Ar wrac'h-ruz (Pagellus erythrinus) a zo ur pesk mor.
Tiriad El pagell o pitxell (Pagellus erythrinus) és un peix de l'ordre dels perciformes.
És hermafrodita proterogínic, essent primer femella durant dos anys i després mascle. La reproducció es du a terme des de març fins a setembre.
Menja peixos, mol·luscs i crustacis.
És una espècie demersal que viu als fons sorrencs i fangosos fins als 200 m a la Mediterrània i els 300 m a l'Atlàntic. També pot aparèixer a fons rocallosos.
Es distribueix per tot el Mediterrani i a la Mar Negra. A l'Atlàntic apareix des d'Escandinàvia fins a Angola.
És una espècie sedentària i costanera. Durant l'estiu és quan més s'apropa a la costa.
És comestible (de carn blanca) i es captura amb palangres, volantí i tremall.[2]
El pagell o pitxell (Pagellus erythrinus) és un peix de l'ordre dels perciformes.
Die Rotbrasse (Pagellus erythrinus), auch Rosenbrasse oder Dorade Rosé genannt, ist ein Speisefisch aus der Familie der Meerbrassen (Sparidae), der im Ostatlantik und im Mittelmeer beheimatet ist.
Die Rotbrasse hat einen länglichen und seitlich abgeflachten Körper. Sie ist leicht hochrückig und hat einen bulligen Kopf mit steiler Stirn. Der Fisch besitzt ein endständiges und bis an die Augen reichendes Maul mit dicken Lippen, das mit spitzen Zähnen und Mahlzähnen ausgestattet ist. Der Körper ist hellrosa-silbrig mit rosa und blauem Schimmer gefärbt und weist an der Oberseite blaue Punkte auf. Am Hinterrand des Kiemendeckels befindet sich eine markante rote Markierung. Die ungeteilte Rückenflosse besitzt 12 harte Flossendornen und danach 10 bis 11 weiche, die Afterflosse 3 harte und 8 bis 9 weiche Flossenstrahlen. Die Bauchflossen sind bauchständig, die Schwanzflosse ist tief gegabelt. Die Brustflossen sind sehr lang und spitz sichelförmig.
Die Rotbrasse wird im Regelfall 15 bis 25 Zentimeter lang, Ausnahmefische erreichen bis zu 55 Zentimetern Länge und werden über ein Kilogramm schwer.
Die Rotbrasse lebt im Ostatlantik von den Britischen Inseln bis Nordafrika sowie im Mittelmeer und im Schwarzen Meer. Dabei ist sie auch in den Küstenbereichen der Kapverdischen Inseln und der Kanarischen Inseln anzutreffen.
Die Fische leben in kleinen Gruppen im Küstenbereich und am Kontinentalschelf in Wassertiefen von 20 bis 190 Metern, vor allem auf Sandboden und seltener über Schlick und Felsen. Sie patrouillieren in kleinen Scharen entlang von Kanten und suchen nach Beute. In manchen Buchten steigen die Fische in der Nacht auch ins Flachwasser auf.
Rotbrassen sind, anders als etwa die Goldbrasse, so genannte proterogyne Zwitter. Das bedeutet, dass alle Fische im Alter von etwa einem bis zwei Jahren als Weibchen geschlechtsreif werden und sich später in Männchen umwandeln. Die Laichzeit der Rotbrasse liegt im Sommer bis Frühherbst, wobei die Bestände nördlich der Britischen Inseln und im Schwarzen Meer sich dort nicht fortpflanzen. Pro Rogner werden etwa 30.000 bis 150.000 Eier abgegeben.
Rotbrassen ernähren sich von Fischen, Kopffüßern, Weichtieren und Krebsen. Typische Beutetiere sind Leierfische, Sardinen, Sardellen, Plattfische, Ährenfische und Sandaale sowie Krabben, Kaisergranat, Muscheln, Schnecken und Tintenfische.
Rotbrassen sind beliebte Angelfische, die in tiefem Wasser vom Boot aus dicht über Grund mit Naturködern wie Kalmaren oder Köderfischen gefangen werden können. Auch das Jigging mit Inchikus und Pilkern ist möglich. Die relativ kleinen Fische bringen im Drill beachtliche Kräfte auf. An manchen Stellen ist der Fang der Rotbrassen in der Nacht auch vom Ufer aus mit Naturködern möglich.
