Odontophoridae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ evned hag a denn d'ar c'hoailhed, termenet e 1844 gant ar skiantour saoz John Gould (1804-1881)[1].
Diouzh Doare 6.2 an IOC World Bird List[2] ez a pevar genad ha tregont d'ober ar c'herentiad :
O c'havout a reer en Amerika evit ar pep brasañ, hag en Afrika evit ar genad Ptilopachus.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Odontophoridae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ evned hag a denn d'ar c'hoailhed, termenet e 1844 gant ar skiantour saoz John Gould (1804-1881).
Diouzh Doare 6.2 an IOC World Bird List ez a pevar genad ha tregont d'ober ar c'herentiad :
Els odontofòrids (Odontophoridae) són una família d'aus de l'ordre dels gal·liformes (Galliformes) distribuïda de manera natural pel continent americà i que s'ha introduït a altres indrets. Les seves espècies es coneixen sovint com colins. Són conegudes en anglès genèricament per "New World quails" (Guatlles del Nou Món).
D'aspecte de petites i rodanxones guatlles, estan sovint ornades amb dibuixos vistosos i crestes al cap, apuntades cap avant. Potes fortes sense esperons. Ales curtes. Bec curt, lleugerament corbat i serrat. Moderat dimorfisme sexual.
En general es tracta d'animals monògams i territorials en l'època de cria, mentre que són gregàries la resta de l'any, formant esbarts.
Són aus diürnes i cerquen el menjar en terra, malgrat que algunes es reuneixen en arbres alts.
Règim omnívor. Mengen insectes, llavors, vegetació, tubèrculs.
Adaptades a una bona varietat de medis, des del desert fins a la selva tropical, des del Canadà fins al sud de Brasil. Alguna espècie s'ha introduït a diferents llocs com ara Nova Zelanda.
Sobre un niu a terra, ponen entre 3 i 15 ous, depenent de les espècies. El temps d'incubació també és molt variat (entre 16 i 30 dies). Els pollets són molt precoces, i aviat deixen el niu per acompanyar els seus pares
Considerades tradicionalment una subfamília dels fasiànids, actualment hi ha un acord prou generalitzat sobre el seu estatus com a família. S'han classificat en 10 gèneres amb 34 espècies:[1]
El gènere Ptilopachus, tradicionalment situat a la família dels fasiànids, s'ha ubicat a la dels odontofòrids, arran els treballs de Crowe et al. (2006)[2]
Els odontofòrids (Odontophoridae) són una família d'aus de l'ordre dels gal·liformes (Galliformes) distribuïda de manera natural pel continent americà i que s'ha introduït a altres indrets. Les seves espècies es coneixen sovint com colins. Són conegudes en anglès genèricament per "New World quails" (Guatlles del Nou Món).
Křepelovití (Odontophoridae) je čeleď menších zavalitých hrabavých ptáků pocházejících z Nového světa. Čeleď tvoří 9 rodů, všechny mají stejné české jméno křepel.
Čeleď křepelovitých byla ještě donedávna součásti čeledě bažantovitých, kde byla považována za pouhou podčeleď. Morfologická a molekulární analýzy však objasnily vzájemné vztahy a potvrdily platnost osamostatnění této čeledě.[1][2]
Křepelovití jsou ptáci pocházející z Ameriky, kde se vyskytují na svých původních místech od jižních oblastí Kanady přes USA, Mexiko, Střední Ameriku, Andy a Amazonii po jižní oblasti Bolívie, Brazílie a Uruguaye. Severoamerické druh byly introdukovány i do nejjižnějších částí Jižní Ameriky, do Argentiny a Chile. Lidskými zásahy se také rozšířili do jiných oblastí světa, jako místně do Evropy, do Austrálie, na Nový Zéland i Havajské ostrovy.
Zabírají širokou škálu stanovišť. Některé druhy preferují tropické nebo subtropické lesy, jiní žijí v horských lesích, mnozí se vyskytují nejvíce na rozhraní savan a lesních okrajů. Jsou i tací, kterým nejlépe vyhovují okraje pouští.[2][3]
Křepelové jsou středně velcí, poněkud zavalití ptáci s krátkými křídly i ocasem. Mnohým, u obou pohlaví, narůstá na temeni hlavy nápadná, dopředu ohnutá chocholka která může být vytvořena malých chomáčkem i dlouhými péry. Samci jsou všeobecně větší a mívají u některých druhů více vybarvené peří. Mají silné nohy uzpůsobené pro hrabání na kterých nemají ostruhy, jsou většinou dobři běžci. Jejich specifickým znakem je silný, mírně zahnutý zobák se zoubkovaným okrajem. Bývají velcí 17 až 37 cm a těžcí 125 až 465 gramů.
Jsou to denní, nemigrující ptáci kteří tráví většinu času na zemi, hřadování na stromech bylo pozorováno jen u lesních druhů. Nejsou dobří letci, těžkopádně létají jen na krátké vzdálenosti. Zdržují se v malých skupinách ve kterých je většinou dospělý pár a mláďata z předchozího líhnutí. Ve svých zvukových projevech jsou jeden druh od druhého odlišný, většinou se tyto zvuky nazývají pískáním.[2] [3][4]
Podle potravy se řadí do kategorie všežravců, vylíhnutá kuřata se živí převážně drobnou živočišnou potravou (hlavně bezobratlovci), dospělí ptáci pak hlavně semeny trav i dalších bylin, keřů i stromů. Semena sbírají na zemi nebo i přímo vyzobávají, např. z klasů. Hodně druhů se zdržuje v oblastech kde je obdělávaná zemědělská půda a tam žerou téměř vše co se pěstuje pro semena, např. kukuřici, pšenici, čirok, arašídy i fazole. Druhy žijící na okrajích savan a polopouští nacházejí hlavní obživu v semenech planě rostoucích rostlin. Křepelové obývající lesy často vyhrabují hlízy, cibulky a dužnaté kořínky. Žádný druh ani v dospělosti nepohrdne nalezenou živočišnou potravou, kterou přece jen více sbírají slepice pro podporu snůšky vajec.[2][3][4]
U křepelů je způsob soužití při rozmnožování velice pestrý. Páry některých druhů jsou monogamní, u jiných je zjištěna polygamie, polyandrie i promiskuita. Hnízda si většinou staví na zemi, mohou to být jen ploché misky nebo jsou i svrchu překryté vegetaci s jediným vstupním otvorem, do kterých slepice žijící spíše ve stepích snášejí až 17 vajec, kdežto slepice obývající lesy jen okolo 3 až 5 vajec. Inkubace trvá 16 až 30 dnů. Kuřata jsou po vylíhnutí schopna sama si najít vhodnou potravu, rychle rostou a mohou již za 14 dnů létat. Křepelové hnízdí jen jednou ročně, při neúspěšném zahnízdění (např. ztráta vajec) mohou to zkoušet ještě i dvakrát, ale s menším počtem vajec. Přestože kvočna ještě po několik týdnů o kuřata pečuje (klasické simulování zlomeneho křídla pro odlákání pozornosti), dosahuje mortalita vlivem přirozených predátorů od snesení vajec do dospělosti asi 50 %, průměrný dožitý věk je do 5 let.[2][3]
Mimo přirozených nepřátel, jako jsou jestřábi, lišky, skunci a hadi jsou křepelové v mnoha státech považování za běžnou lovnou zvěř. Nejvíce jsou ohrožovány druhy žijící v lesních prostředí, která jsou jim průběžně ničena intenzivní těžbou dřeva. Podle Červeného seznamu IUCN jsou křepel černočelý, křepel dariénský, křepel hnědohřbetý, křepel perličkový i křepel vousatý považování za zranitelné druhy a křepel límcový dokonce za ohrožený druh.[5]
Čeleď křepelovitíých se dělí do 9 rodů a ty dále do zhruba 30 druhů:[6][7]
