Symphytum officinale ye una especie de planta perenne perteneciente al xéneru Symphytum de la familia Boraginaceae.[1][2] Ye orixinaria d'Europa y ye conocida n'otros llugares, incluyendo América del Norte, como una especie introducida y, dacuando una meruxa.
La planta ye resistente y puede crecer hasta un altor de 1 m d'altor.
Los raigaños de Symphytum officinale utilizáronse na medicina tradicional austriaca internamente (como té o tintura) o externamente (como untaza, compreses, o la dixestión alcohólica) pal tratamientu de trestornos del sistema llocomotor y el tracto gastrointestinal. Les fueyes y tarmos tamién s'utilizaron pal tratamientu de los mesmos trestornos, y, amás, tamién pal tratamientu de reumatismu y gota.[3]
La consuelda utilizóse na medicina popular como una cataplasma pal tratamientu de quemadures y feríes. Sicasí, el consumu internu, como en forma de tisana , nun ye recomendable, yá que foi bien aldericáu sobre si puede causar dañu grave al fégadu.[4]
Contién alantoína que tien un efeutu cicatrizante, reepitelizante; los mucílagos actúen como demulcente (hidratante, antiinflamatoriu); los taníns son astringentes (antidiarréico, hemostático local).
Indicáu pal tratamientu de la gastritis, úlceras gastroduodenales, fories y síndrome del intestín irritable. N'usu tópicu: Escoceduras, eczemas secos, pruyiciu, resquiebros de los senos, ictiosis, psoriasis, distrofia de la mucosa vulvovaginal, parodontopatías, tendinitis, bursitis, inflamaciones osteoarticulares, contusiones, hematomes. Tradicionalmente emplegar p'acelerar l'afitamientu de quebres.
Symphytum officinale describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 136. 1753.[5]
Symphytum: nome xenéricu que provién del griegu sympho o symphein = "crecer xuntos", y phyton = "planta", el nome symphyton foi utilizáu por Dioscórides pa la planta llamada consuelda que tenía fama de curar feríes.
officinale: epítetu llatín que significa "planta melecinal de vienta en herbarios".
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Symphytum officinale ye una especie de planta perenne perteneciente al xéneru Symphytum de la familia Boraginaceae. Ye orixinaria d'Europa y ye conocida n'otros llugares, incluyendo América del Norte, como una especie introducida y, dacuando una meruxa.
Dərman xəndəkotu (lat. Symphytum officinale)[1] - xəndəkotu cinsinə aid bitki növü.[2]
La consolda major,[1] nualós, matafoc sempre viu o orella d'ase[2][3] (Symphytum officinale) és una espècie de planta perenne dins la família Boraginaceae. És nativa d'Europa i ha estat introduïda en altres llocs. És una planta resistent que pot fer un metre d'alt. S'ha utilitzat en la medicina popular contra cremades i ferides. Tanmateix no s'ha d'utilitzar de forma interna (com a infusió) i pot ser perjudicial per a algunes parts del cos, com ara el fetge.[4]
flors
fulles
La consolda major, nualós, matafoc sempre viu o orella d'ase (Symphytum officinale) és una espècie de planta perenne dins la família Boraginaceae. És nativa d'Europa i ha estat introduïda en altres llocs. És una planta resistent que pot fer un metre d'alt. S'ha utilitzat en la medicina popular contra cremades i ferides. Tanmateix no s'ha d'utilitzar de forma interna (com a infusió) i pot ser perjudicial per a algunes parts del cos, com ara el fetge.
flors
fulles
Llysieuyn blodeuol gwyllt, fel arfer, ydy llysiau'r cwlwm, cyfardwf neu comffri (Lladin: Symphytum officinale, Saesneg: Comfrey). Maent yn tyfu tua 10 hy at 30 cm mewn uchder.
Fel mae'r enw'n ei awgrymu, mae'r llysieuyn bychan hwn yn medru 'clymu' esgyrn, hynny yw, eu gwella pan gânt eu torri. Gall hefyd helpu gyda'r gwynegon (neu gricmala), gwythienwst (neu 'phlebitis'), toriad yn y croen, neu dorthenni. Mae'r gwreiddyn yn cael ei gratio a'i gymysgu mewn menyn neu olew a'i roi ar y croen er mwyn trosglwyddo'i olewau hanfodol a phriodweddau iachaol.[1]
Llysieuyn blodeuol gwyllt, fel arfer, ydy llysiau'r cwlwm, cyfardwf neu comffri (Lladin: Symphytum officinale, Saesneg: Comfrey). Maent yn tyfu tua 10 hy at 30 cm mewn uchder.
Kostival lékařský (Symphytum officinale) je léčivá rostlina z čeledi brutnákovitých. Lidově se této rostlině říká také medunice, černý kořen, volský jazyk, lupen sladký nebo kobylí mléko.[1][2]
Kostival lékařský je 60-100 cm vysoká vytrvalá bylina. Lodyha je přímá, ve vrchních partiích je větvená. Listy jsou umístěny střídavě, mají vejčitě kopinatý až kopinatý tvar, jsou chlupaté. Z rubové strany listů je velmi výrazná žilnatina. Květy jsou v dvojvijanech, mají pětičetnou souměrnost. Okvětní lístky mají barvu v odstínech načervenalé, fialové, modrofialové a červenofialové (vzácně i růžové a bílé).[3] Kvete od května do července.[4] Plodem kostivalu lékařského jsou lesklé tvrdky.[5] Jedna rostlina obsahuje až 800 semen.[6]
Habitus
Detail stonku
Detail listu
Detail rubu listu
Detail květu
Detail květenství
Semena
Plodenství
Kostival lékařský je vázán na vlhčí stanoviště jako jsou břehy řek a potoků, vlhké louky, vlhká pole nebo lužní lesy. Roste především na hlinitých až jílovitých půdách, bohatých na živiny, slabě zásaditých až slabě kyselých.[3][5] V Česku roste od nížin až do vyšších horských poloh. Kostival lékařský roste především v Evropě (kromě severní a jižní části), východní hranice výskytu je v oblasti Střední Asie. Druhotně byl zavlečen do Severní Ameriky.[5]
Kostival lékařský je zmiňován již od 12. století jako léčivá rostlina. Obsahuje hlavně třísloviny, slizové látky, silice či alkaloidy. Sbírá se především kořen, někdy i list a měl by se užívat zevně, protože obsahuje alkaloidy, které mohou být karcinogenní a při delším vnitřním užívání mohou poškozovat organismus.[3][1] Používá se především jako mast nebo na obklady – na zlomeniny, při zánětu žil, při pohmožděninách.[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu kostival lékařský ve Wikimedia Commons
Galerie kostival lékařský ve Wikimedia Commons
Kostival lékařský (Symphytum officinale) je léčivá rostlina z čeledi brutnákovitých. Lidově se této rostlině říká také medunice, černý kořen, volský jazyk, lupen sladký nebo kobylí mléko.
Lægekulsukker (Symphytum officinale), ofte skrevet læge-kulsukker, er en flerårig, 40-100 centimeter høj plante i rublad-familien. Bladene er ustilkede og fortsætter i en bred vinge på stænglen. Kronen er violet-rødlig eller hvidgul og dobbelt så lang som bægeret. Delfrugterne er glatte og skinnende.
I Danmark er lægekulsukker temmelig sjælden ved vejkanter og bebyggelse. Den blomstrer i juni til august.[1]
Lægekulsukker (Symphytum officinale), ofte skrevet læge-kulsukker, er en flerårig, 40-100 centimeter høj plante i rublad-familien. Bladene er ustilkede og fortsætter i en bred vinge på stænglen. Kronen er violet-rødlig eller hvidgul og dobbelt så lang som bægeret. Delfrugterne er glatte og skinnende.
I Danmark er lægekulsukker temmelig sjælden ved vejkanter og bebyggelse. Den blomstrer i juni til august.
Der Echte Beinwell (Symphytum officinale), auch Gemeiner Beinwell, Beinwell, Arznei-Beinwell, Beinwurz, Bienenkraut, Hasenlaub, Milchwurz, Schadheilwurzel, Schmalwurz, Schwarzwurz, Wallwurz, Komfrei oder Wundallheil genannt, ist eine Pflanzenart, die zur Gattung Beinwell (Symphytum) in der Familie der Raublattgewächse (Boraginaceae) gehört. Sie wird als Heilpflanze verwendet und angebaut.
Der Echte Beinwell wächst als sommergrüne,[1] ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von meist 30 bis 60 Zentimeter, selten bis zu 1 Meter.[1] Oft stehen mehrere Pflanzen zusammen. Der „Wurzelstock“ besteht aus gedrungenen, purpur-braunen Hauptwurzeln,[2] die weit in die Tiefe wachsen. Stängel und Blätter sind steif, borstig behaart oder bei der Unterart Sumpf-Beinwell (Symphytum officinale subsp. uliginosum) fast kahl.[3] Der aufrechte bis aufsteigende, verzweigte Stängel besitzt lange, ziemlich gerade abstehende, weiße borstige Haare (Trichome).[1]
Die wechselständig am Stängel angeordneten Laubblätter sind groß. Der Blattgrund läuft je nach Unterart mehr oder weniger deutlich[3] mit 2 bis 3 mm breiten Flügeln[1] am Stängel herab. Die untersten 30 bis 60 Zentimeter langen und 10 bis 20 Zentimeter breiten Laubblätter sind lang gestielt und besitzen eine zungenförmig-lanzettliche bis eiförmige Blattspreite mit spitzzulaufendem oberen Ende.[2] Die mittleren und oberen Laubblätter sind sitzend und besitzen eine kleinere Blattspreite,[2] die mit einer Länge von bis zu 25 Zentimeter ei- bis lanzettförmig ist.
Die Blütezeit reicht je nach Standort von Mai bis September oder Oktober. Viele Blüten stehen in beblätterten, reichblütigen Doppelwickeln zusammen.[1] Die 2 bis 6 Millimeter langen Blütenstiele sind nickend.[1]
Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Die fünf etwa bis zu 7 Millimeter langen Kelchblätter sind bis zu einem Viertel ihre Länge verwachsen und die Kelchzipfel sind lanzettlich mit zugespitztem oberen Ende.[2] Die meist hell-purpurfarbenen, schmutzig rotvioletten, violetten, aber auch gelblich-weißen, meist 1,4 bis 1,5 (1 bis 2) Zentimeter langen Kronblätter sind verwachsen und enden in dreieckigen Kronlappen mit zurückgebogenen Spitzen.[2] Die Krone besitzt mit einer Länge von etwa 4 mm relativ lange Schlundschuppen.[2] Es ist nur ein Kreis mit fünf Staubblättern vorhanden; sie sind mit der Kronröhre verwachsen und überragen die Krone nicht. Die 3 Millimeter langen Staubfäden sind im unteren Bereich fast so breit wie die etwa 3,5 Millimeter langen Staubbeutel.[2] Der Fruchtknoten der meisten Blüten ist steril.[2]
Selten werden Klausenfrüchte gebildet, diese zerfallen in glatte, glänzende, schwarze Teilfrüchte (Klausen), die bei einer Länge von 3 bis 4 Millimeter schief eiförmig sind.[2]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24, 26, 36, 40, 48 oder 54.[4]
Der Echte Beinwell ist eine ausdauernde Halbrosettenpflanze. Das rübenförmige Rhizom enthält als Reservestoff u. a. Inulin. Die Pflanze wurzelt bis 1,8 Meter tief.[4] Eine Vegetative Vermehrung erfolgt durch Verzweigung des Rhizoms und durch abgetrennte Teile.
Die Blüten sind homogame „Glockenblumen mit Streueinrichtung“. Schlundschuppen verschließen den Streukegel, so dass der Nektar nur für langrüsselige Bienen-Arten, beispielsweise Hummeln, mit einer Rüssellänge über 11 Millimetern zugänglich ist. Die Besucher klammern sich an dem mit auffälligen Papillen ausgestatteten Rand der Krone fest und bringen ihren Rüssel an die am Austritt des Griffels verbleibende Öffnung. Dabei rieselt der mehlige Pollen auf sie herab. Kurzrüsselige Arten, wie beispielsweise Erdhummeln, stechen die Kronröhre seitlich an, um an den Nektar zu gelangen. Auch spontane Selbstbestäubung scheint möglich zu sein.
