Thymus pulegioides ye una planta arumosa de la familia de les lamiacees.
Ye paecida al serpol, pero con tarmu floral cuadrangular, pelosa namái nos ángulos y estolones ausentes, tarmos d'hasta 25 cm o más, dacuando ramosos. Fueyes ovaes, romes, de normal peloses na base. Flores moráu roses, d'hasta 6 mm aprosimao, de normal nuna inflorescencia allargada, atayada debaxo. Dientes calicinos pelosos nel marxe. Especie bien variable. Floria dende finales de primavera y pel branu.[1]
Praderíes seques, al pie de caminos.
Toa Europa, sacante Islandia y Turquía.
Thymus pulegioides describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 592. 1753.[2]
Númberu de cromosomes de Thymus pulegioides (Fam. Labiatae) y táxones infraespecíficos: 2n=28[3]
Thymus: nome xenéricu que deriva de les pallabres griegues: thymon, thymos, que ye'l nome dáu a estes plantes. Probablemente deriva de thyein, que significa golor, arume, aludiendo a una carauterística d'estes plantes.[4]
pulegioides: epítetu llatín que significa "como'l poléu".[5]
Thymus ovatus Mill.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Thymus pulegioides ye una planta arumosa de la familia de les lamiacees.
Planhigyn blodeuol dyfrol yw Teim gwyllt mawr sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Lamiaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Thymus pulegioides a'r enw Saesneg yw Large thyme.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Gruwlys Gwyllt Mwyaf, Gruwlys Mwyaf.
Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn tyfu mewn cynefinoedd oer a thymherus (neu gynnes) yn hemisffer y Gogledd a'r De fel y'i gilydd.
Planhigyn blodeuol dyfrol yw Teim gwyllt mawr sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Lamiaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Thymus pulegioides a'r enw Saesneg yw Large thyme. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Gruwlys Gwyllt Mwyaf, Gruwlys Mwyaf.
Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn tyfu mewn cynefinoedd oer a thymherus (neu gynnes) yn hemisffer y Gogledd a'r De fel y'i gilydd.
Mateřídouška vejčitá neboli mateřídouška polejová (Thymus pulegioides L.) je léčivá rostlina z čeledi hluchavkovitých. Patří k našim nejrozšířenějším mateřídouškám.
Mateřídouška je drobná bylina s plazivou, u země dřevnatějící lodyhou. Tvoří trsnaté keříky o výšce 10 až 30 cm. Po rozemnutí je pro ni typická vůně, která se může lišit podle stanoviště a genetické mutace.
Listy jsou vstřícné, vejčité až široce eliptické (7-12 × 4-6 mm), krátce řapíkaté.
Květy jsou drobné a fialové, uspořádané do hlavatého květenství, oboupohlavné nebo funkčně samičí (se zakrnělými tyčinkami). Kvete od července do října.
Roste téměř po celé Evropě až do poloviny evropské části Ruska. V České republice se vyskytuje mimo jižní Moravu.
Preferuje nízké či pravidelně sekané louky, travnaté a kamenité svahy (například i hráze, železniční náspy apod.), paseky, okraje lesů, případně obrůstá hliněná mraveniště. Je tolerantní k půdnímu pH, vyžaduje ale substrát chudší na živiny.
Mateřídouškový čaj je účinný pří onemocněních horních cest dýchacích (kašel, chřipka, zánět průdušek), při poruchách zažívání spojených s plynatostí a kolikami (zvyšuje vylučování žaludečních šťáv). Rovněž navozuje klid, příjemný spánek, pomáhá při bolestech hlavy, závratích a nervových slabostech.
Využívá se na výrobu čajů nebo jako koření. Dříve se prášek z usušených listů používal k odpuzování blech (odtud pochází název pulegioides - latinsky Pulex = blecha).
Mateřídouška, jak je pro hluchavkovité typické, obsahuje množství silic (thymol, cymol, karvakrol, linalol, terpineol), kyselinu ursolovou, flavonoidy, flavony, karvanol, třísloviny a hořčiny.
Obrázky, zvuky či videa k tématu mateřídouška vejčitá ve Wikimedia Commons
Mateřídouška vejčitá neboli mateřídouška polejová (Thymus pulegioides L.) je léčivá rostlina z čeledi hluchavkovitých. Patří k našim nejrozšířenějším mateřídouškám.
Bredbladet timian (Thymus pulegioides) er en 5-25 cm høj dværgbusk med en kraftig duft, som er ret almindelig i de østlige dele af Danmark. Den dyrkes af og til som stenbedsplante. Den ligner smalbladet timian, men har tydeligt firkantede stængler. To af siderne er brede og lidt konvekse, mens de to andre er flade eller lidt konkave. Alle overjordiske dele af planten dufter stærkt, men forskelligt fra individ til individ.
Bredbladet timian er en stedsegrøn dværgbusk med en krybende til opstigende, busket vækstform. Stænglerne er tydeligt firkantede med et rektangulært tværsnit og behåring langs kanterne. Bladene er modsat stillede, stilkede og spatelformede med hel rand. Oversiden er grågrøn og fint håret, mens undersiden blot er en smule lysere.
Blomstringen foregår i juli-august, hvor man finder blomsterne samlet i endestillede hoveder. De enkelte blomster er 5-tallige og uregelmæssige (kun ét symmetriplan) med lyserøde kronblade. Frugterne er kapsler med mange frø.
Rodsystemet består af en kraftig og dybtgående pælerod og et fint forgrenet net af siderødder.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,10 x 0,25 m (1 x 2,5 cm/år).
Bredbladet timian er naturligt udbredt i det meste af Europa. I Danmark findes den på Øerne og i det østlige Jylland, mens den mangler på Bornholm og er sjælden i Vestjylland. Arten er knyttet til lysåbne voksesteder med veldrænet, kalkrig og næringsfattig jord[1].
I dalstrøget nord for Oslo findes arten på varmeprægede steder med tyndt muldlag sammen med bl.a. dragehoved, sandløg, blodrød storkenæb, en dværgmispel-art, knoldet mjødurt, skovjordbær og Vincetoxicum rossicum (en art af svalerod)[2]
Bredbladet timian (Thymus pulegioides) er en 5-25 cm høj dværgbusk med en kraftig duft, som er ret almindelig i de østlige dele af Danmark. Den dyrkes af og til som stenbedsplante. Den ligner smalbladet timian, men har tydeligt firkantede stængler. To af siderne er brede og lidt konvekse, mens de to andre er flade eller lidt konkave. Alle overjordiske dele af planten dufter stærkt, men forskelligt fra individ til individ.
