Sphecotheres a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1816 gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
Tri spesad golvaneged a ya d'ober ar genad :
Pemp (5) isspesad en holl.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Sphecotheres a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1816 gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
Sphecotheres és un gènere d'ocells de la família dels oriòlids (Oriolidae ).
Segons la Classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.6, 2010) aquest gènere està format per tres espècies:
Die Feigenpirole (Sphecotheres) sind eine Gattung der Pirole (Oriolidae) innerhalb der Singvögel (Passeri) mit drei Arten. Sie sind im Norden und Osten Australiens, im südlichen Neuguinea und auf den Kleinen Sundainseln in Wäldern und Buschland verbreitet.
Feigenpirole verfügen über einen ausgeprägten Sexualdimorphismus: Männchen sind recht bunt gefärbt, während die Weibchen mit einem schlichteren Federkleid versehen sind. Alleinstellungsmerkmal der Gattung ist ein Streifen nackter Haut rund um die Augen bei beiden Geschlechtern.[1] Der robuste Schnabel ist dick und gerade, aber oben konvex; an der Basis ist er kahl.[2]
Feigenpirole ernähren sich allgemein mehr von pflanzlicher Nahrung als andere Pirole, größtenteils – wie der deutsche Trivialname schon sagt – von Feigen. Aber auch Insekten werden gefressen.
Sie sind recht gesellig und brüten in kleinen, losen Kolonien, wie zumindest beim Australischen Feigenpirol erwiesen ist.[1][3]
Die Gattung Sphecotheres wurde 1816 durch Louis Pierre Vieillot eingeführt.[2]
Der lateinische Gattungsname leitet sich ab von griechisch sphex „Wespe“ und -thēras „Jäger“, bedeutet also „Wespenjäger“.[4]
Der Gattungsname hat im Laufe der Zeit mehrere Synonyme erhalten:[5]
Die Gattung umfasst nach heutigen Stand drei Arten:[6]
Die deutschen Namen der Arten entstammen Avibase.[7]
Alle drei Arten der Gattung werden in der Rote Listen gefährdeter Arten der IUCN als nicht gefährdet (Least Concern) gelistet. Die Populationsgröße ist beim Wetarfeigenpirol und beim Australischen Feigenpirol stabil, beim Feigenpirol sinken die Bestände jedoch.
Die Hauptbedrohungen liegen in der Abholzung von Wäldern und in der intensiven Landwirtschaft.[8]
Die Feigenpirole (Sphecotheres) sind eine Gattung der Pirole (Oriolidae) innerhalb der Singvögel (Passeri) mit drei Arten. Sie sind im Norden und Osten Australiens, im südlichen Neuguinea und auf den Kleinen Sundainseln in Wäldern und Buschland verbreitet.
The figbirds are a genus (Sphecotheres) in the family of Old World orioles found in wooded habitats in Australia, New Guinea, and the Lesser Sundas.
Formerly, the three species have been considered conspecific, but all major authorities now consider them as separate species.[1][2][3][4][5] The split is primarily based on differences in measurements, plumage, and biogeography.
Three species are recognized:[6]
They are strongly sexually dimorphic, with males having olive-green upperparts, a black head, and (uniquely for the family) distinct bright red facial skin.[7][8] Females are drab-coloured, being dull brownish above, and white below with strong dark streaking. They have greyish facial skin, and a greyish-black bill.[7][8]
Compared to the "typical" Old World orioles of the genus Oriolus, the figbirds are more frugivorous (though they also take some small insects, nectar, and seeds) and gregarious, even breeding in small, loose colonies (at least for the Australasian figbird; the nesting habits are still unknown for the other two species).[1]
The figbirds are a genus (Sphecotheres) in the family of Old World orioles found in wooded habitats in Australia, New Guinea, and the Lesser Sundas.
