عصفور الدوري المغرد

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Melospiza melodia ye una especie d'ave emberízida presente nuna vasta porción d'América del Norte. Dalgunes de les sos numberoses subespecies son migratories.

Ye un gorrión d'ente 12 y 17 cm de llargor, dependiendo de la población. Ye de color pardu acoloratáu, col llombu rayáu con escuru, y pechu y banduyu blancos bien rayaos de pardu escuru; les rayes converxen nun llurdiu central nel pechu. La cara ye gris con pardu, con una corona acoloratada y una raya supraocular clara. La tonalidá de la coloración varia llargamente. La cola ye relativamente llarga y de punta arrondada, y ye llevantada al volar y al correr.

Ye bien paecíu a les otres dos especies de la so xéneru, pero'l gorrión de Lincoln (M. lincolnii) tien un patrón de coloración distinta na cara, y la so cola ye más curtia; y el gorrión coronirrufo pantanero (M. xeorxana) ye de cola ahorquillada y presenta pequeños llurdios mariellos na cara.

Anque son aves xeneralistas, prefieren árees arbustives y marismas, incluyendo les d'agua salao, n'Alaska, Canadá y los Estaos Xuníos. Tamién lleguen a árees habitaes por humanos, como xardinos, campos de cultivu, árees urbanes y a lo llargo de los caminos. Forrajean nel suelu, ente los parrotales, o n'agües someres, corriendo rápido. El so alimentu consiste principalmente d'inseutos y granes. Les poblaciones de les marismas tamién comen pequeños crustáceos.

Les aves norteñas migren escontra'l sur de los Estaos Xuníos y al norte de Méxicu. Nesti últimu país hai poblaciones residentes llargamente distribuyíes qu'habiten inclusive les grandes ciudaes.

El cantar del machu ye de gran variación, con notes musicales y runfíos. El so llamáu ye un chep nasal. Añeren nun llugar semioculto, nel suelu, nun parrotal o sobre un árbol. La fema pon ente 3 y 5 güevos llixeramente verdosos con llurdios marrones. Los sos niales son vulnerables al parasitismu de puesta pol tordu cabecicafé (Molothrus ater). Los gorriones melódicos reconocen a los tordos y atacar cuando s'averen a los sos niales.

Notes

Referencies

• Peterson, Roger Tory, y Edward L. Chalif. 2008. Aves de Méxicu. Guía de campu. Editorial Diana, Méxicu. ISBN 978-968-13-3207-5
• Sada, A.M.; Phillips, R., y Ramos, M.A. 1984. Nomes en castellán pa les aves mexicanes. Publicación de Divulgación Non. 17. Institutu Nacional d'Investigaciones sobre Recursos Bióticos. Méxicu. Citáu por Peterson y Chalif (2008).

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Melospiza melodia.

Ar brean kaner (liester : breaned kaner)^[1] a zo ur spesad golvaneged, Melospiza melodia an anv skiantel anezhañ.

Anvet e voe Fringilla melodia (kentanv) da gentañ-penn (e 1810) gant an evnoniour skosat-stadunanat Alexander Wilson (1766-1813).

Doareoù pennañ

Melospiza melodia.

Boued

Annez

Bevañ a ra ar pevar isspesad warn-ugent (24) anezhañ e Norzhamerika^[2].

Liammoù diavaez

• (en) Melospiza melodia war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Melospiza melodia war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Daveennoù

Muioc'h a restroù diwar-benn

Brean kaner

a vo kavet e Wikimedia Commons.

El pardal melòdic^[1] (Melospiza melodia) és un ocell de la família dels emberízids (Emberizidae) que habita zones arbustives o de matoll, generalment a prop de l'aigua, de la zona Neàrtica, a les Aleutianes, sud d'Alaska, Canadà, Estats Units i zones limítrofes de Mèxic.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Bras persain (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: breision persain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Melospiza melodia; yr enw Saesneg arno yw Song sparrow. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. melodia, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.

Teulu

Mae'r bras persain yn perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Sangspurv (latin: Melospiza melodia) er en spurvefugl, der lever i Nordamerika.

Noter

• Netfugl.dk
• Avibase - the world bird database

Verbreitung der Singammer:
gelb:Brutgebiet
grün:Vorkommen als Standvogel
blau:Überwinterungsgebiet

Eine Singammer im Refuge d'oiseaux de Nicolet in Québec

Die Singammer (Melospiza melodia) ist eine nordamerikanische Singvogelart, die sich in 31 Unterarten unterteilt.

Merkmale

Der Vogel ist an der Oberseite braun mit dunklen Streifen am Rücken und an der Unterseite weiß mit dunkler Sprenkelung und einem dunklen Fleck auf der Brust. Er hat eine braune Haube und einen langen braunen Schwanz. Die verschiedenen Unterarten weichen in der Färbung voneinander ab. Der melodiöse und komplexe Gesang dient zur Revierverteidigung und zum Anlocken des Weibchens.

Vorkommen

Der Vogel lebt in Gebüschen und Dickichten in Wassernähe, in Sümpfen und Salzmarschen in weiten Teilen von Kanada, der USA und dem nördlichen Mexiko. Die Vögel aus dem nördlichen Verbreitungsgebiet ziehen in der kalten Jahreszeit bis nach Mexiko. Aus Norwegen und Großbritannien wurden wenige Sichtungen berichtet. Die Santa-Barbara-Singammer war auf der Insel Santa Barbara Island vor Kalifornien endemisch und gilt inzwischen als ausgestorben.

Verhalten

Dieser Vogel sucht am Boden, im Gestrüpp oder im seichten Wasser nach Insekten und Samen. In Salzmarschen ergänzen Krustentiere die Nahrung.

Fortpflanzung

Das Weibchen baut ein Schalennest aus Gras und Stängeln am Boden im Dickicht und bebrütet drei bis fünf Eier etwa zwei Wochen lang. Das Männchen hilft bei der Aufzucht der Jungen, die nach zwei Wochen flügge werden, und versorgt die Jungvögel noch etwas länger, während das Weibchen nochmals brütet. Selbst drei Bruten in einem Jahr sind nicht ungewöhnlich.

Unterarten

Es sind vierundzwanzig Unterarten anerkannt:^[1]

• Melospiza melodia maxima Gabrielson & Lincoln, 1951^[2] kommt auf den westlichen Aleuten vor.
• Melospiza melodia sanaka McGregor, 1900^[3] ist auf den östlichen Aleuten und an der Spitze der Alaska-Halbinsel verbreitet.
• Melospiza melodia insignis Baird, SF, 1869^[4] kommt auf Kodiak Island und dem östlichen Gebiet des der Alaska-Halbinsel vor.
• Melospiza melodia kenaiensis Ridgway, 1900^[5] ist an den Küsten Alaskas verbreitet.
• Melospiza melodia caurina Ridgway, 1899^[6] ist an den Küsten des südöstlichen Teils Alaskas verbreitet.
• Melospiza melodia rufina (Bonaparte, 1850)^[7] kommt auf den Inseln südöstlich von Alaska und im westlichen Kanada vor.
• Melospiza melodia merrilli Brewster, 1896^[8] ist im östlichen Teil British Columbias bis in den südöstlichen Teil Washingtons, den nordöstlichen Teil Kaliforniens und das nördliche Gebiet Nevadas verbreitet.
• Melospiza melodia morphna Oberholser, 1899^[9] kommt im zentralen sowie südwestlichen Teil British Columbias bis ins nordwestliche Oregon vor.
• Melospiza melodia cleonensis McGregor, 1899^[10] ist vom südwestlichen Oregon bis ins nordwestliche Kalifornien verbreitet.
• Melospiza melodia gouldii Baird, SF, 1858^[11] ist an der Mittelküste Kaliforniens mit Ausnahme der San Francisco Bay Area und auf Santa Cruz Island verbreitet.
• Melospiza melodia samuelsis (Baird, SF, 1858)^[12] kommt in der Bucht von San Pablo und dem nördlichen Teil der San Francisco Bay Area vor.
• Melospiza melodia maxillaris Grinnell, 1909^[13] ist in der Suisun Bay verbreitet.
• Melospiza melodia pusillula Ridgway, 1899^[14] kommt im südlichen Teil der San Francisco Bay Area vor.
• Melospiza melodia graminea Townsend, CH, 1890^[15] ist auf den Kanalinseln und den Islas Coronado verbreitet.
• Melospiza melodia heermanni Baird, SF, 1858^[16] kommt im zentralen und südwestlichen Kalifornien sowie dem nördlichen Niederkalifornien vor.
• Melospiza melodia rivularis Bryant, WE, 1888^[17] ist im südlichen Niederkalifornien verbreitet.
• Melospiza melodia fallax (Baird, SF, 1854)^[18] kommt im südlichen Nevada, südlichen Utah, in Arizona und nordwestlichenw Mexiko vor.
• Melospiza melodia goldmani Nelson, 1899^[19] ist im nordwestlichen bis ins westliche zentrale Mexiko verbreitet.
• Melospiza melodia mexicana Ridgway, 1874^[20] ist im südlichen zentralen Mexiko verbreitet.
• Melospiza melodia villai Phillips, AR & Dickerman, 1957^[21] kommt in Zentralmexiko vor.
• Melospiza melodia adusta Nelson, 1899^[22] ist im westlichen zentralen Mexiko verbreitet.
• Melospiza melodia montana Henshaw, 1884^[23] kommt im westlichen zentralen Gebiet der USA vor.
• Melospiza melodia melodia (Wilson, A, 1810)^[24] ist vom südlichen zentralen und südlichen östlichen Teil Kanadas bis ins südöstliche Gebiet der USA mit Ausnahme der Atlantikküste verbreitet.
• Melospiza melodia atlantica Todd, 1924^[25] ist an der Küste des östlichen zentralen Teils der USA verbreitet.

