nimet breadcrumb-navigoinnissa
Scilla bifolia ye una planta yerbácea de la familia de les asparagacees nativa del centru meridional d'Europa y d'Asia occidental. Ta presente n'Italia onde crez n'altores de 100-2000 metros en llugares frescos y avesíos.
Ye una planta yerbácea perenne con un bulbu fondu y dos fueyes verdes llanceolaes (d'ende deríva-y el nome "bifolia"). Tien un tarmu floral de 6-10 flores formando un recímanu de color azul violeta o púrpura. El so frutu ye una cápsula.
Scilla bifolia foi descritu por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 309. 1753.[1]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Scilla bifolia ye una planta yerbácea de la familia de les asparagacees nativa del centru meridional d'Europa y d'Asia occidental. Ta presente n'Italia onde crez n'altores de 100-2000 metros en llugares frescos y avesíos.
La Scilla bifolia és una espècie de planta herbàcia de la família Liliaceae nativa del centre meridional d'Europa i d'Àsia occidental. Està present a Itàlia on creix en altures de 100-2000 metres en llocs frescos i umbrís.
És una planta herbàcia perenne amb un bulb profund i dues fulles verdes lanceolades (d'aquí li deriva el nom "bifolia"). Té un tija floral de 6-10 flors formant un raïm de color blau violeta o púrpura. El seu fruit és una càpsula.
Ladoňka dvoulistá (Scilla bifolia L.) je druh jednoděložné rostliny z čeledi chřestovité (Asparagaceae). V minulosti byl řazen do čeledi hyacintovité (Hyacinthaceae), případně do čeledi liliovité v širším pojetí (Liliaceae s.l.). Druh je součástí taxonomicky obtížného komplexu, do kterého patří také ladoňka vídeňská (Scilla vindobonensis) a ladoňka karpatská (Scilla kladnii).
Jedná se o asi 5-20 cm vysokou vytrvalou rostlinu s vejčitou až kulovitou podzemní cibulí, do 2 cm v průměru. Listy jsou jen v přízemní růžici, přisedlé, nejčastěji 2 z jedné cibule. Čepele jsou čárkovité, asi 0,5-1 cm široké, v době květu zřetelně žlábkovité, nahoře s kápovitou špičkou. Z jedné cibule vyráží většinou jen 1 stvol, občas pod květenstvím červenavě naběhlý, včetně okrajů listových pochev, někdy ale pochvy i stvol víceméně zelené. Květy jsou v máločetných květenstvích, kterým je hrozen, při rozkvětu víceméně jednostranný, stopky dolních květů jsou někdy nápadně dlouhé. Listeny chybí nebo jsou nepatrné. Okvětí se skládá ze 6 okvětních lístků, jsou volné, asi 10-11 mm dlouhé. Jsou většinou oboustranně světle fialově modré, na bázi bez bílé skvrny, popupata jsou fialově modrá. Tyčinek je 6. Gyneceum je srostlé ze 3 plodolistů, čnělka přechází v semeník pozvolna. Plodem je tobolka, v době dozrávání zelená až temně zelená. Semena jsou za čerstva načedle hnědá, po usušení tmavě hnědá.[1]
V ČR roste v Polabí a na jižní až střední Moravě. Nejčastěji roste v sušších luzích a dubohabřinách či vlhčích křoviních.[1]
Ladoňka dvoulistá (Scilla bifolia L.) je druh jednoděložné rostliny z čeledi chřestovité (Asparagaceae). V minulosti byl řazen do čeledi hyacintovité (Hyacinthaceae), případně do čeledi liliovité v širším pojetí (Liliaceae s.l.). Druh je součástí taxonomicky obtížného komplexu, do kterého patří také ladoňka vídeňská (Scilla vindobonensis) a ladoňka karpatská (Scilla kladnii).
Der Zweiblättrige Blaustern (Scilla bifolia), auch Sternhyazinthe oder Zweiblättrige Meerzwiebel genannt, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Spargelgewächse (Asparagaceae). Er ist Mitglied einer formenreichen, vor allem in Südosteuropa und im östlichen Mittelmeerraum vielfältigen Artengruppe Scilla bifolia agg. In Mitteleuropa wird er selten als Zierpflanze kultiviert.