In dem nach der Anthese vergrößerten, mehr oder weniger hängenden Kelch entwickeln sich ein bis zwei, selten bis zu vier schwarz glänzende Klausen, die an ihrem Grund ein Elaiosom tragen und später halb hohl sind. Es erfolgt Schwerkraftausbreitung durch herausfallende Klausen, Ameisenausbreitung und Schwimmausbreitung durch eine Luftblase in der Klausenhöhlung.
Das weite Verbreitungsgebiet des Echten Beinwell in Eurasien reicht in West-Ost-Richtung von Spanien bis ins westliche Sibirien sowie China und in Nord-Süd-Richtung vom Vereinigten Königreich bis Italien sowie Rumänien.[5] In Südeuropa ist der Echte Beinwell eher selten und im Norden oft nur eingebürgert vertreten. Er ist in allen Bundesländern Österreichs anzutreffen.[6]
Der Echte Beinwell zeigt stickstoffhaltige Böden an. Als Standort werden sonnige bis halbschattige, feuchte, nährstoffreiche und tiefgründige Böden, besonders Lehmböden, Gräben oder feuchte Wegränder bevorzugt, sowie feuchte Wiesen, Ufer, Auenwälder und Moorwiesen bis in Höhenlagen von 1000 Metern. Er gedeiht in Gesellschaften der Ordnung Molinietalia, kommt aber auch in feuchten Arrhenthereten und in Gesellschaften der Verbände Senecion fluviatilis, Aegopodion oder Alno-Ulmion vor.[4]
Die Erstveröffentlichung von Symphytum officinale erfolgte 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, 1, S. 136.[7]
Von Symphytum officinale L. (Syn.: Symphytum bohemicum F.W.Schmidt, Symphytum officinale subsp. bohemicum (F.W.Schmidt) Čelak.) gibt es mindestens zwei Unterarten:[5]
Es gibt Hybriden mit anderen Arten, beispielsweise: Futter-Beinwell (Symphytum ×uplandicum Nyman) (= Symphytum asperum × Symphytum officinale, Syn.: Symphytum peregrinum auct.).[5] Sie wird manchmal angebaut.
Zu den Inhaltsstoffen zählen als wichtiger Inhaltsstoff das Allantoin, sowie Schleim- und Gerbstoffe, Asparagin, Alkaloide, ätherisches Öl, Flavonoide, Harz und Kieselsäure, Pyrrolizidinalkaloide.[9]
Die frischen Beinwellblätter weisen einen sehr hohen Proteinanteil auf; diese Proteine sind biologisch sehr hochwertig und in ihrem Nährwert durchaus mit tierischem Eiweiß vergleichbar. Die Alkaloide sind im Tierversuch zwar als krebserregend nachgewiesen worden; bei gelegentlichem Verzehr in angemessenen Mengen besteht allerdings kein erhöhtes Risiko, wie Untersuchungen an Menschen und Tieren ergeben haben.
In der Mittelschweiz backt man die Blätter in Teig. Die rauen Blätter des Beinwells eignen sich besonders gut dafür. Seine großen Blätter können auch zum Einwickeln benutzt werden.
Ältere Pflanzenteile hat man früher in Teilen Österreichs dem Tabak beigemischt.
In der Pflanzenheilkunde werden die getrockneten Wurzeln (Symphyti radix, speziell Radix consolidae), aber auch das Kraut (Symphyti herba) sowie die Blätter (Symphyti folium) des Beinwells eingesetzt.[10] Sie enthalten Schleimstoffe, Allantoin, Gerbstoffe, Rosmarinsäure, Cholin sowie, abhängig von Anbaugebiet und Sorte, Spuren von Pyrrolizidinalkaloiden.[10] Aus der Wurzel, deren Parenchym Schleim enthält, wurde wie bei Paracelsus erwähnt das Präparat Mucilago consolidae regalis (von Consolida regalis, laut Zekert die Art Gewöhnlicher Feldrittersporn[11]) gewonnen.[12]
Bereits seit der Antike wurde Beinwell zur Behandlung von Wunden, wobei eine Förderung der Wundgranulation[13] zu erwarten war, und sogar bei Knochenbrüchen[14] eingesetzt und trug deshalb auch die lateinische Bezeichnung Consolida (zu consolidare: festmachen, zuwachsen; als Lehnübersetzung von griechisch symphyestai[15] bzw. Consolida major.[16][17]
Als Arzneipflanze zugelassen ist Beinwell heute äußerlich bei schmerzhaften Muskel- und Gelenkbeschwerden, Prellungen, Zerrungen, Verstauchungen sowie zur lokalen Durchblutungsförderung.[18]
Bei äußerlicher Anwendung werden die schädlichen Alkaloide kaum resorbiert, so dass im Allgemeinen unter diesen Bedingungen eine Anwendung von vier bis sechs Wochen im Jahr erfolgen kann. Die innerliche Anwendung hat man wegen des Gehalts an leberschädigenden und möglicherweise auch krebserregenden Pyrrolizidinalkaloiden aufgegeben.[10] Dokumentierte Fälle von Lebervenenverschluss nach der Einnahme von Beinwellprodukten liegen u. a. aus den USA, dem Vereinigten Königreich und Deutschland vor.[19]
Bei Fertigarzneimitteln spielen heute Hybriden wie Symphytum × uplandicum Nyman var. Harras eine Rolle, die weitgehend frei von schädlichen Alkaloiden sind.[20]
Der Echte Beinwell wird zur Kultivierung vegetativ vermehrt. Als Lebensdauer einer Pflanze werden ungefähr 20 Jahre angegeben. Beinwell ist sehr anspruchslos und treibt jedes Jahr auch ohne Pflege und bei widriger Behandlung erneut aus. Oft ist es hingegen aufwendig, die Pflanze wieder zu entfernen. Sie wird dazu mit möglichst viel Wurzeln (50 cm und mehr) ausgegraben. Ist der Boden dazu warm und trocken, sterben die restlichen Wurzelteile leichter ab. Sterile Züchtungen wie Bocking 14 verbreiten sich nur vegetativ, andere auch über die Samen. Will man das verhindern, kann man die Pflanze vor der Samenreife abschneiden.
Beinwell wächst schnell; vier Ernten im Jahr bei 60 cm Höhe sind nicht ungewöhnlich. Er gedeiht besonders gut in stickstoffhaltigem, z. B. in gedüngten oder gemulchten Boden. Er hat große Blätter. Neben den genannten medizinischen Wirkstoffen enthält Beinwell auch reichlich Stickstoff, das C/N-Verhältnis ist 10:1. Daneben haben alle Pflanzenteile einen hohen Kaliumgehalt, für dessen Aufbau die tiefen Wurzeln sorgen.[21]
Wegen dieser Eigenschaften ist er gut als Mulchmaterial oder zum Ansetzen von Pflanzenjauche geeignet. Wenn Beinwell nicht vor der Blüte abgeschnitten wird, bietet er außerdem Hummeln Nahrung.[22]
Der Echte Beinwell (Symphytum officinale), auch Gemeiner Beinwell, Beinwell, Arznei-Beinwell, Beinwurz, Bienenkraut, Hasenlaub, Milchwurz, Schadheilwurzel, Schmalwurz, Schwarzwurz, Wallwurz, Komfrei oder Wundallheil genannt, ist eine Pflanzenart, die zur Gattung Beinwell (Symphytum) in der Familie der Raublattgewächse (Boraginaceae) gehört. Sie wird als Heilpflanze verwendet und angebaut.
Li yebe di coixheure (u cråsse raecene; u orayes-d'-ågne u oraye-di-bådet, u linwe-di-vatche[1], c' est ene yebe ås maladeyes, ki médeye les coixheures.
No d' l' indje e sincieus latén : Sedum purpureum u Symphytum officinale
Li yebe di coixheure est diferinne del foye di coixheure.
Li yebe di coixheure (u cråsse raecene; u orayes-d'-ågne u oraye-di-bådet, u linwe-di-vatche, c' est ene yebe ås maladeyes, ki médeye les coixheures.
No d' l' indje e sincieus latén : Sedum purpureum u Symphytum officinale
Li yebe di coixheure est diferinne del foye di coixheure.
Gavez lat. Symphytum officinale je višegodišnja cvjetnica roda Symphytum u porodici Boraginaceae, ajedno sa još trideset i četiri druge vrste roda. Da bi se mogla razlikovati od drugih predstavnika roda Symphytum, ova vrsta jedina je poznata kao obični gavez ili pravi gavez.[1]
Gavez je porijeklom iz Evrope, a može se se na drugim mjestima, uključujući i Sjevernu Ameriku, gdje je unesena vrsta i ponekad kao sjeme. Cvjetove gaveza najčešče oprašuju bumbari i njima srodni insekti [2]
Čvrste stabljike gaveza mogu dostići visinu i do 1,3 m
Korijen Symphytum officinale koristi se u tradicijskoj balkanskoj medicini interno (kao čaj ili tinktura) ili eksterno (kao mast, kaša, ili alkoholni digestiv) za liječenje poremećaja lokomotornog sistema i gastrointestinalnog trakta. Listovi i peteljke upotrebljavaju se za liječenje istog poremećaja, a dodatno i za liječenje reumatizma i gihta.[3] Gavez se koristi u narodnoj medicini kao obloga za liječenje opekotina i rana. Međutim, interna potrošnja, kao što je u obliku biljnih čajeva, je obeshrabrena, jer se naširoko raspravlja o tome da li to može dovesti do ozbiljnih oštećenja jetre.[4]
Gavez lat. Symphytum officinale je višegodišnja cvjetnica roda Symphytum u porodici Boraginaceae, ajedno sa još trideset i četiri druge vrste roda. Da bi se mogla razlikovati od drugih predstavnika roda Symphytum, ova vrsta jedina je poznata kao obični gavez ili pravi gavez.
Gavez je porijeklom iz Evrope, a može se se na drugim mjestima, uključujući i Sjevernu Ameriku, gdje je unesena vrsta i ponekad kao sjeme. Cvjetove gaveza najčešče oprašuju bumbari i njima srodni insekti
Iérpe-éd-coepure[1] (Symphytum officinale) o Capéneu [2], Console [3], Gran·ne-consoute [4], Lanque-éd-buë [5], Lanque-éd-vaque [6] , Nòrte-rachin·ne [7] , Cråche-rachin·ne [8] , Rachin·nes-dou-dhiåle [9], Oeréle`d in·ne [10], Pòtrin·néres [11] , Crålàr [12] (in frinsé: consoude)
Iérpe-éd-coepure (Symphytum officinale) o Capéneu , Console , Gran·ne-consoute , Lanque-éd-buë , Lanque-éd-vaque , Nòrte-rachin·ne , Cråche-rachin·ne , Rachin·nes-dou-dhiåle , Oeréle`d in·ne , Pòtrin·néres , Crålàr (in frinsé: consoude)
Kaulažuolė kėtap kaula žuolie, tauka žuolie, taukis (luotīnėškā: Symphytum officinale) ī tuokis augals, katros muokslėškā prigol prī vagorklėniu augalū (Boraginaceae) šeimā.
Kaulažuolė daugiametė ī, anuos lapā ė stombrē šiorkštē plaukouti, stombē būn, šaknis stuoras. Ožaug lėg 1,3 m aukštoma. Žėidā vėjuoletėnē, žīdia nug gegožė lėgo spalė.
Aug kaulažuolė šlapiūs pėivūs, lonkūs, opiū, ežerū krontūs, krūmūs.
Tasā augals dėdlė liekarsta ī, nug sena nauduonama kaulu suopoliou gīdītė, nug dosolė, patrūkėma. Nug kaulažuoliu šaknū karvės pėins daras daug rėibesnio. Šaknis tink viežė gīdīmou. Bet tasā augals gal būtė kenksmings kepenuoms.
Una llunku[1] (Symphytum officinale) nisqaqa huk hampi yuram, k'uyu t'uktuyuq quram. Qipunchaqa Iwrupa, Asya allpa pachakunamantam hamun, kunantaq Awya Yalapipas wiñan.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Una llunku.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Una llunku
Una llunku (Symphytum officinale) nisqaqa huk hampi yuram, k'uyu t'uktuyuq quram. Qipunchaqa Iwrupa, Asya allpa pachakunamantam hamun, kunantaq Awya Yalapipas wiñan.
Żëwòkòsc (Symphytum officinale L.) - to je wielelatnô roscëna z rodzëznë wòdrôkòwatëch. Żëwòkòsc rosce m. jin. na Kaszëbach. Czedës ji kòrzéniem léczële renë. Terô to je zakôzóny w Pòlsce.
