Pied kingfishers primarily eat fish. Unlike other kingfishers, pied kingfishers swallow their fish in flight after plunging. This mode of ingestion makes it difficult to identify species eaten by the kingfisher, but observed prey include Mchenga eucinostomus, Cichlid species, Maylandia xanstomachus, Rastrineobola argentea, Haplochromis species, Barbus species, Gilchristella aestuaria, Ambassis nataalensis, and Hyporhamphus capensis. Pied kingfishers may also take aquatic insects, crustaceans, and ,more rarely, amphibians and mollusks. Adults will regurgitate three to four pellets of undigested bones per day, but hatchlings will digest most of the bones and regurgitate only one pellet per day, absorbing more calcium to support their own bone growth.
There are 3 foraging behaviors displayed by C. rudis: hover-plunge, perch-plunge, and skimming. Hover-plunge occurs when a bird leaves a perch and progressively flies to lower and lower heights until it finally plunges into the water to pierce the prey. Perch-plunge is a tactic in which the bird sits on a perch waiting for a fish to swim close enough so that it can plunge directly into the water after a fish. With this method, a bird will increase its perch height with an increased depth of water. A skimming bird will fly close to the water about 100 m offshore, but little is known about this process because it is difficult to gather data on this hunting method. Still, this method makes pied kingfishers unique because they are the only species of kingfisher that will forage offshore. Pied kingfisher families have been seen to perch together when fishing, but these family units will often split up. Capture success rate is only 9 to 50%. More successful plunges usually take half the time of unsuccessful plunges.
Environmental conditions affect which type of fishing behavior birds use. In windier conditions, C. rudis will use hover-plunge 80% of the time and perch-plunge 20% of the time. In calm conditions, these statistics reverse. Perch availability is also a limiting resource. Pied kingfishers usually implement perch-plunge along a rocky shore or where many perches are available. Hover-Plunge, on the other hand is more common on sandy beaches.
Pied kingfishers can compensate for the refraction index of water by increasing their acceleration and dive angle as the depth of the prey increases. Their nictitating membrane helps to protect their eyes from the water as they enter at high speeds.
Food specialization reduces competition between pied kingfishers and other species. Each species of bird eats a different size fish and larger birds perch on higher spots. This allows many types of fish-eating bird species to exist in the same territory by lowering competition for food resources and perching spots.
Animal Foods: amphibians; fish; insects; mollusks; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore )
Kingfishers have a specialized vision system for detecting movement. Kingfishers are also able to see a wide angle of view, which helps with watching for prey. They have excellent color vision and can see into the ultraviolet range.
Vocalizations are varied and important for declaring territory and attracting mates, so C. rudis is often heard before it is seen. They are most noisy when performing courtship dances. During dances they will make a repeated “werk……werkwerkwerk” noise. Other calls include anxiety calls, a low pitch “jerp,” and threat calls, a staccato “chikerkerker….”
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic
Other Communication Modes: duets ; choruses
Perception Channels: visual ; ultraviolet; tactile ; acoustic ; chemical
Pied kingfishers are not currently threatened. They are rather abundant and are the most common species of kingfisher throughout their range. Although they may benefit from human dams and fish farming, they are at risk of poisoning through bioaccumulation of pollution and toxins in their fish prey.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Pied kingfishers may interfere with fishing operations, including angling, fish stocking, or fish farming.
Negative Impacts: crop pest
In Nigeria, pied kingfishers are kept as pets and become tame after one week. They are free to roam with children after that time but some return to the wild. Some pied kingfishers are eaten in this area as well.
Positive Impacts: food
Pied kingfishers are major predators of fish. There is some evidence for a mutualistic relationship with clawless otters (Amblonyx).
Mutualist Species:
Pied kingfishers (Ceryle rudis) occur in sub-saharan African, the Middle East, the Asia mainland, and southern China. They are common in sub-saharan Africa, along the Nile, and east Egypt. In Pakistan, they are widely distributed across Punjab and the Sind plains. They are rare in Cyprus, Greece, and Poland.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native )
Pied kingfishers live along streams, lakes, rivers, estuaries, irrigation ditches, canals, bays, floodlands, and reedy inlets. Near mountainous areas, they live in lower river valleys. They usually avoid mangroves and large swamps. The habitat of C. rudis ranges from seashores up to 2,500 m above sea level. They are less abundant near fast flowing waters.
One study shows that there is a distinct difference in habitat use between males and females. Females are more common in rocky shores and are less abundant in beach shorelines which primarily results from breeding patterns. Along rocky shorelines, nests are built closer to the shore. Since females spend more time incubating eggs than males, they have more access to the shore if nest sites are closer to the shoreline.
Range elevation: 0 to 2,500 m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; temporary pools; coastal
Wetlands: swamp
Other Habitat Features: riparian ; estuarine
Little is known about the lifespan of pied kingfishers, but their mortality increases as a result of human interference. Water pollution or changes in water habitat reduces the number of nesting sites for kingfishers and nestlings can die from flooding of the nest. Also, bioaccumulation of pollution and toxins in fish affects the mortality rates of kingfishers. Kingfishers have relatively high reproduction rates, compensating for increased mortality in some areas.
Average lifespan
Status: captivity: 3.9 years.
Ceryle rudis is a medium-sized kingfisher and has the distinctive kingfisher body type, with a large head, small body, small feet, and long, dagger-like bill. They have distinctive black and white coloration, spotted on the wings, and with a black crown on the head.
There are no size differences between male and female birds. The average male is 82.4 g with a bill length of 48.8 mm, and the average female is 86.4 g with a bill length of 48.4 mm. Body mass ranges from 70 to 100 g. Sexes can be distinguished by sexually dimorphic bands across the chest. Males characteristically have two black bands whereas females have only one. The typical body length is 25 to 29 cm, wing length is 13.3 to 14.2 cm, and tail length is 6.6 to 7.4 cm
Young pied kingfishers are similar to adult females, but with the lores, chin, throat, and breast feathers tipped with brown. The bill is shorter and the breast band is greyish black.
Four subspecies of C. rudis have been recognized. These include C. r. rudis, C. r.travancoreensis, C .r. leucoelanura, and C.r.insignis. The geographic range of C. r. rudis consists of sub-saharan Africa, the Nile valley, southern Turkey, and Israel. The geographic range of C. r. travancoreensis is southwest India. These subspecies can be distinguished because C. r. travancoreensis has blacker upper feathers and smaller white spots than C. r. rudis, and its bill can be up to 10 mm longer. Ceryle rudis leucoelanura is similar to C. r. travancoreensis but is smaller and with lighter black spots. It occurs throughout the rest of India, Sri Lanka, northeast Afghanistan, and the Kashmir and Himalayan mountains of India and China. The remaining sub-species, C. r. insignis, is found in Hong Kong, Hainan, and China. It is similar to C. r. leucoelanura but the bill is about 5 mm longer on average.
Pied kingfishers may be confused with crested kingfishers (Megaceryle lugubris), also called greater pied kingfishers. Crested kingfishers, unlike pied kingfishers, have a pink brown lining on the wings instead of a white lining. They are also much larger than pied kingfishers.
Range mass: 70 to 100 g.
Average mass: 84.4 g.
Range length: 25 to 29 cm.
Average length: 25 cm.
Range wingspan: 13.3 to 14.2 cm.
Average wingspan: 14 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes colored or patterned differently
Pied kingfishers are preyed upon by lanner falcons (Falco biarmicus). Both adults and young are preyed on by the cobras (Naja) and mongooses Herpestes. Nestlings are preyed on by safari ants (Dorylus nigricans), snakes, and small, predatory mammals. Defense of the nest involves threat displays such as half raising the wings, fanning the tail, and loud, vigorous vocalizations. Also, entire colonies will attack predators which try to enter nests.
Known Predators:
Courtship involves dancing displays and males offering food to females. Dancing displays are gregarious and done with 3 to 12 males at one time. They noisily call to each other while holding their wings half spread and may also engage in fights by interlocking their beaks or holding their wings. Males attract females by offering food over a period of about three weeks. Pied kingfishers breed cooperatively, with non-mated birds helping raise the offspring of a mated pair. Cooperative breeding begins before eggs hatch, but more males help the breeding pair after hatching.
Mating System: monogamous ; cooperative breeder
Pied kingfishers breed in winter in northern and southern parts of their range and breed in any month near the equator. Pairs are monogamous, and both sexes assist in digging nest holes in soft earth. Pied kingfishers build nests by using their beaks to dig into the ground and their feet to push dirt out of the nest. Nests can be built alone or colonially with up to 100 other birds building nests in the same area. They are built along creeks and rivers and take 23 to 26 days to complete. Colonial nesting is more common in Africa than in India. Eggs are laid at intervals of one day and begin three days after burrow completion. Eggs are glossy, white and round. Incubation takes eighteen days, and a typical clutch contains five eggs. In order to protect the eggs, about 80% of nest holes are actually false starts that do not lead to the egg chamber. Hatchlings will be fed by parents for up to two months after fledging, but will begin diving for food two weeks after fledging. Young kingfishers will grow their flight feathers between eleven and thirteen days after hatching.
Breeding interval: Pied kingfishers breed in all months near the equator. In the northern and southern parts of their range they breed during the late winter.
Breeding season: Breeding occurs from August to November in South Africa. In Egypt breeding occurs from March to May. In Nigeria breeding occurs from November to March. In Zimbabwe breeding occurs from July to November.
Range eggs per season: 1 to 7.
Average eggs per season: 5.
Range time to hatching: 3 to 18 days.
Range fledging age: 11 to 13 days.
Range time to independence: 1 to 3 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Males and females, along with other males, will share the duties of raising nestlings and incubating eggs. Still, females are the primary incubators during the day and usually incubate at night. Nestlings will be nurtured for 23 to 26 days. Pied kingfishers typically have several male breeder-helpers per nest of two kinds: primary and secondary. Usually there is only one primary helper, most often these are sons of the breeding male. This helper focuses on feeding the nestlings. Secondary helpers are unrelated and show up a few days after the nestlings hatch. They are at first warded away, but eventually are tolerated and focus on feeding the female. Sex ratios in C. rudis are biased, with about 79% males, which promotes this helper behavior.
Before fertilization, male parental investment involves offering food to females in the courtship ritual. This prepares the female to reproduce by providing her with more resources. Throughout fertilization, incubation, fledging, and weaning, males and females will protect the nest from predators with vocalizations and threat behaviors.
