Regular passage visitor.
'''Sylvia nisoria[2] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sylviidae que vive en Eurasia y África Oriental.
Presenta un tamañu grande pa ser una papuda, con un llargor d'unos 15 a 17 cm, un valumbu d'unos 24 a 26 cm, y un pesu de 26 a 30 g. Los adultos son de color gris mate, d'un tonu más escuru alredor de los güeyos, que destaquen col iris de color mariellu. El mentón, pescuezu, pechu, banduyu, y lladrales, son d'un color blancuciu tapizáu de medies llunes en tonu gris. Les nales son más escures con plumes grises y pardes. Pates marrón arrosáu. Femes y machos a penes estrémense, siendo'l plumaxe del mesmu color. Los exemplares inmaduros ostenten un plumaxe d'un tonu más apagáu.
Esta especie estiéndese y reproduz per bona parte d'Europa central y oriental, llegando hasta los Alpes y los Balcanes nel sur, y per la mayor parte del oeste del Asia templada. Últimamente ta menguando la so población n'en delles árees y en países como por casu Alemaña, por cuenta de la perda del so hábitat que ta siendo amenazáu por una agricultura intensiva. Ye un páxaru migratoriu, que pasa los iviernos nel este d'África. N'España la papuda ferriasca tien una presencia ocasional, esto ye, pocu común o accidental.
Alcontrar en campos abiertos, onde la vexetación ye mayoritariamente arbustiva, yá que ye ente la maleza y nes carbes onde esta papuda va construyir los sos niales.
Como la mayoría de les papudes, ye insectívora, anque tamién inxer bayes y otres frutes.
Emite un trino estensu; esplega un cantar melodioso entemecíu con cháchara, emitíu con frecuencia en plenu vuelu. La so voz de reclamu descríbese como un "tac" aspru.
'''Sylvia nisoria ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sylviidae que vive en Eurasia y África Oriental.
An devedig lagad aour[1] (pe devedig rizennek) a zo ur golvaneg, Sylvia nisoria (pe Curruca nisoria) an anv skiantel anezhañ.
Al labous a gaver an daou isspesad anezhañ[2]:
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An devedig lagad aour (pe devedig rizennek) a zo ur golvaneg, Sylvia nisoria (pe Curruca nisoria) an anv skiantel anezhañ.
El tallarol esparverenc (Sylvia nisoria), és una espècie d'au passeriforme del gènere Sylvia dins de la família Sylviidae.
Presenta una grandària gran per amb una longitud d'uns 15 a 17 cm, una envergadura d'uns 24 a 26 cm, i un pes de 26 a 30 g. Els adults són de color gris mat, d'un to més fosc al voltant dels ulls, que són saltons amb l'iris de color groc. El mentó, coll, pit, ventre, i flancs, són d'un color blancuzc tapizat de mitges llunes en to gris. Les ales són més fosques amb plomes grises i marrons. Potes marró rosàcia. Femelles i mascles a penes es diferencien, sent el plomatge del mateix color. Els exemplars immadurs ostenten un plomatge d'un to més apagat.
La tallarol esparverenc té una presència ocasional, és a dir, poc comuna o accidental. Aquesta espècie s'estén i reprodueix per bona part d'Europa central i a través de la major part d'Àsia temperada. Últimament està disminuint el seu poblaciónen en algunes àrees i en països, la qual cosa és a causa de la pèrdua del seu hàbitat que està sent amenaçat per una agricultura intensiva. És un ocell migratori, passant així els hiverns en l'Est d'Àfrica.
Es localitza en camps oberts, on la vegetació és majoritàriament arbustiva, ja que és entre la mala herba i en els matolls on aquesta ocell construirà els seus nius.