Żëwòkòsc (Symphytum officinale L.) - to je wielelatnô roscëna z rodzëznë wòdrôkòwatëch. Żëwòkòsc rosce m. jin. na Kaszëbach. Czedës ji kòrzéniem léczële renë. Terô to je zakôzóny w Pòlsce.
Этҡолаҡ (рус. Око́пник лека́рственный, лат. Sýmphytum officinále) — күгәрсен күҙе һымаҡтар (Boraginaceae) ғаиләһенән бер йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 70 см-ға етә ала. Июнь-сентябрҙә сәскә ата, июль-сентябрҙә емеше өлгөрә. Бешеп етмәгән емеше ағыулы, яҡшы бешкәненең ағыуы юҡ.
Алыҫ Себерҙән юашҡа Рәсәйҙең дала һәм урман зонаһында таралған. Шулай уҡ Кавказ, Көнбайыш Себер, Урта Азияла, Ҡаҙаҡстанда үҫә. Башҡортостанда киң таралған үҫемлек.
Symphytum officinale is a perennial flowering plant in the family Boraginaceae. Along with thirty four other species of Symphytum, it is known as comfrey. To differentiate it from other members of the genus Symphytum, this species is known as common comfrey[1] or true comfrey.[2] Other English names include Quaker comfrey, cultivated comfrey,[2] boneset, knitbone, consound, and slippery-root.[3] It is native to Europe, growing in damp, grassy places. It is locally frequent throughout Ireland and Britain on river banks and ditches. It occurs elsewhere, including North America, as an introduced species and sometimes a weed. The flowers are mostly visited by bumblebees.[4] Internal or long-term topical use of comfrey is discouraged due to its strong potential to cause liver toxicity.[5]
Over centuries, comfrey was cultivated in Asia, Europe, and the United Kingdom as a vegetable and herbal medicine.[5][6][7] Its early common names, knitbone or boneset, reflect its historical use by poultices of leaves and roots to treat sprains, bruises or bone fractures.[5][6] Also the roots could be mashed then packed around a broken limb, when dried they formed a hardened 'plaster cast'.[8]
Comfrey is a perennial plant found in moist grasslands in western Asia, Europe, and North America.[7] The hardy plant can grow to a height of 1–3 ft (0.3–0.9 m).[7] It is a perennial herb with a black, turnip-like root and large, hairy broad leaves. The leaves on the stem have margins which extends down the stems. The hairy stems are branched. Between May and June it bears small bell-shaped flowers of various colours, typically cream, white, pink or purplish. They are coiled at first and then open out.[8]
A common hybrid is formed between Symphytum officinale and S. asperum, Symphytum × uplandicum, also known as Blue Comfrey,[8] or Russian comfrey, which is widespread in the British Isles, and which interbreeds with S. officinale. Compared to S. officinale, S. × uplandicum is generally more bristly and has flowers which tend to be more blue or violet.[9] Symphytum × uplandicum flowers later than S. officinale, in June and August.[8] The plant produces significant nectar when compared to other UK plants tested.[10] Although, it has a long tube, meaning only insects with long tongues reach the nectar, some bees have been known to bite into the side of the flower to reach the nectar.[8]
In folklore, Symphytum officinale roots were used in traditional medicine internally (as an herbal tea or tincture) or externally (as ointment, compresses, or alcoholic digestion) for treatment of various disorders,[5][7][11] including commonly as a treatment for reducing the pain of osteoarthritis.[12] John Gerard, an English herbalist (1545–1612), mentions "the slimie substance of the roote made in a possett of ale" would help back pains. The leaves were also thought to be edible as a vegetable, similar to spinach.[8]
A 2013 review of clinical studies assessing the possible effect of comfrey on osteoarthritis found the research quality was too low to allow conclusions about its efficacy and safety.[12] In Europe as of 2015, there were no comfrey products for oral use, and those for topical uses to treat bruises or joint pain were evaluated as having risk of liver toxicity.[6]
Comfrey contains pyrrolizidine alkaloids which are toxic compounds readily absorbed via the stomach or skin, and have potential to increase the risk of fatal liver toxicity.[5][6][13] In 2001, the US Food and Drug Administration and Federal Trade Commission banned the sale of comfrey products for internal use and use on open wounds due to its potential toxicities.[14][15] A 2018 review on pyrrolizidine alkaloids present in comfrey indicated widespread potential toxicity to humans and livestock, and the opportunity for drug development from these compounds.[16]
Symphytum officinale is a perennial flowering plant in the family Boraginaceae. Along with thirty four other species of Symphytum, it is known as comfrey. To differentiate it from other members of the genus Symphytum, this species is known as common comfrey or true comfrey. Other English names include Quaker comfrey, cultivated comfrey, boneset, knitbone, consound, and slippery-root. It is native to Europe, growing in damp, grassy places. It is locally frequent throughout Ireland and Britain on river banks and ditches. It occurs elsewhere, including North America, as an introduced species and sometimes a weed. The flowers are mostly visited by bumblebees. Internal or long-term topical use of comfrey is discouraged due to its strong potential to cause liver toxicity.
Oficina simfito (Symphytum officinale), ankaŭ nomata vera simfito oficina sinfito, estas plantospecio el la genro simfito (Symphytum) en la familio de la Boragacoj (Boraginaceae). Ĝi estas uzata kiel kuracplanto.
Simfito kreskas kiel somerverda multjara herba planto kaj atingas kreskalton de plej ofte 30 ĝis 60 cm, malofte ĝis 1 metro. Ofte kreskas pluraj plantoj en grupoj. La „rizomo“ konsistas el dika purpur-bruna ĉefradiko kiu atingas longecon de 50 centimetroj. La tigoj kaj la folioj havas rigidajn harojn aŭ ĉe la subspecio Symphytum officinale subsp. uliginosum ili estas preskaŭ kalvaj.
La ĉe la tigoj alterne ordigitaj folioj estas grandaj. La plej malsupraj 30 ĝis 60 cm longaj kaj 10 ĝis 20 cm larĝaj folioj enhavas longajn tigojn. La foliplato estas langoforma ĝis ovforma kaj pinta supra fino.
La planto floras de majo ĝis septembro aŭ oktobro. Multaj floroj staras en folihavaj multfloraj cincinoj. La 2 ĝis 6 mm longaj flortigetoj kapoklinas.
La duseksaj floroj estas radisimetriaj kaj kvinnombraj kun duobla florinvolukro. La kvin ĝis 7 mm longaj sepaloj estas je kvarono kunkreskintaj kaj la fino havas pintojn. La helpurpuraj estas malpure euĝe violaj, violkoloraj, sed ankaŭ flave blankaj, plej ofte 1,4 ĝis 1,5 (1 ĝis 2) cm longaj petaloj kaj ili havas retrofleksebajn pintojn. La korono havas ĉ. 4 mm longajn faŭkoskvamojn. Ekzistas nur unu cirklo kun kvin stamenoj; ili plej ofte estas kunkreskintaj kun koronan tubon. La ovario de la plej multaj floroj estas sterilaj.
Malofte la planto havas kamerfruktojn, ili disfendiĝis al glataj, brilaj, nigraj kameroj, kiu estas oblikve ovformaj kaj havas longecon de 3 ĝis 4 mm.
La kromosomoj estas 2n = 24, 26, 36, 40, 48 aŭ 54.
La oficina simfito estas multjara duonroseda planto. La naboforma rizomo enhavas rezervsubstancon kaj ekzemple inulinon. La planto havas radikojn ĝis 1,8 metrojn profundajn. La vegeta reproduktado okazas per disbranĉigo kaj dispartigo de rizomoj.
La vasta disvastigejo de la oficina sinfito en Eŭrazio estas en la direkto Okcidento/Oriento- direkto de Hispanujo ĝis la okcidenta Siberio respektive Ĉinujo kaj en norda/suda-direkto de la Unuiĝinta Reĝlando ĝis Italujo respektive Rumanio. En Sudeŭropo la oficina sinfito estas relative malofta.
La oficina simfito estas t.n. indikplanto. Ĝi indikas nitrogenriĉan grundon. La planto preferas sunajn, duonombrajn, humidajn vivejojn.
La unua priskribo de oficina simfito okazis 1753 fare de Carl von Linné en Species Plantarum, 1, paĝo 136.
De Symphytum officinale L. (sinonimo: Symphytum bohemicum F.W.SCHMIDT, Symphytum officinale subsp. bohemicum (F.W.SCHMIDT) ČELAK.) ekzistas minimume du subspecioj:
Ekzistas hibridoj kun aliaj specioj, ekzemple: Symphytum ×uplandicum NYMAN , Symphytum asperum × Symphytum officinale, sinonimo: Symphytum peregrinum auct.).
La plej grava enhavosubstanco estas alantoino, muko kaj rezino, asparagino, alkaloidoj, etera oleo, flavonoido, silicia acido, pirolizidinalkaloidoj.
Freŝaj folioj de la oficina simfito havas tre altan procentaĵon de proteino. La proteino estas tre altvalora. Aliflanke la alkaloido el simfito estas kancerogena.
En plantkuracado oni uzas sekigitajn radikojn (Symphyti radix) kaj ankaŭ la herbon (Symphyti herba) kaj la foliojn (Symphyti folium) de la simfito. Ili enhavas mukon, alantoinon, tanaĵon, rosmarenan acidon, ĥolinon kaj depende de la kultivregiono de la kultivaro la planto havas ankaŭ spurojn de pirolizidinalkaloidoj.
Jam en la antikvo simfito estis uzata por kuraci vundojn. Simfito stimulas la vundgranuladon. Hodiaŭ simfito estas permesata por kuraci de ekstere muskolajn kaj artikajn dolorojn, kontuzojn, troajn muskolajn streĉojn, distordojn kaj lokan plibonbigon de la sangofluo.
Ĉe ekstera aplikado oni povas apliki simfiton dum kvar ĝis ses semajnoj. La interna apliko ne eblas, ĉar kelkaj substancoj, precipe pirolizidinalkaloidoj estas kancerogenaj. Ĉe plantaj kuraciloj hodiaŭ ludas rolon hibridoj kiel Symphytum × uplandicum NYMAN var. Harras, kiu preskaŭ ne havas nocan efikon, ĉar grandparte mankas alkaloidoj.
Oficina simfito estas kultivata. La vivodaŭro de la planto estas ĉ. 20 jaroj. Simfito kreskas rapide. Po kvar rikoltoj por jaro ne estas io eksterordinara. La planto bezonas grundon kun multe da nitrogeno kaj kalio.
Oficina simfito (Symphytum officinale), ankaŭ nomata vera simfito oficina sinfito, estas plantospecio el la genro simfito (Symphytum) en la familio de la Boragacoj (Boraginaceae). Ĝi estas uzata kiel kuracplanto.
Symphytum officinale (consuelda) es una especie de planta perenne perteneciente al género Symphytum de la familia Boraginaceae.[1][2] Es originaria de Europa y es conocida en otros lugares, incluyendo América del Norte, como una especie introducida y, a veces una mala hierba.
La planta es resistente y puede crecer hasta una altura de 1 m. Flores péndulas y rosadas, hojas grandes y brillantes.
Las raíces de Symphytum officinale se han utilizado en la medicina tradicional austríaca internamente (como té o tintura) o externamente (como ungüento, compresas, o la digestión alcohólica) para el tratamiento de trastornos del sistema locomotor y el tracto gastrointestinal. Las hojas y tallos también se han utilizado para el tratamiento de los mismos trastornos, y, además, también para el tratamiento de reumatismo y gota.[3]
La consuelda se ha utilizado en la medicina popular como una cataplasma para el tratamiento de quemaduras y heridas. Sin embargo, el consumo interno, como en forma de tisana , no es recomendable, ya que ha sido muy debatido sobre si puede causar daño grave al hígado.[4]
Contiene alantoína que tiene un efecto cicatrizante, reepitelizante; los mucílagos actúan como demulcente (hidratante, antiinflamatorio); los taninos son astringentes (antidiarréico, hemostático local).
Indicado para el tratamiento de la gastritis, úlceras gastroduodenales, diarreas y síndrome del intestino irritable. En uso tópico: Escoceduras, eczemas secos, prurito, grietas de los senos, ictiosis, psoriasis, distrofia de la mucosa vulvovaginal, parodontopatías, tendinitis, bursitis, inflamaciones osteoarticulares, contusiones, hematomas. Tradicionalmente se empleó para acelerar la consolidación de fracturas.
