El corb marí de Socotra[1] (Phalacrocorax nigrogularis) és el nom científic d'un ocell de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae) que habita costes de les illes del Golf Pèrsic, Socotra i la costa sud-est de la Península aràbiga.
El corb marí de Socotra (Phalacrocorax nigrogularis) és el nom científic d'un ocell de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae) que habita costes de les illes del Golf Pèrsic, Socotra i la costa sud-est de la Península aràbiga.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran Socotra (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain Socotra) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax nigrogularis; yr enw Saesneg arno yw Socotra cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. nigrogularis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r mulfran Socotra yn perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Mulfran Phalacrocorax carbo Mulfran Dagellog Leucocarbo carunculatus
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran Socotra (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain Socotra) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax nigrogularis; yr enw Saesneg arno yw Socotra cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. nigrogularis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Der Sokotrakormoran (Phalacrocorax nigrogularis) ist eine Vogelart aus der Familie Phalacrocorax innerhalb der Familie der Kormorane. Die dunkelbraun gefärbte Art besiedelt den Golf von Persien und den Golf von Aden und brütet in lediglich neun Kolonien auf kleinen, der Küste vorgelagerten Inseln. Der Sokotrakormoran ernährt sich vorwiegend von Fischen. Die IUCN führt die Art wegen der drohenden Zerstörung des Lebensraums als gefährdet (“vulnerable”).
Sokotrakormorane erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 76 bis 84 Zentimetern und eine Flügelspannweite von 102 bis 110 Zentimetern. Die Art weist einen leichten Geschlechtsdimorphismus auf, die Männchen sind durchschnittlich etwas größer als die Weibchen.
Der sehr schlanke Körper ist bei adulten Vögeln dunkelbraun befiedert, Beine und Füße sind schwarz gefärbt. Brutvögel tragen einige weiße Federn hinter dem Auge, die einen waagerechten Strich an den Seiten des Auges bilden. Auch am Hals befinden sich während dieser Zeit einige weiße Federn. Nach der Brutzeit mausern die Tiere diese Federn. Der dunkelgraue Schnabel ist im Vergleich zu dem anderer Kormorane lang und schmal. Die Haut am Schnabelansatz ist leicht gelb gefärbt. Die Iris hat eine dunkelgrüne Farbe.
Jungvögel sind an Rücken und Hals graubraun, an Bauch, Brust und Kehle sind sie schmutzig weiß gefärbt.
Das Verbreitungsgebiet des Sokotrakormorans ist auf die Gewässer zwischen dem Persischen Golf und dem Golf von Aden beschränkt. Einzeltiere, die gelegentlich weiter südlich und östlich gesichtet werden, sind Ausnahmen und besiedeln diese Gebiete nicht dauerhaft.
Die Art lebt ausschließlich marin und meidet das Inland; auch Flussmündungen werden nicht besiedelt. Selbst die Küste wird nur aufgesucht, wenn zur Rast keine Insel oder Felsen im Meer zur Verfügung stehen. Für die Brut werden nur wenige kleine, sandige Inseln im Verbreitungsgebiet genutzt.
Hauptbestandteil der Nahrung sind kleine Fische, es werden aber auch Krebse und andere Wirbellose wie Muscheln und Seesterne gefressen. Wie alle Kormorane fängt die Art ihre Beute bevorzugt tauchend, indem sie sie unter Wasser schwimmend verfolgt und fängt. Häufig schließen sich mehrere Individuen zur Jagd zusammen und halten aus der Luft Ausschau nach Schwarmfischen, die sie dann gemeinsam erbeuten.
Da das Gefieder des Sokotrakormorans Wasser aufnimmt, muss es nach einem Tauchgang getrocknet werden. Wie die meisten Kormorane breiten Sokotrakormorane dazu ihre Flügel aus und lassen das Gefieder durch die Sonne oder Wind trocknen.
Die Brutzeit ist variabel und beginnt meist im Frühjahr, es wurden aber Bruten während des gesamten Jahres beobachtet. Die einzelnen Kolonien brüten nicht synchronisiert und beginnen zu unterschiedlichen Zeiten mit dem Brutgeschäft, weitgehend unabhängig von klimatischen Bedingungen.
