El lloro menut de cara taronja (Micropsitta pusio) és un ocell de la família dels psitàcids (Psittacidae) que habita els boscos del sud-est de Nova Guinea, illes Manam i Karkar i arxipèlags D'Entrecasteaux, Louisiade i Bismarck.
El lloro menut de cara taronja (Micropsitta pusio) és un ocell de la família dels psitàcids (Psittacidae) que habita els boscos del sud-est de Nova Guinea, illes Manam i Karkar i arxipèlags D'Entrecasteaux, Louisiade i Bismarck.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corbarot wyneblwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: corbarotiaid wyneblwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Micropsitta pusio; yr enw Saesneg arno yw Buff-faced pygmy parrot. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. pusio, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r corbarot wyneblwyd yn perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corbarot brongoch Micropsitta bruijnii Corbarot Finsch Micropsitta finschii Corbarot Meek Micropsitta meeki Corbarot penfelyn Micropsitta keiensis Corbarot wyneblwyd Micropsitta pusio
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corbarot wyneblwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: corbarotiaid wyneblwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Micropsitta pusio; yr enw Saesneg arno yw Buff-faced pygmy parrot. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. pusio, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
The buff-faced pygmy parrot (Micropsitta pusio) is a very small green parrot found in subtropical or tropical moist lowland forest in New Britain and New Guinea.
The species was first described as Nasiterna pusio by English naturalist Philip Lutley Sclater in 1866. The genus name Micropsitta is derived from the Greek μικρός mikros meaning small and ψιττακός psittakos for parrot.[2] The specific name is the Latin pūsiō, which means "little boy".[3]
Four subspecies have been described, although their status has been questioned. The type subspecies, M. p. pusio, occurs on the Bismarck Archipelago and southeastern New Guinea; birds of Fergusson Island in the D'Entrecasteaux Archipelago have blue-tinged throats and less distinct markings and are described as M. p. harterti; birds of Misima and Tagula Islands in the Louisiade Archipelago are slightly larger and have more yellowish underparts and are described as subspecies M. p. stresemanni; and those that range in western New Guinea from Cenderawasih Bay to the Kumusi River have darker plumage overall and are named subspecies M. p. beccarii.[4]
Little-studied as an individual species, it is known mainly for being the world's smallest parrot,[5] at 11.5 g (0.41 oz) and 8.6 cm (3.4 in).[4] However, the average weight of six adults was surprisingly high at 14 g (0.49 oz), being slightly higher than two other pygmy parrots, the Geelvink and yellow-capped, both of which, nonetheless, have slightly longer total lengths.[6][7] The male and female are similar in appearance; their plumage is mainly green with a yellowish tone on the underparts. The cheeks, face, and crown are buff (hence the common name). A dark blue patch is on the top of the head back to the occiput. Head markings are smaller in females, and facial colour is paler. The eyes are dark brown and the bill is grey, and legs are greyish with blue or pinkish tints. Immature birds lack the blue crown, replacing it with green, and the buff colour is less distinct.[4]
Buff-faced pygmy parrots are found across the northern lowlands of the island of New Guinea from the west to the southeastern tip up to an altitude around 800 m, as well as in the Bismarck Archipelago. They inhabit subtropical or tropical moist lowland forest in small groups up to six birds and are highly active, hopping around on tree trunks.
While its population size is unknown, the species occurs over a very wide range and is listed as least concern by the IUCN.
The buff-faced pygmy parrot (Micropsitta pusio) is a very small green parrot found in subtropical or tropical moist lowland forest in New Britain and New Guinea.
Nana papageto de Sclater (Micropsitta pusio) estas specio de tre malgrandaj verdaj papagoj kiuj loĝas en tropikaj kaj subtropikaj humidaj foliarbaroj de Nova Britio kaj Nova Gvineo. Ĝi apartenas al genro Micropsitta (nanaj papagetoj), kiu estas genro de la plej malgrandaj papagoj, kaj ĝi estas la plej malgranda el ili.
