الأسماء في صفحات التنقل
Die Vaalrivierlewerik (Spizocorys fringillaris) is 'n skaars, endemiese standvoël en plaaslik nomade in swaarbeweide hooglandgrasveld, dikwels in klein swerms. Die voël is 12–13 cm groot en weeg 16–21 gram. Die voël is bedreigd weens habitatverlies. In Engels staan die voël bekend as die Botha's lark.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Vaalrivierlewerik.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Vaalrivierlewerik
Die Vaalrivierlewerik (Spizocorys fringillaris) is 'n skaars, endemiese standvoël en plaaslik nomade in swaarbeweide hooglandgrasveld, dikwels in klein swerms. Die voël is 12–13 cm groot en weeg 16–21 gram. Die voël is bedreigd weens habitatverlies. In Engels staan die voël bekend as die Botha's lark.
Spizocorys fringillaris[1] a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Alaudidae.
Anvet e voe Alauda fringillaris (kentanv) da gentañ-penn (e 1850) gant al loenoniour svedat Carl Jacob Sundevall (1801-1875).
Bevañ a ra diwar amprevaned (balafenned-noz ha c'hwiled en o zouez), greun ha had.
Brosezat eo ar spesad e biz Suafrika[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Spizocorys fringillaris a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Alaudidae.
Anvet e voe Alauda fringillaris (kentanv) da gentañ-penn (e 1850) gant al loenoniour svedat Carl Jacob Sundevall (1801-1875).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ehedydd Botha (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ehedyddion Botha) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Botha fringillaris; yr enw Saesneg arno yw Botha’s lark. Mae'n perthyn i deulu'r ehedydd (Lladin: Alaudidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. fringillaris, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r ehedydd Botha yn perthyn i deulu'r ehedydd (Lladin: Alaudidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ehedydd Archer Heteromirafra archeri Ehedydd coed Lullula arborea Ehedydd copog Galerida cristata.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ehedydd Botha (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ehedyddion Botha) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Botha fringillaris; yr enw Saesneg arno yw Botha’s lark. Mae'n perthyn i deulu'r ehedydd (Lladin: Alaudidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. fringillaris, sef enw'r rhywogaeth.
Die Finkenlerche (Spizocorys fringillaris) ist eine kleine Art aus der Familie der Lerchen mit einem finkenähnlichen Schnabel. Es ist eine kompakt gebaute Lerche mit einer auffälligen Strichelung auf der Körperoberseite.[1] Ihr vergleichsweise kleines Verbreitungsgebiet liegt Süden Afrikas. Es werden keine Unterarten unterschieden.[2]
Die IUCN stuft die Art als stark gefährdet (endangered) ein.[3]
Die Art wird gelegentlich in eine eigene Gattung Botha gestellt, genetische Untersuchungen haben jedoch die Verwandtschaft mit den anderen Arten der Gattung Spizocorys bestätigt.[1]
Die Finkenlerche erreicht eine Körperlänge von etwa 12 bis 15 Zentimetern, wovon zwischen 3,8 und 4,2 Zentimeter auf den Schwanz entfallen. Der Schnabel misst vom Schädel aus zwischen 1,2 und 1,47 Zentimeter. Sie wiegen zwischen 15,7 und 21 Gramm. Es besteht kein Geschlechtsdimorphismus.[4]
Die Finkenlerche ist an Stirn, Scheitel, Nacken, Hinterhals, Mantel und Rücken braun. Durch die dunklen Federmitten wirkt das Gefieder stark gestrichelt. Die Halsseiten sind gelblich braun, der Vorderhals ist hellbraun. Die Oberschwanzdecken sind braun ohne jegliche weitere Abzeichen.
