Spesies van die genus Antirrhinum is algemeen bekend as leeubekkies. Hierdie genus is een van die 200 genera van die familie Scrophulariaceae wat altesaam sowat 3 000 spesies omvat. Die benaming leeubekkie word algemeen in Suid-Afrika gebruik om die gewone tuinleeubekkie of Kaapse leeubekkie (Antirrhinum majus) en die verskillende inheemse Nemesia-spesies aan te dui.
Die Nemesia-spesies is 'n genus Suid-Afrikaanse een- en meerjarige plante wat ook tot die familie Scrophulariaceae behoort en word ook leeubekkies genoem op grond van die tweelippige blommetjies, wat op die bek van 'n leeu lyk, en die buisvormige blomkrone. 'n Groot aantal spesies van die leeubekkiefamilie het gewilde tuinplante geword, onder meer leeubekkies, vingerhoedjies (foxglove), skildblomme, pantoffelblomme, vlaskruid of weeskindertjies (linarias), ensovoorts.
Die tuinleeubekkie (Antirrhinum majus) se blomme het ook 'n fatsoen wat 'n mens aan die bek van 'n leeu laat dink, en die kleure wissel van donkerrooi tot pers, pienk, oranje, geel wit en sagte lila. Die individuele blomme verskil dikwels in kleur, maar die geel blomhartjies is ’n algemene kenmerk van die meeste spesies. Die blomme is onreëlmatig, tweelippig en rasemeus (trosvormig), en die kroonbuis sakvormig aan die basis, met die ingang gesluit.
Bye is die enigste insekte wat die twee lippe van mekaar kan druk en so toegang tot die nektar kan verkry. Hedendaags bestaan daar baie hibrides in ’n groot verskeidenheid kleure met enkel- of dubbelblomme. Die saad kan of in die herfs gedurende Maart gesaai word vir groot dragte lenteblomme, of in die vroeë lente, gedurende September, vir herfsblomme. As die saad in die lente gesaai word, is die plante egter vatbaar vir roesvlek, veral in gebiede waar dit gedurende die somer baie reën.
Sodra die saailinge reg is vir uitplanting, moet hulle versigtig uit die kissies gehaal word en 10 tot 15 cm uit mekaar geplant word. Die groter soorte leeubekkies moet liefs met riete of stokke gestut word sodat die wind hulle nie omwaai nie, terwyl sommige dwergsoorte geneig is om te rank en baie geskik is as rotstuinplante. Leeubekkies is geharde eenjarige plante wat van baie son en goed gedreineerde grond hou. Hulle aard die beste in 'n ligte soort grond wat met kompos, veenmos of goed verrotte kraalmis verryk is.
Die verrykte grond verseker sterk, gesonde plante wat 'n oorvloed van blomme sal lewer. Leeubekkies aard egter net so goed in arm grond en as die plante eers gevestig is, kan hulle droogtes maklik oorleef. Leeubekkies word veral deur die aalwurm en roesvlek getelster, en vir die doeltreffendste bestrydingsmetodes moet die kweker geraadpleeg word. Die leeubekkiesoorte wat die meeste in Suid-Afrika aangetref word, is die Kaapse of tuinleeubekkie (Antirrhinum majus), wat ook ewe goed in die Mediterreense gebiede aard.
Die dwerg- sowel as die groot soorte van hierdie spesie dra blomme in 'n groot verskeidenheid van kleure. Die Nemesia-spesies het enkelblomme en kom in ’n verskeidenheid van kleure, wat wissel van wit tot geel, brons, pers, pienk of dieppers, voor. Die Nemesia capensis kom voor in die Vrystaat, terwyl die Nemesia strumosa en Numesia floribunda in die omgewing van Kaapstad en in die Suidwestelike areas voorkom.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Leeubekkie.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Leeubekkie
Spesies van die genus Antirrhinum is algemeen bekend as leeubekkies. Hierdie genus is een van die 200 genera van die familie Scrophulariaceae wat altesaam sowat 3 000 spesies omvat. Die benaming leeubekkie word algemeen in Suid-Afrika gebruik om die gewone tuinleeubekkie of Kaapse leeubekkie (Antirrhinum majus) en die verskillende inheemse Nemesia-spesies aan te dui.
Die Nemesia-spesies is 'n genus Suid-Afrikaanse een- en meerjarige plante wat ook tot die familie Scrophulariaceae behoort en word ook leeubekkies genoem op grond van die tweelippige blommetjies, wat op die bek van 'n leeu lyk, en die buisvormige blomkrone. 'n Groot aantal spesies van die leeubekkiefamilie het gewilde tuinplante geword, onder meer leeubekkies, vingerhoedjies (foxglove), skildblomme, pantoffelblomme, vlaskruid of weeskindertjies (linarias), ensovoorts.
Die tuinleeubekkie (Antirrhinum majus) se blomme het ook 'n fatsoen wat 'n mens aan die bek van 'n leeu laat dink, en die kleure wissel van donkerrooi tot pers, pienk, oranje, geel wit en sagte lila. Die individuele blomme verskil dikwels in kleur, maar die geel blomhartjies is ’n algemene kenmerk van die meeste spesies. Die blomme is onreëlmatig, tweelippig en rasemeus (trosvormig), en die kroonbuis sakvormig aan die basis, met die ingang gesluit.
Bye is die enigste insekte wat die twee lippe van mekaar kan druk en so toegang tot die nektar kan verkry. Hedendaags bestaan daar baie hibrides in ’n groot verskeidenheid kleure met enkel- of dubbelblomme. Die saad kan of in die herfs gedurende Maart gesaai word vir groot dragte lenteblomme, of in die vroeë lente, gedurende September, vir herfsblomme. As die saad in die lente gesaai word, is die plante egter vatbaar vir roesvlek, veral in gebiede waar dit gedurende die somer baie reën.
Sodra die saailinge reg is vir uitplanting, moet hulle versigtig uit die kissies gehaal word en 10 tot 15 cm uit mekaar geplant word. Die groter soorte leeubekkies moet liefs met riete of stokke gestut word sodat die wind hulle nie omwaai nie, terwyl sommige dwergsoorte geneig is om te rank en baie geskik is as rotstuinplante. Leeubekkies is geharde eenjarige plante wat van baie son en goed gedreineerde grond hou. Hulle aard die beste in 'n ligte soort grond wat met kompos, veenmos of goed verrotte kraalmis verryk is.
Die verrykte grond verseker sterk, gesonde plante wat 'n oorvloed van blomme sal lewer. Leeubekkies aard egter net so goed in arm grond en as die plante eers gevestig is, kan hulle droogtes maklik oorleef. Leeubekkies word veral deur die aalwurm en roesvlek getelster, en vir die doeltreffendste bestrydingsmetodes moet die kweker geraadpleeg word. Die leeubekkiesoorte wat die meeste in Suid-Afrika aangetref word, is die Kaapse of tuinleeubekkie (Antirrhinum majus), wat ook ewe goed in die Mediterreense gebiede aard.
Die dwerg- sowel as die groot soorte van hierdie spesie dra blomme in 'n groot verskeidenheid van kleure. Die Nemesia-spesies het enkelblomme en kom in ’n verskeidenheid van kleure, wat wissel van wit tot geel, brons, pers, pienk of dieppers, voor. Die Nemesia capensis kom voor in die Vrystaat, terwyl die Nemesia strumosa en Numesia floribunda in die omgewing van Kaapstad en in die Suidwestelike areas voorkom.
Güllü formaca buruna oxşadığına görə bu bitkiyə "burunaoxşar" bitki adı verilmişdir.Ləçəklərin kənarından 2 barmaqla sıxdıqda qurd ağzı kimi açılır,bu zaman erkəkciklər dili xatırladır,ona görə də buna bəzən qurdağzı bitkisi də deyirlər.50-yə yaxın növündən,gülçülükdə yalnız bir növü istifadə olunur.Böyük qurdağzı (A.Majus)-birillik kimi yetişdirilən çoxillik mədəni bitkidir.Yabanı halda Şimali Afrikada,Asiyada və Cənubi Avropada geniş yayılmışdır.Yaşıllıqların salınmasında dekorativ bitki kimi 1567-ci ildən istifadə olunur.Çiçəkləmə müddətinə,hündürlüyünə və güllərin ölçülərinə görə fərqlənən bu bitkinin bir neçə forması vardır.Qurdağzı şitillə yetişdirilir.Toxumları martda şitilliyə əkilir.Toxumla cücərən bitkini mayın ortalarında daimi yaşayış yerinə köçürürlər.Əkin üçün məhsuldar iri toxumlar seçilir.Qurdağzını işıq düşən pəncərədə otaq bitkisi kimi də yetişdirmək mümkündür.
