Amaxonian manatees inhabit the dense vegetation in blackwater lakes, oxbows, and lagoons.
Habitat Regions: tropical ; freshwater
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; coastal
Manatees are a source of food for many native peoples.
None
Trichechus inunguis is listed as Cites-Appendix I, as U.S. E.S.A.-Endangered, and as IUCN-Vulnerable. They have been hunted by Amazonian Indians with nets and harpoons for centuries. In the 1930s and 1940s they were killed by the thousands for their hides, which were used to make water hoses and machine belts.
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
Perception Channels: tactile ; chemical
The earliest known fossils of the genus Trichechus are from Pleistocene deposits in the eastern United States and Argentina.
Trichechus inunguis feeds upon aquatic vegetation such as grasses, water lettuce (Pisitia), and water hyacinths. It is also known to eat floating palm fruits. Captives are capable of eating 9 to 15 kilograms of leafy vegetables per day.
Amazon Basin of Brazil, Colombia, Ecuador, Guyana, and Peru.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Average lifespan
Status: captivity: 12.5 years.
Average lifespan
Status: wild: 30.0 years.
The Amazon ox manatee is gray and bears a white patch on its chest or several white markings on its chest and abdomen. Its body is covered with fine hairs and its upper and lower lips are covered with thick bristles. It has two axillary mammae. The largest manatee recorded was a male 2.8m in length.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 480000 g.
Average basal metabolic rate: 55.015 W.
These manatees breed throughout the year and gestate for approximately one year. Usually one young is born. An individual thought to be a newborn measured 739mm in length. The mothern and calf have a long-lasting bond. The mother may carry the young on her back or clasped to her side. The lifespan of this animal is unknown, but individuals have lived past twelve and a half years in captivity.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 12500 g.
Average gestation period: 328 days.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 1096 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 1096 days.
Amazon lamantini və ya Braziliya lamantini (lat. Trichechus manatus) — nəhəng su məməlisi, olaraq Lamantinlər fəsiləsinə daxil olan növ. Bu canlılar Cənubi Amerikanın Amazon çayı hövzəsində yayılmışdır.
Lamantinlər iri su canlıları olaraq, ön ətrafları kürəklərə çevrilmiş və quyruğunu yastı formada dəyirmiləşdirilmiş «avarı» xatırladır. Arxa ətrafları isə yoxdur. Yetkin fərdlər digər lamantinlərdə olduğu kimi boz rəngli dəriyə sahibdirlər. Bununla belə sinəsində ağ və ya açıq çəhrayı ləkələr onları digər növlərdən fərqləndirməyə imkan verir. Onların dərisi lamantinlər cinsinə daxil olan digər növlərə nisbətdə daha hamar və düzdür. Üst dodağı sirenlərə daxil digər növlər kimi açıq şəkildə ikiyə bölünmüşdür. Növün elmi adı inunguis tərcümədə «dırnaqdan məhrum olmuş» anlamını verir. Həqiqətəndə bu növ canlılarda dırnaq yoxdur.
Təbiətdə ovlanan ən iri Amazon lamantininin uzunluğu 2,8 m, çəkisi isə 500 kq olmuşdur[1]
Amazon lamantinləri Amazon çayı və onun qollarında yayılmışdır. Onlar duzlu suya uyğunlaşmamışlar. Onlara Cənubi Amerikanın Braziliya, Şərqi Peru, Cənub-Şərqi Kolumbiya və Şərqi Ekvador[2] kimi ərazilərdində rastlamaq mümkündür. Əvvəllər səhvən Orinoko çayı və onun hövzəsi də Amazon lamantinlərinin arealına daxil edilirdi[3]. Bəzən bu canlılara Amazon çayının məsəbində, Atlantik okeanına uaxın ərazilərdə rat gəlmək mümkündür. Ancaq onlar heç zaman okeana girmirlər[4]
Digər lamantin növlərimndən fərqli olaraq Amazon lamantini ancaq şirin sularda yaşayır. Onlar əsasən göllər, çayın zəif axan hissələri, çay qollarıə və laqunları üstün tuturlar. Bu isə burada çoxlu sayda su bitkisinin olması ilə əlaqədardır.
Amazon lamantinləri otyeyən heyvanlardır. hansı ki, ancaq su bitkiləri ilə qidalanırlar. Onların qida rasionuna Vallisneriya (Vallisneria), Buynuzyarpaq (Ceratophyllum), Oxyarpaq (Sagittaria), Limnobium (Limnobium), пузырчатку (Utricularia), Potomogeton (Potomogeton) və su salatı (Pisitia) kimi birtkilərlə qidalanır. Onların suya düşən palmaları yeməsi də müşahidə edilmişdir. Təbiətdə bu canlılar gün ərzində 9—15 kq qida yeyirlər. Bu isə onların bədən çəkisinin 8 % -nə bəyabərdi[1]
Lamantinlər istər gündüz, istərsdə gecə aktiv ola bilirlər. Əsasən su altı həyat sürsələrdə tənəffüs etmək məqsədi ilə su səthinə çıxırlar. Adətən hər dəqiqədə 3—4 dəfə su səthinə çıxaraq nəfəs alırlar. Onlar arasında su altında tənəffüs etmədən 14 dəqiqə qalan lamantinlərə də rastlanmışdır. Astagəl canlılardır. Gün ərzində 2.6 km məsafə üzürlər[5]
Onların həyat dövrü quru və rütubətli mövsümlərə bölünür. Körpələr çaylarda daşqın zamanı, yağışlı mövsümdə doğulur. Bu zaman lamantinlər dayazlıqlarda olan tər bitkilərlə qidalana bilirlər. Araşdırmalar göstərir ki, Amazonun orta hövzəsində lamatinlər iyul-avqust ayları illik miqrasiyasını gerçəkləşdirirlər. Bu əsasən çayda suyun səviyyəsinin düşən dövrünə təsadüf edir. Bəzi quraq mövsüm (sentyabr-mart) ərzində onlar bir neçə həftə aclıq içərisində, böyük çayların axınına qayıdırlar. Bəziləri isə suyun düşməsi nəticəsində göllərdə təcrid vəziyyətində qalırlar. Sonuncular görünür 7 aya qədər ac qala bilirlər. Toplanmış piy ehtiyyatı və qeryi-adi, zəif maddələr mübadiləsi onların quraq mövsümdə yaşamasını mümkümn edir[6]
Təbiətdə aparılan müşahidələr bu canlıların tək yaşadığını göstərir. Adətən tək və ya bala ilə ana müşahidə edilir. Ancaq otlama ətazilərində qruplar təşkil etməsi də mümkündür. Hazırda onların sayının azalması ilə əlaqədar olaraq qruplarda fərdlərin sayı 4-8 baş arasında dəyişir. 1980-ci ilin əvvəllərində Braziliyanın Lago Amana (2° 46 c.e., 64° 39 q.u.) laqununda sayı 500-1000 arası olan qruplara rastlanmışdır[1]
Yayıldığı bəzi ərazilərdə çütləşmə ilin istənilən vaxtı baş verə bilər (Ekvador). Digər ərazilərdə isə balaların doğulması dekabrdan iyula qədər davam edir[4]. Boğazlıq bir ilə qədər davam edir. Adətən bir bala doğur. Bala doğularkən 85—105 sm uzunluğa və 10—15 kq çəkiyə sahibn olur. Doğumlar arasındakı müddət iki ildir. Lamantinlərdə ana-bala arasındakı ittifaq ən uzun sürənidir.
Onların təbiətdə nəqədər yaşmaları dəqiq bilinmir. Qapalı şəraitdə saxlanılan lamantinlər isə 12.5 il yaşamışdır. Təbii düşmənləri yaquarlar və qara kaymanlardır.
Amazon lamantinlərinin sayı dəqiq bilinmir. Uzun əsrlər boyu onlar Amazon ovalığında yayılmış aborigenlər bu canlıları ətinə və piyinə görə ovlamışlar. XIX əsrdə lamatin əti (mixira adı ilə) kommersiya əhəmiyyati daşımağa başlamışdır. Əti, piyi və dərisinə görə kütləvi ovlanmsına baxmayaraq 1942-ci ildə onlara Amazonun qolarında çoxlu miqdarda rastlamaq mümkün idi[7]. Ancaq XX əsrin ikinci yarısından etibarən saylarında kütləvi azalma müşahidə edilir. Bu əsasən suların kimyavi tullantılarla kirlənməsi, balıq ovu zamanı tora ilişərən boğulması, çay gəmiləri ilə toqquşma, ətraf mühitin deqradasiyası və yem bazasının azaslması ilə əlaqədar idi[1].
1965-ci ildə lamantinlər qırmızı kitaba daxil edilmişdir. Hazırda bu növ Kökünün kəsilməsi təhlükəsi olan vəhşi fauna və yabanı flora növlərinin beynəlxalq ticarət konvensiyası tərəfindən «həssas növlər» (Vulnerable)[8][9] siyahısına daxil edilmişdir.
Amazon lamantini və ya Braziliya lamantini (lat. Trichechus manatus) — nəhəng su məməlisi, olaraq Lamantinlər fəsiləsinə daxil olan növ. Bu canlılar Cənubi Amerikanın Amazon çayı hövzəsində yayılmışdır.
El manatí amazònic (Trichechus inunguis) és una espècie de manatí que viu als hàbitats d'aigua dolça de la conca del riu Amazones. Viu al Brasil, el Perú, Colòmbia, l'Equador, Guaiana i Veneçuela. Els manatís amazònics són animals aquàtics i herbívors. El 2015 es descrigué T. pygmaeus, una presumpta espècie nova de manatí, però les dades genètiques indiquen que es tracta d'exemplars immadurs de manatí amazònic.[1]
El manatí amazònic (Trichechus inunguis) és una espècie de manatí que viu als hàbitats d'aigua dolça de la conca del riu Amazones. Viu al Brasil, el Perú, Colòmbia, l'Equador, Guaiana i Veneçuela. Els manatís amazònics són animals aquàtics i herbívors. El 2015 es descrigué T. pygmaeus, una presumpta espècie nova de manatí, però les dades genètiques indiquen que es tracta d'exemplars immadurs de manatí amazònic.
Kapustňák jihoamerický je velký vodní savec z řádu sirén. Žije v povodí Amazonky, jako jediný druh sirén je vázán výhradně na sladkovodní prostředí. Zdržuje se v mělkých pobřežních vodách a živí se pouze rostlinnou stravou, jejíž základ tvoří tokozelka vodní hyacint; denně zkonzumuje až osm procent své váhy.[2]
Kapustňák jihoamerický má zavalité válcovité tělo, šedě zbarvená kůže je holá, jen okolo úst se nacházejí hmatové vousy. Je nejmenším druhem kapustňáků, měří okolo 2,5 metru a váží zhruba 300 kg (rekordním exemplářem byla samice žijící v zajetí, která dosáhla 379,5 kg).[3] Pohybuje se pomocí předních končetin přeměněných na ploutve (na rozdíl od ostatních kapustňáků na nich nemá nehty),[4] zadní končetiny nemá, ocasní ploutev je okrouhlá. Charakteristickým znakem kapustňáků je relativně těžká kostra, která jim usnadňuje pobyt pod vodou, a stoličky seřazené za sebou, které se po opotřebování předních zubů posunují dopředu. Živočich obývá kalné vody, proto má velmi slabý zrak. Prospí až polovinu dne, jedna mozková hemisféra však vždy zůstává aktivní, aby se kapustňák mohl vynořit na hladinu nadechnout.[5] Březost trvá dvanáct až čtrnáct měsíců, mládě se rodí asi metr dlouhé a váží deset až patnáct kilogramů. Pohlavní dospělosti dosahuje zhruba ve třech letech. Kapustňák jihoamerický se může dožít až třiceti let.[6]
V roce 1977 odhadla Sandra L. Husarová celkový počet příslušníků druhu na deset tisíc. Předpokládá se, že počet se od té doby mírně snížil v důsledku lovu na maso i těžby ropy.[7]
Ve starší literatuře se objevuje tvrzení, že kapustňák jihoamerický obývá také řeku Orinoko. Současní vědci to vylučují a případná pozorování vysvětlují záměnou s kapustňákem širokonosým.[8]
Marc van Roosmalen objevil v řece Aripuanã nový druh, který nazval Trichechus pygmaeus. Odborná veřejnost však tento taxon odmítá uznat a popsané exempláře označuje za nedorostlé kapustňáky jihoamerické.[9]
Obrázky, zvuky či videa k tématu kapustňák jihoamerický ve Wikimedia Commons
Kapustňák jihoamerický je velký vodní savec z řádu sirén. Žije v povodí Amazonky, jako jediný druh sirén je vázán výhradně na sladkovodní prostředí. Zdržuje se v mělkých pobřežních vodách a živí se pouze rostlinnou stravou, jejíž základ tvoří tokozelka vodní hyacint; denně zkonzumuje až osm procent své váhy.
Der Amazonas- oder Fluss-Manati (Trichechus inunguis) ist eine Seekuhart aus der Familie der Rundschwanzseekühe (Trichechidae). Er ist die kleinste der drei Arten dieser Familie und die einzige, die ausschließlich im Süßwasser lebt.
Amazonas-Manatis unterscheiden sich von den anderen Rundschwanzseekühen durch den zierlicheren, schlankeren Körperbau sowie durch eine auffällige weiße oder rosafarbene Zeichnung an Brust und Bauch. So werden erwachsene Tiere nicht länger als 2,8 Meter und erreichen höchstens 480 Kilogramm Gewicht. In ihrem Körperbau gleichen sie den anderen Seekühen: der Rumpf ist rund und stämmig, die Fluke (Schwanzflosse) ist rund und die hinteren Gliedmaßen fehlen. Die Vordergliedmaßen sind zu Flossen umgebildet; diese sind aber länger als bei den beiden anderen Manati-Arten und die Nägel fehlen. Der Schädel ist im Vergleich zu den anderen Arten eng und langgestreckt. Wie bei allen Seekühen sind die Augen klein, ebenso die Ohröffnungen und eine äußere Ohrmuschel ist nicht vorhanden. Die dicke Haut ist grau gefärbt und mit farblosen, borstenartigen Haaren versehen.
