Die Italienische Schönschrecke (Calliptamus italicus) ist eine Kurzfühlerschrecke aus der Familie der Feldheuschrecken (Acrididae). Die sehr wärmeliebende Art zählt in Mitteleuropa zu den stark bedrohten Arten. Sie ist in Deutschland vom Aussterben bedroht, obwohl sie dort früher in günstigen Jahren, zuletzt 1931 und 1951, so zahlreich auftrat, dass Bekämpfungsmaßnahmen erwogen wurden. In Südeuropa ist sie hingegen nach wie vor eine der häufigsten Kurzfühlerschrecken und ist daher in der Europäischen Roten Liste als ungefährdet (Least Concern) eingestuft.[1]
Die Tiere werden 15 bis 23 Millimeter (Männchen) bzw. 23 bis 34 Millimeter (Weibchen) lang, wobei Individuen nahe der nördlichen Verbreitungsgrenze deutlich kleiner und außerdem relativ dunkel gefärbt sind. Die Grundfarbe des Körpers ist grau- bis rotbraun, dadurch ist die Art am Boden perfekt getarnt. Entlang der Seiten des Halsschildes und der Vorderflügel verläuft oft je ein gelber Längsstreifen. Die Vorderflügel sind dunkel gefleckt und enden etwas hinter den Knien der Hinterbeine. Die Hinterflügel sind am Analfächer deutlich rosarot gefärbt, ansonsten durchsichtig. Die Tibien der Hinterbeine sind kräftig hellrot gefärbt. Die Cerci der Männchen sind auffällig lang und gekrümmt, die Genitalkapuze, ein chitinöser Fortsatz am Hinterleibsende, ist verhältnismäßig lang, nach hinten gebogen und leicht zugespitzt. Durch letzteres Merkmal kann die Art von sehr ähnlichen Arten der Gattung, die im selben Verbreitungsgebiet vorkommen, unterschieden werden.
Die Art ist in Europa und Asien verbreitet und kommt von Portugal über Süd-, Mittel- und Osteuropa östlich bis nach Sibirien vor. Die nördliche Verbreitungsgrenze verläuft in Europa etwa auf Höhe von Paris über Süd- und Ostdeutschland (Brandenburg) nach Polen.[2]
In Mitteleuropa findet man die Italienische Schönschrecke als wärmeliebende Art an sehr warmen und trockenen Orten, wie etwa auf felsigen, schwach bewachsenen Trockenrasen, auf Schutt- und Schotterfeldern und in sandigen Steppen. Sie ist toleranter gegenüber Bewuchs, als es beispielsweise die ebenso wärmeliebende Rotflügelige Ödlandschrecke (Oedipoda germanica) ist, und besiedelt bevorzugt Bereiche, in denen sich dichter und schwach bewachsene Stellen abwechseln.
Die Art besiedelt vorwiegend die kolline Höhenstufe und kommt in Mitteleuropa meist zwischen 200 und 400 Meter Seehöhe vor, kann aber lokal an sehr wärmebegünstigten Orten, etwa in der Schweiz, auch bis 2000 Meter beobachtet werden.
Die Tiere ernähren sich von verschiedenen krautigen Pflanzen, wie etwa Klee, Natternkopf, Wolfsmilch oder Wegerichen. Ob sich die Art auch räuberisch ernährt, ist noch nicht ausreichend untersucht. In Gefangenschaft gehaltene Tiere fressen jedoch auch andere Heuschrecken.[3] Auch das Fressen von Aas ist dokumentiert. Bei gelegentlichen Massenvermehrungen, wie sie auch in Deutschland noch vor einigen Jahrzehnten auftraten und in Russland noch vorkommen, kann die Art große Schäden an verschiedensten landwirtschaftlichen Kulturen verursachen. Während dieser Phasen wird eine Wandergeneration mit verlängerten Flügeln ausgebildet.
Die Tiere sind bei hohen Temperaturen sehr aktiv und können ausgezeichnet fliegen. Im Flug kann man sie gut anhand ihrer rosa gefärbten Hinterflügel in Kombination mit den roten Hinterschienen erkennen. Meistens sitzen sie jedoch am Boden und klettern auch nach der Landung in der Vegetation schnell zu Boden.
