الأسماء في صفحات التنقل
These tiny animals (less than 0.5mm) are parasites, usually of deep water crustaceans. They have lost many of the complex crustacean morphology and some have very simple, sac-like bodies (Tudge, 2000). They have been known to infest copepods, isopods, tanaids, amphipods and ostracods (Boxshall & Lincoln, 1983).
One species, Tantulacus dieteri, at 85 microns in length, could be the smallest living arthropod (Mohrbeck et al, 2010).
Els tantulocàrids (Tantulocarida) són una subclasse de crustacis maxil·lòpodes. Es tracta d'estranyes espècies paràsites que habiten aigües profundes i de les que es coneix poc sobre el seu cicle biològic complet, el que dificulta aclarir les seves relacions filogenètiques. S'han descrit una dotzena d'espècies.
Són crustacis diminuts (menys de 0,5 mm de longitud i alguns no assoleixen les 100 μm), ectoparàsits de copèpodes, isòpodes, tanaidacis i ostràcodes, que es fixen al cos dels seus hostes clavant-hi el seu estilet cefàlic. Són tan petits que poden trobar-se ancorats a les antenes dels copèpodes.[1]
Durant anys van ser considerats copèpodes o cirrípedes paràsits; estudis recents recolzen el que aquests crustacis siguin maxil·lòpodes; fins i tot s'ha suggerit que les enigmàtiques larves-y poden ser fases larvàries dels tantulocàrids.[2]
Segons Martin & Davis (2001),[1] els tantulocàrids inclouen cinc famílies:
Els tantulocàrids (Tantulocarida) són una subclasse de crustacis maxil·lòpodes. Es tracta d'estranyes espècies paràsites que habiten aigües profundes i de les que es coneix poc sobre el seu cicle biològic complet, el que dificulta aclarir les seves relacions filogenètiques. S'han descrit una dotzena d'espècies.
Són crustacis diminuts (menys de 0,5 mm de longitud i alguns no assoleixen les 100 μm), ectoparàsits de copèpodes, isòpodes, tanaidacis i ostràcodes, que es fixen al cos dels seus hostes clavant-hi el seu estilet cefàlic. Són tan petits que poden trobar-se ancorats a les antenes dels copèpodes.
Durant anys van ser considerats copèpodes o cirrípedes paràsits; estudis recents recolzen el que aquests crustacis siguin maxil·lòpodes; fins i tot s'ha suggerit que les enigmàtiques larves-y poden ser fases larvàries dels tantulocàrids.
Tantulocarida is a highly specialised group of parasitic crustaceans that consists of about 33 species, treated as a class in superclass Multicrustacea. They are typically ectoparasites that infest copepods, isopods, tanaids, amphipods and ostracods.[2][3]
Eyes are completely absent.[4]
Members of this subclass are minute – less than 0.3 millimetres (0.012 in) in length and have a dramatic reduction in body form compared to other crustaceans, with an unsegmented, sac-like thorax and a much reduced abdomen.[5] One tantulocarid species, Tantulacus dieteri, is the world's smallest arthropod, with a total body length of only 85 micrometres (0.0033 in).[6]
The tantulocarid life cycle is unique among crustaceans. The tantulus larva transforms directly from a non-feeding (lecithotrophic) and free-swimming organism into a parasite without any instars. When entering the parasitic stage much of the body, such as the muscles, degenerates, even if the body itself becomes bigger. As a parasite it is permanently attached to its host, and after piercing its host's cuticle with an unpaired stylet, a rootlet system used to absorb nutrients enters through the hole and grow into the host’s tissue. The adult form devlopes inside the larva, and can become either a sac-like parthenogenetic female, or a fully developed free-living, non-feeding and sexually-reproducing male or female.[7][8][9][10][11] The eggs inside the parthenogenetic female are eventually released as fully developed tantulus larvae. The finding of what appears to be a benthic non-feeding nauplius larva suggests that eggs produced by sexual females hatch as nauplii instead of tantulus larvae. Both the parthenogenetic and sexual females are semelparous.[12]
Five families are recognised:[13]
Tantulocarida is a highly specialised group of parasitic crustaceans that consists of about 33 species, treated as a class in superclass Multicrustacea. They are typically ectoparasites that infest copepods, isopods, tanaids, amphipods and ostracods.
