Pleuronectiformes is 'n vis-orde wat hoort tot die klas Actinopterygii.
Die skolle, botte en tongvisse behoort tot die orde van platvisse (Pleuronectiformes, vroeër Heterosomata) en daar is ongeveer 600 spesies bekend. Wat die visse se bo – en onderkante blyk te wees, is in werklikheid hul sye, en die oë te langs mekaar op die sy wat na bo wys.
Platvisse leef hoofsaaklik op die seebodem, waar sommige hul hele liggaam onder die sand kan versteek. Almal kan hulle baie goed deur kleurveranderings kamoefleer. Die visse is kommersieel belangrik omdat hulle 'n gewilde gereg is, maar oorbenutting bedreig die spesie se voortbestaan. Hoewel dit nie uit hul merkwaardige plat liggaamsbou blyk nie, is platvisse afstammelinge van baarsagtige visse met 'n normale liggaamsbou. Die normale visagtige liggaamsvorm is in platvislarwes aanwesig, maar hulle ondergaan mettertyd 'n gedaantewisseling.
Tydens die proses word die visse se ingewande baie gekronkel en die anus verskuif ook van posisie. Daar vind 'n verskuiwing in die skedelbene plaas en die mond verander van posisie. Die rugvin (dorsale vin) en die buikvin (ventrale vin) vergroot totdat hulle al langs die vis se kante strek. Die belangrikste veranderings is dat die oë van posisie verander en die liggaam afgeplat word, want die ware sye word verder saamgedruk totdat hulle 2 groot, plat vlakke vorm.
Die vis lê in der waarheid nou so in die water dat die een sy die onderkant en die ander die bokant vorm. Die onderste oog is verskuif sodat dit langs die boonste oog lê. Die bokant van die vis se liggaam is gewoonlik donkerkleurig en die onderkant 'n egalige vaal of wit kleur. Hierdie asimmetriese liggaamsbou is 'n aanpassing by ’n bodembestaan en is heeltemal in teenstelling met rôe se afplatting. Hierdie kraakbeenvisse is dorsiventraal afgeplat, want die rug (dorsum) en die maag (ventrum) het skottelvormig geword.
Platvisse se bokante kan verbasend vinnig van kleur en patroon verander om by hul agtergronde in te pas. Die vis word donkerder op 'n donker agtergrond en ligter op 'n ligter agtergrond, en indien hulle na 'n ander agtergrond beweeg, verander die kleur om daarby aan te pas. Die kleurveranderings word deur chromatofore (kleurstofselle) onder die huid moontlik gemaak. Dit is groot vertakte selle en die konsentrasie en ligging van die kleurstowwe daarin kan na willekeur verander word.
Indien die pigmente na aan mekaar gekonsentreer is, is die velkleur donker en indien hulle wyd versprei is, word die velkleur lig. Die kleurveranderings word gereguleer deur die hoeveelheid lig wat die oë waarneem en word bevestig deur die feit dat blinde platvisse nie van kleur kan verander nie.
Platvisse hou oor die algemeen in die see, vermoedelik in vlakker water tydens die somer en in dieper water tydens die winter. Sommige spesies verkies brakwater, soos in riviermondings, en kan selfs in die rivier optrek. Hoewel die visse op verskillende dieptes voorkom, word die meeste spesies bo die kontinentale plat aangetref.
Die meeste volwasse platvisse bly op die bodem, maar die larwes sweet saam met ander plankton in die oppervlakwater rond voordat hulle ’n gedaantewisseling ondergaan en na die bodem sink. Volwasse platvisse se voedsel bestaan uit 'n verskeidenheid van diere, soos wurms, kreefagtiges, skulpdiere, asook ander visse. Hulle is swak swemmers, sodat hulle hulle versteek en 'n prooi inwag. Die visse kan hulle ook onder die bodemsand ingrawe totdat slegs hul oë uitsteek en hulle sodoende heeltemal onsigbaar vir 'n prooi is.
Klein prooidiere word vanuit hierdie posisie deur die platvis na binne gesuig, maar ander prooidiere, soos visse, word bestorm wanneer dit naby genoeg is en doodgebyt. Platvisse verlaat hul skuilings om na skulpdiere en seekastaiings te soek, maar hulle is self baie kwesbaar vir roofvisse en robbe wanneer hulle rondswem. Hoewel die platvisse swak swemmers is, kan hulle lang afstande aflê op soek na voedsel of tydens paringstogte. Die visse beweeg deur die vertikale bewegings van die liggaam, wat golwings in die vinne en die slagbeweging van die stert veroorsaak.
Die grootbekbotte behoort tot die suborde Psettodoidei, wat uit een familie en twee spesies bestaan. Die grootbekbotte word as die primitiefste platvisse beskou, omdat hulle nie so ver gespesialiseer is nie. Hul oë skuif nie so ver soos die ander platvisse s'n nie en daar kom ook stekels in die buikvinne en rug vinne voor, wat ’n kenmerk van baarsagtige visse is en nie van platvisse nie. Psettodes erumei kom in die Indiese en Stille Oseaan voor en word redelik algemeen naby Maputo aangetref. Die ander spesie, Psettodes platessa, word langs die Wes-Afrikaanse kus aangetref.
Die skolle (suborde Pleuronectoidei, familie Pleuronectidae) kan van die griete en tarbotte onderskei word omdat hul oë aan die regterkant in plaas van aan die linkerkant voorkom. Die bekendste spesie is die skol (Pleuronectes platessa), wat langs die Wes-Europese kuste aangetref word. Die visse se eiers dryf naby die oppervlak, waar die larwes uitbroei. Salmaris cristatus is 'n skot wat in diep water langs die Natalse kus aangetref word.
Die bot (Platichthys flesus) word in varswater aangetref, terwyl die heilbot (Hippoglossus hippoglossus) die grootste platvis is. Die grootste heilbot wat gevang is, was 4,7 m lank, met 'n massa van 330 kg. Sulke reuse kan tot 20 jaar oud word. Hulle hou op dieptes van tot 100 m en word gevang omdat hulle lewers vitamienryke traanolie (halitran) bevat. 'n Subspesie wat in die Stille Oseaan voorkom (H. h. Stenolepsis) is deur buitensporige vangste feitlik uitgeroei en word gevolglik by wet beskerm.
Die griete (suborde Pleuronectoidei, familie Bothidae) se oë word aan hul linkerkante aangetref. Die bekendste Europese verteenwoordigers van die familie is die griet (Scopthafmus rhombus), die tarbot (S. maximus) en die skurwevis (Arnogfossus laterna). ’n Skurwevisspesie (Arnoglossus lalerna) word langs die Natalse kus aangetref.
Die tongvis (suborde Soleoidei, familie Soleidae) lyk soos 'n tong, omdat hy 'n slap liggaam met geen ribbes het nie. Die meeste tongvisse soek hul prooi snags en kruip dan met hul vinne op die bodem rond. Hulle oë is swak, maar hulle het goed ontwikkelde taspapillae om hul monde. Die gewone tongvis (Solea solea) se dieet bestaan veral uit wurms, kreefagtige diere en skulpdiere. Omdat die visse 'n baie gewilde gereg is, bestaan die gevaar dat hulle uitgeroei kan word. Die Suid-Afrikaanse tongvis (Austroglossus pectoralis) is ’n gewilde gereg in plaaslike restaurante en die vis se voortbestaan word deur buitensporige vangste bedreig.
Die volgende families is deel van die orde Pleuronectiformes:
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Pleuronectiformes
Pleuronectiformes is 'n vis-orde wat hoort tot die klas Actinopterygii.
Die skolle, botte en tongvisse behoort tot die orde van platvisse (Pleuronectiformes, vroeër Heterosomata) en daar is ongeveer 600 spesies bekend. Wat die visse se bo – en onderkante blyk te wees, is in werklikheid hul sye, en die oë te langs mekaar op die sy wat na bo wys.
Platvisse leef hoofsaaklik op die seebodem, waar sommige hul hele liggaam onder die sand kan versteek. Almal kan hulle baie goed deur kleurveranderings kamoefleer. Die visse is kommersieel belangrik omdat hulle 'n gewilde gereg is, maar oorbenutting bedreig die spesie se voortbestaan. Hoewel dit nie uit hul merkwaardige plat liggaamsbou blyk nie, is platvisse afstammelinge van baarsagtige visse met 'n normale liggaamsbou. Die normale visagtige liggaamsvorm is in platvislarwes aanwesig, maar hulle ondergaan mettertyd 'n gedaantewisseling.
Tydens die proses word die visse se ingewande baie gekronkel en die anus verskuif ook van posisie. Daar vind 'n verskuiwing in die skedelbene plaas en die mond verander van posisie. Die rugvin (dorsale vin) en die buikvin (ventrale vin) vergroot totdat hulle al langs die vis se kante strek. Die belangrikste veranderings is dat die oë van posisie verander en die liggaam afgeplat word, want die ware sye word verder saamgedruk totdat hulle 2 groot, plat vlakke vorm.
Die vis lê in der waarheid nou so in die water dat die een sy die onderkant en die ander die bokant vorm. Die onderste oog is verskuif sodat dit langs die boonste oog lê. Die bokant van die vis se liggaam is gewoonlik donkerkleurig en die onderkant 'n egalige vaal of wit kleur. Hierdie asimmetriese liggaamsbou is 'n aanpassing by ’n bodembestaan en is heeltemal in teenstelling met rôe se afplatting. Hierdie kraakbeenvisse is dorsiventraal afgeplat, want die rug (dorsum) en die maag (ventrum) het skottelvormig geword.
Platvisse se bokante kan verbasend vinnig van kleur en patroon verander om by hul agtergronde in te pas. Die vis word donkerder op 'n donker agtergrond en ligter op 'n ligter agtergrond, en indien hulle na 'n ander agtergrond beweeg, verander die kleur om daarby aan te pas. Die kleurveranderings word deur chromatofore (kleurstofselle) onder die huid moontlik gemaak. Dit is groot vertakte selle en die konsentrasie en ligging van die kleurstowwe daarin kan na willekeur verander word.
Indien die pigmente na aan mekaar gekonsentreer is, is die velkleur donker en indien hulle wyd versprei is, word die velkleur lig. Die kleurveranderings word gereguleer deur die hoeveelheid lig wat die oë waarneem en word bevestig deur die feit dat blinde platvisse nie van kleur kan verander nie.
Los pleuronectiformes o pexes planos son un orde de peces al que pertenecen sueyos, gallos y llinguaos, con especies bien comunes y amplia distribución mundial, la mayoría marinos con unes poques especies d'agua duce. Viven chaos sobre fondos arenosos.
El so nome procede del griegu: pleura (llau) + nektos (nadar),[1] pola forma tan carauterística de nadar de llau.
Tratar d'un orde de Teleósteos caracterizáu pol so cuerpu estruyíu lateralmente (esplanáu), y asimétricu nos adultos (son los únicos vertebraos cola simetría billateral alteriada). Los alevinos nacen con simetría llateral, con un güeyu a cada llau, pero la distribución simétrica va perdiéndose gradualmente cola maduración.[2] Los adultos, que viven baltaos sobre unu de les sos bandes, tienen el cuerpu planu, colos dos güeyos na banda cimera (que según la familia puede ser l'esquierdu o'l derechu).
Les aletes escarecen de radios espiniformes y l'aleta caudal ye homocerca. Tienen un sector pigmentado (onde s'alluguen los güeyos), y otru ensin pigmentu sobre'l cual sofítense no fondero marín. La banda visible suel presentar una pigmentación de camuflaje, ente que l'otru sueli ser blancu.
Son carnívoros, depredadores que cacen a la chisba. Hai en toles llatitúes, casi siempres en fondos arenosos o enfollagaos, onde realicen a cada pocu curtios desplazamientos, permaneciendo semienterrados el restu del tiempu.
Les especies más conocíes y de gran interés económicu son el llinguáu (Asoleya asoleya) y el rodaballu (Psetta maxima). Tamién ye importante pol so interés alimentario el gallu (Lepidorhombus whiffiagonis)
El grupu entiende más de 600 especies n'once families. La más grande ye'l fletán o halibut (Hippoglossus hippoglossus) que puede algamar dos metros de llargor y más de doscientos kg de pesu.
.
Los pleuronectiformes o pexes planos son un orde de peces al que pertenecen sueyos, gallos y llinguaos, con especies bien comunes y amplia distribución mundial, la mayoría marinos con unes poques especies d'agua duce. Viven chaos sobre fondos arenosos.
El so nome procede del griegu: pleura (llau) + nektos (nadar), pola forma tan carauterística de nadar de llau.
Kambalakimilər (lat. Pleuronectiformes) — Şüaüzgəcli balıqlar (Actinopterygii) dəstəsi.
Dəstəyə 3 yarımdəstə və 6 fəsiləyə aid 116 cinsin 500-ə yaxın növü daxildir.
Kambalakimilər (lat. Pleuronectiformes) — Şüaüzgəcli balıqlar (Actinopterygii) dəstəsi.
Els pleuronectiformes constitueixen un ordre de peixos osteïctis, generalment marins, i plans. Es classifiquen en 7 famílies, 120 gèneres i més de 500 espècies (35 de les quals són pròpies de la Mediterrània), les més importants de les quals són les dels pleuronèctids, la dels soleids i la dels bòtids.
Els ous són pelàgics i les larves, simètriques, neden normalment i pateixen un complex procés de metamorfosi abans d'arribar al fons.
Són carnívors.
Són bentònics en estat adult i habiten als fons sorrencs, on descansen sobre la banda despigmentada del cos.[5]
Es poden enterrar a la sorra i neden mitjançant ondulacions del cos i les aletes.
Els pleuronectiformes constitueixen un ordre de peixos osteïctis, generalment marins, i plans. Es classifiquen en 7 famílies, 120 gèneres i més de 500 espècies (35 de les quals són pròpies de la Mediterrània), les més importants de les quals són les dels pleuronèctids, la dels soleids i la dels bòtids.
Platýsi (Pleuronectiformes) je řád převážně mořských paprskoploutvých ryb, obývajících zejména mořské dno. Nachází se v pobřežních vodách, ale jeho rozšíření je až po nejhlubší místa na Zemi (Marianský příkop). Živí se zejména jinými rybami a plži. Dosahují hmotností od několika gramů do desítek kilogramů a jsou hospodářsky významnou kategorií ryb.
Charakteristické v období dospělosti je pro ně plování po jedné straně diskovitého těla. Z přechodu od svislého plování k obrácenému o 90° dochází během změny z larválního stádia. Dochází rovněž k barevné změně, mimikrám, zejména kvůli způsobu života na mořském dně. Svrchní strana těla se podobá barvě mořského dna, do kterého se při nebezpečí nebo číhání na kořist často zahrabávají. Barva strany přivrácené ke dnu, tzv. slepé strany, je taková, aby splynula s vodou při pohledu zespoda, když ryba vystoupí výše (bílá, modrá, stříbrná atp.). Některé druhy dokáží měnit barvu i se změnou prostředí. Během dospívání dochází rovněž ke změně lebky, kdy dojde k postupnému přemístění jednoho oka ze strany, která bude později přisedlá ke dnu k oku na svrchní straně. Přisedání levou nebo pravou stranou je dáno příslušností k čeledi.
Obrázky, zvuky či videa k tématu platýsi ve Wikimedia Commons
Platýsi (Pleuronectiformes) je řád převážně mořských paprskoploutvých ryb, obývajících zejména mořské dno. Nachází se v pobřežních vodách, ale jeho rozšíření je až po nejhlubší místa na Zemi (Marianský příkop). Živí se zejména jinými rybami a plži. Dosahují hmotností od několika gramů do desítek kilogramů a jsou hospodářsky významnou kategorií ryb.
Fladfisk, Heterosomata, eller flynderfisk er en artsrig gruppe, som er karakteriseret ved en flad krop, der er sammentrykt fra siderne; en fladfisk svømmer altså ikke på maven, men på siden. Fladfisk har ikke en svømmeblære.
Fladfisk lever og jager på bunden. De fleste arter lever i havet, men nogle fladfisk træffes også i ferskvand. Der findes næsten 700 arter af fladfisk. I Danmark kendes 15 arter.
Se Wiktionarys definition på ordet: Fladfisk, Heterosomata, eller flynderfisk er en artsrig gruppe, som er karakteriseret ved en flad krop, der er sammentrykt fra siderne; en fladfisk svømmer altså ikke på maven, men på siden. Fladfisk har ikke en svømmeblære.
