Carcharhinus sorrah és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Els mascles poden assolir els 160 cm de longitud total.[3]
Es troba des del Mar Roig i l'Àfrica Oriental (incloent-hi Madagascar, Maurici i les Seychelles) fins a les Filipines, Xina, Austràlia i Salomó.[3]
Carcharhinus sorrah és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Der Fleckzahnhai oder Sorrahhai (Carcharhinus sorrah) ist eine Art der Gattung Carcharhinus innerhalb der Requiemhaie (Carcharhinidae). Das Verbreitungsgebiet liegt in den Küstengebieten des Indischen Ozeans und im Indo-Pazifik.
Der Fleckzahnhai ist ein mittelgroßer Hai mit einer durchschnittlichen Größe von 120 bis 140 cm und Maximallängen bis 160 cm. Er hat eine graue Rückenfärbung und einen weißen Bauch. An den Spitzen des unteren Schwanzflossenlappens, der Brustflossen und der zweiten Rückenflosse besitzt die Art schwarze Flecken, die erste Rückenflosse kann dunkelgrau gesäumt sein. An den Flanken besitzt der Hai ein helles Band.
Der Hai besitzt eine lange und zugespitzte Schnauze und große, runde Augen. Er besitzt eine Afterflosse und zwei Rückenflossen. Die erste Rückenflosse ist vergleichsweise hoch und sichelförmig zugespitzt, sie liegt über oder leicht hinter dem Beginn der freien Ende der Brustflossen. Ein gering entwickelter Interdorsalkamm ist vorhanden. Die zweite Rückenflosse ist vergleichsweise klein und beginnt leicht hinter dem Ansatz der Analflosse. Die Brustflossen sind relativ groß und sichelförmig. Wie alle Arten der Gattung besitzen die Tiere fünf Kiemenspalten und haben kein Spritzloch.
Der Fleckzahnhai lebt als häufige Art in Küstennähe im Bereich des Kontinentalschelfs sowie an Inselsockeln von der Oberfläche bis in Tiefen von etwa 70 m. Dabei bevorzugt er Riffregionen. Er ernährt sich räuberisch vor allem von verschiedenen Knochenfische und Wirbellosen, vor allem Tintenfischen.
Er ist wie andere Arten der Gattung lebendgebärend und bildet eine Dottersack-Plazenta aus (plazental vivipar). Die Weibchen bringen drei bis sechs Jungtiere zur Welt. Die Junghaie haben eine Größe von etwa 45 bis 60 Zentimetern und werden in Küstennähe zur Welt gebracht. Die Geschlechtsreife erreichen die sehr langsam wachsenden Tiere bei einer Länge von ungefähr 100 bis 110 cm.
Das Verbreitungsgebiet des Fleckzahnhais erstreckt sich im Indischen Ozean und im Indopazifik von der Westküste Afrikas von Südafrika über Mosambik, Tansania, Kenia und Madagaskar über das Rote Meer, die Küste Pakistans und Indiens bis nach Südostasien und das westliche und nördliche Australien.
Fleckzahnhaie werden aufgrund ihres Fleisches und ihren Flossen gezielt gefischt. Ihre Flossen erzielen auf Märkten einen hohen Preis und sind daher begehrt. Des Weiteren werden sie als Beifang gefischt. Gefangen werden sie meist durch Langleinen, Kiemennetzen und Schleppnetzen. Zudem verschlechtern sich ihre Lebensräume zunehmend. Enorm wichtig für die Haie sind ihre Schulen, in diesen wachsen ihre Jungtiere auf. Sie befinden sich meist in flachen Küstengewässern. Diese Regionen werden jedoch stark befischt und dadurch zunehmend beeinträchtigt und verschmutzt, insbesondere in Nähe von Flussmündungen. Zum Schutz der Tiere werden keine besonderen Maßnahmen getroffen. Aufgrund des hohen Fischereidrucks in den größten Teilen seines Verbreitungsgebiets und der Beobachtung der weltweiten Populationen wird der Fleckzahnhai laut der IUCN als potenziell gefährdet eingestuft.[1]
Der Fleckzahnhai oder Sorrahhai (Carcharhinus sorrah) ist eine Art der Gattung Carcharhinus innerhalb der Requiemhaie (Carcharhinidae). Das Verbreitungsgebiet liegt in den Küstengebieten des Indischen Ozeans und im Indo-Pazifik.
The spot-tail shark, or sorrah shark (Carcharhinus sorrah), is a species of requiem shark, in the family Carcharhinidae, found in the tropical Indo-West Pacific Ocean between latitudes 31°N and 31°S from the surface to a depth around 72 m (236 ft). This shark grows to about 1.6 m (5 ft 3 in). It is fished commercially over much of its range and the IUCN considers it to be near threatened.
