Planhigyn blodeuol sy'n frodorol o Hemisffer y De yw Melyn-yr-hwyr mawr sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Onagraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Oenothera glazioviana a'r enw Saesneg yw Large-flowered evening-primrose.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Melyn yr Hwyr Mwyaf, Briallu yr Hwyr Mwyaf.
Fe'i ceir yn rhannau deheuol Hamisffer y De: o'r Isartig i rannau deheuol Affrica, De America ac Awstralia. Mae'n perthyn yn agos i'r olewyddan, yr onnen, jasmin, a'r leilac.[2] Mae'r dail wedi'u gosod bob yn ail.
Planhigyn blodeuol sy'n frodorol o Hemisffer y De yw Melyn-yr-hwyr mawr sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Onagraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Oenothera glazioviana a'r enw Saesneg yw Large-flowered evening-primrose. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Melyn yr Hwyr Mwyaf, Briallu yr Hwyr Mwyaf.
Fe'i ceir yn rhannau deheuol Hamisffer y De: o'r Isartig i rannau deheuol Affrica, De America ac Awstralia. Mae'n perthyn yn agos i'r olewyddan, yr onnen, jasmin, a'r leilac. Mae'r dail wedi'u gosod bob yn ail.
Die Rotkelchige Nachtkerze (Oenothera glazioviana, Synonyme: Oenothera erythrosepala Borbás, Oenothera lamarckiana auct. und andere) ist eine neu in Europa entstandene Art der Gattung Nachtkerzen (Oenothera) in der Familie der Nachtkerzengewächse (Onagraceae), die vermutlich eine Hybride zwischen Oenothera elata subsp. hookeri und der Gemeinen Nachtkerze (Oenothera biennis) ist.
Die Rotkelchige Nachtkerze ist eine zweijährige (oder mehrjährige) krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 0,8 bis 1,80 m erreicht. Der Stängel und die Blütenstiele sind behaart, wobei viele Haare eine papillenförmig emporgehobene, dunkelrote Basis haben. Hierdurch sind Stängel und Blütenstiele rot getupft. Der Stängel ist im oberen Teil allerdings manchmal durchgehend rötlich überlaufen, so dass man diese Tupfen nicht mehr sieht.[1]
Unter den Nachtkerzen fällt die Rotkelchige Nachtkerze vor allem durch die Größe ihrer Blüten auf: Die Blüten haben einen Durchmesser von 3,5 cm bis 6 cm. Die Kelchröhre ist deutlich rötlich überlaufen bis rotgestreift. Die Kelchzipfel sind 3 bis 6 mm lang. Die Kelchröhre wird 3,5 cm bis 5 cm lang.[1]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 14.[2]
Die Rotkelchige Nachtkerze ist in Mitteleuropa in Kultur entstanden und, aufgrund ihrer großen Blüten, vielfach in Gärten angepflanzt. Von dort aus ist sie verwildert[1] und mit zumeist unbeständigen Vorkommen in Deutschland verbreitet.[3]
Sie wächst an stickstoffreichen, offenen Stellen wie z. B. an Straßenrändern, Ruderalstellen oder frischen Brachflächen.[3] Im pflanzensoziologischen System gilt die Rotkelchige Nachtkerze als Charakterart des Dauco-Melilotion (Verband der Möhren-Steinklee-Gesellschaften).[3][2]
Die Rotkelchige Nachtkerze ist ein Beispiel für eine Pflanze, die stets heterozygot auftritt. Und zwar erkannte Otto Renner im Jahr 1924 zwei Komplexe im Genom der Pflanze, die er gaudens und velans nannte. Der gaudens-Komplex bewirkt die Ausbildung grüner Kelchblätter, breiter Blätter und roter Flecken auf den grundständigen Blättern, der velans-Komplex die von rot gestreiften Kelchblättern, schmaleren Blättern und rein grünen grundständigen Blättern. Tritt einer dieser beiden sogenannten Renner-Komplexe homozygot auf, führt dies zum Absterben. Deshalb enthält jede lebende Pflanze in ihrem Genom sowohl den gaudens wie auch den velans-Komplex. Die Merkmale dieser Komplexe können erst nach Kreuzung mit anderen Nachtkerzen-Arten ausgebildet werden.[4]
Anhand einer Mutante mit kurzem Griffel, der brevistylis-Mutante, entdeckte Hugo de Vries die Mendel'schen Regeln neu. Außerdem begründete er aufgrund von anderen Mutanten, die in seinen Kulturen auftraten, die Mutationstheorie und entdeckte die Polyploidisierung.[4]
Geöffnete Blüte gegen Abend
Haare mit papillenförmiger emporgehobener, dunkelroter Basis
Bestand im Dünengürtel Dune du Perroquet an der Nordsee
Die Rotkelchige Nachtkerze (Oenothera glazioviana, Synonyme: Oenothera erythrosepala Borbás, Oenothera lamarckiana auct. und andere) ist eine neu in Europa entstandene Art der Gattung Nachtkerzen (Oenothera) in der Familie der Nachtkerzengewächse (Onagraceae), die vermutlich eine Hybride zwischen Oenothera elata subsp. hookeri und der Gemeinen Nachtkerze (Oenothera biennis) ist.