Fladfisk lever og jager på bunden. De fleste arter lever i havet, men nogle fladfisk træffes også i ferskvand. Der findes næsten 700 arter af fladfisk. I Danmark kendes 15 arter.
Die Plattfische (Pleuronectoideo) sind eine Gruppe der Echten Knochenfische (Teleostei), die durch ihren besonderen, an eine benthische Lebensweise auf dem Gewässergrund angepassten Körperbau auffällt. Ausgewachsene Plattfische sind seitlich stark abgeflacht und, da beide Augen auf derselben Körperseite liegen, asymmetrisch gebaut. Zu den Plattfischen zählen zahlreiche Speisefische wie Scholle, Stein- und Heilbutt, Flunder und Seezunge.
Plattfische kommen in allen Meeren vor, sowohl in den Tropen als auch in gemäßigten Zonen. Viele Arten sind auch in kalten Gewässern, selbst in den Polarmeeren, vertreten. Die meisten Arten leben im Pazifik. Lebensraum sind vor allem Sand-, Kies- und Steingründe an den Kontinentalabhängen in flachem Wasser, einige Arten kommen aber auch in der Tiefsee vor. Einige Plattfischarten leben auch im Süßwasser. Süßwasserarten gibt es unter den Amerikanischen Seezungen (Achiridae), den Hundszungen (Cynoglossidae), den Scheinbutten (Paralichthyidae), den Schollen (Pleuronectidae), den Südpazifischen Flundern (Rhombosoleidae), den Steinbutten (Scophthalmidae) und den Seezungen (Soleidae).[1] Einige Süßwasserarten sind hauptsächlich im Süßwasser beheimatet, haben aber auch die Fähigkeit, im Brackwasser und im Meer zu leben. Weitere zwanzig in erster Linie marine Arten suchen auch Süßgewässer auf.
Der Körper der Plattfische ist bei den erwachsenen Tieren scheiben- oder rautenförmig und seitlich stark abgeplattet. Die Oberseite ist pigmentiert und kann an den Untergrund farblich angepasst werden. Sie ist mit kleinen Kammschuppen, seltener mit Rundschuppen oder tuberkelförmigen Schuppen bedeckt. Die Unterseite (Blindseite) ist meist weißlich und in den meisten Fällen mit schwachen Rundschuppen bedeckt. Plattfische erreichen Längen von wenigen Zentimetern bis über drei Meter. Die Anzahl ihrer Wirbel liegt bei 27 bis 70.
Beide Augen befinden sich auf der gefärbten Oberseite. Als Larven haben Plattfische noch eine bilateral-symmetrische Körperform und schwimmen aufrecht im offenen Wasser. Im Laufe des Wachstums, meist bei einer Länge zwischen 10 und 25 mm, wandert ein Auge vor der Rückenflosse vorbei oder durch deren Basis hindurch auf die spätere obere Körperseite und kommt dann in einer Knochenhöhle zwischen Frontalia und Präfrontalia zum Stillstand. Die Schädelknochen sowie die äußeren Nasenöffnungen verschieben sich in dieselbe Richtung. Auch Muskeln und Nerven, das protraktile (vorstülpbare) Maul, die Bezahnung und die paarigen Flossen sind an dieser Metamorphose beteiligt. Der Oberkieferrand wird nur vom Prämaxillare gebildet, Basisphenoid und Supramaxillare sind nicht vorhanden.
Das Gehirn bleibt in der ursprünglichen Symmetrieebene. Die Oberseite beginnt eine dunklere Färbung anzunehmen. Das Auge der Butte wandert fast immer auf die linke Seite, bei Schollen und Seezungen meist auf die rechte. Es gibt jedoch auch Arten bei denen beide Seiten zur Oberseite werden können. Währenddessen flacht auch der Körper ab, und bei den meisten Arten bildet sich die Schwimmblase zurück. Die Augen können hoch über die Körperoberfläche hervorragen und ermöglichen so den in den Bodengrund eingegrabenen Fischen, die Umgebung nach Feinden oder Nahrung abzusuchen. Die Kiemenkammern sind miteinander verbunden, so dass auch das Atemwasser, das über die Kiemen der Blindseite geströmt ist, über die Kiemenöffnung der Oberseite ausgestoßen werden kann. Die Anzahl der Branchiostegalstrahlen liegt normalerweise bei sechs oder sieben, selten auch bei acht.
Rücken- und Afterflosse sind saumartig und langgestreckt und werden, abgesehen von den Hartstrahlenflundern, nur von segmentierten Weichstrahlen gestützt. Sie können auch mit der Schwanzflosse zu einem durchgehenden Flossensaum verbunden sein, z. B. bei den Hundszungen. Die Rückenflosse beginnt, außer bei Psettodes, über dem Neurocranium. Die Bauchflossen sind kehlständig und in vielen Fällen, wie auch die Brustflossen, unterschiedlich groß. Die Anzahl der Flossenstrahlen in den Bauchflossen liegt meist bei weniger als sieben. Der Schultergürtel bleibt normalerweise symmetrisch, der Beckengürtel wird reduziert. Das Ende der Schwanzflosse ist meist abgerundet, seltener zugespitzt. Ausgewachsene Plattfische haben, mit Ausnahme der Seezungengattung Monochirus, keine Schwimmblase. Sie schwimmen mit der Blindseite nach unten und bewegen sich mit wellenförmigen Bewegungen des ganzen Körpers fort.
Plattfische leben auf dem Gewässergrund und ernähren sich karnivor, meist von bodenlebenden, wirbellosen Tieren. Große Arten wie der Heilbutt und die Psettodes-Arten sind Raubfische, die anderen Fischen nachstellen. Arten mit symmetrischer Maulöffnung und gleichmäßiger Bezahnung jagen eher im freien Wasser, während Arten mit asymmetrischer Mundöffnung und stärkerer Bezahnung auf der Unterseite eher vom Meeresboden fressen.
Plattfische sind ovipar und werden im Alter zwischen einem und 15 Jahren geschlechtsreif. Eier und Larven sind planktonisch. Viele Arten unternehmen zur Nahrungssuche, oder um zum Laichplatz zu gelangen, weite Wanderungen.
Plattfische sind Echte Knochenfische (Teleostei) und gehören innerhalb der Stachelflosser (Acanthopterygii) zu den Barschverwandten (Percomorphaceae). Als taxonomische Gruppe wurden sie im Jahr 1859 durch den niederländischer Ichthyologen Pieter Bleeker eingeführt. Traditionell wurden sie mit der wissenschaftlichen Bezeichnung Pleuronectiformes im Ordnungsrang geführt. Molekularbiologische Untersuchungen ergaben, dass sie mit den Stachelmakrelenverwandten (Carangoidei), den Riesenbarschen (Latidae), den Schwertfischartigen (Xiphioidea), den Barrakudas (Sphyraenidae), den Schützenfischen (Toxotidae) und anderen früher zu den Barschartigen gezählten Taxa verwandt sind.[2] In einer im Mai 2020 veröffentlichten Revision dieser Gruppe wurden alle Verwandten der Stachelmakrelenverwandten in die Ordnung Carangiformes vereint.[3] Die Revision wurde von der monatlich aktualisierten systematischen Fischdatenbank "Eschmeyer's Catalog of Fishes" schon Anfang Juni 2020 so übernommen.[4] Die Plattfische haben jetzt nur noch den Rang einer Teilordnung mit der wissenschaftlichen Bezeichnung Pleuronectoideo. Zusammen mit ihrer Schwestergruppe, den Fadenflossern (Polynemidae) bilden sie die Unterordnung Polynemoidei innerhalb der Carangiformes.[3]
Es gibt über 675 Arten, in 134 Gattungen, 16 Familien und drei Überfamilien.[5][1] Die Psettodidae sind die ursprünglichste Familie und die Schwestergruppe aller anderen, als Pleuronectoidei bezeichneten Plattfische.
Die vermuteten Verwandtschaftsverhältnisse nach Atta et al. zeigt folgendes Kladogramm:[5]
Plattfische PsettodoideiHartstrahlenflundern (Psettodidae)
Leierplattfische (Citharidae)
Amerikanische Seezungen (Achiridae)
Kamm-Flundern (Samaridae)
Hundszungen (Cynoglossidae)
Seezungen (Soleidae)
Steinbutte (Scophthalmidae)
Südflundern (Achiropsettidae)
Südpazifische Flundern (Rhombosoleidae)
Butte (Bothidae)
Scheinbutte (Paralichthyidae)
Schollen (Pleuronectidae)
Plattfische sind spätestens aus der erdgeschichtlichen Periode des Eozän bekannt, die vor etwa 55 Millionen Jahren begann. Die fossilen Gattungen Amphistium und Heteronectes aus dem Eozän Europas gelten als Mosaikformen, bei der sich die Augen der erwachsenen Tiere noch dauerhaft auf beiden Körperseiten befanden, eines jedoch bereits sehr weit oben nahe der Rückenmitte.[6] Eine weitere Gattung aus dem Eozän ist Eobothus, die unter anderem in der norditalienischen Monte-Bolca-Formation gefunden wurde und die bereits der Familie der Butte zugeordnet wird. Aus dem Miozän stammt Scophthalmus heckeli aus der Familie der Steinbutte und die in Unterkirchberg gefundene Seezunge Solea kirchbergeana. Die Schollen sind fossil mit der Gattung Liopsetta aus dem Pliozän von Sachalin bekannt.[7]
Die Plattfische (Pleuronectoideo) sind eine Gruppe der Echten Knochenfische (Teleostei), die durch ihren besonderen, an eine benthische Lebensweise auf dem Gewässergrund angepassten Körperbau auffällt. Ausgewachsene Plattfische sind seitlich stark abgeflacht und, da beide Augen auf derselben Körperseite liegen, asymmetrisch gebaut. Zu den Plattfischen zählen zahlreiche Speisefische wie Scholle, Stein- und Heilbutt, Flunder und Seezunge.
A fleuk is a member o the order (Pleuronectiformes) o ray-finned demersal fishes, an aa cried the Heterosomata, sometimes classified as a suborder o Perciformes. In mony species, baith een lie on ane side o the head, ane or the ither migratin through an aroond the heid durin development. Some species face thair left sides upward, some face thair right sides upward, an ithers face either side upward.
Mony important fuid fish are in this order, includin the flounders, soles, turbot, plaice, an halibut. Thare are ower 400 species. Some flatfish can camouflage themselves on the ocean fluir.
Tekst üüb Öömrang Platfasker (Pleuronectiformes) san en kategorii faan fasker. Jo faal troch hör aparte skak üüb. Jo san böös flaak, an trinj bit lingelk. Bias uugen san üüb a salew sidj.
Onerkategorii Pleuronectoidei
Onerkategorii Psettodoidei
Onerkategorii Soleoidei
Platfasker (Pleuronectiformes) san en kategorii faan fasker. Jo faal troch hör aparte skak üüb. Jo san böös flaak, an trinj bit lingelk. Bias uugen san üüb a salew sidj.
Vun de sess Plattfischaarten (latiensch Pleuronectiformes) leevt de Flunder oder de Butt (Pleuronectes flésus) in de Unnerwerser, de Unnerelv un de südliche Noordsee. De annern bewahnt de Noordsee bit na dat Meer bi Iesland, de Scholl oder de Goldbutt ok woll de Oostsee. All Plattfisch, besunners de Seetung (Solea vulgaris) un de Steenbutt sünd wichtige Nutzfisch. De Heelbutt is de gröötste vun de Plattfisch, de in de Noordsee vörkaamt. He kann bit to twee Meter lang warrn. Plattfisch liggt entweder up de linke oder de rechte Siet un sünd denn links - oder rechtsogig. Dat heet: se hebbt woll twee Ogen, aver de sitt beide up ene Siet. De Seetung to’n Bispill is rechtsogig un de Steenbutt linksogig.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. Vun de sess Plattfischaarten (latiensch Pleuronectiformes) leevt de Flunder oder de Butt (Pleuronectes flésus) in de Unnerwerser, de Unnerelv un de südliche Noordsee. De annern bewahnt de Noordsee bit na dat Meer bi Iesland, de Scholl oder de Goldbutt ok woll de Oostsee. All Plattfisch, besunners de Seetung (Solea vulgaris) un de Steenbutt sünd wichtige Nutzfisch. De Heelbutt is de gröötste vun de Plattfisch, de in de Noordsee vörkaamt. He kann bit to twee Meter lang warrn. Plattfisch liggt entweder up de linke oder de rechte Siet un sünd denn links - oder rechtsogig. Dat heet: se hebbt woll twee Ogen, aver de sitt beide up ene Siet. De Seetung to’n Bispill is rechtsogig un de Steenbutt linksogig.
Platvissn (Pleuronectiformes) zyn een orde van stroalvinnige vissn die ip hunder zykant ip de bodem leevn. Deur hunder kleur kunn z' hunder styf goed camoufleern en ze liggn dikwyls verdookn oender 't zand.
By vele soortn liggn de twèe oogn an één kant van de kop. Binst d' oentwikkelienge verandert één oge van platse.
Vele vissn die g'eetn wordn deur de mens, moakn dêel uut van die orde, lyk toengn, terrebut, ploatn en heilbut. Der zyn meer of 600 beschreevn soortn, geplatst in 11 families. Ze wordn deur den band verdeeld in twèe subordes, Psettodoidei en Pleuronectoidei. De grotste families zyn de Soleidae, Bothidae en Cynoglossidae met elk meer of 150 soortn.
Platvissn (Pleuronectiformes) zyn een orde van stroalvinnige vissn die ip hunder zykant ip de bodem leevn. Deur hunder kleur kunn z' hunder styf goed camoufleern en ze liggn dikwyls verdookn oender 't zand.
By vele soortn liggn de twèe oogn an één kant van de kop. Binst d' oentwikkelienge verandert één oge van platse.
Vele vissn die g'eetn wordn deur de mens, moakn dêel uut van die orde, lyk toengn, terrebut, ploatn en heilbut. Der zyn meer of 600 beschreevn soortn, geplatst in 11 families. Ze wordn deur den band verdeeld in twèe subordes, Psettodoidei en Pleuronectoidei. De grotste families zyn de Soleidae, Bothidae en Cynoglossidae met elk meer of 150 soortn.
Los Pleuronectifòrmes (tanben apelats Heterosomata, significant "dels costats dissemblables") o peisses plats
Peisses pròchis dels Percifòrmes, mas que lors nadarèlas dorsalas e analas son continuas e plan desvolopadas, que, en bassa edat, adòptan la nada d’un costat, entraïnant una granda asimetria fisiologica fòrt adaptada pels fonses marins. Devenon senèstres o dèxtres, segon lo costat que vei la lutz, costat sus lo qual ven migrar l’autre uèlh daissant lo costat inferior cec. Lor boca manja atal orizontalament e los uèlhs, ressortits e independents, ofrisson un larg camp de vision. L'estructura nervosa e musculara s’en tròba fòrt cambiada, especialament dins lo cran, lo costat cec essent mens desvolopat que lo costat ocular (costat pigmentat).
Los Pleuronectifòrmes (tanben apelats Heterosomata, significant "dels costats dissemblables") o peisses plats
Камбала сымалдар (Pleuronectiformes) — сөөктүү балыктар түркүмү, чоңунун денеси жалпак, капталынан кысылган, узундугу 6 смден 4,7 мге чейин, салмагы бир нече гдан 330 кгга чейин жетет, бакалоор жаргакчаларынын 6—7 жылчыкчалары бар. Сүзгүч тарсылдагы жок. Сүзгүчтөрүндө, адатта, тикендери болбойт. Эки көзү тең денесинин бир жагында. Баш сөөгү, жуп сүзгүчү, оозу, нервдери, ички органдары ассимметриялуу. 7 тукуму, 115 уруусу, 500 түрү Арктикадан Субантарктидага чейинки бардык океанда таралган. КМШ өлкөлөрүндө — Ы. Чыгышта 25 түрү, Ак жана Баренц деңиздеринде 9, Кара деңизде 6, Балтика деңизинде 4, Арктикада 1 түрү кездешет. Көбүнчө тайыз сууда жашайт, кээ бири дарыяга кирет. Суу түбүндө жашоочу балыктар, денесинин пигментсиз жагы суунун түбүн карайт. Камбала сымалдар деңиз түбүндөгү омурткасыздар, айрымдары балыктар менен азыктанат. Ири түрлөрү — жырткычтар.