Amazonas-Manatis sind in weiten Teilen des Amazonasbeckens im nördlichen Südamerika beheimatet. Sie finden sich sowohl in einigen Amazonaszuflüssen in Ecuador, Peru, Bolivien, Venezuela und Kolumbien als auch im Amazonas selbst und etlichen seiner Nebenflüsse, darunter dem Purús, dem Rio Negro, dem Madeira, dem Xingú und dem Tocantins. Berichte über Amazonas-Manatis gibt es auch vom Essequibo in Guyana, hingegen dürften die Sichtungen im Orinoco nicht zutreffend sein.
Als Habitat bevorzugen sie Schwarzwässer, Altwässer oder Lagunen; sie halten sich dabei in Gewässern mit 22 bis 30 °C auf.
Amazonas-Manatis leben oft in kleinen Familiengruppen von vier bis acht Tieren. Sie sind sowohl tag- als auch nachtaktiv und verbringen wie alle Seekühe ihr gesamtes Leben im Wasser. Üblicherweise tauchen sie mehrmals pro Minute auf, um zu atmen, können aber bis zu 14 Minuten unter Wasser bleiben. Sie unternehmen Wanderungen, die mit dem jahreszeitlichen Nahrungsangebot in Zusammenhang stehen. In der Trockenzeit begeben sie sich in tiefere Seen und Flüsse, dabei kann es zu regelrechten Massenansammlungen kommen; so finden sich alljährlich im westbrasilianischen Lago Amana etwa 1000 Manatis ein, um dort die Trockenzeit zu verbringen.
Die Nahrung dieser Tiere besteht aus Wasserpflanzen wie Vallisnerien, Hornblatt, Wassersalat, Pfeilkraut und anderen. Vor allem in der Regenzeit fressen sie täglich große Mengen an Pflanzen und legen dabei Vorräte an; damit können sie in der Trockenzeit längere Zeit ohne Nahrung auskommen.
Vor allem zwischen Februar und Mai, wenn die Wasserstände im Amazonasbecken steigen, werfen die Kühe nach rund einjähriger Tragzeit ein einzelnes Jungtier. Neugeborene wiegen 10 bis 15 Kilogramm. Die Kälber bleiben bis zu zwei Jahre bei der Mutter. Die Lebensdauer ist nicht genau bekannt; in Gefangenschaft lebten diese Seekühe nicht länger als zwölf Jahre, die potenzielle Lebenserwartung dürfte aber viel höher sein.
Seit dem 17. Jahrhundert werden Amazonas-Manatis von weißen Siedlern gejagt. Es wird geschätzt, dass zwischen 1780 und 1925 jedes Jahr zwischen 1000 und 2000 Manatis in Amazonien getötet wurden. Danach erhöhte sich die Nachfrage nach der Haut, die zu Leder verarbeitet wurde, und die Tötungszahlen stiegen auf 10.000 pro Jahr an. In den 1960ern sanken diese Zahlen rapide ab, da es nicht mehr genug Seekühe gab. Seit 1973 ist der Fluss-Manati in Brasilien voll geschützt. Die IUCN stuft ihn als gefährdet ein. Weiterhin ist er durch die Zerstörung der Regenwälder, Wilderei, Ersticken in Fischernetzen und illegale Quecksilbereinleitungen in die Flüsse bedroht.
Der Amazonas- oder Fluss-Manati (Trichechus inunguis) ist eine Seekuhart aus der Familie der Rundschwanzseekühe (Trichechidae). Er ist die kleinste der drei Arten dieser Familie und die einzige, die ausschließlich im Süßwasser lebt.
Il-Lamantin Amazoniku huwa 1 minn 3 speċi ta' mammiferi plaċentati erbivori kbar tal-ilma, mill-familja Trichechidae fil-ġeneru Trichechus magħruf ukoll bħala baqra tal-baħar jew bl-isem ta' "manati" kelma Spanjola li ġejja mill-Karibew li tfisser "sider" ta' mara.
Il-lamantin Amazoniku għandu ġilda skura lewn il-kannella fl-iswed u huwa l-iżgħar u l-irqaq fost it-3 speċi li jeżistu, b'tul massimu ta' 2.8 metri u jiżen minn 350 kilogramm sa 500 kilogramm. Dan il-lamantin faċilment jintgħaraf mit-2 l-oħra bin-nuqqas ta' dwiefer fuq l-idejn ta' quddiem (infatti l-isem latin ta' dan il-mammiferu T.inunguis ifisser eżattament "bla dwiefer") u mit-teba kbira bajdanija fir-roża fuq iż-żaqq li l-lamantini l-oħra ma għandhomx.
Il-Lamantin Amazoniku huwa mammiferu erbivoru magħmar esklużivament bi snien uniċi fost il-mammiferi, dawn jiġu mibdula l-ħin kollu b'numru infinit tul ħajtu kollha. Id-dras ġodda jikbru fuq in-naħa ta' wara tal-ħalq u jinbuttaw dejjem 'il quddiem sakemm jieħdu post is-snien qodma fuq quddiem. Dan il-mammiferu jiekol ħafna speċi ta' algi, pjanti u veġetazzjoni tal-ilma. Lamantin Amazoniku adult fl-istaġun tax-xita normalment jiekol sa 8% tal-piż ta' ġismu f'veġetazzjoni kuljum, waqt li fl-istaġun ix-xott minħabba nuqqas ta' veġetazjoni dan ikollu ma jiekolx għal ġimgħat sħaħ. Madankollu l-lamantin għandu depożiti kbar ta' xaħam u metaboliżmu baxx ħafna (terz ta' mammiferi oħra ta' l-istess daqs) li jżommuh ħaj sakemm is-sitwazzjoni tiġi għan-normal.
Il-Lamantin Amazoniku Trichechus inunguis kif jgħid l-isem komuni, mifrux f'bosta xmajjar b-ilma kalm fil-foresta Amazonika tal-Brażil, Kolombja, Ekwador, Gujana u Peru.
Għoġol 1 (rarament 2) jitwieled wara tqala ta' bejn wieħed u ieħor 13-il xagħar, dan jibqa dipendenti fuq l-omm għal tul ta' żmien twil, b'hekk iż-żmien bejn it-twelied ta' għoġol u ieħor jieħu il-fuq minn 3 snien u nofs, rata ta' riproduzjoni verament baxxa. Il-maturita sesswali tintlaħħaq fl-eta ta' bejn 5 u 6 snien pero kemm hi twila il-ħajja ta' lamantin Amazoniku għadhu mhux magħruf.
Il-Lamantin Amazoniku huwa 1 minn 3 speċi ta' mammiferi plaċentati erbivori kbar tal-ilma, mill-familja Trichechidae fil-ġeneru Trichechus magħruf ukoll bħala baqra tal-baħar jew bl-isem ta' "manati" kelma Spanjola li ġejja mill-Karibew li tfisser "sider" ta' mara.
Il-lamantin Amazoniku għandu ġilda skura lewn il-kannella fl-iswed u huwa l-iżgħar u l-irqaq fost it-3 speċi li jeżistu, b'tul massimu ta' 2.8 metri u jiżen minn 350 kilogramm sa 500 kilogramm. Dan il-lamantin faċilment jintgħaraf mit-2 l-oħra bin-nuqqas ta' dwiefer fuq l-idejn ta' quddiem (infatti l-isem latin ta' dan il-mammiferu T.inunguis ifisser eżattament "bla dwiefer") u mit-teba kbira bajdanija fir-roża fuq iż-żaqq li l-lamantini l-oħra ma għandhomx.
Yaku wakra[2] (Yaku waka) icha Mayu waka (Trichechus inunguis) nisqaqa Amarumayupi, Amarumayu sach'a-sach'a suyup mayunkunapi kawsaq ñuñuqmi (manati, yaku waka), yura mikhuqmi.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Yaku wakra.Yaku wakra (Yaku waka) icha Mayu waka (Trichechus inunguis) nisqaqa Amarumayupi, Amarumayu sach'a-sach'a suyup mayunkunapi kawsaq ñuñuqmi (manati, yaku waka), yura mikhuqmi.
The Amazonian manatee (Trichechus inunguis) is a species of manatee that lives in the Amazon Basin in Brazil, Peru, Colombia and Ecuador.[2] It has thin, wrinkled brownish or gray colored skin, with fine hairs scattered over its body and a white chest patch.[4][5] It is the smallest of the three extant species of manatee.[6]
The specific name, inunguis is Latin for "nailless." The genus name Trichechus, comes from Latin meaning "hair", referencing the whiskers around the manatee's mouth.[7]
The Amazonian manatee is the smallest member of the manatee family and can be distinguished by its smoother rubbery skin and lack of vestigial nails on its flippers.[8] Ranges of body weight and size observed are 7.5–346 kg (17–763 lb) and 76.0–225 cm (2 ft 5.9 in – 7 ft 4.6 in) for captive males, 8.1–379 kg (18–836 lb) and 71.0–266 cm (2 ft 4.0 in – 8 ft 8.7 in) for captive females, and 120.0–270 kg (264.6–595.2 lb) and 162.0–230 cm (5 ft 3.8 in – 7 ft 6.6 in) for free-ranging manatees, respectively.[9] The maximum actual Amazonian manatee weight reported is 379 kilograms (836 lb).[9] Calves of the species are born weighing 10–15 kg (22–33 lb) and 85–105 cm (33–41 in) long.[9] The Amazonian Manatees increase in length approximately 1.6-2.0 mm per day. This length is measured along the curvature of the body so absolute length can differ between individuals. As calves, they gain an average of 1 kilogram per week.[10]
Amazonian manatees are large, cylindrically shaped mammals, with forelimbs modified into flippers, no free hind-limbs, and the rear of the body in the form of a flat, rounded, horizontal paddle.[11] The flexible flippers are used for aiding motion over the bottom, scratching, touching, and even embracing other manatees, and moving food into and cleaning the mouth.[11] The manatee's upper lip is modified into a large bristly surface, which is deeply divided.[11] It can move each side of the lips independently while feeding.[11] The general coloration is grey, and most Amazonian manatees have a distinct white or bright pink patch on the breast.[11]
Amazonian manatees, similar to all living manatee species in the family Trichechidae, have polyphyodont teeth. Their teeth are continuously replaced horizontally from the caudal portion of the jaw to the rostral portion throughout the manatee's life, a unique trait among mammals. Only the closest living relative of order Sirenia, elephants, show a similar characteristic of teeth replacement, but elephants have a limited set of these replacement teeth. As the teeth migrate rostrally in the manatee, the roots will be resorbed and the thin enamel will wear down until the tooth is eventually shed. Referred to as cheek teeth, differentiation of manatee teeth into molars and premolars has not occurred, and manatees additionally do not have incisors or canine teeth. These teeth migrate at a rate of about 1–2 mm/month, based on wear and chewing rates.[12]
The Amazonian manatee lacks nails on its flippers, setting it apart from other manatees.[7] Additionally, Amazonian manatees have a very small degree of rostral deflection (30.4°), which can be used as an indication of where in the water column the animal feeds. A small degree of deflection means that the end of the snout is straighter with regard to the caudal portion of the jaw. Animals with a greater degree of deflection, such as D. dugong at about 70° of deflection, are more of a benthic species, feed on the seafloor, and have snouts that point almost completely ventrally. Only T. senegalensis has a smaller rostral deflection of about 25.8°. This is believed to maximize the efficiency of feeding. A small degree of rostral deflection allows Amazonian manatees to feed more effectively at the surface of the water, where much of their food is found.[13]
The Amazonian manatee is the only sirenian that lives exclusively in freshwater habitat.[14] The species relies on changes in the peripheral circulation for its primary mechanism for thermoregulation by using sphincters to deflect blood flow from areas of the body in close contact with water. They also rely on subcutaneous fat to reduce heat loss.[15]
Manatees have nostrils, not blowholes like other aquatic mammals, which close when underwater to keep water out and open when above water to breathe.[16] Although manatees can remain under water for extended periods, surfacing for air about every five minutes is common.[17][18] The longest documented submergence of an Amazonian manatee in captivity is 14 minutes.[19]
Manatees make seasonal movements synchronized with the flood regime of the Amazon Basin.[20] They are found in flooded forests and meadows during the flood season, when food is abundant.[20] The Amazonian manatee has the smallest degree of rostral deflection (25° to 41°) among sirenians, an adaptation to feed closer to the water surface.[21] It is both nocturnal and diurnal and lives its life almost entirely underwater.[22] Only its nostrils protrude from the surface of the water while it searches river and lake bottoms for vegetation.[22]
The Amazonian and West Indian manatees are the only manatees known to vocalize. They have been observed vocalizing alone and with others, particularly between cows and their calves.[23]
The manatees themselves feed on a variety of aquatic macrophytes, including aroids (especially Pistia, aka "water lettuce"[22][24]), grasses, bladderworts, hornworts, water lilies, and particularly, water hyacinths.[25] They are also known to eat palm fruits that fall into the water.[22] Maintaining a herbivorous diet, the manatee has a similar post-gastric digestive process to that of the horse.[21] The manatee consumes approximately 8% of its body weight in food per day.[21]
During the July–August dry season when water levels begin to fall, some populations become restricted to the deep parts of large lakes, where they often remain until the end of the dry season in March.[20] They are thought to fast during this period, their large fat reserves and low metabolic rates – only 36% of the usual placental mammal metabolic rate – allowing them to survive for up to seven months with little or no food.[20]
The Amazonian manatee is a seasonal breeder with a gestational period of 12–14 months and a prolonged calving period. Most births take place between December and July, with about 63% between February and May, during a time of rising river levels in their native region.[26] After the calf is born, it will begin to eat while staying with its mother for 12 – 18 months.[27]
Two individuals lived 12.5 years in captivity.[11] Wild individuals have a lifespan of about 30 years.[22]
As of 1977 the population count of the Amazonian manatee was estimated to be around 10,000.[28] As of now the total population count is undetermined, however the population trend seems to be decreasing.[28] They are mainly distributed throughout the Amazon River Basin in northern South America, ranging from the Marajó Islands in Brazil through Colombia, Peru, and Ecuador.[28] They are occasionally found overlapping with the West Indian manatee along the coasts of Brazil.[28]
Amazonian manatees occur through most of the Amazon River drainage, from the headwaters, in Colombia, Ecuador and Peru to the mouth of the Amazon (close to the Marajó Island) in Brazil over an estimated seven million square kilometers.[29] However, their distribution is patchy, concentrating in areas of nutrient-rich flooded forest, which covers around 300,000 km2 [29] They also inhabit environments in lowland tropical areas below 300 m asl, where there is large production of aquatic and semi-aquatic plants; they are also found in calm, shallow waters, away from human settlements[29]
The Amazonian manatee is completely aquatic and never leaves the water.[20] It is the only manatee to occur exclusively in freshwater environments.[30] The Amazonian manatee favors backwater lakes, oxbows, and lagoons with deep connections to large rivers and abundant aquatic vegetation[30] They are mainly solitary but sometimes they will gather in small groups consisting of up to eight individuals.[31] They engage in long seasonal movements, moving from flooded areas during the wet season to deep water-bodies during the dry season[29]
Natural predators include jaguars, sharks, and crocodiles.[22]
The main threat to the Amazonian manatee is illegal hunting. They are hunted for subsistent and local use, not commercially. The hunting has led to the large decline in the population and low population numbers. Between 1935 and 1954, over 140,000 manatees are estimated to have been killed. Despite the laws in place against hunting, hunting continues to occur even in protected areas. Traditional harpoons are most common weapon used against the manatees but in Ecuador they are also known to be caught in Arapaima fish traps.[2]
They are mainly hunted for their high value meat but the fat and skin are also used for cooking and in medicines. The meat is sold locally to neighbors or at produce markets. It can be illegally sold as sausage or mixira in public markets in Brazil and Ecuador. Mixira is a meat preserved in its own fat and is expensive which drives the hunters.[2]
Between 2011 and 2015, 195 manatees were killed for meat in a single region of Brazil. In another region, 460 were killed in a protected area between 2004 and 2014.[2]
The IUCN red list ranks the Amazonian manatee as vulnerable. Population declines are primarily a result of hunting, as well as calf mortality, climate change, and habitat loss.[2] However, due to their murky water habitat it is difficult to gain accurate population estimates.[2]
There are no national management plans for the Amazonian Manatee, except in Colombia.[2] As of 2008, the INPA takes care of 34 captive manatees and the CPPMA is caring for 31 manatees.[2] The manatee has been protected by Peruvian law since 1973, via Supreme Decree 934-73-AG, prohibiting hunting and commercial use of the manatee.[19]
Hunting remains the largest problem and continues in much of its range, even within reserves.[2] In 1986, it was estimated that the hunting levels in Ecuador were unsustainable and it would be gone from this country within 10–15 years.[32] While hunting still occurs, an increasing risk to its continued survival in Ecuador is now believed to be the risk of oil spills.[2] The oil exploration also means an increase in boat traffic on the rivers.[2]
The Amazonian manatees of Peru have experienced much of their decline due to hunting by human populations for meat, blubber, skin and other materials that can be collected from the manatee.[19] Such hunting is carried out with harpoons, gillnets, and set traps.[19] Much of this hunting occurs in the lakes and streams near the Pacaya-Samiria National Reserve in northeastern Peru.[19] The species is slow-moving, docile, and is often found feeding at the surface of the lakes and rivers it inhabits.[20] Manatees are also at risk from pollution, accidental drowning in commercial fishing nets, and the degradation of vegetation by soil erosion resulting from deforestation.[20] Additionally, the indiscriminate release of mercury in mining activities threatens the entire aquatic ecosystem of the Amazon Basin.[20]
The Amazonian manatee (Trichechus inunguis) is a species of manatee that lives in the Amazon Basin in Brazil, Peru, Colombia and Ecuador. It has thin, wrinkled brownish or gray colored skin, with fine hairs scattered over its body and a white chest patch. It is the smallest of the three extant species of manatee.
