Eastern cottontails have excellent vision, hearing, and sense of smell. Eastern cottontails make many sounds. They have cries of worry that are used to startle an enemy and warn others of danger. They grunt if predators approach a nesting female and her litter. They also make squeals during mating.
Perception Channels: tactile ; chemical
Eastern cottontails are common throughout their range.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Eastern cottontails cause a great deal of damage in their search for food. They are pests to gardeners and farmers in the summer. In the winter, they are a threat to the orchardist, forester and landscaper. In addition, humans may contract the bacterial disease tularemia from handling the carcass of an infected cottontail.
Negative Impacts: injures humans (carries human disease); crop pest
The eastern cottontail is abundant and edible, therefore making it a prominent game species. It is hunted for sport, meat, and fur.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material
The eastern cottontail is a vegetarian, with the majority of its diet made up of complex carbohydrates and cellulose. The digestion of these substances is made possible by caecal fermentation. The cottontail must reingest fecal pellets to reabsorb nutrients from its food after this process. Their diet varies between seasons due to availability. In the summer, green plants are favored. About 50% of the cottontail's intake is grasses, including bluegrass and wild rye. Other summer favorites are wild strawberry, clover and garden vegtables. In the winter, the cottontail subsists on woody plant parts, including the twigs, bark and buds of oak, dogwood, sumac, maple and birch. As the snow accumulates, cottontails have access to the higher trunk and branches. Feeding activity peaks 2-3 hours after dawn and the hour after sunset.
Primary Diet: herbivore (Folivore , Lignivore)
The eastern cottontail has the widest distribution of any Sylvilagus. It is found from southern Manitoba and Quebec to Central and northwestern South America. In the contiguous United States, the eastern cottontail ranges from the east to the Great Plains in the west.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Historically, the eastern cottontail inhabited deserts, swamps and hardwood forests, as well as rainforests and boreal forests. Currently, the eastern cottontail prefers edge environments between woody vegetation and open land. Its range of habitats includes meadows, orchards, farmlands, hedgerows and areas with second growth shrubs, vines and low deciduous trees. The eastern cottontail occurs sympatrically with many other leporids, including six species of Sylvilagus and six species of Lepus.
Habitat Regions: temperate ; tropical
Terrestrial Biomes: forest
Eastern cottontails are short-lived. Most do not survive beyond their third year.
Range lifespan
Status: wild: 3.0 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 5.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 9.0 years.
Adult eastern cottontails reach a length of 395 to 477 mm. A dense, buffy brown underfur and longer, coarser gray- and black-tipped guard hairs cover the back of the eastern cottontail. Its rump and flanks are gray, and it has a prominent rufous patch on its nape. The ventral surface is white. The eastern cottontail shows the white underside of its short tail when it is running. This rabbit undergoes two molts per year. The spring molt, lasting from mid-April to mid-July, leaves a short summer coat that is more brown. From mid-September to the end of October, the change to longer, grayer pelage occurs for winter. The eastern cottontail has four pairs of mammary glands. It also has distinctive large eyes for its size.
Range mass: 0.8 to 1.53 kg.
Range length: 395.0 to 477.0 mm.
Average length: 430.0 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: female larger
Eastern cottontails can escape predators with their fast, jumping form of locomotion. They can run at speeds of up to 18 miles per hour. They will either flush, freeze, or slink to escape danger. Flushing is a fast, zig-zag dash to an area of cover. Slinking is moving low to the ground with the ears laid back to avoid detection. Freezing is simply remaining motionless.
Known Predators:
A mating pair performs an interesting ritual before copulation. This usually occurs after dark. The buck chases the doe until she eventually turns and faces him. She then spars at him with her forepaws. They crouch, facing each other, until one of the pair leaps about 2 feet in the air. This behavior is repeated by both animals before mating.
Mating System: polygynous
The beginning of reproductive activity in the eastern cottontail is related to the onset of the adult molt. Sexual maturity occurs around 2 to 3 months. An average of 25% of young are produced by juveniles (Banfield, 1981). Bucks are in breeding condition by mid-February and are active until September. Does are polyoestrus, with their first heat occurring in late February. The time of initial reproductive activity varies with latitude and elevation, occurring later at higher conditions of both. The onset of breeding is also controlled by temperature, availability of succulent vegetation and the change in photoperiod (Chapman et al., 1980). Does can have anywhere from 1 to 7 litters per year, but average 3 to 4. Gestation is typically between 25 and 28 days. A few days before the birth of her young, the doe prepares a grass and fur-lined nest. The nest is usually in a hollow beneath a shrub or a log or in tall grass. Litter size varies from 1 to 12 neonates with an average of 5. The newborns weigh 25 to 35 g, and are altricial; they are blind and naked. The young grow rapidly, initially about 2.5 g a day. Their eyes open around day 4 or 5, and they can leave the nest after about two weeks. The litter receives minimal care from their mother; they are nursed once or twice daily. Weaning occurs between 16 and 22 days. Litter mates become intolerant of each other and disperse at around seven weeks. The doe mates soon after her first litter, and she is often near the end of gestation as the current litter is leaving the nest.
Breeding interval: Does can have 1 to 7 litters in a year, but average 3 to 4.
Breeding season: Breeding occurs from February to September.
Range number of offspring: 1 to 12.
Average number of offspring: 5.
Range gestation period: 25 to 28 days.
Range weaning age: 16 to 22 days.
Range time to independence: 4 to 5 weeks.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 2 to 3 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 2 to 3 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 40 g.
Average number of offspring: 5.
Eastern cottontail females construct a nest in a protected place a few days before giving birth. They care for their young in the nest and nurse them until they are about 16 days old.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female)
Tamaño mediano con una cola corta y algodonosa. La parte dorsal es café amarillenta pálida salpicada con negro, los costados son más pálidos. La nuca y las patas son anaranjadas. La parte inferior de ellas es blancuzca. La garganta es café amarillento pálido y la del vientre es blancuzca. Las orejas y las patas son moderadamente largas. La cola es café por arriba y blanca por abajo. Los ojos son brillantes y presentan un color rojizo, ante el reflejo de la luz.
Distribucion General: Desde Canadá y E.E.U.U. hasta el noroeste de Costa Rica; norte de Colombia y Venezuela. Se localiza desde las tierras bajas hasta los 3.300m.s.n.m.
Konikl Florida (Sylvilagus floridanus) a zo ur bronneg geotdebrer a-orin eus reter Norzhamerika, Kreiz ha Suamerika.
El conill de Florida (Sylvilagus floridanus) és un conill del gènere Sylvilagus. És una de les espècies de conill més comunes de Nord-amèrica. És d'un color tacat marró-vermell o marró-gris, té unes grans potes posteriors, orelles llargues i una curta cua estufada i blanca. La part ventral és blanca. Té una taca de color rovellat a la cua.
El conill de Florida (Sylvilagus floridanus) és un conill del gènere Sylvilagus. És una de les espècies de conill més comunes de Nord-amèrica. És d'un color tacat marró-vermell o marró-gris, té unes grans potes posteriors, orelles llargues i una curta cua estufada i blanca. La part ventral és blanca. Té una taca de color rovellat a la cua.
Králík východoamerický (Sylvilagus floridanus) je druh králíka vyskytující se v Severní Americe. Jeho areál sahá od oblasti Velkých kanadských jezer až po Venezuelu, začíná se šířit také v Nové Anglii, kde vytlačuje původního králíka rezavého.
Králík východoamerický má šedě zbarvenou srst, která místy přechází do rezavé. Dosahuje délky 36 až 48 cm a váhy okolo 1200 gramů. Délka ocasu činí 4-6 cm, délka ušního boltce 5-7 cm. Charakteristickým znakem je bílé chmýří na spodní straně ocasu, které mu dalo anglický název cottontail (bavlněný ocas).
Živí se výhradně rostlinnou potravou, spásá především lipnici luční. Vyhledává otevřené krajiny, v hlubokých lesích se nevyskytuje. Odvažuje se do blízkosti lidských sídel, je dosti hojný. Ačkoli čtyři pětiny mláďat zahynou v prvním roce života (hlavními predátory jsou liška šedá, kojot prérijní a výr virginský, mnoho králíků také hyne pod koly automobilů nebo jsou zadáveni domácími psy), tento úbytek vyvažuje vysoká natalita: samice vrhne třikrát do roka čtyři až pět mláďat, která dosáhnou pohlavní dospělosti už ve dvou měsících.
Tento druh žije nočním způsobem života, je to výrazně teritoriální zvíře. Nevyhrabává nory, skrývá se v houštinách nebo mělkých dolících. V zimě dokáže přežívat i pod sněhem.
Obrázky, zvuky či videa k tématu králík východoamerický ve Wikimedia Commons
Králík východoamerický (Sylvilagus floridanus) je druh králíka vyskytující se v Severní Americe. Jeho areál sahá od oblasti Velkých kanadských jezer až po Venezuelu, začíná se šířit také v Nové Anglii, kde vytlačuje původního králíka rezavého.
Králík východoamerický má šedě zbarvenou srst, která místy přechází do rezavé. Dosahuje délky 36 až 48 cm a váhy okolo 1200 gramů. Délka ocasu činí 4-6 cm, délka ušního boltce 5-7 cm. Charakteristickým znakem je bílé chmýří na spodní straně ocasu, které mu dalo anglický název cottontail (bavlněný ocas).
Živí se výhradně rostlinnou potravou, spásá především lipnici luční. Vyhledává otevřené krajiny, v hlubokých lesích se nevyskytuje. Odvažuje se do blízkosti lidských sídel, je dosti hojný. Ačkoli čtyři pětiny mláďat zahynou v prvním roce života (hlavními predátory jsou liška šedá, kojot prérijní a výr virginský, mnoho králíků také hyne pod koly automobilů nebo jsou zadáveni domácími psy), tento úbytek vyvažuje vysoká natalita: samice vrhne třikrát do roka čtyři až pět mláďat, která dosáhnou pohlavní dospělosti už ve dvou měsících.
Tento druh žije nočním způsobem života, je to výrazně teritoriální zvíře. Nevyhrabává nory, skrývá se v houštinách nebo mělkých dolících. V zimě dokáže přežívat i pod sněhem.
Das Florida-Waldkaninchen (Sylvilagus floridanus), auch Östliches Baumwollschwanzkaninchen genannt, ist die in Nordamerika am weitesten verbreitete Art der Baumwollschwanzkaninchen. Das Verbreitungsgebiet reicht von Kanada (Süden Québecs und Manitobas) über die gesamten östlichen und zentralen Vereinigten Staaten und über Mexiko und Mittelamerika bis nach Kolumbien und Venezuela.
Wie alle Baumwollschwanzkaninchen haben auch Florida-Waldkaninchen ihren Namen wegen des weichen, weißen Fells an der Unterseite ihres Schwanzes. Wenn sie laufen, zeigen sie sie. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt zwischen 40 und 49 cm, im Gegensatz zu den meisten Säugetieren sind die Weibchen größer als die Männchen. Ihr Gewicht beträgt 800 bis 1500 g. Ihr weiches Fell ist grau-schwarz meliert, während ihr dichtes Unterfell braun durchscheint. Der Rücken und die Seiten sind grau, der Bauch ist weiß und das Nackenfell rötlich-braun. Zweimal im Jahr wechseln sie ihr Fell, das Sommerkleid (Wechsel zwischen Mitte April und Mitte Juli) ist kurz und kräftig braun, das Winterkleid (Wechsel Mitte September bis Ende Oktober) ist länger und grau. Sie haben für ihre Körpergröße auffallend große, seitlich liegende Augen, mit denen sie einen sehr guten Rundblick haben. Die dunkelgrau-gelbbraunen, schwarz eingefassten, länglichen Ohren werden zwischen 50 und 70 mm lang, und der Schwanz weist eine Länge bis etwa 50 mm auf. Ihre etwa 90 bis 100 mm langen, gut entwickelten Hinterläufe ermöglichen den Florida-Waldkaninchen Sprünge von bis zu drei Metern und Geschwindigkeiten von 40 km/h. An den Vorderfüßen befinden sich fünf, an den Hinterfüßen vier Zehen. Am Bauch befinden sich vier Paar Gesäuge.
