الأسماء في صفحات التنقل
Папуда, (познат како црноок грав од англиски black-eyed pea или козји грашок) — едногодишно мешункасто растение од семејството на бобовите со зрнест плод со ситно бело зрно со црна точка во средината, која е подвид на кравји грашак, одгледувана низ целиот свет за средни јадења како гравот. По големината е налик помеѓу гравот и леќата.
Заедничката комерцијална сорта се нарекува Калифорниско Црно око; тоа е бледо обоено со истакната црна точка. На Американскиот југ има безброј сорти, многу од нив преданија, кои се разликуваат во големина од малиот грашок до многу големи, како што може да се види на пазарите на државните и општинските фармери. Бојата на окото може да биде црна, кафеава, црвена, розова или зелена. Сите грашаци се зелени кога се свежи гранатирани и кафеави или бифенирани кога се сушат. Популарна варијација на црните очи е "пурпурниот сируп"; обично е зелен со истакнато виолетова или розова точка. Тековно прифатеното ботаничко име за папудата е Vigna unguiculata subsp. unguiculata, иако претходно било класифицирано во родот на гравови (Phaseolus). Папудата има повеќе подвидови меѓу кои: dekindtiana е дивиот роднина и папудовиот подвид sesquipedalis кој е поврзан со аспарагусот. Другите гравчиња со нешто сличен изглед, како што е "frijol ojo de cabra" (козјо око) од северниот дел на Мексико, кои понекогаш се погрешно нарекувани и сметани за папуда и обратно.
Папудата како растение е отпорно на суша и топло време и е добро прилагодлива на суви површини во тропските предели, каде што другите прехранбени зрнести и мешункасти растенија не растат добро. Таа има способност да го впива атмосферскиот азот преку своите коренски јазли и добро се одгледува во сиромашните почви со повеќе од 85% песок и помалку од 0,2% органска материја и ниски нивоа на фосфор. Покрај тоа, растението на папудата е отпорно на сенка, така што може да се одгледува со во плодоредови и меѓуредови со пченка, просо, сорго, шеќерна трска и памук. Ова ја прави папудата важна компонента на традиционалните системи со плодоред во сложените почви на саваните на супсахарска Африка, каде што исушените стебла на папудата се искористуваат како сточна храна. Одлгедувањето папуда е застапено и во Македонија најмногу во Струмичко во Колешино и селата на пределот Подгор под Беласица, како и во јужна и југоисточна Бугарија.
Папуда, (познат како црноок грав од англиски black-eyed pea или козји грашок) — едногодишно мешункасто растение од семејството на бобовите со зрнест плод со ситно бело зрно со црна точка во средината, која е подвид на кравји грашак, одгледувана низ целиот свет за средни јадења како гравот. По големината е налик помеѓу гравот и леќата.
चवळी ही एक शेंग आहे.याची भाजी करतात. त्यातील दाण्यांना चवळीचे दाणे अथवा नुसते 'चवळी' असे म्हणतात. हे एक प्रकारचे द्विदल धान्य आहे. त्याचे दाणे मध्यम आकाराचे असतात. ते दाणे वाळल्यावर त्यावर एक काळ्या डोळ्यासारखी खूण दिसते म्हणून याला इंग्रजीत ब्लॅक-आईड पी (काळा-डोळा असणारे दाणे) असे म्हणतात.
अमेरिकेत याचे वेगवेगळे प्रकार मिळतात. त्याचा रंग व आकारही वेगवेगळा असतो. त्याच्या डोळ्याचा रंगही काळा, कथ्था, लाल, गुलाबी अथवा हिरवाही असू शकतो. या शेंगेतील दाणे ताजी असतांना हिरवेच असतात, पण वाळल्यावर त्याचा रंग बदलतो.
याच्या बीया एक कडधान्य असल्यामुळे वाळलेल्या त्या भिजवून, त्यास अंकूर फुटल्यावर, त्याची उसळ करतात.
ಅಲಸಂದೆಯ ಎಳೆಯ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ತರಕಾರಿಯಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇದರ ಕಾಯಿಗಳು ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸಸಾರಜನಕ, ಅನ್ನಾಂಗ `ಬಿ' ಮತ್ತು ಲವಣಾಂಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.[೧]
ಇದನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನೀರು ಬಸಿದು ಹೋಗುವಂತಹ ಎಲ್ಲಾ ತರಹದ ಮಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಬಹುದು.
ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಈ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಎರಡು ಸಲ ಬೆಳೆಯಬಹುದು. ಈ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಮೇ-ಜುಲೈ ಮತ್ತು ಡಿಸೆಂಬರ್- ಜನವರಿ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬಹುದು. ಗುಡ್ಡಗಾಡು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಜನವರಿ - ಫೆಬ್ರವರಿ ಸೂಕ್ತ ಕಾಲ. ಕರಾವಳಿ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬತ್ತದ ಕಟಾವಿನ ಅನಂತರ ಗದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಬಹುದು.