Literatur

• Colin Harrison & Alan Greensmith: Vögel. Dorling Kindersley Limited, London 1993, 2000, ISBN 3-831-00785-3
• Bryan Richard: Vögel. Parragon, Bath, ISBN 1-405-45506-3
• Spencer Fullerton Baird: Descriptions of New Birds collected between Albuquerque, N. M., and San Francisco, California, during the Winter of 1853-54, by Dr. C.B.R. Kennerly and H.B. Mollhausen, naturalists attached to the survey of Pacific R.R. Route, under Lt. A. W. Whipple. In: Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia. Band 7, 1854, S. 118–120 (biodiversitylibrary.org).
• Spencer Fullerton Baird in Spencer Fullerton Baird John Cassin, George Newbold Lawrence: Reports of explorations and surveys, to ascertain the most practicable and economical route for a railroad from the Mississippi River to the Pacific Ocean. Made under the direction of the Secretary of War, 19 1853-6. according to acts of congress of March 3, 1853, Mai 31, 1854, and August 5, 1854. Band 9. A. O. P. Nicholson, Printer, Washington 1858 (biodiversitylibrary.org – a).
• Spencer Fullerton Baird: Dr. Abbot read a description of a new sparrow collected by Mr. Samuels in California, and described by S. F. Baird, Esq., of the Smithsonian Institute, as follows. In: Proceedings of the Boston Society of Natural History. Band 6, 1858, S. 379–380 (biodiversitylibrary.org – b).
• Spencer Fullerton Baird: On Additions to the Bird-Fauna of North America, made by the Scientific Corps of Russo-American Telegraph Expedition. In: Transactions of the Chicago Academy of Sciences. Band 1, 1869, S. 311–325 (englisch, babel.hathitrust.org [PDF; 433 kB]).
• Charles Lucien Jules Laurent Bonaparte: Conspectus generum avium. Band 1. E. J. Brill, Leiden 1850 (biodiversitylibrary.org).
• William Brewster: Descriptions of a New Warbler and a New Song Sparrow. In: The Auk. Band 13, Nr. 1, 1896, S. 44–47 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 167 kB]).
• Walter E. Bryant: Description of a new Subspecies of Song Sparrow from Lower California, Mexico. In: Proceedings of the California Academy of Sciences (= Second Series). Band 1, 1888, S. 197–200 (biodiversitylibrary.org).
• Ira Noel Gabrielson, Frederick Charles Lincoln: The Races of Song Sparrows in Alaska. In: The Condor. Band 53, Nr. 5, 1951, S. 250–255 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 433 kB]).
• Joseph Grinnell: Three new song sparrows from California. In: University of California publications in zoology. Band 5, Nr. 3, 9. April 1909, S. 265–269 (biodiversitylibrary.org).
• Henry Wetherbee Henshaw: Description of a New Song Sparrow from the Southern Border of the United States. In: The Auk. Band 1, Nr. 3, 1884, S. 223–224 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 92 kB]).
• Richard Crittenden McGregor: New Alaska Birds. In: Bulletin of the Cooper Ornithological Club. Band 1, Nr. 5, 1899, S. 87–88 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 171 kB]).
• Richard Crittenden McGregor: New Alaska Birds. In: The Condor. Band 3, Nr. 1, 1900, S. 8 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 46 kB] 1901).
• Edward William Nelson: Descriptions of New Birds from Mexico. In: The Auk. Band 16, Nr. 1, 1899, S. 25–31 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 266 kB]).
• Alexander Wilson: American Ornithology or, the Natural History of the Birds of the United States: Illustrated with Plates Engraved and Colored from Original Drawings taken from Nature. Band 2. Bradford and Inskeep, Philadelphia 1810 (biodiversitylibrary.org).
• Robert Ridgway: A history of North American birds. Little Brown, Boston 1874 (biodiversitylibrary.org).
• Robert Ridgway: New Species, etc., of American Birds. -- III. Fringillid[ae] (Continued). In: The Auk. Band 16, Nr. 1, 1899, S. 35–37 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 126 kB]).
• Robert Ridgway: New Species, Etc., of American Birds. -- VI. Fringillid[Ae] (Supplement). In: The Auk. Band 17, Nr. 1, 1900, S. 29–30 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 76 kB]).
• Walter Edmond Clyde Todd: A New Song Sparrow from Virginia. In: The Auk. Band 41, Nr. 1, 1924, S. 147–148 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 96 kB]).
• Charles Haskins Townsend: Scientific results of explorations by the U. S. Fish Commission steamer Albatross. No. XIV..Birds from the coasts of western North America and adjacent islands, collected in 1888-89, with descriptions of new species. In: Proceedings of the United States National Museum. Band 13, 1890, S. 131–142 (biodiversitylibrary.org).
• Harry Church Oberholser: The Names of the Song Sparrows. In: The Auk. Band 16, Nr. 2, 1899, S. 182–183 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 100 kB]).
• Allan Robert Phillips, Robert William Dickerman: Notes on the Song Sparrows of the Mexican Plateau. In: The Auk. Band 74, Nr. 3, 1957, S. 376–382 (englisch, sora.unm.edu [PDF; 376 kB]).

Einzelnachweise

The song sparrow (Melospiza melodia) is a medium-sized New World sparrow. Among the native sparrows in North America, it is easily one of the most abundant, variable and adaptable species.

Description

Song sparrow in coastal Marin County, California

Adult song sparrows have brown upperparts with dark streaks on the back and are white underneath with dark streaking and a dark brown spot in the middle of the breast. They have a brown cap and a long brown rounded tail. Their face is gray with a brown streak through each eye. They are highly variable in size across numerous subspecies (for subspecies details, see below). The body length ranges from 11 to 18 cm (4.3 to 7.1 in) and wingspan can range from 18 to 25.4 cm (7.1 to 10.0 in).^[2][3] Body mass ranges from 11.9 to 53 g (0.42 to 1.87 oz).^[4] The average of all races is 32 g (1.1 oz) but the widespread nominate subspecies (M. m. melodia) weighs only about 22 g (0.78 oz) on average. The maximum lifespan in the wild is 11.3 years.^[5] The eggs of the song sparrow are brown with greenish-white spots. Females lay three to five eggs per clutch, with an average incubation time of 13–15 days before hatching.

In the field, they are most easily confused with the Lincoln's sparrow and the Savannah sparrow. The former can be recognized by its shorter, grayer tail and the differently-patterned head, the brown cheeks forming a clear-cut angular patch. The Savannah sparrow has a forked tail and yellowish flecks on the face when seen up close.

Distribution and life history

Though a habitat generalist, the song sparrow favors brushland and marshes, including salt marshes across most of Canada and the United States. They also thrive in human dominated areas such as in suburbs, agricultural fields, and along roadsides. Permanent residents of the southern half of their range, northern populations of the song sparrow migrate to the southern United States or Mexico during winter and intermingle with the native, non-migratory population. The song sparrow is a very rare vagrant to western Europe, with a few recorded in Great Britain and Norway.

These birds forage on the ground, in shrubs or in very shallow water. They mainly eat insects and seeds. Birds in salt marshes may also eat small crustaceans. They nest either in a sheltered location on the ground or in trees or shrubs. Song sparrows with areas of shrub cover in their territory, away from the intertidal coastline, have greater over-winter survival, as well as higher reproductive success.^[6]

Physiology

The song sparrow has been the subject of several studies detailing the physiological reactions of bird species to conditions such as daylight length and differing climatic conditions. Most birds gain mass in their reproductive organs in response to some signal, either internal or external as the breeding season approaches. The exact source of this signal varies from species to species - for some, it is an endogenous process separate from environmental cues, while other species require extensive external signals of changing daylight length and temperature before beginning to increase the mass of their reproductive organs. Male specimens of M. melodia gain significant testicular mass in response both to changes in the daily photoperiod and as a result of endogenous chemical signals.^[7] Females also undergo significant ovarian growth in response to both photo-period and endogenous signals. Hormone levels in both males and females fluctuate throughout the breeding season, having very high levels in March and late April and then declining until May.^[8] These studies suggest that there are multiple factors at work that influence when and how the song sparrow breeds other than just increasing day length.

Due to the myriad subspecies of the song sparrow and the extremely varied climate of southern California, where many of these subspecies make their homes, physiological studies were undertaken to determine how climatic conditions and local environment influenced the bill size of M. melodia subspecies. The bill of a bird is highly important for thermoregulation as the bare surface area makes a perfect place to radiate excess heat or absorb solar energy to maintain homeostasis.^[9] Knowing this, comparisons of bill length between individual song sparrows collected in different habitats were made with regard to the primary habitat type or microclimate that they were collected in. Larger beaked subspecies were strongly correlated with hotter microclimates - a correlation that follows from the conditions of Allen's Rule.^[10]

Song

A song sparrow singing in Delaware, USA

The sparrow species derives its name from its colorful repertoire of songs. Enthusiasts report that one of the songs heard often in suburban locations closely resembles the opening four notes of Ludwig van Beethoven's Symphony No. 5. The male uses a fairly complex song to declare ownership of its territory and attract females.

Singing itself consists of a combination of repeated notes, quickly passing isolated notes, and trills. The songs are very crisp, clear, and precise, making them easily distinguishable by human ears. A particular song is determined not only by pitch and rhythm but also by the timbre of the trills. Although one bird will know many songs—as many as 20 different tunes with as many as 1000 improvised variations on the basic theme,—unlike thrushes, the song sparrow usually repeats the same song many times before switching to a different song.

Song sparrows typically learn their songs from a handful of other birds that have neighboring territories. They are most likely to learn songs that are shared between these neighbors. Ultimately, they will choose a territory close to or replacing the birds that they have learned from. This allows the song sparrows to address their neighbors with songs shared with those neighbors. It has been demonstrated that song sparrows are able to distinguish neighbors from strangers on the basis of song, and also that females are able to distinguish (and prefer) their mate's songs from those of other neighboring birds, and they prefer songs of neighboring birds to those of strangers.^[11]

A 2022 study by Duke University also found that male song sparrows memorize a 30-minute long playlist of their songs and use that information to curate both their current playlist and the following one. The findings suggest that male song sparrows deliberately shuffle and repeat their songs possibly to keep a female's attention.^[12]

Predators and parasites

Common predators of the song sparrow include cats, hawks, and owls, however snakes, dogs, and the American kestrel are treated ambiguously, suggesting that they are less of a threat. The song sparrow recognizes enemies by both instinctual and learned patterns (including cultural learning), and adjusts its future behavior based on both its own experiences in encounters, and from watching other birds interact with the enemies. Comparisons of experiments on hand-raised birds to observation of birds in the wild suggest that the fear of owls and hawks is instinctual, but fear of cats is learned.^[13]

Song sparrows' nests are parasitized by the brown-headed cowbird. The cowbirds' eggs closely resemble song sparrows' eggs, although the cowbirds' eggs are slightly larger. Song sparrows recognize cowbirds as a threat and attack the cowbirds when they are near the nest. There is some evidence that this behavior is learned rather than instinctual.^[13] A more recent study found that the behavior of attacking female cowbirds near nests may actually attract cowbird parasitism because the female cowbirds use such behavior to identify female song sparrows that are more likely to successfully raise a cowbird chick.^[14] One study found that while cowbird parasitism did result in more nest failure, overall there were negligible effects on song sparrow populations when cowbirds were introduced to an island. The study pointed to a number of explanatory factors including song sparrows raising multiple broods, and song sparrows' abilities to raise cowbird chicks with their own.^[15]

Subspecies

The song sparrow is one of the most polytypic bird species in North America, rivaling other variable species on a global scale, such as the horned lark, the yellow wagtail, the golden whistler, and the island thrush. There have been a total of 52 subspecies named altogether, of which 25 are still recognized following a systematic morphological review.^[16] A high quality reference genome has recently been created for this species, which will allow for comprehensive genomic analyses of the differences between the several morphologically diverged subspecies.^[17]

Eastern group

Small, brownish, long-winged forms with strong black streaks.

