The Cherokee, Chippewa, and Iroquois prepared simple or compound decoctions of Persicaria maculosa, which they used as dermatological, urinary, gastrointestinal, and veterinary aids, for heart medicine, and as an analgesic (D. E. Moerman 1998).
Persicaria maculosa ye una planta perenne perteneciente la familia de les Polygonaceae, comúnmente conocida como persicaria. Tamién llamada yerba gabitero, mocu de pavu ó cresta de gallu.
La persicaria atópense primordialmente, nes rexones templaes del hemisferiu norte. Ye nativa d'Europa y Asia, onde pue ser confundida con Polygonum minus, pero'l P. minus tien les fueyes más estreches, de normal de menos de 1 cm d'anchor.
Foi introducida en Norteamérica, onde s'atopa naturalizada en tolos estaos del centru, atopándose a lo llargo de cantos de caminos, bancos de sable de los rios, y en terrenes incultos. Nos EE.XX., ye bien similar a Polygonum pensylvanicum, pero la Persicaria tien un penachu de pelos nel estremu de la ocrea, daqué que-y falta nel poligonum de Pennsylvania.
La persicaria ye una planta de ciclu vital añal, con un altor que varia dende los venti centímetros hasta llegar al metro.
El so tarmu ye bien rectu, pero en determinaes circunstancies puede inclinase hasta cayer al suelu, entós de cada nuedu xenérase una nuevu raigañu que caltién la planta xunida al suelu, para col tiempu volver alzar otros tarmos verticales y rectos.
Con fueyes de cantos llisos afilaos, son llanceolaes estreches, de 8 a 10 cm de llargor. Les fueyes presenten frecuentemente puntos marrones ó negros, dacuando con un llurdiu escuru grande nel centru y, dacuando, col viesu tomentoso.
Les flores pueden ser blanques, roses, ó coloraes presentándose nunes panícules. Florien dende entamos del branu hasta finales de la seronda. Los sos frutos son un aqueniu trígono
Esta planta contién persicarina y taníns. En medicina, el Poligonium usar contra les foria( gracies al ácidu tánico, qu'ayuda a cortar esti tipu d'afecciones). Les fueyes fresques utilizar a nivel tópicu pa cortar les hemorraxes de feríes, resultando abondo eficaz a la de curar llagues y úlceras dérmiques.
Les fueyes y biltos tienros, pueden comese teniendo bon sabor, siendo bien nutritives n'ensalaes. Alcuéntrase frecuentemente como maleza y raramente como planta cultivada.
Estes plantes producen un tinte mariellu que con allume úsase como mordiente.
Persicaria maculosa describióse por Samuel Frederick Gray y espublizóse en A Natural Arrangement of British Plants 2: 269. 1821.[1]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Persicaria maculosa ye una planta perenne perteneciente la familia de les Polygonaceae, comúnmente conocida como persicaria. Tamién llamada yerba gabitero, mocu de pavu ó cresta de gallu.
Qırmızıbaş qırxbuğum (lat. Polygonum persicaria)[1] - qırxbuğum cinsinə aid bitki növü.[2]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. La persicària (Persicaria maculosa) és una planta perenne pertanyent la família de les Polygonaceae. També cridada herba pejiguera, moco de pavo o cresta de gall.
El nom prové de les paraules gregues poly, "molts" i gonu, "nus". Hi ha una altra teoria que afirma que la segona part del nom deriva de la paraula grega gonos, "nens".
La persicària es troben primordialment, en les regions temperades de l'hemisferi nord. És nativa d'Europa i Àsia, on pot ser confosa amb Polygonum minus, però el P. minus té les fulles més estretes, normalment de menys d'1 cm d'amplària.
Va ser introduïda en Nord-amèrica, on es troba naturalizada en tots els estats del centre, trobant-se al llarg de vores de camins, bancs de sorra dels rius, i en terrenys incults. En els EUA, és molt similar a Polygonum pensylvanicum, però la persicària té un plomall de pèls en l'extrem de l'òcrea, alguna cosa que li falta en el persicària de Pensilvània.
La persicària és una planta de cicle vital anual, amb una altura que varia des dels vint centímetres fins a arribar al metre.
El seu tija és molt recte, però en determinades circumstàncies pot inclinar-se fins a caure al sòl, llavors de cada nus es genera una nova arrel que manté la planta unida al sòl, envers el temps tornar a elevar altres tiges verticals i rectes.
Amb fulles de vores llises afilades, són lanceolades estretes, de 8 a 10 cm de longitud. Les fulles presenten freqüentment punts marrons o negres, de vegades amb una taca fosca gran en el centre i, de vegades, amb l'envés tomentós.
Les flors poden ser blanques, roses, o vermelles presentant-se en uns panícules. Floreixen des d'inicis de l'estiu fins a finals de la tardor. Els seus fruits són un aqueni trígon.
Aquesta planta conté persicarina i tanins. En medicina, el Poligonium s'usa contra les diarrea (gràcies a l'àcid tànic, que ajuda a tallar aquest tipus d'afeccions). Les fulles fresques s'utilitzen a nivell tòpic per a tallar les hemorràgies de ferides, resultant bastant eficaç a l'hora de guarir nafres i úlceres dèrmiques.
Les fulles i brots tendres, es poden menjar tenint bon sabor, sent molt nutritives en amanides. Es troba freqüentment com malesa i rarament com planta conreada.
Aquestes plantes produeixen un tint groc que amb enllumeni s'usa com mordient.
La persicària (Persicaria maculosa) és una planta perenne pertanyent la família de les Polygonaceae. També cridada herba pejiguera, moco de pavo o cresta de gall.
Planhigyn blodeuol cosmopolitan, lluosflwydd yw Y ganwraidd goesgoch sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Polygonaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Persicaria maculosa a'r enw Saesneg yw Redshank.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Coesgoch, Dail y Groes, Elinog Goch.
Mae hefyd yn blanhigyn bytholwyrdd.
Planhigyn blodeuol cosmopolitan, lluosflwydd yw Y ganwraidd goesgoch sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Polygonaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Persicaria maculosa a'r enw Saesneg yw Redshank. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Coesgoch, Dail y Groes, Elinog Goch.
Mae hefyd yn blanhigyn bytholwyrdd.
Ferskenpileurt (Persicaria maculosa), også skrevet Fersken-Pileurt, er en 30-80 cm høj urt, der vokser på åben, næringsrig og ofte fugtig bund. Planten har spredt sig over store dele af den nordlige halvkugle.
Ferskenpileurt er en enårig, urteagtig plante med en opstigende vækst. Stænglerne er glatte og runde i tværsnit. Bladene er spredtstillede og lancetformede med hel og lidt bølget rand. Oversiden er græsgrøn, glat og bærer ofte en mørk, næsten sort plet. Undersiden er en smule lysere.
Blomstringen sker i juli-oktober, hvor man kan finde blomsterne siddende samlet i kompakte, cylindriske aks fra bladhjørnerne. De enkelte blomster er 4- eller 5-tallige med rosenrøde kronblade. Frugterne er blanke og linseformede nødder.