El manatí del Amazonas (Trichechus inunguis) es una especie de sirenio de la familia Trichechidae. Esta especie se encuentra río Amazonas y sus afluentes, en países como Brasil, Perú, Bolivia, Ecuador, Colombia, Venezuela y en la zona de las Guayanas. También se encuentra en el Canal de Panamá, donde fue introducido para controlar el crecimiento de la vegetación acuática en la vía interoceánica, naturalizándose.
Mide hasta 2,8 m; pesa entre 300 y 500 kg. Presenta grandes labios móviles con cerdas rígidas. Y el cuerpo es de color oscuro con manchas blanquecinas en el vientre y pecho. Vive en forma solitaria, a excepción de la época de apareamiento. Se encuentra en estado vulnerable. El dato más curioso de este animal es que en sus aletas no posee uñas, de aquí su nombre científico Trichechus inungis.
Hace poco se ha descubierto una población diferente en el río Aruainho, de aguas claras y rápidas, que puede ser considerada como otra especie, el manatí enano (Trichechus bernhardi) de 1,3 m de largo.[cita requerida]
Habita en las turbias aguas de curso lento del gran río Amazonas y sus afluentes. Este manatí se alimenta principalmente de la vegetación de la superficie: hierbas y jacintos acuáticos. Fue cazado hace años por su piel, grasa y aceite; sin embargo ahora es cazado esporádicamente por los nativos de la amazonía para sacar su aceite.
Es un animal muy tímido, todo lo contrario de su vecino de patio el delfín del Amazonas. Se comunica mediante sonidos de frecuencia corta, perceptibles al oído humano.
El manatí del Amazonas (Trichechus inunguis) es una especie de sirenio de la familia Trichechidae. Esta especie se encuentra río Amazonas y sus afluentes, en países como Brasil, Perú, Bolivia, Ecuador, Colombia, Venezuela y en la zona de las Guayanas. También se encuentra en el Canal de Panamá, donde fue introducido para controlar el crecimiento de la vegetación acuática en la vía interoceánica, naturalizándose.
Trichechus inunguis Trichechus generoko animalia da. Sirenia ordenaren barruko ugaztuna da. Trichechidae familian sailkatuta dago.
Trichechus inunguis Trichechus generoko animalia da. Sirenia ordenaren barruko ugaztuna da. Trichechidae familian sailkatuta dago.
Kynnetönmanaatti (Trichechus inunguis) on manaateista pienin. Tämä Amazonin sademetsässä elävä laji on vaarantunut.
Kynnettömänmanaatin pituus on noin kolme metriä ja paino 350–500 kg. Nimensä mukaan siltä puuttuvat kynnet, toisin kuin muilta manaateilta. Lajin sormiluut ovat pitkät ja ne erottuvat melko helposti. Kynsien ohella lajilta ovat hävinneet myös lantion luut, jotka muilla manaateilla ovat. Iho on muuten tasaisen harmaa, mutta rinnan kohdalla on vaalea alue. Koko ruumista peittää ohut ja lähes väritön karva, joka erottuu huonosti. Ainoastaan suun seudulla karva on verraten tiheää.
Kynnetönmanaatti elää vain Amazonin jokialueella, Brasiliassa, Perussa, Kolumbiassa ja Guyanassa. Mahdollisesti niitä on myös Orinoco-joella Venezuelassa.
Kynnettömätmanaatit elävät Amazonin alueella, jossa usein tulvii vuosittain. Tulva peittää Englannin kokoisen sademetsäalueen. Manaatit suosivat hitaasti virtaavia tai seisovia järviä, jokia ja kanavia, joissa kasvaa paljon vesikasveja etenkin pinnalla. Veden lämpötilan täytyy olla yli 22 astetta. Manaattien elinalueella veden pinnankorkeus voi vaihdella jopa 10–15 metriä, ja manaatit joutuvat vetäytymään kuivan kauden ajaksi syviin järviin tai joenuomiin. Kun vedenpinta nousee, ne siirtyvät jopa puolen vuoden paaston jälkeen reheville tulvaniityille keräämään rasvavarastoa. Manaattien lyhyt kuono sopii erityisen hyvin pintakasvien syöntiin.
Kynnettömätmanaatit lisääntyvät tulva-aikana ja kantoaika kestää 12–14 kuukautta. Kynnetönmanaatit lisääntyvät hyvin hitaasti. Naaras synnyttää ensimmäisen kerran vasta 7–10-vuotiaana ja sen jälkeen 3–5 vuoden välein. Manaatit synnyttävät yhden poikasen kerrallaan. Kynnetönmanaatilla ei ole luonnollisia vihollisia.
Kynnetönmanaattia metsästävät nykyään lähinnä alkuperäisasukkaat, mutta muutoin se on rauhoitettu. Manaatteja tapettiin 1930- ja 1940-luvuilla tuhansia vuosittain, mikä johti kantojen romahtamiseen. Pyynti lopetettiin 1973. Manaattien lukumäärää ei tiedetä, mutta laji on ilmeisesti harvinaistunut vielä rauhoituksen jälkeenkin etenkin metsänhakkuiden, saastumisen ja myös salametsästyksen takia. Manaatteja hukkuu myös verkkoihin. Kynnetönmanaatti elää useilla suojelualueilla kuten Jaun kansallispuistossa Brasiliassa ja Perussa muun muassa Pacaya-Samirian suojelualueella. Uusia suojelualueita on perusteilla.
Kynnetönmanaatti (Trichechus inunguis) on manaateista pienin. Tämä Amazonin sademetsässä elävä laji on vaarantunut.
Trichechus inunguis
Le lamantin d’Amazonie (Trichechus inunguis) ou lamantin du Brésil est un mammifère herbivore, la plus petite espèce de l'ordre des siréniens et la seule à vivre exclusivement en eaux douces.
Il est endémique au bassin de l'Amazone[1]. L'espèce est classée vulnérable selon l'UICN[2].
Le lamantin d'Amazonie est la plus petite espèce de l'ordre des siréniens, pouvant mesurer entre 2.8m et 3m de longueur, et peser jusqu'à 450 kg. Il n'y a aucune variation de grandeur entre les sexes. La coloration de la peau varie entre le gris foncé et le noir. Des taches plus pâles sur la région ventrale ont été mentionnées comme pouvant être caractéristiques des individus de l'espèce[1].
Endémique au bassin de l'Amazone, on retrouve le lamantin d'Amazonie des îles Marajó (Brésil) jusqu'aux sources des rivières tributaires du bassin amazonien de Colombie, du Pérou et de l'Équateur. Sa distribution est apparemment restreinte aux eaux calmes et aux lacs où la végétation aquatique est présente[3].
Le lamantin d'Amazonie, herbivore et non-ruminant, se nourrit exclusivement d'une grande variété de plantes aquatiques et semi-aquatiques[4]. Il peut ingérer jusqu'à 8 % de son poids par jour. La variation annuelle du niveau de l'eau de l'Amazone vient modifier la productivité des macrophytes du bassin et modifie par conséquent la diète des lamantins selon la période de l'année[1].
Historiquement, le lamantin d'Amazonie a souffert de la chasse extensive depuis plusieurs siècles, ce qui a entraîné une importante baisse de ses populations. Il a depuis longtemps été chassé pour sa viande et sa peau par les populations autochtones, mais plus récemment la chasse commerciale intensive (incluant la chasse illégale) pour sa peau qui produit un cuir de qualité a contribué au déclin rapide de la population. La déforestation et la contamination par le mercure ou par des pesticides de leur habitat sont d'autres menaces potentielles pour leurs populations. La construction de barrages pourrait possiblement être une menace pour la diversité génétique des populations[1].
L'espèce figure sur la liste des espèces vulnérables de l'UICN et de l'IBAMA 2001, et figure également dans l'Annexe I du CITES[5].
Trichechus inunguis
Le lamantin d’Amazonie (Trichechus inunguis) ou lamantin du Brésil est un mammifère herbivore, la plus petite espèce de l'ordre des siréniens et la seule à vivre exclusivement en eaux douces.
Il est endémique au bassin de l'Amazone. L'espèce est classée vulnérable selon l'UICN.