• Melospiza melodia melodia (Wilson, 1810). The nominate subspecies. Eastern half of North American range except coastal areas south from New York State. In winter, they migrate southeastwards. Very contrasting, very light with black streaks below, and gray margins to back feathers. This population includes the forms named as M. m. juddi Bishop, 1896; M. m. acadica Thayer and Bangs, 1914; M. m. beata (non Bangs) Todd, 1930; M. m. euphonia Wetmore, 1936; M. m. callima Oberholser, 1974; and M. m. melanchra Oberholser, 1974.
• Melospiza melodia atlantica Todd, 1924. Inhabits the Atlantic Coast sand dunes and salt marshes from New York State southwards. Differs from nominate by a gray back. Includes M. m. rossignolii Bailey, 1936.
• Melospiza melodia montana Henshaw, 1884. The subspecies west of melodia to the Rocky Mountains. Some birds from the northern part of its range migrate to north-west Mexico in winter. Similar to nominate, but larger, duller coloration and more slender bill. Includes M. m. fisherella Oberholser, 1911.

Northwestern group

Large, dark, diffuse dark streaks. A study of mtDNA allozyme variation of most forms in this group concluded that they are of comparatively recent origin and that island populations are apparently derived independently from each other.^[18]

Taken near Anacortes, Washington in March, this individual is most likely M. m. morphna

Taken at Springfield, Oregon in early April, this photo probably shows M. m. cleonensis or a "phaea" hybrid

• Melospiza melodia maxima Gabrielson & Lincoln, 1951, giant song sparrow. W Aleutian Islands (Attu to Atka Island), resident. The largest subspecies, about the size of the California towhee. Very gray overall, long, diffuse streaks. Bill long and slender.
• Melospiza melodia sanaka McGregor, 1901, Aleutian song sparrow. Aleutians from Seguam Island east to Stepovak Bay, Alaska, and islands to the south of Alaskan Peninsula; resident. Similar to maxima; grayer still and bill even more slender. Includes the Semidi song sparrow, M. m. semidiensis Brooks, 1919, which may be a distinct subspecies however.^[19] Also includes the population from Amak Island^[20] named M. m. amaka Gabrielson & Lincoln, 1951 (Amak song sparrow) which was extirpated due to habitat destruction, apparently disappearing in the weeks around New Year's Eve, 1980/1981 (there were unconfirmed sightings in 1987 and 1988).
• Melospiza melodia insignis Baird, 1869, Bischoff song sparrow. Kodiak, Afognak, Sitkalidak, and Raspberry Islands, and Kukak and Katmai on Alaska Peninsula; many migrate south in winter. A darkish gray, medium-sized form.
• Melospiza melodia kenaiensis Ridgway, 1900, Kenai song sparrow. Resident; Pacific coast of Kenai Peninsula and Prince William Sound islands; some resident, some migrant. Smaller and browner than insignis.
• Melospiza melodia caurina Ridgway, 1899, Yakutat song sparrow. Northern Gulf of Alaska coast, many migrate to Pacific Northwest in winter. A smaller version of kenaiensis.
• Melospiza melodia rufina (Bonaparte, 1850), sooty song sparrow. Outer islands of Alexander Archipelago and Haida Gwaii (Queen Charlotte Islands); most are resident. A very dark, rufous, and small form. Includes M. m. kwaisa Cumming, 1933.
• Melospiza melodia morphna Oberholser, 1899. Coastal region of central British Columbia south to NW Oregon; resident. Lighter, more rufous than rufina. Previously M. m. cinerea (non Gmelin) (Audubon, 1839); M. m. phaea Fisher, 1902 are Central Oregon hybrids between this subspecies and M. m. cleonensis.
• Melospiza melodia merrilli Brewster, 1896. Occurs between the ranges of morphna and montana south to N Nevada; some migrate south in winter. Includes M. m. ingersolli McGregor, 1899 and M. m. inexspectata Riley, 1911 (Riley song sparrow; inexpectata is a common lapsus). Doubtfully distinct; intermediate between morphna and montana in appearance also and may be hybrid birds.
• Melospiza melodia cleonensis McGregor, 1899. SW Oregon west of Cascade Mountains south to NW California. Brownish-buffish, notably on the flanks; no gray on back; underside with somewhat diffuse chestnut streaks.

Cismontane California group

Small, well-marked and short-winged brownish forms. All resident, except occasional birds from upland populations.

• Melospiza melodia gouldii Baird, 1858. Coastal central California, except San Francisco Bay. A very brown and clear-marked subspecies; buffish (not light gray) fringes of upper back. M. m. santaecrucis Grinnell, 1901 are hybrids with birds from southwards and Central Valley populations.
• Melospiza melodia samuelis (Baird, 1858), San Pablo song sparrow. N San Francisco Bay and San Pablo Bay saltmarshes. A small, tiny-billed subspecies with dirty olive upperpart background.
• Melospiza melodia maxillaris Grinnell, 1909, Suisun song sparrow. Suisun Bay marshes. Dark upperparts; brown with gray mantle edges; plump bill base.
• Melospiza melodia pusillula Ridgway, 1899, Alameda song sparrow. E San Francisco Bay saltmarshes. Yellowest subspecies, paler than samuelis and clear yellow hue below.
• Melospiza melodia heermanni Baird, 1858. Central coastal California and Central Valley south to N Baja California. Similar in color to maxillaris but medium-sized mainland subspecies. Some N-S variation with birds becoming blacker on backs, local populations once separated as M. m. cooperi Ridgway, 1899 and M. m. mailliardi Grinnell, 1911. The latter, occurring around Modesto, may be distinct.
• Melospiza melodia graminea Townsend, 1890. Described from Santa Barbara Island, California Channel Islands. A smaller, pale-gray version of heermanni. Originally called Santa Barbara song sparrow; birds from the Coronado Islands were described as M. m. coronatorum Grinnell and Daggett, 1903, those from San Miguel Island as M. m. micronyx Grinnell, 1928 and those from San Clemente, Santa Rosa and Anacapa Islands as M. m. clementae Townsend, 1890. Hybrid population with heermanni on Santa Cruz Island. Extirpated on Santa Barbara (and possibly San Clemente) by feral cats, c. 1967–1970.

Southwestern group

Small, pale, streaks rufous; all resident.

• Melospiza melodia fallax (Baird, 1854), desert song sparrow. Sonoran and parts of Mojave Deserts to E Arizona. A pale ruddy desert form. Synonyms are M. m. saltonis Grinnell, 1909, M. m. virginis Marshall and Behle, 1942 and M. m. bendirei Phillips, 1943.
• Melospiza melodia rivularis Bryant, 1888. Central Baja California. Similar to fallax, lightly streaked breast and long slender bill.
• Melospiza melodia goldmani Nelson, 1899. Not yet found outside El Salto area, Sierra Madre Oriental. Dark reddish brown back with brownish streaks just as in morphna.

Mexican Plateau group

M. m. mexicana
Almoloya del Rio, Mexico

Black-spotted, white throats; all resident.

• Melospiza melodia adusta Nelson, 1899. Río Lerma drainage from Zacapú to Lake Yuriria. Bold black pattern on belly and back, clear white throat. Birds become less ruddy brown going east.
• Melospiza melodia villai Phillips and Dickerman, 1957. Headwaters of Río Lerma near Toluca. Darker and duller brown than adusta, distinctly large.
• Melospiza melodia mexicana Ridgway, 1874. Hidalgo to Puebla. Duller and paler than adusta, birds becoming grayish going south. Includes M. m. azteca Dickerman, 1963 and M. m. niceae Dickerman, 1963. "M. m. pectoralis" (ex von Müller, 1865) cannot be assigned to a known song sparrow population.
• Melospiza melodia zacapu Dickerman, 1963.

Conservation status

Seen as a whole, the song sparrow is widespread and common enough to be classified as Species of Least Concern by the IUCN. The taxa mailliardi, maxillaris, samuelis (all Category 3), pusillula (Category 2), and graminea (Category 1) are listed as Species of Special Concern in California.^[21]

References

La Kantopasero, Melospiza melodia, estas mezgranda birdospecio membro de la grupo de la Amerikaj paseroj kaj de la genro de Melospizoj en la familio de Emberizedoj.

Plenkreskuloj havas brunajn suprajn partojn kun malhela strieco en dorso kaj estas blankecaj sube kun malhela strieco kaj malhelbruna punktomakulo meze de la brusto. Ili havas brunan kronon (kun centra blankeca mallarĝa kronostrio) kaj longan brunan rondoforman voston. Ties vizaĝo estas griza kun bruna strio traokula kiu ĉirkaŭas la vangon kaj revenas al bekobazo kiel supra mustaĉa strio. La blanka gorĝo estas limigata de ambaŭflankaj mustaĉaj strizonoj. Pri subspecioj, oni rigardu sube.

En naturo ili estas facile konfuzataj kun la samgenrano la Linkolna pasero, kaj kun la Paserkulo. La unua povas esti agnoskata pro ties pli mallonga kaj griza vosto kaj diferenca kapobildo, kies brunaj vangoj formas klaran angulan makulon. La Paserkulo havas forkoforman voston kaj flavecajn punktojn en la vizaĝo se vidata de proksime.