In der industriellen Fischerei wird die Rotbrasse mit Grundlangleinen und tierischen Ködern gefangen und zu hohen Preisen im Handel als "Dorade Rose" angeboten.
Das Fleisch der Rotbrasse ist weiß und sehr zart und genießt einen hervorragenden Ruf in der mediterranen Küche, es gilt dem der Goldbrasse sogar noch als überlegen.
Die Rotbrasse ist eine von sechs Arten der Gattung Pagellus.[1]
Die Rotbrasse (Pagellus erythrinus), auch Rosenbrasse oder Dorade Rosé genannt, ist ein Speisefisch aus der Familie der Meerbrassen (Sparidae), der im Ostatlantik und im Mittelmeer beheimatet ist.
Arbun (Pagellus erythrinus) naziva se još arbul, arbor, ribun, rumenac, višćica, fag . Ružičastocrvene je boje, a kada je ulovljen vide mu se plavkaste tačkice po tijelu[1]. Sličan je malom pagru, oblikom tijela i bojom. Nastanjuje cijeli Jadran, a najdraža su mu ljušturasta dna i brakovi. Živi na dubini od 10 do 200 metara, a u zimskim mjesecima dublje od 30 metara. Žive u jatima i spadaju u grupu bentoskih životinja, dok su im jajašca pelagijalna. Može narasti i preko 3 kg težine. Mrijesti se u proljeće, sva mlađ su ženke koje nakon treće godine života pri veličini od otprilike 17 cm mijenjaju spol u muški.
Hrani se i noću i danju, najviše račićima i crvićima, ali i drugom hranom. Ima vrlo ukusno meso i vrlo je cijenjen.
Arbun (Pagellus erythrinus) naziva se još arbul, arbor, ribun, rumenac, višćica, fag . Ružičastocrvene je boje, a kada je ulovljen vide mu se plavkaste tačkice po tijelu. Sličan je malom pagru, oblikom tijela i bojom. Nastanjuje cijeli Jadran, a najdraža su mu ljušturasta dna i brakovi. Živi na dubini od 10 do 200 metara, a u zimskim mjesecima dublje od 30 metara. Žive u jatima i spadaju u grupu bentoskih životinja, dok su im jajašca pelagijalna. Može narasti i preko 3 kg težine. Mrijesti se u proljeće, sva mlađ su ženke koje nakon treće godine života pri veličini od otprilike 17 cm mijenjaju spol u muški.
Hrani se i noću i danju, najviše račićima i crvićima, ali i drugom hranom. Ima vrlo ukusno meso i vrlo je cijenjen.
Το λυθρίνι (επιστημονική ονομασία Pagellus erythrinus - Παγέλλος ο ερυθρίνος (Linnaeus, 1758)), είναι ένα από τα ψάρια τα οποία έχουν μεγάλη κατανάλωση στο ευρύ κοινό και θεωρείται από τα ιδιαιτέρως εμπορικά είδη. Μπορεί να το συναντήσει κάποιος και με άλλες ονομασίες, όπως για παράδειγμα Sparus erythrinus (L.) και Pagellus canariences (Valenciennes, 1838) που είναι συνώνυμες ονομασίες.
Το λυθρίνι είναι είδος βενθοπελαγικό, το οποίο συναντάται σε παράκτια και βαθιά νερά στον Ατλαντικό Ωκεανό από τη Νορβηγία και τη Μεγάλη Βρετανία, μέχρι και τη Μαδέρα και τα Κανάρια νησιά. Συναντάται σε όλη την Ευρώπη, αν και λιγότερο στις ευρωπαϊκές χώρες βορειότερα. Στην περιοχή της Μεσογείου όμως συναντάται παντού και όπως αναφέρθηκε ήδη, έχει μεγάλη εμπορική σημασία. Το βάθος που το συναντάμε συνήθως είναι γύρω στα 20 με 100 μέτρα, αν και μπορεί να βρεθεί και σε βάθη 200-300 μέτρων.