தட்டை மீன்கள் (Flatfish) என்பது புளுரோநெக்டிபாம்ஸ் பிரிவைச் சார்ந்தது. இது கதிர் துடுப்பு மீன்வகையைச் சார்நதது. இம் மீன்கள் கெட்டிரோசொமாட்டா என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. சில நேரங்களில் துணைபிரிவு பெர்சிமாம்ஸில் வகைப்படுத்தப்படுகிறது. இன்னும் நிறைய சிற்றினங்களில் இரண்டு கண்களும் தலையில் ஒரே பக்கம் அமைந்துள்ளது, அம்மீன்கள் வளர்ச்சியடையும் போது அடுத்த பக்கமோ அல்லது தலையில் வேறு இடத்திலோ அமைகிறது. சில சிற்றினங்களில் இடப்பக்க முகமானது இடப்பக்கம் சற்று மேல் நோக்கி துாக்கி இருக்கும். சில சிற்றினங்களில் வலப்பக்கம் முகமானது வலப்பக்கம் சற்று மேல் நோக்கி துாக்கி இருக்கிறது.
11 குடும்பங்களாக 700 சிற்றினங்களில் இம்மீன்கள் உள்ளன. இதில் மிகப்பெரிய குடும்பங்களாக, பொதிடே, சைனோகிளோசிடே, பாராலிசிசிடே மற்றும் சடிாலிடே ஆகியவை ஒவ்வொரு சிற்றினங்களிலும் அடங்கும். மேலே கூறப்பட்ட சிற்றினங்களில் நுாற்றுக்கும் மேற்பட்டவைகள் உள்ளன. சில குடும்பத்தில் 50 சிற்றினங்கள் ஒவ்வொன்றிலும் காணப்படுகின்றன. சில குடும்பத்தில் மீன்களில் காணப்படுகின்ற ஒத்த தன்மையைப் பொறுத்து அதிலிருந்து பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. எடுத்துக்காட்டாக, ஆசிரிடே என்ற மீன்களானது சொலினிடே என்ற துணைகுடும்பத்தில் முன்பு இருந்தது. அதே போன்று சமாரிடே மீன்கள் புளுரோநெக்டிடே துணைகுடும்பத்தில் இருந்தது.[1][2]
தட்டை மீன்கள் சமச்சீரின்மையாக உள்ளது, ஏனெனில் முதிர்ந்த மீன்களில் தலையின் கண்கள் ஒரு பக்கமே காணப்படுவதால் இவை சமச்சீரின்மை அமைப்பைக் கொண்டது. எளிய திருக்கை மீன்களை போன்று உள்ளவைகளில் முட்களானது வலது மற்றும் இடது பக்கங்களில் சரியான எண்ணிக்கைகளில் காணப்படுகின்றன. ஆனால் சில குடும்பங்களில் குறைவான எண்ணிக்கையிலேயே சமச்சீரின்மை காணப்படுகின்றன. மேலும் சில தனிப்பட்ட பண்பகளும் இம்மீன்களில் உள்ளன. அவையாவன: கண்கள் வெளியே தள்ளிக்கொண்டு இருப்பது, கடலின் மிக ஆழமான பகுதிகளில் வாழிடமாகக் கொள்வது, மீனின் மேற்பக்கத் துடுப்பானது தலையை நோக்கி வளர்ந்திருப்பது ஆகும். மீன்கள் கடலின் அடித்தளத்தில் வாழிடமாகக் கொள்வதால், அம்மீன்களின் உடலின் மேற்பரப்பில் நிறமி செல்கள் காணப்படுகின்றன, சில மீன்களில் கோடுகள் போன்று உள்ளது. சில தட்டை மீன்கள் தன்மீதுள்ள நிறமி செல்களள மாற்றக்கூடிய திறனைப்பெற்றுள்ளது. இது செபலோபேடா இனத்தைச் சார்ந்தது. தட்டை மீன்களில் கண்கள் இல்லாத பக்கமானது எப்போதும் கடலின் அடித்தளத்தையே நோக்கி இருக்கும். அதனால் அப்பகுதியானது நிறமில்லாமல் அல்லது வெளிர் நிறமாக இருக்கும்.[3] பொதுவாக தட்டை மீன்கள் உருமறைந்து இரையைப்பிடிக்கும் பழக்கத்தைத் தவிர்க்கின்றது. ஆனால் மிகவும் ஒளிரக் கூடிய கண்களைப் பெற்றுள்ளன. (எடுத்துக்காட்டு. மைக்ரோசிரோஸ் ஒசெல்லாடஸ்).அதிக அளவில், வெப்பமண்டல தட்டை மீன்கள் சிற்றினங்களில் சிறிது விசத்தன்மை உள்ளவையாக காணப்படுகின்றன.[1][4][5] அவை, ஆசிராக்காடெஸ், பிராடாசிரஸ் மற்றும் சிபிராஸ் போன்றவை முழுமையடையாத சொலிசிதிரஸ் முக்குரோசஸ் சிற்றினமானது ஒற்றிணைவு கொண்ட தட்டை புழுக்களை கொண்டது.[6][7] பிராடாசிரஸ் சூடோபைசிரஸ் நிறம் மற்றும் நீந்தக் கூடிய பேரினம் ஒத்து காணப்படுகிறது. சில ஆக்டோபஸ் சிற்றினங்கள் தட்டை மீன்களின் நிறம், வடிவம் மற்றும் நீந்தக் கூடிய தன்மைறில் ஒத்து காணப்படுகிறது.
மீன்களில் சில, சிறிய வகை மீன்களை உண்ணக்கூடியது. இவை நன்கு வளர்ச்சியடைந்த பற்களைக் கொண்டது. பெரும்பாலான மீன்கள் கடலின் அடிப்பகுதியிலேயே வாழக் கூடியது. இவை முதுகெலும்பற்ற உயிரிகளை உணவாகக் கொள்கின்றன. சில சமச்சீரின்மை உயிரிகளில் ஒருபக்கம் பற்களானது தாடையில் இருப்பதில்லை.[3]
தட்டை மீன்கள் (Flatfish) என்பது புளுரோநெக்டிபாம்ஸ் பிரிவைச் சார்ந்தது. இது கதிர் துடுப்பு மீன்வகையைச் சார்நதது. இம் மீன்கள் கெட்டிரோசொமாட்டா என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. சில நேரங்களில் துணைபிரிவு பெர்சிமாம்ஸில் வகைப்படுத்தப்படுகிறது. இன்னும் நிறைய சிற்றினங்களில் இரண்டு கண்களும் தலையில் ஒரே பக்கம் அமைந்துள்ளது, அம்மீன்கள் வளர்ச்சியடையும் போது அடுத்த பக்கமோ அல்லது தலையில் வேறு இடத்திலோ அமைகிறது. சில சிற்றினங்களில் இடப்பக்க முகமானது இடப்பக்கம் சற்று மேல் நோக்கி துாக்கி இருக்கும். சில சிற்றினங்களில் வலப்பக்கம் முகமானது வலப்பக்கம் சற்று மேல் நோக்கி துாக்கி இருக்கிறது.
A flatfish is a member of the ray-finned demersal fish order Pleuronectiformes, also called the Heterosomata, sometimes classified as a suborder of Perciformes. In many species, both eyes lie on one side of the head, one or the other migrating through or around the head during development. Some species face their left sides upward, some face their right sides upward, and others face either side upward.
Many important food fish are in this order, including the flounders, soles, turbot, plaice, and halibut. Some flatfish can camouflage themselves on the ocean floor.
Over 800 described species are placed into 16 families.[4] Broadly, the flatfishes are divided into two suborders, Psettodoidei and Pleuronectoidei, with> 99% of the species diversity found within the Pleuronectoidei.[5] The largest families are Soleidae, Bothidae and Cynoglossidae with more than 150 species each. There also exist two monotypic families (Paralichthodidae and Oncopteridae). Some families are the results of relatively recent splits. For example, the Achiridae were classified as a subfamily of Soleidae in the past, and the Samaridae were considered a subfamily of the Pleuronectidae.[6][7] The families Paralichthodidae, Poecilopsettidae, and Rhombosoleidae were also traditionally treated as subfamilies of Pleuronectidae, but are now recognised as families in their own right.[7][2][3] The Paralichthyidae has long been indicated to be paraphyletic, with the formal description of Cyclopsettidae in 2019 resulting in the split of this family as well.[8]
The taxonomy of some groups is in need of a review, as the last monograph covering the entire order was John Roxborough Norman's Monograph of the Flatfishes published in 1934. In particular, Tephrinectes sinensis may represent a family-level lineage and requires further evaluation e.g.[9] New species are described with some regularity and undescribed species likely remain.[6]
Hybrids are well known in flatfishes. The Pleuronectidae, of marine fishes, have the largest number of reported hybrids.[10] Two of the most famous intergeneric hybrids are between the European plaice (Pleuronectes platessa) and European flounder (Platichthys flesus) in the Baltic Sea,[11] and between the English sole (Parophrys vetulus) and starry flounder (Platichthys stellatus) in Puget Sound. The offspring of the latter species pair is popularly known as the hybrid sole and was initially believed to be a valid species in its own right.[10]
Flatfishes are found in oceans worldwide, ranging from the Arctic, through the tropics, to Antarctica. Species diversity is centered in the Indo-West Pacific and declines following both latitudinal and longitudinal gradients away from the Indo-West Pacific.[12] Most species are found in depths between 0 and 500 m (1,600 ft), but a few have been recorded from depths in excess of 1,500 m (4,900 ft). None have been confirmed from the abyssal or hadal zones. An observation of a flatfish from the Bathyscaphe Trieste at the bottom of the Mariana Trench at a depth of almost 11 km (36,000 ft) has been questioned by fish experts, and recent authorities do not recognize it as valid.[13] Among the deepwater species, Symphurus thermophilus lives congregating around "ponds" of sulphur at hydrothermal vents on the seafloor. No other flatfish is known from hydrothermal vents.[14] Many species will enter brackish or fresh water, and a smaller number of soles (families Achiridae and Soleidae) and tonguefish (Cynoglossidae) are entirely restricted to fresh water.[15][16][17]
The most obvious characteristic of the flatfish is its asymmetry, with both eyes lying on the same side of the head in the adult fish. In some families, the eyes are usually on the right side of the body (dextral or right-eyed flatfish), and in others, they are usually on the left (sinistral or left-eyed flatfish). The primitive spiny turbots include equal numbers of right- and left-sided individuals, and are generally less asymmetrical than the other families.[1] Other distinguishing features of the order are the presence of protrusible eyes, another adaptation to living on the seabed (benthos), and the extension of the dorsal fin onto the head.
The surface of the fish facing away from the sea floor is pigmented, often serving to camouflage the fish, but sometimes with striking coloured patterns. Some flatfishes are also able to change their pigmentation to match the background, in a manner similar to some cephalopods. The side of the body without the eyes, facing the seabed, is usually colourless or very pale.[1]
In general, flatfishes rely on their camouflage for avoiding predators, but some have aposematic traits such as conspicuous eyespots (e.g., Microchirus ocellatus) and several small tropical species (at least Aseraggodes, Pardachirus and Zebrias) are poisonous.[6][18][19] Juveniles of Soleichthys maculosus mimic toxic flatworms of the genus Pseudobiceros in both colours and swimming mode.[20][21] Conversely, a few octopus species have been reported to mimic flatfishes in colours, shape and swimming mode.[22]
The flounders and spiny turbots eat smaller fish, and have well-developed teeth. They sometimes seek prey in the midwater, away from the bottom, and show fewer extreme adaptations than other families. The soles, by contrast, are almost exclusively bottom-dwellers, and feed on invertebrates. They show a more extreme asymmetry, and may lack teeth on one side of the jaw.[1]
Flatfishes range in size from Tarphops oligolepis, measuring about 4.5 cm (1.8 in) in length, and weighing 2 g (0.071 oz), to the Atlantic halibut, at 2.5 m (8.2 ft) and 316 kg (697 lb).[1]
This article is part of a series onCommercial fish
Flatfishes lay eggs that hatch into larvae resembling typical, symmetrical, fish. These are initially elongated, but quickly develop into a more rounded form. The larvae typically have protective spines on the head, over the gills, and in the pelvic and pectoral fins. They also possess a swim bladder, and do not dwell on the bottom, instead dispersing from their hatching grounds as plankton.[1]
The length of the planktonic stage varies between different types of flatfishes, but eventually they begin to metamorphose into the adult form. One of the eyes migrates across the top of the head and onto the other side of the body, leaving the fish blind on one side. The larva also loses its swim bladder and spines, and sinks to the bottom, laying its blind side on the underlying surface.
In 2008, a 50-million-year-old fossil, Amphistium, was identified as an early relative of the flatfish and transitional fossil.[23] In a typical modern flatfish, the head is asymmetric, with both eyes on one side of the head. In Amphistium, the transition from the typical symmetric head of a vertebrate is incomplete, with one eye placed near the top of the head.[24] The researchers concluded, "the change happened gradually, in a way consistent with evolution via natural selection—not suddenly, as researchers once had little choice but to believe."[23]
Flatfishes have been cited as dramatic examples of evolutionary adaptation. Richard Dawkins, in The Blind Watchmaker, explains the flatfishes' evolutionary history thus:
…bony fish as a rule have a marked tendency to be flattened in a vertical direction…. It was natural, therefore, that when the ancestors of [flatfish] took to the sea bottom, they should have lain on one side…. But this raised the problem that one eye was always looking down into the sand and was effectively useless. In evolution this problem was solved by the lower eye ‘moving’ round to the upper side.[25]
The European plaice is the principal commercial flatfish in Europe.
American soles are found in both freshwater and marine environments of the Americas.
Halibut are the largest of the flatfishes, and provide lucrative fisheries.
The turbot is a large, left-eyed flatfish found in sandy shallow coastal waters around Europe.
Flatfish (left‐eyed flounder)
Flatfish is considered a Whitefish[26] because of the high concentration of oils within its liver. Its lean flesh makes for a unique flavor that differs from species to species. Methods of cooking include grilling, pan-frying, baking and deep-frying.
.jpg)
.jpg)
{{cite book}}: |last= has generic name (help) A flatfish is a member of the ray-finned demersal fish order Pleuronectiformes, also called the Heterosomata, sometimes classified as a suborder of Perciformes. In many species, both eyes lie on one side of the head, one or the other migrating through or around the head during development. Some species face their left sides upward, some face their right sides upward, and others face either side upward.
Many important food fish are in this order, including the flounders, soles, turbot, plaice, and halibut. Some flatfish can camouflage themselves on the ocean floor.
Pleŭronektoformaj estas fiŝoj membroj de ordo (Pleuronectiformes) de eben-naĝilaj fundakvaj fiŝoj, ankaŭ nomataj Heterosomata, foje klasitaj kiel subordo Perkoformaj. En multaj specioj, ambaŭ okuloj kuŝas sur unu sama flanko de la kapo, ĉar unu el ili migrad tra kaj ĉe la kapo dum disvolviĝo. Kelkaj specioj metas sian maldekstran flankon supren, aliaj sian dekstran kaj aliaj iun ajn.
Multaj gravaj manĝofiŝoj estas en tiu ordo, inklude soleojn, turbotojn, la pleŭronektojn, kaj aliajn. Estas pli ol 400 speciojn de tiu ordo. Kelkaj pleŭronektoj povas kamufli en aŭ sur la oceana grundo.
Pleŭronektoformaj estas fiŝoj membroj de ordo (Pleuronectiformes) de eben-naĝilaj fundakvaj fiŝoj, ankaŭ nomataj Heterosomata, foje klasitaj kiel subordo Perkoformaj. En multaj specioj, ambaŭ okuloj kuŝas sur unu sama flanko de la kapo, ĉar unu el ili migrad tra kaj ĉe la kapo dum disvolviĝo. Kelkaj specioj metas sian maldekstran flankon supren, aliaj sian dekstran kaj aliaj iun ajn.