Rodnettet består af en kraftig pælerod og et tæt filt af siderødder.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,75 x 0,75 m (75 x 75 cm/år).
Arten er udbredt i alle dele af den nordlige halvkugle, for selv om den egentlig stammer fra Asien og Europa, er den nu naturaliseret i hele Nordamerika. Den foretrækker lysåbne og fugtige jorde med et højt indhold af humus og mineralsk næring. Dette har givet den gode betingelser på dyrket og opgivet jord, men i øvrigt findes den på ruderater, langs vejkanter og ved grøfter og vandløb. Den er almindelig i Danmark.
På banelegemerne i og omkring Braunschweig finde den sammen med bl.a. agersnerle, agerstedmoderblomst, alm. brandbæger, alm. brunelle, alm. fuglegræs, korsknap, alm. rajgræs, butbladet skræppe, engrapgræs, fløjlsgræs, glat vejbred,hvidkløver, hyrdetaske, liden nælde, rød tvetand, sort natskygge, storkronet ærenpris og vejpileurt[1].
Ferskenpileurt (Persicaria maculosa), også skrevet Fersken-Pileurt, er en 30-80 cm høj urt, der vokser på åben, næringsrig og ofte fugtig bund. Planten har spredt sig over store dele af den nordlige halvkugle.
Der Floh-Knöterich (Persicaria maculosa Gray, Synonyme: Polygonum persicaria L. und Persicaria maculata (Raf.) Fourr.), auch Pfirsichblättriger Knöterich und wie andere Pflanzen auch Flohkraut genannt, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Knöterichgewächse (Polygonaceae).
Bestäubt wird sie vor allem durch Insekten wie Fliegen, Hautflüglern und Faltern, doch es kann auch Selbstbestäubung vorkommen. Die langlebigen Samen keimen nur an Licht und werden durch den Menschen, durch Verdauung oder über das Wasser (schwimmfähige Samen) ausgebreitet.
Der Floh-Knöterich ist eine einjährige krautige Pflanze, die Wuchshöhen von etwa 40 bis 80[1] Zentimetern erreicht, selten nur 5 Zentimeter klein bleibt oder bis 130 Zentimeter groß wird.[2] Der Floh-Knöterich besitzt eine verzweigte Pfahlwurzel. Er wurzelt bis zu 35 Zentimeter tief.[3] Die Stängel wachsen meist halb-niederliegend oder aufrecht, sie sind einfach oder verzweigt, kahl oder etwas behaart. Die lanzettlichen Laubblätter sind vier- bis sechsmal so lang wie breit, sie haben meist einen dunklen Fleck. Seine Ochrea ist behaart und besitzt oberseits etwa 2 mm lange Wimpern. Der Blattstiel ist meist kürzer als halbe Breite des dazugehörigen Blattes. Die Blattspreite hat unterseits nie eine Filzbehaarung.
Die zylindrisch-ährigen Blütenstände sind dichtblütig und etwa 10 bis 45[2] mm (bis 60 mm[1]) lang. Seine rötlichen oder grünen Blüten sind etwa 3 mm lang und überdecken sich halb dachziegelartig. Die Deckblätter der Blüten sind mit deutlichen Wimpern versehen. Die glänzenden Früchte sehen linsenartig aus, sind einseitig gewölbt oder dreikantig und sind reif dunkelbraun oder schwarz und 2 bis 3 mm lang.
Der Floh-Knöterich blüht von Juli bis Oktober.
Die Chromosomenzahl der Art ist 2n = 44 oder 40.[3]
Der Floh-Knöterich ist circumpolar verbreitet. Er kommt ursprünglich in den gemäßigten Zonen Asiens, in Nepal und Indonesien und im europäischen Russland vor.[4] In weiteren Ländern ist er ein Neophyt.[4]
Er ist eine nährstoffsanspruchsvolle Pflanze (starker Stickstoffzeiger) und ist daher meist an vom Menschen beeinflussten Ruderalstellen zu finden. So kommt er auf feuchten Äckern, an Schuttplätzen, Halden, Wegrändern oder Flussufern in ganz Mitteleuropa außer den Alpen häufig vor. Er ist in Mitteleuropa eine Charakterart der Ordnung Polygono-Chenopodietalia, kommt aber auch in Gesellschaften der Ordnung Bidentetalia oder des Verbands Sisymbrion vor.[3]
In den Allgäuer Alpen steigt er auf der Seealpe bei Oberstdorf bis zu 1250 m Meereshöhe auf.[5]
Da für diese Art keinerlei Bedrohungen bekannt sind, stuft die IUCN diese Art als Least Concern (gering gefährdet) ein.[6]
Der Floh-Knöterich (Persicaria maculosa Gray, Synonyme: Polygonum persicaria L. und Persicaria maculata (Raf.) Fourr.), auch Pfirsichblättriger Knöterich und wie andere Pflanzen auch Flohkraut genannt, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Knöterichgewächse (Polygonaceae).
Bestäubt wird sie vor allem durch Insekten wie Fliegen, Hautflüglern und Faltern, doch es kann auch Selbstbestäubung vorkommen. Die langlebigen Samen keimen nur an Licht und werden durch den Menschen, durch Verdauung oder über das Wasser (schwimmfähige Samen) ausgebreitet.
Persicaria maculosa (syn. Polygonum persicaria) is an annual plant in the buckwheat faimily, Polygonaceae. Common names include deil's lingels, yellaein girse, deil's thoum-merk, an flouerin soorock.
Persicaria maculosa (syn. Polygonum persicaria) is an annual plant in the buckwheat faimily, Polygonaceae. Common names include deil's lingels, yellaein girse, deil's thoum-merk, an flouerin soorock.
Persikario (Persicaria maculosa, antee Polygonum persicaria) esas planto uzata kom ecitivo ed urinifigivo en hidropsi.
Plachcowi dërdest (Polygonum persicaria L.) - to je ôrt roscënë z rodzëznë dërdestowatëch (Polygonaceae). To je zelé. Na Kaszëbach rosce ten dërdest.
Rūgtis dėrvėnis (luotīnėškā: Persicaria maculosa/Polygonum persicaria) ī tuokė žuolie, katra muokslėškā prigol prī rūgtėniu augalū šeimuos. Tasā augals aug pėivūs, palē opis. Pėktžuolė.
Геморрой үләне (рус. Горе́ц почечу́йный, Персикария пятнистая, лат. Persicaria maculosa) — Персикария (Persicaria) ырыуына ҡараған ҡарабойҙай һымаҡтар (Polygonaceae) ғаиләһенән күп йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 20-80 см. Июнь-август айҙарында аҡ алһыу сәскә ата, июль-октябрҙа орлоға өлгөрә.
Геморрой үләне дамлы ерҙә, йылға-күл, быуа ярҙарында, соҡор-саҡырлы урында үҫергә ярата. Башкортостанда киң таралған.