Young hatch blind, pink, and helpless. Their eyes open by the ninth day and they begin to grow feathers by the fourth day. Flight feathers begin to grow between the 11th and 13th days, and fully develop six weeks after leaving the nest. Nestlings will leave the nest on the 25th day, and are fed by the parents for 1 to 2 months. They begin diving within 2 weeks of leaving the nest. In caring for their young, pied kingfishers will often feed their nestlings whole fish. They regurgitate one pellet of undigested bones per day.
There is no sanitation at the nest, which becomes covered with liquid feces. To compensate for this, chicks peck at the walls of the nest and cover their droppings with soil.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Male, Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); post-independence association with parents; extended period of juvenile learning
Resident breeder and winter visitor?
Die bontvisvanger (Ceryle rudis) is 'n algemene standvoël en visvanger wat wyd verspreid is in Afrika suid van die Sahara en suidelike Asië vanaf Turkye tot China.
Dit is 'n groot visvanger, 28–29 cm in lengte, maar kleiner as die reusevisvanger, met 'n uitsluitlike swart-en-wit veredrag. Die geslagte verskil van kleurpatrone. As hy visvang, fladderhang hy gewoonlik oor die water en duik dan af om sy prooi te vang.
Hou in pare of klein familiegroepies by binnelandse riviere, mere, strome, damme en by strandmere, riviermondings en rotspoele langs die kus.
Uiter 'n hoë gekwetter; twee of meer voëls roep dikwels tegelyk.
Eiers van die bontvisvanger
Paartjie in die Nasionale Chobewildtuin, Botswana
Nog twee in die Nasionale Chobewildtuin
Hulle veg nou daar vir die vis
Bontvisvanger in die Nasionale Park Mosi-oa-Tunya naby Livingstone, Zambië
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Bontvisvanger.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Bontvisvanger
Die bontvisvanger (Ceryle rudis) is 'n algemene standvoël en visvanger wat wyd verspreid is in Afrika suid van die Sahara en suidelike Asië vanaf Turkye tot China.
Ceryle rudis[2] ye una especie d'ave coraciforme de la familia Cerylidae llargamente distribuyida por África y Asia. Ye la única especie del xéneru Ceryle.[3] Caracterizar pol so plumaxe blancu y negru, el so penachu y la so costume d'acurrise sobre los llagos y ríos d'agües clares enantes de somorguiase pa pescar. Los machos tienen una llista doble que crucia'l so pechu ente que les femes tienen una banda simple de cutiu partida nel mediu. Xeneralmente atópense en pareyes o pequeños grupos familiares. Cuando tán posaos de cutiu xuben y baxen la so cabeza y cola.
Nel pasáu pensábase qu'esta especie baxaba d'ancestros americanos pertenecientes a Chloroceryle que travesaríen el océanu Atlánticu fai un millón d'años.[4] Sicasí anguaño considérase qu'el martín pescador pío y los martines pertenecientes al xéneru Chloroceryle baxen d'una especie proveniente del Vieyu Mundu, y que'l martín pescador o'l so antecestro perdió darréu la so coloración metálica.[5]
El martín pescador pío mide unos 17 cm de llargu. Tien la cara llistada horizontalmente, con una llista superciliar blanca sobre una ancha llista negra que traviesa los güeyos, percima del gargüelu y pescuezu blancos. El so penachu y partes cimeros son principalmente negres con veteado blancu, ente que les inferores son blanques sacante peles bandes negres del pechu. Los machos tienen una segunda llista más estrecha que-yos traviesa'l pechu, ente que les femes solo tienen una banda pectoral que con frecuencia ta partida na parte media.
Reconócense delles subespecies d'amplia distribución. La subespecie nominal atopar nel África subsaḥariana estendiéndose hasta Ásia occidental. La forma syriaca qu'antes se consideraba una subespecie anguaño considérase una variedá norteña de gran tamañu perteneciente a la nominal (acordies con la regla de Bergmann).[6] La subespecie C. r. leucomelanura estender dende Afganistán escontra l'este por India y Sri Lanka, hasta Tailandia y Laos. La subespecie C. r. travancoreensis de los Ghats occidentales ye más escura y tien les zones blanques más amenorgaes. La subespecie C. r. insignis alcuéntrase en Hainan y China suroriental y tien el picu muncho más llargu.[7][8]
Ye una ave común nel África subsaḥariana y el sur d'Asia, dende Turquía pasando pola India hasta China; amás d'en les veres del Nilu. Ye una ave sedentaria, y la mayoría de les sos poblaciones nun migren, anque dalgunes puedan faer desplazamientos estacionales de curtia distancia.[9] Na India distribúyese principalmente poles llanures y ye reemplazáu nos montes del Himalaya por Megaceryle lugubris.[10]
Envalórase qu'el martín pescador pío ye'l tercer martín pescador más abondosu del mundu, y como ye una ave ruidosa ye bono de reparar.[9]
Esti martín pescador aliméntase principalmente de pexes, anque tamién atrapa crustáceos y grandes inseutos acuáticos como canesbes de libélula.[11] Xeneralmente pesca acurriéndose sobre l'agua pa detectar a les sos preses y somórguiase verticalmente cabeza abaxo pa captural al pexe. Cuando nun busca alimentu mover con un vuelu direutu y rápido, y reparóse-yos a velocidaes próximes a los 50 km/h.[12] Nel lago Victoria la introducción de la perca del Nilu amenorgó la disponibilidad de cíclidos haplocrominidos qu'antes yeren la so presa favorita ellí.[13]
Pueden remanar les sos preses ensin volver al so posaderu, y de cutiu traguen les preses pequeñes en vuelu, asina pueden pescar sobre grandes mases d'agua o estuarios ensin posaderos qu'otros martines pescadores precisen. A diferencia d'otros martines pescadores, ye bastante gregarios y concéntrense en grandes grupos pa dormir pela nueche.[14][15] Cuando tán posaos de cutiu inclinen y llevanten la so cabeza y dacuando mueven la so cola enriba y embaxo. Emiten con frecuencia sonido agudos tipu chirruk chirruk.[16]
La dómina de cría ye de febreru a abril. Añera nun hoya escabado nuna turria de tierra a metro y mediu sobre'l nivel de l'agua aproximao. El túnel del nial mide ente 1,20 y 1,50 m de fondura y termina nuna cámara. Delles aves pueden añerar nes proximidaes. La puesta normal consta d'ente 3-6 güevos blancos.[17] El martín pescador dacuando practica la cría cooperativa, con dellos mozos non reproductores de niaraes anteriores qu'ayuden a los sos proxenitores a criar a los nuevos pitucos, inclusive pueden ayudar a adultos colos que nun tán emparentaos.[18] Na India reparóse que los pollos son propensos a les infeiciones de viermes (especialmente Protocalliphora sp.)[19] y en delles rexones de les sangüijuelas.[20] Los buecos de los niales dacuando úsense pa folgar.[16]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Ceryle rudis ye una especie d'ave coraciforme de la familia Cerylidae llargamente distribuyida por África y Asia. Ye la única especie del xéneru Ceryle. Caracterizar pol so plumaxe blancu y negru, el so penachu y la so costume d'acurrise sobre los llagos y ríos d'agües clares enantes de somorguiase pa pescar. Los machos tienen una llista doble que crucia'l so pechu ente que les femes tienen una banda simple de cutiu partida nel mediu. Xeneralmente atópense en pareyes o pequeños grupos familiares. Cuando tán posaos de cutiu xuben y baxen la so cabeza y cola.
Nel pasáu pensábase qu'esta especie baxaba d'ancestros americanos pertenecientes a Chloroceryle que travesaríen el océanu Atlánticu fai un millón d'años. Sicasí anguaño considérase qu'el martín pescador pío y los martines pertenecientes al xéneru Chloroceryle baxen d'una especie proveniente del Vieyu Mundu, y que'l martín pescador o'l so antecestro perdió darréu la so coloración metálica.
Ceryle rudis (lat. Ceryle rudis) - balıqcıl cinsinə aid quş növü.
Bədəninin uzunluğu 25 sm, küləsi 70-110 q-a çatır. Rəngi ağ-qara, ala-bəzək, ayaqları boz, dimdiyi və qüzei qişası qara rəngdədir..
Səsi ağacdələnin səsinə oxşayır. Erkəklərin sinəsində "aşırma qayış"abənzər iki qara zolaq olur.
Sıldırımlarda cütlük şəklində, eləcə də 100 cütlüyə qədər və ya daha çox fərdlərdən təşkil olunmuş koloniyalar şəklində yaşayırlar. Çox vaxtı insan məskənlərinə yaxın yerlərdə yaşayırlar.
Əsas qidasını çaylarda, gölməçələrdə tutduqları kiçik balıqlar, yengəclər, su onurğasızları, təşkil edir.
Ceryle rudis (lat. Ceryle rudis) - balıqcıl cinsinə aid quş növü.
Bədəninin uzunluğu 25 sm, küləsi 70-110 q-a çatır. Rəngi ağ-qara, ala-bəzək, ayaqları boz, dimdiyi və qüzei qişası qara rəngdədir..
Səsi ağacdələnin səsinə oxşayır. Erkəklərin sinəsində "aşırma qayış"abənzər iki qara zolaq olur.
Sıldırımlarda cütlük şəklində, eləcə də 100 cütlüyə qədər və ya daha çox fərdlərdən təşkil olunmuş koloniyalar şəklində yaşayırlar. Çox vaxtı insan məskənlərinə yaxın yerlərdə yaşayırlar.
Əsas qidasını çaylarda, gölməçələrdə tutduqları kiçik balıqlar, yengəclər, su onurğasızları, təşkil edir.
An diredig brizh (liester : dirediged brizh)[1] a zo ur spesad evned, Ceryle rudis an anv skiantel anezhañ.
Ar spesad nemetañ er genad Ceryle an hini eo.
Anvet e voe Alcedo rudis (kentanv) da gentañ-penn (e 1758)[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Al laboused-mañ a zo brizh du ar pluñv anezhe hag aes-kenañ ez eo o anavezout en abeg d'o figos hir du ha da guchenn o fenn. Diskouez a ra ar spesad un dimorfegezh revel dre ma toug ar par div vandenn-vruched hag e barez unan hepken.
Bevañ a ra diwar amprevaned-dour, artropoded bihan, kresteneged ha pesked.
