الأسماء في صفحات التنقل
Adi qızılgöz (lat. Chrysopa carnea) - buğumayaqlılar tipinin torqanadlılar dəstəsinin qızılgözlər fəsiləsinə aid olan növ.
Adi qızılgözün yaşlı fərdləri (imaqo) ağımtıl -yaşıl rəngdə olub, meyvə və meşə sahələrində may ayından başlamış oktyabr ayına kimi çoxalaraq zərərvericiləri, xüsusilə sorucuları məhv edirlər.[1]
Bu faydalı yırtıcının yumurta və sürfələrinə ən çox çiçəkli meyvə ağaclarından ərik, alça, gavalı, şaftalı və dekorativ meşə ağaclarının yarpaqlarında rast gəlmək olur. Ən çox mənənələrlə qidalanırlar. İmaqo mərhələsi axşamlar elektrik işığından toplanmışdır. Belə ki, 2008-ci ilin iyun ayının 2-də axşam saat 23.00-dan 24.00-dək (bir saat müddətində) 16 ədəd, 03.06.2009-cu il tarixdə isə 22.00-dan 24.00-dək 20 ədəd adi qızılgözün yaşlı fərdləri tutulmuşdur. 2009-cu ilin iyun ayının 6-da Novxanı kəndində həyətyanı sahədə olan ərik ağacından tutulmuş bir ədəd dişi qızılgöz elə həmin gün 25 ədəd yumurta, ikinci gün 20 ədəd, üçüncü gün isə 8 ədəd yumurta qoymuşdur. İyunun 18-də tutulmuş qızılgöz isə 65 ədəd yumurta qoymuşdur. Nardaran kəndində isə, şaftalı ağacından 28.07. 2006-cı il tarixdə tutulmuş imaqo qızılgöz 30.07.2009 tarixədək, üç gün müddətində 105 yumurta qoymuşdur. Alça ağacından tutulmuş imaqo isə həmin vaxtda 115 yumurta qoymuşdur. Qızılgözlər yumurtalarını ən çox mənənə topaıları olan sahəyə qoyurlar ki, burada yumurtalardan çıxan sürfələr bol qida ilə təmin olunurlar. 31.07.09 tarixdə ərik ağacı yarpağı üzərində hesablama apararkən aydın olmuşdur ki, 5 qızılgöz yumurtasından təzəcə çıxmış sürfələr 3 saat müddətində 100 mənənədən 26-sı ilə qidalanmışlar.
2009-cu ildə Abşeronun Novxanı və Nardaran kəndlərində dekorativ ağac və kol bitkiləri üzərində müşahidələr aparılmış, adi qızılgözün bioekologiyasına dair aşağıdakılar müəyyən edilmişdir. Ev şəraitində 24-260C temperaturda adi qızılgözün yumurta mərhələsinin inkişafı 2-3 gün, sürfənin inkişafı 7-10 gün, pup mərhələsinin inkişafı 8-14 gün, bir nəslin tam inkişafı isə 17-27 gün çəkmişdir. Həyətyanı sahədə isə tənzif torbaya salınmış budaq üzərindəki müşahidələrə əsasən, yumurtanın inkişafı 3 gün, sürfənin inkişafı 21 gün, pupun inkişafı 9 gün, bir nəslin tam inkişafı isə 33 gün çəkmişdir.
Ədəbiyyat məlumatlarına əsasən İzrail respublikasında adi qızılgözün yumurta mərhələsi 3-22 gün, sürfəsi 8-51 gün, pupu isə 6-18 günə inkişaf edir. Bir dişi qızılgöz ömrü boyu 500-700 yumurta qoya bilir. Lənkəran şəraitində ildə 6-7 nəsil verir. Azərbaycanda və coğrafi mövqeyinə görə yaxın ölkələrdə böcək ildə 5-6 nəsil verir.
Adi qızılgöz, yumurtalarını ağac yarpaqlarının alt və üst hissəsinə, çiçək yanlığına, gövdə və ya budaqların üzərinə qoyur. Yumurtaların hər birinin 3-4 mm uzunluğunda saplağı olur və bu saplaq substrata yapışdırılır. Yumurtalar əksərən mənənə topalarına yaxın qoyulur ki, onlardan çıxan sürfələr mənənələrlə qidalana bilsinlər. Müşahidələr göstərmişdir ki, kiçik yaşlı sürfələr ən çox zərərvericilərin yumurtası və kiçik yaşlı mənənələrlə, iri yaşlı sürfələr isə müxtəlif böyüklükdə olan kiçik yaşlı tırtıllar və iri mənənələrlə qidalanırlar. Sürfələr 3-4 həftə qidalandıqdan sonra axırıncı yaşda pup mərhələsinə keçirlər. Puplara ağ ipək kürə şəklində, ağacların qabığı altında rast gəlmək olur. Yaşlı fərdlər pupdan çıxdıqdan sonra mayalanırlar və bir neçə gün sonra (2-3 gün) isə yumurta qoymağa başlayırlar. Onların əsasən yaşlı formaları, ağacların qabığı altında tək-tək və ya topa halında, hər topada 2-3 fərddən 50-60 fərdədək qışlayırlar. Yazda aprelin axırı və may ayının əvvəllərində qışlama yerlərindən çıxan yaşlı fərdlər, çiçəklərin şirə və tozcuqları, mənənələrin ifraz etdiyi şirin maye ilə qidalanırlar. Adi qızılgöz 350-650 ədəd yumurta qoymaq qabiliyyətinə malikdir. Meyvə bitkiləri üzərində aparılan hesablamalara əsasən qızılgözün bir ədəd sürfəsi bir gün ərzində 25-30 ədəd, bütün həyatı ərzində isə 400-850 ədəd mənənə ilə qidalanır. Xüsusilə ərik, şaftalı, gavalı və akasiya mənənəsinin üzərində daha çox yırtıcılıq fəaliyyəti göstərirlər. Onun iri yaşlı sürfəsi bir gün ərzində yarpaq güvəsinin 10-12 yumurtasını, 5-8 meyvə güvəsi və 2-3 yarpaq güvəsinin kiçik yaşlı tırtıllarını məhv edir. Onlar iki dəfə qabıq dəyişirlər. Birinci qabıqdəyişmə 3 gün, ikinci qabıqdəyişmə isə 7 gün çəkir.[2]
Müəyyən edilmişdir ki, bağlarda, park və xiyabanlarda, həyətyanı sahələrdə, zərərvericilərə qarşı mübarizədə yersiz, səmərəsiz səpilən kimyəvi dərmanlar onların 80-90% məhvinə səbəb olur.[3]
Adi qızılgöz şaftalı, gavalı mənənəsinin və digər zərərvericilərin azalmasında yüksək dərəcədə fəaliyyət göstərir. Onları laboratoriya şəraitində çoxaldıb sahələrə buraxmaq yollarını öyrənməklə zərərvericilərə qarşı bioloji mübarizədə istifadə etməyin mümkünlüyünə zəmin yaranır.
Avropa, Rusiya, Ukrayna, Moldova, Baltikyanı ölkələr, Qafqaz, Orta Asiya, Türkiyə, İran, Suriya, Çində Azərbaycanda Abşeronda geniş yayılmışdır.
Adi qızılgöz (lat. Chrysopa carnea) - buğumayaqlılar tipinin torqanadlılar dəstəsinin qızılgözlər fəsiləsinə aid olan növ.
Chrysoperla carnea o amb el seu nom comú crisopa[1] és un insecte de la família de les crisopes (Chrysopidae) que s'alimenta d'altres insectes considerats perjudicials. Es distribueix a moltes parts d'Amèrica del Nord, Europa i Àsia. Els adults s'alimenten de nèctar, pol·len i melassa dels àfids (pugons) però les larves són depredadors actius d'àfids i altres insectes petits. Es fan servir en el control biològic de plagues agrícoles. Els adults són de color verd pàl·lid amb llargues antenes i ulls compostos daurats. Mesuren 12 a 20 mm de llargada amb ales grosses i membranoses. Sovint es veuen al capvespre i de nit, ja que són atretes per la llum artificial. Abans Chrysoperla carnea era considerada una sola espècie de distribució holàrtica però ara s'ha dividit en diverses espècies molt similars morfològicament i que es distingeixen pels seus cants per vibració especialment en el ritual d'aparellament.[2]
Pon els ous, que tenen una mena de tija prima, en les plantes. Primer els ous són de color verd pàl·lid i més tard es tornen grisos. La larva fa un mil·límetre de llarg en sortir de l'ou. Són de color marró i semblen petits cocodrils reptant cercant les preses.[3] Injecten enzims als cossos de les seves víctimes per digerir-ne les òrgans interns després de fer-los líquids.[4] Les larves creixen fins a fer vuit mil·límetres de llarg abans de fer la pupa.
Els adults hivernen colgats per fulles de terra, emergeixen a la primavera. Cada femella pon, a les fosques, centenars d'ous prop de les preses potencials. Les larves triguen de tres a sis dies en sortir de l'ou, són voraces i muden tres vegades. Mengen àfids i altres insectes fins i tot erugues més grosses que ells. Si manca el menjar recorren al canibalisme entre elles. Després de dues o tres setmanes les larves secreten seda i fan un capoll sobre les plantes. D'ells emergeixen els adults de 10 a 14 dies més tard. El cicle complet dura quatre setmanes a l'estiu i està molt influït per la temperatura, hi pot haver diverses generacions en condicions òptimes.
La replantació de tanques vegetals, desapareguts al segle XX en un moviment de racionalització per la cultura extensiva, per tal de diversificar els biòtops pot contribuir a la regeneració de fauna auxiliar com la chrysoperla i altres insectes beneficiosos.[5] Els intents d'introduir-la a Nova Zelanda i Índia ans al contrari han fallat potser per l'absència d'un cert fong del tipus llevat necessari per fer la simbiosi durant el desenvolupament de l'insecte.