1. ಪುಸಾ ಫಲ್ಗುಣಿ : ಗಿಡಗಳು ಗಿಡ್ಡವಾಗಿದ್ದು ಪೊದೆಯಾಕಾರದಲ್ಲಿವೆ. ಈ ತಳಿಯು ಚಳಿಗಾಲಕ್ಕೆ ಉತ್ತಮವಾದ ತಳಿ. ಕಾಯಿಗಳು 12.5 ಸೆಂಮೀ ಉದ್ದವಿದ್ದು ದಟ್ಟ ಕಡುಹಸುರು ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿವೆ. ಬಿತ್ತನೆ ಮಾಡಿದ 60 ದಿವಸಗಳ ನಂತರ ಕಾಯಿಗಳು ಕೊಯ್ಲಿಗೆ ಬರುತ್ತವೆ. 2. ಪುಸಾ ಬರಸಾತಿ : ಇದು ಬೇಗನೆ ಕಟಾವಿಗೆ ಬರುವ ತಳಿಯಾಗಿದೆ (45 ದಿನಗಳು) ಮತ್ತು ಮಳೆಗಾಲಕ್ಕೆ ಸೂಕ್ತವಾಗಿದೆ. 3. ಪುಸಾ ದೋ ಫಸಲಿ : ಇದು ಹೆಚ್ಚು ಇಳುವರಿ ಕೊಡುವ ತಳಿಯಾಗಿದ್ದು ಮಳೆಗಾಲ ಚಳಿಗಾಲಕ್ಕೆ ಯೋಗ್ಯವಾಗಿದೆ. 4. ಎಸ್. -288 : ಇದು ಶೀಘ್ರ ಕಟಾವಿಗೆ ಬರುವ ತಳಿಯಾಗಿದೆ (55 ದಿನಗಳು). ಈ ತಳಿಯನ್ನು ವರ್ಷದ ಯಾವುದೇ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಬೆಳೆಯಬಹುದು. 5. ಅರ್ಕಾ ಗರಿಮೆ : ಈ ತಳಿಯನ್ನು ಭಾರತೀಯ ತೋಟಗಾರಿಕಾ ಸಂಶೋಧನ ಸಂಸ್ಥೆ, ಬೆಂಗಳೂರು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದೆ. ಗಿಡಗಳು ಎತ್ತರವಾಗಿದ್ದು ಪೊದೆಯಾಕಾರದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ವರ್ಷದ ಎಲ್ಲ ಕಾಲಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಬೆಳೆಯಬಹುದು. ಎಲೆಗಳು ತಿಳಿ ಹಸುರು ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಹೂವಿನ ಬಣ್ಣ ನೇರಳೆ, ಕಾಯಿಗಳು ಉದ್ದವಾಗಿದ್ದು, ಗುಂಡಾಗಿದ್ದು, ದಪ್ಪವಾಗಿದ್ದು, ತಿಳಿ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ರಸಭರಿತವಾಗಿರುತ್ತವೆ ಹಾಗೂ ನಾರು ಇರುವುದಿಲ್ಲ, ತರಕಾರಿಯಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಲು ಸೂಕ್ತ. ಈ ತಳಿಗೆ ಅತಿ ಉಷ್ಣತೆ ಮತ್ತು ನೀರಿನ ಕೊರತೆಯನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಶಕ್ತಿ ಇದೆ. ಬೆಳೆಯ ಅವಧಿ 90 ದಿವಸಗಳು. ಒಂದು ಹೆಕ್ಟೇರಿಗೆ 18 ಟನ್ ಇಳುವರಿ ಪಡೆಯಬಹುದು. 6. ಅರ್ಕಾ ಸುಮನ್ : ಈ ತಳಿಯನ್ನು ಭಾರತೀಯ ತೋಟಗಾರಿಕಾ ಸಂಶೋಧ ಸಂಸ್ಥೆ, ಬೆಂಗಳೂರು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದೆ. ಗಿಡಗಳು ಪೊದೆಯಾಕಾರವಾಗಿದ್ದು, ನೇರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ವರ್ಷದ ಎಲ್ಲಾ ಕಾಲಗಳಲ್ಲೂ ಬೆಳೆಯಬಹುದು. ಇದು ಅಲ್ಪಾವಧಿ ತಳಿ (70-75 ದಿವಸಗಳು) ಹಾಗೂ ಕಾಯಿಗಳು ಗಿಡದ ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತವೆ. ಕಾಯಿಗಳು ಮಧ್ಯಮ ಉದ್ದವಿದ್ದು, ಮೃದುವಾಗಿ ಇರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ರಸಭರಿತವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ನಾರಿನ ಅಂಶ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಒಳ್ಳೆಯ ಅಡುಗೆ ಗುಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಒಂದು ಹೆಕ್ಟೇರಿಗೆ 18 ಟನ್ ಇಳುವರಿ ಪಡೆಯಬಹುದು. 7. ಅರ್ಕಾ ಸಮೃದ್ಧಿ : ಈ ತಳಿಯನ್ನು ಭಾರತೀಯ ತೋಟಗಾರಿಕಾ ಸಂಶೋಧನ ಸಂಸ್ಥೆ, ಬೆಂಗಳೂರು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದೆ. ಗಿಡಗಳು ಪೊದೆಯಾಕಾರವಾಗಿದ್ದು ನೇರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ವರ್ಷದ ಎಲ್ಲ ಕಾಲಗಳಲ್ಲೂ ಬೆಳೆಯಬಹುದು. ಇದು ಅಲ್ಪಾವಧಿ ತಳಿ (70-75 ದಿವಸಗಳು). ಕಾಯಿಗಳು ಗಿಡದ ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಕಾಯಿಗಳು ಹಸುರಾಗಿದ್ದು, ಮಧ್ಯಮ ಉದ್ದವಿದ್ದು ಗುಂಡಾಗಿರುತ್ತವೆ ಹಾಗೂ ಮೃದುವಾಗಿದ್ದು, ರಸಭರಿತವಾಗಿದ್ದು ನಾರಿನ ಅಂಶ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಒಳ್ಳೆಯ ಅಡುಗೆ ಗುಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಒಂದು ಹೆಕ್ಟೇರಿಗೆ 19 ಟನ್ ಇಳುವರಿ ಪಡೆಯಬಹುದು.
ಪುಸಾ ಬರಸಾತಿ, ಪುಸಾ ದೋ ಫಸ್ಲಿ, ಎಸ್- 288
ಎಸ್-288
ಪ್ರತಿ ಹೆಕ್ಟೇರಿಗೆ: ಬೀಜ 15 ಕಿಗ್ರಾಂ; ಕೊಟ್ಟಿಗೆ ಗೊಬ್ಬರ 25 ಟನ್; ರಾಸಾಯನಿಕ ಗೊಬ್ಬರಗಳು ಸಾರಜನಕ 25 ಕಿಗ್ರಾಂ; ರಂಜಕ 75 ಕಿಗ್ರಾಂ; ಪೊಟ್ಯಾಷ್ 60 ಕಿಗ್ರಾಂ; ರೈಜೋಬಿಯಂ 375 ಗ್ರಾಂ.