Ar spesad a gaver ar pemp isspesad[3] anezhañ :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An diredig brizh (liester : dirediged brizh) a zo ur spesad evned, Ceryle rudis an anv skiantel anezhañ.
Ar spesad nemetañ er genad Ceryle an hini eo.
Anvet e voe Alcedo rudis (kentanv) da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
L'alció garser o alció pigallat[1] (Ceryle rudis) és un ocell de la família dels alcedínids (Alcedinidae) i única espècie del gènere Ceryle (Boie, F, 1828). Habita rius, llacs i aiguamolls de l'Àfrica Subsahariana, vall del Nil, Orient Mitjà, i des de Pakistan, cap a l'est, per l'Índia i Sri Lanka fins al sud de la Xina, Hainan i Indoxina.
L'alció garser o alció pigallat (Ceryle rudis) és un ocell de la família dels alcedínids (Alcedinidae) i única espècie del gènere Ceryle (Boie, F, 1828). Habita rius, llacs i aiguamolls de l'Àfrica Subsahariana, vall del Nil, Orient Mitjà, i des de Pakistan, cap a l'est, per l'Índia i Sri Lanka fins al sud de la Xina, Hainan i Indoxina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pysgotwr brith (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pysgotwyr brithion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ceryle rudis; yr enw Saesneg arno yw Lesser pied kingfisher. Mae'n perthyn i deulu'r Pysgotwyr (Lladin: Alcedinidae) sydd yn urdd y Coraciiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. rudis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r pysgotwr brith yn perthyn i deulu'r Pysgotwyr (Lladin: Alcedinidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Pysgotwr cynffonwyn Tanysiptera sylvia Pysgotwr paradwys bach Tanysiptera hydrocharis
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pysgotwr brith (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pysgotwyr brithion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ceryle rudis; yr enw Saesneg arno yw Lesser pied kingfisher. Mae'n perthyn i deulu'r Pysgotwyr (Lladin: Alcedinidae) sydd yn urdd y Coraciiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. rudis, sef enw'r rhywogaeth.
Rybařík jižní (Ceryle rudis) je velký druh rybaříka z čeledi Cerylidae.
Rybařík jižní dorůstá 17 cm a je výrazně zbarven s černobílou svrchní částí těla a bílým břichem. Nápadný je též jeho dlouhý, zašpičatělý zobák a chocholka na hlavě. Mezi pohlavími je vyvinut patrný dimorfismus, samice má totiž jen jeden tmavý pruh na hrudi, zatímco samec má pruhy dva.
Je běžný na rozsáhlém území subsaharské Afriky a jižní Asie v rozmezí od Indie až po Čínu. Jedná se o stálý druh s výjimkou krátkých sezónních migrací. K životu přitom vyhledává jezera, bažiny, řeky a jejich ústí.
Je třetím nejhojnějším zástupcem své čeledi a díky své hlučné povaze je navíc i velmi dobře známý.
V porovnání s ostatními zástupci čeledi je relativně společenský a hřaduje obvykle ve velkých hejnech. Živí se zejména rybami, ale požírá i korýše a velký vodní hmyz. Na kořist většinou číhá za třepotavého letu nad vodou a poté se za ní pouští rychlým střemhlavým pádem do vody.
Hnízdí od února do dubna. Jeho hnízdo je nora vyhloubená v příkrém bahnitém břehu asi 5 m nad vodou, do které klade 3–6 bílých vajec.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Pied Kingfisher na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu rybařík jižní ve Wikimedia Commons
Galerie rybařík jižní ve Wikimedia Commons
Gråfiskeren (Ceryle rudis) er en skrigefugl. Den når en længde på 25 cm og vejer 90 g. Fuglen lever i Afrika syd for Sahara og det sydlige Asien fra Tyrkiet til Kina. Fjerdragten er sort- og hvidbroget.
Der Graufischer (Ceryle rudis) ist ein Eisvogel, der in Afrika entlang des Nils, südlich der Sahara und im südlichen Asien von der Türkei bis zur Volksrepublik China vorkommt. Er ist ein Standvogel, zieht also im Winter nicht weg.
Er ernährt sich hauptsächlich von Fischen, frisst aber auch Krustentiere und Wasserinsekten. Neben der üblichen Jagdtechnik, auf einem Ast auf die Beute zu lauern, kann der Graufischer im Rüttelflug über dem Wasser nach Fischen suchen. Er muss auch nicht zu einem Zweig zurückkehren, um die Beute zu verschlingen. Dies gelingt ihm auch während des Fluges. Diese Anpassung macht es ihm auch möglich, über dem Meer zu jagen.
Der Graufischer wird 25 cm lang; er hat ein schwarz-weißes Gefieder. Am Kopf ist ein struppiger, teilweise aufgestellter Schopf. Anders als die meisten Eisvogelarten ist er gesellig und bildet am Abend große Schwärme. Dieser Vogel kann leicht gezähmt werden.
Das Nest ist eine mit Fischschuppen und -knochen ausgekleidete Höhle in einer Sandbank, einzeln gelegen oder in einer Kolonie. Das Gelege besteht aus 3–6 weißen Eiern.
Der Graufischer (Ceryle rudis) ist ein Eisvogel, der in Afrika entlang des Nils, südlich der Sahara und im südlichen Asien von der Türkei bis zur Volksrepublik China vorkommt. Er ist ein Standvogel, zieht also im Winter nicht weg.
Er ernährt sich hauptsächlich von Fischen, frisst aber auch Krustentiere und Wasserinsekten. Neben der üblichen Jagdtechnik, auf einem Ast auf die Beute zu lauern, kann der Graufischer im Rüttelflug über dem Wasser nach Fischen suchen. Er muss auch nicht zu einem Zweig zurückkehren, um die Beute zu verschlingen. Dies gelingt ihm auch während des Fluges. Diese Anpassung macht es ihm auch möglich, über dem Meer zu jagen.
Der Graufischer wird 25 cm lang; er hat ein schwarz-weißes Gefieder. Am Kopf ist ein struppiger, teilweise aufgestellter Schopf. Anders als die meisten Eisvogelarten ist er gesellig und bildet am Abend große Schwärme. Dieser Vogel kann leicht gezähmt werden.
Das Nest ist eine mit Fischschuppen und -knochen ausgekleidete Höhle in einer Sandbank, einzeln gelegen oder in einer Kolonie. Das Gelege besteht aus 3–6 weißen Eiern.
Masîgirê belek, şahmasîgirê belek an qulleşîneya belek (Ceryle rudis), cureyekî şahmasîgir an masîgiran (Cerylidae)e.
Masîgirê belek di rewşa firrînê
.jpg)
Masîgirê belek, şahmasîgirê belek an qulleşîneya belek (Ceryle rudis), cureyekî şahmasîgir an masîgiran (Cerylidae)e.
छिरबिरे माटीकोरे नेपाल लगायतका एसियाली तथा अफ्रिकाका राष्ट्रहरूमा पाइने एक प्रकारको चराको प्रजाति हो । यो चरा कालो र सेतो छिरबिरे रङ्गको हुन्छ ।
छिरबिरे माटीकोरे नेपाल लगायतका एसियाली तथा अफ्रिकाका राष्ट्रहरूमा पाइने एक प्रकारको चराको प्रजाति हो । यो चरा कालो र सेतो छिरबिरे रङ्गको हुन्छ ।
ਕਿਲਕਿਲਾ ਏਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਅਫਰੀਕਾ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾਂ ਪੰਛੀ ਹੈ।
ਕਿਲਕਿਲਾ ਏਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਅਫਰੀਕਾ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾਂ ਪੰਛੀ ਹੈ।
.jpg)
_Botswana_male_(L)_female_(R).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|last૧= ignored (મદદ); Check date values in: |accessdate=, |year= (મદદ) பொரி மீன்கொத்தி அல்லது வெள்ளை மீன்கொத்தி அல்லது கரும்புள்ளி மீன்கொத்தி (Pied Kingfisher, Ceryle rudis) ஒரு நீர் மீன்கொத்தி. இதன் உடலில் கருப்பு மற்றும் வெள்ளை நிறச்சிறகுகளைக் கொண்டிருப்பதால் கருப்பு வெள்ளை மீன்கொத்தி என்றழைக்கப்படுகிறது. இது நீர்நிலைகளில் மீன்களைப் பாய்ந்து பிடிக்கும் முன்பு பறந்து கொண்டிருக்கும். இப்பறவை ஆப்பிரிக்காவிலும் ஆசியாவிலும் பரவலாகக் காணப்படுகிறது. இப்பறவையே மீன்கொத்திகளில் பொதுவாகக் காணப்படும் மூன்றாவது மீன்கொத்தி என்று கணிக்கப்பட்டுள்ளது.
இவை மீன்களையே முதன்மை உணவாகக் கொண்டாலும், பெரிய நீர்வாழ் பூச்சிகளையும் உண்ணும். இதன் இனப்பெருக்கக் காலம் பிப்ரவரி முதல் ஏப்ரல் வரையாகும்.
பொரி மீன்கொத்தி அல்லது வெள்ளை மீன்கொத்தி அல்லது கரும்புள்ளி மீன்கொத்தி (Pied Kingfisher, Ceryle rudis) ஒரு நீர் மீன்கொத்தி. இதன் உடலில் கருப்பு மற்றும் வெள்ளை நிறச்சிறகுகளைக் கொண்டிருப்பதால் கருப்பு வெள்ளை மீன்கொத்தி என்றழைக்கப்படுகிறது. இது நீர்நிலைகளில் மீன்களைப் பாய்ந்து பிடிக்கும் முன்பு பறந்து கொண்டிருக்கும். இப்பறவை ஆப்பிரிக்காவிலும் ஆசியாவிலும் பரவலாகக் காணப்படுகிறது. இப்பறவையே மீன்கொத்திகளில் பொதுவாகக் காணப்படும் மூன்றாவது மீன்கொத்தி என்று கணிக்கப்பட்டுள்ளது.
இவை மீன்களையே முதன்மை உணவாகக் கொண்டாலும், பெரிய நீர்வாழ் பூச்சிகளையும் உண்ணும். இதன் இனப்பெருக்கக் காலம் பிப்ரவரி முதல் ஏப்ரல் வரையாகும்.