La specio estas unue priskribita kun nomo Nasiterna pusio far angla naturalisto Philip Lutley Sclater en 1866. La genra nomo Micropsitta devenas de antikva-grekaj vortoj μικρός [mikros] ("malgranda") kaj ψιττακός [psittakos] ("papago").[1] La specia nomo devenas de latina vorto pūsiō, kiu signifas "eta knabeto".[2]
Oni priskribis 4 subspeciojn, kvankam ekzistas ioma dubo pri iliaj statusoj. La tipa subspecio M. p. pusio troveblas en Bismarka insularo kaj sud-eosta Novgvineo; birdoj troveblaj sur Fergusson-insulo kaj insularo D'Entrecasteaux havas bluecajn makulojn sur gorĝoj kaj do estas apartigataj en apartan subspecion M. p. harterti; birdoj de insuloj Misima kaj Tagula el Insularo Louisiade, kiuj estas iomete pli grandaj kaj havas pli flavecajn ventrajn partojn de plumaro, estas M. p. stresemanni; tiuj, kiuj arealas en uesta Novgvineo inter Golfo Sarera kaj rivero Kumusi havas pli malhelan plumaron kaj nomatas subspecio M. p. beccarii.[3]
La specio Micropsitta pusio estas nur iomete studita kiel individua specio kaj ĝia plej notata eco estas tio ke ĝi estas la plej malgranda papago kun averaĝa longo de 8.6 cm kaj pezo de 11.5 g.[3] Tamen estas trovitaj ses specianoj kun mirinde granda pezo de 14 g, t.e. pli peza de du pli grandaj specioj, la nana papageto de Geelvink (M. geelvinkiana) ka la Nana papageto de Salvadori (M. keiensis).[4][5]
Seksa duformismo estas nerimarkinda en nana papageto de Sclater. Ambaŭ iĉoj kaj inoj estas plejparte verdaj kun iom flaveca ventro kaj ventraj partoj de flugiloj. La plumaro ĉirkaŭ la okuloj kaj apud la beko estas pli dika, kreante impreson de lanugoza vizaĝo, kaj sablokolora. Sur la malantaŭa parto de la kapo la birdoj havas malhele bluan makulon. En inoj la makuloj estas iom pli malgrandaj kaj iliaj koloroj malpli brilaj, kvankam ne tiom rimarkeble ke oni povu facile distingi inter seksoj laŭ aspekto. Junuloj antaŭ la unua molto entute ne havas la bluan koloron kaj estas preskaŭ tute verdaj nur kun iom pli flavecaj ventroj kaj vizaĝoj.[3] La okuloj estas malhele brunaj, la beko estas griza kaj haŭto sur la piedoj estas bluece aŭ rozece griza.
Nanaj papagetoj de Sclater troveblas tra nordaj partoj de Novgvineo en arbaroj de altecoj ĝis 800 m super marnivelo kaj ankaŭ en la Bismarkoj. Ilia ekologia niŝo estas la tropikaj kaj subtropikaj humidaj foliarbaroj kie ili formas grupojn po ĝis 6 specianoj. Ili estas tre aktivaj kaj movivaj, rapide grimpante laŭ arbajn trunkojn kaj manĝante fungojn kaj likenojn kiuj kreskas sur ili.
Kvankam tuta grandeco de populacio de nanaj papagetoj de Sclater estas nesciata, la specio troveblas en tre granda arealo kaj pro tio IUCN listis ĝin kiel malplej zorgiga.[6]
Nana papageto de Sclater (Micropsitta pusio) estas specio de tre malgrandaj verdaj papagoj kiuj loĝas en tropikaj kaj subtropikaj humidaj foliarbaroj de Nova Britio kaj Nova Gvineo. Ĝi apartenas al genro Micropsitta (nanaj papagetoj), kiu estas genro de la plej malgrandaj papagoj, kaj ĝi estas la plej malgranda el ili.
El microloro pusio (Micropsitta pusio)[2] es una especie de ave psittaciforme de la familia Psittaculidae nativa de los bosques húmedos de Nueva Guinea, las islas Bismarck y algunas islas menores circundantes.
