白頸麥雞

La fredeluga emmascarada septentrional (Vanellus miles) és un ocell de la família dels caràdrids (Charadriidae) que habita pantans, platges, horts i encara ciutats de la zona australasiana, al sud de Nova Guinea i el nord d'Austràlia.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Fredeluga emmascarada septentrional

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cornchwiglen fygydog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: cornchwiglod mygydog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Vanellus miles; yr enw Saesneg arno yw Masked plover. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn V. miles, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r cornchwiglen fygydog yn perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Corgwtiad Aur Pluvialis dominica Corgwtiad aur y Môr Tawel Pluvialis fulva Cwtiad aur Pluvialis apricaria Cwtiad Caint Charadrius alexandrinus Cwtiad gwargoch Charadrius ruficapillus Cwtiad Llwyd Pluvialis squatarola Cwtiad Malaysia Charadrius peronii Cwtiad teirtorch Charadrius tricollaris Cwtiad torchog Charadrius hiaticula Cwtiad torchog bach Charadrius dubius Cwtiad tywod mawr Charadrius leschenaultii Hutan mynydd Charadrius morinellus

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Čejka australská (též čejka maskovaná;^[2] Vanellus miles) je velký bahňák z čeledi kulíkovitých.

Dorůstá délky 33–37 cm a váží zhruba 400 g.^[2] Vyskytuje se ve dvou poddruzích. První, V. m. miles, má kompletně bílý krk a velké žluté laloky, které jsou u samců větší, druhý, V. m. novaehollandiae, má pak po stranách krku černý pruh a menší laloky. Spodina těla je pak u obou poddruhů bílá, hřbet a křídla, s výjimkou černých letek, hnědá, ocas bílý s černou koncovou páskou, temeno taktéž černé a končetiny tmavě červené. Nápadné jsou také její žluté ostruhy v ohbí křídla.

Žije zejména v mokřinách a v jiných otevřených, většinou vlhkých krajinách, včetně pláží. Je přitom rozšířena převážně na území severní, střední a východní Austrálie. Izolované populace se vyskytují též na Papui−Nové Guineji, Novém Zélandu, Timoru a v Indonésii.^{[3] [4]}

Živí se hmyzem a jinými bezobratlými. Pohlavně dospívá ve věku 1 roku. Do hnízda - jednoduchého dolíku v zemi klade 3-5 hnědých, tmavě skvrnitých vajec, na jejichž 28-30 denní inkubaci i na následné péči o mláďata se podílí oba rodiče. Vejce i mláďata přitom urputně brání a dokáží napadnout i vetřelce značně větší, než jsou oni sami, včetně člověka.^[4][5][6]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-11]
2. ↑ ^{a b} KHOLOVÁ, Helena (autorka českého překladu). Ptáci. Praha: Euromedia Group, k. s., 2008. ISBN 9788024222356. S. 224.
3. ↑ Vanellus miles [online]. The IUCN Red List of Threatened Species [cit. 2010-10-02]. Dostupné online. (anglicky)
4. ↑ ^{a b} Masked Lapwing [online]. Birds in Backyards [cit. 2010-10-02]. Dostupné online. (anglicky)
5. ↑ Masked lapwing [online]. Lincoln Park Zoo [cit. 2010-10-02]. Dostupné online. (anglicky)
6. ↑ Masked Lapwing [online]. Wildlife Qld [cit. 2010-10-02]. Dostupné online. (anglicky)

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu čejka australská ve Wikimedia Commons
• Galerie čejka australská ve Wikimedia Commons
• Taxon Vanellus miles ve Wikidruzích

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Der Maskenkiebitz (Vanellus miles) ist eine Vogelart aus der Familie der Regenpfeifer (Charadriidae), der zur Avifauna Australiens und Ozeaniens gehört. Der Kiebitz wird gelegentlich auch als Soldatenkiebitz bezeichnet. Diese ältere Bezeichnung, die sich auch im lateinischen Artepitheton miles (= Soldat) reflektiert, leitet sich von den spornbewehrten Flügel dieses Kiebitz ab.^[1] Es werden zwei Unterarten unterschieden.

Die Bestandssituation des Maskenkiebitzs wurde 2016 in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN als „Least Concern (LC)“ = „nicht gefährdet“ eingestuft.^[2] Er ist stellenweise ein häufiger Vogel.

Merkmale

Der Maskenkiebitz erreicht eine Körperlänge von bis zu 35 Zentimeter und wiegt bis zu 450 Gramm bei einer Flügelspannweite von 85 Zentimeter. Der Geschlechtsdimorphismus ist nur geringfügig ausgeprägt. Männchen bleiben etwas kleiner als die Weibchen. Der Sporn am Flügel ist bei den Männchen jedoch 0,7 Zentimeter lang, während er bei den Weibchen 0,2 Zentimeter beträgt. Dagegen sind die Hautlappen unter den Augen bei den Weibchen größer als bei den Männchen.^[1]

Die Kopfplatte ist bis zum Nacken schwarz. Der Bauch und der Unterschwanz sind weiß. Die Flügel und der Rücken sind hell graubraun, die Körperunterseite ist weiß. Auffallend sind die großen gelben Gesichtslappen. Der Schnabel ist gleichfalls gelb. Die Beine sind fleischfarben.

