Pitohui és un gènere d'ocells de la família dels paquicefàlids (Pachycephalidae ).
Segons la Classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.6, 2010) aquest gènere està format per 6 espècies:
Pitohui és un gènere d'ocells de la família dels paquicefàlids (Pachycephalidae ).
Pitohui is a genus of birds endemic to New Guinea. The birds formerly lumped together as pitohuis were found by a 2008 study that examined their evolutionary history on the basis of the genetic sequences to have included birds that were quite unrelated to each other. They have since been separated into other genera.
The genus Pitohui was introduced in 1831 by the French naturalist René Lesson.[1] Lesson omitted to specify the type species but this was designated as the northern variable pitohui by Richard Bowdler Sharpe in 1877.[2][3] The genus name is a Papuan word for the variable pitohui.[4]
The common group name pitohui includes several species of birds that were all historically classified in the genus Pitohui. But now they have been separated into three families and multiple genera. The genus Pitohui in its strict sense is now placed in the family Oriolidae, while the other pitohui genera have been placed in the families Oreoicidae and Pachycephalidae.[5][6]
Four species are recognized in the revised genus Pitouhi:[7]
Species that were formerly sometimes placed in the genus Pitohui include the following:
Pitohui is a genus of birds endemic to New Guinea. The birds formerly lumped together as pitohuis were found by a 2008 study that examined their evolutionary history on the basis of the genetic sequences to have included birds that were quite unrelated to each other. They have since been separated into other genera.
Pitohujoj (genro Pitohui el orioledoj) estas birdoj endemiaj de Novgvineo.
Kelkaj aliaj specioj tradicie nomataj pitohujoj estas nun klasataj en aliaj genroj:
Pitohui es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Oriolidae. Contiene cuatro especies endémicas de Nueva Guinea e islas aledañas. Se describió por primera vez en el año 1850 por el ornitólogo Charles Lucien Bonaparte.[1]
Los pitohuís son aves omnívoras de colores brillantes. La piel y las plumas de algunas de sus especies, especialmente del pitohuí variable y del bicolor, contienen poderosas neurotoxinas alcaloides del grupo de las batracotoxinas (también producidas por las ranas dardo colombianas del género Phyllobates). Se cree que esto sirve a las aves como defensa química contra simples parásitos y, del mismo modo, contra depredadores como serpientes, aves más grandes e incluso humanos, que son atraídos por sus vivos colores.[2]
Las aves posiblemente no produzcan la batracotoxina por sí mismas, sino que la obtengan de algunos escarabajos del género Choresine, que son parte de su dieta.[3] Debido a su toxicidad, los habitantes de Papúa Nueva Guinea los llaman "pájaros basura", ya que no pueden ser comidos; sin embargo, en una situación desesperada podrían ser consumidos luego de quitarles todas las plumas y la piel y asar la carne al carbón.[4]
Su dieta no solo está conformada por escarabajos, sino también por frutas, semillas y pequeños invertebrados.[1]
Se ha sugerido que los colores tan llamativos de estas aves son ejemplo de aposematismo (coloración de advertencia): el pitohuí bicolor tiene colores muy brillantes, con el vientre en rojo ladrillo y la cabeza en negro intenso. Por su parte, el pitohuí variable que, como su nombre implica, presenta formas muy distintas en una veintena de subespecies de distintos patrones de plumaje, registra al menos dos que son muy parecidas al pitohuí bicolor, dando muestra así de mimetismo mülleriano, en el que especies peligrosas obtienen una ventaja mutua al compartir características que los posibles depredadores quisieran evitar y, por tanto, ambas se protegen.[5]
Es un ave de tamaño medio con medidas corporales de 23 cm de largo y un peso que no suele sobrepasar los 76 g. La diferencia entre géneros no se distingue tan fácilmente.[1]
Se reconocen cuatro especies:[6]
Pitohui es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Oriolidae. Contiene cuatro especies endémicas de Nueva Guinea e islas aledañas. Se describió por primera vez en el año 1850 por el ornitólogo Charles Lucien Bonaparte.