ಭೂಮಿಯನ್ನು ಹದಮಾಡಿದ ನಂತರ 40 ಸೆಂಮೀ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ, ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಿದ ಪುರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ಕೊಟ್ಟಿಗೆ ಗೊಬ್ಬರ, ಸಾರಜನಕ, ರಂಜಕ ಹಾಗೂ ಪೊಟ್ಯಾಷ್ ರಸಗೊಬ್ಬರಗಳನ್ನು ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಮಣ್ಣಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ. ಮಳೆಗಾಲದ ಬೆಳೆಗೆ ಕರಾವಳಿ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಶೇ. 50 ರಷ್ಟು ಸಾರಜನಕ, ಪುರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ರಂಜಕ ಮತ್ತು ಪೊಟ್ಯಾಷ್ ಮಣ್ಣಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ. ಬಿತ್ತನೆಗಿಂತ ಮೊದಲು ಬೀಜಗಳನ್ನು ರೈಜೋಬಿಯಂ ಅಣುಜೀವಿ ಗೊಬ್ಬರದಿಂದ ಬೀಜೋಪಚಾರ ಮಾಡಿ ಬಿತ್ತಿ ನೀರು ಹಾಯಿಸಬೇಕು.
ಅಲಸಂದೆಯ ಎಳೆಯ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ತರಕಾರಿಯಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇದರ ಕಾಯಿಗಳು ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸಸಾರಜನಕ, ಅನ್ನಾಂಗ `ಬಿ' ಮತ್ತು ಲವಣಾಂಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.
Mbuengi tǒ mbwengi ezalí lidɛ́su mɔkɛ́.
The black-eyed pea or black-eyed bean[2] is a legume grown around the world for its medium-sized, edible bean. It is a subspecies of the cowpea, an Old World plant domesticated in Africa, and is sometimes simply called a cowpea.
The common commercial variety is called the California Blackeye; it is pale-colored with a prominent black spot. The American South has countless varieties, many of them heirloom, that vary in size from the small lady peas to very large ones. The color of the eye may be black, brown, red, pink, or green. All the peas are green when freshly shelled and brown or buff when dried. A popular variation[3][4] of the black-eyed pea is the purple hull pea or mud-in-your-eye pea; it is usually green with a prominent purple or pink spot. The currently accepted botanical name for the black-eyed pea is Vigna unguiculata subsp. unguiculata,[5] although previously it was classified in the genus Phaseolus. Vigna unguiculata subsp. dekindtiana is the wild relative and Vigna unguiculata subsp. sesquipedalis is the related asparagus bean. Other beans of somewhat similar appearance, such as the frijol ojo de cabra (goat's-eye bean) of northern Mexico, are sometimes incorrectly called black-eyed peas, and vice versa.
The Black eyed pea originates from West Africa and has been cultivated in China and India since prehistoric times.[6] It was grown[7] in Virginia since the 17th century by African slaves[8] who were brought to America along with the indigenous plants from their homelands.[9] The crop would also eventually [10] prove popular in Texas. The planting of crops of black-eyed peas was promoted by George Washington Carver because, as a legume, it adds nitrogen to the soil and has high nutritional value. Throughout the South, the black-eyed pea is still a widely used ingredient today[11] in soul food and cuisines of the Southern United States.[12] The black eye pea is cultivated throughout the world.[1]
This heat-loving crop should be sown after all danger of frost has passed and the soil is warm. Seeds sown too early will rot before germination. Black-eyed peas are extremely drought tolerant, so excessive watering should be avoided.[13]
The crop is relatively free of pests and disease. Root-knot nematodes can be a problem, especially if crops are not rotated. As a nitrogen-fixing legume, fertilization can exclude nitrogen three weeks after germination.
The blossom produces nectar plentifully, and large areas can be a source of honey. Because the bloom attracts a variety of pollinators, care must be taken in the application of insecticides to avoid label violations.
After planting the pea, it should start to grow after 2–5 days.
In the Southern United States, eating black-eyed peas or Hoppin' John (a traditional soul food) on New Year's Day is thought to bring prosperity in the new year.[14] The peas are typically cooked with a pork product for flavoring (such as bacon, fatback, ham bones, or hog jowls) and diced onion, and served with a hot chili sauce or a pepper-flavored vinegar. The traditional meal also includes cabbage, collard, turnip, or mustard greens, and ham. The peas, since they swell when cooked, symbolize prosperity; the greens symbolize money; the pork, because pigs root forward when foraging, represents positive motion.[15] Cornbread, which represents gold, also often accompanies this meal.[16]
Several legends exist as to the origin of this custom. Two popular explanations for the South's association with peas and good luck date back to the American Civil War. The first is associated with General William T. Sherman's march of the Union Army to the sea, during which they pillaged the Confederates' food supplies. Stories say peas and salted pork were said to have been left untouched, because of the belief that they were animal food unfit for human consumption. Southerners considered themselves lucky to be left with some supplies to help them survive the winter, and black-eyed peas evolved into a representation of good luck. One challenge to this legend is that General Sherman brought backup supplies with him including three days of animal feed[17] and would have been unlikely to have left even animal feed untouched. In addition, the dates of the first average frost for Atlanta and Savannah, respectively, are November 13 and November 28.[18] As Sherman's march was from November 15 to December 21, 1864, it is improbable, although possible, that the Union Army would have come across standing fields of black-eyed peas as relayed in most versions of the legend. In another Southern tradition, black-eyed peas were a symbol of emancipation for African-Americans who had previously been enslaved, and who after the Civil War were officially freed on New Years Day.[19][20]
Other Southern American traditions point to Jews of Ashkenazi and Sephardic ancestry in Southern cities and plantations eating the peas.[21]
Black-eyed peas contain calcium (41 mg), folate (356 μg), protein (13.22 g), fiber (11.1 g) and vitamin A (26 IU), among other nutrients, with less than 840 kilojoules (200 kilocalories) of food energy in a 171-gram (6 oz) serving.[22]
In Egypt, black-eyed peas called lobia,[23] when cooked with onions, garlic, meat, and tomato juice and served with Egyptian rice with some pastina called shaerya mixed in, make the most famous rice dish in Egypt.
