الأسماء في صفحات التنقل
Die Aleppoden (Pinus halepensis) is 'n denneboom wat inheems is aan die Middellandse See gebied. Dit is 'n indringerplant in Suid-Afrika.[1]
Die Aleppoden (Pinus halepensis) is 'n denneboom wat inheems is aan die Middellandse See gebied. Dit is 'n indringerplant in Suid-Afrika.
Pinus halepensis, (pinu d'Alepo o pinu carrasco) ye una especie arbórea de la familia de les pinacees, xéneru Pinus. Ye un árbol orixinariu de la rexón mediterránea, tanto norteña como del sur. El nome científicu de la especie provién del nome de la ciudá siria d'Alepo.
Puede algamar los 25 m d'altor. El tueru ye macizu y trabancosu, de corteza gris acoloratada y copa irregular. Estróbilos acolorataos de forma oval d'unos 10 cm de llargor. Acícules llargues arrexuntaes de 2 en 2, bien flexibles y llixeramente amarellentaes. Piñes pequeñes y pedunculaes. Ye bien resistente a la aridez, les cañes y la corteza son abuxaes. Les fueyes tienen de 0,7 a 1 mm d'anchor y de 3,5 a 7 cm de llargor y son d'un verde amarellentáu. Floria n'abril o en mayu y fai munches piñes, de 5 a 12 cm de llargor, con un claru pedúnculu y con escames con escudetos pocu prominentes. Ye un árbol bastante xerófilu y heliófilu. Ye l'árbol dominante en grandes estensiones del encinar, onde s'estendió colonizando los cultivos abandonaos, cuidao que se trata d'una especie comenenciosa. Tamién les quemes favorecen el so espardimientu, cuidao que per un sitiu el fueu fai españar les piñes y espande les granes y d'otra les altes temperatures favorecen l'apertura de les piñes: ye una especie pirófita. Polo xeneral ocupa la zona de solana.
Ta presente en montes secos, de tipu mediterraneu, d'Europa, Asia occidental y África del norte.
A lo llargo de la hestoria de les repoblaciones na Península Ibérica, el (Pinus halepensis) foi bien utilizáu, lo que favoreció a la so espansión por tol territoriu.
Foi lleváu tamién pa utilizar la so madera a África y otros continentes, onde entró en competencia cola vexetación local. Tamién s'utiliza na producción de resina.
Distribúise per gran parte de la rexón Mediterránea occidental, magar, na Península Ibérica habita'l sector oriental principalmente. Crez, polo xeneral, hasta una cota de los 1.600 msnm.
Atopamos ante una especie indiferente edáfica, con preferencia por suelos caliares. Soporta perbién altes temperatures y seques enllargaes, anque suel sufrir con xelaes persistentes.
Contién como principiu activu la trementina.[1]
Les grandes repoblaciones forestales ayuden al caltenimientu del suelu frente la erosión. La madera úsase namái pa la producción de celulosa o pa faer caxes de madera, porque'l tueru nun acostuma a ser bien rectu y non puede usase pa otres utilidaes.
Pinus halepensis describióse por Philip Miller y espublizóse en The Gardeners Dictionary: . . . eighth edition non. 8. 1768.[2]
Pinus: nome xenéricu dadu en latin al pinu.[3]
halepensis: epítetu xeográficu qu'alude al so localización en Aleppo.
Númberu de cromosomes de Pinus halepensis (Fam. Pinaceae) y táxones infraespecíficos: 2n=24[4]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Pinus halepensis, (pinu d'Alepo o pinu carrasco) ye una especie arbórea de la familia de les pinacees, xéneru Pinus. Ye un árbol orixinariu de la rexón mediterránea, tanto norteña como del sur. El nome científicu de la especie provién del nome de la ciudá siria d'Alepo.
Pinus halepensis (lat. Pinus halepensis) - şamkimilər fəsiləsinin şam ağacı cinsinə aid bitki növü.
Aralıq dənizi ölkələri, İspaniya, Fransa, Almaniya, o cümlədən Şimali Afrika, Suriya, Fələstində yabanı halda bitir. Hündürlüyü 25 m-ə, diametri 50 sm-ə çatan, düz və ya əyrigövdəli ağacdır. Cavan ağacların çətiri sıx, oval-konusvarı və ya piramidaldır. Budaqları uzun elastik, iynəyarpaqlarla örtülmüşdür, zoğları nazikdir, tumurcuqların uzunluğu 5–10 mm-ə çatır. İynəyarpaqları cüt-cüt yerləşir, yumşaq və nazikdir, cavan iynəyarpaqlar açıq-yaşıl, yaşlı iynəyarpaqlar isə tünd yaşıl olub, kənarları hamar, ucları sivriləşmişdir. Yarpaq qını 5–8 mm uzunluqdadır. Qozaları meyvə saplaqlarından asılı halda yerləşir. 2-6 ədədi bir yerdə və ya tək-təkdir. Cavan qozaları uzunsov-konusşəkilli və ya yumurtavarı, kürəvi formalıdır, yetişmiş qozaları isə sallaqdır. Bu qozalar qonurumtul-qəhvəyi və ya qırmızı-qonur rəngdə olub, uzunluğu 7-10 sm, eni 3-5 sm-dir. Yetişmiş qozaların qalxancıqları iridir, ön hissəsi enli-dəyirmi, yastı və ya azca qabarıqdır, ortasında ellipsşəkilli və azca irəli çıxmış iri, boz göbəyi var, köndələn tili sivridir, boylama tili az nəzərə açrpır. Qozalar aprel-may aylarında əmələ gəlir, üçüncü ilin yayında yetişir. Toxumları açıq-boz rəngdə, 5–7 mm uzunluqda, 4–5 mm enində, yumurtavarı, qeyri-müntəzəm romb və ya üçbucaq şəkilli, bir qədər yastılaşmışdır. Qanadı pərdəyəoxşar, açıq qonur rəngli, 2-3 sm uzunluqda və 6–9 mm enindədir. Quraqlığa, istiyə, şaxtaya davamlı, işıqsevən və torpağa qarşı tələbkar olmayan ağacdır. Külək vasitəsilə tozlanır. Toxumla çoxalır. Hələb şamı sıra, qrup və tək əkinlərdə istifadə edilir. Hələb şamının qabığında 15 % tannin maddəsi vardır. Azərbaycanda mədəni şəraitdə Abşeron, Kürdəmir, Yevlax, Ucar, Sabirabad, Beyləqan, Şirvan, Biləsuvar, Lənkəran və s. yerlərdə rast gəlinir.
Деревья и кустарники СССР. т.3.1954; Флора Азербайджана. т.5. 1954; Azərbaycanın ağac və kolları. III cild. 1970; Azərbaycanın “Qırmızı” və “Yaşıl Кitabları”na tövsiyə olunan bitki və bitki formasiyaları. 1996; Azərbaycan florasının konspekti. I-III cildlər. 2005; 2006; 2008.
Pinus halepensis (lat. Pinus halepensis) - şamkimilər fəsiləsinin şam ağacı cinsinə aid bitki növü.
El pi blanc, pi garriguenc[1] o pina[2] (Pinus halepensis),[3] anomenat sapí a Mallorca, pi bord[1] a Eivissa i Formentera, i sovint pi carrasco[cal citació] al País Valencià és un arbre del gènere Pinus originari de la regió mediterrània, tant del nord com del sud. El nom científic de l'espècie prové del nom la ciutat siriana d'Alep.
És un arbre de fins a 20 metres d'alçada, amb les branques i l'escorça grisenques, d'aquí li ve el nom de "pi blanc", per oposició al pi pinyer i el pinastre amb els que comparteix àrea de distribució i que tenen una escorça de tonalitat més vermellosa. Les fulles, dites acícules, amiden de 0,7 a 1 mm d'amplada i de 3,5 a 7 cm de longitud, són d'un verd groguenc i apareixen de 2 en 2. Floreix a l'abril o al maig i fa moltes pinyes, de 5 a 12 cm de longitud, amb un clar peduncle i amb esquames amb escudets poc prominents. És un arbre bastant xeròfil i heliòfil.
Està present en boscos secs, de tipus mediterrani, d'Europa, Àsia occidental i Àfrica del nord.
Al llarg de la història de les repoblacions a la península Ibèrica, el pi blanc (Pinus halepensis) ha estat molt utilitzat, la qual cosa ha afavorit a la seva expansió per tot el territori.
Ha estat portat també per utilitzar la seva fusta a Àfrica i altres continents, on ha entrat en competència amb la vegetació local. També s'utilitza en la producció de resina.
Als Països Catalans es troba des del nivell del mar fins a un màxim de 1.200 metres d'altitud, al País Valencià, 1.100, a les Balears, i 1.000 a Catalunya.[4] És l'arbre dominant en grans extensions del país de l'alzinar, on s'ha estès colonitzant els conreus abandonats, ja que es tracta d'una espècie oportunista. També els incendis n'afavoreixen la propagació, ja que d'una banda el foc fa esclatar les pinyes i n'escampa les llavors i d'una altra les altes temperatures afavoreixen l'obertura de les pinyes: és una espècie piròfita. En general ocupa la banda de solana, excepte al sud de l'Alacantí i del Baix Segura, on l'augment de l'aridesa fa que es refugiï en les obagues i llocs frescals.
A Catalunya és present a totes les comarques, tot i que a l'Alt Pirineu i Aran és gairebé testimonial. És l'espècie més abundant a 18 comarques, on és dominant almenys a 40% del bosc i representa més del 90% dels boscos de l'Alt Penedès, el Segrià, la Ribera d'Ebre, les Garrigues, el Baix Penedès, el Tarragonès i el Garraf. Les comarques amb més pi blanc són el Bages (26.000 ha), la Terra Alta (20.000 ha) i l'Anoia (18.000 ha).[5]
Es distribueix per gran part de la regió Mediterrània occidental, si bé, a la península Ibèrica habita el sector oriental principalment. Creix, en general, fins a una cota dels 1.600 msnm.
Ens trobem davant una espècie indiferent edàfica, amb preferència per sòls calcaris. Suporta molt bé altes temperatures i sequeres perllongades, encara que sol patir amb gelades persistents.
Les grans repoblacions forestals ajuden a la conservació del sòl enfront de l'erosió. La fusta es fa servir només per a la producció de cel·lulosa o per a fer caixes de fusta, perquè la soca no acostuma a ser gaire recta i no es pot fer servir per a altres utilitats.
Flors masculines
Fullatge mostrant els brots en creixement, algunes flors masculines i una pinya.
Pinyes tancades i obertes.
Llavors fora de les pinyes.
Pinyes
PDF). Diputació de Barcelona - Obra Social "la Caixa", abril de 2017. ISBN 978-84-9803-790-6 [Consulta: 27 febrer 2018].
El pi blanc, pi garriguenc o pina (Pinus halepensis), anomenat sapí a Mallorca, pi bord a Eivissa i Formentera, i sovint pi carrasco[cal citació] al País Valencià és un arbre del gènere Pinus originari de la regió mediterrània, tant del nord com del sud. El nom científic de l'espècie prové del nom la ciutat siriana d'Alep.
Mae Pinwydden Halab neu Pinwydden Aleppo (Pinus halepensis) yn binwydden sy'n tyfu o gwmpas y Môr Canoldir. Fe'i enwir ar ôl dinas hynafol Aleppo yn Syria.
Borovice halepská (Pinus halepensis) je jehličnatý strom se silným, často větrem pokrouceným kmenem a širokou nepravidelnou korunu. Strom vyžaduje hodně světla a tepla. Velmi dobře snáší sucho a ve vhodném podnebí roste ve všech půdách, nejlépe vápenitých. Kůra je u mladých stromů hladká a stříbřitá. S přibývajícím věkem zesílí, rozpuká a zbarví se do rudohněda. Jehlice rostou ve svazcích na konci větviček. Jsou šedozelené, velmi jemné, měkké a zhruba 6 až 10 centimetrů dlouhé. Šišky borovice halepské mají silný řapík. Mohou růst jednotlivě nebo společně ve skupinách po dvou či po třech. Šišky borovice halepské se rozevřou až na počátku třetího roku života, uvolňují se tak spoustu okřídlených semínek, které roznáší vítr. Bývají 5 až 12 centimetrů dlouhé a mívají průměr asi 4 centimetry.
Smůla z borovice halepské se používá k výrobě řeckého nápoje retsina.
Roste pouze ve Středomoří, zejména pak v jihovýchodním Španělsku, jižní Francii, Izraeli a severním Alžírsku.
šišky
větve
kůra
Pinus halepensis
Obrázky, zvuky či videa k tématu borovice halepská ve Wikimedia Commons
Borovice halepská (Pinus halepensis) je jehličnatý strom se silným, často větrem pokrouceným kmenem a širokou nepravidelnou korunu. Strom vyžaduje hodně světla a tepla. Velmi dobře snáší sucho a ve vhodném podnebí roste ve všech půdách, nejlépe vápenitých. Kůra je u mladých stromů hladká a stříbřitá. S přibývajícím věkem zesílí, rozpuká a zbarví se do rudohněda. Jehlice rostou ve svazcích na konci větviček. Jsou šedozelené, velmi jemné, měkké a zhruba 6 až 10 centimetrů dlouhé. Šišky borovice halepské mají silný řapík. Mohou růst jednotlivě nebo společně ve skupinách po dvou či po třech. Šišky borovice halepské se rozevřou až na počátku třetího roku života, uvolňují se tak spoustu okřídlených semínek, které roznáší vítr. Bývají 5 až 12 centimetrů dlouhé a mívají průměr asi 4 centimetry.
Smůla z borovice halepské se používá k výrobě řeckého nápoje retsina.
Roste pouze ve Středomoří, zejména pak v jihovýchodním Španělsku, jižní Francii, Izraeli a severním Alžírsku.
šišky
větve
kůra
Pinus halepensis
Die Aleppo-Kiefer[1] (Pinus halepensis) ist eine im Mittelmeergebiet weit verbreitete, zweinadelige Pflanzenart aus der Gattung Kiefern (Pinus). Der weitere deutsche Trivialname „See-Kiefer“ ist jedoch irreführend, weil auch die nahe verwandte Art Pinus pinaster so bezeichnet wird.
Die Aleppo-Kiefer ist eine Baumart, die meist Wuchshöhen von 10 bis 20 Metern erreicht, selten auch 25 Meter. Die Bestände bestehen meist aus krummstämmigen Bäumen, auf Optimalstandorten wachsen sie auch gerade. Die Kronenform ist je nach Alter und Herkunft verschieden. Junge Aleppo-Kiefern haben eine konische Krone, später wird sie breit und stockwerkartig. Pflanzen von den Hochlagen Euböas und Elanis sind auch im Alter schmalkronig und feinastig. Bäume dieser Herkunft erreichen Brusthöhendurchmesser von 70 bis 80 Zentimeter.