Los pitohuís son aves omnívoras de colores brillantes. La piel y las plumas de algunas de sus especies, especialmente del pitohuí variable y del bicolor, contienen poderosas neurotoxinas alcaloides del grupo de las batracotoxinas (también producidas por las ranas dardo colombianas del género Phyllobates). Se cree que esto sirve a las aves como defensa química contra simples parásitos y, del mismo modo, contra depredadores como serpientes, aves más grandes e incluso humanos, que son atraídos por sus vivos colores.
Las aves posiblemente no produzcan la batracotoxina por sí mismas, sino que la obtengan de algunos escarabajos del género Choresine, que son parte de su dieta. Debido a su toxicidad, los habitantes de Papúa Nueva Guinea los llaman "pájaros basura", ya que no pueden ser comidos; sin embargo, en una situación desesperada podrían ser consumidos luego de quitarles todas las plumas y la piel y asar la carne al carbón.
Su dieta no solo está conformada por escarabajos, sino también por frutas, semillas y pequeños invertebrados.
Se ha sugerido que los colores tan llamativos de estas aves son ejemplo de aposematismo (coloración de advertencia): el pitohuí bicolor tiene colores muy brillantes, con el vientre en rojo ladrillo y la cabeza en negro intenso. Por su parte, el pitohuí variable que, como su nombre implica, presenta formas muy distintas en una veintena de subespecies de distintos patrones de plumaje, registra al menos dos que son muy parecidas al pitohuí bicolor, dando muestra así de mimetismo mülleriano, en el que especies peligrosas obtienen una ventaja mutua al compartir características que los posibles depredadores quisieran evitar y, por tanto, ambas se protegen.
Mürkpeoleo (Pitohui) on Uus-Guineal levinud värvuliste perekond.
Mürkpeoleod on omnivoorsed linnud. Mõnede mürkpeoleode, eriti Pitohui kirhocephalus ja Pitohui dichrous nahk ja suled sisaldavad tugevaid neurotoksilisi alkaloide batrahhotoksiini rühmast. Arvatakse, et see on lindude keemiline kaitse ektoparasiitide või välisvaenlaste (maod, röövlinnud või inimesed) vastu. Mürkpeoleode organism tõenäoliselt batrahhotoksiini ise ei tooda. Kõige tõenäolisemalt saavad nad toksiini ühest oma toiduallikast - Choresine perekonna mardikatest [1] (Dumbacher, et al., 2004). Paapua uus-guinealased kutsuvad mürkpeoleosid nende halva söödavuse pärast prahilindudeks, keda saab toiduks tarvitada alles pärast sulgede ja naha eemaldamist, liha katmist puusütega ja viimastel praadimist (Piper, 2007).
Mürkpeoleo (Pitohui) on Uus-Guineal levinud värvuliste perekond.
Mürkpeoleod on omnivoorsed linnud. Mõnede mürkpeoleode, eriti Pitohui kirhocephalus ja Pitohui dichrous nahk ja suled sisaldavad tugevaid neurotoksilisi alkaloide batrahhotoksiini rühmast. Arvatakse, et see on lindude keemiline kaitse ektoparasiitide või välisvaenlaste (maod, röövlinnud või inimesed) vastu. Mürkpeoleode organism tõenäoliselt batrahhotoksiini ise ei tooda. Kõige tõenäolisemalt saavad nad toksiini ühest oma toiduallikast - Choresine perekonna mardikatest [1] (Dumbacher, et al., 2004). Paapua uus-guinealased kutsuvad mürkpeoleosid nende halva söödavuse pärast prahilindudeks, keda saab toiduks tarvitada alles pärast sulgede ja naha eemaldamist, liha katmist puusütega ja viimastel praadimist (Piper, 2007).
Le genre Pitohui regroupe plusieurs espèces d'oiseaux de la famille des Oriolidae.
Il ne faut pas confondre ce genre avec d'autres oiseaux appelés « pitohui » en français, ce nom étant alors un nom vernaculaire employé pour composer le nom d'espèces n'appartenant pas nécessairement au genre Pitohui.
Ce genre est limité à l'Australasie (Nouvelle-Guinée).
Le Pitohui bicolore[1],[2] qui est aussi le premier à avoir été découvert par la communauté scientifique[1] et le Pitohui variable[1],[2] ont la rare particularité d'être des oiseaux vénéneux puisque leur peau et leurs plumes contiennent une toxine proche de la batrachotoxine[1],[2],[3], sécrétées par certaines grenouilles tropicales.