A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Tallarol esparverencEl tallarol esparverenc (Sylvia nisoria), és una espècie d'au passeriforme del gènere Sylvia dins de la família Sylviidae.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor rhesog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion rhesog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sylvia nisoria; yr enw Saesneg arno yw Barred warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. nisoria, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Mae'r telor rhesog yn perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Crombec aelwyn Sylvietta leucophrys Crombec pigfyr Somalia Sylvietta philippae Crombec torfelyn Sylvietta denti Crombec y gogledd Sylvietta brachyura Preblyn coed adeinwinau Stachyris erythroptera Preblyn coed Austen Stachyris oglei Preblyn coed bronwyn Stachyris grammiceps Preblyn coed gyddfddu Stachyris nigricollis Preblyn coed gyddflwyd Stachyris nigriceps Preblyn coed torchddu Stachyris melanothorax Preblyn corun cennog Malacopteron cinereum Stachyris strialata Stachyris strialataAderyn a rhywogaeth o adar yw Telor rhesog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion rhesog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sylvia nisoria; yr enw Saesneg arno yw Barred warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Teloriaid (yr Hen Fyd) (Lladin: Sylviidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. nisoria, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.
Pěnice vlašská (Sylvia nisoria) je středně velký druh pěvce z čeledi pěnicovitých (Sylviidae).
Mezi pěnicemi patří k velkým druhům (délka těla 15,5–17 cm). Samec je svrchu šedý, s bílými lemy krovek a ramenních letek a bílými skvrnami na konci ocasu, zespodu je hustě tmavošedě vlnkovaný. Duhovka je jasně žlutá. Samice a mladí ptáci jsou podobní, jen s méně výraznou duhovkou a nezřetelným vlnkováním spodiny.[2]
Vábení je ostré ,,čerrr``, které často, zvláště při rozčilení vkládá do zpěvu. Ten je podobný pěnici slavíkové, liší se však menším rozpětím tónů, nižším počtem motivů, kratšími strofami a drsnějším charakterem.[3]
Hnízdní areál zahrnuje hlavně východní polovinu Evropy a západní a střední Asii. Tažná, se zimovišti v tropické Africe.[4]
Hnízdí v otevřené krajině s vysokými keři a roztroušenými stromy.[2]
V České republice hnízdí především v nížinách a pahorkatinách středních a východních Čech, Podkrušnohoří, Českého středohoří, Plzeňska, střední a jižní Moravy, podhůří Beskyd (Valašsko), Jesenicku a Vidnavsku; v posledních letech také v jižních Čechách. Celková početnost je odhadována na 3000–6000 párů (2001–2003).[5] Zvláště chráněná jako silně ohrožený druh.[6]
Převážně hmyzožravá. Hnízdo je ve větvích hustých, nejčastěji trnitých keřů, v jedné snůšce bývá 5 (3–6) vajec o velikosti 20,6 × 15,5 mm. Inkubační doba trvá 11–13 dnů, mláďata hnízdo opouští po dalších 11–12 dnech. Na inkubaci vajec i krmení mláďat se podílejí buď oba ptáci (u monogamních párů), nebo samotná samice (pokud samec hnízdí s více než jednou samicí).[4][7]
Pěnice vlašská (Sylvia nisoria) je středně velký druh pěvce z čeledi pěnicovitých (Sylviidae).
Heykljómari (frøðiheiti - Sylvia nisoria)
De sperwergraasmös (Nederlands: sperwergrasmus) (Sylvia nisoria) is eine vogel oet de femilie van de zangveugel (Sylviidea).
De sperwergraasmös is eine vogel dae neet väöl veur kump in Nederlandj en Belsj. 't Veurnaasmte verspreidingsgebied van deze vogel ligk in Oos-Duitsland, Zwede en van dao oet nao 't ooste. De meiste waornumminge van de sperwergraasmös in Nederland zeen in het naojaor, es de jóng veugel oet Scandinavië nao 't zuide trèkke om doa te euverwinjtere.
