La garceta cariblanca[1] (Egretta novaehollandiae) ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae[2][3] mesma d'Indonesia, Australia Papúa Nueva Guinea, Nueva Zelanda y otres islles menores.[4]
Ye una garza espodada que de cutiu se posa bien arguta. El so reclamu más común ye un gazníu grave, anque tamién emite notes baxes y guturales.
Habita en petóns cerca de la mariña, marismes costeres, ríos, llagos, banzaos y praderíes seques. En tierra o na agua anda amodo, parándose pa arponear a la so presa, o la acesma parada.
Cuando nun ta criando, dacuando alcuéntrase en zones abiertes, anque les pareyes siempres añeren n'árboles aisllaos o en grupu. Les aves que críen esibir nel nial, erizando les plumes apuntiaes que crecen na so cabeza, pescuezu y envés.
Aliméntase de pexes, xaronques, crustáceos y, dacuando, llagarteses y pequeños páxaros, lo mesmo que de les plagues de llagostas o mures na so área de distribución. Al igual que munches otres garces, dacuando establez un territoriu temporal d'alimentación, que defende contra otros de la so especie.
==Subespecies reconocen dos subespecies de Egretta novaehollandiae:[2]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La garceta cariblanca (Egretta novaehollandiae) ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae mesma d'Indonesia, Australia Papúa Nueva Guinea, Nueva Zelanda y otres islles menores.
Ye una garza espodada que de cutiu se posa bien arguta. El so reclamu más común ye un gazníu grave, anque tamién emite notes baxes y guturales.
An herlegon dremm wenn(Daveoù a vank) a zo un evn hirc'harek, Egretta novaehollandiae an anv skiantel anezhañ.
N'eo ket anavezet an tri isspesad Egretta novaehollandiae nana, Egretta novaehollandiae novaehollandiae hag Egretta novaehollandiae parryi ken.
Bevañ a ra al labous el lodenn vrasañ eus Aostralazia[1].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An herlegon dremm wenn(Daveoù a vank) a zo un evn hirc'harek, Egretta novaehollandiae an anv skiantel anezhañ.
N'eo ket anavezet an tri isspesad Egretta novaehollandiae nana, Egretta novaehollandiae novaehollandiae hag Egretta novaehollandiae parryi ken.
El martinet carablanc[1] (Egretta novaehollandiae) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) que de vegades és ubicat al gènere Ardea. Habita aiguamolls, llacs, costes i camps negats a les illes de Flores i Rote, Nova Caledònia, Lifu, Austràlia, Tasmània, sud de Nova Guinea, illes Norfolk i Lord Howe, Nova Zelanda i Chatham.
El martinet carablanc (Egretta novaehollandiae) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) que de vegades és ubicat al gènere Ardea. Habita aiguamolls, llacs, costes i camps negats a les illes de Flores i Rote, Nova Caledònia, Lifu, Austràlia, Tasmània, sud de Nova Guinea, illes Norfolk i Lord Howe, Nova Zelanda i Chatham.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr wynebwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod wynebwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Egretta novaehollandiae; yr enw Saesneg arno yw White-faced egret. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. novaehollandiae, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r crëyr wynebwyn yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Crëyr glas Ardea cinerea Crëyr goliath Ardea goliath
_Night_Heron_(23333548021).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr wynebwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod wynebwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Egretta novaehollandiae; yr enw Saesneg arno yw White-faced egret. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. novaehollandiae, sef enw'r rhywogaeth.
Volavka bělolící (Egretta novaehollandiae) je středně velký druh volavky.
Dorůstá 60–70 cm[2] a váží asi 550 g.[3] Dospělí ptáci jsou převážně modrošedí s bílým opeřením na čele, lících a horní části hrdla. Duhovky má šedé, tmavě žuté nebo skořicově hnědé, zobák černošedý a končetiny tmavě žluté. Ve svatebním šatě má též růžovohnědá prodloužená pera na krku a hrudi a modrošedá na hřbetě.[4] Mladí ptáci jsou v porovnání s dospělci šedší a bíle zbarvené mají pouze hrdlo.[5]
Volavka bělolící žije na rozsáhlém území Australasie, včetně Nové Guiney, Indonésie, Nové Kaledonie a Nového Zélandu.[6] Vyskytuje se v mokřadech, bažinách, na pastvinách, loukách a mořských pobřeží.[5]
Mimo hnízdní období, kdy je teritoriální, se může při lovu kořisti, zejména pak krátce po deštích nebo povodních, zdržovat v menších volných skupinách.[6] Živí se rybami, obojživelníky, plazy a hmyzem. Hnízdo z větví buduje obvykle na listnatém stromě ve výšce 5–12 m.[5] V jedné snůšce je 3-5 světle modrých,[5] 48,5 × 35 mm[6] velkých vajec, na kterých sedí střídavě oba rodiče po dobu zhruba 25 dnů. Mláďata jsou pak opeřena ve věku 40 dnů.[6]
Obrázky, zvuky či videa k tématu volavka bělolící ve Wikimedia Commons
Galerie volavka bělolící ve Wikimedia Commons
Volavka bělolící (Egretta novaehollandiae) je středně velký druh volavky.
Dorůstá 60–70 cm a váží asi 550 g. Dospělí ptáci jsou převážně modrošedí s bílým opeřením na čele, lících a horní části hrdla. Duhovky má šedé, tmavě žuté nebo skořicově hnědé, zobák černošedý a končetiny tmavě žluté. Ve svatebním šatě má též růžovohnědá prodloužená pera na krku a hrudi a modrošedá na hřbetě. Mladí ptáci jsou v porovnání s dospělci šedší a bíle zbarvené mají pouze hrdlo.
Volavka bělolící žije na rozsáhlém území Australasie, včetně Nové Guiney, Indonésie, Nové Kaledonie a Nového Zélandu. Vyskytuje se v mokřadech, bažinách, na pastvinách, loukách a mořských pobřeží.