In Jordan, Lebanon, and Syria, lobya or green black-eyed-beans are cooked with onion, garlic, tomatoes, peeled and chopped, olive oil, salt and black pepper.
In Nigeria and Ghana within West Africa and the Caribbean, a traditional dish called akara or koose comprises mashed black-eyed peas with added salt, onions and/or peppers. The mixture is then fried. In Nigeria a pudding called 'moin-moin' is made from ground and mixed peas with seasoning as well as some plant proteins before it is steamed. This is served with various carbohydrate-rich foods such as pap, rice or garri.[24]
In Indonesia, black-eyed peas are called kacang tunggak or kacang tolo in the local language. They are commonly used in curry dishes such as sambal goreng, a hot and spicy red curry dish, sayur brongkos, or sayur lodeh.
The bean is commonly used across India. In North India, black-eyed peas are called lobia or rongi and cooked like daal, served with boiled rice.[25] In Maharashtra, they are called chawli and made into a curry called chawli amti[26] or chawli usal. In Karnataka they are called alsande kalu and used in the preparation of huli, a popular type of curry.[27] In South Kanara district they are called as lathanay dha beeja and are cooked in spiced coconut paste to make a saucy curry or a dry coconut curry. In Tamil Nadu, they are called karamani or thattapayaru and used in various recipes, including being boiled and made into a salad-like sundal (often during the Ganesh Chaturthi and Navratri festivals).[28] In Andhra Pradesh they are known by the name alasandalu and are used for variety of recipes, most popularly for Vada. In Kerala, they are a part of the Sadhya dish, Olan.
In Vietnam, black-eyed peas are used in a sweet dessert called chè đậu trắng (black-eyed peas and sticky rice with coconut milk).
In Cyprus (φρέσκο λουβί (fresko luvi)), Greece (μαυρομάτικα) and Turkey (börülce salatası), blanched black-eyed peas are eaten as salad with a dressing of olive oil, salt, lemon juice, onions and garlic.[29]
In Portugal, black-eyed peas are served with boiled cod and potatoes, with tuna, and in salads.
"Hoppin' John", made of black-eyed peas or field peas, rice, and pork, is a traditional dish of parts of the Southern United States.
Texas caviar, another traditional dish in the American South, is made from black-eyed peas marinated in vinaigrette-style dressing and chopped garlic.[30]
In Brazil's northeastern state of Bahia, especially in the city of Salvador, black-eyed peas (named "feijão fradinho" there) are used in a traditional street food of West African cuisine origin called acarajé. The beans are peeled and mashed, and the resulting paste is made into balls and deep fried in dendê. Acarajé is typically served split in half and stuffed with vatapá, caruru, diced green and red tomatoes, fried sun-dried shrimp and homemade hot sauce.
In the northern part of Colombia, they are used to prepare a fritter called buñuelo. The beans are immersed in water for a few hours to loosen their skins and soften them. The skins are then removed either by hand or with the help of a manual grinder. Once the skins are removed, the bean is ground or blended, and eggs are added, which produces a soft mix. The mix is fried in hot oil. It makes a nutritious breakfast meal.
In Guyana, South America, and Trinidad and Tobago, it is one of the most popular type of beans cooked with rice, the main one being red kidney beans, also referred to as red beans. It is also cooked as a snack or appetizer on its own. On New Year's Eve (referred to as Old Year's Night in Guyana and Suriname), families cook a traditional dish called cook-up rice. The dish comprises rice, black-eyed peas, and other peas and a variety of meats cooked in coconut milk and seasonings. According to tradition, cook-up rice should be the first thing consumed in the New Year for good luck. Cook-up rice is also made as an everyday dish.
This vegetable is a decent source of complex starches, fiber, and numerous fundamental nutrients and minerals. One cup or 165 grams (g) of cooked black-eyed peas contains:
Black-eyed pea contains some important source of nutritional benefits and also have the following health benefits listed below:
Black-eyed peas can assist with further developing absorption for certain individuals because of their fiber content, which can assist with advancing customary solid discharges. They also contain prebiotic fiber, which takes care of the useful microscopic organisms in the intestinal system.[31]
They are a rich source of complex carbohydrates, which require more effort to process than basic carbohydrates. Therefore, individuals who eat them may feel more full, which can help maintain a healthy weight.[32]
There is evidence that consistently eating vegetables can assist with bringing down LDL cholesterol.[33] Bringing down elevated cholesterol can diminish the danger of coronary artery disease.[34]
Black-eyed peas contain a large measure of beta carotene, which the body converts to Vitamin A. In a single serving, it meets a fourth of a typical adults daily Vitamin A requirement. Vitamin A is important for healthy eyes and skin.
Ripe, opened black-eyed pea in pod and developing pods 
Black-eyed peas, in and out of the shell The black-eyed pea or black-eyed bean is a legume grown around the world for its medium-sized, edible bean. It is a subspecies of the cowpea, an Old World plant domesticated in Africa, and is sometimes simply called a cowpea.
The common commercial variety is called the California Blackeye; it is pale-colored with a prominent black spot. The American South has countless varieties, many of them heirloom, that vary in size from the small lady peas to very large ones. The color of the eye may be black, brown, red, pink, or green. All the peas are green when freshly shelled and brown or buff when dried. A popular variation of the black-eyed pea is the purple hull pea or mud-in-your-eye pea; it is usually green with a prominent purple or pink spot. The currently accepted botanical name for the black-eyed pea is Vigna unguiculata subsp. unguiculata, although previously it was classified in the genus Phaseolus. Vigna unguiculata subsp. dekindtiana is the wild relative and Vigna unguiculata subsp. sesquipedalis is the related asparagus bean. Other beans of somewhat similar appearance, such as the frijol ojo de cabra (goat's-eye bean) of northern Mexico, are sometimes incorrectly called black-eyed peas, and vice versa.