Florida-Waldkaninchen geben verschiedene Töne von sich:
Da die Baumwollschwanzkaninchen sich sehr ähneln, ist die sichere Unterscheidung oft schwierig. So ist das Audubon-Baumwollschwanzkaninchen (Sylvilagus audubonii) geringfügig kleiner und langohriger als das Florida-Waldkaninchen, während das Berg-Baumwollschwanzkaninchen (Sylvilagus nuttallii) heller und deutlich kleiner ist.
Florida-Waldkaninchen sind überwiegend nachtaktiv, jedoch kann man auch am frühen Vormittag und Abend einzelne Exemplare beobachten. Tagsüber liegen sie in ihrer flachen Sasse am Boden zwischen hohen Gräsern oder im Wald. Im Gegensatz zu vielen europäischen Kaninchenarten bauen sie sich keine Höhlen, aber bei Gefahr oder Kälte verkriechen sie sich in Bauten anderer Tiere, beispielsweise des Waldmurmeltiers (Marmota monax). Bei tiefem Schnee graben sich Florida-Waldkaninchen große Gangsysteme, vergleichbar mit denen von Feldmäusen und Schneehasen.
Florida-Waldkaninchen sind einzelgängerische Tiere, die aggressiv auf Artgenossen reagieren. Ihre Reviere variieren in der Größe, je nachdem, wie die Oberfläche beschaffen ist und was sie an Nahrung zu bieten haben. Somit beträgt die Revierfläche etwa zwei bis vier ha, zunehmend in der Fortpflanzungszeit. Männchen haben ein größeres Revier als Weibchen.
Florida-Waldkaninchen können sehr gut sehen, riechen und hören. Sie sind nachtaktiv und halten keinen Winterschlaf. Zur Beobachtung der Umgebung stellen sie sich auf die Hinterbeine und legen ihre Vorderpfoten an die Brust. Zur Fluchtmethodik zählen das plötzliche bewegungslose Hockenbleiben, das Hakenschlagen und das geduckte Kriechen mit angelegten Ohren. Florida-Waldkaninchen gehen nicht gern ins Wasser, es sei denn, sie werden von einem Feind dazu gedrängt.
Florida-Waldkaninchen kommen in Kanada vom Süden Québecs und Manitobas über das Gebiet der Rocky Mountains bis zum Atlantik und bis nach Kolumbien und Venezuela vor. Von allen Baumwollschwanzkaninchenarten besiedeln sie die größte Vielfalt an Lebensräumen, so findet man sie in Wüsten und Steppen, in Wäldern, Sümpfen und in der Nähe menschlicher Siedlungen. Früher kamen sie auch in Nadel- und Regenwäldern vor, heute bevorzugen sie jedoch Waldlichtungen, Waldränder und Moore. Ihr Habitat schließt Wiesen, Obstplantagen, Farmland, Flächen mit Hecken, halbwüchsigen Büschen und jungen Laubbäumen ein. Besonders die Weibchen, aber auch die Männchen, bleiben standorttreu in einem Gebiet, das sich meist mit dem anderer Artgenossen überschneidet. Man kann sie sehr häufig mit anderen Arten der Familie Hasen (Leporidae) entdecken.
Florida-Waldkaninchen nehmen zwei bis drei Stunden im Morgengrauen und eine Stunde nach Sonnenuntergang ihre Nahrung zu sich. Wie alle Kaninchen und Hasen ernähren sie sich vor allem von Gras und Kräutern, sie sind in ihrer Kost nicht wählerisch. Auch Früchte nehmen sie zu sich. Im Winter, wenn Nahrungsmangel herrscht, fressen sie aber auch die Rinde von Bäumen, Zweige und Samen.
Ihr Verdauungssystem ist sehr gut an ihre Nahrung angepasst, was dazu führt, dass sie zwei Formen von Kot absetzen: harte Kotpillen und weichen Kot. Letzteren nehmen sie wieder auf, da er durch mikrobielle Zersetzung mehr Vitamin B1 enthält, als sie selbst produzieren können.
Florida-Waldkaninchen pflanzen sich in der Zeit von Februar bis September fort. Bevor sie kopulieren, führen sie miteinander ein interessantes Ritual vor, und zwar kurz nach Sonnenuntergang. Das Männchen jagt dem Weibchen solange hinterher, bis es sich zu ihm umdreht und ihn anblickt. Dann boxt sie ihn mit den Vorderpfoten. Anschließend bleiben sie voreinander hocken, bis einer des Paars einen bis zu 60 cm hohen Freudensprung vollführt. Dieser wird von beiden so lange wiederholt, bis das Weibchen zur Paarung bereit ist.
Nach einer Tragzeit von 25 bis 30 Tagen werden bis zu sieben Junge (im Durchschnitt drei bis vier Junge) in einer unter Büschen oder in hohem Gras befindlichen Bodenmulde, weich mit Gras und Bauchfell ausgelegt, geworfen. Sie sind zu diesem Zeitpunkt völlig nackt, die Augen sind noch geschlossen. Sie haben eine Wurfgröße von etwa 10 cm und wiegen nur etwa 30 g. Doch sie entwickeln sich sehr schnell (2,5 g pro Tag), nach etwa vier bis fünf Tagen öffnen sie ihre Augen, und nach einer Woche machen sie bereits erste Laufversuche und haben schon ein vollständiges Fell. Das Weibchen kümmert sich kaum um den Nachwuchs, sie werden nur ein- bis zweimal am Tag (morgens und abends) gesäugt, bis sie etwa 16 Tage alt sind. In etwa zwei bis drei Wochen sind sie schon von den Alttieren unabhängig. Mit einem Alter von etwa zwei bis drei Monaten sind Florida-Waldkaninchen geschlechtsreif und können sich fortpflanzen. Ab sieben Wochen dann gehen die Wurfgeschwister ihre eigenen Wege.
Ein Weibchen kann vier bis fünf Würfe im Jahr zur Welt bringen. Meist wirft sie schon, nachdem der letzte Wurf gerade das Nest verlassen hat. Jedoch liegt die Sterblichkeitsrate der Jungen bei etwa 90 %.
Florida-Waldkaninchen werden in der Wildnis etwa drei Jahre alt, jedoch erreichen viele nicht dieses Alter.
Das Florida-Waldkaninchen wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund der Bestandsgröße und des großen Verbreitungsgebietes als nicht gefährdet (least concern) eingestuft. Es ist sowohl in seiner Ernährung als auch bei den besiedelten Habitaten Generalist und ein Rückgang der Populationen ist nicht bekannt.[1]
Die natürlichen Feinde der Florida-Waldkaninchen sind Schlangen, Greifvögel, Raubkatzen, Wildhunde, Wiesel und Waschbären. Florida-Waldkaninchen haben die größten Bestände ihrer Gattung und werden daher nicht als bedroht angesehen. In den USA gibt es viele Sportschützen, die sich auf Florida-Waldkaninchen spezialisiert haben. Sie sind leichte Beute, da sie oft in der Nähe von Siedlungen und in Grünanlagen von Großstädten leben.
Florida-Waldkaninchen zerstören im Sommer mit ihrer Nahrungssuche Garten- und Farmland, im Winter stellen sie ein Problem für Förster, Obst- und Landschaftsgärtner dar. Außerdem können sich Menschen an Kadavern infizierter Individuen die Hasenpest zuziehen. Andererseits sind Florida-Waldkaninchen sehr häufig und genießbar, aus der Jagd hat sich ein begehrtes Jagdsportspiel entwickelt. Das Fleisch und das Fell werden für den Menschen weiterverarbeitet. Wegen ihrer hohen Nachkommenzahl werden sie auch für Tierversuche verwendet.
Das Florida-Waldkaninchen (Sylvilagus floridanus), auch Östliches Baumwollschwanzkaninchen genannt, ist die in Nordamerika am weitesten verbreitete Art der Baumwollschwanzkaninchen. Das Verbreitungsgebiet reicht von Kanada (Süden Québecs und Manitobas) über die gesamten östlichen und zentralen Vereinigten Staaten und über Mexiko und Mittelamerika bis nach Kolumbien und Venezuela.
Il-Fenek ta' denbu qotni tal-Lvant Sylvilagus floridanus jew kif inhu msejjaħ ukoll Denb qotni tal-Lvant huwa mammiferu plaċentat tad-Dinja l-Ġdida u membru tal-familja Leporidae, fl-ordni Lagomorpha. Dan id-denb qotni huwa wieħed mill-aktar speċi komuni fil-kontinent ta' l-Amerika ta' fuq.
Il-Fenek ta' denbu qotni tal-Lvant jista' jkun ta' kulur kannella fil-ħamrani (fis-sajf) jew kannella fil-griż (fix-xitwa) li jiċċara lejn taħt iż-żaqq fejn il-pil jidher ħafn' aktar fin, għandu par saqajn kbar fuq wara, par widnejn twal u weqfin u denb qasir u qotni ta' lewn abjad fuq in-naħa ta' taħt u b'tebgħa ta' kulur is-sadid fuq in-naħa ta' fuq. In-nisa ġeneralment ikunu ftit akbar mill-irġiel.
Il-Fenek ta' denbu qotni tal-Lvant huwa leporidu notturnu li jkun attiv ħafna minn tard wara nżul ix-xemx sa kmieni filgħodu qabel it-tlugħ. Dan huwa denb qotni li jippreferi tip ta' abitat fejn jista' jħaffer il-bejta taħt l-art, ikun jista' jaħrab malajr (kapaċi jiġri b' veloċita ta' 'l fuq minn 30 kilometru fis-siegħa u jaqbeż bejn 3 u 5 metri) iżda dejjem fil-ftuħ.
L-irġiel ġeneralment jitgħammru ma' aktar minn fenka waħda minn Frar sa Settembru u dawn jista' jkollhom minn 2 sa 4 btan żrameġ fis-sena. Il-Fenka tipprepara bejta taħt l-art miksijja bil-ħaxix u s-suf tagħha stess ftit qabel ma' twelled u kif twelled din tkun lesta u tista' titgħammar mill-ewwel. Il-boton ikun magħmul minn 1 sa 9 żrameġ li jitwieldu għomja, bla pil u totalment dippendenti fuq l-omm. Iż-żrameġ ta' 3 ġimgħat jieqfu jieħdu l-ħalib u jaqbdu jieklu l-ħaxix, ta' 7 ġimgħat isiru indipendenti u ta' 3 xhur jimmaturaw sesswalment.
Il-Fenek ta' denbu qotni tal-Lvant għandu firxa fil-Lvant u fil-Lbiċ ta' l-Istati Uniti, fin-Nofs in-nhar tal-Kanada, fil-Lvant tal-Messiku u fl-Amerika Ċentrali. Id-distribuzzjoni ta' dan id-denb qotni kibret u nfirex lejn it-Tramuntana meta l-bniedem beda jaqta' l-foresti. Oriġinarjament il-Fenek ta' denbu qotni tal-Lvant ma' kienx mifrux b'mod naturali f'New England, hawn dan id-denb qotni ġie ntrodott mill-bniedem u issa qiegħed jikkompeti għall-abitat mal-Fenek ta' denbu qotni li huwa nativ ta' l-istat ta' New England.
Il-Fenek ta' denbu qotni tal-Lvant Sylvilagus floridanus jew kif inhu msejjaħ ukoll Denb qotni tal-Lvant huwa mammiferu plaċentat tad-Dinja l-Ġdida u membru tal-familja Leporidae, fl-ordni Lagomorpha. Dan id-denb qotni huwa wieħed mill-aktar speċi komuni fil-kontinent ta' l-Amerika ta' fuq.
