Qəşəng yaşıl sovka (lat. Staurophora celsia) — pulcuqluqanadlılar dəstəsinin sovkalar fəsiləsinə aid kəpənək növü.
Qanadları açılmış halda 40-45 mm-dir. Ön qanadları açıq-yaşıl rəngdədir. Ortasında olan eninə zolaq və kənarları tünd qəhvəyidir. Ön qanadın kənarları dişlidir. Arxa qanadları açıq-qəhvəyi, kənarlarındakı dişciklər ön qanadlara nisbətən zəifdir. Döşü üzərində iki yaşıl ləkə vardır. Qarıncığı arxa qanadların rəngindədir.[1]
Orta Avropa, qərbi və şərqi Rusiya, Sibirin hər yerində yayılmışdır. Azərbaycanda isə Kiçik Qafqazın dağlıq hissələrində (Daşkəsəndə) rast gəlinir. Kəpənəyi iyunun axırlarında uçur. [2]
Dağ çəmənlikləri, meşə açıqlığı və kolluqlar.Həyat tərzi öyrənilməişdir. Tırtılı iyundan avqusta qədər müxtəlif meşə yabanı taxılkimilər ilə qidalanır. Kəpənəyi iyun ayında uçur.
Azsaylıdır. Azərbaycanda cəmi 2 kəpənəyi tutulmuşdur.
Yaşadığı biotopların əkin üçün istifadə olunması, həvəskar kolleksiyaçılar tərəfindən toplanması.[3]
Yaşayış yerlərində yasaqlıq təşkil etmək, biologiyasını ətraflı öyrənmək.
Qəşəng yaşıl sovka (lat. Staurophora celsia) — pulcuqluqanadlılar dəstəsinin sovkalar fəsiləsinə aid kəpənək növü.
Die Malachiteule (Staurophora celsia), gelegentlich auch noch Rostkreuz genannt, ist ein Schmetterling (Nachtfalter) aus der Familie der Eulenfalter (Noctuidae).
Die Falter erreichen eine Flügelspannweite von 36 bis 46 Millimeter. Diese Art ist so auffallend gekennzeichnet, dass es schwer ist, sie mit anderen Arten zu verwechseln. Die Vorderflügel zeigen große, grüne, unregelmäßig geformte Felder, die auf beiden Seiten durch scharf gezackte, braune Streifen getrennt sind. Außerdem weisen die Vorderflügel einen braunen Rand auf. Die Hinterflügel sind mittelbraun und weisen im Wurzel- und Innenbereich Aufhellungen auf.
Man findet die Malachiteule vor allem dort, wo die Böden Kalk und Sand enthalten. Man findet sie folglich in Nadel- und Laubmischwäldern (hier vor allem an den Rändern, in Schneisen oder auf Lichtungen), in Mooren und Heidegebieten, sowie selten auch in Auen, Gärten und Parkanlagen. Das Verbreitungsgebiet ist in den gemäßigten Zonen nur inselartig vertreten. Besonders häufig findet man die Art in der Lüneburger Heide, in Dänemark, in der Mark Brandenburg und etwas seltener auch in Bayern, in Tälern der Alpen und im Osten Ungarns. Im Norden findet man diese Art bis zum 64. Breitengrad. Vergeblich sucht man sie auch in England und im Nordwesten Europas. Im Gebirge findet man die Malachiteule nur in Tälern.
Die Flugzeit beginnt Anfang September und endet Anfang Oktober. Die Eier sind kugelig, hell gelb gefärbt und mit Längsrippen gezeichnet. Sie werden am Gras abgelegt, wo sie überwintern. Die Raupen findet man von Juni bis August. Sie sind walzenförmig und schmutzig weiß oder gelb gefärbt. Auf dem Rücken kann man die Rückengefäße durchschimmern sehen. Sie leben dicht am Boden, wo ihnen Grasbülten oder Wurzeln Schutz gewähren. Sie verpuppen sich auch am Boden in ihr dünnes Gespinst. Die Puppe besitzt am Hinterleib vier Dornen.