Геморрой үләне (рус. Горе́ц почечу́йный, Персикария пятнистая, лат. Persicaria maculosa) — Персикария (Persicaria) ырыуына ҡараған ҡарабойҙай һымаҡтар (Polygonaceae) ғаиләһенән күп йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 20-80 см. Июнь-август айҙарында аҡ алһыу сәскә ата, июль-октябрҙа орлоға өлгөрә.
Суу кымыздык (Горец почечуйный), (лат. Polygonum persicaria) - бир же көп жылдык чөп, чанда бадалча жана бадал.
Сабагы тик өйдө, кээде төшөлүп же чырмалып өсөт. Жалбырагы жөнөкөй, түрдүү формада. Гүлү майда, топ гүлү - чачы. 4-6 мүчөлүү, алар жалбырак колтугү нан өсөт.
Республикабыздын бардык булуң, бурчунда, суу жээгинде, арыктын бойлорунда, жүгөрү же чөп чабындынын майнаптарында майдан августка чейин өсөт. 22 түрү кездешет. Бийиктиги 30-50 см. Өңү кызгылт, даамы ачуу.
Суу калемпирдин сабагы кызара электе үстүнөн 15-20 cm оруп алуу керек. Дарылыгы: андан жасалган дары каражаты төрөп же бойдон түшүп, кан токтобогондо, геморройго, ошондой эле денени кесип алганда же ачык жараларга колдонулат.
Даярдалышы: 700 г кайнак сууга бир канча салып демдеп коюп 3-4 маал кан токтогончо ичилет. Эскертүү: даярдалган дарыны уулуу болгондуктан муздак ичүүгө болбойт.
Суу кымыздык (Горец почечуйный), (лат. Polygonum persicaria) - бир же көп жылдык чөп, чанда бадалча жана бадал.
Сабагы тик өйдө, кээде төшөлүп же чырмалып өсөт. Жалбырагы жөнөкөй, түрдүү формада. Гүлү майда, топ гүлү - чачы. 4-6 мүчөлүү, алар жалбырак колтугү нан өсөт.
Республикабыздын бардык булуң, бурчунда, суу жээгинде, арыктын бойлорунда, жүгөрү же чөп чабындынын майнаптарында майдан августка чейин өсөт. 22 түрү кездешет. Бийиктиги 30-50 см. Өңү кызгылт, даамы ачуу.
Суу калемпирдин сабагы кызара электе үстүнөн 15-20 cm оруп алуу керек. Дарылыгы: андан жасалган дары каражаты төрөп же бойдон түшүп, кан токтобогондо, геморройго, ошондой эле денени кесип алганда же ачык жараларга колдонулат.
Даярдалышы: 700 г кайнак сууга бир канча салып демдеп коюп 3-4 маал кан токтогончо ичилет. Эскертүү: даярдалган дарыны уулуу болгондуктан муздак ичүүгө болбойт.
Абжьарца́[1] (алаҭ. Persicária maculósa) — ҵиаа.
Persicaria maculosa (syn. Polygonum persicaria) is an annual plant in the buckwheat family, Polygonaceae. Common names include lady's thumb,[4] spotted lady's thumb, Jesusplant, and redshank.[5][6] It is widespread across Eurasia from Iceland south to Portugal and east to Japan.[7][8] It is also present as an introduced and invasive species in North America, where it was first noted in the Great Lakes region in 1843 and has now spread through most of the continent.[9][2][10]
Persicaria maculosa is an annual herb up to 1 metre (3 ft 3 in) tall,[11] with an erect, rather floppy stem with swollen joints. The leaves are alternate and almost stalkless. The leaf blades often have a brown or black spot in the centre and are narrowly ovate and have entire margins. Each leaf base has stipules which are fused into a stem-enclosing sheath that is loose and fringed with long hairs at the upper end. The inflorescence is a dense spike. The perianth of each tiny pink flower consists of four or five lobes, fused near the base. There are six stamens, two fused carpels and two styles. The fruit is a shiny black, three-edged achene. This plant flowers from July to September in the temperate Northern Hemisphere.[8][12][13]
The species was first described, as Polygonum persicaria, by Carl Linnaeus in 1753.[14] It was first successfully transferred to the genus Persicaria by Samuel Frederick Gray in 1821, under the name Persicaria maculosa.[15] The name "Persicaria persicaria" cannot be used because tautonyms – binomial names that use the same word for both the genus and the species epithet – are prohibited by the International Code of Nomenclature for algae, fungi, and plants, and a replacement name (nomen novum) must be used.[16] For this reason the transfer of the species to Persicaria by John Kunkel Small in 1903, which used the tautonym, is invalid.[17]
Persicaria maculosa is native to Europe and Asia, where it can be mistaken for Polygonum minus. The latter has narrower leaves, usually less than 1 cm wide. It has been introduced to North America and is naturalised throughout the mainland continent,[18] growing along roadsides, riverbanks, and on fallow ground. In the United States, it is very similar to Pennsylvania smartweed, but redshank has a fringe of hairs at the top of the ochrea, something which Pennsylvania smartweed lacks. The species has also been found in New Zealand and Australia.[19][20]
In the British Isles, this plant is a weed, without natural habitat, and always associated with human activity.[21] It likes moist soils, particularly rich ones, and acid peaty loams.[22] It does not like lime, and liming is cited as a means to fight it.[23][24]
Persicaria maculosa contains persicarin and tannins. The young leaves may be eaten as a leaf vegetable.[11] It is often seen as a weed and rarely cultivated. A yellow dye can be produced from this plant with alum used as a mordant.
Persicaria maculosa (syn. Polygonum persicaria) is an annual plant in the buckwheat family, Polygonaceae. Common names include lady's thumb, spotted lady's thumb, Jesusplant, and redshank. It is widespread across Eurasia from Iceland south to Portugal and east to Japan. It is also present as an introduced and invasive species in North America, where it was first noted in the Great Lakes region in 1843 and has now spread through most of the continent.
Inflorescence 
The ochrea: stipules fused around the stem
Persicaria maculosa (sin. Polygonum persicaria) aŭ makulpersikario estas unujara planto de la familio Poligonacoj. Ĝi estas disvastigita tra Eŭrazio el Islando suden al Portugalio kaj orienten al Japanio.[1][2] Ĝi estas ankaŭ kiel enmetita kaj invada specio en Nordameriko, kie ĝi estis unuafoje notita en la regiono de la Grandaj Lagoj en 1843 kaj poste etendiĝis tra plej el la kontinento.[3][4]
La plej frua nomo disponebla por tiu specio estis Polygonum persicaria, stampita de Carl Linnaeus en 1753. Transiginte la specion el la genro Polygonum al Persicaria, la nomo Persicaria persicaria ne povas esti uzata ĉar uzi la saman vorton por ambaŭ partoj de la scienca nomo estas jam malpermesita de internacia interkonsento.[5]
Persicaria maculosa (sin. Polygonum persicaria) aŭ makulpersikario estas unujara planto de la familio Poligonacoj. Ĝi estas disvastigita tra Eŭrazio el Islando suden al Portugalio kaj orienten al Japanio. Ĝi estas ankaŭ kiel enmetita kaj invada specio en Nordameriko, kie ĝi estis unuafoje notita en la regiono de la Grandaj Lagoj en 1843 kaj poste etendiĝis tra plej el la kontinento.