Poco estudiado, es conocido principalmente por ser el loro más pequeño del mundo,[3] con una media de 11,5 g de peso y entre 8,4 y 8,6 cm de longitud.[4][5]
La especie fue descrita por primera vez como Nasiterna pusio por el naturalista inglés Philip Lutley Sclater en 1866. El nombre del género Micropsitta deriva del griego mikros que significa pequeño y psitta loro.[6] El nombre específico deriva del latín pũsǐõ, que significa "chico".[7]
Se han descrito cuatro subespecies, a pesar de que su estado ha sido cuestionado. La subespecie tipo, pusio, se reproduce en el archipiélago de Bismarck y el sureste de Nueva Guinea, las aves de la isla Fergusson en el archipiélago de D'Entrecasteaux tienen la garganta azulada y marcas menos distintivas y se describen como harterti; las aves de Misima e islas Tagula en el archipiélago de las Luisiadas son un poco más grandes y tienen más partes inferiores amarillentas y se describen como subespecie stresemanni, y aquellas que se extienden en el oeste de Nueva Guinea desde la bahía Cenderawasih al río Kumusi tienen plumaje más oscuro en general y se nombran subespecie beccarii.[4]
Mide una media de 8,4 cm de largo.[5] El macho y la hembra son similares en apariencia, el plumaje es principalmente verde con un tono amarillento en las partes inferiores. Las mejillas, la cara y la frente son de color ante. Tiene un parche de color azul oscuro en la parte superior de la cabeza que se extiende hacia atrás hasta la protuberancia occipital. Las marcas de la cabeza son más pequeñas en las hembras, y más pálido el color de la cara. Los ojos son de color marrón oscuro y el pico es gris, las patas son de color grisáceo con reflejos azules o rosados. Los pájaros no maduros carecen de la corona azul, reemplazándola con verde, y el color de la piel ante es menos clara.[4]
Esta ave se distribuye a través de las tierras bajas del norte de la isla de Nueva Guinea, en el oeste hasta el extremo sudeste a una altitud de unos 800 m, así como en el archipiélago de Bismarck. Habitan bosques húmedos. Se les encuentra en grupos reducidos de un máximo de seis aves y son muy activos, saltando alrededor de los troncos.
Si bien su tamaño poblacional es desconocido, la especie se encuentra en un rango muy amplio y está catalogada como de preocupación menor por la UICN.[1]
El microloro pusio (Micropsitta pusio) es una especie de ave psittaciforme de la familia Psittaculidae nativa de los bosques húmedos de Nueva Guinea, las islas Bismarck y algunas islas menores circundantes.
Poco estudiado, es conocido principalmente por ser el loro más pequeño del mundo, con una media de 11,5 g de peso y entre 8,4 y 8,6 cm de longitud.
Micropsitta pusio Micropsitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Micropsitta pusio Micropsitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Keltapääkaijanen (Micropsitta pusio) on hyvin pieni melanesialainen kaijalaji.
Keltapääkaijanen on noin 8,4 cm pitkä ja 10–15 g painava lintu, jonka höyhenpuku on pääosin vihreä, vatsapuolelta vaaleanvihreä. Sen otsa, naama ja posket ovat ruskehtavan keltaiset ja päälaella on sininen juova. Pyrstön alapuoli on keltainen, pyrstön keskimmäiset sulat ovat siniset ja reunimmaiset mustat ja niissä on keltaiset kärkitäplät. Nokka on harmaa, iiris ruskea ja koivet harmahtavat. Koiraan värit ovat hieman kirkkaammat kuin naaraan. Nuoren linnun päälaki on vihreä ja naaman väritys on himmeämpi kuin aikuisen linnun.
Keltapääkaijaset elävät Papua-Uuden-Guinean pohjois- ja itäosissa sekä Bismarckinsaarilla. Lajista tunnetaan neljä alalajia: pusio, harterti, stresemanni ja beccarii. Lajin elinympäristön laajuus on 50 000–100 000 neliökilometriä ja sen populaatio on kooltaan vähintään 100 000 yksilöä.
Keltapääkaijaset asuvat alavien maiden metsissä, joskus 800 metrin korkeudelle asti. Ne liikkuvat tavallisesti muutaman yksilön parvissa ja ovat äänekkäitä, mutta pienen kokonsa takia vaikeasti nähtäviä.
Lisääntymistä on havaittu lähes ympäri vuoden. Pesintä tunnetaan huonosti. Pesä on usein puussa olevassa termiittipesässä. Naaras munii tavallisesti kolme munaa.
Keltapääkaijanen syö ainakin siemeniä ja jäkälää, mahdollisesti myös hedelmiä sekä hyönteisiä ja niiden toukkia.
Keltapääkaijanen (Micropsitta pusio) on hyvin pieni melanesialainen kaijalaji.
Micropsitta pusio
La Micropsitte à tête fauve (Micropsitta pusio) est une espèce de perruche pygmée. Elle est réputée être la plus petite espèce de la famille des Psittacidae et ne mesure que 8 cm pour une dizaine de grammes.
Cet oiseau vit en Nouvelle-Bretagne et le nord/est de la Nouvelle-Guinée.