Kvankam pri biotopo ili estas ĝeneralistaj^[1], ties preferata habitato estas arbustecaj areoj kaj marĉoj, inklude salmarĉojn, tra plej parto de Kanado kaj Usono. Ili loĝas ankaŭ ĉe homaj areoj, kiaj ĉe ĉeurboj, laŭlonge de bordoj de agrikulturaj areoj, kaj laŭlonge de ŝoseflankoj. En sudaj lokoj, ili estas la tutan jaron loĝantaj birdoj. Nordaj birdoj migras al suda Usono aŭ Meksiko, kie estas ankaŭ loka populacio de loĝantaj birdoj la tutan jaron. La Kantopasero estas tre rara vaganto en okcidentan Eŭropon, kun kelkaj vidaĵoj en Britio kaj Norvegio.

Tiuj nearktisaj birdoj manĝas surgrunde, en arbustoj aŭ en tre neprofunda akvo. Ili manĝas ĉefe insektojn kaj semojn. Birdoj de salmarĉoj povas manĝi ankaŭ malgrandajn krustulojn. Ili nestumas ĉue en ŝirmita loko surgrunda aŭ en arboj aŭ arbustoj.

Ovoj

La ino de la Kantopasero demetas 3-5 ovojn, kiuj estas brunaj kun verdecblanka punkteco.

Kanto

La masklo de tiu specio uzas sian melodian kaj tre komplikan kanton por deklari posedon de sia teritorio kaj allogi inojn.

La kanto de la Kantopasero konsistas el kombino de ripetecaj notoj, rapidaj izolecaj notoj kaj trilado. La kantoj estas tre kraka, klara kaj preciza, pro kio ili estas tre facile distingeblaj por homaj oreloj. Partikulara kanto estas determinata ne nur de tono kaj ritmo sed ankaŭ pro la tembro de la trilado. Kvankam unu birdo povas koni multajn kantojn – ĝis 20 diferencaj melodioj kun tiom multe kiom ĝis 1,000 improvizitaj variaĵoj de la baza temo -, malkiel turdoj, la Kantopasero kutime ripetas la saman kanton multajn fojojn antaŭ ŝanĝi al diferenca kanto.

Kantopaseroj tipe lernas siajn kantojn el kelkaj aliaj birdoj kiuj havas najbarajn teritoriojn. Ili plej verŝajne lernos kantojn kunhavatajn komune inter tiuj najbaroj. Krome ili elektos proksiman teritorion aŭ forigos la birdojn el kiuj ili lernis. Tio permesas la Kantopaseron adresi al siaj najbaroj per kantoj kunhavataj komune kun tiuj najbaroj. Oni pruvis, ke la Kantopaseroj kapablas distingi najbarojn el fremduloj pro la bazo de la kanto, kaj ankaŭ ke la inoj kapablas distingi (kaj preferas) la kantojn de siaj partneroj el tiuj de aliaj najbaraj birdoj, kaj ke ili preferas la kantojn de la najbarojn al tiuj de la fremduloj.

Aliaj birdoj kiaj mimedoj ne kapablas efike imiti la kanton de la Kantopasero.

Predantoj kaj parazitoj

Kantanta Kantopasero en Whitby (Ontario).

Komunaj predantoj de la Kantopasero estas katoj, akcipitroj kaj gufoj. Serpentoj, hundoj, kaj la amerika turfalko estas traktataj ambigue, sugeste, ke ili estas malpli da minaco. La Kantopasero rekonas malamikojn fare de kaj instinktaj kaj lernitaj modeloj (inklude kultura lernado), kaj alĝustas futuran kutimaron baze sur la propra sperto en trafoj, kaj el rigardi aliajn birdojn interagi kun malamikoj. Komparoj de eksperimentoj en breditaj birdoj por observado de birdoj en naturo sugestas, ke timo al gufoj aŭ akcipitroj estas instinktaj, sed timo al katoj estas lernata.^[2]

La nestoj de Kantopasero estas parazitataj de la Brunkapa molotro. La molotraj ovoj estas tre proksime similaj al tiuj de la Kantopasero, kvankam la molotraj ovoj estas iom pli grandaj. La Kantopaseroj rekonas molotrojn kiel minaco kaj atakas la molotrojn kiam ili estas ĉe nesto. Estas iome da pruvo ke tiu kutimaro estas lernita pli ol instinkta.^[2] Pli ĵusa studo trovis, ke la kutimo ataki molotrinojn ĉe nestoj povas fakte allogi molotran parazitadon ĉar la molotrinoj povas uzi tian konduton por identigi la inojn de Kantopasero plej verŝajne pretaj sukcese zorgi molotridon.^[3] Alia studo trovis ke dum molotra parazitado rezultis en plia nesta malsukceso, ĉiukaze estis neglektindaj sekvoj sur la populacioj de Kantopasero kiam oni enmetis molotrojn en insulo. Tiu studo rimarkis ke nombraj eksplikaj faktoroj inkludas ke la Kantopaseroj faras multoblajn ovodemetadojn kaj la kapabloj de Kantopasero por zorgi la molotridojn.^[4]

Subspecioj

La Kantopasero estas unu el la birdoj kun plej nombraj subspecioj en Nordameriko, kaj eĉ je tutmonda skalo estas rivalo de specioj kiaj la Montalaŭdo, la Flava motacilo, la Flavabruna paĥicefalo aŭ la Insula turdo. Oni proponis 52 subspeciojn, el kiuj 24 estas konsiderataj validaj nuntempe.^[5] Ĝi estas kompleksa specio.

Orienta grupo

Malgrandaj, brunecaj, longflugilaj formoj kun fortaj nigra strieco.

• Melospiza melodia melodia (Wilson, 1810). La nomiga subspecio. Orienta duono de Nordamerika teritorio escepte marbordajn areojn sude el Novjorkio. Vintre ili migras suden. Tre kontrastaj, tre helaj kun nigra strieco sube, kaj grizaj bordoj en nigraj plumoj. Tiu populacio inkludas la formojn nomitajn kiel M. m. juddi Bishop, 1896; M. m. acadica Thayer kaj Bangs, 1914; M. m. beata (non Bangs) Todd, 1930; M. m. euphonia Wetmore, 1936; M. m. callima Oberholser, 1974; kaj M. m. melanchra Oberholser, 1974.
• Melospiza melodia atlantica Todd, 1924. Loĝas en salmarĉoj de Atlantika marbordo el Novjorkio suden; ne migras. Diferencas el la nomiga pro griza dorso. Inkludas M. m. rossignolii Bailey, 1936.
• Melospiza melodia montana Henshaw, 1884. La okcidenta subspecio okcidente de melodia al Roka Montaro. Kelkaj birdoj el la norda parto de ties teritorioj migras al nordokcidenta Meksiko vintre. Simila al la nomiga, sed pli granda, senkolora kaj kun pli svelta beko. Inkludas M. m. fisherella Oberholser, 1911.

Nordokcidenta grupo

Grandaj, malhelaj, kun svaga malhela strieco. Studo pere de DNA ĉe plej parto de formoj en tiu grupo konkludis, ke ili estas de kompare ĵusa deveno kaj ke la insulaj populacioj ŝajne devenas sendepende unu el alia.^[6]

Ĉe Springfield (Oregono) komence de aprilo, tiu foto probable montras M. m. cleonensis aŭ hibridon kun "phaea".

• Melospiza melodia maxima Gabrielson & Lincoln, 1951, Giganta kantopasero. Okcidentaj Aleŭtoj (Attu al Insulo Atka), loĝantaj birdoj. La plej granda subspecio, grando ĉirkaŭ tiu de la Kalifornia pipilo. Tre griza supre, longa, svaga strieco. Beko longa kaj svelta.
• Melospiza melodia sanaka McGregor, 1901, Aleŭta kantopasero. Aleŭtoj el Insulo Seguam orienten al Golfo Stepovak, Alasko, kaj insuloj sude de Alaska Duoninsulo; loĝantaj birdoj. Simila al maxima; pli griza kaj beko eĉ pli svelta. Inkludas la Semidi kantopasero, M. m. semidiensis Brooks, 1919, kiu povus esti distinga subspecio tamen^[7]. Inkludas ankaŭ la populacion el Insulo Amak^[8] nome M. m. amaka Gabrielson & Lincoln, 1951 (Amaka kantopasero) kiu iĝis formortinta pro habitatodetruo, ŝajne malaperinte dum la semajnoj ĉirkaŭ jarfino de 1980/1981 (estis nekonfirmitaj vidaĵoj en 1987 kaj 1988).
• Melospiza melodia insignis Baird, 1869, Bisĉofa kantopasero. Kodiak, Afognak, Sitkalidak, kaj Insulo Raspberry, kaj Kukak kaj Katmai en Alaska Duoninsulo; povas migri suden vintre. Malhelgriza, mezgranda formo.
• Melospiza melodia kenaiensis Ridgway, 1900, Kenaja kantopasero. Loĝantaj birdoj; Pacifika marbordo de Kenaia Duoninsulo kaj insuloj de Prince William Sound; kelkaj loĝantaj birdoj, kelkaj migrantaj. Pli malgranda kaj pli bruna ol insignis.
• Melospiza melodia caurina Ridgway, 1899, Jakutata kantopasero. Norda marbordo de la Golfo de Alasko, multaj migras al Pacifika Nordokcidento vintre. Pli malgranda versio de kenaiensis.
• Melospiza melodia rufina (Bonaparte, 1850), Malhela kantopasero. Eksteraj insuloj de Aleksandra Insularo kaj Insuloj Reĝino Karlota; plej parto estas loĝantaj birdoj. Tre malhela, ruĝeca kaj malgranda formo. Inkludas M. m. kwaisa Cumming, 1933.
• Melospiza melodia morphna Oberholser, 1899. Marborda regiono de centra Brita Kolumbio suden al nordokcidenta Oregono; loĝantaj birdoj. Pli hela, pli ruĝeca ol rufina. Iam M. m. cinerea (non Gmelin) (Audubon, 1839); M. m. phaea Fisher, 1902 estas centroregonaj hibridoj inter tiu subspecio kaj M. m. cleonensis.
• Melospiza melodia merrilli Brewster, 1896. Loĝas inter la teritorioj de morphna kaj montana suden al norda Nevado; kelkaj migras suden vintre. Inkludas M. m. ingersolli McGregor, 1899 kaj M. m. inexspectata Riley, 1911 (Rileja kantopasero; inexpectata estas komuna eraro). Dubinde distinga; intermeza inter morphna kaj montana laŭ aspekto ankaŭ kaj povus esti hibridaj birdoj.
• Melospiza melodia cleonensis McGregor, 1899. Sudokcidenta Oregono okcidente de la Kaskada Montaro sude al nordokcidenta Kalifornio. Bruneca al sablokolora, ĉefe en flankoj; sen grizo en dorso; sube kun iome da svaga bruna strieco.