Multaj gravaj manĝofiŝoj estas en tiu ordo, inklude soleojn, turbotojn, la pleŭronektojn, kaj aliajn. Estas pli ol 400 speciojn de tiu ordo. Kelkaj pleŭronektoj povas kamufli en aŭ sur la oceana grundo.
familio Aĥiredoj (Achiridae) Rafinesque, 1815 familio Aĥiropsetedoj (Achiropsettidae) Heemstra, 1990 familio Bothedoj (Bothidae) Smitt, 1892 familio Citharedoj (Citharidae) de Buen, 1935 familio Cinoglosedoj (Cynoglossidae) Jordan, 1888 familio Paraliĥthiedoj (Paralichthyidae) Regan, 1910 familio Pleŭronektedoj (Pleuronectidae) Rafinesque, 1815 pleŭronektoj (Pleuronectes) familio Psetodedoj (Psettodidae) Regan, 1910 familio Samaredoj (Samaridae) Jordan & Goss, 1889 familio Skofthalmedoj (Scophthalmidae) Chabanaud, 1933 turbotoj (Scophthalmus / Psetta) familio Soleedoj (Soleidae) Bonaparte, 1833 soleoj (Solea)Los Pleuronectiformes o peces planos son un orden de peces al que pertenecen platijas, gallos y lenguados, con especies muy comunes y amplia distribución mundial, la mayoría marinos con unas pocas especies de agua dulce. Viven acostados sobre fondos arenosos.
Su nombre procede del griego: pleura (lado) + nektos (nadar),[1] por la forma tan característica de nadar de lado.
Se trata de un orden de Teleósteos caracterizado por su cuerpo comprimido lateralmente (aplanado), y asimétrico en los adultos (son los únicos cordados con la simetría bilateral alterada). Los alevines nacen con simetría lateral, con un ojo a cada lado, pero la distribución simétrica se va perdiendo gradualmente con la maduración.[2] Los adultos, que viven tumbados sobre uno de sus costados, tienen el cuerpo plano, con los dos ojos en el costado superior (que según la familia puede ser el izquierdo o el derecho).
Las aletas carecen de radios espiniformes y la aleta caudal es homocerca. Poseen un sector pigmentado (donde se ubican los ojos), y otro sin pigmento sobre el cual se apoyan en el fondo marino. El costado visible suele presentar una pigmentación de camuflaje, mientras que el otro suele ser blanco.
Son carnívoros, depredadores que cazan al acecho. Los hay en todas las latitudes, casi siempre en fondos arenosos o fangosos, donde realizan a cada poco breves desplazamientos, permaneciendo semienterrados el resto del tiempo.
Las especies más conocidas y de gran interés económico son el lenguado (Solea solea) y el rodaballo (Psetta maxima). También es importante por su interés alimentario el gallo (Lepidorhombus whiffiagonis)
El grupo comprende más de 600 especies en once familias. La más grande es el fletán o halibut (Hippoglossus hippoglossus) que puede alcanzar dos metros de longitud y más de doscientos kg de peso.
Los Pleuronectiformes o peces planos son un orden de peces al que pertenecen platijas, gallos y lenguados, con especies muy comunes y amplia distribución mundial, la mayoría marinos con unas pocas especies de agua dulce. Viven acostados sobre fondos arenosos.
Su nombre procede del griego: pleura (lado) + nektos (nadar), por la forma tan característica de nadar de lado.
Lestalised (Pleuronectiformes) on kiiruimsete kalade hulka kuuluv selts.
Sellesse seltsi kuuluvad sugukonnad:
Eestis elavaist kaladest kuuluvad sellesse seltsi kammeljas (Psetta maxima), lest (Platichthys flesus), soomuslest (Limanda limanda) ja merilest (Pleuronectes platessa).
Lestalised (Pleuronectiformes) on kiiruimsete kalade hulka kuuluv selts.
Sellesse seltsi kuuluvad sugukonnad:
Kammellased (Scophthalmidae) Lestlased (Pleuronectidae)Pleuronektiformeak edo arrain zapalak (Pleuronectiformes) arrain aktinopterigioen ordena bat dira. Aditu batzuek Perciformes ordenaren azpiordenatzat jotzen dute. 400 espezie baino gehiago dira eta zenbaitek, platuxak, mihi-arrainak, erreboiloak, oilarrak eta halibutak esate baterako, interes komertziala dute.
Gorputza zapal eta zabala dute. Gorputzaren gaineko aldean dituzte bi begiak. Ahoa alde batera okertua dute. Kolorez marroixkak izaten dira gaineko aldetik, eta zurixkak azpiko aldetik. Batzuk itsasoaren hondoan kamuflaturik bizi dira.
ITISen arabera[1]:
Scophthalmus aquosus pleuronektiformearen burua (bi begiak alde berean dituela ikusten da)
Erreboilo arrunta (Psetta maxima)
Mihi-arraina (Solea solea)
Platuxa latza (Platichthys flesus)
.png)
HaziakPleuronektiformeak edo arrain zapalak (Pleuronectiformes) arrain aktinopterigioen ordena bat dira. Aditu batzuek Perciformes ordenaren azpiordenatzat jotzen dute. 400 espezie baino gehiago dira eta zenbaitek, platuxak, mihi-arrainak, erreboiloak, oilarrak eta halibutak esate baterako, interes komertziala dute.
Gorputza zapal eta zabala dute. Gorputzaren gaineko aldean dituzte bi begiak. Ahoa alde batera okertua dute. Kolorez marroixkak izaten dira gaineko aldetik, eta zurixkak azpiko aldetik. Batzuk itsasoaren hondoan kamuflaturik bizi dira.
Kampelakalat (Pleuronectiformes) on viuhkaeväisten kalojen lahko, johon kuuluu noin 680 lajia. Nämä jaetaan kahteen alalahkoon ja 14 heimoon. Aikuiset kampelakalat ovat merenpohjalla makaavia ja liikkuvia pohjakaloja. Niiden ruumis on litteä ja epäsymmetrinen; molemmat silmät ovat samalla puolella päätä. Kuoriutuessaan munasta kampelanpoikaset ovat kuitenkin normaalisti vielä kaksikylkisesti symmetrisiä, pystyssä uivia kaloja. Yleensä alle parisenttisenä ne kokevat muodonmuutoksen, jossa mm. toinen silmä vaeltaa kallon toiselle puolelle, ja kala asettuu pohjaelämään.
Kolmemetrinen ruijanpallas on yksi suurimmista kampelakaloista. Monet kampelakalat ovat merkittäviä ruokakaloja.
Itämeressä Suomen vesillä esiintyy säännöllisesti kaksi kampelalajia, kampela (Platichthys flesus) ja piikkikampela (Psetta maxima). Vain muutaman kerran on tavattu satunnaislajeja punakampelaa (Pleuronectes platessa), hietakampelaa (Limanda limanda) ja silokampelaa (Scophthalmus rhombus).
Kampelakalat (Pleuronectiformes) on viuhkaeväisten kalojen lahko, johon kuuluu noin 680 lajia. Nämä jaetaan kahteen alalahkoon ja 14 heimoon. Aikuiset kampelakalat ovat merenpohjalla makaavia ja liikkuvia pohjakaloja. Niiden ruumis on litteä ja epäsymmetrinen; molemmat silmät ovat samalla puolella päätä. Kuoriutuessaan munasta kampelanpoikaset ovat kuitenkin normaalisti vielä kaksikylkisesti symmetrisiä, pystyssä uivia kaloja. Yleensä alle parisenttisenä ne kokevat muodonmuutoksen, jossa mm. toinen silmä vaeltaa kallon toiselle puolelle, ja kala asettuu pohjaelämään.
Kolmemetrinen ruijanpallas on yksi suurimmista kampelakaloista. Monet kampelakalat ovat merkittäviä ruokakaloja.
Itämeressä Suomen vesillä esiintyy säännöllisesti kaksi kampelalajia, kampela (Platichthys flesus) ja piikkikampela (Psetta maxima). Vain muutaman kerran on tavattu satunnaislajeja punakampelaa (Pleuronectes platessa), hietakampelaa (Limanda limanda) ja silokampelaa (Scophthalmus rhombus).
Poissons plats
Les Pleuronectiformes (également appelés Heterosomata ce qui signifie « aux côtés dissemblables ») ou poissons plats, sont un ordre de poissons à nageoires rayonnées. Les plies, soles, flets, flétans, cardeaux, limandes, turbots, carlottins, barbues et cardines sont, sauf exceptions, des poissons de ce groupe.
Le nom de cet ordre vient des mots grecs « pleura », côté, et « nektos », nageur[2] : ce sont des poissons asymétriques qui nagent sur un de leurs flancs, autrement dit des poissons plats. Ils ont en conséquence les deux yeux du même côté du corps, bien que leurs larves présentent la même symétrie que les autres poissons[3].
Ce sont des poissons essentiellement marins et parfois estuariens ; on en trouve dans tous les principaux bassins océaniques du monde, y compris polaires, de la surface à plus de 1 000 m de profondeur.
Ces poissons sont proches des Perciformes, mais leurs nageoires dorsales et anales sont continues et bien développées. Au stade de juvéniles, ils adoptent la nage d’un côté, entraînant une grande asymétrie physiologique fort adaptée pour les fonds marins. Ils deviennent sénestres ou dextres, selon le côté qui voit la lumière, côté sur lequel vient migrer l’autre œil laissant le côté inférieur aveugle. Leur bouche mange ainsi horizontalement et les yeux, ressortis et indépendants, offrent un large champ de vision binoculaire adapté à la chasse à l'affût. La structure nerveuse et musculaire s’en trouve fort changée, spécialement dans le crâne, le côté aveugle étant moins développé que le côté oculaire (côté pigmenté). Ils nagent en ondulant au-dessus du substrat.
En 2008, la découverte à Monte Bolca, dans le nord de l'Italie, de deux fossiles de l'éocène ne présentant qu'une migration partielle de l’œil d'une face latérale à l'autre a permis de conclure que cette caractéristique morphologique était le fruit d'une évolution graduelle[4].
Après l'éclosion des œufs, les larves se rapprochent des plages ou de bancs de sables et les juvéniles vont grandir à faible profondeur, en se nourrissant de la microfaune des interstices du sable remué par les vagues, ils montent et descendent en suivant la marée. En grandissant, ils gagnent des zones plus profondes[5].
Les poissons plats sont uniques chez les vertébrés en termes de transformation du patron de base. Toutefois, peu d’informations sur leur évolution est disponible, car il y a très peu de fossiles qui ont été découverts nous permettant de faire le pont entre l’espèce ancestrale de laquelle s’est développé les pleuronectiformes et les pleuronectiformes modernes. Ce manque d’informations amène beaucoup de débats autour de l’évolution des pleuronectiformes, mais aussi autour de l’évolution en général. Les créationnistes utilisent cet exemple pour donner raison à leur théorie qu’une forme supérieure a créé toutes les espèces et que l’évolution n’est pas fondée. Certains vont aussi utiliser le cas des pleuronectiformes pour mettre de l’avant les théories d’évolution saltatoire. Pour être en mesure de comprendre l’évolution en général et l’évolution du développement des poissons plats, il faut trouver des intermédiaires évolutifs entre les poissons asymétriques (pleuronectiformes) actuels et les poissons symétriques. Deux genres de pleuronectiformes fossiles sont considérés comme la transition entre la forme symétrique et asymétrique : Amphistium et Heteronectes[6]. Pour que ces fossiles soient considérés comme espèce transitoire, il faut les comparer aux pleuronectiformes actuels et les poissons symétriques ancestraux et actuels. Amphistium et Heteronectes ont un crâne fortement asymétrique tout comme les pleuronectiformes modernes. Les os du crâne ont les mêmes déformations, mais pas aussi avancées. La grosse différence dans l’agencement des parties osseuses du crâne est l’œil chez les fossiles qui n’a pas encore dépassé la ligne centrale du haut du crâne. Les yeux sont encore de leur côté respectif comme les poissons symétriques, tout en ayant un crâne asymétrique. Les poissons plats modernes ont tous la transformation du crâne jusqu’à avoir les yeux du même côté pendant la métamorphose. Plusieurs autres caractéristiques, qui n’ont pas de lien avec la symétrie et asymétrie permettent de rapprocher les deux groupes pour prouver les liens évolutifs du changement progressif vers l’asymétrie. Ils possèdent tout de même des caractéristiques propres aux percomorphes qui sont le groupe duquel les poissons plats ont évolué. Des caractéristiques ont été perdues lors de l’évolution des pleuronectiformes. Les deux genres fossiles portent des épines aux nageoires anale et dorsale, cette caractéristique physique est retrouvée seulement dans un genre vivant de pleuronectiforme les Psettodes, mais a été perdu pour les pleuronectiformes plus modernes. Cette caractéristique est donc plésiomorphe chez les pleuronectiformes. Les différents fossiles d’Amphistium et d’Heteronectes retrouvés n’ont pas de côté spécifique pour le déplacement de l’œil. Ils peuvent être dextres (déplacement vers la droite) ou senestres (déplacement vers la gauche). Tout comme pour les épines dans les nageoires, les Psettodes ont la même caractéristique. Dans la nature, on les retrouve autant avec une morphologie dextre que senestre[6]. En contraste, les pleuronectiformes modernes ont habituellement un côté fixe par espèce : tous les individus sont dextres ou tous les individus sont senestres. Il y a par contre des espèces d’exceptions qui auront des individus des deux formes. Ces deux groupes de fossiles se positionnent donc très bien entre l’ancêtre symétrique et les pleuronectiformes modernes. Ils démontrent très bien la forme transitoire des pleuronectiformes passant du stade ancestrale symétrique des percomorphes au stade transitoire de Amphistium et Heteronectes avec une asymétrie crânienne, mais avec les yeux de chaque côté du crâne, par la suite au stade moderne avec plésiomorphies communes avec le stade transitoire de Psettodes et finalement le stade actuel des pleuronectiformes. Les propositions des créationnistes et des partisans de l’évolution saltatoire ne sont donc plus pertinentes avec les preuves fossiles retrouvées. Les preuves amènent à la conclusion de l’évolution progressive de la déformation crânienne d’une forme symétrique à asymétrique. L’évolution des pleuronectiformes s’est passée de la même façon que le développement de la larve symétrique qui se métamorphose en adulte asymétrique[6].
Les pleuronectiformes, comme la plupart des poissons marins pondent des œufs qui se développeront pour éclore en larve pélagique symétrique. Entre la forme larvaire et la forme adulte, il y a une phase de transition : la métamorphose. La métamorphose est un moment très important du développement des pleuronectiformes. Sous la forme larvaire, ils ne sont pas tellement différents de la plupart des poissons marins qui produisent. Ils sont pélagiques, ils vivent et se nourrissent dans la colonne d’eau. Ils sont aussi symétriques comme toute la majorité des poissons. Entre la forme larvaire pélagique et la forme juvénile épibenthique, une métamorphose se produit et amène l’asymétrie caractéristique des poissons plats. La majorité des poissons passent par ces stades : de larve à juvénile en passant par une métamorphose. Les poissons plats sont connus pour leur métamorphose unique et la compréhension des processus régulant celle-ci est de plus en plus étudiée[7].
Les hormones thyroïdiennes seraient responsables de la métamorphose anormale des pleuronectiformes par rapport aux autres poissons téléostéens. Des concentrations en hormones thyroïdiennes maximales ont été trouvées lors de la métamorphose impliquant une grande importance de ces hormones pour la métamorphose[7]. Des expériences ont aussi été faites pour voir ce que les hormones thyroïdiennes ont comme impact lors d’une augmentation de sa concentration. Inui et Miwa (1985[8] et 1987[9]) ont découvert par ce type d’expérience qu’il était possible de déclencher une métamorphose précoce et d’accélérer la vitesse de métamorphose chez les larves. L’apparence externe est caractéristiquement différente entre les deux phases de la métamorphose. Les premiers moments de métamorphoses se déclenchent tout de même avant les fortes concentrations en hormones thyroïdiennes. Le développement d’une couche de peau plus épaisse sous l’œil est la première caractéristique asymétrique chez les larves de pleuronectiformes. Ils se déclarent lorsque les concentrations d’hormones thyroïdiennes sont encore faibles, mais en croissance. Ce qui implique l’importance de ces hormones même à plus faible concentration[10]. Tagawa et Aritaki 2005[11] ont essayé d’isoler l’importance du synchronisme entre la métamorphose et l’augmentation de la concentration en hormones thyroïdiennes chez les pleuronectiformes dans le but de voir l’impact de l’absence, le retard ou l’arrivée hâtive de l’augmentation en hormones. Pour ce faire, ils ont dû inhiber l’expression des hormones thyroïdienne responsable de la métamorphose. Ils ont ensuite exposé les larves à des concentrations maximales de ces hormones à différents moments de leur croissance pour en voir les résultats. La désynchronisation entre un maximum de concentration de l’hormone thyroïdienne artificielle et l’endogène amène plusieurs types de déformation. Trois formes anormales ont été retrouvées. La première est une forme asymétrique avec les deux côtés de type aveugle (le côté du poisson plat habituellement dirigé vers le sol). La deuxième forme est symétrique avec les deux côtés de type aveugle. La troisième est symétrique avec les deux côtés de type oculaire (le côté du poisson plat habituellement dirigé vers la surface). Lorsque la concentration d’hormones administrées est maximale un peu avant le moment normal, les juvéniles anormales développeront majoritairement le premier et le deuxième type. Ces types expriment sur leurs deux côtés les gènes responsables de la différenciation du corps du poisson qui se retrouverait sur le substrat. Le type asymétrique aura une migration normale des yeux et donc une expression incomplète de la transformation du côté exprimé. Le type symétrique subira, par contre, la migration des deux yeux et donc une forme symétrique avec les deux yeux sur le dessus de la tête. Lorsque la concentration d’hormones administrées est maximale en avance ou en retard, c’est le troisième type qui sera exprimé. Ce type amène la différenciation des deux côtés du corps à être le côté qui est habituellement vers la surface résultant en un poisson plat de forme commune pour un poisson. Cette expérience montre l’importance dans le synchronisme et la séquence de l’expression des gènes dans le développement des pleuronectiformes[11].
