Los pirocroidos (Pyrochroidae) son una familia de coleópteros polífagos. Esta familia entiende unes 150 especies. Munches especies de la subfamilia Pyrochroinae tienen les antenes con forma de peñe. Esta familia tamién inclúi la mayoría de los antiguos miembros de la familia sumida Pedilidae.
Inclúi los siguientes xéneros:[1]
.Los pirocroidos (Pyrochroidae) son una familia de coleópteros polífagos. Esta familia entiende unes 150 especies. Munches especies de la subfamilia Pyrochroinae tienen les antenes con forma de peñe. Esta familia tamién inclúi la mayoría de los antiguos miembros de la familia sumida Pedilidae.
Els pirocroids (Pyrochroidae) són una família de coleòpters polífags de la superfamília dels tenebrionoïdeus. Consta 30 gèneres i 167 espècies.[1] Moltes de les espècies de la subfamília Pyrochroinae tenen les antenes amb forma de pinta. Aquesta família també inclou la majoria dels antics membres de la família desapareguda Pedilidae. A Catalunya el pirocroid més corrent és Pyrochroa coccinea, de color roig encès, que viu als boscos humits del Pirineu i Prepirineu.[2]
Els pirocroids (Pyrochroidae) són una família de coleòpters polífags de la superfamília dels tenebrionoïdeus. Consta 30 gèneres i 167 espècies. Moltes de les espècies de la subfamília Pyrochroinae tenen les antenes amb forma de pinta. Aquesta família també inclou la majoria dels antics membres de la família desapareguda Pedilidae. A Catalunya el pirocroid més corrent és Pyrochroa coccinea, de color roig encès, que viu als boscos humits del Pirineu i Prepirineu.
Čeleď červenáčkovití (Pyrochroidae) je skupina brouků, obecně známých v anglicky mluvících zemích jako fire-coloured beetles (ohnivě zbarvení brouci). Tato čeleď obsahuje kolem 150 druhů. Některé druhy v podčeledi Pyrochroinae mají hřebenovitá tykadla. Tato čeleď též obsahuje většinu členů bývalé čeledi Pedilidae.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Pyrochroidae na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu červenáčkovití ve Wikimedia Commons
Čeleď červenáčkovití (Pyrochroidae) je skupina brouků, obecně známých v anglicky mluvících zemích jako fire-coloured beetles (ohnivě zbarvení brouci). Tato čeleď obsahuje kolem 150 druhů. Některé druhy v podčeledi Pyrochroinae mají hřebenovitá tykadla. Tato čeleď též obsahuje většinu členů bývalé čeledi Pedilidae.
Die Feuerkäfer oder Kardinäle (Pyrochroidae) sind eine Familie der Käfer, zu der weltweit etwa 140 Arten gehören. In Europa kommen acht Arten vor,[1] drei von ihnen sind auch in Mitteleuropa vertreten. Ihren Namen verdankt diese Käferfamilie der auffälligen Rotfärbung vieler ihrer Arten. Im Volksmund wird die Bezeichnung Feuerkäfer oft fälschlicherweise für die Feuerwanze gebraucht.
Die Feuerkäfer werden 3 bis 20 Millimeter lang und haben einen flachen und langgestreckten, aber trotzdem breiten Körper. Er ist meist auffällig rot bis ziegelrot gefärbt, die Körperoberseite ist dabei fein behaart. Der Kopf der Tiere ist groß und flach und an der Basis eingeschnürt, die Schläfen sind deutlich erkennbar. Der Halsschild ist etwas schmaler als die Deckflügel und hat eine abgerundete Form. Auf ihm kann man Eindrücke und eine feine Mittelfurche erkennen. Die Deckflügel sind hinten verbreitert und weisen bei manchen Arten Längsrillen auf. Die Fühler sind kurz bis etwa körperlang, haben elf Glieder und sind bei den Männchen ab dem dritten Glied gekämmt, bei den Weibchen komplett gesägt. Die Beine haben vorne und in der Mitte fünf, hinten vier Tarsenglieder. Das vorletzte Tarsenglied ist herzförmig.
Die Tiere leben in Laubwäldern und am Waldrand. Man findet sie vor allem auf Blüten und Totholz. In Mitteleuropa fliegen sie von Mai bis Juni.