Il-Fenek ta' denbu qotni tal-Lvant jista' jkun ta' kulur kannella fil-ħamrani (fis-sajf) jew kannella fil-griż (fix-xitwa) li jiċċara lejn taħt iż-żaqq fejn il-pil jidher ħafn' aktar fin, għandu par saqajn kbar fuq wara, par widnejn twal u weqfin u denb qasir u qotni ta' lewn abjad fuq in-naħa ta' taħt u b'tebgħa ta' kulur is-sadid fuq in-naħa ta' fuq. In-nisa ġeneralment ikunu ftit akbar mill-irġiel.
Il-Fenek ta' denbu qotni tal-Lvant huwa leporidu notturnu li jkun attiv ħafna minn tard wara nżul ix-xemx sa kmieni filgħodu qabel it-tlugħ. Dan huwa denb qotni li jippreferi tip ta' abitat fejn jista' jħaffer il-bejta taħt l-art, ikun jista' jaħrab malajr (kapaċi jiġri b' veloċita ta' 'l fuq minn 30 kilometru fis-siegħa u jaqbeż bejn 3 u 5 metri) iżda dejjem fil-ftuħ.
De Floaridaknyn (Latynske namme: Sylvilagus floridanus) is in sûchdier út it skift fan 'e hazze-eftigen (Lagomorpha), de famylje fan 'e hazzen en kninen (Leporidae) en it skaai fan 'e katoensturtkninen (Sylvilagus), dat fan natuere foarkomt yn 'e eastlike Feriene Steaten en dielen fan Kanada, Meksiko, Midden- en Súd-Amearika. Dit bist ferfollet dêr deselde ekologyske nys as de wylde knyn (Oryctolagus cuniculus) yn Jeropa. Troch opsetlike yntroduksje as jachtwyld hat de Floaridaknyn him oant fier bûten syn natuerlike areaal ferspraat.
De Floaridaknyn is lânseigen yn 'e hiele eastlike helte fan 'e legere 48 Feriene Steaten mei útsûndering fan noardlik Nij-Ingelân en en guon eilannen foar de kusten fan 'e Atlantyske Oseaan en de Golf fan Meksiko. De westgrins fan syn ferspriedingsgebiet rint yn Noard-Amearika fan noard nei súd troch de Amerikaanske steaten Noard- en Súd-Dakota, Nebraska, Kansas, Oklahoma en Teksas, mei in westlike útrinner oant yn Nij-Meksiko. Yn Kanada komt dit bist foar yn súdlik Saskatchewan, súdlik Ontario en súdwestlik Kebek.
Meksiko heart foar it grutste part ta it ferspriedingsgebiet fan 'e Floaridaknyn, mei útsûndering fan it Kalifornysk Skiereilân, de eastkust fan 'e See fan Cortés, de Meksikaanske Pasifyske súdwestkust en it middennoarden fan it lân. Yn it noardwesten omfiemet it areaal fan 'e Floaridaknyn fanút Meksiko wei ek in grut part fan 'e Amerikaanske steat Arizona. Yn Midden-Amearika komt de Floaridaknyn foar yn súdlik Gûatemala, yn hiel El Salvador, yn westlik en súdlik Hondoeras, yn hiel Nikaragûa útsein in stripe by de Karibyske kust lâns, en yn it uterste noardwesten fan Kosta Rika. Fierders libbet er ek yn noardlike dielen fan Súd-Amearika: yn it noarden fan Kolombia en noardlik en noardwestlik Fenezuëla.
Yn Noard-Amearika wie it areaal fan 'e Floaridaknyn oarspronklik in stik beheinder, mar troch it kapjen fan wâldlân troch de blanke kolonisten krige it bist dêr de kâns om syn fersprieding út te wreidzjen. Yn súdlik Nij-Ingelân is er frij resint yntrodusearre; dêr bekonkurrearret er no de lânseigen Nijingelânske katoensturt (Sylvilagus transitionalis). Ek yn eastlik Washington en westlik Oregon en op Vancouvereilân, yn Britsk-Kolumbia, is de Floaridaknyn troch de minske yntrodusearre. Itselde jildt foar Kuba, Jamaika, de Kaaimaneilannen, de Bahama's, Hispanjoala, Porto Riko, Saint Croix (yn 'e Amerikaanske Famme-eilannen), Gûadelûp, Barbados en Grenada.
Yn noardlik Itaalje en dielen fan Frankryk is de Floaridaknyn yn 'e 1960-er jierren as eksoat útset troch jachtferienings, by wize fan 'kompinsaasje', nei't de lânseigen Jeropeeske wylde knyn (Oryctolagus cuniculus) yn 'e 1950-er jierren swier troffen wie troch de sykte myksomatoaze. De Floardaknyn is better tsjin dy krupsje bestân. Hy wit him goed te hanthavenjen yn noardeastlik Frankryk (departemint Meurthe-et-Moselle), en komt no mooglik ek al yn it suden fan Walloanje en Lúksemboarch foar.
De Floaridaknyn hat trochinoar in kop-romplingte fan 31-43 sm, mei in sturtlingte fan trochinoar 5,3 sm en in gewicht fan 800 g oant 2 kg, mei in gemiddelde fan 1,2 kg. Hy liket sterk op 'e wylde knyn (Oryctolagus cuniculus), mar is yn trochsneed wat grutter, wat knûstiger boud, mei in koartere sturt en koartere earen en in smellere kop. Boppedat is de pels meast readbrunich fan kleur, wylst de wylde knyn mear brunich is. Op 'e bealch en de ûnderkant fan 'e sturt binne Floaridakninen wyt, en de boppeside fan 'e sturt is brún (by wylde kninen swart). Wyfkes binne swierder as mantsjes, al skeelt dat net folle. Eksimplaren fan noardliker populaasjes binne dúdlik lichter as dy út súdliker libjende populaasjes.
Floaridakninen jouwe de foarkar oan in biotoop wêryn't iepen gerslân kombinearre wurdt mei begroeiïng troch ticht strewelleguod (om by gefaar yn fuort te dûken) en yn kultuer brochte ikkers. Se komme ek foar yn iepen wâldlân, greiden, beamwâlen, boskiggen en licht ferstedske gebieten mei grutte tunen. Teffens komme se wol foar yn sompen, mar ticht beboske gebieten mije se.
De Floaridaknyn libbet solitêr, mar nimt wol diel oan sosjale ynteraksje mei soartgenoaten. Dêrby bestiet der in parallelle hierargy tusken de mantsjes en de wyfkes. De mantsjes binne altyd leger yn rang as de wyfkes, behalven yn 'e peartiid. Floaridakninen binne tige territoriaal. Harren territoaria beslane yn unifoarme habitats in rûchwei rûn oerflak, dat yn grutte útinoar rint fan ½ ha oant mear as 16 ha, ôfhinklik fan 'e beskikberens fan gaadlik fretten.
De Floaridaknyn graaft gjin hoalen, mar ûndjippe legers, krekt as de hazze (Lepus europaeus). Dat binne rêstplakken op ferskûle lokaasjes dêr't se oerdeis sliepe kinne. Inkeld foar it smiten fan jongen en by djippe snie nimme se besteande hoalen fan 'e boskmarmot (Marmota monax) oer. Sokke hoalen binne almeast sitewearre yn greidlân, mei yngongen dy't kamûflearre binne mei gers. Soms lizze se ek wol yn strewelleguod, hôven of iepen bosklân. Floaridakninen komme benammen nachts en by twiljocht foar 't ljocht, hoewol't se soms oerdeis ek wol te sjen binne. Se binne it aktyfst as it sicht beheind is, op nachten dat it reint of dat it mistich is. By it foerazjearjen binne se tige wach. Se bewege har mar oer koarte ôfstannen, en kinne oant 15 minuten stilsitte. Se hâlde gjin wintersliep.
De peartiid is by Floaridakninen fariabel en hinget fan it klimaat ôf. Yn Nij-Ingelân rint de peartiid fan maart oant septimber, mar yn New York begjint er yn febrewaris en yn Alabama al yn jannewaris. Yn Teksas en súdliker oarden kin der it hiele jier rûn peare wurde. Dêrby binne noch de mantsjes, noch de wyfkes monogaam. Nei in draachtiid fan 25-35 dagen (mar yn 'e regel likernôch 28 dagen) smyt it wyfke yn in nêst dat beklaaid is mei fegetaasje en hier 1-12 (mar meastal 4-5) jongen, dy't blyn te wrâld komme. Sa'n 4-7 dagen nei de berte geane de eachjes iepen, en mei 12-16 dagen ferlitte de jongen foar it earst foar koarte tiid it nêst. Mei 4-5 wiken wurde se ôfwûn, en mei 7 wiken binne se selsstannich en geane se by de mem wei, dy't dan op 'e nij jachtich wurdt.
Jonge Floaridakninen binne mei 2-3 moannen geslachtsryp. De mearderheid fan 'e wyfkes nimt pas nei de earste winter diel oan 'e fuortplanting, mar 10-36% fan docht dat al yn 'e earste simmer. Wyfkes krije ornaris 3-4 nêsten jongen jiers, mar yn útsûnderlike gefallen kin dat oprinne oant wol 7 smeten. Op jierlikse basis kinne Floaridakninen sadwaande wol 35 jongen fuortbringe. Se libje yn it wyld yn trochsneed mar 15 moannen, mar yn finzenskip kinne se wol 9 jier wurde. Predaasje is foar Floaridakninen de wichtichste deadsoarsaak, folge troch it ferkear. As se efterfolge wurde, drave se yn in sigesagepatroan oant se de beskutting fan ticht strewelleguod berikke. Dêrby meitsje se sydlingse sprongen om har geurspoar te trochbrekken. Ek kinne se it wetter yn flechtsje, hoewol't se net fan swimmen hâlde. Se kinne 3-4½ m heech springe.
Natuerlike fijannen binne de hûn (Canis lupus familiaris); ferskate soarten foksen wêrûnder de reade foks (Vulpes vulpes); de prêrjewolf (Canis latrans); de reade lynks (Lynx rufus); de waskbear (Procyon lotor); de hûskat (Felis catus); ferskate soarten lytse marters lykas de harmeling (Mustela erminea) en de langsturtwezeling (Mustela frenata); de Amerikaanske nerts (Neovison vison); de Amerikaanske oehoe (Bubo virginianus); de streke boskûle (Strix varia); en ferskate soarten hauken, kraaien en slangen. Sporadysk snipt ek de Amerikaanske swarte bear (Ursus americanus) wolris in knyn. Unfolgroeide Floaridakninen wurde fierders ek wol opfretten troch de sulverdas (Taxidea taxus), de Firginia-opossum (Didelphis virginiana) en ferskate soarten stjonkdieren.
It menu fan Floaridakninen is tige ferskaat, en hinget fierhinne ôf fan wat der beskikber is. By guon ûndersiken waarden yn 'e kjitte wol 70 oant 145 ferskillende plantesoarten weromfûn. Dêrby giet it benammen om gerzen en oare krûden. Fierders steane ek skors, tûkjes, blêden, fruchten, beamknoppen, blommen en sieden op it menu. Soms frette Floaridakninen ek lidpoatigen.
De Floaridaknyn hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't er yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt en om't de populaasje stabyl liket te wêzen.
De Floaridaknyn (Latynske namme: Sylvilagus floridanus) is in sûchdier út it skift fan 'e hazze-eftigen (Lagomorpha), de famylje fan 'e hazzen en kninen (Leporidae) en it skaai fan 'e katoensturtkninen (Sylvilagus), dat fan natuere foarkomt yn 'e eastlike Feriene Steaten en dielen fan Kanada, Meksiko, Midden- en Súd-Amearika. Dit bist ferfollet dêr deselde ekologyske nys as de wylde knyn (Oryctolagus cuniculus) yn Jeropa. Troch opsetlike yntroduksje as jachtwyld hat de Floaridaknyn him oant fier bûten syn natuerlike areaal ferspraat.