Oenothera glazioviana is a species of flowering plant in the evening primrose family known by the common names large-flowered evening-primrose[1] and redsepal evening primrose.[2] Oenothera lamarckiana was formerly believed to be a different species, but is now regarded as a synonym of Oe. glazioviana.
The plant can be found in scattered locations worldwide, mostly as an introduced species. It originated in Brazil.
It has long been cultivated as an ornamental plant. In some locations it has become an invasive species.
Oenothera glazioviana is generally a biennial herb producing an erect stem approaching 1.5 metres (4.9 ft) in maximum height. It is roughly hairy in texture, the hairs with reddish blistering or glandular bases. The crinkly leaves are up to 15 centimeters long.
The inflorescence is a showy spike of many large flowers. When in bud the long red sepals are visible. When in bloom each flower has four bright yellow petals up to 5 centimeters long which fade orange to red with age. The fruit is a lance-shaped capsule 2 or 3 centimeters long.
Oenothera glazioviana was first described by Marc Micheli in 1875.[3] Originally native to Brazil, it has become naturalized in many countries, and has acquired a large number of synonyms.[4]
About a century ago, it was believed that there was a different species, either native to some obscure and unknown place in North America, from which it had quickly spread across the world, or more likely a new species which had very recently evolved in the last few decades, possibly in Europe from a hybrid of two other species, and thence had become a common weed. These theories stemmed from the fact that although the species was now a common species, and while an obviously striking species unlikely to be overlooked by botanists, it had only been recorded in recent times, and never in a truly wild state. At the time this taxon was important for the brand new study of genetics, the debate about the cause of evolution, whether that was natural selection or one of the alternatives such as mutationism, and particularly to the discovery of polyploidy.[5][6][7][8] It was later discovered that it had, in fact, already been discovered and described by a botanist in Brazil only a few decades beforehand, in 1875, as Oenothera glazioviana, and had likely spread across the world from there since then, but this had apparently somehow been overlooked.[9]
Oenothera glazioviana is native to Brazil.[4] It is cultivated as an ornamental plant,[10] and has become naturalized in many countries around the world,[4] like Britain and Ireland, where it is the most common species of its genus.[11]
Under the synonym Oenothera lamarckiana, it is described as a very adaptable plant: however it needs full sun, average moisture, and well-drained soils. It is easily grown from seed.[12] It began being grown in European gardens during the 1800s. [13]
Oenothera glazioviana
Oenothera glazioviana
Video of blooming in real-time
Oenothera glazioviana is a species of flowering plant in the evening primrose family known by the common names large-flowered evening-primrose and redsepal evening primrose. Oenothera lamarckiana was formerly believed to be a different species, but is now regarded as a synonym of Oe. glazioviana.
The plant can be found in scattered locations worldwide, mostly as an introduced species. It originated in Brazil.