ಕಪ್ಪು ಬಿಳಿ ಮಿಂಚುಳ್ಳಿ ( Ceryle rudis ) ನೀರಿನ ಮಿಂಚುಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಆಫ್ರಿಕಾ ಮತ್ತು ಏಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ಹಂಚಲ್ಪಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಇದರ ಕಪ್ಪು ಮತ್ತು ಬಿಳಿ ಪುಕ್ಕಗಳು , ಕ್ರೆಸ್ಟ್ ಮತ್ತು ಸ್ಪಷ್ಟ ಸರೋವರಗಳು ಮತ್ತು ನದಿಗಳು ಮೇಲೆ ಸುಳಿಯುತ್ತಾ ಮೀನುಗಳಿನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಡೈವಿಂಗ್ ಮಾಡುವುದು ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ.ಗಂಡಿಗೆ ಸ್ತನ ಅಡ್ಡಲಾಗಿ ಎರಡು ಬ್ಯಾಂಡ್ ಇದ್ದರೆ, ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಮುರಿದ ಒಂದು ಬ್ಯಾಂಡ್ ಇರುತ್ತದೆ.
ಈ ಮಿಂಚುಳ್ಳಿ ಸುಮಾರು 17 ಸೆಂ ಉದ್ದ ಮತ್ತು ಕಪ್ಪು ಮುಖವಾಡ, ಮತ್ತು ಕಪ್ಪು ಸ್ತನಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಕ್ರೆಸ್ಟ್ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿರುವುದಲ್ಲದೆ ಮೇಲಿನ ಭಾಗಗಳು ಕಪ್ಪು ಪಟ್ಟೀಗಳಿರುತ್ತದೆ. ಹಲವಾರು ಉಪಜಾತಿಗಳನ್ನು ವಿಶಾಲ ವಿತರಣೆ ಒಳಗೆ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ತಿದೆ."ನಾಮಿನೇಟ್ ರೆಸ್" ಎನ್ನುವ ಉಪಜಾತಿ ಪಶ್ಚಿಮ ಏಷ್ಯಾ ವರೆಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸಿದೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಉಪ-ಸಹಾರಾ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿಯು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ನಾಮಿನೇಟ್ ಜಾತಿಗಳ ಕೇವಲ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಉತ್ತರ ಪಕ್ಷಿಯಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಉಪಜಾತಿಗಳು leucomelanura ಪೂರ್ವ ಭಾರತ, ಶ್ರೀಲಂಕಾ , ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್ ಮತ್ತು ಲಾವೋಸ್ನನಿಂದ ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ಥಾನದವರೆಗು ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ.
ಕಪ್ಪು ಬಿಳಿ ಮಿಂಚುಳ್ಳಿ ( Ceryle rudis ) ನೀರಿನ ಮಿಂಚುಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಆಫ್ರಿಕಾ ಮತ್ತು ಏಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ಹಂಚಲ್ಪಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಇದರ ಕಪ್ಪು ಮತ್ತು ಬಿಳಿ ಪುಕ್ಕಗಳು , ಕ್ರೆಸ್ಟ್ ಮತ್ತು ಸ್ಪಷ್ಟ ಸರೋವರಗಳು ಮತ್ತು ನದಿಗಳು ಮೇಲೆ ಸುಳಿಯುತ್ತಾ ಮೀನುಗಳಿನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಡೈವಿಂಗ್ ಮಾಡುವುದು ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ.ಗಂಡಿಗೆ ಸ್ತನ ಅಡ್ಡಲಾಗಿ ಎರಡು ಬ್ಯಾಂಡ್ ಇದ್ದರೆ, ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಮುರಿದ ಒಂದು ಬ್ಯಾಂಡ್ ಇರುತ್ತದೆ.
The pied kingfisher (Ceryle rudis) is a species of water kingfisher widely distributed across Africa and Asia. Originally described by Carl Linnaeus in 1758, it has five recognised subspecies. Its black and white plumage and crest, as well as its habit of hovering over clear lakes and rivers before diving for fish, make it distinctive. Males have a double band across the breast, while females have a single gorget that is often broken in the middle. They are usually found in pairs or small family groups. When perched, they often bob their head and flick up their tail.
The pied kingfisher was one of the many bird species originally described by Linnaeus in the landmark 1758 10th edition of his Systema Naturae, who noted that it lived in Persia and Egypt. He named it Alcedo rudis.[2] The German naturalist Friedrich Boie erected the genus Ceryle in 1828.[3] The name is from classical Greek kērulos, an unidentified and probably mythical bird mentioned by Aristotle and other authors. The specific epithet rudis is Latin for "wild" or "rude".[4]
The pied kingfisher is the only member of the genus Ceryle. Molecular analysis shows it is an early offshoot of the lineage that gave rise to American kingfishers of the genus Chloroceryle.[5] The pied kingfisher was initially believed to be descended from an ancestral American green kingfisher which crossed the Atlantic Ocean about one million years ago.[6] A more recent suggestion is that the pied kingfisher and the American green kingfishers are derived from an Old World species, with the pied kingfisher or its ancestor losing the metallic colouration afterwards.[5]
There are five subspecies:[7]
This is a medium-sized kingfisher, about 25 cm (9.8 in) long with a white with a black mask, a white supercilium and black breast bands. The crest is neat and the upperparts are barred in black. Several subspecies are recognized within the broad distribution. The nominate race is found in sub-Saharan Africa, extending into West Asia. The subspecies syriacus is a larger northern bird similar to the nominate subspecies (following Bergmann's rule).[8] Subspecies leucomelanura is found from Afghanistan east into India, Thailand and Southeast Asia. The subspecies travancoreensis of the Western Ghats is darker with the white reduced. The subspecies C. r. insignis is found in Hainan and southeastern China and has a much larger bill. Males have a narrow second breast-band while females have a single broken breast band.[11][12]
Egg, Collection Museum Wiesbaden
_male_immature.jpg)
Immature male C. r. rudis
Uganda
_female.jpg)
female C. r. rudis
the Gambia
_male.jpg)
male C. r. rudis
Kazinga Channel, Uganda
female C. r. syriacus
Israel
C. r. rudis eating a fish
Pilanesberg Game Reserve, South Africa
It is common throughout sub-Saharan Africa and southern Asia from Turkey to India to China. It is resident, and most birds do not migrate, other than short-distance seasonal movements.[13] In India it is distributed mainly on the plains and is replaced in the higher hills of the Himalayas by the crested kingfisher (Megaceryle lugubris).[14]
The pied kingfisher is estimated to be one of the three most numerous kingfishers in the world; the other two are the common kingfisher and collared kingfisher. It is a noisy bird, making it hard to miss.[13]
When perched the pied kingfisher often bobs its heads up and down and will sometimes raise its tail and flick it downwards. It calls often with sharp chirruk chirruk notes.[15] Unlike some kingfishers, it is quite gregarious, and forms large roosts at night.[16]
This kingfisher feeds mainly on fish, although it will take crustaceans and large aquatic insects such as dragonfly larvae.[17] It usually hunts by hovering over the water to detect prey, before diving vertically bill-first to capture fish. When not foraging, it has a straight rapid flight and have been observed flying at speeds approaching 50 km/h.[18] In Lake Victoria in East Africa, the introduction of the Nile perch reduced the availability of haplochromine cichlids which were formerly the preferred prey of these birds.[19]
It can consume prey without returning to a perch, often manipulating the subject with its bill and swallowing in flight, and so can hunt over large water bodies or in estuaries that lack perches required by other kingfishers.[20]
The breeding season is February to April. Its nest is a hole excavated in a vertical mud bank about five feet above water. The nest tunnel is four to five feet deep and ends in a chamber. Several birds may nest in the same vicinity. The usual clutch is three to six white eggs.[21] The pied kingfisher sometimes reproduces cooperatively, with young non-breeding birds from an earlier brood assisting parents or even unrelated older birds.[22] In India, nestlings have been found to be prone to maggot infestations (probably by Protocalliphora sp.)[23] and in some areas to leeches.[24] Nest holes may sometimes be used for roosting.[15]
In 1947, British zoologist Hugh B. Cott noticed while skinning birds that hornets were attracted to certain birds but avoided the flesh of pied kingfishers. This led to a comparative study of edibility of birds and he suggested that more conspicuously plumaged birds may be less palatable. This suggestion was, however, not supported by a subsequent reanalysis of his data.[25][26]
_diving_composite.jpg)
Composite showing C. rudis rudis dive, the Gambia
A composite image showing the fishing - from hovering to dive
_eating_fish.jpg)
C. r. rudis eating fish
the Gambia
_female_eating_chick.jpg)
female C. r. rudis eating chick
Kazinga Channel, Uganda
_male_in_flight.jpg)
male C. r. rudis in flight
Kazinga Channel, Uganda
_on_hippo.jpg)
C. r. rudis on hippo
Kazinga Channel, Uganda
The pied kingfisher (Ceryle rudis) is a species of water kingfisher widely distributed across Africa and Asia. Originally described by Carl Linnaeus in 1758, it has five recognised subspecies. Its black and white plumage and crest, as well as its habit of hovering over clear lakes and rivers before diving for fish, make it distinctive. Males have a double band across the breast, while females have a single gorget that is often broken in the middle. They are usually found in pairs or small family groups. When perched, they often bob their head and flick up their tail.
La Blanknigra alciono (Ceryle rudis) estas mezgranda, videblega kaj bruema akvalciono, tio estas birdo de la superfamilio de alcededoj, kiu enhavas ankaŭ la alcionon kaj la kukabaraojn, kaj de la familio de Ceriledoj. Tiu ĉi specio estas la ununura membro de la genro Ceryle.
Ĝi estas komuna tra subsahara Afriko kaj suda Azio el Turkio ĝis Barato kaj Ĉinio. Ĝi estas loĝanto, kaj plej parto de la birdoj ne migras, krom sezonaj movoj.
Oni supozas, ke la Blanknigra alciono estas la tria plej komuna alciono en la mondo, kaj estas bruema birdo, ne konfuzebla en sia teritorio, pro ties klara blankonigra aspekto. Ĝi havas nigrajn okulojn, krurojn, fortikan kaj longan bekon, kronon (iom krestan), traokulajn makulstriojn kaj brustan zonon, dum blankajn superokulajn striojn, gorĝon kaj ventron. Dumfluge en flugiloj estas nigraj ŝultroj kaj plumopintoj kaj centraj blankaj zonoj.