La variedad del frijol o alubia Black-eyed (en inglés, black-eyed pea o black-eyed bean «alubia negro-punteada»), alubia carilla, ojo de liebre, ojo negro o en el Perú llamada como frejol Castilla[1] es una subespecie de la especie Vigna unguiculata (carilla, chíchare, alubia o caupí), cultivado en todo el mundo por su frijol comestible de tamaño mediano. La variedad comercial común se llama California Blackeye, que es de color pálido con una mancha negra prominente.
El sur de Estados Unidos tiene innumerables variedades, muchas de ellas vestigios vegetales, que varían en tamaño y color (puede ser negro, marrón, rojo, rosa o verde). Todas las variedades de alubia son verdes cuando están recién peladas y marrones o tostadas cuando se secan.
Este tipo de alubia es el único que ya existía en la península ibérica antes del Descubrimiento de América, y consta que fue alimento para los antiguos griegos y romanos y para los árabes de Al-Ándalus. Se consume principalmente en el interior, como en Extremadura, y en Cataluña, donde se le llama fesolets.
El nombre botánico actualmente aceptado para el guisante de ojos negros es Vigna unguiculata subsp. unguiculata, aunque anteriormente se clasificó en el género Phaseolus. Vigna unguiculata subsp. dekindtiana es el pariente salvaje y Vigna unguiculata subsp. sesquipedalis es el frijol serpiente o espárrago relacionado. El frijol ojo de cabra del norte de México, a veces se lo confunde con el Black-eyed, pero son diferentes.
La alubia Black-eyed se cultiva en todo el mundo.[2] La mayor parte de su cultivo se encuentra en el sur de los Estados Unidos, ya desde el siglo XVII en Virginia.[3] También se hizo popular su cultivo en Texas. La alubia Black-eyed es un ingrediente importante en la gastronomía del sur de Estados Unidos. Su plantación fue promovida por el botánico y agricólogo George Washington Carver porque, como leguminosa, agrega nitrógeno al suelo y tiene un alto valor nutricional. La alubia Black-eyed contiene calcio (41 mg), ácido fólico (356 mcg), proteínas (13.22 g), fibra (11.1 g) y vitamina A (26 UI) entre otros nutrientes, y tiene menos de 200 calorías en el contenido de una taza (171 g).[4]
Este cultivo amante del clima cálido debe sembrarse después de que haya pasado la última helada y el suelo esté más caliente. Las semillas sembradas demasiado temprano se pudrirán antes de la germinación. Las alubias Black-eyed son extremadamente tolerantes a la sequía, por lo que se debe evitar el riego excesivo.
El cultivo está relativamente libre de plagas y enfermedades. Los nemátodos raiceros pueden ser un problema, especialmente si los cultivos no se rotan. Como leguminosa fijadora de nitrógeno, la fertilización puede excluir el nitrógeno tres semanas después de la germinación.
La flor produce abundante néctar, y grandes áreas pueden ser una fuente de miel. Debido a que la floración atrae a una variedad de polinizadores, se debe tener cuidado en la aplicación de insecticidas para evitar el abuso de pesticida (ilegal en algunos países).
Comenzará a crecer 2 a 5 días más tarde de haberla plantado.
En el sur de los Estados Unidos, se cree que comer alubias Black-eyed o Hoppin' John (tradicional de la cocina soul) en el día de Año Nuevo traerá prosperidad en el nuevo año.[5] Las alubias generalmente se cocinan con un producto de cerdo para dar sabor (como tocino, grasa, huesos de jamón o papada de cerdo) y cebolla picada, y se sirven con salsa picante o vinagre con sabor a chile picante. La comida tradicional también incluye col, berza, nabo o hojas de mostaza y jamón. Las alubias que se hinchan cuando se cocinan, simbolizan la prosperidad; la verdura verde simboliza el dinero; la carne de cerdo, porque los cerdos remueven la tierra hacia adelante cuando buscan alimento, representa un movimiento positivo.[6] El pan de maíz, que representa el oro, también suele acompañar esta comida.[7]
Existen varias leyendas sobre el origen de esta costumbre. Dos explicaciones populares para la asociación del sur estadounidense con las alubias y la buena suerte se remontan a la Guerra de Secesión. La primera está asociada con la Marcha hacia el mar del general William T. Sherman del Ejército de la Unión, durante la cual saquearon los depósitos de alimentos de los confederados. Las historias dicen que las alubias y el cerdo en salazón no se habían tocado, debido a la creencia de que eran alimentos para animales y no eran aptos para el consumo humano. Los sureños se consideraron afortunados de tener algunos suministros para ayudarlos a sobrevivir el invierno, y las alubias Black-eyed se convirtieron en una representación de buena suerte. Un desafío a esta leyenda es que el general Sherman trajo suministros de respaldo con él, inclusive piensos para tres días, y era poco probable que hubiese dejado intactos incluso los alimentos para animales.[8] Además, las fechas promedio de la primera helada para Atlanta y Savannah, respectivamente, son el 13 y el 28 de noviembre.[9] Como la marcha de Sherman fue del 15 de noviembre al 21 de diciembre de 1864, es improbable, aunque posible, que el Ejército de la Unión hubiese encontrado campos de alubias Black-eyed como se narra en la mayoría de las versiones de la leyenda. En otra tradición sureña, la alubia Black-eyed era un símbolo de emancipación para los afroamericanos que habían sido esclavizados previamente y que después de la Guerra de Secesión fueron liberados oficialmente el día de Año Nuevo.[10][11] Otras tradiciones del sur de Estados Unidos apuntan a judíos de ascendencia asquenazí y sefardí en ciudades y plantaciones del sur.[12]
En Egipto y otros países árabes se les llama al-lubíyah (لوبية lúbiyā' de aquí procede «alubia»). Se cocina con cebolla, ajo, carne y jugo de tomate, y se sirve con arroz árabe (ruz bil shareyah), que es arroz con una pastina (shareyah), siendo el plato de arroz más famoso de Egipto.