La Figbirdo (Sphecotheres viridis) estas rimarkinda kaj tre komuna mezgranda paserina birdo de la familio de Orioledoj kiu enhavas ankaŭ la oriolojn de la genro Oriolus. Tiu ĉi estas la ununura specio de sia genro (kelkaj fakuloj markas du kromajn speciojn ene de tiu ĉi; vidu sube) kaj tiu genro la ununura en la familio krom Oriolus.
Ĝi estas indiĝena de Indonezio, Novgvineo, norden kaj orienten ĝis Aŭstralio, kaj la najbaraj insuloj.
Junuloj kaj inoj de Figbirdoj estas senkoloraj, kvazaŭ kiel la Olivdorsa oriolo, sed maskloj havas videblegajn brilverdan aŭ flavan plumaron kaj nekonfuzeblan kaj rimarkindan pecon de nuda ruĝega haŭtaĵo ĉirkaŭ la okulo ege kontrasta inter la grizverdeca kapo kaj brusto, kaj kie krome kontrastas la nigra okulo. En la suda parto de ties teritorio, el ĉirkaŭ Sidnejo norden al ĉirkaŭ Proserpine, maskloj de Figbirdoj estas pli brilolivverdaj, kaj pli brikaj kaj pli flavaj pli norde, ĝis la birdoj de la tropika nordo, kiu estas preskaŭ pure orflavaj.
Figbirdoj faras rimarkindan nombron de diferencaj mallongaj alvokoj. Malkiel plej parto de orioloj, Figbirdoj estas gregemaj, kaj formante arojn de 20 al 40 birdoj for de la reprodukta sezono, kaj reproduktanta en etaj kolonioj, ofte per nombro de nestoj en malgranda areo.
Kelkaj klasigoj disigas tiun birdon en tri specioj: La Figbirdo de Wetar Sphecotheres hypoleucus, La Timora Figbirdo Sphecotheres viridis kaj simple la Figbirdo Sphecotheres vieilloti.
La Figbirdo (Sphecotheres viridis) estas rimarkinda kaj tre komuna mezgranda paserina birdo de la familio de Orioledoj kiu enhavas ankaŭ la oriolojn de la genro Oriolus. Tiu ĉi estas la ununura specio de sia genro (kelkaj fakuloj markas du kromajn speciojn ene de tiu ĉi; vidu sube) kaj tiu genro la ununura en la familio krom Oriolus.
Sphecotheres es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Oriolidae. Es originario de los hábitats boscosos en Australia, Papúa Nueva Guinea y las islas menores de la Sonda. Las tres especies se han considerado congéneres , pero hoy todas las principales autoridades los consideran como especies distintas.[1][2][3][4][5] La división se basa principalmente en las diferencias en las mediciones y plumajes y en la biogeografía. En comparación con los "típicos" orioles del género Oriolus, estos son más frugívoros (aunque también tomar algunos pequeños insectos, néctar y semillas) y sociables, incluso efectúa la cría en pequeñas colonias sueltas (por lo menos el Sphecotheres vieilloti; los hábitos de anidación aún es desconocido para el resto).[1] Tienen un fuerte dimorfismo sexual, con los machos que tienen el dorso de color verde oliva, la cabeza negra, y (únicamente para la familia) distinta piel brillante de la cara roja.[6][7] Las hembras son de color gris, siendo de color marrón opaco por encima y blanco por debajo, con rayas oscuras fuertes. Tienen la piel grisácea facial, y un toque de color gris-negro.[6][7]
Sphecotheres es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Oriolidae. Es originario de los hábitats boscosos en Australia, Papúa Nueva Guinea y las islas menores de la Sonda. Las tres especies se han considerado congéneres , pero hoy todas las principales autoridades los consideran como especies distintas. La división se basa principalmente en las diferencias en las mediciones y plumajes y en la biogeografía. En comparación con los "típicos" orioles del género Oriolus, estos son más frugívoros (aunque también tomar algunos pequeños insectos, néctar y semillas) y sociables, incluso efectúa la cría en pequeñas colonias sueltas (por lo menos el Sphecotheres vieilloti; los hábitos de anidación aún es desconocido para el resto). Tienen un fuerte dimorfismo sexual, con los machos que tienen el dorso de color verde oliva, la cabeza negra, y (únicamente para la familia) distinta piel brillante de la cara roja. Las hembras son de color gris, siendo de color marrón opaco por encima y blanco por debajo, con rayas oscuras fuertes. Tienen la piel grisácea facial, y un toque de color gris-negro.