Ĝi estas el 25 ĝis 28 cm longa kun enverguro de 38 cm kaj pezo de 68 ĝis 110 g.
Ĝi estas ĉefe specialista fiŝomanĝanto, kvankam ĝi povas manĝi ankaŭ krustulojn kaj grandajn akvajn insektojn. Ĝi kutime ĉasas ŝvebante super akvo kaj plonĝas suben rekte por kapti fiŝon.
Ĝi evoluigis du unikajn ĉasstrategiojn, kunhavataj de neniu alia alciono. La Blanknigra alciono povas ĉasi kaj en sala kaj en nesala akvo.[1] Ĝi povas ankaŭ elturniĝi kun predoj sen reveno al ripozejo, kaj povas, ekzemple, preni duan fiŝon, aŭ manĝi etajn predojn dumfluge. Tiuj adaptoj signifas, ke tiu alciono povas ĉasi super maro aŭ en estuaroj kie ne estas ripozejoj aŭ gvatejoj bezonataj de aliaj alcionoj.
Tiu maltimida alproksimigebla mezgranda (25 cm) birdo estas nekonfuzebla, pro ties ekskluzive blanknigra plumaro. Krome malkiel aliaj alcionoj, ĝi estas tre gregema, kaj formas grandajn ripozejojn nokte. Ĝi povas esti facile enhejmita.
Ĝi nestumas en truo en riverbordo, aŭ rekte en kolonio, kie la ino demetas 3-6 blankajn ovojn. La Blanknigra alciono foje reproduktas kooperative, kun junuloj nereproduktuloj helpante la reproduktan paron.[1] Kiel ĉe ĉiuj alcionoj, la nesto de Blanknigra alciono tuj iĝas malsaniga, ĉar ili lasas tie la restaĵojn de la manĝo kaj aliaj ekskrementojn.
Tiu specio estis dekomence supozita kiel descenda el praa Amerika verda alciono kiu trapasis la Atlantikan Oceanon antaŭ ĉirkaŭ 1 miliono da jaroj (Fry & Fry, 2000). Tamen, pli juse, Moyle (2006) konsideris pli probable, ke la Blanknigra alciono kaj la Amerikaj verdaj alcionoj devenas el malnovmonda specio, kaj poste la Blanknigra alciono aŭ ties praulo perdis la metalan koloron.
La Blanknigra alciono (Ceryle rudis) estas mezgranda, videblega kaj bruema akvalciono, tio estas birdo de la superfamilio de alcededoj, kiu enhavas ankaŭ la alcionon kaj la kukabaraojn, kaj de la familio de Ceriledoj. Tiu ĉi specio estas la ununura membro de la genro Ceryle.
El martín pescador pío (Ceryle rudis)[2] es una especie de ave coraciforme de la familia Cerylidae ampliamente distribuida por África y Asia. Es la única especie del género Ceryle.[3] Se caracteriza por su plumaje blanco y negro, su penacho y su costumbre de cernirse sobre los lagos y ríos de aguas claras antes de zambullirse para pescar. Los machos tienen una lista doble que cruza su pecho mientras que las hembras tienen una banda simple a menudo partida en el medio. Generalmente se encuentran en parejas o pequeños grupos familiares. Cuando están posados a menudo suben y bajan la cabeza y la cola.
En el pasado se pensaba que esta especie descendía de ancestros americanos pertenecientes a Chloroceryle que habrían atravesado el océano Atlántico hace un millón de años.[4] En cambio actualmente se considera que el martín pescador pío y los martines pertenecientes al género Chloroceryle descienden de una especie proveniente del Viejo Mundo, y que el martín pescador o su ancestro perdió posteriormente su coloración metálica.[5]
El martín pescador pío mide unos 17 cm de largo. Tiene el rostro listado horizontalmente, con una lista superciliar blanca sobre una ancha lista negra que atraviesa los ojos, por encima de la garganta y cuello blancos. Su penacho y partes superiores son principalmente negras con veteado blanco, mientras que las inferiores son blancas excepto por las bandas negras del pecho. Los machos tienen una segunda lista más estrecha que les atraviesa el pecho, mientras que las hembras solo tienen una banda pectoral que con frecuencia está interrumpida en la parte media.
Se reconocen varias subespecies de amplia distribución. La subespecie nominal se encuentra en el África subsahariana extendiéndose hasta Asia occidental. La forma syriaca que antes se consideraba una subespecie actualmente se considera una variedad norteña de gran tamaño perteneciente a la nominal (de acuerdo con la regla de Bergmann).[6] La subespecie C. r. leucomelanura se extiende desde Afganistán hacia el este por India y Sri Lanka, hasta Tailandia y Laos. La subespecie C. r. travancoreensis de los Ghats occidentales es más oscura y tiene las zonas blancas más reducidas. La subespecie C. r. insignis se encuentra en Hainan y China suroriental y tiene el pico mucho más largo.[7][8]
Es un ave común en el África subsahariana y el sur de Asia, desde Turquía pasando por la India hasta China; además de en las orillas del Nilo. Es un ave sedentaria y la mayoría de sus poblaciones no migran, aunque algunas puedan hacer desplazamientos estacionales de corta distancia.[9] En la India se distribuye principalmente por las llanuras y es reemplazado en los montes del Himalaya por Megaceryle lugubris.[10]
Se estima que el martín pescador pío es el tercer martín pescador más abundante del mundo y, como es un ave ruidosa, es fácil de observar.[9]
Este martín pescador se alimenta principalmente de peces, aunque también atrapa crustáceos y grandes insectos acuáticos como larvas de libélula.[11] Generalmente pesca cerniéndose sobre el agua para detectar a sus presas y se zambulle verticalmente cabeza abajo para capturar al pez. Cuando no busca alimento se desplazan con un vuelo directo y rápido, y se les ha observado a velocidades próximas a los 50 km/h.[12] En el lago Victoria la introducción de la perca del Nilo ha reducido la disponibilidad de cíclidos haplocrominidos que antes eran su presa favorita allí.[13]
Pueden manejar sus presas sin volver a su posadero y a menudo tragan las presas pequeñas en vuelo, así pueden pescar sobre grandes masas de agua o estuarios sin posaderos, que otros martines pescadores necesitan. A diferencia de otros martines pescadores, son bastante gregarios y se concentran en grandes grupos para dormir por la noche.[14][15] Cuando están posados a menudo alzan y bajan la cabeza y a veces mueven la cola arriba y abajo. Emiten con frecuencia sonidos agudos tipo chirruk chirruk.[16]
La época de cría es de febrero a abril. Anida en una madriguera excavada en un talud de tierra a metro y medio sobre el nivel del agua aproximadamente. El túnel del nido mide entre 1,20 y 1,50 m. de profundidad y termina en una cámara. Varias aves pueden anidar en las proximidades. La puesta normal consta de entre 3-6 huevos blancos.[17] El martín pescador a veces practica la cría cooperativa, con algunos jóvenes no reproductores de nidadas anteriores que ayudan a sus progenitores a criar a los nuevos polluelos, incluso pueden ayudar a adultos con los que no están emparentados.[18] En la India se ha observado que los pollos son propensos a las infecciones de gusanos (especialmente Protocalliphora sp.)[19] y en algunas regiones a las sanguijuelas.[20] Los huecos de los nidos a veces se usan para descansar.[16]
El martín pescador pío (Ceryle rudis) es una especie de ave coraciforme de la familia Cerylidae ampliamente distribuida por África y Asia. Es la única especie del género Ceryle. Se caracteriza por su plumaje blanco y negro, su penacho y su costumbre de cernirse sobre los lagos y ríos de aguas claras antes de zambullirse para pescar. Los machos tienen una lista doble que cruza su pecho mientras que las hembras tienen una banda simple a menudo partida en el medio. Generalmente se encuentran en parejas o pequeños grupos familiares. Cuando están posados a menudo suben y bajan la cabeza y la cola.
En el pasado se pensaba que esta especie descendía de ancestros americanos pertenecientes a Chloroceryle que habrían atravesado el océano Atlántico hace un millón de años. En cambio actualmente se considera que el martín pescador pío y los martines pertenecientes al género Chloroceryle descienden de una especie proveniente del Viejo Mundo, y que el martín pescador o su ancestro perdió posteriormente su coloración metálica.
Ceryle rudis Ceryle generoko animalia da. Hegaztien barruko Alcedinidae familian sailkatua dago.
Ceryle rudis Ceryle generoko animalia da. Hegaztien barruko Alcedinidae familian sailkatua dago.
Kirjokalastaja (Ceryle rudis) on kuningaskalastajien heimoon kuuluva säihkylintu. Se on Ceryle-suvun ainoa laji, sekä ainoa valkoisen ja mustankirjava kuningaskalastaja.[3] Kirjokalastaja myös on yksi yleisimmistä kuningaskalastajista, jota tavataan laajalti Euraasiassa ja Afrikassa[4]. Koirailla on rinnassa kaksi mustaa vyömäistä kuviota, naarailla niitä on vain yksi. Ruumiin pituus on 25-29 senttiä. Ravinto koostuu pääasiassa pienistä kaloista, joita kirjokalastaja pyydystää vedestä syöksysukelluksilla.
Pesintäaikaan kirjokalastajapari kaivaa rantatörmään yli metrin pituisen pesäkolon, johon naaras munii yleensä 4-5 munaa. Poikaset kuoriutuvat noin 18 päivän haudonta-ajan jälkeen. Ne ovat kuoriutuessaan alastomia ja sokeita, mutta tulevat täysin itsenäisiksi kolmen kuukauden sisällä kuoriutumisesta. Emolintuja auttaa poikasten hoidossa yksi tai useampi kirjokalastaja, jolla ei ole omia poikasia.