Die Männchen sind etwa zehn Tage nach der letzten Häutung paarungsfähig. Ihre kräftigen Cerci dienen dazu, sich am Weibchen während der Paarung festzuklammern. Die Tiere können nur durch Aneinanderreiben der apikalen Mandibelflächen Geräusche erzeugen. Diese haben eine Frequenz von 17 kHz, mit Oberschwingungen bis 100 kHz. Während dieser Lautäußerungen werden Fühler, Palpen und Hinterschenkel oder auch der gesamte Körper heftig zuckend bewegt. Ist das Weibchen nicht paarungswillig, werden ebenfalls mit den Mandibeln Abwehrlaute erzeugt. Mandibelgeräusche werden auch zur Abwehr möglicher Feinde eingesetzt.
Die Weibchen legen etwa 500 Eier zu Gelegen mit 10 bis 50 Stück in lockeres Substrat ab. Die Eier werden in eine Kapsel aus Sekret gehüllt, an die sich Sand und Erde anhaftet, sodass nach dem Aushärten eine kompakte Schutzhülle entsteht. Die Larven schlüpfen nach einer Überwinterung von April bis Juni des folgenden Jahres. Die Entwicklung zur Imago dauert 40 bis 50 Tage, wobei fünf Larvenstadien durchlebt werden. Imagines treten demnach ab Juni auf und sind bis Oktober zu beobachten. Die Larven sind sehr empfindlich gegenüber kalter und nasser Witterung und deswegen auf den Schutz der Vegetation als Witterungspuffer angewiesen.
Die Populationen der Italienischen Schönschrecke sind in Mitteleuropa überall stark rückläufig, sodass die Art mittlerweile vielerorts verschwunden ist. Es ist zu befürchten, dass die Art ohne geeignete Gegenmaßnahmen aus Mitteleuropa verschwinden wird. Sie ist in Deutschland nach der Bundesartenschutzverordnung als besonders geschützt ausgewiesen und in der Roten Liste gefährdeter Arten Deutschlands als stark gefährdet (Kategorie 2) gelistet. In Österreich ist die Art weniger stark bedroht und in der Roten Liste als gefährdet (Kategorie 3) gelistet.[4] In Südeuropa zählt die Italienische Schönschrecke anders als in Mitteleuropa jedoch zu den häufigsten Arten der Kurzfühlerschrecken und ist dort nicht gefährdet.
Die wichtigste Gefährdungsursache ist die natürliche Sukzession bzw. Verbuschung ihrer Lebensräume. Aufforstungen tragen ebenfalls zur Gefährdung bei. Gute Erfolge bei der Förderung der Art wurden durch die Rodung von Gebüschen und Bäumen auf Magerrasen und anschließende Beweidung durch Schafe erzielt.
Die Italienische Schönschrecke (Calliptamus italicus) ist eine Kurzfühlerschrecke aus der Familie der Feldheuschrecken (Acrididae). Die sehr wärmeliebende Art zählt in Mitteleuropa zu den stark bedrohten Arten. Sie ist in Deutschland vom Aussterben bedroht, obwohl sie dort früher in günstigen Jahren, zuletzt 1931 und 1951, so zahlreich auftrat, dass Bekämpfungsmaßnahmen erwogen wurden. In Südeuropa ist sie hingegen nach wie vor eine der häufigsten Kurzfühlerschrecken und ist daher in der Europäischen Roten Liste als ungefährdet (Least Concern) eingestuft.
_female.jpg)
Calliptamus italicus, the Italian locust, is a species of 'short-horned grasshopper' belonging to the family Acrididae, subfamily Calliptaminae.
This species is native of the steppes of Central Asia, but it is also present in most of Europe, in the eastern Palearctic realm, in North Africa, and in the Near East.