Chrysoperla carnea té un paper important en el control biològic de plagues. A la natura depreda sobretot insectes de l'ordre Homoptera.[6][7] Sobre els cultius també depreda aranyes roges, thrips, mosca blanca, minadors de fulles, psíl·lids, lepidòpters larves d'escarabats i corc del tabac.[8] Controla bé la mosca blanca del tabac al cotoner del Pakistan.[9] La presència de les seves larves a les fulles inhibeix la visita i posta d'ous de la mosca blanca cosa que suggereix que les larves produeixen un semioquímic volàtil que la repel·leix. A Lleida un experiment en una combinació amb altres enemics naturals complementaris per a protegir els arbres dels carrers i dels parcs de la ciutat va portar resultats prometedors.[10]
Està reconeguda pel Governs de les Illes Balears[11] i la Generalitat de Catalunya com mètode de control en la producció integrada d'olives,[12] de pinyol,[13] el raïm,[14] fruita seca,[15] fruita de llavor[16] i molts altres cultures.[17] Es disposa comercialment de larves de Chrysoperla carnea.[18]
Chrysoperla carnea o amb el seu nom comú crisopa és un insecte de la família de les crisopes (Chrysopidae) que s'alimenta d'altres insectes considerats perjudicials. Es distribueix a moltes parts d'Amèrica del Nord, Europa i Àsia. Els adults s'alimenten de nèctar, pol·len i melassa dels àfids (pugons) però les larves són depredadors actius d'àfids i altres insectes petits. Es fan servir en el control biològic de plagues agrícoles. Els adults són de color verd pàl·lid amb llargues antenes i ulls compostos daurats. Mesuren 12 a 20 mm de llargada amb ales grosses i membranoses. Sovint es veuen al capvespre i de nit, ja que són atretes per la llum artificial. Abans Chrysoperla carnea era considerada una sola espècie de distribució holàrtica però ara s'ha dividit en diverses espècies molt similars morfològicament i que es distingeixen pels seus cants per vibració especialment en el ritual d'aparellament.
Zlatoočka obecná (Chrysoperla carnea) je druh hmyzu z řádu síťokřídlých.
Jedinci dosahují rozpětí křídel 15-30 milimetrů. Mají dlouhé a štíhlé, zelené až hnědě zbarvené tělo. Jejich křídla, která jsou v klidové poloze složena nad tělem jako střecha, mají hustou, zelenou žilnatinu. Jejich polokulové složené oči jsou jasně viditelné a lesknou se v barvách duhy.
Zlatoočko zelené se vyskytuje mimo Austrálii a Antarktidu v několika generacích po celém světě od nížin po hory.
Nejaktivnější jsou za svítání, kdy živí se pylem, nektarem a medovicí mšic. Přes den se ukrývají pod listy. Dospělci přezimují ukrytí v suchém listí, nebo na chráněných místech, jako například v duté kulatině nebo v podkroví.
Každá samice zlatoočka klade během života až několik set malých vajíček na listy v blízkosti potenciální kořisti - kolonií mšic. Vajíčka jsou obvykle kladena během noci. Larvy se líhnou tři až šest dnů v závislosti na teplotě, nenasytně loví kořist a třikrát se svlékají. Délky larvy dosahuje 7 až 8 mm a mají tři páry hrudních nohou. Tělo je protáhlé zbarveno žluto-šedě. Živí se nejen mšicemi, ale i mnoha jinými druhy hmyzu, a dokonce se živí většími tvory, jako jsou housenky. Mohou zkonzumovat velké množství kořisti a zcela zničit kolonii mšic. Při nedostatku potravy se projeví kanibalismus. V průběhu svého vývoje, což může trvat 8 až 18 dní v závislosti na teplotě, sežerou 200 až 500 mšic nebo až 10.000 vajíček a larev svilušek. Proto jsou využívány jako regulátor škůdců a jsou také chovány pro biologickou kontrolu.
Po dvou až třech týdnech začnou larvy vylučovat hedvábí a vytvářet hedvábné zámotky na skrytých místech na rostlinách. Z nich se dospělci vylíhnou o deset až čtrnáct dnů později. Délka životního cyklu (do 4 týdnů v letním období), je do značné míry ovlivněna teplotou a může být několik generací každý rok za příznivých podmínek.
Obrázky, zvuky či videa k tématu zlatoočka obecná ve Wikimedia Commons
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Zlatoočka obecná (Chrysoperla carnea) je druh hmyzu z řádu síťokřídlých.
Almindelig guldøje (Chrysopa carnea) hører til den insektorden, der hedder netvinger. Guldøjen er meget almindelig i Danmark. Om sommeren imellem maj og oktober er dyrene fremme. De er inaktive om dagen, men de kommer frem i lune nætter, hvor de suger nektar af blomsterne. De lever dog også af bladlus og må derfor betegnes som nyttedyr. Som alle andre insekter tiltrækkes de af lys, så man kan ofte se dem flagre imod ruderne.
Guldøjer er nemme at kende, med de lange antenner den græsgrønne farve og de fine lange ribbede vinger. Vingefanget er omkring 26-29 mm. Øjnene skinner som guld, hvis de ses i den rette belysning og har dermed givet insektet dets navn. Vingerne har et fint netværk af ribber, der vidner om at guldøjen tilhører netvingerne.
Om vinteren sætter de voksne guldøjer sig til overvintring ofte i uopvarmede rum. Når guldøjen har gjort sig klar til vinterdvalen skifter den farve fra græsgrøn til vissengul. Hvis rummet pludselig opvarmes vågner guldøjen fra sin dvale og hvis det sker midt på vinteren vil den dø, da det forhøjede stofskifte forbrænder dens depoter for hurtigt til at den kan klare den lange sultperiode. Vækkes guldøjen ikke i løbet af vinteren vågner den selv af forårets varme. Det er på denne tid man ofte kan finde guldøjer, der er narret af lyset fra et vindue og dermed er blevet fanget på indersiden af glasset. Hjælper du den ud i friheden har du sluppet et lille nytteinsekt ud, som vil sørge for at holde bladlusene nede den følgende sommer.
Når guldøjen er kommet ud af sin vinterdvale lægger den sine æg på planter. Æggene er ca. 1 mm lange, de sidder i klynger på små 5 mm lange tråde.
Larverne er rovdyr. de lever af andre småinsekter, specielt bladlus. Derfor kaldes larverne også bladlusløver. Larverne minder en del om myreløven, som de da også er i familie med. Når larven er udvokset er den ca. 1 cm lang. Den har en stor fremadrettet tang som den griber og udsuger sit bytte med. Når larven er udvokset forpupper den sig og efter forvandlingen kommer den voksne guldøje frem.
Almindelig guldøje (Chrysopa carnea) hører til den insektorden, der hedder netvinger. Guldøjen er meget almindelig i Danmark. Om sommeren imellem maj og oktober er dyrene fremme. De er inaktive om dagen, men de kommer frem i lune nætter, hvor de suger nektar af blomsterne. De lever dog også af bladlus og må derfor betegnes som nyttedyr. Som alle andre insekter tiltrækkes de af lys, så man kan ofte se dem flagre imod ruderne.
Die Gemeine Florfliege oder Grüne Florfliege (Chrysoperla carnea s. l.) ist ein Netzflügler der Familie der Florfliegen (Chrysopidae). Sie wurde 1999 in Deutschland zum Insekt des Jahres gewählt.
Die Tiere erreichen eine Flügelspannweite von 15 bis 30 Millimetern. Sie haben einen langen und schlanken, grün (oder braun, s. u.) gefärbten Körper. Ihre Flügel, die in Ruhestellung über dem Hinterleib dachartig angelegt werden, haben eine dichte, grüne Flügeladerung. Ihre halbkugelförmigen Facettenaugen sind deutlich hervortretend und schillern in Regenbogenfarben.
Die ansonsten grünen Tiere der Kleinarten Ch. carnea und Ch. pallida verfärben sich vor der Überwinterung braun und nach der Überwinterung wieder grün, während die Individuen von Chrysoperla lucasina ihre grüne Körperfärbung nicht verändern.
Als Vertreter der Unterfamilie Chrysopinae besitzen die Tiere ein Hörorgan an der Basis der Vorderflügel.
Die Gemeine Florfliege kommt – außer in Australien – weltweit vom Flachland bis in hohe Lagen vor und ist weit verbreitet. Pro Jahr entwickeln sich mehrere, überlappende Generationen.
Die meist dämmerungsaktiven Imagines ernähren sich von Pollen, Nektar und Honigtau, den sie von Blattläusen erhalten. Am Tag sitzen sie versteckt unterhalb von Blättern.
Die Tiere überwintern als Imagines in Dormanz in trockenem Laub oder an geschützten Orten, wie etwa in hohlen Baumstämmen, auf Dachböden oder in Fensterritzen.
Nach der Überwinterung vibrieren paarungsbereite Männchen mit ihrem Hinterleib, um Weibchen anzulocken. Weibchen, die solche Vibrationen wahrnehmen, beginnen ihrerseits mit Vibrationen. Nach der Paarung legen die Weibchen ihre Eier, die an langen Stielen befestigt werden, in Reihen an Stängeln oder Blättern in der Bodenvegetation, auf Büschen oder auch auf Bäumen ab. Der Stiel besteht aus dem Sekret aus den Anhangdrüsen des Geschlechtsapparates, das sich sehr schnell verfestigt. So sollen die Eier von Fressfeinden als auch vor Kannibalen geschützt sein. Sie werden bevorzugt in der Nähe von Blattlauskolonien aufgestellt. Weibchen können abhängig von Temperatur und Nahrung bis zu 20 Eier pro Tag, insgesamt 400 bis 700 Eier ablegen. Wiederum temperaturabhängig beträgt die Entwicklungszeit der Eier drei bis zehn Tage.[1]
Die Larven (Blattlauslöwen) ernähren sich räuberisch-polyphag von verschiedenen kleinen Insekten, besonders von Blattläusen, aber auch von Zikaden, Raupen, Käferlarven und Milben. Die Larven erreichen Längen von 7 bis 8 mm und haben drei Paar Brustfüße. Der Körper ist langgezogen und gelblich-grau gefärbt. Während ihrer Entwicklung, die je nach Temperatur 8 bis 18 Tage dauern kann, fressen sie 200 bis 500 Blattläuse oder bis zu 10.000 Eier und Larven von Spinnmilben.[2] Sie sind dadurch als Schädlingsbekämpfer beliebt und werden auch für die biologische Schädlingsbekämpfung gezüchtet. Die Beute wird mit aus Maxillen und Mandibeln zusammengewachsenen Saugzangen gepackt und durchbohrt. Anschließend wird das Opfer ausgesaugt. Danach werden die leeren Hüllen an Borsten am Hinterleib der Larven befestigt und dienen dann als Tarnung. Die Verpuppung findet in einem leicht durchsichtigen, runden Kokon statt.