The spot-tail shark is a spindle-shaped fish growing to about 1.6 m (5 ft 3 in). It has a fairly long, pointed snout and moderately large eyes. The first dorsal fin is large and curved, while the second dorsal fin is small and low. The back and sides are grey and the belly white, and a long white streak is on the flank. This species can be distinguished from other requiem sharks found in tropical waters by the distinctive black tips to the second dorsal fin, the pectoral fins, and the lower lobe of the caudal fin. A ridge over the spine extends from the first to the second dorsal fin and a pit just in front of the upper lobe of the caudal fin. The upper teeth are serrated, oblique, and triangular. The Australian blacktip shark (C. tilstoni), which occupies a similar range, has similar black tips to the fins, but additionally has a black tip to its first dorsal fin. It lacks the ridge between the two dorsal fins and its upper teeth are also different, being slender, upright, and pointed.[3][4]
The spot-tail shark is found in the tropical Indo-Pacific on continental and insular shelves commonly to a depth around 73 m (240 ft), but possibly as deep as 140 metres (460 ft).[5] Its range extends from the East African coast, Madagascar, and the Red Sea to India, Malaysia, China, the Philippines, and northern Australia.[4]
The spot-tail shark spends the day near the seabed and the night at the surface, most frequently around reefs. It is a predator and feeds on bony fish such as bonito and sea bass, cephalopods, and crustaceans.[4][5]
The spot-tail shark is viviparous with a yolk-sac placenta, giving birth once a year to a litter of one to eight live young.[1] The gestation period is 10 months and the pups measure about 50 cm (20 in) at birth.[1] The young develop in shallow inshore waters.[1] They grow rapidly at first, increasing in length by about 20 cm (8 in) during their first year, but growth slows down thereafter. Females reach sexual maturity at two to three years and live for a maximum of seven years, while males live up to five years.[6]
The spot-tail shark is caught by line and gillnet in many parts of its range by small-scale commercial fisheries. The flesh is used for food, the liver for vitamins, the fins for shark fin soup, and the offal for fish meal.[5] The IUCN has listed this shark as being near threatened, as it suffers from overfishing throughout much of its range and many populations seem to be in decline. The fisheries in northern Australia are relatively well managed.[1]
The spot-tail shark, or sorrah shark (Carcharhinus sorrah), is a species of requiem shark, in the family Carcharhinidae, found in the tropical Indo-West Pacific Ocean between latitudes 31°N and 31°S from the surface to a depth around 72 m (236 ft). This shark grows to about 1.6 m (5 ft 3 in). It is fished commercially over much of its range and the IUCN considers it to be near threatened.
El tiburón rabo manchado (Carcharhinus sorrah) es una especie de elasmobranquio carcarriniforme de la familia Carcharhinidae.
Los machos pueden alcanzar los 160 cm de longitud total.[2]
Se encuentra desde el Mar Rojo y África Oriental (incluyendo Madagascar, Mauricio y las Seychelles) hasta las Filipinas, China, Australia y las Islas Salomón.[2]
El tiburón rabo manchado (Carcharhinus sorrah) es una especie de elasmobranquio carcarriniforme de la familia Carcharhinidae.
Carcharhinus sorrah Carcharhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Carcharhinus sorrah Carcharhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Pilkkapyrstöhai (Carcharhinus sorrah[3]) on tiikerihaiden eli ihmishaiden (Carcharhinidae) heimoon kuuluva hailaji.[4] Sitä tavataan Pohjois- ja Länsi-Australiassa sekä Pohjois-Queenslandissa.[5][6] Kansainvälisen luonnonsuojeluliiton mukaan se on silmälläpidettävä laji.[3]
Pilkkapyrstöhai on pieni hai, jolla on pitkä, pyöristetty kuono ja suuret pyöreät silmät. Sen ylähampaat ovat vinot ja kolmion muotoiset.[7]
Laji voi kasvaa noin 160 senttimetrin pituiseksi. Sen keskimääräinen koko on 120-140 cm.[8][9] Lajin kalat painavat keskimäärin noin 28 kilogrammaa.[4] Naaraat pääsevät sukukypsyyteen kahdessa tai kolmessa vuodessa ja elävät enintään seitsemän vuotta, kun taas urokset elävät jopa viisi vuotta.[10]
Pilkkapyrstöhain ravintoon kuuluvat luukalat ja äyriäiset.[8][11]
Pilkkapyrstöhaita tavataan Itä-Afrikan rannikolta, Madagaskarilta, Punaiselta mereltä, Intiaan, Malesiaan, Kiinaan, Filippiineille ja aina Pohjois-Australiaan asti.[11] Sitä tavataan rannikoilla ja manneralustoilla. Laji viihtyy tyypillisesti alle 73 metrin syvyydessä, mutta enimmillään niitä on löydetty 140 metrin syvyydestä.[4]
Pilkkapyrstöhain poikaset syntyvät matalille rannikkovesille. Naaraat voivat saada poikasia kerran vuodessa. Poikaset vaihtelevat yhdestä aina kahdeksaan asti (keskimäärin kolme poikasta), jotka ovat keskimäärin noin 50 senttimetriä pitkiä.[9]
Pilkkapyrstöhai (Carcharhinus sorrah) on tiikerihaiden eli ihmishaiden (Carcharhinidae) heimoon kuuluva hailaji. Sitä tavataan Pohjois- ja Länsi-Australiassa sekä Pohjois-Queenslandissa. Kansainvälisen luonnonsuojeluliiton mukaan se on silmälläpidettävä laji.