Los tantulocáridos (Tantulocarida) son una subclase de crustáceos maxilópodos. Se trata de extrañas especies parásitas que habitan aguas profundas y de los que se conoce poco su ciclo biológico completo, lo que dificulta esclarecer sus relaciones filogenéticas. Se han descrito una docena de especies.
Son crustáceos diminutos (menos de 0,5 mm de longitud y algunos no alcanzan las 100 μm), ectoparásitos de copépodos, isópodos, tanaidáceos y ostrácodos, que se fijan al cuerpo de sus hospedadores clavando su estilete cefálico. Son tan pequeños que pueden encontrarse anclados a las antenas de los copépodos.[1]
Durante años fueron considerados copépodos o cirrípedos parásitos; estudios recientes apoyan el que estos crustáceos sean maxilópodos; incluso se ha sugerido que las enigmáticas larvas-y pueden ser fases larvarias de los tantulocáridos.[2]
Según Martin & Davis (2001),[1] los tantulocáridos incluyen cinco familias:
Los tantulocáridos (Tantulocarida) son una subclase de crustáceos maxilópodos. Se trata de extrañas especies parásitas que habitan aguas profundas y de los que se conoce poco su ciclo biológico completo, lo que dificulta esclarecer sus relaciones filogenéticas. Se han descrito una docena de especies.
Son crustáceos diminutos (menos de 0,5 mm de longitud y algunos no alcanzan las 100 μm), ectoparásitos de copépodos, isópodos, tanaidáceos y ostrácodos, que se fijan al cuerpo de sus hospedadores clavando su estilete cefálico. Son tan pequeños que pueden encontrarse anclados a las antenas de los copépodos.
Durante años fueron considerados copépodos o cirrípedos parásitos; estudios recientes apoyan el que estos crustáceos sean maxilópodos; incluso se ha sugerido que las enigmáticas larvas-y pueden ser fases larvarias de los tantulocáridos.
Punkkiäyriäiset (Tantulocarida) on yksi leukajalkaisten äyriäisten alaluokista. Punkkiäyriäiset ovat ulkoisesti hyvin erikoistuneita ja hyvin pienikokoisia syvän veden äyriäisiä, joiden naaraat elävät toisten äyriäisryhmien yksilöihin kiinnittyneinä ulkoloisina. Koiraat uivat vapaasti planktonissa.
Punkkiäyriäiset ovat alle 0,3 millimetrin pituisia. Pienin laji, 0,085 millinen Tantulacus dieteri, on samalla myös pienin tunnettu niveljalkainen. Punkkiäyriäisten ruumiinrakenne on muihin äyriäisiin verrattuna yksinkertainen. Keskiruumis on pussimainen ja jaokkeeton, takaruumis surkastunut. Pää on selkäkilven suojaama, mutta siinä ei ole lainkaan varsinaisia leukaosia (raajoja). Eläin kiinnittyy isäntäänsä suuputkella.
Punkkiäyriäisten isäntäeläimiä ovat muiden muassa hankajalkaiset, siirat, katkat ja raakkuäyriäiset. Niitä tunnetaan runsaat 30 lajia.
Punkkiäyriäiset erotettiin omaksi ryhmäkseen vasta 1983. Aiemmin niitä pidettiin siimajalkaisina tai hankajalkaisina
Punkkiäyriäiset (Tantulocarida) on yksi leukajalkaisten äyriäisten alaluokista. Punkkiäyriäiset ovat ulkoisesti hyvin erikoistuneita ja hyvin pienikokoisia syvän veden äyriäisiä, joiden naaraat elävät toisten äyriäisryhmien yksilöihin kiinnittyneinä ulkoloisina. Koiraat uivat vapaasti planktonissa.
Punkkiäyriäiset ovat alle 0,3 millimetrin pituisia. Pienin laji, 0,085 millinen Tantulacus dieteri, on samalla myös pienin tunnettu niveljalkainen. Punkkiäyriäisten ruumiinrakenne on muihin äyriäisiin verrattuna yksinkertainen. Keskiruumis on pussimainen ja jaokkeeton, takaruumis surkastunut. Pää on selkäkilven suojaama, mutta siinä ei ole lainkaan varsinaisia leukaosia (raajoja). Eläin kiinnittyy isäntäänsä suuputkella.
Punkkiäyriäisten isäntäeläimiä ovat muiden muassa hankajalkaiset, siirat, katkat ja raakkuäyriäiset. Niitä tunnetaan runsaat 30 lajia.