Symphytum officinale fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 136. 1753.[5]
Symphytum: nombre genérico que proviene del griego sympho o symphein = "crecer juntos", y phyton = "planta", el nombre symphyton fue utilizado por Dioscórides para la planta llamada consuelda que tenía fama de curar heridas.
officinale: epíteto latino que significa "planta medicinal de venta en herbarios".
Symphytum officinale (consuelda) es una especie de planta perenne perteneciente al género Symphytum de la familia Boraginaceae. Es originaria de Europa y es conocida en otros lugares, incluyendo América del Norte, como una especie introducida y, a veces una mala hierba.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Varemerohi (perekond) Harilik varemerohi (Symphytum officinale) on kareleheliste (Boraginaceae) sugukonda kuuluv 30–70 cm pikkune mitmeaastane rohttaim[1], mis eelistab niiskemat mulda ning mis kasvab Eestis üsna hajusalt.
See taimeliik on tõenäoliselt kultuurtaimena 20. sajandil Eestisse sisse toodud ja naturaliseeritud[2].
Taime ladinakeelne perekonnanimi tuleneb kreekakeelsest sõnast «συμφυω» (symphyo), mis tähendab "kokku kasvama" või "ühendama". Kuigi taime eestikeelne nimetus on varemerohi, ei ole varemed selle taime tüüpiline kasvukoht[1].
Eesti keeles on harilikul varemerohul palju rahvapäraseid nimetusi: jaanihein, jooksjarohi, metsatubakas, tubakalill, mustjuur, vanapoiss, varehein.[1]
Harilik varemerohi kasvab elamute lähedal, teede ääres, niiskel toitaineterikkal mullal[2]. Eestis kasvab suhteliselt hajusalt, kuid leidub sagedamini kui temaga samasse perekonda kuuluv kare varemerohi. Kasvab peamiselt mandril, rohkem Lõuna-Eestis.[3] Euroopas kasvab taim laialdaselt – Vahemerest Kaukaasiani[4].
Taim on meil külmakindel, kuid eelistab kasvukohana täispäikest või poolvarju.[5]
Harilik varemerohi on viljakate ja ümarate vartega 30–70 (100) cm pikkune rohttaim. Varred on kaetud lühikeste karvadega, mis asuvad varre peal hõredalt.[6]
Varemerohu leheseis on vahelduv, lehed on enam-vähem rootsulised ning ei ole laskuvad. Ülemised lehed on keeljaspiklikud ja alumised lehed on ovaalsed kuni munajad. Kroonlehed on enamasti kahvatulillad, harva ka valged. Õiekroon on tupplehtedest umbes 3–5 korda pikem.[2]
Juur ulatub maapinnas sügavale[6].
Harilik varemerohi sisaldab pürrolüsidiinalkaloide (0,05–0,5%), allantoiine (0,6–0,8%), triterpeene, polüsahhariide, tanniine (8–9%), steroidseid saponiine jm.[1][7][8]
Juure ja teiste taimeosade keemiline koostis on mõnevõrra erinev, näiteks on juures rohkem alkaloide[9]. Lehtede keemiline koostis sarnaneb ürdi koostisega[6].
Ravimtaimena hakati harilikku varemerohtu kasutama ligikaudu 1500 aastat tagasi, eeskätt luumurru korral.[6]
Tänapäeval kasutatakse varemerohtu närvi- ja reumavalu leevendamiseks, kahjustatud kudede taastumiseks, väliste vigastuste, luumurdude, haavandite jms paranemise soodustamiseks. Samuti on taimel põletikuvastane, turseid ning põrutuse tagajärgi vähendav toime.[7]
Varemerohust saab rohke kaaliumisisaldusega taimset leotist, mida saab kasutada orgaanilise väetisena. Kiire kasvamise ja suure hulga toodetud biomassi pärast kasutatakse komposttaimena.[6]
Juba antiikajast alates kasutati harilikku varemerohtu maitserohelisena ja salatitaimena. Tänapäeval soovitatakse sellist taime kasutust vältida selle võimaliku toksilisuse tõttu.[6]
Lisaks saab harilikku varemerohtu kasutada dekoratiivtaimena – taim hakkab õitsema varasuvel.[5]
Droogina kasutatakse varemerohu juurt (Symphyti radix, radix Consolida), harvem ürti (Symphyti herba) ja lehti (Symphyti folium).
Hariliku varemerohu taimeosadest valmistatakse erinevaid tõmmiseid, salve, kreeme, pastasid, kompresse, tinktuure jm.[6][7]
Juurt kogutakse varakevadel või hilissügisel, loputatakse külma veega, lõigatakse 20 cm pikkusteks tükkideks ja kuivatatakse temperatuuril kuni 40 °C.[6]
10 g peenestatud juuri kallatakse üle 200 ml 40% etanooliga, lastakse soojas nädal aega seista, aeg-ajalt loksutades, ning kurnatakse. Kasutatakse välispidiselt kompressideks ja seespidiselt närvi- ja liigesevalu leevendamiseks.[7]
1 sp peenestatud juurtele lisatakse 1 klaas leiget vett, jäetakse kuni 6 tunniks tõmbama, aeg-ajalt segades.[7]
40 g peenestatud juurtele lisatakse 1 l kuuma piima ja lastakse kuni 6 tundi seista, seejärel kurnatakse. Kasutatakse põletike vastu.[7]
Uuringutest on selgunud, et hariliku varemerohu juures sisalduvad pürrolüsidiinalkaloidid tekitavad maksakahjustusi ja -vähki, kusepõie papilloome ja kartsinoome[6][10], mille tõttu ei soovitata harilikust varemerohist tehtud preparaate kehasiseselt manustada, mõnes riigis on see seadusega keelatud.[9] Kui harilikust varemerohust tehtud preparaadid ei ole keelatud, tuleb nende seespidisel manustamisel siiski olla ettevaatlik, kuna on võimalik saada mürgistust.[6] Kehaväliselt on selle kasutamine ohutu, kuna toksilisust pole välispidisel kasutamisel täheldatud (alkaloidid ei imendu läbi naha) [7], kuid siiski ei tohi hariliku varemerohi preparaate kasutada välispidiselt rohkem kui 4–6 nädalat aastas[6].
Seespidine kasutamine on vastunäidustatud rasedatele ja rinnaga toitjatele[7], igasugune kasutamine vastunäidustatud lastele ja inimestele, kellel on allergia droogi või selle koostisosa vastu[6].
Harilik varemerohi (Symphytum officinale) on kareleheliste (Boraginaceae) sugukonda kuuluv 30–70 cm pikkune mitmeaastane rohttaim, mis eelistab niiskemat mulda ning mis kasvab Eestis üsna hajusalt.
See taimeliik on tõenäoliselt kultuurtaimena 20. sajandil Eestisse sisse toodud ja naturaliseeritud.
Zolda-belar handia (Symphytum officinale) Borrajinazeoen familiako belar-landare iletsu baten izen arrunta da. Ositxeka izenaz ere ezagutzen da. Kono itxurako sustraiak ditu, luzeak eta azal beltzekoak; zurtoina zuta eta erztuna; hostoak lantza itxurako luzeak eta latzak, eta loreak, ezkila itxurako txikiak, kolorez zuriak edo arrosak, eta mordoan antolatuak. Belardietan hazten da, leku hezeetan batez ere. Herri sendagintzan haginetako mina kentzeko, barizak, ultzerak eta biriketako ondoeza kentzeko erabiltzen da.[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Zolda-belar handia (Symphytum officinale) Borrajinazeoen familiako belar-landare iletsu baten izen arrunta da. Ositxeka izenaz ere ezagutzen da. Kono itxurako sustraiak ditu, luzeak eta azal beltzekoak; zurtoina zuta eta erztuna; hostoak lantza itxurako luzeak eta latzak, eta loreak, ezkila itxurako txikiak, kolorez zuriak edo arrosak, eta mordoan antolatuak. Belardietan hazten da, leku hezeetan batez ere. Herri sendagintzan haginetako mina kentzeko, barizak, ultzerak eta biriketako ondoeza kentzeko erabiltzen da.
Rohtoraunioyrtti (Symphytum officinale) on monivuotinen lemmikkikasveihin kuuluva kasvi.
Rohtoraunioyrtti kasvaa 30–120 cm korkeaksi. Sen varsi on karvainen, lehdet ruodilliset ja johteiset. Kukat ovat kellomaisia, 12–18 mm pitkiä.[1]
Rohtoraunioyrttiä tavataan Euroopassa Pyreneitä ja Pohjoismaiden pohjoisosia lukuun ottamatta. Se on levinnyt ihmisen mukana myös Pohjois-Amerikkaan.[2]
Rohtoraunioyrtin juurta on käytetty rohdoslääkkeenä. Se sisältää allantoiinia. Nykyisin sen käyttöä ei suositella maksavaurio- ja syöpävaaran takia.[3] Allantoiini edistää solujen uudistumista ja kasvua ja sitä voi käyttää ulkoisesti haavojen, mustelmien, ruhjeiden, reuman, nivelvaurioiden ja kivun hoitoon.[4]
Rohtoraunioyrtti (Symphytum officinale) on monivuotinen lemmikkikasveihin kuuluva kasvi.
Symphytum officinale
La Consoude officinale ou Symphyte officinal (Symphytum officinale) est l'espèce caractéristique du genre Symphytum. Elle présente de nombreuses variétés et s'hybride facilement, cette dernière caractéristique ayant été utilisée en agronomie comme en horticulture. Les limites de définition de l'espèce ne sont d'ailleurs pas fixées de manière définitive (voir l'article sur les consoudes). C'est une plante utile et utilisée depuis longtemps, à la fois pour la production agricole, pour ses vertus thérapeutiques et pour l'agrément des jardins.
Le terme de « consoude », apparu vers 1265, vient du bas latin consolida dérivé de consolidare « consolider, affermir » en raison de ses vertus à cicatriser les plaies (astringent) et à consolider des fractures.
Le terme de Symphytum, genre créé par Linné en 1753, vient[1] à travers le latin du grec σύμφυτον sumphuton nom d'une plante aux propriétés cicatrisantes (peut-être la consoude), terme lui-même dérivé de συμφύω sumphuo « faire grandir ensemble ».
Oreille d'âne, Langue de vache, Confée, Grande consoude, Consolida major, herbe à la coupure, consyre.
La consoude est une grande plante vivace de 30 à 130 cm, en grandes colonies. Elle possède une racine rhizomateuse d'un brun noir à l'extérieur, blanche à l'intérieur.
Ses grandes feuilles (jusqu'à 40 cm de long sur 15 cm de large) sont alternes, ovales à lancéolées, effilées et aiguës au sommet, et décurrentes (se prolongeant sur la tige). Elles sont couvertes de poils raides (courbés sur la face inférieure)[2]
Ses fleurs dans les tons de blanc, de rose, de pourpre clair à foncé, voire jaune pâle ou crème, sont groupées en cymes scorpioïdes unipares au sommet des rameaux. Leur corolle en tube est élargi en cloche à leur extrémité. Elles fleurissent de la mi-mai à août[2].
Ses fruits sont composés de 4 akènes lisses et brillants[2].
Avant la floraison, les feuilles de digitale, très toxiques, pourraient être confondues avec celles de consoude mais au toucher la digitale est laineuse et douce alors que la consoude est rêche.
La grande consoude est très commune dans toute la France, rare dans le midi. On la trouve aussi dans le reste de l'Europe, en Russie, en Asie Centrale et en Chine[3].
Elle pousse dans les prés humides, les fossés, au bord des eaux[4].
Racine et feuilles mucilagineuses sont émollientes et adoucissantes, utilisées pour soigner les dermites des animaux. La racine de consoude contient des glucides (fructanes), des terpénoïdes (mono- et bidesmosides triterpéniques) et des alcaloïdes pyrrolizidiniques (0,2-0,4 %) : lycopsamine, intermédine (monoester de la rétronécine) et leurs dérivés acétylés, ainsi que de la symphytine (un diester)[5]. Elle contient aussi de l'allantoïne, de l'acide rosmarinique et des mucilages (polysaccharides)[6].
Les feuilles renferment aussi des alcaloïdes, mais en quantité bien plus faible : 0,003-0,02 %.
Cette plante contient des alcaloïdes pyrrolizidiniques toxiques pour le foie à haute dose ou à petite dose si une consommation régulière en est faite, aussi est-il déconseillé de manger quotidiennement de la consoude[7]. À titre occasionnel, on peut donc consommer :
Pour le professeur de pharmacognosie, Jean Bruneton[5] « La consommation des feuilles en potage - certains en vantent les vertus nutritives - est à déconseiller formellement ».