Der Breitblättrige Thymian (Thymus pulegioides), auch Gemeiner Thymian, Gewöhnlicher Thymian, Quendel-Thymian, Arznei-Thymian oder Feld-Thymian genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Thymiane (Thymus) innerhalb der Familie der Lippenblütler (Lamiaceae).
Der Gewöhnliche Thymian ist ein ausdauernder Halbstrauch, der Wuchshöhen zwischen 5 und 25 Zentimetern erreicht. Der Stängel ist nur am Grund schwach verholzt und scharf vierkantig mit rechteckigem Querschnitt. Er ist an zwei Seiten eingesenkt und erscheint daher gefurcht. Nur die vier Kanten sind behaart. Das Sprosssystem ist sympodial verzweigt mit kurz kriechender Sprossachse. Die Laubblätter sind dünn und meist gleich groß, behaart oder unbehaart. Die Blattadern treten unterseits meist nicht deutlich hervor. Blätter duften aromatisch und färben sich oft dunkelrot.
Die Blütezeit erstreckt sich von Juni bis September. Der Blütenstand ist verlängert oder kopfig. Die Blüten sind zygomorph und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Die oberen Kelchzähne sind schmal dreieckig und behaart oder kahl. Die fünf purpurfarbenen bis roten Kronblätter sind verwachsen.
Es werden Klausenfrüchte gebildet.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 28 oder 30.[1]
Der Breitblättrige Thymian ist ein Chamaephyt, Halbstrauch, d. h. nur seine untersten Stängelteile sind verholzt. Er zeigt folgende Trockenheitsanpassungen: Er hat kleine immergrüne Lederblätter mit eingesenkten Drüsen die ätherische Öle als Transpirationshemmer tragen; außerdem ist er ein Tiefwurzler, dessen Wurzel bis zu 1 Meter Tiefe erreichen kann. An sonnigen Orten bildet die Pflanze im Winter rote Schutzpigmente; im Sommer ist sie grün.[2]
Hin und wieder findet man Pflanzenpopulationen, die statt des typischen, durch Thymol bedingten Thymiangeruchs nach Zitrone duften. Diese Rasse enthält das dem Thymol chemisch verwandte Citronellol. Es gibt mindestens ein Dutzend unterschiedlich duftender Typen, die sich auch genetisch unterscheiden.[2]
Blütenökologisch handelt es sich um vormännliche „Eigentliche Lippenblumen“ mit herausragenden Staubbeuteln und Narben. Neben Zwitterblüten gibt es auch rein weibliche Blüten und rein weibliche Pflanzen. Der würzig schmeckende Nektar wird reichlich produziert und ist von Haaren der Kronröhre verdeckt und damit geschützt. Die stark duftenden Blüten werden von vielerlei Insekten besucht; es findet keine Selbstbestäubung statt.[2]
Die Klausenfrüchte besitzen ein Elaiosom, das der Ameisenverbreitung dient. Deshalb ist die Art gern auf Ameisenhaufen zu finden. Der Fruchtkelch ist durch einen Haarkranz verschlossen. Die Fruchtreife erstreckt sich von August bis November.[2]
Der Gewöhnliche Thymian ist fast in ganz Europa verbreitet, der Schwerpunkt liegt aber im temperaten subozeanischen Bereich. In Südeuropa ist die Verbreitung auf Gebirge beschränkt, in Nordengland, Irland, Finnland und im nördlichen Russland ist diese Art synanthrop. Die Ostgrenze der Verbreitung liegt etwa bei 38° ö. L.
Der Gewöhnliche Thymian gedeiht in Trockenrasen, Böschungen, in Kiesgruben oder an Felsen; ist stellenweise besonders auf Ameisenhaufen zu finden. Er bevorzugt frische bis trockene, nährstoffarme, basenreiche, meist kalkarme, humose oder rohe Sand-, Stein- oder Lehmböden. Er kommt in Mitteleuropa in vielen Gesellschaften der Klassen Sedo-Scleranthetea, Festuco-Brometea, Arrhenatheretea oder der Ordnung Nardetalia vor.[1]
Er ist ein bis in 1 Meter Tiefe wurzelnder Kriechpionier, licht- und wärmeliebend.[1]
Die Erstveröffentlichung von Thymus pulegioides erfolgte 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum.[3][4]
Der Gewöhnliche Thymian umfasst fünf Unterarten und einen fertilen Bastard, die sich vorwiegend in den Blattmerkmalen und in ihren Standortansprüchen unterscheiden:[4]
Als Heildroge dienen die blühenden getrockneten Zweige.[5]
Wirkstoffe sind: 0,2–0,6 % ätherisches Öl unterschiedlicher Zusammensetzung, je nach Herkunft der Droge, meist mit einem hohen Gehalt an Carvacol, daneben mit Thymol, Linalool, Cineol, Caryophyllen und weiteren Monoterpenen und Sesquiterpenen, Hydroxyzimtsäurederivate wie Rosmarinsäure, Triterpene und Flavonoide.[5]
Anwendungen: dem Breitblättrigen Thymian werden krampflösende und antimikrobielle Wirkungen zugesprochen; allerdings mit geringerer Wirksamkeit als beim Echten Thymian (Thymus vulgaris), da hier der Gehalt an ätherischen Ölen wesentlich geringer ist und deren Zusammensetzung abweicht.[5]
Vor allem in der Volksmedizin nutzt man die Droge bei Katarrhen der Atemwege, innerlich und äußerlich als Badezusatz. Der Einsatz bei Magen-Darm-Störungen und Appetitlosigkeit erfolgt häufiger als beim Echten Thymian. Neben den ätherischen Ölen dürften hierbei die Gerbstoffe und der bittere Geschmack an der Wirkung beteiligt sein.[5]
In der Küche unterstützt der Gewöhnliche Thymian die Verdauung fetter Speisen, passt gut zu Geflügel, Schalentieren, Wild, Lamm, Fisch, Gemüse, Kräuteressig, Kräuteröl, Suppen, Saucen, Kartoffeln und Ragouts.