Calliptamus italicus is found in Western Europe and Central Asia.[1] Its range extends from North Africa and the countries bordering the Mediterranean Sea to Central Europe, Central Asia, Mongolia and western Siberia.[2] These grasshoppers can be encountered from July through October. It thrives in warm dry habitats with sparse vegetation cover such as grasslands and rocky steppes, old quarries, gravel pits, rock-strewn areas beside rivers, sand dunes and fallow land.[3]
Calliptamus italicus is a medium-sized grasshopper characterized by a significant sexual dimorphism. The adult males grow up to 14–26 millimetres (0.55–1.02 in) long, while females reach 21–40 millimetres (0.83–1.57 in) of length. This species is quite variable in size and colour. The basic coloration of the body varies from gray to brownish-reddish. The wings have a characteristic reddish or pinkish coloration, better visible when the insect is in flight. Quite evident is the dilating membrane ('pallium') of the subgenital plate of males.[3]
Calliptamus italicus is a polyphagous species, able to feed upon various wild plants, but also on crops, especially legumes. Alfalfa (Medicago sativa) is among the species preferred by juveniles, but there have been reported sporadic cases of infestation on grains and grapevine. It feeds on a variety of plants in the families Asteraceae, Chenopodiaceae and Poaceae.[2]
Their life cycle lasts one year. The egg-laying takes place in late August - early September, usually in rocky areas exposed to the south. The female lays eggs in the soil within an ootheca that can hold 25 to 55 eggs wrapped in a spongy secretion. The appearance of the larvae takes place in May–June; the first adults appear in July.
In certain circumstances this species may develop a tendency to gregariousness with formation of very numerous aggregates, potentially harmful to crops. It normally occurs in low densities in undisturbed sparse grassland but disappears when the land is cultivated. It occurs in high densities in uncultivated land that is invaded by Artemisia, and on overgrazed pastures with weeds and bare ground. Under these conditions it can become gregarious and form locust swarms. After the breakup of the USSR in 1991, much agricultural land was left uncultivated. This gave ideal conditions for the Italian locust to breed and build up in numbers, and Kazakhstan suffered a devastating locust plague between 1998 and 2001.[4]
The following subspecies proposed in the past are no longer accepted. They are currently included in the nominal subspecies.
Italian locust (Calliptamus italicus) female, Nature Park of Alvão, Portugal Calliptamus italicus, the Italian locust, is a species of 'short-horned grasshopper' belonging to the family Acrididae, subfamily Calliptaminae.
This species is native of the steppes of Central Asia, but it is also present in most of Europe, in the eastern Palearctic realm, in North Africa, and in the Near East.
El saltamontes de campo o langosta italiana (Calliptamus italicus) es una especie de langosta del género Calliptamus perteneciente a la subfamilia Calliptaminae.[2] Presenta un comportamiento gregario clásico con polimorfismo de fase en el hacinamiento, es decir, en poblaciones de alta densidad la morfología, comportamiento y la fisiología de la especie cambian.[3] Cuando forman enjambres muy numerosos dadas ciertas condiciones, son consideradas plagas en cultivos de pastos, cereales y algodón. Las larvas y adultos son comestibles.
El saltamontes de campo es un saltamontes de tamaño mediano caracterizado por un dimorfismo sexual significativo. Los machos adultos crecen hasta los 14 a 26 milímetros de largo, mientras que las hembras alcanzan de 21 a 40 milímetros de longitud. Esta especie es bastante variable en tamaño y color. La coloración básica del cuerpo varía de gris a marrón rojizo. Las alas tienen una coloración rojiza o rosada característica, más visible cuando el insecto está en vuelo. Es bastante evidente la membrana dilatadora de la placa subgenital de los machos.[4]
Un estudio del biólogo alemán Albrecht Faber de 1953 demostró que en esta especie la producción de sonido en sus canciones ordinarias, de cortejo o de estrés, se debe a la fricción mandibular que puede ir acompañada de movimientos convulsivos del fémur posterior.[5][6]
El saltamontes de campo es nativo de las estepas de Asia Central. Su área de distribución se extiende desde el norte de África y los países que bordean el mar Mediterráneo hasta Europa Central, Asia Central, Mongolia, China y Siberia occidental.[2][7] De las especies del género Calliptamus, es la más septentrional, pudiendo llegar a los alrededores de París. Es una especie común en la península ibérica.[8]
Estos saltamontes se pueden encontrar de julio a octubre. Prosperan en hábitats cálidos y secos con una cubierta vegetal escasa como pastizales y estepas rocosas, antiguas canteras, hoyos de grava, áreas cubiertas de rocas junto a ríos, dunas de arena y barbechos.[4]
C. italicus es una especie polífaga, capaz de alimentarse de varias plantas silvestres, pero también de cultivos, especialmente leguminosas. La alfalfa (Medicago sativa) se encuentra entre las especies preferidas por los saltamontes juveniles, pero se han reportado casos esporádicos de infestación en granos y vides. Se alimenta de una gran variedad de plantas de las familias Asteraceae, Chenopodiaceae y Poaceae.[7]
Su ciclo de vida dura un año. La puesta de huevos se lleva a cabo desde fines de agosto hasta principios de septiembre, generalmente en áreas rocosas expuestas al sur. La hembra pone huevos en el suelo dentro de una ooteca que puede contener de 25 a 55 huevos envueltos en una secreción esponjosa. La aparición de las larvas tiene lugar desde mayo a junio; los primeros adultos aparecen en julio.