Carcharhinus sorrah ou requin à queue tachetée est une espèce de requin du genre Carcharhinus. Il fut decouvert par Müller & Henle en 1839.
Carcharhinus sorrah (Müller & Henle, 1839) è una specie di squalo del genere Carcharhinus e della famiglia Carcharhinidae.
Abitano l'Oceano Indiano e quello Pacifico occidentale. Dal Mar Rosso e l'Africa orientale in particolare presso il Madagascar, Mauritius e le Seychelles sino alle Filippine, alla Cina, all'Australia. Sono stati rinvenuti anche presso Vanikoro e le Isole Salomone. In modo più raro si osservano presso il Golfo di Aden, il Golfo di Oman e lo Sri Lanka.[1]
Vivono in acque tra la superficie ed i 140 metri di profondità, spesso presso barriere coralline[2].
Il record di dimensioni per questa specie è di 160 cm[3], mentre quello di massa corporea è di 28 kg[4]. La massima età mai riscontrata è di 8 anni[4]. Il corpo è snello ed allungato, il muso arrotondato, gli occhi grandi e circolari, i denti serrati e con cuspidi oblique. La seconda pinna dorsale è molto ridotta in dimensioni. La cresta interdorsale è presente[5]. Le punte delle pinne pettorali, dorsale ed il lobo inferiore della caudale sono scure. La prima dorsale ha una punta sottile, ma visibilmente scura, mentre le pinne pelviche e ed il lobo superiore della caudale sono monotinta[6]. Il corpo in senso generale è grigio o marrone sul dorso, bianco sul ventre con una zona dorata tra le fessure branchiali e gli occhi[1]. Una banda scura si estende sui fianchi a partire dalle pinne pelviche verso la coda[1].
Normalmente frequentano acque costiere[7] anche se a volte si trovano anche al largo[2]. Tendono inoltre a spostarsi vicino al fondo durante il giorno ed a risalire in superficie nelle ore notturne[4]. Spesso nel corso della loro vita non si muovono per più di 50 km, ma succede che emigrino per un totale di 1000[4]. Anche se prediligono pesci teleosti, si nutrono occasionalmente di cefalopodi e crostacei[8]
Viene catturato con una certa regolarità attraverso tutto il suo areale specialmente ad opera di pescherecci di scala ridotta[7]. La sua carne viene utilizzata per l'alimentazione umana e le pinne alimentano il famoso commercio asiatico. Dall'olio del fegato si estraggono vitamine e le viscere come esca per altri pesci[1].
Carcharhinus sorrah (Müller & Henle, 1839) è una specie di squalo del genere Carcharhinus e della famiglia Carcharhinidae.
De vlekstaarthaai[3] (Carcharhinus sorrah) is een haai uit de familie van de requiemhaaien.[4][5]
De vlekstaarthaai komt voor in de Indische Oceaan en het westen van de Grote Oceaan. Meer in detail in de Rode Zee[5] en ten oosten van Afrika[5] (inclusief Madagaskar,[5] Mauritius[6] en de Seychellen).[5] Verder naar het westen van de Filipijnen[7] naar het noorden tot China[5] en naar het zuiden tot Australië[8] en bij de Salomonseilanden.[5]
De vlekstaarthaai (Carcharhinus sorrah) is een haai uit de familie van de requiemhaaien.
Multimedia w Wikimedia Commons Carcharhinus sorrah – gatunek rekina z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Występuje w tropikalnych wodach Oceanu Indyjskiego i południowo-zachodniego Oceanu Spokojnego, od wschodnich wybrzeży Afryki po Wyspy Cooka. Zamieszkuje płytkie przybrzeżne wody, do głębokości zazwyczaj około 20–50 m, w tym wody wokół raf koralowych. Posiada wrzecionowaty korpus, wydłużoną głowę z V-kształtnym otworem gębowym oraz długą, heterocerkiczną płetwę ogonową z wolnym fałdem skórnym na końcu jej górnego łuku. Dorosłe osobniki osiągają maksymalnie 170 cm długości przy masie ciała około 30 kg.
Głównym pożywieniem tego rekina są małe ryby kostnoszkieletowe, rzadziej poluje na głowonogi, skorupiaki i ryby chrzęstnoszkieletowe. Wśród licznych pasożytów C. sorrah wyróżnia się tasiemce, przywry i widłonogi. Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. Samica po trwającej 10 miesięcy ciąży rodzi zazwyczaj od 1 do 6 młodych, które mają długość około 40–50 cm. Zagrożeniami dla tego rekina są głównie zanieczyszczanie i degradacja naturalnych siedlisk oraz komercyjne rybołówstwo. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznała, że jest to gatunek bliski zagrożenia (NT).