It has long been cultivated as an ornamental plant. In some locations it has become an invasive species.
Oenetera handia (Oenothera glazioviana) onagrazeoen familiako landare iraunkorra da. Landare apaingarri hau Europatik hedatuta dago baina litekeena da Amerikako bi espezietik ateratako europar hibridoa izatea.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. L'Onagre à sépales rouges ou Onagre de Glaziou (Oenothera glazioviana) est une plante herbacée de la famille des Onagracées.
L'Onagre à sépales rouges ou Onagre de Glaziou (Oenothera glazioviana) est une plante herbacée de la famille des Onagracées.
L'enagra di Glaziou o enagra di Lamarck, (nome scientifico Oenothera glazioviana Micheli 1877), è una pianta di un metro e mezzo di altezza con fiori gialli particolarmente grandi che appartiene alla famiglia delle Onagraceae.[1]
Fusto eretto poco ramificato ricoperto di corti peli. Le foglie sono disposte in modo alterno. Il fiore grande (9 cm di diametro) consiste di quattro petali gialli grandi (5 cm di larghezza) sovrapposti. Contiene 8 stami e uno stigma a forma di croce particolarmente allungato durante l'antesi, supera le antere e quasi fuoriesce dalla corolla.
Al tramonto i fiori si aprono di colpo nel giro di pochi secondi e già il mattino seguente perdono la loro freschezza e sfioriscono. La sera seguente si aprono altri fiori. Ogni fusto porta all'estremità tanti boccioli a forma di cono di cui si aprono ogni sera due o tre dei boccioli inferiori. Anche se il nome Oenothera erytrosepali è soltanto un sinonimo, esso indica che i sepali di questa specie sono leggermente rossi. L'autofecondazione avviene quando i fiori sono ancora chiusi nel bocciolo.
Le piante del genere Oenothera sono originarie del Nord-America e furono introdotte in Europa nel 1614 nell'Orto botanico di Padova. Da allora si è diffusa anche la specie O. glazioviana che venne coltivata in giardini privati e pubblici per la sua bellezza e la caratteristica fioritura serale. Si trova anche in campi aperti e lungo ruscelli.
Le radici sono commestibili e nel passato venivano mangiate dopo il pasto per insaporire il vino.
L'Oenothera fu molto studiata per le sue caratteristiche di ereditarietà genetica. Lo studioso Hugo de Vries (1848-1935), biologo olandese, fu il primo a usare Oenothera glazioviana (enagra di Lamarck) per i suoi esperimenti sulla mutazione. Egli era convinto che le mutazioni, termine coniato da lui, avvenissero con salti (vedi saltazionismo) invece che con piccole graduali modificazioni come sostenuto da Charles Darwin. Facendo incroci con varie Oenothera, de Vries ottenne delle piante con delle caratteristiche nuove e stabili nel tempo. Egli credette allora di avere trovato delle specie nuove generate per mezzo di mutazioni a salti. Si trattava invece di piante ibride poiché l'Oenothera presenta una segregazione anomala tra i cromosomi durante la meiosi[2]. L'anomalia consiste nel fatto che i cromosomi materni e paterni formano due anelli invece di appaiarsi tra omologhi[3]. Non avviene crossing-over, non c'è scambio genetico, per cui la pianta produce soltanto quattro tipi di semi: due con i due complessi uguali (gg e vv) e due con due complessi diversi (gv e vg). Siccome nell'Oenothera la omozigosi è letale, soltanto i semi ibridi sono fertili. Questo spiega perché le varietà di Oenothera sono stabili nel tempo, il che dava a de Vries l'illusione di avere creato nuove specie.
Le varietà di Oenothera lamarckiana che de Vries isolò non erano quindi causate da mutazioni di geni specifici come le intendiamo oggi. Quindi de Vries, sulla base di osservazioni erronee, ideò la teoria delle mutazioni che allora fu un lavoro importante che accelerò enormemente la ricerca sulla mutazione.