Güllü formaca buruna oxşadığına görə bu bitkiyə "burunaoxşar" bitki adı verilmişdir.Ləçəklərin kənarından 2 barmaqla sıxdıqda qurd ağzı kimi açılır,bu zaman erkəkciklər dili xatırladır,ona görə də buna bəzən qurdağzı bitkisi də deyirlər.50-yə yaxın növündən,gülçülükdə yalnız bir növü istifadə olunur.Böyük qurdağzı (A.Majus)-birillik kimi yetişdirilən çoxillik mədəni bitkidir.Yabanı halda Şimali Afrikada,Asiyada və Cənubi Avropada geniş yayılmışdır.Yaşıllıqların salınmasında dekorativ bitki kimi 1567-ci ildən istifadə olunur.Çiçəkləmə müddətinə,hündürlüyünə və güllərin ölçülərinə görə fərqlənən bu bitkinin bir neçə forması vardır.Qurdağzı şitillə yetişdirilir.Toxumları martda şitilliyə əkilir.Toxumla cücərən bitkini mayın ortalarında daimi yaşayış yerinə köçürürlər.Əkin üçün məhsuldar iri toxumlar seçilir.Qurdağzını işıq düşən pəncərədə otaq bitkisi kimi də yetişdirmək mümkündür.
Antirrhinum és un gènere de plantes amb flors conegudes popularment com a conillets o gossos i altres noms. Les flors semblen la cara d'un dragó europeu. Classificat recentment a la família plantaginaceae,[1] antigament ho fou a la de les escrofulariàcies. Són plantes perennes i van millor a ple sol o sol parcial. A la natura són especialment rupícoles. La paraula "antirrhinum" deriva del grec anti (αντί), "com," i rhis (ῥίς, ινοϛ), "nas", inus (-ινοϛ), "de" o "pertanyent a". Literalment significa "com un nas" segurament referint-se a la càpsula madura.[2] Algunes espècies d'aquest gènere es fan servir com organisme model i estan per tant molt estudiades. També s'usen com plantes ornamentals.
Antirrhinum és un gènere de plantes amb flors conegudes popularment com a conillets o gossos i altres noms. Les flors semblen la cara d'un dragó europeu. Classificat recentment a la família plantaginaceae, antigament ho fou a la de les escrofulariàcies. Són plantes perennes i van millor a ple sol o sol parcial. A la natura són especialment rupícoles. La paraula "antirrhinum" deriva del grec anti (αντί), "com," i rhis (ῥίς, ινοϛ), "nas", inus (-ινοϛ), "de" o "pertanyent a". Literalment significa "com un nas" segurament referint-se a la càpsula madura. Algunes espècies d'aquest gènere es fan servir com organisme model i estan per tant molt estudiades. També s'usen com plantes ornamentals.
Genws o blanhigion blodeuol yw Antirrhinum. Mae tua 20 rhywogaeth i'w canfod yng ngorllewin Ewrop a gogledd Affrica.[1][2][3] Yn flaenorol, roedd tair adran i'r genws: Antirrhinum, Orontium a Saerorhinum. Fodd bynnag, mae Orontium a Saerorhinum wedi eu gwahanu o'r genws ac maent bellach yn y genera Misopates a Sairocarpus, yn y drefn honno.[1][4][5]
Mae'r genws Antirrhinum yn amryfath o ran morffoleg, ac mae llawer o'r rhywogaethau wedi addasu ar gyfer cynefinoedd gwahanol iawn, yn aml gydag amgylcheddau eithafol. Er hyn, gall pob aelod o'r genws groesi â'i gilydd, gan roi cymysgrywiau ffrwythlon. Mae llawer o ymchwil gwyddonol wedi defnyddio'r gallu croesi yma er mwyn dynodi a deall mecanweithiau genetig sy'n tanseilio gwahaniaethau rhwng rhywogaethau.[6]
Er fod maint blodau gwahanol rywogaethau Antirrhinum yn amrywiol, gwelir yr un siap cyffredinol ym mhob un aelod. Mae'r pum petal wedi asio at ei gilydd am ran o'u hyd i ffurfio tiwb. Mae'r tiwb hwn wedi ei gau gan ddwy wefus, gyda'r wefus uchaf (dwy betal) yn pwyntio i fyny a'r wefus isaf (tair petal) wedi plygu i ffurfio platfform glanio ar gyfer peillwyr. Gwenyn gwyllt mawr (bumblebees, Bombus) sy'n peillio'r rhywogaethau â'r blodau mwyaf (is-adrannau Antirrhinum a Streptosepalum tra bo gwenyn unig (solitary bees) yn peillio rhywogaethau â blodau llai (is-adran Kickxiella.[6]
Mae 17 rhywogaeth wedi eu derbyn ar restr planhigion The Plant List:[1][7]
Genws o blanhigion blodeuol yw Antirrhinum. Mae tua 20 rhywogaeth i'w canfod yng ngorllewin Ewrop a gogledd Affrica. Yn flaenorol, roedd tair adran i'r genws: Antirrhinum, Orontium a Saerorhinum. Fodd bynnag, mae Orontium a Saerorhinum wedi eu gwahanu o'r genws ac maent bellach yn y genera Misopates a Sairocarpus, yn y drefn honno.
Løvemund (Antirrhinum) er en planteslægt med 36 arter, der er udbredt i både Europa, Asien og Nordamerika og med tydelige tyngdepunkter i henholdsvis Middelhavsområdet og Californien.
Slægtens taxonomiske forhold diskuteres for tiden kraftigt blandt forskerne. Ved den ene yderlighed står ITIS, som kun vil anerkende de europæiske arter i slægten. Ved den anden yderlighed findes en forsker som Thompson, der anbringer 36 arter i slægten[1]
Den seneste forskning i den molekylære systematik inden for gruppen og blandt beslægtede arter er udført af Oyama og Baum[2], og den har bekræftet, at slægten er monofyletisk, forudsat at man anbringer én art, Antirrhinum cyathiferum i en selvstændig slægt, mens to andre (tidligere registreret som henholdsvis Mohavea confertiflora og Mohavea breviflora bliver optaget. Artslisten nedenfor følger disse konklusioner.
Der er bred enighed om, at denne brede gruppe bør underdeles i tre eller fire undergrupper, men det er stadigvæk uklart, hvilket plan adskillelsen skal ske på, og hvilke arter der skal grupperes sammen. Nogle forskere følger Thompson og bruger den brede slægt Antirrhinum, som så opdeles i flere sektioner. Andre behandler Thompsons slægt som en tribus eller undertribus, som derefter opdeles i flere slægter.
Hvis man følger den rummelige slægt, bliver dens sektioner som følger:
Her beskrives i øvrigt kun de arter, som dyrkes i Danmark.
Løvemund (Antirrhinum) er en planteslægt med 36 arter, der er udbredt i både Europa, Asien og Nordamerika og med tydelige tyngdepunkter i henholdsvis Middelhavsområdet og Californien.
Die Löwenmäuler oder Löwenmäulchen (Antirrhinum) sind eine Pflanzengattung, die heute auf Grund molekularbiologischer Daten in die Familie der Wegerichgewächse (Plantaginaceae) eingeordnet wird.[1] Traditionell wurde sie in die Familie der Braunwurzgewächse (Scrophulariaceae) gestellt. Die Gattung Antirrhinum hat ein disjunktes Verbreitungsgebiet und kommt mit 21 Arten im westlichen Mittelmeerraum und mit 15 Arten im Westen Nordamerikas vor. Die Sorten mehrerer Antirrhinum-Arten sind als Zierpflanzen beliebt und das Große Löwenmaul (Antirrhinum majus) ist eine wichtige Modellpflanze für die Erforschung der Blütenentwicklung.
Löwenmaul-Arten sind ausdauernde oder einjährige krautige Pflanzen. Der Wuchs variiert stark und umfasst weitgehend unverzweigte, stark verzweigte und windende Arten. Bei den meisten amerikanischen Arten sind kurze kletternde Sprossachsen ausgebildet. Alle Arten weisen ein stark entwickeltes Wurzelgeflecht als Anpassung an trockene Standorte auf. Von den Laubblättern sind die oberen meist sitzend und wechselständig, die unteren sind gestielt und gegenständig angeordnet. Die einfache Blattspreite ist fiedernervig.
Die Blüten stehen einzeln oder in endständigen, traubigen Blütenständen zusammen. Die zwittrigen, zygomorphen Blüten sind, außer bei Antirrhinum ovatum, als auffällige Maskenblumen ausgebildet, die durch die gaumenartig ausgebuchtete untere Lippe verschlossen werden. Der Nektar wird von einem ringförmigen Nektarium an der Basis des Fruchtknotens abgegeben und sammelt sich in einer sackartigen Ausbuchtung an der Unterseite der Unterlippe. Die drei Spitzen der Unterlippe sind ungleich groß und können ebenso wie die zwei Spitzen der Oberlippe verschieden abgewinkelt oder gebogen sein. Zur Bestäubung muss ein entsprechend kräftiges Fluginsekt die Unterlippe nach unten drücken, um an Nektar und Pollen zu gelangen.