rod Callipepla Wagler, 1832 rod Odontophorus Vieillot, 1816 křepel kalifornský (Callipepla californica) (Shaw, 1798) křepel černočelý (Odontophorus atrifrons) Allen, 1900 křepel Douglasův (Callipepla douglasii) (Vigors, 1829) křepel pruholící (Odontophorus balliviani) Gould, 1846 křepel přílbový (Callipepla gambelii) (Gambel, 1843) křepel tečkovaný (Odontophorus capueira) (Spix, 1825) křepel šupinkatý (Callipepla squamata) (Vigors, 1830) křepel venezuelský (Odontophorus columbianus) Gould, 1850 rod Colinus Goldfuss, 1820 křepel dariénský (Odontophorus dialeucos) Wetmore, 1963 křepel chocholatý (Colinus cristatus) (Linnaeus, 1766) křepel rezavočelý (Odontophorus erythrops) Gould, 1859 křepel černohrdlý (Colinus nigrogularis) (Gould, 1843) křepel mramorovaný (Odontophorus gujanensis) (Gmelin, 1789) křepel virginský (Colinus virginianus) (Linnaeus, 1758) křepel skvrnitý (Odontophorus guttatus) (Gould, 1838) rod Cyrtonyx Gould, 1844 křepel kaštanový (Odontophorus hyperythrus) Gould, 1858 křepel harlekýn (Cyrtonyx montezumae) (Vigors, 1830) křepel bělohrdlý (Odontophorus leucolaemus) Salvin, 1867 křepel perličkový (Cyrtonyx ocellatus) (Gould, 1837) křepel hnědohřbetý (Odontophorus melanonotus) Gould, 1861 rod Dactylortyx Ogilvie-Grant, 1893 křepel středoamerický (Odontophorus melanotis) Salvin, 1865 křepel zpěvavý (Dactylortyx thoracicus) (Gambel, 1848) křepel rezavoprsý (Odontophorus speciosus) Tschudi, 1843 rod Dendrortyx Gould, 1844 křepel hvězdičkový (Odontophorus stellatus) (Gould, 1843) křepel vousatý (Dendrortyx barbatus) Gould, 1846 křepel límcový (Odontophorus strophium) (Gould, 1844) křepel vysokohorský (Dendrortyx leucophrys) (Gould, 1844) rod Philortyx Gould, 1846 křepel dlouhoocasý (Dendrortyx macroura) (Jardine et Selby, 1828) křepel pruhovaný (Philortyx fasciatus) (Gould, 1844) rod Oreortyx S. F. Baird, 1858 rod Rhynchortyx Ogilvie-Grant, 1893 křepel horský (Oreortyx pictus) (Douglas, 1829) křepel rezavolící (Rhynchortyx cinctus) (Salvin, 1876)Křepel kalifornský
Křepel vysokohorský
Křepel šupinkatý
Křepel tečkovaný
Obrázky, zvuky či videa k tématu křepelovití ve Wikimedia Commons
Křepelovití (Odontophoridae) je čeleď menších zavalitých hrabavých ptáků pocházejících z Nového světa. Čeleď tvoří 9 rodů, všechny mají stejné české jméno křepel.
Topvagtler (Odontophoridae) er en familie af hønsefugle, som er udbredt i Amerika fra Canada til det sydlige Brasilien. De er ikke nært beslægtet med den gamle verdens vagtler, men ligner dem i udseende og adfærd.
Topvagtler (Odontophoridae) er en familie af hønsefugle, som er udbredt i Amerika fra Canada til det sydlige Brasilien. De er ikke nært beslægtet med den gamle verdens vagtler, men ligner dem i udseende og adfærd.
Die Zahnwachteln (Odontophoridae) sind eine Familie in Nord- und Südamerika, sowie mit zwei Arten auch in Zentralafrika beheimateter Hühnervögel (Galliformes). Die Vertreter dieser Familie ähneln den altweltlichen Rebhühnern und Wachteln, mit denen sie aber nur entfernt verwandt sind.
Zahnwachteln haben eine typisch hühnerartige Gestalt. Sie sind gedrungen gebaut, kurzhalsig, kurzbeinig, kurzschnäblig und meistens auch kurzschwänzig (Ausnahme: Dendrortyx). Sie ähneln gestaltlich stark den Rebhühnern und Wachteln und liegen auch in der Größe zwischen diesen; diese reicht von 17 cm (Langbeinwachtel) bis 37 cm (Langschwanzwachtel).
Namengebend ist der leicht gezähnte Schnabel, ein Merkmal, das nur aus großer Nähe erkannt werden kann. Auffälliger sind die bei vielen Arten vorhandenen Schopfe und Hauben. Die Farbe besteht meistens aus Braun- und Grautönen, die eine Tarnung im Unterholz ermöglichen. Manche Arten sind farbenfroher gefärbt, vor allem der Gesichtsbereich kann in leuchtenden Farben ausgeprägt sein. Ein Geschlechtsdimorphismus ist immer vorhanden, aber nie so gravierend wie bei vielen Arten der altweltlichen Fasanenartigen: Er besteht darin, dass die Männchen etwas größer sind, kräftigere Farben haben und – wenn vorhanden – größere Hauben und Schopfe.
Die kurzen Beine sind kräftig gebaut und ermöglichen ein ausdauerndes Laufen am Boden. Im Unterschied zu den Fasanenartigen tragen sie keine Sporen. Der Fuß ist anisodaktyl. Wie die meisten Hühnervögel fliegen Zahnwachteln nur ungern und nur sehr kurze Distanzen. Eine Strecke vom Boden auf einen Ast oder umgekehrt ist oft alles, wofür die Flügel gebraucht werden.
Zahnwachteln sind auf dem amerikanischen Doppelkontinent und in Zentralafrika verbreitet. Das Verbreitungsgebiet in der Neuen Welt erstreckt sich vom Norden der USA bis in den Süden Brasiliens und Paraguays. Den größten Artenreichtum gibt es in den Tropen und Subtropen. Die Zugehörigkeit der zwei ursprünglich zu den Fasanenartigen gezählten afrikanischen Arten (Unterfamilie Ptilopachinae) zu den Zahnwachteln wurde erst in jüngster Zeit festgestellt.[1]
Durch den Menschen eingeschleppt gibt es Zahnwachteln auch auf anderen Kontinenten sowie auf Inseln, wo sie vorher nicht vorkamen. Sowohl die Schopf- als auch die Virginiawachtel wurden in Neuseeland und Hawaii eingeführt, die Schopfwachtel auch in Argentinien und Chile. Die südamerikanische Haubenwachtel wurde auf zahlreiche Inseln der Karibik gebracht. Auch innerhalb Amerikas hat der Mensch das Verbreitungsgebiet ausgedehnt: So wurde die Virginiawachtel, ein ursprünglich nur im Osten der USA beheimateter Vogel, auch entlang der nordamerikanischen Westküste heimisch gemacht.
Das Habitat der meisten Arten sind Wälder, vor allem tropische Regenwälder. Gerade die bekannteren Arten sind aber auch in offeneren Habitaten zu finden. Die Virginiawachtel etwa profitierte von der Entwaldung, weil sie offene Felder bevorzugt. Die Schopfwachtel ist selbst in Wüsten zu finden.
Zahnwachteln sind tagaktive Bodenbewohner, die für gewöhnlich nur auf der Flucht vor Feinden höher gelegene Plätze wie Äste aufsuchen. Einige Arten schlafen allerdings in Bäumen. Außerhalb der Brutzeit leben sie in großen Gruppen, die manchmal bis zu 1000 Individuen umfassen können.
Wie bei vielen anderen Hühnervögeln auch sind Zahnwachteln in den ersten Lebenswochen Insektenfresser, als Altvögel hingegen hauptsächlich Pflanzenfresser. Sie bleiben jedoch ausgesprochene Generalisten, die zahlreiche pflanzliche Materialien (Samen, Blätter, Knospen, Wurzeln) sowie als Beikost immer auch Insekten fressen. Manche Arten haben besonders lange Zehen, die beim Wühlen im Boden helfen; auf diese Weise graben sie pflanzliche Wurzeln aus.
Zahnwachteln sind monogam. Als Nest dient eine mit pflanzlichem Material ausgelegte Mulde, die in der dichten Vegetation angelegt wird. Die Gelege umfassen bei den südamerikanischen Arten in der Regel drei bis sechs Eier, gerade bei den nordamerikanischen Arten gibt es aber ausgesprochen große Gelege mit bis zu 15 Eiern. Da es bei manchen Arten (z. B. Virginiawachtel) aber einen Brutparasitismus innerhalb der Art gibt, d. h. Weibchen legen ihre Eier in die Nester von Artgenossinnen, sind die Gelegezahlen je Weibchen wohl niedriger. Bei der Brut und manchmal auch bei der Jungenaufzucht ist das Männchen beteiligt – eine unter Hühnervögeln seltene Verhaltensweise.