Το σώμα του λυθρινιού είναι επίμηκες και συμπιεσμένα πλευρικά. Το κεφάλι του είναι σχετικά μικρό και κυρτό, κάτι το οποίο είναι περισσότερο εμφανές στα ενήλικα άτομα και το στόμα του βρίσκεται κάπως χαμηλά. Η διάμετρος του ματιού είναι η μισή σε σχέση με το ρύγχος του το οποίο είναι το λιγότερο διπλάσιο αυτής, αλλά και κωνικού σχήματος. Τα δόντια του είναι μυτερά. Το ραχιαίο πτερύγιο του λυθρινιού περιλαμβάνει 8-10 σκληρές ακτίνες και 10-11 μαλακές [1]. Η δεύτερη και η τρίτη ακτίνα ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες λόγω του ύψους τους και μάλιστα η τρίτη σκληρή ακτίνα είναι αυτή η οποία διακρίνεται ιδιαιτέρως. Τα πλευρικά του πτερύγια είναι αρκετά μακριά και φτάνουν μέχρι περίπου στη μέση του κορμού του ψαριού. Έχει δύο κοιλιακά πτερύγια και ένα εδρικό. Το χρώμα του είναι ελαφρώς ροζ και περισσότερο κόκκινο κάτω από τα βράγχια, αλλά έχει και μια υποψία χρώματος ασημί με μικρές μπλε κηλίδες στη ράχη του. Το ουραίο του πτερύγιο έχει δύο ίσους λοβούς.
Το είδος αυτό μπορεί να φτάσει και τα 60 cm σε μήκος και τα 3 kg σε βάρος, αν και συνήθως το μέσο μήκος είναι τα 25 cm. Το μέγεθος αλίευσής του όμως είναι συνήθως τα 10-30 cm. Βεβαίως, αυτό έχει άμεση σχέση με το βάθος αλίευσης του είδους. Σε μεγαλύτερο βάθος συναντώνται μεγαλύτερα άτομα του συγκεκριμένου είδους[2].
Το λυθρίνι είναι είδος ερμαφρόδιτο (πρωτόγυνο). Το είδος ξεκινάει ως θηλυκό και στην πορεία αλλάζει και γίνεται αρσενικό. Συνήθως μέχρι και τα 13 cm τα άτομα είναι θηλυκά σε ένα ποσοστό της τάξεως του 100% , το οποίο στη συνέχεια αλλάζει και σταδιακά μετατρέπεται σε ποσοστό αρσενικών ατόμων. Όπως αναφέρεται, ορόσημο είναι τα 16 cm στα οποία είναι μοιρασμένα τα άτομα και που όταν πλέον φτάσουν τα 23 cm όλος ο πληθυσμός σε αυτό το μήκος είναι αρσενικός.
Βεβαίως, πρέπει να αναφερθεί ότι υπάρχουν παραδείγματα τα οποία μας αναφέρουν ότι δε γίνεται αλλαγή φύλου σε όλα τα άτομα και ένα αρκετά σεβαστό ποσοστό (17%) παραμένει θηλυκό σε όλη τη διάρκεια της ζωής του[2]. Η ολοκλήρωση της αλλαγής φύλου πάντως, γίνεται περίπου σε ηλικία 3 ετών και όταν το μήκος φτάσει τα 17 cm[1].
Συνήθως, αναπαράγεται την άνοιξη, αλλά η αναπαραγωγική του περίοδος διαρκεί από την άνοιξη έως και το φθινόπωρο. Υπό κατάλληλες συνθήκες μπορεί να εμφανίσει μέχρι και δύο αναπαραγωγικές περιόδους στη Δυτική Μεσόγειο[1]. Οι καιρικές συνθήκες είναι αυτές οι οποίες μπορούν να το καθορίσουν αυτό και ιδιαιτέρως η βροχή την οποία προτιμάει το λυθρίνι.
Το λυθρίνι είναι είδος παμφάγο. Κατά κύριο λόγο όμως τρέφεται με βενθικά ασπόνδυλα και μικρά ψάρια. Μπορεί να τραφεί όμως και με μαλάκια, οστρακοειδή και εχινόδερμα. Επιβιώνει σε πολλών ειδών πυθμένες (από λασπώδεις έως βραχώδεις) και εξαιτίας αυτού έχει μεγάλη ποικιλία και στη διατροφή του[3].