Von den ungleichseitigen, poriziden Kapselfrüchte öffnet sich die untere, größere Kammer mit zwei apikalen Poren, während die obere meist nur eine Pore aufweist.
Die Gattung Antirrhinum wurde durch Carl von Linné aufgestellt.
Die Gattung Antirrhinum wird in drei Sektionen gegliedert mit insgesamt etwa 40 Arten:
Viele Löwenmäuler-Sorten werden als Zierpflanzen verwendet.
Die Löwenmäuler oder Löwenmäulchen (Antirrhinum) sind eine Pflanzengattung, die heute auf Grund molekularbiologischer Daten in die Familie der Wegerichgewächse (Plantaginaceae) eingeordnet wird. Traditionell wurde sie in die Familie der Braunwurzgewächse (Scrophulariaceae) gestellt. Die Gattung Antirrhinum hat ein disjunktes Verbreitungsgebiet und kommt mit 21 Arten im westlichen Mittelmeerraum und mit 15 Arten im Westen Nordamerikas vor. Die Sorten mehrerer Antirrhinum-Arten sind als Zierpflanzen beliebt und das Große Löwenmaul (Antirrhinum majus) ist eine wichtige Modellpflanze für die Erforschung der Blütenentwicklung.
Ajdargul, itog‘iz (Antirhinum) — sigirquyruqdoshlar oilasiga mansub bir yillik va ko‘p yillik o‘tlar (ba’zan, chalabuta o‘simliklar) turkumi. 40ga yaqin turi bor. Asosan, Yevropa va Shimoliy Amerikada, qisman Osiyoda tarqalgan. O‘rta Osiyoda A.ning bir turi — yirik ajdargul (A. majus L.) xushmanzara o‘simlik sifatida o‘stiriladi. Bu to‘rning poyasi 30—60 sm, bargi nashtarsimon, past-dan yuqoriga maydalashib boradi. Gul-lari ikki labli, og‘zi yumuq, shingil to‘pgullariga yig‘ilgan. A.ning qizil, pushti, sariq yoki oq gulli xillari uchraydi. Changchilari to‘rtta, gulkosachasi 5 bargchali, tukli. Mevasi — ko‘sakcha. O‘zbekistonda sigirquyruqsoshlar oi-lasiga mansub va A. ga o‘xshash bir qancha o‘simliklar (mas, zig‘irak) ham ba’zan A. deb yuritiladi.[1]
Ajdargul, itog‘iz (Antirhinum) — sigirquyruqdoshlar oilasiga mansub bir yillik va ko‘p yillik o‘tlar (ba’zan, chalabuta o‘simliklar) turkumi. 40ga yaqin turi bor. Asosan, Yevropa va Shimoliy Amerikada, qisman Osiyoda tarqalgan. O‘rta Osiyoda A.ning bir turi — yirik ajdargul (A. majus L.) xushmanzara o‘simlik sifatida o‘stiriladi. Bu to‘rning poyasi 30—60 sm, bargi nashtarsimon, past-dan yuqoriga maydalashib boradi. Gul-lari ikki labli, og‘zi yumuq, shingil to‘pgullariga yig‘ilgan. A.ning qizil, pushti, sariq yoki oq gulli xillari uchraydi. Changchilari to‘rtta, gulkosachasi 5 bargchali, tukli. Mevasi — ko‘sakcha. O‘zbekistonda sigirquyruqsoshlar oi-lasiga mansub va A. ga o‘xshash bir qancha o‘simliklar (mas, zig‘irak) ham ba’zan A. deb yuritiladi.
Antirrhinum (L., 1753) ye un chenero de plantas herbacias con 363 especies probables, d'entre as quals nomás 21 son acceptadas.[1] O chenero fa parte d'a familia d'as plantachinacias, en a orden Lamiales.
As especies d'este chenero son reconoixibles por as suyas flors coloridas, de forma labiada, que en Aragón reciben diferents nombres populars de regular relacionaus con o conello, y como tamién pasa con os nombres populars d'ixe animal, os que tienen as flors d'estas plantas se troban castellanizaus: conejicos, conejetes,[2] conejez,[2] etc.
D'entre as especies propias d'o chenero, A. barrelieri, de flors rosas, ye una hierba silvestre freqüent en Europa y a cuenca mediterrania, y A. majus, con variedatz de colors y midas diversas, s'emplega a-saber-lo como planta ornamental por as suyas flors. Una tercera especie, Antirrhinum graniticum, ye un endemismo d'a Peninsula iberica.
Antirrhinum l'è 'n zèner de piànte che fà part de la famìa botànica de le Scrophulariaceae segont el sistema de clasificasiù de Cronquist o de le Plantaginaceae segont el sistema de clasificasiù APG bazàt sö stüde filogenétch. L'è 'l zèner del qual fà paret i bòca de liù e 'l töl dét 'na vintìna de spéci che pöl véser de dimensiù pesène (de 15 a 20 cm), médie (40 a 76 cm) o grànde (de 76 a 120 cm). I fiùr i g'ha la fùrma caraterìstica e i pöl véser rós, ròza, bianch o zàlt.
Antirrhinum (L., 1753) ye un chenero de plantas herbacias con 363 especies probables, d'entre as quals nomás 21 son acceptadas. O chenero fa parte d'a familia d'as plantachinacias, en a orden Lamiales.
As especies d'este chenero son reconoixibles por as suyas flors coloridas, de forma labiada, que en Aragón reciben diferents nombres populars de regular relacionaus con o conello, y como tamién pasa con os nombres populars d'ixe animal, os que tienen as flors d'estas plantas se troban castellanizaus: conejicos, conejetes, conejez, etc.
D'entre as especies propias d'o chenero, A. barrelieri, de flors rosas, ye una hierba silvestre freqüent en Europa y a cuenca mediterrania, y A. majus, con variedatz de colors y midas diversas, s'emplega a-saber-lo como planta ornamental por as suyas flors. Una tercera especie, Antirrhinum graniticum, ye un endemismo d'a Peninsula iberica.
Antirrhinum l'è 'n zèner de piànte che fà part de la famìa botànica de le Scrophulariaceae segont el sistema de clasificasiù de Cronquist o de le Plantaginaceae segont el sistema de clasificasiù APG bazàt sö stüde filogenétch. L'è 'l zèner del qual fà paret i bòca de liù e 'l töl dét 'na vintìna de spéci che pöl véser de dimensiù pesène (de 15 a 20 cm), médie (40 a 76 cm) o grànde (de 76 a 120 cm). I fiùr i g'ha la fùrma caraterìstica e i pöl véser rós, ròza, bianch o zàlt.
She genus dy lossreeyn sheer-vio eh Antirrhinum, ny blaaghyn slaanee. V'ad cliaghtey rang-oardraghey ad myr kynney Scrophulariaceae, agh er bun studeyrys GDN t'ad er nyn gur stiagh 'sy chynney Plantaginaceae. Ta "Antirrhinum" ass Greagish: αντίρῥῑνόν, "antirrhinon", "stroinoil", yn eie cheddin as ennym stroin assag, ny h-oltey y ghenus.
Ta blaa cowreydagh ec y ghenus. T'eh sigomorfagh, as ta daa "veill" ec kione y chrooineen. T'ad dooney my t'ou traastey y crooineen. T'ad lhiettal ymmodee shey-chassee, agh foddee shellanyn lajer fosley ad dys goaill y naghtyr as pollnaghey y blaa.
She genus dy lossreeyn sheer-vio eh Antirrhinum, ny blaaghyn slaanee. V'ad cliaghtey rang-oardraghey ad myr kynney Scrophulariaceae, agh er bun studeyrys GDN t'ad er nyn gur stiagh 'sy chynney Plantaginaceae. Ta "Antirrhinum" ass Greagish: αντίρῥῑνόν, "antirrhinon", "stroinoil", yn eie cheddin as ennym stroin assag, ny h-oltey y ghenus.
Аждардаҳон, гулимаймун, гулихандон, сагдаҳон (лот. Antirrhínum — як навъ растании як, ду ва бисёрсолаи ороишӣ.
Баландиаш аз 15 то 100 см. Пояаш сершоху барг, баргҳояш нештаршакл ё байзашакл, рӯ ба рӯ ё пай дар пай ҷой гирифтаанд. Гулаш дуҷинса, гулбаргҳояш сафед, зард, гулобӣ, норанҷӣ, сурх (мисли «даҳони аждар»). Ғӯзааш байзашакл (дарозиаш 12 – 17 мм), сертухм ва сермӯяк, тухмаш майда.