Il lamantino delle Amazzoni (Trichechus inunguis (Natterer, 1883)), anche noto come lamantino amazzonico, è una specie di lamantino appartenente alla famiglia Trichechidae, originario del bacino amazzonico di Brasile, Perù, Bolivia, Colombia, Ecuador e Venezuela.[2] Questa specie è caratterizzata da una pelle sottile, rugosa, di colore brunastro o grigio scuro, con peli sottili sparsi sul corpo e macchie bianche sparse sul petto.[3][4] Tra tutte le specie di lamantino viventi, il lamantino delle Amazzoni è il più piccolo.[5]
Il lamantino delle Amazzoni è la specie più piccola di lamantino, e le sue dimensioni e il suo peso sono variabili tra maschi e femmine, ed esemplari allevati in cattività o liberi: i maschi in cattività raggiungono una lunghezza di circa 0,76-2,55 metri per un peso di 7,5-346,5 kg, mentre le femmine in cattività raggiungono una lunghezza di 0,71-2,66 metri, per un peso di 8,1-379,5 kg. Gli esemplari in natura, in genere, raggiungono una lunghezza di 1,62-2,30 metri, per un peso di 120,0-270,0 kg.[6] Il peso massimo effettivo che i lamantini delle Amazzoni possono raggiungere è di 379,5 kg.[6] I cuccioli alla nascita pesano 10-15 kg, e sono lunghi dagli 85 ai 105 centimetri.[6] I lamantini delle Amazzoni aumentano di lunghezza di circa 1,6-2,0 millimetri al giorno. Questa lunghezza viene misurata lungo la curvatura del corpo, quindi la lunghezza totale può variare da individuo a individuo. I neonati guadagnano in media un chilogrammo a settimana.[7]
I lamantini delle Amazzoni sono grandi mammiferi acquatici di forma cilindrica, con arti anteriori modificati in pinne, privi di arti posteriori liberi, mentre la parte posteriore del corpo finisce in una coda a pagaia piatta e arrotondata orizzontalmente.[8] Le pinne anteriori sono molto flessibili e sono utilizzate per aiutarsi a muoversi sul fondale, scavare, toccare e persino abbracciare altri lamantini, spostare il cibo e pulire la bocca.[8] Il labbro superiore del lamantino è modificato in una grande superficie ispida, profondamente divisa,[8] e mentre si ciba è in grado di muovere indipendentemente ogni lato delle labbra.[8] La colorazione di questa specie è generalmente grigio scura, con macchie bianco-rosate sul ventre.[8]
Come tutti i lamantini, questi animali hanno denti polifodonti, che vengono continuamente sostituiti orizzontalmente dalla porzione posteriore della mascella alla porzione anteriore per tutta la vita, un tratto unico tra i mammiferi. Solo i parenti viventi più prossimi dell'ordine Sirenia, gli elefanti, mostrano una caratteristica sostituzione dei denti simile, sebbene negli elefanti la sostituzione dei denti sia limitata. Man mano che i denti migrano anteriormente, le radici vengono riassorbite e il sottile smalto si consumerà fino a quando il dente non verrà completamente perso. Indicati solamente come "denti delle guance", nei lamantini non c'è differenza tra molari e premolari, e non possiedono incisivi o canini. Questi denti migrano a una velocità di circa 1-2 millimetri al mese, in base ai tassi di usura e masticazione.[9]
Il lamantino delle Amazzoni è privo di unghie sulle pinne, cosa che lo distingue dagli altri lamantini.[10] Inoltre, i lamantini delle Amazzoni hanno un grado di deflessione rostrale molto piccolo (30,4°), che può essere utilizzato per determinare dove l'animale si nutre. Un grado di deflessione così piccolo indica che l'estremità del muso è più diritta rispetto alla porzione posteriore della mascella. Gli animali con un maggior grado di deflessione, come i dugonghi (D. dugong), che hanno circa 70° di deflessione, sono più delle creature bentoniche, che si nutrono sul fondo marino e hanno musi che puntano quasi completamente ventralmente. Solo il lamantino africano (T. senegalensis) ha una deflessione rostrale minore, di circa 25,8°. Si ritiene che ciò massimizzi l'efficacia dell'alimentazione. Un piccolo grado di deviazione rostrale consente ai lamantini delle Amazzoni di nutrirsi in modo più efficace sulla superficie dell'acqua, dove si trova gran parte del loro cibo.[11]
Nel 1977, un censimento del numero di lamantini delle Amazzoni stimò una popolazione di circa 10 000 individui.[12] Il numero di esemplari è indeterminato, ma la popolazione sembra essere in diminuzione.[12] Questi animali sono distribuiti principalmente in tutto il bacino del Rio delle Amazzoni nel nord del Sud America, dalle isole Marajó, in Brasile, fino a Colombia, Perù ed Ecuador.[12] Occasionalmente il loro habitat si sovrappone a quello del lamantino dei Caraibi, lungo le coste del Brasile.[12]
I lamantini delle Amazzoni si possono trovare nella maggior parte del bacino idrografico del Rio delle Amazzoni, dai suoi rami sorgentiferi superiori in Colombia, Ecuador e Perù fino alla foce (vicino all'isola di Marajó), in Brasile, su un'estensione di circa sette milioni di chilometri quadrati.[13] Tuttavia, la loro distribuzione è irregolare, in quanto si concentrano nelle aree di foresta allagata ricche di sostanze nutritive, che coprono una superficie di circa 300 000 km².[13] Abitano anche nelle pianure tropicali al di sotto di 300 m s.l.m., dove sono presenti numerose piante acquatiche e semi-acquatiche; si trovano anche in acque calme e poco profonde, lontano dagli insediamenti umani.[13]
Il lamantino delle Amazzoni è un animale completamente acquatico e non lascia mai l'acqua.[14] È, inoltre, l'unico lamantino che vive esclusivamente in ambienti d'acqua dolce,[15] prediligendo laghi e lagune connesse a grandi fiumi dove la vegetazione acquatica è più abbondante.[15] I lamantini sono principalmente solitari, ma a volte si riuniscono in piccoli gruppi composti da un massimo di otto individui.[16] Interi gruppi di lamantini effettuano lunghe migrazioni stagionali, spostandosi dalle aree allagate durante la stagione delle piogge a specchi d'acqua più profondi durante la stagione secca.
Nel 2008 lo zoologo olandese Marc van Roosmalen comunicò la scoperta, nelle acque del fiume Aripuanã, affluente del Rio delle Amazzoni, di una nuova specie, da lui battezzata Trichecus pigmaeus (nota in inglese con il nome comune dwarf manatee, cioè «lamantino nano»)[17], di dimensioni minori rispetto a T. inunguis. Le analisi del DNA di tale presunta nuova specie, tuttavia, hanno dimostrato che si tratta semplicemente di esemplari immaturi (individui giovani) di T. inunguis[18].
L'epiteto specifico, inunguis, è un termine latino che significa «senza unghie». Il nome del genere, Trichechus, deriva dal latino e significa «dotato di capelli», in riferimento ai baffi intorno alla bocca di questi animali.[10]
Il lamantino delle Amazzoni è l'unico sirenide che vive esclusivamente in ambienti d'acqua dolce.[19] La specie fa affidamento su cambiamenti nella circolazione periferica come principale meccanismo di termoregolazione, utilizzando degli sfinteri per deviare il flusso sanguigno dalle aree del corpo a stretto contatto con l'acqua. Per ridurre la perdita di calore, possiede anche uno strato di grasso sottocutaneo.[20]
I lamantini hanno narici (e non sfiatatoi come altri mammiferi acquatici) in grado di sigillarsi quando si immergono per tenere fuori l'acqua, riaprendosi quando l'animale torna in superficie per respirare.[21] Sebbene i lamantini possano rimanere sott'acqua per lunghi periodi, generalmente risalgono per respirare circa ogni cinque minuti.[22][23] La più lunga immersione documentata di un lamantino delle Amazzoni in cattività è di 14 minuti.[24]
I lamantini effettuano movimenti stagionali sincronizzati con l'andamento delle inondazioni del bacino amazzonico.[14] Durante la stagione delle piogge vivono nelle foreste e nei pascoli allagati, dove il cibo è più abbondante.[14] Avendo la più lieve deviazione rostrale tra tutti i lamantini (da 25 a 41°), il lamantino delle Amazzoni è perfettamente adattato a nutrirsi vicino o sulla superficie dell'acqua.[25] È attivo sia durante le ore diurne sia durante le ore notturne.[26] Quando si nutre sulla superficie dell'acqua, solo le narici sporgono dalla superficie.[26]
I lamantini delle Amazzoni e i lamantini della Florida sono gli unici lamantini noti che emettono vocalizzazioni. Sono stati osservati alcuni esemplari vocalizzare da soli e con altri esemplari, in particolare tra le femmine e i loro cuccioli.[27]
I lamantini si nutrono di una grande varietà di piante acquatiche, tra cui aracee (specialmente Pistia, alias "lattuga d'acqua"[26][28]), erbe, Utricolaria, antocerote, ninfee e, in particolare, giacinti d'acqua.[29] Quest'ultima in particolare è una specie invasiva al di fuori del suo areale, pertanto il lamantino delle Amazzoni è considerato un limitatore collaterale di tale pianta.[26] Sono stati visti anche esemplati che si nutrivano di frutti di palma caduti in acqua.[26] Mantenendo una dieta erbivora, il lamantino ha un processo digestivo post-gastrico simile a quello del cavallo.[25] Questi animali assumono ogni giorno una quantità di cibo pari a circa l'8% del loro peso corporeo.[25]
Durante la stagione secca di luglio-agosto, quando il livello dell'acqua inizia a scendere, alcune popolazioni si raccolgono nelle parti più profonde dei grandi laghi, dove spesso rimangono fino alla fine della stagione secca a marzo.[14] Si pensa che durante questo periodo i lamantini digiunino, sopravvivendo grazie alle loro grandi riserve di grasso e al loro basso tasso metabolico, paragonabile al 36% del normale tasso metabolico dei mammiferi placentati, che consente loro di sopravvivere fino a sette mesi nutrendosi poco o digiunando completamente.[14]
Il lamantino delle Amazzoni si riproduce stagionalmente con un periodo gestazionale di 12-14 mesi e un periodo di parto prolungato. La maggior parte delle nascite avviene tra dicembre e luglio, con circa il 63% di esse tra febbraio e maggio, durante un periodo di innalzamento del livello dei fiumi nella loro regione natale.[30] Dopo la nascita, il cucciolo inizierà a poppare restando con la madre per 12-18 mesi.[31]
L'aspettativa di vita degli esemplari in natura è di circa 30 anni.[8] Due individui in cattività hanno vissuto per 12,5 anni.[26]
La principale minaccia per il lamantino delle Amazzoni è la caccia illegale. Questi animali vengono cacciati per utilizzo sussistente e locale, non per scopi commerciali. La caccia ha portato a una forte diminuzione della popolazione e all'attuale basso numero di esemplari. Si stima che tra il 1935 e il 1954 siano stati uccisi oltre 140 000 lamantini. Nonostante le leggi in vigore proibiscano di cacciare questi animali, la caccia continua a essere praticata anche nelle aree protette. Gli arpioni tradizionali sono l'arma più comune usata contro i lamantini, mentre in Ecuador vengono catturati anche con le trappole usate per gli arapaima.[2]
Sono principalmente cacciati per la loro carne di alto valore nutrizionale, mentre il grasso e la pelle vengono usati per cucinare e nella medicina tradizionale. La carne viene venduta localmente o nei mercati di produzione. La carne viene venduta illegalmente sotto forma di salsiccia o di mixira nei mercati pubblici del Brasile e dell'Ecuador. La mixira è una carne conservata nel suo stesso grasso, e il suo alto prezzo è ciò che spinge i cacciatori a uccidere questi animali.[2]
Tra il 2011 e il 2015, 195 lamantini sono stati uccisi per la carne in una singola regione del Brasile. In un'altra regione, tra il 2004 e il 2014, ne sono stati uccisi 460 in un'area protetta.[2]
La Lista Rossa IUCN classifica il lamantino delle Amazzoni come vulnerabile. In base a criteri di unicità evolutiva e di esiguità della popolazione, la Zoological Society of London lo ha inserito tra le 100 specie di mammiferi a maggiore rischio di estinzione.[32] Il calo della popolazione è principalmente il risultato della caccia illegale, nonché della mortalità dei cuccioli, dei cambiamenti climatici e della perdita dell'habitat.[2] Tuttavia, a causa del loro habitat costituito da acque torbide, è difficile ottenere stime accurate della popolazione rimanente.[2]
Non esistono piani di gestione nazionali per il lamantino delle Amazzoni, tranne che in Colombia.[2] A partire dal 2008, l'INPA si prende cura di 34 lamantini in cattività e il CPPMA si prende cura di 31 lamantini.[2] Il lamantino è protetto dalla legge peruviana dal 1973, tramite il decreto supremo 934-73-AG, che vieta la caccia e lo sfruttamento commerciale di questi animali.[24]
La caccia rimane il problema più grande e continua a esserlo in gran parte della distribuzione geografica dell'animale, anche all'interno delle riserve.[2] Nel 1986, si stimava che i livelli di caccia in Ecuador fossero insostenibili e che la specie sarebbe sparita dal paese entro 10-15 anni.[33] Sebbene la caccia sia ancora in atto, si ritiene che un rischio crescente per la sopravvivenza del lamantino in Ecuador sia ora il rischio di fuoriuscite di petrolio.[2] L'esplorazione petrolifera comporta inoltre un aumento del traffico navale sui fiumi.[2]
La causa principale della sparizione dei lamantini delle Amazzoni in Perù è dovuta alla caccia da parte delle popolazioni locali per la carne, il grasso, la pelle e altri materiali.[24] Tale caccia viene effettuata con arpioni, reti da imbrocco e trappole.[24] Gran parte di queste cacce illegali avviene nei laghi e nei torrenti vicino alla Riserva Nazionale Pacaya-Samiria nel Perù nord-orientale.[24] La specie è lenta e docile e si trova spesso a nutrirsi sulla superficie dei laghi e dei fiumi in cui abita, costituendo una facile preda.[14] I lamantini sono anche a rischio per l'inquinamento dei fiumi, l'annegamento accidentale nelle reti da pesca commerciali e il degrado della vegetazione dovuto all'erosione del suolo causato dalla deforestazione.[14] Inoltre, il rilascio indiscriminato di mercurio dalle attività minerarie minaccia l'intero ecosistema acquatico del bacino amazzonico.[14]
_por_F%C3%A1bia_Luna_ICMBioCMA.png)
accesso richiede url (aiuto) Il lamantino delle Amazzoni (Trichechus inunguis (Natterer, 1883)), anche noto come lamantino amazzonico, è una specie di lamantino appartenente alla famiglia Trichechidae, originario del bacino amazzonico di Brasile, Perù, Bolivia, Colombia, Ecuador e Venezuela. Questa specie è caratterizzata da una pelle sottile, rugosa, di colore brunastro o grigio scuro, con peli sottili sparsi sul corpo e macchie bianche sparse sul petto. Tra tutte le specie di lamantino viventi, il lamantino delle Amazzoni è il più piccolo.
Amazonės lamantinas (lot. Trichechus inunguis) – sirenų būrio, lamantininių šeimos stambus vandens žinduolis, aptakios kūno formos, su priekinėmis galūnėmis, virtusiomis į plaukmenis (priešingai, nei kiti lamantinai – be nagų), bei plokščia irklo formos uodega. Nuo giminingų rūšių lamantinų išsiskiria baltomis dėmėmis ant krūtinės, taip pat tai mažiausia pagal dydį šių gyvūnų rūšis. Suaugęs Amazonės lamantinas gali siekti 2,8 m ilgio, iki 500 kg svorio. Patelės būna stambesnės, nei patinai. Kūno odos spalva – šviesiai pilka.
Gyvena Amazonės upės baseine. Tai gėlavandenis gyvūnas, neprisitaikęs gyventi sūriuose vandenyse, todėl iš Amazonės žiočių į jūrą neišplaukia. Linkęs gyventi susisiekiančiuose ežeruose, senvagėse, lagūnose, kuriose veši augmenija, tinkama gyvūnams maitintis. Tinkamiausi yra šilti vandenys – 22-30 °C temperatūros. Žolėdis, aktyvus ir dieną, ir naktį. Būdinga sezoninė migracija, susijusi su vandens lygio kitimu apgyvendintuose vandens telkiniuose.
Amazonės lamantinas gyvena dažniausiai vienišo gyvūno gyvenimą, pateles lydi jaunikliai. Vietose, kur gausu vešlios augmenijos, maitintis susirenka didesni šių lamantinų būriai. Paprastai minta bet kuriuo augaliniu maistu, randamu vandens telkinio dugne. Maistui sugriebti naudoja būdingą jiems lanksčią dvigubą viršutinę lūpą. Gamtoje iš Amazonės lamantinų priešų paminėtini rykliai, jaguarai, krokodilai. Patelių nėštumas trunka apie 12 mėn. Gimsta 1 (retkarčiais – 2) jauniklis.