L'enagra di Glaziou o enagra di Lamarck, (nome scientifico Oenothera glazioviana Micheli 1877), è una pianta di un metro e mezzo di altezza con fiori gialli particolarmente grandi che appartiene alla famiglia delle Onagraceae.
De grote teunisbloem (Oenothera glazioviana; synoniem: Oenothera erythrosepala) is plant uit de teunisbloemfamilie (Onagraceae). De plant wordt in België en Nederland toegepast als tuinplant, maar is in hier en daar verwilderd.
De bloemknoppen zijn kegelvormig. De kroonbladen zijn langer dan 3 cm en veel langer dan de meeldraden. De plant bloeit van juni tot oktober. De vrucht is een zaaddoos. Het zaad is zeer fijn, duizend zaden wegen ongeveer 0,5 g.
Met deze soort heeft Hugo de Vries zijn mutatieproeven gedaan. Hij concludeerde aan de hand van zijn proeven, waarbij hij sprongsgewijze veranderingen vond, dat de grote teunisbloem zeer mutatiegevoelig was. Doordat de teunisbloem een zeer speciaal overervingsmodel heeft trok hij de verkeerde conclusies.
Dit overervingsmodel was toen echter nog niet bekend. De chromosomen vormen tijdens de paring ringen, waardoor alleen de uiteinden van de chromosomen met elkaar paren. Hierdoor blijft een serie eigenschappen steeds bij elkaar en vindt geen uitwisseling (overkruising) plaats. Hoewel vaak bij de celdeling de chromosomen van de moeder en van de vader bij elkaar bleven en dus geen vermenging van chromosomen optrad werden in de nakomelingen geen planten gevonden die voor 100% op de moeder of op de vader leken. Dit kwam doordat bij deze combinatie geen levensvatbaar zaad ontstond. Alleen waarbij wel vermenging optrad werd kiemkrachtig zaad gevormd. Door deze twee afwijkende gedragingen gaan de algemene wetten uit de genetica bij de grote teunisbloem niet op.
Teunisbloemzaad is vanuit Noord-Amerika meegekomen met de grond die als ballast voor de schepen gebruikt werd en is vanuit de havens verder verspreid.
Bij de teelt voor de olie zijn opbrengsten te behalen van 650-800 kg zaad/ha. Het totale oliegehalte varieert van 14-28 %. De olie uit de teunisbloemzaden wordt onder meer verwerkt tot een homeopathisch middel en bevat het zeldzame gamma-linoleenzuur (GLA). Voor mensen die linolzuur in het lichaam niet kunnen omzetten in gamma-linoleenzuur is dit geneesmiddel onmisbaar. Dit komt echter nauwelijks voor. Verder zou gamma-linoleenzuur een bloeddruk en cholesterol verlagende werking hebben. De bloeddrukverlagende werking is niet bewezen en de cholesterolverlagende werking is minder dan of gelijk aan die van linolzuur.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Oenothera erythrosepala op Wikimedia Commons. De grote teunisbloem (Oenothera glazioviana; synoniem: Oenothera erythrosepala) is plant uit de teunisbloemfamilie (Onagraceae). De plant wordt in België en Nederland toegepast als tuinplant, maar is in hier en daar verwilderd.
De bloemknoppen zijn kegelvormig. De kroonbladen zijn langer dan 3 cm en veel langer dan de meeldraden. De plant bloeit van juni tot oktober. De vrucht is een zaaddoos. Het zaad is zeer fijn, duizend zaden wegen ongeveer 0,5 g.
Met deze soort heeft Hugo de Vries zijn mutatieproeven gedaan. Hij concludeerde aan de hand van zijn proeven, waarbij hij sprongsgewijze veranderingen vond, dat de grote teunisbloem zeer mutatiegevoelig was. Doordat de teunisbloem een zeer speciaal overervingsmodel heeft trok hij de verkeerde conclusies.