Cismontana Kalifornia grupo

Malgrandaj, tre markataj kaj mallongflugilaj brunecaj formoj. Ĉiuj estas loĝantaj birdoj, escepte eventualaj birdoj el populacioj de altaj teroj.

• Melospiza melodia gouldii Baird, 1858. Marborda centra Kalifornio, escepte Golfo de San-Francisko. Tre bruna kaj klare markata subspecio; sablokolorecaj (ne helgrizaj) bordoj de supra dorso. M. m. santaecrucis Grinnell, 1901 estas hibridoj kun birdoj el populacioj de suda kaj Centra Valo.
• Melospiza melodia samuelis (Baird, 1858), Sanpabla kantopasero. Salmarĉoj de norda Golfo de San-Francisko kaj Golfo San Pablo. Malgranda, fajnbeka subspecio kun makulecaj olivecaj supraj partoj.
• Melospiza melodia maxillaris Grinnell, 1909, Suisuna kantopasero. Marĉoj de Golfo Suisun. Malhelaj supraj partoj; brungrizaj dorsobordoj; diketa bekobazo.
• Melospiza melodia pusillula Ridgway, 1899, Alameda kantopasero. Salmarĉoj de orienta Golfo San Francisco. Plej flava subspecio, pli pala ol samuelis kaj klara flava nuanco sube.
• Melospiza melodia heermanni Baird, 1858. Centra marborda Kalifornio kaj Centra Valo suden al norda Baja California. Simila en koloro al maxillaris sed mezgranda kontinenta subspecio. Kelka variado nordo-sudo kun birdoj pli nigraj dorse, lokaj populacioj iam separataj kiel M. m. cooperi Ridgway, 1899 kaj M. m. mailliardi Grinnell, 1911. Tiu lasta, loĝanta ĉe Modesto, povus esti distinga.
• Melospiza melodia graminea Townsend, 1890. Priskribita el Insulo Santa Barbara, Kanalinsuloj de Kalifornio. Pli malgranda, palgriza versio de heermanni. Origine nomata Santabarbara kantopasero; birdoj el Insuloj Koronadoj estis priskribitaj kiel M. m. coronatorum Grinnell kaj Daggett, 1903, tiuj el Sanmigelinsulo kiel M. m. micronyx Grinnell, 1928 kaj tiuj el San Clemente, Santa Rosa kaj Anakapa kiel M. m. clementae Townsend, 1890. Hibrida populacio kun heermanni en Insulo Santa Cruz. Formortinta el Santa Barbara (kaj eble el San Clemente) fare de sovaĝiĝintaj katoj, ĉ. 1967-1970.

Sudokcidenta grupo

Malgrandaj, palaj, ruĝeca strieco; ĉiuj loĝantaj birdoj.

• Melospiza melodia fallax (Baird, 1854), Dezerta kantopasero. Sonora kaj partoj de Mojave-Dezerto al orienta Arizono. Palruĝeca dezerta formo. Sinonimoj estas M. m. saltonis Grinnell, 1909, M. m. virginis Marshall kaj Behle, 1942 kaj M. m. bendirei Phillips, 1943.
• Melospiza melodia rivularis Bryant, 1888. Centra Baja California. Simila al fallax, hela brustostrieco kaj longa svelta beko.
• Melospiza melodia goldmani Nelson, 1899. Ne trovata ankoraŭ for de la areo de El Salto, Orienta Patrinmontaro. Malhelruĝecbruna dorso kun bruneca strieco ĝuste kiel ĉe morphna.

Meksikebena grupo

Nigra punkteco, blankaj gorĝoj; ĉiuj loĝantaj birdoj.

• Melospiza melodia adusta Nelson, 1899. Baseno de Lermao el Zakapu al Lago Yuriria. Markata nigra bildo en ventro kaj dorso, klara blanka gorĝo. Birdoj iĝas malpli ruĝecbrunaj pli oriente.
• Melospiza melodia villai Phillips kaj Dickerman, 1957. Nasko de rivero Lermao ĉe Toluca. Pli malhela kaj pli senkolore bruna ol adusta, distinge granda.
• Melospiza melodia mexicana Ridgway, 1874. Hidalgo al Puebla. Pli senkolora kaj pli pala ol adusta, birdoj iĝas des pli grizecaj ju pli suden. Inkludas M. m. azteca Dickerman, 1963 kaj M. m. niceae Dickerman, 1963. "M. m. pectoralis" (ex von Müller, 1865) ne povas esti atribuita al konata populacio de kantopasero.

Konservostatuso

Vidata kiel tuto, la Kantopasero estas disvastigata kaj komuna kaj estas klasita kiel Specio Malplej Zorgiga fare de la IUCN. La taksonoj mailliardi, maxillaris, samuelis (ĉiuj kategorio 3), pusillula (kategorio 2) kaj graminea (kategorio 1) estas listataj kiel Specioj de Speciala Zorgo en Kalifornio.^[9]

Notoj

Referencoj

• Arcese, P.; Sogge, M.K.; Marr, A.B. & Patten, M.A. (2002): Song Sparrow (Melospiza melodia). In: Poole, A. & Gill, F.: The Birds of North America 704. The Birds of North America, Inc., Philadelphia, PA.
• Beecher, M.D.; Campbell, S.E. & Stoddard, P.K. (1994): Correlation of Song Learning and Territory Establishment Strategies in the Song Sparrow. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 91(4): 1450-1454. PDF plena teksto
• BirdLife International (2004). Melospiza melodia. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 12a Majo 2006. Malplej Zorgiga.
• California Department of Fish and Game (CDFG) (2006): California Bird Species of Special Concern.
• Gabrielson, Ira N. & Lincoln, Frederick C. (1951): The Races of Song Sparrows in Alaska. Condor 53(5): 250-255. PDF plena teksto
• Hare, M.P. & Shields, G.F. (1992): Mitochondrial-DNA variation in the polytypic Alaskan song sparrow. Auk 109(1): 126-132. PDF plena teksto
• O'Loghlen, A.L. & Beecher; M.D. (1997): Sexual preferences for mate song types in female song sparrows. Animal Behavior 53(4): 835-841. PDFplena teksto
• Patten, M.A. (2001): The roles of habitat and signalling in speciation: evidence from a contact zone of two Song Sparrow (Melospiza melodia) subspecies. Ph.D. diss., Univ. of California, Riverside.
• Pruett, Christin; Gibson, Daniel D. & Winker, Kevin (2003): Amak Island Song Sparrows (Melospiza melodia amaka) are not evolutionarily significant. Ornithological Science 3: 133–138. COI:10.2326/osj.3.133 PDF plena teksto
• Smith, J.N.M.et. al (1997): A metapopulation approach to the population biology of the Song Sparrow Melospiza melodia. Ibis 138:4, 120-128 Online publication date: 1-Jan-1997.
• Stoddard, Beecher, M.D.; Horning, C.L. & Campbell, S.E. (1991): Recognition of individual neighbors by song in the song sparrow, a species with song repertoires. Behavioral Ecology and Sociobiology 29(3): 211-215.

El gorrión cantor o chingolo cantor (Melospiza melodia) es una especie de ave de la familia Emberizidae propia de América del Norte (la CONABIO lo clasifica en la familia Passereliidae, donde se ubican a los rascadores, zacatoneros, juncos y gorriones^[2]​). Algunas de sus numerosas subespecies son migratorias. Este gorrión mide entre 12 y 17 cm de longitud. Es color pardo rojizo, su espalda es rayada con oscuro y su pecho y vientre son blancos muy rayados de pardo oscuro; las rayas convergen en una mancha central en el pecho. Su cara gris con pardo posee una corona rojiza y una raya supra-ocular clara. La tonalidad de su coloración varía ampliamente. Posee una cola relativamente larga y de punta redondeada que es levantada al volar y correr. Aunque son aves generalistas, prefieren áreas arbustivas y marismas, incluyendo las de agua salada en Alaska, Canadá y Estados Unidos. También llegan a áreas habitadas por humanos, como jardines, campos de cultivo, áreas urbanas y a lo largo de los caminos. Forrajean en el suelo, entre los arbustos o en aguas someras, corriendo rápidamente. Su alimento consiste principalmente de insectos y semillas. Las poblaciones de las marismas también comen pequeños crustáceos. Las aves norteñas migran hacia el sur de los Estados Unidos y al norte de México. En este último país hay poblaciones residentes ampliamente distribuidas que habitan incluso las grandes ciudades. Además de vivir en los estados de la región norte del país, la especie habita en los estados de la región Pacífico y de la península de Baja California; hacia el centro - sur del país se le ha encontrado en diversas áreas del Eje Neovolcánico.^[2]​ El canto del macho es de gran variación y con notas musicales y zumbidos. Su llamado es un chep nasal. Anidan en lugares semi-ocultos, en el suelo, en arbustos o sobre árboles. La hembra pone entre tres y cinco huevos ligeramente verdosos con manchas marrones. Sus nidos son vulnerables al parasitismo de puesta por el tordo cabecicafé (Molothrus ater). Los gorriones melódicos reconocen a los tordos y los atacan cuando se acercan a sus nidos. La IUCN 2019-1 clasifica a la especie en su categoría de preocupación menor.^[2]​

Notas

Referencias

• Peterson, Roger Tory, y Edward L. Chalif. 2008. Aves de México. Guía de campo. Editorial Diana, México. ISBN 978-968-13-3207-5
• Sada, A.M.; Phillips, R., y Ramos, M.A. 1984. Nombres en castellano para las aves mexicanas. Publicación de Divulgación No. 17. Instituto Nacional de Investigaciones sobre Recursos Bióticos. México. Citado por Peterson y Chalif (2008).