Merkmale der beiden Unterarten

Es werden für den Maskenkiebitz mit der Nominatform Vanellus miles miles und dem im Süden des Verbreitungsgebietes vorkommenden Vanellus miles novaehollandiae zwei Unterarten unterschieden.

Die Nominatform hat am Schnabel längere Hautlappen, die bis zur Mitte und bei einigen Individuen sogar über das Auge reichen. Der Nacken und die Halsseiten sind rein weiß. Der Sporn ist gelb. Die Unterart Vanellus miles novaehollandiae hat dagegen am Schnabel kleinere und rundlichere Hautlappen, die vor dem Auge enden. Bei ihnen ist der Nacken bis zum Mantelansatz und die Brustseiten schwarz. Der Sporn an den Flügel ist länger und weist eine dunkle Spitze auf.

Verbreitung und Lebensraum

Der Maskenkiebitz lebt in Australien, Tasmanien, Neuseeland und Neuguinea. Wie für Kiebitze typisch kommt er vor allem in Offenlandschaften vor: im offenen Grasland, auf Feldern und Sumpfgebieten. Er ist ein Kulturfolger, der vermehrt auch in urbanen Regionen anzutreffen ist. Er nutzt dort die vom Menschen geschaffenen Grasflächen von Parks und Golfplätzen.

Lebensweise

Die Nahrung besteht aus Insekten, Spinnen, Würmern und Krustentieren. Daneben frisst er aber auch verschiedene Sämereien.

Maskenkiebitze sind Bodenbewohner, die während der Brutzeit paarweise leben und ihr Revier energisch gegen Artgenossen und das Gelege gegenüber Fressfeinden verteidigen. Auch Menschen werden oft zur Einschüchterung angeflogen, wenn sie in die Nähe eines Nests gelangen.^[3] Außerhalb der Brutzeit kommen Maskenkiebitze in Trupps vor, die bis zu 100 Individuen umfassen können.^[4]

Die Fortpflanzungszeit der Maskenkiebitze ist an keine Jahreszeit gebunden. Zu Bruten kommt es, wenn ein ausreichendes Nahrungsangebot vorhanden ist. Zur Paarfindung kommt es zu einer Gruppenbalz. Der Maskenkiebitz baut ein einfaches Bodennest, das aus einer mit Gräsern und Ästchen geringfügig ausgepolsterten Bodenmulde besteht. Sie legen 3 bis 4 Eier. Beide Elternvögel sind an der Brut beteiligt und zeigen ein Verleitverhalten, wie es für viele Bodenbrüter typisch ist. Nach einer Brutdauer von 4 Wochen schlüpfen die Küken, die in ihren ersten drei Lebenswochen nach Warnrufen der Elternvögel sich flach auf den Boden legen. Sie sind mit einem Jahr ausgewachsen. Mit zwei Jahren sind sie geschlechtsreif.

Die Vögel bevorzugen große, offenen Flächen als Neststandort. Sie sind berüchtigt dafür, ihre Nester an gefährlichen oder für Menschen ungeschickten Stellen zu bauen, wie zum Beispiel Golfplätze, Fußballfelder oder Flugzeuglandebahnen.^[5][6]

Haltung

Die europäische Erstzucht von Maskenkiebitzen soll im Jahre 1910 dem Londoner Zoo gelungen sein.^[4] Sie wurden danach über mehrere Jahrzehnte in Zoos nicht mehr gezeigt und kamen erst in den 1980er Jahren wieder in den Handel. Dem niederländischen Vogelpark Avifauna gelangen 1992 Zuchten, der Vogelpark Walsrode konnte 1995 erstmals wieder Maskenkiebitze nachzüchten. In menschlicher Obhut gehaltene Maskenkiebitze haben bereits ein Lebensalter von bis zu 20 Jahren erreicht.^[4]

Literatur

• W. Grummt, H. Strehlow (Hrsg.): Zootierhaltung Vögel. Verlag Harri Deutsch, Frankfurt am Main 2009, ISBN 978-3-8171-1636-2.
• P. J. Higgins (Hrsg.): Handbook of Australian, New Zealand & Antarctic Birds, Band 2, Raptors to Lapwings, Oxford University Press, Oxford 1993, ISBN 0-19-553069-1.
• Theo Pagel, Bernd Marcordes: Exotische Weichfresser. Eugen Ulmer Verlag, Stuttgart 2011, ISBN 978-3-8001-5192-9.

Einzelbelege

1. ↑ ^{a b} Pagel, Marcordes: Exotische Weichfresser. S. 56.
2. ↑ Vanellus miles in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2016. Eingestellt von: BirdLife International, 2016. Abgerufen am 29. Januar 2018.
3. ↑ Don't fear the plover. 21. April 2015, abgerufen am 21. Oktober 2020 (englisch).
4. ↑ ^{a b c} Pagel, Marcordes: Exotische Weichfresser. S. 57.
5. ↑ Why plovers are lovers of a piece of risky real estate. 19. September 2018, abgerufen am 21. Oktober 2020 (australisches Englisch).
6. ↑ Airport Transport Safety Bureau: Masked Lapwings: Managing bird strike risk at Australian airports. In: atsb.gov.au. Australische Regierung, abgerufen am 21. Oktober 2020 (englisch).

The masked lapwing (Vanellus miles) is a large, common and conspicuous bird native to Australia, particularly the northern and eastern parts of the continent, New Zealand and New Guinea. It spends most of its time on the ground searching for food such as insects and worms, and has several distinctive calls. It is common in Australian fields and open land, and is known for its defensive swooping behaviour during the nesting season.