Wegen der großen Zahl von Feinden haben Zahnwachteln eine geringe Lebenserwartung. Es wird geschätzt, dass nur wenige älter als ein Jahr werden.
Die ältesten Hinweise auf Zahnwachteln sind 37 Millionen Jahre alt und stammen aus dem Oligozän Kanadas. Zahlreiche Fossilienfunde gibt es aus den nachfolgenden Epochen des Miozäns, Pliozäns und Pleistozäns. Die rezente Gattung Cyrtonyx ist fossil bereits aus dem Miozän belegt, die Gattungen Callipepla und Colinus aus dem Pliozän.
Fossil wurden Zahnwachteln nie außerhalb Amerikas gefunden. Die einmal erfolgte Zuweisung der Gattung Palaeortyx (Oligozän Europas) zu den Zahnwachteln war ein Irrtum[2].
Früher wurden Zahnwachteln wegen ihrer großen Ähnlichkeit zu den Rebhühnern und Wachteln wie diese zu den Fasanenartigen gestellt. Grzimeks Tierleben stellt sie gar als Tribus in die Unterfamilie der Feldhühner auf dieselbe Ebene wie Rebhuhnartige und Wachteln[3]. Heute ist vor allem dank molekulargenetischer Untersuchungen gesichert, dass sich Fasanenartige und Zahnwachteln unabhängig voneinander entwickelt haben. Die relative Position der Zahnwachteln zu den Fasanenartigen bleibt jedoch ungeklärt.
Die folgenden Gattungen und Arten werden den Zahnwachteln zugerechnet:
Vor allem als Jagdwild haben die Zahnwachteln schon für die indianische Bevölkerung eine Rolle gespielt. Mit der Ankunft der Weißen begannen auch diese, die Hühnervögel zu jagen. Heute werden jährlich 20 Millionen Virginiawachteln in den USA geschossen – dennoch ist die Population dieses häufigen Vogels gesichert. Die Abholzung der Wälder Nordamerikas dürfte dieser Art zugutegekommen sein, da sie in offenen Feldern am häufigsten ist.
Die Siedler benannten die Vögel nach den aus Europa bekannten Vorbildern. So heißen sie auf Englisch quails (Wachteln), auf Spanisch perdices (Rebhühner). Letztere Bezeichnung wird in Südamerika auch für die überhaupt nicht verwandten Steißhühner verwendet.
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil den unter Literatur angegebenen Quellen, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:
Die Zahnwachteln (Odontophoridae) sind eine Familie in Nord- und Südamerika, sowie mit zwei Arten auch in Zentralafrika beheimateter Hühnervögel (Galliformes). Die Vertreter dieser Familie ähneln den altweltlichen Rebhühnern und Wachteln, mit denen sie aber nur entfernt verwandt sind.
Pukpuka (Odontophoridae) nisqakunaqa Awya Yalapi kawsaq k'ita pisqukunap huk rikch'aq ayllunmi.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Pukpuka
Pukpuka (Odontophoridae) nisqakunaqa Awya Yalapi kawsaq k'ita pisqukunap huk rikch'aq ayllunmi.
Khullu (kastilla aru: Codorniz, latin aru: Odontophoridae), p'isaqaru uñtasita jisk'pacha suni tuqina utjiri uri uywa. Khulluna k'awnapaxa aski manq'awa.
Khullu uywañasti chhiqhani uywanakawa uka taypina jikxatasi ukhamaxa khullunaka uywaña, askirkipstayaña, mirantayaña, ukata k’awnayañataki aycha, puquyañataqi juk’ampinaka ukhamawa.
Ukhamaraki utjiwa taki kasta khullunaka, Japónica, coreana, faraona ukatxa lassoto ukanakawa utji.
Khullunakana askina jiltasina jakapxañapataki uñjañasawa kawkhankanitixa jach’a utapa lurañatakixa kawksatuqi uñtatäpasa ukhamana askinjama jakapxañapataki.
Khullunakaxa k’awnapa jani qhusqhunïtapata ukata ch’amañchirinïtapata wali munatawa wawanakaru ukhamaraki achachilanakataki ch’amañchi kunatixa mayja suma k’aphinïtapata ukata juk’a chanini alakipasiña.
Uywaña khullunakaxa Europa, África, Asia tuqita jutiriwa, ukanakaxa Phasianidae uka wila masipata jutiriwa, Europea (coturnix coturnix), ukatxa Japón tuqiruwa apatäxi khaya siglo XI, ukaxa uri khullunakampiwa katusipxi ukhamata uywaña khulluru jaqukipsti (Coturnix coturnix japónica), ukanakawa jilpacha aka uraqpacharu aycha ukhamaraki k’awnañapataki mirantatäwa.
Khullunakana janchipasti niya muruqu ukhama uñtatawa qachumpi ukhamaraki urqumpixa maykja mayjawa uñjasi.
Urqunakaxa niya janq’u q’illu, wilänta, uqi ukhama phuyunakaniwa, qachunakaxa niya qhilla ch’iyära mut’irata ukhamawa phuyunakapaxa uñjasi.
Jachatapa
Qachu khullunakaxa salla kunka arsuyi ukatxa urqu khullunakaxa wali jaltasjamawa ch’amampi arsuyaraki.
qachunakawa jilpacha jañchini niya 165 g ukhawa, ukatxa urqunakaxa 120 g ukhja jathinirakiwa.
Khullunakaxa mayja kasta uñtäwinakaniwa ukhamaraki uka kastanakaxa pätunka mayani urunakatwa qachütapa urqütapa amuyasispa niya 99% chiqt’asina ukhamaraki tunka paqallquni urunakatwa uñakipasispa niya 15% ukja chiqt’añampi. Urqu khullunakaxa nina kunkaniwa ch’iyäranakampi t’uxt’urata uñtata ukaxa niya puraka ukakamawa manti, ukatxa qachunakaxa wilänta kunkanakaniwa wiñaya jikxatasi.
Aka khullunakasti taqi kasta t’unkunka mankapxi ukhamarki ch’uxña jath’anaka.
khullunakana k’awnapaxa aski ch’amañchirinaka phuqt’atawa proteínas, vitaminas ukhamaraki minerales ukanakawa achachilanakataki, wawanakataki jilpacha k’umara manq’asipxaspa.
Taqi kasta k’awnanakawa mayja ch’amañchirinakaxa utji, kunjama uywata manq’ayata ukarjamawa utji, uka mayjt’anakaxa colesterol, aminoácidos, calorías, proteína, grasa, calcio, fósforo, hierro, sodio, potasio, magnesio, ácidos palmíticos, esteárico ukatxa araquidónico ukanakawa k’awnanxa utji.
Khullu (kastilla aru: Codorniz, latin aru: Odontophoridae), p'isaqaru uñtasita jisk'pacha suni tuqina utjiri uri uywa. Khulluna k'awnapaxa aski manq'awa.
The New World quail are small birds related to the Old World quail, and are named for their similar appearance and habits. The American species are in their own family, the Odontophoridae, whereas Old World quail are in the Phasianidae. The family ranges from Canada through to southern Brazil, and two species, the California quail and the bobwhite quail, have been successfully introduced to New Zealand. The stone partridge and Nahan's partridge, both found in Africa, seem to belong to the family. Species are found across a variety of habitats from tropical rainforest to deserts, although few species are capable of surviving at very low temperatures. The 34 species are placed in 10 genera.
The legs of most New World quails are short but powerful, with some species having very thick legs for digging. They lack the spurs of many Old World galliformes. Although they are capable of short bursts of strong flight, New World quails prefer to walk, and run from danger (or hide), taking off explosively only as a last resort. Plumage varies from dull to spectacular, and many species have ornamental crests or plumes on their heads. Moderate sexual dichromism is seen in plumage, with males having brighter plumage.