Die Nadeln stehen zu zweit an Kurztrieben, sind hellgrün und werden zwischen 7 und 15 Zentimeter lang. Ihre Dicke beträgt 0,4 bis 0,6 Millimeter, die Breite 0,6 bis 1,0 Millimeter, sie sind gerade bis leicht gedreht. Am Rand sitzen pro Zentimeter 40 bis 60 kleine Zähne. Die Nadeln verbleiben zwei Jahre am Baum. Im Nadelquerschnitt sind bei jungen Bäumen zwei randständige Harzkanäle zu erkennen, bei alten Bäumen 3 bis 8. Die 3 Nadelscheiden werden bis zu 6,2 Millimeter lang und überdauern bis zum Abwurf der Nadeln.
Die Blüte erfolgt je nach Standort zwischen März und April. Erste weibliche Blütenzapfen werden zum Teil schon mit drei Jahren gebildet, männliche meist ein Jahr später. Die männlichen Blütenzapfen sind zu Beginn grün und zur Reife gelb. Weibliche Blütenzapfen sind am Beginn purpurrot, zur Blüte rot. Sie stehen am Beginn aufrecht an einem 1 Zentimeter langen Stiel, nach der Bestäubung biegen sie sich nach unten.
Die reifen Zapfen sind eiförmig und 4,3 bis 10 Zentimeter lang. An der breitesten Stelle ist der Durchmesser 2,5 bis 4,2 Zentimeter. Die Zapfen sind gerade oder höchstens leicht gekrümmt. Sie stehen zu zweit oder dritt in Gruppen, der Stiel ist kräftig und nach unten gebogen. Die Zapfenschuppen bilden eine glänzende, fast flache, rhombische und quergekielte Apophyse, die einen deutlichen Nabel (Umbo) ohne Dorn trägt. Die Reife erfolgt im zweiten Jahr nach der Bestäubung. Die Öffnung der Zapfen erfolgt dann im Verlauf von mehreren Jahren. Reife Zapfen sind braun, werden mit zunehmendem Alter häufig aschgrau bis dunkelgrau. Die Keimkraft der Samen bleibt 12 Jahre und länger hoch. Nach einem Waldbrand oder nach dem Fällen des Baumes öffnen sich die Zapfen rasch und ermöglichen so eine Verjüngung.
Die Samen sind hell- bis dunkelgrau gefleckt, 5,8 Millimeter lang und 1,5 bis 3,8 Millimeter dick. Sie haben einen 1,6 bis 3,2 Zentimeter langen Flügel. Die Tausendkornmasse beträgt je nach Herkunft 13 bis 22 Gramm. Die Keimrate von rund 90 % wird durch Feuer nicht erhöht, die Art ist kein echter Pyrophyt, besiedelt jedoch häufig Brandflächen.
Die Sämlinge haben 7 bis 8 Keimblätter von rund 2,5 cm Länge. Im ersten Jahr erreichen sie 30 Zentimeter Höhe und bilden in dieser Zeit ausschließlich Primärnadeln, die bläulich grün und rund 2,2 Zentimeter lang sind.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[2]
Die Bäume bilden Pfahlwurzeln. Haupt- und kräftige Lateralwurzeln dringen auf tiefgründigen und wohldrainierten Böden in Tiefen von bis zu 3 Metern vor. Auf flachgründigen Standorten werden lange und starke Seitenwurzeln gebildet die den Baum so verankern. Häufige Ektomykorrhiza-Partner sind der Tonblasse Fälbling (Hebeloma crustuliniforme), der Edelreizker (Lactarius deliciosus), der Violette Rötelritterling (Lepista nuda), der Zitronenblättrige Täubling (Russula sardonia), der Kuhröhrling (Suillus bovinus), Pisolithus tinctorius, Thelephora terrestris und Tricholoma albobrunneum. Diese Mykorrhiza-Partnerschaften sichern das Überleben der Art an trockenen und nährstoffarmen Standorten entlang der Mittelmeerküste.
Die Borke zeigt herkunftsspezifische Unterschiede. In Osteuropa ist die Borke rissig, rau und dunkelbraun; in Nordafrika glatt und hellbraun bis weiß; in Marokko schuppig; und in Westeuropa glatt bis rissig. Junge Triebe haben zunächst eine braun-grüne, später eine aschgraue Rinde.
Das Holz ist reich an Harz und von mittlerer Qualität. Das rötlich-braune Kernholz wird von einem gelblich-weißen Splint umgeben. Im Querschnitt sind zahlreiche Harzkanäle erkennbar. Aufgrund des hohen Harzgehaltes lässt es sich nur mäßig gut bearbeiten.
Die Aleppo-Kiefer ist an das Mittelmeergebiet gebunden und bestockt rund 3 Millionen Hektar natürlicher Wälder. In Nordafrika wächst sie von Marokko bis Libyen im Sahara-Atlas in Höhenlagen bis 2.200 Meter. Im Norden kommt sie vom Osten Spaniens über Südfrankreich, Italien und der Adriaküste der Balkanhalbinsel bis zu den Ionischen Inseln vor. In Griechenland erreicht sie die Ostgrenze ihrer europäischen Verbreitung, am Peloponnes steigt sie bis 1.000 Meter, in Chalkidiki bis 650 m. Im östlichen Mittelmeergebiet kommt sie von Israel über Jordanien bis in die Türkei vor. Einige isolierte Populationen gibt es im Libanon, in Syrien und der Süd-Türkei inmitten des Areals der Kalabrischen Kiefer (Pinus brutia). Bestände auf Korsika, auf Rhodos und der Südost-Türkei werden als künstliche Anpflanzungen gedeutet. Sie fehlt in den meisten mitteleuropäischen Sammlungen, da sie nördlich der Alpen nur an wenigen vor strenger Kälte geschützten Orten überleben kann.
Das Klima im Areal reicht von semi-arid über mediterran bis subhumid und humid. Die Jahresniederschläge reichen von 300 bis 1.000 mm, die Extremtemperaturen reichen von +50 °C bis −18,6 °C. Die Art ist empfindlich gegen Spätfröste. Sie kommt hauptsächlich über Kalkgestein vor, gedeiht aber auch über Schiefer, Serpentin und Gneis. Das pH-Optimum liegt zwischen 6 und 7,5, die Grenzbereiche liegen bei pH 5 bzw. 8,6. Auf Salzböden wächst sie nicht, sie erträgt aber Meerwasser-Gischt.
Die Aleppo-Kiefer wächst meist in Mischbeständen mit verschiedenen Eichen-Arten, aber auch anderen Kiefern wie die Kalabrische Kiefer (Pinus brutia), der Schwarzkiefer (Pinus nigra), der See-Kiefer (Pinus pinaster), der Pinie (Pinus pinea) und anderen Nadelgehölzen wie der Griechischen Tanne (Abies cephalonica), der Spanischen Tanne (Abies pinsapo), der Atlas-Zeder (Cedrus atlantica), dem Stech-Wacholder (Juniperus oxycedrus) und dem Phönizischen Wacholder (Juniperus phoenicea). Vor allem in griechischen Wäldern kommt sie häufig zusammen mit dem Östlichen Erdbeerbaum (Arbutus andrachne), dem Westlichen Erdbeerbaum (Arbutus unedo), dem Behaarten Dornginster (Calicotome villosa), Carpinus duinensis, verschiedenen Zistrosen (Cistus), der Baumheide (Erica arborea), Erica verticillata, der Manna-Esche (Fraxinus ornus), dem Dornigen Ginster (Genista acanthoclada), dem Olivenbaum (Olea europaea), dem Mastixstrauch (Pistacia lentiscus), der Terpentin-Pistazie (Pistacia terebinthus), der Breitblättrigen Steinlinde (Phillyrea latifolia), der Dornigen Bibernelle (Poterium spinosum), der Kermes-Eiche (Quercus coccifera), der Steineiche (Quercus ilex), und der Flaumeiche (Quercus pubescens) vor. Der Unterwuchs kann unter günstigen Bedingungen so dicht werden, dass er die Naturverjüngung der Aleppo-Kiefer gefährdet.
In den Medien (Fernsehen, Bildbände, Internet) wird häufig die Pinie (lat.: Pinus pinea, engl.: Stone Pine) mit der im Mittelmeerraum dominierenden Aleppo-Kiefer (lat.: Pinus halepensis, engl.: Aleppo Pine) verwechselt. Es ist eher eine seltene Ausnahme, dass wirklich eine Pinie zu sehen ist, wenn von einer Pinie geredet wird. Ursache ist fast immer die falsche Übersetzung aus der englischen Sprache (engl. pine wird mit „Pinie“ anstatt, wie es richtig wäre, mit „Kiefer“ übersetzt). Am Standort kann die Aleppo-Kiefer leicht mit der See-Kiefer (Pinus pinaster) verwechselt werden, lässt sich von dieser aber anhand der gestielten Zapfen unterscheiden.
Es werden drei Pilzarten genannt, die vor allem auf regionaler Ebene von Bedeutung sind. Der Gemeine Hallimasch (Armillaria mellea) verursacht vor allem auf der Insel Euböa große Schäden. Er dringt über die Wurzeln ein und führt zum Absterben der Bäume. Man findet diese Art vor allem in Mischbeständen mit Eichen, seltener in Reinbeständen. Das Ockergelbe Mehlbecherchen (Cenangium ferruginosum) infiziert die Nadeln und verursacht eine Gelbfärbung dieser. Er kann auf die Zweigrinde übergreifen und Nekrosen und Harzaustritt verursachen. Befällt diese Art den Stamm, sterben darüberliegende Kronenteile ab. Er bildet Apothecien auf der befallenen Rinde. Die Art kommt vor allem in jungen Beständen vor, wo er alle 1 bis 3 Jahre epidemisch auftreten kann. Der Kiefernfeuerschwamm (Phellinus pini) tritt vor allem in der Umgebung von Athen, Thessaloniki und Kassandra auf. Er besiedelt und zersetzt das Kernholz lebender Bäume und macht diese dadurch anfälliger für Windwurf. Die Nematodenart Bursaphelenchus sexdentata löst eine Welkekrankheit aus. Der Bäckerbock (Monochamus galloprovincialis) frisst die Nadeln und nagt junge Zweige an, die oft absterben. 1- bis 3-jährige Triebe werden vom Großen Waldgärtner (Tomicus piniperda) ausgehöhlt und brechen später ab. Larven des Borkenkäfers Orthotomicus erosus fressen Gänge in die Rinde der Wirtsbäume. Ein sehr häufig vorkommender Schädling ist der Pinien-Prozessionsspinner (Traumatocampa pityocampa), dessen Raupen die Nadeln von jungen Bäumen fressen und in Nestern überwintern.
Die Aleppo-Kiefer ist im Mittelmeerraum ein wichtiger Forstbaum und wird vielfältig genutzt. Das Holz hat eine mittlere Qualität und wird zu Bauholz, Spanplatten, Fässern und Möbeln verarbeitet. Weiterhin wird es als Gruben- und Brennholz verwendet. In manchen Bereichen Nordafrikas ist es eine wichtige Energiequelle. Aufgrund seiner Dauerhaftigkeit findet es auch im Schiffbau Verwendung.
Die Harzgewinnung spielte bis vor einigen Jahrzehnten eine große Rolle, hat heute jedoch keine wirtschaftliche Bedeutung mehr. Das Harz der Aleppo-Kiefer wird dem Retsina-Wein zugesetzt.
In Tunesien werden die Samen zur Herstellung einer Süßspeise verwendet, die zum Geburtstag des Propheten Mohammed hergestellt wird.
Die Aleppo-Kiefer wird innerhalb der Gattung Pinus in die Untergattung Pinus, Sektion Pinus und Subsektion Pinaster gestellt. Aufgrund des großen Verbreitungsgebietes gibt es eine große innerartliche Variation. Die früher als Unterart der Aleppo-Kiefer geführte Kalabrische Kiefer (Pinus brutia) wird heute als eigenständige Art angesehen und ist das Schwestertaxon zur Aleppo-Kiefer.[3]
In der Region um Grado in Italien und auf der griechischen Halbinsel Chalkidiki treten natürliche Hybride zwischen diesen beiden Arten auf. Bei künstlichen Kreuzungsversuchen stellte sich heraus, dass eine Kreuzung nur gelingt, wenn die Kalabrische Kiefer als Mutterbaum fungiert.
Die Aleppo-Kiefer (Pinus halepensis) ist eine im Mittelmeergebiet weit verbreitete, zweinadelige Pflanzenart aus der Gattung Kiefern (Pinus). Der weitere deutsche Trivialname „See-Kiefer“ ist jedoch irreführend, weil auch die nahe verwandte Art Pinus pinaster so bezeichnet wird.
Azumbi (Isem usnan: Pinus halepensis) d talmest n yemɣi seg twacult n pinaceae 
. Philip Miller d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1768. Tamlest-a teḥseb-itt IUCN am d talmest ur tettwaggez.
Azumbi (Isem usnan: Pinus halepensis) d talmest n yemɣi seg twacult n pinaceae . Philip Miller d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1768. Tamlest-a teḥseb-itt IUCN am d talmest ur tettwaggez.
Lo pin blanc o pin d'Alèp, (Pinus halepensis), es un arbre del genre Pinus originari de la region mediterranèa del nòrd e del sud. Lo nom scientific de l'espècia ven de la vila siriana d'Alèp.
Arbre de fins a 20 m de naut, las brancas e la rusca son grisencas (d'aquí li ven lo nom de pin blanc). Fuèlhas de 0,7 a 1 mm de larg e de 3,5 a 7 cm de long d'un verd jaunenc. Florís en abril o en mai. Nombrosas pinhas, de 5 a 12 cm de long, amb un pecol clar e amb escatas amb pochons pauc proeminents.
Es un arbre pro xerofil e eliofil.
Es l'arbre dominant a grandas expansions dins lo domeni de l'euse, que colonizèt a causa de las silviculturas abandonadas, ja que es d'una espècia oportunista. Tanben los encendis favorizan sa propagacion, perque lo fuòc fa esclatar les pinhas se n'escampan las granas e mai las nautas temperaturas favorizan la dubertura de las pinhas: es una espècia pirofita.
Conservacion del sòl contra l'erosion. La fusta servís per la produccion de cellulòsa o platèu de fusta: coma lo tronc es gaireben jamai drech se'n pòt pas servir per d'autras causas.
Pòrt d'un exemplar madur isolat.
Fulhum mostrant los borrons creissents, qualques flors masclas e una pinha.
Pinhas tancadas e dubèrtas.
Granas fòra de las pinhas.