Der Augenstreif ist dunkelbraun, der Überaugenstreif ist hell gelbbraun bis weißlich. Der Augenring ist weißlich. Vor den hellbraunen Ohrdecken befindet sich ein kleiner weißer Fleck. Ohrdecken und die gleichfalls hellbraunen Wangen sind schwärzlich gestrichelt. Das Kinn und die Kehle sind schmutzig weiß. Die Brust, der vordere Bauch und die Flanken sind braun bis gelbbraun und weisen kräftige schwärzlich-braune Strichel auf. Der übrige Bauch und die Unterschwanzdecken sind hellbraun bis weiß.
Hand- und Armschwingen sind dunkelbraun mit hellen Säumen. Die Armschwingen haben darüber hinaus auch helle Spitzen. Die Schwanzfedern sind überwiegend dunkelbraun, die sechste (äußerste) Steuerfeder hat einen breiten weißen Saum auf der Außenfahne, die fünfte Steuerfeder ist nur an der Außenfahnenseite weiß gesäumt, die Spitze dagegen ist dunkel.
Der Schnabel ist rosa und wird zur Spitze hin dunkler. Die Iris ist braun.
Die Finkenlerche weist große Ähnlichkeit mit der Rotschnabellerche auf, die ebenfalls zur Gattung Spizocorys gehört. Diese hat ebenfalls einen rötlichen Schnabel, allerdings fehlt bei der Rotschnabellerche die dunklere Spitze. Die Rotschnabellerche hat außerdem keinen Weißanteil an den Steuerfedern und eine einheitlich hellbraune Körperunterseite.
Die Finkenlerche ist ein endemischer Standvogel der Südafrikanischen Republik. Sie kommt hier nur im Süden von Mpumalanga und im Osten der Provinz Freestate vor. Die Finkenlerche ist im gesamten Verbreitungsgebiet eine seltene Art, die IUCN schätzt den globalen Bestand auf nur 1500 bis 5000 geschlechtsreife Individuen. Das Verbreitungsgebiet ist maximal 43.000 Quadratkilometer groß. Durch Lebensraumverlust gehen die Bestände zurück und die IUCN hält es für möglich, dass sie in Teilen ihres früheren Verbreitungsgebietes ausgestorben ist.[3]
Die Finkenlerche kommt nur auf stark beweidetem Grasland auf Hochebenen vor. Dieses Grasland hat typischerweise schwarze Lehmböden. Sie meidet Täler mit hohem Gras, angesätes Grasland, sowie kahle steinige Lebensräume.
Die Finkenlerche frisst Insekten und nur in geringem Maße auch Samen.[2] Nestlinge werden von den Elternvögeln ausschließlich mit Insekten gefüttert.[1]
Die Brutzeit fällt in den Zeitraum November bis Dezember.[5] Wie alle Lerchen ist auch die Finkenlerche ein Bodenbrüter. Das Nest ist ein typisches Lerchennest, das zwischen Grasbüscheln errichtet wird. Der Innennapf ist gelegentlich mit Schafwolle ausgefüttert.[5] In geeigneten Lebensräumen stehen die einzelnen Nester gelegentlich nicht mehr als 50 Meter auseinander.[1] Das Gelege besteht aus zwei bis drei Eiern. Das Frischvollgewicht beträgt 2,08 Gramm.[5]
Die Finkenlerche (Spizocorys fringillaris) ist eine kleine Art aus der Familie der Lerchen mit einem finkenähnlichen Schnabel. Es ist eine kompakt gebaute Lerche mit einer auffälligen Strichelung auf der Körperoberseite. Ihr vergleichsweise kleines Verbreitungsgebiet liegt Süden Afrikas. Es werden keine Unterarten unterschieden.
Die IUCN stuft die Art als stark gefährdet (endangered) ein.
Die Art wird gelegentlich in eine eigene Gattung Botha gestellt, genetische Untersuchungen haben jedoch die Verwandtschaft mit den anderen Arten der Gattung Spizocorys bestätigt.
Botha's lark (Spizocorys fringillaris) is a species of lark in the family Alaudidae.