Die Art brütet in nur neun großen Kolonien von bis zu über hunderttausend Brutpaaren. Die Kolonien liegen auf flachen, steinigen und sandigen Inseln vor der Küste. Das Nest ist eine in den Sand oder Kies gescharrte Mulde, die spärlich mit Algen und Federn ausgepolstert wird.
Das Gelege besteht aus 2–4 Eiern, aus denen nach etwa 30 Tagen nackte Jungvögel schlüpfen. Diesen wächst zunächst ein weißes Daunenkleid, bevor das graubraune Jugendkleid wächst.
Über das Zugverhalten der Art ist wenig bekannt. Bei Nahrungsmangel fliegen Sokotrakormorane teils weite Strecken bis auf die offene See. Selten werden kleine Gruppen oder Einzeltiere vor der Westküste Indiens und im Roten Meer gesehen, ein gerichtetes Zugverhalten ist jedoch nicht zu beobachten.
Wie bei allen Kormoranen ist die genaue systematische Stellung der Art umstritten. Von einigen Wissenschaftlern wird die Art in die monotypische Gattung Leucocarbo gestellt, was jedoch nicht allgemein anerkannt wird. Es werden keine Unterarten unterschieden.
Die IUCN führt die Art als gefährdet (“vulnerable”). Die Gründe für die Gefährdung sind das kleine Verbreitungsgebiet und die geringe Zahl an Brutkolonien. Diese Kolonien liegen in einer Region, die intensiver, menschlicher Nutzung unterliegt und deren Infrastruktur stark ausgebaut wird. Dadurch werden Brutkolonien gestört. Infolge der Golfkriege von 1980, 1990 und 2003 starben zudem viele Vögel an den Folgen von Ölverschmutzungen.
Der Sokotrakormoran (Phalacrocorax nigrogularis) ist eine Vogelart aus der Familie Phalacrocorax innerhalb der Familie der Kormorane. Die dunkelbraun gefärbte Art besiedelt den Golf von Persien und den Golf von Aden und brütet in lediglich neun Kolonien auf kleinen, der Küste vorgelagerten Inseln. Der Sokotrakormoran ernährt sich vorwiegend von Fischen. Die IUCN führt die Art wegen der drohenden Zerstörung des Lebensraums als gefährdet (“vulnerable”).
The Socotra cormorant (Phalacrocorax nigrogularis) is a threatened species of cormorant that is endemic to the Persian Gulf and the south-east coast of the Arabian Peninsula.[2] It is also sometimes known as the Socotran cormorant or, more rarely, as the Socotra shag. Individuals occasionally migrate as far west as the Red Sea coast. Despite its name, it was only confirmed in 2005 that it breeds on the Socotra islands in the Indian Ocean.[3]
The Socotra cormorant is an almost entirely blackish bird with a total length of about 80 centimetres (31 in).[3] In breeding condition, its forecrown has a purplish gloss and its upperparts have a slaty-green tinge, there are a few white plumes around the eye and neck and a few white streaks at the rump. Its legs and feet are black and its gular skin blackish. All these deviations from pure black are less marked outside the breeding season.
There is little information on this species' foraging or diet. Like all cormorants its dives for its food. Older reports suggest that it can stay submerged for up to 3 minutes, which is high for a cormorant and suggests that it would be capable of deep diving. However, there are also reports of foraging in flocks, and this is more usually seen in cormorants that feed in mid-water.
The birds are highly gregarious, with roosting flocks of 250,000 having been reported, and flocks of up to 25,000 at sea.
Some authors, such as Paul Johnsgard, place this species, along with a number of other related cormorants, in a genus Leucocarbo.
Since 2000, this species has been listed as Vulnerable on the IUCN Red List, on the grounds of its small number of breeding localities and ongoing rapid decline.[1] The decline is caused by coastal development, disturbance and marine pollution near its nesting colonies; in 2000 it was estimated that the world population was about 110,000 breeding pairs or 330,000–500,000 individual birds.[1] The only protected nesting colony in the Persian Gulf is one of about 30,000 pairs on the Bahraini Hawar Islands off the coast of Qatar, and this is a Ramsar Convention listed site.[4] Of the remaining 13 colonies (9 different locations), the Hawar colony is the largest.[1] In the northern part of its range alone, about 12 colonies are known to have disappeared since the 1960s.[3] The birds may also be affected by oil pollution at sea. During the First Gulf War, images of badly oiled cormorants from the Gulf were regularly shown in the western media, and although the great cormorant is also found in the Persian Gulf, it is likely that many of these were Socotra cormorants.