Despite the species being also known as the masked plover and often called the spur-winged plover or just plover in its native range, lapwings are classified to their own subfamily, Vanellinae, and not to the closely related plover subfamily, Charadriinae. There are two subspecies: the nominate subspecies and the southern novaehollandiae. The latter has distinctive black markings on the shoulder and side of the chest, and is sometimes recognized as a separate species: the black-shouldered lapwing (Vanellus novaehollandiae).

Taxonomy

The masked lapwing was described by the French polymath Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon, in his Histoire Naturelle des Oiseaux in 1781.^[2] The bird was also illustrated in a hand-coloured plate engraved by François-Nicolas Martinet in the Planches Enluminées D'Histoire Naturelle. This was produced under the supervision of Edme-Louis Daubenton to accompany Buffon's text.^[3] Neither the plate caption nor Buffon's description included a scientific name but in 1783 the Dutch naturalist Pieter Boddaert coined the binomial name Tringa miles in his catalogue of the Planches Enluminées.^[4] The type locality was originally given in error as Louisiana. The locality was re-designated by the Australian ornithologist Gregory Mathews in 1912 as Timor Laut (the Tanimbar Islands).^[5][6] The current genus Vanellus was erected by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson in 1760.^[7][8] Vanellus is the Modern Latin for a "lapwing". It is a diminutive of the Latin vanus meaning "winnowing" or "fan". The specific epithet miles is the Latin word for "soldier".^[9]

Two subspecies are usually recognised:^[10]

• V. m. miles (Boddaert, 1783) - Coastal New Guinea, Aru Islands, northern Australia
• V. m. novaehollandiae Stephens, 1819 - southern Australia, New Zealand. This taxon was formerly known as the spur-winged plover.

The Handbook of Birds of the World treats V. m. novaehollandiae as a separate species, the black-shouldered lapwing (Vanellus novaehollandiae), even though the two subspecies intergrade in northern Queensland and the Lake Eyre basin.^[11][12]

Description

The masked lapwing is the largest representative of the family Charadriidae. It measures from 30 to 37 cm (12 to 15 in) in length and has a wingspan of 75–85 cm (30–33 in), and has a conspicuous yellow spur on the carpal joint of each wing. The nominate subspecies (V. m. miles) weighs 191–300 g (6.7–10.6 oz), while the southern race (V. m. novaehollandiae) is larger and weighs 296–412 g (10.4–14.5 oz).^[11][12] The subspecies from northern Australia and New Guinea (V. m. miles) has an all-white neck and large yellow wattles with the male having a distinctive mask and larger wattles. The subspecies found in the southern and eastern states of Australia and in New Zealand (V. m. novaehollandiae), and often locally called the spur-winged plover, has a black neck-stripe and smaller wattles. (Note that the northern-hemisphere spur-winged plover is a different bird.)

The birds have a wide range of calls which can be heard at any time of the day or night: the warning call, a loud defending call, courtship calls, calls to its young, and others. Since the bird lives on the ground, it is always alert and, even though it rests, it never sleeps properly.

Distribution and habitat

Masked lapwings are most common around the edges of wetlands and in other moist, open environments, but are adaptable and can often be found in surprisingly arid areas.^[13] They can also be found on beaches and coastlines. Vanellus miles novaehollandiae spread naturally to Southland, New Zealand in the 1930s and has now spread throughout New Zealand, where it is recognised as a self-introduced native and known as the spur-winged plover.^[14]

Behaviour

Masked lapwings are shy and harmless in summer and autumn but are best known for their bold nesting habits, being quite prepared to make a nest on almost any stretch of open ground, including suburban parks and gardens, school ovals, and even supermarket carparks and flat rooftops. They can be particularly dangerous at airports where their reluctance to move from their nesting area, even for large aircraft, has resulted in several bird strikes.^[15] Breeding usually happens after winter solstice (June 21), but sometimes before. The nesting pair defends their territory against all intruders by calling loudly, spreading their wings, and then swooping fast and low, striking at interlopers, if necessary, with their feet, and attacking animals on the ground with the conspicuous yellow spur on the carpal joint of the wing.

The bird may also use diversion tactics against potential predators, such as fiercely protecting a non-existent nest, or a distraction display of hopping on a single leg, to attract attention to itself and away from its real nest, or from its chicks after they have commenced foraging. There seems to be some significant use of language to guide chicks during a situation perceived to be dangerous. Long calls appear to tell the chicks to come closer to the calling bird, and a single chirp every few seconds instructs them to move away.

There is a widely-believed myth that the spur can inject venom. That may have been based on fear of the masked lapwing's territorial behaviour. Attacks are most vicious on other birds, such as ravens, and also on cats and dogs, but once the chicks reach 60% of full size after two or three months, the chances of that happening decrease. Strikes are much rarer on humans because they are more aware. Sometimes the bird can damage its wing in a strike but usually survives, although it is flightless while the wing heals. Some masked lapwings, especially those living in residential suburban areas, may never successfully breed, due to increased disturbance from domestic pets, people on footpaths, and cars. Commonly, two birds are seen together, a male and a female which are almost identical. They can be seen in groups at times, especially while feeding on coastlines. The chick reaches full growth after four or five months and will often stay with the parents for from one to two years, resulting in family groups of three to five birds nesting in one location over the summer. Their lifespan is approximately 16 years.

