Fin whales, like blue whales, communicate through vocalizations. Fin whales produce low frequency sounds that range from 16 to 40 Hz, outside of the hearing range of humans. They also produce 20 Hz pulses (both single and patterned pulses), ragged low-frequency pluses and rumbles, and non-vocal sharp impulse sounds. Single frequencies (non-patterned pulses) last between 1 and 2 minutes while patterned calling can last for up to 15 minutes. The patterned pulses may be repeated for many days.
Higher frequency sounds have been recorded and are believed to be used for communications between nearby fin whales and other pods. These high frequencies may communicate information about local food availability. The 20 Hz single pulses help whales communicate with both local and long distances members and patterned 20 Hz pulses are associated with courtship displays.
A study done about the sound frequencies of fin whales suggest that whales use counter-calling in order to get information about their surroundings. Counter-calling is when one whale of a pod calls and another answers. The information conveyed by the time it takes to answer as well as the echo of the answer is believed to hold a lot of important information about the whale’s surroundings.
Communication Channels: acoustic
Other Communication Modes: choruses
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; ultrasound ; chemical
Overhunting is responsible for low population numbers of fin whales currently. With the invention and use of modern whaling technology, fin whale populations were depleted due to hunting. In addition, fin whales are injured or killed in vessel collisions. This is especially true in the Mediterranean Sea where collisions are a significant source of fin whale mortality. Between 2000 and 2004, 5 fatal collisions with vessels were recorded off the east coast of the United States. Fishing gear also kills fin whales; entanglement results in at least one death per year. Fishing accidents have killed 4 fin whales in the years 2000 to 2004. Finally, a study done on whale calls shows that human sound can prevent mating. Since the whales use low frequency sounds to call to females, human interruption through sound waves, such as military sonar and seismic surveys can disrupt the signal sent to the females. This potentially can result in mates not meeting and a reduction in birth rates in populations.
In order to help populations of fin whales recover worldwide, the International Whaling Commission has set a zero limit for fin whale catches in the North Pacific and southern hemisphere. The catch limit was passed in 1976 and continues be law today. Hunting stopped in the North Atlantic in 1990. There are some exceptions to the commission’s limitation, a limited number of whales are allowed to be caught and killed by aboriginal natives in Greenland. Commercial catches resumed in Iceland in 2006 and a Japanese fleet began catching fin whales for "scientific" purposes in 2005.
US Federal List: endangered
CITES: appendix i
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
Fin whales have no negative economic effects on humans.
Historically, fin whales were hunted extensively for their oil and blubber, as well as their baleen. Aboriginal peoples have hunted fin whales for centuries and all parts of the whale were integral in their lives as a source of food, fuel, and building materials. Large-scale hunting efforts peaked in the 1950’s, as nearly 10,000 whales were killed every year.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material; source of medicine or drug ; research and education
Fin whales have little pressure exerted on them by predatory animals and thus their main contribution to the general ecosystem is to consume large amounts of plankton. Their carcasses also support communities of benthic animals as they fall to the ocean floor and are consumed. As do other large whales, fin whales also host large communities of parasites, such as barnacles, lice, and worms.
Commensal/Parasitic Species:
Fin whales primarily feed on plankton-sized animals including crustaceans, fish, and squid. As filter feeders they passively consume food by filtering prey out of the water that they swim through. Fin whales occasionally swim around schools of fish to condense the school so that they increase their catch per dive.
Animal Foods: fish; aquatic crustaceans; other marine invertebrates; zooplankton
Plant Foods: phytoplankton
Foraging Behavior: filter-feeding
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Eats non-insect arthropods, Eats other marine invertebrates); planktivore
Fin whales, or fin-backed whales, are found in all major oceans and open seas. Some populations are migratory, moving into colder waters during the spring and summer months to feed. In autumn, they return to temperate or tropical oceans. Because of the difference in seasons in the northern and southern hemisphere, northern and southern populations of fin whales do not meet at the equator at the same time during the year. Other populations are sedentary, staying in the same area throughout the year. Non-migratory populations are found in the Mediterranean Sea and the Gulf of California.
In summer in the North Pacific Ocean, fin whales migrate to the Chukchi Sea, the Gulf of Alaska, and coastal California. In the winter, they are found from California to the Sea of Japan, East China and Yellow Seas, and into the Philippine Sea.
During the summer in the North Atlantic Ocean, fin whales are found from the North American coast to Arctic waters around Greenland, Iceland, north Norway, and into the Barents Sea. In the winter these fin whale populations are found from the ice edge toward the Caribbean and the Gulf of Mexico and from southern Norway to Spain.
In the southern hemisphere, fin whales enter and leave the Antarctic throughout the year. Larger and older whales tend to travel further south than younger ones.
Biogeographic Regions: arctic ocean (Native ); indian ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native ); mediterranean sea (Native )
Other Geographic Terms: cosmopolitan
Fin whales inhabit the temperate and polar zones of all major oceans and open seas and, less commonly, in tropical oceans and seas. They tend to live in coastal and shelf waters but never in water less than 200 meters deep.
Range depth: 200 to 250 m.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; polar ; saltwater or marine
Aquatic Biomes: pelagic ; coastal
The typical lifespan of a fin whale is roughly 75 years but some there are reports of fin whales that have lived in excess of 100 years.
Range lifespan
Status: wild: 95 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 75 years.
Average lifespan
Status: wild: 75 years.
Average lifespan
Status: wild: 114.0 years.
Average lifespan
Status: wild: 116.0 years.
Fin whales are the second largest mammals, after blue whales. They grow to 20 meters in length and weigh approximately 70,000 kilograms. Size varies geographically: southern hemisphere whales are roughly 20 meters long, while northern and Arctic fin whales reach up to 25 meters in length. Sexual dimorphism in fin whales is limited, with males and females reaching roughly the same size and weight as adults. It is generally easy to distinguish fin whales by their long, lean bodies, their brown-grey dorsal surface, and deep white undersides. Fin whales can be distinguished from other whales by the medium-sized white patch on their lower, right jaw. The base of the tail is raised, causing their back to have a distinctive ridge. The white underside wraps around to their midsection laterally. The dorsal fin is 50 cm in height, curved, and found relatively far back on the body. The head is quite flat and represents about 1/5 of total body length. These whales have two blowholes and a single, longitudinal ridge extends from the tip of the snout to the beginning of the blowholes. Fin whales are able to expand their mouths and throats during feeding because of the roughly 100 pleats that run from the bottom of their bodies to their mouths. These pleats allow the mouth cavity to engulf water during feeding. Fin whales are filter feeders, with between 350 and 400 baleen plates that are used to catch very small to medium-sized aquatic life suspended in the water.
Average mass: 70,000 kg.
Range length: 19 to 27 m.
Average length: 24 m.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Average mass: 7e+07 g.
Adult fin whales have no natural predators. Populations have been heavily exploited by humans who nearly hunted them to extinction in the early part of the 20th century. Hunting exceeded nearly 10,000 whales per year in the 1950’s. Young fin whales may be targeted by large predators, such as killer whales, although fin whales groups are likely to be successful in defending their young.
Known Predators:
Fin whales are seen in pairs during the breeding season and are believed to be monogamous. There have been sightings of courtship behavior during the breeding season. A male will chase a female while emitting a series of repetitive, low-frequency vocalizations, similar to humpback whale songs. However, these songs are not as complex as those observed in humpback whales or gray whales. One study has shown that only males produce these low-frequency sounds. Low frequencies are used because they travel well in water, attracting females from far away. This is important because fin whales do not have specific mating grounds and must communicate to find each other.
Mating System: monogamous
Both mating and calving occur in the late fall or winter when fin whales inhabit warmer waters. Each female gives birth every 2 to 3 years, birthing one calf per pregnancy. Although there have been reports of fin whales giving birth to multiple offspring, it is rare and those offspring rarely survive. The gestation period is 11 to 11.5 months. The mother then undergoes a resting period of 5 or 6 months before mating again. This resting period may extend to a year if the female fails to conceive during the mating period.
Fin whale calves are born at an average length of 6 meters and weighing 3,500 to 3,600 kilograms. Calves are precocial at birth, able to swim immediately after. The age of sexual maturity ranges in from 4 to 8 years. Male fin whales become sexually mature at a body length of about 18.6 meters while females mature at a body length of 19.9 meters. Physical maturity does not occur until the whales have reached their full length, after 22 to 25 years of age. The average length for a physically mature male is 18.9 m and 20.1 m for females.
Breeding interval: Fin whales breed every 2 to 3 years.
Breeding season: Breeding occurs from November to January in the northern hemisphere and June to September in the southern hemisphere.
Range number of offspring: 1 to 1.
Range gestation period: 11 to 12 months.
Range weaning age: 6 to 7 months.
Range time to independence: 6 to 8 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 4 to 8 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 7.7 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 4 to 8 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 6.7 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 1.8e+06 g.
Average number of offspring: 1.
The mother nurses the infant for 6 to 7 months after it is born. Since the calf does not have the ability to suckle, like land mammals, the mother must spray the milk into the mouth of the baby by contracting the circular muscles at the base of the nipple sinus. Feeding takes place at 8 to 10 minute intervals throughout the day. At weaning the calf is usually 14 meters long, it then travels with its mother to a polar feeding area where it learns to feed itself independent of its mother.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Mediterranean Sea.
Accidental.
Acosmopolitan species, fin whales (Balaenoptera physalus)can be found in all the world’s oceans – from the tropics to polar waters.
Fin whales are the second longest animal in the world and the second largest rorqual (blue whale is no.1).The longest fin whale grew to 27 meters and weighed approximately72 tonnes.Southern hemisphere fin whales tend to be longer than their Northern hemisphere counterparts.
Fin whales are easy to distinguish by their long, slender bodies that are brown-grey on top and white undersides. They have a ridge along their back behind the dorsal fin that contributed to its nickname “razorback.” Fin whales have a very unusual jaw feature: the lower right jaw is white and the lower left jaw is black.
These wonderful whales are usually seen in small family groups of 6 – 10 animals.Mating and calvingoccurs during winter when the whales are in warmer waters. A male while emit a series of repetitive, low-frequency vocalizations to attract a female.Low frequencies travel well in water and attract females from far away. This is important because fin whales do not have specific mating grounds and must communicate to find each other.
During the summer, fin whalesfeedon krill, small schooling fish and squid by lunging into schools of prey with their mouth open.Their baleen plates help sift the food from the water.Fin whales occasionally swim around schools of fish to condense the school so that they increase their catch per dive. Fin whales have long been noted for their extreme speed and are one of the fastest marine mammals, with a cruising speed of nearly 37 km/h. Fin whales can also dive down to roughly 250 m and stay underwater for nearly 15 minutes.
According to theIUCN red list, fin whales are listed as an endangered species.Population decline was caused by commercial whaling for the past three generations.Iceland and Japan still hunt fin whales despite the 1986 Moratorium on whaling.
For more information on MammalMAP, visit the MammalMAPvirtual museumorblog.
Die rorkwal (Balaenoptera physalus) is 'n seesoogdier wat aan die orde van die baardwalvisse behoort. Dit is die tweede grootste walvis en die tweede grootste dier op aarde, na die blouwalvis,[2] met 'n lengte van tot 27 m.[2]
Rorkwalle is lank en slank, met 'n bruinerig-grys bokant en 'n valer onderkant. Daar word tussen ten minste twee subspesies onderskei: die Noordelike rorkwal van die Noordelike Atlantiese Oseaan en die groter Antarktiese rorkwal in die Suidelike Oseaan. Rorkwalle kom in al die groot oseane van die aarde voor, van poolstreke tot tropiese waters. Hulle is slegs afwesig van die gebiede naby aan die yskappe in beide die Noord- en Suidpool en ander relatief klein gebiede weg van die ope oseaan. Die hoogste bevolkingsdigtheid kom voor in matige en koel waters.[3] Die rorkwal se dieet bestaan uit skole vissies, pylinkvis en skulpdiere, waaronder aasgarnale en planktonkrefies.
Soos ander groot walvisse, was die rorkwal 'n teiken van walvisvangers tydens die twintigste eeu en word dit tans as 'n bedreigde spesie beskou. Die Internasionale Walvisvangskomissie (IWK) het 'n moratorium op kommersiële vangs van die vinwalvis ingebring,[4] alhoewel Ysland en Japan aangekondig het dat hulle van plan is om walvisvangs voort te sit. Japan het verklaar dat dit nie meer as 50 walvisse in die 2008-seisoen sal vang nie. Die spesie word ook deur inwoners van Groenland gevang, onder voorsiening deur die IWK wat hulle toestaan om walvisse te vang om aan hulle lewensbehoeftes te voldoen. Botsings met skepe en onderwatergeraas wat deur menslike aktiwiteit veroorsaak word hou ook 'n bedreiging vir die herstelling van die spesie in.
Die rorkwal (Balaenoptera physalus) is 'n seesoogdier wat aan die orde van die baardwalvisse behoort. Dit is die tweede grootste walvis en die tweede grootste dier op aarde, na die blouwalvis, met 'n lengte van tot 27 m.
Rorkwalle is lank en slank, met 'n bruinerig-grys bokant en 'n valer onderkant. Daar word tussen ten minste twee subspesies onderskei: die Noordelike rorkwal van die Noordelike Atlantiese Oseaan en die groter Antarktiese rorkwal in die Suidelike Oseaan. Rorkwalle kom in al die groot oseane van die aarde voor, van poolstreke tot tropiese waters. Hulle is slegs afwesig van die gebiede naby aan die yskappe in beide die Noord- en Suidpool en ander relatief klein gebiede weg van die ope oseaan. Die hoogste bevolkingsdigtheid kom voor in matige en koel waters. Die rorkwal se dieet bestaan uit skole vissies, pylinkvis en skulpdiere, waaronder aasgarnale en planktonkrefies.
Soos ander groot walvisse, was die rorkwal 'n teiken van walvisvangers tydens die twintigste eeu en word dit tans as 'n bedreigde spesie beskou. Die Internasionale Walvisvangskomissie (IWK) het 'n moratorium op kommersiële vangs van die vinwalvis ingebring, alhoewel Ysland en Japan aangekondig het dat hulle van plan is om walvisvangs voort te sit. Japan het verklaar dat dit nie meer as 50 walvisse in die 2008-seisoen sal vang nie. Die spesie word ook deur inwoners van Groenland gevang, onder voorsiening deur die IWK wat hulle toestaan om walvisse te vang om aan hulle lewensbehoeftes te voldoen. Botsings met skepe en onderwatergeraas wat deur menslike aktiwiteit veroorsaak word hou ook 'n bedreiging vir die herstelling van die spesie in.
El rorcual común (Balaenoptera physalus), tamién llamáu ballena d'aleta, ye una especie de cetáceu misticeto de la familia Balaenopteridae. En tamañu, esti animal ye'l segundu más grande esistente nel planeta, solo superáu pol rorcual azul. Puede llegar a algamar un llargor de 27 metros.[2]
El so cuerpu ye llargu y estilizado, d'un color gris parduzu, menos nel so parte inferior, que ye ablancazada. Esisten dos subespecies estremaes: el rorcual del norte, que tien el so hábitat nel Atlánticu Norte, y el rorcual antárticu, de mayor tamañu, que vive davezu n'agües del océanu Antárticu. Puede trate nos principales océanos del planeta, dende les agües polares a les tropicales. La especie ta ausente solamente de les agües próximes a los bloques de xelu de dambos polos y de ciertes árees, relativamente pequeñes, alloñaes de mar abiertu. La so mayor densidá de población atopar n'agües fríes y templaes.[3] Aliméntase principalmente de pequeños peces que s'arrexunten en cardúmenes, de calamares, de crustáceos como los misidáceos y de kril.
Como tolos demás misticetos, el rorcual común sufrió una caza intensiva mientres el sieglu XX y ta catalogáu como una especie en peligru d'estinción. Cuasi 750 000 d'estos rorcuales fueron cazaos nel hemisferiu sur solo ente 1904 y 1979,[4] y anguaño tan solo queden menos de 3000 nesa rexón.[5] La Comisión Ballenera Internacional (CBI) estableció una moratoria na caza comercial d'esta ballena,[6] anque dellos países como Islandia, Noruega y Xapón siguen col so caza en determinaes dómines del añu.[7] Pa la temporada de 2008, Xapón manifestó la so intención de matar aproximao 1000 ballenes (unos 850 rorcuales aliblancos, 50 rorcuales comunes y 50 yubartas); inclusive prevíen qu'el so oxetivu nun llegara a algamar si producíen retayos financieros provocaos poles protestes medioambientales.[8] La especie tamién ye cazada por aboríxenes groenlandeses autorizaos pol programa de Caza de Subsistencia Aborixe dirixíu pola CBI.[9] So esti programa cazáronse 377 ballenes en 2007, de les cualos dolce yeren rorcuales comunes.[10] Los choques con navíos y los ruios procedentes de l'actividá humana nos océanos suponen una importante amenaza pa la recuperación de la especie.
B. bonaerensis (rorcual austral)
B. acutorostrata (rorcual albiblanco)
B. physalus (rorcual común)
B. edeni (rorcual tropical)
B. borealis (rorcual sei)
B. brydei (rorcual de Bryde)
B. musculus (rorcual azul)
Megaptera novaeangliae (yubarta)
Eschrichtius robustus (ballena gris)
Los taxonomistas conocen al rorcual común dende'l sieglu XVII. Foi descritu per primer vegada por Frederik Martens en 1675 y darréu por Paul Dudley en 1725. Eses descripciones fueron utilizaes como base pa la descripción de la Balaena physalus de Carlos Linneo (1758).[11] El conde de Lacépède lo reclasificó como Balaenoptera physalus a empiezos del sieglu XIX. El nome científicu provien del términu griegu physa, que significa soplar.
Los rorcuales comunes pertenecen a la familia Balaenopteridae, na que s'inclúin la yubarta, el rorcual azul, el rorcual de Bryde, el rorcual boreal y el rorcual austral. La familia Balenopteridae diverxó de les otres families del suborde de los Mysticeti mientres el Miocenu mediu.[12] Sicasí, desconozse cuándo se dixebraron ente sí los miembros d'esa familia. Comprobóse que dacuando se producen cruces ente'l rorcual azul y el común nel Atlánticu Norte[13] y nel Pacíficu Norte.[14] Recién analises de secuenciación d'ADN indiquen qu'el rorcual común ta filogenéticamente más cerca de la ballena gris (Eschrichtius robustus) y la yubarta (Megaptera novaeangliae) que de ciertos rorcuales del xéneru Balaenoptera, como los rorcuales albiblancos.[15][16]
Hai catalogaes dos subespecies, caúna d'elles con distintes carauterístiques físiques y vocales: B. p. physalus (Linneo, 1758), o rorcual del norte, que s'atopa nel Atlánticu Norte, y B. p. quoyi (Fischer, 1829), o rorcual antárticu, que s'atopa nel hemisferiu sur.[17] La mayoría de los cetólogos considera a los rorcuales del Pacíficu Norte como una tercer subespecie entá non catalogada como tal.[3] A escala global estos trés subespecies raramente entemecer ente sigo.
El rorcual común caracterizar pol so gran tamañu y pol so espodáu cuerpu. El tamañu mediu de machos y femes de la especie ye de 19 y 20 metros, respeutivamente. Los rorcuales de la subespecie del hemisferiu norte algamen un menor tamañu que la subespecie antártica y les femes son de mayor tamañu que los machos: la fema de mayor tamañu prindada na Antártida midía 27,3 m frente a los 24,4 m del Árticu, y el machu antárticu de mayor tamañu algamó los 24,4 m y nel Árticu 23,8 m.[18] Entá nun hai rexistros del pesaje d'un espécime adultu, pero calcúlase qu'un adultu de 25 metros pesa en redol a les 70 tonelades. Algamen el maduror físicu completa ente los 25 y los 30 años, y viven una media de 75 años, anque hai rexistros qu'indiquen qu'estes ballenes pueden llegar a vivir en redol a los 100 años.[19][20] Un naciellu mide aproximao 6,5 m de llargu y pesa aproximao 1800 kg.[20] El so gran tamañu ayuda a la identificación del animal, anque dacuando ye confundíu col rorcual azul, col rorcual boreal y, n'agües calientes, col rorcual de Bryde.
La parte cimera y los llaos son de color gris parduzu y la parte inferior ye ablancazada. Tien un focico apuntiáu, espiráculos dobles y un ampliu y esnacháu morru. Dos marques en forma de V invertida de color claro empiecen tres los espiráculos y siguen pelos llaos en direición a lo cabero nuna diagonal que s'inclina escontra la parte cimera hasta algamar l'aleta dorsal; dacuando se curva escontra alantre nel llombu.[2] Tien una marca blanca a la derecha de la quexal inferior y nes barbes del mesmu llau, ente que'l llau esquierdu ye cenicientu o negru.[21] A pesar de poder trate dacuando nel rorcual aliblanco, esa asimetría ye universal nel rorcual común y única ente los cetáceos, siendo una de les carauterístiques clave pa identificar esta especie. Una hipótesis pa esplicar el desarrollu d'esta asimetría considera que vien inducida pola preferencia de la ballena por nadar sobre'l so llau derechu cuando xube a la superficie pa llanzase nuevamente a l'agua y por circular escontra la derecha cuando s'atopa na superficie percima d'una presa. Otres ballenes, n'iguales circunstancies, muévense davezu escontra la izquierda. A pesar de la esistencia de delles hipótesis qu'intenten esplicar esta asimetría, nenguna foi aceptada en círculos científicos.[22]
El rorcual tien una serie de 50 a 60 y hasta 86 (con una media de 64) plegues gulares a lo llargo de la parte inferior del cuerpu, qu'escurren dende la punta del cazu al embelicu,[23] lo que dexa que la área del gargüelu espándase descomanadamente mientres l'alimentación. Tien una aleta dorsal curva y prominente (60-70 cm) que s'atopa aproximao nel postreru terciu del cuerpu.[23] Les aletes son pequeñes y afilaes, y la cola ye amplia, apuntiada y con una mozqueta nel centru.[2]
Cuando algama la superficie, l'aleta dorsal faise visible darréu dempués d'espulsar poles sos espiráculos un remexu d'agua vertical y estrechu que puede algamar seis metros d'altor o inclusive más.[24] Mientres s'alimenten, resoplan en socesión rápida 5-7 vegaes, pero cuando viaxen o fuelguen solo facer una vegada cada minutu o dos. Al efectuar la postrera somorguiada, alcen y arquien el llombu amosando la so carauterística aleta dorsal, pero xeneralmente nun saquen la cola fuera de l'agua. Dempués somórguiense a fondures de 250 metros o más p'alimentase, o solo unos metros mientres viaxen o fuelguen. Les inmersiones na zona de California y Baxa California duren unos seis minutos, con un máximu de 17 minutos; viaxando o folgando solo somórguiense mientres unos minutos cada vez.[25][20] Anque pueden llegar a faelo, raramente salten sacando dafechu'l cuerpu fuera de l'agua.[24]
L'alcuentru ente machos y femes asocede mientres l'iviernu en mares templaos de llatitúes baxes. El periodu de xestación dura d'once meses a un añu. Una cría tresllechar de la so madre seis o siete meses dempués de la nacencia, cuando algama once o doce metros de llargor, y la cría siempres acompaña a la madre hasta les árees d'alimentación de primavera y principios de branu. Les femes paren cada dos o trés años, siendo lo habitual la nacencia d'un únicu ballenatu, anque al entamu de la xestación puede caltener hasta seis fetos, de los que solo unu llega a términu. Les femes algamen el maduror sexual ente los trés y los dolce años d'edá.[20]
El rorcual común ye un animal filtrador que s'alimenta de pequeños cardúmenes de peces, de calamares, de crustáceos como los misidáceos y de kril.[20] Aliméntase abriendo los quexales mientres nada a una velocidá relativamente alta, pos según recién estudios algama los 11 kilómetru per hora,[26] lo que fai qu'encloye más de 70 metros cúbicos d'agua en cada ingestión. Entós cierra los quexales y emburria l'agua de vuelta pa escontra fuera al traviés de les barbes, lo que dexa que l'agua sala mientres prinda les preses. Un adultu tien ente 262 y 390 (anque puede llegar a tener más de 400) barbes de ballena en cada llau de la boca.[23] Estes barbes tán compuestes de queratina, que s'esfelpeya en pequeños pelos na punta, cerca de la llingua. Cada placa puede llegar a midir 76 cm de llargor y 30 cm d'anchor.[2]
Somorguiar de forma rutinaria a fondures de más de 200 metros, onde executa un promediu de cuatro truñaes», alimentándose d'agregamientos de kril. Cada tragu aprove a la ballena d'aprosimao 10 kg de kril.[26] Un rorcual puede consumir hasta 1800 kg de comida al día,[2] lo que llevó a los principales científicos a la conclusión de que dedica aproximao tres hores acaldía a alimentase pa satisfaer les sos necesidaes enerxétiques. Si les aglomeraciones de preses nun son abondo trupes, o tán alcontraes n'agües demasiáu fondes, la ballena tien que dedicar más tiempu a lo llargo del día a la busca d'alimentu.[26] Tamién fueron reparaos arrodiando cardúmenes de pexes a gran velocidá, estruyendo'l cardumen nuna bola y dempués xirando de lado antes d'encloyar los pexes.[2]
El rorcual común ye unu de los cetáceos más rápidos y puede caltener velocidáes d'hasta 37 km/h,[20] rexistrándose velocidaes cimeres a 40 km/h, razón pola cual recibe l'apellativu de «galgu de los mares».[27] Son más gregarios qu'otros rorcuales y polo xeneral viven en grupos de seis a diez individuos, anque nes zones d'alimentación seya posible reparar hasta 100 exemplares xuntos.[19]
Al igual qu'otres ballenes, los machos de la especie emiten soníos llargos, altos y de baxa frecuencia.[20] Les vocalizaciones de la ballena azul y del rorcual común producen les frecuencies más baxes conocíes ente los animales.[28] La mayoría de los soníos son de frecuencia modulada (FM) de pulsos infrasónicos de 16 a 40 hercios (l'oyíu humanu capta soníos ente los 20 y 20 000 Hz). Cada soníu dura ente unu y dos segundos y delles combinaciones de soníos producir en secuencies de 7 a 15 minutos de duración. Eses secuencies repitir mientres dellos díes.[29] El nivel de les secuencies vocales ta percima de 184 a 186 decibelios relativos a 1 micropascal (µPa) a una distancia de referencia d'un metro y pueden detectase a mamplén de kilómetros de distancia.[30]
Cuando los soníos del rorcual común fueron rexistraos per primer vegada por biólogos estauxunidenses, el investigadores nun se dieron cuenta de qu'estos soníos escepcionalmente altos, llongures, puros y regulares yeren producíos por ballenes. Primeramente investigaron la posibilidá de que los soníos fueren debíos a un funcionamientu defectuosu del equipu, fenómenos xeofísicos, o inclusive parte d'un plan de la Xunión Soviética p'afayar submarinos enemigos. Finalmente, los biólogos demostraron que los soníos yeren les vocalizaciones de los rorcuales comunes.[28]
L'asociación direuta d'estes vocalizaciones cola temporada reproductiva de la especie, sumáu al fechu de que solo los machos emiten los soníos, suxure que diches vocalizaciones son demostraciones sonores efectuaes con fines reproductivos.[31][32] Mientres los postreros 100 años, el drásticu aumentu del ruiu nos océanos causáu pol tráficu marítimu pue frenar la recuperación de la so población, torgando la comunicación ente machos y femes sexualmente receptives.[33]
Como munches de les grandes ballenes, el rorcual común ye una especie con una distribución cosmopolita. Puede trate nos principales océanos, dende les agües polares a les tropicales y n'agües mariniegues y oceániques.[34] La especie ta ausente solamente de les agües próximes a los bloques de xelu de dambos polos y d'árees relativamente pequeñes y alloñaes de los grandes océanos, como'l mar Colorado, el golfu Pérsicu, l'este del mar Mediterraneu y el mar Bálticu. La mayor densidá de población atopar n'agües templaes y fríes. N'agües más templaes y nes rexones ecuatoriales la so población mengua considerablemente. Prefier les agües fondes, de gran productividá biolóxica, más allá de les plataformes continentales o zones onde la cayida de la plataforma continental tien una rimada bien pronunciada, y evita les agües pocu fondes.[35]
El rorcual común del Atlánticu Norte ta llargamente distribuyíu, dende'l golfu de Méxicu al mar Mediterraneu; en direición norte llega hasta les llendes de los bloques de xelu árticos. Polo xeneral son más abondosos escontra los 30º de llatitú norte, anque hai series duldes sobre la so distribución al sur d'esa llatitú pola dificultá que supón estremar ente'l rorcual común y el rorcual de Bryde.[36] Numberosos avistamientos fechos dende barcos llevaron a los investigadores a la conclusión de que la zona d'alimentación veraniego del rorcual común nel Atlánticu Norte atópase principalmente ente les llatitúes 41°20'N y 51°00'N, bordiando la mariña a 1800 m de distancia d'esta.[37]
La so distribución nel Pacíficu Norte mientres el branu abarca dende les proximidaes de les agües costeres de la zona central de la Baxa California hasta Xapón y llegando tan al norte como'l mar de Chukchi, bordiando'l océanu Árticu.[38] Atopar en mayor númberu al norte del golfu d'Alaska y al sur del mar de Bering ente mayu y ochobre, con dalgún movimientu al traviés de les islles Aleutianas d'entrada y salida del mar de Bering.[39] Munches ballenes identificaes ente payares y xineru nel sur de California fueron cazaes dempués nuna área que va dende la parte central de California hasta Oregón, Columbia Británica y el golfu d'Alaska.[38] Rorcuales comunes fueron reparaos alimentándose nes agües de Hawái a mediaos de mayu y dellos avistamientos de la especie producir na mesma zona mientres l'iviernu.[40] Dellos investigadores suxurieron que les ballenes emigren a agües h.awaianes principalmente na seronda ya iviernu.[41]
Anque sían con certidume migratorios, moviéndose estacionalmente dende árees d'alimentación en llatitúes altes, onde se destribuyen pel branu y les baxes llatitúes onde pasen l'iviernu y reprodúcense, el patrón xeneral de migración d'estes ballenes ye malo de determinar por causa de la so amplia distribución.[34] Llectures acústices con hidrófonos d'escucha pasiva indiquen una migración de los rorcuales comunes del Atlánticu Norte en direición al sur que se produz na seronda dende la rexón de Terranova y Llabrador, pasando poles Bermudes y llegando hasta les Antilles.[42] Una o delles poblaciones de rorcuales créese que permanecen tol añu en llatitúes altes moviéndose per zones costeres, pero nun dirixiéndose escontra'l sur a finales de seronda.[42] Nel océanu Pacíficu, los modelos de migración son difíciles d'entender. Anque dellos rorcuales tean aparentemente presentes nel golfu de California tol añu, hai un aumentu significativu nel so númberu pel iviernu y primavera.[43] Los rorcuales antárticos migren estacionalmente de zones alimenticies en llatitúes antártiques relativamente altes pel branu, a árees de llatitúes baxes de partu y cría pel iviernu. La situación de les árees de cría d'iviernu ye inda desconocida, una y bones estes ballenes tienden a migrar al océanu abiertu, polo que les posiciones esactes son difíciles de determinar.[3]
La falta de comprensión del so modelu migratoriu, xuníu a les investigaciones de población que de cutiu son contradictories, tienen de resultes que la estimación de los niveles demográficos hestóricos y actuales de la especie seya malo de realizar y revesosa. Por cuenta de una llarga hestoria de caza d'esta ballena, los niveles de población preexplotación son difíciles de determinar con exactitú, anque les estimaciones son importantes pa midir l'índiz de recuperación de la especie.
Nel Atlánticu Norte, la Comisión Ballenera Internacional (CBI) distribuyir en siete zones demográfiques distintes: Nueva Escocia, Terranova-Llabrador, Groenlandia occidental, Islandia-este de Groenlandia, norte de Noruega, islles Feroe-oeste de Noruega ya Irlanda-España-islles britániques-Portugal. Les resultaos de les investigaciones por aciu el procesu de marcaje d'exemplares y la so posterior recuperación indiquen que se produz un ciertu movimientu al traviés de les llendes d'estes zones demográfiques, lo que suxure que cada zona nun ye dafechu inconexa y qu'esiste un procesu d'inmigración y emigración ente elles.[37]
J. Sigurjónsson envaloró en 1995 que la población total de rorcuales comunes preexplotación en tol Atlánticu Norte bazcuyaba ente 50 000 y 100 000 exemplares,[44] pero la so investigación ye criticada por nun apurrir datos de sofitu y una esplicación del so razonamientu.[3] En 1977, D. Y. Sergeant suxurió una población primitiva» total de 30 000 a 50 000 exemplares en tol Atlánticu Norte.[45] D'esi númberu, aproximao de 8000 a 9000 taríen alcontraos en Terranova y árees de Nueva Escocia, con exemplares pasando'l branu n'agües estauxunidenses al sur de Nueva Escocia que presumiblemente nun fueren tomaes totalmente en cuenta.[46][3] J. M. Breiwick envaloró que'l componente «explotable» (percima de la llende de tamañu llegal de 50 pies) de la población de Nueva Escocia yera de 1500 a 1600 exemplares en 1964, amenorgáu a tan solo aproximao 325 en 1973.[47]
Tuvieron realizándose reconocencies aérees n'agües canadienses dende principios de los años 1970, dando como resultáu de 79 a 926 rorcuales al este de la zona de Terranova-Llabrador n'agostu de 1980,[48] y unos pocos cientos nel norte y na área central del golfu de San Llorienzo n'agostu de 1995-1996.[49] Estimaciones del númberu de rorcuales comunes n'agües al oeste de Groenlandia mientres el branu asitiar ente 500 y 2000 exemplares,[50] y en 1974 Jonsgard consideró que los rorcuales comunes del oeste de Noruega y les islles Feroe «sufrieron una amenorga considerable mientres los años de la posguerra, probablemente pola sobresplotación».[51]
La población alredor d'Islandia paez dir muncho meyor. En 1981 determinóse qu'el so númberu paecía sufrir solo un pequeñu amenorgamientu dende principios de los años 1960.[52] Inspecciones realizaes mientres los branos de 1987 y 1989 dieron como resultáu unes estimaciones d'ente 10 000 y 11 000 rorcuales ente l'este de Groenlandia y Noruega.[53] Estos datos amuesen una recuperación sustancial si comparar con una inspección de 1976 que refundiaba una estimación de 6900 ballenes, que foi considerada como un amenorgamientu "leve" con al respective de los niveles de 1948.[54] Les estimaciones de los niveles demográficos na área d'islles britániques-España-Portugal pel branu variaron de 7500 a más de 17 000.[55][56]
En total, envalórase que la población del Atlánticu Norte ta ente 40 000 y 56 000 exemplares.[57][13]
La población histórica total del rorcual común del Pacíficu Norte calcúlase que taba ente 42 000 y 45 000 exemplares antes del empiezu de la caza de ballenes. D'éstes, envaloróse que la población na parte esti del Pacíficu Norte yera de 25 000 a 27 000.[58] Escontra 1975, la estimación demográfica menguara a una cantidá ente 8000 y 16 000 exemplares.[59][60] Inspecciones realizaes en 1991, 1993, 1996 y 2001 producieron unes estimaciones d'ente 1600 y 3200 rorcuales en California y de 280 a 380 en Oregón y Washington.[61] El mínimu envaloráu pa la población de California-Oregón-Washington, según la O.S. Pacific Marine Mammal Stock Assessments: 2005, yera aproximao d'unos 2500.[62] Los estudios cerca de les islles Pribilof nel mar de Bering amosaron un aumentu sustancial de la población llocal de rorcuales comunes ente 1975-1978 y 1987-1989.[63] En 1984 envaloróse que la población total del Pacíficu Norte yera tan solo un 38 % de la so capacidá histórica.[64]
Los datos sobre los niveles demográficos hestóricos y actuales del rorcual antárticu son relativamente escasos. La estimación oficial de la CBI de la población del rorcual común nel hemisferiu sur, previa a la caza de ballenes, yera de 400 000 exemplares y que la población en 1979 (añu del cese de la caza de ballenes antártiques a gran escala) yera de 85 200.[65] Tanto les estimaciones actuales como históriques tendríen de ser consideraes como estimaciones pocu fiables, pos se sabe que la metodoloxía y los datos utilizaos nel estudiu yeren incorrectos.[3] Otres estimaciones calcularon que la población a finales de los años 1980 y principios de los años 1990 yera d'unos 5000 rorcuales y posiblemente tan solo de 2000 o 3000.[20] Dende 2006, nun hai nenguna estimación científicamente aceptada de la so población o enclinos.[3]
Anguaño ta en peligru d'estinción. Mientres el sieglu XIX, el rorcual común yera cazáu dacuando por barcos balleneros a vela, pero taba relativamente seguro por cuenta de la so velocidá y al fechu de que de cutiu se fundía cuando lo mataben. Sicasí, los barco de vapor, introducíos a metá de sieglu, y l'invención d'arpones qu'esplotaben al impautar col animal fixeron posible matar y asegurar la captura de ballenes azules, rorcuales comunes y rorcuales boreales a escala industrial. Cuando les ballenes azules sufrieron una sobrecaptura, la industria de la caza de ballenes volvió la so mirada escontra'l más pequeñu ya inda abondosu rorcual común como sustitutu.[66] Foi cazáu principalmente pola so carne, grasa, aceite y barbes. Aprosimao 704 000 rorcuales comunes fueron prindaos n'operaciones de caza de ballenes antártiques ente 1904 y 1975.[67] Tres la introducción de buques factoría con ramples a popa en 1925, el númberu de ballenes cazaes añalmente aumentó de forma considerable. Solo en 1937 cazáronse más de 28 000 y ente 1953 y 1961 cazáronse un promediu d'unos 25 000 al añu. Escontra 1962, les captures del rorcual boreal esperimentaron una alza cuando los rorcuales comunes empezaron a arralecer. Escontra 1974 cazábense menos de 1000 rorcuales comunes cada añu. La CBI prohibió la captura de rorcuales comunes del hemisferiu sur en 1976.[67] Nel Pacíficu Norte, un númberu d'aprosimao 46 000 rorcuales comunes foi prindáu por barcos balleneros comerciales ente 1947 y 1987.[68] La conocencia de que la Xunión Soviética tuvo envolubrada na matanza illegal de ballenes d'especies protexíes nel Pacíficu Norte significa que los datos de captures rexistraos son incompletos.[69] El rorcual común recibió la proteición plena frente a la caza comercial de ballenes per parte de la CBI nel Pacíficu Norte en 1976 y nel Atlánticu Norte en 1987, sacante pequeñes captures feches por aboríxenes o con fines d'investigación.[20] Toles poblaciones a lo llargo del mundu figuren nuna llista d'especies en peligru fecha pol Serviciu de Pesca y Vida Montesa de los Estaos Xuníos, la Llista Colorada de la Unión Internacional pal Caltenimientu de la Naturaleza y nel Apéndiz I (especies amenaciaes de extincinción)[70] del Conveniu sobre'l Comerciu Internacional d'Especies de Fauna y Flora Selvaxe Amenaciaes (CITES).[71][1][20][72]
Esti cetáceu entá ye cazáu nel hemisferiu norte na zona de Groenlandia, conforme al procedimientu establecíu pola Comisión Ballenera Internacional nel so programa de «Caza de Subsistencia Aborixe».[9] La carne y otros productos llograos de les ballenes cazaes al amparu d'esti programa comercializar nel ámbitu de la economía llocal groenlandesa, pero'l so esportación ye illegal. La CBI estableció una cuota de diecinueve rorcuales comunes per añu pa Groenlandia a pesar de la esmolición provocada pola incertidume de los actuales niveles demográficos de la especie. Al traviés d'esti programa cazáronse 377 ballenes en 2007, de les cualos dolce yeren rorcuales comunes.[10]
Islandia y Noruega nun tán afeutaes pola moratoria de la CBI de la caza comercial de ballenes porque dambos países presentaron oxeciones a la moratoria.[3] N'ochobre de 2006, el Ministeriu de Pesca d'Islandia autorizó la caza de nueve rorcuales comunes n'agostu de 2007.[73] Nel hemisferiu sur, Xapón inscribió al rorcual común nel so programa de Permisu Especial Antárticu de caza de ballenes nes temporaes 2005-2006 y 2006-2007 pa la captura de diez ballenes per añu.[74] La propuesta pa 2007-2008 y los dolce temporaes siguientes incluyía la caza de 50 rorcuales comunes per añu,[3] pero a finales de dicha temporada n'abril de 2008 nun se prindara nengún exemplar.[75]
Los choques con barcos son una de les principales causes de mortalidá del rorcual común adicionales al so caza. En delles árees, estos choques representen una parte sustancial de les causes d'encallamientos nes costes de grandes ballenes. La mayoría de les feríes series o letales son causaes por grandes y rápidos barcos cerca de la plataforma continental.[76]
.
Datos: Q179020
Multimedia: Balaenoptera physalus
Especies: Balaenoptera physalus
El rorcual común (Balaenoptera physalus), tamién llamáu ballena d'aleta, ye una especie de cetáceu misticeto de la familia Balaenopteridae. En tamañu, esti animal ye'l segundu más grande esistente nel planeta, solo superáu pol rorcual azul. Puede llegar a algamar un llargor de 27 metros.
El so cuerpu ye llargu y estilizado, d'un color gris parduzu, menos nel so parte inferior, que ye ablancazada. Esisten dos subespecies estremaes: el rorcual del norte, que tien el so hábitat nel Atlánticu Norte, y el rorcual antárticu, de mayor tamañu, que vive davezu n'agües del océanu Antárticu. Puede trate nos principales océanos del planeta, dende les agües polares a les tropicales. La especie ta ausente solamente de les agües próximes a los bloques de xelu de dambos polos y de ciertes árees, relativamente pequeñes, alloñaes de mar abiertu. La so mayor densidá de población atopar n'agües fríes y templaes. Aliméntase principalmente de pequeños peces que s'arrexunten en cardúmenes, de calamares, de crustáceos como los misidáceos y de kril.
Como tolos demás misticetos, el rorcual común sufrió una caza intensiva mientres el sieglu XX y ta catalogáu como una especie en peligru d'estinción. Cuasi 750 000 d'estos rorcuales fueron cazaos nel hemisferiu sur solo ente 1904 y 1979, y anguaño tan solo queden menos de 3000 nesa rexón. La Comisión Ballenera Internacional (CBI) estableció una moratoria na caza comercial d'esta ballena, anque dellos países como Islandia, Noruega y Xapón siguen col so caza en determinaes dómines del añu. Pa la temporada de 2008, Xapón manifestó la so intención de matar aproximao 1000 ballenes (unos 850 rorcuales aliblancos, 50 rorcuales comunes y 50 yubartas); inclusive prevíen qu'el so oxetivu nun llegara a algamar si producíen retayos financieros provocaos poles protestes medioambientales. La especie tamién ye cazada por aboríxenes groenlandeses autorizaos pol programa de Caza de Subsistencia Aborixe dirixíu pola CBI. So esti programa cazáronse 377 ballenes en 2007, de les cualos dolce yeren rorcuales comunes. Los choques con navíos y los ruios procedentes de l'actividá humana nos océanos suponen una importante amenaza pa la recuperación de la especie.
Finval (lat. Balaenoptera physalus) — Zolaqlı balinalar fəsiləsinə aid növ. Göy balinanın yaxın qohumu hesab edilir və ondan sonra ölçülərinə görə ikinci canlıdır. Yaxın qohum olmaları bəzən onlardan hibridlərin törəməsinə səbəb olur.
Finval ilk dəfə Federik Martenson tərəfindən 1675-ci ildə sonradan isə Pol Dadlı tərəfində 1725-ci ildə qeydə alınmışdır. Növün təsnifatını və elmi qeydiyyatını Linnaeus verir (Balaena physalus, 1758)[1]. Qraf Laseped XIX əsrin əvvəllərində yendən təsnifatını vermiş və Balaenoptera physalus adlandırmışdır.
Finvallar Zolaqlı balinalar (Balaenopteridae) fəsiləsinə, Dişsiz balinalar sinfinə aid növdür[2]. İstər Şimali Atlantika[3], istərsə Sakit okeanın şimal hissəsində finvallarla Göy balinaların [4] ibridlərinə rast gəlinir.
2006-ci il məlumatına görə finvalların iki yarımnövü vardır. Onlar istər xariçi görünüş istərsə siqnallarına görə fərqlənirlər. Balaenoptera physalus physalus (Linnaeus 1758) Şimali Atlantika finvalı, və Balaenoptera physalus quoyi (Fischer 1829) Antarktika finvalı[5]. Alimlərdən bir qismi üçüncü (Şimali Sakit okean finvalı) yarımnövünün olmasını bildirirlər.
Yetkin fərdlərin Şimal yarımkürəsində uzunluqları 18 - 24 metr, Cənub yarımkürəsində 20 - 27 metr arasında olur. Balinakimilərin digər nümayəndələrinin bir çoxlsrından fərqli olaraq finvalların dişiləri erkəklərdən iri olur. Onların çəkiləri 40 - 70 ton təşkil edirdi. Ölçülərinə görə Göy balinalardan geri qalsada, uzunluqlarına görə isə heçdə geri qalmır
Finvalların tünd-boz və ya tünd-qəhvəyi, qarnı və üzgəclərin aşağı nahiyəsi isə ağ olur.
Finvallar qış ayları əsasən Subtropik qurşaqlara miqrasiya edirlər. Onlara bütün öleanlarda rast gəlmək olur. Yay ayları Arktika və Antarktika sularına miqrasiya edirlər. Hər iki növün nümayəndələri hec vaxt ekvator sularında müşahidə edilmirlər. Cənub yarımnövü şimal yarımnövünə nisbətdə 10% iri olurlar.