Le Pitohui huppé et le Pitohui noir, qui ont longtemps appartenu à ce genre sont eux aussi vénéneux, mais dans une moindre mesure[2]. Un dernier oiseau, connu pour être vénéneux mais n'appartenant pas non plus à ce genre, est l'Ifrita de Kowald[2].
Les travaux de Jønsson et al. (2008, 2010), Dumbacher et al. (2008) et Dumbacher (2013) montrent que le genre Pitohui est un lignage frère du genre Oriolus. Cela aboutit à une révision complète du genre Pitohui, qui était de plus polyphylétique, dans la classification de référence (version 3.4, 2013) du Congrès ornithologique international. Il ne conserve que deux des six espèces dont il était constitué jusque-là. Il s'y ajoute deux nouvelles espèces séparées de Pitohui kirhocephalus (P. cerviniventris et P. uropygialis), et il est déplacé dans la famille des Oriolidae.
Trois espèces qui appartenaient auparavant à ce genre (Pitohui incertus, Pitohui ferrugineous et Pitohui nigrescens) sont conservées dans la famille des Pachycephalidae sous les noms scientifiques respectifs de Pseudorectes incertus (Pitohui à ventre clair), Pseudorectes ferrugineus (Pitohui rouilleux) et Melanorectes nigrescens (Pitohui noir)[4].
Jønsson et al. (2008, 2010) et Dumbacher et al. (2008) montrent aussi que le Pitohui huppé (jusque-là Pitohui cristatus) n'est apparenté à aucune des espèces placées dans le genre Pitohui. Il est donc sorti du genre et placé en incertae sedis (ie. placement taxinomique indéterminé) dans le genre Ornorectes[4].
D'après la classification de référence (version 3.4, 2013) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Le genre Pitohui regroupe plusieurs espèces d'oiseaux de la famille des Oriolidae.
Il ne faut pas confondre ce genre avec d'autres oiseaux appelés « pitohui » en français, ce nom étant alors un nom vernaculaire employé pour composer le nom d'espèces n'appartenant pas nécessairement au genre Pitohui.
Ce genre est limité à l'Australasie (Nouvelle-Guinée).
Pitohui (lot. Pitohui) – švilpikinių (Pachycephalidae) šeimos paukščių gentis. Endeminė Naujosios Gvinėjos saloje.
Tai spalvingi, visaėdžiai paukščiai. Kai kurių rūšių paukščių oda ir plunksnos turi stiprių neurotoksinių alkaloidų [1].
Gentyje yra 6 rūšys:
Pitohui (lot. Pitohui) – švilpikinių (Pachycephalidae) šeimos paukščių gentis. Endeminė Naujosios Gvinėjos saloje.
Tai spalvingi, visaėdžiai paukščiai. Kai kurių rūšių paukščių oda ir plunksnos turi stiprių neurotoksinių alkaloidų .
Gentyje yra 6 rūšys:
Pitohui kirhocephalus Pitohui dichrous Pitohui incertus Pitohui ferrugineus Pitohui cristatus Pitohui nigrescensPitohui is een geslacht uit de vogelfamilie uit de familie van de wielewalen en vijgvogels (Oriolidae).[1] De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1831 door Lesson. (voor 2013 nog in de familie der dikkoppen en fluiters). Er zijn vier soorten Pitohui's (uit dit geslacht) bekend en ze komen voor op Nieuw-Guinea en omringende eilanden.
Uit DNA-onderzoek blijkt dat de pitohui's geen gemeenschappelijke voorouder hebben en daardoor is het geslacht Pitohui opgesplitst. Drie soorten (roestpitohui, kuifpitohui en vlekborstpitohui) behoren tot andere families.[2][1]
Pitohui's lijken op forse merels. De meeste soorten zijn bruin tot zwart getekend. De bergpitohui (Pitohui dichrous) en de noordelijke bonte pitohui (Pitohui kirhocephalus) hebben echter een felrode borst, rug en stuit, en een zwarte kop, vleugels en staart.
De volgende soorten zijn bij het geslacht ingedeeld:[1]
De volgende soorten heten wel Pitohui maar zijn anders ingedeeld:
Pitohui's eten insecten en muizen.