Malgré sa toxicité[9], la consoude est également parfois utilisée comme complément alimentaire pour le bétail. Sa culture est facile et très bon marché puisqu'elle n'a pas besoin de soins particuliers pour prospérer mais selon Jean Bruneton[5], elle rend dans ce cas le lait toxique. L'ortie serait donc à préférer pour l'apport en protéines.
Des résultats contradictoires ont été obtenus quant à la présence de vitamine B12. À la suite des travaux de Briggs et al. (1983)[10], il est souvent dit qu'elle est le seul exemple connu dans le règne végétal de production (en tant que métabolite secondaire) de vitamine B12. Mais ces résultats sont aujourd'hui infirmés. En effet, la vitamine B12 ne peut être synthétisée que par des bactéries et des champignons, car elles sont les seules à disposer des enzymes nécessaires[11],[12]. Enfin, certaines variétés ne contiennent tout simplement pas de vitamine B12[13], ou alors en très petite quantité nécessitant l'ingestion d'un kilo de feuilles pour couvrir les besoins journaliers[14].
La consoude est utilisée comme engrais végétal en agriculture biologique[15]. Un petit coin de jardin réservé à la Consoude de Russie peut être récolté plusieurs fois par an, procurant une quantité appréciable de matériaux verts riches en matières minérales utilisables de diverses manières (purin, mulch, compost) pour accroître la fertilité du sol et la croissance des plantes.
Les consoudes sont des plantes à haut potentiel nectarifère. Les fleurs sont systématiquement visitées par les bourdons en raison de leur haute attractivité. Ceux-ci percent généralement un trou à la base de la corolle afin d'accéder plus rapidement au nectar. Les abeilles peuvent ensuite en profiter[16]. Sans ce trou, leur langue est trop courte et ne permet pas d'accéder au nectar.
La Grande consoude contient des alcaloïdes pyrrolizidiniques hépatotoxiques. Toutefois, ceux-ci sont principalement des monoesters (lycopsamine et intermédine) relativement moins toxiques que la symphytine, un diester.
Suivant Bruneton[5] « La racine et les feuilles de consoude provoquent, lorsqu'elles sont administrées par voie orale et sur une longue période à des rats, l'apparition de tumeurs au niveau du foie chez près de la moitié des animaux ; il en est de même pour la symphytine. Chez l'Homme, plusieurs cas de syndromes veino-occlusifs (...) attribués à la consommation régulière et prolongée (pendant plusieurs mois) d'infusions ou de capsules de consoude ont été publiés : dans l'un des cas le patient est décédé. »
Bruneton relève également un cas de décès après deux semaines de consommation quotidienne de 3/5 feuilles[5]
Dans beaucoup de pays, des mesures restrictives ont été prises vis-à-vis son emploi. En France et en Allemagne, seul son usage externe est autorisé.
Maria Treben la recommande en usage interne sous forme de tisane en quantité limitée, pour les troubles de l'appareil digestif, hémorragies stomacales, ulcères gastriques, bronchites et pleurésies[17].
La préparation de consoude sous forme spagyrique, disponible dans certaines officines spécialisées, en exonérerait ses propriétés curatives de toute potentielle toxicité orbitale et en permettrait ainsi, du moins selon les tenanciers de cette école, un usage interne dépourvu de toute iatrogénèse[18],[19]
La tradition prête à la racine de consoude des propriétés hémostatiques, anti-inflammatoires, astringentes, cicatrisantes et émollientes.
Suivant Bruneton[5], la racine est « traditionnellement utilisé(e) comme traitement d'appoint adoucissant et antiprurigineux des affections dermatologiques, comme trophique protecteur dans le traitement des crevasses, écorchures, gerçures et contre les piqûres d'insectes. [Note Expl., 1998] ».
Suivant Pierre Lieutaghi[20], les meilleurs résultats sont obtenus avec les racines fraîches, ébouillantées, broyées que l'on applique sur les plaies suppurantes ou les escarres. « Sur les brûlures du premier degré, la pulpe fraîche procure un soulagement rapide. Elle calme et cicatrise promptement les gerçures des seins. »
Une étude allemande, en simple aveugle, randomisée, a montré qu'une crème à base de consoude était un peu plus efficace qu'un gel de diclofénac (Voltarène) dans le traitement des entorses de la cheville[6].
En application interne et externe, la consoude accélère, grâce à sa teneur en allantoïne, la formation de nouvelles cellules, aussi bien dans la peau que dans des masses osseuses. Des études ont prouvé que des fractures guérissaient beaucoup plus vite en appliquant de la consoude[21].
Maria Treben la recommande en usage externe pour les rhumatismes, gonflements d'articulations, luxations, foulures, goutte, meurtrissures, hématomes, fractures, douleurs des moignons d'amputation, douleurs de la nuque, tumeurs variqueuses et déformations des poignets et des chevilles[17].
En Europe, les propriétés cicatrisantes des plantes du genre Symphytum sont connues depuis l'Antiquité.
Les Anciens Grecs utilisaient le terme de sumphuton pour désigner plusieurs plantes auxquelles ils attribuaient les propriétés de cicatriser les plaies et de consolider les fractures. Le pharmacologue grec du Ier siècle Dioscoride décrit dans De materia medica deux espèces de plantes du nom de sumphuton. Il décrit[22] ainsi le sumphuton pektê
Le naturaliste romain de la même époque, Pline l'Ancien, donne une description de la symphytum petraeum très proche de celle de Dioscoride. Si on ne trouve pas de traces de ces plantes dans les écrits plus anciens d'Hippocrate ou de Théophraste, elles sont mentionnées dans les traités de médecines ultérieurs. Pour certains historiens, la sumphuton pektê pourrait être une consoude grecque Symphytum bulbosum C. Schimper[22].
Durant le long millénaire du Moyen Âge, « la médecine est désormais très liée à la magie et à la sorcellerie... L'étude se tourne vers les livres de botanique et non vers les plantes elles-mêmes. » (Magnin-Gonze[23]).
À la Renaissance, le médecin Jean Fernel (1497-1558) tout en acceptant la tradition, chercha à réformer l'étude de la pathologie. Il proposa un sirop[20] à base de sommités de consoude (et de pétales de roses, de bétoine, plantain, pimprenelle, scabieuse et tussilage) qui fut longtemps prescrit contre les diarrhées, les hémorragies, la toux et la phtisie.
Symphytum officinale
La Consoude officinale ou Symphyte officinal (Symphytum officinale) est l'espèce caractéristique du genre Symphytum. Elle présente de nombreuses variétés et s'hybride facilement, cette dernière caractéristique ayant été utilisée en agronomie comme en horticulture. Les limites de définition de l'espèce ne sont d'ailleurs pas fixées de manière définitive (voir l'article sur les consoudes). C'est une plante utile et utilisée depuis longtemps, à la fois pour la production agricole, pour ses vertus thérapeutiques et pour l'agrément des jardins.
Gavez obični (ljubičasti gavez, veliki gavez, lat.: Symphytum officinale) je višegodišnja biljka s ljubičastim ili ružičastim cvjetovima. Ostali nazivi ove biljke su crni gavez, kilnjak, konjski rep, korijen za slomljenu nogu, gabež, opašica, svatovci, vela konsolida, volovi jezik.[1] Gavez sadrži alantoin, tanine, sluzi i pirolizidinske alkaloide. Može pospješiti granulaciju i stvaranje kalusa, djelovati protuupalno (antiflogistično) i pomoći kod iščašenja, uganuća, prijeloma i podljeva krvi.[2] Upotreba biljke za internu konzumacija, kao u obliku čaja, se ne preporuča, jer može izazvati oštećenje jetre.[3] Biljka može narasti i do 60 cm.
Gavez ima sočnu, grubo dlakavu stabljiku, visine 20-100cm. Višegodišnji korijen gaveza raste vrlo duboko u zemlji. Debeo je i razgranat, vretenast i sočan. Izvana je tamno smeđe do crnkaste boje, a iznutra bijele do svijetlo žute boje. Donji listovi su veliki s peteljkom, duguljasti i grubo dlakavi. Listovi na stabljici su naizmjenično poredani i grubo dlakavi po cijeloj površini. Cvjetovi izbijaju tijekom ljeta iz pazuha gornjih listova, a okrenuti su prema dolje u jednostrano povijenim cvatovima. Imaju oblik uskog zvona a boja im je prljavobijela do ružičaste ili ljubičaste.
Gavez cvate od svibnja do kolovoza mjeseca u godini.
Gavez raste po čitavoj Srednjoj Europi. Nalazi se na vlažnim mjestima, jarcima, uz vode i na vlažnim livadama. Za poljoprivrednike predstavlja korov što se teško iskorjenjuje (zbog dužine korijena).
Za lijek se sakupljaju listovi i korijen. Korijen se skuplja u proljeće i kasnu jesen. Nakon što se iskopa, opere se i da ne izgubi od sluzavog soka, najprije se posuši, reže na komadiće i do kraja osuši na toplom mjestu.
Korijen gaveza sadrži alkaloide liziokarpin i cinoglosin , tanine , glikozide , sluzi , gume , smole , eterično ulje , alantoin .
Od svih domaćih ljekovitih biljaka gavez sadrži alantoin, tvar što ponajviše djeluje u stvaranju novih stanica, zbog čega se gavez koristi u liječenju rana, čak i zapuštenih gnojnih rana. Njime se liječe sve vrste ozljeda: ispucanost, posjekline, lom kostiju, izljev krvi i sl. Korijen gaveza djelotvoran je u liječenju raznih poteškoća probavnih organa, protiv katara želuca (s proljevom ili bez njega), srdobolje, bolesti bubrega i kod prejake menstruacije. Upotrebljava se kod krvarenja želuca, bronhalnog katara, upale pluća, krvavog kašlja i ispljuvka, upale porebrice i dr.
Wilfort,R. Ljekovito bilje i njegova upotreba,Zagreb 1974.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se članak na temu: Gavez
Wikivrste imaju podatke o: Symphytum officinale Gavez obični (ljubičasti gavez, veliki gavez, lat.: Symphytum officinale) je višegodišnja biljka s ljubičastim ili ružičastim cvjetovima. Ostali nazivi ove biljke su crni gavez, kilnjak, konjski rep, korijen za slomljenu nogu, gabež, opašica, svatovci, vela konsolida, volovi jezik. Gavez sadrži alantoin, tanine, sluzi i pirolizidinske alkaloide. Može pospješiti granulaciju i stvaranje kalusa, djelovati protuupalno (antiflogistično) i pomoći kod iščašenja, uganuća, prijeloma i podljeva krvi. Upotreba biljke za internu konzumacija, kao u obliku čaja, se ne preporuča, jer može izazvati oštećenje jetre. Biljka može narasti i do 60 cm.
Lěkarske kosćadło (Symphytum officinale) je rostlina ze swójby wódrakowych rostlinow (Boraginaceae).
Lěkarske kosćadło je trajne zelo, kotrež docpěwa wysokosć wot 30 hač do 100 cm.
Lancetojte łopjena su wotstejo kosmate a na stołpiku wotběžu. Wone docpěwaja dołhosć wot hač do 25 cm.
Kćěje wot meje hač do julija. Nygace kćenja su nažołć běłe, purpurowe abo čerwjeno-wioletne a docpěwaja dołhosć wot 1 hač do 2 cm. Wone steja w dwójnych wijelach[3].
Zemske čmjeły z krótkim rydleškom krónowu rołku wotboka nakusaja, zo bychu nektar docpěwali.
Rosće na brjohach, na pućowach kromach, na mokrych łukach, w hrjebjach a w łučinowych lěsach. Preferuje włóžne hač mokre, wutkate a bazowe pódy.
Lěkarske kosćadło (Symphytum officinale) je rostlina ze swójby wódrakowych rostlinow (Boraginaceae).
La consolida maggiore (nome scientifico Symphytum officinale L. 1753) è una pianta erbacea perenne, a fiori penduli, della famiglia delle Boraginaceae.[1]
Uno dei primi botanici a designare questa pianta col nome di Symphytum fu Dioscoride. Il termine deriva da symphuo (= saldare, unire). È probabile che all'origine di questo nome sia una presupposta proprietà curativa delle fratture ossee di alcune parti di questa pianta.