O pin borde u pinarra (Pinus halepensis (Mill., 1768)), que tamién se conoix con os nombres de pin carrasco y pin albar (anque ixes dos son más chenerals de toda Espanya, no só que d'Aragón), ye un pin (en o chenero Pinus) d'a familia Pinaceae, propio d'o clima mediterranio de tierras baixas y maritimas.
En Aragón no i ye una especie guaire abundant, estando un árbol ocasional en amás gran parte d'a Comunidat quan ye d'orichen silvestre, y plantato como árbol ornamental en qualques villas y ciudatz. As solas formacions naturals d'estes pins en Aragón amaneixen en as comarcas de clima más suau per a proximidat con a mar, p. ex. en a baixa Matarranya, o Baixo Aragón y lo Mayestrato. En altras comunidatz autonomas de millor influencia mediterrania forma grans extensions, como en a Comunidat Valenciana y Catalunya. En as Islas Balears, ye la especie de pin que más i domina.
As agullas son verdas más claras que no en altros pins ta rebotar a luz solar, dica bella miqueta más amarelliscas talment, privando ansinas que s'escalfen masiato y deixando-les cabidar a humidat que tan prencipal ye en os ixecos ambients mediterranios a on que habitan. En este sentito, son o pin silvestre millor adaptato en as condicions de baixa pluviometría d'a cuenca mediterrania, y gosa suportar bien as caloradas d'os estíus. D'hibierno, son más sensibles con as cheladas, estando este lo factor restrictivo en a suya distribución en o interior.
l'Apelativo cultista de pin «albar», nombre con lo que apareix en buena cosa d'a bibliografía hispanofablant, no demana si que d'a coloración d'a suya crosta, grisa u blanquinyosa, más clareta que no en altras especies de Pinus (d'o latín «albus», blanco). Os estrobilos (pinyas) son más prolargatos que no en as altras especies de pins, y maturan en 24 meses.
Coincide a sobén con a carrasca, y la ha desplazata en bellas zonas a on que lo carrascal ye a vechetación climax perque creixe más rapedo y resiste millor a presión humana de desforestación. En Aragón coexiste a sobén con as formacions de Pinus pinaster que i son más dominaderas per a suya millor resistencia a lo frido, y ye sustituito de tot per ixa altra especie en o Prepireneu uescán.
En bellas zonas d'a Depresión de l'Ebro prou duras ta la carrasca, a pineta con coscollar y pin borde i ye la vechetación climax.
P. halepensis a ran d'a mar en Provenza.
Pinarreta fendo forma de "bandera" en a costa crovata.
Pins dispersos en Marruecos.
Grans formacions en a Provincia de Malaga.
Detalle d'as agullas.
Pinya.
Tres pinyas de diferent grau de maturación.
Pinarra.
Pinus halepensis - Museum specimen.
O pin borde u pinarra (Pinus halepensis (Mill., 1768)), que tamién se conoix con os nombres de pin carrasco y pin albar (anque ixes dos son más chenerals de toda Espanya, no só que d'Aragón), ye un pin (en o chenero Pinus) d'a familia Pinaceae, propio d'o clima mediterranio de tierras baixas y maritimas.
En Aragón no i ye una especie guaire abundant, estando un árbol ocasional en amás gran parte d'a Comunidat quan ye d'orichen silvestre, y plantato como árbol ornamental en qualques villas y ciudatz. As solas formacions naturals d'estes pins en Aragón amaneixen en as comarcas de clima más suau per a proximidat con a mar, p. ex. en a baixa Matarranya, o Baixo Aragón y lo Mayestrato. En altras comunidatz autonomas de millor influencia mediterrania forma grans extensions, como en a Comunidat Valenciana y Catalunya. En as Islas Balears, ye la especie de pin que más i domina.
Lo pin blanc o pin d'Alèp, (Pinus halepensis), es un arbre del genre Pinus originari de la region mediterranèa del nòrd e del sud. Lo nom scientific de l'espècia ven de la vila siriana d'Alèp.
Η χαλέπιος πεύκη ή κοινό πεύκο (επιστ. Pinus halepensis - Πεύκη η χαλέπιος) είναι ένα είδος πεύκου που ευδοκιμεί στη Μεσόγειο[2]. Απατάνται στο Μαρόκο, την Ισπανία, τη νότια Γαλλία, την Ιταλία και την Κροατία, την Ελλάδα, την Τυνησία και τη Λιβύη και υπάρχει επίσης ένας πληθυσμός στη Συρία, το Λίβανο, το Ισραήλ και τη νότια Τουρκία, όπου και περιγράφηκε αρχικά το είδος. Στην Ελλάδα βρίσκεται στην Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Κρήτη, Εύβοια, στα νησιά του Αιγαίου, στη Χαλκιδική και στα νησιά του Ιονίου, σχηματίζοντας δάση. Αναπτύσσεται σε χαμηλό υψόμετρο, μέχρι τα 1.000 μέτρα. Προτιμά τις ξερές και ζεστές περιοχές και τα ασβεστολιθικά εδάφη που δεν συγκρατούν υγρασία.[3]
Η χαλέπιος πεύκη αποτελεί το κυρίαρχο είδος πεύκης της δυτικής και κεντρικής ζώνης των παραλίων της Μεσογείου. Μαζί με το συγγενικό είδος της τραχείας πεύκης (Pinus brutia Ten.), που την αντικαθιστά στην ανατολική ζώνη, συγκροτούν τα Μεσογειακά πευκοδάση, τα πιο σημαντικά δασικά οικοσυστήματα της Μεσογείου. Στην Ελλάδα, τα δάση χαλεπίου πεύκης αποτελούν το 11% των συνολικών δασών, καλύπτοντας έκταση 370.000 εκταρίων, μια έκταση που δεν παραμένει σταθερή λόγω των δασικών πυρκαγιών και της φυσικής αναγέννησης των πευκοδασών μέσα από αυτή.[4]
Είναι μικρό προς μεσαίο δέντρο με ύψος 15 με 30 μέτρα και διάμετρο κορμού που φτάνει τα 60 εκατοστά και σε σπάνιες περιπτώσεις μέχρι το ένα μέτρο. Οι βελόνες είναι πολύ λεπτές, έχουν μήκος μέχρι 15 εκατοστά και έχουν ένα χαρακτηριστικό κιτρινωπό πράσινο χρώμα. Οι βελόνες αναπτύσσονται ανά δυο σε βραχυκλάδια[5]. Οι κώνοι είναι στενοί και αρχικά πράσινοι, ενώ όταν ωριμάσουν ύστερα από περίπου δύο χρόνια είναι καφεκόκκινοι. Στη συνέχεια ανοίγουν σιγά για τα επόμενα χρόνια, μια διαδικασία που επιταχύνεται με την έκθεση σε θερμότητα, όπως σε μία δασική πυρκαγιά. Οι σπόροι παρασύρονται από τον αέρα.[6]
Η χαλέπιος πεύκη, όπως άλλωστε όλα σχεδόν τα είδη πεύκου, είναι υποχρεωτικά σπερματοαναγεννητικό φυτό (δεν διαθέτει δηλαδή την ικανότητα της αναβλάστησης) αντίθετα με αρκετά είδη φρυγάνων. Το γεγονός αυτό παρατηρήθηκε για πρώτη φορά από τον Θεόφραστο. Οι κώνοι και τα σπέρματα ωριμάζουν στην αρχή του καλοκαιριού, ανοίγουν πάνω στο δέντρο και τα σπέρματα διασπείρονται γρήγορα και συχνά σε σημαντικές αποστάσεις χάρη στα πτερύγια που διαθέτουν (φαινόμενο ανεμοχωρίας). Υπολογίζεται ότι ένα ώριμο δέντρο χαλεπίου πεύκης παράγει αρκετές χιλιάδες σπέρματα κάθε χρόνο. Όμως, αρκετά από αυτά δεν απελευθερώνονται και παραμένουν κλειστά πάνω στο δέντρο για αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα, μπορεί και περισσότερο από 10 χρόνια. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής, που ονομάζεται βραδυχωρία, είναι η δημιουργία μιας υπέργειας τράπεζας από σπέρματα διαφορετικών ηλικιών.[4]
Το άνοιγμα των κώνων, απουσία της φωτιάς, γίνεται με μηχανικό τρόπο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού (και μάλιστα τους πρώτους μήνες του), μετά από παρατεταμένης διάρκειας υψηλές θερμοκρασίες και χαμηλή σχετική υγρασία αέρα. Παρόμοιες συνθήκες, αλλά σαφώς πιο ακραίες, κυριαρχούν και κατά τη διάρκεια της φωτιάς. Τα σπέρματα των πεύκων που βρίσκονται μέσα στη στρωμνή ή κοντά στην επιφάνεια του εδάφους απανθρακώνονται από τη φωτιά. Συνεπώς, υπεύθυνα για τη μεταπυρική αναγέννηση και την επιτυχή επανίδρυση του πευκοδάσους μετά τη φωτιά είναι αποκλειστικά τα σπέρματα της υπέργειας τράπεζας που παραμένουν ‘εν αναμονή’ σε κλειστούς κώνους διαφόρων ηλικιών και συσσωρεύονται στα ενήλικα άτομα με την πάροδο του χρόνου. Οι υψηλές θερμοκρασίες της πυρκαγιάς προκαλούν άμεση διάνοιξη των κλειστών κώνων και την απελευθέρωση των σπερμάτων. Η φύτρωση των σπερμάτων αυτών αρχίζει λίγο μετά την έναρξη της επόμενης βροχερής περιόδου (Οκτώβριος-Δεκέμβριος) και ολοκληρώνεται συνήθως πριν από το χειμώνα. Ο επόμενος χρόνος θεωρείται ότι είναι ο πιο κρίσιμος από πλευράς ανανέωσης του πευκοδάσους, αφού πολλά δενδρύλια πεθαίνουν στον πρώτο χειμώνα ή καλοκαίρι. Τα δέντρα που θα επιβιώσουν πρακτικά θα αποτελέσουν το μελλοντικό δάσος. Θεωρείται ότι για να γίνει ένα πευκοδάσος πάλι ώριμο χρειάζεται να περάσουν 15 με 30 χρόνια από τη πρώτη πυρκαγιά.[4]
Η χαλέπιος πεύκη είναι συγγενικό είδος με την τραχεία, τη θαλάσσια και την κανάρια πεύκη, με τις οποίες μοιράζεται αρκετά κοινά χαρακτηριστικά. Μερικοί συγγραφείς κατατάσσουν την τραχεία πεύκη ως υπόειδος της χαλεπίου πεύκης ως Pinus halepensis subsp. brutia,[7] αν και γενικά θεωρείται ξεχωριστό είδος.[8] Είναι χαρακτηριστικό ότι τα δύο δέντρα έχουν διακριτή γεωγραφική κατανομή, με την Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα στην οποία υπάρχουν και τα δύο είδη. Αν και τα οικοσυστήματα στα οποία τα δύο δέντρα αναπτύσσονται έχουν πολλά κοινά στοιχεία, η χαλέπιος πεύκη μπορεί να επιζήσει σε ξηρότερες, άρα και πιο δυσμενείς, συνθήκες.
Από το δέντρο αυτό συλλέγεται το ρετσίνι, που προστίθεται στο κρασί για τη δημιουργία της γνωστής ρετσίνας. Το ξύλο του είναι μέτριας ποιότητας, αλλά χρησιμοποιείται για ξυλεία, ιδίως στο Μαρόκο και την Αλγερία. Ο βλαστός του χρησιμοποιείται στη βυρσοδεψία.[3] Το δέντρο αυτό είναι σημαντικό για την μελισσοκομία στην περιοχή της Μεσογείου για την παραγωγή μελιού.
_3d_1.jpg)
.JPG)
.JPG)
|puplisher= ignored (βοήθεια) Η χαλέπιος πεύκη ή κοινό πεύκο (επιστ. Pinus halepensis - Πεύκη η χαλέπιος) είναι ένα είδος πεύκου που ευδοκιμεί στη Μεσόγειο. Απατάνται στο Μαρόκο, την Ισπανία, τη νότια Γαλλία, την Ιταλία και την Κροατία, την Ελλάδα, την Τυνησία και τη Λιβύη και υπάρχει επίσης ένας πληθυσμός στη Συρία, το Λίβανο, το Ισραήλ και τη νότια Τουρκία, όπου και περιγράφηκε αρχικά το είδος. Στην Ελλάδα βρίσκεται στην Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Κρήτη, Εύβοια, στα νησιά του Αιγαίου, στη Χαλκιδική και στα νησιά του Ιονίου, σχηματίζοντας δάση. Αναπτύσσεται σε χαμηλό υψόμετρο, μέχρι τα 1.000 μέτρα. Προτιμά τις ξερές και ζεστές περιοχές και τα ασβεστολιθικά εδάφη που δεν συγκρατούν υγρασία.
Η χαλέπιος πεύκη αποτελεί το κυρίαρχο είδος πεύκης της δυτικής και κεντρικής ζώνης των παραλίων της Μεσογείου. Μαζί με το συγγενικό είδος της τραχείας πεύκης (Pinus brutia Ten.), που την αντικαθιστά στην ανατολική ζώνη, συγκροτούν τα Μεσογειακά πευκοδάση, τα πιο σημαντικά δασικά οικοσυστήματα της Μεσογείου. Στην Ελλάδα, τα δάση χαλεπίου πεύκης αποτελούν το 11% των συνολικών δασών, καλύπτοντας έκταση 370.000 εκταρίων, μια έκταση που δεν παραμένει σταθερή λόγω των δασικών πυρκαγιών και της φυσικής αναγέννησης των πευκοδασών μέσα από αυτή.
Алэппогийн нарс (Pinus halepensis буюу еврейгээр Иерусалимийн нарс "орэн ерушалаъим") нь Газар дундын тэнгисийн бүс нутгаас гаралтай нарс юм. Морокко, Испани, Франц, Итали, Хорват, Грек, Сири, Израйль, Йордан гэх мэт улсын нутгаар ургана. Ихэнхдээ далайн төвшнөөс дээш 200 м орчим нам газар ургах ч, 1000-1700 м өндөрлөгт ургах нь бий. Энэхүү нарс нь жижиг, дунд хэмжээний мод ба 15-25 м өндөр, 60 см голчтой. Улаан шар, зузаан холтостой. Нарийхан шилмүүстэй бөгөөд 6-12 см урт, шар ногоон өнгөтэй байна. Боргоцой нь 5-12 см урт. Түүхий байхдаа ногоон ба 2 жилийн дараа боловсорж гүйцээд гялалзсан улаан бордуу өнгөтэй болдог.
Боргоцой нь үрээ цацахын тулд 5-8 см өргөнтэй болж онгойх ба үр нь 5-6 мм урт байна. Алэппогийн нарс нь Туркийн нарс, Канарын арлын нарс, Далайн эргийн нарстай ойр холбоотой.