Δεν είναι ψάρι το οποίο φέρει κάποια επικινδυνότητα κατά την κατανάλωσή του από τον άνθρωπο, διότι δεν περιέχει κάποιο δηλητήριο. Η μόνη ενδεχόμενη περίπτωση προβλήματος, ως προς την κατανάλωσή του, είναι όταν έχει τραφεί με δινομαστιγωτά (μονοκύτταρα φύκη) και η σάρκα του παρουσιάζει τοξικότητα [1].
Στην Ελλάδα το λυθρίνι είναι είδος ιδιαιτέρως εμπορικό και συναντάται σχεδόν σε όλη την επικράτεια της Ελλάδας. Για την παράκτια αλιεία θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα είδη και λόγω της μεγάλης κατανάλωσής του έχει με αργά βήματα μπει και στο χώρο των υδατοκαλλιεργειών. Ακόμα και σήμερα όμως θεωρείται «νέο είδος» και δεν καλλιεργείται στην έκταση που καλλιεργούνται η τσιπούρα και το λαβράκι.
Για να γίνει κατανοητή η σημαντικότητα του είδους, αξίζει να αναφερθούμε σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το Τμήμα Γεωπονίας, Ιχθυολογίας και Υδάτινου Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, το Εθνικό Ίδρυμα Αγροτικής Έρευνας και το Ινστιτούτο Αλιευτικής Έρευνας από τον Ιούνιο του 2006 έως και το Μάιο του 2007 στον Παγασητικό κόλπο. Το λυθρίνι ήταν το είδος το οποίο αλιεύθηκε στην μεγαλύτερη, συνολική, ποσότητα από την τράτα βυθού (αλιευτικό εργαλείο) που χρησιμοποιήθηκε. Το Νοτιοδυτικό τμήμα του Παγασητικού Κόλπου θεωρείται ένα σημαντικό αλιευτικό πεδίο[4].
Το λυθρίνι (επιστημονική ονομασία Pagellus erythrinus - Παγέλλος ο ερυθρίνος (Linnaeus, 1758)), είναι ένα από τα ψάρια τα οποία έχουν μεγάλη κατανάλωση στο ευρύ κοινό και θεωρείται από τα ιδιαιτέρως εμπορικά είδη. Μπορεί να το συναντήσει κάποιος και με άλλες ονομασίες, όπως για παράδειγμα Sparus erythrinus (L.) και Pagellus canariences (Valenciennes, 1838) που είναι συνώνυμες ονομασίες.
The common pandora (Pagellus erythrinus) is a fish of the sea bream family, Sparidae. It is a popular food fish in Mediterranean countries, with delicate white flesh.
It has a slim, oval fusiform body, with a smallish mouth and scales covering its face. The eyes are smaller than those of Pagellus bogaraveo and Pagellus acarne. It is silver in colour with a pink tinge, particularly on its back. A typical specimen measures 10–30 cm, but it can reach as much as 50 cm in length.
The common pandora is a hermaphrodite, spending the first two years of its life as a female, and the third year as a male. It is omnivorous, but mainly feeds on smaller fish and benthic invertebrates. As most fishes, the common pandora harbours a variety of parasites; for example, the nematode Philometra filiformis is a parasite of the ovary of this fish.[2]
The fish is found along the eastern shores of the Atlantic Ocean, from Scandinavia to Cape Verde, as well as the Mediterranean and the North Sea. In terms of genetic diversity, there appears to be a high level of connectivity from the Atlantic through the Mediterranean.[3]
The common pandora (Pagellus erythrinus) is a fish of the sea bream family, Sparidae. It is a popular food fish in Mediterranean countries, with delicate white flesh.
It has a slim, oval fusiform body, with a smallish mouth and scales covering its face. The eyes are smaller than those of Pagellus bogaraveo and Pagellus acarne. It is silver in colour with a pink tinge, particularly on its back. A typical specimen measures 10–30 cm, but it can reach as much as 50 cm in length.
The common pandora is a hermaphrodite, spending the first two years of its life as a female, and the third year as a male. It is omnivorous, but mainly feeds on smaller fish and benthic invertebrates. As most fishes, the common pandora harbours a variety of parasites; for example, the nematode Philometra filiformis is a parasite of the ovary of this fish.