Mimo hnízdní období, kdy je teritoriální, se může při lovu kořisti, zejména pak krátce po deštích nebo povodních, zdržovat v menších volných skupinách. Živí se rybami, obojživelníky, plazy a hmyzem. Hnízdo z větví buduje obvykle na listnatém stromě ve výšce 5–12 m. V jedné snůšce je 3-5 světle modrých, 48,5 × 35 mm velkých vajec, na kterých sedí střídavě oba rodiče po dobu zhruba 25 dnů. Mláďata jsou pak opeřena ve věku 40 dnů.
Der Weißwangenreiher (Egretta novaehollandiae) ist eine Vogelart aus der Familie der Reiher. Es handelt sich um einen mittelgroßen Reiher, dessen Verbreitungsschwerpunkt Australien ist.
Die IUCN stuft den Weißwangenreiher als nicht gefährdet (least concern) ein.
Der Weißwangenreiher ist ein zierlicher Reiher mit einer Körperlänge von etwa 66 bis 68 Zentimeter, dabei entfällt auf den Körper etwa die Hälfte. Die Flügelspannweite beträgt 106 Zentimeter. Im Schnitt wiegen Weißwangenreiher 550 Gramm.[2]
Das Gefieder des Weißwangenreihers ist größtenteils von blaugrauer Farbe. Das Gesicht ist allerdings auffällig weiß und der Bauch ist cremefarben. Sein Schnabel ist dunkelgrau und die Beine sind gelblich gefärbt.
Sein Verbreitungsgebiet umfasst Südostasien, Australien, Neuseeland und weite Teile Ozeaniens. Man findet ihn dort an Salzgewässern genauso wie an Brack- und Süßgewässern.
Weißwangenreiher brüten in kleinen Kolonien. Ihre aus Ästen und Zweigen bestehenden Nester errichten sie auf hohen Bäumen in Ufernähe. Dort legt das Weibchen drei bis fünf Eier von blau-grüner Färbung. Die Eier werden von beiden Altvögeln bebrütet. Auch die Versorgung der Jungvögel mit Nahrung teilen sich beide Eltern. Zu den bevorzugten Beutetieren gehören Fische, Amphibien, Mollusken und Krebstiere.
Der Weißwangenreiher (Egretta novaehollandiae) ist eine Vogelart aus der Familie der Reiher. Es handelt sich um einen mittelgroßen Reiher, dessen Verbreitungsschwerpunkt Australien ist.
Die IUCN stuft den Weißwangenreiher als nicht gefährdet (least concern) ein.
Ko te Matuku moana he manu ki tātahi nō Aotearoa. He matuku mā tōna kanohi, he āhua hina ōrangi tōna tinana. He pango ōna ngutu, me tōna tipuaki, engari he kōwhai ōna waewae.
Ko te ingoa pūtaiao he Ardea novaehollandiae. Ko te ingoa reo Pākehā he White-faced heron.
Ko te Matuku moana he manu ki tātahi nō Aotearoa. He matuku mā tōna kanohi, he āhua hina ōrangi tōna tinana. He pango ōna ngutu, me tōna tipuaki, engari he kōwhai ōna waewae.
Ko te ingoa pūtaiao he Ardea novaehollandiae. Ko te ingoa reo Pākehā he White-faced heron.
Ko e motuku (pe motuku foʻou, koeʻuhi ʻoku ʻi ai ha ngaahi motuku kehe) naʻe aʻu ki Tongatapu mei Nuʻusila ʻi 1988. Ko e manupuna tuʻufonua ʻi Tongá ni he taimí ni. Ko hono lahi ko e senitimita ʻe 65. ʻOku ne nofo ofi ki he ngaahi anovai (vai melie).
Naʻe ui foki ko e Ardea novaehollandiae.
Ko e motuku (pe motuku foʻou, koeʻuhi ʻoku ʻi ai ha ngaahi motuku kehe) naʻe aʻu ki Tongatapu mei Nuʻusila ʻi 1988. Ko e manupuna tuʻufonua ʻi Tongá ni he taimí ni. Ko hono lahi ko e senitimita ʻe 65. ʻOku ne nofo ofi ki he ngaahi anovai (vai melie).
Naʻe ui foki ko e Ardea novaehollandiae.
The white-faced heron (Egretta novaehollandiae) also known as the white-fronted heron,[2] and incorrectly as the grey heron,[3] or blue crane,[2] is a common bird throughout most of Australasia, including New Guinea, the islands of Torres Strait, Indonesia, New Zealand, and all but the driest areas of Australia.
It is a medium-sized heron, pale, slightly bluish-grey, with yellow legs and white facial markings. It can be found almost anywhere near shallow water, fresh or salt, and although it is prompt to depart the scene on long, slow-beating wings if disturbed, it will boldly raid suburban fish ponds.
The white-faced heron was formally described in 1790 by the English ornithologist John Latham. He placed it with the herons in the genus Ardea and coined the binomial name Ardea novaehollandiae.[4][5] Latham based his account on the "white-fronted heron" that had been described and illustrated in 1789 by the first Governor of New South Wales Arthur Phillip in his book The Voyage of Governor Phillip to Botany Bay.[6]
It was historically considered to be closely related to Ardea but for some time it was placed in its own genus—Notophoyx—because of the absence of the plumes typical in that genus.[2] In his review of the family Ardeidae, American ornithologist Walter J. Bock placed the white-faced heron into Ardea, holding it to be related to the white-necked heron, and synonymised Notophoyx.[7] Similarly, Swedish naturalist Kai Curry-Lindahl felt the species was a dwarf member of the genus Ardea.[8] Robert B. Payne and Christopher J. Risley placed the white-faced heron in the genus Egretta due to its skeletal anatomy resembling egrets more than Ardea herons. They noted that Bock had not given reasons why he had placed the species in Ardea, and felt its closest relative was the little blue heron (Egretta caerulea) on account of plumage and skull similarities.[9] Using DNA-DNA hybridization in a 1987 study, Frederick Sheldon confirmed the white-faced heron was a member of the egret clade.[10]
Subspecies E. n. novaehollandiae and E. n. parryi in Australia, E. n. nana from New Caledonia and E. n. austera from Irian Jaya have previously been described, but are now not recognised taxonomically.[2]
Appearance and behaviour are more closely related to those in the genus Egretta.