The birds spend much of the time on the ground, searching for worms and insects to feed on.^[13]

Gallery

• 

  Southern race, V. m. novaehollandiae in Queensland

• 

  Northern race, V. m. miles

• 

  Southern race facial detail. Also shows wing spurs.

• 

  Northern race facial detail.

• 

  Young masked lapwing running

• 

  Young birds crouch and lie still and are well camouflaged

• 

  Chick in camouflaged posture

• 

  A masked lapwing blinking the left eye (the nictitating membrane is used rather than the eyelids). Note origin of the membrane from the medial canthus.

• 

  A masked lapwing feeding on a sand worm

• 

  Eggs in a nest

• 

  Typical situation

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Masked_lapwing&oldid=1153617952"

La Maskita vanelo (Vanellus miles) estas granda, komuna kaj elstarema birdo devena el Aŭstralio, ĉefe el norda kaj orienta partoj de la kontinento.

Disvastiĝo kaj subspecioj

La Maskita vanelo (Vanellus miles) estas komuna, ĉefe en bordoj de malsekaj zonoj kaj aliaj malfermaj medioj, sed ili estas adapteblaj kaj povas esti trovataj en surprizigaj sekaj regionoj. Ili povas esti trovataj en strandoj, (ĉefe en NE Tasmanio) kaj scipovas naĝi.

Estas du malsimilaj rasoj kiuj antaŭe estis konsiderataj apartaj specioj. La Maskita vanelo (Vanellus miles) de norda Aŭstralio -kaj Novgvineo- (Vanellus miles miles) havas tutblankan kolon kaj grandajn flavajn bridojn, dum la (Vanellus miles novaehollandiae) de sudaj kaj orientaj ŝtatoj havas nigran kolstrion kaj pli etajn bridojn.

Vanellus miles novaehollandiae eniris sudan Novzelandon dum la jardeko de 1930 kaj nuntempe disvastiĝis tra tuta Novzelando.

Ambaŭ subspecioj povas miksiĝi en meza teritorio.

Aspekto

La Maskita vanelo (Vanellus miles) estas granda birdo inter 33 kaj 38 cm longaj, mezaveraĝe 36 cm longaj. Maskloj pezas ĉirkaŭ 370 g, inoj iom malpli.

Ĝi estas tre facile rekonebla pro sia flavega vizaĝo kiu atingas la fronton, okulojn -ankaŭ okulringoj estas flavaj-, bekon -iom griza- kaj hokantajn flankajn barbojn. Estas flavaj ankaŭ ostaj spronoj en flugilverto. Dorso kaj supraj flugiloj estas olivbrunaj. Blankaj estas kolo, brusto kaj ventro. Nigraj estas krono, nuko, malantaŭa kolo, antaŭfina vosto kaj flugilbordoj. Subaj flugiloj estas blankaj antaŭe kaj nigraj malantaŭe. Kruroj estas ruĝaj aŭ rozkoloraj.

Kutimoj

Ĝi pasas sian tempon bekoplukante kaj havas diferencigajn laŭtegajn alvokojn “kekekeke” -foje nokte-. Ili manĝas ĉefe insektojn, vermojn kaj similajn senvertebrulojn, sed ankaŭ semojn.

La Maskita vanelo (Vanellus miles) estas komuna, timida kaj nedanĝera birdo somere kaj aŭtune, sed ili estas pli konataj pro siaj sentimaj nestumaj kutimoj, ĉar ili pretas konstrui neston en iu ajn fendo de malferma planko, inkludante urbajn parkojn, ĝardenojn, lernejajn kortojn kaj eĉ ĉiovendejajn aŭtohaltejojn aŭ homaj tegmentoj.

Reprodukta sezono okazas post vintra solstico; ambaŭ gepatroj kunlaboras konstruadon de la nesto, kovadon kaj zorgadon de idoj; la ino demetas el 3 ĝis 5 ovojn kaj la reprodukta paro defendas sian teritoriojn kontraŭ ĉiu ajn entrudulo (kaj tio inkludas piedpilkojn, forkontrolilajn aŭtetojn aŭ aviadiletojn, ktp.), laŭte protestante, akrobatiante rapide kaj malalte, kaj se bezonate frapante la entrudulon per siaj flavaj ostaj spronoj de flugilverto.

Povas esti atakitaj ankaŭ aliaj birdoj, kiel korvoj, hundoj, katoj, ktp. Post kiam la junuloj atingas 60 % de sia grando post 2-3 monatoj, la atakoj malpliiĝas. La birdoj povas vundiĝi dum atakoj, sed plej ofte travivas, kaj la spronoj renoviĝas post 6-8 monatoj. Kelkaj Maskitaj vaneloj neniam reproduktiĝas pro kreskantaj danĝeroj kiel piedirantoj, aŭtoj. ktp. La idoj atingas plenan pezon post 6 monatoj kaj restas kun la gepatroj dum 1 aŭ 2 jaroj.

Ili estas videblaj laŭ reproduktaj paroj sed ankaŭ en grupoj, ĉefe dum marbordaj manĝadoj.

Bildaro

• Maskita vanelo sovaĝa en Kvinslando, Aŭstralio.

• Maskita vanelo Vanellus miles miles en brita bestoĝardeno

• Maskita vanelo

• Defendante neston

• Ovoj (Brisbane, Aŭstralio)

• Kuranta junulo.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Vanellus miles. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11 May 2006.