In 2012, the Environment Agency – Abu Dhabi (EAD) monitored wild birds throughout Abu Dhabi at nearly 60 sites and recorded 420 species from 60 families. Nearly 12,000 breeding pairs of the globally threatened Socotra Cormorant were recorded at five to six small islands in the Emirate.
The Socotra cormorant is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
The Socotra cormorant (Phalacrocorax nigrogularis) is a threatened species of cormorant that is endemic to the Persian Gulf and the south-east coast of the Arabian Peninsula. It is also sometimes known as the Socotran cormorant or, more rarely, as the Socotra shag. Individuals occasionally migrate as far west as the Red Sea coast. Despite its name, it was only confirmed in 2005 that it breeds on the Socotra islands in the Indian Ocean.
The Socotra cormorant is an almost entirely blackish bird with a total length of about 80 centimetres (31 in). In breeding condition, its forecrown has a purplish gloss and its upperparts have a slaty-green tinge, there are a few white plumes around the eye and neck and a few white streaks at the rump. Its legs and feet are black and its gular skin blackish. All these deviations from pure black are less marked outside the breeding season.
There is little information on this species' foraging or diet. Like all cormorants its dives for its food. Older reports suggest that it can stay submerged for up to 3 minutes, which is high for a cormorant and suggests that it would be capable of deep diving. However, there are also reports of foraging in flocks, and this is more usually seen in cormorants that feed in mid-water.
The birds are highly gregarious, with roosting flocks of 250,000 having been reported, and flocks of up to 25,000 at sea.
Some authors, such as Paul Johnsgard, place this species, along with a number of other related cormorants, in a genus Leucocarbo.
Since 2000, this species has been listed as Vulnerable on the IUCN Red List, on the grounds of its small number of breeding localities and ongoing rapid decline. The decline is caused by coastal development, disturbance and marine pollution near its nesting colonies; in 2000 it was estimated that the world population was about 110,000 breeding pairs or 330,000–500,000 individual birds. The only protected nesting colony in the Persian Gulf is one of about 30,000 pairs on the Bahraini Hawar Islands off the coast of Qatar, and this is a Ramsar Convention listed site. Of the remaining 13 colonies (9 different locations), the Hawar colony is the largest. In the northern part of its range alone, about 12 colonies are known to have disappeared since the 1960s. The birds may also be affected by oil pollution at sea. During the First Gulf War, images of badly oiled cormorants from the Gulf were regularly shown in the western media, and although the great cormorant is also found in the Persian Gulf, it is likely that many of these were Socotra cormorants.
In 2012, the Environment Agency – Abu Dhabi (EAD) monitored wild birds throughout Abu Dhabi at nearly 60 sites and recorded 420 species from 60 families. Nearly 12,000 breeding pairs of the globally threatened Socotra Cormorant were recorded at five to six small islands in the Emirate.
The Socotra cormorant is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
La Sokotra kormorano (Phalacrocorax nigrogularis) estas minacata birdospecio de kormorano kiu estas endemia de la Persa Golfo kaj sudorienta marbordo de la Araba Duoninsulo. Ĝi estas konata pli rare kiel Sokotra tufkormorano. Individuoj foje migras tiom for okcidenten kiom ĝis la marbordo de la Ruĝa Maro. Spite ties nomo, oni konfirmis nur en 2005 ke ĝi reproduktiĝas en Sokotro.[1]
La Sokotra kormorano estas preskaŭ tute nigreca birdo kun totala longo de ĉirkaŭ 80 cm.[1] Dum la reprodukta sezono, ties frunto havas purpurecan brilon kaj ties supraj partoj havas ardezverdecan nuancon, estas kelkaj blankaj plumoj ĉirkaŭ la okuloj kaj la kolo kaj kelkaj blankaj strioj ĉe pugo. Ties kruroj kaj piedoj estas nigraj kaj ties gorĝosako estas nigreca. Ĉiuj tiuj devojiĝoj el pure nigra estas malpli markataj fore de la reprodukta sezono.