La plej frua nomo disponebla por tiu specio estis Polygonum persicaria, stampita de Carl Linnaeus en 1753. Transiginte la specion el la genro Polygonum al Persicaria, la nomo Persicaria persicaria ne povas esti uzata ĉar uzi la saman vorton por ambaŭ partoj de la scienca nomo estas jam malpermesita de internacia interkonsento.
Persicaria maculosa es una planta anual perteneciente la familia de las Polygonaceae, comúnmente conocida como persicaria. También llamada cresta de gallo, duraznillo común,[1] hierba de santa María,[1] hierba pejiguera[1] y moco de pavo.
La persicaria se encuentran primordialmente, en las regiones templadas del hemisferio norte. Es nativa de Europa y Asia, donde puede ser confundida con Polygonum minus, pero el P. minus tiene las hojas más estrechas, normalmente de menos de 1 cm de anchura.
Fue introducida en Norteamérica, donde se encuentra naturalizada en todos los estados del centro, encontrándose a lo largo de bordes de caminos, bancos de arena de los ríos, y en terrenos incultos. En los EE. UU., es muy similar a Polygonum pensylvanicum, pero Persicaria tiene un penacho de pelos en el extremo de la ocrea, algo que falta en el poligonum de Pennsylvania.
La persicaria es una planta de ciclo vital anual, con una altura que varía desde los veinte centímetros hasta llegar al metro.
Su tallo es muy recto, pero en determinadas circunstancias puede inclinarse hasta caer al suelo, entonces de cada nudo se genera una nueva raíz que mantiene la planta unida al suelo, para con el tiempo volver a elevar otros tallos verticales y rectos.
Con hojas de bordes lisos afilados, son lanceoladas estrechas, de 8 a 10 cm de longitud. Las hojas presentan frecuentemente puntos marrones o negros, a veces con una mancha oscura grande en el centro y, a veces, con el envés tomentoso.
Las flores pueden ser blancas, rosas, o rojas presentándose en unas panículas. Florecen desde inicios del verano hasta finales del otoño. Sus frutos son un aquenio trígono
Esta planta contiene persicarina y taninos. En medicina, el Poligonium se usa contra la diarrea (gracias al ácido tánico, que ayuda a cortar este tipo de afecciones). Las hojas frescas se utilizan a nivel tópico para cortar las hemorragias de heridas, resultando bastante eficaz a la hora de curar llagas y úlceras dérmicas.
Las hojas y brotes tiernos, se pueden comer teniendo buen sabor, siendo muy nutritivas en ensaladas. Se encuentra frecuentemente como maleza y raramente como planta cultivada.
Estas plantas producen un tinte amarillo que con alumbre se usa como mordiente.
Persicaria maculosa fue descrita por Samuel Frederick Gray y publicado en A Natural Arrangement of British Plants 2: 269. 1821.[2]
Persicaria maculosa es una planta anual perteneciente la familia de las Polygonaceae, comúnmente conocida como persicaria. También llamada cresta de gallo, duraznillo común, hierba de santa María, hierba pejiguera y moco de pavo.
Astapiperra (Persicaria maculosa) poligonazeoen familiako landare belarkara da. Lantza itxurako hostoak eta zurtoin bikorduna ditu. Loreak txikiak dira, arrosa kolorekoak, eta gerbatan sortzen dira. Fruitu txikiak ditu. Munduko toki gehienetara hedatua dago eta leku hezeetan bizi da.[1]
Hiru aldareak ditu:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Astapiperra (Persicaria maculosa) poligonazeoen familiako landare belarkara da. Lantza itxurako hostoak eta zurtoin bikorduna ditu. Loreak txikiak dira, arrosa kolorekoak, eta gerbatan sortzen dira. Fruitu txikiak ditu. Munduko toki gehienetara hedatua dago eta leku hezeetan bizi da.
Hanhentatar (Persicaria maculosa) on ukontattarien sukuun kuuluva yksivuotinen kasvilaji.
Hanhentatar kasvaa 10–60 senttimetriä korkeaksi. Se muistuttaa paljon ukontatarta. Kasvin lehdet ovat suikeat ja niiden keskellä on usein musta täplä. Hanhentattaren kukintona on tiheä tähkä. Kukkien kehä on yleensä punainen, harvoin valkoinen.[2]
Suomessa hanhentatar on harvinainen tai melko harvinainen. Sitä on tavattu Oulun korkeudelle asti sekä vielä Inarin Lapista. Aivan Etelä-Suomessa laji on muinaistulokas, muuten uustulokas. Hanhentatar kasvaa esimerkiksi ojissa, lätäköissä ja rannoilla. [3]
Hanhentatar (Persicaria maculosa) on ukontattarien sukuun kuuluva yksivuotinen kasvilaji.
Persicaria maculosa
La Renouée persicaire, appelée actuellement Persicaria maculosa, ou Persicaire douce, Pied-rouge, Pilingre, Fer à cheval, est une plante herbacée annuelle de la famille des Polygonacées. Adventice souvent envahissante, elle doit son nom (comme les autres espèces de son genre) à la forme de ses feuilles, Persicaria signifiant « à feuilles de pêcher ».
C'est une plante pionnière, nitrophile.
Données d'après : « Julve, Ph., 1998 ff. - Baseflor. Index botanique, écologique et chorologique de la flore de France. Version : 23 avril 2004 ».
Riche en tanins, elle fut autrefois utilisée en tant que plante médicinale pour ses propriétés astringentes et vulnéraires.
Persicaria maculosa
La Renouée persicaire, appelée actuellement Persicaria maculosa, ou Persicaire douce, Pied-rouge, Pilingre, Fer à cheval, est une plante herbacée annuelle de la famille des Polygonacées. Adventice souvent envahissante, elle doit son nom (comme les autres espèces de son genre) à la forme de ses feuilles, Persicaria signifiant « à feuilles de pêcher ».
Fleur d'une renouée persicaire. C'est une plante pionnière, nitrophile.
Pjegasti dvornik (buhin dvornik, vodena paprika, dvornik paskvinac, lat. Persicaria maculosa) jednogodišnja širokolisna dvosupnica iz porodice dvornikovki, ali ne pripada rodu dvornik, kako joj glasi ime, nego je nekada bila uključivana u rod Polygonum pod imenom Polygonum persicaria.[1] To je biljka s ružičastim, zelenobijelim ili crvenkastim cvjetovima skupljenim u grozd na vrhu stabljike, koja naraste od 30 do 80 cm. Cvjeta od srpnja do rujna.
U poljoprivredi je smatraju za korov koja raste po livadama, pašnjacima, plodnim oranicama i ruderalnim staništima.
Blečkata wuroć (Persicaria maculosa, syn. Polygonum persicaria L., Persicaria maculata (Raf.) Fourr.) je rostlina ze swójby wuroćowych rostlinow (Polygonaceae).