Die Gemeine Florfliege wird in der Gattung Chrysoperla im Tribus Chrysopini der Unterfamilie Chrysopinae innerhalb der Familie der Florfliegen (Chrysopidae)[3] geführt.
Der taxonomische Status des carnea-Komplexes ist derzeit noch weitgehend ungeklärt. Unter Chrysoperla carnea s. l. wird aktuell ein Komplex einiger kryptischer Kleinarten verstanden, die von einer Arbeitsgruppe um Henry und Duelli aufgrund der jeweils charakteristischen (vor der Kopulation produzierten) Substratvibrationen ("Werbegesänge") der Gruppen, der sogenannten "song-morphs", voneinander getrennt wurden. Eine Korrelation mit morphologischen Merkmalen scheint allerdings außerordentlich schwierig. Es ist noch nicht überzeugend geklärt, welchen taxonomischen Status die Vibrationsphäna haben. Bislang auf Artniveau abgegrenzt sind die Taxa Chrysoperla carnea s. str. (Stephens, 1836) (also die "echte" Ch. carnea), Chrysoperla lucasina (Lacroix, 1912) und Chrysoperla pallens Henry, Brooks, Duelli & Johnson 2002. Andere charakteristische Vibrationsphäna ("maltese", "generator" etc.) sind noch nicht abschließend geklärt.
Die Gemeine Florfliege oder Grüne Florfliege (Chrysoperla carnea s. l.) ist ein Netzflügler der Familie der Florfliegen (Chrysopidae). Sie wurde 1999 in Deutschland zum Insekt des Jahres gewählt.
De Gröne Florflege oder Slichte Florflege (Chrysoperla carnea) höört to de Nettflunken (Neuroptera) un dor to de Familie vun de Florflegen (Chrysopidae) to. 1999 weer se in Düütschland Insekt vun dat Johr.
Ehre Flunken könnt de Deerter vun 15 bit hen to 30 Millimeters ut’neenspannen. Ehr Lief is lang un slank. Bi de Lüttaarden Ch. carnea un Ch. pallida is de Farv gröön, man in’n Winter ännert sik dat na Bruun hen. In’t Vörjohr farvt se sik denn wedder gröön. De Deerter, de to Chrysoperla lucasina rekent weert, ännert ehre Farv nich. Wenn se roht, sünd de Flunken as en Dack over dat Achterlief tohopen foolt. Over de Flunken loopt gröne Adern hen. De Facettenogen staht as en Halfkogel vun’n Kopp af un glinstert in de Farven vun’n Regenbagen. De Höörorgane sitt an’n Grund vun de Vörflunken, as bi all Florflegen ut de Unnerfamilie „Chrysopinae“.
De Gröne Florflege kummt bloß in Australien nich vör. Anners is se up de ganze Welt to finnen, vun’t Siedland bit hoog in’e Barge. Roor is se nich. In een Johr entwickelt sik en ganze Reeg vun Generatschonen.
De Imagines sünd meist in’e Schummertied togange un freet Pollen, Nektar un Honnigdau, den se vun Blattlüse kriegen doot. Over Dag versteekt se sik unner Blöder. Overwintern doot se in dröög Loof oder an Steden, wo dat schuult is, as in holle Boomstämm oder up Böhns.
De Budden (Blattluuslöwen) sünd Rövers un vertehrt allerhand lüttje Insekten, sunnerlich Blattlüse, man ok Zikaden, Rupen, un Budden vun Kävers un Mieten. Se könnt 7 oder 8 mms lang weern un hefft dree Paar Fööt an’e Bost. Dat Lief is lang tagen un geelgrau vun’e Farven. Dat hangt vun de Temperatur af, wie lang dat duert, bit de Deerter utwussen sünd un sik verpoppen doot. Dat kann vun acht bit hen to 18 Dage duern. In düsse Tied fritt een Budde 200 bit 500 Blattlüse oder bit hen to 10.000 Eier un Budden vun Spinnmieten.[1] Vundeswegen möögt Buern un Forstweerte jem geern lieden un se weert ok for Bioloogsch Untüüchbestrieden tücht. De Büte warrt mit ehre Suugtangen packt un dörstaken. De sünd tohopenwussen ut Maxille un Mandibel. Achternah warrt se utsuugt. Tolest weert de leddigen Hüllen vun ehre Büte an’t Achterlief fastmaakt. Dor tarnt sik de Blattluuslöwen denn mit. Verpoppen doot se sik en en runnen Kokon, de en beten wat dörsichtig is.
Wenn se den Winter achter sik hefft, trillt de Heken, de sik paaren wüllt, mit ehr Achterlief. Dor wüllt se de Seken mit anlocken. Seken, de düt Trillen spören doot, fangt nu ok mit dat Trillen an. Nadem se sik paart hefft, leggt de Seken ehre Eier af. Se sünd an lange Steele fastmaakt un weert in Regen an Stengels oder Blöder an’n Grund, in Büsche, man ok in Böme afleggt. De Steel beteiht ut en Sekret ut de Drüsen, de an de Geslechtsorgane anhangen doot. Dat warrt gau fast un schall de Eier for Feende un Kannibalen schulen, de jem freten wüllt. Upstellt weert de Eier an’n leevsten dicht bi Kolonien vun Blattlüse. Dat hangt vun de Temperatur af, man Seken könnt bit hen to 20 Eier an’n Dag leggen, alltohopen 400 bit 700 Eier pro Deert. Bit de Budden utkrupen doot, duert dat dree bit tein Dage. Ok dat hangt wedder vun’e Temperatur af.[2]
Dat is noch nich klaar, wo de carnea-Grupp in’e Taxonomie to stahn hett. Hüdigendags warrt unner Chrysoperla carnea s. l. en Grupp vun allerhand Lüttaarden verstahn, de eerst noch utforscht weern mutt. Düütlich as egen Aart afgrenzt sünd bitherto de Taxa Chrysoperla carnea s. str. (Stephens, 1836) (also de "echte" Ch. carnea), Chrysoperla lucasina (Lacroix, 1912) un Chrysoperla pallens Henry, Brooks, Duelli & Johnson 2002.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Gröne Florflege oder Slichte Florflege (Chrysoperla carnea) höört to de Nettflunken (Neuroptera) un dor to de Familie vun de Florflegen (Chrysopidae) to. 1999 weer se in Düütschland Insekt vun dat Johr.
Chrysoperla carnea, one of the species of common green lacewing,[1][2] is an insect in the Chrysopidae family. Although the adults feed on nectar, pollen and aphid honeydew, the larvae are active predators and feed on aphids and other small insects. It has been used in the biological control of insect pests on crops.
Chrysoperla carnea was originally considered to be a single species with a holarctic distribution but it has now been shown to be a complex of many cryptic, sibling subspecies. These are indistinguishable from each other morphologically but can be recognised by variations in the vibrational songs the insects use to communicate with each other, which they especially do during courtship.[3]
The green lacewing eggs are oval and secured to the plant by long slender stalks. They are pale green when first laid but become gray later. The larvae are about one millimetre long when they first hatch. They are brown and resemble small alligators, crawling actively around in search of prey.[4] They have a pair of pincer-like mandibles on their head with which they grasp their prey, sometimes lifting the victim off the leaf surface to prevent its escape. The larvae inject enzymes into the bodies of their victims which digest the internal organs, after which they suck out the liquidated body fluids. The larvae grow to about eight millimetres long before they spin circular cocoons and pupate.[4]
Adult green lacewings are a pale green colour with long, threadlike antennae and glossy, golden, compound eyes. They have a delicate appearance and are from twelve to twenty millimetres long with large, membranous, pale green wings which they fold tent-wise above their abdomens. They are weak fliers and have a fluttery form of flight. They are often seen during the evenings and at night when they are attracted by lights.[4] The high green sensitivity of the superposition eyes allows the green lacewings to recognize fresh green leaves that they use to find honey dew produced by aphids, a site for egglaying and a resting place.[5]
Chrysoperla carnea is an exclusively European species. However, due to taxonomic revisions to the genus, in particular the Chrysoperla carnea species group, the exact geographic bounds of the species remain in question.[3] As of 2009, two of the primary candidates for the true C. carnea are designated as Cc2 ("slow motorboat") and Cc4 ("motorboat").[6] Cc2 is the more restricted of the two candidates, only extending from central Spain north to England and east to Greece and Hungary. Cc4 is more widespread, ranging from the Southern Alps to the north through the United Kingdom and into the southern portion Fennoscandia and to the east to western or central Russia. Both candidates also differ in terms of habitat, with Cc2 being restricted to warmer elevations of below 1,000 meters whereas Cc4 is more tolerant of the cold and ranges into elevations above 1,000 meters.[3]
The green lacewing adults overwinter buried in leaf litter at the edge of fields or other rough places, emerging when the weather warms up in spring. Each female lacewing lays several hundred small eggs at the rate of two to five per day, choosing concealed spots underneath leaves or on shoots near potential prey.[4] The eggs are normally laid during the hours of darkness.[7]
The larvae hatch in three to six days, eat voraciously and moult three times as they grow.[4] They feed not only on aphids but also on many other types of insects and even prey on larger creatures, such as caterpillars. They can consume large numbers of prey and completely destroy aphid colonies. When food is scarce they turn cannibal and eat each other. After two to three weeks, the mature larvae secrete silk and build round, parchment-like cocoons in concealed positions on plants. From these, the adults emerge ten to fourteen days later. The length of the life cycle (under 4 weeks in summer conditions) is greatly influenced by the temperature and there may be several generations each year under favourable conditions.[4]
Chrysoperla carnea adults eat pollen and honeydew and are not predatory, but the larvae have been recorded as feeding on seventy different prey species in five insect orders. The prey are mostly from the order Hemiptera and are predominantly aphids on low growing vegetation.[7] On crops, the larvae have been reported as attacking several species of aphids, red spider mites, thrips, whitefly, the eggs of leafhoppers, leaf miners, psyllids, small moths and caterpillars, beetle larvae and the tobacco budworm. They are considered to be important predators of the long-tailed mealybug under glass.[8] C. carnea occurs naturally in many growing regions of the northern hemisphere. It is considered an important aphid predator in cotton crops in Russia and Egypt, sugar beet in Germany and vineyards in Europe.[4] It has been found to be effective at controlling the cotton whitefly, Bemisia tabaci, in cotton crops in Pakistan.[9] The presence of the larvae on the foliage was found to inhibit visitation and oviposition by B. tabaci which suggests the larvae may produce a volatile semiochemical which repels the whitefly.[7]
Although the larvae are effective as biological control agents, in open air environments the adult lacewings tend to disperse widely. They may remain in the original release location if they have sources of nectar, pollen or honeydew to feed on in the general vicinity. Commercial supplies of related species, usually eggs, are available from many outlets in North America.[10] However, no true C. carnea occurs in North America.[11]
When attempts were made to introduce the species into India, and New Zealand between the 1920s and 1970s, the lacewings failed to become established, perhaps because of the absence of certain yeast symbionts necessary to their development which were absent from their new environments.[7][12]
Chrysoperla carnea, one of the species of common green lacewing, is an insect in the Chrysopidae family. Although the adults feed on nectar, pollen and aphid honeydew, the larvae are active predators and feed on aphids and other small insects. It has been used in the biological control of insect pests on crops.