The Ngarrindjeri people of the Lower Murray region in South Australia knew it as krawli.[11]
The adult white-faced heron is medium-sized for the family and mostly pale blue-grey. The forehead, crown, chin and upper throat are white. The crown pattern is variable, with the white occasionally spreading down the neck; the variability makes identification of individuals possible.[2] The iris may be grey, green, dull yellow or cinnamon.[2] The regions between the eye and bill on the side of the head (lores) are black. The beak is black and often pale grey at the base.[2] During the breeding season pinkish-brown or bronze nuptial plumes appear on the foreneck and breast, with blue-grey plumes appearing on the back.[12]
The adult typically weighs 550 g (1.21 lb)[13] and ranges from 60 to 70 cm (24–28 in) in height.[14]
Immature birds are paler grey with only the throat white,[3] and often have a reddish colour on the underparts.[14] Chicks are typically covered with grey down.[2]
The white-faced heron is found throughout most of Australasia, including New Guinea, the islands of Torres Strait, Indonesia, New Caledonia, New Zealand, the islands of the Subantarctic, and all but the driest areas of Australia. The species is now resident on Christmas Island but has not yet been recorded breeding there. It is also commonly found on Lombok, Flores and Sumbawa,[2] and has appeared as a vagrant in China,[15] the Cocos Islands and the Solomon Islands.[16] It is mostly a winter visitor to the Northern Territory.[3] It was self-introduced to New Zealand in the late 1940s.[13] It is the only heron recorded breeding in Tasmania.[12]
The white-faced heron is locally nomadic and found in both fresh and salty wetlands, farm dams, pastures, grasslands, crops, shores, saltmarsh, tidal mudflats, boat-harbours, beaches, golf courses, orchards or in garden fish-ponds.[3] It is protected in Australia under the National Parks and Wildlife Act 1974.
The white-faced heron typically perches on fence-posts, trees, telephone poles and house roofs.[3] Its flight is slow and bouncing.[14]
The most common call of the white-faced heron is a gravelly croak or gobble,[3] graak or graaw and is typically given in flight, in interactions or in aggressive encounters.[2] Another call, gow, gow, gow is typically given upon returning to a nest.[2] High pitched wrank, oooooooooh or aaarrrgh calls are given as alarm calls.[2]
Breeding generally takes place in the austral spring, but the birds may breed at other times in response to rainfall.[14][17] Breeding generally takes place in southern Australia, and birds disperse for long distances at other times of year. Both sexes share the task of building the nest, incubating the eggs and caring for the young.[14] The nest is an untidy shallow bowl, made of sticks and usually placed on a leafy branch 5–12 m high,[3] at altitudes from sea level to over 1000 m.[2] When breeding the birds have long feathers (nuptial plumes) on the neck, head and back.[17] A typical clutch has three to five pale blue eggs.[3] with an average size of 48.5×35 mm.[2] Normally only one brood is raised per year.[14] Incubation lasts approximately 25 days.[2] The parents guard the chicks for 3–4 weeks and fledging takes place 40 days after hatching.[2] Typical nestling predators include kookaburras, Australian magpies, hawks and owls.
White-faced herons eat most small aquatic creatures[18] and their varied diet is fish, frogs, small reptiles and insects.[19] It uses a variety of techniques to find food including standing still and waiting for prey movement (often employing a peculiarly rhythmic neck movement whether in water or on land), walking slowly in shallow water, wing flicking, foot raking or even chasing prey with open wings.[18] White-faced herons generally feed solitarily or independently in small groups.[2] White-faced herons are generally territorial during breeding season but may feed in groups during non-breeding season, particularly after rain or flooding.[2]
Juvenile plumage
Three white-faced herons squabble as they approach a perch (East Timor)
At Royal Botanic Gardens, Sydney, Australia
The white-faced heron (Egretta novaehollandiae) also known as the white-fronted heron, and incorrectly as the grey heron, or blue crane, is a common bird throughout most of Australasia, including New Guinea, the islands of Torres Strait, Indonesia, New Zealand, and all but the driest areas of Australia.
It is a medium-sized heron, pale, slightly bluish-grey, with yellow legs and white facial markings. It can be found almost anywhere near shallow water, fresh or salt, and although it is prompt to depart the scene on long, slow-beating wings if disturbed, it will boldly raid suburban fish ponds.
La Blankavizaĝa egreto, Egretta novaehollandiae, konata ankaŭ kiel Blankafronta egreto,[1] kaj malĝuste Griza ardeo,[2] aŭ Pardizgruo,[1] estas komuna birdo en plej de Aŭstralazio, inklude Novgvineon, la insulojn de la Toresa Markolo, Indonezion, Novzelandon, la insulojn de Ĉeantarkto, kaj la tuton escepte la plej sekaj areoj de Aŭstralio.
Ĝi estas relative malgranda ardeo, pala, iome bluecgriza, kun flavaj kruroj kaj blanka vizaĝa areo. Ĝi povas troviĝi ĉe preskaŭ ie ajn ĉe neprofunda akvo, ĉu nesala aŭ saleta, kaj kvankam ĝi pretas eliri elloke per longa, malrapida flugilfrapado kaze de ĝenado, ĝi kuraĝe ĉeestas ĉe ĉeurbaj fiŝlagoj.
