El llenguado nassut (Pegusa lascaris) és un peix teleosti de la família dels soleids i de l'ordre dels pleuronectiformes.[1]
Menja poliquets, gambes, crustacis i bivalves.[2]
Es troba a les costes de l'Atlàntic oriental, Mar Mediterrània i Mar Negra.[2]
El llenguado nassut (Pegusa lascaris) és un peix teleosti de la família dels soleids i de l'ordre dels pleuronectiformes.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Soleidae ydy'r Lleden Wadn y Tywod sy'n enw benywaidd; lluosog: lledod gwadn y tywod (Lladin: Pegusa lascaris; Saesneg: Sand sole).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop, Affrica, y Môr Canoldir a Chefnfor yr Iwerydd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol.[1]
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Soleidae ydy'r Lleden Wadn y Tywod sy'n enw benywaidd; lluosog: lledod gwadn y tywod (Lladin: Pegusa lascaris; Saesneg: Sand sole).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop, Affrica, y Môr Canoldir a Chefnfor yr Iwerydd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol.
Die Sandzunge (Pegusa lascaris) ist ein kleiner Plattfisch aus dem östlichen Atlantik. Sein Verbreitungsgebiet reicht von den Britischen Inseln (nicht an der Nordseeküste) und dem Ärmelkanal über die Biscaya, die Küste der Iberischen Halbinsel bis nach Angola. Außerdem kommt sie im Mittelmeer, im Schwarzen und Asowschen Meer vor.
Sandzungen werden 40 Zentimeter lang. Ihre Oberseite ist braungelb oder rötlich braun mit undeutlichen Flecken. Die letzten Flossenstrahlen ihrer Rücken- und Afterflosse sind durch eine Membran mit der Schwanzflosse verbunden. Die Brustflosse der Augenseite hat einen dunklen, hell umrandeten Fleck. Die Nasenöffnungen sind groß und liegen dicht beisammen.
Flossenformel: Dorsale 69–87, Anale 53–73
Sie lebt auf Geröll, Sand oder Schlamm, in Tiefen von 5 bis 50, maximal bis 350 Metern und geht auch in Brackwasser. Sandzungen ernähren sich von kleinen bodenbewohnenden Wirbellosen, wie Flohkrebsen, Schwebegarnelen, Garnelen, kleinen Zehnfußkrebsen, Muscheln und Borstenwürmer. Im Ärmelkanal laichen die Fische von Mai bis Juli, im Süden weit früher.
Die Sandzunge (Pegusa lascaris) ist ein kleiner Plattfisch aus dem östlichen Atlantik. Sein Verbreitungsgebiet reicht von den Britischen Inseln (nicht an der Nordseeküste) und dem Ärmelkanal über die Biscaya, die Küste der Iberischen Halbinsel bis nach Angola. Außerdem kommt sie im Mittelmeer, im Schwarzen und Asowschen Meer vor.
The sand sole (Pegusa lascaris) is a fish species in the family Soleidae. It is a marine, subtropical, demersal fish up to 40 centimetres (16 in) long.
Widespread in the northeastern and southeastern Atlantic, to the Gulf of Guinea in the south, also in the Mediterranean Sea.[3] Recorded in the Suez Canal.[4] During a long time the soles from the Black Sea and Sea of Azov were erroneously identified as the Blackhand sole, which was considered as subspecies P. l. nasuta (now as a different species).[5] The modern studies confirms the presence of the sand sole in this water basin.[6]
The sand sole (Pegusa lascaris) is a fish species in the family Soleidae. It is a marine, subtropical, demersal fish up to 40 centimetres (16 in) long.
Widespread in the northeastern and southeastern Atlantic, to the Gulf of Guinea in the south, also in the Mediterranean Sea. Recorded in the Suez Canal. During a long time the soles from the Black Sea and Sea of Azov were erroneously identified as the Blackhand sole, which was considered as subspecies P. l. nasuta (now as a different species). The modern studies confirms the presence of the sand sole in this water basin.
El lenguado de arena (Pegusa lascaris) es un pez plano de la familia Soleidae en el orden Pleuronectiformes. Se alimenta de poliquetos, gambas, crustáceos y bivalvos.
Se encuentra en las costas del Atlántico oriental, mar Mediterráneo y mar Negro.[1]
El lenguado de arena (Pegusa lascaris) es un pez plano de la familia Soleidae en el orden Pleuronectiformes. Se alimenta de poliquetos, gambas, crustáceos y bivalvos.
Se encuentra en las costas del Atlántico oriental, mar Mediterráneo y mar Negro.
Hareako mihi-arraina (Pegusa lascaris) Soleidae familiako ur gaziko arraina da, ipar-ekialdeko Ozeano Atlantikoan, Itsaso Beltzan eta Mediterraneo itsasoan bizi dena[1].
Hareako mihi-arraina (Pegusa lascaris) Soleidae familiako ur gaziko arraina da, ipar-ekialdeko Ozeano Atlantikoan, Itsaso Beltzan eta Mediterraneo itsasoan bizi dena.