Chrysoperla carnea was originally considered to be a single species with a holarctic distribution but it has now been shown to be a complex of many cryptic, sibling subspecies. These are indistinguishable from each other morphologically but can be recognised by variations in the vibrational songs the insects use to communicate with each other, which they especially do during courtship.
Chrysoperla carnea, denominada vulgarmente como crisopa, es un insecto de la familia Chrysopidae. Se encuentra en muchas partes de América, Europa y Asia. Los adultos se alimentan de néctar, polen y melaza que excretan los pulgones y otros insectos, pero las larvas son unos depredadores activos y se alimentan de pulgones y otros pequeños insectos. Se utiliza en el control biológico de plagas en agricultura.
Chrysoperla carnea se consideraba originalmente como una sola especie con una distribución por todo el holártico, pero recientemente se ha visto que es un complejo de especies próximas. Su morfología es idéntica, pero pueden ser reconocidas por las variaciones en las vibraciones de los sonidos que utilizan para comunicarse entre ellas, sobre todo durante el cortejo sexual.[1]
Los huevos de crisopa son ovales y se fijan individualmente a los vegetales con un largo hilo. Al principio son de color verde claro pero después pasan a grisáceo. Las larvas al nacer tienen un milímetro de longitud. Son marrones y recuerdan por su forma a un pequeño cocodrilo. Se mueven activamente en busca de presas.[2] Tienen un par de grandes mandíbulas en forma de pinza con las que apresan a sus víctimas, a menudo levantándolas en peso para evitar que huyan. Las larvas inyectan enzimas dentro del cuerpo de sus presas disolviendo sus órganos internos, tras lo cual la larva absorbe el líquido resultante del interior del cuerpo de la víctima.[3] Las larvas crecen hasta unos ocho milímetros de longitud tras lo cual elaboran un capullo en el que pasan al estadio de pupa.[2]
Los adultos de crisopa son de color verde pálido con largas antenas y ojos compuestos amarillentos. Tienen una apariencia delicada y una longitud de entre 12 y 30 mm, con unas largas y membranosas alas que se recogen sobre su abdomen. No son buenos voladores y tienen un vuelo oscilante. A menudo se les ve atraídos por las luces artificiales durante la noche.[2]
Los adultos pasan el invierno enterrados entre la hojarasca en los límites de los cultivos o en otros terrenos. En primavera emergen y se aparean. Cada hembra pone cientos de huevos a un ritmo de dos a cinco al día, depositándolos en zonas próximas a potenciales presas, sobre todo áfidos, normalmente en los brotes más jóvenes de las plantas.[2] La puesta de huevos se realiza normalmente en las horas de oscuridad, entre los meses de febrero y julio.[4]
Las larvas emergen de los huevos entre tres y seis días después de la puesta. Comen vorazmente y realizan tres mudas.[2] No se alimentan exclusivamente de pulgones sino también de muchos otros tipos de insectos, incluso de especies mucho mayores que ellas como pueden ser orugas de mariposas. Pueden consumir gran número de presas y destruir completamente grandes colonias de pulgones. Cuando las presas escasean pueden volverse caníbales.[3]
Después de dos o incluso tres semanas, las larvas maduras segregan seda y construyen un capullo en zonas ocultas de las plantas. Después de entre 10 y 14 días los adultos emergen del capullo. La duración del ciclo biológico está muy influida por la temperatura y pueden tener varias generaciones al año en condiciones favorables. En verano la duración es de unas cuatro semanas.[2]
Los adultos de Chrysoperla carnea se alimentan de polen y sustancias azucaradas, no son depredadores. Pero a las larvas se las ha identificado depredando a más de setenta especies distintas pertenecientes a cinco órdenes. La mayoría de las presas son del orden Homoptera y son fundamentalmente áfidos en vegetación de porte bajo.[4]
En los cultivos agrícolas han sido identificadas atacando a diversas especies de áfidos, araña roja, trips, moscas blancas, huevos de orugas, minadores de hojas, psilas, pequeñas polillas y orugas, larvas de escarabajos y orugas de Helicoverpa armigera. Se las considera unas importantes depredadoras de Pseudococcidae en los invernaderos.[5] C. carnea se encuentra de manera natural en muchas zonas agrícolas del hemisferio norte. Se la considera una importante depredadora del pulgón en los cultivos de algodón en Rusia y Egipto, remolacha azucarera en Alemania y viñedos en toda Europa.[2]
Se ha observado que puede realizar un buen control de Bemisia tabaci en cultivos de algodón en Pakistán.[6] Se ha observado que la sola presencia de larvas de este insecto en las hojas de las plantas inhibe las visitas de B. tabaci, lo cual sugiere que esas larvas segregan algún producto volátil que repele a las moscas blancas.[4]
En la zona de los invernaderos del sureste español, Almería y Granada, se ha observado que pueden ser muy eficaces en estado larvario, debido a su afilada mandíbula, contra plagas como la mosca blanca. [7]
Aunque las larvas son efectivas en el control biológico de plagas, al aire libre los adultos se dispersan muy lejos. Pueden quedar cerca de donde se hayan liberado si los adultos disponen de suficientes fuentes de polen, néctar o sustancias azucaradas en los cultivos o en sus proximidades. Las casas comerciales que distribuyen C. carnea normalmente lo hacen en forma de huevos.[8]
Se han hecho intentos de establecer C. carnea en Nueva Zelanda e India mediante la suelta de individuos pero no han tenido éxito, posiblemente debido a la ausencia en esas zonas de determinadas levaduras simbiontes necesarias para su desarrollo.[4]
Chrysoperla carnea
Chrysoperla carnea
Datos: Q264998
Multimedia:
Especies: Chrysoperla carnea
Chrysoperla carnea, denominada vulgarmente como crisopa, es un insecto de la familia Chrysopidae. Se encuentra en muchas partes de América, Europa y Asia. Los adultos se alimentan de néctar, polen y melaza que excretan los pulgones y otros insectos, pero las larvas son unos depredadores activos y se alimentan de pulgones y otros pequeños insectos. Se utiliza en el control biológico de plagas en agricultura.
Chrysoperla carnea se consideraba originalmente como una sola especie con una distribución por todo el holártico, pero recientemente se ha visto que es un complejo de especies próximas. Su morfología es idéntica, pero pueden ser reconocidas por las variaciones en las vibraciones de los sonidos que utilizan para comunicarse entre ellas, sobre todo durante el cortejo sexual.
Harilik kiilassilm (Chrysoperla carnea) on võrktiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.[1]
Harilik kiilassilm (Chrysoperla carnea) on võrktiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.
Chrysoperla carnea
La chrysope verte (Chrysoperla carnea), parfois appelée demoiselle aux yeux d'or, est une espèce d'insectes de la famille des chrysopidés, ordre des névroptères. Elle constitue un ennemi naturel de certains ravageurs en horticulture et arboriculture.
Synonyme ancien
Les adultes mesurent de 10 à 15 mm. Leurs ailes membraneuses (25 mm) sont transparentes. Le corps et les nervures des ailes sont verts (rosissent en automne quand l'insecte recherche un abri pour hiverner)[1]. Les yeux sont dorés. Les antennes sont longues et filiformes.
Les larves (7 à 8 mm) sont jaune-grisâtre/vert-brun avec deux bandes longitudinales rouges. Elles sont munies de pièces buccales piqueuses-suceuses pour capturer leurs proies et en aspirer le contenu. Sur les côtés, elles sont pourvues de verrues et de poils.
Les œufs, de forme elliptique et de couleur verdâtre, portés sur un long filament sont pondus sur les feuilles au voisinage des colonies des futures proies.
Sur l'image des œufs de chrysope, on peut remarquer une colonie de psylles de l'olivier (Euphyllura olivina) sur la gauche, qui constitue une bonne réserve de nourriture pour les futures larves de chrysope.
Les adultes se nourrissent de miellat et de pollen. Les larves s'attaquent aux œufs, aux larves et aux adultes de divers insectes (cochenilles, pucerons et chenilles de plusieurs espèces de lépidoptères) ainsi qu'aux acariens (araignées rouges entre autres). Au cours de son développement, une larve de chrysope peut se nourrir de plus de 500 pucerons ; en une heure, 30 à 50 araignées rouges peuvent être dévorées.
L'activité de ces insectes permet de réguler la prolifération des ravageurs de certaines cultures.
Les chrysopes permettent de réduire l'utilisation d'insecticides contre les pucerons et autres petits arthropodes nuisibles, ce qui a ainsi un impact favorable sur la protection de l'environnement.