Je jednolětna rostlina, kotraž docpěje wysokosć wot 10 hač do 80 cm.
Stołpiki su ležace hač zrunane a rozhałuzowane.
Błyšćace łopjena su lancetojte a njesu ćmowe blaki. Wone su jara krótko stołpikate abo sedźace.
Wobsahuje wótro słodace eteriske wolije.
Kćěje wot julija hač do oktobra. Róžojte, běłe abo nazeleń běłe kćenja docpěja dołhosć wot 2 hač do 3 mm a steja w 1-4 cm dołhich kłosojtych kwětnistwach. Kćenja a stołpiki kłosow su bjez žałzow. Přikrywne łopješka su róžojte hač čerwjene a docpěja dołhosć wot 2,5 hač do 3 mm.
Rosće w njerodźowych wobrostach na wobkopankowych a žitnych rolach, na drjebiznowych městnach, w zahrodach a na hrjebach. Preferuje włóžne, wutkate a dusykowe pódy.
Blečkata wuroć (Persicaria maculosa, syn. Polygonum persicaria L., Persicaria maculata (Raf.) Fourr.) je rostlina ze swójby wuroćowych rostlinow (Polygonaceae).
Flóajurt (fræðiheiti: Persicaria maculosa) er einær jurt í súruætt (Polygonaceae).[1] Blómin eru ljósrauð og fræin svört. Til aðgreiningar frá Persicaria lapathifolia þá vantar hana kirtla á axlarblöðum og neðan á blöðunum.[2] Blöðin eru oftast með svartan blett ofaná. Hún blómstrar í júlí, ágúst. Flóajurt verður 10 til 60 sm löng. Hún vex við hveri og laugar, eða á ræktaðri jörð. Víða á vestur og sv-landi.[3]
Flóajurt (fræðiheiti: Persicaria maculosa) er einær jurt í súruætt (Polygonaceae). Blómin eru ljósrauð og fræin svört. Til aðgreiningar frá Persicaria lapathifolia þá vantar hana kirtla á axlarblöðum og neðan á blöðunum. Blöðin eru oftast með svartan blett ofaná. Hún blómstrar í júlí, ágúst. Flóajurt verður 10 til 60 sm löng. Hún vex við hveri og laugar, eða á ræktaðri jörð. Víða á vestur og sv-landi.
Il poligono persicaria (Persicaria maculosa (Raf.) S.F. Gray, 1821 – ex Polygonum persicaria L. 1753) è una pianta di tipo arbustivo della famiglia delle Polygonaceae con piccoli fiori bicolore raccolti a spiga.
La famiglia di questo genere è mediamente numerosa (una cinquantina di generi per circa un migliaio di specie), mentre il genere Persicaria comprende una cinquantina di specie, di cui una dozzina circa sono spontanee della nostra flora. Il Sistema Cronquist assegna la famiglia delle Polygonaceae all'ordine delle Polygonales mentre la moderna classificazione APG la colloca nell'ordine delle Caryophyllales. Sempre in base alla classificazione APG sono cambiati anche i livelli superiori (vedi tabella a destra). Il genere di questa pianta è relativamente nuovo in quanto fino a qualche decennio fa questa pianta e altre specie simili facevano parte del genere Polygonum. Questa ristrutturazione tassonomica non è accettata unanimemente da tutti i botanici, infatti tuttora ci sono ancora diverse classificazioni che non contemplano un'esistenza autonoma per il genere Persicaria. All'inizio dell'altro secolo il botanico italiano Adriano Fiori (1865 – 1950) aveva sistemato questa pianta nella sezione “PERSICARIA” del genere Polygonum; sezione caratterizzata dall'avere foglie lanceolate, ocree ad angolo retto, fusti ramosi con infiorescenza a spiga e cotiledoni “accombenti”, ossia nel seme le “radicicole” sono piegate sul margine dei cotiledoni, e si sviluppano sulla linea di fenditura di separazione degli stessi[1]. Questa sezione ora è stata convertita in un genere autonomo. All'interno del genere la specie maculosa appartiene al gruppo Gruppo di Persicaria lapathifolia formato, oltre che dalla specie descritta in questa scheda, dalla specie Persicaria lapathifolia L. (ex Polygonum lapathifolium), e anche da varianti e sottospecie.
La pianta è allotetraploide e da studi fatti[2] sembra che uno dei “genitori” sia Persicaria lapathifola. Questo significa anche che siamo in presenza di una specie morfologicamente variabile e di difficile classificazione tassonomica. Basta pensare alla recente suddivisione, oppure alla consistente lista di specie simili elencate nel paragrafo “Specie simili” oppure alle varietà di ibridi che la specie della presente scheda forma con altre specie (vedere paragrafo “Ibridi”); ma è anche significativo il lungo elenco di sinonimi. Nell'elenco che segue sono indicate alcune varietà e sottospecie (l'elenco può non essere completo e alcuni nominativi sono considerati da altri autori dei sinonimi della specie principale o anche di altre specie):
(Queste varietà sono relative alla vecchia denominazione della specie)
Nell'elenco che segue sono indicati alcuni ibridi intraspecifici :
La specie di questa scheda, in altri testi, può essere chiamata con nomi diversi. L'elenco che segue indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
Negli Stati Uniti piante molto simili sono la Persicaria pensylvanica (L.) G. Maza e la Persicaria caespitosa var. longiseta (Bruijn) C.F.Reed (specie non presenti in Italia).
Il nome del genere (Persicaria) deriva semplicemente dal fatto che le foglie sono molto simili a quelle del pesco. L'epiteto specifico (maculosa) deriva invece da una caratteristica macchia scura posta al centro delle foglie. Il binomio scientifico Persicaria maculosa è stato definito dal botanico britannico Samuel Frederick Gray (1766 – 1828) nella sua opera The Natural Arrangement of British Plants del 1821. In realtà la pianta era stata precedentemente studiata e documentata (oltre che da altri) dal botanico e naturalista svedese Carl von Linné (1707 – 1778) col nome di Polygonum persicaria nella pubblicazione Species Plantarum del 1753. Gli inglesi chiamano questa pianta Red leg ma anche Redshank; i francesi la chiamano Renouée persicaire oppure Pied rouge; i tedeschi la chiamano Floh-Knöterich.
La forma biologica è terofita scaposa (T scap), ossia si tratta di una pianta a ciclo biologico annuo (raramente biennale) con fusto allungato e non molto foglioso. L'altezza alla quale questa pianta può arrivare e di circa 120 cm (misure medie : 10 – 70 cm). Sono considerate piante sempreverdi : mantengono il fogliame durante l'inverno (nelle zone temperate), mentre in estate inoltrata le foglie si colorano di bianco.
La radice è fittonante.