Tiu specio estis origine priskribita de la ornitologo John Latham en 1790. Ĝi estis historie konsiderata tre proksime rilata al la genro Ardea sed por ioma tempo ĝi estis lokita en propra genro pro foresto de la plumoj tipaj en tiu genro.[1] Aspekto kaj kutimaro estas pli proksime rilataj al tiuj de la genro Egretta, kion analizoj de DNA konfirmis.[1]
Subspecioj E. n. novaehollandiae kaj E. n. parryi en Aŭstralio, E. n. nana el Nov-Kaledonio kaj E. n. austera el Papuo estis iam priskribitaj, sed ne estas nune agnoskataj taksonomie.[1]
Plenkreskulo de Blankavizaĝa egreto estas relative malgranda, palblugriza. La frunto, krono, mentono kaj supra gorĝo estas blankaj. La krona bildo estas varia, kun blanka eventuale etende suben al la kolo; la varieco ebligas identigon de individuoj.[1] La irisoj povas esti grizaj, verdecaj, senkolora flavaj aŭ cinamokoloraj.[1] La regionoj inter la okulo kaj la bekobazo kapoflanke (bridoj) estas nigraj. La beko estas nigra kaj ofte palgriza ĉe bazo.[1] Dum la reprodukta sezono rozbrunecaj aŭ bronzkoloraj nuptaj plumoj aperas ĉe nuko kaj brusto, kaj bluecgrizaj plumoj aperante dorse.[3]
La plenkreskulo tipe pezas 550 g[4] kaj gamas el 60 al 70 cm alte.[5]
Nematuruloj estas helgrizaj kun nur la gorĝo blanka,[2] kaj ofte havas ruĝecan koloron en subaj partoj.[5] Idoj estas tipe kovrataj de griza lanugo.[1]
La Blankavizaĝa egreto vivas tra la Aŭstralazia ekozono, inklude Novgvineon, la insulojn de la Toresa Markolo, plej orientan Indonezion, Nov-Kaledonion, Novzelandon, la insulojn de Ĉeantarkto, kaj la tuton escepte la plej sekajn areojn de Aŭstralio. La specio nune loĝas ankaŭ en Kristnaskinsulo sed ne registriĝis ankoraŭ tie reproduktado. Ĝi troviĝas komune ankaŭ en Lomboko, Floreso kaj Sumbavo,[1] kaj aperis kiel vaganto en Ĉinio,[6] la Kokosinsuloj kaj la Salomonoj.[7] Ĝi estas ĉefe vintra vizitanto en la Norda Teritorio.[2] Ĝi estis memenkondukita en Novzelandon fine de la 1940-aj jaroj.[4] Ĝi estas la ununura ardeo kun registrita reproduktado en Tasmanio.[3]
La Blankavizaĝa egreto estas surloke nomadeca kaj troviĝanta kaj en nesalakvaj kaj en salakvaj humidejoj, farmaj akvorezervejoj, paŝtejoj, herbejoj, rikoltokampoj, strandoj, salakvaj marĉoj, tajdaj kotejoj, boato-havenoj, golfludejoj, fruktoĝardenoj aŭ en ĝardenaj fiŝlagetoj.[2] Ĝi estas protektata en Aŭstralio laŭ la National Parks and Wildlife Act, 1974.
Oni konas du subspeciojn de Egretta novaehollandiae:[8]
La Blankavizaĝa egreto tipe ripozas sur barilfostoj, arboj, telefonfostoj kaj domaj tegmentoj.[2] Ties flugmaniero estas malrapida kaj saltetanta.[5]
La plej komuna alvoko de la Blankavizaĝa egreto estas aspra kvakado aŭ glugluado,[2] graak aŭ graaŭ kaj tio estas tipe elsendata dumfluge, en interagado aŭ en agresa renkontoj.[1] Alia alvoko, goŭ, goŭ, goŭ estas tipe elsendata dum reveno al la nesto.[1] Altatonaj alvokoj vrank, oooooooooh aŭ aaarrrgh estas tipe elsendataj kiel alarmalvokoj.[1]
Reproduktado ĝenerale okazas en printempo, sed la birdoj povas reproduktiĝi je aliaj epokoj kiel reago al pluvo.[5][9] Reproduktado ĝenerale okazas en suda Aŭstralio, kaj la birdoj disiĝas longdistance je aliaj jarepokoj. Ambaŭ seksoj kunhavas la taskon konstrui la neston, kovi la ovojn kaj zorgi la junulojn.[5] La nesto estas fuŝa neprofunda bulo, farita el bastonetoj kaj kutime situanta sur foliplena branĉo 5–12 m alte,[2] je altitudoj el marnivelo al ĉirkaŭ 1000 m super marnivelo.[1] Dum la reprodukta sezono la birdoj havas longajn nuptajn plumojn en kolo, kapo kaj dorso.[9] La ino tipe demetas 3 al 5 helbluajn ovojn[2] kun averaĝa grando de 48.5×35 mm.[1] Normale oni faras po ununuran ovodemetadon ĉiujare.[5] Kovado daŭras proksimuume 25 tagojn.[1] La gepatroj zorgas la idojn dum 3–4 semajnoj kaj elnestiĝo okazas 40 tagojn post eloviĝo.[1] Tipaj predantoj de idoj estas kukabaraoj, la Aŭstralia pigo, cirkuoj kaj strigoj.