La breca (Pagellus erythrinus) es un pez perciforme de la familia de los espáridos, muy común en el mar Mediterráneo. Un sinónimo menos usado[cita requerida] en español es pagel.
Tiene un cuerpo ovalado y algo aplastado lateralmente. En la cabeza tiene una boca muy pequeña y unos ojos de menor tamaño que los de otros peces del mismo género, siendo la boca mayor que el diámetro del ojo[2] -esto lo distingue de otras especies del género-. Es de color gris con una tonalidad roja sobre todo por el lomo. Nunca con bandas ni rayado, aunque pueden aparecerle bandas cuando está asustado.
Un ejemplar típico puede medir entre 1 y 3 dm de longitud, pero se han descrito casos de adultos que alcanzan los 6 dm y 3,2 kg.[3] Presenta una docena de espinas en la aleta dorsal y unas 3 espinas en la aleta anal.
Se distribuye por la costa este del océano Atlántico desde el mar del Norte hasta Cabo Verde, presente en los archipiélagos de Canarias, Azores y Madeira, siendo típico también de todo el mar Mediterráneo.[4]
Se encuentra desde aguas muy cercanas a la orilla, en diversos tipos de fondo -rocas, grava, arena o algas- donde suele vivir en pequeños grupos, aunque en invierno se desplaza a aguas profundas de hasta los 200 m de profundidad en el Mediterráneo o los 300 m en el Atlántico.
La breca es hermafrodita secuencial protogino, pasando sus dos primeros años de vida reproduciéndose como una hembra, para a partir del tercer año ser un macho cuando superan unos 17 cm de longitud.
Es un pez omnívoro, pero se alimentan preferentemente de animales, como pequeños peces e invertebrados de la zona bentónica.[5]
Es un pescado popular en los países del Mediterráneo, con una delicada carne blanca, con importante presencia en los mercados, aunque de un precio intermedio. Se suele pescar con red o con anzuelo.
No es del todo inofensivo, se han descrito casos de envenenamiento por ciguatera.[6]
La breca (Pagellus erythrinus) es un pez perciforme de la familia de los espáridos, muy común en el mar Mediterráneo. Un sinónimo menos usado[cita requerida] en español es pagel.
Lamotea edo breka[1] (Pagellus erythrinus) Esparidoen familiako arrain hezurduna da, bisigu arruntaren antzekoa, 50 cm inguru luzea. 12 arantza gogorreko bizkar-hegala eta 11 bat arantzako uzki-hegala izaten ditu. Kolorez gorrixka eta oso haragi onekoa da. Ozeano Atlantikoko iparraldean eta Mediterraneo itsasoan bizi da.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Lamotea edo breka (Pagellus erythrinus) Esparidoen familiako arrain hezurduna da, bisigu arruntaren antzekoa, 50 cm inguru luzea. 12 arantza gogorreko bizkar-hegala eta 11 bat arantzako uzki-hegala izaten ditu. Kolorez gorrixka eta oso haragi onekoa da. Ozeano Atlantikoko iparraldean eta Mediterraneo itsasoan bizi da.
A breca (Pagellus erythrinus) é un peixe da familia dos espáridos, moi común no mar Mediterráneo.
Ten un corpo ovalado e algo aplastado lateralmente. Na cabeza ten unha boca moi pequena e uns ollos de menor tamaño que os doutros peixes do mesmo xénero, sendo a boca maior que o diámetro do ollo[1] -isto distíngueo doutras especies do xénero-. É de cor gris cunha tonalidade vermella sobre todo polo lombo. Nunca con bandas nin raiado, aínda que lle poden aparecer bandas cando está asustado.
Un exemplar típico pode medir entre 1 e 3 dm de lonxitude, pero describíronse casos de adultos que alcanzan os 6 dm e 3,2 kg.[2] Presenta unha ducia de espiñas na aleta dorsal e unhas 3 espiñas na aleta anal.