Қариб 50 намудаш дар минтақаҳои гарми иқлими ҷаҳон паҳн гардидааст. Соли 1940 ба Боғи ботаникии АИ Ҷумҳурии Тоҷикистон як намуди аждардаҳон – аждардаҳони бӯстонӣ (A. majus) оварда шуд. Алҳол онро дар боғу гулбоғ, хиёбону растаҳо парвариш мекунанд. Аждардаҳони бӯстонӣ гули равшанипарвард ва сармобардор аст. Аз тухм ва қаламча зиёд мешавад. Пояаш рост ва сершоху барг, то 1 м қад мекашад. Аз моҳи май – июн то фарорасии сармо шукуфта, тухм мебандад. Гултӯдааш хӯшамонанд, гулҳои алоҳидааш нисбатан калони мӯякдор (дарозиаш 3,5 см, бараш 3 см) ва хушбӯй, рангаш арғувонӣ, зард, сафед, сурх ва ғайра Алҳол 7 навъи он ба шароити иқлими Тоҷикистон мутобиқ гардонда шудааст. Тақрибан 3 – 4 рӯз пеш аз кишти тухмӣ ё шинондани кӯчати аждардаҳон, барои нест кардани алафҳои бегона ба ҳар га замин 4 л маҳлули трефлан мепошанд. Тухми аждардаҳонро ба замини нарму ҳосилхез дар чуқурии то 2 см (охири тирамоҳ; дар бӯстонҳо – зимистон) коштан беҳтар аст. Тухмиро баробари гарм шудани хок моҳи апрели ҳам коштан мумкин. Он баъди 12 – 14 рӯз неш зада мебарояд. Навъҳои зудраси аждардаҳон баъди 70 – 80 рӯз, деррасаш баъди 90 – 100 рӯзи коштани тухмӣ мешукуфанд. Кӯчаташро аввалҳои моҳи май мешинонанд. Аз навъҳои дурагаи гетерозисӣ навъи гултӯдааш калони камбаргу камшохи «Мадам Баттерфляй» рӯёнда шудааст; он дар ҳама гуна шароити обу ҳаво нағз месабзад. Аждардаҳон аз тортанаккана, трипс, ширинча, зиреҳаку нематодаҳо осеб дида, ба касалиҳои фузариоз, занбӯруғҳои гарда, занга, септориози барг, пӯсиши реша ва ғайра гирифтор мешавад. Тухми аждардаҳонро дар халтаҳои латтагин нигоҳ медоранд. Қобилияти сабзиши тухмӣ чанд сол маҳфуз мемонад.
Аждардаҳон, гулимаймун, гулихандон, сагдаҳон (лот. Antirrhínum — як навъ растании як, ду ва бисёрсолаи ороишӣ.
ಆಂಟಿರೈನಮ್ ಸ್ಕ್ರಾಫ್ಯುಲೇರಿಯೇಸೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇಇದೆ. ಮಡಿಗಳಲ್ಲಿ, ಕುಂಡಗಳಲ್ಲಿ, ಕುಂಡಗಳ ಅಂಚುಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಲು ಯೋಗ್ಯವಾದ ಆಲಂಕಾರಿಕ ವಾರ್ಷಿಕ ಸಸ್ಯ. ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಬಹುವಾರ್ಷಿಕವಾದರೂ ವಾರ್ಷಿಕ ಸಸ್ಯವೆಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ[೧]ಬೀಜಗಳಿಂದ ಮಾತ್ರ ಸಸ್ಯ ವೃದ್ಧಿ[೨]. ಹೂಗಳು ಬಹು ಆಕರ್ಷಣೀಯವಾಗಿದ್ದು ಬಿಳಿ, ಕೆಂಪು, ಕಿತ್ತಳೆ, ಕಗ್ಗೆಂಪು, ಕಾರ್ಮೈನ್, ಪಿಂಕ್ ಮುಂತಾದ ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ.
ಈ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಎತ್ತರದವು (75-90 ಸೆಂ.ಮೀ.) ಮಧ್ಯಮ (30-45 ಸೆಂ.ಮೀ.) ತುಂಡು (15-20 ಸೆಂ.ಮೀ.)[೩]ಎಂದು ವಿಂಗಡಿಸಬಹುದು. ತುಂಡುಜಾತಿ ರಾಕರಿಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಲು ಉಪಯುಕ್ತವಾಗಿವೆಯಾದುದರಿಂದ ಇವುಗಳನ್ನು ರಾಕ್ ಹೈಬ್ರಿಡ್ ಅಥವಾ ಮ್ಯಾಜಿಕ್ ಕಾರ್ಪೆಟ್ಗಳೆಂದೂ ಕರೆಯುವುದುಂಟು. ಹಗುರವಾದ ಸಣ್ಣ ಮರಳು ಮಿಶ್ರಿತ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಇವನ್ನು ಬಹು ಸುಲಭವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಬಹುದು. ಬೀಜಗಳು ಬಹು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ್ದರಿಂದ 1 ಭಾಗ ಬೀಜವನ್ನು 6 ಭಾಗ ಮರಳಿನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಮಿಶ್ರಮಾಡಿ ಎಲ್ಲ ಕಡೆಗೂ ಹರಡುವಂತೆ ಬಿತ್ತನೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಎರಡು ಎಲೆಯ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಬೀಜ ತಟ್ಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಹರಡುವಂತೆ 5 ಸೆಂ.ಮೀ. ಅಂತರಕೊಟ್ಟು ನಾಟಿ ಮಾಡಿ ಪಳಗಿಸಬೇಕು. ಹೀಗೆ ಬೆಳೆದ 7.5 ಸೆಂ.ಮೀ. ಉದ್ದ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಮಡಿಗಳಲ್ಲಿ 30-45 ಸೆಂ.ಮೀ. ಅಂತರ ಕೊಟ್ಟು ನೆಡಬೇಕು. ಕುಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುವುದಾದರೆ ಒಂದೊಂದೇ ಸಸಿಯನ್ನು ಮೊದಲು 15 ಸೆಂ.ಮೀ. ಅಳತೆಯ ಕುಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಳೆಯಿಸಿ ಅನಂತರ 20 ಸೆಂ.ಮೀ. ಕುಂಡಕ್ಕೆ ಬದಲಾಯಿಸಿ ಬೆಳೆಸಬೇಕು. ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಗೊಬ್ಬರ ಹಾಕಿದರೆ ಗಿಡ ಎತ್ತರವಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಹೂಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತವೆ; ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ನೀರು ಹಾಕಿದರೆ ಗಿಡ ಕೊಳೆತು ಸಾಯುತ್ತದೆ. ಬೇರಿನ ಹತ್ತಿರ ಒಣ ವಾತಾವರಣವಿರಬೇಕಾದ್ದರಿಂದ ಮಳೆಗಾಲದ ಅನಂತರ ಬೆಳೆಸುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು. ಕುಡಿ ಜಿಗುಟುತ್ತಿದ್ದರೆ ಕವಲುಗಳು ಹುಲುಸಾಗಿ ಬಂದು ಗಿಡ ಪೊದೆರೂಪ ತಳೆಯುತ್ತದೆ. 4 ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಬಾಡಿಹೋದ ಹೂವಿನ ಗುಚ್ಛಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ತೆಗೆದುಹಾಕಿದರೆ ಎರಡನೆಯ ಸಲ ಕೂಡ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತದೆ.
ಆಂಟಿರೈನಮ್ ಸ್ಕ್ರಾಫ್ಯುಲೇರಿಯೇಸೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇಇದೆ. ಮಡಿಗಳಲ್ಲಿ, ಕುಂಡಗಳಲ್ಲಿ, ಕುಂಡಗಳ ಅಂಚುಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಲು ಯೋಗ್ಯವಾದ ಆಲಂಕಾರಿಕ ವಾರ್ಷಿಕ ಸಸ್ಯ. ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಬಹುವಾರ್ಷಿಕವಾದರೂ ವಾರ್ಷಿಕ ಸಸ್ಯವೆಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆಬೀಜಗಳಿಂದ ಮಾತ್ರ ಸಸ್ಯ ವೃದ್ಧಿ. ಹೂಗಳು ಬಹು ಆಕರ್ಷಣೀಯವಾಗಿದ್ದು ಬಿಳಿ, ಕೆಂಪು, ಕಿತ್ತಳೆ, ಕಗ್ಗೆಂಪು, ಕಾರ್ಮೈನ್, ಪಿಂಕ್ ಮುಂತಾದ ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ.