Der Zweiblättrige Blaustern ist eine ausdauernde krautige Pflanze, die Wuchshöhen von (5 bis) 15 bis 20 Zentimetern erreicht. Dieser Geophyt bildet eine Zwiebel als Überdauerungsorgan. Unter den trockenen Hüllen sind die Zwiebeln rosa. Pro Zwiebel wird ein Stängel gebildet. Dieser hat einen runden Querschnitt. Es sind zwei Blätter vorhanden.
Die (drei bis) vier bis sieben (bis zwölf)[1] Blüten sind zu einer einseitigen Traube angeordnet. Deck- und Vorblätter fehlen beinahe. Die Knospen sind graublau bis blau.[1] Die Perigonblätter sind hellblau[1] gefärbt ohne weißen Grund und (7 bis) 8 bis 9 Millimeter[1] lang und 3 bis 3,5 Millimeter[1] breit. Die olivbraunen, trocken dunkelbraunen Samen messen frisch 2,5 mm im Durchmesser[1] und besitzen Ölkörper.[2]
Die Blütezeit reicht von März bis April.[2]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 18.[1]
Der Zweiblättrige Blaustern ist ein Frühjahrs-Geophyt.[3]
Die Blüten sind homogame „Nektar führende Scheibenblumen“. Der Nektar wird an den Wänden der Fruchtknoten abgeschieden. Bestäuber sind unter anderem Fliegen.[3]
Die Früchte sind als Selbstaussäer wirkende Kapseln. Die reifen Fruchtstängel neigen sich zum Boden, und die weichen Kapseln platzen auf. Die Samen besitzen ein Elaiosom und werden von Ameisen ausgebreitet, beispielsweise durch die Schwarze Wegameise Lasius niger.[3]
Die vegetative Vermehrung erfolgt über die Zwiebeln und Wühlmäuse verbreiten sie im Gelände.[3]
Scilla bifolia kommt in Spanien, in Frankreich, Italien, in Süd- und Mittel-Deutschland sowie in nahe verwandten und sehr ähnlichen Kleinarten[4] bzw. bei weiter Artauffassung in den Gebirgen des östlichen Mittelmeerraums, in der Ukraine, im Kaukasus und in Vorderasien in frischen Falllaubwäldern vor.[2]
In Deutschland stößt die submediterrane Pflanze klimabedingt an ihre Verbreitungsgrenze: „In Deutschland wächst der Blaustern vor allem an Donau und Rhein sowie deren Nebenflüssen, außerdem auf bodenfeuchten Laubmischwäldern im Pfälzerwald und auf der Haardt. Eines der nördlichsten Vorkommen liegt am Rande des Siebengebirges bei Bonn, am Übergang von Mittel- zu Niederrhein. Besonders große Blausternteppiche kann man in den Auwäldern der nördlichen Oberrheinebene bewundern.“ In Grünanlagen sind die Blütenteppiche „etwa in Baden-Württemberg am Bruchsaler Schloss oder in Bayern am Schloss Ellingen bei Weißenburg“ zu bewundern.[5][6]
Scilla bifolia ist eine Charakterart der Klasse Querco-Fagetea, kommt aber besonders in Gesellschaften der Verbände Alno-Ulmion, Carpinion, Tilio-Acerion, Fagion und der Ordnung Quercetalia pubescentis vor.[7]
Giftig ist die gesamte Pflanze, besonders aber Zwiebeln und Samen. Hauptwirkstoffe sind Saponine und in einigen Arten herzaktive Glykoside. Der Saft kann bei empfindlichen Personen Hautreizungen hervorrufen.[8]
Der in Deutschland selten wild wachsende Zweiblättrige Blaustern ist durch die Bundesartenschutzverordnung besonders geschützt, er darf also selbst für kleine Handsträuße nicht gepflückt werden.[5]
Als Zierpflanze wird der Frühblüher seit spätestens 1594 kultiviert, seine Blumenzwiebeln sind einfach zu vermehren und werden (auch in verwandten Kleinarten)[1][4] bis heute im Pflanzenhandel angeboten. Jedoch wird er in Deutschland selten als Zierpflanze genutzt. Nur wenn ihm die Standortbedingungen in den wärmeren Gegenden Süd- und Westdeutschlands zusagen, bildet er als Wildpflanze Massenvorkommen aus und ist auch als Zierpflanze nutzbar (siehe oben: Vorkommen). In anderen Gegenden eignet sich der ähnliche Sibirische Blaustern (Othocallis siberica) besser zur Gartenkultur.