Der Breitblättrige Thymian (Thymus pulegioides), auch Gemeiner Thymian, Gewöhnlicher Thymian, Quendel-Thymian, Arznei-Thymian oder Feld-Thymian genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Thymiane (Thymus) innerhalb der Familie der Lippenblütler (Lamiaceae).
Wšedny płonjak (Thymus pulegioides) jo rostlina ze swójźby gubkatych kwitarjow (Lamiaceae).
Wšedny płonjak jo kerk, kótaryž dośěgnjo wusokosć wót 5 až 40 cm. Rostlina ma wjele póddružynow, kótarež aromatiski abo pó citronje wónjaju.
Kijašk jo krotko lězecy, wustupujucy, roznogaśowany a pód kwiśonkowym stołkom wótšo styrikšomaty. Wón je na granje kósmaty a na spódku zdrjewjony.
Łopjena su pśeśiwo stojece a dośěgnu dłujkosć wót 20 mm a šyrokosć wót 11 mm.
Kwiśo wót junija až do oktobra. Purpuroworožojte kwiśonki dośěgnu dłujkosć wót něźi 6 mm a stoje w gustych, cylindriskich głowkach, pśi comž dalše mutwje pód tym stoje. Wóni aromatiski wónjaju.
Płody njasu jědne wólejowe śělesa a se wót mrojow do jich jamow wlaku.
Rosćo na suchych błomjenjach a pastwach, nakłonjach, skałach a mrojowišćach. Ma lěpjej śoplejše, słyńcne stojnišća.
Wšedny płonjak wopśimjejo pěś póddružynow a jaden fertilny bastard, kótaryž se pśedewšym w pśiznamjenjach łopjenow a w jich wupominanjach na stojnišćach rozeznawaju:[3]
Wšedny płonjak (Thymus pulegioides) jo rostlina ze swójźby gubkatych kwitarjow (Lamiaceae).
Zwëczajnô macerzónka (Thymus pulegioides L.) – to je ôrt roscënë z rodzëznë głëszkòwatëch (Lamiaceae). M. jin. na Kaszëbach òna rosce.
Zwëczajnô macerzónka (Thymus pulegioides L.) – to je ôrt roscënë z rodzëznë głëszkòwatëch (Lamiaceae). M. jin. na Kaszëbach òna rosce.
Чабо́р блышыны (Thýmus pulegioides) — від чабораў зь сямейства Ясноткавыя.
Шматгадовая расьліна, паўхмызьняк з высокімі, 10-20(25) см даўжынёй, крыху адраўнелымі парасткамі, якія падводзяцца толькі пры аснове. Лісьце моцна пахкае, яйкападобнае, коратка чарэнкавае, 8-18 мм даўжынёй, 5-10 мм у шырыню. Чашачка 3,5-4 мм даўжынёй, часта пурпурная. Кветкі даўжынёй ≈ 6 мм, ад ружовых да пурпурных[1][2].
Від пашыраны ў Эўропе, паўночнай і цэнтральнай Азіі[3].
Чабо́р блышыны (Thýmus pulegioides) — від чабораў зь сямейства Ясноткавыя.
Thymus pulegioides, common names broad-leaved thyme or lemon thyme,[1] is a species of flowering plant in the family Lamiaceae, native to Europe. Growing to 5–25 cm (2–10 in) tall by 25 cm (10 in) wide, it is a small spreading subshrub with strongly aromatic leaves, and lilac pink flowers in early summer.[2] The specific epithet pulegioides highlights its similarity to another species within Lamiaceae, Mentha pulegium (pennyroyal).[3]
Broad-leaved thyme is a creeping dwarf evergreen shrub with woody stems and a taproot. It is rather similar to wild thyme (Thymus serpyllum) but it is larger, the leaves are wider and all the stems form flowering shoots. The reddish stems are squarish in cross-section and have hairs on the edges. The leaves are in opposite pairs with short stalks, and the linear ovate blades have tapering bases and untoothed margins. The plant flowers in July and August. The usually pink or mauve flowers form rounded umbels and each has a tube-like calyx and an irregular straight-tubed, hairy corolla. The upper petal is notched and the lower one is larger than the two lateral petals and has three flattened lobes which form a lip. Each flower has four projecting stamens and two fused carpels. The fruit is a dry, four-chambered schizocarp.[4]
Broad-leaved thyme is native to temperate parts of Europe. It grows in rough places on light, sparse soils. These include hills, rocky outcrops, gravels, sandy places, wasteground and roadsides.[4]
Suitable for cultivation in any well-drained alkaline or neutral soil in full sun, this ornamental thyme is useful as groundcover, but can also be used like thyme in cooking. Numerous cultivars have been selected, of which 'Aureus',[5] with lemon-scented gold leaves, and 'Bertram Anderson'[6] have both gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[7]
Media related to Thymus pulegioides at Wikimedia Commons
Thymus pulegioides, common names broad-leaved thyme or lemon thyme, is a species of flowering plant in the family Lamiaceae, native to Europe. Growing to 5–25 cm (2–10 in) tall by 25 cm (10 in) wide, it is a small spreading subshrub with strongly aromatic leaves, and lilac pink flowers in early summer. The specific epithet pulegioides highlights its similarity to another species within Lamiaceae, Mentha pulegium (pennyroyal).
Thymus pulegioides es una planta aromática de la familia de las lamiáceas.
Es parecida al serpol, pero con tallo floral cuadrangular, pelosa sólo en los ángulos y estolones ausentes, tallos de hasta 25 cm o más, a veces ramosos. Hojas ovadas, romas, normalmente pelosas en la base. Flores morado rosas, de hasta 6 mm aproximadamente, normalmente en una inflorescencia alargada, interrumpida debajo. Dientes calicinos pelosos en el margen. Especie muy variable. Florece desde finales de primavera y en verano.[1]
Praderas secas, junto a caminos.
Toda Europa, excepto Islandia y Turquía.
Thymus pulegioides fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 592. 1753.[2]
Número de cromosomas de Thymus pulegioides (Fam. Labiatae) y táxones infraespecíficos: 2n=28[3]
Ver: Thymus
pulegioides: epíteto latíno que significa "como el poleo".[4]
Thymus pulegioides es una planta aromática de la familia de las lamiáceas.
