الأسماء في صفحات التنقل
Ancient Egyptians, Greeks, and Romans prepared paper from the pith of the culms of Cyperus papyrus, which is abundant along the Nile River.
Papirus (lat. Cyperus papyrus) — cilkimilər fəsiləsinin salaməleyküm (topalaq) cinsindən çoxillik ot bitkisi.[1]
5 m-dək hündürlüyündə çiçəkverən gövdəsi üçtilli, yoğun, dar lansetvarı yarpaqları aşağıda pulcuqvarı çıxıntılarla örtülüdür. Çiçək qrupu iri, çətirşəkilli olub, 6—16 çiçək sünbülcüyündən əmələ gəlmiş çoxlu silindrik sünbüllərdən ibarətdir. Papirus tropik Afrikada çay və göl sahillərində, sakit axan sularda bitir. Geniş cənkəlliklər əmələ gətirir. Qədimdə Misirdə, Fələstində və Cənubi Avropanın bir sıra ölkəsində becərilirdi. Papirus dekorativ bitki kimi bağ, park və oranjereyalarda yetişdirilir.
Papirusun gövdəsindən parça, ayaqqabı və s. hazırlanmasında istifadə olunur. Yazı materialı kimi Papirus e.ə. 3-cü minilliyin əvvəllərində Qədim Misirdə ixtira olunmuşdur. E.ə. 1-ci minilliyin ortalarından Aralıq dənizi sahilinin digər ölkələrində yayılmışdı. Papirusun gövdəsini köndələninə dar zolaqlarla kəsir və bir-birinin üzərinə qoyurdular. Bu üsulla alınan təbəqəni zolaqları o birisininkinə nisbətən köndələninə olan təbəqənin üzərinə qoyub bərk sıxır, sonra qurudurdular. Lülə papirus bir neçə təbəqəni yapışdırmaqla alınırdı. Papirus əvvəlcə bəyaz rəngli olur, getdikçə qaralır, elastikliyini itirir, kövrəkləşirdi. IX əsrədək Misirdə istifadə olunmuşdur. 8-ci əsrdən Çində kağızın ixtira olunması papirusun sıxışdırıb çıxarılmasına səbəb oldu.
Papirus mətnlərini papirologiya, misirşünaslıq, semitologiya və s. öyrənir. Bu mətnlər Qədim Misir və antik dövrün təsərrüfat, mədəniyyət və siyasi həyatını öyrənməkdə mühüm mənbələrdəndir.
Papirus (lat. Cyperus papyrus) — cilkimilər fəsiləsinin salaməleyküm (topalaq) cinsindən çoxillik ot bitkisi.
5 m-dək hündürlüyündə çiçəkverən gövdəsi üçtilli, yoğun, dar lansetvarı yarpaqları aşağıda pulcuqvarı çıxıntılarla örtülüdür. Çiçək qrupu iri, çətirşəkilli olub, 6—16 çiçək sünbülcüyündən əmələ gəlmiş çoxlu silindrik sünbüllərdən ibarətdir. Papirus tropik Afrikada çay və göl sahillərində, sakit axan sularda bitir. Geniş cənkəlliklər əmələ gətirir. Qədimdə Misirdə, Fələstində və Cənubi Avropanın bir sıra ölkəsində becərilirdi. Papirus dekorativ bitki kimi bağ, park və oranjereyalarda yetişdirilir.
Papirusun gövdəsindən parça, ayaqqabı və s. hazırlanmasında istifadə olunur. Yazı materialı kimi Papirus e.ə. 3-cü minilliyin əvvəllərində Qədim Misirdə ixtira olunmuşdur. E.ə. 1-ci minilliyin ortalarından Aralıq dənizi sahilinin digər ölkələrində yayılmışdı. Papirusun gövdəsini köndələninə dar zolaqlarla kəsir və bir-birinin üzərinə qoyurdular. Bu üsulla alınan təbəqəni zolaqları o birisininkinə nisbətən köndələninə olan təbəqənin üzərinə qoyub bərk sıxır, sonra qurudurdular. Lülə papirus bir neçə təbəqəni yapışdırmaqla alınırdı. Papirus əvvəlcə bəyaz rəngli olur, getdikçə qaralır, elastikliyini itirir, kövrəkləşirdi. IX əsrədək Misirdə istifadə olunmuşdur. 8-ci əsrdən Çində kağızın ixtira olunması papirusun sıxışdırıb çıxarılmasına səbəb oldu.
Papirus mətnlərini papirologiya, misirşünaslıq, semitologiya və s. öyrənir. Bu mətnlər Qədim Misir və antik dövrün təsərrüfat, mədəniyyət və siyasi həyatını öyrənməkdə mühüm mənbələrdəndir.
Šáchor papírodárný (Cyperus papyrus) je vytrvalá rostlina z čeledi šáchorovitých, která ve starověkém Egyptě sloužila k výrobě papyru. Bývá však pěstován i jako pokojová rostlina.
Dosahuje výšky 2-5 m, typický je deštníkovitý chomáček listů na konci. Stonek je trojhranný a listy velice úzké, spíše se podobají drátkům a vytvářejí zajímavou chocholku. Pro růst postřebuje bahnité místo s minimální teplotou 16 °C. Nemá rád suchý vzduch. Důležité je tedy rosení a umístění např. v koupelně.
Existují varianty:
Obrázky, zvuky či videa k tématu šáchor papírodárný ve Wikimedia Commons
Galerie Šáchor papírodárný ve Wikimedia Commons
Šáchor papírodárný (Cyperus papyrus) je vytrvalá rostlina z čeledi šáchorovitých, která ve starověkém Egyptě sloužila k výrobě papyru. Bývá však pěstován i jako pokojová rostlina.
Der Echte Papyrus (Cyperus papyrus) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Zypergräser (Cyperus) in der Familie der Sauergrasgewächse (Cyperaceae). Pflanzenteile dieser Art wurden im Altertum als Rohstoff für die Herstellung von Papyrus und von Schilfbooten verwendet.
Der Echte Papyrus ist eine ausdauernde, krautige Pflanze, die Rhizome ausbildet. Der Halm ist gerundet-dreikantig und erreicht Wuchshöhen zwischen 300 und 500 Zentimeter. Er besitzt an der Basis einen Durchmesser von 15 bis 45 Millimeter und ist kahl. Die Blätter sind spreitenlos.
Der Gesamtblütenstand ähnelt einer Doppeldolde, wobei die 40 bis 100 Strahlen erster Ordnung 10 bis 30 Zentimeter lang sind und hängend bis bogig sind, die Strahlen zweiter Ordnung sind 8 bis 20 Zentimeter lang. Es gibt vier bis zehn aufrecht stehende Hochblätter erster Ordnung, die V-förmig gekielt, 3 bis 8 Zentimeter lang und zwischen 4 und 15 Millimeter breit sind. Die zwei bis fünf Tragblätter zweiter Ordnung sind 1,5 bis 16 Zentimeter lang (im Mittel 4 Zentimeter). Die Teilblütenstände sind zylindrische Ähren von 10 bis 20 mm Länge und 6 bis 10 mm Breite.
Die 6 bis 30 Ährchen pro Ähre sind leicht zusammengepresst und linealisch oder mehr oder weniger vierkantig. Sie sind zwischen 6 und 10 Millimeter breit und haben einen Durchmesser von 0,8 bis 1 mm Millimeter. Die Ährchenachsen (Rhachillae) zerfallen zur Reife nicht, sie teilen sich lateral und sind 0,3 bis 0,4 Millimeter breit geflügelt. Die 6 bis 16 Blütenschuppen pro Ährchen sind rötlich mit einem fünfrippigen, grünen Mittelteil, an den Rändern weiß bis durchsichtig. Ihre Form ist oval bis elliptisch, sie sind 1,8 bis 2,2 mm lang und 1,2 bis 1,5 mm breit. Die Spitze ist zugespitzt bis abgestumpft.
Die Einzelblüten tragen 0,1 bis 1 Millimeter lange Staubbeutel, diese tragen ein rötliches pfriemliches Anhängsel mit borstiger Spitze, das zwischen 0,2 und 0,5 Millimeter lang ist. Der Griffel ist 0,2 bis 0,4 Millimeter lang.
Die Nussfrüchte sind matt braun, sitzend, länglich und zwischen 0,8 und 1 Millimeter lang sowie etwa 0,4 Millimeter breit. Sie besitzen eine körnige Oberfläche.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = etwa 100.[1]
Der Echte Papyrus gedeiht an Flussufern und auf Marschen. Ursprünglich ist die Art in Südeuropa, Südwestasien und Afrika verbreitet, heute insbesondere im Sudd am weißen Nil und im Okavangodelta. In Europa gibt es nur wenige natürliche Vorkommen in der Umgebung von Syrakus auf Sizilien (Anapo, Fiumefreddo di Sicilia).
Größere neophytische Vorkommen finden sich in Florida in den Vereinigten Staaten und in Mittelamerika.[2]
Es werden folgende Unterarten unterschieden[2]:
Papyrusdickichte verringern den Wasserabfluss und wirken so als Schwamm. Die Pflanzen bieten einer reichen Tierwelt, besonders Insekten, eine Heimat.[3] Theophrast berichtet, dass Papyrus im Nil schwimmende Inseln bildete, auf denen man Wildschweine jagte.[4] Auch Grabmalereien zeigen die reiche Tierwelt im Papyrusdickicht, zum Beispiel im Grab des Kenamun (TT 93) in Theben aus der 18. Dynastie.
In Ägypten diente Papyrus als Nahrungsmittel.[5] Im alten Ägypten wurden vermutlich bereits seit dem 3. Jahrtausend v. Chr. Papyri als Beschreibstoff hergestellt. Dazu wurde das Mark des Stängels in Streifen geschnitten, kreuzweise aufeinander gelegt und gepresst. Der austretende Klebsaft verbindet die Markstreifen.[6] Andere Studien deuten jedoch darauf hin, dass der Papyrus selbst keine Stärke enthielt und diese hinzugefügt wurde.[7] Plinius der Ältere (Naturalis historia xvii, 74–82) beschreibt die Herstellung ausführlich. Er glaubte, dass das lehmige Nilwasser als Klebstoff funktionierte.[8]
Während der Ptolemäerzeit stand die Herstellung von Papyrus wahrscheinlich unter königlichem Monopol.[9] Das Wort „Papier“ ist von Papyrus abgeleitet. Auch in Abbasidischer Zeit wurde in Ägypten große Mengen von Papyrus hergestellt.[10] Auf Sizilien diente Papyrus bis ins 11. Jahrhundert als Schreibmaterial.[11]
Im alten Ägypten wurden Boote aus Papyrusstengeln gebaut. Prädynastische Keramik zeigt vielleicht Papyrusboote[12]. Basreliefs aus der 4. Dynastie zeigen Männer, die Papyrusstauden zum Bau von Schilfbooten schneiden.[13]. Auch Theophrast berichtet über Papyrusboote (Historia Plantarum 4.8.4). Am Tanasee in Äthiopien werden auch heute Boote aus Papyrus hergestellt.[14]
Papyrusbast diente als Rohmaterial für Seile,[15] Körbe, Segeln und Matten.[16] Die Seilherstellung ist seit dem mittleren Reich archäologisch belegt.
Als Gartenpflanze ist Papyrus in Mitteleuropa nicht winterhart. Die Vermehrung erfolgt über Samen oder durch Wurzelteilung. Die Wurzeln dürfen nicht dauerhaft austrocknen.
Der Echte Papyrus (Cyperus papyrus) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Zypergräser (Cyperus) in der Familie der Sauergrasgewächse (Cyperaceae). Pflanzenteile dieser Art wurden im Altertum als Rohstoff für die Herstellung von Papyrus und von Schilfbooten verwendet.