De ornitholoog Jack Dumbacher ontdekte in 1989 dat de bergpitohui een giftige huid en veren had. Uit nader onderzoek bleek dat deze Pitohui als afweer het batrachotoxine bezat, een gifstof die bekend is van pijlgifkikkers uit Midden- en Zuid-Amerika. Bekend is dat de vogels de gifstof niet zelf aanmaken, en men vermoedt dat ze het gif binnen krijgen van giftige kevers die als voedsel dienen. Op deze manier komen ook de pijlgifkikkers aan hun giftige afscheiding. Inmiddels is batrachotoxine ook aangetroffen in de huid en veren van de bonte pitohui en de roestpitohui. Beide soorten zijn echter minder giftig dan de bergpitohui. Het gebruik van gifstoffen als afweermiddel bij vogels was voorheen niet bekend.
Pitohui's staan in Australië ook bekend onder de naam Rubbish Birds
Bronnen, noten en/of referentiesPitohui is een geslacht uit de vogelfamilie uit de familie van de wielewalen en vijgvogels (Oriolidae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1831 door Lesson. (voor 2013 nog in de familie der dikkoppen en fluiters). Er zijn vier soorten Pitohui's (uit dit geslacht) bekend en ze komen voor op Nieuw-Guinea en omringende eilanden.
Uit DNA-onderzoek blijkt dat de pitohui's geen gemeenschappelijke voorouder hebben en daardoor is het geslacht Pitohui opgesplitst. Drie soorten (roestpitohui, kuifpitohui en vlekborstpitohui) behoren tot andere families.
Pitohuier (Pitohui) er ei slekt med sangfugler i ordenen spurvefugler. Slekten inngår i pirolfamilien (Oriolidae) og består av kun to arter, som begge er endemiske for Ny-Guinea og omkring 23 cm store. Fjærdrakten er i hovedsak oransj og sort, kanskje et omen som varsler at disse fuglene er giftige.
Pitohuier har kraftige toksiner i hud og fjær (oppdaget av ornitologen Jack Dumbacher i 1989), og selv om kjøttet er mindre toksisk bør det trolig ikke spises. Allikevel gjør lokalbefolkningen det, men det krever kunnskap og nøyaktighet. Skinn og fjær må fjernes først, uten at toksinet sprer seg til kjøttet.
Giften består av et homobatrachotoksin (et steroid nevrotoksisk alkaloid derivat i gruppen batrachotoksiner).[1][2] Dette er en ekstremt potent gift, som først ble oppdaget hos pilgiftfrosker (i slekten Phyllobates) i Sør-Amerika. Eksperimenter med laboratoriemus viser at batrachotoxin er en av de mest potente alkaloider som er kjent. Effekten på mus (injisert under huden) er ifølge LD50 er 2 µg/kg.[3] Det betyr at toksisiteten er femten ganger større enn for curare, over 250 ganger større enn stryknin,[4] og hele 10 000 ganger større enn for nervegassen sarin.[5]
Det er ukjent om giften gjør disse fuglene mindre sårbare for sine naturlige predatorer, men den kan tenkes å være en forsvarsmekanisme. Likeledes er det, som for pilfroskene, uklart hva kilden til toksinene er. En hypotese er at giften stammer fra næringsopptaket og kommer fra børstebiller i slekten Choresine. Lokalbefolkningen hevder at disse billene gir lignende reaksjoner (nummenhet) i huden, munnen og øynene som fuglene gir. Studier viser dessuten at disse artene eter sånne biller.[6][2][7]
Tidligere ble pitohuiene regnet til plystrerfamilien (Pachycephalidae), men studier fra 2008 og 2010 demonstrerte at slekten var parafyletisk.[2][8] Det førte til at de fleste artene ble systematisert til andre slekter, og kun to arter var tilbake. Disse utgjør imidlertid en monofyletisk familie sammen med fikenfugler (Sphecotheres) og piroler (Oriolus), og er derfor flyttet til pirolfamilien (Oriolidae).[8] Det hersker imidlertid ikke full enighet om dette i øyeblikket, så flere har valgt å la disse artene bli i plystrerfamilien inntil videre (blant annet nettstedet HBW Alive, som speiler innholdet i «Handbook of the Birds of the World» og endringer som følger av ny forskning). Der blir de ført opp sammen med fire andre pitohuier (P. incertus, P. ferrugineus, P. cristatus, og P. nigrescens) og en rekke andre slekter.[7]
Norske navn er i henhold til Norsk Ornitologisk Forening.