Америкийн хөвөн сүүлт (Sylvilagus floridanus) нь Хойд Америкт хамгийн өргөн тархсан туулай юм.
Тэд хойд Канадаас Өмнөд Америк хүртэлх нутагт, тэр дундаа АНУ-ын зүүн эрэг орчмын их талд элбэг. Улаавтар бороос саарал хүртэлх өнгөтэй байдаг хөвөн сүүлтийн бүх зүйл зориуд бөндийлгөж, тогтоосон мэт бөмбөлөг сүүлтэй. Тал, хөндий, тариалангийн талбай зэрэг нээлттэй, өргөн уудам газарт амьдрахыг илүүд үздэг ч хүний суурингаас эхлээд ямар ч орчинд дасан зохицох чадвартай. Тэд шөнөөр идшээ олдог ба гол хүнс нь элдэв өвс ургамал, жимс ба хүнсний ногоо юм. Өвлийн цагт хүнснийх нь дийлэнхийг ургамлын үндэс, мөчир, модны холтос эзэлнэ. Өдрийн гэрэлтэйд өвс, ургамал дунд нуугддаг эл бяцхан туулай ангуучдаас зугтахдаа хоёр тийш Z хэлбэр гарган хэрж гүйдэг. Хөвөн сүүлтийн дээд хурд 29 км/цаг. Биеийнх нь дундаж хэмжээ 39.5-47.7 см, жин нь 800-1533 грамм.
Эм нь газарт ухсан үүрэндээ бүжингээ төрүүлдэг ба өчүүхэн жижиг, бие даах чадваргүй бүжингүүдийнх нь ердөө 15 орчим хувь хоёр дахь жилээ үздэг. Гэхдээ туулай жилд 3-4 удаа төрж, 3-8 бүжингээр бүл нэмдэг тул энэ нь байгалийн ердийн шалгарал. Бүжин 4-5 долоо хоног болоод бие дааж, 2-3 сартайдаа бэлгийн хувьд бүрэн бойжно. Тиймээс ч хөвөн сүүлтийн өсөлт туулайн ихэнх зүйлийн адил хурдан байдаг. Өсч үржихдээ хурдан хөвөн сүүлт тариалангийн талбайг сүйтгэгч амьтны нэг тул хөдөө аж ахуй эрхлэгчдийн гарт эндэх нь бий.
Америкийн хөвөн сүүлт (Sylvilagus floridanus) нь Хойд Америкт хамгийн өргөн тархсан туулай юм.
Тэд хойд Канадаас Өмнөд Америк хүртэлх нутагт, тэр дундаа АНУ-ын зүүн эрэг орчмын их талд элбэг. Улаавтар бороос саарал хүртэлх өнгөтэй байдаг хөвөн сүүлтийн бүх зүйл зориуд бөндийлгөж, тогтоосон мэт бөмбөлөг сүүлтэй. Тал, хөндий, тариалангийн талбай зэрэг нээлттэй, өргөн уудам газарт амьдрахыг илүүд үздэг ч хүний суурингаас эхлээд ямар ч орчинд дасан зохицох чадвартай. Тэд шөнөөр идшээ олдог ба гол хүнс нь элдэв өвс ургамал, жимс ба хүнсний ногоо юм. Өвлийн цагт хүнснийх нь дийлэнхийг ургамлын үндэс, мөчир, модны холтос эзэлнэ. Өдрийн гэрэлтэйд өвс, ургамал дунд нуугддаг эл бяцхан туулай ангуучдаас зугтахдаа хоёр тийш Z хэлбэр гарган хэрж гүйдэг. Хөвөн сүүлтийн дээд хурд 29 км/цаг. Биеийнх нь дундаж хэмжээ 39.5-47.7 см, жин нь 800-1533 грамм.
The eastern cottontail (Sylvilagus floridanus) is a New World cottontail rabbit, a member of the family Leporidae. It is the most common rabbit species in North America.
The eastern cottontail can be found in meadows and shrubby areas in the eastern and south-central United States, southern Canada, eastern Mexico, Central America and northernmost South America. It is also found on the Caribbean island of Margarita. It is abundant in Midwest North America. Its range expanded north as forests were cleared by settlers.[3] Originally, it was not found in New England, but it has been introduced and now competes for habitat there with the native New England cottontail. It has also been introduced into parts of Oregon, Washington, and British Columbia.[4] In the 1950s and 1960s, the eastern cottontail was introduced to France and northern Italy, where it displayed a rapid territorial expansion and increase in population density.[5]
The population in the mountains of the southwestern United States and western Mexico is now thought to be a distinct species, the robust cottontail (S. holzneri).[6]
Optimal eastern cottontail habitat includes open grassy areas, clearings, and old fields supporting abundant green grasses and herbs, with shrubs in the area or edges for cover.[7] The essential components of eastern cottontail habitat are an abundance of well-distributed escape cover (dense shrubs) interspersed with more open foraging areas such as grasslands and pastures.[8] Habitat parameters important for eastern cottontails in ponderosa pine, mixed species, and pinyon (Pinus spp.)-juniper (Juniperus spp.) woodlands include woody debris, herbaceous and shrubby understories, and patchiness. Typically eastern cottontails occupy habitats in and around farms including fields, pastures, open woods, thickets associated with fencerows, wooded thickets, forest edges, and suburban areas with adequate food and cover. They are also found in swamps and marshes and usually avoid dense woods.[3]
The eastern cottontail home range is roughly circular in uniform habitats. Eastern cottontails typically inhabit one home range throughout their lifetime, but home range shifts in response to vegetation changes and weather are common.[8] In New England, eastern cottontail home ranges average 1.4 acres (0.57 hectares) for adult males and 1.2 acres (0.49 hectares) for adult females but vary in size from 0.5 to 40 acres (0.20 to 16.19 hectares), depending on season, habitat quality, and individual. The largest ranges are occupied by adult males during the breeding season. In southwestern Wisconsin adult male home ranges averaged 6.9 acres (2.8 hectares) in spring, increased to 10 acres (4.0 hectares) in early summer, and decreased to 3.7 acres (1.5 hectares) by late summer.[9] Daily activity is usually restricted to 10% to 20% of the overall home range.[8]
In southeastern Wisconsin, home ranges of males overlapped by up to 50%, but female home ranges did not overlap by more than 25% and actual defense of range by females occurred only in the immediate area of the nest. Males fight each other to establish dominance hierarchy and mating priority.[9]
Eastern cottontails forage in open areas and use brush piles, stone walls with shrubs around them, herbaceous and shrubby plants, and burrows or dens for escape cover, shelter, and resting cover. Woody cover is extremely important for the survival and abundance of eastern cottontails.[8] Eastern cottontails do not dig their own dens (other than nest holes) but use burrows dug by other species such as woodchucks.[3] In winter when deciduous plants are bare eastern cottontails forage in less secure cover and travel greater distances.[8] Eastern cottontails probably use woody cover more during the winter, particularly in areas where cover is provided by herbaceous vegetation in summer.[10] In Florida slash pine flat woods, eastern cottontails use low saw-palmetto (Serenoa repens) patches for cover within grassy areas.[11]
Most nest holes are constructed in grasslands (including hay fields).[8] The nest is concealed in grasses or weeds. Nests are also constructed in thickets, orchards, and scrubby woods.[3] In southeastern Illinois tall-grass prairie, eastern cottontail nests were more common in undisturbed prairie grasses than in high-mowed or hayed plots. In Iowa most nests were within 70 yd (64 m) of brush cover in herbaceous vegetation at least 4 in (10 cm) tall. Nests in hay fields were in vegetation less than 8 in (20 cm) tall. Average depth of nest holes is 5 in (13 cm), average width 5 in (13 cm), and average length 7 in (18 cm). The nest is lined with grass and fur.[10][12]
The eastern cottontail has a white spot on forehead, red-brown or gray-brown fur, with large hind feet, long ears, and a short, fluffy white tail. Its underside fur is white. There is a rusty patch on the tail. Its appearance differs from that of a hare in that it has a brownish-gray coloring around the head and neck. The body is lighter color with a white underside on the tail. It has large brown eyes and large ears to see and listen for danger. In winter the cottontail's pelage is more gray than brown. The kits develop the same coloring after a few weeks, but they also have a white blaze that goes down their forehead; this marking eventually disappears. This rabbit is medium-sized, measuring 36–48 cm (14–19 in) in total length, including a small tail that averages 5.3 cm (2.1 in).[13][14] Weight can range from 1.8 to 4.4 lb (800 to 2,000 g), with an average of around 2.6 lb (1,200 g). The female tends to be heavier, although the sexes broadly overlap in size.[15][16] There may be some slight variation in the body size of eastern cottontails, with weights seeming to increase from south to north, in accordance with Bergmann's rule. Adult specimens from the Florida Museum of Natural History, collected in Florida, have a mean weight of 2.244 lb (1,018 g).[17] Meanwhile, 346 adult cottontails from Michigan were found to have averaged 3.186 lb (1,445 g) in mass.[18] Due to Eastern Cottontails being so small and since they don’t usually fight back they are easy prey for other animals such as coyotes, bobcats, and even foxes.