Finvallar yalqusaz olaraq belə yaşaya bilirlər. Adətən qruplar halında (6 başdan ibarət) yaşayırlar. Bir çox balinalardan fərqli olaraq daha dərinə baş vura bilirlər. Onların sürəti 50 km/s təşkil edir. Onlar suyun 230 metrinə qədər baş vura bilirlər. Suyun altında 15 dəqiqə qalırlar. Qıdasının əsasını kirillər təşkil edir. Gün ərzində iki ton qida qəbul edirlər. Buraxdıqları fontanın hündürlüyü bəzən 6 metr təşkil edir.
Çütləşmə və bala vermə il boyu baş verə bilir. Bununla belə qış dövrü bala vermə ən pik vaxtına təsadüf edir. 2-3 ildən bir bala verirlər. Yeni doğulan finvalın çəkisi 1800 kq təşkil edir. Altı ay müddətində südlə bəslənirlər. Bu zaman onların uzunluğu 10—12 metr olur. Yetkinliyə 6-10 yaşında çatırlar. Orta ömür müddəti hətta yüz ili keçir.
Sahildən uzaq yaşamaları və yüksək sürəti onları uzun zaman insanların diqqətindən kənar etmişdir. Ancaq XIX əsrdə elmi inkişafın sayəsində insanlsrın diqqət mərkəzinə çevrilir. Göy balinanın demək olar tükənmə həddinə çatmasından sonra əsas hədəf finvala ötrülür. Təkcə 1938-ci 28 min finval ovlanmışdır. Balina ovu sənayesi 1960-ci ilin sonlarına dayandırılır. 1982-ci ildən isə finvalların ovlanmasına qadağa qoyulur. 2006-ci ildə İslandiya hökuməti balinalara qoyulan qadağanı birtərəfli qaydada pozmuşdur. 22 oktyabr 2006-cı ildə ilk finval ovlanılır.
Qiymətləndirilməyə görə dünyada 400 min cənub və 70 min şimal finval yarımnövü yaşayırdı. İntensiv ovlanma onların sayını 5 minə qədər azaltmışdı. Nadir canlılar hesab edilirlər. Hazırda qiymətləndirilməyə əsasən dünyada 15 min cənub, 40 min şimal yarımnövü yaşayır.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|coauthors= ignored (kömək) Finval (lat. Balaenoptera physalus) — Zolaqlı balinalar fəsiləsinə aid növ. Göy balinanın yaxın qohumu hesab edilir və ondan sonra ölçülərinə görə ikinci canlıdır. Yaxın qohum olmaları bəzən onlardan hibridlərin törəməsinə səbəb olur.
Ar balum boutin (liester : balumed boutin)[1] a zo ur spesad morviled fanoliek, Balaenoptera physalus an anv skiantel anezhañ. An eil brasañ eus ar balumed eo, war-lerc'h ar balum glas.
Anvet e voe Balaena Physalus (kentanv) da gentañ-penn gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778) e 1758[2].
Kavet e vez en holl vorioù ar bed, met en arvar emañ. Hiziv an deiz ez eus war-dro 40 000 anezho en hantervoul norzh ha tro-dro da 15 000-20 000 en hantervoul su, pezh n'eo nemet un dregantad bihan eus ar boblañs a oa gwechall[3].
Daou isspesad a ya d'ober ar spesad : B. p. physalus ha B. p. quoyi.
Ar balum boutin (liester : balumed boutin) a zo ur spesad morviled fanoliek, Balaenoptera physalus an anv skiantel anezhañ. An eil brasañ eus ar balumed eo, war-lerc'h ar balum glas.
Anvet e voe Balaena Physalus (kentanv) da gentañ-penn gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778) e 1758.
Kavet e vez en holl vorioù ar bed, met en arvar emañ. Hiziv an deiz ez eus war-dro 40 000 anezho en hantervoul norzh ha tro-dro da 15 000-20 000 en hantervoul su, pezh n'eo nemet un dregantad bihan eus ar boblañs a oa gwechall.
El rorqual comú (Balaenoptera physalus) amb 20-21 m de llargada corporal i 70 tones de pes és el misticet més abundant a la Mediterrània.[1]
L'espècie presenta una pigmentació asimètrica molt peculiar, que és única entre els mamífers vivents: el costat dret de la meitat anterior del cos és blanc a la regió ventral i gris clar a la dorsal, mentre que el costat esquerre és negre tant del dors com del ventre. Alguns autors[2] han volgut explicar aquesta asimetria pel costum que té aquesta balena de nedar de costat, la qual cosa justificaria un gir de 90° de la típica coloració dorsiventral de la resta de cetacis, però això es contradiu amb el fet que el rorqual comú gira indistintament sobre un costat o l'altre quan neda de costat.
El rorqual comú té una distribució cosmopolita. A l'Atlàntic Nord, el límit septentrional de la seva distribució és la línia dels gels, encara que és probable que a les latituds més extremes la densitat sigui relativament baixa. Al sud, la seva distribució arriba a les costes de Mauritània. A la Mediterrània, aquesta espècie és força abundant i les cites d'avaraments o d'albiraments són molt freqüents tant al vessant oriental com a l'occidental.[3][4] Al Principat de Catalunya, els avaraments més recents han estat al Delta de l'Ebre (anys 1971 i 1986), Salou (anys 1973 i 1986), Mataró (any 1977), Pals (any 1983), el Prat de Llobregat (any 1986), Mont-roig del Camp (any 1989), Sant Antoni de Calonge (any 1990), Roses (any 1991) i Sant Feliu de Guíxols (any 2007)
Aquesta espècie viu en aigües relativament allunyades de la costa (en general a més d'unes 10-15 milles), però no són rares les observacions de rorquals comuns a prop de terra en els llocs on la costa és abrupta i les aigües són de seguida fondes, com a la rodalia del Cap de Creus o del Cap de Begur.
Tot i que és probable que existeixi un cert pas a través de l'Estret de Gibraltar, les diferències en els nivells i proporcions relatives de compostos entre els rorquals comuns de l'Atlàntic i els seus conespecífics del Mediterrani[5][6] indiquen que les dues poblacions estan relativament aïllades. La població ibèrica atlàntica de rorquals comuns ha estat avaluada en prop d'uns 4.000 exemplars.[7] Es desconeix el nombre d'individus que componen la població mediterrània, però probablement no supera alguns centenars.
Aquest cetaci és probablement el més eurífag dels misticets. La seva dieta varia segons la disponibilitat local d'aliment i, encara que la seva presa preferida sembla que són els crustacis eufausiacis (a les costes catalanes principalment Meganyctiphanes norvegica), quan no són abundants el rorqual comú s'alimenta també de peixos de mida petita com el verat, l'anxova o la sardina (Sardina pilchardus).[8]
El rorqual comú segueix una pauta migratòria estacional molt ben establerta. A l'hivern, temporada en la qual té lloc la reproducció, la població ocupa la franja sud de la Mediterrània. A la primavera inicia el desplaçament migratori que en sentit de les agulles d'un rellotge, va seguint les costes ibèriques fins a arribar al Golf de Lleó i el Mar de Ligúria a l'estiu, on resideix durant alguns mesos per aprofitar l'elevada productivitat de la zona. A l'inici de la tardor, les balenes enfilen cap al sud, dirigint-se a la seva àrea de residència hivernal a les costes de l'Àfrica del Nord, però aquesta vegada la ruta migratòria se situa entre les Illes Balears i les de Còrsega i Sardenya.[9] Fruit d'aquesta pauta migratòria estacional, el rorqual comú està sotmès a un règim alimentari també estacional: així, es calcula que durant els mesos d'hivern només ingereix un 10% de la quantitat ingerida en els mesos d'alimentació intensiva a l'estiu. Aquestes dràstiques variacions en la ingesta es reflecteixen, lògicament, en l'estat nutritiu dels animals, que fluctua d'una manera extremada, en especial en les femelles reproductores, que són el col·lectiu poblacional sotmès a uns requeriments energètics més importants.[10] No és estrany, per aquesta raó, que una femella gestant pesi, al final de la temporada d'alimentació intensiva a l'estiu, aproximadament el doble que una femella lactant just abans de començar-la.
La reproducció i el creixement ha estat estudiats amb força detall.[11][12] La gestació dura aproximadament 12 mesos i els naixements tenen lloc el mes de gener. La llargada corporal del nadó és d'uns 6 metres. La lactància dura entre 6 i 8 mesos segons l'edat de la mare: en general, les mares més grans són capaces de mantenir períodes de lactància més llargs que les joves. Al final del primer any de vida el cadell ja fa prop d'uns 15 m i la talla definitiva s'assoleix entre els 9 i els 13 anys, encara que l'esquelet no és totalment madur fins als 6,7 anys en els mascles i als 7,7 anys en les femelles, i pràcticament en aquesta edat ja comencen a reproduir-se d'una manera efectiva. L'interval entre gestacions és lleugerament superior als 2 anys.
El rorqual comú és un cetaci d'hàbits poc gregaris. Exceptuant les parelles formades per una mare i la seva cria, la majoria d'individus naveguen en solitari o formant petits grups entre 2 i 7 exemplars. No obstant això, no són rares les agregacions transitòries de desenes de rorquals comuns en llocs on l'aliment es troba concentrat. A vegades pot formar agrupacions mixtes amb altres espècies de misticets o, fins i tot, amb petits odontocets com el dofí ratllat.
Els rorquals comuns pateixen d’un gran nombre de condicions patològiques. El copèpode paràsit Pennella balaenopterae s’alimenta de la seva sang,[13] i el Xenobalanus globicipitis.[14]
Altres percebes que es troben al rorqual comú inclouen el sèssil Coronula reginae i el fix Conchoderma auritum, els quals s’ajunten a ‘’Coronula’’ o a la mateixa balena. El copèpode ][Harpacticoida|harpactícid]] Balaenophilus unisetus (amb altes infestacions al mar del nord-oest de la península Ibèrica) i el ciliat Haematophagus també infesten aquestes balenes, el primer infesta el rorqual mateix i l’altre les cèl·lules roges de la seva sang.
La rèmora Remora australis i de vegades l’amfípode de la família Cyamidae Cyamus balaenopterae també s’hi troben sobre la pell. Les infestacions del nematode gegant Crassicauda boopis poden causar inflamació i fallada dels ronyons, mentre que el més petit C. crassicauda infecta el tracte urinari.
L’any 1997 a la costa de Bèlgica es va trobar un rorqual comú infestat per Morbillivirus.[15] L’any 2011, un rorqual mascle embarrancat a la costa italiana estava infestat per Morbillivirus i el protozou Toxoplasma gondii, a més de presentar contaminació per insecticides organoclotrats.[16]
Junt amb el catxalot, el rorqual comú ha estat tradicionalment l'objectiu principal de les operacions baleneres en aigües ibèriques. La seva explotació es va iniciar l'any 1921 i es va perllongar fins al 1985, tot i que més de la meitat de les captures tingué lloc durant dues fases de forta activitat, una entre els anys 1921 i 1926 (prop de 700 exemplars per any), i una altra entre 1965 i 1981 (uns 200 exemplars per any). Com a conseqüència d'aquestes activitats baleneres, la població resultà fortament reduïda.[17][18] Una petita part de les captures fou efectuada en aigües mediterrànies de l'Àfrica del Nord, però hom desconeix quin impacte tingué en la població de la part europea. Els nivells de contaminants trobats al rorqual comú són molt baixos i, per tant, no són susceptibles d'afectar adversament la seva supervivència[19][20]
En algunes ocasions s'han produït col·lisions de rorquals comuns amb vaixells de càrrega o de passatge, com és el cas de les dues balenes que van arribar al port de Barcelona els anys 1985 i 1986, però no sembla que aquesta pugui ser una font significativa de mortalitat de l'espècie.
El rorqual comú està protegit pel Conveni de Berna (annex III) i es troba catalogat dintre de l'apèndix I del CITES.
El rorqual comú (Balaenoptera physalus) amb 20-21 m de llargada corporal i 70 tones de pes és el misticet més abundant a la Mediterrània.
L'espècie presenta una pigmentació asimètrica molt peculiar, que és única entre els mamífers vivents: el costat dret de la meitat anterior del cos és blanc a la regió ventral i gris clar a la dorsal, mentre que el costat esquerre és negre tant del dors com del ventre. Alguns autors han volgut explicar aquesta asimetria pel costum que té aquesta balena de nedar de costat, la qual cosa justificaria un gir de 90° de la típica coloració dorsiventral de la resta de cetacis, però això es contradiu amb el fet que el rorqual comú gira indistintament sobre un costat o l'altre quan neda de costat.
Mamal sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Balaenopteridae ydy'r morfil asgellog llwyd sy'n enw gwrywaidd; lluosog: morfilod asgellog llwyd(ion) (Lladin: Balaenoptera physalus; Saesneg: Fin whale).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Affrica, Awstralia, Cefnfor yr Iwerydd, y Cefnfor Tawel, Ewrop a Chefnfor India. Ar adegau mae i'w ganfod ger arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Mewn Perygl' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[1]
Cafwyd un ifanc wedi ei olchi i’r traeth ym Mhensarn, Abergele Ym mis Rhagfyr 2013 ar ôl gwyntoedd mawr.
Mamal sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Balaenopteridae ydy'r morfil asgellog llwyd sy'n enw gwrywaidd; lluosog: morfilod asgellog llwyd(ion) (Lladin: Balaenoptera physalus; Saesneg: Fin whale).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Affrica, Awstralia, Cefnfor yr Iwerydd, y Cefnfor Tawel, Ewrop a Chefnfor India. Ar adegau mae i'w ganfod ger arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Mewn Perygl' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.
Plejtvák myšok (Balaenoptera physalus) známý též jako plejtvák tmavý je velký mořský savec, zástupce čeledi plejtvákovitých (Balaenopteridae). Je druhým největším a jedním z nejrychlejších kytovců, po plejtvákovi obrovském (B. musculus) druhý největší žijící tvor na světě. Dosahuje délky téměř 27 m a hmotnosti 45 až 75 tun.
Plejtvák myšok je štíhlý kytovec s šedomodrým zbarvením na zádech a s bílým břichem. Šedé má i ploutve hřbetní, ocasní i prsní. Hřbetní ploutev leží na začátku poslední třetiny těla a má vydutý zadní okraj. Na břiše má také 55-100 hrdelních záhybů. Rozeznáváme přinejmenším dva recentní poddruhy: plejtváka myšoka severoatlantického a plejtváka jihoatlantského. Obývá všechny světové oceány, od polárních až po tropické oceány. Chybí pouze ve Středozemním, Baltském a Rudém moři a v Perském zálivu. Největší část plejtváků obývá chladné severní vody.
Kromě bručivých, hučivých a skřípavých zvuků vydává plejtvák myšok i nesmírně hlasité hluboké sténání, které jde slyšet na vzdálenost několika kilometrů. Stejně jako ostatní plejtváci podniká i plejtvák myšok dlouhé migrace z vysokých zeměpisných šířek v létě do chudších tropických regionů přezimovat a rozmnožovat se. Živí se většinou krilem, korýši a rybami, např. huňáčky severními nebo sledi, které loví velmi rychlými vpády do jejich pospolných hejn. Do tlamy nabírá ohromné množství vody, zavřou tlamu, vodu vypustí a ryby, které se zachytají na kosticích poté spolkne. Jeho kořistí se mohou stát i různé druhy menších chobotnic.
Samice rodí po 11 měsících jediné mládě, které po narození měří až 6,4 m. Osamostatňuje se ve věku 9-10 měsíců, což znamená, že má jediného potomka každý druhý rok, takže slabá populace vyžaduje k zotavení několik desítek let.
Stejně jako ostatní plejtváci byl i tento druh v průběhu dvacátého století těžce pronásledován a zabíjen a dnes patří mezi ohrožené druhy. V roce 1986 Mezinárodní velrybářská komise (IWC) vydala moratorium zakazující komerční lov tohoto kytovce, ačkoli několik zemí jako Island nebo Japonsko zákaz nerespektují a plejtváky myšoky loví stále. Znečišťování vod (zvláště ropou) a hluk způsobovaný lidskou aktivitou v posledních letech populace plejtváků myšoků žijící v přírodě výrazně oslabily.
Kostra jedince tohoto druhu je maskotem a jedním z nejoblíbenějších exponátů Národního muzea v Praze.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Fin Whale na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu plejtvák myšok ve Wikimedia Commons
Galerie plejtvák myšok ve Wikimedia Commons
Plejtvák myšok (Balaenoptera physalus) známý též jako plejtvák tmavý je velký mořský savec, zástupce čeledi plejtvákovitých (Balaenopteridae). Je druhým největším a jedním z nejrychlejších kytovců, po plejtvákovi obrovském (B. musculus) druhý největší žijící tvor na světě. Dosahuje délky téměř 27 m a hmotnosti 45 až 75 tun.
Er der problemer med lyden? Se da eventuelt Hjælp:Ogg Vorbis eller "Media help" (engelsk)
Finhvalen (Balaenoptera physalus) er en hvalart indenfor familien af finhvaler under bardehvalerne. En voksen finhval bliver typisk 18–24 meter lang og vejer 80-90 ton. En finhval på knap 27 meters længde er blevet observeret på den sydlige halvkugle, og hvalen er det næststørste nulevende dyr på jorden, idet kun blåhvalen overgår den. Finhvalen er en at de hurtigst svømmende hvaler og svømmer op til 32 km/t og nogle helt op til 40 km/t.
Den kaldtes på dansk tidligere sildehval, da dens fødeemmner er sild og brisling.
Finhvaler findes over hele kloden og er almindelige blandt andet i Nordatlanten. De træffes af og til i Skagerrak og indre danske farvande. Det ses ofte at en eller to finhvaler opholder sig flere måneder i danske farvande hen over sommeren, hvor de søger føde i blandt andet de østjydske fjorde.
Alle hvaler kan samtale med hinanden over store afstande, selv om skibstrafik gør det stadig sværere. Finhvaler benytter normalt en frekvens på 20 hertz, og hører kun lyde i nærheden af denne frekvens. Men i 1992 opdagede hvalforskere en finhval med et handicap, idet den sang med en frekvens på omkring 52 hertz. Dermed kan ingen andre finhvaler høre den, og den er afskåret fra samkvem med sine artsfæller. Måske tror de, den er stum, eller tilhører en anden art. "Verdens ensomste hval", der også kaldes "52", følger heller ikke de andres træk over verdenshavene.[1] Man har ønsket at lave en dokumentarfilm om "52", og blandt andre har Leonardo DiCaprio givet betydelig støtte til projektet.[2] I de senere år er frekvensen i dens sang faldet til omkring 47 hertz, sammenfaldende med, at blåhvalers sang er blevet dybere siden 1960'erne.[3]
I juni 2010 strandede en finhval i Vejle Fjord efter at have svømmet rundt omkring Fyn i nogle uger. Efter hvalen stødte på grund, lykkedes det den kortvarigt at vandre ved højvande, men kort efter gik den atter på grund. Hvalen var udmagret[4] og sandsynligvis afkræftet af sult, og døde om morgenen d. 20. juni[5], til trods for flere forsøg på at genne hvalen ud af fjorden med flydespærrer.
Finhvalen blev efterfølgende bjærget til havnen i Vejle. Her blev den genstand for undersøgelser af vidt forskellig karakter, samtidig med at den blev parteret. Således blev hvalens hjerte uddissekeret af kirurger og sendt til undersøgelse på Skejby Sygehus, for at man ved sammenligning kan lære mere om menneskets hjerte, kroppen blev harpuneret for at undersøge, hvilken effekt montering af radiosendere har på hvaler, og skelettet blev renset for kød og fedt for senere at kunne udstilles. Knoglerne blev til den endelige rensning placeret i en stor container med gødning fra elefanter, for at mikroorganismerne heri kan rense knoglerne helt færdige inden udstilling bliver mulig.[6] Kødet fra hvalen blev sendt til destruktion, mens de cirka 3 tons fedt er blevet anvendt i fremstilling af bio-diesel.[7]
Arbejdet med hvalen var samtidig et tilløbsstykke for mange.[8] 15. januar til 5. juni 2011 var finhvalen udstillet på Vejle Kunstmuseum[9]. Derefter er den udstillet fra 28. juli til 23. oktober 2011 i Botanisk Have i København.[10]
Undersøgelser af øjenlinserne har senere vist at hvalen blev omkring 120 år gammel. Den led af slidgigt, stenose og knogleskørhed, og døde formentlig af alderdom. Hvalen er den hidtil ældste registrerede finhval i verden.[11]
I februar 2016 strandede en 17,4 meter lang finhval ved Blokhus.[12]Hvalen, som var en han, blev dissekeret på stranden, og skelettet blev efterfølgende fragtet til Nordsøen Oceanarium, hvor det skulle renses for kød og udstilles efter ønske fra Statens Naturhistoriske Museum. [13]
Finhvalen (Balaenoptera physalus) er en hvalart indenfor familien af finhvaler under bardehvalerne. En voksen finhval bliver typisk 18–24 meter lang og vejer 80-90 ton. En finhval på knap 27 meters længde er blevet observeret på den sydlige halvkugle, og hvalen er det næststørste nulevende dyr på jorden, idet kun blåhvalen overgår den. Finhvalen er en at de hurtigst svømmende hvaler og svømmer op til 32 km/t og nogle helt op til 40 km/t.
Den kaldtes på dansk tidligere sildehval, da dens fødeemmner er sild og brisling.
Finhvaler findes over hele kloden og er almindelige blandt andet i Nordatlanten. De træffes af og til i Skagerrak og indre danske farvande. Det ses ofte at en eller to finhvaler opholder sig flere måneder i danske farvande hen over sommeren, hvor de søger føde i blandt andet de østjydske fjorde.
Der Finnwal (Balaenoptera physalus) ist eine Art der Furchenwale und der nächste Verwandte des Blauwals.
Erwachsene Männchen werden auf der Nordhalbkugel 18 bis 24 Meter und auf der Südhalbkugel 20 bis 27 Meter lang. Weibliche Tiere sind etwas größer als männliche, dabei ungefähr gleich schwer, mit etwa 40 bis 70 Tonnen. Der Finnwal ist sehr viel schlanker und leichter als ein gleich langer Blauwal und wiegt sogar weniger als manche kürzere Walarten wie Grönlandwal oder Pottwal.
Der Rücken von Finnwalen ist dunkelgrau bis schwarzbraun; der Bauch sowie die Unterseite von Flipper und Fluke sind weiß gefärbt. Sicher identifiziert werden kann die Art an der asymmetrischen Farbverteilung am vorderen Körperbereich: der Unterkiefer ist rechts weiß, links aber dunkel. Diese Färbung erstreckt sich auch auf die Barten. Mundinnenraum und Zunge sind umgekehrt gefärbt. Einige Dutzend Kehlfurchen erstrecken sich vom Unterkiefer bis zum Nabel.
Finnwale sind in allen Ozeanen verbreitet. Küstenregionen werden gemieden. Für die Wintermonate wandern sie in subtropische, gemäßigt-warme Gewässer zur Paarung sowie der Geburt ihrer Jungen. Im Sommer wandern sie zur Nahrungsaufnahme in die kälteren Gewässer der Arktis bzw. Antarktis. Da die Jahreszeiten auf den Erdhalbkugeln einander entgegengesetzt sind, begegnen sich südliche und nördliche Populationen am Äquator nie. Manche Zoologen sehen in ihnen getrennte Unterarten: den Nördlichen Finnwal (B. p. physalus) und den Südlichen Finnwal (B. p. quoyi). Der Südliche ist etwa 10 % größer als der Nördliche.
Finnwale werden meist alleine angetroffen, leben aber auch in Gruppen von etwa sechs Tieren. Auch größere Gruppen wurden regional gesichtet. Der Finnwal schwimmt schneller und taucht tiefer als die meisten anderen Großwale. Er ist bis zu knapp 50 km/h schnell und erreicht regelmäßig Tauchtiefen von weit über 200 Meter. Dabei bleibt er etwa fünfzehn Minuten unter Wasser. Die Nahrung besteht fast ausschließlich aus Krill, der durch die Barten gesiebt wird. Aber auch kleinere Schwarmfische werden akzeptiert. Der Schwarm wird in hoher Geschwindigkeit umkreist, so zu einem dichten Haufen zusammengetrieben, dann legt sich der Bartenwal auf die rechte Seite, um das Maul leichter schließen und die Fische verschlingen zu können. Dabei nimmt der Finnwal zwischen 60 und 82 Tonnen Meerwasser auf einmal vorn in seinen Körper auf und verdoppelt damit kurzzeitig sein Körpervolumen.[1] Am Tag werden bis zu zwei Tonnen Nahrung aufgenommen.
Das Kalb wird nach zwölfmonatiger Tragzeit im Spätherbst nach dem Eintreffen im Winterquartier geboren. Es ist etwa sechseinhalb Meter lang und wiegt 1800 Kilogramm. Es wird etwa sechs Monate gesäugt, bis es eine Länge von zehn bis zwölf Metern erreicht hat. Finnwale erreichen die sexuelle Reife, bevor sie ausgewachsen sind, im Alter von sechs bis zehn Jahren.
Durch seine Schnelligkeit und seinen Vorzug, im offenen Meer zu leben, hatte der Finnwal lange Zeit keine Jagdfeinde. Erst im späten 19. Jahrhundert entwickelte der Mensch Möglichkeiten, Finnwale zu jagen. Zunächst blieb der Blauwal als Beute attraktiver. Erst als dieser nahezu ausgerottet war, ging man dazu über, in großem Stil Finnwale zu jagen. So wurden 1937/38 im Südpolarmeer über 28.000 Finnwale erbeutet. Der Walfang ging bis in die späten 1960er Jahre unvermindert weiter, bis die Bestände nahezu geplündert waren. 1982 stimmte die Internationale Walfangkommission (IWC) zu, ab 1986 den kommerziellen Fang von Finnwalen solange einzustellen, bis die Bestände sich erholt haben. Nachdem die isländische Regierung im Jahr 2006 beschlossen hatte, den kommerziellen Walfang wieder zu erlauben, wurde kurz danach, am 22. Oktober 2006, der erste erlegte Finnwal angelandet.
Der ursprüngliche Bestand wird auf rund 400.000 Südliche und 70.000 Nördliche Finnwale geschätzt. Seine exzessive Ausbeutung hatte den Bestand auf unter 5000 gedrückt. Finnwale kommen zwar deutlich häufiger vor als der Blauwal, gelten aber ebenfalls als gefährdete Art. Die American Cetacean Society geht 2003 von etwa 15.000 Finnwalen auf der Südhalbkugel und 40.000 auf der Nordhalbkugel aus.
Finnwale und Blauwale sind eng miteinander verwandt. Untersuchung an der mitochondrialen DNA haben ergeben, dass Finnwale und Blauwale in der Lage sind, Hybride zu zeugen, obwohl die Entwicklungslinien beider Arten seit mindestens fünf Millionen Jahren getrennt sind. Gelegentlich kommt es zu Kreuzungen zwischen beiden Arten. Weibliche Hybride können sogar fruchtbar sein. Die Ähnlichkeiten im Karyotyp helfen dabei, Inkompatibilitäten bei der Meiose zu reduzieren und die Wahrscheinlichkeit der Fruchtbarkeit zu erhöhen.[2][3][4]
Das Höchstalter des Finnwals liegt bei über hundert Jahren. Anhand der chemischen Untersuchung der Aminosäuren in der Augenlinse eines 17 Meter langen und 24 Tonnen schweren Finnwales, der im Sommer 2010 im dänischen Vejlefjord strandete, stellten Spezialisten ein Alter von 130 bis 140 Jahren fest. Das Tier litt aufgrund seines hohen Alters an Arthrose.[5]
Auch wenn der Finnwal gewöhnlich Bewohner größerer Meere ist, wird er gelegentlich auch in Nord- und Ostsee festgestellt, häufig als Totfund. So hielt sich im Sommer 2003 ein 15 Meter langer Finnwal mehrere Tage lang in der Kieler Förde auf.[6] Im Oktober 2003 und Juli 2007 wurde je ein toter Finnwal aus dem Hamburger Hafen geborgen.
Im Juli 2005 wurde in der Ostsee in der Nähe der Insel Rügen ein toter Finnwal entdeckt. Der Kadaver wurde am 11. Juli 2005 nach Stralsund geschleppt und im dortigen Nautineum auf dem Dänholm mit zwei Schwimmkranen an Land gebracht und vor Ort untersucht, vermessen und präpariert. Dieser Wal, ein geschlechtsreifes männliches Exemplar, hatte eine Länge von 17,1 Metern, ein Gewicht von ca. 40 Tonnen und ein geschätztes Alter von ca. 10 bis 15 Jahren. Es handelte sich um den größten bislang vor der Küste Mecklenburg-Vorpommerns gefundenen Finnwal.[7]
Am 14. Januar 2006 wurde in einer Bucht vor Wismar ein weiterer Finnwal-Kadaver in der Ostsee gefunden. Der Fund hat für die Wissenschaftler eine besondere Bedeutung, weil Walkadaver in der Ostsee sonst nur im Sommer gefunden wurden und dann bereits stark aufgedunsen im Verwesungszustand waren. Das führt u. a. dazu, dass die Waldarstellungen nicht immer exakt sind. Das Tier, das den Ausgang zum Ozean nicht mehr fand, ist offenbar verhungert. Sein Skelett wird aufbewahrt, um später in einem Neubau des Meeresmuseums Stralsund, dem Ozeaneum, ausgestellt zu werden. Wegen Eises konnte der Kadaver nicht auf dem Wasserweg zum Nautineum verbracht werden. Die Umweltorganisation Greenpeace bot sich an, den Transport unentgeltlich zu übernehmen, wenn sie den Kadaver einige Stunden für eigene Vermessungszwecke haben dürfe; mit den Maßen wolle man ein aufblasbares Walmodell in Originalgröße herstellen. Stattdessen transportierten Greenpeace-Aktivisten diesen Finnwal am 18. Januar 2006 nach Berlin, um damit vor der Japanischen Botschaft gegen den Walfang in Japan zu demonstrieren. Laut Auskunft des Direktors des Meeresmuseums, Benke, hat diese Aktion dank den niedrigen Außentemperaturen dem Kadaver nicht geschadet.
Am 16. August 2006 wurde wieder in der Flensburger Förde ein Finnwal gesichtet, der von der Wasserschutzpolizei auf den Namen „Henry“ getauft wurde.[8] Zwischen dem 14. und 25. März 2007 wurde zum wiederholten Male ein Finnwal in der Flensburger Förde, insbesondere in der Wasserslebener Bucht und vor Sonwik, beobachtet. Im Stralsunder Meeresmuseum sowie im Budapester Naturwissenschaftlichen Museum sind präparierte Skelette von Finnwalen ausgestellt.
Im März 2014 wurde auf der Kanareninsel Fuerteventura ein toter Finnwal angespült. Der Kadaver befand sich zum Zeitpunkt des Fundes in sehr gutem Zustand. Das Tier wurde von der Universität von Las Palmas in Zusammenarbeit mit Experten der Gesellschaft für Meeressäuger auf den Kanaren untersucht. Das Skelett des 20 Meter langen Finnwals soll ebenfalls präpariert und ausgestellt werden.[9]
Am 3. Mai 2014 wurde im Golf von Triest mehrmals ein ca. 10 bis 12 Meter langer Finnwal gesichtet und fotografiert.
Nach einer Meldung der Berliner Zeitung wurde am 7. August 2015 vor Klaipėda ein ca. 17 Meter langer und etwa 23 Tonnen schwerer Finnwal von litauischen Fischern gesichtet.[10] Möglicherweise war es dieses Tier, das wenige Tage später in der Danziger Bucht tot angeschwemmt wurde.[11]
Am 25. April 2017 wurde etwa 15 Seemeilen vor der Küste von Tossa de Mar an der spanischen Mittelmeerküste ein etwa 24 Meter langer Kadaver eines Finnwals gefunden.[12] Der aufgeblähte Kadaver lässt vermuten, dass das Tier vermutlich schon mehrere Tage zuvor gestorben ist.[13]
Am 20. August 2017 wurde am Strand der Nordseeinsel Texel ein etwa 19 Meter langer Kadaver eines weiblichen Finnwals angespült. Der Kadaver befand sich bereits in einem fortgeschrittenen Zustand der Verwesung. Es wird angenommen, dass das Tier infolge einer Kollision mit einem Schiff zu Tode gekommen ist.[14]
Im Januar 2021 wurde im Mittelmeer – im Golf von Neapel – der Kadaver eines 20–23 m langen und rund 70 Tonnen schweren weiblichen Finnwals entdeckt. Aufmerksam wurde die italienische Küstenwache zuvor auf ein Walkalb, das hilflos und verwirrt im Hafen von Sorrent gesichtet wurde; bei der Suche nach dem Kalb wurde das tote Muttertier von Tauchern in 20 m Tiefe gefunden. Als Todesursache wird eine Masernvirus-Infektion angenommen, die zu Entzündungen von Lungen und Hirnhaut sowie einer Schwächung des Immunsystems geführt hat.[15][16]
Im Januar 2022 wurde von der Sichtung einer Ansammlung von etwa 1.000 Finnwalen im Seegebiet zwischen den Südlichen Orkneyinseln und der Antarktischen Halbinsel berichtet. Dies wurde als eine der wahrscheinlich größten jemals dokumentierten Ansammlung dieser Walart bezeichnet.[17]
Der Finnwal (Balaenoptera physalus) ist eine Art der Furchenwale und der nächste Verwandte des Blauwals.
Thong-thò Hái-ang (mā hō-chò Tn̂g-chhiu-keng 長鬚鯨, Chit-kî-keng 脊鰭鯨) sī 1 chióng chhiu-si̍t-keng. Kan-taⁿ Khóng-sek Hái-ang pí i khah toā, khah tāng. Siû-chúi ê sok-tō͘ te̍k-pia̍t kín, ē-tit kàu 1 tiám-cheng 37 kong-lí. Chú-iàu te̍k-cheng sī i ê ē-táu ê sek-chúi chó-iū bô tùi, chiàⁿ-chhiú-pêng sī chhián-sek--ê, tò-chhiú-pêng àm-sek.
Thong sè-kài ê toā-iûⁿ to ū, chóng--sī khah kah-ì toà un-tāi kap hân-tāi.
துடுப்புத் திமிங்கிலம் அல்லது முதுகுத்துடுப்பு திமிங்கிலம் (Fin whale, Balaenoptera physalus) முன்னர் மென்துடுப்பு பக்கவாட்டுத் திமிங்கிலம் அல்லது சவரமுதுகுத் திமிங்கிலம் என்று அழைக்கப்பட்டது. இவ்வகை திமிங்கலங்களின் மேல் தாடை பற்களுக்கு பதிலாக வளரும், கொம்பு போன்ற தகட்டெலும்பு திமிங்கலங்கள் ஆகும். இது நீல திமிங்கலத்திற்குப் பிறகு பூமியில் இரண்டாவது பெரிய இனமாகும். [1] மிகப்பெரியது 27.3 m (89.6 ft) வளரும் என்று கூறப்படுகிறது. நீளம் அதிகபட்சமாக 25.9 m (85 ft),என உறுதிப்படுத்தப் பட்டுள்ளது.[2] அதிகபட்சமாக பதிவு செய்யப்பட்ட எடை கிட்டத்தட்ட74 tonnes (73 long tons; 82 short tons),[3]. அமெரிக்க இயற்கை ஆர்வலர் ராய் சாப்மேன் ஆண்ட்ரூஸ் இத் திமிங்கலத்தை "கடலின் கிரேஹவுண்ட் ... அதன் அழகான, மெல்லிய உடல் ஒரு பந்தய படகு போல கட்டப்பட்டிருப்பதால், விலங்கு வேகமான கடல் நீராவி கப்பலின் வேகத்தை மிஞ்சும்" என்று குறிப்பிடுகிறார். [4]
பல பெரிய திமிங்கலங்களைப் போலவே, துடுப்பு திமிங்கலமும் ஒரு பல்வேறு இனச்சூழலிலும் வாழும் இனமாகும். இது உலகின் அனைத்து முக்கிய பெருங்கடல்களிலும், துருவத்திலிருந்து வெப்பமண்டல வரையிலான நீரிலும் காணப்படுகிறது. இது வடக்கு மற்றும் தெற்கு முனைகளில் உள்ள பனிக்கட்டிக்கு நெருக்கமான நீரிலிருந்தும், செங்கடல் போன்ற பெரிய பெருங்கடல்களிலிருந்து ஒப்பீட்டளவில் சிறிய நீர் பரப்பிலும் வாழ்கின்றன. இருப்பினும். அவை பால்டிக் கடலுக்குள் வாழ்கின்றன. இதுபோன்ற நிலைமைகளின் ஓரளவு கடல், மிதமான மற்றும் குளிர்ந்த நீரில் அதிக இனப்பெருக்கம் ஏற்படுத்துகிறது. இது வெப்பமான, பூமத்திய ரேகை பகுதிகளில் குறைந்த அளவிலேயே வாழ்கின்றன.
குளிர்காலத்தில் மிதமான, குறைந்த அட்சரேகை கடல்களில் இனச்சேர்க்கை நிகழ்கிறது, அதைத் தொடர்ந்து 11 முதல் 12 மாத கர்ப்ப காலம் இருக்கும். ஒரு பிறந்த குட்டியானது, தனது தாயிடமிருந்து 6 அல்லது 7 மாத வயதில் 11 முதல் 12 மீ (36 முதல் 39 அடி) நீளமுள்ள போது தாய்ப்பாலூட்டுகிறது, மேலும், கன்று தாயுடன் கோடைகால உணவுக்காகச் செல்கிறது. பெண்கள் ஒவ்வொரு 2 அல்லது 3 வருடங்களுக்கும் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. ஆறு கருக்கள் உருவாகின்றன, ஆனால், ஒற்றை பிறப்புகள் மிகவும் பொதுவானவை ஆகும். வடக்கு அரைக்கோளத்தில் 17.7-19 மீ (58-62 அடி) நீளத்திலும், தெற்கு அரைக்கோளத்தில் 20 மீ (66 அடி) நீளத்திலும், பெண் குட்டிகள், 6 முதல் 12 வயது வரை பாலியல் முதிர்ச்சியை அடைகின்றன.[5] weighing 52.5 and 63 tonnes (58 and 69.5 tons).[6] கன்றுகள் தங்கள் தாய்மார்களுடன் சுமார் ஒரு வருடம் ம். ஒன்றாக இணைந்து வாழ்கின்றன.[7]
முழு உடலும், முதிர்ச்சியை 25 முதல் 30 வயது வரை அடையகிறது. துடுப்பு திமிங்கலங்களின், அதிகபட்ச ஆயுட்காலம் குறைந்தது 94 வயதுடையது ஆகும்.[8] although specimens have been found aged at an estimated 135–140 years.[9] இருப்பினும் மாதிரிகள் 135-140 வயதில் மதிப்பிடப்பட்டுள்ளன.
துடுப்பு திமிங்கலம் மிக விரைவான செட்டேசியன்களில் ஒன்றாகும், மேலும் இது 37 கிமீ / மணி (23 மைல்) [45] மற்றும் 41 கிமீ / மணி (25 மைல்) இடையே வேகத்தைத் தக்கவைக்கும் மற்றும் மணிக்கு 46 கிமீ / மணி (29 மைல்) வேகத்தில் வெடிக்கும், துடுப்பு திமிங்கலத்தை "கடலின் கிரேஹவுண்ட்" என்ற புனைப்பெயரைப் பெறுகிறது. துடுப்பு திமிங்கலங்கள் மற்ற ரொர்குவல்களை விட அதிக அளவில் உள்ளன, மேலும் அவை பெரும்பாலும் 6-10 குழுக்களாக வாழ்கின்றன, இருப்பினும் உணவளிக்கும் குழுக்கள் 100 விலங்குகள் வரை உள்ளன.
துடுப்புத் திமிங்கிலம் அல்லது முதுகுத்துடுப்பு திமிங்கிலம் (Fin whale, Balaenoptera physalus) முன்னர் மென்துடுப்பு பக்கவாட்டுத் திமிங்கிலம் அல்லது சவரமுதுகுத் திமிங்கிலம் என்று அழைக்கப்பட்டது. இவ்வகை திமிங்கலங்களின் மேல் தாடை பற்களுக்கு பதிலாக வளரும், கொம்பு போன்ற தகட்டெலும்பு திமிங்கலங்கள் ஆகும். இது நீல திமிங்கலத்திற்குப் பிறகு பூமியில் இரண்டாவது பெரிய இனமாகும். மிகப்பெரியது 27.3 m (89.6 ft) வளரும் என்று கூறப்படுகிறது. நீளம் அதிகபட்சமாக 25.9 m (85 ft),என உறுதிப்படுத்தப் பட்டுள்ளது. அதிகபட்சமாக பதிவு செய்யப்பட்ட எடை கிட்டத்தட்ட74 tonnes (73 long tons; 82 short tons),. அமெரிக்க இயற்கை ஆர்வலர் ராய் சாப்மேன் ஆண்ட்ரூஸ் இத் திமிங்கலத்தை "கடலின் கிரேஹவுண்ட் ... அதன் அழகான, மெல்லிய உடல் ஒரு பந்தய படகு போல கட்டப்பட்டிருப்பதால், விலங்கு வேகமான கடல் நீராவி கப்பலின் வேகத்தை மிஞ்சும்" என்று குறிப்பிடுகிறார்.
Baléna: nomme ventimigliusu do 'Balaenopterus physalus'
The fin whale (Balaenoptera physalus), also known as finback whale or common rorqual and formerly known as herring whale or razorback whale, is a cetacean belonging to the parvorder of baleen whales. It is the second-longest species of cetacean on Earth after the blue whale.[8] The largest reportedly grow to 27.3 m (89.6 ft) long[9] with a maximum confirmed length of 25.9 m (85 ft),[10] a maximum recorded weight of nearly 74 tonnes (73 long tons; 82 short tons),[11] and a maximum estimated weight of around 114 tonnes (112 long tons; 126 short tons). American naturalist Roy Chapman Andrews called the fin whale "the greyhound of the sea ... for its beautiful, slender body is built like a racing yacht and the animal can surpass the speed of the fastest ocean steamship."[12]
The fin whale's body is long and slender, coloured brownish-grey with a paler underside. At least two recognized subspecies exist, in the North Atlantic and the Southern Hemisphere. It is found in all the major oceans, from polar to tropical waters. It is absent only from waters close to the pack ice at the poles and relatively small areas of water away from the open ocean. The highest population density occurs in temperate and cool waters.[13] Its food consists of small schooling fish, squid, and crustaceans including copepods and krill.