Kirjokalastajan pituus on 25–29 senttimetriä,[5] josta nokka muodostaa noin 5 senttimetriä.[6] Paino on 70–100 grammaa, ja siipiväli noin 14 senttimetriä. Pyrstön pituus on 6,6–7,4 senttimetriä. Sukupuolet ovat samankokoiset. Lajille ovat ominaisia suuri pää, pieni ruumis, pienet jalat ja pitkä, tikarimainen nokka.[5] Höyhenpuku on mustavalkokirjava. Vatsapuoli on valkoinen. Naarailla on yksi musta rintavyö, koirailla niitä on kaksi. Päälaki ja silmäjuova ovat mustat ja niiden väliin jää valkoinen silmäkulmanjuova. Pyrstön kärki ja keskusta ovat mustat, muutoin se on valkoinen. Siipien keskellä on iso valkoinen laikku, jota ympäröi paksu musta reunus. Nokka on musta,[6] ja silmän iiris ruskea.[3] Nuoret yksilöt muistuttavat aikuisia, mutta niiden leuan, kurkun, rinnan sekä silmien nokan välisellä alueella olevien höyhenten kärjet ovat ruskeat. Lisäksi niiden nokka on lyhyempi ja rintavyö on harmahtavampi.[5]
Eri alalajit eroavat jonkin verran toisistaan. Esimerkiksi C. r. travancoreensis-alalajin päällyssulat ovat mustempia ja valkoiset täplät pienempiä kuin muilla muodoilla. Nimialalaji C. r. rudisin nokka taas on jopa sentin pidempi kuin muilla alalajeilla. Ceryle rudis leucoelanura muistuttaa C. r. travancoreensis-alalajia, mutta se on sitä pienempi ja sen mustat täplät ovat vaaleampia. C. r. insignis-alalajin erottaa C. r. leucoelanura-alalajista siitä, että sen nokka on noin puoli senttiä pidempi.[5]
Kirjokalastaja saatetaan sekoittaa aasiankeisarikalastajaan, joka on kuitenkin paljon suurempi ja sen siipien sisäosien höyhenet ovat pinkinruskeat, eivät valkoiset.[5]
Kirjokalastajalla on laaja levinneisyys. Afrikassa sitä tavataan lähes kaikkialla Saharan eteläpuolella, kaikkein karuimpia alueita lukuun ottamatta sekä Niilin varrella.[5] Laji elää myös Keski- ja Etelä-Turkissa, Kyproksessa, Libanonissa, Palestiinassa, Jordaniassa, Syyriassa, Irakissa, Lounais-Iranissa, Afganistanissa, Pakistanissa, Intiassa, Nepalissa, Bhutanissa, Bangladeshissa, Sri Lankassa, Indokiinassa ja Kaakkois-Kiinassa Hainan mukaan luettuna.[7] Harhailijana lajia tavataan aina Puolassa ja Ranskassa saakka.[1]
Kirjokalastajien elinympäristöä ovat monenlaiset makean ja suolaisen veden vesistöt. Niitä elää suurten hitaasti virtaavien jokien varsilla, järvissä,[3] kala-altailla, kanaaleissa,[6] kasteluojissa, tulvatasangoilla,[5] suistoissa, laguuneissa, mangrovemetsissä, vuorovesialtailla ja patoaltailla. Kirjokalastajat tarvitsevat kuitenkin vesistön varrelta istumapaikkoja, kuten ruokoja, puita, aitoja tai muita ihmisen tekemiä rakennelmia.[3] Lajin elinpiiri ulottuu merenpinnan tasolta vuoristoon.[5] Afrikassa sitä tavataan 2 500 metrin korkeudessa ja Aasiassakin 1 800 metrin korkeudessa.[3]
Kirjokalastaja on vilkas ja sosiaalinen paikkalintu.[6] Se elää pareittain tai pieninä löyhinä perheryhminä.[5][8] Kilometrin pituisella rantakaistaleella voi hyvinkin liikkua 9-16 kirjokalastajaa.[5] Kirjokalastaja liikkuu erittäin ketterästi ilmassa ja leijuu ilmassa enemmän kuin mikään muu kuningaskalastajalaji.[3] Se on myös ainoa kuningaskalastajista, joka pystyy pysymään paikoillaan ilmassa tyynelläkin säällä. Se auttaa lintua huomattavasti ravinnonhaussa, sillä enää se ei ole sidonnainen istumaoksaansa, vaan pystyy pysähtymään kalastamaan sinne missä on suurimmat mahdollisuudet saada saalista.[9] Leijuessaan paikallaan se räpyttelee hyvin tiuhaan tahtiin pitäen vartalon lähes pystysuorassa, pään ja nokan osoittaessa suoraan alaspäin.[3] Ääntely koostuu muun muassa voimakkaista, terävistä, livertävistä äänistä, usein ärhäkkään nopeasti esitettyinä ilman mitään selvää rakennetta. Sen äänet kiteytyvät kuitenkin silloin tällöin rytmiseksi "titi-tytt titterit"-sarjaksi.[6] Kirjokalastaja on äänekkäin soidinaikaan, jolloin se päästää "werk……werkwerkwerk"-ääniä. Hätääntyneenä se päästää matalia "jerp"-huutoja ja varoitushuutona toimii "chikerkerker…"-ääni.[5]
Kalat ovat kirjokalastajan pääravintoa. Se syö myös vesihyönteisiä, äyriäisiä, ja harvemmin myös sammakkoeläimiä ja nilviäisiä. Lajilla on kolme erilaista saalistustapaa.[5] Toisinaan ne räpyttelevät ilmassa paikoillaan ja pudottautuvat asteittain veteen noin 5–20 metrin korkeudesta nappaamaan saaliin.[6] Toisen tavan mukaan ne istuskelevat oksalla odottamassa, että kalaa tulee riittävän lähelle, jolloin kirjokalastaja voi syöksyä suoraan alas hakemaan kalan. Kolmannen huonosti tunnetun saalistusmetodin periaatteiden mukaan kirjokalastaja saalistaa noin 100 metrin päässä rannasta lentäen lähelle vedenpintaa saalista etsien. Eri saalistusyrityksistä vain 9–50 prosenttia tuottaa tulosta.[5] Pienet saaliit kirjokalastaja nielee jo lennossa, mutta suuremmat kalat tuodaan istumapaikalle, jossa lintu hakkaa kalan kuoliaaksi ja nielee sen sitten kokonaisena.[3] Sulamattomista ruodoista kirjokalastajat pääsevät eroon oksentamalla ne palloina pois.[5]
Kirjokalastajien pesintäaika vaihtelee levinneisyysalueen eri osissa. Päiväntasaajalla ne voivat lisääntyä minä tahansa kuukautena, mutta levinneisyyden pohjois- ja eteläosissa kirjokalastajat lisääntyvät lopputalvella. Etelä-Afrikassa laji lisääntyy elo-marraskuussa, Nigeriassa marras-maaliskuussa ja Egyptissä maalis-toukokuussa. Soitimella koiraat houkuttelevat naaraita kosimistanssilla ja ruuan antamisella. Ne yrittävät noin kolmen viikon ajan kiinnittää naaraiden huomion lahjoittamalla ruokaa. Lisäksi ne esittävät kosintatanssin 3–12 linnun ryhmissä.[5]
Samalla alueella saattaa pesiä jopa yli sadan kirjokalastajan yhdyskunta, mutta myös yksittäin pesiviä pareja tavataan paljon. Yhteispesiminen on yleisempää Afrikassa kuin Aasiassa.[5] Kirjokalastajapari kaivaa avoimella nokalla viuhtomalla ja hiekkaa potkimalla rantatörmään noin 1,2 metrin pituisen tunnelin, jonka päähän pesä rakennetaan.[8][3] Pesän kaivaminen vie noin 26 päivää.[3] Kun pesäkolon valmistumisesta on kulunut kolme päivää, naaras alkaa munia.[5] Munamäärä vaihtelee yhdestä seitsemään, mutta yleensä niitä on 4–5.[3] Munat ovat pyöreitä, kiiltäviä ja valkoisia.[5] Poikueen suojelemiseksi kirjokalastajat rakentavat yhtä aitoa pesäkoloa kohden noin neljä valetunnelia. Naaras hautoo munia noin 18 päivää.[3] Poikaset ovat kuoriutuessaan sokeita ja avuttomia, eikä niillä ole untuvapeitettä. Silmät avautuvat yhdeksän päivän kuluttua ja höyhenet alkavat kasvaa neljän päivän ikäisenä. Niillä on täysi höyhenpuku jo kuuden viikon ikäisenä.[5] Poikasten hoitoon osallistuu vanhempien lisäksi myös kirjokalastajia joilla ei ole omia poikasia. Hoitoapua antavat yksilöt ovat yleensä parin edellisvuonna kasvattamia täysikasvuisia poikasia, mutta voivat olla myös omassa pesinnässään epäonnistuneita aikuisia. Hoitoapulaiset auttavat poikasten kaitsemisessa ja puolustavat pesän ympäristön reviiriä. Poikaset pysyvät pesässä 24–29 päivää. Kaksi viikkoa pesästä lähdön jälkeen ne pystyvät jo hankkimaan itse ruokaa.[3] Viimeistään kolmen kuukauden ikäisinä ne ovat jo täysin itsenäisiä.[5] Kirjokalastajat saavuttavat sukukypsyyden jo vuoden ikäisinä, mutta alkavat itse lisääntyä vasta toisena tai kolmantena elinvuotena.[3]
Kirjokalastaja ei ole uhanalainen. Sen on yhä varsin runsaslukuinen ja on yleisin kuningaskalastajalaji ympäri levinneisyysaluettaan. Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto IUCN luokittelee sen elinvoimaiseksi lajiksi. Kirjokalastajat hyötyvät ihmisten rakentamista padoista ja kalanviljelystä, mutta lintuja myös kuolee niiden syötyä kaloja joihin on kerääntynyt myrkkyjä.[5] Lisäksi joissain osissa Eteläistä Afrikkaa laji taantunut endosulfaanin käytön takia. Myrkkyä käytetään tsetsekärpästen hävittämiseen, mutta se tappaa myös muun muassa kirjokalastajia.[3] Myös kalojen ja miljoonakutojien tappamiseen tarkoitetut myrkyt vaikuttavat paikallisiin kantoihin samalla tavalla.[4] Zimbabwessa kirjokalastajien määrä on romahtanut sokeriviljelmillä käytettävien torjunta-aineiden takia.[3]
Nigeriassa kirjokalastajia pidetään lemmikkeinä. Ne kesyyntyvät viikossa ja saavat sen jälkeen liikkua vapaana lasten kanssa. Osa linnuista kuitenkin palaa takaisin luontoon. Kirjokalastajia myös syödään alueella.[5]
Kirjokalastaja (Ceryle rudis) on kuningaskalastajien heimoon kuuluva säihkylintu. Se on Ceryle-suvun ainoa laji, sekä ainoa valkoisen ja mustankirjava kuningaskalastaja. Kirjokalastaja myös on yksi yleisimmistä kuningaskalastajista, jota tavataan laajalti Euraasiassa ja Afrikassa. Koirailla on rinnassa kaksi mustaa vyömäistä kuviota, naarailla niitä on vain yksi. Ruumiin pituus on 25-29 senttiä. Ravinto koostuu pääasiassa pienistä kaloista, joita kirjokalastaja pyydystää vedestä syöksysukelluksilla.