Алэппогийн нарс (Pinus halepensis буюу еврейгээр Иерусалимийн нарс "орэн ерушалаъим") нь Газар дундын тэнгисийн бүс нутгаас гаралтай нарс юм. Морокко, Испани, Франц, Итали, Хорват, Грек, Сири, Израйль, Йордан гэх мэт улсын нутгаар ургана. Ихэнхдээ далайн төвшнөөс дээш 200 м орчим нам газар ургах ч, 1000-1700 м өндөрлөгт ургах нь бий. Энэхүү нарс нь жижиг, дунд хэмжээний мод ба 15-25 м өндөр, 60 см голчтой. Улаан шар, зузаан холтостой. Нарийхан шилмүүстэй бөгөөд 6-12 см урт, шар ногоон өнгөтэй байна. Боргоцой нь 5-12 см урт. Түүхий байхдаа ногоон ба 2 жилийн дараа боловсорж гүйцээд гялалзсан улаан бордуу өнгөтэй болдог.
Боргоцой нь үрээ цацахын тулд 5-8 см өргөнтэй болж онгойх ба үр нь 5-6 мм урт байна. Алэппогийн нарс нь Туркийн нарс, Канарын арлын нарс, Далайн эргийн нарстай ойр холбоотой.
Халебысь пужым (лат. Pinus halepensis) – Pinaceae семьяысь Mediterraneын будӥсь пужым. Ӝуждалаез ог 15–25 м, модослэн диаметрез 60 см.
Халебісь пожум (лат. Pinus halepensis) – быдмассэзлӧн пожум котырись пожум увтырын (Pinus субувтырын) торья вид. Пожумыс быдмӧ 15–25 метра вылына да овлӧ 60 см кыза диаметрын. Пожум пантасьӧ Mediterrane-ын.
Pinus halepensis, commonly known as the Aleppo pine, also known as the Jerusalem pine,[2] is a pine native to the Mediterranean region.
Pinus halepensis is a small to medium-sized tree, 15–25 metres (49–82 feet) tall, with a trunk diameter up to 60 centimetres (24 inches), exceptionally up to 1 m (3 ft 3 in). The bark is orange-red, thick, and deeply fissured at the base of the trunk, and thin and flaky in the upper crown. The leaves ('needles') are very slender, 6–12 cm (2+1⁄4–4+3⁄4 in) long, distinctly yellowish green, and produced in pairs (rarely a few in threes). The cones are narrow conic, 5–12 cm (2–4+3⁄4 in) long and 2–3 cm (3⁄4–1+1⁄4 in) broad at the base when closed, green at first, ripening glossy red-brown when 24 months old. They open slowly over the next few years, a process quickened if they are exposed to heat such as in forest fires. The cones open 5–8 cm (2–3+1⁄4 in) wide to allow the seeds to disperse. The seeds are 5–6 millimetres (3⁄16–1⁄4 in) long, with a 20 mm (13⁄16 in) wing, and are wind-dispersed.[3][4][5]
Cones
Foliage
Bark and trunk
Plate from Lambert's Description of the Genus Pinus
Cone of pinus halepensis in Hebron
Pinus halepensis forest
A dead Aleppo pine in front of the Étang de Thau
A grove of Aleppo pines in Pinet
The Aleppo pine is closely related to the Turkish pine, Canary Island pine, and maritime pine, which all share many of its characteristics. Some authors include the Turkish pine as a subspecies of the Aleppo pine, as Pinus halepensis subsp. brutia (Ten.) Holmboe,[6] but it is usually regarded as a distinct species.[3][4][5][7] It is a relatively nonvariable species, in that its morphological characteristics stay constant over the entire range.[3]
The native range of Pinus halepensis extends from Morocco, Algeria, Tunisia, and Spain north to southern France, Malta, Italy, Croatia, Montenegro, and Albania, and east to Greece. It has been introduced into many parts of the world, including Portugal. There is an outlying population (from which it was first described) in Syria, Lebanon, southern Turkey, Jordan, Israel and Palestine.
The species is generally found at low altitudes, mostly from sea level to 200 m (660 ft), but can grow above 1,000 m (3,300 ft) in southern and eastern Spain, well over 1,200 m (3,900 ft) on Crete, and up to 1,700 m (5,600 ft) in the south, in Morocco, Algeria and Tunisia.[3][4] The tree is able to quickly colonize open and disturbed areas. It is classed as an invasive species in South Africa.[8] It can grow on all substrates and almost in all bioclimates in the Mediterranean.[9]
Pinus halepensis is a diagnostic species of the vegetation class Pinetea halepensis.[10]
The resin of the Aleppo pine is used to flavor the Greek wine retsina.
From the pine nuts of the Aleppo pine is made a pudding called asidet zgougou in the Tunisian dialect; it is served in bowls, covered with cream, and topped with almonds and small candies.
The Maltese dessert prinjolata is also prepared using these pine nuts, both in its filling as well as a topping.
Aleppo pine are used for bonsai.
In its native area, P. halepensis is widely planted for its fine timber, making it one of the most important forestry trees in Algeria and Morocco.[5]
In Israel, natural patches of Aleppo pine forests can be found in the Carmel and Galilee regions.[11] The Aleppo pine, along with Pinus brutia, has been planted extensively by the Jewish National Fund. It proved very successful in Yatir Forest in the northern Negev (on the edge of the desert), where foresters had not expected it to survive. Many Aleppo pine forests exist today in Israel and are used for recreational purposes. Although it is a local species, some argue that the historical replacement of natural oak maquis shrubland and garrigue with tall stands of pine has created "ecological deserts" and has significantly changed the species assemblage of these regions.[12] The species produces timber which is valued for its hardness, density and unproblematic seasoning. Seasoned timber is inclined to tear out with planing, but this can be avoided by using sharp blades or adjusting the sharpening angle of tools.[13]
The Aleppo pine is considered an invasive species though useful in South Africa; in South Australia, a control program is in place on Eyre Peninsula.
Pinus halepensis is a popular ornamental tree, extensively planted in gardens, parks, and private and agency landscapes in hot dry areas such as Southern California and the Karoo in South Africa, where the Aleppo pine's considerable heat and drought tolerance, fast growth, and aesthetic qualities are highly valued.
Paul Cézanne had an Aleppo pine in his garden at Aix-en-Provence; this tree was the inspiration and model for his painting The Big Trees. As of 2005, the tree is still growing in Cézanne's garden.[14]
Pinus halepensis, commonly known as the Aleppo pine, also known as the Jerusalem pine, is a pine native to the Mediterranean region.
La halepa pino [1] (Pinus halepensis) estas pino hejma en la Mediteranea regiono. La arealo etendiĝas ekde Maroko kaj Hispanujo tra suda Francujo, Italujo, Kroatujo, Grekujo kaj norda Libio, kun izolita populacio (de kie ĝi unue estis priskribata) en Sirio (inkluzive de Halepo), Jordanio kaj Israelo. Ĝenerale ĝi troviĝas je pli malaltaj altitudoj, plejofte ekde mara nivelo ĝis 200 m, sed povas kreski je altitudo ĝis 1 000 m en suda Hispanujo, kaj ĝis 1 700 m en la sudo, en Maroko kaj Alĝerio [2][3].
La halepa pino estas mez-alta arbo, atingante altecon de 15–25 m, kun tiga diametro ĝis 60 cm, escepte 1 m.
La arboŝelo estas oranĝkolor-ruĝa, dika kaj profunde kanelita je la bazo de la trunko, kaj maldika je la supra arbokrono.
La folioj (aŭ "pingloj") estas duopaj (malofte kelkaj triope), tre malfortaj, 6–12 cm longaj, nete flavec-verdaj.
La strobiloj estas mallarĝe konusaj, 5–12 cm longaj kaj 2–3 cm larĝaj je la bazo kiam fermitaj, unue verdaj, maturiĝante brilante ruĝ-brunaj kiam 24 monatojn aĝaj. Ili malrapide malfermiĝas dum la sekvantaj malmultaj jaroj, aŭ post estante varmigitaj per arbara fajro, por liberigi la semojn, malfermiĝante ĝis 5–8 cm larĝe. La semoj longas 5–6 mm, kun flugilo de 20 mm, kaj estas vent-dissemitaj [2][3][4].
Tiu palearktisa specio estas tre parenca al la malgrandazia pino (Pinus brutia), la kanaria pino (Pinus canariensis) kaj la pinastro (Pinus pinaster), kiuj ĉiuj samhavas multajn karakterizojn. Iuj verkistoj konsideras ke malgrandazia pino estu subspecio de la halepa pino kaj nomas ĝin Pinus halepensis subsp. brutia (Ten.) Holmboe [5], sed kutime ĝi estas rigardata kiel diferenca specio[2][3][4][6]. La halepa pino estas relative stabila specio, kun konstanta morfologio tra la tuta arealo [2].
La halepa pino estas grandskale plantata en sia origina arealo por produktado de konstruligno, estante unu el la plej gravaj forstaj arboj en Alĝerio kaj Maroko [4]. Ĝi ankaŭ estas populara ornama arbo, ofte plantita en parkoj kaj ĝardenoj en varmegaj areoj kiel suda Kalifornio, kie ĝia toleremo pri varmego kaj sekeco estas alte aprezita. Tamen, ĝi estas sovaĝiĝinta specio en la sud-aŭstralia duoninsulo Eyre, kie oni programas ĝian ekstermadon.
La rezino de la halepa pino estas uzato por aromigi la grekan vinon retsina.
Paul Cézanne havis halepan pinon en sia ĝardeno en Aikso Provenca; tiu ĉi arbo estis fonto de inspiro kaj modelo por lia pentraĵo La Grandaj Arboj. En la jaro 2005, la arbo ankoraŭ kreskadis en la ĝardeno de Cézanne [7].
.
La halepa pino (Pinus halepensis) estas pino hejma en la Mediteranea regiono. La arealo etendiĝas ekde Maroko kaj Hispanujo tra suda Francujo, Italujo, Kroatujo, Grekujo kaj norda Libio, kun izolita populacio (de kie ĝi unue estis priskribata) en Sirio (inkluzive de Halepo), Jordanio kaj Israelo. Ĝenerale ĝi troviĝas je pli malaltaj altitudoj, plejofte ekde mara nivelo ĝis 200 m, sed povas kreski je altitudo ĝis 1 000 m en suda Hispanujo, kaj ĝis 1 700 m en la sudo, en Maroko kaj Alĝerio .
Pinus halepensis (pino de Alepo o pino carrasco) es una especie arbórea del género Pinus en la familia Pinaceae. Es un árbol originario de la región mediterránea, tanto norteña como del sur.
Puede alcanzar los 25 m de altura. El tronco es macizo y tortuoso, de corteza gris blanquecina y copa irregular. Estróbilos rojizos de forma oval de unos 10 cm de longitud. Acículas largas agrupadas de dos en dos, muy flexibles y ligeramente amarillentas. Piñas pequeñas y pedunculadas. Es muy resistente a la aridez, las ramas y la corteza son grisáceas. Las hojas tienen de 0,7 a 1 mm de anchura y de 6 a 12 cm de longitud y son de un verde amarillento. Florece en abril o en mayo y hace muchas piñas, de 5 a 12 cm de longitud, con un claro pedúnculo y con escamas con escudetos poco prominentes. Es un árbol bastante xerófilo y heliófilo. Es el árbol dominante en grandes extensiones del encinar, donde se ha extendido colonizando los cultivos abandonados, puesto que se trata de una especie oportunista. También los incendios favorecen su propagación, puesto que por un lado el fuego hace estallar las piñas y expande las semillas y de otra las altas temperaturas favorecen la apertura de las piñas: es una especie pirófita. En general ocupa la zona de solana.
Está presente en bosques secos, de tipo mediterráneo, de Europa, Asia occidental y África del norte.
A lo largo de la historia de las repoblaciones en la península ibérica, el pinus halepensis ha sido muy utilizado, lo que ha favorecido a su expansión por todo el territorio.
Ha sido llevado también para utilizar su madera a África y otros continentes, donde ha entrado en competencia con la vegetación local. También se utiliza en la producción de resina.
Se distribuye por gran parte de la región Mediterránea occidental, si bien, en la península ibérica habita el sector oriental principalmente. Crece, por lo general, hasta una cota de los 1600 msnm.
Se trata de una especie indiferente edáfica, con preferencia por suelos calizos. Soporta muy bien altas temperaturas y sequías prolongadas, aunque suele sufrir con heladas persistentes.
Contiene como principio activo la trementina.[1]
Las grandes repoblaciones forestales ayudan a la conservación del suelo frente a la erosión. La madera se usa solo para la producción de celulosa o para hacer cajas de madera, porque el tronco no acostumbra a ser muy recto y no se puede usar para otras utilidades.
Pinus halepensis fue descrita por Philip Miller y publicado en The Gardeners Dictionary: . . . eighth edition no. 8. 1768.[2]
Número de cromosomas de Pinus halepensis (Fam. Pinaceae) y táxones infraespecíficos: 2n=24[4]
Pinus halepensis (pino de Alepo o pino carrasco) es una especie arbórea del género Pinus en la familia Pinaceae. Es un árbol originario de la región mediterránea, tanto norteña como del sur.
Alepo pinu (Pinus halepensis) Pinaceae familiaren espezie bat da, gehienez 20 metro dituena. Banaketa mediterranearra du eta bere ekialdeko muga Alepo hiri inguruan topatzen du, Sirian. Populazio hau izan zen espeziea deskribatzeko erabili zena, hain zuzen ere.
Mediterraneo itsasoaren kostaldean, Iberiar Penintsulatik Ekialde Hurbileraino, hazten den pinu hau itsas-mailatik hurbil (200 metroko altueraraino) agertzen ohi da, baina badaude 1.700 metroko altuera bizi diren espezimenak[1][2].
Tamaina ertaineko pinua da, 15-20 metrokoa. Ale gazteek itxura piramidala izaten dute eta zaharrek, ordea, adaburu irekia eta irregularra dute. Enborra, orokorrean bihurritua izaten da eta 60 cm baino gehiagoko diametroa du. Gazteek azala grisaxka eta leuna dute eta zaharrek zartatua eta arre-gorrixka. Adaxka grisaxkak ditu, hasieran bertizilatuak, meheak, behekoak eroriak eta gainontzekoak tenteak.
Hostoek orratz finen itxura dute eta binaka hazten dira. Nahiko malguak dira, 6-13 x 0,5-0,8 cm-koak, eta hori-berdeak kolorez. 3-8 erretxina-kanal dituzte alboetan.