En Jordania, Líbano y Siria, la lubíeh' son de tipo Black-eyed pero verdes en vez de blancas, y se cocinan con cebolla, ajo, tomates, pelados y picados, aceite de oliva, sal y pimienta negra.
En África occidental y el Caribe, una preparación culinaria tradicional llamada àkàrà (o acarajé en Brasil), que es un puré de alubias Black-eyed con sal, cebolla y/o pimientos, que luego se fríen como croqueta.[13]
En Indonesia, las alubias Black-eyed se llaman kacang tunggak o kacang tolo en el idioma local. Se usan comúnmente en platos de curry como sambal goreng, una especie de plato de curry rojo picante y caliente, sayur brongkos o sayur lodeh.
La alubia se usa comúnmente en toda la India. En el norte, las alubias Black-eyed se llaman lobia o rongi y se cocinan como el Daal, servidos con arroz.[14] En Maharashtra, se llaman chawli y se usa en un curry llamado chawli amti[15] o chawli usal. En Karnataka se llaman alsande kalu y se usan en la preparación de huli, un tipo popular de curry.[16] En el distrito de Kanara del Sur se les llama lathanay dha beeja y se cocinan en pasta de coco con especias para hacer un curry picante o un curry de coco seco. En Tamil Nadu, se les llama karamani o thattapayaru y se usan en varias recetas, como hervirlas y convertirlas en un sundal similar a una ensalada (a menudo durante los festivales Ganesh Chaturthi y Navratri).[17] En Andhra Pradesh se les conoce con el nombre de alasandalu y se utilizan para la variedad de recetas más populares para vadas. En Kerala, se usan para preparar la sopa olan, que es parte de un combinado llamado sadhya.
En Vietnam, las alubias Black-eyed se usan en un postre dulce llamado chè đậu trắng (alubias y arroz glutinoso con leche de coco).
En Chipre y Turquía se consume börülce salatası («ensalada de alubias»), que son alubias Black-eyed blanqueadas con un aderezo de aceite de oliva, sal, jugo de limón y ajo.[18]
En Portugal, las alubias Black-eyed se sirven con bacalao hervido y patata, con atún y en ensaladas.
En España, de donde se extendió al resto del mundo, se sirve con patata y chorizo, siendo un plato clave en la alimentación labriega del interior de la península.
En la Vega Baja del Segura se cocina, principalmente, como parte del "arroz clarico de Vigilia". Plato que consiste en cocinar los frisuelos ( que así se denominan aquí) con verduras de temporada como cardos, alcachofa, acelgas, nabo, patata, etc. También aceite de oliva y pimentón dulce además de azafrán. Es delicioso y de gran arraigo en toda la comarca de la Vega Baja del Segura
El plato Hoppin' John, hecho de alubias Black-eyed, arroz y carne de cerdo, es un plato tradicional de partes del sur de los Estados Unidos.
El caviar de Texas, otro plato tradicional en el sur de Estados Unidos, está hecho de alubias Black-eyed marinadas en vinagreta y ajo picado.[19]
En el estado de Bahía, en el noreste de Brasil, especialmente en la ciudad de Salvador, los frijoles Black-eyed se usan en una plato de calle de origen nigeriano llamado acarajé. Los frijoles se pelan y trituran, y la pasta resultante se convierte en bolas y se fríe en dendê. El acarajé generalmente se sirve dividido por la mitad y relleno con Vatapá, caruru, tomates verdes y rojos cortados en cubitos, gambas secadas al sol y fritas, y salsa picante casera.
En el norte de Colombia, los frijoles Black-eyed son un ingrediente popular para los buñuelos. Los frijoles se sumergen en agua durante unas horas para aflojar la piel y suavizarlos. Las pieles se eliminan a mano o con la ayuda de un molinillo. Una vez que se quitan las pieles, el frijol se muele o se mezcla, y se agregan los huevos, lo que produce una mezcla suave. La mezcla se fríe en aceite caliente. Es una comida nutritiva para el desayuno.
En otras zonas de Sudamérica, como Guyana o Trinidad y Tobago, es uno de los tipos de frijoles más populares cocinados con arroz, el principal es el frijol rojo. También se cocina solo como aperitivo. Durante la víspera de Año Nuevo en las Guayanas, las familias cocinan un plato tradicional llamado cook-up rice («arroz cocido»). El plato incluye arroz, frijoles Black-eyed y otros guisantes y una variedad de carnes cocinadas con leche de coco y condimentos. Según la tradición, el arroz cocido debería ser lo primero que se consume en el Año Nuevo para la buena suerte. El arroz cocido también se prepara como un plato cotidiano.
La variedad del frijol o alubia Black-eyed (en inglés, black-eyed pea o black-eyed bean «alubia negro-punteada»), alubia carilla, ojo de liebre, ojo negro o en el Perú llamada como frejol Castilla es una subespecie de la especie Vigna unguiculata (carilla, chíchare, alubia o caupí), cultivado en todo el mundo por su frijol comestible de tamaño mediano. La variedad comercial común se llama California Blackeye, que es de color pálido con una mancha negra prominente.
El sur de Estados Unidos tiene innumerables variedades, muchas de ellas vestigios vegetales, que varían en tamaño y color (puede ser negro, marrón, rojo, rosa o verde). Todas las variedades de alubia son verdes cuando están recién peladas y marrones o tostadas cuando se secan.
Este tipo de alubia es el único que ya existía en la península ibérica antes del Descubrimiento de América, y consta que fue alimento para los antiguos griegos y romanos y para los árabes de Al-Ándalus. Se consume principalmente en el interior, como en Extremadura, y en Cataluña, donde se le llama fesolets.