Pesintäaikaan kirjokalastajapari kaivaa rantatörmään yli metrin pituisen pesäkolon, johon naaras munii yleensä 4-5 munaa. Poikaset kuoriutuvat noin 18 päivän haudonta-ajan jälkeen. Ne ovat kuoriutuessaan alastomia ja sokeita, mutta tulevat täysin itsenäisiksi kolmen kuukauden sisällä kuoriutumisesta. Emolintuja auttaa poikasten hoidossa yksi tai useampi kirjokalastaja, jolla ei ole omia poikasia.
Ceryle rudis
Le Martin-pêcheur pie (Ceryle rudis) ou Alcyon pie, est une espèce d'oiseau de la famille des Alcedinidae.
Cette espèce de martin-pêcheur a la particularité d'être adaptée aussi bien à l'eau douce qu'à l'eau de mer[1].
Cet oiseau se reconnaît facilement à son plumage moucheté noir et blanc (qui lui a donné son nom), son gros et long bec noir et à sa huppe hérissé.
Il est relativement grand (25 cm de longueur pour une envergure de 46 cm et une masse de 90 g) pour un oiseau de sa famille[2].
Ses yeux sont brun foncé.
Il présente un dimorphisme sexuel : le mâle arbore deux bandes pectorales noires (une davantage que la femelle)[2].
Martin-pêcheur pie ♀ (Parc national Kruger, Afrique du Sud)
Martin-pêcheur pie ♂ (Parc national Kruger, Afrique du Sud)
Le Martin-pêcheur pie se nourrit de poissons, crustacés, insectes aquatiques et petits arthropodes. Lorsqu'il chasse, il peut attraper plusieurs proies en un seul vol. Il vole le plus souvent de manière stationnaire, faisant le "Saint-Esprit"[3], avant de plonger brusquement pour capturer sa proie.
L'espèce a été décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1758 sous le nom initial d'Alcedo rudis [4]
Cet oiseau est représenté par cinq sous-espèces :
Ceryle rudis
Le Martin-pêcheur pie (Ceryle rudis) ou Alcyon pie, est une espèce d'oiseau de la famille des Alcedinidae.
Cette espèce de martin-pêcheur a la particularité d'être adaptée aussi bien à l'eau douce qu'à l'eau de mer.
Il martin pescatore bianco e nero (Ceryle rudis (Linnaeus, 1758)) è un uccello della famiglia Alcedinidae.[2]
Lungo 25 cm circa, è un uccello inconfondibile: il maschio è nero superiormente con le piume orlate e striate di bianco, particolarmente sulla coda e sulle ali. Il piumaggio inferiormente è bianco, con due bande pettorali color grigio argento. La femmina presenta una colorazione molto simile al maschio, ma ha solo una banda nera, interrotta nel mezzo. Becco e zampe sono neri, Gli individui giovani hanno una livrea più uniforme.
Vive nell'Africa subsahariana, in Medio Oriente e nel sud-est asiatico.
Predilige le zone vicine all'acqua (dolce, salata o salmastra).
Scava un tunnel lungo una trentina di centimetri che finisce in una camera di deposizione: qui vengono deposte da 2 a 6 uova (generalmente 4) che sono incubate da entrambi i genitori. Il maschio nutre tutta la famiglia.
Si nutre di pesci, rane e invertebrati acquatici. La cattura è rapida e precisa. Spesso non si riesce nemmeno a notare l'uccello che entra in acqua e ghermisce il pesce.
Il martin pescatore mangia soprattutto ciprinidi, pesci gatto, talvolta ciclidi. In Sudafrica, dove si spinge fino al mare, si nutre anche delle sardine che migrano in immensi branchi.
Al martin pescatore bianco e nero sono stati dedicati due francobolli, uno congolese ed uno del Lesotho.
Il martin pescatore bianco e nero (Ceryle rudis (Linnaeus, 1758)) è un uccello della famiglia Alcedinidae.
De bonte ijsvogel (Ceryle rudis) is een waterminnende vogel uit de familie ijsvogels (Alcedinidae).
Bont betekent bij dieren doorgaans zwart-wit gevlekt. De bonte ijsvogel heeft dan ook een kenmerkend zwart-wit verenpak. Mannetjes hebben een opvallende dubbele borstband, vrouwtjes een enkele, onderbroken borstband. Bovendien heeft hij een opvallende kuif. De lichaamslengte bedraagt 25 cm[2] en het gewicht 68 tot 110 gram.
Het is een van de weinige ijsvogels die zich ook ver op zee waagt. Ze komen ook bij zoet water voor. Vaak staan ze 'biddend' boven het water om zich, als ze een vis zien, omlaag te storten. Verder eten ze amfibieën, kreeftachtigen en grote waterinsecten.
Een opvallend kenmerk van deze ijsvogel is de vorming van slaapplaatsen waar soms honderden vogels bij elkaar komen op veilige plaatsen, bijvoorbeeld in mangroven, om te overnachten.
Hun nest bevindt zich in steile oevers. Deze vogels werken samen bij het grootbrengen van de jongen van andere vogels, mits deze niet zelf broeden.
Deze standvogel komt voor in een groot verspreidingsgebied, zowel in Afrika als in Azië. Binnen dit gebied worden vijf verschillende ondersoorten onderscheiden:[3]
Het leefgebied bestaat uit een groot aantal landschapstypen, mits in de buurt van kusten, aan rivieren en in moerasgebieden.
De bonte ijsvogel heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie wordt (zeer ruw) geschat op 10.000 tot 100.000 individuen. Over trends in de tijd is niets bekend en verder is er geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Om deze redenen staat de bonte ijsvogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Rybaczek srokaty, zimorodek srokaty (Ceryle rudis) – gatunek średniego ptaka z rodziny zimorodkowatych (Alcedinidae), zamieszkujący Bałkany, Azję Mniejszą, Azję Południową oraz Afrykę poza Saharą. Zasadniczo osiadły, do Polski zalatuje wyjątkowo (stwierdzony raz w XIX wieku).
Rybaczek srokaty, zimorodek srokaty (Ceryle rudis) – gatunek średniego ptaka z rodziny zimorodkowatych (Alcedinidae), zamieszkujący Bałkany, Azję Mniejszą, Azję Południową oraz Afrykę poza Saharą. Zasadniczo osiadły, do Polski zalatuje wyjątkowo (stwierdzony raz w XIX wieku).
Cechy gatunku Słabo zaznaczony dymorfizm płciowy. Wierzch ciała i czubek na głowie czarne o białym perełkowaniu, na białej piersi dwie czarne przepaski (u samicy jedna niepełna), spód biały (u samicy z czarnym deseniem). Wymiary średnie dł. ciała ok. 25-28 cmGråfiskare[2] (Ceryle rudis) är en kungsfiskare som återfinns över ett stort utbredningsområde i Afrika och Asien.[3] Dess svartvita fjäderdräkt, tofs och vana att ryttla över stilla sjöar och floder innan den dyker efter småfisk gör den lätt att känna igen. Hanen har ett dubbelt svart bröstband medan honan har ett, ofta ofullständigt, band. De förekommer ofta i par eller familjegrupper. När de sitter vickar de ofta på huvudet och stjärten.
Gråfiskaren tillhör familjen vattenkungsfiskare (Cerylidae) och placeras där i det egna släktet Ceryle. Länge trodde man att gråfiskaren härstammade från en förfader av de amerikanska släktet Chloroceryle som korsat Atlanten för ungefär en miljon år sedan.[4] En senare studie indikerar istället att gråfiskaren och släktet Chloroceryle härstammar från en gemensam art från Gamla världen.[5]
Gråfiskaren är vanlig över stora delar av Afrika söder om Sahara och i södra Asien från Turkiet, över stora delar av Indien, till Indokina och Kina. Den är en stannfågel och endast vissa populationer gör kortare säsongsbundna förflyttningar.[6] I Indien förekommer den främst i låglandsområden och ersätts på högre höjder i Himalaya av tofskungsfiskare (Megaceryle lugubris).[7] Fågeln är en sällsynt gäst i Europa med fynd i Grekland, Italien, Montenegro, Polen och Ukraina.[8]
Arten delas upp i fyra underarter:[3]
Tidigare särskildes även taxonet syriaca som underart och vissa gör det fortfarande.[9] Den bedöms dock ofta idag som en större nordligare variant av nominatformen.[10]
Gråfiskaren är som adult ungefär 17 cm lång, har en svartvit fjäderdräkt, med svart ögonmask och vitt ögonbrysstreck. Hanen har dubbla svarta bröstband medan honan har ett, ofta ofullständigt, band. Den har en mindre tofs på huvudet. Underarten travancoreensis är mörkare än nominatformen med mindre mängd vitt och insignis har större näbb.[11][12] Gråfiskaren lockar ofta med skarpa chirruk chirruk-läten.[13] Den är en ljudlig fågel och är lätt att upptäcka.[6]
Gråfiskaren lever främst av fisk men den tar även kräftdjur och större vattenlevande insekter som exempelvis larver av as trollslända.[14] Den födosöker oftast genom att ryttla över vatten för att upptäcka ett byte och dyker sedan vertikalt med näbben först för att fånga fisken. När den inte födosöker har den en rak snabb flykt och har obsereverats flyga i drygt 50 km/h.[15] I Lake Victoria i Östafrika har den introducerade nilabborren minskat tillgången på ciklider av släktgruppen Haplochromini som tidigare var artens främst föda i området.[16]
De kan svälja byten utan att återvända till en sittplats, och sväljer ofta mindre byten i flykten, varför de kan jaga över stora vatten och flodmynningar som saknar sittpinnar vilket är en förutsättning för andra arter av kungsfiskare. Till skillnad från många andra kungsfiskare är den ganska social och kan bilda grupp när den söker skydd för natten.[17][18] När den sitter nickar den ofta på huvudet upp och ned och reser ibland stjärten och slår med den nedåt.[13]
Häckningssäsongen pågår från februari till april. Redet placeras i en utgrävd tunnel i vertikala lerbanker cirka 1,5 meter över vattenytan. Botunneln är 1-1,5 meter lång och avslutas i en kammare. Flera fåglar kan häcka i närheten av varandra. Den lägger vanligtvis 3-6 vita ägg.[19] Gråfiskaren kan ibland föda upp sina ungar kooperativt där unga icke-häckande fåglar från tidigare kullar assisterar sina föräldrar eller andra individer.[20] I Indien har studier visat att bon ofta är hemvist för larver, förmodligen Protocalliphora sp.[21] och i vissa området även för iglar.[22] Boöppningen kan ibland fungera som sittplats mellan födosöken.[13]
Gråfiskaren uppskattas vara världens tredje vanligaste kungsfiskare och den globala populationen kategoriseras som livskraftig (LC) av IUCN.[6]
1947 noterade H B Cott att getingar drogs till vissa flådda fåglar men undvek köttet av gråfiskare. Detta ledde till en jämförande studie om olika arters ätlighet och indikerade att fåglar med iögonfallande fjäderdräkt skulle vara mindre välsmakande. Denna slutsats visade sig dock vara felaktig vid senare analys av studiens olika data.[23][24]
Artikeln baseras på en översättning av engelskspråkiga Wikipedias artikel Pied Kingfisher, läst 2011-11-08
Wikimedia Commons har media som rör gråfiskare.