Distribúese pola costa leste do océano Atlántico desde o mar do Norte até Cabo Verde, presente nos arquipélagos de Canarias, Azores e Madeira, sendo típico tamén de todo o mar Mediterráneo.[3]
Atópase desde augas moi próximas á costa, en diversos tipos de fondo -rochas, grava, area ou algas- onde adoita vivir en pequenos grupos, aínda que en inverno desprázase a augas profundas de até os 200 m de profundidade no Mediterráneo ou os 300 m no Atlántico.
A breca é hermafrodita secuencial protoxino, pasando os seus dous primeiros anos de vida reproducíndose como unha femia, para a partir do terceiro ano ser un macho cando superan uns 17 cm de lonxitude.
É un peixe omnívoro, pero aliméntanse preferentemente de animais, como pequenos peixes e invertebrados da zona bentónica.[4]
É un pescado popular nos países do Mediterráneo, cunha delicada carne branca, con importante presenza nos mercados, aínda que dun prezo intermedio. Acostúmase pescar con rede ou con anzol.
Non é de todo inofensivo, describíronse casos de envelenamento por ciguateira.[5]
A breca (Pagellus erythrinus) é un peixe da familia dos espáridos, moi común no mar Mediterráneo.
Arbun (Pagellus erythrinus) naziva se još arbul, arbor, ribun, rumenac, višćica, fag . Ružičastocrvene je boje, a kada je ulovljen vide mu se plavkaste točkice po tijelu[1]. Sličan je malom pagru, oblikom tijela i bojom. Nastanjuje cijeli Jadran, a najdraža su mu ljušturasta dna i brakovi. Žive na dubini od 10 do 200 metara, a u zimskim mjesecima dublje od 30 metara. Žive u plovama i spadaju u skupinu bentoskih životinja, dok su im jajašca pelagijalna. Može narasti i preko 3 kg težine. Mrijesti se u prolijeće, sva mlađ su ženke koje nakon treće godine života pri veličini od otprilike 17 cm mijenjaju spol u muški.
Hrani se i noću i danju, najviše račićima i crvićima, ali i drugom hranom. Ima vrlo ukusno meso i vrlo je cijenjen.
Arbun živi na području istočnog Atlantika od Zelenog rta (rta Cap-Vert) pa sve do sjevernih obala Velike Britanije. Također, prisutan je i u cijelom Sjevernom moru te Mediteranu, uključujući i Crno more[2].
Arbun (Pagellus erythrinus) naziva se još arbul, arbor, ribun, rumenac, višćica, fag . Ružičastocrvene je boje, a kada je ulovljen vide mu se plavkaste točkice po tijelu. Sličan je malom pagru, oblikom tijela i bojom. Nastanjuje cijeli Jadran, a najdraža su mu ljušturasta dna i brakovi. Žive na dubini od 10 do 200 metara, a u zimskim mjesecima dublje od 30 metara. Žive u plovama i spadaju u skupinu bentoskih životinja, dok su im jajašca pelagijalna. Može narasti i preko 3 kg težine. Mrijesti se u prolijeće, sva mlađ su ženke koje nakon treće godine života pri veličini od otprilike 17 cm mijenjaju spol u muški.
Hrani se i noću i danju, najviše račićima i crvićima, ali i drugom hranom. Ima vrlo ukusno meso i vrlo je cijenjen.
Il Pagellus erythrinus (Linnaeus 1758), conosciuto commercialmente come pagello fragolino o fragolino[3] è un pesce di mare appartenente alla famiglia Sparidae.
Il suo areale comprende il mar Mediterraneo, il mar Nero (dove però è raro) e le coste dell'Oceano Atlantico orientale tra l'Angola e la Manica, occasionalmente più a nord. È comune lungo le coste italiane.
Vive di solito su fondi mobili, soprattutto a sabbia grossolana, tra 5 e 150 metri di profondità. I giovani sono più costieri.
Ha un aspetto tipico di uno sparide, alto e compresso lateralmente. Il muso è più acuto che negli altri Pagellus e la fronte è quasi rettilinea.
La livrea è rosata sul dorso e fianchi per digradare nell'argenteo del ventre. Il pesce vivo ha punti azzurri su tutto il dorso ed un bordo di colore rosso all'opercolo branchiale.
Raggiunge 60 cm di lunghezza[4].
Si nutre di invertebrati ed anche di piccoli pesci.