Papirus on papiruskažlaspäi (Cyperus papyrus) luajittu bumuaganjyttyine materjualu, kudamua käytettih enimytteh ammuzes Egiptas. Paiči kirjutusmaterjualannu, papiruskažlua on käytetty sežo toizih tarkoituksih mm. venehien luadimizeh, syömizekse da sobien materjualakse. [1][2]
Papirus on papiruskažlaspäi (Cyperus papyrus) luajittu bumuaganjyttyine materjualu, kudamua käytettih enimytteh ammuzes Egiptas. Paiči kirjutusmaterjualannu, papiruskažlua on käytetty sežo toizih tarkoituksih mm. venehien luadimizeh, syömizekse da sobien materjualakse.
Šablonu:Verkkoviite Šablonu:VerkkoviiteD'Papyrusplanz, (Cyperus papyrus) ass eng Zort Schilfgras, dat am tropeschen Afrika an am Mëttelmiergebitt wiisst, virun allem an den tropesche Suppe vum Nil. D'Planz ka bis 4 oder souguer 5 Meter héich ginn.
D'Papyrusplanz, (Cyperus papyrus) ass eng Zort Schilfgras, dat am tropeschen Afrika an am Mëttelmiergebitt wiisst, virun allem an den tropesche Suppe vum Nil. D'Planz ka bis 4 oder souguer 5 Meter héich ginn.
Tekst üüb Öömrang Papyrusraid (Cyperus papyrus) as en plaantenslach uun det skööl zypergäärs (Cyperus) uun't famile raidgäärs (Cyperaceae). Hat as so bekäänd, auer diar al uun ualang tidjen papyrus faan maaget wurden as. An hat hää det papiir di nööm den.
En papyrus
Papyrus faan't 2. juarh.
Herakles-Papyrus
Papyrusraid (Cyperus papyrus) as en plaantenslach uun det skööl zypergäärs (Cyperus) uun't famile raidgäärs (Cyperaceae). Hat as so bekäänd, auer diar al uun ualang tidjen papyrus faan maaget wurden as. An hat hää det papiir di nööm den.
Udid (assaɣ usnan: Cyperus papyrus) d talmest n tmesdurifsan tiwamanin
Папирус (лат. Cyperus papyrus, L. 1753) — ыраңдар тукумундагы көп жылдык чөп өсүмдүк. Сабагынын узундугу 5 м, учунда чатырчадай чоң топ гүлүжайгашкан. Үч кырдуу, калың жалбырагы түбүнөн өсүп чыгат. Папирус Африкада суунун жана көлдүн жээгинде, жай аккан сууларда өсөт. Анын сабагынан тамак, кездеме, бут кийим жана башка жасалат. Папирус кооздук үчүн да өстүрүлөт.
Байыркы заманда жана орто кылымдын башында Папирус өсүмдүгүнөн даярдалган жазма материал, ошондой эле ал материалдагы кол жазма (к. Папирология). Байыркы Египетте б. з. ч. З-миң жылдыктын башында пайда болуп, б. з. ч. 1-миң жылдыктын ортосунан Жер Ортолук деңиздин башка өлкөлөрүнө тараган. Визге египет, грек, латын, көптөгөн араб жана башка Папирустар жеткен. Папирустун көбү Египетте табылган.
Кээде Папирустун түрмөгүнүн узундугу 45 метрге жеткен. Папирус кээде кара жана кызыл боёктор (кийин- черээк сыя) менен жазылган. Китайда б. з. 8-кылымында кагаз колдонула баштаганы менен, Египетте б. з. 9-кылымында да Папирус пайдаланышкан. Папирустун текстин папирология, египет (таануу жана семитология изилдейт. Папирус— Байыркы Египеттин, ошондой. эле античтик дүйнөнүн тарыхын, маданиятын, чарбасын изилдөөдө бирден бир маанилүү дарек.
Папирус (лат. Cyperus papyrus, L. 1753) — ыраңдар тукумундагы көп жылдык чөп өсүмдүк. Сабагынын узундугу 5 м, учунда чатырчадай чоң топ гүлүжайгашкан. Үч кырдуу, калың жалбырагы түбүнөн өсүп чыгат. Папирус Африкада суунун жана көлдүн жээгинде, жай аккан сууларда өсөт. Анын сабагынан тамак, кездеме, бут кийим жана башка жасалат. Папирус кооздук үчүн да өстүрүлөт.
Байыркы заманда жана орто кылымдын башында Папирус өсүмдүгүнөн даярдалган жазма материал, ошондой эле ал материалдагы кол жазма (к. Папирология). Байыркы Египетте б. з. ч. З-миң жылдыктын башында пайда болуп, б. з. ч. 1-миң жылдыктын ортосунан Жер Ортолук деңиздин башка өлкөлөрүнө тараган. Визге египет, грек, латын, көптөгөн араб жана башка Папирустар жеткен. Папирустун көбү Египетте табылган.
Кээде Папирустун түрмөгүнүн узундугу 45 метрге жеткен. Папирус кээде кара жана кызыл боёктор (кийин- черээк сыя) менен жазылган. Китайда б. з. 8-кылымында кагаз колдонула баштаганы менен, Египетте б. з. 9-кылымында да Папирус пайдаланышкан. Папирустун текстин папирология, египет (таануу жана семитология изилдейт. Папирус— Байыркы Египеттин, ошондой. эле античтик дүйнөнүн тарыхын, маданиятын, чарбасын изилдөөдө бирден бир маанилүү дарек.
பன் (Cyperus papyrus) என்பது சைப்பெரேசியே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பூக்கும் வகைக்குரிய ஒரு ஆகும். இது ஆழம் குறைந்த நீர் நிலைகளில் வளரும், கடினமான தண்டையுடைய பல்லாண்டு வாழக்கூடிய தாவரமாகும். இதன் தாயகம் ஆபிரிக்கா ஆகும்.
இயற்கையில் இவை சூரிய ஒளி கிடைக்கக்கூடிய ஆற்றுப்படுக்கைகளிலும் சேற்று நிலங்களிலும் ஆபிரிக்கா, மடகஸ்கர், மத்திய தரைக்கடல் நாடுகள் என்பவற்றில் காணப்படும். [1] இலங்கை, இந்தியா முதலான நாடுகளிலும் இயற்கையாக வளர்ந்திருக்கக் காணலாம்.
பன் (Cyperus papyrus) என்பது சைப்பெரேசியே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பூக்கும் வகைக்குரிய ஒரு ஆகும். இது ஆழம் குறைந்த நீர் நிலைகளில் வளரும், கடினமான தண்டையுடைய பல்லாண்டு வாழக்கூடிய தாவரமாகும். இதன் தாயகம் ஆபிரிக்கா ஆகும்.
இயற்கையில் இவை சூரிய ஒளி கிடைக்கக்கூடிய ஆற்றுப்படுக்கைகளிலும் சேற்று நிலங்களிலும் ஆபிரிக்கா, மடகஸ்கர், மத்திய தரைக்கடல் நாடுகள் என்பவற்றில் காணப்படும். இலங்கை, இந்தியா முதலான நாடுகளிலும் இயற்கையாக வளர்ந்திருக்கக் காணலாம்.
Nhokwe (papyrus plant) idzinde rinowanikwa muAfrica panzvimbo dzine mvura zhinji pedyo nenzizi mumatoro. Nhokwe dzinokura kusvika 2-3 m kuenda mudenga.
Nhokwe ndiro dzinde raishandiswa makarekare kuEgypt kugadziriswa mapepa ekunyorera, vamwewo vari mudunhu rakakomberedza gungwa Mediterranean vakazoteverawo vave kugadzira mapepa nenhokwe.
Kuchamhembe kweAfrica tichoisanganisira muZimbabwe nhokwe dzinoshandiswa kugadzira rukukwe. Kunonzi kuEgypt nhokwe dzagadziriswawo nhovo, tambo,masandhuru, mabhasikiti, magwa, hukwe nezvimwewo.
Bhaibheri muna Isaiah 18:1-2 rinotaura pamusoro pevanhu vaiva kumhiri kwenzizi dzeEthiopia richiti, "....inotuma nhume nenzira dzegungwa namagwa enhokwe....".
Izvi zvinoreva kuti vanhu muAfrica vaigadzira magwa enhokwe karekare.
Urufunzo (izina ry’ubumenyi mu kilatini Cyperus papyrus)
Cyperus papyrus, better known by the common names papyrus,[2] papyrus sedge, paper reed, Indian matting plant, or Nile grass, is a species of aquatic flowering plant belonging to the sedge family Cyperaceae. It is a tender herbaceous perennial, native to Africa,[3] and forms tall stands of reed-like swamp vegetation in shallow water.
Papyrus sedge (and its close relatives) has a very long history of use by humans, notably by the Ancient Egyptians (as it is the source of papyrus paper, one of the first types of paper ever made).[3] Parts of the plant can be eaten, and the highly buoyant stems can be made into boats. It is now often cultivated as an ornamental plant.
In nature, it grows in full sun, in flooded swamps, and on lake margins throughout Africa, Madagascar, and the Mediterranean countries.[4] It has been introduced outside its range to tropical regions worldwide (such as the Indian subcontinent, South America, and the Caribbean).
This tall, robust aquatic plant can grow 4 to 5 m (13 to 16 ft) high,[5] but on the margins of high altitude lakes such as Lake Naivasha in Kenya and Lake Tana in Ethiopia, at altitudes around 6,000 feet (1,800 m) the papyrus culms can measure up to 29.5 feet (9.0 m) in length, with an additional 18 inches (46 cm) for the inflorescence (a spicate umbel; i.e. each of the up to one thousand rays of the umbel terminates in a spike of small flowers) for a total height of 31 feet (9.4 m).[6][7] Each culm is a single internode; the longest known of any plant. At Lake Naivasha, the culms, triangular in cross-section, were as much as 7 inches (18 cm) on a side in width.[8] It forms a grass-like clump of triangular green stems that rise up from thick, woody rhizomes. Each stem is topped by a dense cluster of thin, bright green, thread-like rays around 10 to 30 cm (4 to 10 in) in length, resembling a feather duster when the plant is young. Greenish-brown flower clusters eventually appear at the ends of the rays, giving way to brown, nut-like fruits.[3]
Although no leaves are apparent above the soil line, the younger parts of the rhizome are covered by red-brown, papery, triangular scales, which also cover the base of the culms. Technically, these are reduced leaves, so strictly it is not quite correct to call this plant fully "leafless".[9]
Egyptians used the plant (which they called aaru, or the subspecies C. p. papyrus,[2] which came very close to extinction, but was rediscovered in 1968.[10]) for many purposes, including for making papyrus paper. Its name has an uncertain origin, but was rendered in Hellenistic Greek as πάπυρος.[11]
In the Nile Delta, Cyperus papyrus was widely cultivated in ancient times. It is for example depicted on a restored stucco fragment from the palace of Amenhotep III near the present-day village of Malkata. Currently, only a small population remains in Egypt, in Wadi El Natrun. Theophrastus's History of Plants (Book iv. 10) states that it grew in Syria, and according to Pliny's Natural History, it was also a native plant of the Niger River and the Euphrates.[12] Neither the explorer Peter Forsskål, an apostle of Carl Linnaeus, in the 18th century, nor the Napoleonic expedition saw it in the delta.
Aside from papyrus, several other members of the genus Cyperus may also have been involved in the multiple uses Egyptians found for the plant. Its flowering heads were linked to make garlands for the gods in gratitude. The pith of young shoots was eaten both cooked and raw.[12] Its woody root made bowls and other utensils and was burned for fuel. From the stems were made reed boats (seen in bas-reliefs of the Fourth Dynasty showing men cutting papyrus to build a boat; similar boats are still made in southern Sudan), sails, mats, cloth, cordage, and sandals. Theophrastus states that King Antigonus made the rigging of his fleet of papyrus, an old practice illustrated by the ship's cable, wherewith the doors were fastened when Odysseus slew the suitors in his hall (Odyssey xxi. 390).[12]
The "rush" or "reed" basket in which the Biblical figure Moses is supposed to have been placed may have been made from papyrus.