Punkkiäyriäiset erotettiin omaksi ryhmäkseen vasta 1983. Aiemmin niitä pidettiin siimajalkaisina tai hankajalkaisina
Les Tantulocarida sont des crustacés parasites de très petite taille (moins d'un demi millimètre). Il y a 31 espèces dans 23 genres.
Selon World Register of Marine Species (2 janvier 2016)[2] et ITIS (2 janvier 2016)[1] :
Les Tantulocarida sont des crustacés parasites de très petite taille (moins d'un demi millimètre). Il y a 31 espèces dans 23 genres.
Tantulocarida è una sottoclasse di crostacei marini.
Si tratta di un gruppo altamente specializzato di crostacei parassiti che consta all'incirca 33 specie, considerate come una sottoclasse dei Hexanauplia (che comprende anche copepodi e cirripedi). Sono tipicamente ectoparassiti che infestano copepodi, isopodi, tanaidacei, anfipodi e ostracodi[1][2]
I membri di questa sottoclasse sono minuscoli: misurano meno di 0,3 millimetri di lunghezza e hanno un corpo notevolmente più piccolo rispetto ad altri crostacei, con un torace non segmentato, simile a un sacco, e un addome molto ridotto. Una specie di tantulocaridi, Tantulacus dieteri, è il più piccolo artropode al mondo, con una lunghezza totale del corpo di soli 85 micrometri[3].
Il ciclo di vita dei tantulocaridi è unico. Lo stadio larvale si chiama tantulus ed è adatto alla vita sia in acque libere, sia parassitaria. Non segue il solito ciclo di muta tipico dei crostacei; l'adulto maturo si sviluppa all'interno di una larva tantulus parassita attaccata, succhiandole i nutrienti attraverso un cordone ombelicale[4].
Tantulocarida è una sottoclasse di crostacei marini.
Si tratta di un gruppo altamente specializzato di crostacei parassiti che consta all'incirca 33 specie, considerate come una sottoclasse dei Hexanauplia (che comprende anche copepodi e cirripedi). Sono tipicamente ectoparassiti che infestano copepodi, isopodi, tanaidacei, anfipodi e ostracodi
Tantulocarida zijn een groep mariene kreeftachtigen. Er zijn een veertigtal beschreven soorten. Het zijn ectoparasieten op andere kreeftachtigen, vooral diepzee-eenoogkreeftjes, -zeepissebedden, -naaldkreeftjes en -mosselkreeftjes.
Tantulocarida hebben een kop zonder ogen. Ook de antennulae, de mandibels en de maxillipeden zijn afwezig. De antenna is gereduceerd, rudimentair of volledig afwezig. Thorax en abdomen zijn gescheiden, er is echter geen carapax. De thorax is ongesegmenteerd en bezit zes paar ongedifferentieerde, eenvoudige, tweetakkige pereopoden. Het abdomen is opgebouwd uit zes somieten zonder pleopoden. Ten slotte is er nog één paar rudimentaire uropoden en geen telson[1].
Tantulocarida leven ectoparasitisch op kleine diepzee-kreeftachtigen. Het zijn erg kleine diertjes, typisch minder dan 0,3 mm lang. Gastheren worden geïnfecteerd tijdens het tantalus-larve stadium. Dit gebeurt waarschijnlijk onmiddellijk nadat de larven vrijkomen.
Vanwege de hun kleine afmetingen zijn weinig verspeidingsgegevens gekend. Ze werden tot nog toe gevonden in de Stille Oceaan, de Atlantische Oceaan en in Arctische en Antarctische wateren.
De volgende families zijn bij de onderklasse ingedeeld:
Tantulocarida zijn een groep mariene kreeftachtigen. Er zijn een veertigtal beschreven soorten. Het zijn ectoparasieten op andere kreeftachtigen, vooral diepzee-eenoogkreeftjes, -zeepissebedden, -naaldkreeftjes en -mosselkreeftjes.
Tantulocarida er en gruppe på sub-klasse-nivå av krepsdyr innenfor klassen Maxillopoda, med 17 eller 33-39 arter, avhengig av hvilken klassifikasjon som anvendes. Gruppen ble oppdaget først i 1983.
Hodet er sammensatt av opptil fem segmenter, thorax opptil seks segmenter og bakkroppen opptil fire segmenter, samt en telson. Artene er svært små, de største individene er ikke mer enn 0,3 mm lange. Til denne gruppen hører arten Tantulacus dieteri som er verdens minste kjente krepsdyr, bare 0,085 mm lang.