El avefría militar^[1]​ (Vanellus miles) es una especie de ave Charadriiforme de la familia Charadriidae endémica de Australia y nativa de Nueva Zelanda.

Subespecies

Se conocen dos subespecies de avefría militar:^[2]​

• Vanellus miles miles
• Vanellus miles novaehollandiae

Referencias

Vanellus miles Vanellus generoko animalia da. Hegaztien barruko Charadriidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Vanellus
• Charadriidae

Naamiohyyppä (Vanellus miles) on oseanialainen kahlaaja. Sen elinympäristö ulottuu Papua-Uuden-Guinean koillis- ja eteläosista Pohjois-Australian Arusaarelle (nimialalaji miles), sekä Australian itä- ja kaakkoisosiin, Tasmaniaan ja Uuteen-Seelantiin (alalaji novaehollandiae). Lajin holotyypin kuvaili Pieter Boddaert Australiasta 1783.^[2]

Lähteet

Vanellus miles

Le Vanneau soldat (Vanellus miles) est une espèce d'oiseau de la famille des Charadriidae.

Taxinomie

D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des deux sous-espèces suivantes^[1] :

• Vanellus miles miles (Boddaert) 1783 vit dans le Nord de l'Australie ; il a le cou blanc et de grandes caroncules jaunes ;
• Vanellus miles novaehollandiae Stephens 1819 vit dans l'Est et le Sud ; il a une bande noire à la base du cou et de plus petites caroncules.

Description

Il mesure 38 cm de long ; le corps est blanc, les ailes et le dos marron et le sommet de la tête noir. Le bec et un masque couvrant la face sont jaunes. Les deux sexes sont semblables.

Distribution

Il est endémique d'Indonésie, de Nouvelle-Guinée et d'Australie où on le trouve dans le nord, l'est et le sud. Il a colonisé la Nouvelle-Zélande dans les années 1930 et la Nouvelle-Calédonie.

Habitat

Il vit dans les marais, les plages et les prairies, près des points d'eau où la nourriture est abondante. On le rencontre souvent dans les zones urbaines et il a la mauvaise réputation de faire son nid sur les terrains de sport.

Alimentation

Il se nourrit d'insectes, de vers de terre et autres petits invertébrés.

Mode de vie

C'est un oiseau qui vit sur le sol. Il vit seul, en couple ou en petits groupes.

Reproduction

La reproduction se fait lorsque les circonstances sont favorables (généralement après la saison des pluies). Les deux parents construisent un nid d'herbes et de branches sur le sol où la femelle pond 3 à 5 œufs. Les parents défendent leur nid soit par la force, en plongeant sur un intrus pour l'effrayer, soit par la ruse, en feignant d'être blessé pour éloigner la menace.

Galerie

• Vanneau soldat en vol.

• Vanellus miles novaehollandiae

• Vanellus miles miles

• Un vanneau soldat défendant son nid

• Œufs

• Poussin

• Jeune vanneau soldat.

• Vanneau soldat se promènant sur sa pelouse à Newington (Australie). Mai 2020.

Notes et références

Trulek topeng (Vanellus miles), sebelumnya diketahui sebagai cerek topeng dan sering disebut cerek sayap-taji atau hanya cerek pada persebaran asalnya, burung ini besar, umum dan mencolok di asalnya, Australia, terutama pada bagian utara dan timur benua. Ia menghabiskan sebagian besar waktunya di tanah mencari makan seperti serangga dan cacing, dan memiliki beberapa panggilan khas.

Penyebaran dan subspesies

Trulek topeng terdiri dari dua subspesies, dengan daerah persebaran:^[2]

1. V. m. miles (Boddaert, 1783), tersebar di kawasan Papua timur laut dan selatan, Kepulauan Aru sampai Australia utara; dimungkinkan sebagai pengunjung pada saat musim tidak berbiak di Sulawesi Tenggara.
2. V. m. novaehollandiae (Stephens, 1819), tersebar di Australia timur dan tenggara, Tasmania dan Selandia Baru

Tempat hidup dan kebiasaan

Trulek topeng hidup secara berkelompok dalam kawanan besar di pedesaan yang terbuka: lapangan terbang, lahan yang dibajak, lahan penyenggutan. Burung yang ribut dan suka berkelahi, siap menyelam ketika pengganggu mendekati sarangnya. Burung ini mencari makan dengan gaya keluarga cerek yang khas yaitu berjalan, mematuk-matuk, dan berjalan.^[2]

Galeri

• saat terbang

• Ras selatan, V. m. novaehollandiae di Queensland

• Ras utara, V. m. miles

• Detail muka ras selatan. Juga ditampilkan taji pada sayapnya.

• Detail muka ras utara.

• Trulek topeng muda yang sedang berlari.

• Burung muda mendekam dan berbaring diam sambil berkamuflase dengan baik.

Referensi

Pranala luar

Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.

La pavoncella mascherata (Vanellus miles (Boddaert, 1783)) è un uccello della famiglia Charadriidae.^[2]

Descrizione

Sistematica

Sono note due sottospecie:^[2]

• Vanellus miles miles (Boddaert, 1783)
• Vanellus miles novaehollandiae Stephens, 1819

Distribuzione e habitat

La sottospecie V. m. miles vive in Nuova Guinea, sia sul versante indonesiano che su quello papuano, sulle Isole Aru e nel nord Australia; è di passo su Christmas Island. V. m. novaehollandiae vive in Australia centrale e meridionale, in Tasmania e in Nuova Zelanda; è di passo in Nuova Caledonia.