La morphologie interne subit aussi des différenciations lors de la métamorphose. Des échantillons de sang ont été analysés entre la forme larvaire et la forme juvénile. Les érythrocytes subissent un changement de forme entre ces deux étapes. Les érythrocytes larvaires sont en forme de disque et possèdent un noyau rond. Les juvéniles auront des érythrocytes sans noyau qui seront remplis d’hémoglobine. L’hémoglobine sera elle-même différente entre les deux stades de vie. Les hormones thyroïdiennes jouent un rôle important dans la métamorphose de la forme du corps des pleuronectiformes, mais aussi dans la transformation des érythrocytes. Ils commenceront leur transformation vers la forme juvénile sans noyau avec une augmentation de la concentration en hormones thyroïdiennes. Plusieurs études montrent le fonctionnement des hormones thyroïdiennes chez les amphibiens qui subissent, tout comme les pleuronectiformes, une métamorphose entre la forme larvaire et juvénile qui vient altérer la forme du corps. L’augmentation de la concentration des hormones thyroïdiennes stimule la régression des tissus larvaires et le développement des tissus adultes[12]. Le système digestif est un autre bon exemple de l’implication des hormones thyroïdiennes dans la métamorphose. Sans elles, l’estomac larvaire reste petit, mince et ses cellules ne se différencient pas. La présence d’hormones thyroïdiennes dans l’organisme amène un développement et une différenciation de la glande gastrique[13].
La migration de l’œil et la déformation crânienne amènent une morphologie interne spéciale pour les pleuronectiformes. L’asymétrie du crâne est principalement causée par la relocalisation de l’os frontal du côté oculaire. Certaines parties du crâne sont même uniques. La barre pseudomédiale n’est retrouvée que chez les poissons plats et montre une forte asymétrie. Il n’est présent que du côté aveugle. Le développement de cet os se produit en direction de la crête dorsale. Il suit l’œil dans sa migration en position dorsale. Il empêche l’œil initialement du côté aveugle de revenir à l’endroit initial. L’ossification de cet os ne se produit pas avant que l’œil soit en position dorsale, mais une couche de cellule suborbitale s’épaissit en suivant l’œil à l’endroit où se trouvera la future barre pseudomédiale. Cet épaississement est le premier développement asymétrique chez la larve en métamorphose, elle se retrouve des deux côtés de l’animal symétrique, mais se développe beaucoup plus rapidement. Il serait la cause principale du départ de la migration et de sa continuation jusqu’à la crête dorsale de l’œil. L’inhibition spécifique de la couche cellulaire proliférante suborbitale supprime la migration de l’œil. Sans le départ de la migration de l’œil, les caractères typiquement asymétriques des pleuronectiformes n’apparaissent jamais. Le remodelage et le déplacement de l’os frontal a toujours été considéré comme l’élément moteur de la migration de l’œil, mais il est maintenant reconnu que c’est la couche suborbitale qui pousse l’œil à entamer sa migration et qui permet tous les autres caractères asymétriques reliés au crâne et aux yeux. La prolifération de cette couche est la cause de la migration de l’œil. Cette couche est présente des deux côtés de l’animal, mais la prolifération est beaucoup plus importante du côté aveugle. Lors des premiers messages hormonaux des hormones thyroïdiennes, la couche suborbitale commence à se diviser et à proliférer rapidement. Cette prolifération amène une pression sur le globe oculaire de l’animal. Cette pression amène l’œil à se déplacer vers la crête dorsale. En se rapprochant de la crête dorsale, l’œil en déplacement se rapproche aussi de l’œil du côté oculaire. Cette proximité crée une contre-pression sur l’œil en migration maintenant sur la crête dorsale. Plus les yeux se rapprochent et plus cette contre-pression est grande. Une fois la contre-pression égale à la pression de la masse de cellules proliférantes, l’œil arrête et est en position finale. La couche proliférante suborbitale pousse l’œil, mais vient indirectement pousser tout le cartilage entre la position initiale et finale de l’œil. L’œil commence par faire pivoter les plaques de cartilages perpendiculairement pour ensuite les amener du côté aveugle vers le côté oculaire. La barre pseudomédiale prendra rapidement de l’expansion à la suite du déplacement de l’œil à cause justement du vide laissé par celui-ci[14]. Les vésicules rétrorbitales sont aussi uniques aux pleuronectiformes. Ils se trouvent sous l’orbite des yeux de chacun des côtés de l’animal. Ils deviennent asymétriques au début de la métamorphose. La vésicule se trouvant du côté aveugle se gonfle en synchronie avec le début de la métamorphose et le déplacement de l’œil du poisson. En se gonflant, elle pousse l’œil dans les débuts de la métamorphose pour le déplacer du côté aveugle vers la crête dorsale de l’animal. La vésicule rétrorbitale servirait aussi à remplir le trou laissé par la migration de l’œil[10].
La métamorphose amène aux pleuronectiformes plusieurs changements morphologiques, mais leur donne aussi certains comportements uniques à ceux-ci. Ils prennent un comportement de nage latérale et un comportement benthique. Les comportements latéraux ont souvent été associés à la métamorphose morphologique (transformation du crâne), mais les nouvelles études tendent vers une indépendance de ces processus. La majorité des poissons s’orientent à l’aide de deux repères : la gravité et la lumière. Le poisson va s’orienter avec la source lumineuse jusqu’à avoir un nouvel équilibre créé avec ses organes sensibles à la gravité. L’hypothèse était qu’avec la migration des yeux sur le poisson, cela l’amenait à se tourner latéralement pour éventuellement avoir un côté aveugle dirigé vers le sol et un côté oculaire dirigé vers le ciel. Les yeux resteraient à la même place par rapport à la lumière et ce serait le corps qui se déplacerait[15]. Plusieurs études sur la métamorphose des pleuronectiformes ont créé des individus symétriques qui n’ont pas subi la migration de l’œil. Si l’hypothèse était bonne, ces poissons ne devraient pas adopter de comportements. Ces poissons plats symétriques adoptent les comportements de nage latérale et de déposition au sol. Ils ne sont donc pas reliés au déplacement de l’œil. L’apparition de ces comportements a été observée avant le début de la métamorphose causée par l’augmentation de l’hormone thyroïdienne. Lorsque des larves sont traitées à l’hormone thyroïdienne avant la métamorphose, ils vont adopter les comportements de nage latérale et de déposition sans qu’il y ait métamorphose. L’apparition et le développement de ces comportements sont donc liés à l’hormone thyroïdienne, mais sont indépendants de la migration de l’œil et du remodelage du crâne[16]. En sachant que ces comportements ne sont pas liés à la migration de l’œil, il vient intéressant de trouver quelle transformation morphologique amène les changements au comportement. L’hypothèse actuelle concernant ce sujet est la suivante : c’est l’asymétrie des systèmes sensoriels associés à la perception de la gravité qui amène les changements au comportement. La plupart des organes sensoriels sont symétriques chez les pleuronectiformes. Ils sont comme ceux de leurs cousins symétriques. Par contre, la polarisation des poils sensoriels de l’oreille interne est essentiellement identique. Cette caractéristique est unique chez les pleuronectiformes modernes. Elle est absente chez les espèces plus primitives qui ne présentent pas d’uniformité dans le choix de côté de déposition au sol. Cette polarité est unique aux poissons plats. Elle aide à la nage latérale et à la déposition, mais n’en est pas responsable[16]. Une des causes de ces comportements spécifiques aux poissons plats serait l’asymétrie dans l’absorption du 2-deoxyglucose dans les cellules du vestibule chez les adultes. Ce débalancement amène une asymétrie dans l’efficacité neuronale des cellules sensorielles du vestibule. L’asymétrie des otolithes chez les adultes serait aussi responsable de l’apparition des comportements spéciaux. Les otolithes servent chez les poissons à l’équilibre et au positionnement spatial. Les otolithes se retrouvant du bord aveugle du corps des adultes sont plus lourd que ceux du côté oculaire. Il reste à trouver si ces changements se développent pendant la métamorphose pour dicter les changements comportementaux ou si ce sont les changements comportementaux qui amènent ces changements[16].
Selon FishBase (4 avril 2014)[17] et World Register of Marine Species (16 mars 2015)[18] :
Selon ITIS (4 avril 2014)[19] :
Solea solea, un Soleidae
Fossile d'Amphistium paradoxum (Lutétien), soit environ 45 Ma.
Poissons plats
Les Pleuronectiformes (également appelés Heterosomata ce qui signifie « aux côtés dissemblables ») ou poissons plats, sont un ordre de poissons à nageoires rayonnées. Les plies, soles, flets, flétans, cardeaux, limandes, turbots, carlottins, barbues et cardines sont, sauf exceptions, des poissons de ce groupe.
Baill den ord Pleuronectiformes is ea an leathóg agus is iasc ghrinnill gha-eiteach é, ar a dtugtar freisin orthu Heterosomata , uaireanta rangaithe san fho-ord Perciformes. I go leor speiceas, luíonn dá shúil ar thaobh amháin an chinn, aistríonn súil amháin nó an tsúil eile tríd agus agus timpeall an chinn le linn forbartha. Bíonn taobh chlé i roinnt speiceas ag féachaint aníos, cuid taobh dheis roinnt speiceas ag féachainf aníos, agus roinnt féachann an dá thaobh ag féachaint aníos.
Tá go leor iasc bia tábhachtach san ord seo, lena n-áirítear leadhbóga, sóil , turbaird , leathóga , agus haileabónna. Is féidir le roinnt leathóg duaithníocht gníomhach a chur orthu féin ar ghrinneall na farraige.
A dos pleuronectiformes (Pleuronectiformes), coñecidos popularmente como peixes planos, é unha orde de peixes teleósteos, caracteriasos por ter o corpo comprimido lateralmente e que, por viviren acostados sobre un dos seus lados nos fondos areosos, sofren unha modificación que consiste na migración dun ollo ao outro lado, de tal modo que presentan un lado cego, non pigmentado, que é o que se pousa no fondo, e outro cos dous ollos, pigmentado, que é o que aparece como superior (aínda que realmente sexa un dos costados do peixe).[2]
Esta asimetría bilateral (son os únicos vertebrados coa simetría bilateral alterada) só aparece nos exemplares adultos, xa que cando nacen presentan a morfoloxía típica de calquera peixe, cun ollo a cada lado e natación vertical.
Segundo as familias, o lado pigmentado pode ser o dereito, coma no linguado, ou o esquerdo, coma no rodaballo.
Para sabermos cal é o lado dereito ou o esquerdo dun peixe hai que colocalo sobre unha superficie co lado pigmentado cara a arriba e de forma que vexamos os ollos por riba da boca: se o peixe queda mirando á esquerda (coa cabeza á esquerda do observador e a cola á dereita) será un peixe esquerdo; se queda mirando á dereita, será un peixe dereito.
O nome procede dos termos do grego antigo πλευρά pleurá, "costado", "lado", "flanco" e νηκτόν nēktón "acto de nadar", "natación", derivado do verbo νήχειν nḗchein, "nadar", pola forma característica de nadar de lado, aos que se lle engade o sufixo latino -iformes, "en forma de", propio nos nomes das ordes de peixes (e das de aves).
Aparecen por primeira vez no rexistro fósil no paleoceno, hai uns 65 millóns de anos, durante o paleóxeno ou terciario temperán.[1]
A orde comprende moitas especies de grande interese pesqueiro, amplamente consumidos como alimento, entre outros os linguados, o rodaballo, as sollas, os rapantes e os fletáns.
A cara superior é pigmentada, con cores máis ou menos escuras, que adoitan corrresponderse ás características do fondo no que viven, para camuflarse no medio. Hainos cunha coloración uniforme e outros presentan manchas irregulares ou ben definidas, que serven para a identificación da especie.
A cara inferior é branca ou de cor cremosa, habendo especies, coma o rapante, nas que é case traslúcida.
A forma adoita ser romboidal ou linguiforme, aínda que os hai practicamente circulares (coma o rodaballo).
As aletas dorsal e anal son únicas pero esténdense a todo o longo dos bordos superior e inferior, respectivamente, cunha base de implantación ampla.
Case sempre carecen de vexiga natatoria, canda adultos. As escamas son ctenoides ou cicloides,[3] e hai especies, coma o rodaballo, que carece de escamas e presenta sobre a pel uns dentículos óseos característicos.
Os pleuronectiformes están presentes en todas as latitudes do mundo, e viven sempre sobre fondos areosos ou de limo. Pasan case todo o tempo semisoterrados no fondo, ao axexo das súas presas, realizando cada pouco pequenos desprazamentos. Os ollos poden sobresaír sobre a superficie da pel, o que lles permite ver cando están baixo a area.
Son carnívoros e predan sobre invertebrados e sobre outros peixes.
Practicamente todas as especies son mariñas, aínda que as hai algunha de auga doce e outras que penetran ocasionalmente en rías e ríos.
A orde divídese en dúas subordes moi desiguais que comprenden once familias, cunhas 600 especies:[4]
A dos pleuronectiformes (Pleuronectiformes), coñecidos popularmente como peixes planos, é unha orde de peixes teleósteos, caracteriasos por ter o corpo comprimido lateralmente e que, por viviren acostados sobre un dos seus lados nos fondos areosos, sofren unha modificación que consiste na migración dun ollo ao outro lado, de tal modo que presentan un lado cego, non pigmentado, que é o que se pousa no fondo, e outro cos dous ollos, pigmentado, que é o que aparece como superior (aínda que realmente sexa un dos costados do peixe).
Esta asimetría bilateral (son os únicos vertebrados coa simetría bilateral alterada) só aparece nos exemplares adultos, xa que cando nacen presentan a morfoloxía típica de calquera peixe, cun ollo a cada lado e natación vertical.
Segundo as familias, o lado pigmentado pode ser o dereito, coma no linguado, ou o esquerdo, coma no rodaballo.
Para sabermos cal é o lado dereito ou o esquerdo dun peixe hai que colocalo sobre unha superficie co lado pigmentado cara a arriba e de forma que vexamos os ollos por riba da boca: se o peixe queda mirando á esquerda (coa cabeza á esquerda do observador e a cola á dereita) será un peixe esquerdo; se queda mirando á dereita, será un peixe dereito.
O nome procede dos termos do grego antigo πλευρά pleurá, "costado", "lado", "flanco" e νηκτόν nēktón "acto de nadar", "natación", derivado do verbo νήχειν nḗchein, "nadar", pola forma característica de nadar de lado, aos que se lle engade o sufixo latino -iformes, "en forma de", propio nos nomes das ordes de peixes (e das de aves).
Aparecen por primeira vez no rexistro fósil no paleoceno, hai uns 65 millóns de anos, durante o paleóxeno ou terciario temperán.
A orde comprende moitas especies de grande interese pesqueiro, amplamente consumidos como alimento, entre outros os linguados, o rodaballo, as sollas, os rapantes e os fletáns.
Pleuronectiformes (plosnatice), red riba iz razreda Actinopterygii (zrakoperke). Ove ribe u hrvatskom jeziku poznate su kao plosnatice (a u engl. flatfish). Ribe su dna često ukopane u pijesak odakle vrebaju plijen. Zbog svoga plosnatog izgleda prilagođenog životu na dnu, oba oka nalaze se na istoj strani glave.