The adventurer Thor Heyerdahl had a boat built for him of papyrus, Ra, in an attempt to demonstrate that ancient African or Mediterranean people could have reached America. He was unsuccessful with this boat. Fishermen in the Okavango Delta use small sections of the stem as floats for their nets.
Papyrus can be found in tropical rain forests, tolerating annual temperatures of 20 to 30 °C (68 to 86 °F) and a soil pH of 6.0 to 8.5. It flowers in late summer, and prefers full sun to partly shady conditions. Like most tropical plants, it is sensitive to frost. In the United States, it has become invasive in Florida and has escaped from cultivation in Louisiana, California, and Hawaii.[9]
Papyrus sedge forms vast stands in swamps, shallow lakes, and along stream banks throughout the wetter parts of Africa, but it has become rare in the Nile Delta. In deeper waters, it is the chief constituent of the floating, tangled masses of vegetation known as sudd. It also occurs in Madagascar, and some Mediterranean areas such as Sicily and the Levant.
The "feather-duster" flowering heads make ideal nesting sites for many social species of birds. As in most sedges, pollination is by wind, not insects, and the mature fruits after release are distributed by water.
Papyrus is a C4 sedge that forms highly productive monotypic stands over large areas of wetland in Africa.
The papyrus plant is relatively easy to grow from seed, though in Egypt, it is more common to split the rootstock,[13] and grows quite fast once established. Extremely moist soil or roots sunken in the water is preferred and the plant can flower all year long.[14] Vegetative propagation is the suggested process of creating new plants. It is done by splitting the rhizomes into small groups and planting normally.[15] It can reach heights of up to 16 feet tall.[16] C. papyrus is considered to be hardy in USDA hardiness zones 9 and 10.[3][9]
C. papyrus[2] and the dwarf cultivar C. papyrus 'Nanus'[17] have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit (confirmed 2017).[18]
In Ancient Egypt, papyrus was used for various of purposes such as baskets, sandals, blankets, medicine, incense, and boats. The woody root was used to make bowls and utensils, and was burned for fuel. The Papyrus Ebers refers to the use of soft papyrus tampons by Egyptian women in the 15th century BCE.[19] Egyptians made efficient use of all parts of the plant. Papyrus was an important "gift of the Nile" which is still preserved and perpetuated in Egyptian culture.[20]
.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Cyperus papyrus, better known by the common names papyrus, papyrus sedge, paper reed, Indian matting plant, or Nile grass, is a species of aquatic flowering plant belonging to the sedge family Cyperaceae. It is a tender herbaceous perennial, native to Africa, and forms tall stands of reed-like swamp vegetation in shallow water.
Papyrus sedge (and its close relatives) has a very long history of use by humans, notably by the Ancient Egyptians (as it is the source of papyrus paper, one of the first types of paper ever made). Parts of the plant can be eaten, and the highly buoyant stems can be made into boats. It is now often cultivated as an ornamental plant.
In nature, it grows in full sun, in flooded swamps, and on lake margins throughout Africa, Madagascar, and the Mediterranean countries. It has been introduced outside its range to tropical regions worldwide (such as the Indian subcontinent, South America, and the Caribbean).
La papiruscipero [1] (Cyperus papyrus) estas specio de angiosperma akvoplanto apartenanta al la familio de la ciperacoj. Ĝi estas delikata herbeca staŭdo indiĝena en Afriko kaj Mezoriento. Ĝi konstituas vastajn papirusciperarajn marĉojn en neprofunda akvo.
La papiruscipero (kaj siaj proksimaj parencoj) havas tre longan historian homan uzadon, precipe en antikva Egiptujo — ĝi estas la fonto de la papiruso, iuj plantopartoj estas manĝeblaj, kaj kun la ege flotemaj tigoj oni povas konstrui boatojn. Nuntempe oni kultivas ĝin kiel ornaman planton.
La papiruscipero [2] kaj la nana kulturvario C. papyrus 'Nanus'[3] estas gajnintaj la Premion de Hortikultura Merito de la Reĝa Hortikultura Asocio (Royal Horticultural Society).
Tiu alta, fortika, senfolia akvoplanto povas atingi alton de 4 ĝis 5 metroj. Ĝi formas greso-similan amason de triangulaj verdaj tigoj kiuj leviĝas supren ekde dikaj, lignecaj rizomoj. Ĉiu tigo supre estas okupata de densa amaso da maldikaj, hele verdaj, faden-similaj tigetoj proksimume 10 ĝis 30 cm longaj, tiu amaso similas al plumviŝilo kiam la planto estas juna. Verdaj-brunaj floraj amasoj poste ekaperas ĉe la finoj de la "plumviŝiloj", divolviĝante brunajn, nuksecajn fruktojn. La pli junaj partoj de la rizomo estas kovrataj de ruĝaj-brunaj, paperecaj, triangulaj skvamoj, kiuj ankaŭ kovras la bazon de la kulmoj. Botanike tiuj skvamoj reprezentas reduktitajn foliojn, tiel ke strikte estas ne tre korekte nomi tiun planton tute "senfolia".
La egiptoj uzis la planton por multaj celoj, plej fame por farado de papirusa papero. Ĝia nomo en la greka kaj en la angla verŝajne originis de tiu de la antikva Egiptujo. La papiruscipero nun estas uzata plejparte por ornamado, ĉar ĝi estas preskaŭ formortinta en sia indiĝena vivejo en Nildelto, kie en antikvaj tempoj ĝi estis vaste kultivata. La "Historio de la Plantoj" de Teofrasto (Libro iv. 10) konstatas ke ĝi kreskis en Sirio; kaj, laŭ la Natura Historio de Plinio la Maljuna, ĝi ankaŭ vegetis apud la riveroj Niĝero kaj Eŭfrato. Krom la papiruscipero, pluraj aliaj membroj de la genro cipero Cyperus fakte povis esti implikataj por la diversaj uzadoj kiujn la egiptoj trovis por la planto. Ĝiaj florkapoj estis ligataj por oferaĵe fari girlandojn por la dioj.
La plantmedolo de junaj ŝosoj estis manĝata kaj kuirita kaj kruda. El ĝia ligneca radiko estis farata bovlojn kaj alian ilaron kaj ĝi estis uzata kiel brullignon. De la tigoj oni faris kanboatoj (videblaj en reliefoj de la Kvara Dinastio montrante virojn tranĉantajn la papirusciperon por konstrui boaton; similaj boatoj daŭre estas produktataj en Suda Sudano), veloj, matoj, ŝtofo, ŝnuraro, kaj sandaloj. Laŭ Teofrasto reĝo Antigonus produktis la rigilaron de sia ŝiparo el papiruscipero, malnovan praktikon ilustritan per la kablo de la ŝipo, kun kiu la pordoj estis fiksitaj kiam Odiseo mortigis la aspirantojn en sia vestiblo (Odiseado xxi. 390).
La "korbo" aŭ "kanokorbo" en kiu la biblia persono Moseo estis forlasata, eble estis farita de papiruscipero.
La aventuristo-antropologo Thor Heyerdahl konstruis du boatojn el papiruscipero, Ra I kaj Ra II , provante montri ke antikvaj afrikaj aŭ mediteraneaj homoj povus esti atingintaj Amerikon. Li sukcesis pri velado de Ra II de Maroko al Barbado.
La papiruscipero troviĝas en subtropikaj al tropikaj dezertoj sed ankaŭ en humidaj arbaroj, tolerante ĉiujarajn temperaturojn de 20 °C ĝis 30 °C kaj pH de 6,0 ĝis 8,5. La papiruscipero floras en somerfino, kaj preferas plenan sunon al parte ombraj cirkonstancoj. Kiel la plej multaj tropikaj plantoj, ĝi estas sentema al frosto. En Usono ĝi fariĝis invada en Florido kaj eskapis de kultivado en Luiziano, Kalifornio kaj Havajo.
La papiruscipero konstituas vastajn ciperarojn en marĉoj, malprofundaj lagoj, kaj laŭ riverobankoj ĉie en la pli malsekaj partoj de Afriko, sed ĝi fariĝis malofta en Nildelto. En pli profundaj akvoj ĝi estas la precipa komponanto de la flotantaj, interplektataj masoj de vegetaĵaro konata kiel sudd. Ĝi ankaŭ troviĝas en Madagaskaro, kaj en kelkaj mediteraneaj regionoj kiaj ekzemple Sicilio kaj Levantenujo.
La "plumviŝilaj" florkapoj konstituas idealajn nestejojn por multaj sociaj birdospecioj. Kiel ĉe la plej multaj ciperacoj, la polenado estas perventa, ne perinsekta, kaj la maturaj fruktoj post liberigo estas perakve disvastigataj.
En la lastaj jaroj la papiruscipero estis la temo de intensaj ekologiaj studoj centritaj ĉirkaŭ sia enorma kreskorapideco kaj kapablo por recikli nutraĵojn. Multo de tiu esplorado estis komencita en Makerere-Universitato en Ugando en la fruaj 1970-aj jaroj en la marĉoj borde de Viktoria Lago kaj daŭris en Kenjo (Universitato de Najrobo) por Najvaŝa Lago.
La laboro de John Gaudet en Afriko, apogita per stipendio de la Nacia Geografia Societo, aperis en diversaj sciencaj revuoj dum la periodo 1975-1991. Krome, aliaj pioniresploristoj pri la papiruscipero ĉe Makerere-Universitato en la 1970-aj jaroj estis: Keith Thompson, T. R. Milburn, kaj Mike Jones. La studoj de Thompson pri la papirusciperarmarĉa evoluo ĉie en Afriko (1976-1985) poste formis la bazon por la mastrumado kaj la konservado je naciaj niveloj.
Ampleksa esplorado pri la produktiva fiziologio de la papiruscipero estis aranĝata fare de Jones ekde la 1980-aj jaroj kaj pluen. Li komencis sian laboron en Ugando kaj poste daŭrigis sian esploradon pri Najvaŝa Lago en Kenjo kie al li estis aligata fare de nova generacio de afrikaj esploristoj inkluzive de Frank Muthuri. La plej freŝdata esploro de Jones (2002) trovis ke la papiruscipero estas C4-planto kiu konstituas tre produktivajn unuspeciajn papirusciperarojn en vastaj afrikaj malsekejaj areoj. Jones kaj aliaj mezuris la Eddy covariance de papirusciperaro kiu formis marĉon je la nordokcidenta bordo de Najvaŝa Lago, Kenjo. Ili determinis ke fluoj de CO2 kaj H2O-vaporo inter la papiruscipermarĉo kaj la atmosfero estis grandaj sed variaj, depende de la hidrologio de la malsekejsistemo kaj la cirkonstancoj de la vegetaĵaro. Tiuj mezuradoj, kombinitaj kun simuladmodeligado el ĉiujaraj fluoj de CO2, montris ke papiruscipermarĉoj havas la potencialon sekvestri grandajn kvantojn da karbono (1,6 kg da C/jaro/m²) kiam la detrito subakve malaerobie amasiĝas, sed ili estas fonto de karbonoliberigo al la atmosfero (1,0 kg da C/jaro/m²) kiam la akvoniveloj malplialtiĝas por eksponi detriton kaj rizomojn al aerobiaj kondiĉoj. La vaporiĝ-transpiro de papiruscipermarĉoj estis ofte sub la nivelo de vaporiĝo de malfermaj akvosurfacoj kaj plantofaktoroj havas fortan influon je la fluo de akvo al la atmosfero.
Esplorado en la papiruscipermarĉvivejo en la lastaj jaroj altiris la atenton de multaj pli da afrikaj biologoj, kiaj ekzemple A. O. Owino, K. M. Mavuti, S. M. Muchiri kaj S. Njuguna. Ĉiam pli, la valoro de la papiruscipero por aliaj specioj estas agnoskata. Papiruscipermarĉoj disponigas malplioksiĝenenhavajn kaj strukturajn rifuĝejojn por cikledoj kontraŭ la granda predanta nila perko kaj estas grava vivejo por pluraj endanĝerigataj birdospecioj [4].