Дамчестото грмушарче (науч. Sylvia nisoria) е мала врапчевидна птица која се размножува низ умерените региони на централна и источна Европа и централна и западна Азија. Ја има и во Македонија. Таа е птица преселница што зимува во тропска источна Африка.[2]
Дамчестото грмушарче е најголемо во родот Sylvia. Долго е 15.5–17 см и тежи 22–36 грама. По боја е претежно сивкаво одозгора и белкаво одоздола. Возрасните мажјаци се темно сиви одозгора со бели рабови на пердувите од покривните пердуви и пердувите на опашката, и многу избраздени одоздола. Женките се слични, но малку посветли и имаат само светли рабови. Младите птици се портокаловосивокафеави одозгора, светло портокалови одоздола и имаат малку набраздувања. Очите имаат жолт ирис кај возрасните и темен кај младенчињата. Клунот е црнкав со посветла основа, и нозете се цврсти, сивокафеави. [3][4]
Во рамките на родот Sylvia дамчестото грмушарче е многу карактеристично со својата набраздена долна страна од телото. Се чини дека оваа птица ја претставува сопствената древна лоза на Sylvia и дека нема ниту еден многу близок роднина во родот. [5][6]
Има два подвида. Номинираниот Sylvia nisoria nisoria, кој е распространет низ целиот свој опсег и подвидот Sylvia nisoria merzbacheri, кој го има само во источните делови, по работ на опсегот, во централна Азија. Вториов е незначително посветол и помалку избразден.[2] Некои автрои ги сметаат за синонимски.[7]
Дамчестото грмушарче е птица на отворената земја со грмушки за гнездење, со многу сличен начин на живеење и живеалиште со сивото свраче.
Гнездото го гради во грмушки или трње и несе 3-7 јајца. Претежно се храни со инсекти, но јаде и бобинки како и друго меко овошје, особено на крајот од летото и наесен. Песната му е пријатно чрчорење како на градинското грмушарче со многу чисти ноти, но малку погрубо и понемелодично и малку повисоко. Некои го мешаат со пеењето на обичното грмушарче.[3][4]
Европаската популација изнесува околу 460.000 пара. Во некои области нивниот број се намалува, особено на запад, во Данска (каде сега е изумрен вид) и Германија, заради губење на животната средина од интензивното земјоделие. Од друга страна, пак, има и некои зголемувања на бројноста, во Украина и јужна Финска. Понаисток, бројот е стабилен.[2]
Според Црвениот список на МСЗП ова е вид со најмала загриженост.
Дамчестото грмушарче (науч. Sylvia nisoria) е мала врапчевидна птица која се размножува низ умерените региони на централна и источна Европа и централна и западна Азија. Ја има и во Македонија. Таа е птица преселница што зимува во тропска источна Африка.
Йăрăмлă чечен кайăкĕ (лат. Sylvia nisoria) — чечен кайăк йышшисен (лат. Sylviidae) вĕçен кайăкĕ.
Йăрăмлă чечен кайăкĕ (лат. Sylvia nisoria) — чечен кайăк йышшисен (лат. Sylviidae) вĕçен кайăкĕ.
Сыбар килейек, сыбар турғай, һыҙмалаҡ (урыҫ. Ястребиная славка) — турғай һымаҡтар отрядендәге ҡошсоҡ.
Турғай ҙурлыҡ. Ағас ботаҡ¬тарында һәм ҡыуаҡтарҙа һикергеләп йөрөүсе теремек. ҡош. һырт яғы асыҡ һоро, алыҫтан күк булып күренә. Кәүҙәһенең аҫ яғы арҡыры таптар менән сыбарланған аҡ¬һыл һары. Башҡа килейектәрҙән ҙурыраҡ булыуы, кәүҙәһенең аҫ яғындағы сыбар ҡауырһындары менән айыры¬ла.
Тауышы киҫкен генә: «тек-тек». Сырылдауға матур ғына һыҙғырыуҙар ҡушып һайрай
һирәк ағаслы яҡты урмандарҙа, ҡыуаҡлыҡтарҙа йәшәй. Бөжәктәр менән туҡ¬лана. Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Ҡыуаҡта йәки ағас ботаҡтарында оялай, һорғолт таптар менән сыбарланған 5—6 йомортҡаһы була. Зарарлы бөжәктәрҙе ҡырып, файҙа килтерә.