Til gruppen hører minst 9 arter til i nordlige strøk av Atlanterhavet, herunder arter av slektene Cumoniscus, Boreotantulus, Tantulacus, Amphitantulus, Microdajus, Onceroxenus, og Doryphallophora.[1]
Taksonomien til Maxillopoda er komplisert og usikker siden mange av gruppene ikke hav vært kjent lenge. Det er generelt omstridt å fin-inndele organismer taksonomisk. En vanlig oppdeling anerkjenner Tantulocarida som en av seks undergrupper under Maxillopoda, som igjen er en av seks ulike klasser av krepsdyr - der forøvrig storkreps (Malacostraca) er den mest artsrike gruppen etterfulgt av Maxillopoda. En moderne oppdatering av systematikken gis av Martin og Davis[2], som følgende oversikt følger ned til nivået orden, mens lavere nivåer i enkelte tilfeller følger Catalogue of Life: [3]
Tantulocarida er en gruppe på sub-klasse-nivå av krepsdyr innenfor klassen Maxillopoda, med 17 eller 33-39 arter, avhengig av hvilken klassifikasjon som anvendes. Gruppen ble oppdaget først i 1983.
Hodet er sammensatt av opptil fem segmenter, thorax opptil seks segmenter og bakkroppen opptil fire segmenter, samt en telson. Artene er svært små, de største individene er ikke mer enn 0,3 mm lange. Til denne gruppen hører arten Tantulacus dieteri som er verdens minste kjente krepsdyr, bare 0,085 mm lang.
Til gruppen hører minst 9 arter til i nordlige strøk av Atlanterhavet, herunder arter av slektene Cumoniscus, Boreotantulus, Tantulacus, Amphitantulus, Microdajus, Onceroxenus, og Doryphallophora.
Tantulocarida é uma subclasse de crustáceos que agrupa um conjunto de famílias que agrupa 33 espécies altamente especializadas de parasitas, em geral consideradas como constituindo parte da classe Maxillopoda (copépodes e cirrípedes). As espécies incluídas são tipicamente ectoparasitas que infestam copépodes, isópodes, tanaídeos, anfípodes e ostracodos.[2] Os membros desta subclasse são minúsculos, em geral com menos de 0,3 mm de comprimento, e apresentam alterações morfológicas profundas em relação aos restantes crustáceos, com um tórax não segmentado em forma de saco e um abdómen muito reduzido.[3]
Uma espécie de tantulocarídeo, Tantulacus dieteri, é o artrópode mais pequeno que se conhece, medindo apenas 85 µm de comprimento total.[4]
A subclasse é em geral dividida em quatro famílias[5]:
Tantulocarida é uma subclasse de crustáceos que agrupa um conjunto de famílias que agrupa 33 espécies altamente especializadas de parasitas, em geral consideradas como constituindo parte da classe Maxillopoda (copépodes e cirrípedes). As espécies incluídas são tipicamente ectoparasitas que infestam copépodes, isópodes, tanaídeos, anfípodes e ostracodos. Os membros desta subclasse são minúsculos, em geral com menos de 0,3 mm de comprimento, e apresentam alterações morfológicas profundas em relação aos restantes crustáceos, com um tórax não segmentado em forma de saco e um abdómen muito reduzido.
Uma espécie de tantulocarídeo, Tantulacus dieteri, é o artrópode mais pequeno que se conhece, medindo apenas 85 µm de comprimento total.
Tantulocarida är en liten grupp av små, starkt specialiserade ektoparasitiska kräftdjur inom klassen Maxillopoda.[1] De upptäcktes så sent som 1983.[2]
Tantulocariderna är mycket små, högst 0,3 millimeter, och har starkt reducerad kropp med en säcklik osegmenterad thorax och tillbakabildad abdomen. De lever som ektoparasiter på andra kräftdjur, som hoppkräftor, märlkräftor och musselkräftor, där de fäster sig t.ex. vid antennerna.
En art, Tantulacus dieteri, är världens minsta kända leddjur. Den är 85 mikrometer (0,085 mm) lång.
Tantulocarida är en underklass i klassen Maxillopoda. Man har beskrivit 39 arter, som är uppdelade på fyra familjer.[3]
Tantulocarida är en liten grupp av små, starkt specialiserade ektoparasitiska kräftdjur inom klassen Maxillopoda. De upptäcktes så sent som 1983.