Pinuak monoikoak dira, hau da, lore ar eta emeak dituzte baina zuhaitz berdinaren baitan. Pinuaren loreak kono motako infloreszentziatan multzokatzen dira, arren kasuan polen konoak eta emeen kasuan hazi konoak deiturikoak. Alepo pinuaren lore arrak 6-8 x 3-4 mm dituzte, oblongo-konikoak dira eta 3-5 x 2-3 cm-ko konoetan batzen dira, oboideoak, trinkoak eta kolorez horixkak.
Pinaburuak konikoak eta oso estuak dira, 5-12 x 2-3 cm-koak. 1-2 cm-ko pedunkulua izaten dute. Hasieran berdeak dira baina heltzean (bi urtera) gorritu egiten dira eta zurezko bihurtu. Zertxobait asimetrikoak dira eta apofisia ez da oso nabaria. Pixkanaka zabaltzen dira bi urte horiek igarota (normalean hirugarren urtean), baina zalbaltze hori azkartu daiteke tenperatura handien bitartez (esaterako, suteak daudenean). Pinaburu hauek 5-8 cm-raino irekitzen dira hazien dispertsioa baimentzeko. Haziak 5-6 mm-koak dira eta 20 mm-ko hegoa dute. Haizearen bidez barreiatzen dira, hirugarren urteko udan.
Banaketa mediterraneoa duen zuhaitza da. Ipar-mendebaldeko muga Arabako Labrazan du (Dueñaseko pinudia), hegoaldeko muga Afrikako iparraldean dago, eta ekialdeko muga Alepo (Siria) inguruan. Alepoko populazio hori izan zen espeziea deskribatzeko erabili zena, hain zuzen ere. Arabako Errioxatik Ebroko ibar handirantz jotzean, kokagune hurbilenak Sesman eta Lerinen (Nafarroan) ditu.
Euskal Herrian higadura naturala jasaten duten eta inbertsio termikorik ez duten muino harritsuetan bizi da, giro oso lehor eta eguzkitsuetan. Labrazan (Araban), pinu hau berez hazten da 600-700 m-tan. Arabako Errioxako beste toki batzuetan, 425 m-tik gora, aldizka ale bakan batzuk ikus daitezke.
Martxotik apirilera loratzen da eta pinaburuek bi urte behar izaten dituzte heldutasuna lortzeko. Hala ere, ez dituzte haziak askatuko hirugarren urteko udaberria arte.
Alepo pinuaren erretxina, Grezian ardoari zapore emateko erabiltzen da (Retsina ardoa). Gainera, Algeria eta Marokon basogintzan zuhaitz garrantzitsuenetako bat da eta bere zura oso erabilia da.
Suteen ostean hazien berehalako hozitzea mikorrizen menpekoa dela uste da.
Alepo pinu (Pinus halepensis) Pinaceae familiaren espezie bat da, gehienez 20 metro dituena. Banaketa mediterranearra du eta bere ekialdeko muga Alepo hiri inguruan topatzen du, Sirian. Populazio hau izan zen espeziea deskribatzeko erabili zena, hain zuzen ere.
Mediterraneo itsasoaren kostaldean, Iberiar Penintsulatik Ekialde Hurbileraino, hazten den pinu hau itsas-mailatik hurbil (200 metroko altueraraino) agertzen ohi da, baina badaude 1.700 metroko altuera bizi diren espezimenak.
Alepponmänty[3][4] eli aleponmänty (Pinus halepensis) on mäntyihin kuuluva havupuulaji. Sitä tavataan luontaisena Välimeren alueella.[5]
Alepponmänty on pieni tai keskikokoinen puu, joka kasvaa 15–25 metriä korkeaksi.[6] Rungon halkaisija on yleensä maksimissaan 60 senttimetriä, mutta joskus se saattaa yltää metriin. Alepponmännyn kaarna oranssinpunainen, paksu ja halkeillut rungon alaosassa, mutta latvassa kaarna on ohutta ja hilseilevää.
Kellertävän vihreät neulaset ovat sirot ja ne ovat 6–12 senttimetriä pitkiä. Ne kasvavat yleensä pareittain. Kävyt kapeita ja 5–12 senttimetriä pitkiä. Kävyt aukeavat muutaman vuoden aikana ja tuottavat 5–6 millimetriä pitkiä siemeniä, joilla on 20 millimetriä pitkä siipi. Siemenet leviävät tuulen mukana.
Alepponmännyn levinneisyysalue ulottuu Marokosta Espanjaan, Etelä-Ranskaan, Italiaan ja Kroatiaan. Idässä puuta kasvaa Kreikassa ja Pohjois-Libyassa. Syrjäisiä populaatiota on myös Syyriassa, Jordaniassa ja Israelissa.
Yleensä alepponmännyt kasvavat alankomailla alle 200 metrissä.[7] Etelä-Espanjassa sitä tavataan kuitenkin jopa 1000 metrissä ja Marokossa sekä Algeriassa jopa 1700 metrissä.
Luonnollisen levinneisyysalueensa sisällä alepponmäntyä kasvatetaan yleisesti puutavaraa varten. Se on Algeriassa ja Marokossa metsäteollisuuden tärkeimpiä puita.[8] Alepponmäntyä käytetään myös koristepuuna, jota on istutettu puistoihin ja puutarhoihin lämpimänkuivilla alueilla, kuten Kalifornian eteläosissa.
Alepponmänty eli aleponmänty (Pinus halepensis) on mäntyihin kuuluva havupuulaji. Sitä tavataan luontaisena Välimeren alueella.
Le pin blanc de Provence ou pin d'Alep (Pinus halepensis) est un conifère de la famille des Pinacées. C'est le botaniste écossais Philip Miller qui lui donna abusivement ce nom scientifique, en 1768. En effet, c'est le Pinus brutia qui pousse principalement dans la région d'Alep. Sa répartition géographique est essentiellement autour des côtes méditerranéennes, et plus particulièrement en Afrique du Nord et en Espagne. Il est parfois appelé pin de Jérusalem.
Arbre d'environ 10-25 m, souvent penché et peu droit, la cime est assez écrasée, irrégulière et claire, les branches sont assez étalées. Il vit couramment 150 à 200 ans dans une majorité de son aire, et jusqu’à 250 ans au Maghreb.
Les rameaux sont vert clair puis gris clair, assez fins, faisant souvent plusieurs pousses la même année sur les rameaux vigoureux (polycyclisme).
Les bourgeons non résineux sont ovoïdes, aigus, bruns, à écailles libres frangées de blanc.
L'écorce est d'abord lisse et gris argenté, puis crevassée, écailleuse, gris brunâtre.
Les feuilles sont des aiguilles par deux, fines, aiguës souples, de 6 à 10 cm, vert grisâtre, appliquées le long des pousses la première année puis s'en écartant. Elles sont groupées en pinceaux à l'extrémité des rameaux faibles, dont la base est occupée par les fleurs mâles au printemps, mais sont disposées tout au long de la tige sur les rameaux forts. Elles persistent 2 à 4 ans, d'autant moins que les rameaux poussent rapidement.
Les cônes mâles sont jaunes teintés de rouge gorgés de pollen, oblongs, peu serrés ; les fleurs femelles sont pédonculées rose-violacé.
Les cônes femelles sont gros de 6 à 12 cm, à pédoncules épais de 1 à 2 cm, souvent isolés mais pouvant être groupés par 2 à 4. Leur développement se fait sur 3 années: après la floraison, ils verdissent d'abord puis deviennent gris-brun en 2 mois, et arrêtent leur croissance une première fois en début d'été, à une taille de 10 à 15 mm. Au printemps de la 2e année, ils reprennent leur croissance en devenant vert et atteignent leur taille définitive en début d'été. Lors du 3e printemps, ils ne grossissent plus mais mûrissent en jaunissant puis deviennent brun clair, luisants. Les graines sont prêtes à germer à partir de juin. Les cônes vont alors suivre deux voies : soit s'ouvrir au cours de l'été avec la sécheresse, soit rester fermés durant des années pour conserver des graines à l'abri des feux. Ces derniers, dit « sérotineux », ont les écailles collées par une abondante résine. Celle-ci est détruite lors des incendies, qui permettent la libération les graines dans un milieu favorable où les jeunes pins auront peu de concurrence. Ouverts ou fermés, les cônes peuvent rester plusieurs dizaines d'années accrochés aux branches. Cependant, les écureuils s'attaquent aux cônes pour se nourrir des graines en arrachant souvent toutes les écailles et en faisant tomber les cônes. Graines gris-noir légère (poids de 1000 graines = 15 à 20 grammes), de 4 à 7 mm de long, dotée d'une aile de 15 à 25 mm facilitant sa dissémination[1].
Comparaison des aires de répartition de Pinus halepensis et Pinus brutia
Le tronc d'un pin d'Alep à Sète, France.
Pinus halepensis - Muséum de Toulouse
Cône
Originaire du Bassin méditerranéen-Macaronésie où il est particulièrement présent sur le littoral du bassin algéro-provençal, il a notamment été introduit en Californie, mais aussi en Afrique du Sud, en Argentine et au Chili où il se montre parfois invasif. En France-métropolitaine, il est essentiellement présent dans le Grand-Midi Méditerranéen, relevant de son biome d'élection : majeure partie de l'Occitanie, vallée méridionale du Rhône (avec pour limite septentrionale le secteur de Valence), majeure partie de Provence-Alpes-Côte d'Azur et Corse. Au nord de cette grande région, il est présent dans les secteurs de France-métropolitaine suivants : Lot-et-Garonne, Saintonge, Aunis, Archipel charentais, Rhône (département), Haute-Savoie, Val de Loire tourangeau, Nord du Berry, Essonne[3]...
Considéré comme espèce envahissante et très vulnérable aux incendies, le pin d'Alep apparaît en régions semi-désertiques, notamment en Libye, où sa tolérance à la sécheresse est remarquable (il supporte des moyennes annuelles de précipitations de seulement 250 mm). Il craint en revanche les périodes prolongées de gel, notamment pour les provenances du sud de son aire, les grands gels en dessous de -15 °C. Il est en particulier sensible à ces gelées lorsqu'elles surviennent après une période hivernale chaude qui a provoqué le démarrage précoce de croissance. Dans l'absolu, des peuplements ont résisté à des températures de -20 °C. Il est très vulnérable face aux chutes de neige importantes; ses branches fragiles cassent facilement, l'arbre pouvant même être déraciné. Gel et neige limitent ainsi sa présence en France en dessous de 800 m en versants nord, et 1000 m en versants sud, à 1500 m au Maghreb. Outre l'avifaune, le pin d'Alep héberge notamment: le mulot, l'écureuil, la cigale, la chenille processionnaire du pin et le bombyx du pin.
Le pin d'Alep est une des essences les plus adaptables pour les types de substrats et la qualité des sols : des sols carbonatés argileux sur calcaires ou marnes jusqu'aux sols sableux acides sur grès, gneiss ou granite. Sur sols acides, il est moins présent historiquement, car le pin maritime, à croissance plus rapide et meilleur producteur de résine, lui a été longtemps préféré. Sa croissance en hauteur et sa productivité sont plus liées à la disponibilité en eau dans le site qu'au climat : cette disponibilité dépend entre autres de la topographie, de la profondeur et de la qualité du sol[4]. À climat identique, il peut se contenter de fissures dans des rochers pour survivre et atteindre 1 m de haut en 50 ans, et atteindre 25 m de haut sur des sols profonds de fond de vallée. Il résiste bien aux embruns salés en bord de mer.
C'est « une des espèces forestières qui présentent une forte dynamique spatiale de peuplements, dynamique résultant de son caractère pionnier et de sa capacité à se régénérer dans les zones exposées au risque d'incendie[5] ».
Le pin d’Alep est une espèce très inflammable. De plus, certaines de ses caractéristiques morphologiques et physiologiques favorisent la propagation de l’incendie. Ses branches mortes ne s’élaguent pas ; ses cônes s’accumulent dans le houppier qui devient très inflammable ; la faible densité d’aiguille facilite l’apport d’oxygène ce qui attise la combustion ; ses rameaux renferment une forte concentration en éléments chimiques volatiles très inflammables, comme des terpènes…[6]
Cependant après le passage du feu, l’espèce a des atouts pour reconquérir les sols incendiés. Comme d’autres conifères, elle produit des cônes fermés par la résine (comportement de sérotinie), qui même à maturité persistent sur l'arbre et ne s'ouvrent que sous l'effet de la chaleur intense et brutale de l'incendie. « Une fois libérées, les graines de cônes sérotineux (40 à 80 % des cônes produits chaque année) présentent un plus fort taux de germination que les graines issues de cônes non sérotineux[7] ». Il s’agit en quelque sorte d’une adaptation au feu. La pluie de graines (60 à 80 /m2 en moyenne) en provenance des cônes ouverts par le feu démarre quelques heures après le passage du feu et dure environ une semaine avec un pic entre le premier et le troisième jour.
Compte tenu de ses propriétés très inflammables, faut-il ou non reboiser en pin d'Alep ? Si l'on souhaite retrouver un paysage similaire à celui d'avant l'incendie, on favorisera le retour du pin d'Alep qui bénéficie d'un bon potentiel de régénération après les feux. Cependant, si on envisage des peuplements moins vulnérables au feu, on privilégiera d'autres espèces, comme le pin pignon à l'écorce plus épaisse et à la houppe plus dense, ce qui limite le développement du sous-bois. On peut aussi améliorer la résilience des peuplements en introduisant des feuillus[8]. Des outils d'aide à la décision "comme ceux-développés dans le cadre du projet de recherche européen FUME[9] (2009, 2013) - expliquent comment obtenir des peuplements plus résistants face au feu, et se régénérant mieux après le passage du feu". Les chercheurs ont notamment montré comment transformer des peuplements de pins en forêts mélangées pin et chêne blanc pour limiter les risques à long terme.
Le bois souple et dur fut utilisé pour l'étayage des mines, la construction navale et la charpenterie. La qualité est moyenne et les nœuds sont fréquents. Il est assez riche en canaux résinifères; peut donc être gemmé car sa résine est appréciée, mais pas assez abondante pour que le gemmage soit encore pratiqué en France (le gemmage consiste à blesser le pin pour en extraire la gemme ou résine).
Les pêcheurs se sont longtemps servis de son écorce pilée et bouillie, dont les tanins renforçaient et teignaient les filets.
Les Grecs utilisent sa résine pour parfumer la retsina, un vin local. Une autre utilisation typiquement tunisienne est l'Assidat zgougou, préparée à l'occasion du Mouled.
A l'heure actuelle, le bois est surtout utilisé pour l’industrie papetière et le bois-énergie pour les plus petits diamètres, et pour la caisserie, l’emballage, voire la charpente pour les plus gros diamètres.