Die Imagines ernähren sich bevorzugt von süßen Säften, beispielsweise von Honigtau von Blattläusen oder Baumsäften, sie fressen aber selten. Die Larven, die eine stark abgeflachte Körperform haben, leben unter Rinde entweder in selbst angelegten, oder fremden Gängen. Viele Arten leben räuberisch von anderen Insekten bzw. deren Larven, die meisten ernähren sich aber, anders als in vielen Quellen behauptet, von Pilzen. Ihre Entwicklung dauert zwei bis drei Jahre, die Verpuppung erfolgt in einer Puppenwiege zwischen dem Holz und der Rinde. Da Feuerkäferlarven unter anderem Borkenkäferlarven vertilgen, gelten sie als Nützlinge.
Manche Arten können durch Cantharidin angelockt werden, einige fliegen nachts ans Licht, oder lassen sich durch vergorene Früchte locken.
Zur Familie der Feuerkäfer gehören 21 Gattungen.
Die Feuerkäfer oder Kardinäle (Pyrochroidae) sind eine Familie der Käfer, zu der weltweit etwa 140 Arten gehören. In Europa kommen acht Arten vor, drei von ihnen sind auch in Mitteleuropa vertreten. Ihren Namen verdankt diese Käferfamilie der auffälligen Rotfärbung vieler ihrer Arten. Im Volksmund wird die Bezeichnung Feuerkäfer oft fälschlicherweise für die Feuerwanze gebraucht.
Fire-coloured beetles is the common name for members of the tenebrionoid family Pyrochroidae.[1] The family is found worldwide, and is most diverse at temperate latitudes. Adults measure 2–20 millimetres (0.079–0.787 in); larvae reach 35 millimetres (1.4 in). Larvae of Pyrochroinae are found associated with the bark of dead trees. They are probably mostly fungivorous, although they may become cannibalistic if too crowded.[2]
This family contains some 150 species in 30 genera. The males of many species in the subfamily Pyrochroinae have comb- or antler-like antennae. This family also now includes most former members of the defunct family Pedilidae.
These 21 genera belong to the family Pyrochroidae:
Data sources: i = ITIS,[3] c = Catalogue of Life,[4] g = GBIF,[5] b = Bugguide.net[6]
Fire-coloured beetles are not considered harmful to humans, as they do not bite, sting, or secrete toxic chemicals. However, more research on these insects is needed to fully understand their behavior and qualities.[7]
Dendroides canadensis, larvae Fire-coloured beetles is the common name for members of the tenebrionoid family Pyrochroidae. The family is found worldwide, and is most diverse at temperate latitudes. Adults measure 2–20 millimetres (0.079–0.787 in); larvae reach 35 millimetres (1.4 in). Larvae of Pyrochroinae are found associated with the bark of dead trees. They are probably mostly fungivorous, although they may become cannibalistic if too crowded.
This family contains some 150 species in 30 genera. The males of many species in the subfamily Pyrochroinae have comb- or antler-like antennae. This family also now includes most former members of the defunct family Pedilidae.
Pyrochroa serraticornis
Los pirocróidos (Pyrochroidae) son una familia de coleópteros polífagos. Comprende unas 170 especies en 30 géneros. Esta familia también incluye la mayoría de los antiguos miembros de la familia obsoleta Pedilidae. Son de distribución mundial.
Los adultos miden de 4 a 20 mm; las larvas hasta 25 mm. Generalmente son negros con algo de rojo (color fuego "pyro"). Muchas especies de la subfamilia Pyrochroinae tienen las antenas con forma de peine o con flagelo. Las larvas de Pyrochroinae se suelen encontrar bajo la corteza húmeda de árboles muertos. Generalmente se alimentan de hongos, pero también de otros insectos y aun algunos son caníbales. Los adultos de algunas especies son atraídos a cantaridina. Los machos usan la cantaridina como regalo nupcial para atraer hembras para aparearse. A su vez, las hembras usan la cantaridina para proteger los huevos después de depositarlos.[1]
Incluye los siguientes géneros:[2]
Los pirocróidos (Pyrochroidae) son una familia de coleópteros polífagos. Comprende unas 170 especies en 30 géneros. Esta familia también incluye la mayoría de los antiguos miembros de la familia obsoleta Pedilidae. Son de distribución mundial.