Amazonės lamantinas (lot. Trichechus inunguis) – sirenų būrio, lamantininių šeimos stambus vandens žinduolis, aptakios kūno formos, su priekinėmis galūnėmis, virtusiomis į plaukmenis (priešingai, nei kiti lamantinai – be nagų), bei plokščia irklo formos uodega. Nuo giminingų rūšių lamantinų išsiskiria baltomis dėmėmis ant krūtinės, taip pat tai mažiausia pagal dydį šių gyvūnų rūšis. Suaugęs Amazonės lamantinas gali siekti 2,8 m ilgio, iki 500 kg svorio. Patelės būna stambesnės, nei patinai. Kūno odos spalva – šviesiai pilka.
Amazones lamantīns jeb Dienvidamerikas lamantīns (Trichechus inunguis) ir saldūdenī dzīvojošs sirēnu kārtas (Sirenia) zīdītājs, kas pieder pie lamantīnu dzimtas (Trichechidae).
Amazones lamantīns dzīvo tikai Amazones upes baseinā, nekad to nepamet un nepeld uz jūru.[1] Tas ir sastopams Brazīlijas, Peru, Kolumbijas, Ekvadoras, Gajānas un Venecuēlas teritorijās.[2] Brazīlijā ir sastopams arī pundurlamantīns (Trichechus pygmaeus), par kura klasifikāciju zinātnieku domas dalās. Daži domā, ka tā ir Amazones lamantīna pasuga, bet citi, ka tā ir atsevišķa suga.[3] Pie Amazones upes iztekas jūrā ir atklāti Amazones un Floridas lamantīnu hibrīdi. No zinātniskā viedokļa tas ir pārsteidzošs atklājums, tā kā abām sugām ir dažāds hromosomu skaits.[1]
Amazones lamantīna zinātniskais nosaukums inunguis nozīmē "bez nagiem".[4]
Amazones lamantīns visbiežāk ir pelēkā krāsā, bet reizēm tas ir brūngani pelēks. Tā pavēdere bieži ir kontrastaini balta vai rozā. Skatīt Amazones lamantīnu no apakšas šeit. Tiem ir bieza, krokota āda, gandrīz bez apspalvojuma. Tas ir tikai nedaudz ap muti. Šo apspalvojumu mēdz saukt par ūsām, lai gan tās nav īstas ūsas.[5] Zobi Amazones lamantīnam aug visu mūžu, un tie ir tikai dzerokļi. Zobi lēnām no žokļa dziļuma virzās uz žokļa priekšpusi. Izbīdījušies tie izkrīt, bet dziļumā izaug jauns zobs.[4]
Izņemot diskutablo pundurlamantīnu, Amazones lamantīns ir mazākais lamantīnu ģintī. Tas ir slaidāks un vieglāks kā divas pārējās lamantīnu sugas.[4] Mātītes ir nedaudz lielākas par tēviņiem. Ķermeņa garums ir apmēram 275 cm, svars 365—545 kg. Lamantīna priekškājas ir pārveidojušās par airkājām. Atšķirībā no citiem lamantīniem Amazones lamantīnam uz airkājām nav nagu. Pakaļkājas nav redzamas, to rudimentārie kauli slēpjas dziļi muskuļu slānī. Astes forma atgādina airi.
Amazones lamantīns ir unikāls starp pārējiem lamantīniem ar to, ka tas nekad nepamet saldūdeni. Tas visu laiku atrodas zem ūdens, pabāžot laukā tikai pašu degungalu, lai elpotu.[6] Tāpat kā visi pārējie lamantīni tas ir veģetārietis un pārtiek no dažādiem ūdensaugiem. Lietus sezonas laikā dzimst mazuļi, tikko upes sāk pārplūst. Sausās sezonas laikā Amazones lamantīni var tikt iesprostoti slēgtās ūdens tilpnēs, tā kā Amazones ūdens līmenis krītas. Ir zinātnieki, kas uzskata, ka Amazones lamantīni spēj ilgstoši gavēt sausās sezonas laikā.[1]
Parasti piedzimst viens mazulis pēc 1 gada grūsnības perioda. Starp māti un mazuli ir ļoti ciešas attiecības. Māte mazuli reizēm nes uz muguras vai piespiež ar airkjāju cieši pie sava sāna.[6] Amazones lamantīni ir sociāli dzīvnieki. Kādreiz tie veidoja lielus lamantīnu barus, bet mūsdienās, tā kā to skaits ir dramatiski samazinājies, bari nav lielāki par 4—8 dzīvniekiem.
Lamantīnu ienaidnieki bez cilvēiem ir jaguāri, krokodili un haizivis.[6]
Amazones lamantīns jeb Dienvidamerikas lamantīns (Trichechus inunguis) ir saldūdenī dzīvojošs sirēnu kārtas (Sirenia) zīdītājs, kas pieder pie lamantīnu dzimtas (Trichechidae).
Amazones lamantīns dzīvo tikai Amazones upes baseinā, nekad to nepamet un nepeld uz jūru. Tas ir sastopams Brazīlijas, Peru, Kolumbijas, Ekvadoras, Gajānas un Venecuēlas teritorijās. Brazīlijā ir sastopams arī pundurlamantīns (Trichechus pygmaeus), par kura klasifikāciju zinātnieku domas dalās. Daži domā, ka tā ir Amazones lamantīna pasuga, bet citi, ka tā ir atsevišķa suga. Pie Amazones upes iztekas jūrā ir atklāti Amazones un Floridas lamantīnu hibrīdi. No zinātniskā viedokļa tas ir pārsteidzošs atklājums, tā kā abām sugām ir dažāds hromosomu skaits.
Amazones lamantīna zinātniskais nosaukums inunguis nozīmē "bez nagiem".
De amazonelamantijn (Trichechus inunguis), ook wel amazonezeekoe of Zuid-Amerikaanse lamantijn genoemd, is een lamantijn (zeekoe) die in het stroomgebied van de Amazone voorkomt (waaronder ook de zijrivieren van de Amazone en de monding van de Amazone), in Brazilië, Colombia, Ecuador, Guyana en Peru.
De amazonelamantijn is de kleinste van de drie lamantijnensoorten. Individuen kunnen tot 3 m lang en 450 kg zwaar worden. De huid is glad en niet gerimpeld zoals bij de andere lamantijnensoorten. De amazonelamantijn lijkt veel op de Caribische lamantijn maar is iets kleiner en heeft karakteristieke witte en roze vlekken op de borst en buik. Anders dan de Caribische lamantijn heeft de amazonelamantijn geen nagels op de zwemvinnen, zoals de wetenschappelijke naam inunguis ("nagelloos") al aangeeft.
Het is een van de weinige zeezoogdieren die in zoetwater leven. Het is ook het enige zoogdier waarbij de kiezen constant vervangen worden. Nieuwe kiezen groeien aan achter in de kaak en vervangen de oude en versleten kiezen voor in de kaak. Bij de verwante olifant worden de kiezen ook vervangen, maar de olifant heeft maar een beperkt aantal vervangingskiezen.
De Nederlandse bioloog Marc van Roosmalen heeft een dwergvorm beschreven die in de Arauazinho, een zijrivier van de Amazone, voorkomt. Deze variëteit is 130 cm lang en komt voor in snelstromend water. Volgens van Roosmalen gaat het om een ondersoort, maar dit is nog niet algemeen geaccepteerd.
Het vlees van de amazonelamantijn is erg vet en smakelijk. Het was populair bij jezuïeten die in de 16e en 17e eeuw missieposten langs de Amazone stichtten. Omdat ze dachten dat de lamantijn een vis was, aten ze het vlees ook op vrijdag.[2]
Tegenwoordig is de amazonelamantijn een bedreigde diersoort, voornamelijk door zware jacht en vernietiging van zijn habitat door houtkap. De soort wordt sinds 1982 door de IUCN aangemerkt als kwetsbaar. De soort is ook sinds 1975 opgenomen in Bijlage I (met uitsterven bedreigde soorten) van de Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES).
Juveniel
De amazonelamantijn (Trichechus inunguis), ook wel amazonezeekoe of Zuid-Amerikaanse lamantijn genoemd, is een lamantijn (zeekoe) die in het stroomgebied van de Amazone voorkomt (waaronder ook de zijrivieren van de Amazone en de monding van de Amazone), in Brazilië, Colombia, Ecuador, Guyana en Peru.
Amazonasmanat (Trichechus inunguis) er en manat som er endemisk for ferskvannssystemene i Amazonas. Den er en av minst tre, kanskje fire arter med manater.
Amazonasmanaten er utbredt i nesten hele nedbørsfeltet til Amazonas og finnes blant annet i land som Brasil, Peru, Colombia, Ecuador, Guyana og Venezuela. Arten foretrekker rolig, grunt vann, vekk fra menneskelige bosetninger. Under flomsesongen trekker dyra til nye områder, men når tørkesesongen begynner trekker dyra tilbake til dypere vann igjen.
Amazonasmanaten er grå til gråbrun i fargen. Den har tykt, rynket skinn, og er nesten hårløs, men har korte værhår på snuten.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Amazonasmanat (Trichechus inunguis) er en manat som er endemisk for ferskvannssystemene i Amazonas. Den er en av minst tre, kanskje fire arter med manater.
Amazonasmanaten er utbredt i nesten hele nedbørsfeltet til Amazonas og finnes blant annet i land som Brasil, Peru, Colombia, Ecuador, Guyana og Venezuela. Arten foretrekker rolig, grunt vann, vekk fra menneskelige bosetninger. Under flomsesongen trekker dyra til nye områder, men når tørkesesongen begynner trekker dyra tilbake til dypere vann igjen.
Amazonasmanaten er grå til gråbrun i fargen. Den har tykt, rynket skinn, og er nesten hårløs, men har korte værhår på snuten.
Multimedia w Wikimedia Commons Manat rzeczny[3] (Trichechus inunguis) – gatunek ssaka występujący w Amazonii.
Szare zwierzę z białymi znakami na klatce piersiowej. Długość ciała – do 2,8 m. , masa ciała – 480 kg. Ciało pokryte krótkim włosiem, na wargach dłuższym i sztywnym.
Zwierzę żyje w grupach liczących 4-8 osobników. Prowadzi zarówno dzienny, jak i nocny tryb życia. Żyje wyłącznie w wodzie, na powierzchnię wysuwa jedynie nozdrza, by nabrać oddechu. Żywi się roślinnością wodną, zjada także opadłe do wody owoce palm.
Manaty rzeczne rozmnażają się raz w roku. Samica po ciąży trwającej około 10 miesięcy rodzi jedno młode. Małe pozostaje z matką przez długi czas, pływając na jej grzbiecie lub u jej boku. Zwierzęta osiągają dojrzałość płciową w trzecim roku życia. Średnia długość życia jest nieznana, ale osobniki trzymane w niewoli dożywały średnio 12,5 roku.
Manat rzeczny (Trichechus inunguis) – gatunek ssaka występujący w Amazonii.
Trichechus inunguis (Natt.), conhecido popularmente como peixe-boi, guaraguá,[1] manati,[2] peixe-boi-da-amazônia, manatim e manatim-da-amazónia,[3] é um mamífero da família dos triquecídeos que é encontrado em rios e lagos da Bacia Amazônica e da Bacia do Rio Orinoco[2]. Tais animais chegam a medir até 2,8 metros de comprimento, possuindo um corpo cinzento e uma grande mancha esbranquiçada no peito.
"Guaraguará" é um termo proveniente do tupi, que significa "comedor", "o que muito pasta"[4]. Já Trichechus, do grego significa "ter cabelos" e inunguis "sem unhas" [5].
Através de datação é possível afirmar que os antepassados dos animais da ordem dos sirênios tiveram sua origem no Eoceno, no qual sua distribuição e diversidade eram superiores, incluindo até mesmo indivíduos carnívoros[6]. A ordem Sirenia é atualmente representada por duas famílias com dois gêneros vivos e cinco espécies. O T. inunguis é um dos três representantes da família Trichechidae, juntamente com o Trichechus manatus e o Trichechus senegalensis, e foi oficialmente identificado nesse táxon por Johann Natterer em 1883[7].
Inicialmente os peixe-bois foram classificados por Lineu juntamente com outros mamíferos devido a seu peculiar método de locomoção e ausência de incisivos, criando assim o grupo denominado Bruta que incluía os elefantes, preguiças, pangolins e tamanduás[6]. Seus parentes mais próximos atualmente são os elefantes e hiracóides, sendo classificado como penungulado junto com estes em 1945 pelo paleontólogo George Simpson[8].
Análises filogenéticas discordam sobre a melhor forma de representar a cladística das três espécies do gênero Trichechus, visto que alguns estudos mostram que entre as espécies de peixe-boi ainda existentes, o T. inunguis representa a espécie mais basal. Sendo assim, T. manatus e T. senegalensis seriam duas espécies provavelmente derivadas do mesmo ancestral marinho. Essa mesma proposta dita que as espécies marinhas sejam monofiléticas, o que implica em uma separação do T. inunguis há muito tempo[9]. Da mesma forma, há especulações acerca de uma relação entre o peixe-boi-da-amazônia e o peixe-boi-africano, embora não haja sinapomorfias morfológicas apoiando tal hipótese[10]. O cladograma ilustra as relações filogenéticas entre as espécies de peixe-boi viventes.
SireniaO Peixe-boi-da-amazônia possui peso igual ou maior que 480 quilogramas, e seu comprimento pode atingir aproximadamente 3 metros, sendo considerado a menor espécie da ordem Sirenia[11]. Dentre suas características marcantes está a ausência de unhas nas nadadeiras peitorais (membros anteriores), a presença de duas mamas próximas às axilas e manchas brancas na região ventral da maioria dos indivíduos adultos, mesmo tendo a pele variando predominantemente de cinza a preto [12] [13].
Sua pele é ondeada e enrugada, com dobras profundas ao redor da cabeça, na junção das nadadeiras e na base da cauda, a qual também possui espessura entre 8 e 16 mm coberta por pelos finos, sendo mais numerosos nas nadadeiras. O T. inunguis tem lábios de textura grossa e com numerosas cerdas queratinizadas, mais rígidas na região interna desses lábios e direcionadas ventralmente [14][15][16].