La ramosità del fusto si presenta fin dalla base e porta una spiga all'apice di ogni ramo. La sua superficie è glabra e rossiccia. Il portamento è ascendente. I nodi del fusto sono inoltre arrossati (o bruni) per la presenza di ocree pubescenti (sono delle stipole cilindriche, membranose, ciliato - fimbriate e guainanti il fusto) provviste sul bordo di corte setole (dentelli lesiniformi sul prolungamento dei nervi) e ingrossate alla base; queste strutture sono tipiche di questa e altre specie del genere Persicaria e possono essere trasparenti quasi argentate. Dimensioni delle ocree: lunghezza 4 – 15 mm; lunghezza delle setole delle ocree : 1 – 3,5 mm.
Le foglie hanno una forma lanceolata quasi lineare - lanceolata e sono disposte in modo alterno lungo il fusto; sono acuminate all'apice mentre la base è lievemente arrotondata ma anche acuta. Sono fornite di un breve picciolo (a volte sono quasi sub - sessili). La lamina è fondamentalmente intera (il bordo è molto finemente seghettato o eroso o cigliato); caratteristica è una macchia scura a forma di “V” rovesciata (quasi triangolare) con l'apice rivolto verso la punta della foglia. A volte la pagina superiore della foglie presenta delle ghiandole puntiformi. Dimensioni delle foglie : larghezza 2 cm, lunghezza 11 cm; dimensione del picciolo : 1 – 2 mm.
L'infiorescenza è composta da sottili spighe peduncolate, terminali, dense e con asse diritto, disposte all'ascella delle foglie; si presentano erette a forma ovoidale ma allungata. I fiori sono pedicellati, a colori misti (biancheggianti all'antesi, rosa in seguito). Dimensioni dell'infiorescenza: larghezza 1 cm, lunghezza 5 – 8 cm; lunghezza del peduncolo 1 – 5 cm. Lunghezza del pedicello del singolo fiore : 1 – 2,5 mm.
La struttura dei fiori di questa specie è diversa dal “classico” fiore delle Angiorsperme in quanto il calice e la corolla non sono ben differenziati; abbiamo quindi un perigonio con diversi tepali (e non un perianzio con un calice e i suoi sepali e una corolla con i suoi petali). Questa “diversità” non sempre è chiara e ben definita, o accettata dai vari botanici, per cui in alcuni casi strutture di questo tipo si definiscono come “perianzio corollino con tepali”[3] oppure “perianzio aciclico”[4]
I fiori sono ermafroditi, attinomorfi, pentameri e persistenti.
Il frutto è un achenio uniloculare (e quindi un seme solo) a forma ovale appiattito (forma lenticolare) o trigono in altri casi; la superficie è liscia con un aspetto quasi lucido e di colore marrone-nero. Dimensione dell'achenio : 1,9 x 2,2 mm.
Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa scheda appartiene alla seguente comunità vegetale :
Le sue foglie possono essere usate (trattate opportunamente) al posto del pepe (sono aromatiche molto piccanti); se sono giovani si possono usare come insalata. Ma sembra che possano causare danni al fegato per cui è meglio non usarle; possono inoltre contenere minime quantità di acido ossalico (sostanza nociva). In certe zone vengono considerati eduli anche i semi.
L'industria tessile ricava da queste piante dei coloranti giallo-rossastri soprattutto per la tintura del lino. Per l'agricoltura la specie “Poligono persicaria” è una pianta infestante; comunque il tipo di danno è limitato in quanto si risolve in spazio sottratto a specie più utili. In genere è una pianta non molto appetibile agli animali da pascolo; invece i semi sono molto ricercati dagli uccelli.
La “persicaria” una pianta abbastanza facile da coltivare; va messa in luoghi luminosi (la luce del sole deve essere abbastanza diretta); teme il freddo, non sopporta temperature sotto lo zero, quindi se l'inverno è troppo rigido è bene ricoprire gli arbusti con teli o almeno ricoprire la base della pianta con paglia e foglie secche.
Località Villa Prima, Limana (BL), quota 350 m s.l.m. 4/8/2008
Ocrea argentata
Semi
Il poligono persicaria (Persicaria maculosa (Raf.) S.F. Gray, 1821 – ex Polygonum persicaria L. 1753) è una pianta di tipo arbustivo della famiglia delle Polygonaceae con piccoli fiori bicolore raccolti a spiga.
Dėmėtasis rūgtis (lot. Polygonum persicaria, sin. Persicaria maculosa, vok. Floh-Knöterich) – rūgtinių (Polygonaceae) šeimos, rūgčių (Persicaria) genties augalas.
Vienmetis, žolinis augalas, užaugantis iki 80 cm. Stiebas status arba kylantis, bambliuotas. Lapai pailgi, lygiais kraštais, beveik bekočiai. Žiedai rožiniai, rečiau balti, susitelkę į varpas. Vaisius – riešutėlis. Žydi liepos – rugsėjo mėnesiais.
Auga drėgnose pievose, upių, griovių pakrantėse. Lietuvoje dažnas augalas.
Vaistams vartojama viršutinė lapuota dalis su žiedais. Preparatai vartojami užkietėjus viduriams, kraujuojant hemorojui, skatinant šlapimui.
Dėmėtasis rūgtis (lot. Polygonum persicaria, sin. Persicaria maculosa, vok. Floh-Knöterich) – rūgtinių (Polygonaceae) šeimos, rūgčių (Persicaria) genties augalas.
Vienmetis, žolinis augalas, užaugantis iki 80 cm. Stiebas status arba kylantis, bambliuotas. Lapai pailgi, lygiais kraštais, beveik bekočiai. Žiedai rožiniai, rečiau balti, susitelkę į varpas. Vaisius – riešutėlis. Žydi liepos – rugsėjo mėnesiais.
Auga drėgnose pievose, upių, griovių pakrantėse. Lietuvoje dažnas augalas.
Blusu sūrene jeb blusene (latīņu: Polygonum persicaria) ir 10—80 cm augsts, viengadīgs sūreņu dzimtas lakstaugs ar stāvu vai pacilu stumbru. Lapas veselas, lancetiskas vai iegareni lancetiskas, ar gludu malu. Turzītes apskauj stumbru; uz tām ir pieguļoši sarveida matiņi. Ziedi balti vai rožaini, sakopoti blīvās vārpstveida ziedkopās. Zied no jūlija līdz septembrim. Auglis melns, spīdīgs lēcveida riekstiņš.[1]
Augs izplatīts Eiropā un Āzijā. Ievests un izplatījies arī Ziemeļamerikā. Latvijā sastopams visā teritorijā. Aug ūdenstilpju krastos un pļavu pazeminājumos, kur ir rets apaugums.[1]
Blusu sūrenes preparāti sašaurina asinsvadus, tonizē dzemdes muskulatūru, palielina asins viskozitāti un sarecēšanas spēju, sekmē zarnu peristaltiku un pastiprina diurēzi.[1]
Blusu sūrene jeb blusene (latīņu: Polygonum persicaria) ir 10—80 cm augsts, viengadīgs sūreņu dzimtas lakstaugs ar stāvu vai pacilu stumbru. Lapas veselas, lancetiskas vai iegareni lancetiskas, ar gludu malu. Turzītes apskauj stumbru; uz tām ir pieguļoši sarveida matiņi. Ziedi balti vai rožaini, sakopoti blīvās vārpstveida ziedkopās. Zied no jūlija līdz septembrim. Auglis melns, spīdīgs lēcveida riekstiņš.