Los adultos miden de 4 a 20 mm; las larvas hasta 25 mm. Generalmente son negros con algo de rojo (color fuego "pyro"). Muchas especies de la subfamilia Pyrochroinae tienen las antenas con forma de peine o con flagelo. Las larvas de Pyrochroinae se suelen encontrar bajo la corteza húmeda de árboles muertos. Generalmente se alimentan de hongos, pero también de otros insectos y aun algunos son caníbales. Los adultos de algunas especies son atraídos a cantaridina. Los machos usan la cantaridina como regalo nupcial para atraer hembras para aparearse. A su vez, las hembras usan la cantaridina para proteger los huevos después de depositarlos.
Tulilased on mardikaliste seltsi kuuluv sugukond, kuhu kuulub ligikaudu 200 liiki.[2] Eestis ja kogu Euroopas leidub vaid kolm liiki.[3][4] Sugukonnas on 30 perekonda, mis on jaotatud 5 alamsugukonda. Ladinakeelne nimetus Pyrochroidae tuleb kreekakeelsetest sõnadest pyros ('tuli') ja chroma ('värv').[5]
Täiskasvanud tulilased ongi enamasti musta ja (tuli)punase värvusega. Valmikute suurus varieerub 4–20 millimeetri vahel, nende pea on silmade tagant tugevalt kitsenenud, moodustades kaela. Tundlad on emastel kujult niitjad kuni kamjad ja isastel saagjad kuni sulgjad.[2] Vastsed on suuremad (9–35 mm), kollaka värvusega ja nende tagakeha on nähtavalt üheksaks segmendiks jaotunud. Tagakeha lõpeb ogalaadsete jätketega (pseudourujätked ehk urogomphi või corniculi).[2][5]
Vastsed arenevad jahedas, niiskes keskkonnas kõdunevate puude koore all ning mullas või kõdunevas taimmaterjalis. Toituda võivad nad lagunevast puitmaterjalist ja seal leiduvatest seentest, kuid ka teistest putukatest.[2][6] Esineb kannibalismi, kui ühes kohas on koos väga suur hulk vastseid.[2] Valmikuid leidub pigem kuivematas paikades, nagu põõsad ja lilleõied ja kivide või surnud taimestiku all.[2] Osade perekondade isaseid (Schizotus, Neopyrochroa, Anisotria, Pedilus) meelitab ligi inimestele mürgine ja ärritav aine kantaridiin – seda eritavad putukad (näiteks hispaania kärbes või teised villimardiklased).[2] Isased lakuvad villimardikate pealt kantaridiini, mis muudab nad emaste jaoks atraktiivsemaks. Aine satub seemnevedelikuga emase kehasse ja tänu sellele on arenevate järglaste munad kaetud kantaridiiniga, mis kaitseb neid ärasöömise eest.[5]
Ribitulilane
Punatulilane
Stepitulilane
Dendroides canadensis’e vastne
Dendroides canadensis’e nukk
Kasutatud 01.09.2016 Tulilased on mardikaliste seltsi kuuluv sugukond, kuhu kuulub ligikaudu 200 liiki. Eestis ja kogu Euroopas leidub vaid kolm liiki. Sugukonnas on 30 perekonda, mis on jaotatud 5 alamsugukonda. Ladinakeelne nimetus Pyrochroidae tuleb kreekakeelsetest sõnadest pyros ('tuli') ja chroma ('värv').
Les Pyrochroidae sont une famille d'insectes de l'ordre des coléoptères.
Les sous-familles suivantes :
Les Pyrochroidae sont une famille d'insectes de l'ordre des coléoptères.
Pyrochroidae Latreille, 1807 è una famiglia di coleotteri della superfamiglia Tenebrionoidea.[1]
Sono coleotteri piatti con elitre color rosso brillante più larghe posteriormente, le antenne sono dentellate o piumose. I membri della famiglia Lycidae, pur somiglianti ai Pirrocroidi, possiedono 5 articoli tarsali per zampa e elitre con lati più o meno paralleli.