Biologia

Note

Vogels

De maskerkievit (Vanellus miles) is een vogel die behoort tot de familie van kieviten en plevieren (Charadriidae). Deze kievit komt voor in een groot gebied tussen de eilanden ten westen van Nieuw-Guinea tot in Nieuw-Zeeland. Het is de grootste soort uit het geslacht Vanellus.

Herkenning

De maskerkievit is 35 tot 38 cm lang. Het is een grote, slanke kievit. Opvallend is het gele "masker", de geel gekleurde naakte huid rond het oog. Bij de ondersoort V. m. miles zit dit masker rond het oog en loopt tot de kruin. Bij de ondersoort V. m. novaehollandiae is het masker kleiner en bedekt alleen de kop tussen het oog en de snavel. Bij beide ondersoorten hangt een stukje als een gele lel omlaag. V. m. miles heeft alleen een zwarte kruin en is verder wit op hals, borst en buik. De vogel is zandkleurig grijsbruin van boven. De andere ondersoort heeft meer zwart op de kruin en verder zwart achter op de hals en het bovenstuk van de borst. Verder is V. m. novaehollandiae iets donkerder van boven. De maskerkievit vliegt als een kievit, met ronde vleugels en een krachtige vleugelslag. De vogel heeft een witte stuit en een brede zwarte eindband op de staart.^[2]

• 
• 
• V. m. novaehollandiae (links)

• V. m. miles (rechts)

Verspreiding en leefgebied

De twee ondersoorten hebben een verschillend verspreidingsgebied:

• V. m. miles (langs de kusten van Nieuw-Guinea, Aru-eilanden en het noorden van Australië)
• V. m. novaehollandiae (het zuiden en oosten van Australië en Nieuw-Zeeland)

In Queensland ligt een overlapzone waar beide ondersoorten met elkaar kruisen. De nakomelingen lijken dan het meest op V. m. novaehollandiae, met meer zwart op de kruin.^[2]

De maskerkievit leeft bij in op open terrein, zoals akkerland, langs moerassen, weilanden, stranden, vliegvelden, boomgaarden, gazons in tuinen, bouwrijp gemaakt stukken land en zelfs op platte daken.^[2]

De eieren, meestal zo'n 3 of 4, worden op in een kom van twijgjes, droog gras, koeienpoep en/of kiezelsteentjes gelegd en in ruim 4 weken uitgebroed.^[2]

Het voedsel van de maskerkievit bestaat voornamelijk uit diverse insecten en wormen.

Status

De maskerkievit heeft een groot aanpassingsvermogen en neemt daarom toe. Zo heeft de vogel vanuit Australië Nieuw-Zeeland gekoloniseerd. Om deze redenen staat de maskerkievit als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Maskevipe (Vanellus miles) er ein vadefugl og ein lett kjenneleg medlem av lofamilien. Ho var opphavleg utbreidd i Australia og Ny-Guinea, i Australia spesielt dei nordlege og austlege delar av kontinentet. Maskevipa er nyleg spreidd over store delar av New Zealand. Ho brukar mesteparten av tida si på bakken på jakt etter mat som insekt og meitemark, og har eit utval av særeigne læte.

Skildring

Maskevipa er ei stor vipe, ca. 38 centimeter med gjennomsnittleg kroppssvekt på 370 og 350 gram for hannar og hoer høvesvis. Mest karakteristisk for utsjånaden er gult nebb og ei gul ansiktsmaske med gule hudlappar frå nebbrota. Den sørlege underarten, V. m. novaehollandiae, har ei svart krone, svart bakside av nakken og er lysbrun på rygg og oversida av vengene. Undersida av halsen, bryst, buk og over- og undergump er kvit. Undersida av vengene er kvite, vengene har svart bakkant og halen har svart endeband. Ho har ei svart stripe eller krage frå nakken ned mot buken på framsida av skuldra.

Den nordlege underarten, nominatforma, er som den sørlege, men litt mindre, manglar svart i nakken og manglar den svarte kragestripa. Nominatforma har større ansiktsmaske som rekkjer lengre bak på hovudet. Denne underarten lever i nordlege Australia og på Ny-Guinea.^[1]

Den sørlege underarten levde i austre og søraustre Australia og spreidde seg vidare til Tasmania. Den første hekkinga som blei observert på New Zealand gjekk føre ved Invercargill lengst sør på Sørøya i 1932. Fram til 1980 var maskevipa spreidd over Stewart Island/Rakiura og mykje av Sørøya, etter det over Nordøya og er òg observert på fjernare øyar som Antipodesøyane og Bountyøyane. Ho blir stadig meir vanleg i landet.

Dietten består hovudsakleg av meitemark, insekt og larver, men gjerne òg plantekost som frø. Denne føda finn dei helst på beitemark med kort gras og gjerne på pløgde åkrar. Dessutan har dei habitat i tidevassona og tar krepsdyr og blautdyr der.

Maskeviper er støyande fuglar med et variert repertoar av læte. Mange lever som monogame par gjennom heile livet. Paret er aggressive når dei vernar reirplassen og kan til dømes åtake plystreskjorer. Reira er enkle, grunne skraper i bakken, fora med lett tilgjengelege materialar. Dei har fleire kull i året, kvart kull er vanlegvis på 4 egg. Klekkinga skjer etter 1 månad og ungane kan flyge etter 7-8 veker. Ungane finn sjølv mat rett etter klekking og startar mest vanleg med hekkinga i det andre leveåret. Det eldste kjente individet av maskevipa på New Zealand blei over 16 år.