Pitohuier (Pitohui) er ei slekt med sangfugler i ordenen spurvefugler. Slekten inngår i pirolfamilien (Oriolidae) og består av kun to arter, som begge er endemiske for Ny-Guinea og omkring 23 cm store. Fjærdrakten er i hovedsak oransj og sort, kanskje et omen som varsler at disse fuglene er giftige.
Multimedia w Wikimedia Commons Fletowce (Pitohuinae) – monotypowa podrodzina ptaków z rodziny wilgowatych (Oriolidae).
Podrodzina obejmuje gatunki występujące w Nowej Gwinei[5].
Długość ciała 22-25 cm, masa ciała 67-83 g[6].
Nazwa rodzajowa pochodzi od słowa Pitohui, papuaskiej nazwy dla fletowca oznaczającej bezwartościowego ptaka (to jest niejadalnego)[7]. Skóra i pióra fletowców zawierają batrachotoksynę, której źródłem są prawdopodobnie chrząszcze Choresine (rodzina Melyridae), które wchodzą w skład diety tego ptaka[7].
Lanius kirhocephalus Lesson & Garnot
Do podrodziny należy jeden rodzaj z następującymi gatunkami[5][8]:
Część autorów wyróżnia jeszcze P. (k.) cerviniventris oraz P. (k.) uropygialis, taksony wyodrębnione z P. kirhocephalus[9][10][11][5].
Fletowce (Pitohuinae) – monotypowa podrodzina ptaków z rodziny wilgowatych (Oriolidae).
Pitohui é um género de aves canoras peculiar da sub-família Pachycephalinae, encontrado nas florestas tropicais da Nova Guiné.
Esse pássaro é um dos poucos no planeta conhecido por ser venenoso (além desse, só o Ifrita kowaldi.[1] e o Colluricincla megarhyncha[2] são também venenosos), tendo em sua pele e nas penas uma toxina chamada de batracotoxina, o mesmo composto presente nas rãs Dendrobatidae.[3]
Foi descoberto recentemente, e pouco se sabe sobre sua vida, sendo diurno, alimentando de besouros da família Melirydae, onde consegue, de alguma forma, absorver o veneno e depositá-lo em seu próprio corpo.
Os nativos das ilhas onde a ave habita não a comem, pois sabem que o veneno provoca uma sensação de dormência e paralisação da boca. Pode-se saber a toxicidade conhecendo a coloração das espécies, o Pitohui marrom é pouco venenoso, ao contrário do Pitohui de penacho, com suas penas vermelhas e pretas, é o mais venenoso deles.
Pitohui é um género de aves canoras peculiar da sub-família Pachycephalinae, encontrado nas florestas tropicais da Nova Guiné.
Esse pássaro é um dos poucos no planeta conhecido por ser venenoso (além desse, só o Ifrita kowaldi. e o Colluricincla megarhyncha são também venenosos), tendo em sua pele e nas penas uma toxina chamada de batracotoxina, o mesmo composto presente nas rãs Dendrobatidae.
Foi descoberto recentemente, e pouco se sabe sobre sua vida, sendo diurno, alimentando de besouros da família Melirydae, onde consegue, de alguma forma, absorver o veneno e depositá-lo em seu próprio corpo.
Os nativos das ilhas onde a ave habita não a comem, pois sabem que o veneno provoca uma sensação de dormência e paralisação da boca. Pode-se saber a toxicidade conhecendo a coloração das espécies, o Pitohui marrom é pouco venenoso, ao contrário do Pitohui de penacho, com suas penas vermelhas e pretas, é o mais venenoso deles.