Like all other large whales, the fin whale was heavily hunted during the 20th century. As a result, it is an endangered species. Over 725,000 fin whales were reportedly taken from the Southern Hemisphere between 1905 and 1976; as of 1997 only 38,000 survived.[2] Recovery of the overall population size of southern subspecies is predicted to be at less than 50% of its pre-whaling state by 2100 due to heavier impacts of whaling and slower recovery rates.[14]
The International Whaling Commission (IWC) issued a moratorium on commercial hunting of this whale,[15] although Iceland and Japan have resumed hunting. The species is also hunted by Greenlanders under the IWC's Aboriginal Subsistence Whaling provisions. Global population estimates range from less than 100,000 to roughly 119,000.[2][16] The fin whale is estimated to be the most common wild mammal species by total biomass, at about 8 million tons (only surpassed by humans and several domestic mammal species).[17][18]
The fin whale was first described by Friderich Martens in 1675 and by Paul Dudley in 1725. The former description was used as the primary basis of the species Balaena physalus by Carl Linnaeus in 1758.[19] In 1804, Bernard Germain de Lacépède reclassified the species as Balaenoptera rorqual, based on a specimen that had stranded on Île Sainte-Marguerite (Cannes, France) in 1798. In 1830, Louis Companyo described a specimen that had stranded near Saint-Cyprien, southern France, in 1828 as Balaena musculus. Most later authors followed him in using the specific name musculus, until Frederick W. True (1898) showed that it referred to the blue whale. In 1846, British taxonomist John Edward Gray described a 16.7 m (55 ft) specimen from the Falkland Islands as Balaenoptera australis. In 1865, German naturalist Hermann Burmeister described a roughly 15 m (49 ft) specimen found near Buenos Aires about 30 years earlier as Balaenoptera patachonicus. In 1903, Romanian scientist Emil Racoviță placed all these designations into Balaenoptera physalus.[20][21] The word physalus comes from the Greek word physa, meaning "blows", referring to the prominent blow of the species.[22]
Fin whales are rorquals, members of the family Balaenopteridae, which also includes the humpback whale, the blue whale, Bryde's whale, the sei whale, and the minke whales. The family diverged from the other baleen whales in the suborder Mysticeti as long ago as the middle Miocene.[23]
Recent DNA evidence indicates the fin whale may be more closely related to the humpback whale (Megaptera novaeangliae) and in at least one study the gray whale (Eschrichtius robustus), two whales in different genera, than it is to members of its own genus, such as the minke whales.[24][25][26][27] As of 2022, four subspecies are named, each with distinct physical features and vocalizations. The northern fin whale, B. p. physalus (Linnaeus 1758) inhabits the North Atlantic and the southern fin whale, B. p. quoyi (Fischer 1829) occupies the Southern Hemisphere.[28] Most experts consider the fin whales of the North Pacific to be a third subspecies—this was supported by a 2013 study, which found that the Northern Hemisphere B. p. physalus was not composed of a single subspecies.[29] A 2019 genetic study concluded that the North Pacific fin whales should be considered a subspecies, suggesting the name B. p. velifera (Scammon 1869). The three groups mix at most rarely.[30]
Clarke (2004) proposed a "pygmy" subspecies (B. p. patachonica, Burmeister, 1865) that is purportedly darker in colour and has black baleen. He based this on a single physically mature 19.8 m (65 ft) female caught in the Antarctic in 1947–48, the smaller average size (a few feet) of sexually and physically mature fin whales caught by the Japanese around 50°S, and smaller, darker sexually immature fin whales caught in the Antarctic which he believed were a "migratory phase" of his proposed subspecies.[31] The subspecies has not been genetically established,[30] and is not recognized by the Society for Marine Mammalogy.[32]
The genetic distance between blue and fin whales has been compared to that between a gorilla and human[33] (3.5 million years on the evolutionary tree.[34]) Nevertheless, hybrid individuals between blue and fin whales with characteristics of both are known to occur with relative frequency in both the North Atlantic and North Pacific.[35][36]
The DNA profile of a sampling of whale meat in the Japanese market found evidence of blue/fin hybrids.[37][38]
In the Northern Hemisphere, the average size of adult males and females is about 18.5 and 20 metres (61 and 66 ft), respectively, averaging 38.5 and 50.5 tonnes (42.5 and 55.5 tons),[11] while in the Southern Hemisphere, it is 20.5 and 22 m (67 and 72 ft),[39] weighing 52.5 and 63 tonnes (58 and 69.5 tons).[11]
In the North Atlantic, the longest reported were a 24.4 m (80 ft) male caught off Shetland in 1905 and a 25 m (82 ft) female caught off Scotland sometime between 1908 and 1914,[40][41] while the longest reliably measured were three 20.7 m (68 ft) males caught off Iceland in 1973–74 and a 22.5 m (74 ft) female also caught off Iceland in 1975.[42][43] Mediterranean population are generally smaller, reaching just above 20 m (65.5 ft) at maximum, or possibly up to 21–23 m (68.9–75.5 ft).[44]
In the North Pacific, the longest reported were three 22.9 m (75 ft) males, two caught off California between 1919 and 1926 and the other caught off Alaska in 1925, and a 24.7 m (81 ft) female also caught off California, while the longest reliably measured were a 21 m (69 ft) male caught off British Columbia in 1959 and a 22.9 m (75 ft) female caught off central California between 1959 and 1970.[45][46][47]
In the Southern Hemisphere, the longest reported were a 25 m (82 ft) male and a 27.3 m (89.6 ft) female, while the longest measured by Mackintosh and Wheeler (1929) were a 22.65 m (74.3 ft) male and a 24.53 m (80.5 ft) female.[9] Major F. A. Spencer, while whaling inspector of the factory ship Southern Princess (1936–38), confirmed the length of a 25.9 m (85 ft) female caught in the Antarctic, south of the Indian Ocean;[10] scientist David Edward Gaskin also measured a 25.9 m female as whaling inspector of the British factory ship Southern Venturer in the Southern Ocean in the 1961–62 season.[48] Terence Wise, who worked as a winch operator aboard the British factory ship Balaena, claimed that "the biggest fin [he] ever saw" was a 25.6 m (84 ft) specimen caught near Bouvet Island in January 1958.[49] The largest fin whale ever weighed (piecemeal) was a 22.7 m (74 ft) pregnant female caught by Japanese whalers in the Antarctic in 1948 which weighed 69.5 tonnes (68.4 long tons), not including 6% for loss of fluids during the flensing process.[11] An individual at the maximum confirmed size of 25.9 m is estimated to weigh around 95 tonnes (104.5 tons),[11] varying from about 76 tonnes (84 tons) to 114 tonnes (125.5 tons) depending on fat condition which varies by about 50% during the year.[50]
A newborn fin whale measures about 6.0–6.5 m (19.7–21.3 ft) in length and weighs about 1,800 kilograms (4,000 lb).[51]
The fin whale is brownish to dark or light gray dorsally and white ventrally. The left side of the head is dark gray, while the right side exhibits a complex pattern of contrasting light and dark markings. On the right lower jaw is a white or light gray "right mandible patch", which sometimes extends out as a light "blaze" laterally and dorsally unto the upper jaw and back to just behind the blowholes. Two narrow dark stripes originate from the eye and ear, the former widening into a large dark area on the shoulder—these are separated by a light area called the "interstripe wash". These markings are more prominent on individuals in the North Atlantic than in the North Pacific, where they can appear indistinct. The left side exhibits similar but much fainter markings. Dark, oval-shaped areas of pigment called "flipper shadows" extend below and posterior to the pectoral fins. This type of asymmetry is seen in Omura's whale and occasionally in minke whales. It was thought to have evolved because the whale swims on its right side when surface lunging and it sometimes circles to the right while at the surface above a prey patch. However, the whales just as often circle to the left. No accepted hypothesis explains the asymmetry.[52] It has paired blowholes and a broad, flat, V-shaped rostrum. A light V-shaped marking, the chevron, begins behind the blowholes and extends back and then forward again.[8]
The whale has a series of 56–100 pleats or grooves along the bottom of the body that run from the tip of the chin to the navel that allow the throat area to expand greatly during feeding. It has a curved, prominent dorsal fin that ranges in height from 26–75 cm (10–30 in) (usually 45–60 cm [18–24 in]) and averages about 51 cm (20 in), lying about three quarters of the way along the back.[9] Its flippers are small and tapered and its tail is wide, pointed at the tip, and notched in the centre.[16]
When the whale surfaces, the dorsal fin is visible soon after the spout. The spout is vertical and narrow and can reach heights of 6 m (20 ft) or more.[16]
The oral cavity of the fin whale has a very stretchy or extensible nerve system which aids them in feeding.[53]
Mating occurs in temperate, low-latitude seas during the winter, followed by an 11- to 12-month gestation period. A newborn weans from its mother at 6 or 7 months of age when it is 11 to 12 m (36 to 39 ft) in length, and the calf accompanies the mother to the summer feeding ground. Females reproduce every 2 or 3 years, with as many as six fetuses being reported, but single births are far more common. Females reach sexual maturity between 6 and 12 years of age at lengths of 17.7–19 m (58–62 ft) in the Northern Hemisphere and 20 m (66 ft) in the Southern Hemisphere.[39] Calves remain with their mothers for about one year.[54]
Full physical maturity is attained between 25 and 30 years. Fin whales have a maximum life span of at least 94 years of age,[55] although specimens have been found aged at an estimated 135–140 years.[56]
The fin whale is one of the fastest cetaceans and can sustain speeds between 37 km/h (23 mph)[51] and 41 km/h (25 mph) and bursts up to 46 km/h (29 mph) have been recorded, earning the fin whale the nickname "the greyhound of the sea".[57]
Fin whales are more gregarious than other rorquals, and often live in groups of 6–10, although feeding groups may reach up to 100 animals.[55]
Like other whales, males make long, loud, low-frequency sounds.[51] The vocalizations of blue and fin whales are the lowest-frequency sounds made by any animal.[58] Most sounds are frequency-modulated (FM) down-swept infrasonic pulses from 16 to 40 hertz frequency (the range of sounds that most humans can hear falls between 20 hertz and 20 kilohertz). Each sound lasts one to two seconds, and various sound combinations occur in patterned sequences lasting 7 to 15 minutes each. The whale then repeats the sequences in bouts lasting up to many days.[59] The vocal sequences have source levels of up to 184–186 decibels relative to 1 micropascal at a reference distance of one metre and can be detected hundreds of miles from their source.[60]
When fin whale sounds were first recorded by US biologists, they did not realize that these unusually loud, long, pure and regular sounds were being made by whales. They first investigated the possibilities that the sounds were due to equipment malfunction, geophysical phenomena, or even part of a Soviet Union scheme for detecting enemy submarines. Eventually, biologists demonstrated that the sounds were the vocalizations of fin whales.[58]
Direct association of these vocalizations with the reproductive season for the species and that only males make the sounds point to these vocalizations as possible reproductive displays.[61][62] Over the past 100 years, the dramatic increase in ocean noise from shipping and naval activity may have slowed the recovery of the fin whale population, by impeding communications between males and receptive females.[63]
Fin whale songs can penetrate over 2,500 m (8,200 ft) below the sea floor and seismologists can use those song waves to assist in underwater surveys.[64]
When feeding, they blow five to seven times in quick succession, but while traveling or resting will blow once every minute or two. On their terminal (last) dive they arch their back high out of the water, but rarely raise their flukes out of the water. They then dive to depths of up to 470 m (1,540 ft) when feeding or a few hundred feet when resting or traveling. The average feeding dive off California and Baja lasts 6 minutes, with a maximum of 17 minutes; when traveling or resting they usually dive for only a few minutes at a time.[65]
Like many large rorquals, the fin whale is a cosmopolitan species. It is found in all the world's major oceans and in waters ranging from the polar to the tropical. It is absent only from waters close to the ice pack at both the north and south extremities and relatively small areas of water away from the large oceans, such as the Red Sea, although they can reach into the Baltic Sea, a marginal sea of such conditions.[66][67][68][69] The highest population density occurs in temperate and cool waters. It is less densely populated in the warmest, equatorial regions.
The North Atlantic fin whale has an extensive distribution, occurring from the Gulf of Mexico and Mediterranean Sea, northward to Baffin Bay and Spitsbergen. In general, fin whales are more common north of approximately 30°N latitude, but considerable confusion arises about their occurrence south of 30°N latitude because of the difficulty in distinguishing fin whales from Bryde's whales.[70] Extensive ship surveys have led researchers to conclude that the summer feeding range of fin whales in the western North Atlantic is mainly between 41°20'N and 51°00'N, from shore seaward to the 1,000 fathoms (1,800 m) contour.[71]
Summer distribution of fin whales in the North Pacific is the immediate offshore waters from central Baja California to Japan and as far north as the Chukchi Sea bordering the Arctic Ocean.[72] They occur in high densities in the northern Gulf of Alaska and southeastern Bering Sea between May and October, with some movement through the Aleutian passes into and out of the Bering Sea.[73] Several whales tagged between November and January off southern California were killed in the summer off central California, Oregon, British Columbia, and in the Gulf of Alaska.[72] Fin whales have been observed feeding 250 miles south of Hawaii in mid-May, and several winter sightings have been made there.[74] Some researchers have suggested that the whales migrate into Hawaiian waters primarily in the autumn and winter.[75]
Although fin whales are certainly migratory, moving seasonally in and out of high-latitude feeding areas, the overall migration pattern is not well understood. Acoustic readings from passive-listening hydrophone arrays indicate a southward migration of the North Atlantic fin whale occurs in the autumn from the Labrador-Newfoundland region, south past Bermuda, and into the West Indies.[76] One or more populations of fin whales are thought to remain year-round in high latitudes, moving offshore, but not southward in late autumn.[76] A study based on resightings of identified fin whales in Massachusetts Bay indicates that calves often learn migratory routes from their mothers and return to their mother's feeding area in subsequent years.[54]
In the Pacific, migration patterns are poorly characterized. Although some fin whales are apparently present year-round in the Gulf of California, there is a significant increase in their numbers in the winter and spring.[77] Southern fin whales migrate seasonally from relatively high-latitude Antarctic feeding grounds in the summer to low-latitude breeding and calving areas in the winter. The location of winter breeding areas is still unknown, since these whales tend to migrate in the open ocean.[13]
.jpg)
North Atlantic fin whales are defined by the International Whaling Commission to exist in one of seven discrete population zones: Nova Scotia-New England, Newfoundland-Labrador, western Greenland, eastern Greenland-Iceland, North Norway, West Norway-Faroe Islands, and Ireland-Spain-United Kingdom-Portugal. Results of mark-and-recapture surveys have indicated that some movement occurs across the boundaries of these zones, suggesting that they are not entirely discrete and that some immigration and emigration does occur.[71] Sigurjónsson estimated in 1995 that total pre-exploitation population size in the entire North Atlantic ranged between 50,000 and 100,000 animals,[78] but his research is criticized for lack of supporting data and an explanation of his reasoning.[13] In 1977, D.E. Sergeant suggested a "primeval" aggregate total of 30,000 to 50,000 throughout the North Atlantic.[79] Of that number, 8,000 to 9,000 would have resided in the Newfoundland and Nova Scotia areas, with whales summering in U.S. waters south of Nova Scotia presumably omitted.[13][80] J. M. Breiwick estimated that the "exploitable" (above the legal size limit of 50 feet) component of the Nova Scotia population was 1,500 to 1,600 animals in 1964, reduced to only about 325 in 1973.[81] Two aerial surveys in Canadian waters since the early 1970s gave numbers of 79 to 926 whales on the eastern Newfoundland-Labrador shelf in August 1980,[82] and a few hundred in the northern and central Gulf of Saint Lawrence in August 1995 – 1996.[83] Summer estimates in the waters off western Greenland range between 500 and 2,000,[84] and in 1974, Jonsgard considered the fin whales off Western Norway and the Faroe Islands to "have been considerably depleted in postwar years, probably by overexploitation".[85] The population around Iceland appears to have fared much better, and in 1981, appeared to have undergone only a minor decline since the early 1960s.[86] Surveys during the summers of 1987 and 1989 estimated of 10,000 to 11,000 between eastern Greenland and Norway.[87] This shows a substantial recovery when compared to a survey in 1976 showing an estimate of 6,900, which was considered to be a "slight" decline since 1948.[88] A Spanish NASS survey in 1989 of the France-Portugal-Spain sub-area estimated a summer population range at 17,355.[89]
A possible resident group was in waters off the Cape Verde Islands in 2000 and 2001.[90]
Satellite tracking revealed that those found in Pelagos Sanctuary migrate southward to off Tunisia, Malta,[91][92][93] Pantelleria,[94] and Sicily,[95] and also possibly winter off coastal southern Italy, Sardinia,[96] within the Strait of Messina, Aeolian Islands, and off Catalonia,[97][98] Cabrera Archipelago,[99][100] Libya, Kerkennah Islands, Tuscan Archipelago,[101][102] Ischia and adjacent gulfs (e.g. Naples and Pozzuoli[103]), winter feeding ground of Lampedusa,[104][105][106] and whales may recolonize out of the Ligurian Sea to other areas such as in Ionian and in Adriatic Sea. Biology of the species along southern and southeastern parts of the basin such as off Libya, Algeria, and northern Egypt, is unclear due to lacks of scientific approaches although whales have been confirmed off the furthermost of the basin such as along in shore waters of Levantine Sea including Israel,[107] Lebanon,[108] and Cyprus.[109][110] Documented records within Turkish waters have been in very small numbers; one sighting off Antalya in 1994[111] and five documented strandings as of 2016.[112] and a recent sighting on 9 February 2021 by fishermen off the coast of Adana has been documented with images.[113]
It has been shown that populations of Fin whales within the mediterranean have preferred feeding locations that partially overlap with high concentrations of plastic pollution and microplastic debris. High concentrations of microplastics most likely overlap with Fin whales preferred feeding grounds because both microplastic and the whale's food sources are in close proximity to high trophic upwelling areas.[114]
The total historical North Pacific population was estimated at 42,000 to 45,000 before the start of whaling. Of this, the population in the eastern portion of the North Pacific was estimated to be 25,000 to 27,000.[115] By 1975, the estimate had declined to between 8,000 and 16,000.[72][116] Surveys conducted in 1991, 1993, 1996, and 2001 produced estimates between 1,600 and 3,200 off California and 280 and 380 off Oregon and Washington.[117] The minimum estimate for the California-Oregon-Washington population, as defined in the U.S. Pacific Marine Mammal Stock Assessments: 2005, is about 2,500.[118] Surveys in coastal waters of British Columbia in summers 2004 and 2005 produced abundance estimates of approximately 500 animals.[119] Surveys near the Pribilof Islands in the Bering Sea indicated a substantial increase in the local abundance of fin whales between 1975–1978 and 1987–1989.[120] In 1984, the entire population was estimated to be less than 38% of its historic carrying capacity.[121] Fin whales might have started returning to the coastal waters off British Columbia (a sighting occurred in Johnstone Strait in 2011[122]) and Kodiak Island. Size of the local population migrating to Hawaiian Archipelago is unknown.[123] Historically, several other wintering grounds were scattered in the North Pacific in the past, such as off the Northern Mariana Islands, Bonin Islands, and Ryukyu Islands. There was a sighting of 3 animals nearby Borneo and Palawan in 1999.[124]
For Asian stocks, resident groups may exist in the Yellow Sea and East China Sea, and the Sea of Japan (though these populations are critically endangered and the population off China, Korea, and Japan are either near extinction or in very small numbers). Very small increases in sightings have been confirmed off Shiretoko Peninsula, Abashiri, Kushiro,[125] Tsushima, Sado Island[126] and off Maizuru[127]
Studies of historical catches suggest several resident groups once existed in the North Pacific—the Baja California group and the Yellow Sea–East China Sea (including Ryukyu Islands and western Kyusyu) group.[128] Additionally, respective groups in northern Sea of Japan and the group along Pacific coasts of Japan from Hokkaido to Sanriku might have been resident or less migratory, as well. The only modern record among Ryukyu Islands was of a rotten carcass beached on Ishigaki Island in 2005.[129] Regarding Yellow Sea, a juvenile was accidentally killed along Boryeong in 2014.[130]
There had been congregation areas among Sea of Japan to Yellow Sea such as in East Korea Bay, along eastern coasts of Korean Peninsula, and Ulleungdo.[131]
Modern sightings around the Commander Islands have been annual but not in great numbers, and whales likely to migrate through the areas rather than summering, and possible mixing of western and eastern populations are expected to occur in this waters.[132]
Very little information has been revealed about the ecology of current migration from Antarctic waters are unknown, but small increases in sighting rates are confirmed off New Zealand, such as off Kaikoura, and wintering grounds may exist in further north such as in Papua New Guinea, Fiji,[133] and off East Timor. Confirmations in Rarotonga have been increased recently[134] where interactions with humpback whales occur on occasions.[135] Finbacks are also relatively abundant along the coast of Peru and Chile (in Chile, most notably off Los Lagos region such as Gulf of Corcovado[136] in Chiloé National Park, Punta de Choros,[137][138] port of Mejillones,[139][140] and Caleta Zorra. Year-round confirmations indicate possible residents off pelagic north eastern to central Chile such as around coastal Caleta Chañaral and Pingüino de Humboldt National Reserve, east of Juan Fernández Islands, and northeast of Easter Island and possible wintering ground exist for eastern south Pacific population.[141]
Among Northern Indian Ocean and Bay of Bengal, such as along Sri Lanka, India, and Malaysia, sightings and older records of fin whales exist.[142][143][144]
Relatively little is known about the historical and current population levels of the southern fin whale. The IWC officially estimates that the Southern Hemisphere pre-whaling population was 400,000 whales and that the population in 1979 (at the cessation of Antarctic large scale whaling) was 85,200.[145] Both the current and historical estimates should be considered as poor estimates because the methodology and data used in the study are known to be flawed.[13] Other estimates cite current size to be between 15,000 (1983) and 38,000 (1997).[2] As of 2006, there is no scientifically accepted estimate of current population or trends in abundance.[13]
The only known predator of the fin whale is the killer whale, with at least 20 eyewitness and second-hand accounts of attack or harassment. They usually flee and offer little resistance to attack. Only a few confirmed fatalities have occurred. In October 2005, 16 killer whales attacked and killed a fin whale in the Canal de Ballenas, Gulf of California, after chasing it for about an hour. They fed on its sinking carcass for about 15 minutes before leaving the area. In June 2012, a pod of killer whales was seen in La Paz Bay, in the Gulf of California, chasing a fin whale for over an hour before finally killing it and feeding on its carcass. The whale bore numerous tooth rakes over its back and dorsal fin; several killer whales flanked it on either side, with one individual visible under water biting at its right lower jaw.[146] In July 1908, a whaler reportedly saw two killer whales attack and kill a fin whale off western Greenland. In January 1984, seven were seen from the air circling, holding the flippers, and ramming a fin whale in the Gulf of California, but the observation ended at nightfall.[147][148]
The fin whale is a filter-feeder, feeding on small schooling fish, squid and crustaceans including copepods and krill. In the North Pacific, they feed on krill in the genera Euphausia, Thysanoessa, and Nyctiphanes, large copepods in the genus Neocalanus, small schooling fish (e.g. the genera Engraulis, Mallotus, Clupea, and Theragra), and squid. Based on stomach content analysis of over 19,500 fin whales caught by the Japanese whaling fleet in the North Pacific from 1952 to 1971, 64.1% contained only krill, 25.5% copepods, 5.0% fish, 3.4% krill and copepods and 1.7% squid.[149] Nemoto (1959) analyzed the stomach contents of about 7500 fin whales caught in the northern North Pacific and Bering Sea from 1952 to 1958, found that they mainly preyed on euphausiids around the Aleutian Islands and in the Gulf of Alaska and schooling fish in the northern Bering Sea and off Kamchatka. In the northern Bering Sea (north of 58°N), their main prey species were capelin (Mallotus villosus), Alaska pollock (Theragra chalcogramma) and Pacific herring (Clupea pallasii); they also consumed saffron cod (Eleginus gracilis). Arctic krill (Thysanoessa raschii) was the only species of euphausiid found in the stomachs of fin whales in the northern Bering Sea. Off Kamchatka, they appeared to primarily feed on herring. They also took large quantities of the copepod Neocalanus cristatus around the Aleutian Islands and in Olyutor Bay off northeast Kamchatka, areas where the species was abundant. Five species of euphausiid (Euphausia pacifica, Thysanoessa spinifera, T. inermis, T. raschii, and T. longipes) were the predominant prey around the Aleutian Islands and in the Gulf of Alaska. Prey varied by region in the Kuril Islands area, with euphausiids (T. longipes, T. inermis, and T. raschii) and copepods (Neocalanus plumchrus and N. cristatus) being the main prey in the northern area and Japanese flying squid (Todarodes pacificus pacificus) and small schooling fish (e.g. Pacific saury, Cololabis saira; and Japanese anchovy, Engraulis japonicus) dominating the diet in the southern area.[150]
Of the fin whale stomachs sampled off British Columbia between 1963 and 1967, euphausiids dominated the diet for four of the five years (82.3 to 100% of the diet), while copepods only formed a major portion of the diet in 1965 (35.7%). Miscellaneous fish, squid, and octopus played only a very minor part of the diet in two of the five years (3.6 to 4.8%).[151] Fin whales caught off California between 1959 and 1970 fed on the pelagic euphausiid Euphausia pacifica (86% of sampled individuals), the more neritic euphausiid Thysanoessa spinifera (9%), and the northern anchovy (Engraulis mordax) (7%); only trace amounts (<0.5% each) were found of Pacific saury (C. saira) and juvenile rockfish (Sebastes jordani).[152] In the Gulf of California, they have been observed feeding on swarms of the euphausiid Nyctiphanes simplex.
In the North Atlantic, they prey on euphausiids in the genera Meganyctiphanes, Thysanoessa and Nyctiphanes and small schooling fish (e.g. the genera Clupea, Mallotus, and Ammodytes). Of the 1,609 fin whale stomachs examined at the Hvalfjörður whaling station in southwestern Iceland from 1967 to 1989 (caught between June and September), 96% contained only krill, 2.5% krill and fish, 0.8% some fish remains, 0.7% capelin (M. villosus), and 0.1% sandeel (family Ammodytidae); a small proportion of (mainly juvenile) blue whiting (Micromesistius poutassou) were also found. Of the krill sampled between 1979 and 1989, the vast majority (over 99%) was northern krill (Meganyctiphanes norvegica); only one stomach contained Thysanoessa longicaudata.[153] Off West Greenland, 75% of the fin whales caught between July and October had consumed krill (family Euphausiidae), 17% capelin (Mallotus) and 8% sand lance (Ammodytes sp.). Off eastern Newfoundland, they chiefly feed on capelin, but also take small quantities of euphausiids (mostly T. raschii and T. inermis).[79] In the Ligurian-Corsican-Provençal Basin in the Mediterranean Sea they make dives as deep as 470 m (1,540 ft) to feed on the euphausiid Meganyctiphanes norvegica, while off the island of Lampedusa, between Tunisia and Sicily, they have been observed in mid-winter feeding on surface swarms of the small euphausiid Nyctiphanes couchi.[154]
In the Southern Hemisphere, they feed almost exclusively on euphausiids (mainly the genera Euphausia and Thysanoessa), as well as taking small amounts of amphipods (e.g. Themisto gaudichaudii) and various species of fish. Of the more than 16,000 fin whales caught by the Japanese whaling fleet in the Southern Hemisphere between 1961 and 1965 that contained food in their stomachs, 99.4% fed on euphausiids, 0.5% on fish, and 0.1% on amphipods.[149] In the Southern Ocean they mainly consume E. superba.[155][156][157]
The animal feeds by opening its jaws while swimming at some 11 km/h (6.8 mph) in one study,[158] which causes it to engulf up to 70 cubic metres (18,000 US gal; 15,000 imp gal) of water in one gulp. It then closes its jaws and pushes the water back out of its mouth through its baleen, which allows the water to leave while trapping the prey. An adult has between 262 and 473 baleen plates on each side of the mouth. Each plate is made of keratin that frays out into fine hairs on the ends inside the mouth near the tongue. Each plate can measure up to 76 cm (30 in) in length and 30 cm (12 in) in width.[8]
The whale routinely dives to depths of more than 200 m (660 ft) where it executes an average of four "lunges", to accumulate krill. Each gulp provides the whale with approximately 10 kg (22 lb) of food.[158] One whale can consume up to 1,800 kg (4,000 lb) of food a day,[8] leading scientists to conclude that the whale spends about three hours a day feeding to meet its energy requirements, roughly the same as humans. If prey patches are not sufficiently dense, or are located too deep in the water, the whale has to spend a larger portion of its day searching for food.[158] One hunting technique is to circle schools of fish at high speed, frightening the fish into a tight ball, then turning on its side before engulfing the massed prey.[8]
Fin whales suffer from a number of pathological conditions. The parasitic copepod Pennella balaenopterae—usually found on the flank of fin whales—burrows into their blubber to feed on their blood,[159] while the pseudo-stalked barnacle Xenobalanus globicipitis is generally found more often on the dorsal fin, pectoral fins, and flukes.[160]
Other barnacles found on fin whales include the acorn barnacle Coronula reginae and the stalked barnacle Conchoderma auritum, which attaches to Coronula or the baleen. The harpacticid copepod Balaenophilus unisetus (heavy infestations of which have been found in fin whales caught off northwestern Spain) and the ciliate Haematophagus also infest the baleen, the former feeding on the baleen itself and the latter on red blood cells.[10]
The remora Remora australis and occasionally the amphipod Cyamus balaenopterae can also be found on fin whales, both feeding on the skin. Infestations of the giant nematode Crassicauda boopis can cause inflammation of the renal arteries and potential kidney failure, while the smaller C. crassicauda infects the lower urinary tract.[121] Out of 87 whales taken and necropsied from the North Atlantic, infection from Crassicauda boopis was found to be very prevalent and invasive, indicating high probability that it was responsible for causing death in these whales.[161] C. boopis was found in 94% of the whales examined. The worms were usually enveloped by "exuberant tissue reactions which in some whales obstructed multiple renal veins". The parasite was most likely by environmental contamination, involving shedding of larvae in urine. Major inflammatory lesions in the mesenteric arteries suggested that the worm larvae were ingested and migrated to the kidney.[161]
These observations suggest that infection from C. boopis can be "lethal by inducing congestive renal failure". Injury to the vascular system is also a result of moderate infections. Therefore, the implication can be made that the feeding migration of fin whales every year in circumpolar waters can be associated with pathologic risk.[161]
An emaciated 13 m (43 ft) female fin whale, which stranded along the Belgian coast in 1997, was found to be infected with lesions of Morbillivirus.[162] In January 2011, a 16.7 m (55 ft) emaciated adult male fin whale stranded dead on the Tyrrhenian coastline of Italy was found to be infected with Morbillivirus and the protozoa Toxoplasma gondii, as well as carrying heavy loads of organochlorine pollutants.[163]
In the 19th century, the fin whale was occasionally hunted by open-boat whalers, but it was relatively safe, because it could easily outrun ships of the time and often sank when killed, making the pursuit a waste of time for whalers. However, the later introduction of steam-powered boats and harpoons that exploded on impact made it possible to kill and secure them along with blue and sei whales on an industrial scale. As other whale species became overhunted, the whaling industry turned to the still-abundant fin whale as a substitute.[164] It was primarily hunted for its blubber, oil, and baleen. Around 704,000 fin whales were caught in Antarctic whaling operations alone between 1904 and 1975.[165]
The introduction of factory ships with stern slipways in 1925 substantially increased the number of whales taken per year. In 1937–38 alone, over 29,000 fin whales were taken. From 1953–54 to 1961–62, the catch averaged over 30,000 per year. By 1962–63, sei whale catches began to increase as fin whales became scarce. By 1975–76, fewer than 1,000 fin whales were being caught each year. In the North Pacific, over 74,000 fin whales were caught between 1910 and 1975.[166] Between 1910 and 1989, over 55,000 were caught in the North Atlantic.[167] Coastal groups in northeast Asian waters, along with many other baleen species, were likely driven into serious perils or functional extinctions by industrial catches by Japan covering wide ranges of China and Korean EEZ within very short period in 20th century.[168] Migrations of the species into Japanese EEZ and in East China Sea were likely to be exterminated relatively earlier, as the last catch records on Amami Ōshima was between the 1910s and 1930s.[169] After the cease of exploiting Asian stocks, Japan kept mass commercial and illegal hunts until 1975. Several thousand individuals were hunted from various stations mainly along coasts of Hokkaido, Sanriku, and the Gotō Islands.[170]
The IWC prohibited hunting in the Southern Hemisphere in 1976.[165] The Soviet Union engaged in the illegal killing of protected whale species in the North Pacific and Southern Hemisphere, over-reporting fin whale catches to cover up illegal takes of other species. In the North Pacific, they reported taking over 10,000 fin whales between 1961 and 1979, while the true catch was less than 9,000. In the Southern Hemisphere, they reported taking nearly 53,000 between 1948 and 1973, when the true total was a little over 41,000.[171][172][173] The fin whale was given full protection from commercial whaling by the IWC in the North Pacific in 1976, and in the North Atlantic in 1987, with small exceptions for aboriginal catches and catches for research purposes.[51] All populations worldwide remain listed as endangered species by the US National Marine Fisheries Service and the International Conservation Union Red List. The fin whale is on Appendix 1 of CITES.[2][174][175]
The IWC has set a quota of 19 fin whales per year for Greenland. Meat and other products from whales killed in these hunts are widely marketed within Greenland, but export is illegal. Iceland and Norway are not bound by the IWC's moratorium on commercial whaling because both countries filed objections to it.[13]
In October 2006, Iceland's fisheries ministry authorized the hunting of 9 fin whales through August 2007.[176] In 2009 and 2010, Iceland caught 125 and 148 fin whales, respectively.[177] An Icelandic company, Hvalur, caught over a hundred fin whales in 2014, and exported a record quantity of 2071 tonnes in a single shipment in 2014. Since 2006, Hvalur has caught more than 500 fin whales and exported more than 5000 tonnes of whale meat to Japan.[178]
In the Southern Hemisphere, Japan permits annual takes of 10 fin whales under its Antarctic Special Permit whaling program for the 2005–2006 and 2006–2007 seasons.[179] The proposal for 2007–2008 and the subsequent 12 seasons allows taking 50 per year.[13] While 10 fin whales were caught in the 2005–06 season and three in the 2006–07 season, none were caught in the 2007–2008 season. A single fin whale was caught in both the 2008–09 and 2009–10 seasons, two were taken in the 2010–11 season, and one was taken in the 2011–12 season.[180]
Fin whales have been targets of illegal captures using harpoons for dolphin hunts or intentionally drive whales into nets.[38]
Collisions with ships are a major cause of mortality. In some areas, they cause a substantial portion of large whale strandings. Most serious injuries are caused by large, fast-moving ships over or near continental shelves.[181]
A 60-foot-long fin whale was found stuck on the bow of a container ship in New York harbour on 12 April 2014.[182]
Two dead fin whales, one 65 feet and one 25 feet, were discovered stuck to the Australian destroyer HMAS Sydney in May 2021 when the ship arrived in Naval Base San Diego.[183]
Ship collisions frequently occur in Tsushima Strait and result in damaging all of whales, passengers, and vessels, hence the Japanese Coast Guard has started visual recordings of large cetaceans in Tsushima Strait to inform operating vessels in the areas.[184]
Several fin whale skeletons are exhibited in North America. The Natural History Museum of Los Angeles County in Los Angeles, California has an exhibit entitled the "Fin Whale Passage", which displays a 19.2 m (63 ft) fin whale skeleton collected by former museum osteologist Eugene Fischer and field collector Howard Hill in 1926 from the Trinidad whaling station (1920–1926) in Humboldt County, northern California. A steel armature supports the skeleton, which is accompanied by sculpted flukes.[185] Science North, a science museum in Greater Sudbury, Ontario, Canada, has a 20 m (66 ft) fin whale skeleton collected from Anticosti Island hanging from the fourth floor of its main building.[186] A 55 ft (17 m) skeleton hangs in the atrium (renovated in 2019–2020) of the science-mathematics building at Knox College (Illinois) in Galesburg, Illinois.[187] Perhaps the largest fin whale skeleton exhibited is at The Grand Rapids Public Museum in Grand Rapids, Michigan, where a 76 ft (23.2 m) skeleton in the Galleria section hangs from the ceiling.[188] Several fin whale skeletons are also exhibited in Europe. The Natural History Museum of Slovenia in Ljubljana, Slovenia, houses a 13 m (43 ft) female fin whale skeleton—the specimen had been found floating in the Gulf of Piran in the spring of 2003.[189] The Hungarian Natural History Museum in Budapest, Hungary, displays a fin whale skeleton hanging near its main entrance which had been caught in the Atlantic Ocean in 1896 and purchased from Vienna in 1900.[190] The Cambridge University Museum of Zoology, in Cambridge, United Kingdom, exhibits a nearly 21 m (69 ft) male fin whale skeleton, which had stranded at Pevensey, East Sussex, in November 1865.[191]
The Otago Museum, in Dunedin, New Zealand, displays a 16.76 m (55.0 ft) fin whale skeleton, which had stranded on the beach at Nelson at the entrance of the Waimea River in 1882.[192]
A 20 m fin whale skeleton is exhibited at Van Thuy Tu Temple in Phan Thiết, Vietnam, where some local fishermen worship whales as near-divine beings who offer protection from storms.[193][194]
An 18.8 m (62 ft) fin whale skeleton at the Oceanographic Museum in Monaco
Fin whale skeleton, Museum of Zoology Cambridge
Fin whale skeleton at the Van Thuy Tu Temple
Fin whales are regularly encountered on whale-watching excursions worldwide. In the Southern California Bight, fin whales are encountered year-round, with the best sightings between November and March. They can even be seen from land (for example, from Point Vicente, Palos Verdes, where they can be seen lunge feeding at the surface only a half mile to a few miles offshore). They are regularly sighted in the summer and fall in the Gulf of St. Lawrence,[195] the Gulf of Maine, the Bay of Fundy, the Bay of Biscay, Strait of Gibraltar, and the Mediterranean. In southern Ireland, they are seen inshore from June to February, with peak sightings in November and December.[196]
The fin whale is listed on both Appendix I and Appendix II of the Convention on the Conservation of Migratory Species of Wild Animals (CMS).[197]
In addition, the fin whale is covered by the Agreement on the Conservation of Cetaceans in the Black Sea, Mediterranean Sea and Contiguous Atlantic Area (ACCOBAMS) and the Memorandum of Understanding for the Conservation of Cetaceans and Their Habitats in the Pacific Islands Region (Pacific Cetaceans MOU).[198]
Overhunting is the primary threat to the population. Currently modern whaling technologies have caused a massive decline in fin whale numbers. They are also threatened by vessel collisions, particularly in the Mediterranean Sea where collisions comprise a large part of fin whale mortalities. Fin whales occasionally get killed from entanglement and sometimes fishing gear. Military sonar can be problematic for fin whales and the way they communicate during the breeding season, possibly causing a decrease in birth rates.
The International Whaling Commission has set a zero limit for fin whale catches in the North Pacific and southern hemisphere since 1976. [199]
The fin whale (Balaenoptera physalus), also known as finback whale or common rorqual and formerly known as herring whale or razorback whale, is a cetacean belonging to the parvorder of baleen whales. It is the second-longest species of cetacean on Earth after the blue whale. The largest reportedly grow to 27.3 m (89.6 ft) long with a maximum confirmed length of 25.9 m (85 ft), a maximum recorded weight of nearly 74 tonnes (73 long tons; 82 short tons), and a maximum estimated weight of around 114 tonnes (112 long tons; 126 short tons). American naturalist Roy Chapman Andrews called the fin whale "the greyhound of the sea ... for its beautiful, slender body is built like a racing yacht and the animal can surpass the speed of the fastest ocean steamship."
The fin whale's body is long and slender, coloured brownish-grey with a paler underside. At least two recognized subspecies exist, in the North Atlantic and the Southern Hemisphere. It is found in all the major oceans, from polar to tropical waters. It is absent only from waters close to the pack ice at the poles and relatively small areas of water away from the open ocean. The highest population density occurs in temperate and cool waters. Its food consists of small schooling fish, squid, and crustaceans including copepods and krill.
Like all other large whales, the fin whale was heavily hunted during the 20th century. As a result, it is an endangered species. Over 725,000 fin whales were reportedly taken from the Southern Hemisphere between 1905 and 1976; as of 1997 only 38,000 survived. Recovery of the overall population size of southern subspecies is predicted to be at less than 50% of its pre-whaling state by 2100 due to heavier impacts of whaling and slower recovery rates.
The International Whaling Commission (IWC) issued a moratorium on commercial hunting of this whale, although Iceland and Japan have resumed hunting. The species is also hunted by Greenlanders under the IWC's Aboriginal Subsistence Whaling provisions. Global population estimates range from less than 100,000 to roughly 119,000. The fin whale is estimated to be the most common wild mammal species by total biomass, at about 8 million tons (only surpassed by humans and several domestic mammal species).
La dorsnaĝila balenoptero aŭ kutima rorkvalo (Balenoptera physalus) el la ordo de cetacoj kaj familio de balenopteredoj vivas en ĉiuj oceanoj de la terglobo, precipe en la Antarkta Oceano. La spindel-forma balenoptero longas 19-20 metrojn kaj pezas ĉ. 50 tunojn. Ĝiaj okuloj, tre malgrandaj, troviĝas malantaŭe-supre de la buŝanguloj. La du aer-ŝprucigiloj estas sur la dorsa mezlinio antaŭ la okuloj. Ĝiaj dorsa, brusta kaj ventra naĝiloj ĉiuj estas malgrandaj, la dorso estas nigrebruna, tamen la koloro iom post iom blankiĝas ĉe la ventro. Ĉiu balenoptero havas 350-360 bartojn 70-90 cm. longajn.
Somere la rorkvalo naĝas en malvarma maro por serĉi manĝaĵojn kaj vintre naskas idojn en varmeta akvo. Estas interese, ke la rorkvalo de la suda kaj norda hemisferoj neniam kontaktiĝas unu kun alia. Ili vivas arope, moviĝas en grupoj el 10-20 kaj eĉ 100. En la Antarkta Oceano ili manĝas eŭfaŭsiojn (Euphausia) kaj kopepodojn (Copepoda). Sed en la norda Pacifiko ili manĝas haringojn, rubandfiŝojn kaj eĉ sepiojn. Post ĉiu 2-3-minuta malprofunda mergado ili elakviĝas por spiri 5 sekundojn, ŝprucigante nebulan kolonon 6- 10 metrojn altan. Malprofunde merginte sin kelkfoje, ili do enmergiĝas en akvon maksimume 200 metrojn profundan ĉ. 15 minutojn. Ili estas la plej rapidmovaj inter la bartocetacoj (Mysticeti),ili povas naĝi 20 marmejlojn ĉiuhore. Vintre ili seksumas en varrneta maro. En la pariĝa tempo femala kaj maskla balenopteroj ĉiam moviĝas en paro. La gravedeco daŭras 11-12 monatojn. La novnaskita balenoptero longas pli o1 6 metrojn, maturiĝas post 8-10 jaroj kaj povas vivi 90-100 jarojn. Ili havas gravan ekonomikan valoron.
Pro sia rapida naĝado la balenopteroj estis tre malfacile kapteblaj antaŭ la apero de moderna balenŝipo. En la lastaj 100 jaroj la balenĉasado disvolviĝis tre rapide, kio alportis al ili fatalon. Antaŭe la proksima maro de Ĉinio abundis je balenopteroj, sed nun ĝi estas malmulte frekventita de ili.
.jpg)
Balenoptero La dorsnaĝila balenoptero aŭ kutima rorkvalo (Balenoptera physalus) el la ordo de cetacoj kaj familio de balenopteredoj vivas en ĉiuj oceanoj de la terglobo, precipe en la Antarkta Oceano. La spindel-forma balenoptero longas 19-20 metrojn kaj pezas ĉ. 50 tunojn. Ĝiaj okuloj, tre malgrandaj, troviĝas malantaŭe-supre de la buŝanguloj. La du aer-ŝprucigiloj estas sur la dorsa mezlinio antaŭ la okuloj. Ĝiaj dorsa, brusta kaj ventra naĝiloj ĉiuj estas malgrandaj, la dorso estas nigrebruna, tamen la koloro iom post iom blankiĝas ĉe la ventro. Ĉiu balenoptero havas 350-360 bartojn 70-90 cm. longajn.
Somere la rorkvalo naĝas en malvarma maro por serĉi manĝaĵojn kaj vintre naskas idojn en varmeta akvo. Estas interese, ke la rorkvalo de la suda kaj norda hemisferoj neniam kontaktiĝas unu kun alia. Ili vivas arope, moviĝas en grupoj el 10-20 kaj eĉ 100. En la Antarkta Oceano ili manĝas eŭfaŭsiojn (Euphausia) kaj kopepodojn (Copepoda). Sed en la norda Pacifiko ili manĝas haringojn, rubandfiŝojn kaj eĉ sepiojn. Post ĉiu 2-3-minuta malprofunda mergado ili elakviĝas por spiri 5 sekundojn, ŝprucigante nebulan kolonon 6- 10 metrojn altan. Malprofunde merginte sin kelkfoje, ili do enmergiĝas en akvon maksimume 200 metrojn profundan ĉ. 15 minutojn. Ili estas la plej rapidmovaj inter la bartocetacoj (Mysticeti),ili povas naĝi 20 marmejlojn ĉiuhore. Vintre ili seksumas en varrneta maro. En la pariĝa tempo femala kaj maskla balenopteroj ĉiam moviĝas en paro. La gravedeco daŭras 11-12 monatojn. La novnaskita balenoptero longas pli o1 6 metrojn, maturiĝas post 8-10 jaroj kaj povas vivi 90-100 jarojn. Ili havas gravan ekonomikan valoron.
Pro sia rapida naĝado la balenopteroj estis tre malfacile kapteblaj antaŭ la apero de moderna balenŝipo. En la lastaj 100 jaroj la balenĉasado disvolviĝis tre rapide, kio alportis al ili fatalon. Antaŭe la proksima maro de Ĉinio abundis je balenopteroj, sed nun ĝi estas malmulte frekventita de ili.
El rorcual común (Balaenoptera physalus), también llamado ballena de aleta, es una especie de cetáceo misticeto de la familia Balaenopteridae. Es el segundo animal más grande del planeta, solo superado por la ballena azul. Puede llegar a alcanzar una longitud de 27 metros.[2]
Su cuerpo es largo y estilizado, de un color gris parduzco, menos en su parte inferior, que es blanquecina. Existen dos subespecies diferenciadas: el rorcual del norte, que tiene su hábitat en el Atlántico Norte, y el rorcual antártico, de mayor tamaño, que vive habitualmente en aguas del océano Antártico. Puede verse en los principales océanos del planeta, desde las aguas polares a las tropicales. La especie está ausente solamente de las aguas próximas a los bloques de hielo de ambos polos y de ciertas áreas, relativamente pequeñas, alejadas de mar abierto. Su mayor densidad de población se encuentra en aguas frías y templadas.[3] Se alimenta principalmente de pequeños peces que se agrupan en cardúmenes, de calamares, de crustáceos como los misidáceos y de kril.
Como todos los demás misticetos, el rorcual común sufrió una caza intensiva durante el siglo XX y está catalogado como una especie en peligro de extinción. Casi 750 000 de estos rorcuales fueron cazados en el hemisferio sur solo entre 1904 y 1979,[4] y en la actualidad tan solo quedan menos de 3000 en esa región.[5] La Comisión Ballenera Internacional (CBI) ha establecido una moratoria en la caza comercial de esta ballena,[6] aunque algunos países como Islandia, Noruega y Japón continúan con su caza en determinadas épocas del año.[7] Para la temporada de 2008, Japón manifestó su intención de matar aproximadamente 1000 ballenas (unos 850 rorcuales aliblancos, 50 rorcuales comunes y 50 yubartas); incluso preveían que su objetivo no llegase a alcanzarse si se producían recortes financieros provocados por las protestas medioambientales.[8] La especie también es cazada por aborígenes groenlandeses autorizados por el programa de Caza de Subsistencia Aborigen dirigido por la CBI.[9] Bajo este programa se cazaron 377 ballenas en 2007, de las cuales doce eran rorcuales comunes.[10] Las colisiones con navíos y los ruidos procedentes de la actividad humana en los océanos suponen una importante amenaza para la recuperación de la especie.