Tantulocarida Boxshall et Lincoln, 1983
Семейства
Тантулокариды (лат. Tantulocarida) — подкласс ракообразных из класса Maxillopoda. Эктопаразиты ракообразных, обладающие сложным жизненным циклом с чередованием поколений. В качестве хозяев тантулокарид выступают веслоногие, ракушковые, равноногие, кумовые раки, амфиподы и клешненосные ослики[1][2]. Описаны виды, для которых характерен гиперпаразитизм: их представители заражают паразитических веслоногих из отряда Siphonostomatoida[3].
Представители группы известны с начала XX века[4]. В разное время их включали в состав равноногих и веслоногих раков[1]. В 1983 году Дж. Боксшелл и Р. Линкольн предложили выделять тантулокарид в качестве отдельного класса ракообразных, однако вскоре их стали рассматривать в качестве сестринской группы по отношению к Thecostraca в составе класса Maxillopoda[1][4].
Представители этой группы обладают микроскопическими размерами: длина личинок составляет 100—250 мкм, взрослые партеногенетические самки могут достигать 2 мм[2]. На всех стадиях жизненного цикла тантулокариды лишены глаз.
Тело личинки — тантулюса — подразделено на цефалон (голову) и туловище. Цефалон покрыт карапаксом и лишен конечностей[5]. На его брюшной стороне открывается ротовое отверстие, снабжённое прикрепительным диском, воронкообразным органом и непарным стилетом, которые не имеют ясной гомологии с ротовыми конечностями других ракообразных[1]. Туловище составлено шестью сегментами торакса, несущими плавательные ножки, и уросомой, состоящей из двух лишенных конечностей сегментов (последний торакальный сегмент и единственный абдоминальный)[2].
Взрослые самцы и самки полового поколения лишены ротового отверстия. Они сходны по сегментарному составу, но обладают разными наборами конечностей и внешне хорошо различимы. Тело на этой стадии подразделено на покрытый карапаксом цефалоторакс (головогрудь) и туловище. Цефалоторакс включает головные сегменты, несущие антеннулы[2], и два первых сегмента торакса, которые лишь у самцов несут плавательные конечности[5]. Туловище составлено свободными сегментами, чьё число составляет шесть (у самцов большинства видов) или пять (у самок, изредка у самцов). На последнем из них расположена пара каудальных отростков[1].
Для самцов характерны шесть пар двуветвистых плавательных конечностей (торакопод): две пары в составе цефалоторакса и четыре — на свободных сегментах туловища[5]. На пятом сегменте туловища расположен непарный пенис, представляющий собой видоизменённую седьмую пару торакопод[5].
Самки обладают лишь двумя парами торакопод, расположенными на первых двух сегментах туловища (то есть на третьем и четвертом сегментах торакса). Предполагают, что их основная роль заключается в удерживании самца во время копуляции[5]. Единственное женское половое отверстие, вероятно, являющееся и копулятивным, и родовым, открывается на на втором грудном сегменте цефалоторакса[2].
Тело партеногенетической самки состоит из наследуемой от личинки-тантулюса миниатюрной головы, шейного отдела и мешковидного несегментированного тела, заполненного яйцами или развивающимися личинками[2]. Для этой стадии характерно отсутствие конечностей и половых отверстий: выход молоди происходит через разрыв стенки тела[2].
Тантулокариды имеют сложный жизненный цикл, включающий половое и партеногенетическое поколения[2]. Эти фазы, видимо, не следуют строго друг за другом, но сопряжены: личинка-тантулюс, которая занимается поиском нового хозяина может развиваться как в партеногенетическую самку, так и в раздельнополых особей полового поколения — самку или самца.
Тантулюс, несмотря на отсутствие глаз и антенн, обнаруживает подходящею особь хозяина и пенетрирует её покровы стилетом. Помимо стилета в прикреплении личинки принимают участие прикрепительный диск и воронкообразный орган.
При развитии в партеногенетическую самку у тантулюса от задней части головы начинает отрастать мешок — будущее тело взрослой самки. В процессе развития этого выроста тантулюс отбрасывает торакс и абдомен. Взрослая партеногенетическая самка представляет собой мешок, заполненный яйцами, прикрепленный к телу хозяина посредством головы тантулюса (с прикрепительным диском). Из яиц без оплодотворения развивается новое поколение тантулюсов, которые выходят, вероятно, путём разрыва стенки тела мешковидной самки.