Die Larve ernährt sich von verschiedenen Gräsern, z. B. von Landreitgras (Calamagrostis epigejos), Rasen-Schmiele (Deschampsia cespitosa), Borstgras (Nardus stricta) und Gewöhnlichem Ruchgras (Anthoxanthum odoratum), wo sie an den Wurzeln zu finden ist.[1]
Die Malachiteule (Staurophora celsia), gelegentlich auch noch Rostkreuz genannt, ist ein Schmetterling (Nachtfalter) aus der Familie der Eulenfalter (Noctuidae).
Staurophora celsia is a moth of the family Noctuidae. The species can be found in Central Europe.
The wingspan is 36–46 mm.
The larvae feed on various grasses, such as Calamagrostis epigejos, Deschampsia cespitosa, Nardus stricta and Anthoxanthum odoratum.
Staurophora celsia is a moth of the family Noctuidae. The species can be found in Central Europe.
The wingspan is 36–46 mm.
The larvae feed on various grasses, such as Calamagrostis epigejos, Deschampsia cespitosa, Nardus stricta and Anthoxanthum odoratum.
Jaspisyökkönen (Staurophora celsia) on melko yleinen, vihreänkirjava yöperhoslaji.
Jaspisyökkönen on keskikokoinen yökkönen, jota ei voi ulkonäkönsä perusteella sekoittaa mihinkään muuhun perhoslajiin. Etusiivet ovat laajalti tasaisen turkoosinvihreät. Siiven keskellä ja ulkoreunassa vihreän värin katkaisee kapea, ruskeankirjava alue. Perhosen ikääntyessä vihreä väri haalistuu, ja viimeiset lennossa olevat yksilöt voivat olla hyvin vaaleita. Takasiivet ovat tummanharmaat. Turkoosi väri jatkuu myös keskiruumiin selkäpuolelle ja päähän. Siipiväli on 35–44 mm.[1][2]
Jaspisyökköstä tavataan Euroopasta Aasian poikki Japaniin saakka. Suomessa laji havaittiin ensimmäisen kerran Ahvenanmaalla vuonna 1934, ja se on sittemmin levinnyt koko Etelä- ja Keski-Suomeen.[3] Aikuiset perhoset lentävät syksyllä, elokuun lopulta lokakuun alkupuolelle.[4]
Elinympäristönään laji suosii lehtimetsiä, puistoja sekä puutarhoja ja lentää helposti valolle. Toukat elävät ravintokasvinsa juurakoissa. Laji talvehtii munana.
Toukka käyttää ravinnokseen useita heinälajeja, erityisesti kuitenkin hietakastikkaa (Calamagrostis epigejos).
Jaspisyökkönen (Staurophora celsia) on melko yleinen, vihreänkirjava yöperhoslaji.
Staurophora celsia is een vlinder uit de familie uilen (Noctuidae). De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.
De soort komt voor in Europa.
Bronnen, noten en/of referentiesTaxonomische informatie over Staurophora celsia bij Fauna Europaea.
Grønnbåndet rotfly (Staurophora celsia) er en sommerfugl som tilhører familien nattfly (Noctuidae). Den finnes langs sørkysten vest til Rogaland i Norge.
Et middelsstort (vingespenn 36 – 44 mm), grønt nattfly. Arten er helt umiskjennelig. Forkroppen er grønn, med brun karge og brunt på sidene. Forvingen er lyst blålig grønn, med en brunt tverrbånd i midten som er gjennomskåret av en kort, brun lengdebue. Ytterkanten er brun og tannete. Bakvingen er mørkt gråbrun.
Arten har larver som lever på røttene av ulike gras. De voksne sommerfuglene flyr i august – september.
Den er utbredt i Europa, bortsett fra den vestligste delen, og videre østover til Japan. I Norge er den funnet langs kysten vestover til Rogaland.