Viikunansyöjä (Sphecotheres viridis) on Indonesiassa, Itä-Timorissa ja Australiassa elävä, kuhankeittäjiin kuuluva varpuslintu.
Kooltaan viikunansyöjä on noin 28–29 cm. Koiraan pää on musta ja niska sekä kaula harmaat. Silmän ympärystä on paljaalla punaisella nahalla. Selkä ja siivet ovat väriltään oliivinvihreät. Vatsa on oliivinvihreä ja pyrstön alus on valkoinen. Naaraiden selkä, siivet ja yläpyrstö ovat ruskeat. Paljas silmänympärys on naaraalla harmaa. Vatsa on ruskehtavan valkea ja siinä on ruskeita raitoja. Viikunansyöjän nokka on mustahko. Nokka erottaakin viikunansyöjän muuten hyvin samannäköisestä oliivikuhankeittäjästä (Oriolus sagittatus), jonka nokka on punainen.[2]. Lajin ääni on metallinen vihellys.[3]
Viikunansyöjät elävät Indonesiassa, Itä-Timorissa sekä läheisillä Roten ja Semaun saarilla[3]. Australiassa viikunansyöjän levinneisyys ulottuu Kimberleyn alueelta Uuden Etelä-Walesin ja Victorian osavaltioihin. Viikunansyöjät elävät sademetsissä ja muissa kosteissa metsissä, mutta niitä voi nähdä myös kaupunkien puutarhoissa, joissa kasvaa viikunoita ja muita hedelmäpuita.[2] Laji elää pääasiassa alankomailla, jotka ovat yleensä alle 200 metrin korkeudella merenpinnasta.[3]
Toisin kuin monet muut kuhankeittäjät, viikunansyöjät elävät noin 20 yksilön parvissa.[2] Linnut liikkuvat tyypillisesti korkeiden puiden latvuksissa ja ovat helposti havainnoitavissa.[3]
Viikunansyöjien pesimäaika kestää syyskuusta joulukuuhun. Pesä rakennetaan puuhun kasvien kärhistä ja oksanpätkistä. Sekä koiras että naaras hautovat munia ja haudonta kestää vajaat kolme viikkoa. Poikaset poistuvat pesästä noin kolmen viikon kuluttua kuoriutumisestaan.[2]
Viikunansyöjät käyttävät ravintonaan erityisesti viikunalajien, kuten tyyliviikunan (Ficus macrophylla) ja ruskoviikunan (Ficus rubiginosa), hedelmiä, mutta myös muita pehmeitä hedelmiä ja marjoja. Myös hyönteiset ovat tärkeä osa viikunansyöjien ruokavaliota.[2]
Viikunansyöjä (Sphecotheres viridis) on Indonesiassa, Itä-Timorissa ja Australiassa elävä, kuhankeittäjiin kuuluva varpuslintu.
Les sphécothères (Sphecotheres) sont un genre de passereaux communs d'Indonésie, Nouvelle-Guinée et Australie, proches des loriots.
D'après la classification de référence (version 2.2, 2009) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les sphécothères (Sphecotheres) sont un genre de passereaux communs d'Indonésie, Nouvelle-Guinée et Australie, proches des loriots.
Sphecotheres (vijgvogels) is een geslacht van zangvogels uit de familie Oriolidae (wielewalen en vijgvogels).