D'après Alan P. Peterson, 4 sous-espèces ont été décrites :
Micropsitta pusio
La Micropsitte à tête fauve (Micropsitta pusio) est une espèce de perruche pygmée. Elle est réputée être la plus petite espèce de la famille des Psittacidae et ne mesure que 8 cm pour une dizaine de grammes.
Il pappagallo pigmeo facciacamoscio (Micropsitta pusio) è un uccello della famiglia degli Psittaculidi, endemico della Nuova Guinea.[2] La specie è stata descritta come Nasiterna pusio dal naturalista inglese Philip Lutley Sclater nel 1866. Il nome del genere Micropsitta deriva da mikros, che in greco significa, "piccolo" e "Psitta", pappagallo. Il nome specifico pũsǐõ in latino significa "bambino".
sono state descritte quattro sottospecie, anche se il loro status è stato messo in discussione. La sottospecie nominale, M. p. pusio, vive nelle zone del Bismarck e del sud-est della Nuova Guinea. gli uccelli che vivono nell'Isola di Fergusson hanno gole blu sfumate e con marcature meno distinte e sono descritti come M. p. harterti. Gli uccelli di Misima e delle Isole Tagula sono leggermente più grandi, hanno parti inferiori più giallastre e sono descritti come M. p. stresemanni; e quelli che vivono nella Nuova Guinea occidentale dalla Baia Cenderawasih al fiume Kumusi hanno piumaggio più scuro e appartengono alla sottospecie M. p. beccarii.
Il maschio e la femmina sono simili in apparenza; il loro piumaggio è prevalentemente verde con un tono giallastro sulle parti inferiori. Guance, fronte e corona sono color camoscio (da qui il nome comune). Una macchia blu scuro si trova sulla parte superiore della testa. La femmina ha la testa con marcature meno distinte e un colore più pallido. Gli occhi sono marrone scuro e le zampe grigie. Gli uccelli giovani non hanno la corona blu ma verde, e il color camoscio è meno distinto.
Abitano foreste di pianura umide subtropicali o tropicali e si spostano in piccoli gruppi che contano fino a sei uccelli. sono molto attivi e saltellano sui tronchi degli alberi.
Non si conoscono le dimensioni della popolazione di questi volatili, anche se si sa che hanno un areale molto ampio.
Il pappagallo pigmeo facciacamoscio (Micropsitta pusio) è un uccello della famiglia degli Psittaculidi, endemico della Nuova Guinea. La specie è stata descritta come Nasiterna pusio dal naturalista inglese Philip Lutley Sclater nel 1866. Il nome del genere Micropsitta deriva da mikros, che in greco significa, "piccolo" e "Psitta", pappagallo. Il nome specifico pũsǐõ in latino significa "bambino".
sono state descritte quattro sottospecie, anche se il loro status è stato messo in discussione. La sottospecie nominale, M. p. pusio, vive nelle zone del Bismarck e del sud-est della Nuova Guinea. gli uccelli che vivono nell'Isola di Fergusson hanno gole blu sfumate e con marcature meno distinte e sono descritti come M. p. harterti. Gli uccelli di Misima e delle Isole Tagula sono leggermente più grandi, hanno parti inferiori più giallastre e sono descritti come M. p. stresemanni; e quelli che vivono nella Nuova Guinea occidentale dalla Baia Cenderawasih al fiume Kumusi hanno piumaggio più scuro e appartengono alla sottospecie M. p. beccarii.
Il maschio e la femmina sono simili in apparenza; il loro piumaggio è prevalentemente verde con un tono giallastro sulle parti inferiori. Guance, fronte e corona sono color camoscio (da qui il nome comune). Una macchia blu scuro si trova sulla parte superiore della testa. La femmina ha la testa con marcature meno distinte e un colore più pallido. Gli occhi sono marrone scuro e le zampe grigie. Gli uccelli giovani non hanno la corona blu ma verde, e il color camoscio è meno distinto.
Abitano foreste di pianura umide subtropicali o tropicali e si spostano in piccoli gruppi che contano fino a sei uccelli. sono molto attivi e saltellano sui tronchi degli alberi.
Non si conoscono le dimensioni della popolazione di questi volatili, anche se si sa che hanno un areale molto ampio.
Sclaters spechtpapegaai (Micropsitta pusio) is een soort uit het geslacht van de spechtpapegaaien (Micropsitta) en de familie van de Psittaculidae (papegaaien van de Oude Wereld).. Het is een endemische vogelsoort van Nieuw-Guinea.