Scilla bifolia ist gut frosthart, gedeiht in sonnigen bis leicht halbschattigen Lagen im submediterranen Klima und benötigt frischen humosen nährstoffreichen Boden.[9] Die Blüten der Sorte 'Alba' sind weiß, die der Sorte 'Carnea' hellrosa.[2]
Der Zweiblättrige Blaustern (Scilla bifolia), auch Sternhyazinthe oder Zweiblättrige Meerzwiebel genannt, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Spargelgewächse (Asparagaceae). Er ist Mitglied einer formenreichen, vor allem in Südosteuropa und im östlichen Mittelmeerraum vielfältigen Artengruppe Scilla bifolia agg. In Mitteleuropa wird er selten als Zierpflanze kultiviert.
Scilla bifolia l'è 'na piànta erbàcea de la famìa de le Asparagaceae ('na ólta Liliaceae) uriginària de l'Euròpa centro-meridiunàlae de l'Asia ocidentàla. Endel'Italia setentriunàla la crès dei 100 ai 2000 méter söl leèl del mar, en pòscc ömecc e schiàcc del sul.
L'è 'na piànta erbàcea perèna che g'ha 'n bùlbo profónt e dò fòie vérde lanceolàde. El gambì el pórta 6-10 fiùr che fùrma 'na gratilìna de culùr celèst, viòla o pùrpura. El fröt l'è 'na càpsula.
Scilla bifolia l'è 'na piànta erbàcea de la famìa de le Asparagaceae ('na ólta Liliaceae) uriginària de l'Euròpa centro-meridiunàlae de l'Asia ocidentàla. Endel'Italia setentriunàla la crès dei 100 ai 2000 méter söl leèl del mar, en pòscc ömecc e schiàcc del sul.
Scilla bifolia, the alpine squill[1] or two-leaf squill, is a herbaceous perennial plant growing from an underground bulb,[2] belonging to the genus Scilla of the family Asparagaceae.
The Latin specific epithet bifolia means "twin leaved".[3]
Scilla bifolia grows from a bulb 1–2 cm (0.4–0.8 in) across.[2] There are two or rarely three lance-shaped, curved, fleshy and shiny leaves[2] and the bases of the leaves clasp up to about the half of the stem (amplexicaul).[2]
The flowering stems are erect and unbranched, 10–20 cm (4–8 in) high.[2] The raceme bears 6-10 flowers, each 1 cm (0.4 in) across.[2]
The flowers of Scilla bifolia are upward-facing, unlike the nodding flowers of Scilla siberica (Siberian squill). They bloom from early to late spring. The six tepals are deep violet-blue, more rarely white, pink, or purple.[2] The fruit is a capsule 6–8 mm (0.2–0.3 in) across.[2]
S. bifolia has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[4][5]
The cultivated variety 'Rosea' has pale pink or white flowers.
Synonyms of Scilla bifolia include:
Scilla bifolia is native to Europe and western Russia south through Turkey to Syria.[6] The plant is found in shady places, woods of beech or deciduous trees, and mountain grasslands.[2] It grows at an altitude of 100–2,000 m (330–6,560 ft) above sea level.[2]
Scilla bifolia, the alpine squill or two-leaf squill, is a herbaceous perennial plant growing from an underground bulb, belonging to the genus Scilla of the family Asparagaceae.
The Latin specific epithet bifolia means "twin leaved".
Scilla bifolia es una planta herbácea de la familia de las asparagáceas nativa del centro meridional de Europa y de Asia occidental. Está presente en Italia donde crece en alturas de 100-2000 metros en lugares frescos y umbríos.
Es una planta herbácea perenne con un bulbo profundo y dos hojas verdes lanceoladas (de ahí le deriva el nombre "bifolia"). Tiene un tallo floral de 6-10 flores formando un racimo de color azul violeta o púrpura. Su fruto es una cápsula.
Scilla bifolia fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 309. 1753.[1]
Scilla bifolia es una planta herbácea de la familia de las asparagáceas nativa del centro meridional de Europa y de Asia occidental. Está presente en Italia donde crece en alturas de 100-2000 metros en lugares frescos y umbríos.
Kahelehine siniliilia (Scilla bifolia) on aspariliste sugukonda kuuluv taimeliik.