B. bonaerensis (rorcual austral)
B. acutorostrata (rorcual albiblanco)
B. physalus (rorcual común)
B. edeni (rorcual tropical)
B. borealis (rorcual sei)
B. brydei (rorcual de Bryde)
B. musculus (rorcual azul)
Megaptera novaeangliae (yubarta)
Eschrichtius robustus (ballena gris)
Los taxonomistas conocen al rorcual común desde el siglo XVII. Fue descrito por primera vez por Frederik Martens en 1675 y posteriormente por Paul Dudley en 1725. Esas descripciones fueron utilizadas como base para la descripción de la Balaena physalus de Carlos Linneo (1758).[11] El conde de Lacépède lo reclasificó como Balaenoptera physalus a comienzos del siglo XIX. El nombre científico proviene del término griego physa, que significa soplar.
Los rorcuales comunes pertenecen a la familia Balaenopteridae, en la que se incluyen la yubarta, el rorcual azul, el rorcual de Bryde, el rorcual boreal y el rorcual austral. La familia Balenopteridae divergió de las otras familias del suborden de los Mysticeti durante el Mioceno medio.[12] Sin embargo, se desconoce cuándo se separaron entre sí los miembros de esa familia. Se ha comprobado que ocasionalmente se producen cruces entre el rorcual azul y el común en el Atlántico Norte[13] y en el Pacífico Norte.[14] Recientes análisis de secuenciación de ADN indican que el rorcual común está filogenéticamente más cerca de la ballena gris (Eschrichtius robustus) y la yubarta (Megaptera novaeangliae) que de ciertos rorcuales del género Balaenoptera, como los rorcuales albiblancos.[15][16]
Hay catalogadas dos subespecies, cada una de ellas con diferentes características físicas y vocales: B. p. physalus (Linneo, 1758), o rorcual del norte, que se encuentra en el Atlántico Norte, y B. p. quoyi (Fischer, 1829), o rorcual antártico, que se encuentra en el hemisferio sur.[17] La mayoría de los cetólogos considera a los rorcuales del Pacífico Norte como una tercera subespecie aún no catalogada como tal.[3] A escala global estas tres subespecies raramente se mezclan entre sí.
El rorcual común se caracteriza por su gran tamaño y por su esbelto cuerpo. El tamaño medio de machos y hembras de la especie es de 19 y 20 metros, respectivamente. Los rorcuales de la subespecie del hemisferio norte alcanzan un menor tamaño que la subespecie antártica y las hembras son de mayor tamaño que los machos: la hembra de mayor tamaño capturada en la Antártida medía 27,3 m frente a los 24,4 m del Ártico, y el macho antártico de mayor tamaño alcanzó los 24,4 m y en el Ártico 23,8 m.[18] Aún no hay registros del pesaje de un espécimen adulto, pero se calcula que un adulto de 25 metros pesa en torno a las 70 toneladas. Alcanzan la madurez física completa entre los 25 y los 30 años, y viven una media de 75 años, aunque hay registros que indican que estas ballenas pueden llegar a vivir en torno a los 100 años.[19][20] Un recién nacido mide aproximadamente 6,5 m de largo y pesa aproximadamente 1800 kg.[20] Su gran tamaño ayuda a la identificación del animal, aunque a veces es confundido con el rorcual azul, con el rorcual boreal y, en aguas calientes, con el rorcual de Bryde.
La parte superior y los lados son de color gris parduzco y la parte inferior es blanquecina. Tiene un hocico puntiagudo, espiráculos dobles y un amplio y achatado morro. Dos marcas en forma de V invertida de color claro comienzan tras los espiráculos y siguen por los lados en dirección a la cola en una diagonal que se inclina hacia la parte superior hasta alcanzar la aleta dorsal; a veces se curva hacia adelante en la espalda.[2] Tiene una marca blanca a la derecha de la mandíbula inferior y en las barbas del mismo lado, mientras que el lado izquierdo es ceniciento o negro.[21] A pesar de poder verse ocasionalmente en el rorcual aliblanco, esa asimetría es universal en el rorcual común y única entre los cetáceos, siendo una de las características clave para identificar esta especie. Una hipótesis para explicar el desarrollo de esta asimetría considera que viene inducida por la preferencia de la ballena por nadar sobre su lado derecho cuando sube a la superficie para lanzarse nuevamente al agua y por circular hacia la derecha cuando se encuentra en la superficie por encima de una presa. Otras ballenas, en iguales circunstancias, se mueven habitualmente hacia la izquierda. A pesar de la existencia de varias hipótesis que intentan explicar esta asimetría, ninguna ha sido aceptada en círculos científicos.[22]
El rorcual tiene una serie de 50 a 60 y hasta 86 (con una media de 64) pliegues gulares a lo largo de la parte inferior del cuerpo, que discurren desde la punta de la barbilla al ombligo,[23] lo que permite que el área de la garganta se expanda enormemente durante la alimentación. Tiene una aleta dorsal curva y prominente (60-70 cm) que se encuentra aproximadamente en el último tercio del cuerpo.[23] Las aletas son pequeñas y afiladas, y la cola es amplia, puntiaguda y con una muesca en el centro.[2]
Cuando alcanza la superficie, la aleta dorsal se hace visible inmediatamente después de expulsar por sus espiráculos un chorro de agua vertical y estrecho que puede alcanzar seis metros de altura o incluso más.[24] Mientras se alimentan, resoplan en sucesión rápida 5-7 veces, pero cuando viajan o descansan solo lo hacen una vez cada minuto o dos. Al efectuar la última zambullida, elevan y arquean la espalda mostrando su característica aleta dorsal, pero generalmente no sacan la cola fuera del agua. Después se sumergen a profundidades de 250 metros o más para alimentarse, o solo unos metros mientras viajan o descansan. Las inmersiones en la zona de California y Baja California duran unos seis minutos, con un máximo de 17 minutos; viajando o descansando solo se sumergen durante unos minutos cada vez.[25][20] Aunque pueden llegar a hacerlo, raramente saltan sacando completamente el cuerpo fuera del agua.[24]
El encuentro entre machos y hembras ocurre durante el invierno en mares templados de latitudes bajas. El periodo de gestación dura de once meses a un año. Una cría se desteta de su madre seis o siete meses después del nacimiento, cuando alcanza once o doce metros de longitud, y la cría siempre acompaña a la madre hasta las áreas de alimentación de primavera y principios de verano. Las hembras paren cada dos o tres años, siendo lo habitual el nacimiento de un único ballenato, aunque al inicio de la gestación puede mantener hasta seis fetos, de los que solo uno llega a término. Las hembras alcanzan la madurez sexual entre los tres y los doce años de edad.[20]
El rorcual común es un animal filtrador que se alimenta de pequeños cardúmenes de peces, de calamares, de crustáceos como los misidáceos y de kril.[20] Se alimenta abriendo las mandíbulas mientras nada a una velocidad relativamente alta, pues según recientes estudios alcanza los 11 kilómetros por hora,[26] lo que hace que engulla más de 70 metros cúbicos de agua en cada ingestión. Entonces cierra las mandíbulas y empuja el agua de vuelta hacia fuera a través de las barbas, lo que permite que el agua salga mientras captura las presas. Un adulto tiene entre 262 y 390 (aunque puede llegar a tener más de 400) barbas de ballena en cada lado de la boca.[23] Estas barbas están compuestas de queratina, que se deshilacha en pequeños pelos en la punta, cerca de la lengua. Cada placa puede llegar a medir 76 cm de longitud y 30 cm de anchura.[2]
Se sumerge de forma rutinaria a profundidades de más de 200 metros, donde ejecuta un promedio de cuatro «embestidas», alimentándose de agregaciones de kril. Cada trago provee a la ballena de aproximadamente 10 kg de kril.[26] Un rorcual puede consumir hasta 1800 kg de comida al día,[2] lo que llevó a los principales científicos a la conclusión de que dedica aproximadamente tres horas cada día a alimentarse para satisfacer sus necesidades energéticas. Si las aglomeraciones de presas no son suficientemente densas, o están localizadas en aguas demasiado profundas, la ballena tiene que dedicar más tiempo a lo largo del día a la búsqueda de alimento.[26] También han sido observados rodeando cardúmenes de peces a gran velocidad, comprimiendo el cardumen en una bola y después girando de lado antes de engullir los peces.[2]
El rorcual común es uno de los cetáceos más rápidos y puede mantener velocidades de hasta 37 km/h,[20] habiéndose registrado velocidades superiores a 40 km/h, razón por la cual recibe el apelativo de «galgo de los mares».[27] Son más gregarios que otros rorcuales y por lo general viven en grupos de seis a diez individuos, aunque en las zonas de alimentación sea posible observar hasta 100 ejemplares juntos.[19]
Al igual que otras ballenas, los machos de la especie emiten sonidos largos, altos y de baja frecuencia.[20] Las vocalizaciones de la ballena azul y del rorcual común producen las frecuencias más bajas conocidas entre los animales.[28] La mayoría de los sonidos son de frecuencia modulada (FM) de pulsos infrasónicos de 16 a 40 hercios (el oído humano capta sonidos entre los 20 y 20 000 Hz). Cada sonido dura entre uno y dos segundos y varias combinaciones de sonidos se producen en secuencias de 7 a 15 minutos de duración. Esas secuencias se repiten durante varios días.[29] El nivel de las secuencias vocales está por encima de 184 a 186 decibelios relativos a 1 micropascal (µPa) a una distancia de referencia de un metro y pueden detectarse a centenares de kilómetros de distancia.[30]
Cuando los sonidos del rorcual común fueron registrados por primera vez por biólogos estadounidenses, los investigadores no se dieron cuenta de que estos sonidos excepcionalmente altos, largos, puros y regulares eran producidos por ballenas. Inicialmente investigaron la posibilidad de que los sonidos fueran debidos a un funcionamiento defectuoso del equipo, fenómenos geofísicos, o incluso parte de un plan de la Unión Soviética para descubrir submarinos enemigos. Finalmente, los biólogos demostraron que los sonidos eran las vocalizaciones de los rorcuales comunes.[28]
La asociación directa de estas vocalizaciones con la temporada reproductiva de la especie, sumado al hecho de que solo los machos emiten los sonidos, sugiere que dichas vocalizaciones son demostraciones sonoras efectuadas con fines reproductivos.[31][32] Durante los últimos 100 años, el drástico aumento del ruido en los océanos causado por el tráfico marítimo puede haber frenado la recuperación de su población, impidiendo la comunicación entre machos y hembras sexualmente receptivas.[33]
Como muchas de las grandes ballenas, el rorcual común es una especie con una distribución cosmopolita. Puede verse en los principales océanos, desde las aguas polares a las tropicales y en aguas litorales y oceánicas.[34] La especie está ausente solamente de las aguas próximas a los bloques de hielo de ambos polos y de áreas relativamente pequeñas y alejadas de los grandes océanos, como el mar Rojo, el golfo Pérsico, el este del mar Mediterráneo y el mar Báltico. La mayor densidad de población se encuentra en aguas templadas y frías. En aguas más cálidas y en las regiones ecuatoriales su población disminuye considerablemente. Prefiere las aguas profundas, de gran productividad biológica, más allá de las plataformas continentales o zonas donde la caída de la plataforma continental tiene una pendiente muy pronunciada, y evita las aguas poco profundas.[35]
El rorcual común del Atlántico Norte está ampliamente distribuido, desde el golfo de México al mar Mediterráneo; en dirección norte llega hasta los límites de los bloques de hielo árticos. Por lo general son más abundantes hacia los 30º de latitud norte, aunque hay serias dudas sobre su distribución al sur de esa latitud por la dificultad que supone distinguir entre el rorcual común y el rorcual de Bryde.[36] Numerosos avistamientos hechos desde barcos han llevado a los investigadores a la conclusión de que la zona de alimentación veraniega del rorcual común en el Atlántico Norte se encuentra principalmente entre las latitudes 41°20'N y 51°00'N, bordeando la costa a 1800 m de distancia de esta.[37]
Su distribución en el Pacífico Norte durante el verano abarca desde las proximidades de las aguas costeras de la zona central de la Baja California hasta Japón y llegando tan al norte como el mar de Chukchi, bordeando el océano Ártico.[38] Se encuentran en mayor número al norte del golfo de Alaska y al sur del mar de Bering entre mayo y octubre, con algún movimiento a través de las islas Aleutianas de entrada y salida del mar de Bering.[39] Muchas ballenas identificadas entre noviembre y enero en el sur de California fueron cazadas después en un área que va desde la parte central de California hasta Oregón, Columbia Británica y el golfo de Alaska.[38] Rorcuales comunes fueron observados alimentándose en las aguas de Hawái a mediados de mayo y varios avistamientos de la especie se produjeron en la misma zona durante el invierno.[40] Algunos investigadores han sugerido que las ballenas emigran a aguas hawaianas principalmente en otoño e invierno.[41]
Aunque sean con certeza migratorios, moviéndose estacionalmente desde áreas de alimentación en latitudes altas, donde se destribuyen en verano y las bajas latitudes donde pasan el invierno y se reproducen, el patrón general de migración de estas ballenas es difícil de determinar a causa de su amplia distribución.[34] Lecturas acústicas con hidrófonos de escucha pasiva indican una migración de los rorcuales comunes del Atlántico Norte en dirección al sur que se produce en otoño desde la región de Terranova y Labrador, pasando por las Bermudas y llegando hasta las Antillas.[42] Una o varias poblaciones de rorcuales se cree que permanecen todo el año en latitudes altas moviéndose por zonas costeras, pero no dirigiéndose hacia el sur a finales de otoño.[42] En el océano Pacífico, los modelos de migración son difíciles de entender. Aunque algunos rorcuales estén aparentemente presentes en el golfo de California todo el año, hay un aumento significativo en su número en invierno y primavera.[43] Los rorcuales antárticos migran estacionalmente de zonas alimenticias en latitudes antárticas relativamente altas en verano, a áreas de latitudes bajas de parto y cría en invierno. La situación de las áreas de cría de invierno es todavía desconocida, ya que estas ballenas tienden a migrar al océano abierto, por lo que las posiciones exactas son difíciles de determinar.[3]
La falta de comprensión de su modelo migratorio, unido a las investigaciones de población que a menudo son contradictorias, tienen como consecuencia que la estimación de los niveles demográficos históricos y actuales de la especie sea difícil de realizar y controvertida. Debido a una larga historia de caza de esta ballena, los niveles de población preexplotación son difíciles de determinar con exactitud, aunque las estimaciones son importantes para medir el índice de recuperación de la especie.
En el Atlántico Norte, la Comisión Ballenera Internacional (CBI) los distribuye en siete zonas demográficas distintas: Nueva Escocia, Terranova-Labrador, Groenlandia occidental, Islandia-este de Groenlandia, norte de Noruega, islas Feroe-oeste de Noruega e Irlanda-España-islas británicas-Portugal. Los resultados de las investigaciones mediante el proceso de marcaje de ejemplares y su posterior recuperación indican que se produce un cierto movimiento a través de los límites de estas zonas demográficas, lo que sugiere que cada zona no es completamente inconexa y que existe un proceso de inmigración y emigración entre ellas.[37]
J. Sigurjónsson estimó en 1995 que la población total de rorcuales comunes preexplotación en todo el Atlántico Norte oscilaba entre 50 000 y 100 000 ejemplares,[44] pero su investigación es criticada por no proporcionar datos de apoyo y una explicación de su razonamiento.[3] En 1977, D. E. Sergeant sugirió una población «primitiva» total de 30 000 a 50 000 ejemplares en todo el Atlántico Norte.[45] De ese número, aproximadamente de 8000 a 9000 estarían localizados en Terranova y áreas de Nueva Escocia, con ejemplares pasando el verano en aguas estadounidenses al sur de Nueva Escocia que presumiblemente no habían sido tomadas totalmente en cuenta.[46][3] J. M. Breiwick estimó que el componente «explotable» (por encima del límite de tamaño legal de 50 pies) de la población de Nueva Escocia era de 1500 a 1600 ejemplares en 1964, reducido a tan solo aproximadamente 325 en 1973.[47]
Se estuvieron realizando reconocimientos aéreos en aguas canadienses desde principios de los años 1970, dando como resultado de 79 a 926 rorcuales al este de la zona de Terranova-Labrador en agosto de 1980,[48] y unos pocos cientos en el norte y en el área central del golfo de San Lorenzo en agosto de 1995-1996.[49] Estimaciones del número de rorcuales comunes en aguas al oeste de Groenlandia durante el verano se sitúan entre 500 y 2000 ejemplares,[50] y en 1974 Jonsgard consideró que los rorcuales comunes del oeste de Noruega y las islas Feroe «han sufrido una merma considerable durante los años de la posguerra, probablemente por la sobreexplotación».[51]
La población alrededor de Islandia parece haber ido mucho mejor. En 1981 se determinó que su número parecía haber sufrido solo una pequeña disminución desde principios de los años 1960.[52] Inspecciones realizadas durante los veranos de 1987 y 1989 dieron como resultado unas estimaciones de entre 10 000 y 11 000 rorcuales entre el este de Groenlandia y Noruega.[53] Estos datos muestran una recuperación sustancial si los comparamos con una inspección de 1976 que arrojaba una estimación de 6900 ballenas, que fue considerada como una disminución "leve" con respecto a los niveles de 1948.[54] Las estimaciones de los niveles demográficos en el área de islas británicas-España-Portugal en verano variaron de 7500 a más de 17 000.[55][56]
En cuanto a la población de rorcual común en el mar Mediterráneo se estima que su población es de cerca de 5000 individuos. Sin embargo, su distribución no es regular a lo largo de toda la cuenca, sino que presenta ciertas áreas donde su abundancia es mayor. En este sentido la región comprendida entre el golfo de León, el noroeste de Córcega, el noroeste de Cerdeña y la costa de Liguria, es la región que presenta una abundancia de rorcual común más alta. En esta zona también se encuentra el mar de Liguria que en 1999 fue declarado Área Marina Protegida bajo el nombre de «Santuario Marino de Pelagos» por la abundante presencia de mamíferos marinos. Los rorcuales permanecen en esta área durante el verano, pero durante el invierno su distribución es menos conocida. Hay individuos que permanecen todo el año en la zona del mar de Liguria, otros que van hasta el área que rodea Lampedusa y otros que viajan hasta las proximidades del mar de Alborán. También se ha observado que algunos de los ejemplares que entran a alimentarse durante los meses de verano al mar de Liguria provienen de las poblaciones del noreste del océano Atlántico, los cuales retornan a este durante el invierno, cruzando el estrecho de Gibraltar.[57]
En total, se estima que la población del Atlántico Norte está entre 40 000 y 56 000 ejemplares.[58][13]
La población histórica total del rorcual común del Pacífico Norte se calcula que estaba entre 42 000 y 45 000 ejemplares antes del comienzo de la caza de ballenas. De estas, se estimó que la población en la parte este del Pacífico Norte era de 25 000 a 27 000.[59] Hacia 1975, la estimación demográfica había disminuido a una cantidad entre 8000 y 16 000 ejemplares.[60][61] Inspecciones realizadas en 1991, 1993, 1996 y 2001 produjeron unas estimaciones de entre 1600 y 3200 rorcuales en California y de 280 a 380 en Oregón y Washington.[62] El mínimo estimado para la población de California-Oregón-Washington, según la U.S. Pacific Marine Mammal Stock Assessments: 2005, era aproximadamente de unos 2500.[63] Los estudios cerca de las islas Pribilof en el mar de Bering mostraron un aumento sustancial de la población local de rorcuales comunes entre 1975-1978 y 1987-1989.[64] En 1984 se estimó que la población total del Pacífico Norte era tan solo un 38 % de su capacidad histórica.[65]
Los datos sobre los niveles demográficos históricos y actuales del rorcual antártico son relativamente escasos. La estimación oficial de la CBI de la población del rorcual común en el hemisferio sur, previa a la caza de ballenas, era de 400 000 ejemplares y que la población en 1979 (año del cese de la caza de ballenas antárticas a gran escala) era de 85 200.[66] Tanto las estimaciones actuales como históricas deberían ser consideradas como estimaciones poco fiables, pues se sabe que la metodología y los datos utilizados en el estudio eran incorrectos.[3] Otras estimaciones calcularon que la población a finales de los años 1980 y principios de los años 1990 era de unos 5000 rorcuales y posiblemente tan solo de 2000 o 3000.[20] Desde 2006, no hay ninguna estimación científicamente aceptada de su población o tendencias.[3]
Actualmente está en peligro de extinción. Durante el siglo XIX, el rorcual común era cazado ocasionalmente por barcos balleneros a vela, pero estaba relativamente seguro debido a su velocidad y al hecho de que a menudo se hundía cuando lo mataban. Sin embargo, los barcos de vapor, introducidos a mitad de siglo, y la invención de arpones que explotaban al impactar con el animal hicieron posible matar y asegurar la captura de ballenas azules, rorcuales comunes y rorcuales boreales a escala industrial. Cuando las ballenas azules sufrieron una sobrecaptura, la industria de la caza de ballenas volvió su mirada hacia el más pequeño y todavía abundante rorcual común como sustituto.[67] Fue cazado principalmente por su carne, grasa, aceite y barbas. Aproximadamente 704 000 rorcuales comunes fueron capturados en operaciones de caza de ballenas antárticas entre 1904 y 1975.[68] Tras la introducción de buques factoría con rampas a popa en 1925, el número de ballenas cazadas anualmente aumentó de forma considerable. Solo en 1937 se cazaron más de 28 000 y entre 1953 y 1961 se cazaron un promedio de unos 25 000 al año. Hacia 1962, las capturas del rorcual boreal experimentaron un alza cuando los rorcuales comunes comenzaron a escasear. Hacia 1974 se cazaban menos de 1000 rorcuales comunes cada año. La CBI prohibió la captura de rorcuales comunes del hemisferio sur en 1976.[68] En el Pacífico Norte, un número de aproximadamente 46 000 rorcuales comunes fue capturado por barcos balleneros comerciales entre 1947 y 1987.[69] El conocimiento de que la Unión Soviética estuvo envuelta en la matanza ilegal de ballenas de especies protegidas en el Pacífico Norte significa que los datos de capturas registrados son incompletos.[70] El rorcual común recibió la protección plena frente a la caza comercial de ballenas por parte de la CBI en el Pacífico Norte en 1976 y en el Atlántico Norte en 1987, a excepción de pequeñas capturas hechas por aborígenes o con fines de investigación.[20] Todas las poblaciones a lo largo del mundo figuran en una lista de especies en peligro hecha por el Servicio de Pesca y Vida Silvestre de los Estados Unidos, la Lista Roja de la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza y en el Apéndice I (especies amenazadas de extincinción)[71] del Convenio sobre el Comercio Internacional de Especies de Fauna y Flora Salvaje Amenazadas (CITES).[72][1][20][73]
Este cetáceo aún es cazado en el hemisferio norte en la zona de Groenlandia, conforme al procedimiento establecido por la Comisión Ballenera Internacional en su programa de «Caza de Subsistencia Aborigen».[9] La carne y otros productos obtenidos de las ballenas cazadas al amparo de este programa se comercializan en el ámbito de la economía local groenlandesa, pero su exportación es ilegal. La CBI ha establecido una cuota de diecinueve rorcuales comunes por año para Groenlandia a pesar de la preocupación provocada por la incertidumbre de los actuales niveles demográficos de la especie. A través de este programa se cazaron 377 ballenas en 2007, de las cuales doce eran rorcuales comunes.[10]
Islandia y Noruega no están afectadas por la moratoria de la CBI de la caza comercial de ballenas porque ambos países presentaron objeciones a la moratoria.[3] En octubre de 2006, el Ministerio de Pesca de Islandia autorizó la caza de nueve rorcuales comunes en agosto de 2007.[74] En el hemisferio sur, Japón inscribió al rorcual común en su programa de Permiso Especial Antártico de caza de ballenas en las temporadas 2005-2006 y 2006-2007 para la captura de diez ballenas por año.[75] La propuesta para 2007-2008 y las doce temporadas siguientes incluía la caza de 50 rorcuales comunes por año,[3] pero a finales de dicha temporada en abril de 2008 no se había capturado ningún ejemplar.[76]
Las colisiones con barcos son una de las principales causas de mortalidad del rorcual común adicionales a su caza. En algunas áreas, estas colisiones representan una parte sustancial de las causas de encallamientos en las costas de grandes ballenas. La mayoría de las heridas serias o letales son causadas por grandes y veloces barcos cerca de la plataforma continental.[77]
.jpg)
,_by_Klugschnacker_in_Wikipedia_(46).JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_Bah%C3%ADa_de_la_Resurecci%C3%B3n,_Seward,_Alaska,_Estados_Unidos,_2017-08-21,_DD_41.jpg)
|coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) El rorcual común (Balaenoptera physalus), también llamado ballena de aleta, es una especie de cetáceo misticeto de la familia Balaenopteridae. Es el segundo animal más grande del planeta, solo superado por la ballena azul. Puede llegar a alcanzar una longitud de 27 metros.
Su cuerpo es largo y estilizado, de un color gris parduzco, menos en su parte inferior, que es blanquecina. Existen dos subespecies diferenciadas: el rorcual del norte, que tiene su hábitat en el Atlántico Norte, y el rorcual antártico, de mayor tamaño, que vive habitualmente en aguas del océano Antártico. Puede verse en los principales océanos del planeta, desde las aguas polares a las tropicales. La especie está ausente solamente de las aguas próximas a los bloques de hielo de ambos polos y de ciertas áreas, relativamente pequeñas, alejadas de mar abierto. Su mayor densidad de población se encuentra en aguas frías y templadas. Se alimenta principalmente de pequeños peces que se agrupan en cardúmenes, de calamares, de crustáceos como los misidáceos y de kril.
Como todos los demás misticetos, el rorcual común sufrió una caza intensiva durante el siglo XX y está catalogado como una especie en peligro de extinción. Casi 750 000 de estos rorcuales fueron cazados en el hemisferio sur solo entre 1904 y 1979, y en la actualidad tan solo quedan menos de 3000 en esa región. La Comisión Ballenera Internacional (CBI) ha establecido una moratoria en la caza comercial de esta ballena, aunque algunos países como Islandia, Noruega y Japón continúan con su caza en determinadas épocas del año. Para la temporada de 2008, Japón manifestó su intención de matar aproximadamente 1000 ballenas (unos 850 rorcuales aliblancos, 50 rorcuales comunes y 50 yubartas); incluso preveían que su objetivo no llegase a alcanzarse si se producían recortes financieros provocados por las protestas medioambientales. La especie también es cazada por aborígenes groenlandeses autorizados por el programa de Caza de Subsistencia Aborigen dirigido por la CBI. Bajo este programa se cazaron 377 ballenas en 2007, de las cuales doce eran rorcuales comunes. Las colisiones con navíos y los ruidos procedentes de la actividad humana en los océanos suponen una importante amenaza para la recuperación de la especie.
Heeringavaal ehk finnvaal (Balaenoptera physalus) on vaguvaallaste sugukonda kuuluv vaalaline.
Heeringavaal elab maailmameres Arktikast Antarktikani.
Heeringavaal on sinivaala järel isendi suuruselt teine loom. Erakordselt suur, 27,3 m pikkune emasloom tapeti 1925 Lõuna-Shetlandi saarte kandis. Põhjapoolkeral on emaste keskmine pikkus 19,4 ja isaste keskmine pikkus 18,6 m, lõunapoolkeral vastavalt 21 ja 20 m.[2]
Heeringavaal on kosmopoliit. Lõunapoolkeral on ta arvukam kui põhjapoolkeral. Ta armastab jahedat vett: pooluste suunas tungib ta kuni jääväljadeni, aga ekvaatorile ei tule ta tavaliselt talvelgi lähemale kui 30° põhjalaiust või 20° lõunalaiust. Soojades vetes talvitudes heeringavaal peaaegu ei toitu ja kõhnub tugevasti.[2]
Vaikse ookeani põhjaosas leidub vähemalt kaks vaalakarja: Aasia ja Põhja-Ameerika asurkond. Esimene neist talvitub Kollases meres ja Lõuna-Jaapani vetes ning tõuseb suvel Ohhoota mere põhjaosani, Kamtšatkani ja Tšuktši poolsaareni. Teine talvitub Mehhiko Californias, aga suveks liigub Briti Columbia, Alaska ja Aleuutide kaudu Kamtšatkani, Anadõri lahte, Beringi väina ja Tšuktši merre. Need teekonnad on kindlaks tehtud vaalade märgistamise abil. Seni pole teada, kas need karjad omavahel ka kokku puutuvad. Lisaks elab Ida-Hiina meres paikne asurkond, mis põhja poole ei rända.[2]
Kõige suuremaid heeringavaalade asurkondi kohatakse Antarktikas, kus ohtra toidu ja madala temperatuuri tingimustes on välja kujunenud alamliik, kuhu kuuluvad heeringavaalad on keskmiselt meetri võrra pikemad põhjapoolsetest heeringavaaladest.[2]
Toidu koostis oleneb aastaajast ja kohast. Tüüpilised kalad, mida heeringavaal sööb, on heeringas, moiva, tobias ja tursk, aga vähilaadsetest on tavalised hiilgevähid ja vääneljalalised. Kuriilide ja Jaapani kandis leitakse nende magudest hulgaliselt peajalgseid. Kõige rohkem kalmaare on ühes maos leitud 2800 isendit (560 kg), sairasid 4640 isendit (550 kg), heeringaid 2550 isendit (610 kg) ja turski 800 isendit.[2]
Toituvad vaalad liiguvad külitsi, laialt avatud suuga. Saaki neelavad nad suurte portsjonitena. Kalu püüdes teevad nad järske liigutusi, vahel pöörlevad isegi keha pikitelje ümber, kõht ülespidi. See takistab kaladel vaala lõugade vahelt välja lipsata ja võimaldab suud kiiremini sulgeda.[2]
Heeringavaala tiinus kestab keskmiselt 11,5 kuud. Paaritumine toimub üldiselt talvel, ent pole võimatu, et nad paarituvad ka muudel aegadel, sest korraga püütud emaste looted on teinekord üsna erineva suurusega. Antarktikas paarituvad kõik emased vahemikus aprillist augustini, kulminatsiooniga juunis-juulis, kui on südatalv.[2]
Põhjapoolkeral on vastsündinute pikkus 6 m ja mass 1,5 t, lõunapoolkeral aga 5,4 m ja 1,86 t. Suurim loode pärines Antarktikast ja oli 7,29 m pikk, aga väikseim imev noorloom pärines Arktikast ja oli 518 cm pikk.[2]
Vastsündinute ja täiskasvanute kehakuju on sarnane isegi detailides. See laseb oletada, et juba vastsündinutel on head hüdrodünaamilised omadused. Toituvate isendite kiirus on 5–8 km/h, rahulikult liikuvatel 14–17 km/h, hirmutatutel 25–30 km/h, aga sööstuhetkel isegi üle 40 km/h. Seetõttu on heeringavaalad ühed kõige kiirematest vaalalistest.[2]
Harilikult hoiduvad vaalad jääst eemale, aga siiski on täheldatud, et lahvandusse sattunud heeringavaal (nagu põhjavaal või kääbusvaalgi) toetab koonu jääservale ja tõstab kord hingatsi veepinnale, siis jällegi laseb selle paariks minutiks vee alla.[2]
Vaalapüük on muutnud heeringavaala suhteliselt haruldaseks. Ühest heeringavaalast saab Arktikas 6–7 tonni rasva ja 20–23 tonni liha, Antarktikas 9–10 t rasva ja 25–30 t liha. Seda on poole vähem kui sinivaalast saab.[2]
Heeringavaal ehk finnvaal (Balaenoptera physalus) on vaguvaallaste sugukonda kuuluv vaalaline.
Heeringavaal elab maailmameres Arktikast Antarktikani.
Heeringavaal on sinivaala järel isendi suuruselt teine loom. Erakordselt suur, 27,3 m pikkune emasloom tapeti 1925 Lõuna-Shetlandi saarte kandis. Põhjapoolkeral on emaste keskmine pikkus 19,4 ja isaste keskmine pikkus 18,6 m, lõunapoolkeral vastavalt 21 ja 20 m.
Heeringavaal on kosmopoliit. Lõunapoolkeral on ta arvukam kui põhjapoolkeral. Ta armastab jahedat vett: pooluste suunas tungib ta kuni jääväljadeni, aga ekvaatorile ei tule ta tavaliselt talvelgi lähemale kui 30° põhjalaiust või 20° lõunalaiust. Soojades vetes talvitudes heeringavaal peaaegu ei toitu ja kõhnub tugevasti.
Vaikse ookeani põhjaosas leidub vähemalt kaks vaalakarja: Aasia ja Põhja-Ameerika asurkond. Esimene neist talvitub Kollases meres ja Lõuna-Jaapani vetes ning tõuseb suvel Ohhoota mere põhjaosani, Kamtšatkani ja Tšuktši poolsaareni. Teine talvitub Mehhiko Californias, aga suveks liigub Briti Columbia, Alaska ja Aleuutide kaudu Kamtšatkani, Anadõri lahte, Beringi väina ja Tšuktši merre. Need teekonnad on kindlaks tehtud vaalade märgistamise abil. Seni pole teada, kas need karjad omavahel ka kokku puutuvad. Lisaks elab Ida-Hiina meres paikne asurkond, mis põhja poole ei rända.
Kõige suuremaid heeringavaalade asurkondi kohatakse Antarktikas, kus ohtra toidu ja madala temperatuuri tingimustes on välja kujunenud alamliik, kuhu kuuluvad heeringavaalad on keskmiselt meetri võrra pikemad põhjapoolsetest heeringavaaladest.
Toidu koostis oleneb aastaajast ja kohast. Tüüpilised kalad, mida heeringavaal sööb, on heeringas, moiva, tobias ja tursk, aga vähilaadsetest on tavalised hiilgevähid ja vääneljalalised. Kuriilide ja Jaapani kandis leitakse nende magudest hulgaliselt peajalgseid. Kõige rohkem kalmaare on ühes maos leitud 2800 isendit (560 kg), sairasid 4640 isendit (550 kg), heeringaid 2550 isendit (610 kg) ja turski 800 isendit.
Toituvad vaalad liiguvad külitsi, laialt avatud suuga. Saaki neelavad nad suurte portsjonitena. Kalu püüdes teevad nad järske liigutusi, vahel pöörlevad isegi keha pikitelje ümber, kõht ülespidi. See takistab kaladel vaala lõugade vahelt välja lipsata ja võimaldab suud kiiremini sulgeda.
Heeringavaala tiinus kestab keskmiselt 11,5 kuud. Paaritumine toimub üldiselt talvel, ent pole võimatu, et nad paarituvad ka muudel aegadel, sest korraga püütud emaste looted on teinekord üsna erineva suurusega. Antarktikas paarituvad kõik emased vahemikus aprillist augustini, kulminatsiooniga juunis-juulis, kui on südatalv.
Põhjapoolkeral on vastsündinute pikkus 6 m ja mass 1,5 t, lõunapoolkeral aga 5,4 m ja 1,86 t. Suurim loode pärines Antarktikast ja oli 7,29 m pikk, aga väikseim imev noorloom pärines Arktikast ja oli 518 cm pikk.
Vastsündinute ja täiskasvanute kehakuju on sarnane isegi detailides. See laseb oletada, et juba vastsündinutel on head hüdrodünaamilised omadused. Toituvate isendite kiirus on 5–8 km/h, rahulikult liikuvatel 14–17 km/h, hirmutatutel 25–30 km/h, aga sööstuhetkel isegi üle 40 km/h. Seetõttu on heeringavaalad ühed kõige kiirematest vaalalistest.
Harilikult hoiduvad vaalad jääst eemale, aga siiski on täheldatud, et lahvandusse sattunud heeringavaal (nagu põhjavaal või kääbusvaalgi) toetab koonu jääservale ja tõstab kord hingatsi veepinnale, siis jällegi laseb selle paariks minutiks vee alla.
Vaalapüük on muutnud heeringavaala suhteliselt haruldaseks. Ühest heeringavaalast saab Arktikas 6–7 tonni rasva ja 20–23 tonni liha, Antarktikas 9–10 t rasva ja 25–30 t liha. Seda on poole vähem kui sinivaalast saab.
Zere arrunta (Balaenoptera physalus) baleen espeziea da. Balea urdina eta gero, egun dauden animalirik handiena da, helduek 27 metroko luzera dutelako[1].
XX. mendean zehar baleazaleek 750.000 zere ehizatu eta gero, bere irautea arriskuan dago, egun 3.000 baino ez direlako geratzen.
2012ko abenduaren 5ean balea agertu zen Kontxako badian, Donostian, bufaka[2]. Biharamunean hondartu egin zen, eta bertan hil zen; zere arrunta zela ikusi zen orduan.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Zere arrunta (Balaenoptera physalus) baleen espeziea da. Balea urdina eta gero, egun dauden animalirik handiena da, helduek 27 metroko luzera dutelako.
XX. mendean zehar baleazaleek 750.000 zere ehizatu eta gero, bere irautea arriskuan dago, egun 3.000 baino ez direlako geratzen.
2012ko abenduaren 5ean balea agertu zen Kontxako badian, Donostian, bufaka. Biharamunean hondartu egin zen, eta bertan hil zen; zere arrunta zela ikusi zen orduan.
Sillivalas (Balaenoptera physalus) on uurteisvalaiden heimoon kuuluva uhanalainen valaslaji, jota tavataan kaikilla valtamerialueilla. Euroopassa sitä tavataan erityisesti Biskajanlahdella.
Sillivalaiden keskipituus on 18–22 metriä, pisimmät sillivalaat ovat olleet 27-metrisiä.[3] Sillivalaan paino vaihtelee 30–75 tonnin välillä,[4] mutta täysikasvuisilla yksilöillä se on keskimäärin noin 60 tonnia[3]. Sillivalas on sinivalaan jälkeen toiseksi pisin nykyään elävä eläinlaji. Painossa se jää jälkeen myös grönlanninvalaasta. Pintavesissä liikkuvan sillivalaan tuntee jo kaukaa, sillä useimmista muista valaista poiketen se ei sukeltaessaan nosta pyrstöään vedenpinnan yläpuolelle[3]. Lajin hengityssuihku on noin 7 metrin korkuinen, suhteellisen ohut ja levenee ylöspäin noustessaan.[3] Läheltä erottuva sillivalaan tuntomerkki on sen alaleuan puoliskojen epäsymmetrinen väritys.[3]
Sillivalas on levinnyt kaikkiin maailman valtameriin, mutta Pohjoisella ja Eteläisellä jäämerellä sitä tavataan harvoin.[1] Sillivalasta ei ole havaittu Suomen aluevesillä, ja koko Itämerellekin se on harhautunut tiettävästi vain kerran.[3] Tämä yksilö ajautui vuonna 1923 maihin Ruotsin Pohjois-Uplannissa, jonne se oli uinut todennäköisesti Ahvenanmeren kautta.[5] Joidenkin lähteiden mukaan Itämeren rannikolta läheltä Saksan Warnemündea löydettiin tammikuussa 2006 17-metrisen sillivalaan raato.[6] Ruotsin länsirannikolle ja Tanskan salmiin asti sillivalaita vaeltaa silloin tällöin silliparvien perässä.[3]
Sillivalaasta erotetaan yleensä kaksi alalajia.[2] Pohjoisen pallonpuoliskon B. p. physalus -alalajin yksilöt ovat hieman pienikokoisempia kuin eteläisen B. p. quoyi -alalajin.[1] Jotkut tutkijat ovat luokitelleet kaikkein pienikokoisimmat sillivalaat kolmanneksi alalajiksi "B. p. patachonica", jota ei kuitenkaan ole yleisesti hyväksytty.[1]
Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto on vuodesta 2018 määritellyt sillivalaan vaarantuneeksi lajiksi.[1] Se luokiteltiin aiemmin erittäin uhanalaiseksi. Lajin yksilömäärä ovat kasvaneet yli 30 prosenttia vuoden 1940 jälkeen, joten sen katsotaan jo osittain toipuneen valaanpyynnin aiheuttamasta kadosta.[1]
Sillivalaat siirtyvät loppusyksystä tai talvella lisääntymisalueelleen parittelemaan. Vuoden kuluttua naaras synnyttää yhden noin 1 800 kilogramman painoisen poikasen, ja emo imettää sitä puolisen vuotta. Se ruiskuttaa maitoa poikasen suuhun maitorauhasta ympäröivän vahvan lihaksen avulla. Vieroituksen jälkeen naaraan lisääntymistoiminnot pysähtyvät ja jäävät lepovaiheeseen ½–1½ vuodeksi. Sillivalas tulee sukukypsäksi 6–11 vuoden ikäisenä. Sillivalaan elinkierrolle on tyypillistä, että se hankkii ravintonsa viileistä meristä, mutta vaeltaa lisääntymään lämpimiin vesiin.[3]
Tanskalaiset löysivät tähän asti vanhimman tunnetun sillivalaan heinäkuussa 2010, jolloin arviolta 140-vuotias yksilö ajautui ja kuoli Tanskan rannikolle. Eläimen ikä arvioitiin Kööpenhaminan luonnonhistoriallisessa museossa.
Sillivalas syö muun muassa sillejä, planktonia, krillejä ja kalmareita.
.jpg)
Sillivalas (Balaenoptera physalus) on uurteisvalaiden heimoon kuuluva uhanalainen valaslaji, jota tavataan kaikilla valtamerialueilla. Euroopassa sitä tavataan erityisesti Biskajanlahdella.
Balaenoptera physalus
Le rorqual commun (Balaenoptera physalus) est une espèce de cétacé de la famille des Balaenopteridae. Après la baleine bleue, et avec une longueur d'environ 20 mètres, c'est le deuxième plus grand animal vivant sur la planète[1].
On le trouve dans tous les océans, ainsi qu'en mer Méditerranée, il a une grande longévité, probablement une centaine d'années. L'espèce, protégée après avoir été considérée comme menacée par l'UICN, passe au statut « vulnérable » en 2018[2].
La taille adulte peut atteindre 27 mètres en antarctique et 24 mètres en arctique[1], mais la taille moyenne est d'environ 19-20 mètres pour un poids de 40 à 50 tonnes. La forme est très allongée. Le dos est gris foncé à marron et le côté gauche du corps est plus foncé. Le ventre et le dessous des nageoires pectorales et de la nageoire caudale sont blancs. Les rorquals communs possèdent souvent des dessins angulaires clairs sur leur mandibule inférieure. Ce type de coloration asymétrique, si elle est quelquefois présente chez la baleine de Minke, est caractéristique de ces rorquals et constitue un moyen simple d'identification des individus ; aucune explication satisfaisante de cette coloration asymétrique n'existe[3].
La nageoire dorsale bien visible est en forme de faucille inclinée à moins de 40 degrés et postée sur le tiers postérieur du corps; elle mesure 60 centimètres[4]. Les rorquals disposent de 56 à 100 rainures de la gorge au nombril. Leur dos est caréné jusqu'à la nageoire caudale ; leur museau est étroit, en forme de V, avec une seule crête longitudinale médiane en avant des évents.
Chaque côté de la mâchoire supérieure porte 300 à 400 fanons[4],[1] qui peuvent mesurer jusqu'à 76 centimètres.
Si aucune mesure de poids n'a été effectuée sur un adulte normal on estime qu'un adulte de 25 mètres pèse pas moins de 70 tonnes. Un nouveau-né mesure approximativement 5,5 à 6,5 mètres et pèse approximativement 1,8 tonne[4].
Le rorqual commun peut parcourir une distance de 300 km par jour, et à cette occasion soutenir une vitesse de 37 km/h avec des pointes à 40 km/h. Les rorquals vivent probablement jusqu'à plus de 90 ans[5].
Le rorqual expire par souffle toutes les 30 secondes à une minute, plusieurs fois de suite, à chaque remontée à la surface. Le reste du corps reste souvent submergé. On a mesuré des descentes à près de 600 m sur des durées de plus de 20 minutes[6].
Des rorquals communs ont été observés en train d'effectuer des sauts hors de l'eau.
Leur population est estimée en 2018 à 100 000 individus[7]. Comme beaucoup d'autres rorquals, le rorqual commun se rencontre dans toutes les mers du globe, des tropiques au cercle arctique. Ils ne sont absents que dans les zones polaires et dans les mers isolées comme la mer Rouge, le golfe Persique, la partie est de la Méditerranée et la mer Baltique. Leur densité est la plus élevée dans les eaux tempérées ou froides[8]. La population en Méditerranée est estimée entre 3 000 et 7 400 animaux. Le rorqual commun préfère les eaux profondes au-delà du plateau continental.
Le rorqual commun migre vers le golfe du Saint-Laurent en mars. En juin, il abonde dans les eaux de Terre-Neuve où il se montre à environ 45 kilomètres au large[9]. Les populations semblent diminuer.
Plusieurs recensements, effectués selon une méthodologie stricte au début des années 1990, ont estimé que le nombre de rorquals vivants en Méditerranée occidentale était compris entre 1 500[10] et 4 000 individus, dont environ 650 dans le sanctuaire Pelagos, situé dans le bassin corso-liguro-provençal[10]. C'est la baleine la plus commune en Méditerranée (et la seule baleine à fanons avec le Rorqual à museau pointu, beaucoup plus rares, et quelques incursions isolées de baleines boréales, grises ou à bosse). D'après les surveillances faites à Gibraltar, il y a très peu d'échanges entre les populations de l'Atlantique et celles de la Méditerranée[11].
Le rorqual commun possède des fanons qui lui permettent de filtrer les petits poissons, calmars et crustacés dont les Mysidacea et le krill : en Méditerranée, cette espèce se nourrit presque exclusivement de l'espèce Meganyctiphanes norvegica[10]. Ce rorqual s'alimente en ouvrant ses mâchoires tout en nageant à bonne vitesse (11 kilomètres par heure[12]) et engloutit jusqu'à 70 mètres cubes d'eau. Il ferme alors ses mâchoires et rejette l'eau à travers les fanons. Chaque filtrage peut apporter près de 10 kilogrammes de nourriture, et chaque rorqual commun peut absorber jusqu'à 1,8 tonnes par jour[1]. On a calculé que ces rorquals doivent consacrer, dans des conditions normales, trois heures par jour à satisfaire leurs besoins énergétiques[12]. On a également observé des rorquals communs entourer des bancs de poisson de façon à les rendre plus compacts et ensuite les engloutir[1].