De vijgvogels komen voor in bosrijke gebieden in noordoost Australië, Nieuw-Guinea en de Kleine Soenda-eilanden.
De drie soorten lijken sterk op elkaar en zijn nauw verwant. In de jaren 1990 werden deze drie soorten nog beschouwd als één soort met verschillende ondersoorten: groene vijgvogel (S. viridis viridis, alleen op Timor), grijskraagvijgvogel (S. viridis vieilloti, in Australië en Nieuw-Guinea) en wetarvijgvogel (S. viridis hypoleucus, alleen op Wetar).[1] Pas later werden de endemische soorten van de eilanden Timor en Wetar als aparte soorten afgesplitst.
Het geslacht kent de volgende soorten:[2]
Sphecotheres (vijgvogels) is een geslacht van zangvogels uit de familie Oriolidae (wielewalen en vijgvogels).
Fikenfugler (Sphecotheres) er ei slekt i pirolfamilien. Dette er sangfugler som hører hjemme i ordenen spurvefugler. Slekten består av kun tre arter.
Fikenfugler regnes som mer opprinnelige enn ekte piroler (Oriolus), som trolig har oppstått senere enn fikenfuglene.[1]
Fikenfuglene skiller seg fra ekte piroler ved en at artene har en bar, rød hudflekk rundt øynene. Hannene har sort hette og er betydelig mer fargesterke enn hunnene, som er annerledes utfarget og ganske uanselige i forhold. Hunnene har dessuten spettet bryst. Fikenfuglene hekker dessuten i kolonier og trives i flokk.[1]
Fikenfuglene har en svært begrenset utbredelse. De finnes blant annet på De små Sundaøyer og i deler av Australasia.[1]
Artene er i henhold til «Handbook of the Birds of the World». Norske artsnavn er i henhold til Norsk Ornitologisk Forening. Navn i parentes er ikke-autoriserte navn.
Fikenfugler (Sphecotheres) er ei slekt i pirolfamilien. Dette er sangfugler som hører hjemme i ordenen spurvefugler. Slekten består av kun tre arter.
Fikenfugler regnes som mer opprinnelige enn ekte piroler (Oriolus), som trolig har oppstått senere enn fikenfuglene.
Fikenfuglene skiller seg fra ekte piroler ved en at artene har en bar, rød hudflekk rundt øynene. Hannene har sort hette og er betydelig mer fargesterke enn hunnene, som er annerledes utfarget og ganske uanselige i forhold. Hunnene har dessuten spettet bryst. Fikenfuglene hekker dessuten i kolonier og trives i flokk.
Fikenfuglene har en svært begrenset utbredelse. De finnes blant annet på De små Sundaøyer og i deler av Australasia.
Multimedia w Wikimedia Commons Figojady[3] (Sphecotherinae) – monotypowa podrodzina ptaków z rodziny wilgowatych (Oriolidae).
Wśród Sphecotheres wyróżnia się 3 gatunki różniące się między sobą rozmiarami, upierzeniem oraz miejscem występowania (gatunki te zamieszkują obszary leśne w Australii, na Nowej Gwinei oraz Małych Wyspach Sundajskich)[4]. Żywią się głównie owocami, a także małymi owadami i nasionami, są zwierzętami bardziej stadnymi od innych wilg. Długość ciała 26-29 cm, masa ciała 75-146 g[5]. Występuje silny dymorfizm płciowy: samce mają oliwkowozielone upierzenie z czarną głową i (zależnie od gatunku) czerwoną plamą wokół oczu, samice natomiast mają brązowawe upierzenie z brązowym grzbietem, zielonkawą twarzą i bladym brzuchem, na którym widoczne są ciemne cętki. Obie płcie charakteryzuje szaroczarny dziób.
Nazwa rodzajowa jest połączeniem słów z języka greckiego: σφεξ sphex, σφηκος sphēkos – „osa” oraz -θηρας -thēras – „łowca” (θηραω thēraō – „polować” (θηρ thēr, θηρος thēros – „bestia, zwierzę”))[6].