En ciertas circunstancias, esta especie puede desarrollar una tendencia al gregarismo con la formación de bandas muy numerosas, potencialmente dañinos para los cultivos. Normalmente ocurren en bajas densidades en pastizales dispersos no perturbados, desapareciendo cuando se cultiva la tierra. Ocurren en altas densidades en tierras no cultivadas que son invadidas por Artemisia, y en pastos sobrepastoreados con malezas y suelo desnudo; en estas condiciones, puede volverse gregario y formar enjambres de langostas. Después de la disolución de la ex Unión Soviética en 1991, muchas tierras agrícolas quedaron sin cultivar. Esto generó las condiciones ideales para que la langosta italiana se reprodujera y creciera en número. En Kazajistán, por ejemplo, ocurrió una devastadora plaga de langostas entre 1998 y 2001.[10]
La especie fue descrita por primera vez como Gryllus italicus por Carlos Linneo en 1758 y publicada en Systema naturæ t. 1, 432.[11] Años más tarde, el entomólogo francés Jean-Guillaume Audinet-Serville describió por primera vez al género Calliptamus en 1831, estableciendo como especie tipo a G. italicus.[12] De acuerdo a esa asignación, la nomenclatura binomial para la especie quedó establecida en Calliptamus italicus Linneo, 1758.[13]
Las siguientes subespecies pertenecen a la especie Calliptamus italicus:[2]
Está incluida en la Lista Roja de la UICN como una especie de preocupación menor de acuerdo a la evaluación por Hochkirch et al. en 2016.[1]
Es considerada una plaga de pastos, cereales y algodón.[16] La langosta italiana se ha convertido en la más común y dañina de las plagas de plantas en Kazajistán, invadiendo regularmente millones de hectáreas y causando daños a los cultivos de gran importancia económica. En 1999, Calliptamus italicus fue introducida desde Kazajistán y Rusia a la región de Sinkiang en China. Eso posteriormente dañó aproximadamente 2 millones de hectáreas entre 2000 y 2007 en esa provincia.[17]
Estudios del 2002 en Kazajistán determinaron que el uso de Confidor de Bayer, que contiene imidacloprid, tiene una efectividad contra C. italicus casi del 90%.[18] El imidacloprid es un insecticida sistémico que de acuerdo a varios estudios afecta de manera negativa a los polinizadores (aves, abejas, abejorros) y está asociado al síndrome de colapso de las colonias.[19][20][21]
Las larvas y adultos de C. italicus son alimentos en China.[22][23]
El saltamontes de campo o langosta italiana (Calliptamus italicus) es una especie de langosta del género Calliptamus perteneciente a la subfamilia Calliptaminae. Presenta un comportamiento gregario clásico con polimorfismo de fase en el hacinamiento, es decir, en poblaciones de alta densidad la morfología, comportamiento y la fisiología de la especie cambian. Cuando forman enjambres muy numerosos dadas ciertas condiciones, son consideradas plagas en cultivos de pastos, cereales y algodón. Las larvas y adultos son comestibles.