Les rorquals communs sont plutôt monogames et se rencontrent souvent en couple. La gestation dure onze mois. La mère peut porter jusqu'à six fœtus, mais les naissances uniques sont la norme. Les femelles atteignent probablement la maturité sexuelle entre six et douze ans et se reproduisent ensuite tous les deux ou trois ans. La maturité physique complète n'est atteinte qu'entre vingt-cinq et trente ans[4]. Comme pour quelques autres espèces de baleines, la maturité sexuelle est atteinte avant la maturité physique, peut-être par adaptation à la chasse intensive des humains[réf. nécessaire].
Les jeunes sont sevrés entre six et sept mois alors qu'ils mesurent entre 11 et 12 m.
Des hybrides entre baleine bleue et rorqual commun ont été repérés dans le nord Atlantique[13] et dans le nord Pacifique[14].
Les rorquals communs sont plus grégaires que les autres rorquals. Ils vivent souvent en troupe de six à dix individus, mais des groupes allant jusqu'à cent individus ont pu être observés[5].
Les rorquals mâles vocalisent abondamment à basses fréquences[4]. Ce sont après les baleines bleues, les vocalises les plus bruyantes[15]. La plupart des vocalises le sont en modulation de fréquence entre 16 et 40 hertz. Chaque émission dure environ 1 à 2 secondes et les diverses combinaisons de sons se produisent dans un ordre modulé durant 7 à 15 minutes. Ces chants sont répétés sur de longues périodes[16]. Les vocalisations sont émises à une puissance acoustique pouvant atteindre 184-186 décibels pour 1 μPa de pression sonore à un mètre. Ils peuvent être détectés à plusieurs centaines de kilomètres de leur source[17].
On estime que l'augmentation du bruit anthropique (pollution sonore) dans l'océan et dans certains détroits et estuaires (tel que l'estuaire du Saint-Laurent) empêche les membres de familles et de groupes de communiquer normalement entre eux, et notamment entre les mâles et les femelles réceptives, ce qui peut affecter la reproduction de l'espèce. Ce bruit gêne aussi les inventaires naturalistes ; afin de pouvoir mieux (à plus grande distance) capter et reconnaitre les chants de cétacés dans le cadre des inventaires naturalistes un logiciel basé sur un processus similaire à ceux utilisés en imagerie (élimination du bruit de fond) a été mis au point pour le Rorqual commun et la Baleine bleue (dans le golfe du Saint-Laurent) au sein de l'Université du Québec[18].
Les rorquals communs migrent tous les ans de leur zone d'alimentation vers les zones de mise-bas dans les eaux plus chaudes. Cependant, le modèle global de migration n'est pas bien compris. Certains rorquals préfèrent ne pas migrer durant les mois d'été et continuer à se nourrir dans les eaux profondes plus froides.
Le rorqual commun est connu depuis longtemps par les taxonomistes, l'espèce a d'abord été décrite par Frederick Martens en 1675 et d'une manière indépendante par Paul Dudley en 1725. Ces descriptions ont été reprises par Carl von Linné sous le nom de Balaena Physalus en 1758. Physa dérive du grec et signifie coups. C'est au XIXe siècle que Bernard Germain de Lacépède propose le reclassement de ce rorqual dans le genre Balaenoptera.
Les espèces de la famille des Balaenopteridae ont divergé des autres membres du sous-ordre des Mysticeti à partir du milieu du Miocène[19]. Cependant, on ne sait pas quand les membres de la famille ont divergé entre eux.
Depuis 1986, on reconnaît deux sous-espèces de rorqual commun, la plus grande B. p. quoyi (Fischer 1829) vit dans les eaux australes et la B. p. physalus (Linnaeus 1758) dans l'hémisphère nord. Les deux sous-espèces se différencient par leurs chants. La plupart des experts considèrent qu'il existe une troisième sous-espèce, encore anonyme[8]. Ces sous-espèces sont bien localisées et ne se mélangent que rarement.
Comme toutes les autres grandes baleines, le rorqual commun a été abondamment chassé. L'acide gras de l'huile de rorqual servait à la fabrication de savon et de margarine. Par cuisson, on obtenait également de la glycérine comme sous-produit, l'ingrédient de base pour la fabrication de la dynamite ; abondamment utilisée au début du XXe siècle pour la construction du réseau routier. Entre 1935 à 1965 près de 30 000 rorquals communs par an ont été tués[1]. En 1966, les rorquals communs du Pacifique nord ont été mis sous la protection de la Commission baleinière internationale. À partir du milieu des années 1970, les quotas ont été diminués. La CBI a publié un moratoire en interdisant les prises commerciales en 1982[20] et pratiquement nulle depuis exception faite des prises dites scientifiques. La population actuelle est estimée être approximativement de 40 000 spécimens dans l'hémisphère nord et de 15 000 à 20 000 dans l'hémisphère sud[1]. Ces chiffres ne sont qu'un faible pourcentage des populations existantes au XVIIIe siècle pourtant, le Japon et l'Islande ont annoncé leur volonté de reprendre la chasse en 2013 ; et à partir du lundi 17 juin 2013[21], sous prétexte de recherches scientifiques, deux bateaux islandais reprennent la chasse au rorqual commun malgré l'opposition de la communauté internationale[22].
Les collisions avec des bateaux et le bruit d'activité humaine sont autant de menaces sur la préservation de l'espèce. Pour des raisons certainement liées aux courants marins, quelques sites sont régulièrement le fait de ces échouages des rorquals communs morts après une collision. C'est le cas de Villeneuve-lès-Maguelone et de Port-la-Nouvelle[23]. Le 9 mars 2015, le roulier Euro Spirit entre au port du Havre avec un spécimen mort coincé sur son bulbe d'étrave[24]. Le 19 octobre 2018 , un rorqual d'environ 17 mètres est retrouvé mort dérivant au large du Cap d’Agde[25]. Les métaux lourds, les organochlorés et les boues rouges les menacent.
Balaenoptera physalus
Le rorqual commun (Balaenoptera physalus) est une espèce de cétacé de la famille des Balaenopteridae. Après la baleine bleue, et avec une longueur d'environ 20 mètres, c'est le deuxième plus grand animal vivant sur la planète.
On le trouve dans tous les océans, ainsi qu'en mer Méditerranée, il a une grande longévité, probablement une centaine d'années. L'espèce, protégée après avoir été considérée comme menacée par l'UICN, passe au statut « vulnérable » en 2018.
O rorcual común,[2] tamén coñecido como balea común,[3] Balaenoptera physalus (Linnaeus, 1758), é unha especie de mamífero mariño da orde dos cetáceos, suborde dos misticetos e familia dos balenoptéridos.
En tamaño, este animal é o segundo máis grande existente no planeta, tan só superado polo seu parente Balaenoptera musculus, o rorcual azul ou balea azul. Pode chegar a alcanzar unha lonxitude de 27 m.[4]
O seu corpo é longo e estilizado, dunha cor gris apardazada, menos na súa parte inferior, que é abrancazada.
Existen dúas subespecies diferenciadas:
Pode verse nos principais océanos do planeta, desde as augas polares ás tropicais. A especie está ausente soamente das augas próximas aos bloques de xeo dos polos e de certas áreas, relativamente pequenas, afastadas de mar aberto. A súa maior densidade de poboación encóntrase en augas frías e temperadas.[5]
Aliméntase principalmente de pequeños peixes que se agrupan en cardumes, luras, crustáceos como os misidáceos e de krill.
Como todos os demais misticetos, o rorcual común sufriu unha caza intensiva durante o século XX e está catalogado como unha especie en perigo de extinción. Case 750 000 destes rorcuais foron cazados no hemisferio Sur só entre 1904 e 1979,[6] e no ano 2003 tan só quedaban menos de 3 000 individuos nesa rexión.[7]
A Comisión Baleeira Internacional (CBI) (International Whaling Commission, IWC, en inglés) estableceu en 1986 unha moratoria na caza comercial desta balea,[8] aínda que algúns países como Islandia, Noruega e Xapón continúan coa súa caza en determinadas épocas do ano.[9] A especie tamén é cazada por aborixes groenlandeses autorizados polo programa de Caza de Subsistencia Aborixe dirigido pola CBI.[10] Baixo este programa cazáronse 377 baleas en 2007, das cales 12 eran rorcuais comúns.[11] As colisións con naves e os ruídos procedentes da actividade humana nos océanos supoñen unha importante ameaza para a recuperación da especie.
B. bonaerensis (rorcual austral)
B. acutorostrata (rorcual albiblanco)
B. physalus (rorcual común)
B. edeni (rorcual tropical)
B. borealis (rorcual sei)
B. brydei (rorcual de Bryde)
B. musculus (rorcual azul)
Megaptera novaeangliae (yubarta)
Eschrichtius robustus (balea gris)
Os taxonomistas coñecen o rorcual común desde o século XVII. Foi descrito por primeira vez por Frederik Martens en 1675 e posteriormente por Paul Dudley en 1725. Esas descricións foron utilizadas como base para a descrición da Balaena physalus de Carlos Linneo (1758).[12] O conde de Lacépède reclasificouno como Balaenoptera physalus a comezos do século XIX. O nome científico provén do término grego physa, que significa soplar.
Os rorcuais comúns pertencen á familia Balaenopteridae, na que se inclúen a balea xibardo, o rorcual azul, o rorcual de Bryde, o rorcual boreal e o rorcual austral. A familia Balenopteridae diverxeu das outras familias da suborde dos Mysticeti durante o Mioceno medio.[13] Con todo, descoñécese cando se separaron entre si os membros desa familia. Comprobouse que ocasionalmente se producen cruces entre o rorcual azul e o común no Atlántico Norte[14] e no Pacífico Norte.[15] Recentes análises de secuenciación de ADN indican que o rorcual común está filoxeneticamente máis próximo da balea gris (Eschrichtius robustus) e a yubarta (Megaptera novaeangliae) que de certos rorcuais do xénero Balaenoptera, como os rorcuais alibrancos.[16][17]
Hai catalogadas dúas subespecies, cada unha delas con diferentes características físicas e vocais: B. p. physalus (Linneo, 1758), ou rorcual do norte, que se encontra no Atlántico Norte, e B. p. quoyi (Fischer, 1829), ou rorcual antártico, que se encontra no Hemisferio Sur.[18] A maioría dos cetólogos considera os rorcuais do Pacífico Norte como unha terceira subespecie aínda non catalogada como tal.[5] A escala global, estas tres subespecies raramente se mesturan entre si.
O rorcual común caracterízase polo seu gran tamaño e polo seu esvelto corpo. O tamaño medio de machos e femias da especie é de 19 e 20 metros respectivamente. Os rorcuais da subespecie do Hemisferio Norte alcanzan un menor tamaño que a subespecie antártica e as femias son de maior tamaño que os machos: a femia de maior tamaño capturada na Antártida mediu 27,3 m fronte aos 24,4 m do Ártico e o macho antártico de maior tamaño alcanzou os 24,4 m e no Ártico os 23,8 m.[19] Aínda non hai rexistros do peso dun espécime adulto, pero calcúlase que un adulto de 25 metros pesa arredor de 70 toneladas. Alcanzan a madurez física completa entre os 25 e os 30 anos, e viven unha media de 75 anos, aínda que hai rexistros que indican que estas baleas poden chegar a vivir até os 100 anos.[20][21] Un acabado de nacer mide aproximadamente 6,5 m de longo e pesa aproximadamente 1.800 kg.[21] O seu gran tamaño axuda á identificación do animal, aínda que ás veces é confundido co rorcual azul, co rorcual boreal e, en augas quentes, co rorcual de Bryde.
A súa parte superior e mais os lados son de cor gris apardazada e a parte inferior é tirando a branco. Teñen un fociño puntiagudo, espiráculo dobre e un amplo e achatado morro. Dúas marcas en forma de V invertida de cor clara comezan tralos espiráculos e seguen polos lados en dirección á cola nunha diagonal que se inclina cara a parte superior até alcanzar a aleta dorsal; ás veces cúrvase cara adiante no lombo.[4] Ten unha marca branca á dereita da mandíbula inferior e nas barbas do mesmo lado, mentres que o lado esquerdo é cincento ou negro.[22] A pesar de poder verse ocasionalmente nos rorcuais alibrancos, esa asimetría é universal no rorcual común e única entre os cetáceos, sendo unha das características clave para a identificación desta especie. Unha hipótese que intenta explicar o desenvolvemento desta asimetría considera que vén inducida pola preferencia da balea por nadar sobre o seu lado dereito cando sobe á superficie para lanzarse novamente á auga e por circular cara a dereita cando se encontra na superficie por enriba dunha presa. Por contra, outras baleas, en iguais circunstancias, móvense habitualmente cara a esquerda. Malia a existencia de varias hipóteses que intentan explicar esta asimetría, ningunha foi aceptada en círculos científicos.[23]
O rorcual ten unha serie de 50 a 60 e até 86 (cunha media de 64) pregos gulares ao longo da parte inferior do corpo que discorren dende a punta do queixo até o embigo,[24] o que permite que a área da gorxa se expanda enormemente durante a alimentación. Ten unha aleta dorsal curva e prominente (60–70 cm) que se encontra aproximadamente no último terzo do corpo.[24] As súas aletas son pequenas e afiadas e a súa cola é ampla, puntiaguda e cunha entalla no centro.[4]
Cando alcanza a superficie, a aleta dorsal faise visible inmediatamente despois de expulsar polos seus espiráculos un chorro de auga vertical e estreito que pode alcanzar seis metros de altura ou incluso máis.[25] Mentres se alimentan resoplan en sucesión rápida 5-7 veces, pero mentres viaxan ou descansan só o fan unha vez cada minuto ou dous. Ao efectuar a súa última inmersión elevan e arquean o lombo mostrando a súa característica aleta dorsal, pero xeralmente non sacan a cola fóra da auga. Despois somérxense a profundidades de 250 metros ou máis para alimentarse, ou só uns metros mentres viaxan ou descansan. As inmersións na zona de California e Baixa California duran uns 6 minutos, cun máximo de 17 minutos; viaxando ou descansando só se somerxen durante uns minutos cada vez.[21][26] Aínda que poden chegar a facelo, raramente saltan sacando completamente o corpo fóra da auga.[25]
O encontro entre machos e femias acontece durante o invierno en mares temperados de latitudes baixas. O período de xestación dura de once meses a un ano. A cría destétase da súa nai seis ou sete meses despois de nacer, cando alcanza once ou doce metros de lonxitude, e sempre acompaña á nai até as áreas de alimentación de primavera e comezos de verán. As femias paren cada dous ou tres anos, sendo o habitual o nacemento dun único baleato, aínda que no inicio da xestación pode manter até seis fetos dos que só un chegará a termo. As femias alcanzan a madureza sexual entre os tres e os doce anos de idade.[21]
O rorcual común é un animal filtrador que se alimenta de pequenos cardumes de peixes, de luras, de crustáceos como os misidáceos e de krill.[21] Aliméntase abrendo as mandíbulas mientres nada a unha velocidade relativamente alta pois segundo recentes estudos alcanza os 11 quilómetros por hora,[27] o que fai que engula máis de 70 metros cúbicos de auga en cada inxestión. Entón pecha as mandíbulas e empuxa a auga de volta cara fóra a través das súas barbas, o que permite que a auga salga mentres retén as presas. Un adulto ten entre 262 e 390 (aínda que pode chegar ater máis de 400) barbas en cada lado da boca.[24] Estas barbas están compostas de queratina, que se esfiaña en pequenos pelos na punta, preto da lingua. Cada placa pode chegar a medir 76 cm de lonxitude e 30 cm de ancho.[4]
Somérxese de forma rutineira a profundidades de máis de 200 metros, onde executa unha media de catro «turradas», alimentándose de agregacións de krill. Cada trago prové a balea de aproximadamente 10 kg de krill.[27] Un rorcual pode consumir até 1.800 kg de comida ao día,[4] o que levou aos principais científicos á conclusión de que dedica aproximadamente tres horas cada día a alimentarse para satisfacer as súas necesidades enerxéticas. Se as aglomeracións de presas non son suficientemente densas, ou están localizadas en augas demasiado profundas, a balea ten que dedicar máis tempo ao longo do día á busca de alimento.[27] Tamén foron observadas rodeando cardumes de peixes a gran velocidade, comprimindo o cardume nunha bola e despois xirando de lado antes de engulir os peixes.[4]
O rorcual común é un dos cetáceos máis rápidos e pode manter velocidades de até 37 km/h,[21] téndose rexistrado velocidades superiores a 40 km/h, razón pola que recibe o apelativo de «galgo dos mares».[28][29] Son máis gregarios que outros rorcuais e adoitan vivir en grupos de seis a dez individuos, aínda que nas zonas de alimentación sexa posible observar até 100 exemplares xuntos.[20]
Ao igual que outras baleas, os machos da especie emiten sons longos, altos e de baixa frecuencia.[21] As vocalizacións da balea azul e do rorcual común producen as frecuencias máis baixas coñecidas entre os animais.[30] A maioría dos sons son de frecuencia modulada (FM) de pulsos infrasónicos de 16 a 40 hertzs (o oído humano capta sons entre os 20 e 20.000 Hz). Cada son dura entre un e dous segundos e varias combinacións de sons se producen en secuencias de 7 a 15 minutos de duración. Esas secuencias repítense durante varios días.[31] O nivel das secuencias vocais está por enriba de 184 a 186 decibelios relativos a 1 micropascal (µPa) a unha distancia de referencia dun metro e poden detectarse a centenares de quilómetros de distancia.[32]
Cando os sons do rorcual común foron rexistrados por primeira vez por biólogos estadounidenses, os investigadores non se deron conta de que estes sons excepcionalmente altos, longos, puros e regulares eran producidos por baleas. Inicialmente investigaron a posibilidade de que os sons fosen debidos a un funcionamento defectuoso do equipo, fenómenos xeofísicos, ou incluso parte dun plan da Unión Soviética para descubrir submarinos inimigos. Finalmente, os biólogos demostraron que os sons eran vocalizacións dos rorcuais comúns.[30]
A asociación directa destas vocalizacións coa temporada reprodutiva da especie, sumado ao feito de que só os machos emiten os sons, suxire que ditas vocalizacións son demostracións sonoras efectuadas con fins reprodutivos.[33][34] Durante os últimos 100 anos, o drástico aumento do ruído nos océanos causado polo tráfico marítimo, pode ter freado a recuperación da súa poboación, impedindo a comunicación entre machos e femias sexualmente receptivas.[35]
Como moitas das grandes baleas, o rorcual común é unh especie con distribución cosmopolita. Pode verse nos principais océanos, desde as augas polares ás tropicais e en augas litorais e oceánicas.[36] A especie está ausente só nas augas próximas aos bloques de xeo de ambos polos e de áreas relativamente pequenas e afastadas dos grandes océanos, como o mar Vermello, o golfo Pérsico, o leste do mar Mediterráneo e o mar Báltico. A maior densidade de poboación encóntrase en augas temperadas e frías. En augas máis cálidas e nas rexións ecuatoriais a súa poboación diminúe considerablemente. Prefire as augas profundas, de gran produtividade biolóxica, máis alá das plataformas continentais ou zonas onde a caída da plataforma continental ten unha pendente moi pronunciada e evita as augas pouco profundas.[37]
O rorcual común do Atlántico Norte está amplamente distribuído, desde o golfo de México ao mar Mediterráneo, en dirección norte chega até os límites dos bloques de xeo árticos. Polo xeral son máis abundantes cara os 30º de latitude norte, aínda que hai serias dúbidas sobre a súa distribución ao sur desa latitude pola dificultade que supón distinguir entre o rorcual común e o rorcual de Bryde.[38] Numerosos avistamentos feitos desde barcos levaron aos investigadores á conclusión de que a zona de alimentación durante o verán do rorcual común no Atlántico Norte se encontra principalmente entre as latitudes 41°20'N e 51°00'N, bordeando a costa a 1.800 m de distancia desta.[39]
A súa distribución no Pacífico Norte durante o verán abarca desde as proximidades das augas costeiras da zona central da Baixa California até o Xapón e chegando tan ao norte como o mar de Chukchi, bordeando o océano Ártico.[40] Encóntrase en maior número ao norte do golfo de Alaska e ao sur do mar de Bering entre maio e outubro, con algún movemento a través das illas Aleutianas de entrada e saída do mar de Bering.[41] Moitas baleas identificadas entre novembro e xaneiro no sur de California foron cazadas despois nunha área que vai desde a parte central de California até Oregón, Columbia Británica e o golfo de Alaska.[40] Rorcuais comúns foron observados alimentándose nas augas de Hawai a mediados de maio e varios avistamentos da especie producíronse na mesma zona durante o inverno.[42] Algúns investigadores suxeriron que as baleas emigran a augas hawaianas principalmente en outono e inverno.[43]
Aínda que sexan con certeza migratorios, movéndose estacionalmente desde áreas de alimentación en latitudes altas, onde se destribúen en verán, a latitudes baixas, onde pasan o inverno e se reproducen, o patrón xeral de migración destas baleas é difícil de determinar a causa da súa ampla distribución.[36] Lecturas acústicas con hidrófonos de escoita pasiva indican unha migración dos rorcuais comúns do Atlántico Norte en dirección ao sur que se produce en outono desde a rexión de Terranova e Labrador, pasando polas Bermudas e chegando até as Antillas.[44] Crese que unha ou varias poboacións de rorcuais permanecen todo o ano en latitudes altas movéndose por zonas costeiras, pero non dirixíndose até o sur a finais de outono.[44] No océano Pacífico, os modelos de migración son difíciles de entender. Aínda que algúns rorcuais estean aparentemente presentes no golfo de California todo o ano, hai un aumento significativo no seu número en inverno e primavera.[45] Os rorcuais antárticos migran estacionalmente desde zonas alimenticias en latitudes antárticas relativamente altas no verán, a áreas de latitudes baixas de parto e cría en inverno. A situación das áreas de cría de inverno aínda é descoñecida, xa que estas baleas tenden a migrar ao océano aberto, polo que as posicións exactas son difíciles de determinar.[5]
A falta de comprensión do seu modelo migratorio, unido ás investigacións de poboación que a miúdo son contraditorias, teñen como consecuencia que a estimación dos niveis demográficos históricos e actuais da especie sexan difíciles de realizar e controvertidos. Debido a unha longa historia de caza desta balea, os niveis de poboación antes da explotación son difíciles de determinar con exactitude, aínda que as estimacións son importantes para medir o índice de recuperación da especie.
No Atlántico Norte, a Comisión Baleeira Internacional (CBI) distribúe os rorcuais en sete zonas demográficas distintas: Nova Escocia, Terranova-Labrador, Groenlandia occidental, Islandia-leste de Groenlandia, norte de Noruega, Illas Feroe-oeste de Noruega e Irlanda-España-Illas Británicas-Portugal. Os resultados das investigacións mediante o proceso de marcaxe de exemplares e a súa posterior recuperación, indican que un certo movemento se produce a través dos límites destas zonas demográficas, o que suxire que cada zona non é completamente inconexa e que un proceso de inmigración e emigración se produce entre elas.[39]
J. Sigurjónsson estimou en 1995 que a poboación total de rorcuais comúns preexplotación en todo o Atlántico Norte oscilaba entre 50.000 e 100.000 exemplares,[46] pero a súa investigación é criticada por non proporcionar datos de apoio e unha explicación do seu razoamento.[5] En 1977, D. E. Sergeant suxeriu unha poboación «primitiva» total de 30.000 a 50.000 exemplares en todo o Atlántico Norte.[47] Dese número, aproximadamente de 8.000 a 9.000 estarían localizados en Terranova e áreas de Nova Escocia, con exemplares pasando o verán en augas estadounidenses ao sur de Nova Escocia, que presumiblemente non foran tomadas totalmente en conta.[5][48] J.M. Breiwick estimou que o compoñente «explotable» (por enriba do límite de tamaño legal de 50 pés, é dicir, 15,24 m) da poboación de Nova Escocia era de 1.500 a 1.600 exemplares en 1964, reducido a tan só aproximadamente 325 en 1973.[49]
Realizáronse recoñecementos aéreos en augas canadenses desde principios dos anos 1970, dando como resultado de 79 a 926 rorcuais ao leste da zona de Terranova-Labrador en agosto de 1980,[50] e uns poucos centos no norte e na área central do golfo de San Lourenzo en agosto de 1995–1996.[51] Estimacións do número de rorcuais comúns en augas ao oeste de Groenlandia durante o verán sitúanse entre 500 e 2.000 exemplares,[52] e en 1974 Jonsgard considerou que os rorcuais comúns do oeste de Noruega e as Illas Feroe «sufriron unha mingua considerable durante os anos da posguerra, probablemente pola sobreexplotación».[53]
A poboación ao redor de Islandia parece que foi moito mellor. En 1981 determinouse que o seu número parecía que só sufrise unha pequeña diminución desde principios dos anos 1960.[54] Inspeccións realizadas durante os veráns de 1987 e 1989 deron como resultado unhas estimacións de entre 10.000 e 11.000 rorcuais entre o leste de Groenlandia e Noruega.[55] Estes datos mostran unha recuperación substancial se comparamos cunha inspección de 1976 que daba unha estimación de 6.900 baleas, que foi considerada como unha diminución "leve" con respecto aos niveis de 1948.[56] As estimacións dos niveis demográficos na área de Illas Británicas-España-Portugal no verán variaron de 7.500 a máis de 17.000.[57][58]
En total, estímase que a poboación do Atlántico Norte está entre 40.000 e 56.000 exemplares.[14][59]
A poboación histórica total do rorcual común do Pacífico Norte calcúlase que estaba entre 42.000 e 45.000 exemplares antes do comezo da caza de baleas. Deste número, estimouse que a poboación na parte leste do Pacífico Norte era de 25.000 a 27.000.[60] Cara 1975, a estimación demográfica diminuíra a unha cantidade entre 8.000 e 16.000 exemplares.[61][62] Inspeccións realizadas en 1991, 1993, 1996 e 2001 produciron unhas estimacións de entre 1.600 e 3.200 rorcuais en California e de 280 a 380 en Oregón e Washington.[63] O mínimo estimado para a poboación de California-Oregón-Washington, segundo a U.S. Pacific Marine Mammal Stock Assessments: 2005, era aproximadamente duns 2.500.[64] Os estudos preto das illas Pribilof no mar de Bering mostraron un aumento substancial da poboación local de rorcuais comúns entre 1975–1978 e 1987-1989.[65] En 1984 estimouse que a poboación total do Pacífico Norte era tan só un 38% da súa capacidade histórica.[66]
Os datos sobre os niveis demográficos históricos e actuais do rorcual antártico son relativamente escasos. A estimación oficial da CBI da poboación do rorcual común no Hemisferio Sur previa á caza de baleas, era de 400.000 exemplares e a poboación en 1979 (ano do cesamento da caza de baleas antárticas a gran escala) era de 85.200.[67] Tanto as estimacións actuais como históricas deberían ser consideradas como estimacións pouco fiables, pois sábese que a metodoloxía e mais os datos utilizados no estudo eran incorrectos.[5] Outras estimacións calcularon que a poboación a finais dos anos 1980 e principios dos anos 1990 era duns 5.000 rorcuais e posiblemente de tan só 2.000 ou 3.000.[21] Desde 2006, non hai ningunha estimación cientificamente aceptada da súa poboación ou tendencias.[5]
Durante o século XIX, o rorcual común era cazado ocasionalmente por barcos baleeiros a vela, pero estaba relativamente seguro debido á súa velocidade e ao feito de que a miúdo se afundía cando o mataban. Así e todo, os barcos de vapor, introducidos a metade de século, e a invención de arpóns que explotaban ao impactar co animal posibilitaron matar e asegurar a captura de baleas azuis, rorcuais comúns e rorcuais boreais a escala industrial. Cando as baleas azuis sufriron unha sobrecaptura, a industria da caza de baleas volveu a mirada cara o máis pequeno e aínda abundante rorcual común como substituto.[68] Foi cazado principalmente pola súa carne, graxa, aceite e barbas. Aproximadamente 704.000 rorcuais comúns foron capturados en operacións de caza de baleas antárticas entre 1904 e 1975.[69] Trala introdución de buques factoría con ramplas a popa en 1925, o número de baleas cazadas anualmente aumentou de forma considerable. Só en 1937 cazáronse máis de 28.000 e entre 1953 e 1961 cazáronse unha media duns 25.000 ao ano. Cara 1962, as capturas do rorcual boreal experimentaron unha alza cando os rorcuais comúns comezaron a escasear. Cara 1974 cazábanse menos de 1.000 rorcuais comúns cada ano. A CBI prohibiu a captura de rorcuais comúns do Hemisferio Sur en 1976.[69]
No Pacífico Norte, un número de aproximadamente 46.000 rorcuais comúns foi capturado por barcos baleeiros comerciais entre 1947 e 1987.[70] O coñecemento de que a Unión Soviética estivo envolta na matanza ilegal de baleas de especies protexidas no Pacífico Norte significa que os datos de capturas rexistrados son incompletos.[71] O rorcual común recibiu a protección plena fronte á caza comercial de baleas por parte da CBI no Pacífico Norte en 1976 e no Atlántico Norte en 1987, a excepción de pequenas capturas feitas por aborixes ou con fins de investigación.[21] Todas as poboacións ao longo do mundo figuran nunha lista de especies en perigro feita polo Servizo de Pesca e Vida Silvestre dos Estados Unidos, a Lista Vermella da Unión Internacional para a Conservación da Natureza e no Apéndice I (especies ameazadas de extinción)[72] do Convenio sobre o Comercio Internacional de Especies de Fauna e Flora Salvaxe Ameazadas (CITES).[1][21][73][74]
Este cetáceo aínda é cazado no Hemisferio Norte na zona de Groenlandia, conforme o procedemento establecido pola Comisión Baleeira Internacional no seu programa de «Caza de Subsistencia Aborixe».[10] A carne e outros produtos obtidos das baleas cazadas ao amparo deste programa comercialízanse no ámbito da economía local groenlandesa, pero a súa exportación é ilegal. A CBI estableceu unha cota de 19 rorcuais comúns por ano para Groenlandia pese á preocupación provocada pola incerteza dos actuais niveis demográficos da especie. A través deste programa cazáronse 377 baleas en 2007, das cales 12 eran rorcuais comúns.[11]
Islandia e Noruega non están afectadas pola moratoria da CBI da caza comercial de baleas porque ambos os dous países presentaron obxeccións á moratoria.[5] En outubro de 2006, o Ministerio de Pesca de Islandia autorizou a caza de nove rorcuais comúns en agosto de 2007.[75] No Hemisferio Sur, Xapón inscribiu o rorcual común no seu programa de Permiso Especial Antártico de caza de baleas nas tempadas 2005-2006 e 2006-2007 para a captura de 10 baleas por ano.[76] A proposta para 2007-2008 e as 12 tempadas seguintes incluía a caza de 50 rorcuais comúns por ano,[5] pero a finais de dita tempada en abril de 2008, non se ccapturara ningún exemplar.[77]
As colisións con barcos son unha das principais causas de mortalidade do rorcual común adicionais á súa caza. Nalgunhas áreas, estas colisións representan unha parte substancial das causas de varamentos nas costas de grandes baleas. A maioría das feridas serias ou letais son causadas por grandes e veloces barcos preto da plataforma continental.[78]
O rorcual común, tamén coñecido como balea común, Balaenoptera physalus (Linnaeus, 1758), é unha especie de mamífero mariño da orde dos cetáceos, suborde dos misticetos e familia dos balenoptéridos.
En tamaño, este animal é o segundo máis grande existente no planeta, tan só superado polo seu parente Balaenoptera musculus, o rorcual azul ou balea azul. Pode chegar a alcanzar unha lonxitude de 27 m.
O seu corpo é longo e estilizado, dunha cor gris apardazada, menos na súa parte inferior, que é abrancazada.
Existen dúas subespecies diferenciadas:
Balanoptera physalus physalus, que ten o seu hábitat no Atlántico norte. Balaenoptera physalus quoyi, de maior tamaño, que vive habitualmente en augas do océano Antártico.Pode verse nos principais océanos do planeta, desde as augas polares ás tropicais. A especie está ausente soamente das augas próximas aos bloques de xeo dos polos e de certas áreas, relativamente pequenas, afastadas de mar aberto. A súa maior densidade de poboación encóntrase en augas frías e temperadas.
Aliméntase principalmente de pequeños peixes que se agrupan en cardumes, luras, crustáceos como os misidáceos e de krill.
Como todos os demais misticetos, o rorcual común sufriu unha caza intensiva durante o século XX e está catalogado como unha especie en perigo de extinción. Case 750 000 destes rorcuais foron cazados no hemisferio Sur só entre 1904 e 1979, e no ano 2003 tan só quedaban menos de 3 000 individuos nesa rexión.
A Comisión Baleeira Internacional (CBI) (International Whaling Commission, IWC, en inglés) estableceu en 1986 unha moratoria na caza comercial desta balea, aínda que algúns países como Islandia, Noruega e Xapón continúan coa súa caza en determinadas épocas do ano. A especie tamén é cazada por aborixes groenlandeses autorizados polo programa de Caza de Subsistencia Aborixe dirigido pola CBI. Baixo este programa cazáronse 377 baleas en 2007, das cales 12 eran rorcuais comúns. As colisións con naves e os ruídos procedentes da actividade humana nos océanos supoñen unha importante ameaza para a recuperación da especie.
Kit perajar (lat. Balaenoptera physalus) je jedna vrsta brazdastih kitova. On je najbliži srodnik plavog kita i poslije njega je sljedeća najveća zivotinja na Zemlji.
Kit perajar je u prosjeku dugačak oko 20 metara, ali je već izmjeren i jedan perajar koji je bio dug 27 metara. Težina jednog takvog diva se procjenjuje na oko 70 tona. To znači, da je puno vitkiji i lakši od jednako velikog plavog kita, a lakši je i od nekih manjih vrsta kitova kao što je grenlandski kit ili ulješura. Gornja strana tijela mu je sivosmeđa a s donje strane je bijel. Najsigurnije ga se može prepoznati po nesimetrično obojenoj donjoj čeljusti: desna strana je bijela a lijeva tamna.
Kitovi perajari žive u svim svjetskim oceanima. Ljeta provode u polarnim ili umjereno hladnim vodama, a zimi dolaze u umjereno topla i tropska mora. Kako su godišnja doba upravo obrnuta na sjevernoj od onog na južnoj polutki oni se na ekvatoru nikada ne sreću. Neki zoolozi smatraju da su to dvije odvojene podvrste: sjeverni perajar (B.p.physalus) i južni perajar (B.p. quoyi).
Kitovi perajari žive u grupama od 5 do, eventualno, 10 životinja. U vremenu prije velikog kitolova postojale su "škole" perajara i do 300 životinja. Perajari brže plivaju i dublje rone od većine drugih velikih kitova. Pliva brzinom od oko 37 km/h a redovno roni do dubine od 200 metara. Pri tome se zadržava pod vodom petnaestak minuta. Hrani se gotovo isključivo krilom, koji filtriraju uz pomoć usi. Hrane se, slično kao i plavi kit isključivo u svojim ljetnim boravištima, a za vrijeme zime troše svoje zalihe masnoće.
Ne događa se, da majka donese na svijet više od jednog mladunca, a rađa ga kad stigne u ljetno boravište. Mladunče je dugo oko 6,5 metara i teži 1.800 kilograma. Spolnu zrelost dosižu u starosti od oko 10 godina, a dožive i više od 100 godina.
Zbog brzine i veličine perajara sve do kasnog 19. stoljeća ljudi su perajare mogli uloviti samo iznimno. Međutim, kad su se sredstva za lov na kitove dovoljo razvila, ljudi su počeli s masovnim izlovljavanjem. Prvo su lovili plave kitove jer je bio, zbog veličine, atraktivniji. Ali kad je ta vrsta bila gotovo istrijebljena, prešlo se na lov na perajare u veliko stilu. Tako je samo u sezoni 1937./38. pobijeno više od 28.000 perajara. Lov je nesmanjenom žestinom nastavljen sve do kasnih 60-tih godina, kad je utvrđeno da su "zalihe" gotovo iscrpljene. Od 1985. vrijedi zabrana lova na kitove u cijelom svijetu.
Prije kitolova, bilo je oko 400.000 južnih i 70.000 južnih perajara. Ekcesivni lov smanjio je populaciju na manje od 5.000. Time je perajar nešto češći od plavog kita ali se i njega mora, još uvijek, smatrati jako ugroženom vrstom. American Cetacean Society procjenjuje, da ih danas još živi oko 40.000 na sjevernoj i 15.000 na južnoj polutki.
Kit perajar (lat. Balaenoptera physalus) je jedna vrsta brazdastih kitova. On je najbliži srodnik plavog kita i poslije njega je sljedeća najveća zivotinja na Zemlji.
Paus sirip atau paus bersirip (Balaenoptera physalus) adalah mamalia laut yang masuk kedalam subordo paus balin. Paus, yang memiliki panjang hampir sepanjang 27 meter,[2] adalah paus terbesar kedua dan binatang terbesar kedua di dunia setelah paus biru.[2]
Paus sirip adalah paus yang berpostur panjang dan langsing. Tubuh paus sirip berwarna abu-abu kecoklatan tetapi bagian permukaan bawah lebih terang. Terdapat 2 subspesies: paus sirip utara di Atlantik utara dan paus sirip Antartika di samudera daerah selatan. Paus ini dapat ditemui di semua samudera utama dunia, dari daerah kutub sampai lautan tropis. Paus ini tidak dapat ditemui di perairan ber-es seperti di Kutub Utara dan Kutub Selatan. Paus ini juga tidak dapat ditemui di perairan kecil yang jauh dari samudera terbuka. Populasi terbesar paus ini ditemukan di perairan hangat dan dingin.[3] Makanan paus ini adalah ikan, cumi-cumi dan crustacea, termasuk mysidacea dan krill.
Sama seperti semua paus besar lainnya, paus sirip diburu selama abad ke-20 dan kini merupakan spesies terancam. Komisi Perpausan Internasional (IWC) mengeluarkan larangan perburuan paus ini,[4] tetapi Islandia dan Jepang tetap menyatakan keinginannya untuk melakukan perburuan. Beberapa masalah yang cukup mengganggu pemulihan populasi spesies ini antara lain kematian yang disebabkan tubrukan dengan kapal dan polusi suara oleh manusia.
Paus sirip atau paus bersirip (Balaenoptera physalus) adalah mamalia laut yang masuk kedalam subordo paus balin. Paus, yang memiliki panjang hampir sepanjang 27 meter, adalah paus terbesar kedua dan binatang terbesar kedua di dunia setelah paus biru.
Paus sirip adalah paus yang berpostur panjang dan langsing. Tubuh paus sirip berwarna abu-abu kecoklatan tetapi bagian permukaan bawah lebih terang. Terdapat 2 subspesies: paus sirip utara di Atlantik utara dan paus sirip Antartika di samudera daerah selatan. Paus ini dapat ditemui di semua samudera utama dunia, dari daerah kutub sampai lautan tropis. Paus ini tidak dapat ditemui di perairan ber-es seperti di Kutub Utara dan Kutub Selatan. Paus ini juga tidak dapat ditemui di perairan kecil yang jauh dari samudera terbuka. Populasi terbesar paus ini ditemukan di perairan hangat dan dingin. Makanan paus ini adalah ikan, cumi-cumi dan crustacea, termasuk mysidacea dan krill.
Sama seperti semua paus besar lainnya, paus sirip diburu selama abad ke-20 dan kini merupakan spesies terancam. Komisi Perpausan Internasional (IWC) mengeluarkan larangan perburuan paus ini, tetapi Islandia dan Jepang tetap menyatakan keinginannya untuk melakukan perburuan. Beberapa masalah yang cukup mengganggu pemulihan populasi spesies ini antara lain kematian yang disebabkan tubrukan dengan kapal dan polusi suara oleh manusia.
Langreyður (fræðiheiti: Balaenoptera physalus) er sjávarspendýr sem tilheyrir undirættbálki skíðishvala. Langreyður er næststærst allra hvala og næststærsta núlifandi dýrategund, aðeins steypireyður er stærri.
Fullvaxin langreyður er 18 til 22 m á lengd og vegur 40 til 70 tonn. Hún er löng og rennileg með stóran haus og mjókkar aftur. Munnvik ná aftur fyrir augu og undir neðri skolti hennar eru reglulegar húðfellingar (rengi). Í munninum hanga um 600 til 700 hornplötur (skíði) úr efri skolti. Skíðin eru svart- og hvítrákótt. Langreyður er dökkgrá á baki og næstum hvít á kvið.
Elsta langreyður sem aldursgreind hefur verið við Ísland var 94 ára. Það er hægt að aldursgreina langreyðar á fjölda bauga í vaxkenndum mergtöppum í eyrum.
Langreyður kemur til Íslands í árlegum fæðugöngum sunnan úr höfum. Hún fer að sjást suðvestan lands í maí og er fjöldi hennar mestur við landið í lok júní. Langreyður heldur sig vanalega við landgrunnsbrúnina vestan við landið og færir sig smám saman norður með fram brúninni. Aðalfæða hér við land er svifkrabbadýr, einkum ljósátan náttlampi. Langreyður étur einnig uppsjávarfisk, loðnu og sílategundir. Langreyður dvelur á Íslandsmiðum fram í október og heldur þá til vetrarstöðvanna.
Mökun langreyða fer fram á óþekktum vetrarstöðvum í sunnanverðu Norður-Atlantshafi. Burður fer fram eftir 11 mánaða meðgöngu. Kálfurinn fylgir kúnni í 6 til 7 mánuði. Langreyður eignast kálf annað hvert ár. Talið er að langreyðastofninn við Ísland, Grænland og Jan Mayen sé 19 þúsund dýr.
Á 19. öld veiddu menn stundum langreyði af hvalveiðibátum, en þá var ekki til staðar veiðitækni til að elta hvali sem fara svona hratt yfir og halda sig á opnu hafi.
Á seinni hluta 19. aldar varð tæknibylting í hvalveiðum með tilkomu vélknúinna skipa og sprengiskutulsins og þannig var hægt að veiða hraðskreiðari hvalategundir eins og reyðarhvalina langreyði og steypireyði. Þessar tegundir urðu þá aðalnytjategundirnar og ofveiði var mikil. Talið er að um 750.000 langreyðar hafi verið veiddar á hvalveiðistöðvum við Suðurskautslandið á milli 1904 og 1975 og einungis um 3000 langreyðar eru taldar halda sig á suðurhvelinu í dag. Hvalalýsi var þá notað í ljósmeti sem lýsti upp götur í borgum.
Norðmenn reistu hvalstöðvar á Íslandi upp úr 1880 á Vestfjörðum og síðar á Austurlandi. Hvalveiðarnar við Ísland voru í hámarki árið 1902 en þá komu 1300 hvalir á land og 30 skip voru að veiðum. Vegna þessarar veiði fækkaði hval stórlega og um 1910 samþykkti Alþingi lög um bann við veiðum og vinnslu á stórhvölum innan íslenskrar lögsögu. Árið 1916 hættu allar hvalstöðvar við Ísland rekstri. Norðmenn veiddu stórhveli við Ísland á litlum hvalveiðibátum og unnu hvalinn í verksmiðjuskipum sem héldu sig utan landhelginnar, en hún var á þessum tíma þrjár mílur. Árið 1933 var hvalveiðibanni við Ísland aflétt og árið 1935 tók til starfa hvalveiðistöð á Suðureyri við Tálknafjörð sem starfaði þar til seinni heimsstyrjöldin skall á. Árið 1948 tók til starfa hvalveiðistöð í Hvalfirði og starfaði hún til 1985 þegar hvalveiðistöðvun Alþjóðahvalveiðiráðsins gekk í gildi. Á árunum 1948 til 1985 voru veiddar við Ísland að jafnaði 240 langreyðar á ári. Veiðar á langreyði og sandreyði voru stundaðar í vísindaskyni 1986 til 1989. Árið 2006 hófust aftur veiðar á langreyði hér við land. Árið 2009 veiddu Íslendingar 125 langreyðar, og 148 dýr árið 2010.
Langreyðar geta orðið 26,8 m langar
Langreyður lifir á smákrabbadýrum
Langreyður (fræðiheiti: Balaenoptera physalus) er sjávarspendýr sem tilheyrir undirættbálki skíðishvala. Langreyður er næststærst allra hvala og næststærsta núlifandi dýrategund, aðeins steypireyður er stærri.
La balenottera comune [Balaenoptera physalus (Linnaeus, 1758)] è una specie di cetaceo appartenente alla famiglia Balaenopteridae.[2]
La balenottera comune è il secondo animale del pianeta per dimensioni, dopo la balenottera azzurra. Si sa che può raggiungere e superare i 26 m, anche se la lunghezza media è molto inferiore. Gli animali dell'emisfero boreale sono normalmente di 1-1,5 m più corti di quelli dell'emisfero australe e alcuni autori ritengono che si tratti di sottospecie distinte. È facilmente confusa con la balenottera boreale o con la balenottera azzurra o nei tropici con la balenottera di Eden. Un elemento essenziale per riconoscere la balenottera comune a distanza ravvicinata è la pigmentazione asimmetrica della testa: sul lato destro, il labbro inferiore, la cavità orale e alcuni dei fanoni sono bianchi, mentre il lato sinistro è grigio uniforme. Quando nuota proprio sotto la superficie è spesso chiaramente visibile il labbro bianco, che può tuttavia essere confuso con la pinna pettorale bianca di una megattera. Un tempo una delle balenottere più comuni, presenta oggi popolazioni seriamente compromesse dalla caccia baleniera.