It is endemic to South Africa. Its natural habitats are subtropical or tropical high-altitude grassland and pastureland. It is threatened by habitat loss.
Botha's lark was originally placed in the genus Alauda. Formerly, some authorities have classified it within either the genus Calandrella or the monotypic genus Botha. An alternate species name of difficilis has also been used to describe Botha's lark.[2][3]
The diet of Botha's lark includes seeds and insects, including beetles and moths.[4]
Botha's lark (Spizocorys fringillaris) is a species of lark in the family Alaudidae.
It is endemic to South Africa. Its natural habitats are subtropical or tropical high-altitude grassland and pastureland. It is threatened by habitat loss.
La alondra de Botha (Spizocorys fringillaris)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Alaudidae endémica de Sudáfrica. Mide entre 12 a 13 cm, por lo que se la considera de las alondras más pequeñas.
Es endémica del noreste de Sudáfrica. Su hábitat natural son los pastizales y praderas subtropicales con un suelo arcilloso negro, estas ecorregiones son conocidas como "Praderas Highveld de arcilla húmeda". Es considerada una especie en peligro de extinción.[3]
Al igual del resto de las alondras, la alondra de Botha se alimenta de insectos y semillas, esta especie utiliza principalmente sus garras para escarbar en el suelo y descubrir sus alimentos.
Al igual que el resto de las alondras de la familia Alaudidae comparten también sus cantos extravagantes y paradas nupciales que suelen incluir llamativas luchas. Anidan en el suelo, donde ponen de dos a seis huevos moteados. Como muchos otros pájaros o aves diurnas, tiene un reloj biológico marcadamente matutino, por lo que inicia la actividad diaria al percibir la primera claridad del día y la da por terminada a la primera señal del ocaso.
La alondra de Botha (Spizocorys fringillaris) es una especie de ave paseriforme de la familia Alaudidae endémica de Sudáfrica. Mide entre 12 a 13 cm, por lo que se la considera de las alondras más pequeñas.
Spizocorys fringillaris Spizocorys generoko animalia da. Hegaztien barruko Alaudidae familian sailkatua dago.
Spizocorys fringillaris Spizocorys generoko animalia da. Hegaztien barruko Alaudidae familian sailkatua dago.
Laidunkiuru (Spizocorys fringillaris) on etelä-afrikkalainen varpuslintu. Sen elinympäristö käsittää Mpumalangan eteläosan ja Free Staten itäosat. Populaation koko on 1 500–5 000 yksilöä. Karl Jakob Sundevall kuvaili lajin holotyypin Leeuspruitista, Vredevortista, Etelä-Afrikan Free Statesta 1850.[2]
Laidunkiuru (Spizocorys fringillaris) on etelä-afrikkalainen varpuslintu. Sen elinympäristö käsittää Mpumalangan eteläosan ja Free Staten itäosat. Populaation koko on 1 500–5 000 yksilöä. Karl Jakob Sundevall kuvaili lajin holotyypin Leeuspruitista, Vredevortista, Etelä-Afrikan Free Statesta 1850.
Spizocorys fringillaris
L'Alouette de Botha (Spizocorys fringillaris) est une espèce d'oiseaux. Comme toutes les alouettes elle appartient à la famille des Alaudidae. Cette espèce est endémique d'Afrique du Sud.
Elle mesure 12 à 13 cm[1].
Elle est endémique d'Afrique du Sud. Elle vit dans les prairies, souvent avec un sol d'argile noire, écorégion connue sous le nom de "Prairie humide d'argile de Highveld" (Moist Clay Highveld Grassland)[1].
Spizocorys fringillaris
L'Alouette de Botha (Spizocorys fringillaris) est une espèce d'oiseaux. Comme toutes les alouettes elle appartient à la famille des Alaudidae. Cette espèce est endémique d'Afrique du Sud.
De Botha's leeuwerik (Spizocorys fringillaris) is een zangvogel uit de familie Alaudidae (leeuweriken).