L'epiteto specifico (officinale) fa riferimento alle sue presunte proprietà curative (anticamente veniva catalogata come pianta medicinale).
Il nome Consolida lo troviamo invece in Plinio. Nome che forse deriva dalla traduzione del termine greco originale (saldare = consolidare), e conferma il tradizionale uso in caso di fratture ossee.
In tempi più recenti questi nomi sono stati ripresi da Carl von Linné (Rashult, 23 maggio 1707 – Uppsala, 10 gennaio 1778), biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, per fondare nel 1735 il genere Symphytum (nella pubblicazione Systema Naturae) e inserire definitivamente, nel 1753, la scheda di questa pianta nel monumentale lavoro intitolato Species Plantarum[2].
Normalmente le piante di questa specie non sono molto alte (30 – 60 cm), ma a volte possono arrivare fino a 120 cm. Tutta la loro superficie è ricoperta da peli rigidi (patenti o deflessi) bianchi, sembra quasi un tomento e l'aspetto di queste piante nel loro insieme talvolta può apparire grossolano. La forma biologica è emicriptofita scaposa (H scap), ossia sono piante erbacee perenni, con gemme svernanti al livello del suolo e protette dalla lettiera o dalla neve e dotate di un asse fiorale eretto, ramoso e foglioso.
Le radici sono secondarie da rizoma, ma sono comunque molto robuste; vanno in profondità e nutrono generosamente la pianta, che in questo modo produce un abbondante fogliame, utilizzando i nutrimenti minerali che sono disciolti negli strati più profondi del suolo. A volte le radici di questa pianta si presentano come rizomi tuberizzati.
Le foglie in genere sono ampie e ruvide; sono inoltre spesse, robuste e tomentose. Hanno una certa consistenza al tatto e il loro colore è verde forte sulla pagina superiore e quasi argenteo su quella inferiore. Il bordo della lamina è crenato e la pagina inferiore si presenta con dei nervi sporgenti.
L'infiorescenza è una pseudo pannocchia composta da gruppi densi di fiori riuniti in cime bifide (una o due volte bifide) e unilaterali (racemi scorpioidi, ossia sviluppati solo da una parte); l'infiorescenza è posta all'ascella delle foglie superiori.
I fiori sono ermafroditi, attinomorfi, tetraciclici (formati dai 4 verticilli fondamentali della angiosperme: calice – corolla – androceo – gineceo), pentameri (i fiori sono formati da 5 parti). I fiori sono inoltre regolari e senza brattee, sono portati da lunghi peduncoli arcuati per cui i fiori sono pendenti, la loro forma è tubulosa. Il colore può essere molto vario: bianco-sporco o giallastro oppure verdastro; ma anche rosa, purpureo fino al violetto.
Il frutto è uno schizocarpo che si divide in acheni, ossia in quattro nucule (quattro mericarpi) di forma ovata, liscia e di colore bruno-grigiastro. Le nucule sono protette da una parte tumida. Spesso una o due di queste nucule sono sterili. I semi in genere sono scarsi di albume.
Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa scheda appartiene alla seguente comunità vegetale:
Le specie del genere Symphytum sono da 10 a 20 a seconda delle varie classificazioni. Di queste almeno 6 fanno parte della flora spontanea dell'Italia. Il genere appartiene alla famiglia Boraginaceae, con quasi 100 generi e oltre 2000 specie. L'ordine invece è in via di definizione: mentre il Sistema Cronquist assegna queste piante alle Lamiales, la moderna classificazione filogenetica Sistema APG IV le sistema sotto il clade Euasteridi I nell'ordine Boraginales.[4]
Queste piante si presentano sotto molti aspetti morfologici diversi. Uno di questi è il colore dei fiori che è molto variabile (vedi il paragrafo “Fiori”), ma può presentarsi anche con altre anomalie morfologiche come i sepali che possono essere sei (così anche la corolla può presentarsi con sei petali e l'androceo con sei stami). A volte si sono trovati dei fiori con dei petali ulteriormente suddivisi per cui il numero totali delle divisioni corolline diventano dieci.
Nell'elenco che segue sono indicate alcune varietà e sottospecie (l'elenco può non essere completo e alcuni nominativi sono considerati da altri autori dei sinonimi della specie principale o anche di altre specie):
Nell'elenco che segue sono indicati alcuni ibridi interspecifici:
La specie di questa scheda, in altri testi, può essere chiamata con nomi diversi. L'elenco che segue indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
Elenco dei nomi più comuni italiani per la specie Symphytum officinale:
Si può produrre un buon tè dalle foglie trattate opportunamente, mentre le radici possono essere usate come dolcificanti (contiene zuccheri oltre all'amido e altro). In certe località, si fa uso alimentare delle parti superiori della pianta come fossero asparagi. In altre zone le foglie vengono bollite e mangiate come gli spinaci. Oppure le radici se sbucciate e tagliate finemente si possono aggiungere nelle zuppe di verdura. Le foglie se tostate possono produrre un surrogato del caffè. Comunque è da tenere presente che questa pianta presenta una certa tossicità (vedi Controindicazioni del paragrafo precedente).
Le foglie di queste piante sono valide per la produzione di un ottimo macerato per fertirrigazione, e vengono utilizzate direttamente come elemento verde (cioè ricco d'azoto) nella concimaia (ovvero per il compostaggio e la produzione di humus).
Un'altra caratteristica interessante del Symphytum officinale è quella di poter essere utilizzato per arricchire i terreni poveri con la pratica del sovescio, in quanto la Consolida è rustica, vigorosa, dalla biomassa abbondante e può crescere anche in terreni molto poveri - dunque è una pianta di elevato interesse per il coltivatore organico esperto che intenda arricchire il proprio terreno secondo i metodi biologici. Ad esempio le foglie lasciate macerare per una settimana in un po' d'acqua formano un preparato ottimo per le colture esigenti di potassio come i pomodori.
Infine può essere utilizzata come erba da foraggio, e in passato è anche stata coltivata a questo scopo.
È pianta visitata dalle api per il suo nettare.[6]
In Ungheria (e non solo), da alcune parti della pianta, trattate con bismuto, si ricava una tintura corposa di colore bruno con la quale si producono diversi cosmetici.
Essendo piante rustiche possono essere utilizzate nel giardinaggio per riempire facilmente zone poco importanti o appartate. Ma essendo anche piante che si autoseminano facilmente diventano invasive ed essendo il sistema radicale molto profondo risultano poi di difficile sradicamento. Nel sottosuolo rimangono inoltre sempre alcuni piccoli frammenti della radice che sono ancora in grado di produrre nuovi impianti.
La consolida maggiore (nome scientifico Symphytum officinale L. 1753) è una pianta erbacea perenne, a fiori penduli, della famiglia delle Boraginaceae.
Vaistinė taukė (Symphytum officinale) – agurklinių (Boraginaceae) šeimos daugiametis, šiurkščiai plaukuotas žolinis augalas su storomis ir šakotomis šaknimis bei stambiais lapais. Ši taukė yra viena iš dviejų Lietuvoje augančių taukės rūšių, o pasaulyje jų žinoma keliasdešimt. Taukės žiedai auga šakų viršūnėse.
Daugelyje valstybių ir žemynų žinoma kaip gydantis augalas. Afrikoje ir kitur naudojama kaip priešuždegiminis ar net priešvėžinis vaistas, tačiau nuo 2001 m. JAV uždraudė naudoti taukę farmacijoje dėl potencialaus nuodingumo bei, netgi, neištirto kancerogeniškumo. Susilaukė ribojimų ir ES. Šaknies koncentrate aptikta flavonų, kurie pasižymi priešvėžiniu veikimu.
Vaistinė taukė (Symphytum officinale) – agurklinių (Boraginaceae) šeimos daugiametis, šiurkščiai plaukuotas žolinis augalas su storomis ir šakotomis šaknimis bei stambiais lapais. Ši taukė yra viena iš dviejų Lietuvoje augančių taukės rūšių, o pasaulyje jų žinoma keliasdešimt. Taukės žiedai auga šakų viršūnėse.
Daugelyje valstybių ir žemynų žinoma kaip gydantis augalas. Afrikoje ir kitur naudojama kaip priešuždegiminis ar net priešvėžinis vaistas, tačiau nuo 2001 m. JAV uždraudė naudoti taukę farmacijoje dėl potencialaus nuodingumo bei, netgi, neištirto kancerogeniškumo. Susilaukė ribojimų ir ES. Šaknies koncentrate aptikta flavonų, kurie pasižymi priešvėžiniu veikimu.
De Gewone smeerwortel (Symphytum officinale) is een vaste plant uit de ruwbladigenfamilie (Boraginaceae). Deze soort is in België en Nederland een algemeen voorkomende plant in ruigtes, bermen, op dijken en bij slootkanten. Dit geldt voor geheel Europa met uitzondering van het hooggebergte. De plant is in Noord-Amerika ingevoerd en verwilderd.
De plant wordt 40-100 cm hoog met van mei tot augustus witte, roze of paarse, dicht opeen in een hangende tros gegroepeerde bloemen. De bloemen zijn klokvormig, 2-4 cm groot. De kelkbladen zijn spits, en 1/3 van de buisvormige, vergroeide kroonbladen.
Zowel de stengel als de lancetvormige bladeren zijn ruwbehaard. Het wortelblad is het grootst, dit kan 25 cm lang zijn. De hogere bladeren zijn gevleugeld langs de stengel, dat wil zeggen: het blad loopt door langs de stengel tot het vorige blad. De bladeren zijn aan de onderzijde geaderd.
De ronde, holle stengels zijn vertakt. De wortel is van buiten zwart, van binnen wit.
De soortaanduiding officinale (uit de apotheek) duidt aan dat de plant vanouds medische toepassingen heeft gekend. Vooral de wortel werd verzameld. De plant bevat onder meer symphytocynoglossine, consolidine, choline, en 0,8-1 % allantoïne.
De plant werd en wordt met name uitwendig toegepast, in de vorm van omslagen bij botbreuken, wonden, en gewrichtsontstekingen. Onderzoek heeft uitgewezen dat allantoïne de heling van wonden inderdaad kan bevorderen door de stimulering van de vorming van nieuwe cellen. Voor inwendig gebruik wordt smeerwortel afgeraden in verband met de hoge dosering pyrrolizidine-alkaloïden. Dit tast de lever aan.[1]
Waarschijnlijk wordt de plant reeds genoemd in oude Griekse bronnen. Er wordt melding gemaakt van een gunstig effect op de genezing van wonden.
Bij de Romeinen schreef Plinius de Oudere in zijn Naturalis Historia over de smeerwortel. Apuleius noemt gedroogde plantendelen in wijn als middel bij hevige menstruatie.
Jan Yperman noemde in de 14e eeuw de smeerwortel 'confilie'. Ook hij vermeldt de genezing van wonden.
bloem
bloem
bloem
bloem
stengel
Gewone smeerwortel wordt vaak bezocht door hommels. Vaak bijt de hommel aan de achterkant van de bloem een gaatje om bij de nectar te komen. Jac.P. Thijsse noemde dit "diefstal na inbraak".
De gewone smeerwortel is een kensoort voor de klasse van de natte strooiselruigten (Convolvulo-Filipenduletea).
(Nederlandstalige) Wikisource.De Gewone smeerwortel (Symphytum officinale) is een vaste plant uit de ruwbladigenfamilie (Boraginaceae). Deze soort is in België en Nederland een algemeen voorkomende plant in ruigtes, bermen, op dijken en bij slootkanten. Dit geldt voor geheel Europa met uitzondering van het hooggebergte. De plant is in Noord-Amerika ingevoerd en verwilderd.
De plant wordt 40-100 cm hoog met van mei tot augustus witte, roze of paarse, dicht opeen in een hangende tros gegroepeerde bloemen. De bloemen zijn klokvormig, 2-4 cm groot. De kelkbladen zijn spits, en 1/3 van de buisvormige, vergroeide kroonbladen.
Zowel de stengel als de lancetvormige bladeren zijn ruwbehaard. Het wortelblad is het grootst, dit kan 25 cm lang zijn. De hogere bladeren zijn gevleugeld langs de stengel, dat wil zeggen: het blad loopt door langs de stengel tot het vorige blad. De bladeren zijn aan de onderzijde geaderd.
De ronde, holle stengels zijn vertakt. De wortel is van buiten zwart, van binnen wit.
Valurt (Symphytum officinale) er en flerårig urt i rubladfamilien.