Сыбар килейек, сыбар турғай, һыҙмалаҡ (урыҫ. Ястребиная славка) — турғай һымаҡтар отрядендәге ҡошсоҡ.
La Nizosilvio (Sylvia nisoria) estas komuna kaj disvastigata specio de birdo de la familio de Silviedoj kaj de ties plej tipa genro nome Sylvia aŭ silvioj, kiuj estas grizecaj aŭ grizecbrunaj insektovoruloj.
Ĝi reproduktiĝas tra orienta Eŭropo kaj tra multe de moderklimata Azio. Lastatempe ĝi malpliiĝis en kelkaj areoj (inklude Germanion), pro habitatodetruo pro intensigita agrikulturo. Tiu malgranda paserina birdo estas tre migranta kaj vintrumas en orienta Afriko. Ĝi estas regula ĉe pasado tiom okcidente koim ĝis Britio kaj Irlando.
Tiu estas granda kaj fortika specio de silvio, 15.5-17 cm longa, ĉefe griza supre kaj blankeca sube. Maskla plenkreskulo estas malhelgriza (al malhelgrizbruna) supre, kaj horizontale tre striita sube, kio havigas al specio aspekton ege similan al tiu de Akcipitro aŭ Nizo de kio devenas la nomo en Esperanto, aliaj lingvoj kaj en la latina scienca nomo. La ino havas nur helan striadon. Junuloj ne havas striadon nek aliajn rimarkindajn distingilojn krom la grandon. La beko estas granda kaj hela en unua duono de la suba makzelo. La iriso estas tre hela kaj kontrasta kun la tre malhelgriza kapo. Ripoze en la flugiloj videblas du helaj strioj nome unu pli malgranda en ŝultro kaj alia pli longa meze, sub kiu videblas kutime du grandaj malhelaj flugiloj.
La Nizosilvio estas birdo de malferma kamparo kun arbustaro por nestumado. La nesto estas konstruita en malalta arbusto aŭ rubuso; la ino demetas 3-7 ovojn. Kiel plej parto de silvioj, ankaŭ tiu ĉi estas insektovora, sed ĝi manĝas ankaŭ berojn kaj aliajn mildajn fruktojn. La kanto de la Nizosilvio estas agrabla babilado kun multaj pli klaraj notoj kiel tiuj de la Merlo. La kanto povas esti konfuzata kun tiu de la Ĝardensilvio, sed ĝi estas malpli melodieca.
Tiu estas tre distinga palearktisa specio. La strieca subaĵo estas inter tipaj silvioj kunhavata nur de la Cipra silvio kiu havas nigran striadon kaj tute diferencan supran kolorbildon. La Nizosilvio ŝajne reprezentas antikvan stirpon de tipaj silvioj per si mem kaj ŝjne na havas proprajn proksimajn vivantajn parencojn en la genro (Helbig 2001, Jønsson & Fjeldså 2006).
La Nizosilvio (Sylvia nisoria) estas komuna kaj disvastigata specio de birdo de la familio de Silviedoj kaj de ties plej tipa genro nome Sylvia aŭ silvioj, kiuj estas grizecaj aŭ grizecbrunaj insektovoruloj.
Ĝi reproduktiĝas tra orienta Eŭropo kaj tra multe de moderklimata Azio. Lastatempe ĝi malpliiĝis en kelkaj areoj (inklude Germanion), pro habitatodetruo pro intensigita agrikulturo. Tiu malgranda paserina birdo estas tre migranta kaj vintrumas en orienta Afriko. Ĝi estas regula ĉe pasado tiom okcidente koim ĝis Britio kaj Irlando.