La malfruaj 1990-aj jaroj ankaŭ spertis la pliiĝon de esplorado pri la papiruscipromarĉoj de Najvaŝa Lago en Kenjo fare de skipoj de la anglaj Universitatoj de Leicester kaj de Orienta Anglujo, precipe gviditaj de David Harper. La ampleksaj lastatempaj studoj de Harper pri la marĉoj kaj lagoj kondukis al tutmonda konscio pri la nuntempaj problemoj de la papiruscipermarĉoj en Afriko.
La kreskigado de la papiruscipero estas relative facila surbaze de semoj, kvankam en Egiptujo estas pli kutime dividigi la rizomon [5]. La planto kreskas sufiĉe rapide post kiam ĝi estas establiĝinta. La semoj estas plantendaj proksime de la surfaco en humida plantadgrundo miksita kun torfo kaj sablo (proporcio 2:1: 1). La grundo estas tenenda humida kaj ĉe temperaturo de 25 ĝis 28 °C. En tiaj cirkonstancoj la semidoj kreskos en 25 ĝis 30 tagoj [6]. Post kiam ili estos kreskigintaj, la grundo estas daŭre tenenda tre humida kaj la plantoj estu metataj en suna loko .
La papiruscipero (Cyperus papyrus) estas specio de angiosperma akvoplanto apartenanta al la familio de la ciperacoj. Ĝi estas delikata herbeca staŭdo indiĝena en Afriko kaj Mezoriento. Ĝi konstituas vastajn papirusciperarajn marĉojn en neprofunda akvo.
La papiruscipero (kaj siaj proksimaj parencoj) havas tre longan historian homan uzadon, precipe en antikva Egiptujo — ĝi estas la fonto de la papiruso, iuj plantopartoj estas manĝeblaj, kaj kun la ege flotemaj tigoj oni povas konstrui boatojn. Nuntempe oni kultivas ĝin kiel ornaman planton.
La papiruscipero kaj la nana kulturvario C. papyrus 'Nanus' estas gajnintaj la Premion de Hortikultura Merito de la Reĝa Hortikultura Asocio (Royal Horticultural Society).
El papiro (Cyperus papyrus) es una especie de planta palustre, del género Cyperus, de la familia de las ciperáceas. Está constituido por un tallo de sección triangular que en su extremo superior porta hojas dispuestas en estrella.
Cyperus papyrus es una planta originaria de la cuenca del mar Mediterráneo, que alcanzó una gran difusión en Egipto, donde crece en las orillas del río Nilo y su delta. Era utilizado para elaborar los antiguos papiros manuscritos. En la actualidad, destruido por el hombre, su cantidad en el Nilo ha disminuido sensiblemente en los últimos siglos, debido a que obstruía las vías fluviales y los canales de riego.
Las plantas forman matorrales densos, que pueden alcanzar de tres a cinco metros de longitud, y hasta seis metros a su ápice. Vive sobre terrenos arenosos y colmados de humedad, con abundante radiación solar durante todo el año, pudiendo tener el pie de su tronco totalmente sumergido en el agua.
Tiene largos troncos (culmos) granizos, cuya sección triangular es de un grosor de varios centímetros en los ejemplares más grandes. Estos falsos tallos están coronados por un penacho liviano y plumoso en abanico, formado exclusivamente por hojas, o por tallos que llevan espigas; los nuevos brotes surgen siempre del mismo segmento. Las hojas son de color verde jade, largas, delgadas y firmes. Las espigas, marrones, de diez a treinta cm de largo, están rodeadas de brácteas muy similares a las hojas.
El papiro se multiplica principalmente a través de sus rizomas, de los que brotan nuevos troncos a intervalos regulares. Produce también semillas que pueden ser transportadas por el viento, pero esta forma de reproducción es de menor importancia. Tolera temperaturas de 20 a 33 °C, y pH entre 6 y 8,5. Bioquímicamente, realiza su síntesis de carbohidratos por la más eficiente vía de 4 carbonos.
En las riberas cubiertas de papiros, solo los animales grandes y pesados —como elefantes o hipopótamos— podían abrirse camino, y los demás seres utilizaban estas trochas para transitar.
Cyperus papyrus fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 47. 1753.[1]
Cyperus: nombre genérico que deriva del griego y que significa "junco".
papyrus: epíteto latino que significa "de papel".[2]
El papiro (Cyperus papyrus) es una especie de planta palustre, del género Cyperus, de la familia de las ciperáceas. Está constituido por un tallo de sección triangular que en su extremo superior porta hojas dispuestas en estrella.
Papüürus-lõikhein ehk papüürus (Cyperus papyrus) on kõrreliste sugukonna lõikheina perekonda kuuluv mitmeaastaste rohttaimede liik.
See pikk, tugev, lehitu veetaim võib kasvada 4–5 meetri kõrguseks. Jämedast, puitunud risoomist arenevad kolmnurkse läbilõike ja valge säsiga rohelised kõrred, mis moodustavad tiheda puhmiku. Iga kõrre tipus on tihe kimp õhukesi helerohelisi niitjaid, umbes 10–30 cm pikkusi õievarsi. Suve lõpuks ilmuvad õievarte tippu väikesed pruunid pähikud, millest arenevad pruunid pähklilaadsed viljad.
Risoomi nooremad osad on punakaspruunid ja kaetud paberjate kolmnurksete soomustega, mis katavad kõrre alumist osa. Soomuste näol on tegu redutseerunud lehtedega, nii et tegelikult ei ole päris õige nimetada papüürus-lõikheina "lehituks" taimeks[1].
Papüürus-lõikhein on levinud kõikjal Aafrika märgaladel, kuid muutunud haruldaseks Niiluse deltas. Papüürus kasvab ka Madagaskaril, Sitsiilias ja Palestiinas.
Papüürus-lõikhein kasvab suurte kogumitena soodes, madalates järvedes ja jõgede kallastel. Sügavamas vees moodustab papüürus ujuva massi, mida nimetatakse sudd'iks.
Sudaanis ja Egiptuses peetakse teda umbrohuks. Arvatakse, et Victoria ja Kioga järve papüürusetihnikutes kaob tänu aurumisele ja transpiratsioonile 50% Niiluse veest[2].
Taime säsist saadakse paberisarnast kirjutusmaterjali papüürust. Lisaks papüürusele on taimest tehtud ka paate, korve, köisi, sandaale jpm. Papüüruse noored võsud on söödavad. Taime kasvatatakse ka ilutaimena.
Papüürus-lõikhein ehk papüürus (Cyperus papyrus) on kõrreliste sugukonna lõikheina perekonda kuuluv mitmeaastaste rohttaimede liik.
Papiroa (Cyperus papyrus) Cyperaceae familiako landare belarkara da, afrikar jatorrikoa. Ebakidura triangeluarreko 3-5 metroko zurtoinak ditu. Zurtoin bakoitzaren goiko muturrean hosto-mototsa zabaltzen da. Landare urzalea da, Afrikako padura, aintzira eta ibai bazterretan eremu handiak hartzen dituena.
Antzinako Egipton landare hau papiro papera egiteko erabiltzen zen.
Papiroa (Cyperus papyrus) Cyperaceae familiako landare belarkara da, afrikar jatorrikoa. Ebakidura triangeluarreko 3-5 metroko zurtoinak ditu. Zurtoin bakoitzaren goiko muturrean hosto-mototsa zabaltzen da. Landare urzalea da, Afrikako padura, aintzira eta ibai bazterretan eremu handiak hartzen dituena.
Antzinako Egipton landare hau papiro papera egiteko erabiltzen zen.
Papyruskaisla (Cyperus papyrus) on Afrikasta peräisin oleva sädekaisloihin (Cyperus) kuuluva kasvi. Sen korret ovat alhaalta 40 mm paksut, ja voivat kasvaa jopa viisi metriä pitkiksi. Jokaisen korren päässä on tupsu kiiltäviä, vihreitä kukkavarsia, joihin kehittyy kesän mittaan ruskeat, tähtimäiset kukat.[3]
Antiikin aikoina papyrusta kasvoi Niilin alavirralla, mutta se on sittemmin kadonnut sieltä. Nykyisin sitä tavataan suoalueilla, matalissa järvissä ja jokivarsilla lähes koko Afrikassa, Palestiinassa ja Sisiliassa.[4]
Muinaisessa Egyptissä papyrusta käytettiin ravinnoksi, lääkkeeksi, kuituna ja rakennusaineena. Papyrus tunnetaan kirjoitusalustana, mutta kuidusta tehtiin myös sandaaleita, koreja, veneitä ja viuhkoja.[4]
Meheviä maavarsia ja varren alaosia syötiin raakoina ja keitettyinä. Papyrusten tuhkaa käytettiin silmäsairauksien hoitoon ja estämään rakkuloiden leviämistä.[4]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Papyruskaisla (Cyperus papyrus) on Afrikasta peräisin oleva sädekaisloihin (Cyperus) kuuluva kasvi. Sen korret ovat alhaalta 40 mm paksut, ja voivat kasvaa jopa viisi metriä pitkiksi. Jokaisen korren päässä on tupsu kiiltäviä, vihreitä kukkavarsia, joihin kehittyy kesän mittaan ruskeat, tähtimäiset kukat.
Le papyrus (Cyperus papyrus L. ), aussi appelé souchet à papier, souchet papyrus ou souchet du Nil, est une plante de la famille des cyperaceaes répandue dans les zones humides de la majeure partie de l'Afrique. Il était aussi présent autrefois en Égypte sur les rives du Nil et de son delta.
Cette plante des marais peut atteindre plusieurs mètres de haut. Elle est constituée d'une tige de section triangulaire supportant des feuilles disposées en étoile à son sommet, qui constituent l'ombelle. Son feuillage est de couleur vert jade, long, fin, persistant, avec des épillets bruns.
Le papyrus a été utilisé pendant longtemps comme matière première pour fabriquer une forme de papier également dénommé papyrus qui était le support d'écriture le plus important de l'Antiquité. Il avait par ailleurs une grande importance symbolique et artistique dans l'Égypte antique.
Étymologiquement, le mot vient du latin papyrus, emprunté au grec πάπυρος (papyros). On a pu penser que ce mot grec dérivait du terme égyptien per-peraâ, signifiant « fleur du roi »[1]. Néanmoins, aucun texte antique contenant ce mot n'a jamais été retrouvé. En égyptien ancien, on désignait le papyrus par les mots wadj [w3ḏ], tjufy [ṯwfy], et djet [ḏt]. Le terme latin papyrus est, quant à lui, très certainement à l'origine du mot français papier[2].
Le papyrus est une plante importante des zones humides d'Afrique tropicale, que ce soit au sein des régions de désert, de savane ou de forêt équatoriale. S'il a presque disparu d'Égypte à l'état sauvage, il abonde encore dans une grande partie de l'Afrique subsaharienne, jusqu'en Afrique du Sud. On peut mentionner sa présence par exemple dans les marais du Sudd où il couvre de très vastes surfaces, ainsi que dans les zones marécageuses du lac Victoria et du lac Kyoga, du lac Tchad, dans le delta de l'Okavango, etc. On le trouve le long de nombreux cours d'eau et leurs annexes, y compris dans l'ensemble du bassin du Congo. Il est aussi présent à Madagascar.
On trouve une population sauvage en Sicile le long du fleuve Ciane, où il a probablement été introduit dans l'Antiquité.
L'espèce a été introduite pour l'ornement aux temps modernes dans les régions chaudes du monde, où elle est parfois échappée des jardins, comme dans le Bassin méditerranéen, en Inde, en Australie ou dans le sud des États-Unis.