Le larve sono carnivore e vivono sotto le cortecce, gli adulti si rinvengono negli stessi ambienti o su piante erbacee.
In Europa la famiglia è rappresentata solamente da 3 specie.[2]
La famiglia è suddivisa nelle seguenti sottofamiglie:[1][3]
Pyrochroidae Latreille, 1807 è una famiglia di coleotteri della superfamiglia Tenebrionoidea.
Raudonvabaliai (Pyrochroidae) – vabalų (Coleoptera) šeima. Kūnas plokščias, priešnugarėlė ir antsparniai dažniausiai raudonos spalvos. Galva už smilkinių staigiai įsmaugta, todėl atrodo lyg su kaklu. Antenos iš 11 narelių, patinų šukiškos, o patelių pjūkliškos.
Aptinkami lapuočių ir mišriuose miškuose ant įvairių žiedų. Lervos gyvena po trūnijančių medžių žieve.
Suaugėliai gali maitintis saldžiomis sultimis (sula, amarų išskyromis) tačiau maitinasi retai. Lervos gyvena po žieve, savo ar kitų rūšių išgraužtuose takuose. Daugelio rūšių lervos plėšrios, medžioja kitas lervas ar vabzdžius, todėl laikomos naudingomis. Kitais atvejais lervos minta grybiena. Vystosi dvejus-trejus metus.
Pasaulyje yra apie 150 rūšių, Lietuvoje – 3 rūšys:
Šiai šeimai priskiriama dauguma anksčiau buvusios (dabar pasenusios ir panaikintos) Pedilidae šeimos rūšių.
Šukaūsis raudonvabalis (Schizotus pectinicornis)
Pyrochroa serraticornis
Pyrochroa coccinea lerva
Vuurkevers (Pyrochroidae[1]), ook wel kardinaalskevers genoemd,[2] zijn een familie van kevers. De naamgeving refereert aan de vuurrode kleur van veel bekende soorten in deze insectengroep. Wereldwijd komen er ongeveer 150 soorten vuurkevers voor.
Vuurkevers hebben een plat en langwerpig lichaam met een lengte van drie tot twintig millimeter. De bovenzijde is bedekt met fijne haartjes. Het achterlijf is beduidend breder dan het ronde borststuk. De dekschilden zijn bij veel soorten breder aan de achterzijde. De kop is relatief groot en aan de basis ingesnoerd.
De lengte van de antennes zijn kort tot lichaamslang en bestaan uit elf segmenten. Het vrouwtje heeft geheel gezaagde antennes; bij het mannetje zijn de antennes kamvormig vanaf het derde segment. De tarsus van de achterste poten hebben vier segmenten, de overige tarsi vijf. Het voorlaatste segment is hartvormig.
De larve heeft een sterk afgeplat lichaam met een lengte van tot wel 25 millimeter. Het lichaam is geel en roodbruin aan beide uiteinden. De segmenten zijn bedekt met wratachtige bultjes en hebben elk aan weerszijde twee lange haren. Aan het laatste segment bevinden zich twee klauwvormige uitsteeksels (urogomphi).
De imago's leven op bloemen en struiken, waar zij zich voeden met honingdauw van bladluizen en zoete boom- en plantensappen. Zij eten echter zelden, maar richten zich op de voortplanting. In de Benelux en andere gematigde delen van Europa leven de volwassen kevers vooral in mei en juni.
Sommige soorten vuurkevers, met name die uit het geslacht Pedilus, worden aangetrokken door cantharidine. Dit is een chemische stof die onder andere door oliekevers wordt uitgescheiden. Mannelijke vuurkevers beklimmen een oliekever en likken vervolgens de uitgescheiden vloeistof op. Zij vermengen cantharidine in een spermapakket, alvorens deze aan het vrouwtje aan te bieden. Zij gebruikt de vloeistof om haar eieren te beschermen tegen predatoren.
De larven van de meeste soorten leven onder schors van vochtig, dood hout in zelfgemaakte of reeds bestaande gangen. Larven van de onderfamilie Pyrochroinae voeden zich voornamelijk met schimmels, maar veel andere soorten voeden zich ook met larven en imagines van schorskevers en andere insecten. Het larvale stadium duurt twee tot drie jaar, waarna de verpopping tussen het hout en de schors plaats vindt.