See artikkel räägib paljalehisest liivateest; Thymus lanuginosus võib olla ka Lühivillase liivatee ladinakeelne nimetus Paljalehine liivatee (Thymus pulegioides) on liivatee perekonda kuuluv taimeliik.
Lamavate või tõusvate vartega, igihaljas kääbuspõõsas kõrgusega 5–20 cm. Õied helelillad, 4–7 cm pikkustes tihedates õisikutes. Õitseb juulis ja augustis, mõned puhmad ka oktoobris. Õitseb rikkalikult ainult hästi valgustatud kasvukohtades. Eestis on paiguti leitud kasvukohti Kirde- ja Kagu-Eestist.
Kasvatatakse ka aedades, sobib ka kõnniteeplaatide vahele.
Paljalehine liivatee (Thymus pulegioides) on liivatee perekonda kuuluv taimeliik.
Lamavate või tõusvate vartega, igihaljas kääbuspõõsas kõrgusega 5–20 cm. Õied helelillad, 4–7 cm pikkustes tihedates õisikutes. Õitseb juulis ja augustis, mõned puhmad ka oktoobris. Õitseb rikkalikult ainult hästi valgustatud kasvukohtades. Eestis on paiguti leitud kasvukohti Kirde- ja Kagu-Eestist.
Nurmiajuruoho (Thymus pulegioides) on huulikukkaiskasveihin (Lamiaceae) kuuluva monivuotinen ikivihreä maustekasvi. Se muistuttaa kangasajuruohoa, mutta nurmiajuruohon kukat ovat pitkulaisemmat ja varsi vähemmän karvainen.
Nurmiajuruoho sopii puutarhaan maanpeitto- ja kivikkokasviksi. Sitä käytetään mausteena, ja se on miedommanmakuista kuin tavallinen timjami.[1]
Nurmiajuruoho on Suomessa tulokaskasvi, joka on levinnyt hyötykasvien siementen mukana. Sitä on myös viljelty koristekasvina.[2] Sitä tavataan Keski- ja Etelä-Euroopassa mutta ei juuri Suomea idempänä.[3]
Nurmiajuruoho (Thymus pulegioides) on huulikukkaiskasveihin (Lamiaceae) kuuluva monivuotinen ikivihreä maustekasvi. Se muistuttaa kangasajuruohoa, mutta nurmiajuruohon kukat ovat pitkulaisemmat ja varsi vähemmän karvainen.
Nurmiajuruoho sopii puutarhaan maanpeitto- ja kivikkokasviksi. Sitä käytetään mausteena, ja se on miedommanmakuista kuin tavallinen timjami.
Nurmiajuruoho on Suomessa tulokaskasvi, joka on levinnyt hyötykasvien siementen mukana. Sitä on myös viljelty koristekasvina. Sitä tavataan Keski- ja Etelä-Euroopassa mutta ei juuri Suomea idempänä.
Le thym faux pouliot (Thymus pulegioides) ou thym à larges feuilles, encore appelé thym de bergère est un sous-arbrisseau de la famille des Lamiacées appartenant au genre Thymus, originaire d'Europe.
Il s'agit d'une plante aromatique basse, d'environ 5 à 30 cm de hauteur ; elle est tapissante, aux petites feuilles ciliées à la base, opposées, ovales ou arrondies, aux rameaux allongés, les florifères nettement quadrangulaires avec des poils plus longs sur les angles, aux inflorescences s'allongeant en épis.
C'est une plante des zones ensoleillées, broussailles, prés secs, rochers, jusqu'à 2 000 m d'altitude.
Thymus pulegioides est utilisé en parfumerie.
La chimie du sol :
La chimie du sol, en tant que facteur environnemental, peut influencer à la fois le rendement et la composition chimique des huiles essentielles, les produits industriels naturels, dans les huiles essentielles contenant des plantes.
Cette étude[1] a évalué les effets du pH du sol, de l'humus, du phosphore mobile, du potassium mobile et de 14 éléments chimiques du sol sur les pourcentages d'huile essentielle et de leurs principaux composés chimiques dans la matière première du gros thym (Thymus pulegioides L.).
Les résultats ont montré que l'augmentation de la quantité d'aluminium, de cuivre, de fer, de potassium et de manganèse dans le sol des habitats était accompagnée d'une diminution de la quantité d'huiles essentielles dans la matière première de Thymus pulegioides.
La présence d'une quantité plus élevée de phosphore mobile dans le sol peut influencer positivement la biosynthèse de l'acétate d'α-terpinyle.
L'augmentation du soufre dans le sol s'est accompagnée d'une augmentation des pourcentages de carvacrol et de linalol et d'une diminution du pourcentage de p-cymène dans les huiles essentielles de Thymus pulegioides.
La présence de quantités plus élevées de manganèse dans le sol peut stimuler et inhiber la biosynthèse des principaux composés des huiles essentielles des chémotypes de Thymus pulegioides. Géraniol et carvacrol, respectivement.
Les conditions météorologiques et stades de croissance :
Les effets des conditions météorologiques (température, précipitations, rayonnement solaire photosynthétiquement actif et durée d'ensoleillement) et des stades de croissance des plantes sur la composition quantitative d'un métabolite secondaire - l'huile essentielle et ses principaux composés, (comme le carvacrol) de Thymus pulegioides, ont été étudiés dans les mêmes conditions environnementales pendant six ans. Dans cette étude, le rendement en huile essentielle variait de 0,72% à 0,98% au stade de pleine floraison.
La teneur en carvacrol la plus élevée a coïncidé avec le rendement en huile le plus élevé au stade de la fructification.
La quantité d'huile essentielle a également été mesurée au deuxième stade de pleine floraison, car après avoir coupé la partie aérienne de la plante au stade de pleine floraison, Thymus pulegioides fleurit souvent pour une deuxième fois mais a accumulé 21% de rendement en moins à ce stade par rapport à la première floraison.[2]
Plante riche en dérivés du thymol, on l'utilise en cuisine comme les autres espèces du genre Thymus. Elle possède également de nombreuses propriétés : bactéricide, stomachique, cicatrisante
Les propriétés anti-radicalaires et antibactériennes de Thymus pulegioides L. poussant à l'état sauvage ont été étudiées dans cette étude[3].