Estas malmulta informo pri la manĝokutimo de tiu specio. Kiel ĉe ĉiuj kormoranoj ĝi plonĝas por manĝo. Pli malnovaj informoj sugestas, ke ĝi povas resti submerĝe ĝis 3 minutojn, kio estas multe eĉ por kormoranoj kaj sugestas, ke ĝi estas kapabla por profunda plonĝado. Tamen estas ankaŭ informoj pri manĝo are, kaj tio pli facile videblas ĉe kormoranoj kiuj manĝas en mezprofunda akvo.
Tiuj birdoj estas tre gregemaj, kun ripozaj aroj de ĝis 250,000 registritaj, kaj aroj de ĝis 25,000 ĉe maro.
Kelkaj fakuloj, kiaj Paul Johnsgard, lokas tiun specion, kun nombraj aliaj rilataj kormoranoj, en genron Leucocarbo.
Ekde 2000, tiu specio estis listata kiel Vundebla ĉe la IUCN Ruĝa Listo, sur la bazo de malgrandaj nombroj de reproduktaj lokoj kaj pliiĝanta rapida malpliiĝo.[2] La malpliiĝo estas kaŭzata de marborda disvolviĝo, ĝenado kaj mara poluado ĉe ties nestokolonioj; en 2000 oni ĉirkaŭkalkulis, ke la tutmonda populacio estis ĉirkaŭ 110,000 reproduktaj paroj aŭ 330,000–500,000 individuaj birdoj.[3] La ununura protektata nestokolonio en la Golfo estas unu de ĉirkaŭ 30,000 paroj en la Insuloj Haŭaroj de Barejno ĉe la marbordo de Kataro, kaj tiu estas loko listita de la Ramsar-Interkonsento.[4] El la restantaj 13 kolonioj (9 diferencaj lokoj), la kolonio de la Haŭaroj estas la plej granda.[5] Nur en la norda parto de ties teritorio oni scias, ke ĉirkaŭ 12 kolonioj malaperis ekde la 1960-aj jaroj.[1] Tiuj birdoj povas esti ankaŭ suferantaj pro nafta poluado ĉemare. Dum la Unua Golfa Milito bildoj de kormoranoj tuŝitaj de nakta poluado el la Golfo estis regule montritaj en la okcidenta amaskomunikilaro, kaj kvankam ankaŭ la Granda kormorano troviĝas en la Golfo, plej verŝajne multaj el tiuj estis Sokotraj kormoranoj.
La Sokotra kormorano estas unu el la specioj al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
La Sokotra kormorano (Phalacrocorax nigrogularis) estas minacata birdospecio de kormorano kiu estas endemia de la Persa Golfo kaj sudorienta marbordo de la Araba Duoninsulo. Ĝi estas konata pli rare kiel Sokotra tufkormorano. Individuoj foje migras tiom for okcidenten kiom ĝis la marbordo de la Ruĝa Maro. Spite ties nomo, oni konfirmis nur en 2005 ke ĝi reproduktiĝas en Sokotro.
La Sokotra kormorano estas preskaŭ tute nigreca birdo kun totala longo de ĉirkaŭ 80 cm. Dum la reprodukta sezono, ties frunto havas purpurecan brilon kaj ties supraj partoj havas ardezverdecan nuancon, estas kelkaj blankaj plumoj ĉirkaŭ la okuloj kaj la kolo kaj kelkaj blankaj strioj ĉe pugo. Ties kruroj kaj piedoj estas nigraj kaj ties gorĝosako estas nigreca. Ĉiuj tiuj devojiĝoj el pure nigra estas malpli markataj fore de la reprodukta sezono.
Estas malmulta informo pri la manĝokutimo de tiu specio. Kiel ĉe ĉiuj kormoranoj ĝi plonĝas por manĝo. Pli malnovaj informoj sugestas, ke ĝi povas resti submerĝe ĝis 3 minutojn, kio estas multe eĉ por kormoranoj kaj sugestas, ke ĝi estas kapabla por profunda plonĝado. Tamen estas ankaŭ informoj pri manĝo are, kaj tio pli facile videblas ĉe kormoranoj kiuj manĝas en mezprofunda akvo.