Non evita né si avvicina alle barche. È quasi impossibile valutare quando emergerà o si allontanerà: può essere difficile osservarla da vicino. Il tipo di emersione varia a seconda che stia nuotando in superficie oppure stia emergendo da un'immersione profonda. Soffia tipicamente da 2 a 5 volte, a intervalli di 10 o 20 secondi, prima di immergersi per 5-15 minuti (anche se può restare immersa più a lungo). Si immerge sino a profondità di almeno 230 m. La pigmentazione asimmetrica può essere legata al modo in cui la balena nuota sul lato destro mentre si nutre. Talora salta completamente fuori dall'acqua. È una nuotatrice veloce, capace di raggiungere velocità di 30 km/h. Si vede più spesso di altre balenottere in piccoli gruppi.
La dieta della Balenottera comune è piuttosto varia. Le componenti principali sono: krill, pesci e piccoli cefalopodi, ma varia a seconda della distribuzione (emisfero boreale, australe o Mediterraneo). La tecnica di caccia è particolare: si avvicina a notevole velocità ad un banco di pesci per buttarsi nel punto in cui questo è più fitto. Quindi, distendendo la regione golare, che può anche raddoppiare il diametro della parte anteriore del corpo, ingoia acqua e pesci.
Più comune nell'emisfero australe, meno comune nei tropici. Giunge nelle acque polari, ma meno frequentemente della balenottera azzurra o della balenottera minore. Nel Mediterraneo si trovano normalmente solo le balenottere comuni. Ci sono probabilmente tre popolazioni isolate: nel Nord Atlantico, nel Nord Pacifico e nell'emisfero meridionale. Alcune popolazioni migrano verso basse latitudini, con acque relativamente calde, in inverno e verso latitudini più elevate, con acque più fredde, in estate, anche se gli spostamenti sono meno prevedibili che in altri cetacei di grandi dimensioni. Certe popolazioni di basse latitudini, come quelle del Golfo di California (Baia di Cortez), in Messico, sembrano essere stanziali. Si trova normalmente al largo, ma la si vede anche sottocosta là dove l'acqua ha profondità sufficiente.
La Zoological Society of London, in base a criteri di unicità evolutiva e di esiguità della popolazione, considera Balaenoptera physalus una delle 100 specie di mammiferi a maggiore rischio di estinzione.
in Italia, uno scheletro di Balenottera comune è conservato presso il Museo di storia naturale dell'Università di Pisa, che ospita la più grande collezione di scheletri di cetacei del paese, al Museo di Storia Naturale dell'Accademia dei Fisiocritici di Siena e al MUSE di Trento[3].
La balenottera comune [Balaenoptera physalus (Linnaeus, 1758)] è una specie di cetaceo appartenente alla famiglia Balaenopteridae.
Finvalas (lot. Balaenoptera physalus), yra jūrinis žinduolis. Jis yra antras pagal dydį banginis ir antras pagal dydį gyvūnas po Mėlyno Banginio, augantis iki 27 metrų (88 pėdų) ilgio. Ilgas ir plonas, finvalo kūnas yra rusvai pilkas su labiau išblyškusia apačia. Yra mažiausiai dvi skirtingos subrūšys: Šiaurinis Finvalas (Šiaurės Atlante), ir didesnis Antarktinis Finvalas (Pietų Vandenyne). Jis yra randamas visuose pagrindiniuose vandenynuose. Jų nerandama tik šalia šiaurės ir pietų polių ledų sangrūdų. Daugiausiai palikuonių atsivedama vėsiuose ir daug maisto išteklių turinčiuose vandenyse. Jų maistas susideda iš mažų žuvų, kalmarų ir vėžiagyvių. Kaip ir visi kiti dideli banginiai, finvalai buvo negailestingai ir be saiko medžiojami dvidešimtame amžiuje ir yra nykstanti rūšis. Tarptautinė Banginių medžioklės Komisija (International Whaling Commission (IWC)) išleido moratoriumą dėl komercinio šio banginio medžiojimo, nors Islandija ir Japonija paskelbė ketinimus tęsti medžioklę, teigdamos, jog kvota bus tik 50 banginių per 2008 metų sezoną. Žmogaus veikla, susidūrimai su laivais, jų skleidžiamas triukšmas taip pat kenkia šių banginių populiacijos atgaivinimui.
Kaip ir kitų banginių vyriškos lyties finvalas skleidžia ilgus, garsius, žemo dažnio garsus. Mėlynųjų ir Finvalų banginių artikuliavimas yra žemiausi skleidžiami gyvūnų garsai. Dauguma garsų yra moduliuoti dažniai (FM), apimantys 16 - 40 hz dažnį (garsų sritis, kurią gali išgirsti žmogus yra s tarp 20 hz ir 20 khz). Kiekvienas garsas trunka tarp vienos - dviejų sekundžių, ir įvairios garsų kombinacijos įvyksta raštuotose sekose, trunkančiuose 7 - 15 minučių. Šitos sekos kartojasi susitikimuose, trunkančiuose daug dienų. Balso sekos turi šaltinio lygmenis iki 184 – 186 decibelų palyginti su 1 mikroPaskaliu, ir gali būti aptinkamos šimtų kilometrų spinduliu. Kai Finvalų garsai buvo įrašyti, tyrėjai nesuprato, kad šitie neįprastai garsūs, ilgi, gryni, ir reguliarūs garsai buvo skleidžiami banginių. Jie iš pradžių ištyrė galimybes, kad garsai atsirado dėl įrangos veikimo sutrikimo, geofizinių reiškinių, ar Tarybų Sąjungos plano dėl priešo povandeninių laivų susekimo. Galų gale, biologai parodė, kad garsai buvo Finvalų artikuliavimas (Tiesioginė asociacija artikuliavimo su atgaminamuoju sezonu rūšiai) ir kad artikuliuojami tiktai patinų garsai. Praėjus daugiau kaip 100 metų, padidėjus okeaniniam triukšmui dėl karinės jūrų veiklos, galbūt sulėtino finvalų populiacijos atsigavimą, trukdydamas patinų ir seksualiai imlių patelių susisiekimui. [20]
Finvalas (lot. Balaenoptera physalus), yra jūrinis žinduolis. Jis yra antras pagal dydį banginis ir antras pagal dydį gyvūnas po Mėlyno Banginio, augantis iki 27 metrų (88 pėdų) ilgio. Ilgas ir plonas, finvalo kūnas yra rusvai pilkas su labiau išblyškusia apačia. Yra mažiausiai dvi skirtingos subrūšys: Šiaurinis Finvalas (Šiaurės Atlante), ir didesnis Antarktinis Finvalas (Pietų Vandenyne). Jis yra randamas visuose pagrindiniuose vandenynuose. Jų nerandama tik šalia šiaurės ir pietų polių ledų sangrūdų. Daugiausiai palikuonių atsivedama vėsiuose ir daug maisto išteklių turinčiuose vandenyse. Jų maistas susideda iš mažų žuvų, kalmarų ir vėžiagyvių. Kaip ir visi kiti dideli banginiai, finvalai buvo negailestingai ir be saiko medžiojami dvidešimtame amžiuje ir yra nykstanti rūšis. Tarptautinė Banginių medžioklės Komisija (International Whaling Commission (IWC)) išleido moratoriumą dėl komercinio šio banginio medžiojimo, nors Islandija ir Japonija paskelbė ketinimus tęsti medžioklę, teigdamos, jog kvota bus tik 50 banginių per 2008 metų sezoną. Žmogaus veikla, susidūrimai su laivais, jų skleidžiamas triukšmas taip pat kenkia šių banginių populiacijos atgaivinimui.
Finvalis (Balaenoptera physalus) ir joslvaļu ģints (Balaenoptera) jūrā dzīvojošs zīdītājs. Finvalis ir otrs lielākais valis, kā arī dzīvnieks pasaulē uzreiz aiz zilā vaļa.[1] Finvaļa garums sasniedz 27 metrus. Salīdzinājumam, zilo vaļu garums sasniedz 33 metrus.
Finvalis dzīvo visos pasaules okeānos; gan polārajos, gan tropiskajos. Tas vienīgi izvairās peldēt tuvu aisbergu sablīvējumiem gan ziemeļu, gan dienvidu polārajos ūdeņos, kā arī nelielos, ierobežotos ūdeņos. Visbiežāk finvaļus var novērot vēsos ūdeņos.[2] 1976. gadā Rīgas jūras līcī tika izskalots miris finvaļa mazulis.[3]
Tāpat kā citus vaļus, arī finvali 20. gadsimtā intensīvi medīja, un to skaits mūsdienās ir kritisks. Dienviddaļas okeānos laikā no 1908. gada līdz 1979. gadam ir nogalināti gandrīz 750 000 finvaļi. To populācija saruka mazāka par 3000 īpatņiem. Mūsdienās finvaļu medības ir aizliegtas gandrīz visās valstīs, tikai Islande un Japāna saņem speciālas atļaujas neliela vaļu skaita nomedīšanai.[4] 2008. gadā tika atļauts nomedīt 50 finvaļus. Kopš finvaļi tiek aizsargāti, to populācija atjaunojas un mūsdienās Ziemeļatlantijas finvaļu (Balaenoptera physalus physalus) skaits ir apmēram 40 000—56 000, bet Antarktikas finvaļu (Balaenoptera physalus quoyi) skaits ir 2000—5000. Klusajā okeānā dzīvo 1600—3200 finvaļu.
Pirmo reizi dabas pētnieks Frederiks Martens finvali aprakstīja 1675. gadā, otro reizi finvali 1725. gadā aprakstīja Pauls Dadlijs. Šos aprakstus 1758.gadā Kārlis Linnejs lietoja, lai klasificētu finvali, un to nosauca par Balena physalus. 19. gadsimta sākumā tas tika pārsaukts par Balaenoptera physalus, iekļaujot to joslvaļu dzimtā (Balaenopteridae). Grieķu valodā "physa" nozīmē "pūtiens". Ir zināms, ka joslvaļu dzimta no pārējiem vaļveidīgajiem atdalījās miocēnā[5], bet nav zināms, kurā brīdī tie sadalījās mūsdienās esošajās sugās. Reizēm zilais valis sapārojas ar finvali, šādi hibrīdi ir novēroti Atlantijas okeāna ziemeļos un Klusā okeāna ziemeļos.[6] Pēdējo gadu DNS pētījumi liecina, ka finvalim joslvaļu dzimtā tuvāki radinieki ir pelēkais valis (Eschrichtius robustus) un kuprvalis (Megaptera novaeangliae) nekā, piemēram, mazais joslvalis (Balaenoptera acutorostrata), kas kopā ar finvali šobrīd ir klasificēti vienā ģintī (Balaenoptera).[7] Zinātnieki turpina darbu pie dažādu vaļu DNS pētījumiem, un tuvākajā laikā tiks pārrakstīta un sakārtota vaļu klasifikācija.
Finvalis ir slaids un garš. Finvaļa vidējais ķermeņa garums ir 19—20 m. Ziemeļu puslodes finvaļi var izaugt līdz 24 metriem, bet Antarktīdas finvaļi līdz 26,8 metriem.[8] Līdz šim neviens pieaudzis finvalis nav bijis nosvērts, bet, izmantojot kalkulācijas, zinātnieki pieņem, ka 25 metrus garš finvalis sver apmēram 70 tonnas. Pilnībā pieaudzis finvalis ir 25—30 gadu vecumā, un tas var nodzīvot līdz 94 gadu vecumam.[9] Tikko dzimis finvalis ir 6,5 metrus garš un sver apmēram 1800 kg[8]. Finvali jūrās var atpazīt pēc tā lielā auguma, bet spriežot tikai par augumu, to viegli sajaukt ar citiem lieliem vaļiem. Visbiežāk to sajauc ar zilo vali, seivali vai siltākos ūdeņos ar Braida vali.
Tā ķermenis ir brūni-pelēks ar gaišāku pavēderi. Tam ir smails purns, divi elpošanas caurumi un plats, plakans priekšgals. Uz muguras, uzreiz aiz elpošanas caurumiem tam ir divas gaišākas zīmes, kas atgādina uzšuves. Ir pazīme, pēc kuras var labi atpazīt finvali: apakšējais žoklis labajā pusē finvalim ir balts, toties kreisajā pusē žoklis ir melns vai pelēks[8]. Šāda veida asimetriju reizēm var novērot mazajam joslvalim, bet finvaļa asimetrija ir unikāla un šī pazīme ir galvenā, pēc kuras var identificēt finvali. Uz vēdera finvalim ir 56—100 ieloces jeb joslas, kas sākas pie zoda gala un beidzas pie nabas. Tas ļauj barojoties ievērojami paplašināt rīkles daļu. Finvalim ir liela, noapaļota muguras spura, tā ir 60 cm gara. Tā pārējās spuras ir nelielas, konusveidīgas, astes spura plata, nosmaiļota un sašaurināta centrā.
Kad finvalis tuvojas ūdens virsmai, uzreiz pēc izšļāktās ūdens strūklas virs ūdens parādās muguras spura. Ūdens strūkla ir vertikāla un šaura, tā var sasniegt 6 metru augstumu.[8] Katru reizi, sasniedzot ūdens virsmu, finvalis izšļāc vienu vai vairākas ūdens strūklas. Finvalis ieelpo gaisu apmēram 1 līdz 1,5 minūtes un atkal ienirst. Finvalis ienirst līdz 250 metru dziļumam, katru reizi paliekot zem ūdens 10—15 minūtes. Reizēm finvaļi pilnībā izlec no ūdens.[8]
Finvalis ir viens no ātrākajiem okeāna iemītniekiem. Tas var peldēt ar ātrumu 37 km/st[8] un attīstīt sprinta ātrumu 40 km/st.[10] Tos mēdz saukt par jūras greihaundiem. Tie ir sociāli dzīvnieki un bieži dzīvo grupās, kas sastāv no 6—10 indivīdiem, lai gan labās barošanās vietās reizēm var novērot finvaļu barus līdz 100 dzīvniekiem.
Finvaļi tāpat kā citi vaļi veido zemas, garas skaņas. Zilo vaļu un finvaļu skaņas ir zemākās zināmās skaņas, ko rada dzīvnieki[11]. Cilvēks var dzirdēt skaņas starp 20 herciem un 20 kiloherciem. Finvaļu skaņa ir starp 16 un 40 herciem. Katras skaņas garums ir apmēram 1—2 sekundes, skaņas tiek kombinētas īpašā dziesmā, kas ilgst 7—15 minūtes. Dziesma tiek atkārtota atkal un atkal vairāku dienu garumā.[12] Tās skaļums ir 184—186 decibeli, un skaņu var sadzirdēt vairāku simtu kilometru attālumā. Iesākumā zinātnieki nesaprata, ka šīs skaļās, garās skaņas nāk no vaļiem. Ir noskaidrots, ka skaņas tiek izdotas tikai riesta laikā, un tās veido tikai tēviņi. Mūsdienās okeāni ir pārpildīti ar dažādām skaņām, ko rada kuģi un cita tehnika, šīs daudzās skaņas traucē finvaļiem atrast savu pāri.[13]
Finvalis barojas ar nelielām zivtiņām, kalmāriem un vēžveidīgajiem. Finvalis medī, plaši atverot žokļus un turpinot peldēt relatīvi lielā ātrumā, apmēram 11 km/st, pēc brīža tas aizver žokļus.[14] Vienā kampienā tas norij 70 kubikmetrus ūdens, ūdens caur mutes joslu spraugām tiek filtrēts atpakaļ jūrā, tādējādi jūras iemītnieki paliek iesprostoti vaļa mutes dobumā. Katrā mutes pusē zobu vietā ir 262—473 plātnes. Katra plātne ir veidota no keratīna, un uz iekšpusi tās veido smalkas bārkstis, plātnes garums ir apmēram 76 cm un platums 30 cm. Katrā kampienā finvalis nomedī apmēram 10 kg barības.[14] Dienas laikā pieaugušam finvalim ir vajadzīgi 1800 kg barības.[1] Ir novērots, ka finvaļi lielā ātrumā sadzen kopā zivis, līdz zivju bars ir sadzīts ciešas lodes formā, tad finvalis ar kampienu uzbrūk baram.[1]
Vaļu riesta laiks ir ziemā, un tie pārojas tropiskajās jūrās. Grūsnības periods ilgst 11—12 mēnešus. Mazuļi tiek zīdīti ar pienu 6—7 mēnešus, līdz tas sasniedz 11—12 metru garumu. Tas visur seko mātei un mācās medīt. Mazuļi dzimst katru otro vai trešo gadu. Parasti piedzimst 1 mazulis, bet ir datēti arī 6 mazuļi. Dzimumbriedumu mātīte sasniedz 3—12 gadu vecumā.[1]
Finvalim ir 2 pasugas[15], lai gan lielākā daļa zinātnieku uzskata, ka būtu jābūt 3 pasugām[2] (trešajai Klusā okeāna finvaļu grupai nav zinātniskā nosaukuma):
Finvalis (Balaenoptera physalus) ir joslvaļu ģints (Balaenoptera) jūrā dzīvojošs zīdītājs. Finvalis ir otrs lielākais valis, kā arī dzīvnieks pasaulē uzreiz aiz zilā vaļa. Finvaļa garums sasniedz 27 metrus. Salīdzinājumam, zilo vaļu garums sasniedz 33 metrus.
Finvalis dzīvo visos pasaules okeānos; gan polārajos, gan tropiskajos. Tas vienīgi izvairās peldēt tuvu aisbergu sablīvējumiem gan ziemeļu, gan dienvidu polārajos ūdeņos, kā arī nelielos, ierobežotos ūdeņos. Visbiežāk finvaļus var novērot vēsos ūdeņos. 1976. gadā Rīgas jūras līcī tika izskalots miris finvaļa mazulis.
Tāpat kā citus vaļus, arī finvali 20. gadsimtā intensīvi medīja, un to skaits mūsdienās ir kritisks. Dienviddaļas okeānos laikā no 1908. gada līdz 1979. gadam ir nogalināti gandrīz 750 000 finvaļi. To populācija saruka mazāka par 3000 īpatņiem. Mūsdienās finvaļu medības ir aizliegtas gandrīz visās valstīs, tikai Islande un Japāna saņem speciālas atļaujas neliela vaļu skaita nomedīšanai. 2008. gadā tika atļauts nomedīt 50 finvaļus. Kopš finvaļi tiek aizsargāti, to populācija atjaunojas un mūsdienās Ziemeļatlantijas finvaļu (Balaenoptera physalus physalus) skaits ir apmēram 40 000—56 000, bet Antarktikas finvaļu (Balaenoptera physalus quoyi) skaits ir 2000—5000. Klusajā okeānā dzīvo 1600—3200 finvaļu.
Pirmo reizi dabas pētnieks Frederiks Martens finvali aprakstīja 1675. gadā, otro reizi finvali 1725. gadā aprakstīja Pauls Dadlijs. Šos aprakstus 1758.gadā Kārlis Linnejs lietoja, lai klasificētu finvali, un to nosauca par Balena physalus. 19. gadsimta sākumā tas tika pārsaukts par Balaenoptera physalus, iekļaujot to joslvaļu dzimtā (Balaenopteridae). Grieķu valodā "physa" nozīmē "pūtiens". Ir zināms, ka joslvaļu dzimta no pārējiem vaļveidīgajiem atdalījās miocēnā, bet nav zināms, kurā brīdī tie sadalījās mūsdienās esošajās sugās. Reizēm zilais valis sapārojas ar finvali, šādi hibrīdi ir novēroti Atlantijas okeāna ziemeļos un Klusā okeāna ziemeļos. Pēdējo gadu DNS pētījumi liecina, ka finvalim joslvaļu dzimtā tuvāki radinieki ir pelēkais valis (Eschrichtius robustus) un kuprvalis (Megaptera novaeangliae) nekā, piemēram, mazais joslvalis (Balaenoptera acutorostrata), kas kopā ar finvali šobrīd ir klasificēti vienā ģintī (Balaenoptera). Zinātnieki turpina darbu pie dažādu vaļu DNS pētījumiem, un tuvākajā laikā tiks pārrakstīta un sakārtota vaļu klasifikācija.
De gewone vinvis (Balaenoptera physalus) is een in zee levend zoogdier uit de familie van de vinvissen (Balaenopteridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Balaena physalus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2]
Met een lengte van maximaal 27 meter is het de op een na grootste walvisachtige en daarmee ook de op een na grootste diersoort die op aarde leeft. Alleen de blauwe vinvis is groter. De vinvis heeft een donkergrijze rug, inclusief de borst- en staartvinnen. De rugvin heeft een holle achterrand en staat relatief ver naar achteren, op twee derde van de rug. Het dier heeft 55 tot 100 keelgroeven.
Het is een relatief lange en slanke walvis met een kenmerkende rugvin, die zichtbaar wordt vlak nadat het dier aan de oppervlakte is gekomen om te ademen. De ademwolk bestaat uit een enkele, vijf meter hoge kolom. Tijdens het duiken komt de staartvin niet boven het water uit.
De vinvis voedt zich met vis, inktvis en plankton dat uit het water wordt gefilterd met behulp van baleinen. Dat zijn in de bek hangende zeefachtige structuren. Vinvissen storten zich met hoge snelheid in een school vis of krill, waarbij ze enorme hoeveelheden water inzwelgen, om dit daarna weer naar buiten te persen. De vangst blijft dan in de baleinen hangen. Wanneer het dier zich voedt, draait het zich op zijn rechterzijde. Dat is misschien de oorzaak van het asymmetrische aanzicht van de kop, die aan de rechterzijde een grote witte vlek vertoont.
De vinvis komt in alle wereldzeeën voor. Rond Europa is hij te vinden in de Golf van Biskaje en in de Middellandse Zee.[3] Het aantal wordt geschat op ongeveer 60 tot 90 duizend exemplaren.
Na een draagtijd van 11 maanden wordt één jong geboren met een lengte van 6,6 meter, dat 9 tot 10 maanden wordt gezoogd. Een vrouwtje kan slechts eens per twee jaar een jong werpen, waardoor populaties zich erg langzaam herstellen.
Naast neuriënde en hoog jankende geluiden produceert dit dier een vreselijk hard en diep gebrul, dat hoorbaar is op honderden kilometers afstand.
In de twintigste eeuw waren er 11 strandingen van gewone vinvissen aan de Nederlandse kust. Ook in de eenentwintigste eeuw zijn er al strandingen.[4]
gewone vinvis
gewone vinvis
De gewone vinvis (Balaenoptera physalus) is een in zee levend zoogdier uit de familie van de vinvissen (Balaenopteridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Balaena physalus in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Finnkval, Balaenoptera physalus, er ein bardekval i finnkvalfamilien. Finnkvalen finst i alle verdshava, men er sjeldan i tropiske farvatn. Det vert somme tider skrive at han, i motsetning til andre store bardekvalar, et mykje fisk, men forskinga viser at også finnkvalen i all hovudsak lever av krill, sjølv om han også kan eta fisk.
Finnkvalen var truleg for vanskeleg å fanga før den moderne kvalfangsten med moderne harpunkanoner tok til. På 1900-talet vart bestanden sterkt redusert over heile verda. Det vert no driven ein viss fangst av finnkval på Grønland og Island, og Japan har planar om å starta fangst på finnkval i antarktiske farvatn.[1] I norske farvatn er bestanden om lag 5400 dyr, og er i vekst mot nivået han låg på før fangsten begynte.[2]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Finnkval Finnkval, Balaenoptera physalus, er ein bardekval i finnkvalfamilien. Finnkvalen finst i alle verdshava, men er sjeldan i tropiske farvatn. Det vert somme tider skrive at han, i motsetning til andre store bardekvalar, et mykje fisk, men forskinga viser at også finnkvalen i all hovudsak lever av krill, sjølv om han også kan eta fisk.
Finnkvalen var truleg for vanskeleg å fanga før den moderne kvalfangsten med moderne harpunkanoner tok til. På 1900-talet vart bestanden sterkt redusert over heile verda. Det vert no driven ein viss fangst av finnkval på Grønland og Island, og Japan har planar om å starta fangst på finnkval i antarktiske farvatn. I norske farvatn er bestanden om lag 5400 dyr, og er i vekst mot nivået han låg på før fangsten begynte.
Finnhval (Balaenoptera physalus) er en bardehval i finnhvalfamilien (Balaenopteridae). Finnhvalen er den nest største av alle hvalene målt i lengde, bare slått av blåhvalen. Den er utbredt i alle verdenshavene.
Finnhvalen blir normalt ca. 19-22,5 meter lang og veier gjerne omkring 45-75 metriske tonn. I sørlige farvann kan den bli opp mot 26,8 meter lang, mens den i nordlige farvann kan bli omkring 24 meter lang. Hunnene blir størst.
Kroppen er strømlinjeformet, nærmest torpedolignende som blåhvalens. Fargen variere fra lyse grå til brunsort, men den er lysere farget på undersiden. Langs høyere flanke går den lyse fargen lenger opp langs siden, helt fram til kjeven. Noen har antydet at dette fenomenet kanskje kan forklares med at denne hvalen som regel svømmer på venstre side når den spiser, og derfor ikke er like lett synlig for rovdyr, eksempelvis spekkhogger. Finnhvalen har 55-100 strupefurer og 520-950 barder som kan bli inntil 90 cm lange.
Finnhvalens nærmeste slektninger hører hjemme i finnhvalslekten[3], men ikke nødvendigvis i den rekkefølge de listes opp nedenfor (alfabetisk). Det hersker også usikkerhet med hensynet til hvor nært slektskapet er mellom disse hvalene. Noen forskere har nemlig antydet at eksempelvis blåhval kan være nærmere beslektet med gråhval og knølhval enn hvalene i finnhvalslekten.
Det er beskrevet to underarter av finnhval, men det ser ut som om et flertall av forskere mener det skulle vært tre. Alle ser ut til å være enige om at sørlig finnhval (B. p. quoyi) er en egen underart, men nå mener flertallet at finnhval (B. p. physalus) bør deles i en nordlig stillehavsfinnhval og en nordlig atlanterhavsfinnhval. I dag er det imidlertid ikke slik.[4]
Finnhvalen er en kosmopolitisk hvalart som finnes i alle verdenshavene, både på åpent hav og langs kysten. Det er de eneste arten blant finnhvalene som også habiterer i Middelhavet, men ikke i de østlige områdene av det. Likeledes finnes den fra Antarktis i sør til Arktis i nord, men den oppholder seg ikke nær iskanten eller drivisen. Den finnes heller ikke i Bottenviken og Svartehavet. Det er kjent at den kan holde til i havområder med en dybde på kun 30 meter.
Finnhvalen er relativt tallrik, men det finnes ingen sikre estimater for totalbestanden, selv om det finnes relativt sikre opplysninger om bestanden i Nord-Atlanteren. Man vet imidlertid svært lite om bestandene i Stillehavet og på den sørlige halvkule. Finnhval er svært like seihval (Balaenoptera borealis) og brydehval (Balaenoptera edeni), noe som ofte har ført til forvirring omkring hvilken art som har blitt observert. I Sørishavet har det vist seg at mange finnhvaler egentlig var brydehvaler. Det er dessuten kjent, både fra Nord-Atlanteren og Stillehavet, at finnhval og blåhval parer seg og får levedyktig avkom.
Bestandsestimatene for Nord-Atlanteren er variable. I 1995 estimerte den islandske forskeren J. Sigurjónsson at det trolig fantes 50 000-100 000 finnhvaler i Nord-Atlanteren alene, men han oppga ingen forskningsdata som kunne støtte et slikt antall.[5] Andre forskere har derfor forkastet det. Et tidligere estimat (D. E. Sergeant, 1977) anslo bestanden til å være på omkring 30 000-50 000 dyr.[6] Nordmannen Eugen Gravningen Sørmo antydet i 2003 at den såkalte «Vest-Norge bestanden» kun består av et par hundre dyr, mens «Nord-Norge bestanden» trolig teller omkring 2 000 dyr. Sørmo sier også at «Grønland/Island bestanden» teller omkring 10 000 dyr.[7] «Middelhavsbestanden» ble av G. Notarbartolo-di-Sciara m.fl. i 2003 anslått til ca. 3 500 dyr[8], mens «Storbritannia/Spania/Portugal bestanden» har variert fra 7 500[9] til over 17 000[10] dyr.
Bestandsestimatene for det nordlige Stillehavet er svært usikre. Før hvalfangsten tok til for alvor ble bestanden estimert til ca. 42 000-45 000 dyr, hvorav 25 000-27 000 ble antatt å tilhøre den såkalte «amerikanske bestanden». Senere (1975) har det blitt antydet at bestanden var redusert til omkring 38 prosent i amerikanske farvann og 36 prosent i asiatiske farvann, men estimatene er svært usikre.
Bestandsestimatene for den sørlige halvkule er svært varierende og trolig også derfor unøyaktige. IWC antydet i 1979 at bestanden kunne omfatte så mange som 400 000 dyr, men dette estimatet var basert på tellinger gjort i spesielle områder, blant annet gjort av japanske rekognoseringfartøy sør for 30°S. Estimatet støttes ikke av forskning og forkastes av de fleste, nå også av IWC selv.
Finnhvalen er relativt sosial og ferdes ofte i små flokker på 6-10 dyr. Flokker på opp mot 100 dyr har blitt observert. Finnhvalen regnes også som en vandrer, men den har ikke et typisk migreringsmønster mellom sommer- og vinterbeite, slik store bardehvaler gjerne har. Dette kan ha sammenheng med at føden for en stor del består av småfisk. Hvalen er derfor ikke like avhengig av syklusen til zooplankton og krill, siden det finnes godt med fisk i både Nord-Atlanteren, Stillehavet og Sørishavet året rundt. For bestanden utenfor vestkysten av Norge er trolig sild viktig føde på ettervinteren og våren (februar-mai), mens krill synes å være hovednæringen om sommeren. Forøvrig er både lodde, brisling og ansjos viktig matfisk for finnhvalen.
Man kjenner ikke til alle detaljer omkring finnhvalens reproduksjonsmønster. Paringen foregår for det meste om vinteren og kuene går drektige i underkant av et år (omkring 11 måneder). Hun føder normalt en kalv hvert annet eller tredje år. Paringer utenfor vintersesongen er også kjent, men trolig ikke typisk. Kalven er omkring 6-6,5 meter lang og veier noe under 2 tonn ved fødselen (ca. 1,8 tonn er blitt antydet). Den dier mora til den blir omkring 6-7 måneder gammel, hvoretter den er selvstendig.
Ungdyrene blir kjønnsmodne til ulike tider. Det er dessuten forskjeller mellom de ulike havområdene. I populasjoner som er tette i Nord-Atlanteren kan dette betyr at hvalene først når kjønnsmoden alder når de er omkring 10 år gamle, mens de i mindre tette populasjoner i dette havområdet kan bli kjønnsmodne når de er 6-7 år gamle. Mønsteret Nord-Atlanteren stemmer også overens med mønsteret på den sørlige halvkule. I det nordlige Stillehavet, der populasjonene ikke er like tette, har det imidlertid blitt påvist at finnhvalen når kjønnsmoden alder mye tidligere, selv om dette tidligere hadde omtrent samme mønster som i Nord-Atlanteren. Nå viser imidlertid en analyse fra 1986 (S. Ohsumi[11]) at hunnene blir kjønnsmodne omkring 6 år gamle (mot tidligere 12 år), mens hannene blir det i 4 årsalderen (mot tidligere 11 år).
Fangst av finnhval har pågått parallelt med annen kommersiell hvalfangst. Etter at granatharpunen ble tatt i bruk på siste halvdel av 1800-tallet eksploderte fangsten framover mot århundreskiftet og utover på 1900-tallet. Mellom 1904 og 1979 ble det rapportert trekvart million finnhval fanget i Sørisavet alene (IWC 1995), noe som gjør denne arten til den mest jaktede hvalarten.
Norsk hvalfangst på finnhval har pågått langs norskekysten siden kommersiell hvalfangst tok til i 1868. Mellom 1868 og 1904 ble det tatt omkring 10 500 finnhvaler langs kysten av Finnmark alene, og jakten pågikk der til 1971. Mellom 1913 og 1969 ble det tatt mer enn 8 700 finnhvaler utenfor Vest-Norge, noe som ikke inkluderte de nærmere 6 000 som også ble tatt av norske hvalfangere mellom 1910 og 1969 rundt Færøyene.
I det nordlige Stillehavet ble finnhvalen den fredet i 1976, og på den sørlige halvkule fra årsskiftet 1976/1977. I Nord-Atlanteren først fra 1987, selv om IWC innførte kvoter fra 1977. Den internasjonale hvalfangstkommisjonen (IWC) har imidlertid gitt inuittene på Grønland tillatelse til å fortsette sin tradisjonelle fangst av finnhval, etter visse kriterier. Eksport er imidlertid ikke tillatt. Også Island driver fangst, etter sigende forskningsfangst, av finnhval. I juli 2011 la USA fram krav om stopp av dette og framsatte trusler om sanksjoner mot landet om hvafangsten fikk fortsette.[12]
Finnhval (Balaenoptera physalus) er en bardehval i finnhvalfamilien (Balaenopteridae). Finnhvalen er den nest største av alle hvalene målt i lengde, bare slått av blåhvalen. Den er utbredt i alle verdenshavene.
Multimedia w Wikimedia Commons Płetwal zwyczajny[4], finwal[5] (Balaenoptera physalus) – gatunek walenia z rodziny płetwalowate (Balaenopteridae), występujący we wszystkich oceanach. Jest drugim co do wielkości zwierzęciem na Ziemi (po płetwalu błękitnym), dorastającym do 27 metrów długości. Płetwy długie, szpiczaste. Brzuch biały, grzbiet szary i czarny. Cechą charakterystyczną jest niesymetryczne ubarwienie: warga żuchwy po lewej stronie jest ciemnoszara, warga po prawej stronie jest biała. Fiszbin biały. Fontanna podwójna, wysokości ok. 5 m. Głowa stanowi prawie 1/4 długości ciała. Żyje samotnie, w parach lub małych stadach (6-8 osobników). W lecie finwale migrują na żerowiska w wodach polarnych, w zimie wracają na wody cieplejsze – tam samice wydają na świat jedno młode.
Wody otwarte zimnych mórz i oceanów, z dala od brzegu. Niekiedy finwale wpływają na wody Bałtyku. Obserwacje takie odnotowano w 1930 roku, oraz w sierpniu 2007 roku w Zatoce Gdańskiej. W latach 50. XX w. u brzegów Wyspy Sobieszewskiej wyłowiono z wody czaszkę tego ssaka[6], a 21 sierpnia 2015 znaleziono martwego płetwala zwyczajnego przy plaży w Stegnie, po czym przetransportowano go na Hel, a 25 sierpnia wydobyto z wody i rozpoczęto sekcję zwłok i badania w celach naukowych[7].
Wyróżniono dwa podgatunki B. physalus[2][4]:
W polskiej literaturze zoologicznej gatunek Balaenoptera physalus był oznaczany nazwą „finwal”[5]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” aby uniknąć wrażenia że takson ten należy do innego rodzaju, gatunkowi nadano nazwę „płetwal zwyczajny”, jako przynależnego do rodzaju płetwal (Balaenoptera)[4].
Płetwal zwyczajny, finwal (Balaenoptera physalus) – gatunek walenia z rodziny płetwalowate (Balaenopteridae), występujący we wszystkich oceanach. Jest drugim co do wielkości zwierzęciem na Ziemi (po płetwalu błękitnym), dorastającym do 27 metrów długości. Płetwy długie, szpiczaste. Brzuch biały, grzbiet szary i czarny. Cechą charakterystyczną jest niesymetryczne ubarwienie: warga żuchwy po lewej stronie jest ciemnoszara, warga po prawej stronie jest biała. Fiszbin biały. Fontanna podwójna, wysokości ok. 5 m. Głowa stanowi prawie 1/4 długości ciała. Żyje samotnie, w parach lub małych stadach (6-8 osobników). W lecie finwale migrują na żerowiska w wodach polarnych, w zimie wracają na wody cieplejsze – tam samice wydają na świat jedno młode.
A baleia-comum (Balaenoptera physalus), também chamada de baleia-fin e rorqual-comum, é um mamífero marinho que pertence à família dos balenopterídeos, da ordem dos cetáceos. É o segundo maior animal existente, depois da baleia-azul,[3] podendo atingir um comprimento de até 25,9 metros,[4] embora haja relatos de espécimes com 27,3 m.[3][5]
Longo e esguio, o corpo da baleia-comum é cinza-amarronzado e sua parte inferior é esbranquiçada. Existem ao menos duas subespécies distintas: a baleia-comum-do-norte, encontrada no Atlântico Norte, e a baleia-comum-antártica do Oceano Antártico. É encontrada em todos os principais oceanos, das águas polares às tropicais. A espécie está ausente somente nas águas próximas aos blocos de gelo dos pólos norte e sul e áreas relativamente pequenas de águas afastadas do alto mar. A maior densidade populacional da baleia-comum ocorre em águas frias e temperadas.[6] Sua alimentação consiste de pequenos cardumes de peixe, lulas e crustáceos como os misidáceos e o krill.
Assim como todas as outras grandes baleias, a baleia-comum foi caçada em larga escala durante o século XX e está listada entre as espécies ameaçadas de extinção. A Comissão Baleeira Internacional (CBI) obteve uma moratória para a pesca comercial dessa baleia,[7] embora países como a Islândia, Noruega e Japão ainda continuem a caça em determinadas épocas do ano.[8] Para a temporada de 2008, o Japão tencionava matar aproximadamente 1 000 baleias — 850 baleias-minke, 50 baleias-comuns e 50 baleias-jubartes — mas esse número poderá ser menor em virtude de cortes financeiros provocados por protestos ambientais.[9] A espécie também é caçada por aborígenes groenlandeses, através do programa de Pesca de Subsistência Aborígene comandado pela CBI.[10] Em 2007, o programa matou 377 baleias, das quais 12 eram baleias-comuns.[11] Colisões com navios e ruídos da atividade humana nos oceanos também constituem uma significante ameaça para a recuperação da espécie.
B. bonaerensis (baleia-mink-comum)
B. acutorostrata (baleia-mink-antártica)
B. physalus (baleia-comum)
B. edeni (baleia-de-bryde-pigméia)
B. borealis (baleia-sei)
B. brydei (baleia-de-bryde)
B. musculus (baleia-azul)
Megaptera novaeangliae (baleia-jubarte)
Eschrichtius robustus (baleia-cinzenta)
A baleia-comum é conhecida há muito tempo por taxonomistas. Ela foi primeiramente descrita por Frederik Martens em 1675 e, logo após, por Paul Dudley, em 1725. Essas descrições foram usadas como base para a Balaena physalus de Carlos Lineu (1758).[12] O Conde de Lacépède a reclassificou como Balaenoptera physalus no começo do século XIX. O nome científico vem do grego physa, que significa soprar.[carece de fontes?]
As baleias-comuns são da família dos rorquais, ou balenopterídeos, que incluem a baleia-jubarte, a baleia-azul, a baleia-de-bryde, a baleia-sei (ou baleia-boreal) e a baleia-minke. A família Balenopteridae divergiu das outras famílias da subordem Mysticeti no Mioceno Médio.[13] Porém, não se sabe quando os membros dessa família divergiram uns dos outros. Pelo menos ocasionalmente, há hibridação entre a baleia-azul e a baleia-comum no Atlântico Norte[14] e no Pacífico Norte.[15]
Em 2006, havia duas subespécies nomeadas, cada uma delas com diferentes características físicas e vocais. B. p. physalus (Linnaeus 1758), ou baleia-comum-do-norte, é encontrada no Atlântico Norte, e B. p. physalus (Fischer, 1829), ou baleia-comum-antártica, é encontrada no hemisfério Sul.[16] A maioria dos cetologistas considera as baleias-comuns do Pacífico Norte como uma terceira subespécie ainda não nomeada.[6] Em escala global, as três subespécies raramente se misturam.[carece de fontes?]
A baleia-comum é comumente caracterizada por seu grande tamanho e corpo esbelto. A média de tamanho dos machos e fêmeas da espécie é de 19 e 20 metros, respectivamente. Subespécies no hemisfério norte são conhecidas por atingir comprimentos de até 24 metros, e as espécies antárticas, de até 26,8 metros.[3] Ainda não há registros da pesagem de um espécime adulto, mas cálculos sugerem que um adulto de 25 metros pese em torno de 70 mil quilogramas, ou 70 toneladas. A maturidade física completa se atinge entre 25 e 30 anos, embora se saiba que essas baleias costumam viver até os 94 anos de idade.[17] Uma baleia-comum recém-nascida mede aproximadamente 6,5 metros de comprimento e pesa aproximadamente 1 800 quilogramas.[18] O grande tamanho ajuda na identificação do animal, que geralmente é confundido apenas com a baleia-azul, a baleia-sei ou, em águas quentes, com a baleia-de-bryde.[carece de fontes?]