Vuurkevers komen wereldwijd voor in loofbossen en bosranden. Soorten van de soortenrijke onderfamilie Pilipalpinae komen voor in Australië, Nieuw-Zeeland, Madagaskar en Chili, de overige soorten hebben hun verspreidingsgebied in het noordelijk halfrond.
In Europa komen acht soorten vuurkevers voor, waarvan drie ook in Nederland en België leven. Dit zijn de roodkopvuurkever (Pyrochroa serraticornis), de zwartkopvuurkever (Pyrochroa coccinea) en Schizotus pectinicornis.[2][3]
Roodkopvuurkever (Pyrochroa serraticornis)
Zwartkopvuurkever (Pyrochroa coccinea)
Vuurkevers (Pyrochroidae), ook wel kardinaalskevers genoemd, zijn een familie van kevers. De naamgeving refereert aan de vuurrode kleur van veel bekende soorten in deze insectengroep. Wereldwijd komen er ongeveer 150 soorten vuurkevers voor.
Kardinalbiller (Pyrochroidae) er en liten familie av biller der de europeiske artene er skarpt røde på farge, derav navnet som viser til kardinalenes røde kapper. De voksne billene har sagtakkede eller kamformede antenner. Larvene lever som rovdyr under barken på døde trær.
Middelsstore (8 – 17 mm), langstrakte, noe flate biller. De europeiske artene er skarpt røde eller oransje, andre arter kan være hovedsakelig svarte eller brunlige. Hodet er middels stort med fremoverrettede kjever (prognath). Fasettøynene er forholdsvis store. Antennene er ganske lange og kraftige, som oftest sagtakkede hos hunnene og kamformede hos hannene, og består av 11 ledd. Brystskjoldet (pronotum) er forholdsvis lite og bredere enn langt. Dekkvingene er avlange og bredest i den bakerste delen, uten punktrekker. Beina er forholdsvis korte, vanligvis svarte. For- og mellomføttene har fem ledd, bakføttene fire. Larvene er avlange, flate, lyse og tynnhudete. De er bredest bakerst, den fremre delen av kroppen er ganske slank. Hodekapselen er rund og hodet er tydelig avsatt fra resten av kroppen. Kjevene er sigdformede. Antennene er forholdsvis lange, beina ganske korte. Bakkroppen ender i to spisse vedheng som danner en gaffel, i motsetning til resten av kroppen er det bakerste segmentet kraftig sklerotisert (hardt).
Larvene lever som rovdyr under barken på døde trær. Larveutviklingen kan ta 2-3 år. Noen arter legger egg på brannskadet virke, disse har infrarød-følsomme føleorganer og kan merke en skogbrann fra lang avstand. De flyr da dit for å legge egg på de nybrente stammene. De voksne billene spiser forskjellige salgs sukkerholdige væsker, for eksempel honningdugg produsert av bladlus og utflytende sevje. De kan også finnes på blomster der de drikker nektar. I alle fall noen arter produserer giftstoffet cantharidin, som antas å spille en rolle i tiltrekning mellom kjønnene. De skarpe fargene er signaler om at billene er giftige eller usmakelige. Noen ganger har insekter av andre familier etterlignet kardinalbiller, men kardinalbillene kan også etterligne giftige biller av andre familier, for eksempel rødvinger (Lycidae).
Kardinalbiller (Pyrochroidae) er en liten familie av biller der de europeiske artene er skarpt røde på farge, derav navnet som viser til kardinalenes røde kapper. De voksne billene har sagtakkede eller kamformede antenner. Larvene lever som rovdyr under barken på døde trær.
Multimedia w Wikimedia Commons Ogniczkowate (Pyrochroidae) – rodzina owadów z rzędu chrząszczy.
Przedstawicieli tej niezbyt licznej rodziny charakteryzuje szkarłatne lub żółtoczerwone ubarwienie ostrzegawcze. Głowa duża wysunięta w przód, przewężona za oczami, przedplecza znacznie węższe niż pokrywy i zaokrąglone. Długie 11-członowe czułki są grzebieniaste lub piłkowane. Pospolitym gatunkiem śrokowoeuropejskim jest ogniczek większy (Pyrochroa coccinea).