Le papyrus est une grande plante herbacée principalement hélophyte qui forme de larges touffes ou des massifs denses. Elle mesure trois mètres de haut en moyenne et peut atteindre jusqu'à cinq mètres.
La section des tiges est de forme triangulaire. Ces longues tiges portent au sommet une très grande ombelle, légère et plumeuse, formée de nombreuses bractées longues et fines, cylindriques, qui constituent un feuillage. Ces bractées portent des inflorescences en épillets qui virent au brun lorsqu'elles viennent en graines.
C'est une plante à croissance rapide, très productive grâce à une photosynthèse à fixation du carbone en C4. Elle a deux principaux modes de multiplication. La multiplication végétative notamment est très vigoureuse, grâce à de longs rhizomes souterrains qui font émerger de nouvelles tiges à intervalles réguliers et de manière continuelle[3]. Pour la reproduction sexuée, la pollinisation se fait par le vent tandis que les graines sont emportées par l'eau et par le vent.
Le papyrus pousse sur des terrains gorgés d'eau et riches en nutriments, avec un ensoleillement important toute l'année. Le pied est souvent immergé. Il commence généralement à s'installer sur une berge ou un terrain inondable à peine exondé, puis s'étend rapidement. Il peut former un écran épais le long des berges, où seuls des animaux massifs peuvent se frayer un chemin : éléphants, hippopotames, les autres animaux utilisant leurs traces pour passer. Les parties mortes des plantes s'accumulent sur l'eau et forment des radeaux flottants sur lesquels le papyrus peut s'étendre en formant des massifs flottants. De nombreuses touffes flottantes de papyrus peuvent alors se détacher et voyager au gré des courants sur les lacs et les fleuves, leur permettant de coloniser d'autres lieux. Elles continuent de croitre et peuvent alors constituer de vastes îles flottantes qui dérivent avec le vent ou le courant, au point de pouvoir obstruer les cours d'eau, même de grande dimension comme le Nil Blanc. Cela a parfois pour effet de provoquer une montée des eaux, ce qui étend les marais favorables à l'expansion du papyrus.
Par les grandes surfaces de marais qu'il peut couvrir, le papyrus est la base d'un écosystème particulièrement riche et constitutif des zones humides africaines. Un foisonnement d'oiseaux vit dans ce milieu, mais aussi de nombreux poissons. Certaines espèces sont qualifiées d'endémiques du papyrus, comme le gonolek des papyrus, le chloropète aquatique, le serin du Koli, le cisticole de Carruthers ou encore le bec-en-sabot du Nil. Certaines antilopes comme le guib d'eau vivent préférentiellement dans ces marais. Le crocodile du Nil et le python de Seba y abondent souvent[4].
En Égypte, du fait du contrôle artificiel du Nil par le barrage d'Assouan et du défrichement de la totalité des marais alluviaux pour l'agriculture, la plante a aujourd'hui quasiment disparu du pays, en dehors d'un usage touristique (ornementation).
Cette plante était très présente en Égypte dans l'Antiquité. Elle poussait alors sur les berges et dans les marais alluviaux du Nil - fleuve sacré - et plus particulièrement dans son delta. Elle avait, de ce fait, une fonction religieuse et politique.
Emblème de la Basse-Égypte, le papyrus était personnifié par la déesse Ouadjet (ouadj : hiéroglyphe du papyrus, signifiant aussi le vert de malachite, la prospérité).
Il symbolisait la renaissance et la régénération du monde, ou encore l'éternité. En effet, la section triangulaire de sa tige rappelait celle des pyramides, tombeau des rois d’Égypte[5]. L'ombelle s'apparentait aux rayons du soleil du dieu Amon-Rê.
Les salles hypostyles des temples du Nouvel Empire représentent le marais primordial, le Noun, d'où le monde a émergé et où les principaux dieux fondateurs de l'Égypte sont apparus. Elles représentent un monde semi-aquatique dominé par une forêt de colonnes en forme de papyrus et de lotus.
Les usages antiques du papyrus étaient multiples, à la fois sacrés et communs.
En Égypte le papyrus était notamment utilisé pour la confection des barques rudimentaires utilisées par toute la population pour se déplacer le long du Nil, pour transporter des denrées, ou encore pour la pèche. Ces barques sont beaucoup représentées dans l'art égyptien. Les embarcations plus grandes en bois imitaient la forme de ces barques en papyrus par leur forme et leur décoration qui évoquaient la plante. Ces barques étaient donc aussi le modèle de la barque solaire et des barques sacrées qui étaient portées en processions avec les statues des dieux lors des cérémonies religieuses et dans les temples.
Il se fabrique encore (ou jusqu'à récemment) des pirogues en papyrus dans diverses régions d'Afrique où la plante est toujours présente, comme les tankwas sur le lac Tana en Éthiopie, une version appelée kadei sur le lac Tchad, d'autres sur le fleuve Congo, etc.
La moelle blanche et tendre de la tige, dont l'écorce était retirée au préalable, servaient pour la fabrication du papier des manuscrits. Ce papyrus était le principal support de l'écriture non seulement dans l'Égypte ancienne, mais aussi par la suite dans tout le Bassin méditerranéen durant l'Antiquité classique gréco-romaine.
À cet effet, la tige était découpée en fines lamelles, puis martelée et roulée pour en retirer l'eau[5]. Les lamelles étaient trempées pendant six jours pour dissoudre les matières solubles (la plante contient naturellement 10 % de sucre et d'amidon). L'eau était renouvelée régulièrement, puis les lamelles disposées verticalement et horizontalement sur un support de peau d'animal. L'amidon et le sucre présent naturellement dans la tige du papyrus servaient de liant entre les fibres, sans nécessiter de recours à une colle externe. Puis l'ensemble était recouvert d'une deuxième peau, compacté par le poids de pierres[5]. Après six autres jours de séchage entre les peaux, la feuille de papyrus était prête à l'emploi. Elle se roulait et se pliait alors sans se casser. Elle servait alors à l'écriture et la peinture avec des pigments naturels.
À l'époque contemporaine, le papier de papyrus est souvent copié avec des feuilles issues de la canne à sucre ou du bananier.
D'autre part, les fibres de l'écorce et les feuilles étaient employées pour fabriquer des objets plus communs, tels que les nattes, les pagnes, les sandales, les paniers, les corbeilles et les cordes.
Les racines et les pousses sont comestibles, comme celles d'autres souchets, et pouvaient être consommées.
Il n'est pas rare qu'il soit cultivé pour son attrait ornemental dans les jardins. Dans les pays tempérées on le place plutôt en serre ou en véranda, car il craint les très basses températures.
Cyperus papyrus ne peut pas se bouturer contrairement à Cyperus alternifolius (Cyperus à feuilles alternes ou faux papyrus), qui est souvent commercialisé sous le nom abusif de « papyrus ». Cyperus alternifolius quant à lui peut être multiplié par bouturage : une tige plongée tête en bas dans l'eau produit des racines puis de nouvelles tiges vers le haut. Mais Cyperus papyrus peut être multiplié en sectionnant le rhizome.
Ombelle de feuilles.
Ombelle avec inflorescences.
Inflorescence (épillet).
Un massif en Sicile.
Une touffe plantée en ornement (Équateur)
Base d'une touffe (Parc floral de Paris)
Au bord du Nil en Ouganda.
Dans un marais en Ouganda.
Canal de Kazinga, Ouganda.
Le papyrus (Cyperus papyrus L. ), aussi appelé souchet à papier, souchet papyrus ou souchet du Nil, est une plante de la famille des cyperaceaes répandue dans les zones humides de la majeure partie de l'Afrique. Il était aussi présent autrefois en Égypte sur les rives du Nil et de son delta.
Cette plante des marais peut atteindre plusieurs mètres de haut. Elle est constituée d'une tige de section triangulaire supportant des feuilles disposées en étoile à son sommet, qui constituent l'ombelle. Son feuillage est de couleur vert jade, long, fin, persistant, avec des épillets bruns.
Le papyrus a été utilisé pendant longtemps comme matière première pour fabriquer une forme de papier également dénommé papyrus qui était le support d'écriture le plus important de l'Antiquité. Il avait par ailleurs une grande importance symbolique et artistique dans l'Égypte antique.
Este artigo trata sobre a planta, para o maeterial de escritura véxase o artigo: papiro.
O papiro (Cyperus papyrus) é unha especie de planta palustre, do xénero Cyperus, da familia das ciperáceas. Está constituído por un talo de sección triangular que no seu extremo superior porta follas dispostas en estrela.
Os talos poden acadar de tres a cinco metros de lonxitude, e até seis metros ao seu ápice. Medra sobre terreos areentos e cheos de humidade, con abundante insolación durante todo o ano, podendo ter o pé do seu tronco totalmente mergullado na auga. A sección dos talos é dun grosor de varios centímetros nos exemplares más grandes.
As súas follas son de cor verde xade, longas, magras, firmes, con espigas marróns, de dez a trinta cm de longo. Ten longos troncos granizos que levan no ápice una grande inflorescencia liviá e plumosa en abano e, curiosamente, os renovos xorden sempre do mesmo segmento. Bioquimicamente realiza a súa síntese de carbohidratos pola máis eficiente vía de 4 carbonos.
O papiro multiplícase principalmente a través dos seus rizomas, das que agroman novos troncos a intervalos regulares. Produce tamén sementes que poden ser transportadas polo vento. Porén, o Cyperus alternifolius orixinario de Madagascar, pode tamén reproducirse por esgollos: un fragmento de tronco, afundido parcialmente baixo a auga, xera raíces e das que xorden novos troncos. Tolera temperaturas de 20 a 33 °C, e pH entre 6 e 8,5.
Cyperus papyrus, é unha planta orixinaria de Exipto que medra na beira do río Nilo e o seu delta, e servía para elaborar os antiguos papiros manuscritos.
Nas ribeiras cubertas de papiros, só os animais grandes e pesados poden abrir camiño, como elefantes ou hipopótamos, e os demais seres utilizan estas vías para transitar.
Cyperus papyrus foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 47. 1753.[1]
Cyperus: nome xenérico que deriva do grego e que significa "xunco".
papyrus: epíteto latino que significa "de papel".[2]
Este artigo trata sobre a planta, para o maeterial de escritura véxase o artigo: papiro.
O papiro (Cyperus papyrus) é unha especie de planta palustre, do xénero Cyperus, da familia das ciperáceas. Está constituído por un talo de sección triangular que no seu extremo superior porta follas dispostas en estrela.
Papirus (lat. Cyperus papyrus) je biljka iz porodice šiljovki (lat. Cyperaceae) s mesnatim podankom i bezlisnom stabljikom visokom do 4 metra, promjera do 10 centimetra. Domovina papirusa tropska je središnja Afrika, a unesen je u Egipat, Izrael i na Siciliju. Od srčike stabljike stari su Egipćani, Grci i Rimljani pravili materijal za pisanje sličan papiru. [1]
Papirus je močvarna biljka slična trski, naraste u visinu do 3 metra, stabljika mu je mekana i ponekad debela kao ljudska ruka. Na vrhu stabljike nalaze se grane koje liče na raščupanu i neurednu kosu. Listovi papirusa su maleni, a korijen snažan. Na vrhovima dugih uspravnih izbojaka razvijaju se listovi, koji nalikuju vlatima trave na kojima se razvijaju maleni, neugledni cvjetići.