En France, en 2010, le pin d’Alep couvrait environ 240 000 ha, dont plus de 200 000 ha en région Provence-Alpes-Côte-d'Azur, représentant 270 000 m3 de bois disponible par an. Cette disponibilité devrait augmenter fortement pour atteindre 450 000 m3 par an en 2040. Cependant, compte tenu des difficultés de mobilisation et d’exploitation, on estime que seule 45 % de cette ressource est, et sera, commercialisée : soit 127 000 m3 en 2010 et 210 000 m3 en 2040. Ces chiffres placent le pin d'Alep comme la première essence en termes de volume disponible dans la région Provence-Alpes-Côte-d'Azur, juste derrière le pin sylvestre[8], mais seulement en troisième position, après le pin noir et le pin sylvestre, concernant la récolte à cause de son faible taux de mobilisation lié à un contexte psychologique, économique, foncier et législatif. Dans les autres pays du bassin méditerranéen, seule l'Espagne consomme des volumes significatifs de pin d'Alep pour la production de sciages (palettes, caisses à fruits)[8].
Il est généralement planté en futaie régulière pure (c.-à-d. avec une seule essence), avec pour objectif prioritaire la production de bois. La productivité est de 3 à 5 m3/ha/an. Le diamètre d'exploitabilité (c.-à-d. diamètre des arbres au moment de la coupe finale à maturité) est de 35 à 40 cm, à l'âge de 80 à 120 ans ; 80 ans en pratiquant des éclaircies vigoureuses.
Cependant, bon nombre d'arguments plaident en faveur des peuplements mixtes constitués d’un étage supérieur de pin d’Alep et d’un sous étage de chêne vert et chêne pubescent : augmentation de la biodiversité, amélioration de la vie microbienne des sols, protection contre les maladies dont la propagation est moins rapide dans les peuplements mélangés, rôle paysager de ces peuplements mixtes[11]… D'un point de vue économique, ce type de peuplement permet de fournir du bois de bûche issu du taillis de chêne et des fûts de pin de qualité (rectitude des fûts et élagage naturel favorisés par la présence du sous-étage de chênes)[8].
La régénération naturelle est délicate, car de nombreuses contraintes pèsent sur la disponibilité des semences, l’installation et la survie des plantules : prédation sur l’arbre et surtout au sol où petits rongeurs et fourmis peuvent consommer 70 à 95 % des graines, compétition avec la végétation au sol, litière épaisse qui gêne la germination, lumière disponible[8].
En régénération artificielle les plants doivent être âgés de 1 an en conteneur, la densité de plantation conseillée est de 1 000 plants à l'hectare (environ 3 m × 3 m). Le mode de plantation est en plein découvert sur terrain propre. La reprise est bonne et la croissance s'accélère après 3-5 ans.
Les interventions sylvicoles dans les peuplements traités en futaie régulière sont raisonnées en fonction de la fertilité des stations forestières (exposition, microclimat, profondeur du sol…). Elles consistent en des opérations de dépressage (réduction de la densité dans les peuplements jeunes non commercialisables) quand le peuplement a entre 2,5 et 3 m, d’élagage dès que le diamètre à 1,30 m du sol dépasse les 10 à 12 cm et d'éclaircies fortes ainsi que des rotations de 10 à 15 ans, avec un prélèvement de l'ordre de 30 à 40 m3 par hectare.
Plusieurs études ont montré que la croissance du pin d’Alep s’est accélérée depuis le début du XXe siècle (+ 40 % sur la hauteur moyenne et + 30 à 50 % en diamètre à 70 ans). Cette amélioration de la productivité est du même ordre de grandeur que celle observée durant la même période pour la majorité des espèces forestières dans toute l’Europe[4],[12]. "Parmi les causes probables, on peut citer l'augmentation de CO2, l'allongement de la saison de végétation, mais aussi une amélioration progressive du sol après la surexploitation des siècles passés". Cependant, à partir de 1998, les chercheurs d’INRAE ont montré une tendance inverse, avec une baisse sensible de la croissance observée sur le pin d’Alep en France. Avec l'accroissement rapide des températures depuis 1998, la série de sécheresses qu’a connue la région méditerranéenne française entre 2003 et 2007, puis celles de 2016-2017, les chercheurs ont notamment observé une diminution du taux de ramification couplée à un déficit d’aiguilles, une faible fructification et des mortalités accrues. Les effets différés des accidents climatiques répétés notamment sur la surface foliaire auraient durablement affecté la productivité du pin d’Alep, qui en 2018 n’a toujours pas retrouvé des niveaux normaux de croissance[13].
Le pin blanc de Provence ou pin d'Alep (Pinus halepensis) est un conifère de la famille des Pinacées. C'est le botaniste écossais Philip Miller qui lui donna abusivement ce nom scientifique, en 1768. En effet, c'est le Pinus brutia qui pousse principalement dans la région d'Alep. Sa répartition géographique est essentiellement autour des côtes méditerranéennes, et plus particulièrement en Afrique du Nord et en Espagne. Il est parfois appelé pin de Jérusalem.
O piñeiro carrasco[1] ou piñeiro de Alepo (Pinus halepensis), é unha especie de árbore da familia das pináceas, xénero Pinus. É típica do mediterráneo, non aparecendo en Galiza.
Pode acadar os 59 m de altura. O toro é macizo e torto, a casca cinsenta avermellada e a copa irregular. Estróbilos avrroibados de forma oval duns 10 cm de lonxitude. Acículas longas agrupadas de 2 en 2, moi flexíbeis e lixeiramente amarelentas. Piñas miúdas e pedunculadas. É moi resistente á seca e á aridez. Na península ibérica áchase na vertente mediterránea, pincipalmente nos Países Cataláns (Cataluña, Illas Baleares e País Valenciano).
Áchase en piñeiriais secos, de tipo mediterráneo, de Europa, Asia occidental e África do norte. Levouse para produción madeireira a outras rexións de África e outros continentes, onde entrou en competencia coa vexetación local. Tamén se utiliza na produción de resina.
Medra, polo xeral, a baixas cotas entre o nivel do mar deica os 200 msnm,aínda que no sur da península ibérica pode acadar os 1.000 m.
Contén como principio activo a trementina.[2]
Pinus halepensis foi descrita por Philip Miller e publicado en The Gardeners Dictionary: . . . eighth edition no. 8. 1768.[3]
Pinus: nome xenérico dado en latín aos piñeiros.[4]
halepensis: epíteto xeográfico que alude á súa localización en Alepo.
Número de cromosomas de Pinus halepensis (Fam. Pinaceae) e táxones infraespecíficos: 2n=24[5]
O piñeiro carrasco ou piñeiro de Alepo (Pinus halepensis), é unha especie de árbore da familia das pináceas, xénero Pinus. É típica do mediterráneo, non aparecendo en Galiza.
Alepski bor (Pinus halepensis) je crnogorična vrsta drveća iz porodice Pinaceae.
Drvo je visoko do 20 metara. Deblo i grane su često zakrivljene. Krošnja je kuglastopiramidalna, a u starosti se razvija nepravilno.
Kora je sivkasta. U mladosti je glatka, a kasnije crvenosmeđa, izbrazdana.
Korijenov sustav je veoma razgranat i snažan.
Pupovi su izduženo valjkasti, sa slobodnim, tamnim ljuskama, koje su bijelo obrubljene. Pupovi nisu smolasti.
Iglice (četine) su plavičastozelene do svijetlozelene boje. Nalaze se po 2 (rijetko i 3) u čuperku. Duge su 6 do 10 cm, a debele oko 0.7 mm. Nježne su i obrazuju male kitice na vrhu izbojaka.
Cvjetovi su jednospolni. Muški cvjetovi su valjkasti, crvenosmeđe boje. Ženski cvjetovi se javljaju u osnovama ovogodišnjih izbojaka, na dugim drškama.
Raste na vrlo oksudnom tlu zbog malih potreba za vodom izdrži čak i najveće suše.
Atlas drveća i grmlja, Čedomir Šilić
Alepski bor (Pinus halepensis) je crnogorična vrsta drveća iz porodice Pinaceae.
Aleppofura (fræðiheiti: Pinus halepensis) er furutegund sem er ættuð frá Miðjarðarhafssvæðinu. Útbreiðslusvæðið er frá Marokkó, Alsír og Spáni norður til suður Frakklands, Ítalíu, Króatíu, Svartfjallalands, Albaníu og austur til Grikklands, í Möltu og norður Túnis, með stofna í (þaðan sem henni var fyrst lýst) Sýrlandi, Líbanon, suður Tyrklandi, Jórdaníu, Ísrael og Palestínu.
Pinus halepensis, finnst vanalega á láglendi, aðallega frá sjávarmáli til200m hæðar, en getur vaxið upp í 1000m hæð í suður Spáni, vel yfir 1200m á Krít, og upp í 1700m í suðri í Marokkó, Alsír og Túnis.[2][3] Tegundin er fljót að nema opin og röskuð svæði. Hún getur vaxið í flestum jarðvegi og næstum öllum "bioclimates" á Miðjarðarhafssvæðinu.[4]
P. halepensis er lítið til meðalstórt tré, 15 til 25 m hátt, með bol sem verður að 60 sm í þvermál, einstaka sinnum að 1 m. Börkurinn er rauðgulur, þykkur, og með djúpum sprungum neðst, og með þunnann og flagnandi í efri hluta krónunnar. Barrnálarnar eru mjög grannar, 6 til 12 sm langar, áberandi gulgrænar, og koma í pörum (sjaldan þrjár saman). Könglarnir eru mjókeilulaga, 5 til 12 sm langir og 2 til 3 sm breiðir neðst lokaðir, grænir í fyrstu, en við þroska gljáandi rauðbrúnir (eftir 24 mánuði). Þeir opnast hægt næstu árin, en það flýtir opnun köngla ef þeir verða fyrir hita eins og í skógareldi. Opnir eru könglarinr 5 til 8 sm breiðir. fræin eru 5 til 6 sm löng, með 20mm löngum væng og er dreift með vindi.[2][3][5]
Könglar
Barr
Börkur og bolur
Myndplata úr bókinni Description of the Genus Pinus eftir A. B. Lambert
Köngull af Pinus halepensis í Hebron á Vesturbakkanum.
Aleppofura er náskyld tyrkjafuru, kanaríeyjafuru, og strandfuru, sem allar deila mörgum einkennum hennar. Sumir höfundar telja Turkjafuru undirtegund af Aleppofuru, sem Pinus halepensis subsp. brutia (Ten.) Holmboe,[6] en yfirleitt er hún flokkuð sem aðskilin tegund.[2][3][5][7] Þetta er tiltölulega lítið breytileg tegund, að því leiti að einkenni hennar eru stöðug yfir allt útbreiðslusvæðið.[2]
Kvoðan úr aleppofuru er notuð til að gefa gríska vininu retsina bragð.
Úr fræjunum af Aleppofuru er gerður búðingur sem er nefndur asidet zgougou á arabísku mállýskunni í Túnis; hann er borinn fram í skálum, þakinn rjóma og möndlum og smásælgæti.
Aleppofura er notuð í bonsai.
Á náttúrulegu útbreiðslusvæði sínu er P. halepensis víða plantað vegna timbursins, sem gerir hana að einu mikilvægasta skógræktartré í Alsír og Marokkó.[5] Í Ísrael hefur aleppofura, ásamt Pinus brutia, hefur verið plantað mikið af Jewish National Fund. Hún hefur reynst vel í Yatir-skógi í norður Negev (á jaðri eyðimerkurinnara), þar sem skógræktarmenn höfðu ekki búist við að hún myndi lifa af. Margir aleppofuruskógar eru í Ísrael nú og eru notaðir einnig til afþreyingar. Þrátt fyrir að hún sé innfædd tegund, telja sumir að með henni sé verið að eyða upprunalegu runnlendi og mynda vistfræðilegar eyðimerkur og hafi verulega neikvæð áhrif á fjölbreytni tegunda.[8] Í Ísrael finnast náttúrulegir blettir með skógum af aleppofuru á Karmelfjalli og Galíleu.[9] Tegundin myndar timbur sem er vel metið fyrir hörku, þéttleika og vandræðalausa þurrkun.[10]
Aleppofura er talin ágeng tegund en nytsamleg í Suður-Afríku; í Suður-Áustralíu er áætlun í gangi um stýringu á henni á Eyre-skaga.
P. halepensis er vinsælt skrauttré, og mikið plantað í einka- og almennings-görðum og til landslagsmyndunar á heitum og þurrum svæðum eins og suður Kaliforníu og Karoo í Suður-Afríku, þar sem þurrk- og hitaþol aleppofuru, hraður vöxtur og útlit eru mikils metin.
Aleppofura (fræðiheiti: Pinus halepensis) er furutegund sem er ættuð frá Miðjarðarhafssvæðinu. Útbreiðslusvæðið er frá Marokkó, Alsír og Spáni norður til suður Frakklands, Ítalíu, Króatíu, Svartfjallalands, Albaníu og austur til Grikklands, í Möltu og norður Túnis, með stofna í (þaðan sem henni var fyrst lýst) Sýrlandi, Líbanon, suður Tyrklandi, Jórdaníu, Ísrael og Palestínu.
Il pino d'Aleppo (Pinus halepensis, Mill. 1768) è un pino nativo della zona mediterranea.
Specie termofila ed estremamente resistente alla siccità. In natura occupa l'areale più meridionale dei tre pini mediterranei ma si spinge a nord fino nella Francia meridionale, Italia centro-meridionale, Croazia (Istria e Dalmazia), regioni costiere del Montenegro e dell'Albania. Particolarmente frequente in Spagna e Grecia, si trova anche in Marocco, Libia e nei Paesi del Vicino oriente come Siria (da cui il nome Aleppo), Giordania e Israele. Mentre nelle zone più settentrionali si trova sulle coste e fino a 200 m, nelle zone meridionali si trova fino a 1000 m in Spagna meridionale e addirittura a quasi 2000 m sulle montagne del Marocco.
In Italia è una delle specie arboree più numerose, presente in natura nel Parco nazionale del Gargano, nelle zone costiere del centro-sud (in popolazioni relittuali, in ambiente rupestre e calcareo), tipicamente nelle fiumare di detriti grossolani, in alcune aree costiere della Liguria (Balzi Rossi, promontorio della Caprazoppa, Capo Noli, parco di Portofino, Parco Naturale Regionale di Montemarcello-Magra-Vara), all'interno nella bassa valle del fiume Nera, nelle Marche e in Sicilia (Riserva naturale orientata Pino d'Aleppo), sulla costiera triestina (pineta di Santa Croce), nella zona nord occidentale della Sardegna (Alghero, Parco Naturale Regionale di Porto Conte), e nel Sud-Ovest della Sardegna sull'isola di San Pietro e nella località denominata appunto "Porto Pino", nel comune di Sant'Anna Arresi; ma è coltivato anche in altre zone (soprattutto costiere) come specie ornamentale, come nel resto del bacino del Mediterraneo. È coltivato anche in California.