La sole pole (Pegusa lascaris) est une espèce de poissons plats marins de la famille des Soleidae.
Le corps est ovale et plat. L'origine de la nageoire dorsale se situe en avant de l'œil, tandis que celle de la nageoire anale se situe derrière l'opercule. Le corps est de couleur sable.
Pegusa lascaris peut être confondu avec plusieurs autres espèces de soles. Son principal signe distinctif est sa narine antérieure dilatée en rosette d'un diamètre à peu près équivalent à celui de l'œil[1].
Notons qu'à Douarnenez et Lorient la sole-pole est aussi appelée "sole-perdrix", nom vernaculaire officiel de Microchirus variegatus. La face dorsale de cette dernière est rayée de larges bandes sombres caractéristiques, limitant le risque de confusion entre les deux espèces.[2]
On la trouve dans l'océan Atlantique est, de l'Irlande au golfe de Guinée. Elle est également présente dans la mer Méditerranée ainsi que dans le sud de la mer du Nord[1].
La sole-pole est un poisson sédentaire affectionnant les fonds sableux d'eaux peu profondes, généralement entre 20 et 50 mètres de profondeur, parfois jusqu'à 350 mètres.[1],[2]
Elle se nourrit essentiellement de crustacés, principalement des amphipodes, des mysidacés, des cumacés, de petites crevettes ou crabes, mais également de mollusques bivalves de petite taille (généralement moins 10 mm) ainsi que de polychètes, petits oursins ou gastéropodes[1],[2].
La sole-pole acquiert généralement sa maturité sexuelle à 4 ans. Elle se reproduit entre mai et septembre, avec un pic en juin-juillet. Les femelles les plus âgées se reproduisent les premières, les plus jeunes attendent juillet-septembre[2].
Les œufs, pélagiques, ont un diamètre d'environ 1,2 mm. Les larves mesurent 4 mm à l'éclosion et passent leurs deux premières années près du rivage[2].
L'espérance de vie de Pegusa lascaris est de 13 ans pour les femelles et 9 ans pour les mâles.
Elle présente un intérêt commercial mineur.[1] Sa chair n'en demeure pas moins très appréciée[2].
En 2011, les statistiques de pêche européennes font état d'une capture d'environ 402 tonnes, dont 169 le long des côtes françaises.[3]
La sole pole (Pegusa lascaris) est une espèce de poissons plats marins de la famille des Soleidae.
Pegusa lascaris (Risso, 1810) é unha especie de peixe teleósteo da orde dos pleuronectiformes, suborde dos pleuronectoideos e familia dos soleidos,[1] coñecida en galego como areeiro,[2][3] linguado areeiro,[3] e acedía.[4][5]
É unha especie moi semellante a P. nasuta, o linguado do mar Exeo, coa que adoito se confunde, e tamén ao linguado común (Solea solea), tanto en aparencia como en costumes,[4] que habita nas costas do Atlántico nororiental e sudoriental, até o golfo da Guinea polo sur, e tamén nas do mar Mediterráneo.
A especie foi descrita en 1810 polo naturalista nizardo Giuseppe Antonio Risso, coñecido como Antoine Risso, co nome de Pleuronectes lascaris,[1] na súa obra Ichthyologie de Nice ou histoire naturelle des poissons du département des Alpes-Maritimes, publicada en París.[6]
Ademais de polo nome orixinario que lle impuxo Risso, a especie coñécese tamén polos sinónimos:[1]
Moi semellante a Pegusa nasuta, é un linguado de até 40 cm de lonxitude,[5][7][8] aínda que os espécimes capturados non adoitan superar os 30 cm.[9]
As súas principais características morfolóxicas son:[5][10]
É un peixe que habita en augas subtropicais, mariñas e salobres, demersal e oceanódromo, a profundidades de entre os 5 e os 350 m,[7][8] preferentemente entre os 20 e os 50 m, sobre fondos areosos e lamacentos.[5] nas costas do Atlántico nororiental, desde Dinamarca polo norte, até o norte de Marrocos, polo sur, incluíndo as do mar Mediterráneo,[8] e o mar Negro. A súa presenza está documentada no mar de Azov e no canal de Suez, e a súa área de dispersión no Altántico quizais alcance o golfo da Guinea.[10]
Na parte occidental do canal da Mancha a desova prodúcese entre os meses de maio e xullo, e algo máis cedo cara ao sur.[8]
A idade máxima rexistrada para esta especie foi de 15 anos.[11]
A dieta de Pegusa lascaris inclúe unha ampla gama de pequenos invertebrados bentóncios: bivalvos, crustáceos (anfípodos, misidáceos, camaróns, decápodos), e vermes poliquetos.[7][8]
Pegusa nasuta é unha especie de certa importancia comercial, especialmente nas pescarías da parte sur da súa área de distribución.[8]
Captúrase nas áreas de pesca 27, 34, 37 e 41 (Atlántico nordeste, Atlántico centro-leste, Mediterráneo e mar Negro e Atlántico suroeste, respectivamente).[3]
Pegusa lascaris (Risso, 1810) é unha especie de peixe teleósteo da orde dos pleuronectiformes, suborde dos pleuronectoideos e familia dos soleidos, coñecida en galego como areeiro, linguado areeiro, e acedía.