Tal espécie animal é classificada como selenodonte, tendo em vista a fórmula dental 0 0 , 0 0 , 0 0 , 6 6 {displaystyle {0 over 0},{0 over 0},{0 over 0},{6 over 6}} 
Além disso, as espécies do gênero Trichechus contam com aproximadamente cinquenta vértebras agrupadas em: seis cervicais, dezessete torácicas, três lombares e vinte e quatro caudais[15]. Ossos pélvicos são ausentes[14].
A escápula de T. inunguis é estreita, formando a cintura peitoral[12], o esterno constitui-se de um único osso e por um processo lateral está dirigido para trás[15]. Compondo o membro anterior, ou seja, a nadadeira peitoral, está o úmero que nesses animais é fino e leve[12], ao contrário de outras espécies de peixe-boi, em que ele é pesado, tendo 22,3 cm de comprimento[15]. Conectados a esses ossos, estão outros curtos e quase que dos mesmo tamanho, o rádio e a ulna, com os quais quatro e um elemento que constituem o carpo estão articulados, respectivamente[15]. Conectados ao carpo estão cinco metacarpos, que diferentemente de outras espécies do gênero Trichechus, são mais compridas e como dito anteriormente, em suas extremidades as unhas estão ausentes[12].
Seu crânio na fase adulta podem medir 360 mm. Os ossos nasais tem forma de discos losângicos medindo de 3 a 6 mm de grossura, estendidos posteriormente, enquanto que os ossos temporais são direcionados lateralmente[12]. Algumas diferenças entre o crânio de T. inunguis e T. senegalensis podem ser citadas: o forame parietal está ausente em T. inunguis, o qual também possui uma sutura sagital pouco desenvolvida e o forame magno estreito, quando comparado a T. senegalensis[15].
O canal nasal e a laringe formam um tubo contínuo até os pulmões, os quais são longos e cilíndricos, enquanto que o diafragma estende-se horizontalmente atrás dos rins, próximo a terceira costela indo até a pelve[15][14]. Cabe também dizer que o coração, pulmões e rins se encontram em uma câmara superior, e em uma inferior a bexiga, fígado, estômago e intestino, o qual tem aproximadamente 15 metros[14]. A temperatura corporal é instável variando entre 33 e 37ºC [18].
Com relação a genética, seu cariótipo é constituído de cinquenta e seis cromossomos[12].
O Peixe-boi-da-amazônia apresenta diferenças entre o macho e a fêmea, considerando sua forma corporal, exceto em seu tamanho[11]. Nas fêmeas a abertura urogenital se encontra na região ventral, próxima e anterior ao ânus. Essa abertura está ligada a vagina por uma estrutura denominada vestíbulo, canal conectado ao trato reprodutivo e urinário. Tanto à vagina quanto o vestíbulo possuem dobras que aumentam o tamanho dessas estruturas durante o acasalamento e, após a remoção do pênis, diminuem, controlando a entrada de água no útero[19]. Os machos possuem testículos achatados, estendendo-se da massa muscular pélvica até a base do abdômen, não alterando de tamanho, sendo a cópula dependente da glande[14].
T. inunguis se reproduz sazonalmente, tendo um longo período reprodutivo que está intimamente relacionado às estações chuvosas da região Amazônica. Quando o nível da água dos rios se eleva, inicia-se a cópula, entre os meses de Dezembro e Junho[20][21]. Tal comportamento ocorre em águas profundas, quando o macho bate sua cauda na região genital da fêmea, como um sinal para que ela relaxe os músculos e permita a introdução do pênis, no momento em que ela está mais receptiva, o qual dura em média de 20 a 27 dias, conforme estudos realizados em cativeiro [22].
De maneira geral o período de gestação dos Sirênios é de aproximadamente 12 a 14 meses[23], no entanto, para T. inunguis estima-se que seu período seja de 11 a 12 meses, gerando um único filhote entre os meses de Fevereiro e Maio, tendo baixa taxa reprodutiva[24][22].
Ademais, as cheias na bacia Amazônica proporcionam abundância de vegetais aquáticos e semiaquáticos, tendo em vista a importância nutricional para as fêmeas que tem de investir alta quantidade de energia durante a gestação e também no período de lactação, para a criação de seu filhote, que serão mantidos até o período com baixo nível de água nos rios[24].
Embora a maturação sexual ocorra por volta de 5 a 10 anos, a relação mãe-filho perdura por no mínimo dois anos, permanecendo até um próximo nascimento, sendo a única interação duradoura entre os indivíduos, tendo em vista o seu hábito relativamente solitário [11][14].
O Peixe-boi-da-amazônia é um herbívoro não ruminante, que alimenta-se de gramíneas predominantemente aquáticas, principalmente emergentes, podendo consumir em pequenas quantidades algumas espécies terrestres, presentes nas margens dos rios. Sua alimentação é mais restrita e seletiva em épocas de cheia, porém se torna mais diversa com a menor disponibilidade dos alimentos preferenciais [20][25]. De acordo com análises estomacais feitas em 1981, 96% das amostras continham a gramínea Paspalum repens e a macrófita canarana (Echinochloa polystachya), sugerindo que estas estão entre as mais consumidas[25].
A quantidade vegetal ingerida corresponde a cerca de 8% de seu peso corporal, sendo que 45 a 70% do que é consumido é absorvido pelo organismo para transformação em energia[20].
Possui também uma importante função na ciclagem de nutrientes do ecossistema, visto que seus excrementos contém compostos nitrogenados em abundância, o que auxilia na manutenção da produção primária, como o desenvolvimento de fitoplânctons e crescimento de macrófitas, por exemplo[20][21].
Há uma carência de informações em relação ao comportamento e do peixe-boi-amazônico em vida livre. Isso pode ser atribuído às águas turvas em que vivem, mas principalmente a seus hábitos crípticos e arredios[11]. Apesar dos raros registros, são considerados animais com pouca interação entre si, com exceção das épocas reprodutivas e do cuidado parental duradouro entre mãe e filhote (em torno de 2 anos), sendo que a mãe pode carregar o filhote nas costas ou abraçado junto ao corpo[26]. Embora as informações sejam insuficientes, nas áreas de forrageamento já foram avistados grupos de quatro a oito indivíduos, como também um único espécime[27].
Em cativeiro há relatos de que indivíduos foram vistos se abraçando, nadando e circulando pelo tanque juntos, além de se envolvendo em brincadeiras sexuais[26][12].
Apesar da alta taxa de preservação que se encontra atualmente no bioma amazônico, este ambiente passou por uma apropriação de seus recursos naturais de forma insustentável, impostas por políticas públicas inadequadas e ultrapassadas, característicos da época[28].
Nessa significável apropriação e uso de diversos recursos pertencentes à Amazônia, também se encontra a interação com diferentes tipos de animais silvestres ali presentes[29], incluindo o peixe-boi-da-amazônia que tem sua ocorrência natural na região comentada e seu manuseio centenário pelas populações tradicionais.
De início, por volta de 1850, o peixe-boi amazônico fora utilizado pelos colonos, meramente, para fins alimentares, tendo uma valorização formidável de sua carne cozida em sua própria banha que é chamado de “mixira” seguido do seu couro[30]. Quase um século depois, por volta de 1930, o preço do couro do T. inunguis fora mais alto por uma faixa de tempo pela intensa utilização desse recurso nas indústrias pelo Brasil e mundo, auxiliando na confecção de produtos como exemplo de polias, mangueiras, correias de transmissão, entre outros fins[30].
Na década de 60, mais especificamente em 1967, fora criada a Lei de Proteção à Fauna Silvestre no Brasil (Lei n° 5.197) que, em outras palavras, proibia, majoritariamente, a caça, pesca e venda de animais silvestres naturais do Brasil, sendo considerada a primeira lei de proteção efetiva ao peixe-boi-da-amazônia por atingi-lo diretamente[29]. Nas décadas posteriores foi redobrada a atenção em relação ao T. inunguis por conta do decaimento no número de indivíduos na bacia amazônica sendo em 1982 considerada uma espécie vulnerável pela IUCN (União Internacional de Conservação da Natureza)[29]. Já ameaçado de extinção, o Brasil decretou mais leis de proteção à fauna nativa na década de 90[29].
O peixe-boi-da-amazônia possui uma enorme importância cultural na região, não só por ser uma fonte de alimento local que perpetuou muitas gerações da população ribeirinha e que hoje vem sendo estimulada a não consumir mais esse tipo de carne, mas também participa de muitos mitos e lendas na Amazônia sendo a sua existência importante para a etnoconservação desses aspectos regionalmente[31].
Muitas dessas lendas remetem ao surgimento do peixe-boi-da-amazônia, uma delas indígena denominada “A festa da moça nova”, se destaca como um ritual de iniciação feminina que acontece quando a menina menstrua pela primeira vez[32]. Certa vez, em uma dessas festas, o pajé da tribo desconfiou que a menina já estava namorando um rapaz da tribo e como castigo, durante a festa, mandou que ambos mergulhassem no rio e jogou sobre eles duas talas de canarana enfeitiçadas, e quando o casal emergiu já haviam se transformado em peixes-bois[33].
Dentre dezenas de outras crenças que circulam na região, se encontra a crença de que a carne do peixe-boi possui poderes afrodisíacos e, além disso, capaz de curar diversas enfermidades que atingem o ser humano, sendo bastante vendida em feiras regionais[31].
No planeta, habitou-se 36 espécies registradas de sirênios[34], porém atualmente existem apenas 4 espécies (consideradas vulneráveis de extinção pela IUCN), incluindo T. inunguis[35]. O peixe-boi-da-Amazônia é uma espécie de mamífero aquático exclusiva da Amazônia, isto é, endêmica da região[11].
Desde 1542, a espécie tem sofrido com a caça na Amazônia[36]. Inicialmente, a carne de peixe-boi (mixira) era destinada somente para subsistência das tribos indígenas presentes na região. No entanto, com a chegada da indústria de couro (1935 a 1954), a espécie sofreu com caças descontroladas, alcançando em torno de 4.000 a 7.000 peixes-boi mortos por ano. O couro era utilizado como material para produção de couro mais resistente[37]. As caças deixaram de ser frequente a partir de 1954, quando o couro sintético começou a chegar no mercado. As caças, então, deixaram de ser para extração de couro e voltaram para subsistência[11]. O consumo de mixira é comum na Amazônia, sendo a principal fonte de proteína da população ribeirinha. Fêmeas prenhas ou paridas são alvos preferenciais dos caçadores pois fornecem, além do filhote, maior quantidade banha para consumo. Essa prática é uma das ameaças enfrentadas pela espécie nas últimas décadas[34].
Outra ameaça contra os manatis é a destruição e degradação ambiental, causadas pelo aumento de tráfegos de grandes cargueiros e pelas atividades petroquímicas (extração e transporte de óleo e gás). O setor hidroviário está sendo bastante intensificado em decorrência de aumento da ocupação humana e, com isso, maior procura pela proteína animal. Além disso, existem outras ameaças que também afetam diretamente o peixe-boi: atividades impactantes das mineradoras e do garimpo; a contaminação por agrotóxicos e fertilizantes; e os programas agropecuários em larga escala, como o plantio de soja na Amazônia e a criação de búfalos em áreas de várzea[34].
Em síntese, as ameaças contra T. inunguis são: caça indiscriminada e comercial, caça de subsistência, alteração e destruição dos habitats, emalhes, colisões com embarcações, ingestão de lixo, poluição sonora, mudanças climáticas, doenças e risco de problemas genético[34].
Há várias instituições ligadas à conservação de mamíferos aquáticos que possuem iniciativas de cuidados de filhotes órfãos de peixe-boi-da-Amazônia em decorrência de caça ilegal. O Laboratório de Mamíferos Aquáticos (LMA/INPA), por exemplo, desenvolveu leite com fórmula específica para esses filhotes. Outras instituições além do LMA, como Centro de Pesquisas e Preservação dos Mamíferos Aquáticos (CPPMA/Manaus Energia S.A.) e Centro de Mamíferos Aquáticos (CMA/ICMBio), atuaram no resgate e reabilitação de filhotes órfãos, somando ao todo 70 peixes-boi abrigados. O Instituto de Desenvolvimento Sustentável Mamirauá (IDSM) também teve essa iniciativa, porém abrigou os órfãos em tanque flutuante no ambiente natural, com a participação da comunidade local[34].
Quando os indivíduos chegam à fase de subadultos, são reintroduzidos na natureza; como em 2007, o CMA realizou soltura de um macho e uma fêmea subadultos no entorno de Santarém (Pará), a fêmea foi monitorada. Outro caso é a reintrodução monitorada de dois machos pelo INPA (Instituto de Pesquisa Amazônica) em 2008[34]. O caso de maior destaque pelo número de indivíduos soltos aconteceu em 2019, graças ao CMA, INPA e AMPA (Associação Amigos do Peixe-Boi). Essa soltura foi feita com 12 indivíduos na Reserva de Desenvolvimento Sustentável (RDS) Pigaçu-Purus, onde teve recepção da comunidade local[38][39].
Além da reabilitação de filhotes, outra medida que é tomada em prol à conservação dos peixes-boi é a parceria entre centros de pesquisa e unidades de conservação (UCs).
Centros de pesquisas (como CMA, LMA e outros) são essenciais porque fornecem informações sobre peixes-boi-da-Amazônia (consideradas espécies-bandeira em certas UCs), e as unidades de conservação, por sua vez, utilizam esses conhecimentos aplicando nos manejos necessários para a conservação desses animais. A Reserva Extrativista de Tapajós-Arapiuns, por exemplo, é uma área que, graças à sua parceria com CMA, é relevante na preservação de T. inunguis. O apoio da comunidade local é a parte mais importante do processo, como aponta Luna e colaboradores[34]:
"A comunidade de Anumã, localizada à margem oeste do rio Tapajós, aderiu à causa de maneira plena, graças ao empenho da equipe coordenada pelo CMA/ICMBio, que conseguiu sensibilizar a comunidade de maneira a envolvê-la no processo. Hoje todos em Anumã sabem a importância de preservar a natureza, colaboram com a unidade de conservação e com as atividades do CMA/ICMBio. A comunidade é a parte mais importante do processo de gestão."
|acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) Trichechus inunguis (Natt.), conhecido popularmente como peixe-boi, guaraguá, manati, peixe-boi-da-amazônia, manatim e manatim-da-amazónia, é um mamífero da família dos triquecídeos que é encontrado em rios e lagos da Bacia Amazônica e da Bacia do Rio Orinoco. Tais animais chegam a medir até 2,8 metros de comprimento, possuindo um corpo cinzento e uma grande mancha esbranquiçada no peito.