ಈ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಎತ್ತರದವು (75-90 ಸೆಂ.ಮೀ.) ಮಧ್ಯಮ (30-45 ಸೆಂ.ಮೀ.) ತುಂಡು (15-20 ಸೆಂ.ಮೀ.)ಎಂದು ವಿಂಗಡಿಸಬಹುದು. ತುಂಡುಜಾತಿ ರಾಕರಿಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಲು ಉಪಯುಕ್ತವಾಗಿವೆಯಾದುದರಿಂದ ಇವುಗಳನ್ನು ರಾಕ್ ಹೈಬ್ರಿಡ್ ಅಥವಾ ಮ್ಯಾಜಿಕ್ ಕಾರ್ಪೆಟ್ಗಳೆಂದೂ ಕರೆಯುವುದುಂಟು. ಹಗುರವಾದ ಸಣ್ಣ ಮರಳು ಮಿಶ್ರಿತ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಇವನ್ನು ಬಹು ಸುಲಭವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಬಹುದು. ಬೀಜಗಳು ಬಹು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ್ದರಿಂದ 1 ಭಾಗ ಬೀಜವನ್ನು 6 ಭಾಗ ಮರಳಿನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಮಿಶ್ರಮಾಡಿ ಎಲ್ಲ ಕಡೆಗೂ ಹರಡುವಂತೆ ಬಿತ್ತನೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಎರಡು ಎಲೆಯ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಬೀಜ ತಟ್ಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಹರಡುವಂತೆ 5 ಸೆಂ.ಮೀ. ಅಂತರಕೊಟ್ಟು ನಾಟಿ ಮಾಡಿ ಪಳಗಿಸಬೇಕು. ಹೀಗೆ ಬೆಳೆದ 7.5 ಸೆಂ.ಮೀ. ಉದ್ದ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಮಡಿಗಳಲ್ಲಿ 30-45 ಸೆಂ.ಮೀ. ಅಂತರ ಕೊಟ್ಟು ನೆಡಬೇಕು. ಕುಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುವುದಾದರೆ ಒಂದೊಂದೇ ಸಸಿಯನ್ನು ಮೊದಲು 15 ಸೆಂ.ಮೀ. ಅಳತೆಯ ಕುಂಡಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಳೆಯಿಸಿ ಅನಂತರ 20 ಸೆಂ.ಮೀ. ಕುಂಡಕ್ಕೆ ಬದಲಾಯಿಸಿ ಬೆಳೆಸಬೇಕು. ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಗೊಬ್ಬರ ಹಾಕಿದರೆ ಗಿಡ ಎತ್ತರವಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಹೂಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತವೆ; ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ನೀರು ಹಾಕಿದರೆ ಗಿಡ ಕೊಳೆತು ಸಾಯುತ್ತದೆ. ಬೇರಿನ ಹತ್ತಿರ ಒಣ ವಾತಾವರಣವಿರಬೇಕಾದ್ದರಿಂದ ಮಳೆಗಾಲದ ಅನಂತರ ಬೆಳೆಸುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು. ಕುಡಿ ಜಿಗುಟುತ್ತಿದ್ದರೆ ಕವಲುಗಳು ಹುಲುಸಾಗಿ ಬಂದು ಗಿಡ ಪೊದೆರೂಪ ತಳೆಯುತ್ತದೆ. 4 ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಬಾಡಿಹೋದ ಹೂವಿನ ಗುಚ್ಛಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ತೆಗೆದುಹಾಕಿದರೆ ಎರಡನೆಯ ಸಲ ಕೂಡ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತದೆ.
Antirrhinum is a genus of plants commonly known as dragon flowers, snapdragons and dog flower[1] because of the flowers' fancied resemblance to the face of a dragon that opens and closes its mouth when laterally squeezed. They are native to rocky areas of Europe, the United States, Canada, and North Africa. Antirrhinum species are widely used as ornamental plants in borders and as cut flowers.[2]
The Antirrhinum is morphologically diverse, particularly the New World group (Saerorhinum).[3] The genus is characterized by personate flowers with an inferior gibbous corolla.
Antirrhinum used to be treated within the family Scrophulariaceae, but studies of DNA sequences have led to its inclusion in a vastly enlarged family Plantaginaceae, within the tribe Antirrhineae.
The taxonomy of this genus is complex and not yet fully resolved at present. In particular the exact circumscription of the genus, especially the inclusion of the New World species (Saerorhinum), is contentious.[3] The situation is further complicated by the variety of terms in use for infrageneric ranks, especially of the Old World species, that is Antirrhinum, sensu stricto (e.g. Streptosepalum, Kicksiella, Meonantha).
The USDA Plants Database recognises only two species: A. majus (the garden snapdragon), the only species naturalised in North America, and A. bellidifolium (the lilac snapdragon), now considered to be Anarrhinum bellidifolium (L.) Willd.[4] As of April 2017, The Plant List (Version 1.1) accepts 21 species.[5]
A widely accepted scheme (Thompson 1988) placed 36 species in the genus in three sections. While many botanists accepted this broad circumscription (sensu lato), whose main departure from other classifications was the inclusion of the New World Saerorhinum,[6] others did not, restricting the genus to the Old World. (For a comparison of Thompson with earlier systems, see Oyama and Baum, Table 1.) New species also continue to be discovered (see e.g. Romo et al., 1995).
In 2004 research into the molecular systematics of this group and related species by Oyama and Baum confirmed that the genus sensu lato as described by Thompson is monophyletic, provided that one species (A. cyathiferum) is removed to the separate genus Pseudorontium, and the two species of Mohavea (Mohavea confertiflora and M. breviflora) are included. The species list given here follows these conclusions.[3]
This is the broad circumscription that includes the Old World Misopates and New World Sairocarpus. By contrast the narrow circumscription (sensu stricto) confines the genus to the monophyletic Old World perennial species with a diploid chromosome number of 16, distributed in the Mediterranean basin, approximately 25 species. (Tolety 2011), following the phylogenetic analysis of Vargas et al. (2004) suggesting they are a distinct group. Both Misopates and Sairocarpus are accepted names in The Plant List, and many of the New World species now have Sairocarpus as their accepted name, rather than Antirrhinum. It has been proposed that many of the New World Antirrhinum be now considered under Sairocarpus, in the forthcoming Flora of North America.[7]
It is widely agreed that this broad group should be subdivided into three or four subgroups, but the level at which this should be done, and exactly which species should be grouped together, remain unclear. Some authors continue to follow Thompson in using a large genus Antirrhinum, which is then divided into several sections; others treat Thompson's genus as a tribe or subtribe, and divide it into several genera. For a comparison of earlier schemes see Mateu-Andrés and de Paco, Table 1 (2005)[8]
If the broad circumscription is accepted, its three sections as described by Thompson are as follows (two Old World, one New):
While Antirrhinum majus is the plant that is usually meant by the term of "snapdragon" if used on its own, many other species in the genus, and in the family Scrophulariaceae more widely, have common names that include the word "snapdragon". Such as Antirrhinum molle is known as "dwarf snapdragon" in the UK.[10]
The word "antirrhinum" is derived from the Greek ἀντίρρινον antirrhinon which in turn is derived from ἀντί anti "opposite, counterfeiting", and ῥίς rhis "nose" (GEN ῥινόϛ rhinos); from its resemblance to an animal's mouth.[11]
Snapdragons are short-lived perennial plants that survive well in cold seasons but are often replanted each spring and considered annual plants. They do best in full or partial sun, in well-drained soil since their roots are susceptible to rotting (although they do require regular watering[12]). They are classified commercially as a range of heights: midget or dwarf (15–20 cm or 6–8 in), medium (40–75 cm or 15–30 in) and tall (75–120 cm or 30–48 in). Removing the dead flowers, referred to as deadheading, is important to help them to continuously produce beautiful flowers throughout their growing season. They are susceptible to ethylene gas so removing dead flowers and keeping them away from ripe fruits or vegetables also helps them bloom longer.[13] They grow during their peak seasons of April to June and August to October in the Northern Hemisphere.[13] and bloom in a variety of colors ranging from: white, yellow, orange, red, purple, pink and some multicolored patterns.[14]
They are ecologically diverse, particularly the New World species (Saerorhinum).[3]
The snapdragon is an important garden plant, widely cultivated from tropical to temperate zones as a bedding, rockery, herbaceous border or container plant. (Tolety 2011) Cultivars have showy white, crimson, or yellow bilabiate flowers (with two lips). It is also important as a model organism in botanical research, and its genome has been studied in detail.