The New World quails are shy diurnal birds and generally live on the ground; even the tree quails, which roost in high trees, generally feed mainly on the ground. They are generalists with regards to their diet, taking insects, seeds, vegetation, and tubers. Desert species in particular consume seeds frequently.
Most of the information about the breeding biology of New World quails comes from North American species, which have been better studied than those of the Neotropics. The family is generally thought to be monogamous, and nests are constructed on the ground. Clutch sizes are large, as is typical within the Galliformes, ranging from three to six eggs for the tree quail and wood quail, and as high as 10-15 for the northern bobwhite. Incubation takes between 16 and 30 days depending on the species. Chicks are precocial and quickly leave the nest to accompany the parents in large family groups.
Northern bobwhite and California quail are popular gamebirds, with many taken by hunters, but these species have also had their ranges increased to meet hunting demand and are not threatened. They are also artificially stocked. Some species are threatened by human activity, such as the bearded tree quail of Mexico, which is threatened by habitat loss and illegal hunting.
Subspecies English names by Çınar 2015.[1]
Position within the Galliformes.
GalliformesMegapodiidae – megapodes (21 species) _(Aepypodius_bruijnii).jpg){kind=small}
Cracidae – chachalacas, curassows, guans (56 species) 
Numididae – guineafowl (6 species) 
Odontophoridae – New World quail (34 species) 
Phasianidae – pheasants & allies (184 species) 
Living Odontophoridae based on the work by John Boyd.[4]
Ptilopachinae PtilopachusP. nahani (Dubois 1905)
P. petrosus (Gmelin 1789)
OdontophorinaeRhynchortyx cinctus (Salvin 1876) Ogilvie-Grant 1893
Oreortyx pictus (Douglas 1829) Baird 1858
Dendrortyx?D. leucophrys (Gould 1844)
D. barbatus Gould 1846
D. macroura (Jardine & Selby 1828)
Philortyx fasciatus (Gould 1844) Gould 1846
CallipeplaC. squamata (Vigors 1830)
C. douglasii (Vigors 1829)
C. gambelii (Gambel 1843)
C. californica (Shaw 1798)
Colinus?C. leucopogon (Lesson 1842)
C. cristatus (Linnaeus 1766)
C. nigrogularis (Gould 1843)
C. virginianus (Linnaeus 1758)
CyrtonyxC. ocellatus (Gould 1837)
C. montezumae (Vigors 1830)
Dactylortyx thoracicus (Gambel 1848) Ogilvie-Grant 1893
OdontophorusO. guttatus (Gould 1838)
O. gujanensis (Gmelin 1789)
O. stellatus (Gould 1843)
O. capueira (von Spix 1825)
O. melanotis Salvin 1865
O. erythrops Gould 1859
O. balliviani Gould 1846
?O. hyperythrus Gould 1858
?O. melanonotus Gould 1861
O. speciosus Tschudi 1843
?O. dialeucos Wetmore 1963
?O. strophium (Gould 1844)
?O. columbianus Gould 1850
?O. leucolaemus Salvin 1867
O. atrifrons Allen 1900
The New World quail are small birds related to the Old World quail, and are named for their similar appearance and habits. The American species are in their own family, the Odontophoridae, whereas Old World quail are in the Phasianidae. The family ranges from Canada through to southern Brazil, and two species, the California quail and the bobwhite quail, have been successfully introduced to New Zealand. The stone partridge and Nahan's partridge, both found in Africa, seem to belong to the family. Species are found across a variety of habitats from tropical rainforest to deserts, although few species are capable of surviving at very low temperatures. The 34 species are placed in 10 genera.
The legs of most New World quails are short but powerful, with some species having very thick legs for digging. They lack the spurs of many Old World galliformes. Although they are capable of short bursts of strong flight, New World quails prefer to walk, and run from danger (or hide), taking off explosively only as a last resort. Plumage varies from dull to spectacular, and many species have ornamental crests or plumes on their heads. Moderate sexual dichromism is seen in plumage, with males having brighter plumage.
La Amerikaj koturnoj aŭ Odontoforedoj estas malgrandaj birdoj nur malproksime rilataj al la koturnoj de la Malnova Mondo, sed nomata tiel pro ties simila aspekto kaj kutimaro. La amerikaj specioj estas en sia propra familio Odontoforedoj, dum la malnovmondaj birdoj estas en la familio de Fazanedoj. Tiu familio havas teritoriojn el Kanado al suda Brazilo, kaj unu specio, nome la Kalifornia koturno, estis sukcese enmetita en Novzelando. Granda vario de habitatoj estas uzataj de la familio el tropikaj pluvarbaroj al dezertoj, kvankam malmultaj specioj estas kapablaj survivi je tre malaltaj temperaturoj. Estas 32 specioj en naŭ genroj.
La Amerikaj koturnoj havas ĝenerale mallongajn flugilojn, kolojn kaj vostojn (kvankam la genro Dendrortyx estas longvosta). La bekoj estas mallongaj, iom kurbaj kaj segilecaj. La kruroj estas mallongaj kaj povegaj, kaj ne havas la spronojn de multaj malnovmondaj kokoformaj birdoj. Kvankam ili kapablas fari mallongajn ekojn de forta flugo, la Amerikaj koturnoj preferas piediri, kaj kuros el danĝero (aŭ kaŝiĝos), ekflugante eksplode nur kiel lasta rimedo. La plumaro varias el sablokolora al spektakla, kaj multaj specioj havas ornamajn krestojn aŭ plumojn surkape. Estas modera seksa dimorfismo en plumaro, ĉar maskloj havas pli brilan plumaron.
La Amerikaj koturnoj estas timidaj diurnaj birdoj kaj ĝenerale vivas surgrunde; eĉ la arbokoturnoj kiuj ripozas en altaj arboj ĝenerale manĝas ĉefe surgrunde. Ili estas ĝeneralistoj rilate sian dieton, kaj manĝas insektojn, semojn, vegetaĵaron kaj tuberojn. Dezertoloĝantaj specioj ĉefe manĝas multajn semojn.
Plej parto de la informo pri la reprodukta biologio de la Amerikaj koturnoj venas el la nordamerikaj specioj, kiuj estis pli bone studataj ol tiuj de la Novtropikoj. Oni supozas ĝenerale, ke la familio estas monogama, kaj la nestoj estas konstruataj surgrunde. La ovaro estas granda, tipe ene de la Kokoformaj, kaj gamas el 3–6 ovoj de la arbokoturnoj kaj de la arbarkoturnoj, kaj tiom grande kiom ĝis 10-15 ĉe la Virginia koturno. Kovado daŭras 16-30 tagojn depende de la specio. Idoj estas frumaturaj kaj rapide okazas elnestiĝo por akompani la gepatrojn en grandaj familigrupoj.
La Virginia koturno kaj la Kalifornia koturno estas popularaj ĉasbirdoj kaj ĉasistoj ĉasas multajn, sed tiuj specioj havas ankaŭ pliigitajn teritoriojn por plenumi la ĉasdemandon kaj ne estas minacataj. Kelkaj specioj estas minacataj pro homa agado, kiaj la Barba arbokoturno de Meksiko, kiu estas minacata pro habitatoperdo kaj kontraŭleĝa ĉasado.
Familio Odontoforedoj
La Amerikaj koturnoj aŭ Odontoforedoj estas malgrandaj birdoj nur malproksime rilataj al la koturnoj de la Malnova Mondo, sed nomata tiel pro ties simila aspekto kaj kutimaro. La amerikaj specioj estas en sia propra familio Odontoforedoj, dum la malnovmondaj birdoj estas en la familio de Fazanedoj. Tiu familio havas teritoriojn el Kanado al suda Brazilo, kaj unu specio, nome la Kalifornia koturno, estis sukcese enmetita en Novzelando. Granda vario de habitatoj estas uzataj de la familio el tropikaj pluvarbaroj al dezertoj, kvankam malmultaj specioj estas kapablaj survivi je tre malaltaj temperaturoj. Estas 32 specioj en naŭ genroj.