Grønnbåndet rotfly (Staurophora celsia) er en sommerfugl som tilhører familien nattfly (Noctuidae). Den finnes langs sørkysten vest til Rogaland i Norge.
Розмах крил 36-49 мм. Основний фон передніх крил жовто-бурий з двома великими зеленими плямами, зовнішній край передніх крил дуже зубчастий. Задні крила бурі з ледь помітним зубчастим зовнішнім краєм.
Європа та палеарктична Азія крім півночі, досягає Монголії та Тибету.
В Україні зустрічається локально на Поліссі, у Лісостепу, Степу та Криму (Київська, Житомирська, Чернігівська, Сумська, Черкаська, Луганська, Харківська області, Крим).
Дає одну генерацію на рік. Літ імаго — у серпні–вересні. Зимують яйця. Гусінь живиться з червня до серпня на корінні та дерні злаків: щучників, куничників, біловуса, мітлиці, пахучої трави тощо. Заляльковується у ґрунті в кінці липня — серпні.
Загрози: осушування боліт та інші меліоративні роботи, деградація біотопів.
Можливо, вид охороняється у складі ентомокомплексів Поліського, Канівського та Луганського ПЗ. Треба взяти під охорону місця його перебування — природні вологі ліси, зберегти природну рослинність.
Staurophora celsia[2] là một loài bướm đêm thuộc họ Noctuidae. Loài này được tìm thấy ở miền trung châu Âu.
Sải cánh dài 36–46 mm.
Ấu trùng ăn nhiều loại cỏ, như Calamagrostis epigejos, Deschampsia cespitosa, Nardus stricta và Anthoxanthum odoratum.
.jpg)
Phương tiện liên quan tới Staurophora celsia tại Wikimedia Commons
Bài viết về phân họ bướm Hadeninae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Staurophora celsia là một loài bướm đêm thuộc họ Noctuidae. Loài này được tìm thấy ở miền trung châu Âu.
Sải cánh dài 36–46 mm.
Ấu trùng ăn nhiều loại cỏ, như Calamagrostis epigejos, Deschampsia cespitosa, Nardus stricta và Anthoxanthum odoratum.
Бабочки встречаются локально. Встречается преимущественно в сосновых борах, в хвойных и смешанных лесах. По лесным лугам и опушкам, над песчаными и известковыми почвами, по просекам и полянам, на болотах и верещатниках, в садах[2].
Развивается в одном поколении. Время лёта с середины августа по середину сентября[2]. Лёт может длится до начала октября. Бабочки активны в вечернее и ночное время. Питаются на цветущих растениях[2].
После спаривания самкой яйца откладываются в траву. Яйца круглые, несут продольные рёбра. Их окраска светло-желтая. Зимует яйцо. Гусеницы сероватые, серо-белые или желтоватые, с красной головой и грудными ногами. Стадия гусеницы с июня по август. Гусеницы живут скрытно в дерновине и питаются корнями злаков. Кормовые растения гусениц: белоус, душистый колосок обыкновенный, вейник наземный, луговик дернистый и другие злаки.
Окукливание проходит в тонком гнезде в корнях злаков. Куколка красно-бурая, брюшко с 4 рожками.
Локальный вид. Численность роскошной совки находится на постоянном низком уровне. Снижению численности способствует вырубка сосновых боров и зарастание их лиственным подлеском.
Занесена в Красную книгу Украины, как редкий вид. Занесена в Красную книгу Пензенской области.
Бабочки встречаются локально. Встречается преимущественно в сосновых борах, в хвойных и смешанных лесах. По лесным лугам и опушкам, над песчаными и известковыми почвами, по просекам и полянам, на болотах и верещатниках, в садах.
Развивается в одном поколении. Время лёта с середины августа по середину сентября. Лёт может длится до начала октября. Бабочки активны в вечернее и ночное время. Питаются на цветущих растениях.