Calliptamus italicus
Calliptamus italicus, le criquet italien ou caloptène italien, est une espèce d'insectes orthoptères caelifères de la famille des Acrididae.
En France, lors de la période de canicule de l'été 2006, cette espèce a été observée jusqu'à Issy-l'Évêque (Saône-et-Loire)[1]. Absent du Benelux.
Le Criquet italien peut être très commun. Il a les tegmina (élytres) ferrugineux tachés de brun et de jaunâtre, les tibias postérieurs rouges et la base des ailes roses[2]. Les mâles possèdent des cerques très développés en forme de pince.
On trouve les adultes de juillet à novembre.
Calliptamus italicus est un locuste c’est-à-dire qui a tendance à devenir grégaire. En cas de conditions favorables, ces criquets prolifèrent et se regroupent en grandes colonies mais ne se déplacent que sur quelques kilomètres ou quelques dizaines de kilomètres à la différence du criquet pèlerin ou du criquet nomade.
En France, il est relativement peu nuisible, car il ne se reproduit qu'une seule fois par an, en août-septembre, et passe l'hiver sous la forme d'œufs. En cas de pluie, les larves sont attaquées par des champignons ou autres prédateurs.
Ces criquets résistent mieux que d'autres aux insecticides existant dans le commerce.
Les mâles ne stridulent pas ; ils peuvent émettre des sons en frottant leurs mandibules l'une contre l'autre.
Selon Orthoptera Species File (31 mars 2010)[4] :
_(10443411235).jpg)
_(10071954086).jpg)
_female.jpg)
Calliptamus italicus
Calliptamus italicus, le criquet italien ou caloptène italien, est une espèce d'insectes orthoptères caelifères de la famille des Acrididae.
La cavalletta dei prati (Calliptamus italicus (Linnaeus, 1758)) è un insetto ortottero della famiglia Acrididae[1], comune nei paesi del bacino del Mediterraneo. In alcune circostanze questa specie può sviluppare tendenza al gregarismo con formazione di aggregati molto numerosi, potenzialmente dannosi per le colture.
Ne sono note due sottospecie:[1]
Altre sottospecie proposte in passato non sono attualmente riconosciute e vengono assimilate alla sottospecie nominale. Tra di esse ricordiamo:
La specie ha un areale mediterraneo che comprende l'Europa meridionale e centrale (Spagna, Francia compresa Corsica, Italia, Germania, Belgio, Svizzera, Austria, Slovenia, Bosnia ed Erzegovina, Croazia, Serbia, Kosovo, Voivodina, Montenegro, Macedonia, Albania, Grecia, Repubblica Ceca, Slovacchia, Polonia, Romania, Bulgaria, Ungheria, Moldavia, Ucraina e Russia), il Nordafrica e parte dell'Asia occidentale (Turchia, Medio Oriente, Georgia, Armenia, Azerbaigian, Iran, Iraq) [2].
In Italia è presente in quasi tutta la penisola e nelle isole maggiori.
Popola ambienti aridi e prati.
Le neanidi appena nate sono di colore biancastro, successivamente diventano di colore bruno e attraverso più mute raggiungono lo stadio immaginale in 40-50 giorni.
Gli adulti sono cavallette di media taglia che raggiungono una lunghezza di 21–36 mm nelle femmine, mentre i maschi non superano i 26 mm (dimorfismo sessuale).
Il colore della livrea è grigio o brunastro, mentre le ali, di colore rosa, si apprezzano solo quando l'insetto è in volo.
È una specie polifaga in grado di nutrirsi a spese di diverse piante spontanee, ma anche di colture erbacee, in particolare leguminose, e orticole. Tra le specie predilette dalle forme giovanili in accrescimento vi è l'erba medica (Medicago sativa); segnalati casi sporadici di infestazioni su mais e vite.
È una specie univoltina, cioè compie un ciclo riproduttivo all'anno.
L'ovodeposizione viene effettuata a fine agosto - inizi di settembre, in aree sassose in genere esposte a sud, dette "grillare". La femmina depone le uova nel terreno, ad una profondità di 2–3 cm, all´interno di una ooteca che può contenere da 25 a 55 uova avvolte in un secreto spugnoso.