La Amerikaj koturnoj havas ĝenerale mallongajn flugilojn, kolojn kaj vostojn (kvankam la genro Dendrortyx estas longvosta). La bekoj estas mallongaj, iom kurbaj kaj segilecaj. La kruroj estas mallongaj kaj povegaj, kaj ne havas la spronojn de multaj malnovmondaj kokoformaj birdoj. Kvankam ili kapablas fari mallongajn ekojn de forta flugo, la Amerikaj koturnoj preferas piediri, kaj kuros el danĝero (aŭ kaŝiĝos), ekflugante eksplode nur kiel lasta rimedo. La plumaro varias el sablokolora al spektakla, kaj multaj specioj havas ornamajn krestojn aŭ plumojn surkape. Estas modera seksa dimorfismo en plumaro, ĉar maskloj havas pli brilan plumaron.
La Amerikaj koturnoj estas timidaj diurnaj birdoj kaj ĝenerale vivas surgrunde; eĉ la arbokoturnoj kiuj ripozas en altaj arboj ĝenerale manĝas ĉefe surgrunde. Ili estas ĝeneralistoj rilate sian dieton, kaj manĝas insektojn, semojn, vegetaĵaron kaj tuberojn. Dezertoloĝantaj specioj ĉefe manĝas multajn semojn.
Plej parto de la informo pri la reprodukta biologio de la Amerikaj koturnoj venas el la nordamerikaj specioj, kiuj estis pli bone studataj ol tiuj de la Novtropikoj. Oni supozas ĝenerale, ke la familio estas monogama, kaj la nestoj estas konstruataj surgrunde. La ovaro estas granda, tipe ene de la Kokoformaj, kaj gamas el 3–6 ovoj de la arbokoturnoj kaj de la arbarkoturnoj, kaj tiom grande kiom ĝis 10-15 ĉe la Virginia koturno. Kovado daŭras 16-30 tagojn depende de la specio. Idoj estas frumaturaj kaj rapide okazas elnestiĝo por akompani la gepatrojn en grandaj familigrupoj.
La Virginia koturno kaj la Kalifornia koturno estas popularaj ĉasbirdoj kaj ĉasistoj ĉasas multajn, sed tiuj specioj havas ankaŭ pliigitajn teritoriojn por plenumi la ĉasdemandon kaj ne estas minacataj. Kelkaj specioj estas minacataj pro homa agado, kiaj la Barba arbokoturno de Meksiko, kiu estas minacata pro habitatoperdo kaj kontraŭleĝa ĉasado.
Los odontofóridos (Odontophoridae) son una familia de aves galliformes conocidas vulgarmente como codornices del Nuevo Mundo, colines y corcovados. Son aves pequeñas no relacionados con las codornices del Viejo Mundo, pero se las denominó con el mismo nombre por su apariencia y hábitos similares. Las especies americanas están en una subfamilia propia (Odontophorinae), mientras que las del Viejo Mundo están en la subfamilia Ptilopachinae y la familia Phasianidae.
La familia contiene nueve géneros:[1][2][3]
Subfamilia Odontophorinae Gould, 1844
Subfamilia Ptilopachinae Bowie, Cohen & Crowe, 2013
Los odontofóridos (Odontophoridae) son una familia de aves galliformes conocidas vulgarmente como codornices del Nuevo Mundo, colines y corcovados. Son aves pequeñas no relacionados con las codornices del Viejo Mundo, pero se las denominó con el mismo nombre por su apariencia y hábitos similares. Las especies americanas están en una subfamilia propia (Odontophorinae), mientras que las del Viejo Mundo están en la subfamilia Ptilopachinae y la familia Phasianidae.
Selvavutlased (Odontophoridae) on väikest kasvu vutisarnased linnud kanaliste (Galliformes) seltsist. Sugukond on levinud Kanadast Brasiiliani. Lisaks on kaks liiki – kalifornia tuttvutt ja nurmvutt – introdutseeritud Uus-Meremaale. Sugukonda kuuluvad ka Aafrikas levinud rahnukana ja uganda frankoliin. Selvavutlased on levinud erinevates elupaikades vihmametsadest kõrbeteni. Mõned liigid on võimelised asustama ka külma kliimaga alasid. Kokku on selvavutlaseid 34 liiki, mis jaotuvad 10 perekonna vahel.
Selvavutlased on lühikeste tiibade, kaela ja sabaga kanalised (va perekond Dendrortyx, kelle esindajad on pikasabalised). Nokk on lühike, kergelt kaardus ja saagjaservaline. Jalad on lühikesed, kuid tugevad ja kannusteta. Selvavutlased pigem jooksevad kui lendavad ning ohu eest põgenevad samuti joostes või end peites, lendamist kasutavad viimase võimalusena. Hundsulestik varieerub tuhmist värvikirevani, mitmetel liikidel on peas tanud või erksad suled. Suguline dimorfism avaldub isaste heledama sulestikuna.
Selvavutlased on arad päevalinnud ja enamuse elust veedavad maapinnal ringi liikudes. Ka puudel magavad selvavutid toituvad üksnes maapinnal olles. Nad on toitumiselt generalistid, süües nii putukaid, seemneid, rohtu kui taimede mugulaid. Kõrbetes elavad selvavutid on eelkõige seemnetoidulised.
Enamik teadmisi paljunemisbioloogia kohta pärineb Põhja-Ameerika liikidelt, kuna nad on rohkem uuritud kui neotroopika liigid. Sugukonna esindajad on valdavalt mongaamsed, pesa ehitatakse maapinnale. Kurna suurus on 3–15 muna, jäädes enamikul liikidest 10–15 vahele. Haudevältus on olenevalt liigist 16–30 päeva. Tibud on pesahülgajad: lahkuvad pesast kohe pärast kuivamist ning ühinevad pererühmaga.
Kalifornia tuttvutt ja nurmvutt on tähtsad jahilinnud, nende liikide asurkonda on jahinduse eesmärgil ka laiendatud ning nad pole ohustatud liikide seas. Lisaks kasvatatakse neid jahilindudena. Mõned liigid on inimtegevuse tõttu ohustatud, näiteks Mehhikos levinud hallkurk-händvutt, keda ohustab elupaikade vähenemine ja illegaalne küttimine.[1]
Selvavutlased (Odontophoridae) on väikest kasvu vutisarnased linnud kanaliste (Galliformes) seltsist. Sugukond on levinud Kanadast Brasiiliani. Lisaks on kaks liiki – kalifornia tuttvutt ja nurmvutt – introdutseeritud Uus-Meremaale. Sugukonda kuuluvad ka Aafrikas levinud rahnukana ja uganda frankoliin. Selvavutlased on levinud erinevates elupaikades vihmametsadest kõrbeteni. Mõned liigid on võimelised asustama ka külma kliimaga alasid. Kokku on selvavutlaseid 34 liiki, mis jaotuvad 10 perekonna vahel.
Odontophoridae hegazti familia bat da, bere barruan 34 espezie daude, lurtiarrak eta nahiko txikiak (17-37 zentrimetro artean). Gorputz konpaktoa dute, hanka sendoak eta hego motzak.
Amerikan aurki daitezke, Ameriketako Estatu Batuetatik Argentinaraino. Baso tropikal, azpitropikal eta epeletan bizi dira, itsasoaren altueratik 3.300 metroko altueraraino.
Odontophoridae hegazti familia bat da, bere barruan 34 espezie daude, lurtiarrak eta nahiko txikiak (17-37 zentrimetro artean). Gorputz konpaktoa dute, hanka sendoak eta hego motzak.
Amerikan aurki daitezke, Ameriketako Estatu Batuetatik Argentinaraino. Baso tropikal, azpitropikal eta epeletan bizi dira, itsasoaren altueratik 3.300 metroko altueraraino.
Amerikanviiriäiset (Odontophoridae) on kanalintujen heimo, johon kuuluu yhdeksän sukua.[1] Amerikanviiriäiset ovat vain etäisesti sukua aitokanoihin kuuluville viiriäisille, joita ne kuitenkin muistuttavat elintavoiltaan ja ulkonäöltään.[2]
Amerikanviiriäiset (Odontophoridae) on kanalintujen heimo, johon kuuluu yhdeksän sukua. Amerikanviiriäiset ovat vain etäisesti sukua aitokanoihin kuuluville viiriäisille, joita ne kuitenkin muistuttavat elintavoiltaan ja ulkonäöltään.
