Multimedia w Wikimedia Commons Białorybica[3] (Stenodus leucichthys) – gatunek anadromicznej ryby łososiokształtnej, zaliczany do siejowatych (Coregoninae), blisko spokrewniony z nelmą (Stenodus nelma)[4][5]. Obydwa taksony były wcześniej klasyfikowane jako podgatunki w obrębie Stenodus leucichthys. Białorybica wymarła w warunkach naturalnych. Przetrwały jedynie populacje hodowlane[2].
Właściwa białorybica (klasyfikowana wcześniej jako Stenodus leucichthys leucichthys) żyła w Morzu Kaspijskim i jego zlewisku (Wołga, Ural i Terek)[2]. Żyły w przybrzeżnej strefie mórz, w pobliżu estuariów. Na tarło wpływały do rzek. W Związku Radzieckim była hodowana na dużą skalę. Pod koniec lat 90. XX wieku liczba osobników hodowlanych drastycznie spadła[2].
Osiąga długość 120 cm i do 20 kg masy ciała. Ciało bocznie spłaszczone, głowa duża, zakończona dużym pyskiem, dolna szczęka wysunięta do przodu. Boki srebrzyste z jaśniejszym spodem. Grzbiet z zielonkawym, niebieskawym lub brązowawym połyskiem. Płetwa tłuszczowa obecna. Płetwa grzbietowa i ogonowa ciemno obrzeżone. Łuski duże, 90–120 w linii bocznej. W Wołdze wyróżnia się dwie formy – wiosenną i jesienną – różniące się terminem wpływu do rzeki[6].
Białorybica żywi się mniejszymi rybami z rodziny babkowatych, siejowatych i karpiowatych, młode – planktonem i bezkręgowcami.
Wędrówki odbywała wiosną lub jesienią. W ich trakcie nie pobierała pokarmu. Ikra była składana na dnie rzeki. Larwy zaraz po wylęgu rozpoczynały spływ do morza. Dwuletnie osobniki mają przeciętnie ok. 50 cm, pięcioletnie 80–90 cm długości.
Białorybica (Stenodus leucichthys) – gatunek anadromicznej ryby łososiokształtnej, zaliczany do siejowatych (Coregoninae), blisko spokrewniony z nelmą (Stenodus nelma). Obydwa taksony były wcześniej klasyfikowane jako podgatunki w obrębie Stenodus leucichthys. Białorybica wymarła w warunkach naturalnych. Przetrwały jedynie populacje hodowlane.