La comparsa delle neanidi avviene in maggio-giugno, le prime forme adulte compaiono in luglio.
Uno dei rimedi più efficaci risulta la distruzione meccanica delle ooteche prima della schiusa delle uova.
Durante il periodo di nascita delle neanidi sono praticabili tentativi di contenimento dell'infestazione con insetticidi piretroidi a base di deltametrina specificamente autorizzati per uso civile [3]. I trattamenti insetticidi sugli adulti sono assolutamente inutili.
Tra i principali nemici naturali di C. italicus vi è il fungo Entomophaga grylli, il cui uso come agente biologico è tuttavia ancora oggetto di studio.
Un agente efficace per limitare le infestazioni è risultata la gallina faraona (Numida meleagris) che cibandosi prevalentemente di insetti si è rivelata in grado di limitare le popolazioni di cavallette nelle aree dove pascola [4].
La cavalletta dei prati (Calliptamus italicus (Linnaeus, 1758)) è un insetto ortottero della famiglia Acrididae, comune nei paesi del bacino del Mediterraneo. In alcune circostanze questa specie può sviluppare tendenza al gregarismo con formazione di aggregati molto numerosi, potenzialmente dannosi per le colture.
De rosevleugel (Calliptamus italicus) is een rechtvleugelig insect uit de familie veldsprinkhanen (Acrididae), onderfamilie Calliptaminae. De rosevleugel wordt abusievelijk wel rozevleugel genoemd en tot recentelijk werd de soort tot de onderfamilie Catantopinae gerekend.
De kleur is grijsbruin met lichtere vlekken, van het oog loopt een lichte streep over het halsschild en de vleugel die bij heel donkere exemplaren ontbreekt. De achtervleugels en de schenen van het achterste potenpaar zijn roodachtig van kleur. De soort is langgevleugeld; de vleugels reiken tot achter de achterlijfspunt. Mannetjes bereiken een lengte van 14 tot 25 millimeter, de vrouwtjes zijn 20 tot 33 mm lang[1]. Net als de Egyptische sprinkhaan is er een knobbel aanwezig tussen de voorpoten aan de buikzijde.
De rosevleugel lijkt sterk op Costa's rosevleugel (Calliptamus barbarus), die ook in Frankrijk voorkomt. De soorten zijn alleen te onderscheiden door met een loep naar de dijen van de vrouwtjes of de achterlijfspunt van de mannetjes te kijken.
De rosevleugel komt voor in zuidelijk Europa en ontbreekt in Nederland, in België is de soort aan het begin van de twintigste eeuw verdwenen[2]. De sprinkhaan komt wel in noordelijk Frankrijk voor en er zijn enkele populaties in Duitsland maar in het grootste deel van Duitsland is de rosevleugel uitgestorven. De habitat bestaat uit stenige en rotsige, warme en niet sterk begroeide plaatsen.
De rosevleugel is als volwassen insect te zien van juli tot oktober en is vooral actief tussen negen uur in de ochtend en zeven uur in de avond[1]. De mannetjes kennen geen roepzang maar maken geluiden met hun monddelen als ze exemplaren van dezelfde soort opmerken, waarbij schokkende bewegingen met de poten en antennes worden gemaakt. Bij andere veldsprinkhanen is dit gedrag niet bekend.
Referenties
Bronnen
De rosevleugel (Calliptamus italicus) is een rechtvleugelig insect uit de familie veldsprinkhanen (Acrididae), onderfamilie Calliptaminae. De rosevleugel wordt abusievelijk wel rozevleugel genoemd en tot recentelijk werd de soort tot de onderfamilie Catantopinae gerekend.
Nadobnik włoski (Calliptamus italicus) – gatunek owada z rzędu prostoskrzydłych. Samce nadobnika włoskiego osiągają długość 20 mm, samice 30 mm. Ubarwienie zmienne, od czerwonego do szarobrązowego.