De Sclaters spechtpapegaai is 8,3 cm lang. Het is een wat onopvallende, voornamelijk groene spechtpapegaai. Mannetjes zijn okerkleurig rond het oog en voor op de kop (het "gezicht") met blauw boven op de kop. Vrouwtjes zijn doffer gekleurd en onvolwassen vogels missen het oker en het blauw en zijn bleekgeel tot groen op de borst en buik en lijken sterk op de Bruijns spechtpapegaai. De vogel komt vaak voor in kleine groepjes.[2]
Het is een algemeen voorkomende vogel in het oosten en midden van Nieuw-Guinea. Het verspreidingsgebied reikt tot de westkust van de Geelvinkbaai en in het zuiden tot de Puraririvier, verder op de eilanden Misima, Fergusson en Tagula.
De soort telt 4 ondersoorten:
De Bruijns spechtpapegaai komt voor in tropisch regenbos en aan bosranden op een hoogte van 0 tot 500 m boven de zeespiegel, soms hoger, maar zelden boven de 800 m.[2]
De totale populatie is niet gekwantificeerd maar door de grootte van het verspreidingsgebied wordt de vogel als niet bedreigd beschouwd.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesSclaters spechtpapegaai (Micropsitta pusio) is een soort uit het geslacht van de spechtpapegaaien (Micropsitta) en de familie van de Psittaculidae (papegaaien van de Oude Wereld).. Het is een endemische vogelsoort van Nieuw-Guinea.
Multimedia w Wikimedia Commons Karłówka płowolica[9] (Micropsitta pusio) – gatunek ptaka z podrodziny papug wschodnich (Loriinae) w rodzinie papug wschodnich (Psittaculidae). Ptak ten zamieszkuje Nową Gwineę i Archipelag Bismarcka, według IUCN nie jest zagrożony wyginięciem.
Karłówka płowolica występuje w zależności od podgatunku[10][11]:
Gatunek po raz pierwszy opisał w 1866 roku angielski ornitolog Philip Lutley Sclater, nadając mu nazwę Nasiterna pusio[1]. Jako miejsce typowe odłowu holotypu Sclater wskazał błędnie Wyspy Salomona[1], prawidłową lokalizacją były Wyspy Księcia Yorku[12]. Podstawowe dane taksonomiczne podgatunków (oprócz podgatunku nominatywnego) przedstawia poniższa tabelka:
Podgatunek Autor i rok opisu Miejsce typowe M. p. beccarii Salvadori, 1876[2] Wairoro (lub Wairor), na wsch. wybrzeżu Ptasiej Głowy M. p. harterti Mayr, 1940[6] Fergusson (Wyspy d’Entrecasteaux) M. p. stresemanni Hartert, 1926[7] Mount Riu, Sudest (= Tagula)M. pusio tworzy grupę gatunków wraz z M. keiensis i M. geelvinkiana[11]. Wszystkie podgatunki są do siebie bardzo podobne i ich ważność jest kwestionowana[11]. Wstępnie rozpoznano cztery podgatunki[10].
Długość ciała około 8 cm; masa ciała 10–15 g[11]. Upierzenie generalnie koloru zielonego, nieco bardziej żółtawe na spodzie ciała. Czoło, pokrywy uszne, skroń i gardło płowo-brunatnożółte, czasem z żółtawym paskiem nad brwią; centralna część ciemienia do karku koloru modrego. Tył ciała i skrzydła koloru zielonego, z czarnymi łatami na środkowej części pokryw skrzydłowych; pokrywy podogonowe żółte. Ogon w centralnej części niebieski, czarny na bokach z małymi, żółtymi plamami na końcach[11]. U samicy twarz i ciemię ma bledsze. U młodych ptaków ciemię jest koloru zielonego. U podgatunku harterti spód ciała jest bardziej zielony zaś gardło rozmyto niebieskie; podgatunek stresemanni podobny do harterti ale spód ciała bardziej żółtawy; podgatunek beccarii ciemniejszy, z matowo brązową twarzą[11].
Karłówka płowolica zamieszkuje nizinne i zalewowe las galeriowe, wysokie lasy przyrostu wtórnego i drzewa na polanach, czasami spotykana na gęstej sawannie do 800 m n.p.m., choć najczęściej nie przekracza 400 m n.p.m.[11].
Żywią się porostami, grzybami rosnącymi na korze i prawdopodobnie termitami; w żołądkach schwytanych ptaków znaleziono szczątki owadów, małe czarne nasiona, żółty miąższ owoców i kwiaty[11].