Antirrhinum is a genus that has been used from the earliest genetic studies of Gregor Mendel and Charles Darwin and was used as a model by Erwin Baur (Tolety 2011). Together with closely related genera, it has become a model organism for the investigation of the genetic basis of plant development, particularly floral development.[3][15] The genus is a typical example of incomplete dominance by the red allele with the anthocyanin pigment. Any cross between red-flowered and white-flowered snapdragons, give an intermediate and heterozygous phenotype with pink flowers, that carries both the dominant and recessive alleles.[16]
Several species of Antirrhinum are self-incompatible, meaning that a plant cannot be fertilised by its own pollen.[17] Self-incompatibility in the genus has been studied since the early 1900s.[17] Self-incompatibility in Antirrhinum species is controlled gametophytically and shares many important features with self-incompatibility systems in Rosaceae and Solanaceae.[18]
In addition to growing the plants for cut flowers, the seeds have been used to extract edible oils, particularly in Russia, while the leaves and flowers have been considered to possess antiphlogistic (anti-inflammatory) properties and have been used in poultices. A green dye has also been extracted from the flowers.[19]
_08.jpg)
Yellow Snapdragon Flower
Antirrhinum majus Flower
Pink Snapdragon Flower
Antirrhinum majus Flower
Pink Snapdragon Flower
_05.jpg)
White Snapdragon Flower
_03.jpg)
Yellow Snapdragon Flower
Antirrhinum majus Flower
Variety in Pakistan
Variety in Pakistan
_05.jpg)
Yellow Snapdragon Flower
Pink Snapdragon Flower
_03.jpg)
White Snapdragon Flower
_02.jpg)
Yellow Snapdragon Flower
Pink Snapdragon Flower
_01.jpg)
White Snapdragon Flower
Antirrhinum majus Flower
Variety in Pakistan
_04.jpg)
Yellow Snapdragon Flower
Variety in Pakistan
Variety in Pakistan
_07.jpg)
Yellow Snapdragon Flower
Pink Snapdragon Flower
_04.jpg)
White Snapdragon Flower
_06.jpg)
Yellow Snapdragon Flower
Pink Snapdragon Flower
Antirrhinum in Pakistan
Snapdragon cultivar in India
Antirrhinum is a genus of plants commonly known as dragon flowers, snapdragons and dog flower because of the flowers' fancied resemblance to the face of a dragon that opens and closes its mouth when laterally squeezed. They are native to rocky areas of Europe, the United States, Canada, and North Africa. Antirrhinum species are widely used as ornamental plants in borders and as cut flowers.
Leonfaŭko, (aŭ antirino) (Antirrhinum) estas genro de plantagacoj kies floroj similas je faŭko de besto (leono, lupo aŭ drako laŭ diversaj etnoj) kaj malfermeblas (kaj refermiĝas!) sammaniere; abeloj kaj burdoj eniras en ĝi kaj la stamenoj frotiĝas sur iliaj dorsoj, igante ili tiel pretervole efiki kiel kruc polenigistoj.
Pro kuriozeco kaj beleco de ties floroj tiuj plantoj estas kultivitaj kiel ornamflorojn.
Antirrhinum es un género con 363 especies descritas de las cuales una veintena están aceptadas;[1] anteriormente clasificado en la familia Scrophulariaceae y, tras estudios filogenéticos, reclasificado en la familia Plantaginaceae.
Los miembros de este género son plantas perennes o anuales con especies enanas (15 a 20 cm), medianas (40 a 76 cm) y altas (76 a 120 cm). Se reconoce una sección Antirrhinum, nativa del entorno mediterráneo, y una sección Saerorhinum, del oeste de Norteamérica, donde también se han naturalizado especies de jardinería de origen europeo. Sus características flores labiadas pueden ser de color rojo, rosa, blanco o amarillo.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, vol. 2: 612–618, 1753.[2]
Antirrhinum: nombre genérico que deriva de las palabras griegas anti = ‘como’, y rhinon = ‘nariz’, a causa de que las flores parecen apéndices nasales.[3]
Antirrhinum es un género con 363 especies descritas de las cuales una veintena están aceptadas; anteriormente clasificado en la familia Scrophulariaceae y, tras estudios filogenéticos, reclasificado en la familia Plantaginaceae.
Lõvilõug (Antirrhinum) on perekond teeleheliste sugukonnas.
Perekonna ladinakeelne nimi tuleneb sõnadest rhinos "nina", "koon" ja ante "sarnane", sest lõvilõugade õied sarnanevad lõua või koonuga.
Perekonnas umbes 40 ühe- ja mitmeaastast rohttaime või igihaljast poolpõõsast. Perekonna levilaks on Vahemere maad, mõned liigid levivad ka Põhja-Ameerikas. Varem kuulus lõvilõug mailaseliste sugukonda, uuemate DNA uuringute põhjal arvatakse perekonna liigid nüüd teeleheliste (Plantaginaceae) sugukonda.
Levinud ilutaim on harilik lõvilõug (Antirrhinum majus), mida kasvatatakse Eesti suvelillena.
Lõvilõug (Antirrhinum) on perekond teeleheliste sugukonnas.
Perekonna ladinakeelne nimi tuleneb sõnadest rhinos "nina", "koon" ja ante "sarnane", sest lõvilõugade õied sarnanevad lõua või koonuga.
Perekonnas umbes 40 ühe- ja mitmeaastast rohttaime või igihaljast poolpõõsast. Perekonna levilaks on Vahemere maad, mõned liigid levivad ka Põhja-Ameerikas. Varem kuulus lõvilõug mailaseliste sugukonda, uuemate DNA uuringute põhjal arvatakse perekonna liigid nüüd teeleheliste (Plantaginaceae) sugukonda.
Levinud ilutaim on harilik lõvilõug (Antirrhinum majus), mida kasvatatakse Eesti suvelillena.
Leijonankidat (Antirrhinum) on kasvisuku, joka kuuluu ratamokasvien heimoon.[1] Tunnetuimpia lajeja on isoleijonankita, josta on jalostettu huomattava määrä erivärisiä viljelylajikkeita. Se on perenna, mutta usein yksivuotisena koristekasvina viljelty.
Leijonankitoihin on alun perin luettu myös pikkumirrinkita eli pikkuleijonankita (Misopates orontium, aik. Antirrhinum orontium).
Keltaleijonankita.
Isoleijonankita.
Isoleijonankita.
Sisilianleijonankita.
Leijonankidat (Antirrhinum) on kasvisuku, joka kuuluu ratamokasvien heimoon. Tunnetuimpia lajeja on isoleijonankita, josta on jalostettu huomattava määrä erivärisiä viljelylajikkeita. Se on perenna, mutta usein yksivuotisena koristekasvina viljelty.
Antirrhinum (les mufliers), est un genre de plantes de la famille des Scrophulariaceae, classé depuis 2009 parmi les Plantaginaceae.
C'est le genre du Muflier à grandes fleurs ou Gueule-de-loup (Antirrhinum majus).
Ce genre de plantes herbacées présente une fleur de type 5, zygomorphe, à pétales soudés. Cette fleur possède plusieurs lèvres et un ovaire à 2 loges.
Le Muflier est une plante modèle en génétique végétale. Les différentes variétés horticoles permettent de disposer de mutants en grand nombre.
Antirrhinum (les mufliers), est un genre de plantes de la famille des Scrophulariaceae, classé depuis 2009 parmi les Plantaginaceae.
C'est le genre du Muflier à grandes fleurs ou Gueule-de-loup (Antirrhinum majus).
Planda gearrshaolach ilbhliantúil, rud beag tomach, a fhásann 80 cm ar airde, dúchasach don Eoraip. Na duilleoga íochtaracha urchomhaireach, is na duilleoga uachtaracha ailtéarnach. Na bláthanna go láidir síogamorfach, an feadán le dhá liopa, an ceann íochtarach trímhaothánach, le starr (an carball) a dhúnann an feadán is a dhéanann ardán tuirlingthe do na bumbóga. Is í an bhumbóg an t-aon fheithid atá trom láidir a dhóthain chun na liopaí a oscailt is fáil isteach chun teacht ar an neachtar istigh ann. Sa phlanda fiáin bíonn na bláthanna scothdhearg/corcra, ach bíonn raon dathanna ar na plandaí saothraithe. Fástar é mar mhaisiúchán bliantúil.
Lawica[1][2] (Antirrhinum) je rostlinski ród, kotryž po wobmjezowanju roda 20 hač 40 družinow wopřijima.
Ród bu po najnowišich molekularnobiologiskich zwěsćenjach dźensniši dźeń k putnikowym rostlinam (Plantaginaceae) stajeny, bu pak tradicionelnje k swójbje trudownikowym rostlinam (Scrophulariaceae) přirjadowany.