The eastern cottontail is a very territorial animal. When chased, it runs in a zigzag pattern, running up to 18 mph (29 km/h). The cottontail prefers an area where it can be out in the open but hide quickly. Forests, swamps, thickets, bushes, or open areas where shelter is close by are optimal habitation sites for this species. Cottontails do not dig burrows, but rather rest in a form, a shallow, scratched-out depression in a clump of grass or under brush. It may use the dens of groundhogs as a temporary home or during heavy snow.[19]
Eastern cottontails are crepuscular to nocturnal feeders; although they usually spend most of the daylight hours resting in shallow depressions under vegetative cover or other shelter, they can be seen at any time of day.[12] Eastern cottontails are most active when visibility is limited, such as rainy or foggy nights.[3] Eastern cottontails usually move only short distances, and they may remain sitting very still for up to a few hours at a time. Eastern cottontails are active year-round.[12]
The eastern cottontail can breed as soon as 2-3 months, because that's when they get mature. The onset of breeding varies between populations and within populations from year to year. The eastern cottontail breeding season begins later with higher latitudes and elevations. Temperature rather than diet has been suggested as a primary factor controlling onset of breeding; many studies correlate severe weather with delays in the onset of breeding.[20] In New England breeding occurs from March to September. In New York the breeding season occurs from February to September, in Connecticut from mid-March to mid-September. In Alabama the breeding season begins in January. In Georgia the breeding season lasts nine months and in Texas breeding occurs year-round.[12][20] Populations in western Oregon breed from late January to early September.[20] Mating is promiscuous.[3]
The nest is a slanting hole dug in soft soil and lined with vegetation and white fur from the mother's underside. The average measurements are: length 7.09 in (18 cm), width 4.9 in (12 cm), and depth 4.71 in (12 cm).[10] The average period of gestation is 28 days, ranging from 25 to 35 days.[12] Eastern cottontail young are born with a very fine coat of hair and are blind. Their eyes begin to open by four to seven days. Young begin to move out of the nest for short trips by 12 to 16 days and are completely weaned and independent by four to five weeks.[10][21] Litters disperse at about seven weeks. Females do not stay in the nest with the young but return to the opening of the nest to nurse, usually twice a day.[12][21]
Reproductive maturity occurs at about two to three months of age. A majority of females first breed the spring following birth; but 10% to 36% of females breed as juveniles (i.e., summer of the year they were born).[22] Males will mate with more than one female. Female rabbits can have one to seven litters of one to twelve young, called kits, in a year; however, they average three to four litters per year, and the average number of kits is five.[14] In the southern states of the United States, female eastern cottontails have more litters per year (up to seven) but fewer young per litter.[12][20] In New England female eastern cottontails have three or four litters per year. The annual productivity of females may be as high as 35 young.[12][21]
The diet of eastern cottontails is varied and largely dependent on availability. Eastern cottontails eat vegetation almost exclusively; arthropods have occasionally been found in pellets.[23] Some studies list as many as 70[23] to 145 plant species in local diets. Food items include bark, twigs, leaves, fruit, buds, flowers, grass seeds, sedge fruits, and rush seeds.[10] There is a preference for small material: branches, twigs, and stems up to 0.25 in (0.64 cm). Leporids including eastern cottontails are coprophagous, producing two types of fecal pellets, one of which is consumed. The digestion of pellets greatly increases the nutritional value of dietary items.[10][12]
In summer, eastern cottontails consume tender green herbaceous vegetation when it is available. In many areas Kentucky bluegrass (Poa pratense) and Canada bluegrass (P. compressa) are important dietary components.[20] Other favored species include clovers (Trifolium spp.), crabgrasses (Digitaria spp.), and wild rye (Elymus spp.).[7][14] In Connecticut, important summer foods include clovers, alfalfa, timothy (Phleum pratense), bluegrasses (Poa spp.), quackgrass (Elytrigia repens), crabgrasses, redtop (Agrostis alba), ragweed (Ambrosia psilostachya), goldenrods (Solidago spp.), plantains (Plantago spp.), chickweed (Stellaria media), dandelion (Taraxacum officinale), and wild strawberries (Fragaria spp.).[14] Eastern cottontails also consume many domestic crops.[3]
During the dormant season, or when green vegetation is covered with snow, eastern cottontails consume twigs, buds, and bark of woody vegetation.[7] As the snow accumulates, cottontails have access to the higher trunk and branches.[14] In Connecticut, important winter foods include gray birch (Betula populifolia), red maple, and smooth sumac (Rhus glabra).[23]
In Kansas, the largest cause of mortality of radiotracked eastern cottontails was predation (43%), followed by deaths due to the research process (19%), and tularemia (18%).[24] A major cause of eastern cottontail mortality is collision with automobiles. In Missouri, it was estimated that ten eastern cottontails are killed annually per mile of road. The peak period of highway mortality is in spring (March through May); roadside vegetation greens up before adjacent fields and is highly attractive to eastern cottontails.[22]
Annual adult survival is estimated at 20%. Average longevity is 15 months in the wild; the longest-lived wild individual on record was five years old. Captive eastern cottontails have lived to at least nine years of age.[12]
Eastern cottontails are hosts to fleas, ticks, lice, cestodes, nematodes, trematodes, gray flesh fly larvae, botfly larvae, tularemia, shopes fibroma, torticollis, and cutaneous streptothricosis.[3] Further summary of diseases and pests is available.[10]
The eastern cottontail has to contend with many predators, both natural and introduced. Due to their often large populations in Eastern North America, they form a major component of several predators' diets. Major predators of eastern cottontail include domestic cats and dogs, foxes (Vulpes and Urocyon spp.), coyote (C. latrans), bobcat (Lynx rufus), weasels (Mustela spp.), raccoon (Procyon lotor), mink (M. vison), great horned owl (Bubo virginianus), barred owl (Strix varia), hawks (principally Buteo spp.), corvids (Corvus spp.), and snakes.[3]
Predators that take nestlings include raccoon, badger (Taxidea taxus), skunks (Mephitis and Spilogale spp.), Crow, and Virginia opossum (Didelphis virginiana).[22] In central Missouri, eastern cottontails comprised the majority of biomass in the diet of red-tailed hawks (Buteo jamaicensis) during the nesting season. In Pennsylvania, the chief predator of eastern cottontails is the great horned owl.[22] In the Southwest cottontails including eastern cottontail comprise 7 to 25% of the diets of northern goshawk (Accipiter gentilis). In Texas, eastern cottontails are preyed on by coyotes more heavily in early spring and in fall than in summer or winter. In southwestern North Dakota, cottontails (both eastern and desert cottontail Sylvilagus auduboni) were major prey items in the diets of bobcats.[25]
Juvenile eastern cottontails are rare in the diet of short-eared owls (Asio flammeus). Trace amounts of eastern cottontail remains have been detected in black bear (Ursus americanus) scat.[26]
Recognized subspecies of Sylvilagus floridanus[1]
This article incorporates public domain material from Sylvilagus floridanus. United States Department of Agriculture.
The eastern cottontail (Sylvilagus floridanus) is a New World cottontail rabbit, a member of the family Leporidae. It is the most common rabbit species in North America.
El conejo de Florida (Sylvilagus floridanus)[1] también conocido como el conejo castellano, o bien como el conejo serrano,[2] es una especie de mamífero lagomorfo de la familia Leporidae.[2] Es una de las especies de conejo más comunes de Norteamérica y se extiende hasta Venezuela. Es color marrón-rojizo o marrón-grisáceo. Con grandes patas posteriores, orejas largas y cola blanca, corta y esponjosa. La parte del vientre es blanca. El conejo adulto pesa en promedio 1.2 kg y mide 43 cm de largo. En México se le ha observado en todo el país con excepción de Baja California, Baja California Sur y Guerrero,[2].
Habita en distintos ambientes incluyendo bosques, pastizales, desiertos y campos de cultivo, en altitudes desde 0 hasta más de 3,000 msnm. Se alimenta de muchas especies de plantas, hierbas, arbustos y árboles, dependiendo del alimento disponible. En estado natural su vida promedio es de 15 meses aunque en cautiverio puede vivir más de 10 años.[3]
El conejo castellano es uno de los conejos llamados 'conejos cola de algodón'. Tiene una gran importancia ecológica,[4] ya que se alimenta de muchas especies de plantas y es alimento para una gran variedad de animales carnívoros,[3].
Este conejo se caza con fines de recreación y alimento siendo el animal más cazado en Estados Unidos y México. Puede causar daños económicos porque puede comerse los cultivos. Con potencial como especie invasora y fuera de su hábitat natural podría dañar a los ecosistemas y la agricultura,[5].
En México, la NOM-059-SEMARNAT-2010 no considera al conejo serrano en sus listas de especies en riesgo; la UICN 2019-1 lo considera como de Preocupación menor,[2].
La época reproductiva de S. floridanus varía dependiendo de la región, en lugares con épocas de fríos marcadas se reproducen cuando las condiciones son óptimas (verano) mientras que en las zonas cálidas pueden reproducirse todo el año. Tienen tasas de reproducción muy altas llegando a procrear 35 conejos por hembra anualmente. Pueden tener camadas de 1 a 7 conejos y hasta 7 camadas por año.[3]
El conejo tiene una amplia distribución natural abarcando el este de norte América y parte norte de América del Sur,[1] es la especie con mayor distribución del género.[3] También se ha introducido en el noroeste de Estados Unidos y noroeste de Italia como presa para los cazadores y se ha logrado establecer en estas regiones.[5] Habita en distintos ambientes incluyendo bosques, pastizales, desiertos y campos de cultivo en altitudes desde 0 hasta más de 3000 msnm.[3]
El conejo castellano tiene una gran importancia ecológica[4] ya que se alimenta de muchas especies de plantas y es alimento para una gran variedad de animales carnívoros.[3] Debido a que tienen tasas de reproducción muy altas y se adaptan a diferentes ambientes pueden convertirse en especies invasoras. Dentro del área natural de distribución estos animales son muy comunes y es normal encontrar densidades de 8 - 10 conejos por hectárea.[3]
Se ha visto que los depredadores de mayor importancia para los conejos son los mamíferos que son responsables de más del 50% de las muertes. El segundo lugar lo ocupan las aves rapaces que se comen cerca del 25% de los conejos. Gracias a esto el 80% de los conejos no sobrevive más de un año.[6]
Este conejo se caza con fines de recreación y alimento siendo el animal más cazado en Estados Unidos y México. Puede causar daños económicos porque puede comerse los cultivos (aunque no se han reportado daños graves a la agricultura). También tiene potencial como especie invasora y fuera de su hábitat natural podría dañar los ecosistemas y la agricultura.[5]
El conejo de Florida (Sylvilagus floridanus) también conocido como el conejo castellano, o bien como el conejo serrano, es una especie de mamífero lagomorfo de la familia Leporidae. Es una de las especies de conejo más comunes de Norteamérica y se extiende hasta Venezuela. Es color marrón-rojizo o marrón-grisáceo. Con grandes patas posteriores, orejas largas y cola blanca, corta y esponjosa. La parte del vientre es blanca. El conejo adulto pesa en promedio 1.2 kg y mide 43 cm de largo. En México se le ha observado en todo el país con excepción de Baja California, Baja California Sur y Guerrero,.
Habita en distintos ambientes incluyendo bosques, pastizales, desiertos y campos de cultivo, en altitudes desde 0 hasta más de 3,000 msnm. Se alimenta de muchas especies de plantas, hierbas, arbustos y árboles, dependiendo del alimento disponible. En estado natural su vida promedio es de 15 meses aunque en cautiverio puede vivir más de 10 años.
El conejo castellano es uno de los conejos llamados 'conejos cola de algodón'. Tiene una gran importancia ecológica, ya que se alimenta de muchas especies de plantas y es alimento para una gran variedad de animales carnívoros,.
Este conejo se caza con fines de recreación y alimento siendo el animal más cazado en Estados Unidos y México. Puede causar daños económicos porque puede comerse los cultivos. Con potencial como especie invasora y fuera de su hábitat natural podría dañar a los ecosistemas y la agricultura,.
En México, la NOM-059-SEMARNAT-2010 no considera al conejo serrano en sus listas de especies en riesgo; la UICN 2019-1 lo considera como de Preocupación menor,.
Sylvilagus floridanus edo Ekialdeko kotoi-isats Ipar Amerikako untxirik arruntena da, Leporidae familiakoa. Kolore arrea edo gris-marroia du. Belarri luzeak eta kotoi itxurako eta ilu askoko buztan txuria. Bere larrua txuria da.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Sylvilagus floridanus edo Ekialdeko kotoi-isats Ipar Amerikako untxirik arruntena da, Leporidae familiakoa. Kolore arrea edo gris-marroia du. Belarri luzeak eta kotoi itxurako eta ilu askoko buztan txuria. Bere larrua txuria da.
Pumpulihäntäkaniini (Sylvilagus floridanus) on Pohjois- ja Keski-Amerikassa elävä jäniseläin.
Pumpulihäntäkaniini on väriltään harmaanruskea, sen niska on ruosteenruskea ja hännänalus vaalea, Korvien pituus on 5-7 cm, ruumis 37-46 cm, häntä 4-6 cm ja takajalan nilkka 8-10 cm. Eläin painaa 900-1800 g.
Lajin levinneisyys ulottuu Yhdysvaltain itäosista Uutta Englantia lukuun ottamatta länteen Pohjois-Dakotaan, Kansasiin, Teksasiin, Uuteen Meksikoon ja Arizonaan.
Pumpulihäntäkaniini (Sylvilagus floridanus) on Pohjois- ja Keski-Amerikassa elävä jäniseläin.
Sylvilagus floridanus
Le Lapin à queue blanche ou Lapin de Floride (Sylvilagus floridanus) est une espèce de la famille des léporidés. Sa distribution correspond à l'est de l'Amérique du Nord à partir du Canada jusqu'au nord de l'Amérique du Sud. Il est un brun grisâtre.
Le Lapin à queue blanche a un pelage grisâtre au niveau du corps et brun cannelle au niveau de la nuque[1]. Son pelage ne devient pas blanc durant la saison hivernale au contraire du Lièvre d'Amérique[1]. Pour le différencier du Lapin de Nouvelle-Angleterre (Sylvilagus transitionalis), il faut regarder le pelage. En effet, le Lapin de la Nouvelle-Angleterre n'a pas la nuque couleur cannelle et a une tache noire entre les deux oreilles[1].