Wikispecies har information om Ceryle rudis.
Gråfiskare (Ceryle rudis) är en kungsfiskare som återfinns över ett stort utbredningsområde i Afrika och Asien. Dess svartvita fjäderdräkt, tofs och vana att ryttla över stilla sjöar och floder innan den dyker efter småfisk gör den lätt att känna igen. Hanen har ett dubbelt svart bröstband medan honan har ett, ofta ofullständigt, band. De förekommer ofta i par eller familjegrupper. När de sitter vickar de ofta på huvudet och stjärten.
Alaca yalıçapkını (Ceryle rudis), Cerylidae familyasına ait bir kuş türü.
Alt Sahra Çölü Afrika boyunca ortaktırlar ve Türkiye'den Çin'e Hindistan'a güney Asya'ya kadar görülürler. Yerleşiktirler, kuşların çoğu göç etmez. Mevsimlik hareketleri vardır. Gürültülü bir kuştur, yaşam sahası içinde farkedilirler. Çoğunlukla bir uzman balık-yiyicisidir. Kabuklular ve suya ait büyük böcekleri de yiyebilirler. Tuzlu ve tatlı sularda avlanabilirler. 25 cm. kadar büyükçe bir kuştur. Siyah-beyaz kuş tüyleriyle pek karıştırılmazlar ve geceleri büyük tünekleri oluştururlar. Kolayca evcilleştirilebilirler. Yuvası, bir kıyıda (nehir,göl) bir deliktir, 3-6 beyaz yumurtayı koyar.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Загальна довжина становить 25 см при вазі 68-100 г у самця і 71-110 г — у самиці. Статура легка, дзьоб відносно тонкий. Довжина крила самців — 137—144 мм, самиці — 138—145 мм; довжина хвоста самця — 69-77 мм, самиці — 70-79 мм; довжина дзьоба самця — 58-68 мм, самиці — 57-65 мм; довжина цівки самця — 10,9-12,2 мм, самиці — 11-12,6 мм.
Забарвлення чорно-біле, дуже строкате, на крилах і хвості розвинений складний малюнок, хохол не розгортається віялом, є біла брова і чорна маска. Самиця відрізняється від самця одинарною, а не подвійною (як у самців) чорною перев'яззю на білих грудях. Райдужна оболонка і дзьоб чорні, ноги сірі. Молоді птахи першого року життя (до першої ліньки) забарвленням нагадують самицю. У цьому віці самців і самиць відрізняють за великою (у самців) або меншою (у самиць) кількістю пір'я з чорними краями на грудях.
Воліє до узбережжя озер, широких річок, естуаріїв, навіть до висоти 1800 м над рівнем моря. На відміну від більшості своїх родичів, виглядає рибу ні з присади, а в польоті над водою. Це єдиний вид зимородків, який регулярно живиться на значній відстані від берегів. Голос різкий, схожий на голос дятла.
Активний протягом світлих годин доби. Час найбільшої активності — ранні ранкові і вечірні години, хоча під час годування пташенят птах полює протягом всього дня. Живиться переважно рибою, переважно молоддю, яка збирається у поверхні води. У раціоні зустрічаються також жаби та пуголовки, креветки, водні комахи, павуки та інші членистоногі. Побачивши здобич, рибалка кидається вниз з висоти 2-8 м, іноді повністю занурюючись у воду. Результативність полювання дорослих птахів — 75-80 %, молодих — 15-40 %.
Линька у східних підвидів і в північних частинах ареалу номинативного підвиду вивчена недостатньо. У останніх махові і контурні пір'я замінюються здебільшого в грудні-лютому. В Єгипті линька махових відбувається в травні-січні, в Середній Азії — в липні-березні. У південноафриканських популяцій номінативного підвиду послідовність зміни махових така: V-VI-VII-IV-VIII-III-XI-II-XI. Завершується зміна махових пір'їв до початку гніздового сезону. Контурні пір'я у дорослих особин замінюються протягом всього негніздового сезону.
Цьому рибалці властиво складна соціальна організація. Зустрічається одиночними парами, сімейними групами, колоніями до 100 і більше пар. Кожна пара, зайнята виведенням пташенят, користується додатковою допомогою дорослих особин, кількість яких може досягати 4. Іноді помічниками стають подорослішали нащадки даної пари, які народилися в минулому році, не часто помічники сприяють абсолютно чужим особинам.
Гніздиться в обривах і схилах, іноді на відстані 1 км від водойми. Нори короткі, до 50 см, гніздова камера діаметром 24 см, заввишки 15 см. У кладці від 1 до 7 яєць (зазвичай 4-5), висиджування триває 18 днів, вигодовування — 23-26 днів.
Розповсюджено в Африці південніше і східніше пустелі Сахара. В Азії зустрічається від Туреччини, де вид поширено до узбережжя Середземного і Чорного морів, Ізраїлю, Лівану, північного Ірану, північного Іраку до центрального Афганістану і Пакистану. Ареал повністю охоплює Індію, о. Шрі-Ланка. У Китаї північний кордон доходить до підніжжя Гімалаїв, Тибету, йде уздовж долини річки Янцзи до Східно-Китайського і Південно-Китайського морів. На південь зустрічається до океанічного узбережжя Південної Азії і о. Хайнань.
Bói cá nhỏ (danh pháp hai phần: Ceryle rudis) là loài chim thuộc chi đơn loài Ceryle, Họ Bói cá. Một số tài liệu xếp chúng vào họ Bồng chanh[2]. Loài này phân bố ở Myanma, Nam Trung Quốc và Đông Dương. Sải cánh dài 128 – 150 mm; đuôi: 68 – 75 mm; giò: 10 – 12 mm; mỏ: 53 - 63mm. Tại Việt Nam, loài bói cả nhỏ hiện diện hầu khắp các vùng ở những chỗ có mặt nước rộng và không bị che kín.
Nó được phổ biến khắp vùng hạ Sahara châu Phi và Nam Á Thổ Nhĩ Kỳ đến Ấn Độ Trung Quốc. Nó là người cư trú, và chim di chuyển, ngắn khoảng cách khác hơn là di chuyển theo mùa.[3] Tại Ấn Độ, nó phân bố chủ yếu trên các vùng đồng bằng và được thay thế trong những ngọn đồi cao của dãy Himalaya bởi loài Megaceryle lugubris.[4]
Nó là loài bói cá/bồng chanh ước tính là phổ biến thứ ba của thế giới và là một con chim ồn ào.[3]
,_parque_nacional_de_Chobe,_Botsuana,_2018-07-28,_DD_50.jpg)
.jpg)
_male.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(11451630065).jpg)
_(6041387764).jpg)
_female.jpg)
_female_2.jpg)
_Botswana_male_(L)_female_(R).jpg)
_on_hippo.jpg)
.jpg)
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
Bói cá nhỏ (danh pháp hai phần: Ceryle rudis) là loài chim thuộc chi đơn loài Ceryle, Họ Bói cá. Một số tài liệu xếp chúng vào họ Bồng chanh. Loài này phân bố ở Myanma, Nam Trung Quốc và Đông Dương. Sải cánh dài 128 – 150 mm; đuôi: 68 – 75 mm; giò: 10 – 12 mm; mỏ: 53 - 63mm. Tại Việt Nam, loài bói cả nhỏ hiện diện hầu khắp các vùng ở những chỗ có mặt nước rộng và không bị che kín.
Nó được phổ biến khắp vùng hạ Sahara châu Phi và Nam Á Thổ Nhĩ Kỳ đến Ấn Độ Trung Quốc. Nó là người cư trú, và chim di chuyển, ngắn khoảng cách khác hơn là di chuyển theo mùa. Tại Ấn Độ, nó phân bố chủ yếu trên các vùng đồng bằng và được thay thế trong những ngọn đồi cao của dãy Himalaya bởi loài Megaceryle lugubris.
Nó là loài bói cá/bồng chanh ước tính là phổ biến thứ ba của thế giới và là một con chim ồn ào.
斑鱼狗（Ceryle rudis）为翠鸟科鱼狗属的鸟类。以高超的捕鱼技术闻名, 能够悬停于空中。在非洲、 中东和东南亚地区广泛分布。[3] 该物种的模式产地在埃及。[2]
.jpg)
|title= (帮助) .jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ブッポウソウ目 Coraciiformes 科 : カワセミ科 Alcedinidae 亜科 : ヤマセミ亜科 Cerylinae 属 : ヒメヤマセミ属 Ceryle 種 : ヒメヤマセミ C. rudis 学名 Ceryle rudisヒメヤマセミ（学名：Ceryle rudis）は、ブッポウソウ目カワセミ科に分類される鳥類の一種。
全長は25cmほどで、ヤマセミよりかなり小さい。
ホバリングから飛び込んでえものをとる割合が多く、大きな河川や湖などにも生息している。
飛び込む際には太陽を背にして飛び込むのが特徴で、昼間は上から、朝夕は斜めに飛び込む。魚たちから見るとヒメヤマセミの姿は太陽の中に隠れて見えないことになり、獲物の魚に逃げられないための工夫と考えられる。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