Gatunek ten został opisany naukowo w 1839 pod nazwą Carcharias sorrah przez Achille Valenciennesa[3][4]. Opis ukazał się w pracy Systematische Beschreibung der Plagiostomen Müllera i Henlego, którzy są przez wielu taksonomów uznawani za autorów nazwy taksonu. Z wcześniejszego okresu (z 1822 roku) pochodzi nazwa Squalus spallanzanii, przypisywana temu gatunkowi rekina. Jej autorami są Peron i Lesueur, którzy użyli takiej nazwy na ilustracji[3], ale sporządzony przez nich opis naukowy nie został zaakceptowany przez taksonomów, a nazwę Squalus spallanzanii uznano za synonim[3][4].
Brak danych o holotypie. Lektotypem jest okaz oznaczony symbolem RMNH 4294, a paralektotypy to MNHN 0000-1131 i MNHN 0000-1132[4] – jednym z nich był młody samiec mierzący 93,7 cm, wyłowiony w 1829 w wodach u wybrzeży północnego Madagaskaru, przechowywany obecnie w Museo Nacional de Historia Natural w Montevideo (Urugwaj)[5].
Późniejsi autorzy przenieśli ten gatunek do rodzaju Carcharhinus.
W opublikowanej w 1982 roku pracy z zakresu badań filogenetycznych żarłaczowatych przeprowadzanych na podstawie cech morfologicznych Jack Garrick za najbliższego krewnego C. sorrah uznał żarłacza jedwabistego (C. falciformis), z którym tworzyć miał wspólny klad[6]. W 1988 roku Leonard Compagno, opierając się na badaniach fenetycznych, umieścił C. sorrah w grupie razem z C. bornensis, C. dussumeri, C. fitzroyensis, C. hemiodon, C. macloti, C. porosus i C. sealei[7]. Analiza filogenetyczna na podstawie danych allozymowych, opublikowanych przez Gavina Naylora w 1992 roku, wskazuje, że gatunek ten jest taksonem siostrzanym do kladu, który tworzą żarłacz miedziany (C. brachyurus) i C. brevipinna[8]. W 2012 roku Tillett i inni za jego najbliższych krewnych uznali C. fitzeroyensis i C. amboinensis[9].
Carcharhinus sorrah zamieszkuje tropikalne wody Oceanu Indyjskiego i południowo-zachodniego Oceanu Spokojnego[6]. Na zachodzie spotykany jest u wschodnich wybrzeży Afryki, od północnych krańców Południowej Afryki na południu po Dżibuti na północy, w Morzu Czerwonym, Zatoce Adeńskiej, Zatoce Perskiej, Zatoce Omańskiej, w wodach wokół Madagaskaru, Wysp Sokotra i Archipelagu Czagos, na Komorach, Seszelach, Maskarenach i Amirantach. Na północy zamieszkuje wybrzeża Iranu, Pakistanu, Indii (od Mumbaju po Kolkatę), Morze Arabskie, Zatokę Bengalską oraz wody wokół Lakszadiwów, Malediwów, Andamanów, Nikobarów oraz Sri Lanki[10][11]. Na wschodnich obszarach Oceanu Indyjskiego rozpowszechniony jest w Morzu Andamańskim, Morzu Południowochińskim, Morzu Wschodniochińskim, na południowych krańcach Morza Żółtego oraz indonezyjskich morzach: Celebes, Banda, Arafura, Jawajskim, Flores, Timor, Seram i Sulu[12]. U wybrzeży Australii spotyka się go na całej północy, od Perth na zachodzie po Brisbane na wschodzie[13]. W wodach Oceanu Spokojnego zamieszkuje wody oblewające Wyspy Vanuatu, Palau, Salomona, Fidżi, Gilberta, Lagunowe, Cooka, Marshalla, Mikronezję, wybrzeża Nowej Kaledonii oraz wody Morza Koralowego i Morza Filipińskiego[14]. Porównanie neutralnych markerów genetycznych (region kontrolny mtDNA, mikrosatelity) wykazało istnienie różnic genetycznych pomiędzy populacjami zasiedlającymi wody północnoaustralijskie i indonezyjskie[15].
Podobnie jak inne rekiny z rodzaju Carcharhinus preferuje płytkie przybrzeżne wody szelfów kontynentalnych, do głębokości 140 m[16] (zwykle 20–50 m[2]). Jest widywany w okolicach zewnętrznych krawędzi raf koralowych i w miejscach o piaszczystym dnie[16]. Najczęściej spotyka się go w toni wodnej lub przy powierzchni, rzadziej przy dnie[17]. Występuje maksymalnie do 50 km od brzegu, choć obserwowano też pojedyncze osobniki pływające na otwartych wodach ponad 1100 km od najbliższego lądu[18].
Rekin ten posiada typowy dla rodzaju Carcharhinus wydłużony, wrzecionowaty korpus z długim, wąskim, ostro zakończonym pyskiem. Na końcach małych, podłużnych nozdrzy występują niewielkie trójkątne płaty skórne. Wąski otwór gębowy w kształcie litery V wyposażony jest w kilkanaście rzędów ostrych zębów w szczęce i żuchwie. Górne zęby mają kształt trójkątów, zakrzywionych w kierunku zewnętrznej krawędzi szczęk, o ząbkowanych wewnętrznych krawędziach, dolne zaś są mniejsze i węższe, posiadają ostre równe krawędzie, wewnętrzną chropowatą powierzchnię i stosunkowo szeroką podstawę[5]. W razie utraty zęba na wolne miejsce przesuwa się kolejny z następnego rzędu[7].