Nadobnik włoski jest owadem ciepłolubnym. Larwy wylęgają się z jaj w maju, Osobniki dorosłe pojawiają się w lipcu. Samice składają do ziemi do sześciu ootek, zawierających do 50 jaj. Nadobniki żywią się roślinami, preferowanym pokarmem są bylice.
Nadobnik włoski występuje w południowej i południowo-wschodniej Europie, Azji Mniejszej i Środkowej oraz północnej Afryce. W Europie Środkowej spotykany na terenach suchych i ciepłych. W niektórych rejonach (głównie Azji Środkowej) występuje także forma stadna tego owada wyrządzająca szkody w rolnictwie. Pierwsze informacje o występowaniu nadobnika włoskiego pochodzą z XIX wieku. Dawniej owad ten występował na terenie całej Polski, obecnie zachował się na niewielkich stanowiskach na północy Puszczy Sandomierskiej.
W Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt zaliczony został do kategorii EN (gatunki silnie zagrożone)[1].
Nadobnik włoski (Calliptamus italicus) – gatunek owada z rzędu prostoskrzydłych. Samce nadobnika włoskiego osiągają długość 20 mm, samice 30 mm. Ubarwienie zmienne, od czerwonego do szarobrązowego.
Nadobnik włoski jest owadem ciepłolubnym. Larwy wylęgają się z jaj w maju, Osobniki dorosłe pojawiają się w lipcu. Samice składają do ziemi do sześciu ootek, zawierających do 50 jaj. Nadobniki żywią się roślinami, preferowanym pokarmem są bylice.
Nadobnik włoski występuje w południowej i południowo-wschodniej Europie, Azji Mniejszej i Środkowej oraz północnej Afryce. W Europie Środkowej spotykany na terenach suchych i ciepłych. W niektórych rejonach (głównie Azji Środkowej) występuje także forma stadna tego owada wyrządzająca szkody w rolnictwie. Pierwsze informacje o występowaniu nadobnika włoskiego pochodzą z XIX wieku. Dawniej owad ten występował na terenie całej Polski, obecnie zachował się na niewielkich stanowiskach na północy Puszczy Sandomierskiej.
W Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt zaliczony został do kategorii EN (gatunki silnie zagrożone).
Тіло імаго бурувато-сіре, іноді темніше чи світліше, довжиною 1,8-3,4 см. Передньогруди між передніми ногами мають характерний виступ. На передньоспинці є бокові гребні, її забарвлення однотонне. Задні крила рожеві біля основи. Задні стегна короткі та широкі, з внутрішнього боку червоні чи фіолетові. Гомілки задніх ніг червоного кольору.[1]
Мешкає у відкритих біотопах з великою частиною оголеного ґрунту, сухих луках, на пустищах, узбіччях доріг. На півночі ареалу займає переважно штучні ландшафти: купи піску та гравію, закинуті кар'єри, залізничні насипи. Обирає місця з щільними кущиками та ділянками голої землі.[2]
Прус італійський населяє Південну Європу та острови Середземномор'я, у Центральній Європі зустрічається рідше. Країни ареалу: Португалія, Іспанія, Франція, південна Німеччина, Швейцарія, Австрія, Словенія, Чехія, Словаччина, південна Польща, Хорватія, Сербія, Чорногорія, Албанія, Греція, Північна Македонія, Болгарія, Румунія, європейська частина Туреччини, Молдова, Україна, Білорусь, середня смуга та південь Європейської частини Росії. Також відома з Казахстану, району Аральського моря (дельта Амудар'ї). Південніше межує ареал близького виду Calliptamus barbarus[Sv][3]. На сході досягає степів Монголії, а на півдні зустрічається в північних та центральних регіонах Ірану та Афганістану.[4]
Внесений до національних Червоних списків Польщі та Німеччини як вид під загрозою. У Німеччині вид захищається законом та охороняється в низці заповідних територій. У Швейцарії та Австрії внесений до списків як «вразливий», а в Чехії - як «майже під загрозою». У Бельгії вважається локально вимерлим.[2]
Calliptamus italicus là một loài châu chấu thuộc họ Acrididae. Đây là loài bản địa thảo nguyên Trung Á, nhưng hiện nay đã hiện diện ở hầu hết các nước châu Âu, trong vùng sinh thái Palearctic Đông, Bắc Phi và Cận Đông. Đây là loài châu chấu có kích thước vừa đặc trưng bởi dị hình lưỡng tính quan trọng. Những con đực trưởng thành có chiều dài 14–26 mm m, trong khi con cái có độ dài đạt 21–40 mm. Có thể gặp nhìn thấy chúng từ tháng đến tháng Mười trong các lĩnh vực, trong đồng cỏ khô và môi trường khô cằn.