Blankavizaĝaj egretoj manĝas ĉefe malgrandajn akvajn bestetojn[10] kaj ties varia dieto estas fiŝoj, ranoj, malgrandaj reptilioj kaj insektoj.[11] Ĝi uzas varion de teknikoj por trovi manĝon inklude staradon senmovan kaj gvatado de predomovoj (ofte uzante pekuliaran ritman kolmovon ĉu akve aŭ surtere), piedirante malrapide en neprofunda akvo, flugilmalfermon, piedotrenadon aŭ eĉ ĉasado de predo havante malfermajn flugilojn.[10] Blankavizaĝaj egretoj ĝenerale manĝas solece aŭ sendepende en malgrandaj grupoj.[1] Blankavizaĝaj egretoj estas ĝenerale teritoriemaj dum la reprodukta sezono sed povas manĝi en grupoj for de la reprodukta sezono, ĉefe post pluvo aŭ inundo.[1]
Surtere
.jpg)
Reprodukta plumaro
Melburno
Melburna Bestoĝardeno
Ripoze
Kaptinte ranon
.jpg)
Kaptinte
Novsudkimrio
Tasmanio
Kaptante
La Blankavizaĝa egreto, Egretta novaehollandiae, konata ankaŭ kiel Blankafronta egreto, kaj malĝuste Griza ardeo, aŭ Pardizgruo, estas komuna birdo en plej de Aŭstralazio, inklude Novgvineon, la insulojn de la Toresa Markolo, Indonezion, Novzelandon, la insulojn de Ĉeantarkto, kaj la tuton escepte la plej sekaj areoj de Aŭstralio.
Ĝi estas relative malgranda ardeo, pala, iome bluecgriza, kun flavaj kruroj kaj blanka vizaĝa areo. Ĝi povas troviĝi ĉe preskaŭ ie ajn ĉe neprofunda akvo, ĉu nesala aŭ saleta, kaj kvankam ĝi pretas eliri elloke per longa, malrapida flugilfrapado kaze de ĝenado, ĝi kuraĝe ĉeestas ĉe ĉeurbaj fiŝlagoj.
La garceta cariblanca[1] (Egretta novaehollandiae) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae[2][3] propia de Indonesia, Australia Papúa Nueva Guinea, Nueva Zelanda y otras islas menores.[4]
Es una garza esbelta que a menudo se posa muy erguida. Su reclamo más común es un graznido grave, aunque también emite notas bajas y guturales.
Habita en arrecifes cerca de la costa, marismas costeras, ríos, lagos, pantanos y praderas secas. En tierra o en el agua anda lentamente, parándose para arponear a su presa, o la acecha parada.
Cuando no está criando, a veces se la encuentra en zonas abiertas, aunque las parejas siempre anidan en árboles aislados o en grupo. Las aves que crían se exhiben en el nido, erizando las plumas puntiagudas que crecen en su cabeza, cuello y dorso.
Se alimenta de peces, ranas, crustáceos y, a veces, lagartijas y pequeños pájaros, así como de las plagas de langostas o ratones en su área de distribución. Al igual que muchas otras garzas, a veces establece un territorio temporal de alimentación, que defiende contra otros de su especie.
Se reconocen dos subespecies de Egretta novaehollandiae:[2]
La garceta cariblanca (Egretta novaehollandiae) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae propia de Indonesia, Australia Papúa Nueva Guinea, Nueva Zelanda y otras islas menores.
Es una garza esbelta que a menudo se posa muy erguida. Su reclamo más común es un graznido grave, aunque también emite notas bajas y guturales.
Egretta novaehollandiae Egretta generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Egretta novaehollandiae Egretta generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Egretta novaehollandiae
L'Aigrette à face blanche, appelée également Aigrette australienne (Egretta novaehollandiae), est une espèce d'échassiers de la famille des Ardeidae commun dans la majeure partie de l'Australasie comme en Nouvelle-Guinée, dans les îles du détroit de Torres, en Indonésie, en Nouvelle-Zélande, dans les îles subantarctiques et dans toute l'Australie en dehors des régions les plus sèches.
C'est un petit héron, au plumage clair, légèrement gris-bleu, aux pattes jaunes et portant des marques blanches sur la face. On la trouve près des eaux peu profondes, douces ou salées, et bien qu'elle s'éloigne avec de longs et lents battements d'ailes si elle est dérangée, elle n'hésite pas à mener des raids audacieux dans les étangs de pisciculture en bordure de ville.
L'espèce a été initialement décrite par l'ornithologue John Latham en 1790. Elle a été considérée à une certaine époque comme étroitement liée au genre Ardea, puis a été placée pendant un certain temps dans son propre genre en raison de l'absence de plumes typiques du genre. Son apparence et son comportement sont plus étroitement liés à ceux du genre Egretta comme confirmé par l'analyse de l'ADN.
On avait décrit des sous espèces E. n. novaehollandiae et E. n. parryi en Australie, E. n. nana en Nouvelle-Calédonie et E. n. austera dans la province indonésienne de Papouasie mais elles ne sont plus reconnues.
L'Aigrette australienne a un plumage d'un bleu-gris clair. Le front, la couronne, le menton et la partie supérieure de la gorge sont blancs. La tache de la couronne est de forme variable, avec le blanc descendant de temps en temps jusqu'au cou, cette variabilité rendant possible l'identification des individus. L'iris est gris, vert, jaune terne ou cannelle. Les lores sont noirs. Le bec est noir et souvent gris pâle à la base. Au cours de la saison de reproduction des plumes rose-brun ou bronze apparaissent sur la gorge et la poitrine, avec des plumes bleu-gris sur le dos.
L'adulte pèse généralement 550 g et mesure 60 à 70 cm de hauteur. Les jeunes oiseaux sont gris pâle avec la gorge blanche et ont souvent une couleur rougeâtre sur le dessous. Les poussins sont généralement gris sur le bas.
plumage nuptial
En vol, en Tasmanie
Egretta novaehollandiae
L'Aigrette à face blanche, appelée également Aigrette australienne (Egretta novaehollandiae), est une espèce d'échassiers de la famille des Ardeidae commun dans la majeure partie de l'Australasie comme en Nouvelle-Guinée, dans les îles du détroit de Torres, en Indonésie, en Nouvelle-Zélande, dans les îles subantarctiques et dans toute l'Australie en dehors des régions les plus sèches.