Duże oczy wyposażone są w fałdy półksiężycowate spojówek (ochraniające migotkę). Nad nimi znajdują się małe owalne tryskawki. C. sorrah ma małe, lekkie szczeliny skrzelowe o końcach zagiętych ku tyłowi[14][19].
Szeroka pierwsza płetwa grzbietowa jest stosunkowo niska, w kształcie lekko zagiętego ku tyłowi sierpa. Posiada tylną końcówkę długą i wolną. Podstawa płetwy grzbietowej leży za tylnymi krawędziami płetw piersiowych. Wyciągnięta mocno ku tyłowi druga płetwa grzbietowa ma romboidalny kształt i wąską podstawę. Umiejscowiona jest nieco za przednią krawędzią płetwy odbytowej. Pomiędzy płetwami grzbietowymi występuje międzygrzbietowy łuk. Równe płetwy piersiowe są krótkie, ale za to stosunkowo szerokie, w kształcie trójkątów o prostej dystalnej krawędzi. Płetwy brzuszne są mniejsze od płetwy odbytowej. U samców część płetw brzusznych przekształca się w narząd kopulacyjny zwany pterygopodium. Płetwa odbytowa ma charakterystyczny kształt mocno zagiętego zaokrąglonego na końcu sierpa z długą ostrą wolną dalszą końcówką. Na końcu ogona ryba posiada dużą szeroką heterocerkiczną płetwę ogonową. Jej dolny łuk jest kilkukrotnie krótszy od górnego, na którego końcu mieści się szeroki, wydłużony fałd skórny poprzedzony wąskim księżycowatym wcięciem[7]. Skórę pokrywają romboidalne połyskujące łuski plakoidalne zwane "skórnymi zębami"[6]. Grzbiet rekina cechuje się ciemnym ubarwieniem, niekiedy koloru grafitowego lub brunatnego. Spód, boki oraz płetwy (z wyjątkiem pierwszej płetwy grzbietowej) są jaśniejsze, barwy srebrnej lub białej. Na końcach drugiej płetwy grzbietowej, płetw piersiowych i dolnego łuku płetwy ogonowej widoczne są czarne plamy[19]. Samica jest zazwyczaj nieco większa od samca (przeciętnie 1,8 raza)[20]. Rekin ten osiąga zazwyczaj 150-160[2][14] cm (maksymalnie 170 cm[10]) długości przy masie 28–32 kg[21].
Głównym pożywieniem tego rekina są małe ryby kostnoszkieletowe takie jak makrelowate (w tym Katsuwonus pelamis[22]), ostrobokowate, ptaszorowate, śledziowate i wiciakowate[23]. Żywi się również głowonogami, skorupiakami (krewetkami i krabami) oraz mniejszymi rybami kostnoszkieletowymi (w tym Dasyatis pastinaca, Dasyatis zugei i Gymnura micrura)[24]. Młode osobniki żywią się głównie krewetkami z rodzaju Squilla i kałamarnicami[10]. Pasożytami C. sorrah są tasiemce (Cathetocephalus australis[25], Callitetrarhynchus gracilis[26], Discocephalum pileatus[27], Mixonybelinia edwinlintoni[28] i Otobothrium carcharidis[26]), widłonogi (Kroyeria elongata, Kroyeria spatulata, Pandarus carcharini[29], Pandarus niger[30] i Perissopus dentatus[31]) oraz przywry z gatunku Staphylorchis cymatodes[32]. Rekin ten pada niekiedy ofiarą większych rekinów, w szczególności C. tilstoni[33].
Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. U wybrzeży północnej Australii samce osiągają dojrzałość płciową przy długości 90 cm, samice zaś przy po osiągnięciu 95 cm[34], w wodach Indonezji obie płcie osiągają wiek reprodukcyjny przy długości 110–115 cm[35]. U wybrzeży Indii kopulacja ma miejsce od maja do czerwca, w Zatoce Karpentaria od czerwca do lipca[36]. W tym okresie pobudzone samce uporczywie próbują doprowadzić do kopulacji, często w sposób agresywny, gryząc samicę w okolicy płetwy grzbietowej. Jest to zachowanie typowe dla żarłaczowatych. Kopulacja odbywa się za pomocą pterygopodium, narządu wykształconego z dystalnych fragmentów płetw brzusznych u samców. Ciąża trwa zazwyczaj 10 miesięcy[2][37]. Embriony w ciele matki zużywają zapasy żółtka z pęcherzyka żółtkowego, który później łączy się z ścianą macicy, tworząc tzw. łożysko żółciowe, dzięki któremu dostarczane jest pożywianie z organizmu matki. W zależności od położenia geograficznego młode rodzą się od marca do kwietnia (na północy Oceanu Indyjskiego) lub od kwietnia do maja (u wybrzeży Australii i Indonezji)[35]. Samica wydaje na świat od 1 do 6[10][20] (8[2]) młodych, mierzących około 40–55 cm. Liczba młodych zależy od wielkości matki: czym większa samica, tym większy miot. Przez pierwsze kilka lat młodociane osobniki pozostają w płytkich przybrzeżnych wodach, dużo bezpieczniejszych od otwartej toni głębszych wód. Dzięki temu nie są tak narażone na ataki pelagicznych drapieżników. W pierwszym roku młode rosną o około 20 cm, zwiększając swoją masę dwukrotnie[38]. Samice zachodzą w ciążę co rok lub dwa[7]. Rekiny tego gatunku żyją zazwyczaj do 8 lat[21], maksymalnie do 9-14 lat[20].