Il a une longueur totale de 37,5 à 49 cm incluant une queue de 3,9 à 7 cm de long[1]. Ses pieds mesurent entre 8 et 10,8 cm et ses oreilles entre 5,3 et 6,6 cm[1]. Les individus adultes ont un poids compris entre 1,1 et 1,5 kg tandis que les nouveau-nés pèsent entre 25 et 35 g[1]. Les mâles ont une taille légèrement supérieure à celle des femelles[1]. Le Lapin à queue blanche jouit d'une ouïe très sensible, d'un odorat fin et d'une vue très développée[1]. Les matières fécales du Lapin à queue blanche ont la forme de petites sphères[1].
Sa longévité est de trois ans en milieu naturel et elle peut atteindre dix ans en captivité[1].
Il demeure actif durant l'hiver sous les nuits où il fait tempête[1]. D'ailleurs, il lui arrive de se creuser des tunnels dans la neige[1]. Il est un animal nocturne qui vit surtout à l'aube et au crépuscule[1]. Il utilise souvent les mêmes sentiers afin de se déplacer[1]. Il vit de manière solitaire sauf durant la période de reproduction et la période où les petits sont élevés[1].
Le régime alimentaire du Lapin à queue blanche est composé de plusieurs espèces végétales herbacées comme le pissenlit, le plantain, le solidago et le trèfle[1]. Durant la saison hivernale, il broute l'écorce, les ramilles ainsi que les bourgeons des arbustes et d'arbrisseaux tels que l'aulne, le bouleau, le chêne, l'érable, le framboisier, le peuplier et le pommier pour se nourrir[1].
Le Lapin à queue blanche a plusieurs prédateurs différents dont les oiseaux de proie, la belette, le coyote, le lynx roux, la martre d'Amérique, le pékan, le raton laveur et le renard roux[1]. Les chats et les chiens domestiques font aussi partie de la liste de ses prédateurs[1]. Sous la menace, le Lapin à queue blanche peut partir à la course en zigzaguant jusqu'à ce qu'il soit sous couvert à une vitesse pouvant atteindre 30 km/h[1]. Il peut aussi s'écraser sur le sol pour tenter de ne pas être aperçu[1].
Le Lapin à queue blanche peut avoir jusqu'à quatre portées annuellement de deux à huit petits, mais généralement cinq ou six, au cours de la période de reproduction qui s'étire de février à septembre après une gestation de 26 à 32 jours[1]. Avant de mettre bas, les femelles gravides se fabriquent un nid en creusant un trou tapissé d'herbes et de poils arrachés à même leur corps souvent situé à l'abri dans un buisson ou les herbes hautes[1]. À la naissance, les lapereaux sont aveugles et presque totalement dénudés[1]. Ils n'ouvrent les yeux qu'après une semaine et sont sevrés à l'âge de 26 à 32 jours[1]. Certains atteignent la maturité sexuelle aussi tôt qu'à l'âge de trois à six mois, mais la majorité ne se reproduit pas avant le second été[1].
Durant la période de reproduction, les mâles et les femelles se font la cour de manière spectaculaire en faisant des bonds et en se poursuivant dans toutes les directions[1].
On retrouve des Lapins à queue blanche dans tout l'est du l'Amérique du Nord et au nord de l'Amérique du Sud en passant par l'Amérique centrale[1]. Au Québec, son aire de répartition est en expansion ; en effet, on trouve des lapins à queue blanche jusqu'à Mont-Joli dans la région du Bas-Saint-Laurent[1].
Il a été introduit dans plusieurs pays européens dont la France dès 1953 pour compenser la raréfaction des lapins de garenne (Oryctolagus cuniculus) victimes de la myxomatose. En France, son adaptation est difficile et sa densité demeure faible.[réf. nécessaire]
Il habite dans des champs, des prés et des vergers[1]. On le trouve aussi dans certains parcs urbains[1]. Durant le jour, il se creuse une cachette sous une souche ou dans un bosquet[1]. Il lui arrive aussi d'utiliser un terrier de marmotte lorsqu'il doit s'abriter[1].
Le Sylvilagus floridanus a treize sous-espèces[2] :
Le Lapin à queue blanche peut être nuisible aux potagers et plantes d'ornement des humains, étant donné qu'il lui arrive de grignoter les légumes des potagers et de ronger l'écorce des arbres d'ornement[1]. Il est possible de l'éviter en entourant ces éléments d'un grillage de 1,6 m de haut enfoui à 12 cm dans le sol[1].
Le statut du Lapin à queue blanche est de préoccupation mineure selon l'Union internationale pour la conservation de la nature[3].
Sylvilagus floridanus
Le Lapin à queue blanche ou Lapin de Floride (Sylvilagus floridanus) est une espèce de la famille des léporidés. Sa distribution correspond à l'est de l'Amérique du Nord à partir du Canada jusqu'au nord de l'Amérique du Sud. Il est un brun grisâtre.
Il silvilago orientale (Sylvilagus floridanus Allen, 1890) è una specie di coniglio dalla coda di cotone dell'America appartenente alla famiglia dei Leporidi.
È una delle specie di coniglio più comuni del Nordamerica e in tempi recenti è stato anche introdotto, per la caccia, in Francia e Italia, dove è conosciuto col nome di minilepre.
Il silvilago orientale è rosso-bruno o grigio-bruno brizzolato, con grandi piedi posteriori, lunghe orecchie ed un breve batuffolo di coda bianca. La parte inferiore è bianca. Sulla coda è presente una macchia color ruggine.
Il suo aspetto differisce da quello di una lepre per via del colore grigio-brunastro intorno alla testa e sul collo. Il corpo è di colore più chiaro e la parte inferiore della coda è bianca. Ha grandi occhi bruni e grandi orecchie per vedere ed udire meglio i pericoli. D'inverno il pelo della coda è più grigio che bruno.
I leprotti sviluppano la stessa colorazione dopo poche settimane, ma hanno anche una chiazza bianca a forma di fiamma che scende giù dalla fronte; questa macchia alla fine scompare. Il peso medio di un adulto è di 900-1800 grammi; la femmina tende ad essere più pesante.[3]
Vive nei prati e nelle aree con cespugli degli Stati Uniti orientali e sudoccidentali, del Canada meridionale, del Messico orientale, dell'America Centrale e dell'estremità settentrionale del Sudamerica. È numerosissima nel Nordamerica centroccidentale ed è stata trovata nel Nuovo Messico e in Arizona.
Il suo areale si è allargato verso nord dopo l'abbattimento delle foreste da parte dei coloni. Originariamente, non viveva nella Nuova Inghilterra, ma vi è stata introdotta ed ora compete per l'habitat con l'originario silvilago del New England. La sua presenza in Italia è considerata alloctona (cioè estranea) e dovuta ad immissioni. Quindi, secondo le linee guida Istituto superiore per la protezione e la ricerca ambientale, ed onde evitare una competizione territoriale con altri selvatici autoctoni italiani, tra cui la lepre europea, si è deciso di favorirne la caccia.
Il silvilago orientale si nutre di vegetali verdi, come erba e trifoglio, in estate e di corteccia, germogli e ramoscelli d'inverno. Quest'animale è attivo di notte; non va in ibernazione in inverno. Tra i suoi predatori ci sono falchi, gufi, coyote, volpi, lupi, mustelidi e linci. Anche l'uomo lo caccia per la carne in molte parti del suo areale; la sua pelliccia viene inoltre usata in abbigliamento.
Nelle fattorie e nei giardini, il silvilago orientale viene solitamente considerato nocivo e viene spesso intrappolato o ucciso per proteggere le piante.
L'accoppiamento avviene tra febbraio e settembre. I maschi si accoppiano con più di una femmina. Le femmine di coniglio partoriscono da 2 a 4 cucciolate all'anno formate anche da 9 piccoli . La femmina costruisce un nido sul suolo ricoperto con erba e pelo. Dopo che la femmina ha partorito, può accoppiarsi di nuovo subito dopo. I coniglietti smettono di essere allattati dopo 3 settimane e lasciano il nido dopo sette settimane. Raggiungono l'età dell'accoppiamento dopo tre mesi.
La caccia e la predazione impediscono alla popolazione di conigli di crescere a dismisura. Solo il 20-25% circa dei conigli raggiunge un anno di vita e l'85% degli adulti o dei piccoli vengono uccisi ogni anno dai predatori.
Il silvilago orientale è un animale molto territoriale. È soprattutto notturno, ma è anche attivo dall'alba al crepuscolo. Quando corre, può compiere salti di 3-4 metri, che gli consentono di sfuggire ai predatori. Corre a zig-zag, per disperdere le tracce. Può arrivare a 24 km/h.
Preferisce un'area dove possa nascondersi velocemente. Foreste, paludi, cespugli o aree aperte dove possa scavare una tana sono zone ottimali per questa specie.
Nidiata di 8 piccoli, con il materiale usato per il nido sulla sinistra.
Silvilago orientale seduto tra l'erba.
Seduta in un nido sotto costruzione.
Cucciolo di una settimana.
Un giovane individuo.
Adulto
Sottospecie riconosciute di Sylvilagus floridanus[4]:
Il silvilago orientale (Sylvilagus floridanus Allen, 1890) è una specie di coniglio dalla coda di cotone dell'America appartenente alla famiglia dei Leporidi.
È una delle specie di coniglio più comuni del Nordamerica e in tempi recenti è stato anche introdotto, per la caccia, in Francia e Italia, dove è conosciuto col nome di minilepre.
Austrumu baltastes trusis jeb Floridas trusis (Sylvilagus floridanus) ir zaķu dzimtas (Leporidae) baltastes trušu ģints (Sylvilagus) zīdītājs, kas ir ne tikai visizplatītākā trušu suga Amerikas Savienotajās Valstīs, bet visā Ziemeļamerikā. Astes apakšpusi klāj balts, smalks apmatojums, tādēļ Floridas trusi ASV dēvē par cottontail (kokvilnas aste).[1]
Austrumu baltastes trusis sastopams ASV austrumos un dienvidos, rietumos izplatības areāls stiepjas līdz Ziemeļdakotai, Kanzasai un Teksasai. Austrumu baltastes trusis mājo arī Kanādas dienvidos, Meksikas austrumos, Centrālamerikā un Dienvidamerikas pašos ziemeļos.[2] Tas mīt atklātās ainavās, zāļainos līdzenumos un krūmājos. Kad Ziemeļamerikas apguvēji izcirta mežus ziemeļu virzienā, truši izplatījās līdz ar viņiem uz ziemeļiem.[3] Austrumu baltastes trusis vēsturiski nav dzīvojis Jaunanglijā, bet ir ticis introducēts šajā reģionā. Mūsdienās tas konkurē par dzīves telpu ar vietējo Jaunanglijas baltastes trusi (Sylvilagus transitionalis). Austrumu baltastes trusis ir ticis introducēts arī Oregonā, Vašingtonā un Britu Kolumbijā.[4] Ārpus ASV tas ticis introducēts Kubā, Jamaikā, Kaimanu Salās, Puertoriko, Dominikānā, Barbadosā, Bahamās, Haiti, Grenāda, Gvadelupā un Itālijas ziemeļos.[5]
Austrumu baltastes truši ir vidēji lieli zaķveidīgie zīdītāji, kuru ķermeņa garums 36—48 cm.[6][7] Vairākumam zīdītāju tēviņu ir lielāki par mātītēm, bet zaķiem un trušiem novērojams pretējais — ievērojami lielāka ir mātīte. Austrumu baltastes trusim ir proporcionāli garas ausis (5—8 cm[8]) un īsa aste (2,5—7,6 cm[8]), kuras apakša ir balta. To svars ir 800—200 grami.[8] Tam ir garas pakaļkājas, bet priekškājas ir īsākas par tām. Trusim ir arī lielas acis, kuras izvietotas galvas sānos. Pateicoties garajām un muskuļotajām pakaļkājām, trusis var sasniegt ātrumu apmēram 30 km/h[7] un aizlēkt 3 m tālumā. Tā kažoks ir dzeltenbrūns vai pelēkbrūns. Ziemā tas kļūst pelēcīgāks, salīdzinot ar vasaras kažoku. Pakausis sarkanbrūns. Ausis no aizmugures parasti ir tumšākas kā mugura, bieži tām ir melna maliņa.[8] Mazuļiem jau dažu nedēļu vecumā ir tāds pats kažoks kā pieaugušajiem trušiem, vienīgi uz to pieres ir balta zvaigznīte. Ar laiku baltā zīme izzūd.