Dit overervingsmodel was toen echter nog niet bekend. De chromosomen vormen tijdens de paring ringen, waardoor alleen de uiteinden van de chromosomen met elkaar paren. Hierdoor blijft een serie eigenschappen steeds bij elkaar en vindt geen uitwisseling (overkruising) plaats. Hoewel vaak bij de celdeling de chromosomen van de moeder en van de vader bij elkaar bleven en dus geen vermenging van chromosomen optrad werden in de nakomelingen geen planten gevonden die voor 100% op de moeder of op de vader leken. Dit kwam doordat bij deze combinatie geen levensvatbaar zaad ontstond. Alleen waarbij wel vermenging optrad werd kiemkrachtig zaad gevormd. Door deze twee afwijkende gedragingen gaan de algemene wetten uit de genetica bij de grote teunisbloem niet op.
Teunisbloemzaad is vanuit Noord-Amerika meegekomen met de grond die als ballast voor de schepen gebruikt werd en is vanuit de havens verder verspreid.
Oenothera glazioviana é uma espécie de planta com flor pertencente à família Onagraceae.
A autoridade científica da espécie é Micheli, tendo sido publicada em Flora Brasiliensis 13(2): 178–179. 1875.
Os seus nomes comuns são boas-noites, canárias, erva-dos-burros, onagra ou zécora.[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental e no Arquipélago dos Açores.
Em termos de naturalidade é introduzida nas duas regiões atrás indicadas.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Oenothera glazioviana é uma espécie de planta com flor pertencente à família Onagraceae.
A autoridade científica da espécie é Micheli, tendo sido publicada em Flora Brasiliensis 13(2): 178–179. 1875.
Os seus nomes comuns são boas-noites, canárias, erva-dos-burros, onagra ou zécora.
Jättenattljus (Oenothera glazioviana) är en art i familjen dunörtsväxter. Arten förekommer inte vild i den vanliga bemärkelsen utan har uppstått i Europa genom hybridisering av två odlade arter. Hybriden är genetiskt stabil och räknas därför som en ny art.
Jättenattljus liknar nattljus (O. biennis), men har större blommor och längre pip. Pistillens märke är längre än ståndarna på en fullt utslagen blomma och befruktning sker vanligen genom korspollinering. Hos nattljus är märket i samma nivå som ståndarna.
Wikimedia Commons har media som rör Jättenattljus.
Jättenattljus (Oenothera glazioviana) är en art i familjen dunörtsväxter. Arten förekommer inte vild i den vanliga bemärkelsen utan har uppstått i Europa genom hybridisering av två odlade arter. Hybriden är genetiskt stabil och räknas därför som en ny art.
Jättenattljus liknar nattljus (O. biennis), men har större blommor och längre pip. Pistillens märke är längre än ståndarna på en fullt utslagen blomma och befruktning sker vanligen genom korspollinering. Hos nattljus är märket i samma nivå som ståndarna.
Однорічна дворічна або багаторічна трав'яниста рослина зі слабо розгалуженим прямостоячим стеблом, що досягає висоти зростання від 0.8 до 1.80 м. Стебла і стебла квітів волохаті, з великою кількістю волосся з темно-червоною плямою при основі. Зморшкувате листя довжиною до 15 сантиметрів. Квіти мають діаметр від 3.5 см до 6 см. Кожна квітка має чотири яскраво-жовті пелюстки до 5 сантиметрів в довжину, які коли в'януть від оранжевого до червоного кольору. На заході, квіти відкриваються одразу ж протягом декількох секунд, і вже на наступний ранок, вони втрачають свою свіжість і засихають. На наступний вечір відкриваються інші квіти. Самозапилення відбувається, коли квіти все ще закриті в зародку. Чашолисток завдовжки від 3 до 6 мм. Чашечка трубки помітно червонувата, довжиною від 3.5 см до 5 см. Плід представляє собою списоподібну капсулу довжиною 2–3 сантиметри. Тисяча насінин важить близько 0.5 грамів.
Рослини роду Oenothera є рідними для Північної Америки і були введені в Європу в 1614 році в Падуанський ботанічний сад. З тих пір рослина культивується в Європі в приватних і громадських садах за її красу та характерне вечірнє цвітіння. Вид (або гібриди) широко натуралізований чи культивується по всьому світі. Зростає на багатих азотом ґрунтах, наприклад, на узбіччях, пустирях, у відкритих полях і вздовж струмків.