Il a été constaté que les extraits de chémotypes phénoliques contenant des concentrations remarquables de thymol et / ou de carvacrol étaient des piégeurs de radicaux libres DPPH et ABTS plus puissants dans les systèmes modèles.
L'activité antibactérienne des extraits dépendait du chémotype végétal, de la préparation de l'extrait, du solvant utilisé et enfin de la sensibilité des bactéries. Bacillus cereus, Micrococcus luteus, Staphylococcus epidermidis et Staphylococcus aureus étaient les plus sensibles à tous les extraits appliqués, tandis qu'Escherichia coli, Salmonella typhimurium et Enterobacter aerogenes restaient résistants.[3]
Le potentiel de Thymus pulegioides L. comme source de constituants phénoliques et les activités antioxydantes, anti-prolifératives, neuroprotectrices, anti-âge et anti-diabétiques des décoctions aqueuses de Thymus pulegioides L(AD) et des extraits hydro-éthanoliques (HE) ont été étudiés et comparés pour la première fois dans cette étude[4].
L'acide rosmarinique était le principal composé phénolique. De plus, de grandes quantités de lutéoline-O-hexuronide, ériodictyol-O-hexuronide et de l'hexoside de chrysoeriol ont été trouvés. Les deux extraits ont montré une activité antioxydante et antiproliférative significative in vitro contre les cellules Caco-2 et une hépatotoxicité réduite.
En général, les deux extraits de Thymus pulegioides L ont montré une faible activité antidiabétique, des effets anti-âge modérés et une activité neuroprotectrice élevée, montrant une inhibition de 80% de l'activité acétylcholinestérase et 94% d'inhibition de l'activité tyrosinase.
Cela met en évidence le potentiel important de cette plante.[4]
Le thym faux pouliot (Thymus pulegioides) ou thym à larges feuilles, encore appelé thym de bergère est un sous-arbrisseau de la famille des Lamiacées appartenant au genre Thymus, originaire d'Europe.
Wšědna babyduška (Thymus pulegioides) je rostlina ze swójby cycawkowych rostlinow (Lamiaceae).
Wšědna babyduška je kerk, kotryž docpěwa wysokosć wot 5 hač 40 cm. Rostlina ma wjele poddružinow, kotrež aromatisce abo po citronje wonjeja.
Stołpik je krótko lězucy, wustupowacy, rozhałuzowany a pod kwětnistwom wótro štyrihranity. Wón je na hranje kosmaty a na spódku wodrjewjeny.
Łopjena su přećiwostejne a docpěwaja dołhosć wot 20 mm a šěrokosć wot 11 mm.
Kćěje wot junija hač oktobra. Purpuroworóžojte kćenja docpěwaja dołhosć wot něhdźe 6 mm a steja w hustych, cylindriskich hłójčkach, při čimž dalše mutlički pod tym steja. Wone aromatisce wonjeja.
Płody njesu požitne wolijowe ćělesa a so wot mrowjow do jich jamow wleku.
Rosće na suchich trawnikach a pastwach, skłoninach, skałach a mrowišćach. Preferuje ćopliše, słónčne stejnišća.
Wšědna babyduška wobsahuje pjeć poddružinow a jedyn fertilny bastard, kotreř so předewšěm w přiznamjenjach łopjenow a w jich žadanjach na stejnišćach rozeznawaja:[4]
Wšědna babyduška (Thymus pulegioides) je rostlina ze swójby cycawkowych rostlinow (Lamiaceae).
Il timo goniotrico (nome scientifico Thymus pulegioides L., 1753) è una pianta perenne della famiglia delle Lamiaceae.[1]
Il nome generico (Thymus) deriva da un antico nome greco usato da Teofrasto (371 a.C. – Atene, 287 a.C.), un filosofo e botanico greco antico, discepolo di Aristotele, autore di due ampi trattati botanici, per una pianta profumata utilizzata come incenso nei sacrifici.[2][3] L'epiteto specifico (pulegioides) significa letteralmente "simile a pulegium"; pulegium è il nome di una pianta le cui foglie bruciate uccidono le pulci (da Gaio Plinio Secondo (Como, 23 – Stabiae, 25 agosto 79]) è stato uno scrittore, ammiraglio e naturalista romano).[4][5]
Il nome scientifico della specie è stato definito da Linneo (1707 – 1778), conosciuto anche come Carl von Linné, biologo e scrittore svedese considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione "Species Plantarum - 2: 592. 1753"[6] del 1753.[7]
Queste piante arrivano ad una altezza di 20 – 30 cm. La forma biologica è camefita reptante (Ch rept), sono piante che si distinguono per l'accrescimento degli organi aderente al suolo, con carattere strisciante. Possono essere presenti anche forme biologiche tipo camefita suffruticosa (Ch suffr), piante perenni e legnose alla base, con gemme svernanti poste ad un'altezza dal suolo tra i 2 ed i 30 cm (le porzioni erbacee seccano annualmente e rimangono in vita soltanto le parti legnose). In queste piante sono presenti delle ghiandole essenziali.[3][8][9][10][11][12]
Le radici sono del tipo fascicolato.
La parte aerea del fusto è pseudorepente (portamento suberetto o lievemente prostrato). Il fusto è tetragono, con una sezione quadrangolare, a causa della presenza di fasci di collenchima posti nei quattro vertici. I peli del fusto sono deflessi (inclinati verso il basso) lunghi 0,2 - 0,3 mm e del tipo goniotrico(si trovano solamente sui quattro angoli del fusto).
Le foglie, picciolate, lungo il fusto sono disposte in modo opposto (in genere a 2 a 2) e ogni coppia successiva è disposta ad angolo retto rispetto alla sottostante. La forma varia da ovata a lanceolata. La proporzione fra larghezza/lunghezza varia da 1:2 a 1:3. Le foglie in genere sono subuguali tra di loro o progressivamente rimpicciolite verso l'apice. La consistenza è coriacea e la superficie è glabra con nervi deboli (sono poco rilevanti è più o meno verdi). I fascetti basali e le stipole sono assenti.
Le infiorescenze sono formate da alcuni fiori raccolti in verticilli spicati eretti a forma da sferica a ovoide (le infiorescenze si trovano nella porzione superiore dei fusti). I verticilli sono terminali o (nel caso di infiorescenze allungate) ascellari distribuiti lungo il fusto più o meno spaziati. Le brattee dell'infiorescenza sono simili alle foglie.