Austrumu baltastes trusis vislabprātāk mājo meža nomalēs gar atklātām vietām un purvu malām, sastopama arī lauksaimniecības teritorijās. Šī truša suga ir aktīva galvenokārt naktī, reizēm iznāk ganīties agrā pievakarē vai vēlai pēcpusdienā. Pārējo dienas daļu trusis pavada, paslēpies seklā bedrītē vai biezā audzē. Austrumu baltastes trusis pats alas nerok, tikai sliktos laika apstākļos meklē patvērumu alā, ko pametis kāds cits dzīvnieks.[8] Kad zemi klāj bieza sniega kārta, trusis tajā izrok sarežģītu eju sistēmu, savienojot atsevišķas barošanās vietas. Austrumu baltastes trusis ir vienpatnis ar savu teritoriju, katrs indivīds ieņem 100—800 kvadrātmetrus lielu iecirkņi, kas bieži vien pārklājas ar kaimiņu teritorijām. Tēviņiem teritorijas ir lielākas nekā mātītēm.[7] Savstarpēji tiek izveidota stingra hierarhija, kas nepieciešamības gadījumā tiek noskaidrota ar savstrapēju cīņu. Jo dominantāks tēviņš, jo ar vairāk mātītēm tas sapārojas.[8]
Austrumu baltastes truša dabīgie ienaidnieki ir lapsas, koijoti, [vanagi]], pūces, kaķi, suņi, caunas un čūskas.[8] Galvenais veids kā trusis glābjas no plēsējiem ir laba paslēpšanās māksla, bet kā pēdējais glābšanās veids tiek izmantota bēgšana skrienot,[8] kas parasti notiek zigzag veidā.[7] Austrumu baltastes trusim ir ļoti laba redze, dzirde un oža.[7] Barošanās laikā trusis ik pa laikam paceļas pakaļkājās un pārbauda apkārtni.[7]
Austrumu baltastes truša pamatbarība ir dažāda veida zālaugi līdzīgi kā citām zaķu un trušu sugām. Ziemas periodā tas ēd arī koku mizu, zarus, sēklas un saknes.[8] Austrumu baltastes trusis apēd neticami daudz barības. Viņu barības vads ir lieliski piemērots liela barības daudzuma pārstrādei: barība tiek sagremota divas reizes. Pirmajā reizē barība tiek izvadīta mīkstu, zaļganu lodīšu veidā, kuras truši atkal apēd, otrajā reizē tiek izvadīta pilnībā sagremota barība, kas tiek izvadīta kā cietas, brūnas lodītes, kuras šie dzīvnieki vairs neēd.[8] Izsalkuši Floridas truši var radīt ievērojamus postījumus tīrumos.
Šo dzīvnieku pārošanās periods atkarībā no izplatības reģiona ilgt no februāra līdz septembrim. Grūsnības periods ilgst 25—35 dienas.[8] Austrumu baltastes truša mātīte var dzemdēt 7—8 reizes gadā,[8] bet parasti tas ir 3—4 reizes gadā.[7] Visbiežāk vienā metienā dzimst 4—5 mazuļi, kuri sver 25—35 grami.[7] Visu šo laiku mātīte parasti nepamet savu teritoriju. Atšķirībā no daudzām citām zaķu un trušu sugām austrumu baltastes trušu mātītes ierīko mazuļiem migu. Apmēram nedēļu pirms dzemdībām mātīte labi apslēptā vietā ierīko mazuļu migu, tā var būt zem nogāzta koka stumbra vai garā zālē, vai zem krūma.[7] Zemē tiek izrakta neliela iedobe, kas tiek izklāta ar sausu zāli un lapām, kā arī ar pašās mātītes vilnu, kuru tā izrauj sev no vēdera.[8] Tā kā māte izplūc sev vilnu, mazuļiem ir vieglāk atrast piena dziedzerus. Trušu piens ir ļoti barojošs. Floridas trušu mazuļi piedzimst ar plānu matojumu, kurli un akli, bet tie ļoti ātri attīstās un 5—6 dienu vecumā tiem atveras acis un ausis.[8] Jau dažas stundas pēc dzemdībām mātīte atkal tiek apaugļota. Mazuļus viņa apmeklē agri no rīta un vakarā, lai pabarotu. Tos atstājot, māte migu apslēpj ar dažādiem materiāliem. Trusēni migu pamet apmēram 2 nedēļu vecumā, lai gan pirmās dienas pēc migas pamešas, tie mēdz atgriezties savā bernības slēptuvē.[8] Jaunie trusēni aiziet katrs uz savu pusi apmēram 7 nedēļu vecumā.[7] Jaunie truši dzimumgatavību sasniedz 2—3 mēnešu vecumā,[7] tomēr daudzi nepārojas ātrāk par 2 gadu vecumu.[8] Apmēram 25% jaunās paaudzes piedzimst jaunajiem trušiem.[7] Mūža ilgums savvaļā apmēram 5 gadi.[7]
Floridas trusis ir vispopulārākais medījamais dzīvnieks Amerikas Savienotajās Valstīs. Tie bieži uzturas cilvēku mājokļu tuvumā un kļūst par vieglu lomu medniekiem. 20. gadsimta 20. gados dzīvnieku aizsardzības organizācijas, sadarbojoties ar mednieku savienībām, mēģināja Floridas trusi izmitināt Kanzasas, Misūri, Teksasas un Pensilvānijas štatā. Šis eksperiments varēja kļūt par katastrofu vietējām trušu rasēm un sugām. Floridas trusis sāka ar tiem krustoties, un šo dzīvnieku pēcnācēji gandrīz izstūma pirmatnējās populācijas.
Austrumu baltastes trusis jeb Floridas trusis (Sylvilagus floridanus) ir zaķu dzimtas (Leporidae) baltastes trušu ģints (Sylvilagus) zīdītājs, kas ir ne tikai visizplatītākā trušu suga Amerikas Savienotajās Valstīs, bet visā Ziemeļamerikā. Astes apakšpusi klāj balts, smalks apmatojums, tādēļ Floridas trusi ASV dēvē par cottontail (kokvilnas aste).
Arnab Ekor Kapas Timur (Sylvilagus floridanus) ialah sejenis arnab ekor kapas Dunia Baru yang tergolong dalam famili Leporidae. Ia merupakan salah satu spesies arnab yang paling banyak terdapat di Amerika Utara.
Subspesies Sylvilagus floridanus yang dikenal pasti:
Arnab Ekor Kapas Timur (Sylvilagus floridanus) ialah sejenis arnab ekor kapas Dunia Baru yang tergolong dalam famili Leporidae. Ia merupakan salah satu spesies arnab yang paling banyak terdapat di Amerika Utara.
Het Floridakonijn of oostelijke katoenstaart (Sylvilagus floridanus) is een haasachtige uit het geslacht der katoenstaartkonijnen (Sylvilagus). Het is waarschijnlijk het algemeenste konijn van Noord-Amerika.
Het Floridakonijn heeft een grijsbruine vacht met een roestkleurige nek. Vaak zit er een witte vlek op het voorhoofd. De staart is van onder wit als een dot katoen. De achterpoten zijn boven wit. Het Floridakonijn wordt 375 tot 463 millimeter lang, inclusief de 39 tot 65 millimeter lange staart. Hij weegt 900 tot 1800 gram. De oren zijn 49 tot 68 millimeter lang.
Het Floridakonijn is een nachtdier. Hij laat zich ook regelmatig zien op donkere dagen en in de schemering. Hij graaft geen eigen holen, maar gebruikt holen van de bosmarmot bij slecht weer. 's Winters kunnen ze gangen maken in diepe sneeuw.
Het Floridakonijn eet kruiden en grassen, 's winters ook twijgen, bast en knoppen. Ze eten snel, om daarna een veilige schuilplaats op te zoeken om daar hun keutels op te eten. Dit gedrag komt bij de meeste haasachtigen voor. Ze eten soms ook hoenders.[2]
Soms staan ze op hun achterpoten om de omgeving in de gaten te houden. Ze hebben veel vijanden, waaronder haviken, uilen, marterachtigen en lynxen. Als ze achterna worden gezeten, rennen ze langs de grenzen van hun territorium en maken ze zijwaartse sprongen om het geurspoor te doorbreken. Ook kunnen ze het water in vluchten, alhoewel ze niet van zwemmen houden. Ze kunnen 3 tot 4½ meter hoog springen.
Het paarseizoen loopt van februari tot september. Mannetjes voeren in die tijd rituelen uit voor de vrouwtjes. Hierbij vechten mannetjes tegen elkaar, en springen vrouwtjes over de mannetjes. Groepjes dieren rennen achter elkaar aan, en soms springt een konijn recht omhoog.
Na een draagtijd van 28 tot 32 dagen komen vier à vijf jongen (soms één tot negen) ter wereld. Een vrouwtje kan drie of vier worpen per jaar krijgen. De jongen worden geboren in een nest, bedekt met planten en vacht uit de borst van de moeder. Het nest ligt verborgen in een hol in de grond, meestal 18 centimeter diep en 12,5 centimeter breed, waarvan de ingang is bedekt door plantaardig materiaal. Vrij snel na de geboorte paart het vrouwtje weer. Na drie maanden zijn de dieren geslachtsrijp.
Het Floridakonijn komt in bijna het gehele oosten van de Verenigde Staten voor. In het westen komt hij voor tot Arizona en het noorden van New Mexico. In Canada komt hij enkel in het zuidoosten, op de grens met de VS voor. Zuidwaarts komt hij voor via Oost-Mexico tot Colombia, Venezuela. In New England kwam de soort niet voor. Sinds de soort daar is ingevoerd, vormt hij een voedselconcurrent voor de inheemse New-Englandkatoenstaart. Hij komt voor in gebieden met voldoende schuilplaatsen als struwelen, bijvoorbeeld bossen, struikgebieden en grasvelden.
In Italië, Noord-Spanje en Frankrijk is de soort ingevoerd voor de jacht, nadat de wilde konijnenpopulatie in die streken bijna was uitgeroeid door myxomatose. Floridakonijnen zijn bestand tegen deze ziekte.
Bronnen, noten en/of referenties
Zie de categorie Sylvilagus floridanus van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. Het Floridakonijn of oostelijke katoenstaart (Sylvilagus floridanus) is een haasachtige uit het geslacht der katoenstaartkonijnen (Sylvilagus). Het is waarschijnlijk het algemeenste konijn van Noord-Amerika.
Multimedia w Wikimedia Commons Królak florydzki[3], królik florydzki[potrzebny przypis] (Sylvilagus floridanus) - gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae). Charakteryzuje się czerwono-brązową lub szaro-brązową sierścią, spodnia strona ogona porośnięta delikatną, białą sierścią. Najprawdopodobniej najliczniejszy królik na obszarze Ameryki Północnej. Żyje głównie na skrajach lasów lub bagien, czasami również na obszarach uprawnych. Nie jest zwierzęciem terytorialnym.
Królik ten jest w 100% roślinożercą. Odżywia się trawą, poziomkami, koniczyną. W zimie, gdy żywność jest uboga, spożywa gałązki, korę i pąki.