Pitohui (lat. Pitohui) je rod vtákov z čeľade vlhovité, staršie zaraďovaný do čeľade hlaváčikovité.
rod pitohui (Pitohui):
Donedávna (najneskôr do roku 2013) tento rod ako celok patril do čeľade hlaváčikovité (Pachycephalidae) a do tohto rodu sa radili okrem vyššie uvedených druhov aj nasledujúce taxóny:
Z vyššie uvedených taxónov sa rod schovánok dnes zaraďuje do čeľade sviežovkárovité (Oreocidae), ostatné taxóny (Pseudorectes, Melanorectes a Pachycephala tenebrosa) tak ako v minulosti stále patria do čeľade hlaváčikovité (Pachycephalidae).
Pitohui (lat. Pitohui) je rod vtákov z čeľade vlhovité, staršie zaraďovaný do čeľade hlaváčikovité.
Pitohui är ett släkte som tillhör familjen visslare (Pachycephalidae) inom ordningen tättingar och finns endast på Nya Guinea. Fåglarnas fjädrar och skinn innehåller giftet homobatrachotoxin (HBTX). Fåglarna får troligen i sig giftet genom att äta skalbaggar som finns i samma område. Flera av arterna delas upp i en stor mängd underarter.
Pitohui är ett släkte som tillhör familjen visslare (Pachycephalidae) inom ordningen tättingar och finns endast på Nya Guinea. Fåglarnas fjädrar och skinn innehåller giftet homobatrachotoxin (HBTX). Fåglarna får troligen i sig giftet genom att äta skalbaggar som finns i samma område. Flera av arterna delas upp i en stor mängd underarter.
Pitohui là một chi chim trong họ Oriolidae,[1] đặc hữu New Guinea. Một số loài chim trước đây gộp chung với nhau trong chi này đã được phát hiện nhờ nghiên cứu năm 2008 là hoàn toàn không có quan hệ họ hàng gần.[2] Kể từ đó chúng đã được tách ra và xếp vào các chi, họ khác. Chi Pitohui theo nghĩa hẹp của nó hiện nay đặt trong họ Oriolidae trong khi các loài "Pitohui" khác được đặt trong họ Oreoicidae và Pachycephalidae.[2][3]
Bốn loài còn sinh tồn được công nhận trong chi Pitohui sửa đổi là:[4]
Các loài trước đây đặt trong chi Pitohui và đã được chuyển đi bao gồm:
Phương tiện liên quan tới Pitohui tại Wikimedia Commons
Pitohui là một chi chim trong họ Oriolidae, đặc hữu New Guinea. Một số loài chim trước đây gộp chung với nhau trong chi này đã được phát hiện nhờ nghiên cứu năm 2008 là hoàn toàn không có quan hệ họ hàng gần. Kể từ đó chúng đã được tách ra và xếp vào các chi, họ khác. Chi Pitohui theo nghĩa hẹp của nó hiện nay đặt trong họ Oriolidae trong khi các loài "Pitohui" khác được đặt trong họ Oreoicidae và Pachycephalidae.
Pitohui Lesson, 1831
Дроздовые мухоловки, или питоху[1] (лат. Pitohui) — род воробьиных птиц из семейства австралийских свистунов.
Питоху — это светлоокрашенные всеядные птицы, живущие в лесах Новой Гвинеи. Кожа и перья этих птиц содержат яд батрахотоксин, такой же, какой вырабатывают лягушки рода листолазов. Считается, что яд необходим птицам для защиты от хищников. Возможно, что птицы получают токсины из жуков, которые входят в их рацион.
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Дроздовые мухоловки, или питоху (лат. Pitohui) — род воробьиных птиц из семейства австралийских свистунов.