C'est un petit héron, au plumage clair, légèrement gris-bleu, aux pattes jaunes et portant des marques blanches sur la face. On la trouve près des eaux peu profondes, douces ou salées, et bien qu'elle s'éloigne avec de longs et lents battements d'ailes si elle est dérangée, elle n'hésite pas à mener des raids audacieux dans les étangs de pisciculture en bordure de ville.
Kuntul australia (Egretta novaehollandiae) adalah spesies burung yang termasuk dalam famili Ardeidae. Burung ini tersebar di kawasan Australia dan Indonesia bagian timur.
Kuntul australia (Egretta novaehollandiae) adalah spesies burung yang termasuk dalam famili Ardeidae. Burung ini tersebar di kawasan Australia dan Indonesia bagian timur.
La garzetta facciabianca (Egretta novaehollandiae (Latham, 1790)) è un uccello della famiglia degli Ardeidi diffuso in Africa australe.[1][2]
Egretta novaehollandiae è presente in Australia, Indonesia, Papua Nuova Guinea, Nuova Caledonia, Nuova Zelanda, isole Norfolk, Christmas Island, Figi, Timor Est.[1]
La garzetta facciabianca (Egretta novaehollandiae (Latham, 1790)) è un uccello della famiglia degli Ardeidi diffuso in Africa australe.
Baltaskruostis garnys (lot. Egretta novaehollandiae, angl. White-faced Heron) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis.
Dažnai klaidingai vadinamas pilkuoju garniu, labai paplitęs Australazijoje, išskyrus sausiausias vietas. Bendras skaičius pasaulyje apie 1 milijoną (2004 m.).
Tai palyginus nedidelis garnys, blyškios spalvos, su melsvai pilkšvu atspalviu, geltonomis kojomis ir baltomis žymėmis ant skruostų. Aptinkamas netoli seklaus vandens, tiek gėlo ir jūros. Gana baikštus ir išskrenda jei sutrukdomas, tačiau drąsiai gaudo žuvis priemiesčių tvenkiniuose.
Veisiasi pavasarį, dažniausiai Australijos pietuose, kitais metų laikais plačiai išsisklaido dideliais atstumais. Lizdai padriki ir negilūs, dažniausiai ant šakų su lapais.
Australijoje – saugoma rūšis nuo 1974 m.; IUCN 2004 m. įvertinimu, išnykimo grėsmės nėra. Vikiteka
Baltaskruostis garnys (lot. Egretta novaehollandiae, angl. White-faced Heron) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis.
Dažnai klaidingai vadinamas pilkuoju garniu, labai paplitęs Australazijoje, išskyrus sausiausias vietas. Bendras skaičius pasaulyje apie 1 milijoną (2004 m.).
Tai palyginus nedidelis garnys, blyškios spalvos, su melsvai pilkšvu atspalviu, geltonomis kojomis ir baltomis žymėmis ant skruostų. Aptinkamas netoli seklaus vandens, tiek gėlo ir jūros. Gana baikštus ir išskrenda jei sutrukdomas, tačiau drąsiai gaudo žuvis priemiesčių tvenkiniuose.
Veisiasi pavasarį, dažniausiai Australijos pietuose, kitais metų laikais plačiai išsisklaido dideliais atstumais. Lizdai padriki ir negilūs, dažniausiai ant šakų su lapais.
Australijoje – saugoma rūšis nuo 1974 m.; IUCN 2004 m. įvertinimu, išnykimo grėsmės nėra. Vikiteka
De witwangreiger (Egretta novaehollandiae) is een vogel uit de familie der reigers (Ardeidae).
De vogel is relatief klein en blauwgrijs van kleur. Het voorhoofd, de kruin, de kin en het bovenste deel van de keel zijn wit. Het wit op de kop is variabel in grootte en loopt soms door tot in de hals. Deze variatie maakt identificatie van individuen mogelijk. De iris kan grijs, groen, dof geel of kaneelbruin zijn. De snavel is zwart en vaak lichtgrijs aan de basis. Tijdens het broedseizoen vertoont hij rozebruine of bronsachtige veren op de hals en borst. Hij weegt zo'n 550 gram en varieert in grootte van 60 tot 70 cm.
De witwangreiger broedt meestal in de lente, voornamelijk in het zuiden van Australië. Het mannetje en het vrouwtje bouwen en onderhouden samen het nest. Het nest van stokken wordt gebouwd op een hoogte van 5 tot 12 meter, op locaties variërend van zeeniveau tot meer dan 1000 m. hoogte. Tijdens de broed hebben zowel het mannetje als het vrouwtje lange pluimen in de nek, op het hoofd en op de rug.Het vrouwtje legt gewoonlijk 3 tot 5 eieren van 48.5 tot 35 mm. De eieren komen na 3 tot 4 weeken uit en de jongen verlaten het nest na ongeveer 40 dagen.
Het dieet bestaat uit vis, kikkers, reptielen en insecten.
De witwangreiger komt voor in het grootste deel van Australië, Tasmanië, Nieuw-Guinea, de eilanden in de Straat Torres, Indonesië, Nieuw-Caledonië, Nieuw-Zeeland, en de sub-Antarctische eilanden. De soort is tegenwoordig ook gevestigd op Christmas Island, maar broedt er nog niet. Hij wordt ook algemeen aangetroffen op Lombok, Flores en Sumbawa en is verschenen als dwaalgast in China, op de Cocoseilanden en op de Salomonseilanden.
De vogel leeft zowel in zoet- als in zoutwaterdraslanden, weiden, grasland, oevers, havens, stranden, golfbanen, boomgaarden en visvijvers.