Gatunek ma duże znaczenie gospodarcze. Wielkość przybrzeżnych połowów tego gatunku różni się na poszczególnych obszarach. Ryba poławiana jest za pomocą sieci skrzelowych i specjalnych lin z haczykami[2]. Jest to jeden z najliczniej poławianych gatunków rekinów w wodach północnej Australii – gdzie stanowi 20% rekinich połowów[33], przy czym jednak liczba wyławianych osobników maleje z roku na rok od lat 80. XX wieku[34]. W Zatoce Karpenteria oraz w wodach Indonezji od 1991 roku wzrosła liczba nielegalnych i nieudokumentowanych połowów[39]. Cenione są jego płetwy, ale również mięso, olej z wątroby i szczęki. Mięso podawane jest świeże lub w formie suszonej lub solonej, płetwy wysyła się do Azji Wschodniej, gdzie stanowią przysmak jako składnik zupy z rekina. Olej z wątroby przerabiany jest na potrzeby przemysłu farmakologicznego[40]. Na szczęki największy popyt jest w Zachodniej Europie oraz Wschodniej Azji, gdzie sprzedawane są jako element dekoracyjny[11]. Nie jest uważany za gatunek stanowiący zagrożenie dla ludzi[40].
Pomimo dużego wpływu rybołówstwa największym zagrożeniem dla C. sorrah jest zanieczyszczanie i degradacja naturalnych siedlisk, w szczególności płytkich przybrzeżnych obszarów, na których dorastają młode osobniki. U wybrzeży Chin duży wpływ ma śródlądowe zanieczyszczanie wód rzecznych zasilających Morze Wschodniochińskie i Południowochińskie (w szczególności Jangcy i Xi Jiang). W związku z wzrastającym popytem na rekinie płetwy nasilają się również nielegalne, nierejestrowane połowy rekinów, co dotyczy także tego gatunku. Nie jest jednak jasne, czy zmniejszone i malejące połowy C. sorrah wynikają z przełowienia[2].
Gatunek ten chroniony jest prawnie u wybrzeży Omanu (w tym w Zatoce Omańskiej) oraz w Zatoce Perskiej z uwagi na niską liczebność miejscowych populacji[41]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznała, że jest to gatunek bliski zagrożenia (NT)[2].
Carcharhinus sorrah – gatunek rekina z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Występuje w tropikalnych wodach Oceanu Indyjskiego i południowo-zachodniego Oceanu Spokojnego, od wschodnich wybrzeży Afryki po Wyspy Cooka. Zamieszkuje płytkie przybrzeżne wody, do głębokości zazwyczaj około 20–50 m, w tym wody wokół raf koralowych. Posiada wrzecionowaty korpus, wydłużoną głowę z V-kształtnym otworem gębowym oraz długą, heterocerkiczną płetwę ogonową z wolnym fałdem skórnym na końcu jej górnego łuku. Dorosłe osobniki osiągają maksymalnie 170 cm długości przy masie ciała około 30 kg.
Głównym pożywieniem tego rekina są małe ryby kostnoszkieletowe, rzadziej poluje na głowonogi, skorupiaki i ryby chrzęstnoszkieletowe. Wśród licznych pasożytów C. sorrah wyróżnia się tasiemce, przywry i widłonogi. Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. Samica po trwającej 10 miesięcy ciąży rodzi zazwyczaj od 1 do 6 młodych, które mają długość około 40–50 cm. Zagrożeniami dla tego rekina są głównie zanieczyszczanie i degradacja naturalnych siedlisk oraz komercyjne rybołówstwo. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznała, że jest to gatunek bliski zagrożenia (NT).
Stjärtfläckad haj (Carcharhinus sorrah) är en haj i familjen gråhajar. Den förekommer i Indiska oceanen och Stilla havet, från utanför Afrikas östkust till Sydöstasien, södra Kina och norra Australien, i kustnära vatten och omkring korallrev. Individerna rör sig vanligen på ett djup av 20-50 meter, men kan simma så djupt som 140 meter.
Den stjärtfläckade hajen kan som fullvuxen bli upp till 160 centimeter lång. Den är en predator som tar fiskar och bläckfiskar. Fortplantningen är vivipar och honan kan få upp till åtta ungar per kull. Som små har ungarna en längd på 50-55 centimeter. Könsmognaden inträffar vid en uppnådd längd på minst 90 centimeter.