Sphecotheres viridis Vieillot
Do podrodziny należy jeden rodzaj z następującymi gatunkami[4][3]:
Figojady (Sphecotherinae) – monotypowa podrodzina ptaków z rodziny wilgowatych (Oriolidae).
Figárka alebo vlha (lat. Sphecotheres) je rod vtákov z čeľade vlhovité.
rod figárka/vlha (Sphecotheres):[1]
Fikonfåglar (Sphecotheres) är ett släkte i familjen gyllingar inom ordningen tättingar.[1] Släktet omfattar tre arter som förekommer från östra Små Sundaöarna till Australien:[1]
Wikimedia Commons har media som rör Sphecotheres.
Fikonfåglar (Sphecotheres) är ett släkte i familjen gyllingar inom ordningen tättingar. Släktet omfattar tre arter som förekommer från östra Små Sundaöarna till Australien:
Timorfikonfågel (S. viridis) Wetarfikonfågel (S. hypoleucus) Australisk fikonfågel (S. vieilloti)Sphecotheres là một chi chim trong họ Oriolidae.[1]
Trước đây, người ta coi chi này là đơn loài, nhưng hiện nay phần lớn các tác giả cho rằng chi này chứa 3 loài tách biệt.[2][3][4][5][6] Sự chia tách chủ yếu dựa vào các khác biệt về kích thước, bộ lông và địa sinh học.
Ba loài hiện tại được công nhận là:[7]
Фи́говые иволги (лат. Sphecotheres) — род из семейства Иволговых (Oriolidae), населяющие лесистые места обитания в Австралии, Папуа — Новой Гвинее и Малых Зондских островов. Три вида рассматривались как конспецифичные, но на сегодняшний день все основные авторитетные источники считают их самостоятельными видами[1][2][3][4][5]. Разделение на отдельные виды первоначально основывалось на различиях в измерениях и оперения и на биогеографии. По сравнению с «типичными» иволгами из рода Oriolus, что фиговые иволги более плодоядный (хотя они также поедают мелких насекомых, нектар и семена) и социальны, они даже гнездятся в небольших рыхлых колониях (по крайней мере, белогорлая фиговая иволга; гнездовые привычки остальных видов ещё не изучены)[1]. Для фиговых иволог характерен сильный половой диморфизм, у самцов спина и бока оливкового цвета, голова черная и, что уникально для семейства, глаза окружены участками неоперённой ярко-красной кожи[6][7]. Самки тускло-коричневой окраски сверху, с белые сниху с сильной темной исчерченностью. Лицевая кожа у них сероватого цвета, клюв серо-черный[6][7].
Виды рода Sphecotheres перечислены в таксономическом порядке[1][2]:
Фи́говые иволги (лат. Sphecotheres) — род из семейства Иволговых (Oriolidae), населяющие лесистые места обитания в Австралии, Папуа — Новой Гвинее и Малых Зондских островов. Три вида рассматривались как конспецифичные, но на сегодняшний день все основные авторитетные источники считают их самостоятельными видами. Разделение на отдельные виды первоначально основывалось на различиях в измерениях и оперения и на биогеографии. По сравнению с «типичными» иволгами из рода Oriolus, что фиговые иволги более плодоядный (хотя они также поедают мелких насекомых, нектар и семена) и социальны, они даже гнездятся в небольших рыхлых колониях (по крайней мере, белогорлая фиговая иволга; гнездовые привычки остальных видов ещё не изучены). Для фиговых иволог характерен сильный половой диморфизм, у самцов спина и бока оливкового цвета, голова черная и, что уникально для семейства, глаза окружены участками неоперённой ярко-красной кожи. Самки тускло-коричневой окраски сверху, с белые сниху с сильной темной исчерченностью. Лицевая кожа у них сероватого цвета, клюв серо-черный.
.jpg)
.jpg)