Txonta kantaria (Melospiza melodia) Melospiza generoko animalia da. Hegaztien barruko Emberizidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Melospiza
• Emberizidae

Laulusirkku (Melospiza melodia) on pohjoisamerikkalainen sirkkulien heimoon kuuluva varpuslintu.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on noin 14 cm, vaihteluväli 12–17 cm, siipien kärkiväli 18–24 cm ja paino 12–53 g. Lajin normaalipaino on noin 16–20 g, äärimmäisen painavat yksilöt ovat muuttomatkaa varten itsensä rasvaa täyteen keränneitä suurimman alalajin koiraita, jotka ovat hieman naaraita suurempia. Lajista tunnetaan nykyisin 24 alalajia, joten ulkonäön vaihtelu voi olla suurta.

Puvultaan tyypillinen sirkku: yläpuolelta punaruskean ja harmaan kirjava, vatsa valkoinen, rinta tummien pitkittäisjuovien kirjavoima, voimakas vaalea silmäkulmanjuova sekä tumma kurkkujuova ja vaalea poskijuova. Pyrstö on pitkähkö, pyöreäpäinen. Sukupuolet ovat saman väriset.

Laulusirkku on Amerikan yleisimpiä laululintuja, koiras laulaa lähes ympäri vuorokauden, toisinaan yölläkin. Laulu on melodista ja sama koiras voi laulaa usealla eri tavalla. Se oppii laulutapansa naapurustossa laulavilta koirailta. Laulun muoto vaihtelee esiintymisalueen eri osissa, ja eri populaatiot voidaan tunnistaa laulutyypistä. On havaittu, että naaraat suosivat sellaisia koiraita, jotka laulavat niille tutulla tavalla.

Esiintyminen

Laulusirkku on levittäytynyt pääosaan Pohjois-Amerikkaa Etelä-Alaskasta ja Aleuteilta aina Meksikon rajoille saakka. Keskellä Meksikoa lajilla on erillinen esiintymä noin 1500 kilometriä päälevinneisyysalueen eteläreunasta. Pohjoiset populaatiot ovat muuttolintuja, eteläiset paikkalintuja. Pohjoiset muuttajat talvehtivat Yhdysvaltain eteläosissa ja Meksikossa, missä on myös oma paikallinen populaatio. Muuttomatkallaan laji toisinaan harhautuu Eurooppaan, erityisesti Britteinsaarille ja Norjaan. Suomessa lajia ei ole tavattu.

Elinympäristö

Pensaikkoiset avomaat, puutarhat, pensasaidat, monenlaiset tiheiköt. Pesii mielellään lähellä vesistöä. Esiintyy sekä alavilla mailla että vuoristossa.

Lisääntyminen

Koiras puolustaa tehokkaasti noin 0,4 hehtaarin suuruista reviiriään. Laji on sosiaalinen mutta yksiavioinen. Pesä voi olla joko maassa, pensaassa tai joskus jopa matalalla puussa. Munia on 3–6. Naaras hautoo 10–14 päivää. Molemmat emot hoitavat poikasia, jotka jättävät pesän 7–14 päivän ikäisinä.

Ravinto

Pääravintona ovat erilaiset siemenet. Kesäaikaan syö pääasiassa hyönteisiä ja muita selkärangattomia. Siemenravinnon osuus kaikesta ravinnosta on 2/3.

Lähteet

• Answers.com
• All about birds
• Perrins, Christopher M. (päätoim.) 1992: Otavan lintutieto - Maailman linnut. Otava. Italia. ISBN 951-1-12001-8

Melospiza melodia

Le Bruant chanteur (Melospiza melodia) est une espèce de passereau de la famille des Passerellidae, qui vit en Amérique du Nord.

Sous-espèces

Il en existe 52 sous-espèces ce qui en fait l'une des espèces ayant le plus grand nombre de sous-espèces de l'Amérique du Nord.

Description

Mesurant 15 à 17 centimètres de long, le corps, sauf le ventre, est brun avec des filets plus sombres sur le dos. L'abdomen est clair avec quelques plumes foncées et une tache brune au milieu de la poitrine. La face est grise avec un trait foncé au niveau de l'œil.

Son chant est composé de plusieurs mélodies (5 à 15), le nombre de ces dernières étant un élément de choix pour la femelle qui désire s'accoupler. Les chants ont également un rôle de communication entre deux mâles en concurrence, pouvant signifier de l'indifférence, ou au contraire de l'agressivité vis-à-vis de l'autre (changement rapide de mélodies ou chant d'amplitude faible)^[1].

Habitat

Cet oiseau vit dans les fourrés et les buissons, en particulier dans ceux bordant les cours d'eau et les étangs, dans les lisières forestières et les grandes haies.

Alimentation

Il a un régime alimentaire essentiellement granivore. En périodes de nidification il se nourrit d'insectes et de baies

Mode de vie

Il n'est migrateur que dans les contrées les plus nordiques, là où l'hiver est trop rude. Le mâle chante inlassablement au printemps (environ 300 fois par heure), d'où son nom.

Reproduction

Son nid est une coupe d'herbes, écorces et feuilles, dissimulé dans un buisson ou de hautes herbes, où la femelle pond 3 à 5 œufs, qu'elle couve seule pendant 12 à 13 jours (même si le mâle la ravitaille, ainsi que la nichée).

Repartition

• habitat permanent
• zone de nidification
• zone d'hivernage

L'espèce niche en Amérique du Nord. Elle est accidentelle en Europe, le plus souvent en Grande-Bretagne, mais aussi en Suisse, en Norvège, en Belgique ou en Suède.

Les jeunes sont indépendants à l'âge de 4 semaines.

Notes et références

De zanggors (Melospiza melodia) is een van de vele (ca. 60) leden van de Amerikaanse gorzen. Het is niet altijd eenvoudig hen in het veld te onderscheiden. In de Lage Landen noemt men deze zangvogels meestal gorzen, maar in Amerika worden ze aangeduid met het woord sparrow dat eigenlijk mus betekent.

Kenmerken

Het uiterlijk kan nogal variëren, er zijn niet minder dan 39 ondersoorten bekend. Zanggorzen worden tussen 12 en 17 centimeter lang. Het is in het algemeen een vogel met vrij brede bruine strepen. De strepen komen op de borst samen en vormen een soort hart. De kruin is bruin met soms een dunne grijze kruinstreep. Er is een vrij brede grijzige wenkbrauwstreep en baardstreep. De laatste wordt begrensd door een bruine zoom die zich aftekent tegen een lichte keelvlek. De staart is vrij lang en afgerond en heeft een rossige kleur die in vlucht goed te zien is.

Andere Noord-Amerikaanse 'mussen' die vrij veel op deze vogel lijken, zijn de savannahgors en Lincolns gors. Ook zij hebben een soort hart op de borst, zij het wat anders van vorm. De savannahgors heeft echter meer geel in de wenkbrouwstreep en een kortere, enigszins gevorkte staart. De staart van Lincolns gors is weliswaar ook afgerond, maar duidelijk korter en grijs van kleur. De tekening van de kop is wat anders en heeft onder andere een lichte oogring.

De zanggors kan ruim 11 jaar oud worden.

Voeding

Als alle gorzen is de vogel een omnivoor. Hij leeft van insecten maar als deze niet te vinden zijn schakelt hij over op zaden.

Zang

De wat stevig klinkende zang is vrij ingewikkeld en welluidend. Trillers en klare tonen wisselen elkaar op verschillende manieren af.

Gedrag

De zanggors kan zowel als trekvogel als als standvogel leven. Als trekvogel trekt hij weg uit het noordelijk deel van zijn verspreidingsgebied (Canada) en is wintergast in de zuidelijke staten van de Verenigde Staten.

De mannetjes zijn erg territoriaal. Ze verdedigen hun territorium vooral met hun zang, maar kunnen zich ook agressiever gedragen. Ze kunnen zich ook agressief opstellen tegenover buren die andere buren bedreigen.^[2][3]

De zanggors is vooral overdag actief.

Voortplanting

Het is een voornamelijk monogame, soms polygyne vogel. Mannetjes komen voor de vrouwtjes aan op de broedplaatsen en bakenen er hun territorium af. De mannetjes maken hun aanwezigheid duidelijk door agressief gedrag en door hun gezang, vrouwtjes doen dit met hoge tonen of nasale klanken. Het vrouwtje kiest een mannetje uit. Als het vrouwtje niet in de buurt is, proberen de mannetjes ook de aandacht te trekken van andere vrouwtjes in de buurt. De vrouwtjes zijn over het algemeen trouwer.

De vrouwtjes en meeste mannetjes beginnen op hun eerste jaar met broeden. Het broedseizoen loopt van april tot augustus. De vrouwtjes maken in 5 tot 10 dagen een nest met een harde buitenkant en een zachtere binnenkant. Het wordt meestal gemaakt tussen het struikgewas of gras. Er worden 3 tot 5 eieren in gelegd. De eieren zijn ovaal, gevlekt en hebben een lichtblauwe of groenblauwe kleur. Na 12 tot 14 dagen komen de eitjes uit. Beide geslachten passen op de jongen. Na 17 dagen kunnen de jongen vliegen, na 18 tot 20 dagen vliegen ze uit.

Verspreiding en leefgebied

De vogel komt voor in open gebied en in kreupelhout bij stromend water, in vrijwel geheel Noord-Amerika in grote aantallen en is een vertrouwde verschijning overal waar wat struikgewas te vinden is, ook in de buitenwijken. Dankzij de ornithologe Margaret Morse Nice is de biologie van deze vogel een van de best bekende van Noord-Amerika.