Les chrysopes vertes, et les larves plus particulièrement, sont sensibles aux produits phytosanitaires. Elles sont actives de mai à septembre: deux ou trois générations se succèdent. Il faut utiliser pendant cette période des produits phytosanitaires qui n'agissent pas sur les chrysopes. Les œufs sont sensibles aux huiles et la plupart des stades sont sensibles aux esters phosphoriques et produits chlorés. Ils tolèrent la plupart des fongicides.
Le maintien de haies permet de conserver des espèces animales et végétales utiles. Les haies permettent aux chrysopes adultes de trouver en lisière du verger le miellat et le pollen nécessaires à leur subsistance et à leur reproduction ainsi que des abris pour passer l'hiver.
Une étude a enregistré un taux de mortalité important chez des larves de chrysope nourries de chenilles de ver du cotonnier ayant survécu à l'ingestion de maïs Bt[2]
Chrysoperla carnea est un auxiliaire de lutte biologique contre la cochenille noire de l'olivier[3].
Chrysoperla carnea
La chrysope verte (Chrysoperla carnea), parfois appelée demoiselle aux yeux d'or, est une espèce d'insectes de la famille des chrysopidés, ordre des névroptères. Elle constitue un ennemi naturel de certains ravageurs en horticulture et arboriculture.
Synonyme ancien
Chrysopa carneaChrysoperla carnea Stephens, 1836, è un insetto dell'ordine dei Neurotteri (famiglia Chrysopidae), predatore allo stadio di larva. È comunemente chiamato crisopa, ma con questo termine generico si fa riferimento a tutti i Neurotteri della famiglia dei Crisopidi. È una delle specie di maggior interesse nel settore della lotta biologica per la notevole attività delle larve soprattutto nella lotta agli Afidi.
C. carnea è una specie pressoché cosmopolita, presente anche nelle regioni fredde. È diffusamente allevata in diverse biofabbriche in America e Europa per l'impiego nella lotta biologica, principalmente in coltura protetta, ma è molto comune anche in natura negli agrosistemi in cui non si fa un massiccio impiego di fitofarmaci. In Italia è uno dei Crisopidi più comuni e nei paesi anglosassoni è spesso denominata common green lacewing ("crisopa verde comune"), in alternativa al nome più generico di green lacewing ("crisopa verde").
L'habitat più favorevole è rappresentato dalla vegetazione, spontanea o meno, infestata dagli afidi, ma per il regime dietetico polifago, la crisopa si adatta facilmente anche alla predazione di altri piccoli fitofagi, in particolare altri Rincoti e microlepidotteri. In coltura si adatta meglio alle piantagioni che formano una vegetazione continua lungo il filare e tende a disertare le specie che hanno foglie e germogli pubescenti.
L'adulto ha il tipico aspetto dei Crisopidi: corpo di dimensioni medie, esile e delicato, con livrea poco appariscente fra la vegetazione per le tonalità verdi-giallastre. Nello specifico la C. carnea presenta un colore verde chiaro uniforme, privo di macchie, con una stria gialla dorsale che si estende longitudinalmente su tutto il torace e l'addome. Il capo è ipognato, con occhi piccoli, prominenti, ben distanziati e di colore bruno-rossastro; antenne filiformi e allungante, lunghe circa quanto il resto del corpo; l'apparato boccale è masticatore. Il torace è leggermente più largo del capo e dell'addome e presenta un pronoto allungato; le zampe sono esili, le ali sono trasparenti e iridescenti, riccamente ramificate; in riposo sono ripiegate a tetto sull'addome. L'apertura alare è di 2,5-3 cm. L'addome è cilindrico, nettamente più breve delle ali.
Lo sviluppo postembrionale passa attraverso 4 mute con i seguenti stadi:
L'uovo è quello tipico dei Crisopidi, facilmente riconoscibile: è infatti di forma oblunga e sostenuto da un sottile peduncolo. Le uova di C. carnea sono deposte isolate o in piccoli gruppi di 2-3, inizialmente sono verdastre, ma poi virano al grigio-bruno. La funzione biologica del peduncolo è quella di proteggere l'uovo dall'azione degli antagonisti naturali, in particolare le formiche.
La larva è di tipo campodeiforme, allungata e fusiforme, di colore grigio-bruno, provvista di tre zampe cursorie. Il dorso è percorso da una sottilissima stria bruna e lateralmente da due serie di prominenze tubercolari, anch'esse di colore brunastro. Quella di prima età è lunga appena 1 mm, quelle delle età successive da 7–8 mm a 10–15 mm. Ben evidente è il forcipe, l'apparato boccale pungente-succhiante tipico dei Planipennia: le mandibole sono allungate, acuminate e arcuate verso il lato ventrale (ossia verso l'interno); sulla faccia ventrale sono percorse da una doccia; la lacinia (lobo interno della mascella) è anch'essa allungata e si adagia sul lato ventrale della mandibola delimitando un canale attraverso il quale viene iniettata la saliva nel corpo della preda e aspirati i suoi fluidi interni. L'apertura boccale è chiusa e i due canalicoli maxillo-mandibolari comunicano direttamente con il tubo digerente. L'intestino medio è interrotto.
La pupa si forma all'interno di un bozzoletto bianco, costruito con la seta secreta dai tubi malpighiani della larva. È dectica ed exarata, cioè mobile e dotata di mandibole articolate; a maturità abbandona il bozzolo e si sposta per fissarsi su un supporto prima dello sfarfallamento. La pupa mobile, detta fase farata, è in realtà una forma di transizione fra la pupa quiescente e l'adulto. Morfologicamente è molto simile all'adulto, dal quale si distingue nettamente per l'assenza delle ali.
Pur essendo una specie resistente alle temperature relativamente basse, il ciclo della C. carnea è associato al clima e, quindi, alla latitudine. Nelle regioni più calde svolge ininterrottamente il suo ciclo, mentre nelle regioni temperate compie da 2 a 4 generazioni l'anno (due nel centro e nord Europa, tre nell'Italia settentrionale, quattro nell'Italia meridionale e Italia insulare.
La durata del ciclo è strettamente legata alla temperatura e all'umidità relativa[1]. La durata dell'incubazione delle uova varia da poco più di 10 giorni, a 27 °C, a oltre un mese, a 10 °C, e lo sviluppo larvale si completa in un intervallo di tempo che va da circa 25 giorni, a 27 °C, a oltre 3 mesi, 10 °C[1]. Nelle condizioni ambientali dell'Italia settentrionale, lo sviluppo postembrionale, dalla schiusura dell'uovo allo sfarfallamento, dura, secondo la temperatura e la disponibilità alimentare, dai 22 ai 60 giorni[2]. L'umidità relativa favorevole si attesta fra il 35% e il 75%[3].
La fase svernante, contrariamente ad altri Crisopidi, è rappresentata dall'adulto, che entra in diapausa sopravvivendo anche per 9 mesi, ma nel corso della stagione favorevole, una femmina ha una vitalità della durata media di due mesi[4]. In Italia, in condizioni di pieno campo, il periodo di intensa attività va dal mese di maggio al mese di settembre, mentre negli altri mesi l'attività del predatore si riduce sensibilmente fino ad arrestarsi del tutto, anche se è presente nell'ambiente[5].
Un aspetto interessante è che il predatore resiste anche a forti abbassamenti di temperatura, prossimi allo zero, purché limitati a poche ore nell'arco della giornata[1], perciò può essere impiegato anche per combattere le infestazioni primaverili di Afidi in primavera, epoca in cui gli ausiliari naturali sono poco attivi, e, nell'Italia meridionale, in serra fredda durante l'inverno. In ogni modo l'attività predatoria è strettamente associata alla temperatura e manifesta la sua maggiore intensità intorno a 27 °C[6].
Contrariamente ad altri Crisopidi, spesso predatori, gli adulti di C. carnea sono glicifagi e pollinofagi e si nutrono di melata, nettare (botanica) e polline. La loro attività si svolge al crepuscolo e durante la notte e sono facilmente attratti dalle sorgenti luminose.
Una volta sfarfallati, gli adulti tendono a migrare dalla zona in cui si sono sviluppati, coprendo talvolta anche distanze dell'ordine di qualche decina di chilometri[3]. Nonostante questo non sono potenti volatori ed hanno necessità di frequenti interruzioni[7].
La fecondità delle femmine è influenzata sia dal regime termico sia dalla disponibilità alimentare; in condizioni favorevoli una femmina può deporre oltre 20 uova al giorno[4][8].
Le larve sono predatrici zoofaghe e si nutrono di piccoli Artropodi o uova. L'attività è sostanzialmente legata alle condizioni climatiche e all'età. Le prede preferenziali sono gli Afidi, ma per la loro polifagia possono predare anche Acari, Psille, Aleurodidi, Cocciniglie, Tisanotteri oppure uova di Acari, Lepidotteri e Coleotteri. Le larve di prima età, per le loro piccole dimensioni e per la difficoltà di movimento, sono prevalentemente oofaghe oppure predano piccoli Artropodi e sostanzialmente indifesi (Acari e Aleurodidi), mentre quelle di seconda e terza età si dedicano prevalentemente agli Afidi. In condizioni di carenza di prede le larve manifestano il cannibalismo; questo comportamento è importante per la preparazione di adeguati formulati commerciali di larve da impiegare nella lotta biologica.
Nella predazione manifestano una spiccata attività nel corso delle ore notturne, mentre di giorno tendono a riposarsi in siti riparati. Si muovono preferibilmente seguendo le nervature delle foglie e trovano la preda con una ricerca casuale; le larve di 2ª e 3ª età sono alquanto mobili, mentre quelle di 1ª si muovono con difficoltà, soprattutto su una vegetazione irta di ostacoli, come ad esempio la presenza di una pubescenza. Nell'atto dell'alimentazione la larva afferra la preda con il forcipe, ne perfora il tegumento, inietta dentro il corpo la sua saliva e poi ne aspira i liquidi interni predigeriti per mezzo della saliva.