Red obuhvača jednaest porodica[1]:
Pleuronectiformes (plosnatice), red riba iz razreda Actinopterygii (zrakoperke). Ove ribe u hrvatskom jeziku poznate su kao plosnatice (a u engl. flatfish). Ribe su dna često ukopane u pijesak odakle vrebaju plijen. Zbog svoga plosnatog izgleda prilagođenog životu na dnu, oba oka nalaze se na istoj strani glave.
Red obuhvača jednaest porodica:
Porodica Achiridae Porodica Achiropsettidae Porodica Bothidae Porodica Citharidae Porodica Cynoglossidae Porodica Paralichthyidae Porodica Pleuronectidae Porodica Psettodidae Porodica Samaridae Porodica Scophthalmidae Porodica SoleidaeFlatfiskar (fræðiheiti: Pleuronectiformes) eru ættbálkur geislugga sem stundum eru flokkaðir sem undirættbálkur borra. Margar tegundir eru með bæði augun öðrum megin á höfðinu þar sem annað augað eða bæði flyst til þegar fiskurinn þroskast. Sumar tegundir snúa upp vinstri hliðinni en aðrar þeirri hægri. Annað einkenni eru augu sem geta staðið út úr höfðinu og bakuggi sem nær alla leið fram á höfuðið. Þessi einkenni flatfiska eru aðlögun að lífi á sjávarbotni þar sem þeir liggja flatir á annarri hliðinni til að felast fyrir rándýrum.
Margir mikilvægir matfiskar tilheyra þessum ættbálki, þar á meðal lúða, koli og sandhverfa.
L'ordine dei Pleuronectiformes è conosciuto solitamente col nome di pesci piatti. Il nome deriva dal greco e significa nuotatori su un lato.
L'ordine dei Pleuronectiformes è conosciuto solitamente col nome di pesci piatti. Il nome deriva dal greco e significa nuotatori su un lato.
Plekšniažuvės (Pleuronectiformes) – stipinpelekių žuvų būrys. Plokščiais šonais, nesimetriškos jūrų žuvys. Dugne guli ant šono. Abi akys yra tik toje kūno pusėje, kuri atgręžta į viršų, kai žuvis guli ant dugno. Nugarinis ir analinis pelekai labai ilgi. Ikrai pelaginiai. Jaunikliai iš pradžių būna simteriški. Daugelio plekšniažuvių spalva atitinka jūros dugno spalvą, dėl to jas sunku pastebėti.
Verslinės žuvys.
Iš viso daugiau nei 400 rūšių. Lietuvoje gyvena 2 šeimos ir 4 rūšys:
Plekšniažuvės (Pleuronectiformes) – stipinpelekių žuvų būrys. Plokščiais šonais, nesimetriškos jūrų žuvys. Dugne guli ant šono. Abi akys yra tik toje kūno pusėje, kuri atgręžta į viršų, kai žuvis guli ant dugno. Nugarinis ir analinis pelekai labai ilgi. Ikrai pelaginiai. Jaunikliai iš pradžių būna simteriški. Daugelio plekšniažuvių spalva atitinka jūros dugno spalvą, dėl to jas sunku pastebėti.
Verslinės žuvys.
Iš viso daugiau nei 400 rūšių. Lietuvoje gyvena 2 šeimos ir 4 rūšys:
Didysis otas Upinė plekšnė Jūrinė plekšnė Limanda.Platvissen (Pleuronectiformes) zijn een orde van vissoorten die op hun zijde op de bodem leven. De vis, die vaak onder het zand verscholen ligt, heeft vaak een zeer goede schutkleur.
Er zijn meer dan 500 soorten platvissen. Met uitzondering van de heilbot leven ze op de zeebodem. In de eerste ontwikkelingsstadia zien de platvissen er nog normaal uit, maar na zes weken verplaatsen de ogen zich naar één kant van de vis. Het lichaam is sterk verticaal afgeplat en de vis gaat aan de blinde zijde op de grond liggen. De blinde zijde is wit, terwijl de andere zijde de kleur en het patroon van de plaatselijke zeebodem aan kan nemen. De vissen graven zich vaak gedeeltelijk in, zodat alleen de sterk uitpuilende ogen nog zichtbaar zijn.
Voor de Noordzeevisserij zijn de platvissen van groot belang. Ze worden gevangen met de boomkor. In de Nederlandse tongvisserij wordt tegenwoordig gevist met pulskorren. De schol is de belangrijkste soort. Ook tong, tarbot en schar zijn voor de visserij belangrijk. Hengelsporters vangen vaak bot omdat deze soort vaak het brakke en ondiepe water opzoekt, zodat ze binnen het bereik van de hengelaar komen.
De Atlantische heilbot (Hippoglossus hippoglossus) is de grootste soort. Deze soort komt op diep water in het noorden van de Noordzee voor en houdt zich niet meer op de bodem op, maar jaagt ook op half water op zijn prooien. Deze vis kan meer dan twee meter lang worden (record: 262 cm, 290 kg).[1]
Volgens ITIS de onderstaande lijst. De families Paralichthodidae, Poecilopsettidae en Rhombosoleidae worden door Fishbase daarentegen niet als zelfstandige familie in de orde van de Platvissen (Pleuronectiformes) gezien, maar wel als onderdeel van de familie Pleuronectidae.
Platvissen (Pleuronectiformes) zijn een orde van vissoorten die op hun zijde op de bodem leven. De vis, die vaak onder het zand verscholen ligt, heeft vaak een zeer goede schutkleur.
Er zijn meer dan 500 soorten platvissen. Met uitzondering van de heilbot leven ze op de zeebodem. In de eerste ontwikkelingsstadia zien de platvissen er nog normaal uit, maar na zes weken verplaatsen de ogen zich naar één kant van de vis. Het lichaam is sterk verticaal afgeplat en de vis gaat aan de blinde zijde op de grond liggen. De blinde zijde is wit, terwijl de andere zijde de kleur en het patroon van de plaatselijke zeebodem aan kan nemen. De vissen graven zich vaak gedeeltelijk in, zodat alleen de sterk uitpuilende ogen nog zichtbaar zijn.
Voor de Noordzeevisserij zijn de platvissen van groot belang. Ze worden gevangen met de boomkor. In de Nederlandse tongvisserij wordt tegenwoordig gevist met pulskorren. De schol is de belangrijkste soort. Ook tong, tarbot en schar zijn voor de visserij belangrijk. Hengelsporters vangen vaak bot omdat deze soort vaak het brakke en ondiepe water opzoekt, zodat ze binnen het bereik van de hengelaar komen.
De Atlantische heilbot (Hippoglossus hippoglossus) is de grootste soort. Deze soort komt op diep water in het noorden van de Noordzee voor en houdt zich niet meer op de bodem op, maar jaagt ook op half water op zijn prooien. Deze vis kan meer dan twee meter lang worden (record: 262 cm, 290 kg).
Flyndrefisk (Pleuronectiformes) eller flatfisk er ein orden flate botnfisk som lever i salt-, brakk- og ferskvatn over heile verda. Det finst over 600 artar, dei fleste av desse finn me i Stillehavet. I norske farvatn finst det seksten artar, mellom dei kveite og raudspette.
Flyndrene er kanskje den fiskeordenen som er enklast å kjenna att. Fiskane i gruppa er flattrykt frå sidene, og ligg sidelengs på botnen. Begge augo sit på sida som vender opp, noko som gjev dei ein særs asymmetrisk utsjånad.
Flyndrelarver er opphavleg bilateralsymmetriske, men under utviklinga frå larve til vaksen flyttar det eine auga seg frå den eine sida til den andre. Om det er den venstre eller den høgre sida som vender opp varierer frå familie til familie.
Oversida på ei flyndre er i regelen kamuflasjefarga og svakt avrunda. Undersida er flat og nesten alltid kvit. Augo sit høgare enn resten av kroppen, noko som gjer at fiskane i denne gruppa kan halda oppsyn med kva som skjer rundt dei sjølve når dei ligg nedgravne i sand.
Flyndrefisk (Pleuronectiformes) eller flatfisk er ein orden flate botnfisk som lever i salt-, brakk- og ferskvatn over heile verda. Det finst over 600 artar, dei fleste av desse finn me i Stillehavet. I norske farvatn finst det seksten artar, mellom dei kveite og raudspette.
Flyndrene er kanskje den fiskeordenen som er enklast å kjenna att. Fiskane i gruppa er flattrykt frå sidene, og ligg sidelengs på botnen. Begge augo sit på sida som vender opp, noko som gjev dei ein særs asymmetrisk utsjånad.
Flyndrefisker (Pleuronectiformes) er en gruppe med piggfinnede rovfisker, der artene har en asymmetrisk kropp som er sterkt flattrykt.
Når yngelen, som ser ut som en vanlig symmetrisk fisk, er mellom 5–120 mm lang begynner en forvandling der ett av øynene vandrer over til motsatt side av hodet. Også kroppen transformeres, i en prosess som kalles metamorfosen. Etter forvandlingen svømmer fiskene med øyesiden (dorsalsiden) opp og blindsiden (bunnsiden) ned. Blindsiden er flat og ofte hvit eller lite (mindre) pigmentert enn dorsalsiden, som gjerne er pigmentert i kamuflasjefarger i henhold til artens habitat og mer avrundet i formen.
Flyndrefiskene er rovgriske bunnfisker som ofte ligger stille på bunnen, delvis dekket av sand, grus eller mudder, og venter på at et bytte skal komme forbi som de kan sluke i et lynhurtig bakholdsangrep.
Mange flyndrefisker utnyttes som matfisk og enkelte arter har stor økonomisk betydning. Flyndrefisker fanges kommersielt for det meste med garn, trål, line og snurrevad, samt under fritidsfiske med stang, håndsnøre og spyd.
Det vitenskapelige navnet er gresk og betyr «sidesvømmere».
Systematikken i denne gruppen er uavklart og antallet familier og arter kan variere ganske mye mellom ulike forskerne og i tid. Eschemeyer & Fong, 2011, hevder det er nærmere 800 arter fordelt i 11 familier.[1]
Flyndrefisker (Pleuronectiformes) er en gruppe med piggfinnede rovfisker, der artene har en asymmetrisk kropp som er sterkt flattrykt.
Multimedia w Wikimedia Commons Flądrokształtne[2], płastugokształtne[3], płastugi[4], bokopływy[4] (Pleuronectiformes) – rząd morskich ryb promieniopłetwych występujących w większości mórz i oceanów, od tropikalnych po polarne, na różnych głębokościach. Niektóre gatunki wpływają do estuariów i rzek. Liczne gatunki są cenionymi rybami konsumpcyjnymi. Budową ciała i trybem życia przypominają chrzęstnoszkieletowe płaszczki, jednak nie są z nimi spokrewnione. Ich rozwój przebiegał odmiennie.
Larwy ryb flądrokształtnych mają budowę zbliżoną do typowych ryb. W trakcie przeobrażania w postać dorosłą jedna strona ciała – prawa lub lewa, w zależności od gatunku – rozwija się szybciej, powodując deformację kości czaszki, a w efekcie – całego ciała – polegającą na przesunięciu jednego z boków na drugą stronę. Płetwy nieparzyste pozostają na swoim miejscu. Oko przemieszcza się, u niektórych gatunków zatrzymując się na szczycie głowy, u pozostałych przechodząc na drugą stronę. W tym stadium młoda ryba przechodzi z pelagicznego trybu życia larwy do życia przy dnie. Bok, na którym leży, staje się spodem ciała i traci ubarwienie. Drugi bok, na którym są oczy, staje się grzbietem ryby. Jego ubarwienie jest zależne od zajmowanego środowiska.
Płastugi poruszają się przy dnie łagodnymi ruchami płetw podobnie jak płaszczki, a przy gwałtownych zmianach pozycji przyjmują pionową postawę i przemieszczają się szybkimi ruchami całego ciała.
Do flądrokształtnych zaliczono 14 rodzin, klasyfikowanych w 2 podrzędach:
Flądrokształtne, płastugokształtne, płastugi, bokopływy (Pleuronectiformes) – rząd morskich ryb promieniopłetwych występujących w większości mórz i oceanów, od tropikalnych po polarne, na różnych głębokościach. Niektóre gatunki wpływają do estuariów i rzek. Liczne gatunki są cenionymi rybami konsumpcyjnymi. Budową ciała i trybem życia przypominają chrzęstnoszkieletowe płaszczki, jednak nie są z nimi spokrewnione. Ich rozwój przebiegał odmiennie.
Pleuronectiformes é a ordem de peixes actinopterígeos que inclui o linguado e a solha. Os pleuronectiformes estão presentes em todos os tipos de salinidade, desde água doce a marinha. O grupo evoluiu a partir dos Tetraodontiformes há cerca de 15 milhões de anos, no Miocénico médio.
A principal característica dos pleuronectiformes é a ausência de simetria bilateral no adulto que tem o corpo achatado e fortemente comprimido, numa adaptação a um modo de vida bentónico. As alterações observadas pelos juvenis no crescimento incluem a migração de um olho para o outro lado do crânio, ficando com os dois olhos na mesma face, que vai estar virada para a superfície. Algumas espécies vivem sobre o lado esquerdo, outras sobre o lado direito, enquanto que outras são espalmadas a partir de cima.
As escamas dos pleuronectiformes são de forma ciclóide. Em algumas espécies os olhos são protuberantes, o que permite ao peixe ver mesmo quando está parcialmente enterrado na areia.
A ordem Pleuronectiformes inclui as seguintes subordens e famílias:
Pleuronectiformes é a ordem de peixes actinopterígeos que inclui o linguado e a solha. Os pleuronectiformes estão presentes em todos os tipos de salinidade, desde água doce a marinha. O grupo evoluiu a partir dos Tetraodontiformes há cerca de 15 milhões de anos, no Miocénico médio.
A principal característica dos pleuronectiformes é a ausência de simetria bilateral no adulto que tem o corpo achatado e fortemente comprimido, numa adaptação a um modo de vida bentónico. As alterações observadas pelos juvenis no crescimento incluem a migração de um olho para o outro lado do crânio, ficando com os dois olhos na mesma face, que vai estar virada para a superfície. Algumas espécies vivem sobre o lado esquerdo, outras sobre o lado direito, enquanto que outras são espalmadas a partir de cima.
As escamas dos pleuronectiformes são de forma ciclóide. Em algumas espécies os olhos são protuberantes, o que permite ao peixe ver mesmo quando está parcialmente enterrado na areia.
Pleuronectiformes (calcani) este un ordin taxonomic care cuprinde pești osoși de mare cu corpul rombic, turtit lateral și asimetric, având ambii ochi pe partea dreaptă si solzi lungi, tari pe burtă și mai ales pe spate. Peștii din acest ordin trăiesc pe fundul mării. De acest ordin aparțin pești comestibili ca speciile Pleuronectes platessa, Scophthalmus maximus, Hippoglossus hippoglossus, Platichthys flesus și Solea solea sau Solea lascaris (limba de mare).
Calcanii din acest ordin pot fi întâlniți aproape în toate mările din regiunile cu climă tropicală și cu climă temperată. Unele specii pot fi întâlnite și în mările din regiunile polare. Cele mai multe specii trăiesc în Oceanul Pacific pe fundul stâncos, nisipos sau cu pietriș al mărilor în apropiere de platoul continetental la adâncimi între 100 și 200 m, sau adâncimi mai rari. Există și specii de calcani ca limba de mare, care trăiesc în apele dulci din America. Majoritatea calcanilor sunt carnivori ei se hrănesc cu nevertebrate marine ce trăiesc pe fundul apei. Speciile mari sunt pești răpitori ei se hrănesc cu pești. Calcanii sunt ovipari, ei ajung la maturitate sexuală între vârsta de 1 an și 15 ani. Larvele calcanilor se hrănesc cu plancton și icrele altor pești.
Calcanii au cu corpul rombic, turtit lateral și asimetric, având ambii ochi pe partea dreaptă și solzi lungi, tari pe burtă și pe spate. Pe partea dorsală sunt colorați de regulă, cu o culoare de camuflaj asemănător substratului unde trăiesc. Partea ventrală are un colorit mai deschis fiind mai puțin acoperit cu solzi tari. Dimensiunea lor este între câțiva centimetri până la o lungime de peste 3 m. Numărul vertebrelor este între 27 și 70. Larvele peștilor au o dimensiune între 10 - 25 mm și au un aspect fuziform.