林鵙鶲屬是新幾內亞的一群固有種鳥屬，屬啸鹟科。目前有六種鳥被歸於這個屬，雖然分子遺傳學證據顯示這個屬可能需要重分類到不同科。
此屬是明亮顏色雜食性的鳥類，部分品種的皮膚跟羽毛，尤其是易变林鵙鶲和黑頭林鵙鶲，含有強力的树蛙毒素（亦見於哥倫比亞的箭毒蛙體內）族神經毒性生物鹼。這被認為是一種化學防護避免體表寄生蟲和視覺掠食者如蛇或人類，這些鳥自身不生產這種毒素，毒素可能來自他們的食用的甲蟲。
黑頭林鵙鶲是明亮顏色有著磚紅色腹部跟衝冠的黑頭的鳥類。易变林鵙鶲就如其名有許多不同的型態，可分成以不同鳥羽圖案命名的二十個亞種，其中兩種非常像黑頭林鵙鶲。
學者推測鳥身上的明亮顏色是一種警告色，而兩種鳥的相似是一種擬態訓練掠食者避免以這兩種鳥為食。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 上科 : カラス上科 Corvoidea 階級なし : ピトフーイ “Pitohui”* 属 ピトフーイ (Pitohui) は、かつて同じ属に分類されていた ニューギニア島固有の鳥類6種（カワリモリモズ、ズグロモリモズ、ムナフモリモズ、サビイロモリモズ、クロモリモズ、カンムリモリモズ）を指す。ピトフーイの名は鳴き声に由来する。
1990年には、このうちの1種ズグロモリモズが有毒であることがシカゴ大学において発見され、世界初の有毒鳥類と認定された[注 1]。その後、同属のうち5種が毒を持つことが判明した[注 2]。
これにより、ピトフーイの名は有毒鳥類の代名詞として知られるようになったが、その後に分類が見直され、これら6種は2017年現在では別の科・属に分類されている。また、2000年にはやはりニューギニア固有の別属で1属1種のズアオチメドリにピトフーイに類似した構造を有する毒成分が発見され、2013年にカワリモリモズの分類が見直されて2種増えたうえ、ニューギニアとオーストラリアにまたがり分布するチャイロモズツグミの標本からも毒性が発見されたので、2017年現在では有毒鳥類はピトフーイに限らなくなり、種数も増えた。
かつて Pitohui 属には上記6種にモリモズ Pitohui tenebrosa (Morningbird) を加えた7種が含まれ、モリモズ属と呼ばれていた。しかしすぐにモリモズ Morningbird は Pitohui 属でなくモズツグミ属 Colluricinclaへ分類するのが適当ではないかといった説が有力になり、やがて学名は Colluricincla tenebrosa と記されるようになった。また、学者によってはこの種を Malacolestes へ分類するなど、その扱いはまちまちであった。
2013年になり、モリモズMorningbirdは、実は属の異なる2種から成ることがわかり、それを機に モズヒタキ属 Pachycephala に分類され、学名は Pachycephala tenebrosa となった。このとき、新たに分離された別種がモリモズ Morningbird に充てられていた学名 Colluricincla tenebrosa を引き継ぎ、この別種の英名はSooty shrikethrushとされた[1]。
このような経緯から、標準和名のモリモズはMorningbird, Sooty shrikethrushどちらに用いるのにも不適当となり、宙に浮いた状態となっている[注 3]。もっとも、どちらの種も2017年現在においては Pitohui 属ではないので、 Pitohui 属をモリモズ属と呼ぶのは不適切である。
モリモズを除いた6種は引き続きモズヒタキ科 Pitohui 属に残された。しかし、これらもまた多系統であるとされ、改めて4属に分類し直された[2][3]。
2017年現在、これらはカラス上科内の3科に分散している。
最も毒性が強いカワリモリモズとズグロモリモズがコウライウグイス科に移された Pitohui 属の模式種はカワリモリモズなので、Pitohui の属名はこの種を含むピトフーイ属が受け継いだ。
その後、2013年にカワリモリモズ Pitohui kirhocephalus の分類が見直され、新たに Pitohui cerviniventris と Pitohui uropygialis の2種が追加された[4]。2017年現在では、以下の4種がピトフーイ属 Pitohui に含まれる。
モズヒタキ科に残された Pseudorectes 属はモズツグミ属 Colluricincla に近縁であり、モズツグミ属に含める説もある[5]。同じくモズヒタキ科に残されたクロモリモズはそれらとは系統的に離れており、別属とされた。