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Sekcija Antirrhinum
Sekcija Saerorhinum
Antirrhinum barrelieri
Antirrhinum barrelieri
Ilustracija Antirrhinum majus
Lawica (Antirrhinum) je rostlinski ród, kotryž po wobmjezowanju roda 20 hač 40 družinow wopřijima.
Ród bu po najnowišich molekularnobiologiskich zwěsćenjach dźensniši dźeń k putnikowym rostlinam (Plantaginaceae) stajeny, bu pak tradicionelnje k swójbje trudownikowym rostlinam (Scrophulariaceae) přirjadowany.
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Sekcija Antirrhinum
A. australe A. barrelieri A. boissieri A. braun-blanquetii A. charidemi A. graniticum A. grosii A. hispanicum A. latifolium A. lopesianum zahrodna lawica (Antirrhinum majus) A. meonanthum A. microphyllum A. molle A. onubensis A. pertegasii A. pulverulentum A. rupestre A. sempervirens A. siculum A. spurium A. valentinumSekcija Saerorhinum
A. breviflorum A. confertiflorum A. cornutum A. costatum A. coulterianum A. fernandezcasasii A. filipes A. kellogii A. kingii A. leptaleum A. multiflorum A. nuttalianum A. ovatum A. subcordatum A. vexillo-calyculatum A. virga A. watsoniiAntirrhinum L., 1753 è un genere di piante erbacee o arbustive della famiglia delle Plantaginaceae.[1]
Il nome del genere deriva da alcune parole greche il cui significato è “simile a un muso (o un naso)”, infatti “anti” = simile e “rhin” = naso e fa riferimento alla particolare forma della corolla definita anche "personata".[2][3] La prima documentazione di questo nome si ha da Joseph Pitton de Tournefort (Aix-en-Provence, 5 giugno 1656 – Parigi, 28 dicembre 1708) un botanico francese; e prima ancora da Teofrasto (371 a.C. – Atene, 287 a.C.) un filosofo e botanico greco antico, discepolo di Aristotele, autore di due ampi trattati botanici. Anche Dioscoride (Anazarbe, 40 circa – 90 circa), medico, botanico e farmacista greco antico che esercitò a Roma ai tempi dell'imperatore Nerone, cita questa pianta affermando che il seme dell'Antirrino mescolato con olio di giglio rende più bella la faccia e la pelle.[4]
Il nome scientifico del genere è stato definito da Linneo (1707 – 1778), conosciuto anche come Carl von Linné, biologo e scrittore svedese considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione "Species Plantarum - 2: 612"[5] del 1753.[6]
L'aspetto di queste piante è suffruticoso. Nella parte aerea possono essere anche glandulose. La forma biologica prevalente è camefita suffruticosa (Ch frut): sono piante dai fusti legnosi e di dimensioni non troppo grandi che d'inverno si seccano completamente, ma alcune gemme rimangono nella parte aerea della pianta. Arrivano più o meno ad una altezza massima di 1 metro.[4][7][8][9][10]
Le radici sono del tipo a fittone.
Il fusto è eretto, semplice, un po' legnoso nella parte inferiore; mentre in quella superiore è fibroso – carnoso.
Le foglie sono quasi persistenti. La loro inserzione sul fusto è varia: può essere opposta, o alterna o (raramente) verticillata, a volte possono avere anche una disposizione a spirale. Il colore è verde cupo.
Le infiorescenze sono delle dense spighe racemose terminali (solitarie o ascellari), frondose o bratteate. I fiori, grandi e vistosi, sono peduncolati.
Il frutto è una capsula (ellissoide – ovoidale nella forma) ad inserzione laterale. All'interno i semi sono numerosi, con forme ovali e con la testa alveolato-reticolata oppure crestata. Al momento della maturazione i semi fuoriescono da tre fori che si aprono nella parte superiore del frutto (capsula porocida).
La distribuzione di queste specie è relativa soprattutto al Mediterraneo occidentale.
Due specie presente sul territorio italiano si trovano anche sulle Alpi. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla distribuzione delle specie alpine[14].
La famiglia di appartenenza di questo genere (Plantaginaceae) comprende 113 generi con 1800 specie[8] (oppure secondo altri Autori 114 generi e 2400 specie[9], o anche 117 generi e 1904 specie[15] o 90 generi e 1900 specie[16]) ed è suddivisa in tre sottofamiglie e oltre una dozzina di tribù. Il genere di questa voce appartiene alla sottofamiglia Antirrhinoideae (tribù Antirrhineae) e si compone di una ventina di specie.[7]
Il genere Antirrhinum fino a poco tempo fa era circoscritto nella famiglia Veronicaceae o Scrophulariaceae a seconda dei vari Autori.[7] L'attuale posizione tassonomica è stata realizzata con i nuovi sistemi di classificazione filogenetica (classificazione APG).[16]
Il numero cromosomico delle specie di questo genere è: 2n = 16.[7]
Il genere è suddiviso nelle seguenti subsezioni e serie:[17][18]
Le analisi di tipo filogenetico sulle varie specie di questo genere hanno sempre incontrato grosse difficoltà a causa dei diversi eventi di ibridazione anche tra le due principali sottosezioni Antirrhinum e Kickxiella. Tuttavia i vari fenotipi delle due sottosezioni rimangono abbastanza distinti l'uno dall'altro. Questo ad esempio è evidente in due specie che sono simpatriche nella Sierra Nevada del sud-est della Spagna: A. hispanicum (fenotipo della subsez. Kickxiella) e A. barrelieri (fenotipo della subsez. Antirrhinum).[21]
Uno studio filogenetico-geografico specifico dimostra che alcune specie del genere Antirrhinum (A. majus, A. molle e A. sempervirens) hanno colonizzato l'areale dei Pirenei già nel Pliocene sviluppandosi poi nel Pleistocene.[22] Mentre (in mancanza di dati affidabili ricavati dai fossili) la separazione di questo genere dal resto delle Plantaginaceae si stima attorno ai 48 - 38 milioni di anni fa.[23]
Il cladogramma a lato, tratto dallo studio citato[24] e semplificato, mostra una possibile configurazione filogenetica delle varie specie del genere Antirrhinum.
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della flora italiana) l’elenco seguente utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche (vengono cioè indicate solamente quelle caratteristiche utili a distingue una specie dall'altra):[10]
Il genere comprende le seguenti specie:[1]
Specie "Incertae sedis":[1]
In questo elenco sono indicati alcuni ibridi intragenerici:[1]
Snapdragon che cresce nella Siberia orientale
.jpg)
.JPG)
url (aiuto). URL consultato il 14 febbraio 2018. url (aiuto). URL consultato il 14 febbraio 2018. Žioveinis (lot. Antirrhinum, angl. Snapdragons, vok. Löwenmäuler) – gyslotinių (Plantaginaceae) šeimos augalų gentis.
Lietuvoje auga šios rūšys:
Leeuwenbek (Antirrhinum) is een geslacht uit de weegbreefamilie (Plantaginaceae) Dit geslacht behoorde vroeger tot de helmkruidfamilie (Scrophulariaceae).
In Nederland en België komt alleen de grote leeuwenbek (Antirrhinum majus) verwilderd voor. Er zijn cultivars van deze soort met witte, karmozijnrode of gele tweelippige bloemen. De herkomst is van Zuidwest-Europa.
De indeling van dit geslacht is onderwerp van discussie. We volgen hier recent onderzoek van Oyama and Baum (2004) waarin wordt geconcludeerd dat het geslacht uit drie groepen bestaat met de onderstaande indeling in soorten:
roze cultivar
gele cultivar
oranje cultivar
witte cultivar
Leeuwenbek (Antirrhinum) is een geslacht uit de weegbreefamilie (Plantaginaceae) Dit geslacht behoorde vroeger tot de helmkruidfamilie (Scrophulariaceae).
In Nederland en België komt alleen de grote leeuwenbek (Antirrhinum majus) verwilderd voor. Er zijn cultivars van deze soort met witte, karmozijnrode of gele tweelippige bloemen. De herkomst is van Zuidwest-Europa.