A baleia-comum tem a parte de cima e lados de coloração cinza-amarronzada e a parte inferior esbranquiçada. Ela tem um focinho pontudo, espiráculos emparelhados e um amplo e achatado bico. Dois padrões em forma de V de coloração clara começam atrás dos espiráculos e seguem pelos lados em direção à cauda numa diagonal, inclinada para cima, até a barbatana dorsal, às vezes recurvando-se adiante nas costas.[3] Ela tem uma marca branca na direita da mandíbula inferior, enquanto o lado esquerdo é cinza ou preto[18] Apesar de poder ser ocasionalmente observada em baleias-minke, essa assimetria é universal na baleia-comum e rara entre os cetáceos, constituindo-se uma das chaves para a identificação dessa espécie. Uma hipótese que explica o desenvolvimento desta assimetria é a preferência da baleia em nadar em seu lado direito quando sobe à superfície para se lançar novamente à água, e circular à direita quando se encontra na superfície, acima de uma presa. Porém, geralmente outras baleias circulam à esquerda. Apesar da existência de várias hipóteses, nenhuma é aceita no meio científico para explicar essa assimetria.[19]
A baleia tem uma série de 56 a 100 pregas ou sulcos ao longo da parte inferior do corpo que se espalham da ponta do queixo ao umbigo, o que permite que a área da garganta se expanda largamente durante a alimentação. Tem uma barbatana dorsal curva e proeminente (60 centímetros) sobre três quartos das costas. As suas barbatanas são pequenas e afiadas, e sua cauda é larga, pontuda, e com entalhes no centro.[3]
Quando a baleia atinge a superfície, a barbatana dorsal é visível logo após o focinho. O focinho é vertical e estreito e pode alcançar 6 metros de comprimento.[18] A baleia sopra de uma a várias vezes, pelos espiráculos, a cada visita à superfície, ficando próxima a esta por aproximadamente um minuto e meio a cada vez. A cauda permanece submergida durante a seqüência na superfície. Ela então mergulha à profundidade de até 250 metros, cada mergulho durando entre 10 e 15 minutos. As baleias-comuns são conhecidas por saltar completamente para fora da água.[18]
O encontro entre machos e fêmeas ocorre em mares e tem cerca de 3 reproduções sexuais por dia, a cada reprodução a baleia solta 2 mil litros de esperma e pelo menos mil litros vazam para o mar, e o período de gestação dura de onze meses a um ano. Um filhote desmama de sua mãe 6 ou 7 meses após o nascimento, quando alcança 11 ou 12 metros de comprimento, e o filhote acompanha a mãe para a área de alimentação de inverno. As fêmeas se reproduzem a cada 2 ou 3 anos, produzindo até 6 fetos, mas nascimentos únicos são mais comuns. As fêmeas alcançam a maturidade sexual entre 3 e 12 anos de idade.[18]
A baleia-comum é um filtrador, alimentando-se de pequenos cardumes de peixe, lulas e crustáceos incluindo misidáceos e krill.[18] Ela se alimenta pela abertura de suas mandíbulas enquanto nada a uma velocidade relativamente alta — 11 quilómetros por hora, segundo um estudo[20] —, o que faz com que engolfe mais de 70 metros cúbicos de água em uma engolida. Ela então fecha suas mandíbulas e empurra a água de volta para fora através de suas barbas de baleia, o que permite que a água escoe enquanto captura as presas. Um adulto tem entre 262 e 473 barbas de baleia em cada lado da boca. Cada placa é composta por queratina, que se desfia em pequenos pêlos perto da língua. Cada placa chega a medir 76 centímetros de comprimento e 30 centímetros de largura.[3]
A baleia realiza mergulhos rotineiros a profundidades maiores que 200 metros (650 pés), onde ela executa uma média de quatro "botes", alimentando-se de agregações de krill. Cada engolida fornece à baleia cerca de 10 quilogramas de krill.[20] Uma baleia pode consumir até 1 800 quilogramas de comida por dia,[3] o que levou os cientistas a concluir que a baleia gasta anualmente cerca de três horas de cada dia alimentando-se para satisfazer suas necessidades energéticas, aproximadamente o mesmo que os seres humanos. Se as aglomerações de presas não são suficientemente densas, ou estão localizadas em águas muito profundas, a baleia tem que gastar uma parcela maior do seu tempo à procura de alimento.[20] As baleias-comuns também têm sido observadas circundando cardumes de peixe em alta velocidade, compactando o cardume em uma bola comprimida, e depois virando de lado antes de engolfar os peixes.[3]
A baleia-comum é um dos cetáceos mais rápidos e pode manter velocidades de até 37 quilômetros por hora,[18] e alcançar velocidades superiores a 40 quilómetros por hora, como já foi registrado, razão pela qual essa baleia é chamada de “galgo das profundezas”.[21] As baleias-comuns são mais gregárias que outros rorquais, e comumente vivem em grupos de 6 a 10 indivíduos, embora em áreas de alimentação seja possível observar até 100 baleias juntas.[17]
Como outras baleias, os machos dessa espécie emitem sons longos, altos e de baixa frequência.[18] As vocalizações das baleias azul e fin produzem as mais baixas freqüências conhecidas entre os animais.[22] A maioria dos sons são de modulação em freqüência (FM) de pulsos infra-sônicos de 16 a 40 hertz (o ouvido humano capta sons entre as faixas de 20 e 20 mil hertz). Cada som dura entre um e dois segundos, e várias combinações de sons ocorrem em seqüências de 7 a 15 minutos cada. Essas seqüências são então repetidas por vários dias.[23] As seqüências vocais têm nível de fonte de 184 a 186 decibéis relativos a 1 micropascal (µPa) a uma distância de referência de um metro, e podem ser detectadas a centenas de quilômetros de sua fonte.[24]
Quando os sons da baleia-comum foram gravados pela primeira vez por biólogos americanos, os pesquisadores não se deram conta de que esses sons raros, altos, longos, puros e regulares estavam sendo emitidos por baleias. Primeiro investigaram a possibilidade de que os sons eram devido ao mau funcionamento dos equipamentos, fenômenos geofísicos ou parte de um esquema da União Soviética para a detecção de submarinos. Eventualmente, biólogos determinaram que os sons eram emitidos pelas vocalizações da baleia-comum.[22]
Associações diretas dessas vocalizações com a temporada reprodutiva da espécie e somado ao fato de somente machos emitirem esse som sugerem que essas vocalizações sejam utilizadas como possível estratégia para a reprodução.[25][26] Ao longo dos últimos 100 anos, o dramático acréscimo de ruído nos oceanos, por conta de atividades de navegação, podem ter freado a recuperação da população da baleia-comum, impedindo a comunicação entre machos e fêmeas sexualmente receptivas.[27]
Como muitos dos grandes rorquais, a baleia-comum é uma espécie cosmopolita. É encontrada em todos os principais oceanos, e em águas que variam de polares a tropicais. A espécie está ausente somente nas águas próximas aos blocos de gelo dos pólos norte e sul e áreas relativamente pequenas de águas afastadas dos grandes oceanos, como o Mar Vermelho, o Golfo Pérsico, o leste do Mar Mediterrâneo e o Mar Báltico. A maior densidade populacional ocorre em águas temperadas e frias. A menor densidade ocorre nas águas mais quentes, em regiões equatoriais. As baleias-comuns preferem águas profundas para além das plataformas continentais e águas rasas.[28]
A baleia-comum do Atlântico Norte é amplamente distribuída, ocorrendo do Golfo do México ao Mar Mediterrâneo, em direção ao norte até os limites dos blocos de gelo do Ártico. No geral, baleias-comuns são mais abundantes no norte na latitude 30ºN aproximadamente, mas há consideráveis confusões sobre sua ocorrência ao sul dessa latitude pela dificuldade em distinguir a baleia-comum da baleia-de-bryde.[29] Muitas pesquisas marinhas levaram pesquisadores a concluir que o local de alimentação da baleia-comum durante o verão no oeste do Atlântico Norte ocorre principalmente entre as latitudes 41º20'N e 51º00'N, contornando a costa a 1,8 mil metros desta.[30]
A distribuição da baleia-comum no Pacífico Norte durante o verão ocorre nas imediações das águas marginais desde a Baja California (Baixa Califórnia) central ao Japão, e ao norte até o Mar de Chukchi, bordeando o Oceano Ártico.[31] Elas ocorrem em maior densidade no norte do Golfo do Alasca e no sul do Mar de Bering entre maio e outubro, com algum movimento através das Ilhas Aleútas para dentro e fora do Mar de Bering.[32] Muitas baleias marcadas entre novembro e janeiro no sul da Califórnia foram mortas na Califórnia central, Oregon, Colúmbia Britânica e no Golfo do Alasca.[31] Baleias-comuns foram observadas alimentando-se nas águas do Havaí em meados de maio, e muitos avistamentos da espécie durante o inverno foram realizadas ali.[33] Alguns pesquisadores sugerem que as baleias migram para as águas havaianas principalmente no outono e inverno.[34]
Apesar de as baleias-comuns serem certamente migratórias, movendo-se entre as estações para dentro e fora das áreas de alimentação em altas latitudes, o padrão geral de migração dessas baleias não é bem compreendido. Leituras acústicas de escutas passivas pelo hidrofone indicam uma migração das baleias-comuns do Atlântico Norte em direção ao sul, ocorrendo durante o outono desde a região de Labrador-Terra Nova, passando pelas Bermudas, até às Índias Ocidentais.[35] Uma ou mais populações de baleias-comuns são conhecidas por permanecer em altas latitudes, movendo-se pelas regiões costeiras, mas não em direção ao sul no fim do outono.[35] No Pacífico, padrões de migração são difíceis de serem entendidos. Apesar de algumas baleias-comuns estarem aparentemente presentes no Golfo da Califórnia, há um aumento significante em sua população no inverno e primavera.[36] De acordo com a época, as baleias-comuns antárticas migram de áreas de alimentação antárticas de alta latitude durante o verão para áreas de parturição e criação em baixas latitudes durante o inverno. A localização das áreas de parturição de inverno são ainda desconhecidas, já que essas baleias tendem a migrar ao oceano aberto, cujas exatas localizações têm sido difíceis de determinar.[6]
A falta de entendimento do padrão migratório da baleia-comum combinado com as pesquisas de população que são geralmente contraditórias faz com que a estimativa dos níveis históricos e atuais das populações da baleia sejam difíceis e controversos. Devido a uma longa história de caça a essa baleia, os níveis de população da baleia pré-exploração são difíceis ou impossíveis de serem determinados; porém, estimativas são importantes para medir a taxa de recuperação da espécie.[carece de fontes?]
No Atlântico Norte, as baleias-comuns são definidas pela Comissão Baleeira Internacional (CBI) como existentes em uma das sete zonas de população discretas: Nova Escócia, Labrador-Terra Nova, Oeste da Groenlândia, Islândia-Leste da Groenlândia, Norte da Noruega, Leste da Noruega–Ilhas Feroé, e Ilhas Britânicas–Espanha–Portugal. Resultados de pesquisas cuja metodologia consiste em marcar os animais e depois recapturá-los indicaram que alguns movimentos atravessam os limites dessas zonas de população, sugerindo que cada zona não é inteiramente discreta e que algumas imigrações e emigrações ocorrem.[30]
Em 1995, J. Sigurjónsson estimou que o total da população de baleias-comuns pré-exploração em todo o Atlântico Norte variava entre 50 mil e 100 mil animais,[37] mas sua pesquisa é criticada por não conter dados que suportem sua tese ou uma explicação para seu raciocínio.[6] Em 1997, D. E. Sergeant sugeriu um agregado “primitivo” total de 30 mil a 50 mil baleias-comuns em todo o Atlântico Norte.[38] Desse número, cerca de 8 mil ou 9 mil residiriam nas áreas de Terra Nova e Nova Escócia, sendo que as baleias que passam o verão nas águas dos Estados Unidos ao sul de Nova Escócia presumivelmente não foram tidas totalmente em conta.[6][39] J. M. Breiwick estimou que, em 1964, o componente “explorável” (acima do limite de tamanho legal de 15 metros) da população da Nova Escócia seria de 1,5 mil a 1,6 mil animais, reduzido a apenas 325 em 1973.[40]
Duas pesquisas aéreas conduzidas em águas canadenses desde o começo dos anos 70, dando números de 79 a 926 baleias no leste da zona de Ilha de Terra Nova-Labrador em agosto de 1980,[41] e algumas centenas no norte e na área central do Golfo de Saint Lawrence em agosto de 1995 a 1996.[42] Estimativas do número de baleias-comuns em águas do oeste da Groenlândia durante o verão estão entre 500 e 2 mil,[43] e em 1974, Jonsgard considerou que as baleias-comuns do oeste da Noruega e das Ilhas Feroé “seriam consideravelmente esgotadas em anos posteriores, provavelmente por sobre-exploração”.[44]
A população ao redor da Islândia parece ter se saído muito melhor, e em 1981, a população mostrou ter diminuído apenas um pouco desde o início dos anos 60.[45] Pesquisas desenvolvidas durante os verões de 1987 e 1989 produziram estimativas na ordem de 10 a 11 mil baleias-comuns entre o leste da Groenlândia e a Noruega.[46] Isso mostra uma recuperação substancial quando comparada a uma pesquisa em 1976 mostrando uma estimativa de 6,9 mil baleias, que foi considerada como tendo um pequeno declive desde os níveis de 1948.[47] Estimativas dos níveis de população nas áreas das Ilhas Britânicas–Espanha–Portugal no verão têm variado de 7,5 mil[48] a mais de 17 mil .[49] No total, estima-se que o agregado populacional da baleia-comum do Atlântico Norte esteja entre 40 mil [50] e 56 mil [14] indivíduos.
O total da população histórica do Pacífico Norte tem sido estimado em torno de 42 mil a 45 mil antes do começo da caça às baleias. Desse, a população na parte leste do Pacífico Norte seria estimada entre 25 mil e 27 mil .[51] Em 1975, a população estimada declinou para cerca de 8 mil a 16 mil baleias.[52][53] Pesquisas conduzidas em 1991, 1993, 1996 e 2001 produziram estimativas entre 1,6 mil e 3,2 mil baleias-comuns na Califórnia e 280 a 380 baleias-comuns em Oregon e Washington.[54] O mínimo estimado para a população de Califórnia–Oregon–Washington, como definido no U.S. Pacific Marine Mammal Stock Assessments: 2005 (Avaliações do Estoque de Mamíferos Marinhos do Pacífico dos Estados Unidos: 2005) é de cerca de 2,5 mil .[55] Pesquisas perto das Ilhas Pribilof no Mar de Bering indicaram um aumento substancial na abundância local de baleias-comuns entre 1975 e 1978 e entre 1987 e 1989.[56] Em 1984, a população total de baleias-comuns no Pacífico Norte foi estimada em menos de 38% de sua capacidade histórica.[57]
Relativamente pouco é conhecido sobre os níveis históricos de população e atuais da baleia-comum Antártica. A CBI oficialmente estima que a população de baleias-comuns Antárticas pré-caça no hemisfério sul seria de 400 mil baleias, e que a população em 1979 seria de 85,2 mil.[58] Ambas as estimativas, histórica e atual, devem ser consideradas como estimativas pobres, pois sabe-se que a metodologia e dados usados no estudo são defeituosos.[6] Outras estimativas citam que os níveis de população atuais não seria mais do que 5 mil baleias e possivelmente tão baixos quanto 2. mil a 3 mil baleias.[18] Até 2006 não havia uma estimativa cientificamente aceita da população atual ou tendências em abundância.[6]
No século XIX, a baleia-comum era caçada ocasionalmente pelas embarcações de pesca, mas estava relativamente em segurança por causa de sua velocidade rápida e a preferência pelo mar aberto. Entretanto, a introdução de métodos mais modernos de pesca tornou possível matar e obter baleias-comuns e baleias-azuis em uma escala industrial. Enquanto outras espécies se tornaram sobrecaçadas, a indústria baleeira se voltou para a baleia-comum, ainda abundante, como um substituto.[59] Foi caçada primeiramente por sua gordura, óleo, e barbas de baleia. Aproximadamente 704 mil baleias-comuns foram recolhidas na Antártica apenas em operações entre 1904 e 1975.[60] Depois da introdução de fábricas de embarcações para caça de baleias em 1925, o número das baleias caçadas por ano aumentou substancialmente. Em 1937, apenas, mais de 28 mil baleias foram recolhidas. De 1953 a 1961, calcularam a média de aproximadamente 25 mil por ano. Em 1962, os pescadores da baleia-sei começaram a aumentar enquanto as baleias-comuns se tornaram escassas. Em 1974, menos de 1 mil baleias-comuns eram caçadas todos os anos. A CBI proibiu a retirada de baleias-comuns do hemisfério sul em 1976.[60] No Pacífico Norte, um total relatado de aproximadamente 46 mil baleias-comuns foi morto por comerciantes entre 1947 e 1987.[61] Foi reconhecido que a União Soviética continuou a matança ilegal de espécies protegidas de baleia no Pacífico Norte significando que a coleta dos dados relatados está incompleta.[62] A baleia-comum obteve proteção total no comércio pela CBI no Pacífico Norte em 1976, e no Atlântico norte em 1987, à exceção de pequenos pescadores e dos pescadores para finalidades da pesquisa.[18] Todas as populações da baleia-comum ao redor do mundo estão listadas como espécie ameaçada pelo Serviço dos Peixes e da Fauna dos Estados Unidos e pela lista vermelha da União Internacional para a Conservação da Natureza e dos Recursos Naturais, além de estar também no apêndice 1 da CITES.[2][18][63][64][65]
A baleia-comum é caçada no hemisfério do norte na Groenlândia, sob o procedimento da CBI, para pesca de subsistência. Carne e outros produtos das baleias mortas nestas caças são extensamente introduzidos no mercado dentro da economia da Groenlândia, mas sua exportação é ilegal. A CBI atribui uma quota de 19 baleias-comuns por ano para a Groenlândia apesar de preocupações sobre a incerteza dos níveis atuais da população. A Islândia e a Noruega não são limitadas pela moratória do CBI na pesca de baleias comercial pois ambos os países arquivaram objeções à moratória.[6] Em outubro de 2006, o ministro de pesca da Islândia autorizou a caça de nove baleias-comuns até agosto de 2007.[66] No hemisfério sul, o Japão colocou as baleias-comuns no programa especial da Antártica de pesca de baleias, tendo licença para as estações de 2005-2006 e 2006-2007 em 10 baleias mortas por ano.[67] A proposta para 2007-2008 e as 12 estações subseqüentes incluíam 50 baleias-comuns por ano,[6] mas por causa do fechamento da estação 2007-2008 em abril de 2008, as baleias-comuns não poderão ser caçadas.[68]
As colisões com navios são uma causa importante adicional na mortalidade da baleia-comum. Em algumas áreas, isso representa uma porção substancial dos encalhamentos de grandes baleias. Os ferimentos mais letais e sérios são causados pelos navios grandes, em movimentos rápidos ou ao se aproximarem da plataforma continental.[69]
A baleia-comum raramente é vista no litoral brasileiro, embora vários relatos de avistamentos dessa espécie tenham sido noticiados, principalmente no estado de Santa Catarina, em que o clima, subtropical, favorece o aparecimento da baleia-comum durante a época migratória.[70]
No Brasil, a caça de qualquer espécie de baleia é proibida por tratados internacionais, dos quais o país aparece como signatário.[71]
No Museu de Pesca, localizado em Santos, estado de São Paulo, existe um esqueleto de baleia-comum que encalhou na praia do município de Peruíbe em 1942. Pesando 7 toneladas, essa ossada apresenta 23 metros de comprimento.[72]
Em agosto de 2003 foi encontrada, encalhada numa praia do município de Jaguaruna, Santa Catarina, uma baleia-comum. O animal, bastante raro na região, tinha 9,2 metros de comprimento.[73]
Em 21 de setembro de 2021 uma baleia-comum encalhou na praia grande da Ilha do Mel, em Paranaguá, Paraná. Com quase 20 metros de comprimento a baleia foi encontrada em estado de decomposição avançado.[74]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|coautor= (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link) |coautores= (ajuda)[ligação inativa] |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de autores (link) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda)[ligação inativa] |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) A baleia-comum (Balaenoptera physalus), também chamada de baleia-fin e rorqual-comum, é um mamífero marinho que pertence à família dos balenopterídeos, da ordem dos cetáceos. É o segundo maior animal existente, depois da baleia-azul, podendo atingir um comprimento de até 25,9 metros, embora haja relatos de espécimes com 27,3 m.
Longo e esguio, o corpo da baleia-comum é cinza-amarronzado e sua parte inferior é esbranquiçada. Existem ao menos duas subespécies distintas: a baleia-comum-do-norte, encontrada no Atlântico Norte, e a baleia-comum-antártica do Oceano Antártico. É encontrada em todos os principais oceanos, das águas polares às tropicais. A espécie está ausente somente nas águas próximas aos blocos de gelo dos pólos norte e sul e áreas relativamente pequenas de águas afastadas do alto mar. A maior densidade populacional da baleia-comum ocorre em águas frias e temperadas. Sua alimentação consiste de pequenos cardumes de peixe, lulas e crustáceos como os misidáceos e o krill.
Assim como todas as outras grandes baleias, a baleia-comum foi caçada em larga escala durante o século XX e está listada entre as espécies ameaçadas de extinção. A Comissão Baleeira Internacional (CBI) obteve uma moratória para a pesca comercial dessa baleia, embora países como a Islândia, Noruega e Japão ainda continuem a caça em determinadas épocas do ano. Para a temporada de 2008, o Japão tencionava matar aproximadamente 1 000 baleias — 850 baleias-minke, 50 baleias-comuns e 50 baleias-jubartes — mas esse número poderá ser menor em virtude de cortes financeiros provocados por protestos ambientais. A espécie também é caçada por aborígenes groenlandeses, através do programa de Pesca de Subsistência Aborígene comandado pela CBI. Em 2007, o programa matou 377 baleias, das quais 12 eram baleias-comuns. Colisões com navios e ruídos da atividade humana nos oceanos também constituem uma significante ameaça para a recuperação da espécie.
Vráskavec myšok[1] (lat. Balaenoptera physalus) je druhá najväčšia veľryba z čeľade vráskavce (Balaenopteridae).
.jpg)
Kostra vráskavca myšoka
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Vráskavec myšok
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Vráskavec myšok
Vráskavec myšok (lat. Balaenoptera physalus) je druhá najväčšia veľryba z čeľade vráskavce (Balaenopteridae).
Sillvalen (Balaenoptera physalus) är en art i familjen fenvalar. Den är nära släkt med blåvalen och världens näst största djurart.
Vuxna hannar blir på norra halvklotet 18 till 24 meter och på södra halvklotet 20 till 27 meter långa. Till skillnad mot flera andra valar är honor lite större men väger ungefär lika mycket, 40 till 70 ton. Sillvalar är smalare och lättare än lika långa blåvalar.
Djurens ovansida är blågrå till svartbrun. Buken och fenornas undersida är vit.
Sillvalar finns i alla större världshav, men de undviker kustregioner. De föder sina ungar under vintern och uppsöker därför subtropiska eller tempererade havsregioner. Även parningen sker i samma område. Under sommaren simmar de till havsregioner nära Arktis eller Antarktis. På grund av att årstiderna är olika på norra och södra halvklotet möts de olika populationerna inte vid ekvatorn. En del zoologer anser därför populationerna är två underarter.
Sillvalar förekommer egentligen bara i djupa hav men ibland hamnar de i grunda havsområden som Nordsjön och Östersjön. Dessa djur dör oftast innan de hittar tillbaka.
På grund av djurets hastighet hade människan i början svårt att jaga sillvalen. Först i slutet av 1800-talet uppkom användbar teknik. Efter att blåvalen nästan hade dött ut övergick man till jakt på sillvalar. I antarktiska oceanen dödades 1937/38 över 28 000 individer av denna art. Valfångsten pågick sedan till 1960-talet med liknande omfattning. 1982 bestämde International Whaling Commission att helt stoppa jakten på sillvalar tills beståndet återhämtat sig. Trots det fångade Island den 22 oktober 2006 en sillval kort efter att landet bestämde sig för ny valfångst. Kvoten ökades fram till 2009 till 150 individer och vid fångstperiodens slut hade 125 individer dödats[2].
Sillvalen listas av IUCN som stark hotad (endangered). Beståndet uppskattas till 15 000 individer på södra halvklotet och 40 000 individer på norra.
Sillvalar lever ensamma eller i grupper med upp till sex individer. De simmar snabbare och dyker djupare än de flesta andra valar i samma storleksklass. Sillvalen når hastigheter upp till 50 km/h och dyker ofta till 200 m under vattenytan eller djupare. Vid dykning stannar arten ungefär femton minuter under vattenytan. Födan består huvudsakligen av krill och mindre fiskar som fastnar i valens barder. En vuxen sillval äter upp till två ton föda per dag.
Dräktigheten varar ca tolv månader och ungdjuret föds på senhösten när valarna nått sina vinterkvarter. Vid födelsen är ungdjuret ungefär 6,5 meter långt och har en vikt av 1 800 kg. Ungdjuret får di ca sex månader tills det nått en längd av tio till tolv meter. Sillvalar blir könsmogna när de är sex till tio år gamla. De kan bli mer än hundra år gamla.
Wikispecies har information om Balaenoptera physalus.
Sillvalen (Balaenoptera physalus) är en art i familjen fenvalar. Den är nära släkt med blåvalen och världens näst största djurart.
Oluklu balina ya da Fin balinası, Çatal kuyruklu balina (Balaenoptera physalus), oluklu balinagiller (Balaenopteridae) familyasına ait bir balina türü. Gök balinadan sonra yaşayan ikinci büyük balina, ikinci en büyük canlı türüdür,[1] ve 27 metreye kadar büyüyebilirler.[1] Dünyadaki okyanuslardan her birinde yaşayan oluklu balinalar kutupsal iklimden, tropikal iklime kadar her türlü suda yaşamlarını sürdürebilirler. Bulunmadıkları kısıtlı yerler okyanuslardan uzak, hareket olanağını azaltan, kuzey ve güney kutuplarındaki yüzen buz kütlelerinin olduğu alanlardır. Popülasyonlarının en çok olduğu yerler ılıman sulardır.[2] 20. yüzyılda kontrolsüz avlanmaları sonucu bugün sayıları oldukça azdır bu nedenle koruma altındaki türler arasında yer alırlar. Uluslararası Balinaavı Komisyonu (IWC) bu türün avlanmasına ilişkin bir erteleme kararı yayınlamıştır.[3]
Oluklu balinalar uzun yıllardır taksonomistler tarafından bilinmektedir. İlk olarak 1675 yılında Frederick Martens tarafından tanımlanmışlar daha sonra 1725 yılında Paul Dudley tarafından üzerine yeni bilgiler eklenmiştir. Bu tanımlar Carl Linnaeus'un 1758 yılında Balaena physalus türü için yaptığı çalışmaların temelini oluşturmuştur. 19. yüzyılın başlarınd bu tür Bernard Germain de Lacèpéde tarafından tekrar sınıflandırılarak Balaenoptera physalus adını almıştır. Verdiği bu isim Yunancada esmek anlamına gelen "physa" sözcüğünden gelir.
Bu balinalar (Balaenopteridae familyası) Gök balinaları da içine alan oluklu balinagillerdendir ve diğerlerinden miyosen çağının ortalarında ayrılmışlardır.[4] Fakat bu familyanın üyelerinin birbirlerinden ne zaman ayrıldığına dair bir bilgi yoktur. Mavi balina ve oluklu balinanın melezlerinin Kuzey Atlantik [5] ve Kuzey Büyük Okyanus'ta oluştuğu bilinir.[6]
Günümüze gelindiğinde her biri farklı fiziksel özellik ve vokallere sahip iki alt cins bulunur. Kuzey oluklu balinası ya da B. p. physalus (Linnaeus 1758) olarak bilinen cins Kuzey Atlantik'te yaşarken, Antarktik oluklu balinası ya da B. p. quoyi (Fischer 1829) olarak bilinen cins ise Güney Okyanusu'nda yaşar.[7] Birçok uzman Kuzey Büyük Okyanus balinalarının da ayrı bir cins olduğunu düşünse de genel alanda bu cins ayrı olarak isimlendirilmez.[2]
Bu alt başlığın geliştirilmesi gerekiyor.Fin balinaları 20 metre uzunluğunda ve 80 ton ağırlığındadır.Ortalama 100 yıl yaşarlar.
Oluklu balinalar kış mevsimi boyunca ekvatora yakın ılıman sularda çiftleşirler. Gebelik on bir ilâ on iki ay arasında sürer. Yeni doğmuş bir yavru boyunun 11 - 12 metreye ulaştığı 6 - 7 aylık olana kadar annesinin peşinden yiyecek aramaya gider fakat bu süreden sonra anneyle ilişkisini keser ve avlarına bağımsız çıkar. Dişiler her iki - üç yılda yavru verirler. Bugüne kadar 6 yavruya kadar örnekleri görülmüşse de her defasında bir yavru doğması daha yaygındır. Oluklu balinalar 3 ile 12 yaş arasında cinsel olgunluğa ulaşırlar.[8]
Oluklu balinalar, süzerek beslenme denen yöntem ile beslenirler. Dişleri yoktur. Ağızlarında balina çubuğu denen bir yapı bulunur ve su içindeki planktonları bunlarla tutarak beslenirler. Bu yapılardan her bir yetişkin bireyin ağzının iki yanında toplam 262 ile 473 arasında bulunur. Bu balina çubuklarının boyutları uzunlukta 76 cm'ye, genişlikte 30 cm'ye varabilir.[9] Yetişkin balinalar günde 1.800 kiloya kadar yiyecek tüketirler.[9]
Oluklu balinalar en hızlı deniz memelilerinden biridir. Hızları saatte 37 kilometreye varır.[8] Bugüne kadar kaydedilen en yüksek hızları saate 40 kilometre olan bu balinalara sualtının tazıları lâkabı verilmiştir.[10] Oluklu balinalar diğer oluklubalinagillerde bulunan diğer türlere göre birlikte yaşamaya daha düşkündür. Her bir grup 6 ile 10 arasında bireyden oluşsa da beslenme açısından zengin yerlerde birleşen bireylerin sayısı 100'ü bulabilmektedir.[11]
Tüm balinalar gibi oluklu balinaların erkekleri de az sıklıkta fakat yüksek sesler çıkarırlar.[8] Gök balinalar ile oluklu balinaların çıkardıkları sesler hayvanlar âlemindeki en yüksek sestir. Çıkardıkları sesler bir iki saniye sürer.[12] 184 - 186 desibele varan sesleri bulundukları yerden yüzlerce mil öteden duyulabilir. Bir izleyicinin bir metre uzağında bu sesi yaptığı takdirde çıkardığı ses kişinin bir metre ötesinde çalacak olan bir trenin düdüğüne eşittir.[13] Sadece erkek oluklu balinaların çıkardıkları bu seslerin çiftleşme döneminde bir kur gibi iş gördüğü gözlenmiştir. Oluklu balinaların sayılarındaki hızlı düşüşün sebebi, okyanuslardaki donanma üslerinin, yük gemilerinin vb. son 100 yıl içinde gereksiz gürültülerinden çiftler arasındaki etkileşime olumsuz yönde etkimesi gösterilebilir.[14]
Bu alt başlığın geliştirilmesi gerekiyor. Bu alt başlığın geliştirilmesi gerekiyor. Geniş çaplı avlar başlamadan önce Büyük Okyanus'un kuzeyinde yaşayan oluklu balinaların sayısının 42.000 ile 45.000 arasında olduğu tahmin ediliyordu. Bunların yaklaşık 26.000 kadarını kuzeydoğuda yaşayanlar oluşturmaktayken 1975 yılında Büyük Okyanus'unda yaşayan oluklu balinanın toplam sayısı 8.000 ile 16.000'lere düştü.[15] U.S. Pacific Marine Mammal Stock Assessments'ın 2005 yılı verilerine göre bugün Büyük Okyanus'ta yaşayan sadece 2500 oluklu balina var.[16]
Antarktik oluklu balinasının geçmiş ve günümüz popülasyonu hakkında bilinenler oldukça kısıtlıdır. Uluslararası Balinaavı Komisyonu (IWC)'nun yayımladığı tahminlere göre yoğun av döneminden önce Antarktik oluklu balinalarının sayısı 400.000'in üzerindeydi. 1979 yılında 85.200 olarak açıklanan Antarktik oluklu balinalarının bugün sayısının 3.000'den fazla olmadığı düşünülüyor.[8][17] Fakat o dönemde yapılan çalışmaların yetersizliği nedeni ile balinaların hem geçmişteki hem günümüz için yapılan tahminleri fazla güvenilir değildir. 2007 yılı itibarıyla Antarktik oluklu balinaların popülasyonları için kabul görmüş bilimsel bir tahmin/sayı yoktur.[18]
Balina avlarının en çok yapıldığı dönem 19. yüzyıldır. Oluklu balinaların yerine bu dönemde Gök balinalar tercih ediliyor olsa da, 1904 - 1975 yılları arasında 704.000 oluklu balina da avlanmıştır. Oluklu balinaların avlandığı ve pazarlandığı başlıca merkez Grönland'dı. Yağlarından yararlanılan bu hayvanlar Grönland için hayatî bir ticaret kaynağıydı fakat Uluslararası Balinaavı Komisyonu tarafından yaptırılan bu avların sonucunun kötüye gitmesi üzerine komisyon 19 balina alınmasını öngören bir kota koydu. Bazı diğer ülkelerin desteklemesine rağmen kaçak avlar nedeni ile oluklu balinaların sayıları her geçen gün düşmektedir.
en.wikipedia.org'daki 27 Ocak 2007 tarihli 'Fin Whale' adlı madde
Wikimedia Commons'ta Oluklu balina ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Oluklu balina ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Oluklu balina ya da Fin balinası, Çatal kuyruklu balina (Balaenoptera physalus), oluklu balinagiller (Balaenopteridae) familyasına ait bir balina türü. Gök balinadan sonra yaşayan ikinci büyük balina, ikinci en büyük canlı türüdür, ve 27 metreye kadar büyüyebilirler. Dünyadaki okyanuslardan her birinde yaşayan oluklu balinalar kutupsal iklimden, tropikal iklime kadar her türlü suda yaşamlarını sürdürebilirler. Bulunmadıkları kısıtlı yerler okyanuslardan uzak, hareket olanağını azaltan, kuzey ve güney kutuplarındaki yüzen buz kütlelerinin olduğu alanlardır. Popülasyonlarının en çok olduğu yerler ılıman sulardır. 20. yüzyılda kontrolsüz avlanmaları sonucu bugün sayıları oldukça azdır bu nedenle koruma altındaki türler arasında yer alırlar. Uluslararası Balinaavı Komisyonu (IWC) bu türün avlanmasına ilişkin bir erteleme kararı yayınlamıştır.
Це друга по довжині тварина у світі після синього кита, більше 27 метрів в довжину і вагою майже 74 тон. Має довге і струнке буро-сіре тіло з блідим низом.
Зустрічається в усьому світі, в основному, але не виключно, у морських водах. Рідко зустрічаються в тропіках, за винятком деяких областей з прохолодною водою, таких як поблизу Перу.
Іноді полює на риб, але в основному на ракоподібних. Фінвал є одним з найшвидших китоподібних і може підтримувати швидкість 37 кілометрів на годину. Фінвали є більш товариські, ніж інші смугачеві й часто живуть в групах 6—10 осіб, хоча при харчуванні група може досягати до 100 тварин.
Парування відбувається в помірних, в низьких широтах морів взимку. Вагітність триває 11 місяців. Дитинча відлучається від годування молоком в 6 чи 7 місяців, коли має 11—12 метрів у довжину. Самиці народжують кожні 2—3 роки, повідомлялося про випадок народження одразу 6 дитинчат, але здебільшого лише одне дитинча. Самиці досягають статевої зрілості у віці від 6 до 12 років. Максимальний вік понад сто років - були знайдені зразки з віком від 130 до 140 років.
Cá voi vây (Balaenoptera physalus), còn gọi là cá voi lưng xám, là một loài động vật có vú sống ở biển thuộc phân bộ cá voi tấm sừng hàm. Chúng là loài cá voi và loài động vật còn tồn tại lớn thứ hai sau cá voi xanh,[7] có thể dài từ 18-22m và nặng từ 40-60 tấn. Chiều dài tối đa là 27m và cân nặng tối đa được ghi nhận là 73 tấn, nhưng nhiều người ước tính chúng có cân nặng tối đa là 120 tấn.
Cơ thể dài và dẹt, có màu xám nâu với phần dưới có màu xanh xám. Chúng có ít nhất 2 phân loài khác nhau: Cá voi vây Bắc vùng Bắc Đại Tây Dương, và cá voi vây Nam Cực lớn hơn vùng Nam Đại Dương. Chúng có thể được tìm thấy ở tất cả các đại dương, từ các vùng cực tới vùng nhiệt đới. Chúng chỉ không được nhìn thấy ở các khu vực băng trôi ở cả cực Bắc và Nam. Mật độ quần thể lớn nhất tồn tại ở vùng ôn đới và nước lạnh.[8] Thức ăn của chúng bao gồm cá theo đàn, mực, và giáp xác kể cả nhuyễn thể.
Như tất cả các loài cá voi khổng lồ khác, cá voi vây bị săn bắn nghiêm trọng trong suốt thế kỉ 20 và là một loài bị đe dọa. Gần 750.000 con cá voi vây đã bị đánh bắt ở Bán cầu Nam từ năm 1904 đến 1979[9] và hiện chỉ còn ít hơn 3,000 cá thể còn tồn tại trong vùng.[10] Ủy ban Đánh Bắt Cá Voi Quốc tế (IWC) đã ban hành một lệnh cấm săn bắt thương mại loài cá voi này,[11] dù Iceland và Nhật Bản vẫn tiếp tục săn bắt: năm 2009, Iceland bắt 125 con cá voi vây trong mùa săn cá voi, và Nhật Bản đã bắt một con trong màu săn Nam Cực 2008-2009[12][13]. Loài này cũng bị săn bởi người Greenland. Va chạm với tàu thuyền và tiếng ồn từ hoạt động của con người cũng là những mối đe dọa cho chúng.
Cá voi vây từ lâu đã được biến đến trong giới phân loại học. Chúng được mô tả lần đầu tiên bởi Frederick Martens năm 1675 và được nhắc lại bởi Paul Dudley năm 1725. Những mô tả này được sử dụng như nền tảng về loài Balaena physalus bởi Carl Linnaeus năm 1758.[14] Comte de Lacepede phân loại lại loài thành Balaenoptera physalus vào đầu thế kỉ 19. Từ "physalus" bắt nguồn từ từ Hy Lạp physa, nghĩa là "thổi".
Cá voi vây thuộc họ Balaenopteridae, cùng họ với cá voi lưng gù, cá voi xanh, cá voi Bryde, cá voi Sei và cá voi mũi nhọn. Họ này tách ra từ phân bộ Mysticeti tồn tại từ giữa thế Miocene,[15] dù chúng không được biết đến khi thành viên các họ này phân hoá vào các loài riêng biệt. Con lai giữa cá voi xanh và cá voi vây được cho rằng tồn tại ở Bắc Đại Tây Dương[16] và ở Bắc Thái Bình Dương.[17] Bằng chứng gần đây về DNA chỉ ra rằng cá voi vây có thể còn có họ hàng gần với cá voi xám (Eschrichtius robustus) và cá voi lưng gù (Megaptera novaeangliae), hai loài cá voi thuộc hai chi khác nhau, cũng như là cá voi mũi nhọn.[18][19] Nếu các nghiên cứu trong tương lai khẳng định điều này, sự phân loại này có thể phải điều chỉnh.
Năm 2006, có hai phân loài được đặt tên, mỗi phân loài khác biệt về đặc trưng cơ thể và sự phát âm. Cá voi vây phương Bắc, B. p. physalus (Linnaeus 1758), sinh sống ở Bắc Đại Tây Dương, và cá voi vây Nam Cực, B. p. quoyi (Fischer 1829), tồn tại ở Nam Đại Dương.[20] Nhiều chuyên gia xem xét cá voi vây vùng Bắc Thái Bình Dương là phân loài thứ ba chưa được đặt tên.[8].
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp) Cá voi vây (Balaenoptera physalus), còn gọi là cá voi lưng xám, là một loài động vật có vú sống ở biển thuộc phân bộ cá voi tấm sừng hàm. Chúng là loài cá voi và loài động vật còn tồn tại lớn thứ hai sau cá voi xanh, có thể dài từ 18-22m và nặng từ 40-60 tấn. Chiều dài tối đa là 27m và cân nặng tối đa được ghi nhận là 73 tấn, nhưng nhiều người ước tính chúng có cân nặng tối đa là 120 tấn.
Cơ thể dài và dẹt, có màu xám nâu với phần dưới có màu xanh xám. Chúng có ít nhất 2 phân loài khác nhau: Cá voi vây Bắc vùng Bắc Đại Tây Dương, và cá voi vây Nam Cực lớn hơn vùng Nam Đại Dương. Chúng có thể được tìm thấy ở tất cả các đại dương, từ các vùng cực tới vùng nhiệt đới. Chúng chỉ không được nhìn thấy ở các khu vực băng trôi ở cả cực Bắc và Nam. Mật độ quần thể lớn nhất tồn tại ở vùng ôn đới và nước lạnh. Thức ăn của chúng bao gồm cá theo đàn, mực, và giáp xác kể cả nhuyễn thể.
Như tất cả các loài cá voi khổng lồ khác, cá voi vây bị săn bắn nghiêm trọng trong suốt thế kỉ 20 và là một loài bị đe dọa. Gần 750.000 con cá voi vây đã bị đánh bắt ở Bán cầu Nam từ năm 1904 đến 1979 và hiện chỉ còn ít hơn 3,000 cá thể còn tồn tại trong vùng. Ủy ban Đánh Bắt Cá Voi Quốc tế (IWC) đã ban hành một lệnh cấm săn bắt thương mại loài cá voi này, dù Iceland và Nhật Bản vẫn tiếp tục săn bắt: năm 2009, Iceland bắt 125 con cá voi vây trong mùa săn cá voi, và Nhật Bản đã bắt một con trong màu săn Nam Cực 2008-2009. Loài này cũng bị săn bởi người Greenland. Va chạm với tàu thuyền và tiếng ồn từ hoạt động của con người cũng là những mối đe dọa cho chúng.
Финвалы часто встречаются поодиночке, но охотно живут и в небольших группах величиной до шести особей. Изредка наблюдаются и более крупные группы. Финвал передвигается быстрее и умеет нырять глубже, чем большинство других крупных китов. Его скорость достигает 50 км/ч, а глубина погружения может превышать 230 метров. При этом он может проводить под водой около 15 минут без воздуха. Его пища состоит почти исключительно из криля, который фильтруется из воды через китовый ус. Однако финвал не брезгует и небольшими рыбами, плывущими в косяках. Кит с большой скоростью плавает вокруг косяка, заставляет его сжаться в густую кучу, и ложится на бок, чтобы легче поедать рыбу. В день финвал потребляет до двух тонн пищи.
Держится обычно группами по 3—7 особей, реже в одиночку или попарно. На глубину уходит крутой дугой, изгибая и поднимая высоко над водой хвостовой стебель. При этом спинной плавник показывается следом за погружением головы; лопасти хвоста никогда не выставляет. Под водой находится обычно 5—15 минут. Фонтан плотный, конусовидный, высотой до 6 м.
Спаривание и деторождение происходит на протяжении всего года, но пик приходится на зимние месяцы, когда киты в большинстве обитают в теплых водах. Как правило, самки приносят одного детёныша один раз в 2-3 года, однако отмечены случаи многоплодия. Детёныши рождаются после двенадцатимесячной беременности поздней осенью после прибытия в регионы зимовки. Размер новорождённого финвала уже насчитывает шесть с половиной метров, а его вес составляет 1800 кг. Кормление молоком длится около шести месяцев, пока детёныш не вырастает до 10—12 метров. Половой зрелости финвалы достигают в возрасте от шести до десяти лет, ещё не достигнув максимального размера. Средняя продолжительность жизни финвала превышает сто лет.
Из-за своей скорости и предпочтения жить вдали от побережья у финвала в лице людей долгое время не было врагов. Лишь в конце XIX века у человека появились технические возможности охотиться на финвала. Поначалу более тяжёлый синий кит представлялся более привлекательной добычей, но когда он был почти полностью истреблён, люди перешли к широкомасштабной охоте на финвала. В одном лишь 1938 году в Южном полушарии было убито 28 тысяч финвалов. Китобойный промысел беспрепятственно продолжался до конца 1960-х, пока популяции финвала не были почти полностью истреблены. В 1982 году Международная китобойная комиссия (IWC) постановила полностью запретить охоту на финвалов, пока их численность не увеличится. В 2006 году правительство Исландии в одностороннем порядке вновь разрешило коммерческую охоту на китов, после чего первый финвал был убит 22 октября 2006 года.
Изначальная численность оценивается в около 400 тысяч южных и 70 тысяч северных финвалов. Интенсивная охота сократила их популяцию до всего 5 тысяч особей. И хотя финвалы встречаются чаще, чем синий кит, они считаются крайне редкими животными, стоящими под угрозой исчезновения. Сегодня по разным оценкам, в Южном полушарии насчитывается 15 тысяч, в северном — 40 тысяч финвалов.
.jpg)
|coauthors= (справка) Финвалы часто встречаются поодиночке, но охотно живут и в небольших группах величиной до шести особей. Изредка наблюдаются и более крупные группы. Финвал передвигается быстрее и умеет нырять глубже, чем большинство других крупных китов. Его скорость достигает 50 км/ч, а глубина погружения может превышать 230 метров. При этом он может проводить под водой около 15 минут без воздуха. Его пища состоит почти исключительно из криля, который фильтруется из воды через китовый ус. Однако финвал не брезгует и небольшими рыбами, плывущими в косяках. Кит с большой скоростью плавает вокруг косяка, заставляет его сжаться в густую кучу, и ложится на бок, чтобы легче поедать рыбу. В день финвал потребляет до двух тонн пищи.
Держится обычно группами по 3—7 особей, реже в одиночку или попарно. На глубину уходит крутой дугой, изгибая и поднимая высоко над водой хвостовой стебель. При этом спинной плавник показывается следом за погружением головы; лопасти хвоста никогда не выставляет. Под водой находится обычно 5—15 минут. Фонтан плотный, конусовидный, высотой до 6 м.
Спаривание и деторождение происходит на протяжении всего года, но пик приходится на зимние месяцы, когда киты в большинстве обитают в теплых водах. Как правило, самки приносят одного детёныша один раз в 2-3 года, однако отмечены случаи многоплодия. Детёныши рождаются после двенадцатимесячной беременности поздней осенью после прибытия в регионы зимовки. Размер новорождённого финвала уже насчитывает шесть с половиной метров, а его вес составляет 1800 кг. Кормление молоком длится около шести месяцев, пока детёныш не вырастает до 10—12 метров. Половой зрелости финвалы достигают в возрасте от шести до десяти лет, ещё не достигнув максимального размера. Средняя продолжительность жизни финвала превышает сто лет.