Il pino d'Aleppo è molto simile al pino calabro (Pinus brutia), al pino delle Canarie (Pinus canariensis) e al pino marittimo (Pinus pinaster). Alcuni autori considerano il pino calabro come una sottospecie del pino d'Aleppo ma di solito è assegnato a una specie distinta. Ha un aspetto estremamente costante in tutto il suo areale.
Il pino d'Aleppo (Pinus halepensis, Mill. 1768) è un pino nativo della zona mediterranea.
Pinus halepensis est species coniferorum familiae Pinacearum, in regionibus circa Mare Mediterraneum endemica.
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • IUCN Red List • Plantes d'Afrique • INPN France • USDA Plants Database 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Pinus halepensis est species coniferorum familiae Pinacearum, in regionibus circa Mare Mediterraneum endemica.
Alepinė pušis (lot. Pinus halepensis, angl. Aleppo pine, vok. Seekiefer) – pušinių (Pinaceae) šeimos dekoratyvinis, medieninis, prieskoninis augalas, paplitęs šiaurės Afrikoje, pietų Europoje ir vakarų Azijoje. Iš jo gaminami maisto priedai (kvėpikliai), gaunamos dervos.
Alepinės pušys užauga iki 15-25 m aukščio, kamieno diametras iki 60 cm. Lapai spygliški, labai ploni, poromis, 6-12 cm ilgio. Kankorėžis 5-12 cm ilgio ir 2-3 cm pločio. Sėklos 5-6 mm ilgio su 20 mm sparneliais. Sėklas išnešioja vėjas.[2]
Alepinė pušis labai panaši į uolinę pušį (Pinus brutia), kanarinę pušį (Pinus canariensis) ir pajūrinę pušį (Pinus pinaster).
Spygliai
Sėklos
Kankorėžis
Kamienas
Alepinė pušis (lot. Pinus halepensis, angl. Aleppo pine, vok. Seekiefer) – pušinių (Pinaceae) šeimos dekoratyvinis, medieninis, prieskoninis augalas, paplitęs šiaurės Afrikoje, pietų Europoje ir vakarų Azijoje. Iš jo gaminami maisto priedai (kvėpikliai), gaunamos dervos.
Alepinės pušys užauga iki 15-25 m aukščio, kamieno diametras iki 60 cm. Lapai spygliški, labai ploni, poromis, 6-12 cm ilgio. Kankorėžis 5-12 cm ilgio ir 2-3 cm pločio. Sėklos 5-6 mm ilgio su 20 mm sparneliais. Sėklas išnešioja vėjas.
Alepinė pušis labai panaši į uolinę pušį (Pinus brutia), kanarinę pušį (Pinus canariensis) ir pajūrinę pušį (Pinus pinaster).
Spygliai
Sėklos
Kankorėžis
Kamienas
De aleppoden (Pinus halepensis) is een boom uit de dennenfamilie (Pinaceae). Het is een soort uit het Middellandse Zeegebied, waar deze voorkomt in de meer warme en droge streken. De boom groeit goed op kalkhoudende heuvels en rotsachtige grond waardoor hij de bodemerosie tegengaat en tevens als natuurlijk windscherm fungeert. Hij kan een hoogte bereiken van ongeveer 20 meter.
De kroon is smal als de boom nog jong is, maar met het ouder worden wordt de kroon meer koepelvormig. De stevige stam draagt gedraaide takken. De schors is purper- of roodachtig bruin van kleur en heeft diepe groeven. De twijgen zijn bleek en slank, groenachtig bruin of geelachtig.
De knoppen zijn roodbruin, cilindrisch en circa 1 cm lang. De aleppoden heeft lange, slanke, buigzame naalden die groen van kleur zijn. Meestal staan ze in paren en zijn 9-15 cm lang.
De kegelvrucht is helder roodachtig bruin, puntig of eivormig. De kegels blijven meerdere jaren aan de boom hangen, aan korte steeltjes.
Het natuurlijke verspreidingsgebied van de aleppoden ligt rond het oostelijk Middellandse Zeebekken: Syrië (waar ook de stad Aleppo ligt) tot Libanon. Tegenwoordig is de soort in bijna alle landen rondom de Middellandse Zee ingeburgerd, als bosboom of als sierboom.
Het harsrijke hout dient voor meubels, schepen en huizen. Ook wordt de hars afgetapt voor de bereiding van terpentijn. De bast wordt gebruikt voor het looien van huiden. In Griekenland wordt de hars gebruikt om de befaamde Retsina te harsen.
Aleppoden in Vrsar
Kiemplant
De aleppoden (Pinus halepensis) is een boom uit de dennenfamilie (Pinaceae). Het is een soort uit het Middellandse Zeegebied, waar deze voorkomt in de meer warme en droge streken. De boom groeit goed op kalkhoudende heuvels en rotsachtige grond waardoor hij de bodemerosie tegengaat en tevens als natuurlijk windscherm fungeert. Hij kan een hoogte bereiken van ongeveer 20 meter.
Aleppofuru (Pinus halepensis) er en furuart. Den tilhører underseksjonen Pinaster som hovedsakelig er utbredt i middelhavslandene.
Det blir som regel 10–20 m høyt, men kan bli opptil 25 m. Unge trær er smale, mens eldre trær har en kuppelformet krone. Barken er sølvgrå, men blir etterhvert purpurbrun med brede, oransje furer. Nålene sitter to sammen og er 6–13 cm lange. Konglene er eggformede og 5–12 cm lange.
Arten er nært beslektet med kalabrisk furu (Pinus brutia), som ofte regnes som en underart eller varietet av aleppofuru. De to artene kan skilles på at aleppofuru i snever betydning har lysegrå kvister og kortere nåler.
Aleppofuru trives i middelhavsklima og tåler svært tørre somre. Arten vokser i de termo- og mesomediterrane vegetasjonssonene. I nord finnes den 0–600 moh. og i sør 0–1400 moh. I Atlasfjellene finnes den opp til 2600 moh. Den vokser best på kalkstein i områder der årsnedbøren er 350–700 mm og den absolutte minimumstemperaturen er mellom −2 og +10 °C.
Dette treslaget er vanligst i det vestlige og sentrale middelhavsområdet fra Spania og Marokko nordover til Sør-Frankrike og østover til Kyrenaika og Hellas inkludert Sporadene og De joniske øyer. Det vokser på Balearene, men mangler ellers på de store øyene. Lenger øst overtar stort sett kalabrisk furu, men små populasjoner av aleppofuru finnes i Tyrkia, Syria, Israel, Jordan og Libanon. Pollen fra aleppofuru kan befrukte kalabrisk furu, men ikke omvendt. Naturlige hybrider forekommer der begge arter vokser sammen.
Aleppofuru har stor økonomisk betydning, spesielt i Nord-Afrika. Virket brukes til mange formål, som bygningstømmer, ved og til papirmasse. En studie utført ved Universitetet i Sevilla viser at aleppofuru er det treslaget i Sørvest-Europa som kan absorbere mest CO2 med gjennomsnittlig 48 tonn CO2 per år.
Pinjeprosesjonsspinner (Thaumatopoea pityocampa) angriper ofte denne arten.
Aleppofuruskog i Atlasfjellene
Nåler og hannblomster
Hunnblomster
Umoden kongle
Lukket kongle
Åpen kongle
Aleppofuru (Pinus halepensis) er en furuart. Den tilhører underseksjonen Pinaster som hovedsakelig er utbredt i middelhavslandene.
Det blir som regel 10–20 m høyt, men kan bli opptil 25 m. Unge trær er smale, mens eldre trær har en kuppelformet krone. Barken er sølvgrå, men blir etterhvert purpurbrun med brede, oransje furer. Nålene sitter to sammen og er 6–13 cm lange. Konglene er eggformede og 5–12 cm lange.
Arten er nært beslektet med kalabrisk furu (Pinus brutia), som ofte regnes som en underart eller varietet av aleppofuru. De to artene kan skilles på at aleppofuru i snever betydning har lysegrå kvister og kortere nåler.
Aleppofuru trives i middelhavsklima og tåler svært tørre somre. Arten vokser i de termo- og mesomediterrane vegetasjonssonene. I nord finnes den 0–600 moh. og i sør 0–1400 moh. I Atlasfjellene finnes den opp til 2600 moh. Den vokser best på kalkstein i områder der årsnedbøren er 350–700 mm og den absolutte minimumstemperaturen er mellom −2 og +10 °C.
Dette treslaget er vanligst i det vestlige og sentrale middelhavsområdet fra Spania og Marokko nordover til Sør-Frankrike og østover til Kyrenaika og Hellas inkludert Sporadene og De joniske øyer. Det vokser på Balearene, men mangler ellers på de store øyene. Lenger øst overtar stort sett kalabrisk furu, men små populasjoner av aleppofuru finnes i Tyrkia, Syria, Israel, Jordan og Libanon. Pollen fra aleppofuru kan befrukte kalabrisk furu, men ikke omvendt. Naturlige hybrider forekommer der begge arter vokser sammen.
Aleppofuru har stor økonomisk betydning, spesielt i Nord-Afrika. Virket brukes til mange formål, som bygningstømmer, ved og til papirmasse. En studie utført ved Universitetet i Sevilla viser at aleppofuru er det treslaget i Sørvest-Europa som kan absorbere mest CO2 med gjennomsnittlig 48 tonn CO2 per år.
Pinjeprosesjonsspinner (Thaumatopoea pityocampa) angriper ofte denne arten.
Multimedia w Wikimedia Commons Sosna alepska (Pinus halepensis Mill.) – gatunek drzewa iglastego z rodziny sosnowatych (Pinaceae). Sosna alepska występuje w stanie dzikim w rejonie wybrzeża Morza Śródziemnego[2]. W Polsce nie występuje, ze względu na brak odporności na niskie temperatury.
Naturalny zasięg sosny alepskiej obejmuje obszar basenu Morza Śródziemnego, choć częściej jest spotykana z jego zachodniej części[3]. Rośnie na terenie państw: Maroko, Algieria, Tunezja, Libia, Izrael, Jordania, Syria, Liban, Turcja, Grecja, Albania, Czarnogóra, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja, Włochy, Malta, Francja i Hiszpania. Bywa podawana także z Ukrainy (Krym). Naturalizowana w Australii, Nowej Zelandii oraz w południowej Afryce, gdzie jest uprawiana m.in. na drewno opałowe. Na suchych obszarach Afryki jest inwazyjna i rozprzestrzenia się na łąki i fynbos, szczególnie w Prowincji Przylądkowej Wschodniej i Zachodniej[4][2].
Kora
Kwiatostany męskie
Szyszki nasienne
Igły pozostają na drzewie do 3 lat. Gatunek jednopienny.
Sosna alepska preferuje gleby bogate w wapń. Rośnie na terenach nadmorskich, w strefie klimatu śródziemnomorskiego o łagodnych zimach i gorących, suchych latach. Porasta skaliste zbocza, często tuż nad morzem. Ma małe wymagania siedliskowe i jest niewrażliwa na suszę.
Chętnie opanowuje opuszczone tereny rolnicze lub ugory i spełnia tam rolę pionierskiego gatunku drzewiastego. Często w gęstych skupieniach rośnie jako krzew i dlatego gatunek ten, chętnie stosowany jest w nasadzeniach wiatrochronnych[6].
Szyszki zapylane są od marca do maja[3].
Synonimy[4]: P. alepensis Poir. in Lamarck 1804, P. maritima Mill. 1768, P. sylvestris L. var. maritima Aiton 1789, P. maritima Aiton 1813 non Mill. 1768, P. penicillus Lepeyr. 1813, P. arabica Sieber ex Spreng. 1826, P. genuensis S.E. Cook 1834, P. halepensis Mill. var. genuensis (S.E. Cook) Antoine 1840, P. hispanica J. Cook 1834, P. halepensis Mill. var. minor Antoine 1840, P. carica D. Don in Fellows 1841, P. halepensis Mill. var. carica (D. Don) Carr. 1855, P. abasica Carr. 1855, P. halepensis Mill. var. abasica (Carr.) Carr. 1867, P. loiseleuriana Carr. 1855, P. pseudohalepensis Denhardt ex Carr. 1855, P. parolinii Vis. 1856, P. × saportae Rouy 1913, P. ceciliae Llorens et L. Llorens 1984, P. halepensis Mill. var. ceciliae (Llorens et L. Llorens) Rosello et al. 1992.
Pozycja gatunku w obrębie rodzaju Pinus[7]:
Międzynarodowa organizacja IUCN umieściła ten gatunek w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych, przyznając mu kategorię zagrożenia LR/lc (lower risk/least concern), uznając go za gatunek najmniejszej troski, o niskim ryzyku wymarcia[8]. Po ponownej ocenie w 2011 r. klasyfikację tę utrzymano i opublikowano w roku 2013[9].
Sosna alepska (Pinus halepensis Mill.) – gatunek drzewa iglastego z rodziny sosnowatych (Pinaceae). Sosna alepska występuje w stanie dzikim w rejonie wybrzeża Morza Śródziemnego. W Polsce nie występuje, ze względu na brak odporności na niskie temperatury.
O pinheiro-de-alepo (Pinus halepensis) é uma espécie de pinheiro originária do Velho Mundo, mais precisamente da região do Mediterrâneo.[1]
Ocorre normalmente a baixas altitudes, do nível do mar até aos 200 m. No sul de Espanha poderá ocorrer até aos 1000 m. A sul da sua área de distribuição, em Marrocos e Argélia, chega mesmo a ocorrer aos 1 700 m.
É uma árvore de pequeno a médio porte, chegando a atingir os 25 m de altura. O diâmetro do tronco é de cerca de 60 cm.
A casca é alaranjada ou avermelhada, grossa e altamente fissurada na base do tronco, menos fissurada no topo da árvore.
As agulhas ocorrem em pares e são finas, não ultrapassando os 10 cm de comprimento. São de cor verde amarelado.
O pinheiro-de-alepo (Pinus halepensis) é uma espécie de pinheiro originária do Velho Mundo, mais precisamente da região do Mediterrâneo.
Ocorre normalmente a baixas altitudes, do nível do mar até aos 200 m. No sul de Espanha poderá ocorrer até aos 1000 m. A sul da sua área de distribuição, em Marrocos e Argélia, chega mesmo a ocorrer aos 1 700 m.
É uma árvore de pequeno a médio porte, chegando a atingir os 25 m de altura. O diâmetro do tronco é de cerca de 60 cm.
A casca é alaranjada ou avermelhada, grossa e altamente fissurada na base do tronco, menos fissurada no topo da árvore.