Taim on kantud Eesti ohustatud liikide punasesse nimestikku.[1]
Kahelehine siniliilia (Scilla bifolia) on aspariliste sugukonda kuuluv taimeliik.
Taim on kantud Eesti ohustatud liikide punasesse nimestikku.
Pikkusinililja (Scilla bifolia) on sinililjojen sukuun kuuluva laji. Kukkien väri on yleensä sinivioletti, mutta joillakin lajikkeilla valkoinen tai punaisen sävyinen. Kukkia on noin kymmenen ja lehtiä on kahdesta kolmeen. Korkeudeltaan pikkusinililja on 10–20 cm. Kasvi menestyy kasvupaikalla, joka on aurinkoinen tai puolivarjoinen ja jossa maa on hyvin vettä läpäisevä. Pikkusinililjaa voidaan lisätä paitsi sipulista, myös jakamalla, mikä tehdään kesän lopulla tai syksyllä. Sipulit istutetaan maahan syyskuussa tai lokakuun alkupuolella 10 cm välein ja 5–7 cm syvyyteen.[1]
Pikkusinililja (Scilla bifolia) on sinililjojen sukuun kuuluva laji. Kukkien väri on yleensä sinivioletti, mutta joillakin lajikkeilla valkoinen tai punaisen sävyinen. Kukkia on noin kymmenen ja lehtiä on kahdesta kolmeen. Korkeudeltaan pikkusinililja on 10–20 cm. Kasvi menestyy kasvupaikalla, joka on aurinkoinen tai puolivarjoinen ja jossa maa on hyvin vettä läpäisevä. Pikkusinililjaa voidaan lisätä paitsi sipulista, myös jakamalla, mikä tehdään kesän lopulla tai syksyllä. Sipulit istutetaan maahan syyskuussa tai lokakuun alkupuolella 10 cm välein ja 5–7 cm syvyyteen.
Scilla bifolia
La Scille à deux feuilles (Scilla bifolia) est une petite plante bulbeuse printanière à fleurs bleu violacé, de la famille des Liliaceae selon la classification classique. La classification phylogénétique APG II (2003) la place dans la famille des Hyacinthaceae (ou optionnellement dans celle des Asparagaceae) ; la classification phylogénétique APG III (2009) la classe dans la famille des Asparagaceae . Elle est parfois appelée Étoile bleue mais on trouve parfois des individus aux fleurs blanches.
La Scille à deux feuilles pousse dans des sous-bois frais, où elle fleurit de mars à avril. Elle est commune dans le centre et l'est de la France, jusqu'à 1 500 m d'altitude. La plante forme de petites colonies dans des lieux généralement boisés, humides, souvent collinéens à montagneux.
En Belgique, elle est présente dans l'Entre-Sambre-et-Meuse.
En Suisse
.jpg)
Forme blanche
Antherospora scillae, un champignon minuscule (env. 10 μm) infecte les étamines de Scilla bifolia. Il se substitue au pollen et utilise les insectes pollinisateurs comme vecteur de dissémination.
Scilla bifolia
La Scille à deux feuilles (Scilla bifolia) est une petite plante bulbeuse printanière à fleurs bleu violacé, de la famille des Liliaceae selon la classification classique. La classification phylogénétique APG II (2003) la place dans la famille des Hyacinthaceae (ou optionnellement dans celle des Asparagaceae) ; la classification phylogénétique APG III (2009) la classe dans la famille des Asparagaceae . Elle est parfois appelée Étoile bleue mais on trouve parfois des individus aux fleurs blanches.
Dwojołopjenata česnička (Scilla bifolia) je rostlina ze swójby hromakowych rostlinow (Asparagaceae).
W někotrych žórłach so do swójby hyacintowych rostlinow (Hyacinthaceae) abo lilijowych rostlinow (Liliaceae) přirjaduje.
Dwojołopjenata česnička je trajne zelo, kotrež docpěwa wysokosć wot 10 hač do 20 cm a ma zwjetša jenož dwě łopješce.
Cybla docpěwa wulkosć wot 10 hač do 30 mm.
Łopjena su linealne-lancetojte a docpěwaja šěrokosć wot 3 hač do 15 mm. Wone so z kćenjemi jewja a su něhdźe tak wysoke kaž kwětnistwo.