De soort telt 24 ondersoorten:

• M. m. maxima: de westelijke Aleoeten.
• M. m. sanaka: de oostelijke Aleoeten en de top van Alaska.
• M. m. insignis: Kodiak en oostelijk Alaska.
• M. m. kenaiensis: de kust van zuidelijk Alaska.
• M. m. caurina: de kust van zuidoostelijk Alaska.
• M. m. rufina: de eilanden nabij zuidoostelijk Alaska en westelijk Canada.
• M. m. merrilli: van oostelijk Brits-Columbia (zuidwestelijk Canada) tot zuidoostelijk Washington en noordwestelijk Montana.
• M. m. morphna: centraal en zuidwestelijk Brits-Columbia tot noordwestelijk Oregon.
• M. m. cleonensis: zuidwestelijk Oregon en noordwestelijk Californië.
• M. m. gouldii: de centrale kust van Californië (behalve de Baai van San Francisco), Santa Cruz.
• M. m. samuelis: San Pablo Bay en de noordelijk Baai van San Francisco (de centrale kust van Californië).
• M. m. maxillaris: Suisun Bay (de centrale kust van Californië).
• M. m. pusillula: de zuidelijk Baai van San Francisco (de centrale kust van Californië).
• M. m. graminea: Channeleilanden (nabij zuidwestelijk Californië) en Los Coronatos (nabij noordwestelijk Mexico).
• M. m. heermanni: centraal en zuidwestelijk Californië, noordelijk Baja California.
• M. m. rivularis: zuidelijk Baja California (noordwestelijk Mexico).
• M. m. fallax: zuidelijk Nevada, zuidelijk Utah, Arizona en noordwestelijk Mexico.
• M. m. goldmani: van noordwestelijk tot het westelijke deel van Centraal-Mexico.
• M. m. mexicana: het zuidelijke deel van Centraal-Mexico.
• M. m. villai: centraal Mexico.
• M. m. adusta: het westelijke deel van Centraal-Mexico.
• M. m. montana: de westelijk-centrale Verenigde Staten.
• M. m. melodia: van het zuidelijke deel van Centraal-en zuidoostelijk Canada tot de zuidoostelijke Verenigde Staten (behalve de Atlantische kust).
• M. m. atlantica: de oostelijk-centrale kust van de Verenigde Staten.

Bronnen

• (en) Gomez, E., Melospiza melodia. Animal Diversity Web (2000). Geraadpleegd op 30 november 2010.

Referenties

Songsporv (Melospiza melodia) er ein mellomstor medlem av amerikasporvfamilien med utbreiing frå sørlegaste Alaska med Aleutane sørover til nordlegaste Mexico. Her er han av dei mest talrike fugleartane og med stor tilpassingsevne.

Skildring

██ Hekkeområde██ Både hekking og overvintring██ Overvintring

Songsporvar kan ha storleik varierande frå 12 til 17 centimeter.^[1] Dette er ein sporv med korte og avrunda venger, lang hale og spinkelt nebb. Fjørdrakta er prega av mørkt strekmønster over brunt på oversida og grått på undersidea. Han har ei smal, lys issestripe omkrinsa av mørk brune kronestriper. Ei mørk mustasjestripe ned mot sidene av brystet er markant.^[2]

Leveområdet er i opent eller halvopent område med noko vegetasjon, gjerne nær straumande vatn. Her beitar han på bakken eller nært bakken. Samansetting av føda er mest vegetabilsk i nordvest, lengre sør i meir grad leddyr.^[1]

Storleiken på populasjonen er ikkje estimert og er trudd å vere stabil. Arten er klassifisert som globalt livskraftig.^[3]

Spontant i Noreg

Det finst ein godkjent observasjon av arten i Noreg, frå Hvaler i Østfold, mai 1975.^[4] Songsporvar har dukka opp fåtalig i Storbritannia, Belgia og Nederland.^[2]

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

Commons har multimedia som gjeld: Songsporv

Sangspurv (Melospiza melodia) er en fugl. Arten er hovedsakelig utbredt i Nord-Amerika, men enkeltindivider forekommer også i Europa.

Det er registrert hele 52 underarter av sangspurv, og ikke alle underartene ser ut til å hybridisere med hverandre. Sangspurv er derved trolig et artskompleks med flere kryptiske arter. Noen av underartene utgjør en ringart rundt Sierra Nevada.^[1]

Referanser

Eksterne lenker

• (sv) sangspurv hos Dyntaxa
• (en) sangspurv i Encyclopedia of Life
• (en) sangspurv i Global Biodiversity Information Facility
• (en) sangspurv hos Fossilworks
• (en) sangspurv hos Fauna Europaea
• (en) sangspurv hos NCBI
• (en) sangspurv hos ITIS
• (en) Kategori:Melospiza melodia – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Melospiza melodia – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Melospiza melodia – detaljert informasjon på Wikispecies

Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Szarobrewka śpiewna^[4], pasówka śpiewna^[5] (Melospiza melodia) – gatunek ptaka z rodziny pasówek (Passerellidae).

Systematyka

Wyróżniono ponad dwadzieścia podgatunków M. melodia^[6][4][2]:

• M. melodia maxima – Aleuty.
• M. melodia sanaka – wschodnie Aleuty i końcowa część półwyspu Alaska.
• M. melodia insignis – Kodiak i wschodnia część półwyspu Alaska.
• M. melodia kenaiensis – wybrzeża południowej Alaski.
• M. melodia caurina – wybrzeża południowo-wschodniej Alaski.
• M. melodia rufina – szarobrewka rdzawa – wyspy południowo-wschodniej Alaski i zachodnia Kanada.
• M. melodia merrilli – wschodnia Kolumbia Brytyjska do południowo-wschodniego Waszyngtonu i północno-zachodnia Montana.
• M. melodia morphna – środkowa i południowo-zachodnia Kolumbia Brytyjska do północno-zachodniego Oregonu.
• M. melodia cleonensis – południowo-zachodni Oregon i północno-zachodnia Kalifornia.
• M. melodia gouldii – środkowe wybrzeże Kalifornii (z wyjątkiem Zatoki San Francisco), Wyspy Santa Cruz.
• M. melodia samuelis – Zatoka San Pablo i północna Zatoka San Francisco.
• M. melodia maxillaris – Zatoka Suisun.
• M. melodia pusillula – południowa Zatoka San Francisco.
• M. melodia graminea – Wyspy Normandzkie i Los Coronatos.
• M. melodia heermanni – szarobrewka kalifornijska – środkowa i południowo-zachodnia Kalifornia, północna Kalifornia Dolna.
• M. melodia rivularis – południowa Kalifornia Dolna.
• M. melodia fallax – szarobrewka pustynna – południowa Nevada, południowy Utah, Arizona i północno-zachodni Meksyk.
• M. melodia goldmani – Meksyk (północno-zachodni do zachodnio-środkowego).
• M. melodia mexicana – szarobrewka meksykańska – południowo-środkowy Meksyk.
• M. melodia villai – środkowy Meksyk.
• M. melodia adusta – zachodnio-środkowy Meksyk.
• M. melodia montana – zachodnio-środkowe USA.
• M. melodia melodia – szarobrewka śpiewna – południowo-środkowa i południowo-wschodnia Kanada do południowo-wschodniego USA.
• M. melodia atlantica – wybrzeża wschodnio-środkowego USA.

Morfologia

Długość ciała 14–18 cm. Wierzch ciała brązowy, w czarne i szare kreski; spód biały, z ciemnobrązowymi kreskami na bokach, zagęszczonymi na piersi. Ciemię brązowe, z widocznym szarym paskiem przechodzącym przez środek. Brew szeroka, szarawa; pokrywy uszne szarobrązowe. ogon długi oraz zaokrąglony. Nogi jasne. U młodych często brak kresek na piersi.

Zasięg, środowisko

Zarośla oraz obrzeża zadrzewień w północno-zachodniej, środkowej, południowo-zachodniej i południowo-wschodniej części Ameryki Północnej. Zimę spędza w środkowej i południowej części Ameryki Północnej.

Przypisy

Bibliografia

1. Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Melospiza melodia é uma ave de dimensões médias com distribuição natural na América do Norte. A espécie pertence ao género Melospiza, conhecido pelo nome comum de pardais-americanos, sendo a espécie deste grupo mais abundante, variável e adaptável.

Notas

Referênciass

• Arcese, P.; Sogge, M.K.; Marr, A.B. & Patten, M.A. (2002): Song Sparrow (Melospiza melodia). In: Poole, A. & Gill, F.: The Birds of North America 704. The Birds of North America, Inc., Philadelphia, PA.
• Beecher, M.D.; Campbell, S.E. & Stoddard, P.K. (1994): Correlation of Song Learning and Territory Establishment Strategies in the Song Sparrow. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 91(4): 1450-1454. PDF fulltext
• California Department of Fish and Game (CDFG) (2006): California Bird Species of Special Concern.
• Gabrielson, Ira N. & Lincoln, Frederick C. (1951): The Races of Song Sparrows in Alaska. Condor 53(5): 250-255. PDF fulltext
• Hare, M.P. & Shields, G.F. (1992): Mitochondrial-DNA variation in the polytypic Alaskan song sparrow. Auk 109(1): 126-132. PDF fulltext
• O'Loghlen, A.L. & Beecher; M.D. (1997): Sexual preferences for mate song types in female song sparrows. Animal Behavior 53(4): 835-841. PDF fulltext
• Patten, M.A. (2001): The roles of habitat and signalling in speciation: evidence from a contact zone of two Song Sparrow (Melospiza melodia) subspecies. Ph.D. diss., Univ. of California, Riverside.
• Pruett, Christin; Gibson, Daniel D. & Winker, Kevin (2003): Amak Island Song Sparrows (Melospiza melodia amaka) are not evolutionarily significant. Ornithological Science 3: 133–138. doi:10.2326/osj.3.133 [ligação inativa] PDF fulltext
• Smith, J.N.M.et al. (1997): A metapopulation approach to the population biology of the Song Sparrow Melospiza melodia. Ibis 138:4, 120-128 Online publication date: 1-Jan-1997.
• Stoddard, Beecher, M.D.; Horning, C.L. & Campbell, S.E. (1991): Recognition of individual neighbors by song in the song sparrow, a species with song repertoires. Behavioral Ecology and Sociobiology 29(3): 211-215.

Sångsparv^[2] (Melospiza melodia) är en medelstor brunfärgad amerikansk tätting, numera placerad i familjen amerikanska sparvar.^[3]

Kännetecken

Utseende

Sångsparven är en medelstor fältsparv som mäter 13–15 centimeter. Adulta individer har mörkstreckad brun ovansida och distinkt mörkstreckad ljus undersida med en extra tydlig mörkbrun fläck på mitten av bröstet. De har brun hjässa och en lång brun rundad stjärt. Ansiktet är grått, med tydligt brunt strupsidstreck, mustachstreck, tygel och hjässidband och med ett ljusare grått smalt centralt hjässband. Arten delas upp i en mängd underarter som skiljer sig både i storlek och dräkt, men inte i sång.

Läte

Hanen har en melodisk och ganska komplex sång som den använder för att hävda revir och för att attrahera honor. Sången består av en kombination av upprepade toner, snabba enstaka toner och drillar. Sången är klar och precis och är lätt att urskilja. Den brukar en mängd olika typer av sånger, upp till 20 olika, och med en stor mängd improviserade variationer av dessa sånger men den upprepar oftast samma sångstråf många gånger innan den byter till en annan sång.