В половой части цикла тантулюс дает начало самцу или самке. Самка развивается внутри мешковидного выроста задней части цефалона тантулюса: торакс и абдомен в этом случае также сбрасываются. Самец развивается внутри раздувающегося торакса тантулюса. Самец обладает большим набором плавательных конечностей, чем самка, а его антеннулы рудиментарны и представлены четырьмя эстетасками: вероятно, он занимается активным поиском зрелой самки. Предполагается, что оплодотворение внутреннее: у самцов имеется совокупительный орган, а у самок — копуляторная пора[1][2].
Около 30 известных в настоящее время видов подразделяют на 4 семейства.[6]
Basipodellidae Boxshall & Lincoln, 1983 :
Doryphallophoridae Huys, 1991 :
Microdajidae Boxshall & Lincoln, 1987 :
Deoterthridae Boxshall & Lincoln, 1987 :
Тантулокариды (лат. Tantulocarida) — подкласс ракообразных из класса Maxillopoda. Эктопаразиты ракообразных, обладающие сложным жизненным циклом с чередованием поколений. В качестве хозяев тантулокарид выступают веслоногие, ракушковые, равноногие, кумовые раки, амфиподы и клешненосные ослики. Описаны виды, для которых характерен гиперпаразитизм: их представители заражают паразитических веслоногих из отряда Siphonostomatoida.
ヒメヤドリエビ亜綱（ヒメヤドリエビあこう、Tantulocarida）は、顎脚綱に含まれる微小な甲殻類の分類群であり、海産甲殻類に外部寄生する寄生生物である[3]。
ヒメヤドリエビ類は他の甲殻類の体表に付着する寄生虫である。その外見は、付着器とそれに続くなめらかな袋状の構造からなり、甲殻類としての特徴をほとんど欠く。
ヒメヤドリエビ類は雌雄による両性生殖と雌だけによる単為生殖の2つの生活環からなる、複雑な生活史を持つ[4]。以下で解説する生活史は、複数の種で得られた知見を総合して推定されたものである[5]。生活史の各段階で形態も異なるため、形態についても併せて解説する。
ヒメヤドリエビ類の幼生は特異な形態を持ち、タンツルス（タンチュラス）幼生と呼ばれる[4]。比較的に甲殻類らしく見えるステージで[6]、宿主に付着している状態で発見されるだけでなく、独立して海底から採集されることもある[4]。
タンツルス幼生は微小で、体長は0.8ミリメートルから0.15ミリメートルにしかならない[5]。体は頭部、胸部、腹部の3つに分かれる[5]。頭部は頭楯に覆われ、先端に向かうほど細くなる[4]。頭部には口盤（吸盤）があるだけで、付属肢はない[5][4]。頭部の背面と側面には感覚毛と小孔が配列し、これらをまとめて皮殻器官と呼ぶ（一部の種では腹面にもある）[5]。
胸部は7つの体節からなる。そのうち後端の第7胸節を除く6つの体節は、それぞれ1対の付属肢を備える[5]。腹部には付属肢はなく、体節数は種によって異なる[5]。腹部後端の尾節には尾叉がある[4]。タンツルス幼生の体のうち、付属肢のない第7胸節と腹部を合わせて後体部、それより前を前体部に区分する[5]。
タンツルス幼生は口盤で宿主に付着すると、口盤から突き出る針を使って宿主体表のクチクラに穴をあけ、漏斗状器官を通じて体液を吸う[5]。