Okres lęgowy przypada na okres wrzesień[21]–maj[11]. Gniazdo budowano jest w otworze nadrzewnych termitier, w jednym przypadku, gniazdo znajdowało się w termitierze gatunku Microcerotermes biroi około 2 m nad ziemią w pniu małego drzewa w lesie wtórnym[11]. W zniesieniu 2–3 jaja, o rozmiarze 16,2 × 14,3 mm (n = 1)[21] i masie 1,67 g[22].
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. Least Concern – najmniejszej troski[8]. Globalna wielkość populacji nie jest znana, ale gatunek ten ocenia się na bardzo rzadki i występujący lokalnie[8]. U podnóża Gór Owena Stanleya, w płd.-wsch. Papui-Nowej Gwinei, gęstość szacuje się na 20 ptaków na km²[11]. Liczebność tego ptaka może być zaniżona z powodu skrytego trybu życia, np. w pobliżu Port Moresby gatunek ten jest rzadko obserwowany, jednak śpiewy tej papugi sugerują że najobfitszą papugą na tym obszarze[11]. Populacja wydaje się być stabilna ze względu na brak dowodów na jakiekolwiek spadków lub inne istotne zagrożenia[8].
Karłówka płowolica (Micropsitta pusio) – gatunek ptaka z podrodziny papug wschodnich (Loriinae) w rodzinie papug wschodnich (Psittaculidae). Ptak ten zamieszkuje Nową Gwineę i Archipelag Bismarcka, według IUCN nie jest zagrożony wyginięciem.
O papagaio-pigmeu (Micropsitta pusio) é uma espécie de ave da família Psittacidae, considerada a menor espécie de papagaio do mundo.[1] Natural da Nova Guiné Ocidental, Indonésia e Papua-Nova Guiné, não se alimenta de frutas, mas sim de fungos locais.
Os seus habitats naturais são: florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude.
O papagaio-pigmeu (Micropsitta pusio) é uma espécie de ave da família Psittacidae, considerada a menor espécie de papagaio do mundo. Natural da Nova Guiné Ocidental, Indonésia e Papua-Nova Guiné, não se alimenta de frutas, mas sim de fungos locais.
Os seus habitats naturais são: florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude.
Dvärgspettpapegoja[2] (Micropsitta pusio) är en fågel i familjen östpapegojor inom ordningen papegojfåglar.[3]
Dvärgspettpapegoja delas in i fyra underarter:[3]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör dvärgspettpapegoja.
Wikispecies har information om Micropsitta pusio.
Dvärgspettpapegoja (Micropsitta pusio) är en fågel i familjen östpapegojor inom ordningen papegojfåglar.
Micropsitta pusio là một loài vẹt rất nhỏ được tìm thấy ở vùng đồng bằng ẩm ướt nhiện đới và cận nhiệt đới của Tây New Guinea, Indonesia và Papua New Guinea.
Nó được biết đến chủ yếu vì là loài vẹt nhỏ nhất trên thế giới,[2] chỉ nặng 11,5 g (0,41 oz) và dài 8,6 cm (3,4 in).[3]
Micropsitta pusio là một loài vẹt rất nhỏ được tìm thấy ở vùng đồng bằng ẩm ướt nhiện đới và cận nhiệt đới của Tây New Guinea, Indonesia và Papua New Guinea.
Nó được biết đến chủ yếu vì là loài vẹt nhỏ nhất trên thế giới, chỉ nặng 11,5 g (0,41 oz) và dài 8,6 cm (3,4 in).
Micropsitta pusio (Sclater, 1866)
Охранный статус
Дятловый попугайчик Склэтера[1] (лат. Micropsitta pusio) — птица семейства попугаевых.
Длина тела около 8,4 см; вес — 10—15 г. Окраска оперения зелёная. Горло, бока головы и лоб бурого цвета. Середина брюшка желтоватая, а нижние кроющие перья хвоста жёлтые. Клюв серый, радужка и ноги серо-коричневые.
Обитает на севере и востоке острова Новая Гвинея, на островах архипелага Бисмарка и мелких островах Луизиада и Д’Антркасто у юго-восточного побережья Новой Гвинеи.
Населяют влажные тропические леса, иногда забираясь до высоты 800 м над ур. моря.
Вид включает в себя 4 подвида:
Дятловый попугайчик Склэтера (лат. Micropsitta pusio) — птица семейства попугаевых.