Tiuj birdoj estas tre gregemaj, kun ripozaj aroj de ĝis 250,000 registritaj, kaj aroj de ĝis 25,000 ĉe maro.
Kelkaj fakuloj, kiaj Paul Johnsgard, lokas tiun specion, kun nombraj aliaj rilataj kormoranoj, en genron Leucocarbo.
Ekde 2000, tiu specio estis listata kiel Vundebla ĉe la IUCN Ruĝa Listo, sur la bazo de malgrandaj nombroj de reproduktaj lokoj kaj pliiĝanta rapida malpliiĝo. La malpliiĝo estas kaŭzata de marborda disvolviĝo, ĝenado kaj mara poluado ĉe ties nestokolonioj; en 2000 oni ĉirkaŭkalkulis, ke la tutmonda populacio estis ĉirkaŭ 110,000 reproduktaj paroj aŭ 330,000–500,000 individuaj birdoj. La ununura protektata nestokolonio en la Golfo estas unu de ĉirkaŭ 30,000 paroj en la Insuloj Haŭaroj de Barejno ĉe la marbordo de Kataro, kaj tiu estas loko listita de la Ramsar-Interkonsento. El la restantaj 13 kolonioj (9 diferencaj lokoj), la kolonio de la Haŭaroj estas la plej granda. Nur en la norda parto de ties teritorio oni scias, ke ĉirkaŭ 12 kolonioj malaperis ekde la 1960-aj jaroj. Tiuj birdoj povas esti ankaŭ suferantaj pro nafta poluado ĉemare. Dum la Unua Golfa Milito bildoj de kormoranoj tuŝitaj de nakta poluado el la Golfo estis regule montritaj en la okcidenta amaskomunikilaro, kaj kvankam ankaŭ la Granda kormorano troviĝas en la Golfo, plej verŝajne multaj el tiuj estis Sokotraj kormoranoj.
La Sokotra kormorano estas unu el la specioj al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
El cormorán de Socotora (Phalacrocorax nigrogularis)[2] es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae endémica de las costas y aguas circundantes a Arabia por el sur y este (incluidas las costas africanas y asiáticas del sur del mar rojo, golfo de Adén, golfo pérsico y golfo de Omán).[3] A pesar de su nombre, solo se confirmó en 2005 su reproducción en las islas de Socotora en el océano Índico junto a Somalia.[4]
El cormorán de Socotora es un ave marina con el plumaje casi en su totalidad negruzco y con una longitud total de unos 80 cm.[4] En época de cría la parte frontal de su píleo tiene brillo violáceo y sus partes inferiores tintes verde oscuro; además tiene algunas plumas blancas alrededor del ojo y cuello, y unas pocas vetas blancas en el obispillo. Sus patas son negras y la piel de su saco gular es negruzca. Todas estas tonalidades que se desvían del negro están más difusas y palidecidas fuera de la época de cría.
Como todos los cormoranes, bucea para pescar. Los informes más antiguos indican que puede permanecer sumergido hasta tres minutos, que es mucho para un cormorán, lo que indicaría que puede bucear a profundidad. Sin embargo, también hay informes de alimentación en bandadas, y esto es más frecuente en los cormoranes que se alimentan a media profundidad.
Son aves muy gregarias que pueden llegar a descansar en bandadas de 250.000 en la costa, y de hasta 25000 en el mar.
Desde 2000 la especie se clasifica como vulnerable en la lista roja de la UICN, por el rápido y continuado declive de su población y el pequeño número de lugares de reproducción.[1] El descenso de su población se debe a la urbanización de las costas y las perturbaciones y contaminación cerca de las colonias de cría. En 2000 se estimó que la población total era de unas 110 000 parejas reproductivas o entre 330 000–500 000 individuos.[1] La única colonia de anidación protegida en el golfo pérsico cuenta con unas 30 000 parejas; se encuentra en islas Hawar, pertenecientes a Baréin junto a Catar.[5] Además es la mayor de las 13 colonias que quedan (en 9 emplazamientos distintos).[1] Solo en la parte norte de su área de distribución han desaparecido 12 colonias desde los años 1960.[4] Estas aves también pueden resultar afectadas por la contaminación de las aguas por petróleo. Durante la Primera Guerra del Golfo aparecieron numerosas imágenes en la prensa de cormoranes agonizantes cubiertos de petróleo en el Golfo, y aunque allí también se encuentran cormoranes grandes es muy probable que muchos fueran cormoranes de Socotora.