Podrobniji članak o temi: Papirus
Drevni su Egipćani prije 4 000 godina pronašli prikladniji materijal za pisanje. Bio je to papirus dobiven od istoimene biljke iz porodice šiljovki (lat. Cyperaceae). Biljnu srčiku rezali su u duge tanke trake i ukrštali ih, a prešanjem i lupanjem istisnuti sok služio je kao ljepilo. Taj materijal bio je nakon izjednačavanja (egaliziranja), sušenja i poliranja kao čvrsto vezani dvosloj vrlo čvrst i podatan, tako da se, osim za pisanje, mogao upotrebljavati i u mnoge svrhe. S obzirom na furnirsku strukturu, papirus ima s današnjim papirom samo sličnost u imenu. [2]
Po opisu Plinija Starijega (Prirodoslovlje, XIII), srčika stabljike, i to onoga njezina dijela koji se nalazio pod vodom, rezala se u tanke listove koji su se slagali jedan uz drugi, a potom se preko toga prvoga slagao poprečno drugi sloj. Uzdužni listovi bili su dugački oko 1 metar, a poprečni 20 do 30 centimetara. Tako dobiveni list čvrsto se prešao. Na nj su se lijepili drugi listovi pa se dobivala vrpca dugačka nekoliko metara. Površina lista potom se glačala i sušila, i tada je papirus bio spreman za uporabu. Na papirusu se pisalo pisaljkom od zašiljene trstike (kalamus) crnom i crvenom bojom. Knjiga od papirusa imala je oblik svitka (grč. τόμος, lat. volumen) i na njoj se najčešće pisalo samo na unutrašnjoj strani vrpce, i to u stupcima (lat. paginae) napisanima okomito u odnosu na duljinu svitka.
U samom drevnom Egiptu papirus se koristio u doba faraonskih dinastija. Izvozio se u grčke zemlje, a potom i u Rim, te u sve druge zemlje Sredozemlja. Za pisanje grčkih tekstova u Egiptu se papirus koristio sve do 8. stoljeća, a Arapi su ga koristili i do 10. stoljeća. U nekim europskim zemljama (na primjer u Rimskoj kuriji) koristio se do 11. stoljeća. Istisnuo ga je iz uporabe trajniji pergament, a u arapskom svijetu sve veća proizvodnja papira. Sačuvalo se mnogo knjiga i isprava od papirusa, i to u Egiptu (vrlo rijetko i u drugim zemljama). Znanost koja se bavi čitanjem, datiranjem, interpretacijom i sadržajem papirusnih svitaka zove se papirologija.
Papirus (lat. Cyperus papyrus) je biljka iz porodice šiljovki (lat. Cyperaceae) s mesnatim podankom i bezlisnom stabljikom visokom do 4 metra, promjera do 10 centimetra. Domovina papirusa tropska je središnja Afrika, a unesen je u Egipat, Izrael i na Siciliju. Od srčike stabljike stari su Egipćani, Grci i Rimljani pravili materijal za pisanje sličan papiru.
Papirus je močvarna biljka slična trski, naraste u visinu do 3 metra, stabljika mu je mekana i ponekad debela kao ljudska ruka. Na vrhu stabljike nalaze se grane koje liče na raščupanu i neurednu kosu. Listovi papirusa su maleni, a korijen snažan. Na vrhovima dugih uspravnih izbojaka razvijaju se listovi, koji nalikuju vlatima trave na kojima se razvijaju maleni, neugledni cvjetići.
Papjerowc (Cyperus papyrus) je rostlina ze swójby cachorowych rostlinow (Cyperaceae).
Papjerowc (Cyperus papyrus) je rostlina ze swójby cachorowych rostlinow (Cyperaceae).
Cyperus papyrus adalah sebuah spesies tumbuhan berbunga akuatik yang masuk keluarga Cyperaceae. Tumbuhan tersebut berasal dari Afrika
Cyperus papyrus adalah sebuah spesies tumbuhan berbunga akuatik yang masuk keluarga Cyperaceae. Tumbuhan tersebut berasal dari Afrika
Il papiro egiziano (Cyperus papyrus L.) è una pianta palustre, perenne, rizomatosa, appartenente alla famiglia Cyperaceae[2].
È noto soprattutto perché da esso si ricava una superficie scrittoria detta papiro.
Il papiro è una specie erbacea perenne, una canna di palude con fusti alti da 2 a 5 metri e rizoma legnoso molto grosso. Il fusto è trigono, privo di foglie, con diametro di 2-3 centimetri, liscio, di colore verde scuro.
All'apice di ogni fusto compaiono brattee lanceolate, arcuate, disposte ad ombrello.
Le infiorescenze sono ombrelliformi con raggi lunghi da 10 a 30 centimetri, si formano all'estremità superiore dei fusti e portano delle spighe di colore paglierino che contengono acheni allungati.
La fioritura avviene da luglio a settembre.
In Europa cresce spontaneamente in quelle aree dove una presenza abbondante di acque basse è associata alla temperatura calda.
È una specie amante della luce, che cresce lungo le rive dei corsi d'acqua a corrente lenta, con le radici sommerse.
Oggi il papiro viene coltivato soprattutto a scopo ornamentale, ma nell'Antico Egitto aveva molteplici usi tecnici: il midollo era usato come alimento e fonte di fibre tessili, i fiori per farne ghirlande, il rizoma come combustibile e le parti più robuste (radici e fusto) per pentole, utensili, calzature, sartiame se non addirittura imbarcazioni
L'areale originario della specie è l'Africa tropicale e subtropicale, Madagascar e Giordania[1]; secondo alcuni potrebbe essere originario anche in Sicilia orientale, oppure potrebbe essere stato introdotto dagli Arabi nel IX secolo[3][4]. Era molto diffuso nel delta del Nilo, dove ha avuto origine il suo impiego come materiale di supporto alla scrittura e dove è ancora presente seppure in quantità piuttosto ridotte. Oggi si ritrova come specie introdotta in molti altri paesi[5].
Secondo Teofrasto (Storia delle piante, IV, 10) cresceva anche in Siria, mentre Plinio il Vecchio (Naturalis Historia) vi aggiunge i corsi dei fiumi Niger ed Eufrate.
In Europa cresce spontaneamente solo in alcune zone umide della Sicilia orientale, in particolare nel territorio di Siracusa, lungo il corso dei fiumi Anapo e Ciane, e alle sorgenti del Fiumefreddo nel catanese.
Negli Stati Uniti, sfuggito dalle coltivazioni, ha invaso la Florida, la Louisiana, la California e le Hawaii. Molto diffuso è anche nel Madagascar.
Sono note le seguenti sottospecie:[2]
È una specie amante della luce, che cresce lungo le rive dei corsi d'acqua a corrente lenta, con le radici sommerse.
Può essere riprodotto per talea dal rizoma e dal fusto.
Lo stesso argomento in dettaglio: Papiro. Oggi il papiro viene coltivato soprattutto a scopo ornamentale, ma nell'Antico Egitto aveva molteplici usi tecnici: il midollo era usato come alimento e fonte di fibre tessili, i fiori per farne ghirlande, il rizoma come combustibile e le parti più robuste (radici e fusto) per pentole, utensili, calzature, sartiame se non addirittura imbarcazioni (come ampiamente dimostrato da Thor Heyerdahl con le sue navigazioni a bordo del Ra e Ra II nel 1969-1970). Inoltre era molto presente nei riti religiosi. Nel Basso Egitto, infatti, il papiro era simbolo di fertilità, fecondità e rigenerazione; la pianta veniva offerta come dono agli dei egizi durante le processioni religiose e funerarie.
Per esempio nel papiro di Ani (databile nel 1420 a.C.), oggi conservato al British Museum di Londra, è possibile osservare la raffigurazione di Ani e la sua donna mentre offrono agli dei doni sacrificali per poter accedere al cospetto di Osiride. Il papiro nelle mani della moglie simboleggia la rinascita del futuro.[6]
Dal papiro si ricava una superficie scrittoria che ebbe un vastissimo utilizzo nell'antichità. Si otteneva incollando opportunamente svariati strati di strisce di midollo. Si può dire che sul papiro sia stata scritta la storia delle civiltà mediterranee dell'antichità (l'introduzione della pergamena risale infatti solo al II secolo e la sua diffusione al V). Il nome più antico di questa pianta è byblos, derivante da quello dell'antica città fenicia di Byblos che ne faceva commercio. Non a caso, esso poi assunse il significato di "libro" (come in Bibbia, biblioteca ecc.).
Gli antichi Egizi si nutrivano di papiro crudo, lessato oppure arrosto, mangiandone le radici e bevendone il succo.[7] Stessa cosa accadeva a Siracusa (nella quale il papiro del Nilo cresce da tempo immemore[8]), solamente che qui era per lo più un'abitudine dei pastori quella di estrarre dalla parte più tenera della pianta, ovvero dal midollo, il succo dolciastro. Al giorno d'oggi non si usa più mangiare il papiro nella città siciliana (si continua solo la fabbricazione della sua carta).[9] e in Egitto questa pianta è quasi del tutto scomparsa (alla fine del secolo scorso è stato il papiro di Siracusa a giungere in soccorso di quello egiziano per adornare il museo del Cairo).[10]
Il papiro egiziano (Cyperus papyrus L.) è una pianta palustre, perenne, rizomatosa, appartenente alla famiglia Cyperaceae.
È noto soprattutto perché da esso si ricava una superficie scrittoria detta papiro.
Vide etiam paginam discretivam: Papyrus
Cyperus papyrus, in lingua Latina antiqua papyrus, est herba familiae Cyperacearum, quae in paludibus augescit. Ea olim in Aegypto in Nili valli erat abundans, ubi charta plana eiusdem nominis (vide Papyrum), qua homines scribunt, ex ea antiquitate facta est.
Cyperi papyri medulla, aerenchyma dicta, in ramenta finditur, ipsae percutiuntur, madefaciunturque ut mollioria fiunt, schedas formans ad ipsas in plagulis percussatim conglutinandas (premendo donec siccatae sint).
Populus Aegyptiacus olim cymbas e papyro fecerunt.
Vide "Cyperus papyrus" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • IUCN Red List • Plantes d'Afrique • INPN France • Flora of North America • USDA Plants Database Vide etiam paginam discretivam: Papyrus
Cyperus papyrus, in lingua Latina antiqua papyrus, est herba familiae Cyperacearum, quae in paludibus augescit. Ea olim in Aegypto in Nili valli erat abundans, ubi charta plana eiusdem nominis (vide Papyrum), qua homines scribunt, ex ea antiquitate facta est.
Cyperi papyri medulla, aerenchyma dicta, in ramenta finditur, ipsae percutiuntur, madefaciunturque ut mollioria fiunt, schedas formans ad ipsas in plagulis percussatim conglutinandas (premendo donec siccatae sint).
Populus Aegyptiacus olim cymbas e papyro fecerunt.
Kitos reikšmės – Papirusas (reikšmės).
Papirusinė viksvuolė (Cyperus papyrus) – viksvuolinių (Cyperaceae) šeimos augalas. Išvertus iš egiptiečių kalbos, papirusas reiškia „upės dovana“. Kadaise papirusai buvo plačiai paplitę Nilo pakrantėse. Dabar jie išliko tik prie Kongo ir Nigerio upių, Čado ežero, Nilo aukštupyje.
Augdami natūraliomis sąlygomis, papirusai išsistiebia net į penkių metrų aukštį, jų stiebai būna rankos storio ir upių bei ežerų pakrantėse sudaro ištisinę sieną. Iš šių augalų gamindavo ne vien garsiąją rašomąją medžiagą papirusą, bet ir valgydavo jų maistingus, skoniu primenančius migdolus, šakniastiebius. Vikiteka
Papirusinė viksvuolė (Cyperus papyrus) – viksvuolinių (Cyperaceae) šeimos augalas. Išvertus iš egiptiečių kalbos, papirusas reiškia „upės dovana“. Kadaise papirusai buvo plačiai paplitę Nilo pakrantėse. Dabar jie išliko tik prie Kongo ir Nigerio upių, Čado ežero, Nilo aukštupyje.