Amazonmanat (Trichechus inunguis) är en av tre arter i släktet manater och lever uteslutande i Amazonfloden och dess tillflöden. Arten är ett vattenlevande däggdjur och hör till ordningen sirendjur, även kallade sjökor.
Amazonmanaten är blyaktigt grå och har ett tjockt skrynkligt skin. Fullvuxen når den en längd på omkring 2,5-3 meter och en vikt på omkring 350-500 kg [2], vilket gör den till den minsta manaten. De tre arterna manater och den närsläktade dugong är unika på så sätt att de är den enda växtätande marina däggdjuren. Amazonmanaten saknar också naglar på spetsen av fenorna till skillnad från de övriga arterna manater.
Amazonmanaten bebor miljöer i låglänta tropiska områden under 300 meter över havet där mängden vattenlevande växter är stor. De föredrar lugna, grunda vatten, långt från mänskliga bosättningar. Individer av arten flyttar ofta mellan grundare vatten och djupare vatten beroende på säsong. De grundare vattnen ger rikligt med föda till djuren under regnsäsongen medan djupa sjöar skyddar dem under den torra perioden. [1]
Utbredningsområdet sträcker sig över Brasilien, Colombia, Ecuador, Guyana och Peru.[3]
Arten lever vanligen i mindre familjegrupper med fyra till åtta individer.[3] De kan vara aktiva på dagen och på natten och vistas som alla sirendjur uteslutande i vattnet. Vanligen kommer de flera gånger per minut upp till vattenytan för att andas men de kan stanna upp till 14 minuter i djupet. Amazonmanaten utför större vandringar på grund av tillgången till födan under de olika årstiderna. Under torra perioder samlas individerna i djupare floder och insjöar. Till exempel förenas vid dessa tider omkring 1000 individer i Lago Amana i västra Brasilien.
Amazonmanaten livnär sig av vattenväxter av bland annat särvsläktet, musselblomma och pilbladssläktet. Den äter under regntiden större mängder och svälter under den torra perioden.
Efter dräktigheten som varar ungefär ett år (328 dagar) föder honan mellan februari och maj ett enda ungdjur. Nyfödda ungar har en vikt mellan 10 och 15 kg och är cirka 70 cm långa. De stannar ett till två år hos modern. För livslängden i naturen finns inga uppgifter, individer i fångenskap blev lite över 12 år gamla.[3]
En väsentligt mindre variant av amazonmanaten, kallad dvärgmanat (T. bernhardi sp. nov.), har upptäckts i Rio Arauazinho och lever i mer snabbflödande vattendrag. Den småväxta manaten mäter fullvuxen endast 130 cm och når en vikt på omkring 60 kg. Den är betydligt mörkare än de blyaktigt gråfärgade vanliga amazonmanaterna och har en närmast svart ton på skinnet. Dvärgsorten, som nyligen upptäcktes av Marc van Roosmalen men som de boende i området länge har känt till, anses vara mer aggressiv än dess större släktingar. Dess vetenskapliga status är ännu oklar och det är osäkert om den kommer betraktas som en separat art från amazonmanaten. Genetiska tester har visat att den under alla omständigheter är närmare släkt med amazonmanaten än de två andra arterna manater. [2]
Olaglig jakt anses som det största hotet mot arten, som till stor omfattning saknar naturliga fiender. Stora mängder manater jagades tidigare och även om jakten inte är lika omfattande idag jagas djuren fortfarande över hela regionen. Köttet från manaterna värderas högt men även andra delar av djuret anses värdefulla. Fett från djuren används i matlagning och som medicin, ben används till verktyg och amuletter och från skinnet skapas ett mycket starkt läder. Idag finns inga nationella insatser för att skydda amazonmanaten med undantag av Colombia. Arten har noterats i flera skyddade områden i Ecuador, Colombia, Peru och Brasilien. Tyvärr jagas djuren även inom de skyddade områdena. Ett annat möjligt hot mot arten är ökad förorening av floderna. [1]
Wikimedia Commons har media som rör Trichechus inunguis.
Amazonmanat (Trichechus inunguis) är en av tre arter i släktet manater och lever uteslutande i Amazonfloden och dess tillflöden. Arten är ett vattenlevande däggdjur och hör till ordningen sirendjur, även kallade sjökor.
Amazon denizineği (Trichechus inunguis), denizde yaşamayan tek denizineği türüdür. Amazon denizineği, sadece Amazon Nehri ve kollarında yaşar. Brezilya, Peru, Kolombiya, Ekvador, Guyana ve Venezuela'da bulunur. Çoğunlukla gridir, ama bazen kahverengi de olabilir. Derileri ince ve buruşuktur. Bıyıkları haricinde tüyleri bulunmaz. En küçük denizineği çeşididir. 245 cm boyuna ulaşıp, dişisi erkeğinden daha büyük olur. Ağırlığı 800 ila 1200 kg.'dır. Ayrıca diğer denizineklerinin aksine yüzgeçlerinde tırnak olmaz.
Amazon denizineği (Trichechus inunguis), denizde yaşamayan tek denizineği türüdür. Amazon denizineği, sadece Amazon Nehri ve kollarında yaşar. Brezilya, Peru, Kolombiya, Ekvador, Guyana ve Venezuela'da bulunur. Çoğunlukla gridir, ama bazen kahverengi de olabilir. Derileri ince ve buruşuktur. Bıyıkları haricinde tüyleri bulunmaz. En küçük denizineği çeşididir. 245 cm boyuna ulaşıp, dişisi erkeğinden daha büyük olur. Ağırlığı 800 ila 1200 kg.'dır. Ayrıca diğer denizineklerinin aksine yüzgeçlerinde tırnak olmaz.
лат. In — «ні», лат. unguis — «ніготь». Посилаючись на те, що грудні плавники не мають нігтів, на відміну від виду в країнах Карибського басейну, який має.
Країни проживання: Бразилія, Колумбія, Еквадор, Перу.
Поширений в Південній Америці в річці Амазонці і її притоках на площі приблизно сім мільйонів квадратних кілометрів. Однак розподіл є нерівномірним з концентрацією в районах, багатих поживними речовинами затопленого лісу, який охоплює близько 300 000 км². Мешкає в середовищі низинних тропічних районів нижче 300 м над рівнем моря.
Морфометрія. повна довжина 2.8 метра. Вага 350–480 кг.
Опис. Цей великий вид мають кремезне циліндричне тіло. Шкіра гладка, м'яка і безволоса, чорнувато-сірого кольору з великою нерівною білуватою плямою на грудях і животі. Кінцівки у формі плавників короткі, округлі і без кігтів. Задні кінцівки відсутні. Голова невелика і округла, морда широка і товста з великою верхньою губою. Очі маленькі, немає вух. Шия коротка, товста і не дуже добре виражена. Хвіст змінений у вигляді одного плоского плавника округлої форми і розташований в горизонтальній площині. Самиця має пару молочних залоз.
Зубна формула: I 0/0, C 0/0, P 0-2/0-2, M 5/5, загалом від 20 до 28 зубів.
Цей повністю водний вид може бути активним і вдень, і вночі. Солітарний, за винятком самиць із дітьми. Харчується водною рослинністю, хоча відомо, що може харчуватися деякими плодами та насінням, які потрапляють у воду. Харчується головним чином під час сезону дощів, але коли озера і річки мілішають змушений переселятися у великі річки, де може обходитися без їжі протягом кількох тижнів у зв'язку з відсутністю водної рослинності. Будучи повністю водним, тільки показує ніздрі над водою, щоб вдихнути, після чого занурюється назад. У самиць вагітність триває один рік, після чого народжується одне дитинча.
Lợn biển Amazon[2] (tên khoa học Trichechus inunguis) là một loài động vật có vú trong họ Trichechidae, bộ Sirenia. Nó được tìm thấy sống trong môi trường sống nước ngọt của lưu vực sông Amazon ở Brasil, Peru, Colombia, Ecuador, Guyana, và Venezuela. Mặc dù vậy, người ta ước tính nếu mức độ khai thác hiện nay ở Ecuador, nó sẽ biến mất trong vòng 10-15 năm.[3] Màu sắc của nó là màu xám, nhưng đôi khi dường như là một màu xám nâu. Nó có da dày, nhăn nheo và gần như không có lông, nhưng có "râu" xung quanh miệng của nó.[4]
Một tính năng gần như duy nhất (trong số những động vật có vú) của lợn biển là sự thay thế liên tục của hàm răng, răng mới mọc ở phía sau xương hàm và thay thế răng cũ và mòn ở phía trước. Nó có thể đạt chiều dài 2,8 m (9.2 ft). Con cái thường lớn hơn so với con đực, và có thể nặng 360–540 kg (790 đến 1,190 lb). Không giống như lợn biển Tây Ấn, nó thiếu móng trên đầu của hầu hết các chân chèo.
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lợn biển Amazon (tên khoa học Trichechus inunguis) là một loài động vật có vú trong họ Trichechidae, bộ Sirenia. Nó được tìm thấy sống trong môi trường sống nước ngọt của lưu vực sông Amazon ở Brasil, Peru, Colombia, Ecuador, Guyana, và Venezuela. Mặc dù vậy, người ta ước tính nếu mức độ khai thác hiện nay ở Ecuador, nó sẽ biến mất trong vòng 10-15 năm. Màu sắc của nó là màu xám, nhưng đôi khi dường như là một màu xám nâu. Nó có da dày, nhăn nheo và gần như không có lông, nhưng có "râu" xung quanh miệng của nó.
Một tính năng gần như duy nhất (trong số những động vật có vú) của lợn biển là sự thay thế liên tục của hàm răng, răng mới mọc ở phía sau xương hàm và thay thế răng cũ và mòn ở phía trước. Nó có thể đạt chiều dài 2,8 m (9.2 ft). Con cái thường lớn hơn so với con đực, và có thể nặng 360–540 kg (790 đến 1,190 lb). Không giống như lợn biển Tây Ấn, nó thiếu móng trên đầu của hầu hết các chân chèo.
Амазо́нский, или брази́льский ламантин[1] (лат. Trichechus inungius) — пресноводное млекопитающее семейства ламантиновых, обитающее исключительно в системе реки Амазонки.
Ламантины — крупные массивные водные животные с обтекаемой формой тела, передними конечностями, превратившимися в ласты, и хвостом в форме плоского, закруглённого «весла». Задние конечности отсутствуют. Взрослые особи имеют обычную для ламантинов серую окраску кожи; амазонский ламантин отличается от других видов наличием чёткого белого или розоватого пятна на груди, реже нескольких белых отметин на груди и животе. Кожа более гладкая и ровная, чем у родственных видов. Тело ламантина покрыто редкой шерстью; только на верхней и нижней губах растёт густая щетина (вибриссы). Верхняя губа, как и у всех сиреновых, сильно раздвоена. Научное название вида, inunguis, буквально означает «лишённый ногтей», так как у этого вида на плавниках отсутствуют рудименты ногтей.
Самый крупный из пойманных амазонских ламантинов имел длину тела 2,8 м при весе менее 500 кг; в целом, это самый мелкий вид среди ламантинов.[2]
Амазонский ламантин обитает исключительно в пресных водах Амазонки и её притоков; к жизни в солёной воде не приспособлен. Среди стран Южной Америки, где в настоящее время водятся амазонские ламантины, Бразилия, Восточное Перу, Юго-Восточная Колумбия и Восточный Эквадор[3]. Ранее ошибочно считалось, что ареал амазонского ламантина включает и бассейн реки Ориноко; за них принимали американских ламантинов, заплывающих в реки на севере Южной Америки[4]. Иногда амазонский ламантин встречается в устье Амазонки, вблизи Атлантического побережья, но в море не заходит.[5]
В отличие от других ламантинов, амазонский ламантин — исключительно пресноводный вид. Он предпочитает стоячие озёра, речные заводи, старицы и лагуны, связанные с крупными реками и поросшие обильной водной растительностью. Держится вод с pH 4.5—6.5 и температурой 22—30 °C.[2]
Амазонские ламантины — травоядные животные, которые питаются исключительно сочной водной растительностью, включая валлиснерию (Vallisneria), роголистник (Ceratophyllum), уруть (Myriophyllum), стрелолист (Sagittaria), лимнобиум (Limnobium), пузырчатку (Utricularia), потомогетон (Potomogeton), водяной салат (Pisitia), понтедерию (Pontederia) и водяной гиацинт (Eichhornia). Поедают также плоды пальм, упавшие в воду. В неволе взрослые ламантины съедают в день 9—15 кг растительной пищи, то есть, до 8 % веса тела.[2]
Активен ламантин бывает как днём, так и ночью, и большую часть жизни проводит под водой, над поверхностью которой, как правило, выступают только его ноздри. Обычно ламантин 3—4 раза в минуту выныривает из воды, чтобы вдохнуть воздух; зафиксированный рекорд погружения амазонского ламантина составлял 14 минут. Амазонские ламантины медлительны; по данным наблюдений, ламантин проплывает около 2,6 км в день.[6]
Их жизненные циклы привязаны к чередованию сухих и влажных сезонов. Детёныши обычно рождаются в сезон дождей, во время разлива рек. В это же время ламантины отъедаются, поедая свежую растительность, растущую на мелководье. Исследования показали, что популяции амазонского ламантина (центральный бассейн Амазонки) совершают ежегодную миграцию в июле-августе, когда уровень воды начинает падать. Некоторые возвращаются в русла крупных рек, где в сухой сезон (сентябрь-март) голодают в течение нескольких недель. Другие остаются в медленно пересыхающих озёрах, оставшихся на месте отступившей реки, держась на глубине; у них нет доступа к обычным пищевым ресурсам, пока уровень воды снова не подымется на несколько метров. Последние популяции, видимо, способны голодать до 7 месяцев, редко и нерегулярно питаясь остатками растительности. Накопленные жировые запасы и необычно медленный метаболизм (36 % от нормального) позволяет этим животным переживать сухой сезон.[7]
Большинство наблюдаемых в природе ламантинов — одиночные животные или самки с детёнышем. Однако на кормовых участках они способны собираться в группы (стада), которые в настоящее время из-за общего сокращения численности амазонских ламантинов редко превышают 4-8 голов. При исследовании, проводившемся в начале 1980-х гг. в бразильском озере Lago Amana (2° 46´ ю.ш., 64° 39´ в.д.), наблюдалось стадо ламантинов численностью в 500—1000 голов.[2]
В некоторых частях ареала амазонские ламантины размножаются в любое время года (Эквадор). В других — размножение сезонное и привязано к колебаниям уровня воды, поэтому подавляющее большинство детёнышей рождается с декабря по июль, преимущественно — с февраля по май, когда вода стоит наиболее высоко (центральные части бассейна Амазонки).[5] Беременность длится около 1 года и обычно заканчивается рождением единственного детёныша длиной 85—105 см и весом 10—15 кг. Интервал между родами, видимо, составляет около 2 лет. Связь мать-детёныш является единственным долговременным союзом у ламантинов.