De indeling van dit geslacht is onderwerp van discussie. We volgen hier recent onderzoek van Oyama and Baum (2004) waarin wordt geconcludeerd dat het geslacht uit drie groepen bestaat met de onderstaande indeling in soorten:
Sectie Antirrhinum: ongeveer 20 soorten overblijvende kruiden uit de Oude Wereld, de meeste van nature voorkomend in het westelijk gedeelte van het Middellandse Zeegebied, met name op het Iberisch Schiereiland: Antirrhinum australe Antirrhinum barrelieri Antirrhinum boissieri Antirrhinum braun-blanquetii Antirrhinum charidemi Antirrhinum graniticum Antirrhinum grosii Antirrhinum hispanicum Antirrhinum latifolium Antirrhinum lopesianum Antirrhinum majus (Grote leeuwenbek) Antirrhinum meonanthum Antirrhinum microphyllum Antirrhinum molle Antirrhinum onubensis Antirrhinum pertegasii Antirrhinum pulverulentum Antirrhinum rupestre Antirrhinum sempervirens Antirrhinum siculum Antirrhinum spurium Antirrhinum valentinum Sectie Orontium twee tot zes Mediterrane soorten, die vaak ondergebracht worden in het geslacht Misopates: Antirrhinum calycinum Antirrhinum orontium Sectie Saerorhinum ongeveer zestien soorten uit de Nieuwe Wereld, merendeels eenjarig. De meeste komen van nature in voor Californië. Antirrhinum breviflorum Antirrhinum confertiflorum Antirrhinum cornutum Antirrhinum costatum Antirrhinum coulterianum Antirrhinum fernandezcasasii Antirrhinum filipes Antirrhinum kellogii Antirrhinum kingii Antirrhinum leptaleum Antirrhinum multiflorum Antirrhinum nuttalianum Antirrhinum ovatum Antirrhinum subcordatum Antirrhinum vexillo-calyculatum Antirrhinum virga Antirrhinum watsoniiroze cultivar
gele cultivar
oranje cultivar
witte cultivar
Wyżlin (Antirrhinum) – rodzaj roślin z rodziny babkowatych. Obejmuje ok. 20[3]–25[4] gatunków. Występują one w obszarze śródziemnomorskim, przy czym centrum zróżnicowania, gdzie obecne są niemal wszystkie, stanowi Półwysep Iberyjski[3][4]. Rośliny te zasiedlają tereny skaliste, ale też stare mury. Ze względu na efektowne, barwne, wargowe kwiaty, rośliny te są popularnie uprawiane jako ozdobne, zwłaszcza odmiany wyżlinu większego, zwanego lwią paszczą[3]. Wargi korony kwiatowej są zamknięte i do ich wnętrza w celu skorzystania z nektaru i zapylenia dostać się mogą tylko pszczoły potrafiące wcisnąć się do wnętrza kwiatu[4].
Wyżlin (Antirrhinum) – rodzaj roślin z rodziny babkowatych. Obejmuje ok. 20–25 gatunków. Występują one w obszarze śródziemnomorskim, przy czym centrum zróżnicowania, gdzie obecne są niemal wszystkie, stanowi Półwysep Iberyjski. Rośliny te zasiedlają tereny skaliste, ale też stare mury. Ze względu na efektowne, barwne, wargowe kwiaty, rośliny te są popularnie uprawiane jako ozdobne, zwłaszcza odmiany wyżlinu większego, zwanego lwią paszczą. Wargi korony kwiatowej są zamknięte i do ich wnętrza w celu skorzystania z nektaru i zapylenia dostać się mogą tylko pszczoły potrafiące wcisnąć się do wnętrza kwiatu.
Antirrhinum L. é um género botânico pertencente à família Plantaginaceae. Tradicionalmente este gênero era classificado na família das Scrophulariaceae.
Há 21 espécies confirmadas:[1]
Antirrhinum L. é um género botânico pertencente à família Plantaginaceae. Tradicionalmente este gênero era classificado na família das Scrophulariaceae.
Genul Antirrhinum conține specii de plante cunoscute sub denumirea generală de gura leului.
Celsius). Se dezvolta si infloreste mai bine la soare, iar terenul trebuie sa fie bogat in humus si sa aiba capacitatea de a retine apa si in acelasi timp si de drenare pentru ca nu suporta solurile prea umede.
Cand rasadul are aproximativ 6–8 cm inaltime se ciupeste varful astfel incat sa determine lastarirea plantei din mugurii aflati la baza tulpinei.
Cuprinde circa 42 specii
Genul Antirrhinum conține specii de plante cunoscute sub denumirea generală de gura leului.
Originea plantei se afla in bazinul mediteranean. Singura specie cultivata este Antirrhinum majus L., existand in jur de 40 specii. Inaltimea se incadreaza in intervalul 20–100 cm in functie de soi. Infloreste din iunie pana toamna tarziu. Este putin pretentioasa la caldura. La formarea rasadurilor are nevoie de caldura (14-16 gradeCelsius). Se dezvolta si infloreste mai bine la soare, iar terenul trebuie sa fie bogat in humus si sa aiba capacitatea de a retine apa si in acelasi timp si de drenare pentru ca nu suporta solurile prea umede.
Pentru rasaduri cea mai buna perioada este februarie-martie, in sera sau simplu in rasadnita.Cand rasadul are aproximativ 6–8 cm inaltime se ciupeste varful astfel incat sa determine lastarirea plantei din mugurii aflati la baza tulpinei.
Plantarea rasadurilor in gradina se face in lunile aprilie, mai, la distante de 20– 40 cm in functie si de vigoarea solului. Gura leului poate fi semanata si direct in gradina, atat primavara cat si toamna, inainte de lasarea gerurilor. Afanarea solului ajuta la dezvoltarea acestei plante.Aslanağzı, Plantaginaceae familyasına ait, Antirrhinum cinsinden tek yıllık otsu bitki türlerinin ortak adı.
Yakın zamana kadar, geniş çaplı DNA araştırmalarının sonuçları alınana değin, grubun Scrophulariaceae familyasına ait olduğu sanılmaktaydı.
Boyu 40–80 cm'e kadar çıkabilir. Lavanta, portakal, pembe, sarı, kırmızı, beyaz gibi farklı renklerde, salkım biçiminde çiçekleri vardır. Yaprakları oval ya da mızrağımsı biçimdedir. Güneş alan yerlerde yetişir. Gevşek, geçirgen, besin maddelerince zengin, iyi gübrelenmiş, kireçli topraklarda iyi gelişir. Yaz başından sonbahara kadar çiçeklidir. Doğal olarak kuzey yarımkürede, özellikle de Akdeniz çevresinde yetişir.
Liste tamamını içermemektedir.
Seksiyon: Orontium
Seksiyon: Saerorhinum
Çiçek ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Ро́тики (Antirrhinum L.), рід однорічних рослин з родини подорожникових з цілими або лопатевими листками.
В Україні — 2 види: Ротики дикі (Antirrhinum oronthium L.), ростуть як бур'ян на полях і рідко серед чагарників; ротики садові (Antirrhinum majus L.), різнокольорові.
Ротики часто культивують як декоративну рослину, іноді вони дичавіють.
Ро́тики (Antirrhinum L.), рід однорічних рослин з родини подорожникових з цілими або лопатевими листками.
В Україні — 2 види: Ротики дикі (Antirrhinum oronthium L.), ростуть як бур'ян на полях і рідко серед чагарників; ротики садові (Antirrhinum majus L.), різнокольорові.
Ротики часто культивують як декоративну рослину, іноді вони дичавіють.
Льви́ный зев, Антирри́нум (лат. Antirrhínum) — один из самых известных родов многолетних травянистых растений из семейства Подорожниковые (ранее помещался в семейства Норичниковые и Верониковые). Род антирриум охватывает около 50 многолетних видов, среди которых есть вьющиеся виды, распространенные в тёплых районах Земли.
Львиный зев имеет наибольшее распространение в Северном полушарии, особенно в Северной Америке. В России и сопредельных странах встречается в основном в садах, где широко используется при оформлении клумб. В дикой природе встречаются около 22 видов с колосьями ярко окрашенных зигоморфных цветков ярко-жёлтого, фиолетового, синего цветов, напоминающих по форме цветка львиную пасть. Львиный зев большой, в частности, является самым распространённым садовым видом, завезённым из Северной Америки.
Многолетние травянистые или полукустарниковые растения с крупными, тонкобороздчатыми зелеными стеблями. Стебли прямые, ветвистые, высотой от 15 до 100 см, образующие пирамидальные кустики. Нижние листья супротивные, верхние очерёдные, от ланцетных до удлинённо-овальных. Цветки крупные, неправильные, двугубые, простые или махровые, собраны в кистевидное соцветие. Окраска цветков белая, розовая, жёлтая и двуцветная. Цветёт с июня до заморозков.
По информации базы данных The Plant List, род включает 21 вид[4]:
Льви́ный зев, Антирри́нум (лат. Antirrhínum) — один из самых известных родов многолетних травянистых растений из семейства Подорожниковые (ранее помещался в семейства Норичниковые и Верониковые). Род антирриум охватывает около 50 многолетних видов, среди которых есть вьющиеся виды, распространенные в тёплых районах Земли.
金鱼草属（学名：Antirrhinum），是屬於車前草科下的一个属[1]，为草本植物。该属共有约42种，分布于北温带。[2]
金鱼草属傳統上被歸類到玄参科。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