Kćěje wot měrca hač do apryla. Kćenjowe łopješka docpěwaja dołhosć wot 5 hač do 10 mm. 2 hač 8 zruna stejacych kćenjow je njebjomódre, rědko běłe abo róžojte, hwěžkojte.
Płód je třihranaty kapslowy płód, kotryž wobsahuje ćěmnobrune symjenja z požitnym, běłym wolijowym ćěłom. Tute wolijowy čeło mrowje přiwabuje.
Rosće w łučinowych lěsach, na łučinowych łukach, w lisćowych lěsach a sadowcowych łukach blisko lěsow. Preferuje čerstwe abo włóžne, wutkate pódy.
Rostlina je w srjedźnej a južnej Němskej, w Alpach, w južnej a juhowuchodnej Europje rozšěrjena.
Dwojołopjenata česnička w lěsu
Płody
Kćenja dwojołopjenateje česnički
Dwojołopjenata česnička. W: FloraWeb.de. (němsce)
Dwojołopjenata česnička (Scilla bifolia) je rostlina ze swójby hromakowych rostlinow (Asparagaceae).
W někotrych žórłach so do swójby hyacintowych rostlinow (Hyacinthaceae) abo lilijowych rostlinow (Liliaceae) přirjaduje.
La scilla silvestre (Scilla bifolia L.) è una pianta erbacea perenne della famiglia delle Asparagacee[1] (sottofamiglia Scilloideae[2]).
Specie glabra, alta 10–20 cm.
I fiori, posti all'apice dell'unico fusto, sono per lo più 6-10, formanti un racemo. Hanno circa 1 cm di diametro. I tepali, solitamente 6, sono di un azzurro-violetto intenso, più raramente si rinvengono nella varietà bianca o purpurea.
Le foglie sono 2 (da cui il nome della specie), lanceolate, ricurve e lucenti, che abbracciano il fusto dalla base fino a circa la sua metà. Sono già presenti al momento della fioritura, che avviene tra marzo e maggio.
Possiede un bulbo profondo 10–20 cm, di 1–2 cm di diametro.
Il frutto è una capsula. Tutta la pianta è velenosa, soprattutto il bulbo.
Questa specie è ampiamente distribuita in Europa, dalla penisola iberica alla penisola balcanica[1]. È presente in tutta Italia[3].
Si trova in luoghi ombrosi, boschi freschi di latifoglie, faggete, praterie d'altitudine, dai 100 ai 2000 m.
La scilla silvestre (Scilla bifolia L.) è una pianta erbacea perenne della famiglia delle Asparagacee (sottofamiglia Scilloideae).
De vroege sterhyacint (Scilla bifolia) is een plant uit de aspergefamilie (Asparagaceae). In Nederland is ze een stinsenplant, die vooral in het Noorden van Nederland in het wild en op buitenplaatsen in loofbossen op vruchtbare grond voorkomt. De vroege sterhyacint lijkt veel op de Oosterse sterhyacint (Scilla siberica), maar bij deze laatste staan de bloemen niet omhoog, maar knikken ze. De plant komt van oorsprong voor in Midden- en Zuid-Europa en in Klein-Azië. In België is de plant inheems in de streek tussen Samber en Maas.
De plant wordt ook gekweekt voor de siertuin.
De bol heeft meestal twee bladen. De bloemstengel van de vroege sterhyacint is 10-25 cm lang en bloeit in maart tot april met blauwe, zelden roze of witte, bloemen. De plant is belangrijk als nectarplant voor honingbijen en hommels in het vroege voorjaar.
De vroege sterhyacint (Scilla bifolia) is een plant uit de aspergefamilie (Asparagaceae). In Nederland is ze een stinsenplant, die vooral in het Noorden van Nederland in het wild en op buitenplaatsen in loofbossen op vruchtbare grond voorkomt. De vroege sterhyacint lijkt veel op de Oosterse sterhyacint (Scilla siberica), maar bij deze laatste staan de bloemen niet omhoog, maar knikken ze. De plant komt van oorsprong voor in Midden- en Zuid-Europa en in Klein-Azië. In België is de plant inheems in de streek tussen Samber en Maas.
De plant wordt ook gekweekt voor de siertuin.
De bol heeft meestal twee bladen. De bloemstengel van de vroege sterhyacint is 10-25 cm lang en bloeit in maart tot april met blauwe, zelden roze of witte, bloemen. De plant is belangrijk als nectarplant voor honingbijen en hommels in het vroege voorjaar.