I fiori sono ermafroditi, zigomorfi, tetrameri (4-ciclici), ossia con quattro verticilli (calice – corolla – androceo – gineceo) e pentameri (5-meri: la corolla e il calice, ossia il perianzio, sono a 5 parti).
Il frutto è uno schizocarpo composto da 4 nucule (tetrachenio) secche, con forme da ovoidi a oblunghe, con superficie liscia e glabra. L'endosperma è scarso o assente.
La famiglia di appartenenza della specie (Lamiaceae), molto numerosa con circa 250 generi e quasi 7000 specie[11], ha il principale centro di differenziazione nel bacino del Mediterraneo e sono piante per lo più xerofile (in Brasile sono presenti anche specie arboree). Per la presenza di sostanze aromatiche, molte specie di questa famiglia sono usate in cucina come condimento, in profumeria, liquoreria e farmacia. La famiglia è suddivisa in 7 sottofamiglie: il genere Thymus è descritto nella tribù Mentheae (sottotribù Menthinae) appartenente alla sottofamiglia Nepetoideae.[8][15]
Il numero cromosomico di T. pulegioides (subsp. pulegioides) è: 2n = 28.[16]
Il genere Thymus è molto difficile da "trattare" in quanto le varie specie sono molto simili ad un esame superficiale. Solamente dopo una analisi completa del portamento compreso l'apice vegetativo e i rami laterali è possibile identificare un campione.[10] Fondamentalmente si possono trovare tre tipi di portamento:
Importante nell'identificare le varie specie è anche il riconoscimento del carattere dei peli lungo il fusto: tipo, lunghezza e distribuzione. In particolare si riconoscono tre tipi di distribuzione dei peli:
Anche il tipo di nervatura delle foglie è soggetta a variabilità interspecifica. Si distinguono nervature "forti" quando i nervi sono più sporgenti e colorati diversamente (paglierino) rispetto alla superficie della foglia; e nervature "deboli" per nervi meno rilevanti e colorati più o meno di verde come le foglie.
La pianta di questa voce fa parte del Gruppo di Thymus serpyllum (Serpillo, Serpolino e Pepolino) comprendente (relativamente alla flora spontanea del territorio italiano) le seguenti specie (oltre a Thymus pulegioides): Thymus kosteleckyanus Opiz, Thymus praecox Opiz, Thymus odoratissimus Mill., Thymus oenipontanus Heinr. Braun, Thymus thracicus Velen., Thymus longicaulis C. Presl e Thymus alpestris Tausch ex A.Kern. (la specie principale Thymus serpyllum non è presente in Italia). Le specie di questo gruppo sono molto simili tra di loro e spesso vengono confuse le une con le altre; i caratteri comuni a questo gruppo sono:[10]
L'habitat tipico per queste specie sono i prati aridi di tipo steppico, le pietraie e le rupi soleggiate.
Sandro Pignatti della "Flora d'Italia" elenca, come specie simili a quella di questa voce, la specie Thymus ovatus Millerr (ora considerata sinonimo di T. pulegioides[17]) e la specie Thymus subcitratus Schreber (ora considerata sinonimo di Thymus serpyllum L.[18])
Per questa specie sono presenti le seguenti sottospecie:[1][19]
In altre checklist questa sottospecie è indicata come subsp. carniolicus (Borbás) P.A. Schmidt.[27] Nella "Flora d'Italia" questa entità è indicata come Thymus froelichianus Opiz (o anche come Thymus carniolicus Borbàs). Inoltre Sandro Pignatti associa a questa sottospecie le specie Thymus pseudochamaedrys (Heinr.Braun) Ronniger ex Machule (sinonimo di Thymus oenipontanus Heinr.Braun[28]) e la specie Thymus chamaedrys Fr. (sinonimo di T. pulegioides[29]).
La specie di questa voce forma i seguenti ibridi:[7]
Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:[1]
Sinonimi della sottospecie chamaedrys[20]
Sinonimi della sottospecie effusus[36]
Sinonimi della sottospecie montanus[37]
Sinonimi della sottospecie pannonicus[38]
Sinonimi della sottospecie pilisiensis[33]
Secondo la medicina popolare questa pianta ha le seguenti proprietà medicamentose:[39]
In cucina questa pianta è usata come condimento.
Il timo falso poleggio in altre lingue è chiamato nei seguenti modi:
-1.jpg)
url (aiuto). URL consultato il 20 febbraio 2017. url (aiuto). URL consultato il 20 febbraio 2017. url (aiuto). URL consultato il 20 febbraio 2017. url (aiuto). URL consultato il 20 febbraio 2017. url (aiuto). URL consultato il 20 febbraio 2017. url (aiuto). URL consultato il 21 febbraio 2017. url (aiuto). URL consultato il 21 febbraio 2017. url (aiuto). URL consultato il 21 febbraio 2017. Il timo goniotrico (nome scientifico Thymus pulegioides L., 1753) è una pianta perenne della famiglia delle Lamiaceae.
Keturbriaunis čiobrelis (lot. Thymus pulegioides) – notrelinių šeimos aromatinis daugiametis augalas. Aukštis 20-30 cm. Stiebas sumedėjęs. Žiedai rausvo atspalvio arba balti, susitelkę šakučių viršūnėse. 1000 sėklų sveria vos 0,28 g, o daigios išlieka iki 5 metų.
Mėgsta puveningą, lengvą dirvą ir atviras vietas. Augalas ištvermingas sausrai. Žydi 62-65 dienas, nuo birželio vidurio iki rugsėjo. Dauginama sėklomis, daigais ir vegetatyviškai.
De grote tijm (Thymus pulegioides) is een struikachtige, vaste plant, die behoort tot de lipbloemenfamilie (Labiatae oftewel Lamiaceae). De soort staat op de Nederlandse Rode Lijst van planten als vrij zeldzaam en matig afgenomen. De plant komt van nature voor in Europa en wordt ook gebruikt in siertuinen. De plant heeft een aromatische geur.
De plant wordt 2-30 cm hoog en heeft opgerichte, vierkantige, alleen op de ribben behaarde stengels. Alleen de onderkant van de stengels is verhout. De vrij dunne en slappe, tot 9 mm lange bladeren zijn eirond tot elliptisch en aan de voet versmald.