Il fabbisogno alimentare giornaliero cresce con il procedere dello sviluppo postembrionale ed è stato rilevato che circa l'80% del fabbisogno complessivo di tutti gli stadi larvali si soddisfa nella 3ª età[2]. Il ritmo di alimentazione è inoltre condizionato dalla temperatura e dall'umidità relativa, con condizioni ottimali che si attestano a 27 °C e con il 35-75% di umidità[1]. Nel corso del suo sviluppo una sola larva può consumare alternativamente oltre un migliaio di Acari, quasi un migliaio di uova di Ephestia kuehniella (Tignola delle derrate alimentari), fino a 400 uova di Leptinotarsa decemlineata (Dorifora della patata) oppure alcune centinaia di Afidi, in rapporto alle dimensioni delle prede[2][9].
La mortalità delle crisope è elevata nelle larve di 1ª età, che rappresentano lo stadio più vulnerabile. Fra i principali antagonisti naturali della C. carnea si citano le formiche. Questi insetti, nella loro azione generale di difesa nei confronti degli afidi, sono infatti attivi sia nella distruzione delle ovature sia nell'allontanamento delle larve dalle popolazioni di afidi.
Il fattore di rischio di maggiore rilevanza è tuttavia l'impiego dei trattamenti chimici fitosanitari[10]. La maggiore sensibilità si presenta nei confronti degli insetticidi e degli acaricidi, mentre i trattamenti anticrittogamici sono nella generalità innocui, fatta eccezione per il pyrazophos. Gli insetticidi sono le sostanze chimiche di maggiore impatto; la crisopa si è mostrata infatti particolarmente sensibile ad una vasta gamma di principi attivi, allo stadio di larva o di adulto o di entrambi, comprendendo, in questa gamma, sia quelli a largo spettro d'azione sia diverse sostanze ad azione selettiva e, quindi, teoricamente compatibili con i principi della lotta integrata.
Gli insetticidi a largo spettro, fra i quali rientra la quasi totale generalità degli esteri fosforici e i piretroidi, sono attivi sia sulle larve sia sugli adulti. Questi principi attivi vanno perciò evitati a priori in quanto sono in generale incompatibili con la lotta integrata. Solo pochissimi fosforganici fanno eccezione (es. il vamidothion), manifestando una debole o moderata tossicità nei confronti degli adulti.
Gli insetticidi di nuova generazione, che per il loro meccanismo d'azione selettivo sono principi a basso impatto, possono rappresentare un serio fattore di rischio perché molti di essi sono attivi nei confronti delle larve. Questo problema si rileva in particolare per gli azotorganici chitinoinibitori, in genere usati nella lotta integrata contro le larve di Lepidotteri e Coleotteri. Questi principi attivi agiscono inibendo la biosintesi della chitina e quindi impediscono la muta e il completamento dello sviluppo postembrionale dei fitofagi. Altamente tossici si sono rivelati, ad esempio il diflubenzuron, il lufenuron, il teflubenzuron, mentre moderatamente tossici è ad esempio il buprofezin.
Gli oli bianchi manifestano una tossicità bassa, tuttavia sono attivi in particolare sulle uova. In ogni modo andrebbero esclusi quelli attivati con fosforganici, data la generale tossicità di questi ultimi.
L'uso degli aficidi o, più in generale degli insetticidi sistemici, è l'aspetto di maggiore importanza, data la stretta associazione fra le crisope e gli afidi. Per questi insetticidi vanno presi in considerazione due ordini di problemi: da un lato si presenta il problema dell'esclusione, a priori, dei principi attivi non selettivi (es. imidacloprid, acephate, endosulfan, ecc.) da un altro si presenta quello della frequente induzione di resistenza nelle popolazioni di afidi. In generale, perciò, l'ambito di impiego degli aficidi si riduce notevolmente in quanto i pochi principi attivi compatibili vanno scartati, a causa dell'esistenza in atto di fenomeni di resistenza, oppure limitati ad un trattamento l'anno, per limitare il rischio di generare fenomeni di resistenza. Questo problema si presenta in particolare in caso di forti infestazioni e di insufficiente attività degli ausiliari.
Fra gli insetticidi biotecnologici si citano come tossici il rotenone e l'abamectina, attivi in particolare sugli adulti. Un discorso particolare merita il Bacillus thuringiensis. La letteratura cita questo insetticida biologico come compatibile con la lotta biologica e quella integrata e la sua specificità d'azione in generale lo rende innocuo nei confronti degli ausiliari. È stata tuttavia riscontrata[11] una mortalità del 66% nelle larve di crisopa nutrite con larve di Ostrinia nubilalis sopravvissute allevate su mais transgenico BT[12]. Questa azione tossica del mais BT è stata confermata da altri ricercatori[13] e potrebbe rappresentare un serio limite all'impiego del Bacillus thuringiensis in un ambito di compatibilità nella lotta biologica condotta con l'impiego delle crisope. Va tuttavia precisato che le comunicazioni relative al ruolo della tossina del Bacillus thuringiensis traggono risultati discordanti e non pienamente condivisi[14].
Fra i fattori di rischio va infine citata la riduzione della biodiversità ambientale. Le crisope, in qualità di predatori polifagi, traggono grande vantaggio dalla presenza di una vegetazione spontanea negli agrosistemi, sulla quale completare il loro ciclo in alcuni periodi dell'anno. La forte specializzazione colturale, l'eliminazione delle siepi, il diserbo, sono in generale elementi che ostacolano la diffusione delle crisope. Si tratta tuttavia di un concetto di portata generale che rientra nelle linee guida generali relative alle produzioni integrate.
Organismo ausiliario inLa presenza naturale di C. carnea negli agrosistemi è un presupposto per l'adozione del metodo protettivo sia in lotta biologica sia in lotta integrata. La possibilità di allevare in massa questa specie, tuttavia, la rende interessante soprattutto per l'impiego con il metodo inondativo.
Gli ambiti di impiego della C. carnea con interventi mirati citati in bibliografia sono diversi[15]. In generale la letteratura cita il predatore come fra i più attivi nel controllo di afidi, acari, lepidotteri, coleotteri, cocciniglie, su differenti colture (cotone, patata, ortive, fragola, olivo, ecc.). In Italia, i settori di ricerca e operativi più attivi, in relazione all'impiego diretto della crisopa in lotta biologica, fanno capo all'Istituto di Entomologia "Guido Grandi" di Bologna e al Biolab di Cesena, la prima biofabbrica allestita in Italia[16][17]. Le ricerche e le applicazioni in questo caso si sono concentrate principalmente sull'impiego in coltura protetta per la difesa della fragola, del pomodoro, della melanzana, del peperone e delle piante ornamentali.
Le indicazioni relative all'utilizzo di C. carnea nei lanci inondativi vanno rapportate agli specifici contesti: l'efficacia varia infatti in funzione di differenti condizioni, quali il tipo di coltura, l'incidenza dei fattori di mortalità, l'intensità delle infestazioni, ecc. I risultati migliori si ottengono impiegando larve di 2ª età in luogo delle uova, intervenendo su infestazioni di afidi non gravi, operando in serra o in tunnel. La casistica più collaudata fa inoltre riferimento alla coltura della fragola.
Il lancio del predatore allo stadio di uovo è aleatorio in quanto le uova sono facilmente soggette a predazione da parte delle formiche e le larve di 1ª età sono soggette ad un'elevata mortalità per varie cause, si muovono con difficoltà sulla fragola e su altre piante pubescenti. Le prove condotte individuano quale contesto operativo un'intensità di 80 uova/m2 con un rapporto quantitativo di 1 uovo di crisopa ogni 1-4 afidi[15][18].
Il lancio del predatore allo stadio di larva di 2ª offre migliori risultati in quanto le larve sono più attive e superano meglio le condizioni avverse. In questo caso la riduzione dell'aleatorietà permette "dosaggi" più bassi, dell'ordine di 18 larve/m2 sulla fragola[18], 10-20 al metro quadro, più in generale, secondo il contesto[19]. Questo criterio inoltre si presta per un intervento più rapido in caso di forti infestazioni: come detto in precedenza, le larve di 3ª sono infatti le più voraci e attive e a temperature non elevate occorrono 2-3 settimane prima che una larva di 1ª giunga alla 3ª età.
Il ricorso al metodo inoculativo è utile per introdurre la crisopa in un ambiente da cui è scomparsa, per varie cause, o semplicemente per incrementarne la popolazione integrando quella naturale. Questo metodo può rivelarsi utile per combattere alcuni fitofagi dei frutteti e degli oliveti, contro acari, afidi e cocciniglie, oppure contro alcuni Lepidotteri allo stadio di uovo.
Il lancio inoculativo richiede densità inferiori rispetto a quello inondativo in quanto si parte dal presupposto che gli adulti, una volta sfarfallati dalle larve immesse artificialmente, si riproducano incrementando la popolazione. Affinché il lancio inoculativo possa avere efficacia è indispensabile che si adottino le linee guida che nel complesso definiscono il metodo protettivo e che, soprattutto, siano venute meno le cause che hanno portato ad una diminuzione della popolazione naturale o alla sua scomparsa.
L'allevamento massale della C. carnea comprende tre distinte linee[20]:
Il prodotto, come detto in precedenza, è commercializzato sotto forma di uova oppure di larve di 2ª età. Nel secondo caso il prezzo è più alto, per i maggiori costi di produzione, ma il costo complessivo di un lancio si mantiene sostanzialmente invariato in quanto la densità, espressa come numero di individui per unità di superficie, si riduce in media del 75%[18].
La preda di sostituzione è rappresentata dalle uova di un Lepidottero che infesta le derrate alimentari, l'Ephestia kuehniella (Tignola grigia delle farine) oppure la Sitotroga cerealella (Tignola del grano). Questa linea produttiva è indipendente dalle altre in quanto le uova del lepidottero sono utilizzate come substrato di predazione o parassitizzazione per differenti ausiliari. Nel caso dell'utilizzazione delle crisope, le uova sono conservate a temperature inferiori a 12 °C fino alla loro utilizzazione, come substrato alimentare nella linea di allevamento delle larve di crisopa oppure come alimento integrato nelle confezioni delle larve di 2ª età.
Le larve di C. carnea sono destinate ad alimentare la linea di allevamento degli adulti. Sono allevate in contenitori alveolari, con cellette di circa 1 cm³ e una densità di una larva per celletta. Insieme alle larve, in ogni celletta si dispone il substrato alimentare, costituito dalle uova della tignola. Al termine dello sviluppo larvale le pupe vengono trasferite in gabbie prima dello sfarfallamento.