Multimedia w Wikimedia Commons Cebulica dwulistna (Scilla bifolia L.) – gatunek byliny z rodziny szparagowatych. Występuje w Europie i Azji. W Polsce rośnie na południu kraju, ale jest rośliną rzadką i objętą ochroną.
Obszar występowania obejmuje rejon Kaukazu, Azji Mniejszej sięgając do Syrii na południu, Europy południowej i środkowej. Północna granica zasięgu przebiega przez Polskę, Niemcy, Belgię, Francję[2]. W Polsce występuje w Karpatach, rzadziej w południowej części niżu. Liczne jej stanowiska znajdują się pośród lasu bukowego na glebach wapiennych.
Kwiatostan
Kwiat
Owoce
Kwitnie od marca do kwietnia. Jest samopylna lub zapylana przez owady. Nasiona są rozsiewane przez mrówki (myrmekochoria). Liczba chromosomów 2n=18.
Biotop cebulicy dwulistnej to lasy bukowe, liściaste mieszane, zarośla i wilgotne łąki. Preferuje gleby wapienne. Geofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl.. Querco-Fagetea[3].
Od 2014 roku cebulica dwulistna objęta jest w Polsce częściową ochroną gatunkową[4]. W latach 2001–2014 roślina znajdowała się pod ochroną ścisłą[5]. Zagrożona jest bezpośrednim niszczeniem przez wykopywanie i przesadzanie do ogródków, a także wskutek zmniejszania się powierzchni lasów łęgowych i buczyn, w których występuje oraz niewłaściwą gospodarkę leśną: zastępowanie lasów mieszanych monokulturami drzew szpilkowych.
Cebulica dwulistna (Scilla bifolia L.) – gatunek byliny z rodziny szparagowatych. Występuje w Europie i Azji. W Polsce rośnie na południu kraju, ale jest rośliną rzadką i objętą ochroną.
Vioreaua (Scilla bifolia) este o specie de plante monocotiledonate cu bulbi din genul Scilla, familia Asparagaceae.
Vioreaua păstrează caracteristicile genului Scilla din care face parte. În plus, se caracterizează printr-o talie relativ redusă (10-30) și frunzele, întotdeauna în număr de două - de aici derivă denumirea speciei (bifolia). Ele se ridică imediat de deasupra solului, atingând o lungime de până la 25 cm. Inflorescența, care este un racem, iar florile sunt formate din 6 petale și din 6 stamine, de culoare albastră-violacee. Fructul este o capsulă. Vioreaua se înmulțește preponderent prin bulbi , aceștea au o dimensiune de 1- 3 cm și sunt acoperiți cu o coajă cafenie. Vioreaua iubeste padurile umbrite de foioase , crește în desișuri cu soluri afînate. În Europa de Est este răspîndită pe larg, primăvara devreme aceasta inflorește abundent formînd covoare albastre.
Înflorește primăvara devreme, la începutul lunii martie.
Vioreaua este răspândită în Europa, nordul Africii și Asia Mică. Relativ frecventă în flora spontană a României, se întâlnește preponderent în zona de câmpie și de deal.
Vioreaua conține o substanță toxică numită scillitoxină, alături de un glicozid cardiotonic (scilaina), precum și mucilagii și saponine iritante. Florile conțin uleiuri volatile.
Vioreaua este o plantă meliferă, tinctorială, decorativă și medicinală. Florile se mai folosesc și la vopsitul fibrelor naturale în albastru.
Ca plantă medicinală, se adresează mai mult industriei farmaceutice. Prezintă proprietăți emetice, purgative, expectorante și diuretice, precum și în bronșita cronică, în afecțiunile renale cronice și în bolile cardiace.
Vioreaua (Scilla bifolia) este o specie de plante monocotiledonate cu bulbi din genul Scilla, familia Asparagaceae.
Tidig blåstjärna (Scilla bifolia) är en växtart i familjen sparrisväxter.
Wikimedia Commons har media som rör Tidig blåstjärna.
Tidig blåstjärna (Scilla bifolia) är en växtart i familjen sparrisväxter.