De grote tijm bloeit van juni tot de herfst met roodpaarse of soms witte bloemen. De onderste twee kelktanden zijn langer en veel smaller dan de bovenste drie. De bloeiwijze is een schijnkrans.
De vrucht is een vierdelige splitvrucht.
De plant komt tussen het gras voor op matig voedselarme grond. Vaker is de soort ook aan te treffen op een kaler, verhoogd plekje, of op kalere hellingen. In Zuid-Limburg komt kruiptijm (Thymus praecox) naast grote tijm voor. De soorten onderling zijn niet gemakkelijk te determineren. Grote tijm heeft vierkantige en kruiptijm bijna afgeronde bloemstengels. Ook is de bloemstengel van de kruiptijm rondom behaard en die van de grote tijm alleen op de ribben. De bladeren van kruiptijm zijn vrij dik en stijf en die van grote tijm tamelijk dun en slap.
De namen in andere talen kunnen vaak eenvoudig worden opgezocht met de interwiki-links.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Thymus pulegioides op Wikimedia Commons. De grote tijm (Thymus pulegioides) is een struikachtige, vaste plant, die behoort tot de lipbloemenfamilie (Labiatae oftewel Lamiaceae). De soort staat op de Nederlandse Rode Lijst van planten als vrij zeldzaam en matig afgenomen. De plant komt van nature voor in Europa en wordt ook gebruikt in siertuinen. De plant heeft een aromatische geur.
De plant wordt 2-30 cm hoog en heeft opgerichte, vierkantige, alleen op de ribben behaarde stengels. Alleen de onderkant van de stengels is verhout. De vrij dunne en slappe, tot 9 mm lange bladeren zijn eirond tot elliptisch en aan de voet versmald.
De grote tijm bloeit van juni tot de herfst met roodpaarse of soms witte bloemen. De onderste twee kelktanden zijn langer en veel smaller dan de bovenste drie. De bloeiwijze is een schijnkrans.
De vrucht is een vierdelige splitvrucht.
De plant komt tussen het gras voor op matig voedselarme grond. Vaker is de soort ook aan te treffen op een kaler, verhoogd plekje, of op kalere hellingen. In Zuid-Limburg komt kruiptijm (Thymus praecox) naast grote tijm voor. De soorten onderling zijn niet gemakkelijk te determineren. Grote tijm heeft vierkantige en kruiptijm bijna afgeronde bloemstengels. Ook is de bloemstengel van de kruiptijm rondom behaard en die van de grote tijm alleen op de ribben. De bladeren van kruiptijm zijn vrij dik en stijf en die van grote tijm tamelijk dun en slap.
Multimedia w Wikimedia Commons Macierzanka zwyczajna[3] (Thymus pulegioides L.) – gatunek rośliny należący do rodziny jasnotowatych. Znana też jako macierzanka jajowata[4]. Ten aromatyczny, niski półkrzew występuje na rozległych obszarach Europy, a jako introdukowany także w Ameryce Północnej i Nowej Zelandii. W Polsce jest pospolity. Rośnie w miejscach słonecznych, w murawach i na skałach, źle znosi zacienienie. Jest jednym z trzech gatunków macierzanek cenionych jako rośliny przyprawowe oraz lecznicze (poza macierzanką zwyczajną podobnie stosowana jest macierzanka piaskowa i tymianek). Gatunek ten bywa także uprawiany jako roślina ozdobna.
Naturalny zasięg macierzanki zwyczajnej obejmuje większą część Europy: od Wielkiej Brytanii na wschód przez Danię, Norwegię i Szwecję, na południe przez Litwę, Łotwę i Estonię i dalej aż po Ukrainę. Na południu zasięg obejmuje teren od Bułgarii, przez Albanię, Włochy, Francję, po Hiszpanię i Portugalię[5]. Gatunek jest notowany jako obcy (uciekinier z upraw[6]) we florze Kanady (prowincje: Kolumbia Brytyjska, Manitoba, Nowy Brunszwik, Ontario, Wyspa Księcia Edwarda, Quebec) oraz USA (stany: Connecticut, Delaware, Massachusetts, Maine, Michigan, Karolina Północna, New Hampshire, Nowy Jork, Oregon, Pensylwania, Rhode Island, Wirginia, Wirginia Zachodnia, Vermont)[7]. Jako zdziczały rośnie też w Nowej Zelandii[8].
W Polsce gatunek jest rozpowszechniony niemal w całym kraju, przy czym pospolicie spotykany jest w części południowej. Lokalnie na Mazowszu, Podlasiu i w pasie nadmorskim bywa rzadki[9].
Pokrój
Liście
Kwiaty
Łodyga
Macierzanka ta rośnie na słonecznych, suchych miejscach, na ubogich łąkach i pastwiskach, przydrożach, skarpach i skałach. Poza naturalnymi stanowiskami utrzymuje się także jako pozostałość po uprawie, na trawnikach czy w parkach. Mimo to nie rozprzestrzenia się zbyt chętnie w środowisku antropogenicznym. Rośnie zwykle na glebach wapiennych, toleruje odczyn kwaśny, neutralny lub zasadowy. Nie toleruje zacienienia[10][11]. W górach sięga po piętro regla dolnego[12], rzadko po piętro subalpejskie[19].
Wypasanie owiec w miejscach, gdzie rośnie macierzanka zwyczajna, jest dla niej korzystne, ponieważ zwierzęta unikają tego gatunku, równocześnie zgryzając roślinność konkurencyjną[11].
Grzyby z gatunku Puccinia thymi (Fuckel) P. Karst., należące do rodziny rdzowatych, pasożytują na łodygach macierzanki zwyczajnej[20].
Rośliny tego gatunku są ważnym źródłem pokarmu dla wielu bezkręgowców. Obecność tego gatunku determinuje m.in. występowanie modraszka ariona, dla którego jest rośliną żywicielską, zarówno na etapie larwalnym, jak i po przepoczwarzeniu[21].
W fitosocjologii ma status gatunku wyróżniającego dla związków zespołów Vicio lathyroidis-Potentillion argenteae i Violion caninae oraz gatunku charakterystycznego dla zespołu przelotu pospolitego i koniczyny pagórkowej (Anthyllidi-Trifolietum montani)[22].