Arten blir opptil 1 meter høy og har lange, tykke stengler med store, tykke blader langs stenglene. På toppen får den klokkeformete blomster som vanligvis er lilla eller blå. En sjelden gang kan de også være gulhvite. Planten danner en tykk og kraftig svart pælerot som er saftig og hvit innvendig. Blomstene er veldig populære hos humler, bier og andre nektarsankende insekter.
Valurt vokser i fuktig eng, langs bredden av elver og innsjøer, og i grøfter og veikanter. Den er utbredt i det meste av Europa, men mangler lengst sør og nord.
I Norge har valurt vært mye dyrket som medisin- og fôrplante i mange hager og på bondegårder. Planten inneholder pyrrolizidinalkaloider og anbefales ikke brukt innvortes på grunn av fare for leverskader, kreft og fosterskader. Den trives i alle typer jord og har flere steder forvillet seg. Den kan også dukke opp langs veikanter, på brakkmark, i grøftekanter og på annen kulturmark.
Planten har også blitt populær i økologisk jordbruk. På grunn av det dype rotsystemet henter den opp mineraler fra jorden. Planten brukes derfor mye som jorddekke eller i kompost.
Valurt (Symphytum officinale) er en flerårig urt i rubladfamilien.
Arten blir opptil 1 meter høy og har lange, tykke stengler med store, tykke blader langs stenglene. På toppen får den klokkeformete blomster som vanligvis er lilla eller blå. En sjelden gang kan de også være gulhvite. Planten danner en tykk og kraftig svart pælerot som er saftig og hvit innvendig. Blomstene er veldig populære hos humler, bier og andre nektarsankende insekter.
Valurt vokser i fuktig eng, langs bredden av elver og innsjøer, og i grøfter og veikanter. Den er utbredt i det meste av Europa, men mangler lengst sør og nord.
I Norge har valurt vært mye dyrket som medisin- og fôrplante i mange hager og på bondegårder. Planten inneholder pyrrolizidinalkaloider og anbefales ikke brukt innvortes på grunn av fare for leverskader, kreft og fosterskader. Den trives i alle typer jord og har flere steder forvillet seg. Den kan også dukke opp langs veikanter, på brakkmark, i grøftekanter og på annen kulturmark.
Planten har også blitt populær i økologisk jordbruk. På grunn av det dype rotsystemet henter den opp mineraler fra jorden. Planten brukes derfor mye som jorddekke eller i kompost.
Żywokost lekarski (Symphytum officinale L.), zwyczajowo nazywany także kosztywałem – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny ogórecznikowatych. Występuje w Europie, z wyjątkiem południowych krańców, w środkowej Azji, na Syberii, w Azji Mniejszej. Zawleczony do Ameryki Północnej. W Polsce jest rośliną pospolitą na terenie całego kraju.
Gatunek tworzy mieszańca z żywokostem szorstkim – Symphytum × upplandicum, uprawianego jako roślina ozdobna[3].
Bywa uprawiany jako roślina ozdobna (strefy mrozoodporności 5-10)[8].
Żywokost lekarski (Symphytum officinale L.), zwyczajowo nazywany także kosztywałem – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny ogórecznikowatych. Występuje w Europie, z wyjątkiem południowych krańców, w środkowej Azji, na Syberii, w Azji Mniejszej. Zawleczony do Ameryki Północnej. W Polsce jest rośliną pospolitą na terenie całego kraju.
Confrei ou consólida são alguns dos nomes vulgares do Symphytum officinale, uma planta medicinal da família das Boraginaceae.
As folhas do confrei são utilizadas desde a antiguidade na preparação de chás para o tratamento caseiro de doenças gastrintestinais, disenterias, inflamações, reumatismos, hemorroidas, tosses e várias outras enfermidades. No entanto, estudos recentes mostram que o uso prolongado da planta pode ser tóxico ao fígado (levando a doença veno-oclusiva hepática e a casos de insuficiência do órgão) e causar o aparecimento de tumores malignos no fígado, nos brônquios e na bexiga, não sendo recomendado o seu uso por via oral.
Atualmente, o Confrei (Symphytum officinale) ainda é utilizado na medicina farmacêutica, desta vez, como princípios ativos, por exemplo, extrato de suas raízes Symphytum officinale L. (Boraginaceae), são utilizados para produção de cremes anti-inflamatórios indicado no alívio de algumas dores musculares, dores de articulações, dores ocasionadas em contusões (nesse caso, somente em lesões que não origina um hematoma, sem ruptura da pele) e também nas entorses, tendinites e dores nas costas, pois, como dito anteriomente, esse extrato possui ação anti-inflamatória e analgésica, agindo sobre a região inflamada aliviando o inchaço e a dor. Por outro lado, esse cremes anti-inflamatórios não deve utilizar em presença de hipersensibilidade (pessoa que tem alergia) ao Confrei (por isso, todo medicamento deve ser indicado por um médico). Um outro cuidado é, que esse medicamentos a base de Confrei, nunca devem ser levados (aplicado) nos olhos, em membranas mucosas (como boca, cavidade nasal e vagina) nem em feridas e escoriações abertas, ou seja, somente sobre a pele intacta.
Confrei ou consólida são alguns dos nomes vulgares do Symphytum officinale, uma planta medicinal da família das Boraginaceae.
Tătăneasa sau iarba lui Tatin (Symphytum officinale) este o plantă medicinală din familia Boraginaceae.
Frunzele sunt lungi (maxim 25 cm), alterne, cu lățimea de 1–2 cm. În partea inferioară a tulpinii frunzele sunt oval-lanceolate. Florile sunt de culoare roșie-violacee, uneori roz-albă și sunt dispuse în cime unipare. Corola este gamopetală, tubulos-campanulată și se termină cu 5 dințișori recurbați. Tătăneasa înflorește în lunile mai-august.
Tătăneasa crește în locuri umede, prin lunci, la marginea apelor, uneori chiar pe lângă drumuri. Este răspândită din câmpie până în zona montană.
Se recoltează rădăcinile (Radix simphyte) și rizomul în martie-aprilie (câteodată în septembrie). Au gust amar fără miros. Conțin ulei volatil, mucilagii, alcaloizi, taninuri, alantoină, glicozide, substanțe minerale, acid litospermic (antigonadotrofic), zaharuri. Alantoina și mucilagiile au efecte cicatrizante în ulcerele gastroduodenale. Alantoina are efecte antitumorale. Extern se utilizează sub formă de compresie (cataplasmă). În stare proaspătă se utilizează în ulcerul varicos, hematoame, flebite, varice deschise, arsuri, hemoroizi, plăgi. Pulberea, infuzia, decoctul (2-3%) se folosesc în gută. Are efecte hemostatice, antidiareice, antiinflamatoare, astrigente, antidizenterice, expectorante și emoliente. Se folosește des în ceaiuri împreună cu cimbrul, podbalul și amăreala. În doze mari este periculoasă (alcaloizii pe care-i conține duc la paralizie), chiar cancerigenă.
Tătăneasa contine alcaloizi pirolizidinici[1][2][3], care sunt tumorigenici și hepatotoxici, putând produce cancer hepatic și alte afecțiuni ale ficatului[1][4]. În SUA, în 2001 a fost interzisă comercializarea produselor din tătăneasă pentru uz intern[3].
Vedeți: Indicații! 
Carte · 
Categorie · 
Portal · 
WikiProiect Tătăneasa sau iarba lui Tatin (Symphytum officinale) este o plantă medicinală din familia Boraginaceae.
Kostihoj lekársky (Symphytum officinale) je rastlina z čeľade borákovité (Boraginaceae).
Kostihoj lekársky je trváca bylina s repovitým, čiernym koreňom, štvorhrannou stonkou a striedavými, drsnými, podlhovasto kopijovitými listami. V pazuchách listov na konci stonky rastú závinky modrofialových, zriedkavo aj bielych kvetov. Plody sú tvrdke. Celá rastlina je drsno štetinatá.
V prírode rastie roztrúsene - miestami hromadne, v trávnych spoločenstvách, lužných lesoch, na ťažkých dusíkatých až neutrálnych pôdach a na vlhkých stanovištiach. Kostihoj sa pestuje aj ako krmovina pre ošípané.
Predmetom farmaceutického zberu sú korene (Symphyti radix). Používal na liečebné účely najmä na zlomeniny, zápaly svalov, zle sa hojace rany, paradentóze (preto sa dáva do zubných pást), pri vyvrtnutiach. Väčšinou slúži na vonkajšie použitie vo forme mastí, obkladov i zubných pást. Neodporúča sa používanie jeho čajovín, lebo obsahuje alkaloidy, ktoré poškodzujú organizmus, napr.: pyrolizidínové (škodia pečeni), karcinogénne (zvyšujú vznik rakoviny) a mutagénne (menia dedičnosť).
Kostihoj lekársky (Symphytum officinale)
Kvet kostihoja lekárskeho
Kostihoj lekársky
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kostihoj lekársky
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kostihoj lekársky
Wikislovník ponúka heslo Kostihoj lekársky
Kostihoj lekársky (Symphytum officinale) je rastlina z čeľade borákovité (Boraginaceae).
Navadni gabez (znanstveno ime Symphytum officinale) je zdravilna rastlina in zelišče, ki raste po celotni Evropi; lahko zraste do višine 120 cm. Od drugih gabezov se navadni gabez razlikuje po svoji višini (gomoljasti gabez je precej nižji), po barvi cvetov (samo navadni ima vijoličaste cvetove) in po obliki korenin – te pri navadnem gabezu nikoli niso gomoljasto odebeljene.
Gabez ima zelo razvit koreninski sistem, ki iz okoliške prsti močno izčrpava vodo in tako suši ter izrablja prst; zaradi tega ga kmetje močno zatirajo.
Korenina in listi se uporabljajo za zdravljenje težkih ran (tudi zagnojenih). To jim omogoča največja koncentracija alantoina v vseh rastlinah. Notranja uporaba gabeza se odsvetuje, saj vsebuje hepatotoksične pirolizidinske alkaloide.
Druga ljudska imena za to rastlino so: gabež, gavez, črni koren, izvinek, kostni celivec, opašica, skornik, svaljnik, ...
Äkta vallört (Symphytum officinale) är en växtart i familjen strävbladiga växter. Arten förekommer i Europa och österut till västra Sibirien, Centralasien och Turkiet.
Arten är en flerårig ört med utlöpare och är beståndsbildande, oftast upprätt och till en meter hög. Styvt och vasst borsthårig över hela plantan, ibland nästan kal upptill. Stjälken är vingkantad. Bladen blir 30–60 × 10–20 cm, spetsigt äggrunda, de nedre bladen är skaftade medan stjälkbladen är oskaftade med långt nedlöpande bladbas. Blommorna kommer i toppställda, ensidiga knippen. Kronorna är blekt gulaktiga, blekt rosa till purpur eller purpurröda, cirka 1,5 cm långa. Foderflikarna är fem, spetsiga. Ståndarna har korta breda strängar som är bredare än knapparna. Delfrukterna är spetsigt äggrunda, släta, blanka och svarta.
Två underarter erkänns:
Förutom slemämnen innehåller äkta vallört bl.a. garvämnen och allantoin, en sårläkande och inflammationshämmande substans.
Vallörten användes traditionsenligt som läkeört, bl a för ben, brosk och vävnader och ansågs hjälpa vid värk i leder och muskler, eksem, svårläkta sår, acne, brännskador, skavsår m.m. Den används därför fortfarande i alternativ medicin.
Wikimedia Commons har media som rör Äkta vallört.
subsp. officinale
subsp. uliginosum (Kern.) Nyman
Äkta vallört (Symphytum officinale) är en växtart i familjen strävbladiga växter. Arten förekommer i Europa och österut till västra Sibirien, Centralasien och Turkiet.
Трав'яниста рослина заввишки 30-90 см, з товстим, коротким, розгалуженим, майже чорним кореневищем. Стебло розгалужене, високе, гранчасте, вгорі крилате від листків, що збігають донизу, шорстке від відстовбурчених волосків, що сидять на бородавках. Листки чергові, цілокраї, нижні великі, звужені в крилатий черешок, яйцеподібні або довгасто-ланцетні, загострені; верхні — глибокосидячі, збігають стеблом своєю основою. Всі листки шорсткувато-притиснутощетинисті.