Królak florydzki, królik florydzki[potrzebny przypis] (Sylvilagus floridanus) - gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae). Charakteryzuje się czerwono-brązową lub szaro-brązową sierścią, spodnia strona ogona porośnięta delikatną, białą sierścią. Najprawdopodobniej najliczniejszy królik na obszarze Ameryki Północnej. Żyje głównie na skrajach lasów lub bagien, czasami również na obszarach uprawnych. Nie jest zwierzęciem terytorialnym.
O Coelho-da-Flórida (Sylvilagus floridanus) é um dos leporídeos mais comuns na América do Norte.
São em maioria de cor parda misturada com castanho escuro, tem pelos avermelados na nuca e patas trazeoiras que impulsionam pulos.
O Coelho-da-Flórida (Sylvilagus floridanus) é um dos leporídeos mais comuns na América do Norte.
Östlig bomullssvanskanin (Sylvilagus floridanus) är ett däggdjur i familjen harar och kaniner. Arten förekommer huvudsakligen i östra Nordamerika, i Centralamerika och i norra Sydamerika.
Djuret påminner om vildkaninen (som förekommer i Europa). Pälsens underull är på ovansidan brun och täckhåren har gråa eller svarta spetsar. Undersidan är ljusare och mera grå- till vitaktig. Även vinterpälsen är mer grå istället för brun. Svansen är likaså mörk på ovansidan och vit på undersidan.[2] Östlig bomullssvanskanin når en kroppslängd av 40 till 48 cm, inklusive den cirka 4,5 cm långa svansen. Vikten varierar mellan 0,8 och 1,5 kg.[2] Öronen är ungefär 6 cm[3] långa och ögonen är påfallande stora.[2]
Artens utbredningsområde sträcker sig från sydöstra Kanada över Mexiko och norra Centralamerika till Costa Rica. Isolerade populationer finns i norra Sydamerika i Venezuela och Colombia samt i västra USA (delstater Washington och Oregon).[1]
Östlig bomullssvanskanin kan anpassa sig till flera olika habitat. Den hittas i torra och fuktiga skogar, i gräsmarker, hedområden och träskmarker. Djuret finns även i odlade eller urbana regioner.[1]
Individerna är aktiva mellan skymningen och gryningen. De lever utanför parningstiden ensam och gräver underjordiska bon. Födan utgörs under sommaren av gröna växtdelar och under vintern av bark och kvistar. En kanin som känner sig hotad kan springa med en hastighet på nästan 30 km/h. Den utför samtidig sicksack-rörelser.[2]
Honor kan para sig flera gångar per år och fortplantningstiden är i tempererade områden mellan februari och september. Vanligen föds tre till fyra kullar per år men under goda förhållanden föds upp till sju kullar. Dräktighetstiden är 25 till 28 dagar och en kull har i genomsnitt fem ungar.[2] Antalet ungar per kull kan variera mellan 1 och 12. Ungarna föds i boet och de är i början blinda och nakna. Efter cirka två veckor syns de för första gången utanför boet. Kort efteråt eller tre veckor efter födelsen slutar honan med digivning. Ungarna blir efter 2 till 3 månader könsmogna och måste lämna sin moder.[2]
Livslängden i naturen är allmänt mindre än tre år. Vissa individer blev med människans vård 9 år gamla.[2]
Östlig bomullssvanskanin har många naturliga fiender som mårddjur, hunddjur, hökartade rovfåglar och ugglor. Den jagas även av människan för pälsens, köttets eller bara för nöjets skull.[2]
På grund av artens utmärkta anpassningsförmåga ökade däremot beståndet. IUCN listar denna kanin som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Östlig bomullssvanskanin.
Östlig bomullssvanskanin (Sylvilagus floridanus) är ett däggdjur i familjen harar och kaniner. Arten förekommer huvudsakligen i östra Nordamerika, i Centralamerika och i norra Sydamerika.
Sylvilagus floridanus, Leporidae familyasına ve Sylvilagus cinsine üye bir türdür. Yeni Dünya tavşanıdır. Kuzey Amerika'da en yaygın tavşan türlerinden biridir.
Bilinen alttürler[1]
Üç haftalık bir Sylvilagus floridanus
Tavşan ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Sylvilagus floridanus, Leporidae familyasına ve Sylvilagus cinsine üye bir türdür. Yeni Dünya tavşanıdır. Kuzey Amerika'da en yaygın tavşan türlerinden biridir.
Країни проживання: Канада, Колумбія, Коста-Рика, Сальвадор, Гватемала, Гондурас, Мексика, Нікарагуа, США, Венесуела. Може вижити в найрізноманітніших місцях проживання. Населяє пустелі, болота, болотисті місця, степи, дощові ліси, тайгу, листяні ліси та рідколісся. Добре виживає серед сільськогосподарських угідь, пасовищ.
Кролик східний має хутро червоно-коричневого або сіро-коричневого кольору зверху, низ хутра білого кольору. Зимове хутро є більш сірим, ніж коричневим. Цей кролик має великі задні ноги, довгі вуха, великі коричневі очі, короткий пухнастий білий хвіст. На хвості є іржаві плями. Загальна довжина від 33.5 до 48.5 см, в тому числі невеликий хвіст, що в середньому 5,3 см. Вага може коливатися від 800 до 2000 г, в середньому близько 1200 г.
Поживою, залежно від типу середовища існування і сезону, можуть бути деревні рослини в сплячий сезон і трав'янисті рослини в період вегетації. Sylvilagus floridanus є сутінковою чи нічною твариною. Втім, хоча цей кролик зазвичай проводить більшу частину дня, відпочиваючи в неглибоких заглибленнях під рослинним покривом або в іншому притулку, його можна побачити в будь-який час доби. Sylvilagus floridanus активні цілий рік.
Sylvilagus floridanus доводиться уникати багатьох хижаків, як природних, так і введених. Основні хижаки: Felis silvestris catus, види родів Vulpes та Urocyon, Canis latrans, Lynx rufus, Canis lupus familiaris, види роду Mustela, Procyon lotor, Neovison vison, Bubo virginianus, Strix varia, види родів Buteo та Corvus, а також змії. Хижаками, що небезпечні для дитинчат є Taxidea taxus, види родів Mephitis та Spilogale, Didelphis virginiana.
Сезон розмноження варіює залежно від висоти і широти місцевості, і починається пізніше на великих висотах і широтах північної півкулі. Середня тривалість вагітності становить 28 днів і розмір новонароджених коливається від 3.06 до 5.06 см. Може бути 3— приплоди на рік, за раз народжується 3—5 дитинчат.
Sylvilagus floridanus là một loài động vật có vú trong họ Leporidae, bộ Thỏ. Loài này được J. A. Allen mô tả năm 1890.[2]
Phương tiện liên quan tới Sylvilagus floridanus tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Sylvilagus floridanus là một loài động vật có vú trong họ Leporidae, bộ Thỏ. Loài này được J. A. Allen mô tả năm 1890.
Sylvilagus floridanus J. A. Allen, 1890
Ареал
Флори́дский кро́лик[1] (лат. Sylvilagus floridanus) — млекопитающее рода американских жёсткошерстных кроликов (Sylvilagus) отряда зайцеобразных. Вид широко распространён на территории США и проник даже в Южную Америку.
Распространён на востоке США, кроме Новой Англии, западная граница ареала проходит по штатам: Северная Дакота, Канзас, Техас, Аризона и северу Нью-Мексико. Вид также распространен в некоторых странах Центральной Америки и в Венесуэле.
Обитает на обширном пространстве в разнообразной обстановке, от тропиков до регионов со снежной зимой. Активен в основном ночью, изредка ранним вечером. Большую часть светлого времени суток флоридский кролик проводит в неглубокой ямке или в густых зарослях. Зимой, когда выпадает толстый слой снега, флоридский кролик перемещается в основном под снегом, прорывая сложную систему ходов, соединяющих места кормежки.
Питается в основном травой, иногда дополняя свой рацион древесной корой, ветками, семенами. Пищеварительная система у флоридского кролика имеет особое строение, приспособленное к потреблению корма в невероятно больших объёмах, поэтому часть переваренной пищи выводится из организма в виде мягких зеленоватых комков и съедается повторно, остальная часть выделяется в виде твёрдого помёта.
Флоридские кролики предпочитают держаться по одиночке, иногда образуют маленькие группы.
В диких условиях продолжительность жизни флоридского кролика составляет 2—3 года, в неволе же может достигать 10 лет.
Голодные флоридские кролики довольно часто наносят большой ущерб урожаю зерновых и других культур, поэтому на них активно охотятся фермеры и любители спортивной охоты. Бегает флоридский кролик довольно медленно, и будучи обнаруженным старается затаиться, поэтому особи обитающие вблизи населённых пунктов, являются лёгкой добычей.
Флори́дский кро́лик (лат. Sylvilagus floridanus) — млекопитающее рода американских жёсткошерстных кроликов (Sylvilagus) отряда зайцеобразных. Вид широко распространён на территории США и проник даже в Южную Америку.
東部棉尾兔，又稱美東棉尾兔、佛羅里達棉尾兔、東林兔（學名：Sylvilagus floridanus），是一種生活在美洲的棉尾兔，屬兔科林兔屬。是北美洲最常見的兔。
東部棉尾兔體型粗壯，後腿強壯，耳長，眼大棕色（以偵察外界的危險），背色呈紅棕或灰褐色，腹毛白色。尾短，下方白色，蓬鬆，上有一鐵鏽色斑點。
它與歐洲野兔的分別為其頭頸為灰褐色。軀幹顏色較淺。冬季的毛皮偏灰色。幼崽出生數星期也會長出相同顏色的皮毛，而其額頭下的白斑會慢慢消失。成兔平均重二至四磅；雌性通常較重。[3]體長33.5-48.5公分。
本種分佈於的美國東部和西南部、加拿大南部、墨西哥東部、中美洲和南美洲最北部的草原和灌木林中。在北美洲的中西部數量眾多，也曾在新墨西哥州和亞利桑那州出現。其標準標本採自佛羅里達州布勞沃德縣的塞巴斯蒂昂河。[1]在歐洲殖民者開墾森林的時候，它們也隨之北上。它們原本不生活於新英格蘭地區，但引入後就與當地的原生種新英格蘭棉尾兔爭奪棲地。
東部棉尾兔春夏天吃草、苜蓿、蔬菜和水果，冬天以樹皮、樹芽、嫩枝、楓樹和山茱萸為食。
交配期為每年二月至九月。雄兔會與多於一隻雌兔交配。雌兔每年可生產二至四次，每次最多可產下九隻兔崽。雌兔在地面以草與皮毛築巢，並能於生效隨即再次交配。兔崽長到三星期大就戒奶，七周後使可離巢，並於三月個月後再繁殖下一代。
東 部棉尾兔具有很高的地域性。它在夜間出沒，在黎明和入夜時也很活躍，沒有冬眠的習性。跑步時可跳躍至15英呎高，以助其躲避獵食 者。被追逐時，以「之」字路線奔跑，獵食者無法追蹤其氣味，也就較難跟上。其時速可達每小時18英里。它偏好容易躲藏的地方，但也適應曠野的環境。森林、 沼澤、雜木林、灌木叢或空地，總之能夠讓其挖洞的地方，都是理想的棲地。
捕獵和掠食是防止種群過剩的因素。大約20至25%的兔崽可以活到1歲，而每年都有85%的成兔和幼兔被包括人類在內獵食者的殺死。其他捕食者包括鷹、貓頭鷹、郊狼、狼、鼬和猞猁。人類也以其為食物；皮毛也可作衣料。在農場和花園，本被視為害獸而被射殺或用陷阱捕捉，以保護植物。
下為本種被承認的亞種列表：[1]
동부솜꼬리토끼(Sylvilagus floridanus)는 토끼과에 속하는 신대륙 솜꼬리토끼의 일종이다. 북아메리카에서 가장 흔한 토끼 종의 하나이다.