Av IUCN är den stjärtfläckade hajen rödlistad som nära hotad, med avseende på arten som helhet. De främsta hoten mot hajen är fiske och att den drabbas genom att bli bifångst till annat fiske. Utanför norra Australien betraktas arten som en vanlig hajart och populationen där anses inte vara hotad.
Wikimedia Commons har media som rör stjärtfläckad haj.
Denna hajrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Stjärtfläckad haj (Carcharhinus sorrah) är en haj i familjen gråhajar. Den förekommer i Indiska oceanen och Stilla havet, från utanför Afrikas östkust till Sydöstasien, södra Kina och norra Australien, i kustnära vatten och omkring korallrev. Individerna rör sig vanligen på ett djup av 20-50 meter, men kan simma så djupt som 140 meter.
Den stjärtfläckade hajen kan som fullvuxen bli upp till 160 centimeter lång. Den är en predator som tar fiskar och bläckfiskar. Fortplantningen är vivipar och honan kan få upp till åtta ungar per kull. Som små har ungarna en längd på 50-55 centimeter. Könsmognaden inträffar vid en uppnådd längd på minst 90 centimeter.
Av IUCN är den stjärtfläckade hajen rödlistad som nära hotad, med avseende på arten som helhet. De främsta hoten mot hajen är fiske och att den drabbas genom att bli bifångst till annat fiske. Utanför norra Australien betraktas arten som en vanlig hajart och populationen där anses inte vara hotad.
загальна довжина досягає 1,6 м при вазі 28 кг. Звичайні розміри 1,2-1,4 м. Голова середнього розміру. Морда довга. Ніс округлий. Очі великі, круглі, з мигательною перетинкою. Носові клапани середнього розміру. На верхній щелепі зуби широкі, на нижній — вужчі, з широким корінням. У всіх зубів на крайках є зазубрини. У неї 5 пар зябрових щілин. Тулуб веретеноподібний, середньої повноти. Грудні плавці відносно маленькі, серпоподібної форми. Має 2 невеликих спинних плавця. Між ними невеличке хребтове узвишшя. Перший спинний плавець перевершує задній. Розташовано позаду грудних плавців. Задній спинний — навпроти анального плавця. Хвіст короткий. Хвостовий плавець гетероцеркальний, верхня лопать дуже довга.
Забарвлення спини сіре або сіро-коричневе. Черево має білий колір. На кінчиках грудних, спиннихплавців та нижній лопаті хвостового плавця присутні чорні плями. За це акула отримала свою назву. на голові між очима та в області зябрових щілин шкіра має золотаво-коричневий відтінок.
Тримається на глибинах від 70 до 140 м. Здійснює вертикальні добові міграції. Вночі підіймається вище до поверхні. В рамках ареалу пересувається на відстані до 1000 м. Воліє до піщаних й дрібнокам'янистих ґрунтів, коралів. Полює переважно біля дна, бентофаг. Живиться дрібною костистою рибою, молодими акулами, скатами, кальмарами, восьминогами, каракатицями, ракоподібними та іншими донними безхребетними.
Статева зрілість настає у віці 2-3 роки та розмірі 90 см. Це живородна акула. Народження відбувається щорічно. Вагітність триває 10 місяців. Самиця народжує від 1 до 8 акуленят завдовжки 50 см.
Тривалість життя становить 5-8 років.
Є об'єктом промислового вилову. Для людини небезпеки не становить.
Мешкає від узбережжя Єгипту (у Червоному морі) до Мозамбіку. Також зустрічається від південно-західної акваторії Індії до Таїланду і Камбоджі, біля Великих Зондських островів, Філіппін, південного Китаю, Тайваня, Соломонових островів, західної, північної та східної Австралії.
Cá mập miệng rộng (tên khoa học: Carcharcharhinus sorrah), còn gọi là cá nhám[3], là một loài cá mập mắt trắng trong họ Carcharhinidae, được tìm thấy trong các vùng nước nhiệt đới thuộc Ấn Độ Dương - Tây Thái Bình Dương, giữa vĩ độ 31 °B và 31 °N, từ bề mặt đến nói chung khoảng 72 mét (236 ft). Loài cá mập này phát triển đến chiều dài khoảng 1,6 m (5 ft 3 in). Nó được đánh bắt thương mại trong phần lớn phạm vi phân bố và IUCN coi loài này là "sắp bị đe dọa".
Cá mập miệng rộng (tên khoa học: Carcharcharhinus sorrah), còn gọi là cá nhám, là một loài cá mập mắt trắng trong họ Carcharhinidae, được tìm thấy trong các vùng nước nhiệt đới thuộc Ấn Độ Dương - Tây Thái Bình Dương, giữa vĩ độ 31 °B và 31 °N, từ bề mặt đến nói chung khoảng 72 mét (236 ft). Loài cá mập này phát triển đến chiều dài khoảng 1,6 m (5 ft 3 in). Nó được đánh bắt thương mại trong phần lớn phạm vi phân bố và IUCN coi loài này là "sắp bị đe dọa".