Augs izplatīts Eiropā un Āzijā. Ievests un izplatījies arī Ziemeļamerikā. Latvijā sastopams visā teritorijā. Aug ūdenstilpju krastos un pļavu pazeminājumos, kur ir rets apaugums.
Blusu sūrenes preparāti sašaurina asinsvadus, tonizē dzemdes muskulatūru, palielina asins viskozitāti un sarecēšanas spēju, sekmē zarnu peristaltiku un pastiprina diurēzi.
Perzikkruid (Persicaria maculosa, synoniem: Polygonum persicaria) is een algemeen voorkomende, eenjarige plant uit de duizendknoopfamilie (Polygonaceae).
Niet-correcte namen die men in de literatuur kan tegenkomen zijn onder andere: Persicaria persicaria, Persicaria ruderalis, Persicaria ruderalis, Persicaria vulgaris, Polygonum dubium, Polygonum fusiforme, Polygonum minus, Polygonum puritanorum.
Andere volksnamen zijn onder andere roods, reds, smert, christusbloed en krödde (lees bij de laatste hoe de plant volgens de legende aan zijn vlekken is gekomen).
De plant komt in West-Europa algemeen voor op braakliggende gronden, in bermen langs wegen en oevers en in plantsoenen.
De tot 1 m hoge plant heeft groene, lancetvormige en gaafrandige bladeren met vaak een donkere, bruine tot zwarte vlek midden op het blad. Aan de voet van het blad bevindt zich een bruin tuitje, met korte haartjes bezet. Deze tuitjes (de ochrea) zijn rond de stengels vergroeide steunblaadjes (typisch voor de duizendknoopfamilie).
De rozerode bloemhoofdjes zijn in schijnaren gerangschikt en bloeien van juni tot in december. Ze hebben vijf kroonbladen, vijf tot acht, spiraalsgewijs staande meeldraden en twee stijlen.
De vrucht is een glanzend zwarte, 3 mm grote dopvrucht.
De dopvruchten van deze plant wordt door vogelhouders verzameld, er zijn veel gekweekte vogelsoorten die dit lusten. Bij barmsijzen zou deze dopvruchten de rode kleur op borst en pet helpen behouden.
De etherische olie geeft een scherpe smaak aan de plant.
Tuitje
bloeiwijze
bloempjes
Dopvruchten (3 mm lang)
(Nederlandstalige) Wikisource.Perzikkruid (Persicaria maculosa, synoniem: Polygonum persicaria) is een algemeen voorkomende, eenjarige plant uit de duizendknoopfamilie (Polygonaceae).
Niet-correcte namen die men in de literatuur kan tegenkomen zijn onder andere: Persicaria persicaria, Persicaria ruderalis, Persicaria ruderalis, Persicaria vulgaris, Polygonum dubium, Polygonum fusiforme, Polygonum minus, Polygonum puritanorum.
Andere volksnamen zijn onder andere roods, reds, smert, christusbloed en krödde (lees bij de laatste hoe de plant volgens de legende aan zijn vlekken is gekomen).
De plant komt in West-Europa algemeen voor op braakliggende gronden, in bermen langs wegen en oevers en in plantsoenen.
De tot 1 m hoge plant heeft groene, lancetvormige en gaafrandige bladeren met vaak een donkere, bruine tot zwarte vlek midden op het blad. Aan de voet van het blad bevindt zich een bruin tuitje, met korte haartjes bezet. Deze tuitjes (de ochrea) zijn rond de stengels vergroeide steunblaadjes (typisch voor de duizendknoopfamilie).
De rozerode bloemhoofdjes zijn in schijnaren gerangschikt en bloeien van juni tot in december. Ze hebben vijf kroonbladen, vijf tot acht, spiraalsgewijs staande meeldraden en twee stijlen.
De vrucht is een glanzend zwarte, 3 mm grote dopvrucht.
Vanleg hønsegras (Persicaria maculosa, tidlegare Polygonum persicaria) er ei eittårig urt i syrefamilien. Arten har ei sirkumpolar utbreiing. Hønsegras har til dels vore skilt ut som ei eiga slekt, Persicaria.
Planta vert kring 40 cm høg og har opprett snau stengel. Blada er snaue ovanpå, ofte med ein mørk flekk. Slirene har ein raud ring nedst og lange hår i kanten. Blomstrane er kvite eller bleikraude utan kjertelhår. Dei dannar ei trekanta eller flat nøtt. Hønsegras blømer kring juli månad i Noreg. Det er rekna som eit ugras som mest veks i åker. Vanleg hønsegras finst i Noreg nord til Alta.
Vanleg hønsegras (Persicaria maculosa, tidlegare Polygonum persicaria) er ei eittårig urt i syrefamilien. Arten har ei sirkumpolar utbreiing. Hønsegras har til dels vore skilt ut som ei eiga slekt, Persicaria.
Planta vert kring 40 cm høg og har opprett snau stengel. Blada er snaue ovanpå, ofte med ein mørk flekk. Slirene har ein raud ring nedst og lange hår i kanten. Blomstrane er kvite eller bleikraude utan kjertelhår. Dei dannar ei trekanta eller flat nøtt. Hønsegras blømer kring juli månad i Noreg. Det er rekna som eit ugras som mest veks i åker. Vanleg hønsegras finst i Noreg nord til Alta.
Rdest plamisty (Polygonum persicaria) – gatunek z rodziny rdestowatych (Polygonaceae). Pospolity w całej Polsce chwast i roślina lecznicza wykorzystywana w lecznictwie ludowym. Według nowszych ujęć taksonomicznych gatunek ten zaliczony został do rodzaju Persicaria i ma nazwę Persicaria maculosa Gray[2][3].
Naturalny zasięg geograficzny obejmuje rozległe przestrzenie Azji od Dalekiego Wschodu, Chin, Indonezji poprzez Azję Środkową (na południu sięgając po Nepal) po rejon Kaukazu. W Europie przez jedne źródła uznawany za naturalny jedynie w części wschodniej (Rosja)[4], inne wskazują na bardziej rozległy zasięg przyznając, że na części terenów gatunek został zawleczony. Spotykany jest niemal w całej Europie[5]. W Polsce gatunek uznawany za rodzimy[6], pospolity na całym terenie.
Roślina jednoroczna. Występuje w miejscach wilgotnych na brzegach rzek, na przydrożach, na polach i w ogrodach jako chwast w uprawach warzyw i roślin okopowych. Kwitnie od lipca do października, jest rośliną miododajną. . Roślina jest trująca dla świń[7].
Gatunek bardzo zmienny pod względem sposobu wzrostu oraz kształtu liści i kwiatostanu. Tworzy mieszańce z rdestem ostrogorzkim, mniejszym, szczawiolistnym i łagodnym[5].