単為生殖雌は、宿主に付着したタンツルス幼生が胸部と腹部を切り離し、残った頭部から生じる[5]。頭部の後半が膨らんで袋状の胴部となり、その中に単為生殖卵が形成される[5]。
単為生殖雌の体長は種によって異なり、大きいもので0.5ミリメートルから0.9ミリメートル、小さいものでは0.1ミリメートルから0.3ミリメートル。大きなタイプのものでは、宿主に付着した頭部と、袋状胴部との間に長い頸部が生じる。頸部はスプリング状になることがあり、卵が脱落するのを防ぐ機能があると推測されている[5]。小型の種では頸部はほとんど発達しない[5]。
単為生殖卵の大きさは種によって異なるが、直径0.03ミリメートルから0.05ミリメートル[5]。卵数は、小型で頸部の発達しない種では最大26個だが、大型で頸部の発達する種では100個を超えることがある[5]。成熟した卵のなかにはタンツルス幼生の体がすでにできている。胴部が裂けて孵化した幼生は拡散し[3]、脱皮することなく再び宿主に付着すると考えられている[6]。
以上のように、単為生殖の生活環は、宿主に付着したタンツルス幼生が単為生殖雌になり、その雌がまたタンツルス幼生を生み出すというものである[6]。ヒメヤドリエビ類は、主にこの単為生殖によって繁殖すると考えられる[3]。
両性生殖個体は雌雄異体であり、雄と雌がいる[4]。どちらも単為生殖雌と同じく宿主に付着したタンツルス幼生から生じるが、その形態には大きな違いがある。
両性生殖雌は、単為生殖雌と同じように、胸部と腹部を脱落させたタンツルス幼生の頭部から生じる。両性生殖雌の体は、袋状に膨らんだ幼生頭部のなかで、あたかも昆虫の蛹のように形成される[6]。この間、雌は「へその緒」と呼ばれる組織を通じて、宿主から栄養を得る。両性生殖雌の体長は0.5ミリメートル前後で[6]、1対の触角を備える頭胸部に、付属肢を備える胸節が2つ、付属肢のない体節が3つ、合わせて6体節の体を持つ[5]。2対の胸肢は雄を把握するのに役立つと推測されている[5][6]。卵は雌の体がまだ幼生の体内にあるうちに、頭胸部のなかで形成される[5]。イトウヒメヤドリエビでは、この卵は直径約0.032ミリメートルで、1個体の体内に14個が確認された[5]。生殖孔は頭胸部後半の腹面にある[5]。
雄になるタンツルス幼生は胸部と腹部を切り離さず、胸部が膨らみ、そのなかで雄の体が形成される[5]。雄も雌と同様に、へその緒を通じて栄養を得て成長する。成熟した雄の体長は0.2ミリメートルから0.5ミリメートル[6]。頭胸部は頭部と2つの胸節が融合したもので、その先端には数対の感覚毛がある[5]。ほかに頭胸部に含まれない胸節が4つある[5]。胸節はそれぞれ1対の付属肢をもつので、雄は計6対の胸肢を備える。この胸肢は遊泳に用いられると考えられる[5][6]。後体部は2体節（または2つが癒合した1体節）で、前方の体節にペニスがある[5]。
両性生殖の雌雄はやがて宿主を離れて出会い、配偶するものと思われるが、宿主から離れた状態の雌雄が採集されたことはなく、詳細は不明である[6]。両性生殖によって生じる受精卵が、どのような幼生に発達するのかもわかっていない[6]。
ヒメヤドリエビ類の分布は広く、全世界の極域から熱帯域にまで生息し、また深海にすむものから、潮間帯に見られるものまでいる[6]。
ヒメヤドリエビは小型甲殻類に寄生して栄養を得る外部寄生者である。甲殻類のなかでも、宿主になるのは顎脚類（カイアシ類と貝虫類）とフクロエビ（英語版）類（タナイス類、ミズムシ（英語版）類、ヨコエビ類、クーマ類など）に限られる[6]。寄生性のカイアシ類に寄生（超寄生）するものもいる。少なくとも一部の種は複数種の宿主に寄生することが確認されており、宿主特異性は弱いと推測されている。1個体の宿主に多数のヒメヤドリエビが寄生することもあり、64個体のタンツルス幼生に寄生されたヨコエビも報告されている[6]。
ヒメヤドリエビは体表に付着して寄生するため、宿主が脱皮すると寄生を続けられないと考えられる。そのため、とくに頻繁に脱皮するカイアシ類に寄生するものは、何らかのメカニズムで宿主の脱皮を抑制していると予想されている[6]。
ヒメヤドリエビの単為生殖雌は1903年に報告されているが、分類学的な研究が進んだのは20世紀後半になってからである[5]。発見当初はヤドリムシ（英語版）類に分類されていたが、1983年に独立の綱が設立された。その後、主に生殖孔の位置から、顎脚綱の鞘甲亜綱（英語版）（フジツボなどを含む分類群）に近縁であると考えられるようになった。そのため、ヒメヤドリエビは顎脚鋼の1亜綱として位置づけられている[5]。
ヒメヤドリエビ亜綱はヒメヤドリエビ目1目のみを含み[2]、以下の5科に分類される[5][7]。