Deze soort is endemisch in noordoostelijk Zuid-Afrika.
De Botha's leeuwerik (Spizocorys fringillaris) is een zangvogel uit de familie Alaudidae (leeuweriken).
Astrildlerke (Spizocorys fringillaris) er en fugl i slekten Spizocorys i lerkefamilien.
Den forekommer i det nordøstlige Sør-Afrika. Arten foretrekker veldrenert kortvokst gressmark på leirholdig grunn i høylandsområder, som beites så hardt at det får innslag av barmark. Er ofte å se i områder der det beiter kveg. Unngår høyt gress, steingrunn og dårlig drenert mark.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Astrildlerke (Spizocorys fringillaris) er en fugl i slekten Spizocorys i lerkefamilien.
Skowrończyk łuszczakowaty (Spizocorys fringillaris) – gatunek małego ptaka z rodziny skowronkowatych (Alaudidae). Występuje endemicznie w północno-wschodniej RPA. Zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał Carl Jakob Sundevall w 1850. Nadał mu nazwę gatunkową Alauda fringillaris. Holotyp pochodził z Leeuspruit w prowincji Wolne Państwo (RPA)[3]. Przejściowo włączany do wyróżnionego przez G. E. Shelleya rodzaju Botha[5]. Obecnie akceptowany pod nazwą Spizocorys fringillaris. Gatunek monotypowy[3].
Proponowana nazwa rodzajowa Botha pochodzi od postaci Louisa Botha[6]. Angielska nazwa tego ptaka brzmi „Botha’s Lark”[3] – dosł. skowronek Bothy. Epitet gatunkowy fringillaris bierze się od łacińskiego słowa fringilla – zięba[3].
Długość ciała wynosi 13–14 cm[3]; z tego blisko 15 mm przypada na dziób, a 63 mm na ogon. Skrzydło mierzy około 79 mm, a skok – 22 mm[2]. Ogółem wierzch ciała brązowoszary, miejscami z domieszką żółtobrązowego. Na piórach widoczne płowoszare krawędzie. Pokrywy skrzydłowe matowobrązowe, mają cienkie, żółtobrązowe obrzeżenia; większe pokrywy mają krawędzie rdzawe, cecha widoczna szczególnie na końcach piór. Lotki ciemnobrązowe; w przypadku lotek I rzędu występują rdzawe obrzeżenia, węższe bliżej końca. Lotki II rzędu na końcu żółtobrązowe, szarawe. Niższa część grzbietu, kuper i pokrywy nadogonowe w wypłowiałym odcieniu brązu, posiadają szarawe, żółtobrązowe krawędzie. Sterówki ciemnobrązowe, środkowa para jaśniejsza z wyraźną matowożółtą krawędzią; przedostatnia para posiada białe chorągiewki zewnętrzne, ostatnia posiada białe nasady piór, na których białe pole ciągnie się ukosem przez ponad połowę pióra. Kantarek i brew piaskowopłowe. Rdzawe pokrywy uszne są pokryte przez brązowe plamki, zwłaszcza bliżej tułowia. Policzki, gardło i boki szyi płowobiałe. Pozostała część spodu ciała płowokremowa, na piersi – gdzie występują gęste, brązowe plamki – nieznacznie izabelowata. Pokrywy podskrzydłowe izabelowate z kilkoma brązowymi plamkami nieopodal kości śródręcza. Dziób o barwie rogu, nogi brązowawe (w oryginale jako kolor sjeny), tęczówka orzechowa[2].
Skowrończyk łuszczakowaty jest gatunkiem endemicznym północno-wschodniej Republiki Południowej Afryki. Występuje we wschodniej części prowincji Wolne Państwo i części południowej[7] prowincji Mpumalanga[3]. BirdLife International szacuje ten obszar na 42 800 km²[7].