As agulhas ocorrem em pares e são finas, não ultrapassando os 10 cm de comprimento. São de cor verde amarelado.
Aleppotall (Pinus halepensis) är ett barrträd inom tallsläktet och familjen tallväxter. Aleppotall är relativt snabbväxande och kan bli upp till 20 meter hög, har gles krona samt vridna grenar och stam. Barren är cirka 10 centimeter långa, sitter parvis och kottarna är rödbruna. Barken på de unga stammarna och grenarna är askgrå, men blir rödbrun då den åldras. Dess utbredningsområde är nästan hela Medelhavets kustområde.
Barren
Kottar
Barken
Wikimedia Commons har media som rör Aleppotall.
Aleppotall (Pinus halepensis) är ett barrträd inom tallsläktet och familjen tallväxter. Aleppotall är relativt snabbväxande och kan bli upp till 20 meter hög, har gles krona samt vridna grenar och stam. Barren är cirka 10 centimeter långa, sitter parvis och kottarna är rödbruna. Barken på de unga stammarna och grenarna är askgrå, men blir rödbrun då den åldras. Dess utbredningsområde är nästan hela Medelhavets kustområde.
Barren
Kottar
Barken
Halep çamı (Pinus halepensis), Pinaceae (çamgiller) familyasından Akdeniz bölgesine özgü bir çam türü. Fas ve İspanya, güney ve kuzey Fransa, İtalya ve Hırvatistan, batıda Yunanistan, Kuzey Libya ve güney Türkiye'de yayılış gösterir.
Genellikle deniz seviyesinden 200 m yüksekliğe kadar çıkmaktadır. Fakat güney İspanya'da 1000, Fas'ta ise 1700 m'ye kadar çıktığı görülür.
Orta büyüklükte bir ağaçtır, 15–25 m'ye kadar boy yapar. Sürgünler grimsi-beyazdır, bu özelliği ile kızılçamdan kolayca ayrılır. Kabuk portakal kırmızısı renginde ve kalındır. İğne yapraklar ince 6–10 cm uzunluğunda sarımsı yeşildir. Kozalaklar dar konik 5–10 cm uzunluğunda gençken kapalıdır. Kozalaklar ilk zamanlarda yeşil, 24 ay sonra kırmızımsı-kahverengiye dönüşür. Tohumlar 5–6 mm uzunluğunda kanatlıdır.
Halep çamı, Kanarya çamı (Pinus canariensis), kızılçam (Pinus brutia) ve sahil çamı (Pinus pinaster) ile karışık bükler oluşturur. Bazı uzmanlar tarafından kızılçam'ın bir alt türü kabul edilir. Türkiye'nin güney kısımlarında özellikle Adana'da kızılçam ile birlikte görülür.
Güneybatı Anadolu'da Milas-Bodrum arası Güvercinlik körfezinde saf ya da kızılçamla karışık meşçereler oluşturmaktadır.
Halep çamı (Pinus halepensis), Pinaceae (çamgiller) familyasından Akdeniz bölgesine özgü bir çam türü. Fas ve İspanya, güney ve kuzey Fransa, İtalya ve Hırvatistan, batıda Yunanistan, Kuzey Libya ve güney Türkiye'de yayılış gösterir.
Genellikle deniz seviyesinden 200 m yüksekliğe kadar çıkmaktadır. Fakat güney İspanya'da 1000, Fas'ta ise 1700 m'ye kadar çıktığı görülür.
Це незавершена стаття про родину Соснові.
Pinus halepensis là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông. Loài này được Mill. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1768.[1] Đây là loài bản địa ở khu vực Địa Trung Hải. Phạm vi của chúng kéo dài từ Maroc và Tây Ban Nha về phía bắc tới miền nam nước Pháp, Ý và Croatia, và phía đông Hy Lạp, Malta và trên toàn miền bắc Tunisia và Libya với một số quần thể bên ngoài ở Syria, Lebanon, miền nam Thổ Nhĩ Kỳ, Jordan, Israel và lãnh thổ Palestine.
Pinus halepensis là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông. Loài này được Mill. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1768. Đây là loài bản địa ở khu vực Địa Trung Hải. Phạm vi của chúng kéo dài từ Maroc và Tây Ban Nha về phía bắc tới miền nam nước Pháp, Ý và Croatia, và phía đông Hy Lạp, Malta và trên toàn miền bắc Tunisia và Libya với một số quần thể bên ngoài ở Syria, Lebanon, miền nam Thổ Nhĩ Kỳ, Jordan, Israel và lãnh thổ Palestine.
По данным The Plant List на 2013 год[3], в синонимику вида входят:
地中海松（學名：Pinus halepensis），或稱阿勒頗松，是松屬下的一種喬木，原產於地中海周邊所有低海拔地區。
地中海松一般所處高度為200米（660英尺）以下，但在西班牙南部可長到1,000米（3,300英尺），克里特島則可達1,200米（3,900英尺），摩洛哥、阿爾及利亞及突尼斯等地的海拔到1,700米（5,600英尺）的地區也可以見到其蹤跡。[2][3]
地中海松是一種中小型喬木，高度在15～25米（49～82英尺）之間，樹幹直徑一般最多長到60厘米（24英寸），但也有長到1米（3英尺3英寸）寬的個體。樹皮呈橘紅色、較厚，在樹幹底部開裂，樹幹頂部變薄。松針細長，長度在6～12厘米（2.4～4.7英寸）間，呈明顯的黃綠色、對稱生長。松果為橢球形，長度在 5～12厘米（2.0～4.7英寸）之間，基部寬2～3厘米（0.79～1.18英寸）。松果在24個月內從青色變成成熟的紅褐色，然後於以後的幾年裡慢慢裂開，寬度在5～8厘米（2.0～3.1英寸）之間，使得5～6毫米（0.20～0.24英寸）的種子隨風散播出去。[2][3][4]
地中海松與土耳其松、加那利松及海岸松有很近的親緣關係，很多特征都相同。一些時候土耳其松被劃為地中海松的亞種，即Pinus halepensis subsp. brutia (Ten.) Holmboe。[5][2][3][4][6]它一般不會產生變異體，無論何處其形態特征都很穩定。[2]
在原產地，地中海松因為材質優良而被廣泛種植，是阿爾及利亞和摩洛哥最重要的森林樹種之一。[4]猶太國家基金會將它與土耳其松大面積種植在以色列各地，就算是一度以為不能生長的內蓋夫北部的雅迪爾森林地區，其長勢實際上依然良好。然而，這也造成了當地自然生長的馬基群落及加里格群落的消亡。[7][8]
地中海松的松脂可用作防腐劑、利尿劑、發紅劑和驅蟲劑，此外對於治療呼吸系統、皮膚、腎和膀胱疾病也有療效。有時候還可以將其加入葡萄酒中以增添風味。除去藥用價值外，其松針里提取出來的物質可以用來製作褐色或綠色染料，松脂也可以用來做蠟和亮光漆。[9]
保羅·塞尚在他普羅旺斯地區艾克斯的花園裡種有一棵地中海松，它出現在了塞尚的畫作《大樹》（1904）中，即該畫的主題。截至2005年 (2005-Missing required parameter 1=month!)[update]，這棵樹還生長在塞尚的花園裡。[10]
_juv%C3%A9nile.jpg)
.jpg)
.JPG)
_19d_Nahaufnahme.jpg)
.JPG)
.jpg)
|dead-url=bot: unknown (帮助) 
分類 界 : 植物界 Plantae 門 : 裸子植物門 Pinophyta 綱 : マツ綱 Pinopsida 目 : マツ目 Pinales 科 : マツ科 Pinaceae 属 : マツ属 Pinus 種 : アレッポマツ P. halepensis 学名 Pinus halepensis Mill. 和名 アレッポマツ 英名 Aleppo Pine アレッポマツ（英語: Aleppo Pine、学名：Pinus halepensis）は、地中海地方に自生するマツの1種である。モロッコ、スペインから北は南フランス、イタリア、クロアチア、東はギリシア、北リビアに分布する。シリア（語源となったアレッポ地方を含む）、ヨルダン、イスラエルでは最も多い樹種の1つである。標高200mまでの低い土地でよく見られるが、南スペインでは標高1000mまで、モロッコ、アルジェリアの南部では標高1700mまで自生している。
小型から中型の木で、高さは15 - 25m、幹の太さは60cmほどになり、1mに達するものもある。樹皮は橙色から赤色を呈し、根元の部分は厚くてひびが入っているが、樹冠に近い部分は薄くてパサパサしている。葉は6 - 12cmの長さの針状であり、黄緑色で2枚ずつついている。松かさは細い円錐状で、高さ5 - 12cm、底面の直径2 - 3cmほどである。初めは緑色で、24ヶ月経ち熟すと赤から茶色になる。その後数年間で徐々にかさが開くが、山火事などがあり熱にさらされるとこの過程が速まる。かさの直径が5 - 8cmまで開くと種子が飛ばされる。種子は5 - 6mmの大きさで、20mmの羽根がついていて遠くまで運ばれることができる。
カラブリアマツ、カナリーマツ、フランスカイガンショウなどと近縁種で、共通の特徴を多く持つ。カラブリアマツをアレッポマツの亜種と考える学者もいるが、通常は別種とみなされている。比較的変化の少ない種で、広い範囲に渡って形態があまり変化しない。
アルジェリアやモロッコの森林では最も主要な樹種の一つとして広く植えられている。また高温や乾燥に対する耐性が高いため、南カリフォルニアなどの乾燥地域の公園や庭に園芸植物として植えられている。
ポール・セザンヌはエクス＝アン＝プロヴァンスにある彼の庭園にアレッポマツを植えており、これがThe Big Treesという絵画のモデルとなった。この松は2005年時点でもセザンヌの庭に植えられている。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 アレッポマツ（英語: Aleppo Pine、学名：Pinus halepensis）は、地中海地方に自生するマツの1種である。モロッコ、スペインから北は南フランス、イタリア、クロアチア、東はギリシア、北リビアに分布する。シリア（語源となったアレッポ地方を含む）、ヨルダン、イスラエルでは最も多い樹種の1つである。標高200mまでの低い土地でよく見られるが、南スペインでは標高1000mまで、モロッコ、アルジェリアの南部では標高1700mまで自生している。
小型から中型の木で、高さは15 - 25m、幹の太さは60cmほどになり、1mに達するものもある。樹皮は橙色から赤色を呈し、根元の部分は厚くてひびが入っているが、樹冠に近い部分は薄くてパサパサしている。葉は6 - 12cmの長さの針状であり、黄緑色で2枚ずつついている。松かさは細い円錐状で、高さ5 - 12cm、底面の直径2 - 3cmほどである。初めは緑色で、24ヶ月経ち熟すと赤から茶色になる。その後数年間で徐々にかさが開くが、山火事などがあり熱にさらされるとこの過程が速まる。かさの直径が5 - 8cmまで開くと種子が飛ばされる。種子は5 - 6mmの大きさで、20mmの羽根がついていて遠くまで運ばれることができる。
カラブリアマツ、カナリーマツ、フランスカイガンショウなどと近縁種で、共通の特徴を多く持つ。カラブリアマツをアレッポマツの亜種と考える学者もいるが、通常は別種とみなされている。比較的変化の少ない種で、広い範囲に渡って形態があまり変化しない。
アルジェリアやモロッコの森林では最も主要な樹種の一つとして広く植えられている。また高温や乾燥に対する耐性が高いため、南カリフォルニアなどの乾燥地域の公園や庭に園芸植物として植えられている。
알레포소나무(Aleppo---, 학명: Pinus halepensis 피누스 할레펜시스[*])는 소나무과의 나무이다.[1]
이름은 시리아 북부의 도시인 알레포에서 따왔다. 종소명 "할레펜시스(halepensis)"는 알레포의 아랍어 이름인 "할랍(حَلَب)"에서 유래했다.
건조하고 더운 지중해 연안 지역 바닷가의 양지바른 언덕이나 비탈에 분포한다.[2] 보통 수준원점에서 해발 200m 사이의 저고도 지대에 분포하지만, 스페인 남부에서는 해발 1,000m, 크레타에서는 해발 1,200m, 모로코와 알제리, 튀니지에서는 1,700m에 이르는 지역에까지 분포하기도 한다.[3]
포르투갈의 알가르브와 스페인의 코스타브라바에서는 멸종위기에 처해 있으며, 오스트레일리아, 뉴질랜드 및 남아프리카 공화국에서는 생태계를 교란하는 외래종이다.
키가 6~25m 정도 되는 침엽 소교목 또는 교목으로, 나무줄기 지름은 보통 60cm 정도, 아주 크게는 1m 정도에 이른다. 나무껍질은 붉은 색을 띠며, 줄기 아랫쪽에서는 깊은 균열이 생기며 윗쪽 가지에서는 얇게 벗겨진다.[3][4]
잎은 아주 얇으며, 길이는 5~12cm이고 연두색이나 밝은 녹색을 띤다. 마주나거나 드물게 3장씩 뭉쳐난다.[3][4]
암수한그루로, 암꽃과 수꽃이 같은 나무에 달린다. 열매는 반폐쇄성 구과로, 따뜻하고 산불이 없을 때만 열린다. 닫혀있을 때 길이 5~12cm, 너비 2~3cm 정도로 비교적 가늘다. 처음에는 녹색을 띠다가 24개월 가량 지나면 적갈색으로 익는다. 이후 몇 년에 걸쳐서 천천히 열리는데, 다 열리면 너비가 5~8cm에 이른다. 씨는 길이가 5~6mm 정도이며, 길이 20mm 정도 되는 날개가 달려 있어 바람으로 수분된다.[3][4]
토양 침식을 막아주는 방풍림으로 조성되며, 분재나 정원 가꾸기 등에 사용되는 왜성 품종을 개발하는 데도 이용된다.
목재로는 잘 쓰이지 않고, 주로 땔감으로 쓰거나 숯을 만든다.[4] 과거에는 갱목이나 침목, 전봇대로도 쓰였다.
나뭇진이 향료로 쓰기도 한다. 그리스에서는 나뭇진 포도주인 레치나를 만들 때 알레포소나무 진으로 향미를 낸다.
잣과 비슷한 열매가 식재료로 쓰이기도 한다. 튀니지에서는 후식인 아시다 즈꾸꾸를 만들 때 사용되는데, "즈꾸꾸(زقوقو)"는 현지에서 알레포소나무를 부르는 이름이다.
브루티아소나무, 카나리아소나무, 해안소나무와 근연관계가 있으며, 여러 특징을 공유한다.[5]
알레포소나무 숲
알레포소나무 군락
나무줄기, 껍질
솔잎
.jpg)
수꽃
어린 솔방울
.JPG)
닫힌 솔방울
.JPG)
열린 솔방울
솔방울
솔비늘
씨