Pleuronectiformes (calcani) este un ordin taxonomic care cuprinde pești osoși de mare cu corpul rombic, turtit lateral și asimetric, având ambii ochi pe partea dreaptă si solzi lungi, tari pe burtă și mai ales pe spate. Peștii din acest ordin trăiesc pe fundul mării. De acest ordin aparțin pești comestibili ca speciile Pleuronectes platessa, Scophthalmus maximus, Hippoglossus hippoglossus, Platichthys flesus și Solea solea sau Solea lascaris (limba de mare).
Plattfiskar eller flatfiskar (Pleuronectiformes) är en ordning i djurklassen benfiskar med över 500 arter. Som namnet antyder har de en platt kropp. Ögonen befinner sig på övre sidan och med nedre sidan ligger de på havsbotten. Övre kroppsidans färg är starkt anpassad till havsbottens utseende. Plattfiskar finns i alla hav runt jorden och några arter lever också i sötvatten. Plattfiskarnas föda består av små djur som lever vid havsbotten som fiskar, blötdjur och maskar.
Dessa fiskars naturliga läge är horisontellt. Bukfenor liksom bröstfenor kan stundom saknas. Rygg- och analfenan är långa och vanligen skilda från stjärtfenan. Simblåsa saknas hos det könsmogna djuret. Munnen är framskjutbar och ögonen är rörliga. Hithörande fiskar skiljer sig från alla andra genom sin osymmetriska kroppsbyggnad, vilken är mest utpräglad på huvudet.
Att denna avvikande kroppsform inte är något för dessa djur ursprungligt, utan något som förvärvats som en anpassning till det avvikande levnadssättet, framgår av individens utveckling. När den unga plattfisken lämnar ägget, är hela dess glasklara kropp lika symmetrisk som hos andra unga fiskar. Dess ögon är belägna ett på varje sida och den simmar lodrätt på vanligt sätt. Men under tillväxten börjar snart det ena ögat att småningom flyttas över på samma sida som det andra. Det ena ögats vandring framkallar en vridning av främre delen av huvudet, som blir asymmetrisk. Samtidigt erhåller endast den sida, på vilken ögonen sitter, färg, hela muskulaturen utvecklas starkare på denna sida, medan däremot tänderna och käkarna kan vara mera utbildade på den blinda sidan. Medan dessa förändringar i byggnaden sker blir också djurens levnadssätt ett annat. Från att ha levt nära havsytan blir de bottenfiskar, som alltid simmar med den färgade sidan uppåt. De kan gräva ned sig i sandbottnen.
Även hela djurgruppen har genomgått en liknande gradvis utveckling, enligt ny tolkning av gamla fossil, bland annat av Amphistium paradoxum. Fossilen har förvarats på museer i London och Wien, och uppvisar asymmetriskt placerade ögon. Tidigare tolkades detta som en effekt av skador under fossiliseringen, men nu föreslås det att de representerar övergångsformer i utvecklingen av plattfiskar[1][2]. Det har också föreslagits att det rör sig om fossil från individer som inte är fullvuxna.
Till ordningen räknas 11 familjer fördelade på flera underordningar.[3]
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, 1904–1926.Plattfiskar eller flatfiskar (Pleuronectiformes) är en ordning i djurklassen benfiskar med över 500 arter. Som namnet antyder har de en platt kropp. Ögonen befinner sig på övre sidan och med nedre sidan ligger de på havsbotten. Övre kroppsidans färg är starkt anpassad till havsbottens utseende. Plattfiskar finns i alla hav runt jorden och några arter lever också i sötvatten. Plattfiskarnas föda består av små djur som lever vid havsbotten som fiskar, blötdjur och maskar.
Dessa fiskars naturliga läge är horisontellt. Bukfenor liksom bröstfenor kan stundom saknas. Rygg- och analfenan är långa och vanligen skilda från stjärtfenan. Simblåsa saknas hos det könsmogna djuret. Munnen är framskjutbar och ögonen är rörliga. Hithörande fiskar skiljer sig från alla andra genom sin osymmetriska kroppsbyggnad, vilken är mest utpräglad på huvudet.
Yassı balıklar (Pleuronectiformes), kemikli balıklar sınıfına ait, yassı vücut yapıları ile dikkati çeken bir balık takımı. Yetişkin balıkların vücutları, rahatlıkla denizin tabanına yatabilecekleri şekilde yassılaşır. Gözlerinin ikisi de renkli olan üst taraflarında bulunur, beyaz renk olan kör tarafları ile yerde yatarlar. Sırt ve kuyruk yüzgeçleri birleşiktir. Suyun içinde dalga hareketleri ile ilerlerler. Ayrıca yattıkları yerin rengini kendi renkleri ile taklit etme kabiliyetleri vardır. En tanınmışları bayağı pisi balığı, Bayağı dil balığı ve kalkan balığıdır.
Bu takıma ait yassı balıklar, yassı olarak dünyaya gelmezler. Yavru balıklar, çoğu diğer balıklar gibi mekik şeklinde bir vücuda, ve kafasının iki ayrı tarafında bulunan iki göze sahiplerdir, ve suyun üst kısımlarında yüzerler. İlerideki gözlerinin birisi suratının diğer tarafına doğru kaymaya başlar. Balığın bir tarafı koyu bir renk almaya başlar, diğer gözsüz tarafı beyazlaşır. Bu gelişme bazı türlerin sağ tarafına, diğer türlerin sol tarafına doğru gerçekleşir. Ayrıca bu metamorfoz'da yüzme keseleri küçülür. Çünkü metamorfozdan sonra dip balığı olarak yaşayacak yassı balığın buna ihtiyacı kalmaz.
Pleuronectiformes takımına ait balıklar dünyanın her denizinde bulunurlar, ve bazıları hatta tatlı suda bile yaşarlar.
Bu takımın, diğer yassı yapılı balıkları içeren vatozlar takımı ile hiçbir akrabalığı yoktur. Vatozlar kıkırdaklı balıklar sınıfına aitlerdir, ve daha çok köpek balıkları ile akrabadırlar.
Yassı balıklar (Pleuronectiformes), kemikli balıklar sınıfına ait, yassı vücut yapıları ile dikkati çeken bir balık takımı. Yetişkin balıkların vücutları, rahatlıkla denizin tabanına yatabilecekleri şekilde yassılaşır. Gözlerinin ikisi de renkli olan üst taraflarında bulunur, beyaz renk olan kör tarafları ile yerde yatarlar. Sırt ve kuyruk yüzgeçleri birleşiktir. Suyun içinde dalga hareketleri ile ilerlerler. Ayrıca yattıkları yerin rengini kendi renkleri ile taklit etme kabiliyetleri vardır. En tanınmışları bayağı pisi balığı, Bayağı dil balığı ve kalkan balığıdır.
Bu takıma ait yassı balıklar, yassı olarak dünyaya gelmezler. Yavru balıklar, çoğu diğer balıklar gibi mekik şeklinde bir vücuda, ve kafasının iki ayrı tarafında bulunan iki göze sahiplerdir, ve suyun üst kısımlarında yüzerler. İlerideki gözlerinin birisi suratının diğer tarafına doğru kaymaya başlar. Balığın bir tarafı koyu bir renk almaya başlar, diğer gözsüz tarafı beyazlaşır. Bu gelişme bazı türlerin sağ tarafına, diğer türlerin sol tarafına doğru gerçekleşir. Ayrıca bu metamorfoz'da yüzme keseleri küçülür. Çünkü metamorfozdan sonra dip balığı olarak yaşayacak yassı balığın buna ihtiyacı kalmaz.
Pleuronectiformes takımına ait balıklar dünyanın her denizinde bulunurlar, ve bazıları hatta tatlı suda bile yaşarlar.
Bu takımın, diğer yassı yapılı balıkları içeren vatozlar takımı ile hiçbir akrabalığı yoktur. Vatozlar kıkırdaklı balıklar sınıfına aitlerdir, ve daha çok köpek balıkları ile akrabadırlar.
Bộ Cá thân bẹt (danh pháp khoa học: Pleuronectiformes) là một bộ cá trong số các loài cá vây tia, còn được gọi là Heterosomata, đôi khi được phân loại như là phân bộ của Perciformes. Tên gọi này có nghĩa là "bơi bằng lườn" trong tiếng Hy Lạp. Đặc điểm nổi bật của nhiều loài cá trong bộ này là có cả hai mắt nằm ở một mặt bên của đầu (còn mặt bên kia thì không có mắt nào cả); trên thực tế lúc mới sinh cá thân bẹt có 2 mắt nằm 2 bên đầu như các loài cá thông thường nhưng trong quá trình phát triển thì một mắt dần dần chuyển sang mặt bên kia. Một số loài quay mặt "trái" lên trên, một số khác lại quay mặt "phải" lên trên, còn các loài còn lại thì khi thì quay mặt này, khi thì quay mặt kia lên trên.
Nhiều loài cá thực phẩm quan trọng nằm trong bộ này, bao gồm cá bơn Dover, cá bơn Bắc Âu, cá bơn Đại Tây Dương, cá bơn, cá bơn sao và cá bơn lưỡi ngựa (halibut). Bộ này có trên 400 loài. Một số cá thân bẹt có thể tự ngụy trang khi chúng nằm ở dưới đáy biển.
Cá thân bẹt được đề cập đến như là một trong các ví dụ nổi bật minh chứng cho thuyết tiến hóa. Ví dụ, Richard Dawkins trong The Blind Watchmaker, thông báo về giả thuyết của lịch sử tiến hóa như sau: "...cá có xương [nói chung] có xu hướng đáng chú ý trong việc làm bẹt theo chiều đứng...Nó là một điều tự nhiên, vì thế, khi các tổ tiên [của cá thân bẹt] chiếm lĩnh đáy biển, chúng cần phải nằm trên một mặt... Nhưng điều này làm nảy sinh vấn đề là một mắt đã luôn luôn nhìn xuống dưới vào cát... Trong quá trình tiến hóa vấn đề này đã được giải quyết bằng cách mắt phía dưới 'chuyển động' xung quanh để lên mặt trên."[1] Sự phát triển của cá thân bẹt vì thế được coi là sự tóm tắt lại lịch sử tiến hóa của chúng.
Sự bất đối xứng hình học của cá thân bẹt được so sánh với các bức họa theo trường phái lập thể của Pablo Picasso, và thông thường được nhận thức là "không hoàn thiện", "kỳ cục", "lạ thường" v.v. Có lẽ sự phân bố bất đối xứng này giúp chúng ngụy trang tốt hơn để sinh tồn dưới đáy biển.
Bộ này có khoảng 778 loài trong 134 chi.
Phương tiện liên quan tới Pleuronectiformes tại Wikimedia Commons
Bộ Cá thân bẹt (danh pháp khoa học: Pleuronectiformes) là một bộ cá trong số các loài cá vây tia, còn được gọi là Heterosomata, đôi khi được phân loại như là phân bộ của Perciformes. Tên gọi này có nghĩa là "bơi bằng lườn" trong tiếng Hy Lạp. Đặc điểm nổi bật của nhiều loài cá trong bộ này là có cả hai mắt nằm ở một mặt bên của đầu (còn mặt bên kia thì không có mắt nào cả); trên thực tế lúc mới sinh cá thân bẹt có 2 mắt nằm 2 bên đầu như các loài cá thông thường nhưng trong quá trình phát triển thì một mắt dần dần chuyển sang mặt bên kia. Một số loài quay mặt "trái" lên trên, một số khác lại quay mặt "phải" lên trên, còn các loài còn lại thì khi thì quay mặt này, khi thì quay mặt kia lên trên.
Nhiều loài cá thực phẩm quan trọng nằm trong bộ này, bao gồm cá bơn Dover, cá bơn Bắc Âu, cá bơn Đại Tây Dương, cá bơn, cá bơn sao và cá bơn lưỡi ngựa (halibut). Bộ này có trên 400 loài. Một số cá thân bẹt có thể tự ngụy trang khi chúng nằm ở dưới đáy biển.
Cá thân bẹt được đề cập đến như là một trong các ví dụ nổi bật minh chứng cho thuyết tiến hóa. Ví dụ, Richard Dawkins trong The Blind Watchmaker, thông báo về giả thuyết của lịch sử tiến hóa như sau: "...cá có xương [nói chung] có xu hướng đáng chú ý trong việc làm bẹt theo chiều đứng...Nó là một điều tự nhiên, vì thế, khi các tổ tiên [của cá thân bẹt] chiếm lĩnh đáy biển, chúng cần phải nằm trên một mặt... Nhưng điều này làm nảy sinh vấn đề là một mắt đã luôn luôn nhìn xuống dưới vào cát... Trong quá trình tiến hóa vấn đề này đã được giải quyết bằng cách mắt phía dưới 'chuyển động' xung quanh để lên mặt trên." Sự phát triển của cá thân bẹt vì thế được coi là sự tóm tắt lại lịch sử tiến hóa của chúng.
Sự bất đối xứng hình học của cá thân bẹt được so sánh với các bức họa theo trường phái lập thể của Pablo Picasso, và thông thường được nhận thức là "không hoàn thiện", "kỳ cục", "lạ thường" v.v. Có lẽ sự phân bố bất đối xứng này giúp chúng ngụy trang tốt hơn để sinh tồn dưới đáy biển.
Pleuronectiformes
Камбалообра́зные (лат. Pleuronectiformes) — отряд лучепёрых рыб. В состав отряда включают около 680 видов, объединяемых в 134 рода; подразделяется на три подотряда, включающие 14 семейств.
Камбалообразные — донные рыбы, лежат и плавают на боку. Тело сильно сжато с боков, глаза расположены не по бокам головы, а смещены на одну её сторону. Плавательного пузыря нет. Верхняя сторона рыбы пигментирована, нижняя — обычно белая. Личинки кáмбал первоначально плавают в толще воды, но в последующем, по мере перехода к донному образу жизни, их тело уплощается в боковом направлении, а глаза перемещаются на одну из сторон тела — верхнюю.
Камбалообразные в основном хищные и плотоядные рыбы. Питаются рыбами, донными беспозвоночными — ракообразными, моллюсками, червями и др. Размеры сильно варьируются: есть виды с длиной 6-7 см и весом несколько граммов, а самые крупные достигают 4,7 м и веса около 330 кг.
Камбалообразные широко распространены по морям земного шара. В России встречаются в морях палтусы (Hippoglossus) и лиманды (Limanda). Кáмбалы мечут икру часто у берегов или на мелях. Плодовитость очень большая — до нескольких миллионов икринок. Специфическое семейство камбалообразных — циноглоссовые, или морские языки. Обладают листовидным или языковидным телом. Важный объект тралового промысла.
Этимология: наименование рыбы восходит к прибалтийско-финскому или саамскому источнику — ср. карельское kampala, kampela, финское kampela, саамское kāmbel, ижорское kampala, водское kampela ‘речная камбала (Platichthys flesus)’[1].
Наиболее известная особенность камбалообразных — расположение глаз на одной стороне тела — долгое время вызывала споры, так как палеонтологам не были известны переходные ископаемые формы. Это отсутствие «промежуточного звена» служило аргументом креационистам в их спорах со сторонниками эволюции.
В 2008 году аспирант Чикагского университета Мэтт Фридман опубликовал статью об открытии им нового вида Heteronectes chaneti из нижнего эоцена Монте-Болька, Италия. Эти рыбы представляют предковых камбал с неполным смещением глаз[2][3].
Это заготовка статьи по ихтиологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. 
Камбалообра́зные (лат. Pleuronectiformes) — отряд лучепёрых рыб. В состав отряда включают около 680 видов, объединяемых в 134 рода; подразделяется на три подотряда, включающие 14 семейств.
Камбалообразные — донные рыбы, лежат и плавают на боку. Тело сильно сжато с боков, глаза расположены не по бокам головы, а смещены на одну её сторону. Плавательного пузыря нет. Верхняя сторона рыбы пигментирована, нижняя — обычно белая. Личинки кáмбал первоначально плавают в толще воды, но в последующем, по мере перехода к донному образу жизни, их тело уплощается в боковом направлении, а глаза перемещаются на одну из сторон тела — верхнюю.
Камбалообразные в основном хищные и плотоядные рыбы. Питаются рыбами, донными беспозвоночными — ракообразными, моллюсками, червями и др. Размеры сильно варьируются: есть виды с длиной 6-7 см и весом несколько граммов, а самые крупные достигают 4,7 м и веса около 330 кг.