{{Translated page}}标签。 長鬚鯨（學名：Balaenoptera physalus）又稱脊鰭鯨、真鬚鯨、剃刀鲸、鯡鯨或鰭鯨[7]，是鬚鯨亞目中的一種水生哺乳動物。牠們是全球第二大的鯨，也是現存第二大的動物，僅次於藍鯨[8]。
長鬚鯨的身軀長而苗條，全身大多呈棕灰色，下腹部的顏色較淺。現時所知，長鬚鯨最少有兩個現存的亞種：北大西洋的北長鬚鯨，以及另一較大的亞種——南冰洋的南極長鬚鯨。在極地到熱帶地區的大型海洋中均可找到長鬚鯨，只是北極和南極附近的地區，以及大型海域附近的小水域找不到牠們。所有密度最高的長鬚鯨族群均分佈於溫帶地區及水較冷的地帶。[9] 牠們的食物有小型的魚類、烏賊及甲殼動物（這包括糠蝦和磷蝦）。
跟其他所有大型的鯨類一樣，長鬚鯨在20世紀期間曾被大量捕撈，現時仍屬瀕危物種。國際捕鯨委員會（International Whaling Commission，簡稱IWC）後來全面禁止所有對長鬚鯨商業性捕撈的行為，[10]但冰島和日本仍然宣佈其捕撈行動將會繼續進行。此外，人類在水上的活動亦對長鬚鯨構成很大的威脅，更甚的是，據有關的記錄，每年長鬚鯨與船隻相撞的次數極多，且往往都導致了該鯨的死亡。
分類學家在很久以前已對長鬚鯨略有所知，在1675年首度由弗萊德里克·馬汀（Frederick Martens）發表有關的分類學資料，其後再次於1725年由保羅·達德利（Paul Dudley）發表。這些對長鬚鯨的描述後來成為卡爾·林奈描述此物種的重要參考，並將其命名為Balaena physalus（1758）[11]，當中種加詞中的physa來自希臘語，意指噴氣。這個學名一直沿用至19世紀初，直至法國自然學家博內德·拉塞佩德（Bernard Germain de Lacépède）重新整理了鯨目[a] 的分類，並將長鬚鯨改置於鬚鯨科（Balaenoptiidae）鬚鯨屬（Balaenoptera）以下，而其原有的屬名（Balaena）則由弓頭鯨保留，並成為單型屬。
長鬚鯨屬鬚鯨科，同科異種的還有座頭鯨、藍鯨、布氏鯨、塞鯨和小鬚鯨。鬚鯨科早在中新世中期時就從其他鬚鯨亞目的科中分裂出來。[18]可是直到現時為止，仍未有科學家能研究出此科的成員是在何時分裂成不同的物種的。在北大西洋和北太平洋的海域，偶爾會有藍鯨跟長鬚鯨雜交的情況出現[19][20]。
直到2006年，人類發現的長鬚鯨亞種有二：一為北長鬚鯨（B. p. physalus（Linnaeus 1758）），出沒於北大西洋一帶的海域；另一個亞種為南極長鬚鯨（B. p. quoyi（Fischer 1829）），出沒於南冰洋的海域。[2]很多專家認為出沒於北太平洋海域的長鬚鯨將會成為第三個長鬚鯨的亞種。[9]就現時人類所知，這三個長鬚鯨族群甚少出現混交的情況。
長鬚鯨的特徵之一是身軀長而苗條，雄性和雌性的體長分別為19及20米，而居於北半球的亞種最多可達24米長，而南極洲的亞種則可長達26.8米。[8]雖然暫未曾有人為一頭成年的長鬚鯨量度體重，但據估計一頭長約25米的長鬚鯨的體重可超於70,000公斤。一頭長鬚鯨到了25至30歲時才真正達到完全成熟的階段，而長鬚鯨最長可活到94歲。[21]一頭新生的長鬚鯨體長約為6.5米，重約1,800公斤。[22]其最容易用以識別的特徵為牠們巨大的身軀，但也就因為這樣，人們常把牠們跟藍鯨、塞鯨及布氏鯨混淆。
長鬚鯨的背側和旁側均呈棕灰色，而腹部則呈白色。其嘴部尖端突出，有兩個噴氣孔（blowholes），吻部（rostrum）寬敞而平坦。長鬚鯨的頭部後方有灰白色的人字紋[8]，是極為明顯的辨認特徵。[23]其下顎的右方有白色的斑駁，而左方則有灰黑色的斑駁。[22]人們間或可看到身體呈不對稱形狀的小鬚鯨，但長鬚鯨卻是大部分均呈不對稱形狀。科學家們假設此為演化的結果，因為長鬚鯨在海面游泳時會往右方傾斜，在繞圈子捕獵時亦往往是朝右方的那一邊繞圈。但是，直到現時為止，科學家們仍未能找到足夠的證據證明此假說正確。[24]
長鬚鯨的腹部有56到100條褶溝，在其進食時，胃部需要更多空間容納食物，此時褶溝可以張開，以增加其腹部的容量。牠們的背鰭呈弧形，長約60公分。牠們的鰭足（flippers）小而尖細，尾部寬廣，吻部較尖。[8]
當長鬚鯨浮到海面上時，人們首先看到的是噴氣孔，其次就是背鰭。其噴氣孔垂直而狹窄，噴出的空氣及液體的高度可達6米。[22]每次牠們浮到水面時，都會噴氣數次，每次在水面逗留1分半鐘。在浮到水面期間，其尾部仍然會保持淹在水中。這以後，牠們會往下潛至水深250米處，每次能在水中維持10至15分鐘。長鬚鯨跟很多其他鯨類一般，常會躍出海面，能夠在躍出期間把整個身軀懸在空中。[22]
長鬚鯨會在冬天期間交配，並需處溫帶及緯度低的海域，而其妊娠期則長約11個月到一年。新生的小鯨會在出生之後6到7個月，身長達11到12米時才斷奶，這以後幼鯨就會隨母親前往夏季攝食區。雌鯨每2到3年生產一次，據有關的記錄，現時錄得的世界之最是一次產得六胎，但一般來說，大部分的母鯨一胎只產一隻幼鯨。雌鯨會在2到12歲踏入性成熟的階段。[22]
長鬚鯨用鯨鬚把食物過濾，然後吞下肚，而其食物有小型的魚類、烏賊及甲殼動物（這包括糠蝦和磷蝦）。[22]牠們進食時會以時速11公里的高速前進[25]，然後張開嘴部，這會令牠們每次吸下多達70立方米的海水。吸下海水後，牠們會把嘴閉上，把海水透過其鯨鬚吐出，於是，海水會穿過鯨鬚重回大海，而小魚、甲殼動物及其他食物就會被隔了出來，成為長鬚鯨的腹中物。一頭成年的長鬚鯨口中的兩邊各有262到473塊鬚板（baleen plates）。鬚板是由角質（keratin）組成的，由於經受長期的磨損，導致這些角質化為一些貌似毛髮之物，稱之為鯨鬚。這些鯨鬚最長可達76公分，寬約30公分。[8]長鬚鯨通常會潛到水深超於200米之處，動用四個肺臟，讓自己能在水中待久一點，以捕獵磷蝦群。牠們每張開口一次，就可以吸取到約10公斤的磷蝦。[25]一頭長鬚鯨每天可吃掉1,800公斤的食物，[8]因而科學家們從此數據推算出牠們每天會用三個小時來進食，以補充消耗掉了的能量。若獵物的數量不足，或是處在過於深水的位置，長鬚鯨就得用更多的時間來尋找獵物。[25]根據科學家的研究，長鬚鯨會以高速圍繞獵物繞圈子，令獵物集成圓毬狀，密度極高，此時長鬚鯨就會一口一口的把獵物過濾掉，吞進肚子去。[8]
長鬚鯨是游泳速度最快的鯨之一，其速度可達時速37公里，[22]而現時錄得最高記錄為時速40公里，為其取得「深海格雷伊獵犬」的美譽。[26] 長鬚鯨比其他鯨類都要來得合群，通常都以6至10隻鯨為一群，共出行動，但在攝食區，一群長鬚鯨的數目就更多，更曾錄得一群100頭長鬚鯨的記錄。[21]
像其他鯨一樣，雄性的長鬚鯨的叫聲長、響亮且頻率低。[22]據現時人類所知，藍鯨和長鬚鯨的叫聲是全世界所有動物的叫聲中最低的[27]。 長鬚鯨大部分的發出低調頻的聲音，範圍從16至40赫茲（大部分的人類可以聽到的範圍是20赫茲至2萬赫茲之間），每個聲音持續1至2秒，並以許多不同的聲音來組成一個長7至15分鐘的序列。長鬚鯨會在持續很多天來反覆的發出這些聲音[28]。這些聲音在參考距離一公尺一大氣壓的情況下達到184－186分貝，並且在幾千公里之外都可以檢測到[29]。
當美國研究人員首次紀錄到長鬚鯨的叫聲時，並不明白這種異常響亮、長且純粹的規律聲音是由鯨魚所發出的。他們首先懷疑這些聲音是因為機械故障、地球物理學的一種現象、甚至是蘇聯偵測敵人潛艇所導致的。最終生物學家終於確定這些聲音是由長鬚鯨所發出的[27]。
因為這種聲音是在鯨魚的生育季節中發出的，所以科學家認為這很可能是求偶的展現[30][31]。在過去超過100年間，船隻與軍事活動造成的海洋噪音可能減緩長鬚鯨量的恢復速度，因為這些聲響可能妨礙雄鯨與雌鯨之間的接觸[32]。
就像許多其他大型的鬚鯨一樣，長鬚鯨分部範圍相當廣泛。人們可以在世界各地的主要海洋中發現牠們的蹤影，分布範圍從極區至熱帶海域。長鬚鯨只會避開接近南北極點、充滿浮冰的海域與範圍相對較小的海域，例如紅海、波斯灣、地中海東部與波羅的海。長鬚鯨密度最高的地區則是在溫暖與寒冷的水域，牠們很少會聚集在炎熱的赤道海域，而且比起淺水域，牠們更喜歡比大陸棚還深的海域。
長鬚鯨在北大西洋的分布範圍相當廣泛，從墨西哥灣到地中海，北到北極海充滿浮冰的區域為止。總體來說，長鬚鯨更常在大約北緯30°的海域出現，不過牠們當出現在南緯30°附近時可能會造成人們的很大困惑，因為長鬚鯨不容易跟布氏鯨分辨出來[33]。大範圍的船隻觀測活動讓研究人員推斷－長鬚鯨夏季時在西北大西洋海域的覓食範圍主要位於北緯41°20'至51°00'之間，距離海岸1,000噚（1,800公尺）的海域[34]。
長鬚鯨夏季時在北太平洋的分布範圍介於日本與下加利福尼亞州中部的近海之間，北達北冰洋邊緣的楚科奇海[35]。在5月至10月間，牠們會高度聚集在阿拉斯加灣北部與白令海的南部海域，並有一些穿越阿留申群島來進出白令海的移動[36]。幾條在11月至1月間於加利福尼亞州南部海域被加上標記的鯨魚後來在夏季的加利福尼亞州中部、奧勒岡州、英屬哥倫比亞與阿拉斯加灣被殺[35]。長鬚鯨的捕食行為曾經在5月中旬於夏威夷海域被觀察到，而且在冬季時也有幾次目擊紀錄[37]。一些研究人員認為長鬚鯨最早在秋季與冬季時進入夏威夷附近的海域[38]。
雖然長鬚鯨季節性進出高緯度覓食區域的遷徙、移動與整體的遷移模式仍未完全了解，不過水中偵測器的聲學紀錄指出北大西洋長鬚鯨往南的遷移活動會發生在秋季，並從紐芬蘭－拉布拉多海域往南通過百慕達，進入加勒比海地區[39]。一群或幾群長鬚鯨群體被認為會全年都停留在高緯度海域並在近海活動，牠們不會在晚秋往南方移動[39]。長鬚鯨在太平洋的遷移模式很難了解，雖然有一些鯨魚似乎會全年留在加利福尼亞灣，而且牠們的數量在冬季與春季時會大量的增加[40]。南極海域的長鬚鯨會季節性的在夏季時的高緯度覓食區域遷移到冬季時位於低緯度的交配與生育海域。牠們冬季的覓食場所仍不清楚，因為這種鯨魚傾向在開放海域中來移動，所以精確的位置很難確定[9]。
因為目前對長鬚鯨的遷移模式缺乏了解，所以牠們在歷史上與最近的估計數目經常存在著矛盾。由於歷史上長時間的捕鯨活動，所以原本的鯨魚數量很難精確計算，僅管數量估計對於計算長鬚鯨的數量成長率是相當重要的。
國際捕鯨委員會確認北大西洋的長鬚鯨分散成7個離散的群體：加拿大新斯科舍、紐芬蘭與拉布拉多、西格陵蘭、東格陵蘭-冰島、挪威北部、挪威西部-法羅群島、不列顛群島-西班牙-葡萄牙等地區。標記回收的觀察結果指出有長鬚鯨會有一些越過各自區域界線的移動，於是生物學家認為這些區域並非完全各自分離，而是有一些遷居的行為發生[34]。J. Sigurjónsson在1995年時估計在捕鯨活動開始前，北大西洋長鬚鯨的總數介於50,000至100,000條之間[41]。不過他的這項研究被其他研究人員批評沒有提供充分的資料與這個推論的解釋[9]。D.E. Sergeant在1977年則認為長鬚鯨在北大西洋原本的數量介於30,000至50,000條之間[42]。在這些長鬚鯨中，大約有8,000至9,000條居住在新斯科舍、紐芬蘭與拉布拉多海域，並假定夏季時位在美國海域的鯨魚並未完全被記錄下來[9][43]。J.M. Breiwick估計1964年在新斯科舍海域「濫捕」(指獵捕超過法定的50英尺長的)了1,500至1,600條長鬚鯨，不過在1973年時減少到大約只剩325條[44]。
2次空中探勘活動從1970年開始在加拿大海域實行，這些觀測顯示在1980年8月時，有79至926條長鬚鯨位在紐芬蘭與拉布拉多東部的大陸棚[45]；在1995年至1996年8月間，則有數百條鯨魚出現在聖勞倫斯灣北部與中部海域[46]。估計西格陵蘭海域在夏季時會有500至2,000條長鬚鯨出現[47]。Jonsgard在1974年認為挪威西部與法羅群島海域的長鬚鯨「在戰後已經消失很多，很可能是因為濫捕過多」[48]。
冰島附近長鬚鯨的生存環境則改善非常多，在1981年時的數量只比1960年代早期要小幅度的減少[49]。根據1987年與1989年夏季間的觀測，生物學家估計有10,000至11,000條長鬚鯨棲息在東格陵蘭與挪威海域[50]。雖然生物學家根據1976年的觀測，估計當時總共有6,900條個體，比起1948年的估計數量有「微量」的減少[51]。不過與1980年的估計數量相比，牠們的數量確實增加了。長鬚鯨在不列顛群島-西班牙-葡萄牙海域夏季時期的估計範圍從7,500[52]到17,000條[53]以上。整體來說，棲息在北大西洋的長鬚鯨數量估計介於40,000[54]至56,000條[19]之間。然而根據可靠性高的遺傳學估計顯示，捕鯨時代開始前至少生存著300,000條長鬚鯨[55]。這也意味著鯨魚數量與歧異度的降低至少低估一個量級，而未來的海洋生態系統（高度依賴這種巨大的哺乳生物）甚至可能更加無法確定。
估計在商業捕鯨開始前，棲息在北太平洋海域的長鬚鯨總數介於42,000至45,000條之間。其中，北太平洋東部的長鬚鯨數量估計位於25,000與27,000條之間[56]。到了1975年時，估計長鬚鯨的數量已經下降到8,000至16,000條[57][58]。在1991年、1993年、1996年與2001年分別進行的觀測顯示加利福尼亞州外海的長鬚鯨介於1,600至3,200條，而奧勒岡州與華盛頓州外海則有280至380條長鬚鯨[59]。加利福尼亞州-奧勒岡州-華盛頓州海域估計的最小值則大約是2,500條，這是根據美國太平洋海洋哺乳類估計得到的數值[60]。在白令海靠近普利比洛夫群島的觀測指出當地的長鬚鯨在1975年－1978年與1987年－1989年間大量增加[61]。在1984年時，估計北太平海域的長鬚鯨數量已經少於歷史負載量的38%[62]。
生物學家對於目前及歷史上棲息在南極海域的長鬚鯨數量所知相對比其他地區要少。國際捕鯨委員會官方則估計在捕鯨活動開始前，棲息在南半球的長鬚鯨為400,000條，而在1979年（南極大規模捕鯨活動的結束）時的數量則是85,200條[63]。目前與歷史上的估計數字應該被視為只是粗略的估計，因為這些研究使用的資料與方法已知是有缺陷的[9]。其他的估計則認為現在的鯨魚數量不會超過5,000條，甚至可能只有2,000至3,000條。在2006時，仍然沒有任何有系統的估計目前鯨魚的數量或變化[9]。
在19世紀時，長鬚鯨偶爾會被不具甲板船隻所獵殺。不過相較於後來的船隻，這對長鬚鯨而言是比較安全的，因為牠們速度較快，而且被捕殺時經常會沉入水中。不過蒸氣動力的船隻在19世紀後半被引進，魚叉的出現也對長鬚鯨造成衝擊，因為它可以讓捕鯨業者能夠獵殺及固定被捕的藍鯨、長鬚鯨與塞鯨。當其他鯨魚被濫捕過度後，捕鯨業將數量仍然豐富的長鬚鯨視為替代目標[64]。獵殺長鬚鯨的目的主要是為了鯨脂、鯨油與鯨鬚。大約有704,000條棲息在南極海域的長鬚鯨於1904至1975年之間被獵殺。在具有船尾平台的蒸氣船於1925年出現後，每年的捕鯨數量大量增加。單單在1937年，就有超過28,000條長鬚鯨被捕。從1953年到1961年，每年平均有25,000長鬚鯨被捕。到了1962年，因為長鬚鯨的數量已經相當稀少，所以開始捕殺塞鯨。到了1974年時，每年被捕的長鬚鯨已經少於1,000條了。國際捕鯨委員會在1976年開始禁止在南半球捕殺長鬚鯨[65]。
在北太平洋海域，根據紀錄，大約有46,000條長鬚鯨在1947年至1987年間被獵捕[66]。不過因為蘇聯確定曾經非法捕殺這些鯨魚，所以這個數字是不完全的[67]。棲息在北太平洋海域的長鬚鯨在1976年受到國際捕鯨委員會完全的保護，而北大西洋海域則在1987年禁止捕鯨，除了一些少數原住民與研究目的的捕鯨活動以外[22]。目前長鬚鯨在美國魚類及野生動物部門與世界自然保護聯盟列為瀕危物種，而且也名列在瀕臨絕種野生動植物國際貿易公約的附錄1中[1][22][68][69]。
在國際捕鯨委員會的程序之下，原住民的捕鯨活動仍在北半球的格陵蘭持續中。被獵殺的鯨魚肉與其他產品在格陵蘭市場中廣泛的流通，不過向外輸出則是非法的。在不確定目前長鬚鯨數量的情況下，國際捕鯨委員會每年給予格陵蘭的配額是19條。冰島與挪威則不受到國際捕鯨委員會商業捕鯨活動停止的限制，因為這兩個國家反對這項禁令[9]。在2006年10月，冰島漁業部門授權捕鯨業者在2007年8月前可以捕殺9條長鬚鯨[70]。而日本在南半球將長鬚鯨當成研究的目標，這項特別認可的研究要在2005年－2006年與2006年－2007年間每年獵捕10條鯨魚[71]。在2007年－2008年與接下來12個季節的計畫中，將要每年獵捕50條長鬚鯨[9]。
與船隻發生的碰撞事件是長鬚鯨另一項主要的死亡因素。在一些地區，它們其實佔大型鯨魚擱淺事件相當大的比例。許多致命且嚴重的傷害是由穿過或靠近大陸棚的大型快速船隻所造成[72]。
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 長鬚鯨（學名：Balaenoptera physalus）又稱脊鰭鯨、真鬚鯨、剃刀鲸、鯡鯨或鰭鯨，是鬚鯨亞目中的一種水生哺乳動物。牠們是全球第二大的鯨，也是現存第二大的動物，僅次於藍鯨。
長鬚鯨的身軀長而苗條，全身大多呈棕灰色，下腹部的顏色較淺。現時所知，長鬚鯨最少有兩個現存的亞種：北大西洋的北長鬚鯨，以及另一較大的亞種——南冰洋的南極長鬚鯨。在極地到熱帶地區的大型海洋中均可找到長鬚鯨，只是北極和南極附近的地區，以及大型海域附近的小水域找不到牠們。所有密度最高的長鬚鯨族群均分佈於溫帶地區及水較冷的地帶。 牠們的食物有小型的魚類、烏賊及甲殼動物（這包括糠蝦和磷蝦）。
跟其他所有大型的鯨類一樣，長鬚鯨在20世紀期間曾被大量捕撈，現時仍屬瀕危物種。國際捕鯨委員會（International Whaling Commission，簡稱IWC）後來全面禁止所有對長鬚鯨商業性捕撈的行為，但冰島和日本仍然宣佈其捕撈行動將會繼續進行。此外，人類在水上的活動亦對長鬚鯨構成很大的威脅，更甚的是，據有關的記錄，每年長鬚鯨與船隻相撞的次數極多，且往往都導致了該鯨的死亡。
保全状況評価 ENDANGERED
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 鯨偶蹄目 Cetartiodactyla 階級なし : クジラ目 Cetacea 亜目 : ヒゲクジラ亜目 Mysticeti 科 : ナガスクジラ科 RorqualBalaenopteridae 属 : ナガスクジラ属 Balaenoptera 種 : ナガスクジラ B. physalus 学名 Balaenoptera physalusナガスクジラ（長須鯨、長鬚鯨、Balaenoptera physalus ）は、クジラ目ヒゲクジラ亜目に属するヒゲクジラの一種。
極地などを除く世界中の海に生息。ただし、熱帯海域ではあまり見られない。そのため南半球の個体群と北太平洋、北大西洋の個体群は地理的に隔絶されている。外洋性であるが深さのある海域では沿岸部に寄る事もある。単独または数頭の群をつくる。
また、他のヒゲクジラと同様に、1年の3分の1の期間のみ、極地で餌を捕食して繁殖のために温帯へ回遊している。
体長20-26m、体重30-80t。現生では世界最大のシロナガスクジラに次ぐ大きさ。体はスマートで細長く、体色と背面は濃いグレー、あるいは茶系の黒で腹部は白色。腹部から続く白色の模様が顎の右側まで回り込んでおり、色分けは左右非対称である。 また鯨髭も右側前方のみ白色部がある。吻端から噴気孔にかけて隆起線が走るが、ごく僅かであるがニタリクジラの様に更に二本の副隆起線を持つものも存在する。背中にも背びれから尾びれにかけて隆起部が存在する。背びれの形態は小さく鎌状。一般には先端が尖るが変異も多く、丸い個体も存在する。
同じナガスクジラ科に属するイワシクジラ、ミンククジラ、ニタリクジラ、ツノシマクジラ、カツオクジラなどと誤認しやすい。少なくとも2つの異なった亜種がある。
ナガスクジラの摂食様式は突進採餌（lunge feeding）と呼ばれている。これは海水中を高速で泳ぎ、海水に含まれる小魚やプランクトンを濾し取る濾過摂食の一種である[1]。ナガスクジラの尿の生成量は一日に974リットル程度と推算されている。これは海水を大量に飲んでいるわけではなく、排出される水分の大部分は餌であるオキアミ等に由来する[2]。
他の大型のクジラのように、20世紀の捕鯨による乱獲で、絶滅の危機にある種とされており、1976年から北太平洋と南半球で、1986年から全世界で捕獲が禁止されている。
南極海の個体はかつては40万頭生息していた（村山司、笠松不二男『ここまでわかったクジラとイルカ』（講談社、1996）ISBN 4062571080 158頁）。
1999年1月に科学雑誌ネイチャーにハーバード研究チームの論文が掲載され、その論文のなかで「日本でシロナガスクジラの肉が売られている」と報告された。その根拠になったのは、大阪で販売されていた鯨肉から絶滅寸前のシロナガスクジラの遺伝子が検出されたことであった。この報告により、国際学会は騒然となった。
これは後にナガスクジラとシロナガスクジラとの交雑個体であった事が判明する（資料によってナガスクジラとして調査捕鯨で獲られたという記述もある。）
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
큰고래(학명: Balaenoptera physalus, 영어: fin whale, finback whale 또는 common rorqual) 또는 긴수염고래(일본어: ナガスクジラ 나가스쿠지라[*])는 수염고래소목에 속하는 고래이다. 대왕고래 다음으로 큰 해양 포유류이다.[1] 가장 큰 것으로 알려진 길이는 27.3 m (89.6 ft).[2] 공식적 최대 길이는 25.9 m (85 ft)[3]이며, 최대 기록 중량은 74 tonne (73 롱톤; 82 쇼트톤)이다.[4] 최대 체중 추정치는 114 tonne (112 롱톤; 126 쇼트톤)이다.
몸은 전체적으로 길고 날씬하며, 밤색을 띠고 배 쪽은 색이 옅다. 적어도 두 가지 분명한 아종이 북대서양과 남극에 있다. 전 세계의 대양, 극지방, 열대 지방에 걸쳐 분포하지만 극지방의 빙산 지역에서는 보이지 않는다. 개체 밀도는 온대 지방에서 가장 높다.[5] 무리 지어 다니는 작은 물고기 및 오징어, 크릴새우 같은 갑각류를 먹는다.
다른 대형 고래처럼 참고래 또한 대규모 포경업의 대상에 포함되었다. 하지만 20세기에 들어서면서 보호 대상으로 지정되어 IWC에서 포경 제한을 촉구했다.[6] 아이슬란드와 일본에서 임의로 이들을 다시 포획하고 있어 개체 수가 줄고 있는 상황이었다가 2008년에 포획량이 50마리로 규정되었다. 고래잡이뿐만 아니라 선박과의 충돌, 소음 공해가 이들의 생존에 영향을 끼치는 요소이다.
참고래는 분류학자들에게 오랫동안 알려져 왔다. 1675년 프레드릭 마텐즈가 처음 묘사했고, 그 뒤인 1725년에 폴 더들리가 다시 설명한 바가 있다. 그들의 묘사는 린네가 묘사한 것에 기초를 했다.[7]
참고래는 수염고랫과에 속하는데, 이 과에는 혹등고래, 대왕고래, 쇠정어리고래, 보리고래 같은 대형 고래가 포함되어 있다. 수염고랫과는 수염고래소목에서 분화하여 중신세에 갈라진 것으로 여겨진다.[8] 하지만 정확히 언제 갈라졌는지는 알 수가 없다. 대왕고래와의 잡종이 북대서양에서 드물게 일어나는 것으로도 알려져 있으며,[9] 북태평양에서도 잡종이 발견되었다.[10] 2014년 한국에서 최초로 밍크고래의 표준게놈을 해독하고, 그것과 같이 긴수염고래의 게놈이 해독이 되었는데, 그때, 참고래의 게놈 다양성이 타 고래보다 월등히 높게 나타났다. 저자들은 이것을 대왕고래와 교잡을 하기 때문에 생긴 것으로 보고 했다. 이것은 참고래가 오랫동안 자주 교잡해왔다는 것을 의미한다.
2006년에는 외형과 노래가 구분되는 아종이 발견되었다. 북방참고래(B. p. physalus (Linnaeus 1758))가 북대서양에서, 남극참고래(B. p. quoyi (Fischer 1829))가 남극 지방에서 발견되었다.[11] 많은 전문가들은 북태평양에 분포하는 참고래를 이름 붙여지지 않은 세 번째 아종으로 여기고 있다.[5] 전 세계적으로 이들 세 그룹이 섞이는 경우는 거의 없는 것으로 보인다.
참고래는 전체적으로 몸통이 길고 날씬하므로 쉽게 구별할 수 있다. 암컷과 수컷의 평균 몸길이는 각각 19에서 20미터 정도이다. 북반구에 분포하는 아종은 24미터까지 자랄 수 있으며, 남극 지방의 아종은 최대 26.8미터나 된다.[1] 성체의 몸무게를 직접 계량한 적은 없지만, 추측치로 몸길이 25미터의 개체는 70톤이 나갈 수 있다는 결과가 있다. 완전히 성숙하는 데에는 상당한 기간이 필요한데 25년에서 30년이 걸린다.[12] 최대 94년까지 산 것이 확인된 적이 있다.[12] 갓 태어난 참고래의 몸길이는 6.5미터 정도이며, 몸무게는 1,800킬로그램 정도이다.[13] 이들의 어마어마한 크기는 그들을 다른 고래들과 구분하기에 충분하며, 때때로 대왕고래나 보리고래 같은 다른 대형 고래와 혼동될 뿐이다.
참고래의 등 부분은 밤회색이며, 배 쪽은 하얗다. 튀어나온 두 쌍의 숨구멍이 있으며, 납작하고 넓은 주둥이를 가지고 있다. 두 개의 밝은 색 문양이 숨구멍 뒤에서 시작해 몸의 측면으로 따라가 꼬리로 이어진다.[1] 오른쪽 턱에 하얀색 무늬가 있으며, 왼쪽은 회색 또는 검은색이다.[13] 이러한 비대칭성은 쇠정어리고래에게도 종종 발견되지만, 참고래들에게는 비대칭성이 진부하며, 다른 고래에게는 이러한 특성을 찾아볼 수 없으므로 다른 고래들과 구분하는 한 가지 척도가 되고 있다. 비대칭성은 그들이 돌 때 오른쪽으로 돌아 그렇게 됐다는 가설이 있지만, 실제로는 왼쪽으로도 돌기도 한다. 아직까지 이러한 비대칭성을 자세히 설명할 만한 가설은 없다.[14]
참고래는 턱에서 몸 밑의 중앙부까지 이어지는 56에서 100개의 주름을 지니고 있는데, 먹이를 잡을 때 목을 팽창시키기 쉽게 하기 위한 것이다. 이들의 등지느러미의 길이는 60센티미터 정도이다. 가슴지느러미는 아주 작으며, 꼬리는 넓고 V자 모양이며 끝은 뾰족한 편이다.[1]
이들이 수면에 떠오를 때 분출 후 곧 등지느러미가 보인다. 분출은 수직이며 가늘고 최대 높이는 6미터 정도이다.[13] 수면 위로 떠오를 때 여러 번 분출을 하며, 1분 30초 동안 머문다. 꼬리는 언제나 물속에 잠겨 있다. 그들의 잠수 깊이는 최대 250미터이며, 잠수 시간은 10 ~ 15분이다. 때때로 다른 고래들처럼 점프를 함으로써 몸 전체를 들어 올리고는 한다.[13]
짝짓기는 겨울에 저위도, 온대 지방에서 일어나며, 임신 기간은 11개월에서 1년 정도이다. 새끼는 출생한 지 6개월에서 7개월 후에 젖을 떼며, 이때의 몸길이는 11~12 미터가 된다. 그 뒤에도 새끼는 먹이를 찾아 어미를 따라다닌다. 암컷은 2~3년에 한 번씩 번식하며, 보통 한 마리씩 낳지만, 6마리까지 낳는 경우도 있다. 암컷은 3~12년이면 성적으로 성숙한다.[13]
참고래는 수염을 이용해 먹이를 걸러 먹으며, 그들의 먹이가 되는 동물은 작은 물고기, 오징어, 크릴, 갑각류 등이다.[13] 먹을 때는 비교적 빠르게 헤엄치면서(시속 11킬로미터) 동시에 턱을 크게 벌리며,[15] 이에 따라 약 70 세제곱미터의 바닷물을 머금는다. 바닷물을 머금은 후에는 이를 수염을 통해서 뱉어내며, 그 후 입 속에는 먹이가 남는다. 성체는 입의 양쪽에 262에서 473개의 수염판이 있다. 각 판은 케라틴으로 이루어져 있으며, 여기에서 부드러운 털 같은 수염이 생성된다. 각 판의 길이는 76센티미터이며, 너비는 30센티미터 정도이다.[1] 이들은 종종 200미터 이상까지 잠수하는데, 여기서 주로 크릴 떼를 섭취한다. 한번 머금을 때마다 10킬로그램 정도의 크릴을 얻을 수 있다.[15] 한 개체는 최대 1,800킬로그램의 먹이를 먹을 수 있으며[1], 그에 따라 과학자들은 이들이 인간과 비슷하게 하루 3시간을 하루에 필요한 만큼의 음식을 섭취하는 데에 사용한다고 결론지었다. 먹이의 밀도가 높지 않거나 너무 깊은 수심에 있으면 더 적절한 먹이를 찾으러 돌아다닌다.[15] 돌고래처럼 큰고래 또한 빠른 속도로 물고기 떼를 한 곳으로 몰아 섭취하는 것이 목격되었다.[1]
참고래는 가장 빠른 고래류 중의 하나이며, 시속 최대 37킬로미터까지 속력을 낼 수 있다.[13] 이에 따라 “바다의 그레이하운드”라고 불리기도 한다.[16] 다른 수염고랫과에 속하는 종보다 더 군집하는 경향이 있으며, 보통 6~10마리가 한 그룹을 이루지만, 먹이가 많은 지역에서는 100마리 가량이 한꺼번에 목격된 적도 있다.[12]
2014년 세계 최초로 한국의 과학자들에게 의해 참고래의 게놈이 해독이 되어서 공개되었다.
많은 고래류처럼, 수컷이 길면서 크고 진동수가 낮은 소리를 내는 것이 목격되었다.[13] 대왕고래와 참고래의 노래는 다른 동물의 것보다도 훨씬 낮은 편에 속한다.[17] 대부분의 소리는 인간의 가청 수준 이하부터 그보다 조금 높은 수준이며, 주파수는 16에서 40헤르츠 정도이다. 각 소리는 1에서 2초 정도 지속되며, 의사 표현을 위한 소리의 독특한 조합은 7에서 15분 동안 지속된다. 이들은 며칠 동안 지속된다.[18] 조합의 음향의 크기는 주변 1미터 반경을 기준으로 184~186데시벨이며, 수백 킬로미터 떨어진 곳에서도 감지될 수 있다.[19]
미국의 생물학자들이 참고래의 노래를 처음 녹음했을 때는 그 소리가, 고래가 내는 소리라는 사실을 몰랐다. 처음에는 장비의 오작동, 지질 활동, 심지어는 소련의 잠수함 탐지술 때문에 발생한다고 여겨졌다. 하지만 결국에 생물학자들은 그것들이 참고래의 노래라는 사실을 밝혀냈다.[17]
번식기에 주로 발생하는 것과 수컷만이 노래를 부른다는 사실 때문에 노래가 구애의 수단이라는 추측이 있다.[20][21] 최근 100년 동안 선박 통행의 증가와 해군의 증강이 소음 공해를 일으켜 수컷이 암컷에게 전하는 구애 신호를 방해하여 큰고래의 개체 수 회복 속도가 느려졌을 수 있다는 추론도 있다.[22]
다른 수염고랫과의 종들처럼 참고래는 전 세계에 널리 분포하고 있다. 이들은 모든 대양에서 발견되며, 분포 지역은 극지방에서 열대 지방까지로 넓은 편이다. 얼음판이 덮고 있는 극 지역에서는 보이지 않으며, 홍해를 비롯하여 아라비아해, 지중해 동쪽 및 발트해에도 분포하지 않는다. 가장 개체 밀도가 높은 곳은 온대 지방과 한대 지방의 바다이다. 열대 지역에서는 많이 분포하지 않는다. 얕은 곳보다는 대륙붕보다 깊은 곳을 선호한다.
북대서양참고래의 분포 범위는 넓은 편으로 멕시코만에서 지중해, 북쪽으로는 북극해 근처까지 퍼져 있다. 참고래는 보통 위도 30도 이상의 지역에서 더 많이 분포하지만, 이남 지역에서는 다른 고래와 곧잘 혼동되고는 한다.[23] 선박으로 이루어진 대대적인 조사 결과 북대서양의 아종은 여름에 먹이를 위해 주로 북도 41도 20분에서 51도 사이의 바다를 방문하는 것으로 알려졌다.[24]
북태평양에 분포하는 아종은 여름에 캘리포니아에서 일본까지 펴져 있으며, 북으로는 북극해까지 간다.[25] 그들의 밀도가 가장 높은 곳은 5월에서 10월까지 알래스카만과 남동 베링해이며, 베링 해를 통해 들어가거나 나가기도 한다.[26] 11월과 1월 사이에 캘리포니아 남부에서 추적 장치를 단 개체는 캘리포니아 중부, 오리건, 브리티시컬럼비아, 알래스카만에서 죽음을 당했다.[25] 하와이에서도 먹이를 위해 5월 중순에 드나드는 것이 목격되었으며, 겨울에도 여러 번 발견되었다.[27] 어떤 연구자들은 이 지역에 그들이 주로 가을과 겨울 사이에 이동해 온다고 주장한다.[28]
참고래가 이주성이라는 것은 확실하지만, 고위도 지방에서 사라지고 들어오는 등 전반적인 이동 경향은 잘 알려진 바가 없다. 조사에 따르면 북대서양에 분포하는 아종은 이들의 남쪽으로의 회유 경로가 가을에 뉴펀들랜드 지역에서 남으로 버뮤다와 서인도제도에 있다고 한다.[29] 고위도 지방에서 연중 내내 머물러 있는 개체도 있다.[29] 태평양의 아종의 이동 패턴은 이해하기가 어렵다. 캘리포니아만에서 항시 머물러 있지만, 겨울과 봄에는 가파른 개체 증가가 있다.[30] 남극 지방의 아종은 여름에 고위도 지방에 거주하다가 겨울이 되어서 저위도 지방으로 이주하며, 그곳에서 번식을 한다. 그들이 겨울을 어디서 보내는지는 알려진 바가 없는데, 그들이 주로 원양에 거주함으로써 생기는 연구의 어려움 때문이다.[5]
한편 우리나라에서도 생물연구가들에 의해 참고래가 오호츠크해 - 동해 - 태평양을 경유하는 이동 경로가 있었지만 과거 무분별한 관련 국가들의 고래 포획으로 동선이 사라진것으로 보고하고있으며 이러한 사실들은 얼마 안 되는 생존 개체수들마저 인간들의 무분별하고 끊임없은 고래 포획으로 인한 안전한 경로의 변경과 서식지 이동으로 이어졌음을 시사하며 참고래나 대왕고래 등에 대한 연구를 지속하기에 어려운 복잡한 의도의 방지 노력도 보여준다.[31][32][33][34] 대부분의 학자들은 남반구에만 20~30만마리가 서식했었으나 현재는 몇백마리밖에 남지 않은 것으로 보고하고있어 그 끔찍한 고래 포획 역사의 실태를 간접적으로 전달하고 있다.
그들의 회유 패턴을 이해하기 힘들고 개체 수를 제대로 조사하지 않아 과거와 현재의 개체 수를 정확하게 측정하기 어렵다. 오랫동안 지속된 포경업은 포경업 개시 전 개체 수 짐작을 어렵게 했다. 하지만 개체 수 측정은 그들의 개체 수 회복률을 측정하는 데 중요한 척도가 된다.
국제 포경 위원회는 북대서양에는 분포하는 아종을 다음과 같은 7가지 그룹으로 나누었다.
이동 경로를 조사한 결과 어떤 개체는 그룹의 경계를 넘어 이동하는 것이 발견되었으며, 그에 따라 그룹들이 완전히 나뉘어 있지 않음이 확인되었다.[24] 시구르욘손(J. Sigurjónsson)은 1995년에 상업 포경 개시 이전의 북대서양 아종의 개체 수를 5만 마리에서 10만 마리로 추산했지만,[35] 그의 연구는 뒷받침하는 자료와 설명 부족 때문에 비판 받고 있다.[5] 한편 1977년에 서전트(D.E. Sergeant)는 3만 마리에서 5만 마리로 추정했다.[36] 그중에서 약 8,000에서 9,000 마리는 뉴펀들랜드와 노바스코샤에 살았으리라 여겨지며, 여름에 이남으로 회유하는 개체 수는 포함되지 않았다.[5][37] 브레이윅(J.M. Breiwick)은 1964년 노바스코샤에서 포경 가능한 개체의 수를 1,500에서 1,600마리로 추정했으며, 1973년에는 325마리로 극감했다고 했다.[38] 1970년대부터 캐나다 상공에서 이루어진 2번의 항공 조사에 따르면 동부뉴펀들랜드에는 79마리에서 926마리,[39] 세인트로렌스만에는 수백 마리가 있는 것으로 추정했다.[40] 여름에 서부 그린란드에 분포하는 참고래의 개체 수는 500에서 2,000마리로 추산되며,[41] 1974년에 욘가드(Jonsgard)는 노르웨이 서부와 페로 제도에서는 큰고래의 개체 수가 “전쟁 후 아마도 남획으로 상당히 고갈되었다.”라고 하였다.[42] 아이슬란드 부근에서는 상황이 비교적 나은 편으로, 1981년에 1960년대보다 약간의 감소가 있었을 뿐이다.[43] 1987년과 1989년 사이의 추정에 따르면 그린란드 동부와 노르웨이에는 10,000에서 11,000마리의 큰고래가 있다.[44] 이것은 1976년 추정치인 6,900마리에 비하면 상당한 증가로 여겨지며, 1948년 이후 약간의 감소를 거친 것을 볼 때 의미가 있다.[45] 여름의 영국령 제도-에스파냐-포르투갈에 걸쳐 분포하는 개체의 어림치는 7,500마리이며,[46] 17,000마리 이상으로 추정하기도 한다.[47] 북대서양에 분포하는 개체 수의 총합의 측정치는 다양한데, 40,000마리[48]에서 56,000마리까지 있다.[9]
포경 전의 북태평양에는 42,000에서 45,000마리의 큰고래가 있었던 것으로 추정되며, 그중에 동부 지역에는 25,000에서 27,000마리가 있었으리라 여겨진다.[49] 1975년에는 추정치가 8,000에서 16,000으로 급감했다.[50][51] 1991년 및 1993년, 1996년, 2001년에 이루어진 조사에 따르면 캘리포니아에는 1,600에서 3,200마리가 있으며, 오리건에는 280에서 320마리가 있는 것으로 추정된다.[52] 〈2005년 미 태평양 해양포유류 개체 수 평가〉에 따르면 캘리포니아주-오리건주-워싱턴주에 분포하는 큰고래의 개체 수는 최소 2,500마리로 추정된다.[53] 베링해 가까이에 있는 프리빌로프 제도에서 이루어진 조사에 따르면 1975~78년과 1987~89년에 지역 개체 수가 급증했다고 한다.[54] 1984년에는 북태평양의 개체 수는 포경 전의 숫자의 38퍼센트 미만에 달하는 것으로 추정되었다.[55]
남극 지방에서는 포경 전 개체 수와 현재 개체 수에 대해서 상대적으로 많이 알려진 바가 없다. 국제 포경 위원회는 남반구에 있던 포경 전 개체 수를 40만 마리로 공식적으로 추산했으며, 여전히 대규모로 포경업이 이루어진 1979년에는 85,200마리로 추정했다.[56] 포경 전 추정치와 현재 추정치는 모두 정확하지 못한 수치로 여겨지고 있는데, 부적절한 측정법과 조작된 자료 때문이다.[5] 다른 통계에 따르면 1980년대 후반과 1990년 전반 사이의 개체 수는 5,000마리를 넘지 않으며, 더 낮게 2,000에서 3,000마리일 수도 있다고 추정하였다.[13] 아직까지 과학적으로 입증될 만한 추정치나 경향은 나오지 않고 있다.[5]
19세기 초에도 그들에 대한 포경업은 진행되었지만 다른 종에 비해서는 비교적 안전했는데, 그 당시 포경법이 원시적이고 그들이 곧잘 도망치고, 죽더라도 빨리 가라앉아 회수가 어려웠기 때문이다. 하지만 19세기 중반에 등장한 증기선, 화약을 폭발시켜 작살을 쏘는 효과적인 포경포(捕鯨砲)는 대왕고래, 보리고래, 큰고래 같은 대형 고래를 죽이면서 회수가 용이하였기 때문에 수난이 시작되었다. 남획으로 고래의 숫자가 줄어들면서, 포경업자들은 당시 비교적 풍부한 큰고래로 상대를 돌렸다.[57] 주로 지방질, 고래기름, 고래수염을 얻기 위해 포획되었다. 대략 70만 4천 마리가 1904년에서 1975년까지 남극 지방에서 잡혔다.[58] 1925년에 고래를 쉽게 격납할 수 있는 경사진이 포경선에 설치되면서 연간 포획량은 더욱더 증가하였다. 그럼에 따라 1937년 한해에는 무려 28,000마리 이상의 개체가 잡혔다. 1953년부터 1961년까지의 포획량은 연간 평균 25,000마리였다. 1962년부터 큰고래의 개체 수가 감소하자 다른 종으로 관심사를 돌리기도 했다. 1974년까지는 연간 포획량이 1,000마리로 줄어들었다. 1976년 국제 포경 위원회는 남반구에서 큰고래의 포획을 금했다.[58] 북태평양에서는 1947년부터 1987년까지 약 46,000마리가 상업적으로 포획되었다고 보고되었다.[59] 소련이 북반구에서 불법 포경업을 한 사실을 인정한 것을 보면 그보다 많은 수가 잡혔을 것을 의미한다.[60] 북태평양에서는 국제 포경 위원회가 1976년 보호 지침을 내렸으며, 북대서양에는 1987년에 적용되었다.[13] 하지만 원주민들이 소규모로 포경업을 하는 것과 연구 목적의 포획은 허용했다.[13] 전 세계에 분포하는 모든 개체는 미국 수산청을 비롯한 국제 자연보호 연맹, CITES에서 위기종으로 분류하고 있다.[13][61][62][63]
현재 국제 포경 위원회의 지침에 따라 북반구에서 참고래의 포경이 이루어지는 곳은 그린란드이다. 그들의 고기와 제품은 그린란드 역내(域內)에서만 팔리고, 외부로의 수출은 금지되어 있다. 정확한 개체 밀도가 알려져 있지는 않지만, 국제 포경 위원회는 그린란드에서의 연당 포획 분량을 19마리로 정했다. 아이슬란드와 노르웨이는 국제 포경 위원회의 지침에 애초부터 반대했으므로 따르지 않는다.[5] 2006년 10월에 아이슬란드 수산부는 큰고래 9마리의 포획을 2007년 8월까지 허용했다.[64] 일본은 자체 계획에 따라 남반구에서 2005~2006년과 2006~2007년에 연간 10마리를 잡았다.[65] 2007~2008년 사이의 계획에 따르면 포획 분량은 연간 50마리로 늘어나지만,[5] 2008년 4월 현재까지는 단 한 마리도 잡히지 않았다.[66]
배와의 충돌도 큰고래를 죽일 수 있는 요소이다. 일부 지역에서는 그들과의 충돌이 잦다. 대륙붕 근처에서 빠르고 큰 배와 충돌할 때 큰고래는 가장 치명적인 상처를 입게 된다.[67]
.jpg)
|date= (도움말) |accessed= (도움말); 다음 날짜 값 확인 필요: |date= (도움말) |downloaded= (도움말); 지원되지 않는 변수 무시됨: |assessors= (도움말) Database entry includes justification for why this species is endangered 큰고래(학명: Balaenoptera physalus, 영어: fin whale, finback whale 또는 common rorqual) 또는 긴수염고래(일본어: ナガスクジラ 나가스쿠지라[*])는 수염고래소목에 속하는 고래이다. 대왕고래 다음으로 큰 해양 포유류이다. 가장 큰 것으로 알려진 길이는 27.3 m (89.6 ft). 공식적 최대 길이는 25.9 m (85 ft)이며, 최대 기록 중량은 74 tonne (73 롱톤; 82 쇼트톤)이다. 최대 체중 추정치는 114 tonne (112 롱톤; 126 쇼트톤)이다.
몸은 전체적으로 길고 날씬하며, 밤색을 띠고 배 쪽은 색이 옅다. 적어도 두 가지 분명한 아종이 북대서양과 남극에 있다. 전 세계의 대양, 극지방, 열대 지방에 걸쳐 분포하지만 극지방의 빙산 지역에서는 보이지 않는다. 개체 밀도는 온대 지방에서 가장 높다. 무리 지어 다니는 작은 물고기 및 오징어, 크릴새우 같은 갑각류를 먹는다.
다른 대형 고래처럼 참고래 또한 대규모 포경업의 대상에 포함되었다. 하지만 20세기에 들어서면서 보호 대상으로 지정되어 IWC에서 포경 제한을 촉구했다. 아이슬란드와 일본에서 임의로 이들을 다시 포획하고 있어 개체 수가 줄고 있는 상황이었다가 2008년에 포획량이 50마리로 규정되었다. 고래잡이뿐만 아니라 선박과의 충돌, 소음 공해가 이들의 생존에 영향을 끼치는 요소이다.