Det vanligaste är att den unga fågeln lär sig sin sång av en handfull adulta sångsparvar som har intilliggande revir. Den lär sig lättast sånger som delas av flera fåglar i grannskapet. Till slut väljer den ett revir nära, eller övertar ett revir av, en individ som den lärt sig sången av.

Utbredning och taxonomi

Sångsparven häckar lokalt i Alaska och i Mexiko och över stora delar av Kanada, USA. De sydliga populationerna och de nordliga populationerna utmed västkusten är stannfåglar medan de nordliga inlandspopulationerna är flyttfåglar som övervintrar i södra USA och Mexiko.^[4] Den är en mycket sällsynt gäst i Västeuropa och har observerats vid några tillfällen i Storbritannien, och vid ett tillfälle vardera i Norge, Schweiz och Sverige.^[5][4]

Gult - Endast häckningsområde
Grönt - Förekommer året runt
Blått - vinterkvarter

Taxonomi

Sångsparven tillhör det lilla fältsparvssläktet Melospiza tillsammans med de två arterna lincolnsparv (M lincolnii) och träsksparv (M. georgiana). Det är en av de arter i Nordamerika som delas upp i flest underarter. 52 underarter har beskrivits, varav 26 erkänns av Clements et al. 2018:^[3]

• melodia/atlantica-gruppen
  • Melospiza melodia melodia – nordöstra British Columbia till östra Kanada och nordöstra Montana till norra Arkansas och västra North Carolina; övervintrar söderut till Texas, sydöstra USA och Florida
  • Melospiza melodia atlantica – kustnära New York (Long Island) till North Carolina; vintertid till norra Georgia
• sanaka/maxima-gruppen
  • Melospiza melodia maxima – Aleuterna (Attu till Atka)
  • Melospiza melodia sanaka – Aleuterna (Seguam till Unimak, Sanak till Amak)
• rufina-gruppen
  • Melospiza melodia insignis – Kodiaköarna (Sitkalidak till Barren Islands) och närliggande Alaskahalvön
  • Melospiza melodia kenaiensis – kustnära södra Alaska (Cook Inlet till Copper River)
  • Melospiza melodia caurina – kustnära sydöstra Alaska (Yakutat Bay till Cross Sound); vintertid till norra Kalifornien
  • Melospiza melodia rufina – yttre öarna i sydöstra Alaska till centrala British Columbia; vintertid till västra Washington
  • Melospiza melodia morphna – sydvästra British Columbia till sydvästra Oregon, vintertid till centrala Kalifornien
• montana/merillii-gruppen
  • Melospiza melodia merrilli – sydöstra Alaska (Glacier Bay) och centrala British Columbia till sydvästra Alberta och nordvästra Montana; vintertid till centrala Kalifornien och norra Mexiko
  • Melospiza melodia montana – östra Oregon och nordöstra Kalifornien till centrala Montana, västra Colorado, nordöstra Arizona, norra New Mexico; vintertid till centrala Kalifornien och nordvästra Mexiko
• heermanni-gruppen
  • Melospiza melodia cleonensis – sydvästligaste kustnära Oregon till norra Kalifornien (västra Mendocino County)
  • Melospiza melodia gouldii – kustnära centrala Kalifornien (Mendocino County till norra San Benito County)
  • Melospiza melodia maxillaris – brackvattenträsk i centrala Kalifornien (Suisan Bay)
  • Melospiza melodia heermanni – centrala och sydvästra Kalifornien (inklusive Central Valley) samt nordvästra Baja California
  • Melospiza melodia graminea – Channel Islands (San Clemente, San Miguel, Santa Cruz, Santa Rosa, Anacapa, tidigare även Santa Barbara) utanför södra Kalifornien samt ögruppen Los Coronados väster om Baja California
• Melospiza melodia samuelis – saltträsk i centrala Kalifornien (San Pablo och San Francisco Bay)
• Melospiza melodia pusillula – saltträsk i centrala Kalifornien (södra sidan av San Francisco Bay)
• fallax-gruppen
  • Melospiza melodia fallax – södra Nevada till sydvästra Utah samt sydöstra Kalifornien till nordvästra Baja California och nordöstra Sonora
  • Melospiza melodia rivularis – sydcentrala Baja California
  • Melospiza melodia goldmani – Sierra Madre Occidental i västra Mexiko (El Salto-området i Durango)
• mexicana-gruppen
  • Melospiza melodia mexicana – våtmarker i centrala Mexiko (Hidalgo, Tlaxcala, Puebla, Distrito Federal och México)
  • Melospiza melodia villai – centrala Mexiko (övre Río Lerma), sydöstra Guanajuato och nordvästra Michoacán
  • Melospiza melodia adusta – centrala och sydvästra Mexiko (Río Lerma från Lago Yuriria till södra Guanajuato och Lago Pátzcuaro i Michoacán)
  • Melospiza melodia zacapu – sydvästra Mexiko (Zacapu-regionen i norra Michoacán och Laguna Chapala)

Ekologi

Biotop

Sångsparven är generalist i sitt val av habitat^[6], men den föredrar buskiga områden och våtmarker, inklusive saltträsk. De trivs även i närheten av människan, som i förorter, i utkanten av uppodlad mark och utefter dikesrenar.

Föda

De fördosöker på marken, i buskage eller i mycket grunt vatten. De lever främst av insekter och frön, men populationer som lever vid saltträsk äter även mindre kräftdjur.

Häckning

De placerar sitt skålformiga bo på en skyddad plats direkt på marken eller i ett träd eller buske. De lägger i genomsnitt tre till fyra ägg som är grönvita med bruna fläckar. Kullar på två till sex ägg förekommer. Äggen ruvas av honan i tolv till 14 dagar. Båda föräldrarna tar hand om ungarna som är flygga efter nio till tolv dagar.^[4]

Status och hot

I sin helhet har sångsparv ett mycket stort utbredningsområde och en stor global population, och IUCN klassificerar den som livskraftig (LC). Ett antal av underarterna är dock hotade, som mailliardi, maxillaris, samuelis och pusillula.

Bildgalleri

• Sångsparv av nominatformen melodia

• Sångsparv fotograferad i Québec, Kanada

• Sångsparv fotograferad Québec, Kanada

• Sångsparv i Springfield, Oregon. Förmodligen M. m. cleonensis eller phaea-hybrid.

• Sjungande hane

Referenser

Artikeln är till stora delar översatt från engelskspråkiga wikipedias artikel [Song sparrow], läst 2010-05-29

Noter

1. ^ BirdLife International 2012 Melospiza melodia Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 7 januari 2014.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11
4. ^ [a b c] Lars Larsson (2001) Birds of the World, CD-rom
5. ^ Club 300 (2010) Nidingen tar ton, <www.club300.se>, läst 2010-05-29
6. ^ Greenberg, R (1990). ”Feeding neophobia and ecological plasticity: A test of the hypothesis with captive sparrows.”. Animal Behaviour 39 (2): sid. 375-379. http://md1.csa.com/partners/viewrecord.php?requester=gs&collection=ENV&recid=2468221&q=%22song+sparrow%22+%22habitat+generalist%22&uid=792312255&setcookie=yes. Läst 7 juni 2011. Arkiverad 20 maj 2011 hämtat från the Wayback Machine.

Källor

• Arcese, P.; Sogge, M.K.; Marr, A.B. & Patten, M.A. (2002): Song Sparrow (Melospiza melodia). In: Poole, A. & Gill, F.: The Birds of North America 704. The Birds of North America, Inc., Philadelphia, PA.
• Beecher, M.D.; Campbell, S.E. & Stoddard, P.K. (1994): Correlation of Song Learning and Territory Establishment Strategies in the Song Sparrow. Proc. Natl. Acad. Sci. USA 91(4): 1450-1454. PDF fulltext
• California Department of Fish and Game (CDFG) (2006): California Bird Species of Special Concern.
• Gabrielson, Ira N. & Lincoln, Frederick C. (1951): The Races of Song Sparrows in Alaska. Condor 53(5): 250-255. PDF fulltext
• Hare, M.P. & Shields, G.F. (1992): Mitochondrial-DNA variation in the polytypic Alaskan song sparrow. Auk 109(1): 126-132. PDF fulltext
• O'Loghlen, A.L. & Beecher; M.D. (1997): Sexual preferences for mate song types in female song sparrows. Animal Behavior 53(4): 835-841. PDF fulltext
• Patten, M.A. (2001): The roles of habitat and signalling in speciation: evidence from a contact zone of two Song Sparrow (Melospiza melodia) subspecies. Ph.D. diss., Univ. of California, Riverside.
• Pruett, Christin; Gibson, Daniel D. & Winker, Kevin (2003): Amak Island Song Sparrows (Melospiza melodia amaka) are not evolutionarily significant. Ornithological Science 3: 133–138. doi:10.2326/osj.3.133 [död länk] PDF fulltext
• Smith, J.N.M.et. al (1997): A metapopulation approach to the population biology of the Song Sparrow Melospiza melodia. Ibis 138:4, 120-128 Online publication date: 1-Jan-1997.
• Stoddard, Beecher, M.D.; Horning, C.L. & Campbell, S.E. (1991): Recognition of individual neighbors by song in the song sparrow, a species with song repertoires. Behavioral Ecology and Sociobiology 29(3): 211-215.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör sångsparv.
  Bilder & media
• Sångsparv - Cornell Lab of Ornithology
• Sångsparv (Melospiza melodia) - USGS Patuxent Bird Identification InfoCenter
• Videor av sångsparv - the Internet Bird Collection

Melospiza melodia là một loài chim trong họ Emberizidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Melospiza melodia tại Wikispecies

Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• Zonotrichia melodia

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Поведение
• 4 Размножение
• 5 Примечания
• 6 Литература

ウタスズメ（英:Song Sparrow、学名:Melospiza melodia）は、スズメ目ホオジロ科に分類される鳥類の一種。主にアメリカに生息している。体長は11cmから18cm。頭頂は茶色く、眼の上にグレーのラインが耳まで伸びている。胸のまだら模様も特徴。ホオジロやクサチヒメドリと混同されやすい。

Sibley分類体系上の位置[編集]