Globalt er arten i framgang og er har status som livskraftig.^[2]

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

Multimedia w Wikimedia Commons

Czajka płatkolica (Vanellus miles) – gatunek średniej wielkości ptaka, należący do rodziny sieweczkowatych (Charadriidae), zamieszkujący północne i wschodnie regiony Australii.

Systematyka

Wyróżniono dwa podgatunki V. miles^[5][2][6]:

• czajka płatkolica (Vanellus miles miles) – wybrzeża Nowej Gwinei, Wyspy Aru, północna Australia.
• czajka czarnokarkowa (Vanellus miles novaehollandiae) – południowa Australia, Nowa Zelandia.

Wygląd zewnętrzny

Gatunek ten jest największym ptakiem należącym do rodziny sieweczkowatych. Ma średnio 35 cm długości i waży około 370 g. Istnieją dwa podgatunki Vanellus miles. Podgatunek Vanellus miles miles zamieszkujący północ Australii ma białą szyję i duże, żółte przydatki głowowe znacznie większe u samców. Podgatunek Vanellus miles novaeholladiae występujący na południu oraz wschodzie kontynentu ma białą szyję z czarnymi paskami po bokach i mniejsze przydatki głowowe.

Występowanie

Czajka płatkolica jest najczęściej spotykana na obrzeżach terenów podmokłych i wilgotnych, na otwartych przestrzeniach. Może adaptować się do innych środowisk, przez co jest czasami dostrzegana na jałowych i suchych terenach. Może także występować na plażach i wybrzeżach. Podgatunek Vanellus miles novaehollandiae w latach 30 XX wieku naturalnie zasiedlił Nową Zelandię i rozprzestrzenił się na należących do niej wyspach.

Zachowanie

Ptaki należące do tego gatunku są nieśmiałe i nieszkodliwe latem i jesienią. W trakcie okresu lęgowego mogą gniazdować na każdym skrawku odkrytej przestrzeni, nawet w miejscach takich jak miejskie parki, ogrody, parkingi czy płaskie dachy budynków. Mogą stwarzać zagrożenie dla lądujących samolotów, gdyż budują gniazda także na lotniskach. Najczęściej okres lęgowy wypada w czerwcu, czasami nieco wcześniej. Gniazdująca para broni swojego terytorium i odstrasza intruzów głośnymi odgłosami i machaniem skrzydłami, może także zaatakować niepożądanego osobnika.

Czasami, w obronie gniazda przed drapieżnikami ptak oddala się od niego skacząc na jednej nodze – w ten sposób przyciąga uwagę do siebie. Czajka płatkolica ma dobrze rozwiniętą komunikację głosową ze swoimi pisklętami. Długie odgłosy nakazują pisklętom zbliżyć się do nawołującego ptaka, natomiast krótkie – oddalić się od niego. W obronie potomstwa atakuje głównie inne ptaki, takie jak kruki, ale także psy, koty i inne drapieżniki. Ataki na ludzi zdarzają się rzadko. Czasami podczas obrony gniazda ptak może uszkodzić sobie skrzydła, lecz jest w stanie przeżyć jako nielot aż do ich wyleczenia.

W miastach rzadko udaje mu się wychować potomstwo z racji obecności dużej ilości zwierząt domowych, ludzi i samochodów. Młode osiągają dojrzałość 4–5 miesięcy po wykluciu i zazwyczaj zostają przy rodzicach przez rok do dwóch lat. Gniazdują wtedy w grupach rodzinnych składających się z 3 do 5 osobników. Zazwyczaj jednak żyją w parach. Żerują na ziemi, żywiąc się głównie robakami i owadami.

Przypisy

Vanellus miles é uma ave da família Charadriidae pertencente ao gênero Vanellus.^[1]

Conhecido popularmente como Abibe mascarado.

Espécie endêmica da Austrália onde também é encontrada na Nova Zelândia,Indonésia e Nova Guiné.

Referências

Maskvipa^[2] (Vanellus miles) är en vadarfågel i familjen pipare som förekommer i australiska regionen.^[3]

Utseende och läte

Maskvipan är en stor (35-38 cm) pipare med enfärgat gråbrun ovansida, vit undersida, svart hjässa och gula hudflikar i ansiktet. Sydliga populationer (novaehollandiae, av vissa behandlade som egen art) har även en svart fläck på bröstsidan och skiljer sig från den nordliga nominatformen även bland annat genom mindre hudflikar, mer utbrett svart på huvudet och brunare ovansida. Lätet är ett stammande "kerr-kik-ki-ki", ett enstaka "tek" eller ett drillande "krrr" vid landning.^[4][5]

Utbredning och systematik

Maskvipan förekommer på Nya Guinea samt i Nya Zeeland, Australien och på Tasmanien. Den delas in i två underarter med följande utbredning:^[3]

• Vanellus miles miles – på Nya Guinea och i norra Australien, även tillfälligt södra Wallacea
• Vanellus miles novaehollandiae – i östra och sydöstra Australien, på Tasmanien och Nya Zeeland.