Augdami natūraliomis sąlygomis, papirusai išsistiebia net į penkių metrų aukštį, jų stiebai būna rankos storio ir upių bei ežerų pakrantėse sudaro ištisinę sieną. Iš šių augalų gamindavo ne vien garsiąją rašomąją medžiagą papirusą, bet ir valgydavo jų maistingus, skoniu primenančius migdolus, šakniastiebius. Vikiteka
Papyrusriet (Cyperus papyrus) of papyrusplant is een moerasplant uit tropisch en subtropisch Afrika. De soort behoort tot de cypergrassenfamilie. De plant vormt lange driehoekige stengels waaruit in de top waaiervormig lange draadvormige bladeren ontspringen.
De oorspronkelijke groeiplaats zijn de rivieroevers en moerassen van tropisch Afrika.
In Europa komt de plant alleen in het wild voor op Sicilië op enkele beschutte plaatsen. Bij Syracuse is een bekende groeiplaats de beschermde moerasdelta bij de haven.
Papyrusriet is, wegens de vervuiling veroorzaakt door de dichte bevolking, nu bijna verdwenen uit zijn bekendste natuurlijke groeigebied, langs de eertijds helemaal met papyrus begroeide Nijl en Nijldelta in Egypte.
In de moerassen van Soedan en overig tropisch Afrika tiert de plant nog steeds welig en wordt papyrusriet eerder als een onkruid beschouwd dat andere planten verdringt en de vaargeulen en irrigatiekanalen verstopt. Dit komt doordat de plant grote vlechtwerken van drijvende plantenmassa's vormt. Ze kan daar gemakkelijk tot 4-5 m hoog worden met armdikke driekantige stengels. In Zuid-Soedan in het moerasgebied de Sud vormt de papyrus een begroeiing met een oppervlakte gelijk aan die van de provincies Zuid-Holland en Utrecht samen.
In de Okavangodelta in Botswana groeit een areaal papyrus ter grootte van de provincie Utrecht en ook in Oeganda is een moeras van 6500 km² bijna uitsluitend begroeid met papyrusriet.
Ook in andere tropische gebieden buiten Afrika zijn inmiddels behoorlijk grote oppervlakten aan papyrus te vinden, die zijn ontstaan uit verwilderde tuin- en vijverplanten. In Florida wordt de plant als invasieve soort beschouwd omdat deze de oorspronkelijke vegetatie verdringt.
Papyrus werd in de oudheid gebruikt om op te schrijven. De plant is beroemd vanwege het papyrus dat ervan gemaakt werd, een vroege vorm van het huidige papier. Papyrusriet werd in het oude Egypte ook voor veel andere doeleinden gebruikt, zoals voor voedsel bestaande uit de jonge scheuten, als dakbedekking, voor de botenbouw, touw uit de vezels, kommen, bekers en schalen gemaakt van oude verhoute papyruswortels maar staat toch het meest bekend om het papier dat ervan gemaakt werd.
In 1969 en 1970 ondernam de Noor Thor Heyerdahl expedities vanuit Marokko naar Midden-Amerika in papyrusboten naar model van de oude Egyptische vaartuigen. Hiermee wilde hij bewijzen dat de Oude Egyptenaren in principe in staat zouden zijn naar Amerika te varen. De eerste expeditie in 1969 strandde, maar in 1970 kwam Heyerdahl op Barbados aan. Deze expeditie bewijst niet dat de oude Egyptenaren de oceaan daadwerkelijk overstaken maar geeft wel een indicatie van de kwaliteit van hun papyrusboten.
Uit de oorspronkelijke Cyperus papyrus zelf zijn ook enkele cultivars gekweekt. Deze kweekvormen zijn allemaal dwergsoorten. Dit zijn:
Ook bestaat er nog een aparte soort: de Cyperus haspan. Dat is in alles een dwergversie van C. papyrus, met stengels tot maximaal 60-75 centimeter hoog. In Nederland is C. haspan vooral populair als vijverplant.
Tegenwoordig is de plant zeer gewaardeerd als kamerplant in moderne interieurs. Het is een van de gemakkelijkste kamerplanten wat het watergeven betreft: als moeras- en oeverplant verlangt ze een permanent voetbad. De grond mag doornat zijn; dat hebben de wortels het liefst maar er kan beter geen water op het oppervlak blijven staan. De voet van de stengels moet zoveel mogelijk droog blijven want als de onderkant van de stengels permanent in het water staat kan er rotting ontstaan. Papyrus groeit het beste in een grondmengsel van gelijke volumedelen organische mest, turf en klei. Papyrus houdt van een vochtige atmosfeer: dus vaak sproeien. Binnen bij een te droge atmosfeer, vaak veroorzaakt door de centrale verwarming, krijgt de papyrus soms last van spint. Als de plant goed groeit verschijnen er tussen de draden van het bladerhoofd onopvallende bruine bloemetjes waaruit zich kleine zaadjes kunnen vormen. Dit lijkt wel wat op graszaad. Papyrusplanten komen in Nederland en België wel moeilijk de donkere winter door omdat ze veel daglicht nodig hebben. Bijverlichting met een speciale "plantengroeilamp" (die wel vrij veel stroom nodig heeft) of anders een daglicht gevende fluorescentielamp (Tl-buis) is meestal afdoende.
De papyrus is een tropische plant en groeit dus van nature het beste onder tropische omstandigheden van minimaal 15 °C maar liefst hoger. In minder warme streken ('s nachts minimaal 10 °C) is de papyrus evenwel ook het hele jaar door veel in tuinen en parken te zien maar zal dan wat kleiner blijven. Ook in gematigde streken zoals in Nederland en België kan ze 's zomers goed buiten groeien in kuipen of in vijvers. In een warme zomer en met voldoende zonlicht kan ze hier ook gemakkelijk 2-3 m hoog worden. Vermeerderen kan goed door zaaien in stekgrond bij ongeveer 25 °C. Goed vochtig houden en/of afdekken met folie e.d. Het (erg kleine) zaad kiemt meestal na 3 weken. Makkelijker is scheuren van de oude wortelkluit en de beste delen weer oppotten. Overigens vermeerdert de plant zich in het wild bijna uitsluitend vegetatief door voortdurend worteluitlopers met nieuwe groeipunten te vormen en is het zich uitzaaien zeldzaam. In de Lage landen moet de plant in de winter eigenlijk altijd binnen gehouden worden of anders in een koude kas. Bij zachte winters, en als de koude periode uitzonderlijk kort duurt, kan de papyrus in theorie ook overwinteren in vijvers die diep genoeg zijn zodat de wortels onder water niet bevriezen, maar bij een wat langer durende watertemperatuur van 1 graad Celsius en lager sterft de wortelkluit toch onherroepelijk af. De bovengrondse delen sterven al eerder af; vanaf 5 graden. Het veiligste is dan ook om de plant voor de winter toch maar binnen te zetten. Cyperus haspan is wat minder vorstgevoelig dan de grote soort maar overleeft evenmin buiten staande een redelijk koele winter.
Een verwant is de parapluplant (Cyperus alternifolius). Soms wordt de papyrus hiermee verward als in tuincentra C. Alternifolius foutief aangeboden wordt als 'Papyrus'. Overigens vinden katten jonge stengels papyrusriet erg lekker en vreten die als ze de kans krijgen helemaal op, net zoals bij Cyperus alternifolius, en is het soms nodig om de plant af te schermen zodat de kat er niet bij kan komen. Of men moet vaak nieuwe planten telen of kopen.
Bronnen, noten en/of referentiesPapyrusriet (Cyperus papyrus) of papyrusplant is een moerasplant uit tropisch en subtropisch Afrika. De soort behoort tot de cypergrassenfamilie. De plant vormt lange driehoekige stengels waaruit in de top waaiervormig lange draadvormige bladeren ontspringen.
Papyrus er en art i halvgrasfamilien. Den kan bli 4–5 m høy. Planten finnes i alt fra subtropiske og tropiske ørkener til fuktige skoger. Den blomstrer sent på sommeren, og foretrekker fullt sollys eller litt skygge. Som de fleste tropiske planter, er den følsom for frost. Papyrus vokser langs vassdrag og danner rørsumper.
Den brukes til fremstilling av papyrus.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Papyrus er en art i halvgrasfamilien. Den kan bli 4–5 m høy. Planten finnes i alt fra subtropiske og tropiske ørkener til fuktige skoger. Den blomstrer sent på sommeren, og foretrekker fullt sollys eller litt skygge. Som de fleste tropiske planter, er den følsom for frost. Papyrus vokser langs vassdrag og danner rørsumper.
Den brukes til fremstilling av papyrus.
Cibora papirusowa (Cyperus papyrus L.) – gatunek roślin należący do rodziny ciborowatych. Pochodzi z Afryki (z wyjątkiem jej północno-zachodniej części) oraz wysp na Oceanie Indyjskim[3]. Jest uprawiana w wielu krajach świata.
W swoim naturalnym środowisku rośnie w pełnym słońcu na bagnach, jeziorach, kanałach melioracyjnych i wszelkich podmokłych terenach. Zazwyczaj tworzy duże i gęste łany. W jej kwiatostanach często wiją sobie gniazda drobne ptaki. Zapylana jest przez wiatr, nasiona roznoszone są przez wodę i przez zwierzęta[6]. Źle toleruje zasolenie wody. Po wybudowaniu kanałów w dolinie rzeki Nil wtargnęła do niej słona woda, co spowodowało w takich miejscach wymarcie cibory[7].
Cibora papirusowa (Cyperus papyrus L.) – gatunek roślin należący do rodziny ciborowatych. Pochodzi z Afryki (z wyjątkiem jej północno-zachodniej części) oraz wysp na Oceanie Indyjskim. Jest uprawiana w wielu krajach świata.
O papiro (Cyperus papyrus) é uma planta aquática da mesma família da tiririca (Cyperus rotundus). Ela é considerada sagrada e fartamente encontrada no delta do Nilo. Era utilizada principalmente na produção do papiro no Egito antigo. Segundo o Guinness Book of World Records, trata-se da erva daninha mais difundida pelo mundo.
O talo do papiro pode atingir até 6 metros de comprimento. A flor da planta, composta de finas hastes verdes, lembra os raios do sol e é exatamente por ter esta analogia com o sol, divindade máxima desse povo, que o papiro era considerado sagrado. O miolo do talo era transformado em papiros e a casca, bem resistente depois de seca, utilizada na confecção de cestos, camas e até barcos.
Papirusul (Cyperus papyrus) este o plantă erbacee acvatică cu tulpina formată din foițe membranoase, care crește mai ales în Delta Nilului și în Africa Centrală, prelucrată special în trecut pentru a se putea scrie pe ea. A fost folosită în antichitate în loc de hârtie.
Papirusul (Cyperus papyrus) este o plantă erbacee acvatică cu tulpina formată din foițe membranoase, care crește mai ales în Delta Nilului și în Africa Centrală, prelucrată special în trecut pentru a se putea scrie pe ea. A fost folosită în antichitate în loc de hârtie.
Papyrus (Cyperus papyrus) är en växtart i skärmagssläktet i familjen halvgräs. Arten förekommer naturligt i tropiska Afrika. Papyrus ger råmaterialet till pappret med samma namn, se papyrus. Den odlas ibland som krukväxt i Sverige.
Papyrus är en robust och högväxande, flerårig ört som kan bli upp till fyra meter hög. Stjälkarna saknar blad och är kala, trekantiga. Blommorna sitter i ax som är samlade i en upprepad flock i stjälkens spets, de sittor på stänglar som blir 10–45 cm långa. Vid basen finns 3 cm långa, bruna högblad som omsluter skaften. De sekundära flockarna har 3-5 skaft med smala, utdragna högblad vid basen. Axsamlingarna är 1–2 cm långa, 6–10 mm vida. Varje delax innehåller 6-16 blommor.
Tre underarter erkänns ibland; subsp. papyrus, subsp. hadidii och subsp. zairensis. Underarten subsp. hadidii är den ursprungliga egyptiska papyrusen. Den är idag utrotningshotad och återfinns bara på ett fåtal platser i Egypten och norra Sudan.
subsp. papyrus
subsp. hadidii Chrtek & Slavíková
subsp. zairensis (Chiov.) Kük.
