря.
На Кавказе встречается от уровня моря и до высоты 2300 м в субальпийском поясе, в Крыму поднимается до 1360 м. Образует обширные леса.
Растет медленно, особенно в первые 30 лет. Весьма теневынослив, поэтому возобновляется под пологом разных лесов. Способен давать пнёвую поросль. Живёт до 500 лет[3].
Буковые леса занимают на Кавказе 25 % всей лесной площади (около 1 млн га). Наиболее развиты они на высоте 600—1000 м над уровнем моря. На затенённых склонах с бурыми, хорошо увлажнёнными почвами эти леса наиболее производительны (запас древесины — до 1000 м³/га), древесный полог в них сомкнут, почти нет подлеска и травяного покрова. В субальпийском поясе бук растёт в виде низкорослых многоствольных деревьев, часто с изогнутыми у основания или совсем полёгшими стволами. Теплолюбивая порода, требовательная к влажности воздуха и почвенному плодородию[3].
Представители вида — деревья высотой до 50 м, с мощной и густой яйцевидной или широкоцилиндрической, закруглённой на вершине кроной. Ствол колонновидный, покрытый светло-серой гладкой тонкой корой. Молодые побеги вначале свисающие, опушённые; затем голые, коленчатые, коричневатые, по мере одревеснения — поднимающиеся.
Почки длиной до 2 см, веретенововидные, со светло-коричневыми чешуями. Листья очерёдные волнистые цельнокрайние, иногда реснитчатые или редкозубчатые, эллиптические (наибольшая ширина выше середины), длиной 7—11 (5—20) см и шириной 2,5—8 (до 11) см, с клиновидным основанием и постепенно заострённые на вершине, сверху голые тёмно-зелёные, блестящие, снизу по жилкам опушённые. Черешки опушённые, длиной 0,5—2 см. Прилистники красноватые, рано опадающие. Осенью листья становятся бледно-, а затем коричнево-жёлтыми и опадают.
Цветки мелкие, невзрачные, в сложных соцветиях, составленных из дихазиев, однополые (редко обоеполые), однодомные. Околоцветник тычиночных цветков ширококолокольчатый, около 5 мм длины, с пятью-шестью широкоовальными лопастями, покрытыми по краям чёрными, реже белыми волосками. Тычиночные цветки собраны в многоцветковые головчатые соцветия, свисающие на длинных цветоносах из пазух листьев. Тычинок до двенадцати; иногда имеются рудиментарные пестики. Пестичные цветки собраны по два (четыре) и окружены четырёхлопастной обёрткой (плюской), сидящей на коротком прямостоячем цветоносе. Плюска с наружной стороны несёт многочисленные видоизменённые листочки. Околоцветник трёх- или пятилопастный, сросшийся с нижней трёхгнёздной завязью; столбики в числе трёх, переходящие в длинные, волосистые, нитевидные, изогнутые рыльца. Цветёт в мае — июне, одновременно с распусканием листьев. Опыляется ветром.
Плод — коричневый блестящий остротрёхгранный одно-, реже двусемянный коричневый орех длиной 1,2—2,2 см и шириной 0,5—1 см, несколько короче лопастей плюски, с тонким деревянистым околоплодником. Орехи по два-четыре в плюске, раскрывающейся при созревании плодов на четыре доли. Орешки созревают в конце сентябре и осыпаются в октябре. Вес 1000 орехов 285 г[4]; в 1 кг 3500 штук. Урожайные годы через три-четыре года в нижних частях гор и через 9—12 лет в высокогорных районах. Урожай орехов 20—1000 кг с гектара[3].
Древесина белого цвета с желтоватым оттенком. Заболонь по цвету не отличается от спелой древесины. У перестойных деревьев часто встречается ложное ядро красно-бурого цвета. Годичные кольца хорошо заметны на всех разрезах.
.jpg)
Древесина обладает высокими физико-механическими свойствами, но отличается малой стойкостью в отношении гниения, уступает по прочности и долговечности древесине дуба, каштана, хвойных, поэтому меньше употребляется в строительстве, а используется главным образом, в мебельном производстве (из неё делали гнутую «венскую» мебель), а также для паркета и бочарной клепки. Из неё делают кровельную дранку и шпалы после пропитки специальными составами[3].
Орехи содержат 30—50 % масла, содержащего линоленовую кислоту[4], и свыше 20 % белковых веществ. Их используют в пищу свежими и поджаренными, но есть сведения об их ядовитости, что заставляет относиться к ним как к пищевому продукту с осторожностью. Огромное количество орехов поедают дикие промысловые животные. Полувысыхающее масло из орехов обладает прекрасным вкусом, используется в пищу и применяется в технике[3].
В зелёном строительстве встречается обычно в садах и парках Крыма и Кавказа, как дерево, оставшееся от естественного леса. Курортные лесопарки часто в своей основе состоят из этого вида, который, так же как бук европейский (Fagus sylvatica), хорошо выдерживает стрижку, но в отличие от него даёт поросль от пня до глубокой старости.
Креозот — продукт перегонки букового дёгтя, смесь фенолов (в основном гваякола и креозола) — применяется в медицине наружно в качестве прижигающего и обеззараживающего средства, внутрь — при хронических катарах дыхательных путей и гнилостных процессах в лёгких. Креозот из-за неприятного запаха и вкуса, а также из-за раздражающего действия на желудок и почки нередко заменяется гваяколом и его препаратами[4].
Буковые дрова имеют высокую теплотворную способность.
Из золы получают поташ.
Жмых, а также целые орехи идут на корм для свиней и птицы.
Ветви заготавливают как корм для овец и коз. Опавшие листья применяют как подстилку для скота вместо соломы[3].
Вид Бук восточный входит в род Бук (Fagus) семейства Буковые (Fagaceae) порядка Букоцветные (Fagales).
В одних источниках[5] считается самостоятельным видом, в других[6] — понижается до подвида в рамках вида Бук лесной (Fagus sylvatica).
Бук восто́чный (лат. Fāgus orientālis) — вид цветковых растений рода Бук (Fagus) семейства Буковые (Fagaceae).
.jpg)
コーカサスブナ（学名:Fagus orientalis）は、ブナ科の落葉性広葉樹の一種である。高さ最大45ｍ・直径1.5mになる高木で、黒海南岸から東岸・カスピ海西岸から南岸に自生する。ヨーロッパブナと自生地が重なるバルカン半島およびトルコでは、ヨーロッパブナとの雑種が見られる。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 コーカサスブナ（学名:Fagus orientalis）は、ブナ科の落葉性広葉樹の一種である。高さ最大45ｍ・直径1.5mになる高木で、黒海南岸から東岸・カスピ海西岸から南岸に自生する。ヨーロッパブナと自生地が重なるバルカン半島およびトルコでは、ヨーロッパブナとの雑種が見られる。
-1.jpg)
-1.jpg)
.jpg)
-1.jpg)
-1.jpg)