Ogniczkowate (Pyrochroidae) – rodzina owadów z rzędu chrząszczy.
Przedstawicieli tej niezbyt licznej rodziny charakteryzuje szkarłatne lub żółtoczerwone ubarwienie ostrzegawcze. Głowa duża wysunięta w przód, przewężona za oczami, przedplecza znacznie węższe niż pokrywy i zaokrąglone. Długie 11-członowe czułki są grzebieniaste lub piłkowane. Pospolitym gatunkiem śrokowoeuropejskim jest ogniczek większy (Pyrochroa coccinea).
Kardinalbaggar (Pyrochroidae) är en familj i ordningen skalbaggar. Av världens cirka 140 arter finns åtta i Europa och två i Sverige, stor kardinalbagge och Schizotus pectinicornis.[1] Dessa baggar har ofta en påfallande röd färg.
Kardinalbaggarnas kropp är 3 till 20 millimeter lång, avplattade, långsträckt och vid baksidan bred. De har små hår på kroppen. Antennerna som består av 11 segment är antingen kort eller lika långt som övriga kroppen. De främre och de mellersta extremiteterna består av fem och de bakre av fyra avsnitt.
Dessa skalbaggar lever i lövskog eller vid skogskanter. De vistas ofta på blommor eller dött trä.
Vuxna individer livnär sig främst av söta vätskor från bladlöss eller träden själv men de äter inte särskilt mycket. Larverna lever under trädens bark i gångsystem som de antingen skapar själv eller övertar av andra larver. Larverna av flera arter tar larver eller imago av andra insekter som byte. De andra äter vanligen svampar. Kardinalbaggarnas larver anses som nyttiga då de även äter larver av barkborrar.
Wikimedia Commons har media som rör Kardinalbaggar.
Kardinalbaggar (Pyrochroidae) är en familj i ordningen skalbaggar. Av världens cirka 140 arter finns åtta i Europa och två i Sverige, stor kardinalbagge och Schizotus pectinicornis. Dessa baggar har ofta en påfallande röd färg.
Bọ cánh cứng màu lửa là bọ cánh cứng thuộc họ Pyrochroidae, bao gồm cả bọ cánh cứng đỏ. Họ này có tất cả 150 loài. Nhiều loài trong phân họ Pyrochroinae có râu giống cái lược hay gạc nai. Họ này nay cũng bao gồm các thành viên của họ đã hết hiệu lực Pedilidae.
Bài viết về bọ cánh cứng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Bọ cánh cứng màu lửa là bọ cánh cứng thuộc họ Pyrochroidae, bao gồm cả bọ cánh cứng đỏ. Họ này có tất cả 150 loài. Nhiều loài trong phân họ Pyrochroinae có râu giống cái lược hay gạc nai. Họ này nay cũng bao gồm các thành viên của họ đã hết hiệu lực Pedilidae.
Огнецветки, или кардиналы (лат. Pyrochroidae) — семейство жуков надсемейства Tenebrionoidea.
Распространены в Европе, Северной Америке, Северной Азии и Юго-Восточной Азии.
Длина плоского и широкого тела 3—20 мм (14—20 мм у известного нашего вида Pyrochroa coccinea). Как правило имеют яркую красноватую окраску. Жуки питаются растительными соками. Личинки хищничают (в том числе, поедают короедов), обитая под корой и развиваясь до окукливания 2—3 года. Шея довольно широкая, примерно лишь в два раза уже максимальной ширины головы. Глаза со слабой выемкой не переднем крае, относительно мелко фасетированные[1].
Около 150 видов, включая представителей бывших семейств Pedilidae и Agnathidae (Агнатиды), включаемых ныне в состав семейства Огнецветки. В Европе 8 видов,[2] 3 из них представлены в Средней Европе. В России — 8 видов. Источник оценки: Г. С. Медведев [1995].
Огнецветки, или кардиналы (лат. Pyrochroidae) — семейство жуков надсемейства Tenebrionoidea.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_(imago),_Nijmegen,_the_Netherlands.jpg)