El cormorán de Socotora (Phalacrocorax nigrogularis) es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae endémica de las costas y aguas circundantes a Arabia por el sur y este (incluidas las costas africanas y asiáticas del sur del mar rojo, golfo de Adén, golfo pérsico y golfo de Omán). A pesar de su nombre, solo se confirmó en 2005 su reproducción en las islas de Socotora en el océano Índico junto a Somalia.
Phalacrocorax nigrogularis Phalacrocorax generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Phalacrocorax nigrogularis Phalacrocorax generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Arabianmerimetso (Phalacrocorax nigrogularis) on lounaisaasialainen merimetso. Sen esiintymisalue on kaksijakoinen: pohjoinen suurempi osapopulaatio pesii Persianlahden saarilla, ja eteläinen pienempi osapopulaatio Jemenissä Adeninlahdella ja Omanissa Arabianmerellä. Sokotrassa on tavattu pesimäyhdyskunta, mutta lintujen liikkeitä yhdyskuntien välillä ei tunneta. Lajin kokonaiskanta on noin 110 000 paria. William Robert Ogilvie-Grant ja Henry Ogg Forbes kuvailivat lajin holotyypin Sokotralta vuonna 1899.[2]
Arabianmerimetso (Phalacrocorax nigrogularis) on lounaisaasialainen merimetso. Sen esiintymisalue on kaksijakoinen: pohjoinen suurempi osapopulaatio pesii Persianlahden saarilla, ja eteläinen pienempi osapopulaatio Jemenissä Adeninlahdella ja Omanissa Arabianmerellä. Sokotrassa on tavattu pesimäyhdyskunta, mutta lintujen liikkeitä yhdyskuntien välillä ei tunneta. Lajin kokonaiskanta on noin 110 000 paria. William Robert Ogilvie-Grant ja Henry Ogg Forbes kuvailivat lajin holotyypin Sokotralta vuonna 1899.
Phalacrocorax nigrogularis
Le Cormoran de Socotra (Phalacrocorax nigrogularis) est une espèce d'oiseau de mer endémique du Golfe Persique et de la côte sud-est de la péninsule Arabique. Certains individus migrent occasionnellement vers l'ouest jusque sur les côtes de la Mer Rouge mais le premier individu décrit l'a été sur l'île de Socotra.
Il cormorano di Socotra (Phalacrocorax nigrogularis Ogilvie-Grant e H. O. Forbes, 1899) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi diffuso nel golfo Persico[2].
Lungo circa 80 cm, presenta piumaggio scuro e, in livrea nuziale, qualche piuma biancastra dietro l'occhio.
Vive nel golfo Persico[1].
Il cormorano di Socotra (Phalacrocorax nigrogularis Ogilvie-Grant e H. O. Forbes, 1899) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi diffuso nel golfo Persico.
De Arabische aalscholver (Phalacrocorax nigrogularis) is een zeevogel uit de familie Phalacrocoracidae (aalscholvers).
Deze soort komt voor aan de zeekusten en eilanden in de Perzische Golf.
Bronnen, noten en/of referenties De Arabische aalscholver (Phalacrocorax nigrogularis) is een zeevogel uit de familie Phalacrocoracidae (aalscholvers).
Multimedia w Wikimedia Commons Kormoran arabski (Phalacrocorax nigrogularis) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Występuje w Zatoce Perskiej oraz na wschodnim wybrzeżu Afryki.
Długość ciała do 80 cm. Upierzenie ciemne, w okresie tokowania pojawia się kilka białych piór za oczami. Buduje gniazda z kamieni.
Kormoran arabski (Phalacrocorax nigrogularis) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Występuje w Zatoce Perskiej oraz na wschodnim wybrzeżu Afryki.
Długość ciała do 80 cm. Upierzenie ciemne, w okresie tokowania pojawia się kilka białych piór za oczami. Buduje gniazda z kamieni.
Sokotraskarv[2] (Phalacrocorax nigrogularis) är en fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar som enbart förekommer kring Arabiska halvön.[3] Den minskar kraftigt i antal.