Emette uova pelagiche in primavera ed estate. È un ermafrodita proterogino (ovvero nasce femmina per diventare maschio con l'età, ma esistono anche maschi primari, vale a dire per tutta la vita).
Prevalentemente notturno. Vive in branchetti poco coesi.
Si cattura con lenze e con reti ed è apprezzato per le carni ottime.
Pesce di carni gustose, può essere convenientemente grigliato o cotto in forno.[5]
Il pagello fragolino o fragolino, è conosciuto, nelle varie regioni italiane, con nomi dialettali diversi:[5]
Il Pagellus erythrinus (Linnaeus 1758), conosciuto commercialmente come pagello fragolino o fragolino è un pesce di mare appartenente alla famiglia Sparidae.
De gewone zeebrasem (Pagellus erythrinus) is een straalvinnige vis uit de familie van zeebrasems (Sparidae), orde baarsachtigen (Perciformes), die voorkomt in het noordoosten en het oosten van de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee.
De zeebrasem kan maximaal 60 centimeter lang en 3240 gram zwaar worden. De vis heeft één rugvin met 12 stekels en tien vinstralen en één aarsvin met drie stekels en acht vinstralen.
De zeebrasem is een zoutwatervis die voorkomt in subtropische wateren op een diepte van maximaal 300 meter. Het dieet van de vis bestaat hoofdzakelijk uit macrofauna en vis.
De zeebrasem is voor de visserij van aanzienlijk commercieel belang. Bovendien wordt er op de vis gejaagd in de hengelsport. Voor de mens is de zeebrasem potentieel gevaarlijk, omdat er meldingen van ciguatera-vergiftiging zijn geweest.
De soort staatt niet op de Rode Lijst van de IUCN.
De gewone zeebrasem (Pagellus erythrinus) is een straalvinnige vis uit de familie van zeebrasems (Sparidae), orde baarsachtigen (Perciformes), die voorkomt in het noordoosten en het oosten van de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee.
Rødpagell (Pagellus erythrinus) er en fiskeart som tilhører havkarussene.
Den ligner på slektningen flekkpagell, men har spissere snute og mindre øyne. Gjellehulene og den store munnen er svarte. Ryggen er oransjerød. Den kan bli opptil 60 cm lang, men vanlig lengde er opptil 25 cm. Arten svømmer i stim over ulike bunntyper på 15–120 m dyp. Den eter krepsdyr, muslinger og småfisk.
Rødpagell er utbredt i det østlige Atlanterhavet fra De britiske øyer til Guinea-Bissau inkludert farvannene rundt Kapp Verde, Madeira og Kanariøyene. Den finnes også i Middelhavet. Den er aldri tatt i norske farvann.
I middelhavsområdet er det et betydelig fiske etter rødpagell.
Rødpagell (Pagellus erythrinus) er en fiskeart som tilhører havkarussene.
Den ligner på slektningen flekkpagell, men har spissere snute og mindre øyne. Gjellehulene og den store munnen er svarte. Ryggen er oransjerød. Den kan bli opptil 60 cm lang, men vanlig lengde er opptil 25 cm. Arten svømmer i stim over ulike bunntyper på 15–120 m dyp. Den eter krepsdyr, muslinger og småfisk.
Rødpagell er utbredt i det østlige Atlanterhavet fra De britiske øyer til Guinea-Bissau inkludert farvannene rundt Kapp Verde, Madeira og Kanariøyene. Den finnes også i Middelhavet. Den er aldri tatt i norske farvann.
I middelhavsområdet er det et betydelig fiske etter rødpagell.
Ribon (znanstveno ime Pagellus erythrinus) je morska riba iz družine šparov.
Ime ribe izvira iz latinske besede za njegovo značilno rdečkasto barvo, ki se ponekod preliva v kovinsko modro-srebrno. Ribon je riba z izredno dolgimi prsnimi plavutmi, ki so prav tako rdečkaste barve. Ima za ribe iz družine šparov značilno eliptično obliko telesa, velike oči in luske, ki pokrivajo tudi glavo.