Квітки в завійках, середньої величини (10-18 мм завдовжки), майже правильні, зрослопелюсткові, з подвійною оцвітиною. Чашечка грушоподібна, п'ятирозсічена на ланцетні частки. Віночок трубчасто-дзвоникуватий, п'ятипелюстковий, брудно-фіолетовий або рожевий, часом білий з короткими, вниз відігнутими трикутними зубцями. Придатки у зіві віночка завдовжки, як і пиляки. Тичинок п'ять, вони прикріплені до трубочки віночка. Маточка одна, зав'язь верхня, чотирилопатева, стовпчик один з головчастою приймочкою. Плід — гладенький, розпадний чотиригорішок.
Кореневища і корені містять дубильні речовини, багато слизу, алкалоїди, дигалову і галову кислоти та інші речовини. У свіжій траві містяться протеїн (до 25%), жир (до 3,3%), клітковина (до 14,2%) і безазотисті екстрактивні речовини (до 39,1% від абсолютно сухої речовини).
Поширений майже по всій Україні. Заготовляють його в районах поширення.Зростає у вільшняках, на берегах річок, на вологих луках.
Рослина тіньовитривала. Квітне у травні-липні.
З коренів добувають червону фарбу.
У народній медицині використовують корені і кореневища від проносів як добрий обволікаючий і відхаркувальний засіб. Зовнішньо використовують свіжий корінь або сік з нього при чиряках, виразках, носових кровотечах, роблять також припарки при переломах кісток. У гомеопатії використовують есенцію з свіжого кореня живокосту, зібраного до початку цвітіння рослини. Корінь застосовують також у ветеринарії.
Сировину заготовляють восени, очищають, промивають у воді, розрізують на шматочки і висушують у тіні або на горищах. Строк зберігання — три роки.
На основі ліпофільної фракції, отриманої з коренів живокосту в поєднанні з ліпофільними екстрактами листа горіха волоського і суцвіть календули, створено і запатентовано лікарський засіб під назвою «Симфікален»[1].
Живокіст - одна з найсмачніших диких їстівних рослин, хоча в деяких книгах є вказівки на його отруйність. На півночі Білорусі, в Сибіру та на Алтаї живокіст улюблена овочева рослина. Листя і обчищені від шкірки молоді пагони використовують для салатів, супів, борщів, вінегретів, всіляких приправ та засмачок.[2] При вживанні великих кількостей викликає розлад шлунка.
Живокіст лікарський худобою поїдається задовільно або погано через шорсткі листки. Всі частини живокосту лікарського в зеленому стані отруйні для коней, великої рогатої худоби, овець, кіз, бо містить алкалоїд симфітоциноглосин, глюкоалкалоїд консолідин, холін та інші шкідливі для них речовини.
Живокіст непоганий ранньолітній медонос, що створює підтримання взяток. Щоб зібрати нектар, бджоли користуються прокусами джмелів або ж хоботком розсувають тичинки. Медопродуктивність 25 кг з 1 га.
Зовнішній вигляд рослини
Стебло великим планом (помітні жорсткі волоски)
Листя
Жилкування (малюнок на половині верхнього боку листка)
Волоски на жилках на нижньому боці листка
Квіти великим планом
Розкриті плоди з насінням
Liên mộc hay sẹ (danh pháp: Symphytum officinale) là loài thực vật có hoa trong họ Mồ hôi. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Liên mộc hay sẹ (danh pháp: Symphytum officinale) là loài thực vật có hoa trong họ Mồ hôi. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Symphytum officinale L., 1753
Синонимы
Око́пник лека́рственный (лат. Sýmphytum officinále) — многолетнее травянистое растение; вид рода Окопник семейства Бурачниковые (Boraginaceae).
В литературе на русском языке встречаются другие названия растения: адамова голова[2], белопузик[2], бурачник[2], виз-трава[2][3], вик-трава[2], вил-трава[2], вислоух[2], гавяс[2], живикость[2], живокесень[2], живокист[2], живокист водяной[2], живокисть[2], жив о сток[2], жиловник[2], жилокость[2], жирный корень[2][3], костолом[2][3], крась розовый[2], лодышник[2], лошаково ухо[2], огуречная трава[2][3], окопник[2], правокист[2], просяная волоть[2], расстрел[2], сальный корень[2], сальник[2], сальница аптекарская[2], свербигуз[2], сломигнат[2], трупа[2], язык воловий[2].
Что касается часто использовавшегося в XIX веке названия «живокость»[4][2] по отношению к окопнику, то позднее это название стало применяться к другому роду растений (Delphinium) из семейства Лютиковые.
Растение до 1 м высотой.
Корень чёрно-бурый длинный ветвистый, отходит от короткого корневища, на вкус терпко-липкий.
Стебель прямостоячий ветвистый, покрытый жёсткими волосками.
Листья очерёдные, продолговато-ланцетные, черешковые, верхние — сидячие.
Цветки фиолетовые и бледно-розовые. Цветёт с мая по октябрь.
Формула цветка: ∗ K ( 5 ) C ( 5 ) A 5 G ( 2 _ ) {displaystyle ast K_{(5)};C_{(5)};A_{5};G_{({underline {2}})}} 
Плоды сухие, распадающиеся на 4 орешка.
Распространён в степной и лесной зонах Европейской части России (кроме Крайнего Севера), на Кавказе, в Западной Сибири, Средней Азии, Восточном Казахстане, Карпатах.
Растёт по сырым лугам, зарослям кустарников, около канав, ручьёв, на торфяно-минеральных почвах.
В корнях окопника содержатся алкалоиды лизиокарпин и циноглоссин, дубильные вещества, гликозиды, слизи, камеди, смолы, эфирное масло, аллантоин.
Медоносные пчёлы берут с цветков окопника лекарственного нектар[6].
Листья идут на салаты и супы. Окопник лекарственный изучается как овощное и кормовое растение (в очень больших дозах вредно)[7].
Подземные органы дают красное окрашивание[7].
Лекарственным сырьём является корень, который выкапывают осенью.
Лекарственные средства из окопника лекарственного обладают вяжущим, противовоспалительным, противомикробным, обволакивающим, кровоостанавливающим действием.
Отвар корней повышает тонус, улучшает аппетит, применяется при колитах, поносах, желудочных и кишечных кровотечениях.
Слизистый отвар и настой свежих корней рекомендуются при злокачественных новообразованиях различной локализации, уменьшают боль и воспаление.
Экстракт окопника смягчает, лечит кожу, вызывает быстрое восстановление клеток, способствует быстрому увлажнению кожи, придавая ей здоровый вид, применяется в составе ароматических масел для ванн. Отвар используется для ухода за сухой и обезвоженной, крупнопористой кожей, при трещинах на коже, а также для ухода за волосами, в том числе при гнездовой плешивости.
Око́пник лека́рственный (лат. Sýmphytum officinále) — многолетнее травянистое растение; вид рода Окопник семейства Бурачниковые (Boraginaceae).
聚合草（学名：Symphytum officinale）为紫草科聚合草属的植物。分布在俄罗斯以及中国大陆的 福建省、 四川省、 中国、 湖北省、江苏省等地，目前已由人工引种栽培。
花语为“寂静”。为多年生草本，高60~90公分，有香气。有補血、止瀉之效。主治高血壓、出血、止痢等，並有防癌、抗癌作用。
簇葉
花
果
種子
《科勒藥用植物》(1897)
Symphytum officinale
康復草（半音譯英語Comfrey）、友谊草（吉林）、爱国草（北京）、康富利、康副利、康富力、鰭玻璃草、玻璃草、紫草根、黑草
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 聚合草（学名：Symphytum officinale）为紫草科聚合草属的植物。分布在俄罗斯以及中国大陆的 福建省、 四川省、 中国、 湖北省、江苏省等地，目前已由人工引种栽培。
花语为“寂静”。为多年生草本，高60~90公分，有香气。有補血、止瀉之效。主治高血壓、出血、止痢等，並有防癌、抗癌作用。
簇葉
花
果
種子
《科勒藥用植物》(1897)
Symphytum officinale
ヒレハリソウ（鰭玻璃草、学名：Symphytum officinale）は、ムラサキ科ヒレハリソウ属の多年生草木である。英名のコンフリー (Comfrey) で知られている。ヨーロッパ・西アジア（コーカサス地方）が原産。高さ1m程度まで育ち、全体に白い粗毛、初夏に淡紅色の釣鐘状の花を付ける。
ヨーロッパでは、古くから根や葉を抗炎症薬や骨折を治すのに伝統的に用いていた。 サラセンズ・ルートという名前で昔から知られ、イギリスには十字軍遠征から戻った兵士が伝えたと言われている。接骨剤としてもちいるため、中世ヨーロッパでは農家などに大きく広まった[1]。
日本へは明治時代に導入され、家畜の飼料や食用として利用された。昭和40年代に健康食品として一時期大ブームとなり、植えられたものが一部野生化した。日本では、葉を天ぷらなどにして食べることが多かった。また、胃潰瘍や大腸炎などの病気に、コンフリーの錠剤やハーブティーを飲むことがあったが、大量に服用すると肝臓を傷めるという事で現在では行われていない[1]。
厚生労働省は、2004年6月14日、コンフリーを含む食品を摂取して肝障害（肝静脈閉塞性疾患で､主に肝臓の細静脈の非血栓性閉塞による肝硬変又は肝不全及び肝臓癌）を起こす例が海外で多数報告されているとして、摂取を控えるよう注意を呼びかけると共に、2004年6月18日食品としての販売を禁止した[2]。加熱によって、毒性が軽減されるというデータはない[3] 。
この症状は、ピロリジジンアルカロイドのエチミジン(echimidine)[4]によって引き起こされる。最も濃度が高いのは根である。シトクロムP450によるアルカロイドの体内変換が原因と考えられ、急性毒性が有るほか胎盤を通じた胎児(新生児)への影響が報告されている[5]。
茎の拡大
白い花の品種
受粉し肥大した種
種子
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 ヒレハリソウ（鰭玻璃草、学名：Symphytum officinale）は、ムラサキ科ヒレハリソウ属の多年生草木である。英名のコンフリー (Comfrey) で知られている。ヨーロッパ・西アジア（コーカサス地方）が原産。高さ1m程度まで育ち、全体に白い粗毛、初夏に淡紅色の釣鐘状の花を付ける。
컴프리(comfrey)는 지치과의 여러해살이풀이다. 유럽 원산으로 심어 기른다.
컴프리는 밭에서 나는 우유, 채소중의 채소로 불릴 만큼 영양성분이 풍부해 미용, 건강식품으로 최고의 명성을 자랑한다.
‘컴프리(comfrey) 현상’이 있다. 비타민 B12가 풍부한 채소류인 컴프리는 빈혈, 소화, 위장질환, 피부염, 화상, 타박상, 관절염, 근육염 등에 좋은 것으로 알려졌다. 한때 우리나라에서도 간질환에 좋다는 근거 없는 소문을 타고 폭발적인 인기를 끌었다. 그러나 컴프리에 함유된 피롤리지딘 알칼로이드(pyrrolizidine alkaloids)라는 독성 물질이 세포 내 DNA에 작용해 유전체 구조에 이상을 일으키고 간암을 유발할 수 있으며, 독성이 체내에 축적된다는 연구 결과가 보고되었다. 이에 따라 미국 FDA와 우리나라 식약청은 2001년 컴프리를 재료로 제조한 식품의 수입과 사용을 전면 금지했다.
백승운 삼성서울병원 소화기내과 교수는 “의대 교과서에 실릴 정도로 컴프리에는 간 독성 물질이 들어 있다. 간의 정맥폐쇄질환을 일으키므로 서양에서는 재배조차 금지되고 있지만, 우리나라에서는 간염 치료제로 둔갑하기도 했다”라고 말했다.
높이 60-90cm이다. 전체에 흰 털이 있다. 잎은 어긋나며, 난상 피침형. 뿌리에서 나는 잎에는 잎자루가 있고, 줄기의 윗 잎은 잎몸과 잎자루가 구별되지 않고, 잎이 줄기에 연결되어 줄기에 지느러미가 달린 것같이 보인다. 꽃은 6~7월에 피는데 종 모양이고, 엷은 붉은색이거나 자주색이다. 화축은 1-2회 2개씩 갈라지고, 화서의 끝이 말린다. 화관이 얕게 5갈래로 갈라지고, 수술은 5개이며, 열매는 4개의 소견과로 난형이다.
한방에서는 잎과 뿌리를 감부리라 하며, 건위,소화기능 부진, 위산과다, 위궤양, 빈혈, 종기, 악창, 피부염에 처방한다.
줄기
잎
꽃