Efter häckningen lever den ett nomadiskt liv i Australien och kan uppträda i princip var som helst.^[4]

Sedan 2014 urskiljs underarten novaehollandiae som egen art av IUCN och Birdlife International, Vanellus novaehollandiae baserat på tydliga skillnader i utseende (se ovan).

Levnadssätt

Maskvipan är vanligt förekommande i olika sorters öppna områden med helst kort gräs, både naturligt eller av människan skapat, och även våtmarker. Den lever av insekter, maskar och spindlar, men även mollusker, kräftdjur, löv och frön. Fågeln häckar november till april i Northern Territory, alla årets månader i nordöstra Queensland och augsti till november samt i mars i norra Western Australia. Den lägger fyra fläckiga olivfärgade ägg i en uppskrapad grop i marken sparsamt fodrad med kvistar, stenar eller djuravföring.^[4][6]

Status

IUCN hotkategoriserar miles och novaehollandiae var för sig, båda som livskraftiga.^[1][7] De anses båda också öka i antal. Den sammanlagda världspopulationen uppskattas till 287.000 fåglar.^[6]

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2014 Vanellus miles Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2015-01-12.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-09-30
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9 <http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download>, läst 2015-01-01
4. ^ [a b c] Slater, P., Slater, P. and Slater, R. (2013) The Slater Field Guide to Australian Birds. New Holland Publishers.
5. ^ Marchant, S. & Higgins, P.J. eds. (1993) Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds. Vol. 2. Oxford University Press, Melbourne.
6. ^ [a b] Wiersma, P. & Kirwan, G.M. (2018). Masked Lapwing (Vanellus miles). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/53810 20 november 2018).
7. ^ Birdlife International 2014 Vanellus novaehollandiae Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2015-01-12.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör maskvipa.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Vanellus miles.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection, novaehollandiae
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection, miles
• Läten på xeno-canto.org

Te mặt nạ (danh pháp hai phần: Vanellus miles) là một loài chim thuộc họ Choi choi bản địa Úc, đặc biệt là các khu vực phía bắc và đông của lục địa. Nó dành hầu hết thời gian của mình trên mặt đất tìm kiếm thức ăn như côn trùng và sâu.

Loài này là đại diện của họ Choi choi, dài 35 cm và cân nặng 370 g. Có hai giống riêng biệt mà cho đến gần đây được cho loài riêng biệt. Phân loài Bắc Úc (Vanellus mile mile) có một cổ toàn màu trắng và yếm thịt lớn màu vàng, con trống có yếm thịt và mặt nạ lớn hơn. Phân loài được tìm thấy ở miền nam và miền đông tiểu bang (Vanellus miles novaehollandiae), có yếm thịt nhỏ hơn và dải cổ màu đen.

Chú thích

Tham khảo

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Ржанкообразные

Семейство: Ржанковые

Подсемейство: Чибисы

Род: Чибисы

Вид: Солдатский чибис

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22725229

• 1 Внешний вид
• 2 Распространение
• 3 Поведение
• 4 Угрозы
• 5 Примечания
• 6 Ссылки

二名法 Vanellus miles
（Boddaert, 1783） 亞種

• V. m. miles
• V. m. novaehollandiae

维基共享资源中相关的多媒体资源：白頸麥雞 维基物种中的分类信息：白頸麥雞

白頸麥雞（學名：Vanellus miles）以前被稱為「蒙面珩」（Masked Plover）和「直翅珩」（Spur-winged Plover）。是澳大利亞較為常見的鳥類之一，尤其在北部和东部地区。白頸麥雞大部分的時間在地面上尋找食物，如小型的昆蟲。

描述

白颈麦鸡是鴴科家族中體型最大也最具代表性的一員，約35公分（14英寸）長、370克（13盎司）重。本種有兩個亞種，最近被认为可能是两种不同的物种。澳大利亚北部亚种（Vanellus miles miles）颈部为纯白色，肉垂很大为黄色。南部和东部亚种（Vanellus miles novaehollandiae）颈部有黑色条纹，肉垂相对较小。

參考文獻

这是一篇鴴形目相關小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=白頸麥雞&oldid=42733628”

ズグロトサカゲリ 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 亜目 : チドリ亜目 Charadrii 科 : チドリ科 Charadriidae 属 : タゲリ属 Vanellus 種 : ズグロトサカゲリ V. miles 学名 Vanellus miles
(Boddaert, 1783) 和名 ズグロトサカゲリ 英名 Masked Lapwing

ズグロトサカゲリ（頭黒鶏冠鳧、Vanellus miles）は、チドリ目チドリ科タゲリ属に分類される鳥類。

分布[編集]

オーストラリア、ニュージーランドに分布する。

形態[編集]

全長約35-38cm。

頭部の黄色のマスクが非常によく目立つ。翼角に黄色い小さな爪がある。

生態[編集]

海岸や農耕地に生息するが、市街地でも普通にみられる。芝生を歩き回っていることが多く、駐車場や公園に巣をつくることがある。

「ケッケッ」という特徴的な声で鳴き、威嚇する。

保全状態評価[編集]

LEAST CONCERN (IUCN Red List Ver. 3.1 (2001))

画像[編集]

• 頭部

• ひな

• 卵

参考文献[編集]

• 松井淳 『オーストラリア ケアンズ生き物図鑑』 文一総合出版、ISBN 978-4-8299-0186-1。

この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=ズグロトサカゲリ&oldid=69008291」から取得