Ribon je značilna riba Jadranskega morja, kjer zraste do pol metra. Velja za ribo z izjemno okusnim mesom, živi pa predvsem v obraslem obalnem področju, pogosto pa odhaja tudi na blatno peščeno dno vse do srednjih globin. Pozimi se praviloma zadržuje v večjih globinah. Najdemo ga tudi v Atlantskem oceanu od Skandinavije do Zelenortskih otokov in v Severnem morju.
Osnovna hrana teh rib so majhne morske živali, z močnimi zobmi pa tre tudi manjše školjke. Drsti se spomladi, ko prične naraščati temperatura morja. Za to vrsto je značilna občasna spremeba spola, saj včasih samci v starosti približno treh let spremenijo spol.
Ribon ima okusno belo in mehko meso. Pripravljajo ga na različne načine, odvisno od velikosti. Manjše ribe pražijo, večje pa večinoma kuhajo ali pečejo. Pogosto ga v brodetu dodajajo k manj kvalitetnim ribjim vrstam. Kulinarično spada med prvorazredne ribe.
Ribon (znanstveno ime Pagellus erythrinus) je morska riba iz družine šparov.
Ime ribe izvira iz latinske besede za njegovo značilno rdečkasto barvo, ki se ponekod preliva v kovinsko modro-srebrno. Ribon je riba z izredno dolgimi prsnimi plavutmi, ki so prav tako rdečkaste barve. Ima za ribe iz družine šparov značilno eliptično obliko telesa, velike oči in luske, ki pokrivajo tudi glavo.
Ribon je značilna riba Jadranskega morja, kjer zraste do pol metra. Velja za ribo z izjemno okusnim mesom, živi pa predvsem v obraslem obalnem področju, pogosto pa odhaja tudi na blatno peščeno dno vse do srednjih globin. Pozimi se praviloma zadržuje v večjih globinah. Najdemo ga tudi v Atlantskem oceanu od Skandinavije do Zelenortskih otokov in v Severnem morju.
Osnovna hrana teh rib so majhne morske živali, z močnimi zobmi pa tre tudi manjše školjke. Drsti se spomladi, ko prične naraščati temperatura morja. Za to vrsto je značilna občasna spremeba spola, saj včasih samci v starosti približno treh let spremenijo spol.
Ribon ima okusno belo in mehko meso. Pripravljajo ga na različne načine, odvisno od velikosti. Manjše ribe pražijo, večje pa večinoma kuhajo ali pečejo. Pogosto ga v brodetu dodajajo k manj kvalitetnim ribjim vrstam. Kulinarično spada med prvorazredne ribe.
Rödpagellen (Pagellus erythrinus) är en fisk från familjen havsrudefiskar (Sparidae).
Rödpagellen har en enfärgat rödaktig kropp med gradvis ljusare, silverfärgad buk. Mun- och gälhålor är svarta. Kroppen är tillplattad från sidorna.[2] Maximal längd är 60 cm, även om den sällan når över 25 cm. Vikten kan nå upp till drygt 3 kg.[3]
Fisken lever semipelagiskt[2] i vatten med såväl hård (sten och klippor) som mjuk (sand och dy) botten. i Medelhavet går den ner till 200 meters djup, i Atlanten 300 meter. Under vintern vandrar den till djupare vatten. Den lever främst på ryggradslösa djur och mindre fiskar.[3] Rödpagellen är hermafrodit och fungerar först som hona, för att senare, omkring 3-årsåldern[3], övergå till att vara hane.[2]
Rödpagellen finns i kustnära vatten från södra Norge via Brittiska öarna[2] till Medelhavet och vidare ner till Kap Verdeöarna, Kanarieöarna, Madeira och Guinea-Bissau.[3] Kan gå in i Skagerack, men fortplantar sig inte i Sverige.[2]
Arten är en populär matfisk, som fiskas kommersiellt i Medelhavet och angränsande områden.[2]
Rödpagellen (Pagellus erythrinus) är en fisk från familjen havsrudefiskar (Sparidae).
緋小鯛為輻鰭魚綱鱸形目鱸亞目鯛科的其中一種，分布於東大西洋區，從挪威、地中海至幾內亞比索海域，棲息深度可達300公尺，體長可達60公分，棲息在各種底質海域，屬雜食性，以藻類、無脊椎動物、小魚等為食，可做為食用魚及遊釣魚，有雪卡魚中毒的報告。
这是一篇與鱸形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