Oenothera glazioviana là một loài thực vật có hoa trong họ Anh thảo chiều. Loài này được Micheli mô tả khoa học đầu tiên năm 1875.[1]
Oenothera glazioviana, Dune du Perroquet, Bray-Dunes
Bài viết về họ Anh thảo chiều này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Oenothera glazioviana là một loài thực vật có hoa trong họ Anh thảo chiều. Loài này được Micheli mô tả khoa học đầu tiên năm 1875.
Oenothera glazioviana Micheli, 1875
Осли́нник Глазиу́, или ослинник кра́сноча́шечный, (лат. Oenothéra glazioviána, также Oenothera erythrosépala) — двулетнее травянистое растение, вид рода Ослинник (Oenothera) семейства Кипрейные (Onagraceae).
Предположительно, вид возник в Европе вследствие некоторой мутации или гибридизации. В настоящее время ареал вида стремительно расширяется.
Двулетнее травянистое растение простым или разветвлённым прямостоячим стеблем до 2 м высотой, красный или с красными пятнами, с короткими оттопыренными волосками, а также с более длинными жёсткими волосками с красным бульбовидным основанием.
Имеется прикорневая розетка. Листья от эллиптических до продолговато-ланцетных, с мелкозубчатым краем, часто сильно гофрированные, реже ровные, с некоторым опушением.
Ось соцветия на верхушке красная, ниже — зелёная, с многочисленными частыми красными точками. Бутоны с выраженными красными полосами, с густым железистым опушением, кончики чашелистиков 3—8 мм длиной, ближе к верхушке слабо расходящиеся. Гипантий 30—40 мм длиной. Лепестки жёлтые, широкообратносердцевидной формы, голые, редко волосистые по всей поверхности, 30—50×32—58 мм. Пыльники 10—13 мм длиной. Рыльце пестика сильно выступает перед тычинками.
Плод — коробочка 2—3,5 см длиной, незрелая — зелёная, или с красными полосами, густо покрытая железистым опушением и длинными жёсткими волосками на красном бульбовидном основании.
Oenothera hirsutissima (A.Gray ex S.Watson) de Vriese, 1901 отличается покрытыми белым прижатым опушением молодыми листьями, более узкими, бархатистыми на ощупь. Oenothera oehlkersii Kappus ex Rostański, 1985 отличается зелёными чашелистиками. Oenothera rubricalyx R.R.Gates, 1909 отличается целиком кроваво-красной чашечкой.
Самый распространённый вид ослинника в Великобритании (с 1950-х годов), впервые появился там около 1866 года. Является самым быстро распространяющимся видом рода в Европе.
Происхождение и естественный ареал вида не установлены. Распространён в Европе, Средиземноморье, на Дальнем Востоке, в Северной и Южной Америке (как заносное из культуры).
Описан из Тижуки (Рио-де-Жанейро), тип был собран в 1868 году Огюстом Глазью.
Осли́нник Глазиу́, или ослинник кра́сноча́шечный, (лат. Oenothéra glazioviána, также Oenothera erythrosépala) — двулетнее травянистое растение, вид рода Ослинник (Oenothera) семейства Кипрейные (Onagraceae).
Предположительно, вид возник в Европе вследствие некоторой мутации или гибридизации. В настоящее время ареал вида стремительно расширяется.
黄花月见草（学名：Oenothera glazioviana）为柳叶菜科月见草属下的一个种。
两年生草本，茎直立，高近1.5米。有糙毛，毛基部红色疱状。叶褶皱，长达15厘米。 花序穗状，花大而华丽，红色的长花萼在花蕾时期即可见，盛开的花具有4片亮黄色花瓣，长约5厘米，后逐渐变为橘色到红色。蒴果长矛形，2－3厘米长。
黃花月見草。
黃花月見草。
播放媒体
黃花月見草的花朵綻放時的畫面視頻。
这是一篇桃金娘目小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