Камбалообразные широко распространены по морям земного шара. В России встречаются в морях палтусы (Hippoglossus) и лиманды (Limanda). Кáмбалы мечут икру часто у берегов или на мелях. Плодовитость очень большая — до нескольких миллионов икринок. Специфическое семейство камбалообразных — циноглоссовые, или морские языки. Обладают листовидным или языковидным телом. Важный объект тралового промысла.
Этимология: наименование рыбы восходит к прибалтийско-финскому или саамскому источнику — ср. карельское kampala, kampela, финское kampela, саамское kāmbel, ижорское kampala, водское kampela ‘речная камбала (Platichthys flesus)’.
比目魚或扁魚，是鰈形目魚類的統稱，又名魼（qu1），是一類卵圓形扁平深海魚類；熱帶或寒帶大陸棚中等深度的海水水域均有蹤跡，少部分生活於淡水中，現已成為人類的食品之一。 比目魚的特徵是兩眼均位於身體的一側，比目魚也是因此得名，有眼的一側有體色，另側為白色。鲽形目，约600种卵圆形扁平鱼类的统称。见于热带到寒带水域，多为海产，生活在大陸棚中等深度的海水中，但有些则进入或永久生活于淡水。肉食性，底棲，静止时一侧伏卧，部分身体经常埋在泥沙中。有些能随环境的颜色而改变体色。比目鱼最显著的特征之一是，两眼完全在头的一侧；另一特征为体色，有眼的一侧有颜色，但下面无眼的一侧为白色。其他特征为沿背腹缘分别具长形的背，臀鳍。
歐洲鰈魚(歐洲主要商業比目魚)
美洲的淡水和海水同時存在的比目魚
加拿大和美國的水域最大的比目魚
大型左眼睛比目魚(歐洲各地的沙灘淺海水域發現)
比目魚（左眼鰈）
比目魚（魚眼同在左側）大菱鮃
鳎亚目的比目鱼又稱鰨沙魚（也讹作“撻沙魚”）。因双目塌陷，北方官话俗称鳎目（拼音：北京方言白读tǎmá→tǎma，文读tǎmò→tǎmo，也讹作“塔瑪”）；粤语俗稱大地魚或龙脷。“脷”为舌头之意，因鱼身扁平，貌似舌头，故有此俗称。拉丁语学名“Soleoidei”源于拖鞋一词（拉丁語：solea）。
兩眼位於身體左側的比目魚又叫左口魚，其中鲽亚目的左口魚通称鲆鱼。鲽亚目中眼位於身體右側的鱼称为鲽鱼。[來源請求]
坊间也有人跟从英语称比目鱼为“平鱼”（英语：flatfish），然而通常汉语中平鱼指一些方形的鲳鱼，如银鲳。
鰈形目包括有超過400個品種，可分為以下三個亞目[1]：
.png)
比目魚或扁魚，是鰈形目魚類的統稱，又名魼（qu1），是一類卵圓形扁平深海魚類；熱帶或寒帶大陸棚中等深度的海水水域均有蹤跡，少部分生活於淡水中，現已成為人類的食品之一。 比目魚的特徵是兩眼均位於身體的一側，比目魚也是因此得名，有眼的一側有體色，另側為白色。鲽形目，约600种卵圆形扁平鱼类的统称。见于热带到寒带水域，多为海产，生活在大陸棚中等深度的海水中，但有些则进入或永久生活于淡水。肉食性，底棲，静止时一侧伏卧，部分身体经常埋在泥沙中。有些能随环境的颜色而改变体色。比目鱼最显著的特征之一是，两眼完全在头的一侧；另一特征为体色，有眼的一侧有颜色，但下面无眼的一侧为白色。其他特征为沿背腹缘分别具长形的背，臀鳍。
歐洲鰈魚(歐洲主要商業比目魚)
美洲的淡水和海水同時存在的比目魚
加拿大和美國的水域最大的比目魚
大型左眼睛比目魚(歐洲各地的沙灘淺海水域發現)
比目魚（左眼鰈）
比目魚（魚眼同在左側）大菱鮃
カレイ目（学名：Pleuronectiformes）は、硬骨魚類の分類群の一つ。2亜目14科134属で構成され、カレイ・ヒラメ・ウシノシタなど、海底で暮らす底生性の魚類を中心に678種が記載される[1]。ごく薄い扁平な体と左右どちらか一方に偏った両眼を特徴とし、水産資源として重要な食用魚が多数含まれる[1]。
カレイ目の魚類はほとんどが海水魚で、沿岸の浅い海から深海まで幅広い分布域をもつ[1]。約10種が淡水のみに生息するほか、20種程度がときおり淡水域に進出することが知られている[1]。
海底付近であまり遊泳せずに暮らす底生魚のグループであり、水底で有眼側が上になるように横倒しになって生活する。泳いで移動するときも有眼側が上、無眼側が下となっている。一般的に両眼は大きく体側面から突出しており、体を砂地に潜らせた状態でも周囲を見渡すことができる[1]。
卵は分離性浮遊卵で、沿岸から離れた沖合の表層で孵化する。仔魚は一般的な魚類と変わらない形態をもつが、成長につれて体の扁平化と眼球の移動が生じ、海底に着床する。この変態の過程で、沖合から沿岸に向かって接岸回遊を行うものもいる。
カレイ目は他の一般的な魚類とは異なり、左右非対称の体をもつことが最大の特徴である[1]。通常は頭部の左右に1個ずつある眼が、左右どちらか片側に2個とも集まっている。このため体を側面から見ると、両眼のある側（有眼側）と眼がない側（無眼側）に分かれている。有眼側には褐色から黒色などさまざまな体色があるが、無眼側は白っぽい色をしていることが多い。
カレイ目魚類は著しく左右に平たく側扁した、円形から楕円形の体型をもつ[1]。有眼側はやや丸みを帯びる一方、無眼側は一様に平たい[1]。左右非対称なのは眼の位置と体色だけではなく、内臓も無眼側に偏っている。背鰭と臀鰭の基底は非常に長く、体の上縁と下縁の大半を覆う。
鱗の形状は円鱗・櫛鱗などさまざま[1]。鰓条骨は通常6-7本で、まれに8本[1]。ほとんどの場合、成魚は鰾をもたない[1]。
左右非対称が特徴のカレイ目だが、生まれたばかりの仔魚は普通の魚と同じように左右対称の体をもつ。仔魚は体長5-120mm（一般に10-25mmが多い）に成長した時点で変態を行い、片方の眼が反対側へと頭頂部を越えて移動する[1]。右側に両眼の集まった個体を右側眼（dextral）、左側の場合を左側眼（sinistral）と呼び、通常は種によっていずれかに定まっている[1]。
変態の過程では頭蓋骨・神経・筋肉の複雑な構造変化が生じることが知られており、歯牙発生、鱗の配列および対鰭の構造にも非対称化の影響が認められる[1]。
俗に「左平目（ひらめ）に右鰈（かれい）」といわれる通り、ヒラメとカレイ類では有眼側が左右逆になっている。一般的にカレイ類は体の右側に眼をもつ右側眼、ヒラメは左側眼である。言い換えれば、眼が上になるように置いたとき、頭が右向きになるのがカレイ、左向きならヒラメであるとされる。ただし目の向きが逆の個体がしばしば見つかり、少数ならばただの奇形であるがヌマガレイ（カレイ科）など視神経の走り方からすると右に目がある仲間のはずなのに、アラスカ沿岸の7割と日本近海のほぼ全部が左側眼と奇形のほうが普通という状況で、他にカレイ目全般の祖先形に近いボウズガレイも右側眼と左側眼がほぼ同数である[2]。
また、「平目は鰈より大きい」ともいわれるが、これにも例外がある。カレイの仲間のオヒョウは体長2m、体重200kg に達するものもある。
決定的な違いは食性と口の形である。 カレイの仲間は砂の中の小さな虫を食べるため、口は小さい。一方ヒラメは小魚やエビなどを捕食するため、口は大きく（このため東北地方では「オオクチガレイ」という別名がある[2]）、鋭い歯が生えている。ただしこれも厳密には例外があり、前述のボウズガレイは「カレイ」と名がつくが口が大きい。
カレイ目にはNelson（2006）の体系においてボウズガレイ亜目・カレイ亜目の2亜目の下、14科134属678種が認められている[1]。日本で食用魚としてなじみの深いカレイ・ヒラメ類の多くは、カレイ亜目のカレイ科・ヒラメ科にそれぞれ属する。
本目そのものの単系統性は確かなものと考えられているが、内部の系統関係については1990年代以降、大幅に変更が加えられている[1]。ウシノシタの仲間はかつて独立のウシノシタ亜目としてまとめられていたが、Nelson（2006）以降はカレイ亜目に含められるようになっている[1]。従来から用いられていた鰭の棘条の有無や尾鰭の骨格に加え、第一脊椎や背鰭を支える骨格の形態などが新たな分類形質として利用されている。
ボウズガレイ亜目 Psettodoidei はボウズガレイ科のみ、1科1属3種からなる。骨格上の特徴として、基蝶形骨および口蓋骨の歯をもつこと、上主上顎骨が大きいことなどが挙げられる[1]。
ボウズガレイ科 Psettodidae は1属3種からなり、他のすべてのカレイ目魚類の起源となったグループと考えられている[1]。同じ種類でも眼の左右は一定でなく、右側眼と左側眼の個体がほぼ同数現れる[1]。
背鰭の前端が眼の位置よりも後方にあること、背鰭・臀鰭・腹鰭に棘条を備えることが他科にはみられない原始的な特徴である[1]。腹鰭はほぼ左右対称で、体長は60cmほど。上顎を構成する骨の形態から、スズキ類との近縁関係が示唆されている[3]他、フランスの上始新世の地層から発見されたAmphistiumという化石魚が目こそ頭の左右にあるがボウズガレイとマトウダイ双方に似ていることから、スズキ目から進化した魚のうち途中からマトウダイと別れた系統がカレイ目ではないかという説を松原喜代松はあげている[2]。
カレイ亜目 Pleuronectoidei は3上科13科133属675種からなる。ボウズガレイ亜目とは異なり、背鰭の前端は眼の位置に達し、背鰭と臀鰭は軟条のみで構成される[1]。基蝶形骨および口蓋骨の歯をもたず、上主上顎骨は痕跡的あるいは欠いている[1]。
コケビラメ上科 Citharoidea はコケビラメ科のみ、1科5属6種で構成される。背鰭・臀鰭の棘条は失っている一方で、腹鰭には棘条を残しており、カレイ亜目の中ではもっともボウズガレイ亜目に近い一群とみなされている。
コケビラメ科 Citharidae は5属6種。日本からオーストラリアにかけての西部太平洋・インド洋・地中海に分布。鱗が大きく特徴的で、腹鰭の基底は短い。左側眼・右側眼の両方の種類がいて、種の中では向きが統一されている。
ウシノシタ上科 Soleoidea は8科65属356種を含む。
パラリクトデス科 Paralichthodidae は1属1種。右側眼で、南アフリカ近海に分布する。以前はカレイ科に含められていた。背鰭の起始部は眼の手前にある。
アキルス科 Achiridae は7属33種で構成される。右側眼。南北アメリカ大陸沿岸のみに分布するグループである。ほとんどが海水魚だが、汽水・淡水域に進入する種もいる。本科およびササウシノシタ科・ウシノシタ科はかつてウシノシタ亜目（いわゆるシタビラメ類）としてまとめられていたが、現在ではカレイ亜目に含められている。本科魚類はウシノシタ類としては体高が高く、体が円形に近い種が多い。背鰭と尻鰭は尾鰭とは連続しない。有眼側の腹鰭は臀鰭と連続する。
ロンボソレア科 Rhombosoleidae は9属19種からなる。右側眼。分布は南半球に限られ、オーストラリア・ニュージーランド近海が中心。腹鰭は左右非対称で、有眼側の基底が長く、臀鰭と連続する種類もいる。もとはカレイ科の一亜科であった。
アキロプセッタ科 Achiropsettidae は4属6種を含む。左側眼。南半球のみ、特に南極海周辺に分布する。極端に平べったい体をしている。胸鰭を欠くという際立った特徴を持つ。かつてはダルマガレイ科に所属していたが、肉間骨をもたないなど形質の違いが多いことから独立の科とされた。
ベロガレイ科 Samaridae は3属20種。右側眼。熱帯・温帯域の深海に生息する。側線は退化的な場合がある。以前はカレイ科に所属。
カワラガレイ科 Poecilopsettidae は3属20種で構成される。右側眼。熱帯・温帯域の深海に分布し、日本近海からはカワラガレイ1種のみが知られる。かつてはカレイ科に所属していた。背鰭の起始部は眼の直上にある。
ササウシノシタ科 Soleidae は35属130種。右側眼。世界の熱帯から温帯域の沿岸に分布し、水産資源として重要な種類を多く含む。日本近海にはササウシノシタ・シマウシノシタ・ミナミウシノシタなどが生息する。背鰭・臀鰭が尾鰭と連続する種としない種がある。腹鰭と臀鰭は連続しない。毒腺をもつ種類（Pardachirus marmoratus）が知られる。
ウシノシタ科 Cynoglossidae は2亜科3属127種。ササウシノシタ科とは反対に、左側眼である。胸鰭を欠き、尾鰭は小さく背鰭・臀鰭と連続する。眼は極端に小さく退化的である。アカシタビラメ、イヌノシタ、クロウシノシタなどが食用として利用される。体長は30cmに満たない種類が多い。
カレイ上科 Pleuronectoidea は4科63属313種を含む。
スコプタルムス科 Scophthalmidae は4属8種からなる。左側眼。大西洋北東部を中心に分布する。左右の鰓膜が癒合しないことが、他のカレイ上科の仲間とは異なる原始的な特徴である。腹鰭の基底は長い。西欧では「ターボット」と呼ばれ水産資源として重要視されるが、日本近海には分布していない。最大で体長1mに達する。
ヒラメ科 Paralichthyidae は16属105種で構成される。ほとんどの種類は左側眼。熱帯から温帯にかけての温暖な海に生息する。一般的に口は大きく、鋭い歯が並ぶ。腹鰭は基底が短く、ほぼ左右対称。ヒラメ、ガンゾウビラメ、タマガンゾウビラメ、テンジクガレイ、メガレイなどが食用魚として漁獲される。ヒラメも参照のこと。
約20属160種からなり、カレイ上科の中では最大のグループである。ヒラメ科と同じく、左側眼で温暖な海に分布する。腹鰭は左右非対称で、有眼側の基底部分が長い。筋肉の中に「肉間骨」と呼ばれる小さな骨が多数存在しているため、食用として利用されることは比較的少ない。ダルマガレイ、トゲダルマガレイ、コウベダルマガレイなど。
カレイ科 Pleuronectidae は5亜科23属60種を含む。眼は原則的には右側（例外はヌマガレイなど）。腹鰭は左右対称で、側線は体の両側でよく発達している。食用魚として重要な種類が多数所属する。ヒラメ科とは異なり、北半球の寒冷な海域を中心に分布する。大型の口を持つ魚食性の種類（カラスガレイなど）と、小さな口の小動物食性の種類（マガレイ、マコガレイなど）がいる。カレイも参照のこと。
次のような系統樹が得られている。ヒラメ科は少なくとも2つのクレードに分割される[4]。
カレイ目Achiropsettidae+Rhombosoleidae
ヒラメ科 (Cyclopsetta・Syacium・Citharichthys・Etropus)
ヒラメ科 (Xystreurys・Pseudorhombus・Ancylopsetta・Paralichthys)
カレイ目（学名：Pleuronectiformes）は、硬骨魚類の分類群の一つ。2亜目14科134属で構成され、カレイ・ヒラメ・ウシノシタなど、海底で暮らす底生性の魚類を中心に678種が記載される。ごく薄い扁平な体と左右どちらか一方に偏った両眼を特徴とし、水産資源として重要な食用魚が多数含まれる。
가자미목(라틴어: Pleuronectiformes)은 조기어강의 하위 분류 가운데 하나로, 넓적한 몸과 한쪽으로 쏠려 있는 눈이 특징이다.
다음은 2016년 해링턴(Harrington) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[1]
전갱이류 돛새치목 전갱이목 전갱이과동갈방어아과
전갱이아과
전갱이과가시전갱이아과
빨판매가리아과
가자미목
_(San_Salvador_Island,_Bahamas)_1_(15997364277).jpg)
.gif)