Sokotraskarven är en stor skarv med en kroppslängd på 80 centimeter. Den är svartaktig med bronsgrön glans på rygg och vingar. I häckningsdräkt är den än glansigare med små vita fläckar på halsen. Liknande storskarven är större, har kraftigare näbb samt vitt ansikte och vit haka.[1]
Fågelns utbredningsområde är längs kusterna och öarna i Persiska viken.[3] Den förekommer i två delpopulationer[4], dels i norr i Persiska viken på öar utmed Bahrain, Förenade Arabemiraten, Saudiarabien, Qatar och möjligen också Iran (dock ingen bekräftad häckning sedan 1972),[4][5][6] dels på en eller flera öar i Arabiska sjön utanför Oman och i Adenviken utanför Jemen.[4][5][6][7] I mars 2005 noterades den också häcka på vid Sokotra.[7] Minst tre fjärdedelar av världspopulationen finns i tre kolonier[4][5][6], den största på Suwad al Janubiyah i Hawaröarna[1]. Sokotraskarven förekommer också utmed kusten och öarna utanför centrala och södra Eritrea, framför allt vintertid, och misstänks häcka utanför Danakilkusten, men detta har inte bekräftats.[8] Vintertid ses den även så långt norrut som Kuwait, där den även har häckat.[9] Fågeln är en tillfällig gäst i Indien.[1]
Sokotraskarven är en mycket social fågel som året runt ses i stora samlingar.[10][11][12] Arten är uteslutande havslevande och förekommer i närheten av näringsrika uppvällningar.[12] Den häckar på utliggande öar med platta sand- eller grusstränder[13] i kolonier som består av alltifrån 50 till tiotusentals par.[10][12] Utanför häckningstid ses den på klippiga avsatser eller öar.[13]
Fågeln lever huvudsakligen av stimlevande småfisk som den dyker efter till mer än 18 meters djup.[11] Data saknas om exakt vilka byten den tar[10][12] men tros inta sardiner, taggmakrillarna Selar crumenophthalmus och Atule mate, silversidefisken Atherinomorphus lacunosus, näbbgäddan Hemiramphus far och kaninfisken Siganus javus.[11]
Sokotraskarven har ett rätt litet utbredningsområde och minskar kraftigt i antal till följd av störningar från människan, oljeutsläpp och exploatering. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som sårbar.[1] Världspopulationen uppskattas till 110.000 par.[7] Arten har försvunnit från tolv kolonier i norr sedan 1960-talet, vilket motsvarar en minskning med upp till 80.000 par.[5][6] Mellan 1980 och 1992 minskade antalet häckande par i Saudiarabien med 75%.[6]
Wikimedia Commons har media som rör sokotraskarv.
Wikispecies har information om Phalacrocorax nigrogularis.
Sokotraskarv (Phalacrocorax nigrogularis) är en fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar som enbart förekommer kring Arabiska halvön. Den minskar kraftigt i antal.
Basra karabatağı (Phalacrocorax nigrogularis) karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Basra Körfezi ile Arap Yarımadası'nın güneydoğu kıyılarına endemiktir.[1] Bazı bireylerin batıda Kızıldeniz kıyılarına kadar göç ettiği görülür.
Basra karabatağı hemen hemen tamamen siyah renkli ve 80 cm. civarında boyu olan bir kuştur.[2] Üreme döneminde tepesindeki tüyler morumsu bir parıltıya sahiptir ve üst kısmındaki tüyler arduvaz-yeşil tonlara değişir. Göz ve boyun çevresinde az sayıda beyaz tüy oluşur ayrıca arkasında da beyaz çizgiler görülür. Ayakları ve bacakları siyah renklidir ve boğaz kesesi siyahımsıdır. Üreme dönemi dışında genellikle bu farklı renkler görülmez.
Basra karabatağı (Phalacrocorax nigrogularis) karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Basra Körfezi ile Arap Yarımadası'nın güneydoğu kıyılarına endemiktir. Bazı bireylerin batıda Kızıldeniz kıyılarına kadar göç ettiği görülür.
Phalacrocorax nigrogularis là một loài chim trong họ Phalacrocoracidae.[1]
Phalacrocorax nigrogularis là một loài chim trong họ Phalacrocoracidae.