La famille des Odontophoridae (ou odontophoridés) comprend les 34 espèces de colins et de tocros, oiseaux terrestres assez petits (de 17 à 37 cm) ; leur corps est compact, les pattes fortes et les ailes courtes.
On les rencontre en Amérique, des États-Unis à l'Argentine. Ils vivent dans les forêts tropicales, subtropicales et tempérées, ainsi qu'en lisière des zones boisées, dans les savanes et les terres agricoles, du niveau de la mer jusqu'à 3 300 m d'altitude.
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
La famille des Odontophoridae (ou odontophoridés) comprend les 34 espèces de colins et de tocros, oiseaux terrestres assez petits (de 17 à 37 cm) ; leur corps est compact, les pattes fortes et les ailes courtes.
On les rencontre en Amérique, des États-Unis à l'Argentine. Ils vivent dans les forêts tropicales, subtropicales et tempérées, ainsi qu'en lisière des zones boisées, dans les savanes et les terres agricoles, du niveau de la mer jusqu'à 3 300 m d'altitude.
A dos odontofóridos (Odontophoridae) é unha familia de aves da orde dos galiformes.
Conta con 34 especies de pequeno tamaño e aspecto é hábitos semellantes aos dos paspallases, das que 32 son propias de América,[2] desde os Estados Unidos até a Arxentina, que viven en bosques tropicais, subtropicais e temperados, así como en áreas de matogueiras, sabanas e terras de cultivo, desde o nivel do mar até os 3 300 m de altitude, e coñecidas vulgarmente, na bibliografía internacional, como paspallases americanos ou paspallases do Novo Mundo (aínda que non están relacionados filoxeneticamnte cos paspallases do Vello Mundo (do xénero Coturnix).
As outras dúas, pertencentes ao xénero Ptilopachus, de distribución africana e tradicionalmente situadas na familia dos fasiánidos, agora sábese que estás máis relacionados cos paspallases do Novo Mundo.[3][4]
Recentemente (2013) o xénero foi reclasificado por Bowie et al. dentro da familia dos odontofóridos, creando para el unha nova subfamilia, a dos Ptilopachinae, diferenciada da dos Odontophorinae (que engloba ás 32 especies de paspallases do Novo Mundo).[5]
A familia foi descrita en 1844 polo naturalista e ornitólogo e inglés John Gould.
O nome científico da familia, Odontophoridae, está formado pola unión dos elementos do latín científico Odontophor- e -ǐdae. O primeiro esta tirado do xenitivo do nome do xénero tipo da familia, Odonthophorus, e o seguno é a desinencia coa que se forman os nomes das familias de animais.
Para a etimoloxía do xénero, véxase Odontophorus.
A familia subdivídese en dúas subfamilias, cos xéneros que se indican:
Familia odontofóridos (Odontophoridae) Gould 1844 [6]
A dos odontofóridos (Odontophoridae) é unha familia de aves da orde dos galiformes.
Conta con 34 especies de pequeno tamaño e aspecto é hábitos semellantes aos dos paspallases, das que 32 son propias de América, desde os Estados Unidos até a Arxentina, que viven en bosques tropicais, subtropicais e temperados, así como en áreas de matogueiras, sabanas e terras de cultivo, desde o nivel do mar até os 3 300 m de altitude, e coñecidas vulgarmente, na bibliografía internacional, como paspallases americanos ou paspallases do Novo Mundo (aínda que non están relacionados filoxeneticamnte cos paspallases do Vello Mundo (do xénero Coturnix).
As outras dúas, pertencentes ao xénero Ptilopachus, de distribución africana e tradicionalmente situadas na familia dos fasiánidos, agora sábese que estás máis relacionados cos paspallases do Novo Mundo.
Recentemente (2013) o xénero foi reclasificado por Bowie et al. dentro da familia dos odontofóridos, creando para el unha nova subfamilia, a dos Ptilopachinae, diferenciada da dos Odontophorinae (que engloba ás 32 especies de paspallases do Novo Mundo).
Gli Odontoforidi (Odontophoridae Gould, 1844) sono una famiglia di uccelli dell'ordine Galliformes che comprende 34 specie, note come quaglie del Nuovo mondo, diffuse nel continente americano.[1]
Sono uccelli terrestri, di piccole-medie dimensioni, con corpo compatto, ali piccole e zampe robuste.[2]
La famiglia è diffusa in America del Nord, America centrale e Sudamerica[2]; fa eccezione il genere Ptilopachus, l'unico ad essere presente in Africa.
Occupa una varietà di habitat che vanno dalle foreste tropicali, subtropicali e temperate, alla savana, adattandosi a vivere anche nelle aree coltivate, dal livello del mare sino a 3300 m di altitudine.
La famiglia comprende i seguenti generi e specie:[1]
Gli Odontoforidi (Odontophoridae Gould, 1844) sono una famiglia di uccelli dell'ordine Galliformes che comprende 34 specie, note come quaglie del Nuovo mondo, diffuse nel continente americano.
Dantytasnapės kurapkos (lot. Odontophoridae, vok. Zahnwachteln) – vištinių (Galliformes) būrio paukščių šeima.
Šeimoje 9 gentys, 31 rūšis.
Dantytasnapės kurapkos (lot. Odontophoridae, vok. Zahnwachteln) – vištinių (Galliformes) būrio paukščių šeima.
Šeimoje 9 gentys, 31 rūšis.
Odontophoridae worden in het Engels ook wel kwartels van de Nieuwe Wereld genoemd. Het zijn soorten die zich in onderling zeer verschillende leefgebieden hebben aangepast, van tropisch regenwouden tot in woestijnen; maar slechts een paar soorten zijn bestand tegen lage temperaturen. Twee soorten, de Californische kuifkwartel en de boomkwartel zijn met succes uitgezet en verwilderd in Nieuw-Zeeland.
Het is een familie van hoenderachtige vogels die niet zo nauw verwant is aan de kwartels, patrijzen, hoenders en fanzanten uit de Oude Wereld. Soorten uit deze familie komen voor van Canada tot in het zuiden van Brazilië. Twee soorten (uit het geslacht Ptilopachus) komen bij wijze van uitzondering in Midden-Afrika voor. De familie telt 10 geslachten.[1]
Odontophoridae worden in het Engels ook wel kwartels van de Nieuwe Wereld genoemd. Het zijn soorten die zich in onderling zeer verschillende leefgebieden hebben aangepast, van tropisch regenwouden tot in woestijnen; maar slechts een paar soorten zijn bestand tegen lage temperaturen. Twee soorten, de Californische kuifkwartel en de boomkwartel zijn met succes uitgezet en verwilderd in Nieuw-Zeeland.
Tannvaktlar er små fuglar i «den nye verda», berre fjernt i slekt med vaktlar i «den gamle verda», men kalla opp etter vaktlane grunna liknande utsjånad og levemåte. Dei amerikanske artene er plassert i sin eigen familie Odontophoridae, medan vaktlar i den gamle verda høyrer til i fasanfamilien, Phasianidae. Leveområdet for tannvaktlar spenner frå Canada i nord ned til sørlege Brasil, og ein art, kaliforniavaktel, er dessutan introdusert på New Zealand. Artane i familien har tilpassa seg ulike habitat og varmt klima, frå tropisk regnskog til ørkenar, jamvel om nokre artar er i stand til å overleve ved særs låge temperaturar. Det finst 33 artar i ti slekter.[1][2]
Tannvaktlar har generelt korte venger, nakke og hale, men fuglane i slekta Dendrortyx har lange halar. Nebba er korte, lett bua og tagga. Beina er korte og kraftige, og manglar sporar slik som mange hønsefuglar, Galliformes, i den gamle verda har. Sjølv om dei er i stand til korte og kraftfulle flygingar, vil tannvaktlar føretrekke å bruke beina, del vil springe frå farar eller skjule seg, og flyg opp eksplosjonsarta berre som ein siste utveg. Fjørdrakta varierer frå kjedeleg til spektakulær, og hos mange artar finn ein ornamentale emblem eller fjører på hovudet. Det viser moderat kjønnsdimorfisme i fjørdrakt, der hannar har ljosare drakt enn hoer.