Стебло безлисте, циліндричне, голе, квітконосне (6-20 см заввишки) з підземною цибулиною, величиною як горіх ліщини. Рослина має два, рідко три прикореневих листки, що своїми піхвами обхоплюють стебло до середини його довжини. Листки широколінійні, жолобчасті, звужені до основи і закінчуються ковпачкоподібною верхівкою. Квітка правильна, роздільнопелюсткова. Оцвітина проста, віночкоподібна, складається з шести простертих блакитних пелюсток. Квітки зібрані по 2-10 у рідкі китиці. Квітконіжки спрямовані вгору, звичайно вдвічі довші за квітку. Тичинок шість, маточка одна, стовпчик нитчастий, приймочка маленька, зав'язь верхня. Плід — чорна, тупотригранна коробочка.
Проліски дволисті ростуть у листяних і мішаних лісах, по чагарниках. Тіньовитривала рослина. Цвіте у березні — квітні. Поширена у Лісостепу, рідше на Поліссі. Заготовляють її в районах поширення. Потребує дбайливого використання та охорони.
За морфологічними ознаками до пролісок дволистих близькі проліски пониклі (S. cernua Red.) (S. sibirica Andrz.). Вони мають кілька сплюснутих квіткових стебел, квітка з пониклою широкодзвоникуватою оцвітиною, а насінина без принасінника. Ростуть в тих же умовах, що й проліски дволисті, поширені у Лісостепу і Степу, переважно на Лівобережжі.
Декоративна, медоносна і лікарська рослина.
Проліски дволисті і пониклі — гарні декоративні ранньовесняні рослини. Рекомендуються для кам'яних гірок, але найкраще вони ростуть суцільними насадженнями під різними листяними деревостанами на родючому ґрунті. Вони легко розселяються самосівом і вегетативно (цибулинками-дітками), тому в цих умовах не потрібно особливо турбуватися про їх розмноження.
У пролісок дволистих відомі форми з білими і рожевими квітками.
Всі види пролісків — ранньовесняні медоноси і пилконоси. Медопродуктивність їх незначна (4 мг нектару з однієї рослини), але вони цінні тим, що зацвітають відразу ж після танення снігу.
У народній медицині використовують цибулини пролісків дволистих. Вони містять алкалоїд силіцил, дубильну кислоту, камедь та інші речовини і мають сечогінні, відкашлюванні, а у великих дозах блювотні й проносні властивості. З квіток можна одержати блакитну фарбу.
Scilla bifolia là một loài thực vật có hoa trong họ Măng tây. Loài này được Carl von Linné miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Bài viết liên quan phân họ thực vật Scilloideae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Scilla bifolia là một loài thực vật có hoa trong họ Măng tây. Loài này được Carl von Linné miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Scilla bifolia L., 1753
Проле́ска двули́стная (лат. Scílla bifólia) — многолетнее травянистое растение, вид рода Пролеска (Scilla) семейства Спаржевые (Asparagaceae). Типовой вид рода. Ранее этот род включили в семейство Лилейные (Liliaceae), а также иногда в семейство Гиацинтовые (Hyacinthaceae)[2].
Пролеска двулистная — многолетнее луковичное травянистое растение. Луковица яйцевидной или широкояйцевидной формы, не более 2,5 см в диаметре, коричневого цвета.
Листья обычно в количестве двух, 5—20 см длиной, линейной формы, появляющиеся одновременно с соцветием.
Стрелка-цветонос длиннее листьев, до 30 см длиной, цилиндрическая, несущая кистевидное соцветие с 1—10 цветками. Прицветники обычно отсутствуют. Околоцветник состоит из шести свободных продолговато-яйцевидных долей до 1 см длиной, окрашен в синий или сиреневато-синий цвет. Завязь верхняя, широкояйцевидная.
Плод — коробочка с почти сферическими буроватыми семенами.
Естественный ареал пролески двулистной — Южная и Центральная Европа и Малая Азия.
В 1993 году пролеска двулистная получила премию Award of Garden Merit. Выведены декоративные сорта пролески с розовыми и белыми цветками.
Проле́ска двули́стная (лат. Scílla bifólia) — многолетнее травянистое растение, вид рода Пролеска (Scilla) семейства Спаржевые (Asparagaceae). Типовой вид рода. Ранее этот род включили в семейство Лилейные (Liliaceae), а также иногда в семейство Гиацинтовые (Hyacinthaceae).
.jpg)
.jpg)