Gatunek opisany został przez Karola Linneusza w Species Plantarum w 1753 roku[23] (jako lektotyp wskazany został jeden z okazów zbieranych przez Linneusza)[24]. Zaliczany jest do sekcji Serpyllum[24]. W obrębie gatunku tradycyjnie wyodrębniano podgatunki różniące się takimi cechami morfologicznymi jak długość liści, proporcja długości do szerokości liści i długość kwiatostanu. Eksperyment, w którym wegetatywnie namnażano rośliny różnych podgatunków, wykazał, że cechy uważane za diagnostyczne w istocie zależą od warunków środowiskowych i nie mają podstaw genetycznych[25]. W efekcie uznaje się obecnie, że jest to polimorficzny gatunek, w obrębie którego można wyróżnić co najwyżej różne odmiany[24]. Ze względu na złożoną systematykę rodzaju i wyróżniane liczne różne taksony wewnątrzgatunkowe lista synonimów jest bardzo długa[24][2].
Krzyżuje się często z Thymus serpyllum, tworząc mieszańce o nazwie Thymus × oblongifolius Opiz[14], poza tym z: Thymus pycnotrichus (Uechtr.) Ronniger tworząc Thymus × henryi Ronniger, 1924[26], T. alpestris, T. austriacus, T. carpaticus, T. glabrescens, T. kosteleckyanus, T. marschallianus i T. pulcherrimus[13]. Wciąż uznawany za takson mieszańcowy jest Thymus × citriodorus (Pers.) Schreb. – efekt skrzyżowania macierzanki zwyczajnej z macierzanką tymiankiem Thymus vulgaris[27]. W 2005 roku wnioskowano o uznanie tego taksonu za odrębny gatunek na podstawie analizy DNA[28].
Przyprawę stanowi świeże lub suszone ziele zebrane na początku kwitnienia, najlepiej przed rozwinięciem się kwiatów[10]. Najbardziej aromatyczne są rośliny rosnące na stanowiskach silnie nasłonecznionych[18]. Macierzanka zwyczajna może stanowić składnik mieszanek przyprawowych, dodatek do zup i sosów mięsnych, warzyw, grzybów czy cukinii[10]. Ma bardzo aromatyczny zapach i korzenny, gorzki smak[18]. Jest przyprawą używaną przede wszystkim w kuchni śródziemnomorskiej, bardzo zbliżoną do tymianku, stosowaną podobnie i tak jak to ziele nadaje się szczególnie do przyprawiania potraw tłustych i ciężkostrawnych. Stare księgi zielarskie radzą dodawać macierzankę do potraw mięsnych i rybnych, ponieważ regulować ma trawienie[18].
Sadzona w ogrodach, ceniona za walory zapachowe oraz kwiaty wabiące owady. W sprzedaży dostępnych jest szereg odmian uprawnych o ozdobnych liściach, m.in.[31][32]:
Olejek eteryczny pozyskiwany z liści jest również stosowany w przemyśle perfumeryjnym i produkcji płynu do płukania ust[10].
Jest to dobra roślina miododajna, chociaż w mniejszym stopniu niż macierzanka piaskowa[34].
Uznawana była także za roślinę magiczną – miała pomagać kobietom przyciągnąć męża oraz wspomagać egzorcyzmy[11].
Roślinom uprawianym należy zapewnić stanowisko w pełni nasłonecznione, najlepiej na przepuszczalnej, wapiennej glebie. Uprawa udaje się również w miejscach suchych, na murkach, w ogródkach skalnych, a także między kamieniami ogrodowych ścieżek (toleruje lekkie wydeptywanie). Macierzanka zwyczajna nie lubi mokrych stanowisk, zwłaszcza w zimie. Warstwa żwiru wokół roślin pomaga chronić liście przed wilgotną glebą[10].
Gatunek w uprawie rozmnażany jest przez wysiew nasion wiosną do inspektu lub jesienią w szklarni. Siewki należy rozsadzić do pojemników i wysadzać do gruntu późną wiosną lub wczesnym latem, po ostatnich prognozowanych przymrozkach. Podział kępy wykonuje się wiosną lub jesienią, przy czym duże fragmenty można wysadzać od razu w docelowe miejsce, zaś mniejsze warto najpierw przetrzymać w pojemnikach w inspekcie lub szklarni w lekkim zacienieniu, aż podrosną. Następnie wysadzić latem lub kolejnej wiosny[10].
Macierzanka zwyczajna (Thymus pulegioides L.) – gatunek rośliny należący do rodziny jasnotowatych. Znana też jako macierzanka jajowata. Ten aromatyczny, niski półkrzew występuje na rozległych obszarach Europy, a jako introdukowany także w Ameryce Północnej i Nowej Zelandii. W Polsce jest pospolity. Rośnie w miejscach słonecznych, w murawach i na skałach, źle znosi zacienienie. Jest jednym z trzech gatunków macierzanek cenionych jako rośliny przyprawowe oraz lecznicze (poza macierzanką zwyczajną podobnie stosowana jest macierzanka piaskowa i tymianek). Gatunek ten bywa także uprawiany jako roślina ozdobna.
Thyms pulegioides é uma espécie de planta com flor pertencente à família Lamiaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 2: 592. 1753.[1]
Os seus nomes comuns são erva-ursa, serpão, serpil, serpilho, serpol, tomilho-das-searas, tomilho-das-serras ou tomilho-dos-prados.[2]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental.
Em termos de naturalidade é nativa da região atrás indicada.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Thyms pulegioides é uma espécie de planta com flor pertencente à família Lamiaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 2: 592. 1753.
Os seus nomes comuns são erva-ursa, serpão, serpil, serpilho, serpol, tomilho-das-searas, tomilho-das-serras ou tomilho-dos-prados.
Stortimjan (Thymus pulegioides) är en växtart inom familjen kransblommiga växter.
Wikimedia Commons har media som rör Stortimjan.
Stortimjan (Thymus pulegioides) är en växtart inom familjen kransblommiga växter.
Це незавершена стаття про Глухокропивові.Thymus pulegioides là một loài thực vật có hoa trong họ Hoa môi. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Thymus pulegioides là một loài thực vật có hoa trong họ Hoa môi. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
-1.jpg)
.jpg)