カンムリモリモズはモズヒタキ科の他の2属と共に新科のカンムリモズビタキ科に分離された。
ピトフーイは鮮やかな配色をした雑食性の鳥である。特にズグロモリモズの腹部は鮮やかなれんが色で、頭部は黒い。これはよく目立つ配色であり、警告色だと考えられる。カワリモリモズには多くの異なった姿のものがあり、羽毛のパターンの違いで全部で20の亜種に分けられていた[注 5]。そのうち2亜種はズグロモリモズによく似ており、ベイツ型擬態の一例となっている。
いくつかの種、特にカワリモリモズとズグロモリモズの筋肉や羽毛には、強力な神経毒ステロイド系アルカロイドのホモバトラコトキシンが含まれている。これは、ピトフーイから発見される以前はヤドクガエル科フキヤガエル属 Phyllobates の皮膚からのみ見つかっていた。
この毒は寄生虫や蛇、猛禽類、人間からの防衛に役立っていると考えられている。ピトフーイは自分自身ではバトラコトキシンを生成しないので、おそらくはピトフーイが捕食するジョウカイモドキ科 Melyridae の Choresine 属甲虫由来であると考えられる。
なお、ムナフモリモズはピトフーイ6種の中で唯一、無毒である。
ピトフーイ (Pitohui) は、かつて同じ属に分類されていた ニューギニア島固有の鳥類6種（カワリモリモズ、ズグロモリモズ、ムナフモリモズ、サビイロモリモズ、クロモリモズ、カンムリモリモズ）を指す。ピトフーイの名は鳴き声に由来する。
1990年には、このうちの1種ズグロモリモズが有毒であることがシカゴ大学において発見され、世界初の有毒鳥類と認定された。その後、同属のうち5種が毒を持つことが判明した。
これにより、ピトフーイの名は有毒鳥類の代名詞として知られるようになったが、その後に分類が見直され、これら6種は2017年現在では別の科・属に分類されている。また、2000年にはやはりニューギニア固有の別属で1属1種のズアオチメドリにピトフーイに類似した構造を有する毒成分が発見され、2013年にカワリモリモズの分類が見直されて2種増えたうえ、ニューギニアとオーストラリアにまたがり分布するチャイロモズツグミの標本からも毒性が発見されたので、2017年現在では有毒鳥類はピトフーイに限らなくなり、種数も増えた。
피토휘(pitohui)는 때까치딱새과에 속하는 조류 속의 하나이다. 뉴기니섬에만 사는 새로 이루어져 있다. 이 속은 6종을 포함하고 있다. 6종 가운데 5종은 독을 가지고 있다.
피토휘들은 밝은 색깔의 깃털을 가지고 있고, 아무거나 먹는 잡식성이다. 어떤 피토휘들은 (특히 w:Variable Pitohui와 w:Hooded Pitohui) 피부와 깃털에 바트라코톡신계열의 신경독(神経毒) 성분을 가진 강력한 알칼로이드를 가지고 있다. 바트라코톡신은 콜롬비아 독개구리에도 가지고 있다)
이 알칼로이드 성분 때문에 이 조류는 화학적인 방어 기능을 갖게 되었으며, 아마도 외부 기생충을 없애는데 사용되거나, 또는 자신을 잡아 먹으려는 뱀이나 파충류 또는 인간들로부터 자신을 보호하는데 사용되는 것으로 보인다. 새는 바트라코톡신을 자기 자신이 스스로 만들지는 않은 것으로 보이며, 새가 잡아 먹는 w:Choresine 속에 해당하는 풍뎅이를 잡아 먹고 그 독성분을 얻는 것으로 보인다. 이 독 때문에 먹을 수 없는 새로 생각해서, 파푸아 뉴기니 사람들은 이 새를 "쓰레기 새"라고 불렀다. 하지만 먹을 것이 궁해지면, 깃털과 피부를 벗겨낸 다음, 숯가루를 바른 다음에 구워서 먹었다고 한다.
w:Hooded Pitohui은 꽤 밝은 깃털을 가지고 있고, 배쪽은 붉으며, jet black head을 가지고 있다. w:Variable Pitohui은 말 그대로 여러가지 모양을 가진 피토휘를 포함하고 있으며, 깃털 모양에 따라 약 20개의 아종으로 분류되어 있다. 그중에서 2개의 아종은 w:Hooded Pitohui을 꽤 닮아 있다.
피토휘의 깃털이 눈부시게 밝은 이유는 경계색의 일종인 것으로 생각되고 있으며, Hooded Pitohui와 어떤 Variable Pitohui 들이 닮아 있는 이유는 동물이 다른 동물을 흉내내는 의태의 일종인 것으로 보인다. 그렇게 함으로써 독이 없는 자기 자신도 독을 가진 것으로 다른 포식자들로 하여금 착각하게 만들기 위한 것이다.