Tannvaktlar er skye, dagaktive fuglar som lever på bakken, sjølv skogvaktlar, Dendrortyx, som kviler i høge tre beitar generelt hovudsakleg nede på bakken. Dei er generalistar med omsyn til kosthaldet, tek insekt, frø, vegetasjon og knollar. Ørkenlevande artar tar særleg mykje frø.
Det meste av kunnskapen om forplantingsbiologien til tannvaktlar kjem frå nordamerikanske artar, som har vore betre undersøkt enn dei neotropiske. Fuglane i familien er generelt rekna å vere monogame, og reiret blir bygd på bakken. Som typisk innanfor Galliformes tel kullet mange egg, frå 3-6 egg for skogvaktlar, til så høgt som 10-15 for nordkrattvaktel. Ruginga tar frå 16 til 30 dagar avhengig av art. Ungane er godt utvikla ved klekking og kjem raskt ut av reiret for å følgje foreldra i store familiegrupper.
Nordkrattvaktel og kaliforniavaktel er populære jaktfuglar, mange blir tatt av jegerar, men desse artene har òg fått utvida leveområde for å møte etterspurnaden etter jakt og dei er ikkje truga. Nokre artar er truga av menneskeleg aktivitet, slik som gråstrupeskogvaktel i Mexico, som er truga av tap av habitat og ulovleg jakt.
Tannvaktlar i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.8 frå august 2013[1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler.[3]
Slekt Ptilopachus
Slekt Dendrortyx
Slekt Oreortyx
Slekt Callipepla
Slekt Philortyx
Slekt Colinus
Slekt Odontophorus
Slekt Dactylortyx
Slekt Cyrtonyx
Slekt Rhynchortyx
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Tannvaktlar Tannvaktlar er små fuglar i «den nye verda», berre fjernt i slekt med vaktlar i «den gamle verda», men kalla opp etter vaktlane grunna liknande utsjånad og levemåte. Dei amerikanske artene er plassert i sin eigen familie Odontophoridae, medan vaktlar i den gamle verda høyrer til i fasanfamilien, Phasianidae. Leveområdet for tannvaktlar spenner frå Canada i nord ned til sørlege Brasil, og ein art, kaliforniavaktel, er dessutan introdusert på New Zealand. Artane i familien har tilpassa seg ulike habitat og varmt klima, frå tropisk regnskog til ørkenar, jamvel om nokre artar er i stand til å overleve ved særs låge temperaturar. Det finst 33 artar i ti slekter.
Tannvaktlar har generelt korte venger, nakke og hale, men fuglane i slekta Dendrortyx har lange halar. Nebba er korte, lett bua og tagga. Beina er korte og kraftige, og manglar sporar slik som mange hønsefuglar, Galliformes, i den gamle verda har. Sjølv om dei er i stand til korte og kraftfulle flygingar, vil tannvaktlar føretrekke å bruke beina, del vil springe frå farar eller skjule seg, og flyg opp eksplosjonsarta berre som ein siste utveg. Fjørdrakta varierer frå kjedeleg til spektakulær, og hos mange artar finn ein ornamentale emblem eller fjører på hovudet. Det viser moderat kjønnsdimorfisme i fjørdrakt, der hannar har ljosare drakt enn hoer.
Tannvaktlar er skye, dagaktive fuglar som lever på bakken, sjølv skogvaktlar, Dendrortyx, som kviler i høge tre beitar generelt hovudsakleg nede på bakken. Dei er generalistar med omsyn til kosthaldet, tek insekt, frø, vegetasjon og knollar. Ørkenlevande artar tar særleg mykje frø.
Det meste av kunnskapen om forplantingsbiologien til tannvaktlar kjem frå nordamerikanske artar, som har vore betre undersøkt enn dei neotropiske. Fuglane i familien er generelt rekna å vere monogame, og reiret blir bygd på bakken. Som typisk innanfor Galliformes tel kullet mange egg, frå 3-6 egg for skogvaktlar, til så høgt som 10-15 for nordkrattvaktel. Ruginga tar frå 16 til 30 dagar avhengig av art. Ungane er godt utvikla ved klekking og kjem raskt ut av reiret for å følgje foreldra i store familiegrupper.
Nordkrattvaktel og kaliforniavaktel er populære jaktfuglar, mange blir tatt av jegerar, men desse artene har òg fått utvida leveområde for å møte etterspurnaden etter jakt og dei er ikkje truga. Nokre artar er truga av menneskeleg aktivitet, slik som gråstrupeskogvaktel i Mexico, som er truga av tap av habitat og ulovleg jakt.
Tannvaktler er ei familie hønsefugler som utelukkende lever i Amerika, fra Canada til nordøst i Argentina. Av de 31 artene er det bare 6 som holder til i Nord-Amerika.
Tannvaktler er monogame. Reiret er plassert i tett vegestasjon og de legger 12 til 15 egg.
Nåtidsfuglers basale klader basert på Sibley-Ahlquists taxonomi, 1990[1], inkludert Mesitornithiformes, som er omdiskutert med hensyn til plassering.
Neornithes Palaeognathae
Tannvaktler er ei familie hønsefugler som utelukkende lever i Amerika, fra Canada til nordøst i Argentina. Av de 31 artene er det bare 6 som holder til i Nord-Amerika.
Tannvaktler er monogame. Reiret er plassert i tett vegestasjon og de legger 12 til 15 egg.
Multimedia w Wikimedia Commons Przepiórowate (Odontophoridae) – rodzina ptaków z rzędu grzebiących (Galliformes).
Rodzina przepiórów obejmuje gatunki lądowe, występujące w strefie klimatów równikowych i zwrotnikowych oraz na półkuli północnej w strefie klimatu podzwrotnikowego i umiarowanego - od Kanady na północy po Argentynę na południu[2]. Niektóre gatunki introdukowane w wielu miejscach na świecie, m. in.: w zachodniej i południowej Europie, na Karaibach, w Chile i Argentynie, w Australii i Nowej Zelandii.
Prawdopodobnie w wyniku celowej introdukcji lub przypadkowego przedostania się, niektóre gatunki przyjęły się w Maroku i we Włoszech.
Do rodziny przepiórów należą następujące podrodziny[3][4]:
Przepiórowate (Odontophoridae) – rodzina ptaków z rzędu grzebiących (Galliformes).
Odontophoridae é uma família de aves pertencente à ordem Galliformes, que inclui os urus e a perdiz-da-califórnia, Callipepla californica. O grupo inclui aves semelhantes às perdizes, mas exclusivas das Américas.
Odontophoridae é uma família de aves pertencente à ordem Galliformes, que inclui os urus e a perdiz-da-califórnia, Callipepla californica. O grupo inclui aves semelhantes às perdizes, mas exclusivas das Américas.
Tofsvaktlar[1] (Odontophoridae) är en familj med små hönsfåglar som övervägande förekommer i Amerika. De är inte alls närbesläktade med gamla världens vaktlar men kallas ändå så på grund av likheter i utseende och beteende. Familjens utbredning sträcker sig traditionellt från Kanada till södra Brasilien, men utökades även till Afrika söder om Sahara när vaktlar i släktet Ptilopachus fördes hit. Kalifornisk tofsvaktel (Callipepla californica) har även introducerats i Frankrike, Korsika och Nya Zeeland där det numera finns vilda populationer. Familjen återfinns i ett flertal olika biotoper från tropisk regnskog till ökenområden, men få av arterna klarar låga temperaturer. Familjen består av ungefär 34 arter inom tio släkten.
DNA-studier från 2006[2] och 2012[3] visade förvånande nog att två tidigare obesläktade afrikanska arter tillhör den i övrigt amerikanska familjen. Avståndet mellan dem och de övriga arterna är dock så stora – de skildes åt för minst 28[4] upp till 55,8[3] miljoner år sedan – att de föreslagits placeras i en egen underfamilj, Ptilopachinae[5]
Listan nedan följer Hosner et al 2015.[4]
Tofsvaktlar (Odontophoridae) är en familj med små hönsfåglar som övervägande förekommer i Amerika. De är inte alls närbesläktade med gamla världens vaktlar men kallas ändå så på grund av likheter i utseende och beteende. Familjens utbredning sträcker sig traditionellt från Kanada till södra Brasilien, men utökades även till Afrika söder om Sahara när vaktlar i släktet Ptilopachus fördes hit. Kalifornisk tofsvaktel (Callipepla californica) har även introducerats i Frankrike, Korsika och Nya Zeeland där det numera finns vilda populationer. Familjen återfinns i ett flertal olika biotoper från tropisk regnskog till ökenområden, men få av arterna klarar låga temperaturer. Familjen består av ungefär 34 arter inom tio släkten.