Carcharhinus sorrah (J. P. Müller & Henle, 1839)
Синонимы
Серо-бурая акула[1], или пилозубая рифовая акула[2] (лат. Carcharhinus sorrah) — один из видов рода серых акул, семейство Carcharhinidae. Распространённый вид акул, обитающий между 31°с.ш. и 31°ю.ш на континентальном и островном шельфе близко к берегу на глубине до 140 м[3]. Предпочитает песчаное дно, но встречается и вблизи коралловых рифов. Днём держится у дна, а ночью поднимается к поверхности[4]. Как правило, перемещается на короткие дистанции, не превышающие 50 км, но есть данные о миграциях на расстояние свыше 1000 км.[4]
Пилозубая рифовая акула встречается в индо-западной части Тихого океана: в Красном море и у берегов Восточной Африки (включая Мадагаскар, Маврикий и Сейшельские острова), на Филиппинах, от северного побережья Китая до Австралии, а также островов Санта-Крус. Возможно, присутствует в Аденском заливе, Оманском заливе и у берегов Шри-Ланки[3].
Пилозубая рифовая акула имеет веретенообразное тело с длинной, округлой мордой, большие круглые глаза, края зубов покрыты зазубринами, второй спинной плавник очень низкий. Между первым и вторым спинными плавниками имеется гребень[5]. Тёмные кончики второго спинного, грудных и нижней лопасти хвостового плавников. Кончики первого спинного плавника, брюшных плавников и верхней лопасти хвостового плавника тоже имеют тонкую, но заметную тёмную маркировку[6]. Окрас серый или серо-коричневый, брюхо белое, область между глазами и жаберные щели имеют золотисто-коричневый оттенок (у живых акул)[3].
Молодые особи предпочитают держаться на прибрежном мелководье. Carcharhinus sorrah достигает длины 160 см, максимальный зафиксированный вес — 28 кг[7]. Максимальная задокументированная продолжительность жизни 8 лет[4]. Подобно прочим представителям рода серых акул, являются живородящими; развивающиеся эмбрионы получают питание посредством плацентарной связи с матерью, образованной опустевшим желточным мешком[8][9]. В Австралии половая зрелость у акул вида Carcharhinus sorrah наступает при достижении длины 90 см (самцы) и 95 см (самки) в возрасте 2—3 года. Беременность длится 10 месяцев. Самка приносит потомство один раз в год. В помёте от 1 до 8 акулят (в среднем 3). Размер новорожденных около 50 см. Темпы роста несовершеннолетних составляют 20 см в течение первого года, по достижении акулами 5-летнего возраста прирост снижается до 5 см в год[10]. Рацион Carcharhinus sorrah состоит из костистых рыб (например, тунцов и морских окуней), головоногих моллюсков и ракообразных[11].
Пилозубая рифовая акула не представляет опасности для человека. Регулярно попадает в качестве прилова в жаберные сети и ярусы. Подвергается серьезному давлению со стороны рыбного промысла, особенно в Красном море и Аденском заливе, также страдает от ухудшения условий среды обитания. Добыча этих акул у берегов северной Австралии регулируется. МСОП оценил статус сохранности этого вида, как «Близкий к уязвимому положению» (NT).
Серо-бурая акула, или пилозубая рифовая акула (лат. Carcharhinus sorrah) — один из видов рода серых акул, семейство Carcharhinidae. Распространённый вид акул, обитающий между 31°с.ш. и 31°ю.ш на континентальном и островном шельфе близко к берегу на глубине до 140 м. Предпочитает песчаное дно, но встречается и вблизи коралловых рифов. Днём держится у дна, а ночью поднимается к поверхности. Как правило, перемещается на короткие дистанции, не превышающие 50 км, но есть данные о миграциях на расстояние свыше 1000 км.
沙拉真鲨（学名：Carcharhinus sorrah），俗名沙條，为軟骨魚綱真鯊目真鲨科真鲨属的其中一種。
本魚分布于印度西太平洋區，包括東非、紅海、亞丁灣、印度、斯里蘭卡、孟加拉灣、泰國、越南、柬埔寨、菲律賓、印度尼西亚以及中國、台湾东北部、日本、新幾內亞、斐濟等海域。该物种的模式产地在爪哇。[1]
水深0至140公尺。
本魚體呈紡錘型，身軀粗大而向頭、尾漸細小。尾基上下各有一凹窪。吻向前窄小，前緣鈍尖。牙寬扁，三角形，邊緣具細鋸齒，齒頭外斜，外緣有一凹缺。體背和上側面灰褐色；下側面和腹部白色。第一背鰭和尾鰭邊緣黑色；第二背鰭上部，尾部下葉前部下端，胸鰭後端各具一黑色斑塊；臀鰭和腹鰭前部下端暗褐色。體長160公分。
本魚棲息於大陸棚與島嶼礁區，在白天期間在海底活動與晚上則接近水表面處，肉食性，以魚類、頭足類動物與甲殼動物等為食。胎生，一胎可產2至6尾幼鯊。另外生性凶猛，牙齒銳利，防咬傷。