De witwangreiger heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd en er is weinig bekend over trends in het aantalsverloop. Om deze redenen staat de witwangreiger als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Kvitmaskehegre (Egretta novaehollandiae) er ein vassfugl i hegrefamilien som er vanleg over det meste av den australske regionen, Indonesia, og på somme subantarktiske øyar.
Dette er ein relativt liten hegre, bleik, litt blågrå, med gule bein og kvite markeringar i andletet. I utbreiingsområdet kan dei førekomme nesten kvar som helst i nærleiken av grunt vann, både ferskvatn og saltvatn, og sjølv om han lett tar til flukt når han blir forstyrra, beitar han i dammar nær busettingsområde.
Dei vaksne kvitmaskehegrane veg vanlegvis rundt 550 gram[1] og varierer frå 60-70 cm i høgd.[2] Dei er bleik blågrå, panna, krona, haka og øvre hals er kvite. Det kvite mønstret på hovudet er varierande, nokre fuglar har kvite område nedover halsen. Denne variasjonen gjer det mogleg å identifisere einskildindivid.[3] Iris kan vere grå, grøn, skittengul eller kanelfarga.[3] Mellom auget og nebbet er han svart. Nebbet er mørkt og ofte bleikgrå ved nebbrota.[3] I løpet av hekkesesongen kan lange, rosabrune eller bronse fjører kome til syne på brystet og framsida av halsen, samt lange, gråblå fjører på ryggen.[4]
Umodne fuglar er bleikare grå og berre halsen er kvit[5] og ofte har dei ei raudleg farge på undersida.[2] Ungane er vanlegvis dekte med grå dun.[3]
Kvitmaskehegrar kviler typisk på gjerdestolpar, i tre, på telefonstolpar og hustak.[5] Flyginga er treig og hoppande.[2]
Kvitmaskehegren lever i Indonesia, over det meste av den australske regionen, inkludert Ny-Guinea, øyane i Torressundet, New Zealand, på somme subantarktiske øyar, og over det mesta av Australia, bortsett frå dei tørraste områda, og i Nordterritoriet hovudsakleg som ein vintergjest.[5] Han er òg vanleg å finne på dei indonesiske øyane Lombok, Flores og Sumbawa,[3] og har vore registrert som streiffugl i Kina,[6] Kokosøyane og Salomonøyane.[7] Kvitmaskehegren spreidde seg til New Zealand på slutten av 1940-talet.[1] Dette er den einaste hegren som er registrert som hekkefugl i Tasmania.[4]
Kvitmaskehegrar er lokalt nomadiske og finst i både fersk og salte våtmarksområde, parkdammar, grasletter og marker, strender, salt marskland, mudderbankar i tidevassområde, og menneskeskapte habitat som golfbanar.[5]
Det vanlegaste lætet frå kvitmaskehegrar er ein grusete kvekking eller buldring,[5] graak eller graav vanlegvis i flukt, i lydutvekslingar eller i aggressive møte.[3] Anna læte når fuglar returnerer til reiret er gov, gov, gov.[3] Varsellydar er høge vrank, oooooooooh eller aaarrrgh.[3]
Hekkinga føregår generelt i den australske våren, men fuglane kan hekke på andre tidspunkt som respons på regn.[2][8] Hekkelokalitetar er i sørlege Australia, og fuglar spreier seg over lange avstandar på andre tider av året. Kjønna deler på oppgåvene med å byggje reir, ruge egga og ta omsut for ungane.[2] Reiret er forma som ein rotete grunn bolle, bygd av pinnar og vanlegvis plassert på ei grøn grein 5-12 meter over bakken,[5] på høgder opp til over 1000 moh.[8] Eit typisk kull har 3-5 lyseblå egg.[5] Normalt har dei berre eit kull per år.[2] Rugetida er på ca. 25 dagar.[3] Foreldra vaktar ungane i 3-4 veker og ungane kan flyge ca. 40 dagar etter klekking.[3] Typiske reirpredatorar inkluderer kokaburraer, plystreskjorer, kjerrhaukar og ugler.
Kvitmaskehegrar et dei fleste smådyr som lever i vatn[9] og har eit variert kosthald av fisk, froskar, små krypdyr og insekt.[10] Hegrane brukar ei rekkje teknikkar for å finne mat inkludert å stå stille og vente på byttedyrrørsler, sakte vading på grunt vann, slå med vengene, skraping med føtene og jamvel å jage byttedyr med opne venger.[9] Kvitmaskehegrar beitar aleine eller i smågrupper.[3] I hekkesesongen er dei territoriale, men kan beite saman i grupper under utanom hekkesesongen, spesielt etter regn eller flaum.[3]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Kvitmaskehegre Kvitmaskehegre (Egretta novaehollandiae) er ein vassfugl i hegrefamilien som er vanleg over det meste av den australske regionen, Indonesia, og på somme subantarktiske øyar.
Dette er ein relativt liten hegre, bleik, litt blågrå, med gule bein og kvite markeringar i andletet. I utbreiingsområdet kan dei førekomme nesten kvar som helst i nærleiken av grunt vann, både ferskvatn og saltvatn, og sjølv om han lett tar til flukt når han blir forstyrra, beitar han i dammar nær busettingsområde.
Hvitmaskehegre (Egretta novaehollandiae) er en fugl i hegrefamilien.
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).[2] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[3][4] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Hvitmaskehegre (Egretta novaehollandiae) er en fugl i hegrefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Czapla białolica (Egretta novaehollandiae) – gatunek ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae). Występuje w Australii. Najliczniejsza czapla australijska. Szara czapeczka, biała maska i gardło. Długie ozdobne pióra na grzbiecie szare, na przodzie ciała rdzawe. Długość ciała do 65 cm. Zamieszkuje pospolicie płytkie, słodkie lub słone mokradła i wilgotne pastwiska we wschodniej Indonezji, Nowej Zelandii, wyspach na zachodnim Pacyfiku i Australii. Osiadła lub koczująca.