Rdest plamisty (Polygonum persicaria) – gatunek z rodziny rdestowatych (Polygonaceae). Pospolity w całej Polsce chwast i roślina lecznicza wykorzystywana w lecznictwie ludowym. Według nowszych ujęć taksonomicznych gatunek ten zaliczony został do rodzaju Persicaria i ma nazwę Persicaria maculosa Gray.
Polygonum persicaria é uma espécie de planta com flor pertencente à família Polygonaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 360. 1753.
Os seus nomes comuns são cristas, erva-das-pulgas, erva-pessegueira, erva-pulgueira, persicária, persicária-vulgar, pessegueira ou pesseguelha.[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental, no Arquipélago dos Açores e no Arquipélago da Madeira.
Em termos de naturalidade é nativa de Portugal Continental e Arquipélago da Madeira e introduzida no arquipélago dos Açores.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Polygonum persicaria é uma espécie de planta com flor pertencente à família Polygonaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 360. 1753.
Os seus nomes comuns são cristas, erva-das-pulgas, erva-pessegueira, erva-pulgueira, persicária, persicária-vulgar, pessegueira ou pesseguelha.
Åkerpilört (Persicaria maculosa) är en ettårig krypande ört i familjen slideväxter. Blommorna är vitrosa blommor och frukterna svarta. Till skillnad från vanlig pilört saknar åkerpilörten körtlar på axskaften och på bladens undersidor.[1] Bladen har oftast en svart fläck på ovansidan. Åkerpilörten blommar från juli till oktober. Växten kan bli upp mot 60 cm lång och finns i hela södra Sverige på bland annat åkrar och längs vägar.[2]
Wikimedia Commons har media som rör Åkerpilört.
Åkerpilört (Persicaria maculosa) är en ettårig krypande ört i familjen slideväxter. Blommorna är vitrosa blommor och frukterna svarta. Till skillnad från vanlig pilört saknar åkerpilörten körtlar på axskaften och på bladens undersidor. Bladen har oftast en svart fläck på ovansidan. Åkerpilörten blommar från juli till oktober. Växten kan bli upp mot 60 cm lång och finns i hela södra Sverige på bland annat åkrar och längs vägar.
Однорічна трав'яниста рослина родини гречкових. Стебло пряме, червонуватого відтінку, заввишки 30—100 см. Листки ланцетовидні, чергові, яскраво-зелені, нижні — на черешках, довгастозагострені, з верхнього боку — з червоно-бурою плямою. Квітки дрібні, рожеві, зібрані на верхівці стебла і гілок у густі колосовидні суцвіття. Плід — чорний блискучий горішок.. Цвіте у червні-серпні.
Росте по берегах річок, у різних вологих місцях по всій території України.
Для виготовлення ліків використовують траву гірчака почечуйного (Herba Polygoni persicariae).
Збирають під час цвітіння у червні-серпні, зрізуючи всю надземну частину рослини (вкриті листям квітконосні стебла завдовжки 35—40 см), і сушать на відкритому повітрі або у приміщенні, що провітрюється, та на горищі.
Трава рослини містить флавоноїди, дубильні речовини, антраглікозиди, вітаміни (рутин, аскорбінову кислоту), органічні кислоти, слиз, β-ситостерин, флобафени, ефірну олію, цукри тощо.
Рослина виявляє ніжну послаблюючу (за рахунок активізації перистальтики кишківника), кровоспинну (за рахунок підвищення зсідання та в'язкості крові), сечогінну, протизапальну, болетамувальну та судиннозвужувальну дію, тонізує м'язи матки, посилює діяльність серця, виявляє гіпотензивний ефект. При звуженні судин підвищення артеріального тиску не спостерігається.
У народній медицині відвар трави використовують для лікування ран, виразок, лишаїв і висипів на шкірі. Ним полощуть горло при ангіні та ларингіті. Свіжу потовчену траву прикладають до потилиці при головному болі. Для лікування ран використовують і свіжий сік рослини.
Persicaria maculosa là một loài thực vật có hoa trong họ Rau răm. Loài này được Gray miêu tả khoa học đầu tiên năm 1821.[1]
Persicaria maculosa là một loài thực vật có hoa trong họ Rau răm. Loài này được Gray miêu tả khoa học đầu tiên năm 1821.
Persicaria maculosa Gray.
Синонимы
Горе́ц почечу́йный, или Почечу́йная трава́[2], или Персика́рия пятни́стая, или Геморройная трава[3] (лат. Persicária maculósa) — вид растений рода Персикария (Persicaria) семейства Гречишные (Polygonaceae). Ранее вид относили к роду Горец (Polygonum).
Другие названия — горкушник, блошная трава, горчак почечуйный, гусятник[4].
Однолетнее травянистое растение до 1 м высоты.
Корень стержневой, слабоветвистый.
Стебель прямостоячий, одиночный, ветвистый, узловатый.
Листья 3—10 см длины, очерёдные, ланцетные, к основанию клиновидно-суженные, цельнокрайные, короткочерешковые, почти сидячие, голые, сверху часто с красноватым пятном, с опушёнными раструбами, несущими по краю реснички[5].
Цветки мелкие, розовые или белые, в густых цилиндрических колосовидных кистях длиной 2—3 см на верхушке стебля. Тычинок шесть, пестик один с верхней, одногнёздной завязью и двумя-тремя столбиками. Цветёт в июне — августе.
Плод — чёрный блестящий, яйцевидный или трёхгранный орешек, покрытый плёнчатым околоцветником.
Растёт по берегам рек, озёр, мелиоративных каналов, на сырых лугах, как сорняк на полях, в садах и огородах. Часто образует заросли с другими гигрофильными растениями.
Произрастает в Европе и Азии. Был случайно завезён в Северную Америку и прижился во всех странах материка, был обнаружен вдоль дорог, рек.
В России растёт на всей территории, исключая северную полосу.
Трава содержит танин, эфирное масло (0,05 %), флавоноиды (авикурярин, рутин, кверцетин, кверцитрин и изокверцитрин, гиперозид), органические кислоты, 1,5 % дубильных веществ, аскорбиновую кислоту, витамин К, слизь, пектиновые вещества (5,4 %), углеводы и др.
В корнях обнаружены оксиметилантрахиноны.
В медицине препараты горца почечуйного используют как слабительное и кровоостанавливающее средство при запорах, геморрое (почечуе), маточных кровотечениях. Растение обладает антибактериальной активностью[5].
Медоносные пчёлы могут брать нектар с цветков горца почечуйного с августа до осенних заморозков. Мёд светло-янтарный, но может быть и тёмным[6].
Горе́ц почечу́йный, или Почечу́йная трава́, или Персика́рия пятни́стая, или Геморройная трава (лат. Persicária maculósa) — вид растений рода Персикария (Persicaria) семейства Гречишные (Polygonaceae). Ранее вид относили к роду Горец (Polygonum).
Другие названия — горкушник, блошная трава, горчак почечуйный, гусятник.
春蓼（学名：Persicaria maculosa or Polygonum persicaria），为蓼科春蓼属下的一个种。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
.jpg)