Це незавершена стаття з орнітології.Họ Cút Tân thế giới hay họ Gà gô châu Mỹ (danh pháp khoa học: Odontophoridae) là một họ nhỏ chứa các loài chim có họ hàng xa với chim cút (các chi Coturnix, Anurophasis, Perdicula, Ophrysia) thật sự của Cựu Thế giới. Chúng không có mặt tại Việt Nam nên tên gọi này chỉ là cách dịch theo sát nghĩa đen của từ quail trong tiếng Anh. Chúng được gọi như thế là do có bề ngoài và hành vi tương tự như chim cút. Các loài chim này được đặt trong họ có danh pháp khoa học là Odontophoridae, trong khi các loài chim cùng tên của Cựu thế giới được đặt trong họ Trĩ (Phasianidae). Tên gọi gà gô châu Mỹ là cách dịch từ colin trong tiếng Pháp (các chi Callipepla, Colinus, Cyrtonyx, Dactylortyx, Dendrortyx, Oreortyx, Philortyx, Rhynchortyx). Theo định nghĩa mới, nếu chuyển chi Ptilopachus từ họ Trĩ truyền thống sang họ này[1] thì họ chứa 34 loài còn sinh tồn trong 10 chi.
HỌ ODONTOPHORIDAE
Họ Cút Tân thế giới hay họ Gà gô châu Mỹ (danh pháp khoa học: Odontophoridae) là một họ nhỏ chứa các loài chim có họ hàng xa với chim cút (các chi Coturnix, Anurophasis, Perdicula, Ophrysia) thật sự của Cựu Thế giới. Chúng không có mặt tại Việt Nam nên tên gọi này chỉ là cách dịch theo sát nghĩa đen của từ quail trong tiếng Anh. Chúng được gọi như thế là do có bề ngoài và hành vi tương tự như chim cút. Các loài chim này được đặt trong họ có danh pháp khoa học là Odontophoridae, trong khi các loài chim cùng tên của Cựu thế giới được đặt trong họ Trĩ (Phasianidae). Tên gọi gà gô châu Mỹ là cách dịch từ colin trong tiếng Pháp (các chi Callipepla, Colinus, Cyrtonyx, Dactylortyx, Dendrortyx, Oreortyx, Philortyx, Rhynchortyx). Theo định nghĩa mới, nếu chuyển chi Ptilopachus từ họ Trĩ truyền thống sang họ này thì họ chứa 34 loài còn sinh tồn trong 10 chi.
Ранее зубчатоклювые куропатки выделялись в подсемейство (лат. Odontophorinae), к которому причисляли около 50 видов[1]. Согласно современной классификации, в семейство входят девять родов и 31 вид:
Генетически наиболее изученным представителями семейства являются виргинская американская куропатка (Colinus virginianus), а также шлемоносный хохлатый перепел (Callipepla gambelii), которым, по сравнению с другими видами семейства, принадлежит бо́льшая часть депонированных последовательностей — соответственно, нуклеотидных и белковых.
В 2014 году было проведено геномное секвенирование виргинской американской куропатки[4].
Ранее зубчатоклювые куропатки выделялись в подсемейство (лат. Odontophorinae), к которому причисляли около 50 видов. Согласно современной классификации, в семейство входят девять родов и 31 вид:
Род Чешуйчатые перепела (Callipepla) Дугласов хохлатый перепел (Callipepla douglasii) Шлемоносный хохлатый перепел (Callipepla gambelii) Калифорнийский хохлатый перепел (Callipepla californica) Чешуйчатый перепел (Callipepla squamata) Род Американские куропатки (Colinus) Виргинская американская куропатка (Colinus virginianus) Черногорлая американская куропатка (Colinus nigrogularis) Белогрудая американская куропатка (Colinus leucopogon) Хохлатая американская куропатка (Colinus cristatus) Род Плачущие перепела (Cyrtonyx) Плачущий перепел Монтезумы (Cyrtonyx montezumae) Плачущий перепел (Cyrtonyx ocellatus) Род Длиннопалые перепела (Dactylortyx) Длиннопалый перепел (Dactylortyx thoracicus) Род Лесные куропатки (Dendrortyx) Бородатая лесная куропатка (Dendrortyx barbatus) Гватемальская лесная куропатка (Dendrortyx leucophrys) Длиннохвостая лесная куропатка (Dendrortyx macroura) Род Лесные перепела (Odontophorus) Пестрокрылый лесной перепел (Odontophorus capueira) Каштановый лесной перепел (Odontophorus hyperythrus) Воротничковый лесной перепел (Odontophorus strophium) Мраморный лесной перепел (Odontophorus gujanensis) Красногрудый лесной перепел (Odontophorus speciosus) Краснолобый лесной перепел (Odontophorus erythrops) Черноухий лесной перепел (Odontophorus melanotis) Черноспинный лесной перепел (Odontophorus melanonotus) Чернолобый лесной перепел (Odontophorus atrifrons) Пестролицый лесной перепел (Odontophorus balliviani) Звездчатый лесной перепел (Odontophorus stellatus) Черношапочный лесной перепел (Odontophorus dialeucos) Хохлатый лесной перепел (Odontophorus guttatus) Венесуэльский лесной перепел (Odontophorus columbianus) Белогорлый лесной перепел (Odontophorus leucolaemus) Род Горные перепела (Oreortyx) Калифорнийский горный перепел (Oreortyx pictus) Род Полосатые перепела (Philortyx) Полосатый перепел (Philortyx fasciatus) Род Длинноногие перепела (Rhynchortyx) Длинноногий перепел (Rhynchortyx cinctus)齿鹑科（学名：Odontophoridae）是鸡形目的一科，现存9属。分布于美洲大陆，比鹌鹑稍大，大多数种类长有冠羽。以昆虫和植物的种子等为食。最常见的种类为山齿鹑。珠颈斑鹑为美国加利福尼亚州的州鸟。
齿鹑科（学名：Odontophoridae）是鸡形目的一科，现存9属。分布于美洲大陆，比鹌鹑稍大，大多数种类长有冠羽。以昆虫和植物的种子等为食。最常见的种类为山齿鹑。珠颈斑鹑为美国加利福尼亚州的州鸟。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 亜目 : キジ亜目 Galli 科 : ナンベイウズラ科 Odontophoridae 学名 Odontophoridae (Gould, 1844) 英名 New World Quail 属 10属
ナンベイウズラ科（ナンベイウズラか、学名 Odontophoridae）は、鳥類キジ目の科である。
キジ目の中で大きく放散したキジ亜目（広義のキジ科）に属し、キジ科と姉妹群である[1]か、側系統のキジ科に内包される[2]。キジ科にナンベイウズラ亜科 Odontophorinae として含める説もある。
分子系統に基づき[1]2種がキジ科から移された[3]。これらはイシシャコ属 Ptilopachus に分類され、残りのナンベイウズラ科と姉妹群である。
キジ亜目キジ科の一部 ?
その他のナンベイウズラ科
キジ科 Phasianidae （の一部 ?）
Sibley分類ではキジ目（キジ亜目に相当）の中で最初に分岐したとされ、単型のナンベイウズラ小目 Odontophorida に属した。
国際鳥類学会議 (IOC) によると10属34種からなる[3]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
신대륙메추라기과(Odontophoridae)는 닭목에 속하는 조류 과이다. 9속 32종을 포함하고 있다.[1] 아메리카 대륙과 아프리카에 서식한다. 열대 우림부터 사막에 이르기까지 다양한 서식지에서 발견되지만 아주 낮은 온도에서 생존할 수 있는 종은 거의 없다.
다음은 해킷 등(Hackett et al.)의 연구에 기초한 분자생물학적 계통 분류이다.[2]
닭기러기류 닭목 좁은 의미의 닭목
.jpg)
.png){kind=small}