El nombre botánico actualmente aceptado para el guisante de ojos negros es Vigna unguiculata subsp. unguiculata, aunque anteriormente se clasificó en el género Phaseolus. Vigna unguiculata subsp. dekindtiana es el pariente salvaje y Vigna unguiculata subsp. sesquipedalis es el frijol serpiente o espárrago relacionado. El frijol ojo de cabra del norte de México, a veces se lo confunde con el Black-eyed, pero son diferentes.
Vigna unguiculata subsp. unguiculata • dolique à œil noir, niébé
La cornille, le dolique à œil noir, le pois à vache ou le niébé (Vigna unguiculata subsp. unguiculata) est une sous-espèce végétale de Vigna unguiculata, originaire d’Afrique[1]. Probablement introduit en Amérique tropicale au XVIIe siècle par les Espagnols, le niébé est aujourd'hui largement cultivé dans le Sud des États-Unis, aux Caraïbes et au Brésil.
Le nom anglais du niébé, The Black Eyed Peas, a donné son nom au célèbre groupe de musique.
Il en existe de nombreux cultivars.
Le niébé fut probablement introduit en Europe vers 300 av. J.-C. et en Inde vers 200 av. J.-C. À la suite de sa sélection en Chine, en Inde et en Asie du Sud-Est, le niébé a connu une diversification qui a abouti à deux groupes de cultivars :
Le niébé est une plante herbacée annuelle diploïde à 2n = 22 chromosomes, à port érigé, rampant ou intermédiaire atteignant 80 cm de haut. Sa graine est un haricot à graines de taille moyenne en forme de rognon.
Les inflorescences sont axillaires, non ramifiées et portant des fleurs. Chaque fleur est portée par un long pédoncule d'environ 2 cm. Elles sont de couleur blanche, bleutée ou violacée au petit matin, vite jaunies à midi, et flétries le soir. Le taux de fécondation croisée varie avec l'importance de l’activité des insectes. Il est compris entre 2 et 4 %. Il faut quand même noter que le niébé est une plante autogame préférentielle.
Les fleurs donnent des gousses de 10–30 cm de long, pendantes, dures et fermes, non renflées à l’état jeune, contenant de nombreuses graines non espacées.
Les feuilles se ramassent de façon traditionnelle dans les champs de niébé cultivé essentiellement pour les graines sèches, et appartiennent aux dix légumes-feuilles les plus prisés dans nombre de pays africains.
Le système racinaire est relativement pivotant et profond. Il peut descendre jusqu'à 1,2 m. Cependant, on trouve le plus grand nombre de racines entre 0,20 et 0,25 m de profondeur, avec un diamètre de 0,5 m autour de la tige.
Le niébé a une saveur légèrement sucrée.
Son temps de cuisson est de 10 minutes frais ou réhydraté par une nuit de trempage, 40 minutes sec.
Des cultivars spéciaux à port érigé ou à tiges prostrées à longues pousses tendres sont cultivés comme légume-feuilles et parfois aussi pour leurs grains immatures ou leurs jeunes gousses. L’utilisation des types à double fin (graines et feuilles) devient très courante dans certains pays, parce que les feuilles sont le principal légume au début de la saison des pluies.
Au Nigeria, on fait pousser des cultivars spéciaux pour leur fibre, extraite des pédoncules ; la fibre solide est particulièrement adaptée aux équipements de pêche et elle produit un papier de bonne qualité.
Le Programme de productivité agricole en Afrique de l’Ouest (PPAAO) de la Banque mondiale a soutenu la recherche agricole au service d’une agriculture climato-intelligente, contribuant à la mise au point de 14 nouvelles variétés de millet, de sorgho et de niébé à haut rendement, à maturation précoce et résistantes à la sécheresse.
Le niébé doit être semé après que tout danger de gelée soit passé. Il a besoin d'un sol chaud et de températures supérieures à 15 degrés pour bien pousser. Les graines semées trop tôt pourrissent avant la germination.
Les niébés sont extrêmement tolérants à la sécheresse, il faut donc éviter les arrosages excessifs.
La culture est relativement exempte de parasites et de maladies. Les nématodes cécidogènes peuvent poser un problème, surtout si les cultures ne subissent pas de rotation. En tant que légumineuse fixant l'azote, la fertilisation peut exclure l'azote trois semaines après la germination. Pour la même raison, on peut asocier le niébé à d'autres cultures (mil, sorgho, maïs) pour les fertiliser.
La fleur produit abondamment du nectar et de grandes surfaces peuvent être une source de miel. Parce que la floraison attire une variété de pollinisateurs, l'application d'insecticides doit faire l'objet d'une attention particulière afin d'éviter tout problème.
Après avoir planté la graine, elle commence à pousser au bout de 2 à 5 jours. Une fois la taille définitive atteinte, les nouvelles graines se forment en 15 à 20 jours. Il faut encore atteindre 20 à 30 jours pour qu'elles mûrissent. Le cycle végétatif complet du niébé peut varier de 70 à 150 jours suivant les cultivars.
Les besoins en eau du niébé sont de 200 mm pour une production moyenne de l'ordre d'une tonne à l'hectare, équivalent à une pluviométrie de 300 a 350 mm[2].
Le bon stockage des récoltes est important. Il doit être hermétique pour protéger les grains des parasites et assurer ainsi une bonne conservation[3].
Le niébé est le légume sec le plus important des zones de savane d’Afrique occidentale et centrale, où il constitue aussi un important légume vert et une précieuse source de fourrage. Il est présent en zone subtropicale et méditerranéenne. En Afrique orientale et australe, il a également de l’importance aussi bien comme légume vert que comme légume sec. Il n’y a qu’en Afrique centrale humide qu’il est moins présent. Il est considéré comme une des solutions au réchauffement climatique en zone séchante[4].
Le niébé exige une saison chaude et des sols sains voire filtrants. Il tolère les sols pauvres, acides et la sécheresse. Il donne une récolte intéressante à partir de 300 mm de pluviométrie. Il se développe jusqu'à 1 500 m d'altitude en zone équatoriale[5].