Gli adulti sono allevati in gabbie cilindriche e alimentati con una dieta mista composta da miele, estratto di lievito e acqua. La finalità di questa linea di allevamento è quella di consentire la riproduzione e la produzione massiva delle uova.
Le uova, conservabili a bassa temperatura per alcuni giorni, hanno tre differenti utilizzi:
Il confezionamento della C. carnea cambia secondo la tipologia (stadio di uovo o larva di 2ª età). Nel caso delle uova il confezionamento e l'impiego sono relativamente semplici: le uova sono infatti messe in confezioni rigide mescolate con un materiale disperdente, che ne facilita la distribuzione al momento del lancio.
Nel caso delle larve è necessario provvedere all'alimentazione delle neonate che nasceranno dalle uova e nel contempo prevenire il cannibalismo. In questo caso le confezioni conterranno:
Le uova del lepidottero hanno naturalmente la funzione di alimentare le larve di crisopa che si svilupperanno dentro la confezione fino alla prima muta. La pula del grano saraceno ha lo scopo di prevenire il cannibalismo: le scaglie della pula hanno infatti una forma concava e l'intera massa costituisce un sistema incoerente di cellette che ostacola il movimento delle larve e limita la probabilità che entrino in contatto fra loro.
In funzione dei tempi necessari perché si svolga l'incubazione e lo sviluppo fino alla prima muta, le confezioni recano la data in cui le confezioni devono essere aperte per effettuare il lancio.
Chrysoperla carnea Stephens, 1836, è un insetto dell'ordine dei Neurotteri (famiglia Chrysopidae), predatore allo stadio di larva. È comunemente chiamato crisopa, ma con questo termine generico si fa riferimento a tutti i Neurotteri della famiglia dei Crisopidi. È una delle specie di maggior interesse nel settore della lotta biologica per la notevole attività delle larve soprattutto nella lotta agli Afidi.
De groene gaasvlieg of goudoogje[1] (Chrysoperla carnea) is een 1 tot 17 millimeter lang, vliegend insect uit de familie gaasvliegen (Chrysopidae). Deze familie behoort ondanks de naam niet tot de vliegen (orde tweevleugeligen) maar tot de orde netvleugeligen (Neuroptera).
Het lichaam van de gaasvlieg is dun en langwerpig en de kleur is groen tot geelgroen. De gaasvlieg lijkt enigszins op een mug, maar de vleugels zijn veel groter, ronder en duidelijk fijn geaderd. De vleugels worden in rust als een afdakje op de rug gevouwen en in de vlucht glinsteren de vleugels vaak door een lichte, parelmoerachtige glans. Het is bepaald geen snelle of behendige vlieger en het kan dan ook makkelijk uit de lucht worden gevangen. Alle vier de vleugels hebben dezelfde vorm en kunnen onafhankelijk van elkaar bewogen worden. Gaasvliegen zijn kwetsbaar; de vleugels zijn snel beschadigd en dan kan er niet meer naar planten gevlogen worden om te eten.
De groene gaasvlieg komt in alle werelddelen voor, behalve Australië en Antarctica. Hij is nuttig omdat deze gaasvlieg enorme hoeveelheden bladluizen eet, vooral als larve. De imago eet voornamelijk de uitwerpselen van bladluizen (honingdauw) en pollen of stuifmeel. Vrouwtjes eten ook weleens een luis, vooral als ze zwanger zijn en eitjes hebben. Bladluizen vormen het enige voedsel van de larven, die echte eetmachines zijn en lijken op de larven van lieveheersbeestjes. Bladluizen worden niet opgegeten maar leeggezogen en ook spint en witte vlieg, twee andere beruchte plantenplagen, worden gegeten. De anale opening van de larven is afgesloten, zij ontdoen zich van de ontlasting tijdens het vervellen. Vooral in de kassenteelt worden gaasvliegen massaal ingezet om bladluizen op te ruimen. Een enkele larve eet tot wel 50 luizen per dag.
De eitjes worden afgezet tussen bladluizenkolonies, en staan op lange steeltjes. Dit dient om mieren op afstand te houden, die graag de honingdauw van de luizen opzuigen en de luizen beschermen. De larve is plat en rupsachtig en heeft een bruine, onregelmatige kleur, drie paar kleine pootjes en lange, tang-achtige kaken. Sommige soorten gaasvliegenlarven camoufleren zich met stukjes plant of dode luizen om zo aan de aandacht van mieren te ontsnappen. Als de larve na enige tijd verpopt wordt een spinsel gemaakt tussen de vegetatie. Er komen twee generaties per jaar, en in de winter overwintert de imago vaak in huizen. Tijdens deze rustperiode kleurt de gaasvlieg bruin, maar in de lente wordt de kleur weer groen.
Bronnen, noten en/of referentiesDe groene gaasvlieg of goudoogje (Chrysoperla carnea) is een 1 tot 17 millimeter lang, vliegend insect uit de familie gaasvliegen (Chrysopidae). Deze familie behoort ondanks de naam niet tot de vliegen (orde tweevleugeligen) maar tot de orde netvleugeligen (Neuroptera).
Vintergulløye (Chrysoperla carnea) også kalt vanlig gulløye er en av gulløyene (Chrysopidae), en av de middelstore nettvingene i Norge.
Vintergulløye er nok den vanligste arten av gulløyer i Norge, og finnes over hele landet. Den finnes vidt utbredt i hele verden (unntatt på polene).
Vintergulløye er en middels stor nettvinge, ca. 3 cm lang. Den er lys grønn om høsten og etter overvintringen mer brunlig, nesten rødbrun. Utover forsommeren lysner igjen fargen til en lyser fin grønn farge. Hodet er nedoverbøyd, med munndelene på undersiden (ortognath). Øynene er metallisk farget, ofte røde.
Vingene er uten flekker eller mønster, og har grønne årer (ribbenett). Langs framkanten av framvingene, på den første åren (costa), finnes noen fine hår som ligger langs åren. Hodet er lyst grønt eller brunorange uten noen mørkere tegninger eller flekker mellom antennene. Det kan være noen flekker på siden av hodet. Vingespennet er mellom 24 og 32 mm.
Vintergulløye er helt ufarlig for mennesker, men lever som rovdyr. Derfor er arten mange steder, blitt brukt i kampen mot skadedyr.
Disse gullyene tiltrekkes lett til lys, og kan ofte søke til utlamper i stort antall. Mange kommer også inn i hus, særlig om høsten da de leter etter et egnet sted for overvintring.
Larvene utvikles i løpet av sommeren. De voksne klekkes på sen-sommeren eller om høsten, og overvintrer.
Vintergulløye (Chrysoperla carnea) også kalt vanlig gulløye er en av gulløyene (Chrysopidae), en av de middelstore nettvingene i Norge.
Chrysoperla carnea – w szerokim znaczeniu (sensu lato, s. l.) grupa gatunków kryptycznych, a w wąskim znaczeniu (sensu stricto, s. s.) gatunek owada z rodziny złotookowatych (Chrysopidae). W języku polskim był opisywany w literaturze pod zwyczajową nazwą złotook zwyczajny[1] lub złotook drapieżny[2].
W 1836 roku James Francis Stephens opisał naukowo, pospolicie występującą w niemal całej Europie, zieloną sieciarkę, której nadał nazwę Chrysopa carnea.
W 1851 G. T. Schneider opisał ten sam gatunek pod nazwą Chrysopa vulgaris, dla której w języku polskim przyjęła się nazwa zwyczajowa złotook pospolity[1][3]. Obecnie Ch. vulgaris uznawana jest za młodszy synonim Ch. carnea.
Owad ten charakteryzuje się dużą plastycznością, występuje w wielu odmianach barwnych, tworzy rasy geograficzne i łatwo się aklimatyzuje. Poza Europą stwierdzono jego występowanie w Ameryce Północnej i w palearktycznej części Azji. Zaproponowano 80 nazw różnych odmian lub podgatunków tego owada. Do końca lat 70. XX wieku uważano, że jest to jeden gatunek o holarktycznym zasięgu występowania – od północnego koła podbiegunowego po Mauretanię i Sudan[4].
Badania genetyczne, bioakustyczne, morfologiczne i ekologiczne wskazują, że pod nazwą Chrysoperla carnea kryje się kilka gatunków bliźniaczych[5][6].
Na podstawie różnic w budowie pazurków z zachodnioeuropejskich populacji kompleksu gatunków Ch. carnea s. l. wyodrębniono 4 gatunki[4]:
Prowadzone są dalsze badania zmierzające do ustalenia filogenezy i zasięgu występowania poszczególnych populacji tego owada.
Chrysoperla carnea s. l. jest owadem pospolicie występującym na terenie całej Polski[7].
Chrysoperla carnea – w szerokim znaczeniu (sensu lato, s. l.) grupa gatunków kryptycznych, a w wąskim znaczeniu (sensu stricto, s. s.) gatunek owada z rodziny złotookowatych (Chrysopidae). W języku polskim był opisywany w literaturze pod zwyczajową nazwą złotook zwyczajny lub złotook drapieżny.
W 1836 roku James Francis Stephens opisał naukowo, pospolicie występującą w niemal całej Europie, zieloną sieciarkę, której nadał nazwę Chrysopa carnea.
W 1851 G. T. Schneider opisał ten sam gatunek pod nazwą Chrysopa vulgaris, dla której w języku polskim przyjęła się nazwa zwyczajowa złotook pospolity. Obecnie Ch. vulgaris uznawana jest za młodszy synonim Ch. carnea.
Owad ten charakteryzuje się dużą plastycznością, występuje w wielu odmianach barwnych, tworzy rasy geograficzne i łatwo się aklimatyzuje. Poza Europą stwierdzono jego występowanie w Ameryce Północnej i w palearktycznej części Azji. Zaproponowano 80 nazw różnych odmian lub podgatunków tego owada. Do końca lat 70. XX wieku uważano, że jest to jeden gatunek o holarktycznym zasięgu występowania – od północnego koła podbiegunowego po Mauretanię i Sudan.