Продолжительность жизни амазонского ламантина в природе неизвестна; двое особей в неволе прожили более 12,5 лет. Природными хищниками ламантинов являются ягуары и черные кайманы.
Точная численность популяции амазонских ламантинов неизвестна. На протяжении веков на них охотились аборигены Амазонии ради мяса и жира. Кости среднего уха ламантинов (стремечко) считались сильным афродизиаком. В XIX в. коммерчески добываемое мясо ламантина (под названием mixira) пользовалось широким спросом. Несмотря на интенсивный отлов ради мяса, жира и шкур, в 1942 году ламантины по-прежнему в больших количествах встречались в Амазонке и её крупнейших притоках.[8] Однако во второй половине XX века численность его популяции начала заметно снижаться. Помимо хищнической охоты причинами её сокращения являются рыбная ловля (ламантины запутываются в рыболовных сетях и тонут), столкновения с речными судами и общая деградация окружающей среды, в том числе сокращение кормовой базы вследствие загрязнения вод.[2]
С 1965 года амазонский ламантин включен в список Международной Красной книги. В настоящее время имеет статус «уязвимый вид» (Vulnerable)[9], а также в Приложение I к CITES.[10]
Амазо́нский, или брази́льский ламантин (лат. Trichechus inungius) — пресноводное млекопитающее семейства ламантиновых, обитающее исключительно в системе реки Амазонки.
亞馬遜海牛（學名：Trichechus inunguis，Amazonian Manatee）是現存3種海牛中，體型最小的一種。其分布侷限在亞馬遜河流域的主要河道、支流與湖泊。在漲水期，亞馬遜海牛會進入淹水的森林，而在較乾燥的季節裡，牠們則會退回深潭或大湖中。由於牠們害羞的天性與昏暗的棲息水域，人們對牠們的社會行為了解不多。在巴西，亞馬遜海牛被稱為“peixe-boi”（牛魚），在其他西班牙語系國家則被稱為“vaca marina”（意為“海牛”sea cow）或“manati”。種名inunguis的意思是“沒有趾甲”，這是牠們不同於其他2種海牛的特點之一。
其他俗名：South American Manatee（英）、Lamantin d'Amérique du Sud, Lamantin de l'Amazone（法）、 Lamantino Amazónico, Manatí Amazónico, Vaca Marica Amazónica（西）
出生時身長體重：75-85cm、10-15kg
最大身長體重記錄：2.8m、480kg
壽命：約60－70年
亞馬遜海牛與其他海牛類似，身體同樣呈紡錘狀，頭部比例小，背部寬闊，以及尾鰭扁平呈圓槳狀。但牠們有幾項可供辨別的特徵，包括更小、更為流線形的身體，較光滑的皮膚與較狹長的吻部，腹部有白或粉紅的斑紋，以及較為修長且缺乏趾甲的前肢。除了明顯的腹部淺色斑紋外，體色大致呈暗灰至黑色。
亞馬遜海牛生存於亞馬遜河流域的河流與支流，包括巴西、祕魯、哥倫比亞與厄瓜多等國，牠們似乎僅在淡水中活動，雖然有時會進入河口。牠們可以往河流上游移動到水位夠高的地方，但一般偏好泛濫的湖泊與河道，特別是植物茂盛且水溫在攝氏22至30度之間的區段。每年6月水位高漲的時候，牠們會進入河道旁淹水的森林或溼地，而當7、8月份水位降低，牠們又會回到終年水量充沛的深潭等水域。
牠們在覓食、旅行或交配時會形成鬆散的群體，一般不超過10頭，大族群則極為罕見。由捕獲的亞馬遜海牛的研究中，發現牠們不論白天或晚上皆會活動，每天花費約8小時覓食、4小時休息，其餘12小時則四處移動，每天游動的距離可達2.6公里以上。一般每分鐘換氣數次，最長可閉氣14分鐘。在野外，亞馬遜海牛的活動與河水的季節性變化息息相關，在枯水期時牠們會減少大部分的活動（包括覓食在內）以節省能量，到了12月河流水位開始上升時，雌海牛分娩、再次開始交配，海牛們開始儲存體內的脂肪。亞馬遜海牛主要被美洲豹、凱門鱷與鯊魚捕食。
亞馬遜海牛的繁殖期會受到季節性水位變化的影響。雖然自12月至隔年7月間皆可生產，但一般多位於2至3月，可能是因為此時雌海牛較易取得食物，哺乳期間的能量消耗壓力較小。由捕獲之幼獸觀察得知，牠們每個星期約可成長1.5公分、體重增加達1公斤左右。生產與交配約略在同時段發生，個體間曾觀察到有和西印度海牛類似的行為，包括展示生殖器、以前肢抱住對方與翻滾等動作。估計懷孕期至少在12個月以上，1胎僅產1仔，雙胞胎的情況極為少見。海牛母子間的連繫相當緊密，母親會將小海牛背在背上游泳或伴隨於身旁，推測可能每2年才生1胎。
亞馬遜海牛以多種水生與半水生維管束植物為食。在亞馬遜河流域，由於季節性的水位變化高達10至15公尺，不同季節裡食物的供應量差距很大。在12月至隔年6月的雨季間，水位高漲，此時亞馬遜海牛會到氾濫的區域覓食，因該處的食物量非常豐富；當7、8月分水位開始降低時，牠們會移動至深潭與河流中；到了11、12月水位更低時食物來源更少，若是找不到新鮮食物，牠們會食用乾枯的植物或乾脆絕食。亞馬遜海牛的新陳代謝率相當低（約為一般恆溫動物的36%左右），加上體內儲藏有大量脂肪，這讓牠們可以在絕食的情況下存活200天之久。在枯水期中牠們有時會攝食泥土，這往往會造成腸阻塞甚至死亡。據捕獲的亞馬遜海牛所得資料，牠們每天消耗9至15公斤的植物，每天花6至8小時覓食，一次通常約30至90分鐘，但有時會長達2.5小時。
亞馬遜海牛早在17世紀時就已被人類捕殺，最初的目的應為獲取其肉。1780至1925年間每年的捕獲量估計在1,000至2,000頭左右，當時主要用來製作1種稱作“mixtra”的菜餚，將海牛肉油炸後包裹脂肪做成。到了1935年，由於皮革業的需求，捕獲量跟著大幅提升，1935年至1954年間，有上千張海牛皮與數公噸的海牛肉從巴西出口，造成其數量大減。雖然1954年發明了人造皮作為獸皮的替代品，直到1960年代早期，巴西地區每年仍捕殺4,000-10,000頭亞馬遜海牛，其後降低至1,000-2,000頭。1973年巴西政府將亞馬遜海牛列為保育類動物，但由於地處偏遠與缺乏執法者造成取締因難。盜獵通常使用魚叉，據報告指出目前的獵捕主要來自當地部落，以賣海牛肉來儲備軍火。
其最大族群位於巴西，在祕魯、哥倫比亞與厄瓜多並不常見。除了人類的獵殺，其死亡率也受自然因素影響，例如1963年發生的大旱災造成上百頭海牛死亡。棲地的破壞包括伐木、原油外洩汙染與開礦等，由於亞馬遜熱帶雨林的採伐急速增加，造成河水流量減少，不但造成乾旱期延長也使得食物變少，而汙染和泥沙迂積除了造成食物來源減少以外，也可能對其健康與生殖能力造成影響。另外，被漁網纏身導致的溺斃事件也造成不少死亡案例。和其他海牛一樣，牠們的低繁殖率加上盜獵與棲息地的嚴重破壞，已使其面臨滅絕的危機。
1. Pieter A. Folken, Randall R. Reeves, etc. / illustrated by Pieter A. Folkens, 《Guide to MARINE MAMMALS of the World》,Alfred A. Knopf, 2002: p486-489. ISBN 0-375-41141-0
2. Ronald M. Nowak, 《Walker's MARINE MAMMALS of the World》, The Johns University Press, 2003: p 216-217. ISBN 0-8018-7343-6
3. John E. Reynold III and James A. Powell, 《Manatees(Trichechus manatus, T. senegalensis, and T. inunguis)》, edit by William F. Perrin, Bernd Würsig, etc. 《Encyclopedia of marine mammals》, Academic Press, 2002: p709-720. ISBN 0-12-551340-2
4. David K. Caldwell and Melda C. Caldwell, 《Manatees - Trichechus manatus Linnaeus, 1758; Trichechus senegalensis Link, 1795 and Trichechus inunguis(Natterer, 1883)》, edited by Sam H. Ridgway and Sir Richard Harrison, F.R.S. 《Handbook of Marine Mammals, Volume 3: The Sirenians and Baleen Whales》, Academic Press, 1989: P33-66. ISBN 0-12-588504-0
亞馬遜海牛（學名：Trichechus inunguis，Amazonian Manatee）是現存3種海牛中，體型最小的一種。其分布侷限在亞馬遜河流域的主要河道、支流與湖泊。在漲水期，亞馬遜海牛會進入淹水的森林，而在較乾燥的季節裡，牠們則會退回深潭或大湖中。由於牠們害羞的天性與昏暗的棲息水域，人們對牠們的社會行為了解不多。在巴西，亞馬遜海牛被稱為“peixe-boi”（牛魚），在其他西班牙語系國家則被稱為“vaca marina”（意為“海牛”sea cow）或“manati”。種名inunguis的意思是“沒有趾甲”，這是牠們不同於其他2種海牛的特點之一。
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : カイギュウ目 Sirenia 科 : マナティー科 Trichechidae 属 : マナティー属 Trichechus 種 : アマゾンマナティー T. inunguis 学名 Trichechus inunguis (Natterer, 1883)[3][4] 和名 アマゾンマナティー[5] 英名 Amazonian manatee
アマゾンマナティー（Trichechus inunguis）は、カイギュウ目マナティー科マナティー属に分類される哺乳類。
エクアドル、ガイアナ、コロンビア、ブラジル、ペルーのアマゾン川、エセキボ川水系[5]
模式標本の産地（模式産地）はブラジルのマデイラ川[4]。鮮新世にアンデス山脈が形成された際に隔離・陸封されたと考えられている。
最大体長2.8メートル[3]。体重350 - 500キログラム。マナティー科最小種[3][5]。鼻面はやや前方へ向かうが、口は下方にある。体色は青みがかった灰色。胸部や腹部には不規則に白色斑が入る個体が多い[5]。
前肢には爪がない[3][5]。出産直後の幼獣は全長約80センチメートル[5]。
標高200メートル以下にある淡水域にのみに生息し、水温が25 - 30℃の環境を好む[5]。乾季に水位が低下すると、水量が多い場所へ移動する。数頭からなる小規模な群れを形成する事もあるが、以前は食物が豊富な場所では大規模な群れを形成する事もあった[5]。最長で14分間の潜水ができる[5]。
食性は植物食で、主に水面に浮かぶ水生植物を食べるが、水辺にある陸生植物を食べる事もある[5]。飼育下では1日あたり9 - 15キログラムの植物を食べる[3][5]。乾季の11 - 12月に食物が不足すると体内に貯めた脂肪を燃焼させて飢えを凌ぐが、旱魃が激しい時は餓死することもある[5]。
繁殖形態は胎生。妊娠期間は約1年[5]。主に2 - 5月に1回に1頭の幼獣を産む[5]。授乳期間は1年以内[5]。
生息地では食用とされる事もある[5]。皮は革製品や、脂肪も含めて薬用に利用される[2]。骨はお守りになると信じられている[2]。水流を妨げる水生植物を除去するために、水路やダムに放流される事もある。
森林伐採や農地開発による生息地の破壊、油田採掘や水銀・農薬などによる水質汚染、食用の狩猟、漁業による混獲などにより生息数は減少している[2]。捕獲や流通の禁止などの対策が進められている。
幼獣
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 アマゾンマナティー（Trichechus inunguis）は、カイギュウ目マナティー科マナティー属に分類される哺乳類。
아마존매너티(Trichechus inunguis)는 바다소목에 속하는 매너티의 일종이다. 브라질, 페루, 콜롬비아, 볼리비아, 에콰도르 등 아마존 분지의 민물에서 서식한다.[2] 몸 크기는 매너티 종류 중 가장 작다.
종명인 inunguis는 "발톱 없는"이라는 뜻의 라틴어 단어이며, 속명인 Trichechus는 "머리털"을 뜻하는 라틴어이다. 이것은 매너티의 입술 주위의 수염을 가리킨다.
몸길이는 250~300cm이고, 몸무게는 150~379kg으로 매너티과와 현생 바다소목 종 중에서 가장 작은 종이다. 유체일 때는 몸무게 10-15kg, 몸길이 85-105cm 정도이다.
콧등은 약간 앞쪽으로 향해 있지만 입은 아래쪽에 있다. 몸 색깔은 푸르스름한 회색으로, 피부는 미끌미끌하며 배쪽에는 부정형의 핑크색 얼룩 무늬가 들어간다. 앞다리에는 발톱이 없어 노처럼 되어 있다. 귓바퀴가 없고 눈은 작으며 입 부분이 매우 넓어 해초를 뜯기에 알맞다.
브라질과 페루, 콜롬비아, 에콰도르, 가이아나 그리고 베네수엘라의 아마존 분지에 서식한다. 플라이오세에 안데스 산맥이 형성되었을 때 격리되어 육봉형(陸封型)이 된 것으로 추측하고 있다.