Các phân loài sau đây được đề xuất trong quá khứ không được chấp nhận. Hiện tại chúng đang nằm trong hai phân loài chính thức trên.
Calliptamus italicus là một loài châu chấu thuộc họ Acrididae. Đây là loài bản địa thảo nguyên Trung Á, nhưng hiện nay đã hiện diện ở hầu hết các nước châu Âu, trong vùng sinh thái Palearctic Đông, Bắc Phi và Cận Đông. Đây là loài châu chấu có kích thước vừa đặc trưng bởi dị hình lưỡng tính quan trọng. Những con đực trưởng thành có chiều dài 14–26 mm m, trong khi con cái có độ dài đạt 21–40 mm. Có thể gặp nhìn thấy chúng từ tháng đến tháng Mười trong các lĩnh vực, trong đồng cỏ khô và môi trường khô cằn.
Caloptenus italicus (Linnaeus 1758)
Итальянский прус[1][2], или прус оазисный[2], или саранча итальянская[2] (лат. Calliptamus italicus) — вид насекомых из семейства саранчовых (Acrididae).
Ареал итальянского пруса охватывает бóльшую часть Средиземноморья и значительную часть Западной Азии. На севере этот вид достигает центральных районов Европы и лесостепной зоны Западной Сибири. Не найден в северных частях Франции, Германии и Польши. На юге довольно широко расселён по северному побережью Средиземного моря, а также на Ближнем Востоке (кроме юга). Отсутствует в Африке. Весьма обычен в Иране и Афганистане, но не достигает их южных границ. В западной части ареала итальянский прус почти не выходит к атлантическому побережью, на востоке — достигает Оби. Его отдельные локальные популяции обнаружены на правобережье Оби — от Сузунского района Новосибирской области до Бийска. Южнее он встречается в Северо-Западном Алтае, ещё южнее — не переходит водораздел Оби и Иртыша и Монгольский Алтай.
Тело взрослой особи средних размеров: самца — 14-28 мм и самки — 21-41 мм в длину. Хорошо развитые надкрылья, с редким жилкованием, достигают 10-22 у самцов и 14-32 мм у самки. Задние крылья немного короче чем надкрылья и довольно узкие. Задние бёдра довольно толстые и короткие (длина бедра 3,2-3,8 раза превышает наибольшую ширину).
В районах с развитым сельским хозяйством он является ярым вредителем сельских культур. И личинки, и имаго сильно вредят посевам зерновых злаков, бобовых, столовой и сахарной свеклы, многим пасленовым, крестоцветным, тыквенным, маку, подсолнечнику, гречишным и лекарственным культурам, хлопчатнику, льну, клещевине, овощным и эфироносным культурам, конопле, кунжуту, кенафу, молодым растениям различных плодовых, ягодных и лесных древесных и кустарниковых пород, винограду, а также пастбищам и сенокосным угодьям.
Вспышки массового размножения итальянской саранчи носят цикличный характер (в среднем, каждые 10-12 лет): в Казахстане и соседних регионах России они отмечались в 1909—1912, 1924—1927, 1931—1933, 1944—1947, 1953—1956, 1967—1970, 1977—1982, 1988—1991, 1997—2003 гг.[3] С 2005 года начался очередной цикл динамики численности саранчовых.[4] В ряде субъектов РФ в 2010—2013 гг. объявлялись чрезвычайные ситуации по саранче[5]
Итальянский прус, или прус оазисный, или саранча итальянская (лат. Calliptamus italicus) — вид насекомых из семейства саранчовых (Acrididae).
.jpg)