É unha especie moi semellante a P. nasuta, o linguado do mar Exeo, coa que adoito se confunde, e tamén ao linguado común (Solea solea), tanto en aparencia como en costumes, que habita nas costas do Atlántico nororiental e sudoriental, até o golfo da Guinea polo sur, e tamén nas do mar Mediterráneo.
La sogliola dal porro o sogliola[1] (Pegusa lascarisRisso, 1827), è un pesce osseo marino della famiglia Soleidae.
L'areale di questa specie comprende l'Oceano Atlantico orientale a nord fino all'Irlanda, il mar Mediterraneo e il mar Nero. Segnalata anche nel Canale di Suez e nel mar d'Azov[2]. Nel Mediterraneo è comune solo lungo le coste del nord Africa[3]. Nei mari italiani è una specie complessivamente rara[4]
È una specie bentonica di fondi mobili sabbiosi o fangosi che di solito staziona a qualche decina di metri di profondità[2], i giovanili possono penetrare nelle lagune e nelle foci fluviali[3].
Come tutti i pesci piatti ha un aspetto caratteristico, asimmetrico e con entrambi gli occhi su un lato del corpo che viene denominato "lato oculare" (in questa specie il destro) mentre il lato privo di occhi viene chiamato "lato cieco". Il corpo è ovale come nella sogliola comune ma un po' più rotondeggiante. Questa specie è molto simile alla congenere sogliola adriatica da cui si distingue soprattutto per avere la pinna pettorale del lato oculare con una macchia scura al centro bordata da un alone giallastro e per avere alcuni raggi delle pinne dorsale e anale scuri disposti a distanze regolari. Come tutti i membri del genere Pegusa ha la narice del lato cieco espansa a rosetta (da cui il nome comune)[3].
Il colore del lato oculare è brunastro o rossastro pallido con piccoli punti neri e bianchi sparsi[3].
La misura media è sui 30 cm, la taglia massima è di circa 40 cm[2].
Vive fino a 15 anni[2].
È un animale predatore, si nutre di crostacei come misidacei, anfipodi, gamberetti ed altri decapodi di molluschi bivalvi e policheti[2].
La pesca avviene con le reti a strascico e, occasionalmente, con le reti da posta. Le carni sono commestibili ma, anche per le piccole dimensioni, non ha importanza per la pesca commerciale[2][4].
La sogliola dal porro o sogliola (Pegusa lascarisRisso, 1827), è un pesce osseo marino della famiglia Soleidae.
De Franse tong (Pegusa lascaris) is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de eigenlijke tongen (Soleidae).[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1810 door Risso.
Bronnen, noten en/of referentiesLimba-de-mare (Solea lascaris sau Pegusa lascaris[1]) este un pește marin din familia soleidelor, ordinul Pleuronectiformes.
Corpul are formă de limbă, este asimetric, acoperit cu solzi mărunți și are până la 60 cm lungime. Ochii sunt mici, situați pe partea dreaptă a corpului, iar colorația este, de obicei, cenușie-cafenie, cu pete negre sau cu un desen marmorat. Partea stângă este albă. Limba-de-mare se hrănește cu nevertebrate de fund și peștișori.
Limba-de-mare este răspândită în estul Oceanului Atlantic din sudul Norvegiei pana în Senegal și în Marea Mediterană. În Marea Neagră și în Marea Azov se întâlnește specia Solea lascaris nasuta, care atinge 30 cm lungime[2]
Limba-de-mare (Solea lascaris sau Pegusa lascaris) este un pește marin din familia soleidelor, ordinul Pleuronectiformes.
Sandtunga (Pegusa lascaris) är en fisk i familjen tungefiskar som finns i östra Atlanten.
Sandtungan har en oval, avlång kropp. Högersidan, som är ögonsida, är gulbrun med bruna fläckar. Bröstfenan har en stor svart fläck med ljusgul kant.[2] Den liknar sjötungan, och skiljs bäst från denna genom blindsidans stora, rosettliknande näsöppningar.[3] Maximala längden är 40 cm, även om den oftast är omkring 30 cm.[4]
Arten är en bottenfisk som lever på mjuka till halvmjuka bottnar som sand, gyttja eller grus. Vanligtvis håller den sig på 20 till 50 meters djup,[2] men kan förekomma på mellan 5 och 350 m[5]. Den kan bli upp till 13 år gammal. Födan består av ryggradslösa djur som märlkräftor, pungräkor, räkor, musslor och havsborstmaskar.[4]
Utbredningsområdet omfattar östra Atlanten från Brittiska öarna till Västafrika.[5] Den går in i Medelhavet och Svarta havet. Fynd har rapporterats från Suezkanalen och Azovska sjön.[4]
Sandtungan är föremål för ett visst fiske i den sydligare delen av sitt utbredningsområde.[5]
Sandtunga (Pegusa lascaris) är en fisk i familjen tungefiskar som finns i östra Atlanten.