S. fringillaris zasiedla wyżynne łąki o krótkich trawach, zwykle na czarnych glebach gliniastych[7]; preferuje te z intensywnym wypasem zwierząt[3]. Unika obszarów ze słabym nawodnieniem, wysokich traw na dnach dolin, pastwisk z bujną roślinnością, obszarów skalistych oraz upraw[8]. W skład pożywienia wchodzą nasiona oraz owady – chrząszcze, prostoskrzydłe i ćmy. Poszukuje ich na ziemi, żwawo poruszając się i zbierając zdobycz z gleby; niekiedy poluje w powietrzu[8].
Okres lęgowy trwa od października[8] do stycznia[3][8]. Gatunek monogamiczny, gniazduje samotnie. Niekiedy odległość między gniazdami mniejsza od 50 m[3]. Są to konstrukcje w postaci kubeczka z suchej trawy, wyściełane cienkimi źdźbłami, włosiem i piórami. Zwykle umieszczone w zagłębieniu między kępami traw, pod krzewem lub pod osłoną owczych odchodów. W zniesieniu dwa jaja. Wysiadują je oba ptaki z pary przez blisko 13 dni. Młode karmione są owadami. Opuszczają gniazdo po 11–15 dniach[8].
W latach 70. XX w. gatunek uznawany za zbyt słabo zbadany, by określić jego zagrożenie, niemniej na tyle rzadki, by być włączonym na listę południowoafrykańskich gatunków ptaków wymagających ochrony, wówczas liczącą wraz z nim 101 pozycji[5]. IUCN klasyfikuje gatunek jako zagrożony wyginięciem (EN, Endangered) od roku 2000; wcześniej, w latach 1994 i 1996, gatunek zostawał uznany za narażony (VU, Vulnerable). Populacja ma prawdopodobnie trend spadkowy i według szacunków BirdLife International liczy nie więcej, niż 3300 dorosłych osobników. Za przerzedzanie populacji odpowiada niszczenie środowiska; wskutek rolnictwa zniszczono 80% obszarów, na których potencjalnie mógłby występować skowrończyk łuszczakowaty; ponadto zagraża mu rozwój górnictwa. Za utraty lęgów odpowiadają głównie mangusty, węże oraz gryzonie[7].
Skowrończyk łuszczakowaty (Spizocorys fringillaris) – gatunek małego ptaka z rodziny skowronkowatych (Alaudidae). Występuje endemicznie w północno-wschodniej RPA. Zagrożony wyginięciem.
Spizocorys fringillaris é uma espécie de cotovia da família Alaudidae endémica da África do Sul. Seus habitats naturais são campos rupestres subtropicais ou tropicais e pastagens. Está ameaçada por perda de habitat.
Spizocorys fringillaris é uma espécie de cotovia da família Alaudidae endémica da África do Sul. Seus habitats naturais são campos rupestres subtropicais ou tropicais e pastagens. Está ameaçada por perda de habitat.
Bothalärka[2] (Spizocorys fringillaris) är en fågel i familjen lärkor inom ordningen tättingar.[3] Fågeln förekommer i nordöstra Sydafrika (södra Mpumalanga och östra Fristatsprovinsen.[3] IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.[1]
Wikispecies har information om Spizocorys fringillaris.
Bothalärka (Spizocorys fringillaris) är en fågel i familjen lärkor inom ordningen tättingar. Fågeln förekommer i nordöstra Sydafrika (södra Mpumalanga och östra Fristatsprovinsen. IUCN kategoriserar arten som starkt hotad.
Spizocorys fringillaris là một loài chim trong họ Alaudidae.[1]
博氏沙百灵（学名：Spizocorys fringillaris），是百灵科沙百灵属的一种，为南非的特有种。全球活动范围约为42,900平方千米。该物种的保护状况被评为濒危。
博氏沙百灵的平均体重约为19.2克。栖息地包括亚热带或热带的高海拔草原和牧草地。