Badania genetyczne, bioakustyczne, morfologiczne i ekologiczne wskazują, że pod nazwą Chrysoperla carnea kryje się kilka gatunków bliźniaczych.
Na podstawie różnic w budowie pazurków z zachodnioeuropejskich populacji kompleksu gatunków Ch. carnea s. l. wyodrębniono 4 gatunki:
Ch. carnea s. s., Ch. affinis, Ch. lucasina, Ch. agilis.Prowadzone są dalsze badania zmierzające do ustalenia filogenezy i zasięgu występowania poszczególnych populacji tego owada.
Chrysoperla carnea s. l. jest owadem pospolicie występującym na terenie całej Polski.
Navadna tenčičarica (znanstveno ime Chrysoperla carnea) je žuželka iz družine tenčičaric, razširjena po večjem delu severne poloble. Znana je predvsem po tem, da njene ličinke plenijo druge majhne žuželke, kot so listne uši, zaradi česar jo v kmetijstvu s pridom uporabljajo za biološki nadzor škodljivcev.
Ovalna jajčeca samica pritrdi z dolgimi, tankimi peclji na rastline. Najprej so bledo zelena, potem pa postanejo siva. Ličinke merijo približno milimeter v dolžino, ko se izležejo. So rjave, na prvi pogled spominjajo na majhne aligatorčke, ki aktivno lezejo naokrog v iskanju plena.[1] Imajo dolge, ščipalkaste mandibule, s katerimi nabodejo plen in ga včasih tudi dvignejo s površine da ne pobegne. V telo plena vbrizgajo prebavne encime in nato posesajo utekočinjena tkiva.[2] Zrastejo do približno 8 milimetrov v dolžino, nakar se zabubijo znotraj kroglastega kokona.[1]
Odrasli osebki so bledo zelene barve, z dolgimi, nitastimi tipalnicami in bleščeče zlatimi sestavljenimi očmi. Delujejo krhki in merijo 12 do 20 milimetrov v dolžino. Njihova krila so velika, membranasta in rahlo zelenkasta, zlagajo jih strehasto nad zadek. So šibki letalci. Pogosto jih je mogoče videti zvečer in ponoči, ko priletijo na luč.[1]
Prezimijo kot odrasle živali v rastlinskem opadu ob robovih njiv in na podobnih krajih in prilezejo na plano, ko se temperatura spomladi poviša. Samice nato pričnejo odlagati jajčeca. Vsaka jih lahko odloži več sto s hitrostjo dva do pet na dan, pri čemer izbira prikrita mesta pod listi ali na poganjkih, kjer se zadržuje tudi plen ličink.[1] Odlaganje jajčec običajno poteka v mraku.[3]
Po treh do šestih dneh se izležejo ličinke, ki se intenzivno prehranjujejo in se trikrat levijo.[1] Prehranjujejo se z listnimi ušmi, pa tudi drugimi žuželkami in lahko onesposobijo celo plen večji od sebe, npr. gosenice metuljev. Požrejo veliko število drugih žuželk in so sposobne uničiti cele kolonije listnih uši. Ko hrane primanjkuje, se zatečejo h kanibalizmu.[2] Po dveh do treh tednih izločijo svilen ovoj in se zabubijo na skritih mestih na rastlinah. Preobrazba traja deset do štirinajst dni.[1] Odrasle živali se za razliko od ličink prehranjujejo z rastlinskim pelodom in nektarjem ter mano, ki jo izločajo listne uši.[4] Življenjski krog traja v ugodnih pogojih manj kot štiri tedne, zato se lahko letno izmenja več generacij, vendar je trajanje močno odvisno od temperature.[1]
Novejše raziskave so pokazale, da je Chrysoperla carnea, za katero velja, da ima holarktično razširjenost, pravzaprav kompleks mnogih kriptičnih sestrskih vrst. Te so morfološko izredno težko razpoznavne, jasno pa se ločijo po vibracijskih napevih, ki jih odrasle živali proizvajajo med dvorjenjem; razlike so dovolj velike, da se osebki različnih vrst iz tega kompleksa med seboj ne parijo. Dodatne razlike so v jesenski spremembi obarvanosti.[5]
Ličinke navadne tenčičarice so aktivni in generalistični plenilci, ki se lahko prehranjujejo z žuželkami, ki pripadajo sedemdeset različnim vrstam iz petih redov. Največji delež v prehrani pa predstavljajo prsokljunci, od tega večinoma listne uši, ki jih lovijo na nizkem rastju.[3] Na kulturnih rastlinah napadajo več vrst listnih uši, hmeljeve rdeče pajke, resarje, ščitkarje, jajčeca malih škržatkov, listne zavrtače, bolšice, manjše nočne metulje in gosenice ter ličinke hroščev.[6] Mnoge od teh vrst veljajo za ekonomsko pomembne škodljivce, zato velja navadna tenčičarica za koristnega plenilca, ki pripomore k zmanjšanju velikosti njihovih populacij.
Navadna tenčičarica se naravno pojavlja v mnogih kmetijskih območjih na severni polobli, za večjo učinkovitost pa se z različnimi tehnikami njen vpliv ojača - bodisi z množičnim gojenjem in izpuščanjem na poljih, bodisi s privabljanjem. Odrasle živali se namreč hitro razpršijo in se zadržujejo le tam, kjer imajo na voljo vir hrane v bližini. Veliko podjetij danes ponuja množično vzgojene navadne tenčičarice v ta namen, običajno v obliki jajčec.[7]
Vrsto so tudi poskušali vnesti na Novo Zelandijo in v Indijo kot poskus klasičnega biološkega nadzora, vendar se v novih okoljih ni ustalila. Domnevajo, da je vzrok odsotnost glivnih simbiontov, ki so nujni za razvoj, v teh okoljih.[3]
Navadna tenčičarica (znanstveno ime Chrysoperla carnea) je žuželka iz družine tenčičaric, razširjena po večjem delu severne poloble. Znana je predvsem po tem, da njene ličinke plenijo druge majhne žuželke, kot so listne uši, zaradi česar jo v kmetijstvu s pridom uporabljajo za biološki nadzor škodljivcev.
Chrysoperla carnea là một loài côn trùng trong họ Chrysopidae. Nó phân bố ở nhiều nơi của Bắc Mỹ, Châu Âu và Châu Á. Các cá thể trưởng thành ăn mật hoa, phấn hoa và dịch ngọt do rệp tiết ra, nhưng ấu trùng lại là động vật săn mồi tích cực và chúng ăn thịt rệp và các côn trùng nhỏ khác. Nó đã được sử dụng làm tác nhân kiểm soát dịch bệnh sinh học đối với côn trùng gây hại trên cây trồng.
Chrysoperla carnea ban đầu được coi là loài duy nhất của chi với sự phân bố toàn khu vực Bắc bán cầu, nhưng hiện nay đã được chỉ ra là một tổ hợp của nhiều loài có quan hệ chị em khó hiểu. Chúng không thể phân biệt về mặt hình thái, nhưng có thể nhận ra thông qua sự khác nhau trong tần số tiếng rung động phát ra khi chúng sử dụng để giao tiếp với nhau, đặc biệt là trong thời gian chúng mời gọi bạn tình.
Chrysoperla carnea
Chrysoperla carnea
Chrysoperla carnea
Ấu trùng
Bài viết liên quan đến Bộ Cánh gân này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chrysoperla carnea là một loài côn trùng trong họ Chrysopidae. Nó phân bố ở nhiều nơi của Bắc Mỹ, Châu Âu và Châu Á. Các cá thể trưởng thành ăn mật hoa, phấn hoa và dịch ngọt do rệp tiết ra, nhưng ấu trùng lại là động vật săn mồi tích cực và chúng ăn thịt rệp và các côn trùng nhỏ khác. Nó đã được sử dụng làm tác nhân kiểm soát dịch bệnh sinh học đối với côn trùng gây hại trên cây trồng.
Chrysoperla carnea ban đầu được coi là loài duy nhất của chi với sự phân bố toàn khu vực Bắc bán cầu, nhưng hiện nay đã được chỉ ra là một tổ hợp của nhiều loài có quan hệ chị em khó hiểu. Chúng không thể phân biệt về mặt hình thái, nhưng có thể nhận ra thông qua sự khác nhau trong tần số tiếng rung động phát ra khi chúng sử dụng để giao tiếp với nhau, đặc biệt là trong thời gian chúng mời gọi bạn tình.
Обыкновенная златоглазка[1] (лат. Chrysoperla carnea) — вид златоглазок.
Широко распространена в Европе, Азии и Америке. Так же этот вид используют в сельском хозяйстве в целях защиты от вредителей.
Длина 10 мм, размах крыльев 15—30 мм.
Златоглазка обыкновенная окрашена в зелёный цвет и имеет салатовую полосу вдоль всей верхней стороны тела. Глаза у неё золотистые. Крылья также окрашены в бледно-зелёный цвет. Лапки зелёные, но нижняя часть бледно-коричневая. Осенью тело златоглазки меняет окраску с бледно-зелёной на красновато-коричневую, что связано с накоплением каротиноидов в организме насекомого.
Самка откладывает яйца прямо посреди колонии тли. При постоянной температуре в 26 °C перевоплощение яиц во взрослую особь метаморфоз длится от 25 до 30 дней; что удивительно, обыкновенная златоглазка хорошо выдерживает резкие перепады температуры. Даже если температура резко опустится до весьма низкой отметки, личинка выживает и через время, при хороших условиях, начинает питаться снова. Тлёй бледно-бурая или серая личинка начинает питаться сразу после вылупления.
Личинка развивается 2—3 недели.
Личинки обыкновенной златоглазки питаются насекомыми, например, тлёй, червецами, растительными клещами (Acarina) и яйцами различных молей. За период своего развития личинка может съесть до 200—300 тлей.
Взрослая особь питается нектаром, медовяной росой и другими сладкими источниками.
Чаще встречаются на живых изгородях, травянистых растениях. Время лёта: круглый год (за исключением тех мест, где есть зима)[2].
Обыкновенная златоглазка (лат. Chrysoperla carnea) — вид златоглазок.
.jpg)
.jpg)