Czapla białolica (Egretta novaehollandiae) – gatunek ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae). Występuje w Australii. Najliczniejsza czapla australijska. Szara czapeczka, biała maska i gardło. Długie ozdobne pióra na grzbiecie szare, na przodzie ciała rdzawe. Długość ciała do 65 cm. Zamieszkuje pospolicie płytkie, słodkie lub słone mokradła i wilgotne pastwiska we wschodniej Indonezji, Nowej Zelandii, wyspach na zachodnim Pacyfiku i Australii. Osiadła lub koczująca.
Vithuvad häger[2] (Egretta novaehollandiae) är en fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar.[3]
Vithuvad häger delas oftast in i två underarter:[3]
Vissa behandlar den i stället som monotypisk.[4]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör vithuvad häger.
Wikispecies har information om Egretta novaehollandiae.
Vithuvad häger (Egretta novaehollandiae) är en fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar.
Ardea novaehollandiae
Dış bağlantılar
Wikimedia Commons'ta Egretta novaehollandiae ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Egretta novaehollandiae ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Egretta novaehollandiae balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Avustralasya'da bulunur.
Erişkinler görece küçük boyutlu soluk mavi-gri kuşlardır. Alın, tepe, çene ve boğazlarının üst tüyleri beyazdır. Tepedeki beyazlık bireyden bireye değişlik gösterir.[1] İrisleri gri, yeşil, mat sarı ya da tarçın rengi olabilir.[1] Göz ile gaga arasında kalan kısımlar kara renklidir. Gaga kara renklidir ama tabanı soluk gridir.[1] Üreme döneminde boyunda ve göğüste pembemsi-kahverengi ya da bronz renkli ve sırtta mavi-gri uzun tüyler çıkar.[2]
Erişkinlerin ortalama ağırlığı 550 g civarındadır.[3] ve boyları 60 ila 70 cm arasında değişir.[4]
Erişkin olmayan kuşların boğazları beyaz geri kalan tüyleri soluk gri renklidir[5] ve sıklıkla alt tüylerinde kızıllık bulunur.[4] Yavruların tüyleri gri renklidir.[1]
E. novaehollandiae, Yeni Gine, Torres Boğazı adaları, Endonezya, Yeni Kaledonya, Yeni Zelanda, Antarktika altı adaları ve Avustralya'nın kuru bölgelerinin dışı da dahil olmak üzere Avustralasya'nın çoğunda bulunur.
Hem tatlısu hem de tuzlusu sulak alanlarında yaşar.
Egretta novaehollandiae balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Avustralasya'da bulunur.
Egretta novaehollandiae là một loài chim trong họ Diệc.[2]
Đây là một loài chim phổ biến nhất ở Úc, bao gồm cả New Guinea, các đảo thuộc eo biển Torres, Indonesia, các đảo ở New Zealand, các đảo ở Subantarctic, và mọi nơi, nhưng trừ các khu vực khô hạn nhất ở Australia.
Egretta novaehollandiae là một loài chim trong họ Diệc.
Đây là một loài chim phổ biến nhất ở Úc, bao gồm cả New Guinea, các đảo thuộc eo biển Torres, Indonesia, các đảo ở New Zealand, các đảo ở Subantarctic, và mọi nơi, nhưng trừ các khu vực khô hạn nhất ở Australia.
Egretta novaehollandiae
(Latham, 1790)
Круглогодично
Только зимой
Белощёкая цапля[1] (лат. Egretta novaehollandiae) — околоводная птица из семейства цаплевых.
Длина тела 60 — 70 см. Вес до 550 грамм. Окраска преимущественно серая, с слегка синеватым оттенком. Горло, щеки и лоб белые. Клюв серо-чёрный. Шея длинная, тонкая. Ноги жёлтого цвета. Во время полета, темные перья крыла контрастируют с серым оперением туловища
Полет медленный, размеренный. Питается рыбой, насекомыми, амфибиями.
Период размножения с октября по декабрь. Гнездо обычно сооружается на дереве. В выводке обычно 3 — 4, изредка до 7 птенцов. Птенцы становятся самостоятельными через год после вылупления.
Австралазия, включая Новая Гвинея, Индонезия, Тасмания, Новая Каледония, Новая Зеландия, острова Торресова пролива. Встречается на побережьях, в заболоченных районах, на низменностях, затопляемых в половодье, в горах поднимается на высоты до 1500 м над уровнем моря.
.jpg)
白面鹭（學名：Egretta novaehollandiae）[2]，又稱白脸鹭，是大洋洲常見的鳥類，分佈於新幾內亞、托雷斯海峽、印度尼西亞、新西蘭、亞南極群島，以及澳州的乾地。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
|pages=和|page=只需其一 (帮助) |access-date=中的日期值 (帮助) 
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Pelecaniformes 科 : サギ科 Ardeidae 属 : コサギ属 Egretta 種 : カオジロサギ E. novaehollandiae 学名 Egretta novaehollandiae 和名 カオジロサギ 英名 White-faced Heron カオジロサギ（顔白鷺、学名:Egretta novaehollandiae）は、ペリカン目サギ科に分類される鳥類の一種である。オーストラリアでは、Blue crane（青い鶴の意味）とも呼ばれている。
小スンダ列島から、セレベス、ニューギニア、オーストラリア、ニュージーランドに分布する。
体長約66-69 cm。前頭部と顔、のどは白色で後頭部から頸、背面にかけては青灰色である。胸から腹部にかけては、やや淡い色の青灰色になる。虹彩は黄色く、嘴は黒色、脚は暗い黄緑色である。
湖沼や湿地、干潟などに生息する。
水辺の樹木に営巣する。1腹4-5個の卵を産み、抱卵期間は24-26日である。抱卵、育雛とも雌雄共同で行う。雛は約40日で巣立ちする。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