Wikimedia Commons har media som rör Papyrus (växt).
Papyrus (Cyperus papyrus) är en växtart i skärmagssläktet i familjen halvgräs. Arten förekommer naturligt i tropiska Afrika. Papyrus ger råmaterialet till pappret med samma namn, se papyrus. Den odlas ibland som krukväxt i Sverige.
Papyrus är en robust och högväxande, flerårig ört som kan bli upp till fyra meter hög. Stjälkarna saknar blad och är kala, trekantiga. Blommorna sitter i ax som är samlade i en upprepad flock i stjälkens spets, de sittor på stänglar som blir 10–45 cm långa. Vid basen finns 3 cm långa, bruna högblad som omsluter skaften. De sekundära flockarna har 3-5 skaft med smala, utdragna högblad vid basen. Axsamlingarna är 1–2 cm långa, 6–10 mm vida. Varje delax innehåller 6-16 blommor.
Висока рослина (до 4-5 м) з майже безлистими пагонами діаметром до 7 см. На кінці кожного стебла розташований пучок яскраво-зелених стебел довжиною 10-30 см, які розгалужуються на 3-5 променів другого порядку.
Болотяній рослині необхідні умови, що нагадують її життя на берегах Нілу тропічної Африки, і тому горщик, в якому вона росте, наполовину опускають в посудину з водою (не слід поміщати папірус під воду цілком.)[4]. Можна опустити в акваріум частину горщика або витягнуті з горщика коріння, — вони добре розростаються у воді і дають велику кількість пагонів, в деяких випадках до шістдесяти[4]. Для кращого росту у воду додають живильні розчини (по рецепту традесканції[4]).
На дні акваріума під шаром піску повиннен бути перегнійний — дерновий і торф'янистий — ґрунт[4]. На початку зими горщик виймають з води і поливають (знизу, з піддонника) рідко і помірно; у лютому папірус пересаджують в свіжу землю і знову ставлять у воду[4]. Ґрунт у горщику поливають гнойовою рідиною (25 грамів коров'ячого гною на один літр води)[4]. Папірус тримають в теплі, не нижче 16 °C, і ставлять на сонячне вікно. Всі засохлі листя обрізають[4].
При належному догляді папірус в квітні — травні зацвітає, після чого старе листя починає сохнути, а на зміну їм з'являється нове[4]. Без сонця рослини не ростуть і не розцвітають.
Якщо вдасться отримати насіння папірусу, то їх висівають в сиру дернову землю з піском. Перший час сходи заливають водою[4]. Рослину можливо розмножити без насіння: зрізають мутовку листків і поміщають на поверхню води акваріума або кладуть на вологий пісок, прикривши банкою — зі сплячих бруньок в пазухах листків виростуть молоді рослинки.[4].
При пересадці великі кущі папірусу можна розділити на два або на чотири[4].
Поширеніший і особливо добре росте в кімнатах інший вид папірусної рослини, трохи меншого розміру — циперус альтерніфоліус — черговолистковий (Cyperus alternifolius) з острова Мадагаскару[4].
Це незавершена стаття про Осокові.Cói giấy (danh pháp hai phần: Cyperus papyrus) là một loài thực vật thuộc họ Cói. Loài này được Carl von Linné miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Cói giấy là một loài thực vật thân thảo sống lâu năm bản địa châu Phi, và tạo thành các thảm thực vật đầm lầy giống như lau sậy trong vùng nước nông. Trong lịch sử, chúng đã được con người sử dụng từ lâu, đặc biệt là Ai Cập cổ đại, nó là nguồn gốc của giấy cói, các phần của nó có thể được ăn, và thân có khả năng nổi cao có thể được làm bè. Nó thường được trồng như một cây cảnh.
Cói giấy (danh pháp hai phần: Cyperus papyrus) là một loài thực vật thuộc họ Cói. Loài này được Carl von Linné miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Cói giấy là một loài thực vật thân thảo sống lâu năm bản địa châu Phi, và tạo thành các thảm thực vật đầm lầy giống như lau sậy trong vùng nước nông. Trong lịch sử, chúng đã được con người sử dụng từ lâu, đặc biệt là Ai Cập cổ đại, nó là nguồn gốc của giấy cói, các phần của nó có thể được ăn, và thân có khả năng nổi cao có thể được làm bè. Nó thường được trồng như một cây cảnh.
Египтяне использовали данное растение в различных целях, главным образом для изготовления писчего материала. Так как растение папирус практически исчезло в областях своего природного ареала, в настоящее время оно культивируется преимущественно в декоративных целях. В книге Теофраста «Исследование о растениях» говорится, что папирус встречался помимо Египта в Сирии[2]; согласно «Естественной истории» Плиния Старшего, папирус являлся исконным растением на реках Тигр и Евфрат.
Помимо самого папируса, некоторые другие растения рода Сыть также использовались египтянами. Так, из соцветий изготавливали гирлянды в подношение богам. Сердцевины побегов растения употреблялись как в готовом, так и в сыром виде. Из одеревенелого корня изготовляли чаши и другие кухонные принадлежности, а также использовали в качестве топлива. Из стеблей сооружали тростниковые ладьи (барельефы эпохи четвёртой династии с изображением людей, режущих папирус для строительства лодки; подобные суда до сих пор можно встретить в Судане), паруса, мачты, ткань, верёвки, и сандали. Согласно Теофрасту, такелаж флота правителя Антигона был сделан из папируса. Это было обычным явлением в то время, что можно проиллюстрировать на примере морского троса, который держал дверные ставни в то время, когда Одиссей расправлялся с просителями в своём доме (Одиссея XXI. 390).
Тростниковая или камышовая корзина, в которой был оставлен библейский Моисей, вполне возможно, могла быть сделана из папируса.
Во многих европейских языках названия бумаги (нем. Papier, англ. paper) и собственно папируса происходят от древнегреческого слова πάπῡρος. Существует гипотеза о происхождении этого греческого слова от др.-егип. pa-p-ouro, «это — царя» (что предположительно указывает на царскую монополию на папирус)[3], однако и Шантрен, и Фриск, признавая заимствованный характер греческого слова, эту гипотезу считают неубедительной[4].
Знаменитый путешественник Тур Хейердал построил две папирусные лодки, Ра и Ра II, с целью продемонстрировать, как древние люди из Африки и Средиземноморья могли достичь берегов Америки. Он совершил успешное плавание из Марокко в Барбадос.
紙莎草[註 1]（学名：Cyperus papyrus），又稱紙草（英语：Paper reed）、蒲草（Bulrush）、埃及莎草、埃及紙草、埃及蒲草、尼羅草（Nile grass）、印度叢草（Indian matting plant）。屬於莎草科莎草屬。是北非洲原產的一種多年生草本植物。
紙莎草是一種高而堅韌的挺水植物，約可長到4至5公尺高。它綠色、長稈狀的莖橫切面為三角形，從粗厚的地下莖中長出。每一條莖的頂端都會長出一簇濃密的、放射狀（像煙火一般）的葉。葉子細長、通常呈亮綠色，長度約10至30公分。當植物還年幼的時候，這簇葉子的生長型態就像雞毛撢一樣。花是綠褐色，生長在葉簇的末端。果實呈褐色。地下莖在剛長出時會被一層紅褐色的紙質層覆蓋，這層三角形的鱗狀層也覆蓋了莖的基部。
紙莎草生長在熱帶至亞熱帶的環境中，不論是潮濕的森林或乾燥的沙漠，只要全年均溫在20到30℃且土壤pH值在6.0-8.5就可以生長。紙莎草的花在暮夏盛開，並且傾向於在全日照到半陰涼的環境開花。像許多典型的熱帶植物一樣，紙莎草對霜很敏感。
紙莎草的分布遍及在沼澤、淺水湖和溪畔等非洲的潮濕部分，但在尼羅河三角洲已逐漸變得稀少。在較深的水中，紙莎草是構成植被的主要植物（被稱為sudd）。現今它的野生分布存在於剛果、馬達加斯加島、烏干達、衣索匹亞和西西里島。
紙莎草羽毛狀的花是許多社會性鳥類築巢的地點。像許多莎草科植物一樣，它是風媒花，且果實由流水帶走。
今天，紙莎草被培育、改良為裝飾性的植物。其中C. nanus（矮紙莎草）、C. profiler兩個品種只會長到約1公尺高。
古埃及人使用紙莎草的用途有很多。其中，最有名的應該是莎草纸的製作。在希臘文和英文中，「莎草紙」這個字的語源被許多人認為是來自於古埃及语，但這是谬传。紙莎草現在被廣泛的運用於製作裝飾品，例如莎草紙畫。在古代，紙莎草在尼羅河三角洲有著相當廣泛的分布，然而现在它在尼羅河三角洲的原生種群却瀕臨絕滅。在泰奧弗拉斯托斯的《植物史》（Historia Plantarum，卷十）一書中寫到紙莎草在敘利亞也有分布。而根據老普林尼的《博物志》一書，紙莎草是尼羅河及幼發拉底河流域的原生植物。
此外，古埃及人利用多種莎草科的植物的花來製作敬神的花圈。而嫩枝則被當作食物。它多纖維的地下莖則用來製作碗等多種器具，有時也當作燃料。而莖則用來編製葦舟（在埃及第四王朝的浮雕中，描繪了壯年男子採集莎草製作葦舟的情形），類似的船在蘇丹也能發現。
紙莎草（学名：Cyperus papyrus），又稱紙草（英语：Paper reed）、蒲草（Bulrush）、埃及莎草、埃及紙草、埃及蒲草、尼羅草（Nile grass）、印度叢草（Indian matting plant）。屬於莎草科莎草屬。是北非洲原產的一種多年生草本植物。
カミガヤツリ（パピルス、カミイ、学名：Cyperus papyrus L.）は、カヤツリグサ科カヤツリグサ属の多年生の草本。パピルス草ともいい、茎の繊維がパピルスの原材料となる。
カミガヤツリは中央アフリカのナイル源流付近の原産である。現在でも、コンゴ、ウガンダ、スーダン、エチオピア、シチリア島、シリア地方のそれぞれ一部地域にてパピルスの自生が確認されている。
アフリカ奥地の湖や河畔の浅い緩やかな流れの中に繁茂し、4-5mほどの高さになる。茎の断面は三角形で、最大6cmほどの太さになる。通常、塊茎（地下茎）によって増殖するが、晩夏に緑がかった茶色の花房をつけ、ナッツのような形をした茶色い果実も形成する。
熱帯や亜熱帯の地域に生育しており、乾燥した砂漠から湿度の高い熱帯雨林にまで広く適応することができる。通常、一年中気温が20-30度で、pHが6.0-8.5程度の環境に生育している。
エジプトには、洪水の際に上流からナイル川デルタ地帯に流れてきた株が自生していた。それを人手をかけて栽培し、記録のための媒体（パピルス紙）はもちろん、儀式祭礼用品や履き物のような生活雑貨、綱、舟の帆や舟そのものの材料として、また若い葉や茎（パピルスは糖分や油分を豊富に含み、古代エジプト人は柔らかい部位を生や加熱して食した）や根を食料としても利用していたものである。そのためエジプトのキリスト教化や、中国からの製紙法の渡来により需要が少なくなるとともに、自然にナイル下流部からは消滅した。現在、エジプトにおいてパピルスは観賞用として栽培されている。
またカミガヤツリは土壌中の窒素やリンを吸収する能力が高く、富栄養化したため池などの水質浄化に利用することができるとされている[1]。
カミガヤツリ（パピルス、カミイ、学名：Cyperus papyrus L.）は、カヤツリグサ科カヤツリグサ属の多年生の草本。パピルス草ともいい、茎の繊維がパピルスの原材料となる。
.jpg)
.jpg)
_(7079191471).jpg)