Le niébé joue un rôle important dans l’alimentation humaine en raison de son apport important en protéines (plus du double de la plupart des céréales classiques), mais il apporte aussi beaucoup d’amidon, de l’acide folique très important chez les femmes enceintes pour la lutte contre la malformation du nouveau-né. La graine est également riche en fer, zinc ou calcium.
On fait cuire les graines mûres et on les consomme seules ou avec des légumes, des épices et souvent de l’huile de palme, pour produire une soupe de haricots épaisse, qui accompagne l’aliment de base (manioc, igname, banane plantain). Pour une meilleure digestion, on conseille de peler les graines.
Il est fréquemment utilisé dans le régime méditerranéen, notamment dans la cuisine chypriote et la cuisine portugaise, il se consomme chaud ou en salade.
Les graines sèches ont jadis été utilisées comme succédané du café.
Le niébé sert de fourrage en Afrique de l’Ouest, en Asie (en Inde surtout) et en Australie ; soit les animaux le broutent directement, soit il est coupé au stade « gousses vertes » et mélangé à des céréales sèches destinées à l’alimentation du bétail. On peut en faire du foin mais le séchage est long. Il peut être cultivé en association avec du maïs, du millet ou du sorgho[5],[7]. En cas de pénurie, il peut donner rapidement du fourrage : en feuilles à partir de 3-4 semaines après la levée.
Aux États-Unis et ailleurs, le niébé se cultive comme engrais vert et plante de couverture.
Plusieurs usages médicinaux du niébé ont été signalés : les feuilles et les graines s’emploient en cataplasme pour traiter les enflures et les infections de la peau, les feuilles sont mâchées pour traiter les maladies dentaires, des graines carbonisées réduites en poudre sont appliquées sur les piqûres d’insectes.
D’après la FAO, en 2003, 3,3 millions de t/an étaient produites en Afrique subsaharienne sur 9,3 millions d’ha, principalement en Afrique de l’Ouest (3 millions de t/an sur 8,8 millions d’ha), les principaux pays producteurs étant le Nigeria (2,2 millions de t/an sur 5,1 millions d’ha) et le Niger (400 000 t/an sur 3,3 millions d’ha).
Vigna unguiculata subsp. unguiculata • dolique à œil noir, niébé
La cornille, le dolique à œil noir, le pois à vache ou le niébé (Vigna unguiculata subsp. unguiculata) est une sous-espèce végétale de Vigna unguiculata, originaire d’Afrique. Probablement introduit en Amérique tropicale au XVIIe siècle par les Espagnols, le niébé est aujourd'hui largement cultivé dans le Sud des États-Unis, aux Caraïbes et au Brésil.
Le nom anglais du niébé, The Black Eyed Peas, a donné son nom au célèbre groupe de musique.
Il en existe de nombreux cultivars.
Kacang tunggak (Vigna unguiculata subsp. unguiculata) adalah sejenis tanaman legum yang polong muda dan bijinya biasa disayur, seperti sayur lodeh atau brongkos. Tumbuhan ini relatif tahan kering[3] dan biasa ditanam di pekarangan sebagai cadangan pangan keluarga.
Kacang tunggak banyak variasi bentuknya. Di Jawa, kacang-kacang ini dikenal dengan beberapa nama seperti kacang dadap, kacang landes, kacang tunggak[4], dan juga kacang otok serta kacang tolo.
Kacang tunggak masih satu jenis dengan kacang panjang namun berbeda subspesies atau kelompok kultivar[5]. Selain di Asia, biji kacang tunggak juga dimanfaatkan di Afrika, Eropa bagian selatan, dan kawasan Amerika Latin.
Kacang tunggak merupakan tanaman semusim yang tumbuh melebar, tegak atau hampir tegak, tinggi 15-80 cm. Kacang ini dibedakan dari subspesies lainnya dengan melihat polongnya yang sepanjang 10–30 cm, menggantung, keras dan kaku, tidak menggembung ketika muda. Bijinya biasanya agak besar, panjangnya antara 6-10 mm.[5] Ciri-ciri lainnya serupa dengan Vigna unguiculata pada umumnya.
Pusat keanekaragaman kacang tunggak (kelompok kv. Unguiculata) diperkirakan berada di Afrika Barat, tetapi kemudian tersebar luas di seluruh wilayah tropis dan ugahari. Kacang ini dimanfaatkan bijinya (kering atau basah) sebagai kacang-kacangan. Polongnya yang muda, dan daun-daun mudanya dipetik sebagai bahan sayuran atau lalapan. Bijinya dapat ditumbuk menjadi tepung atau diolah lebih lanjut menjadi kue-kue.[5]
Kacang tunggak juga baik untuk ditanam sebagai penutup tanah, karena dapat tumbuh di berbagai jenis tanah dan dalam waktu pendek dapat menghasilkan banyak humus. Sebagai pupuk hijau, kacang tunggak mengandung kadar nitrogen yang cukup tinggi, yakni sebesar 4,4% berat kering hijauan. Daun dan ranting-ranting ini juga bagus sebagai pakan ternak karena mengandung kadar protein dan kapur yang tinggi, sementara serat kasarnya rendah.[4]
Vigna unguiculata memiliki tiga kelompok kultivar, yakni[5]:
Kacang tunggak (Vigna unguiculata subsp. unguiculata) adalah sejenis tanaman legum yang polong muda dan bijinya biasa disayur, seperti sayur lodeh atau brongkos. Tumbuhan ini relatif tahan kering dan biasa ditanam di pekarangan sebagai cadangan pangan keluarga.
Kacang tunggak banyak variasi bentuknya. Di Jawa, kacang-kacang ini dikenal dengan beberapa nama seperti kacang dadap, kacang landes, kacang tunggak, dan juga kacang otok serta kacang tolo.
Kacang tunggak masih satu jenis dengan kacang panjang namun berbeda subspesies atau kelompok kultivar. Selain di Asia, biji kacang tunggak juga dimanfaatkan di Afrika, Eropa bagian selatan, dan kawasan Amerika Latin.