Tiu estas granda kaj fortika specio de silvio, 15.5-17 cm longa, ĉefe griza supre kaj blankeca sube. Maskla plenkreskulo estas malhelgriza (al malhelgrizbruna) supre, kaj horizontale tre striita sube, kio havigas al specio aspekton ege similan al tiu de Akcipitro aŭ Nizo de kio devenas la nomo en Esperanto, aliaj lingvoj kaj en la latina scienca nomo. La ino havas nur helan striadon. Junuloj ne havas striadon nek aliajn rimarkindajn distingilojn krom la grandon. La beko estas granda kaj hela en unua duono de la suba makzelo. La iriso estas tre hela kaj kontrasta kun la tre malhelgriza kapo. Ripoze en la flugiloj videblas du helaj strioj nome unu pli malgranda en ŝultro kaj alia pli longa meze, sub kiu videblas kutime du grandaj malhelaj flugiloj.
La Nizosilvio estas birdo de malferma kamparo kun arbustaro por nestumado. La nesto estas konstruita en malalta arbusto aŭ rubuso; la ino demetas 3-7 ovojn. Kiel plej parto de silvioj, ankaŭ tiu ĉi estas insektovora, sed ĝi manĝas ankaŭ berojn kaj aliajn mildajn fruktojn. La kanto de la Nizosilvio estas agrabla babilado kun multaj pli klaraj notoj kiel tiuj de la Merlo. La kanto povas esti konfuzata kun tiu de la Ĝardensilvio, sed ĝi estas malpli melodieca.
Tiu estas tre distinga palearktisa specio. La strieca subaĵo estas inter tipaj silvioj kunhavata nur de la Cipra silvio kiu havas nigran striadon kaj tute diferencan supran kolorbildon. La Nizosilvio ŝajne reprezentas antikvan stirpon de tipaj silvioj per si mem kaj ŝjne na havas proprajn proksimajn vivantajn parencojn en la genro (Helbig 2001, Jønsson & Fjeldså 2006).
Vööt-põõsalind (Sylvia nisoria) on linnuliik põõsalindlaste sugukonnast põõsalinnu perekonnast.
Vööt-põõsalind on levinud Euraasias Kesk-Euroopast kuni Kesk-Aasia mäestikeni. Lääne-Euroopas ta puudub. Ta on rändlind, talvitab Ida-Aafrikas.
Eestis on vööt-põõsalind ebaühtlaselt levinud harv kuni harilik haudelind, sagedam Lääne-Eestis ja läänesaartel. Pesitsusaegset arvukust on hinnatud 15 000–25 000 paarile.[1] Saabub mais, lahkub augustis, vähesed septembris. Vööt-põõsalind oli Eestis 19. sajandi lõpul haruldane lind. 20. sajandi esimesel poolel muutus ta Lääne-Eestis tavalisemaks seoses levila laienemisega põhja poole.[2]
Pikkus 16–18 cm. Vanalinnu ülapool on pruunika varjundiga hall, hõredate valkjate suleääristega. Alapool on valge, tumedate hallpruunide lainjate vöötidega. Hoosuled on tumepruunid. Tüürsuled on hallpruunid, valgete tipuservaga. Vanalinnul on kollased silmad. Noorlind sarnaneb aed-põõsalinnuga, kuid on suurem, osal tiivasulgedel on heledad servad ja sabaalusel on tavaliselt nõrk tume vöödistus. Noorlinnul on tumedad silmad.
Vööt-põõsalinnu laul sarnaneb aed-põõsalinnu ja pruunselg-põõsalinnu lauluga. Ärevushüüd on täristav trrrrt-tk-tk-tk-tk, seda põimib ta aeg-ajalt laulusse. Kutsehüüd on tek-tek-tek.
Vööt-põõsalind asustab põõsasniite, mitmesuguseid võsasid ja põõsastikke, kadastikke, kohati ka rabavõsasid. Sageli leidub teda samas elupaigas, kus punaselg-õgija.
Isaslind laulab pesitsusaja algul põõsaladvas või liblika sarnasel kaarjal laululennul, samuti ehitab enne emaslinnu saabumist mängupesi. Vööt-põõsalind teeb pesa põõsa või noore tiheda okaspuu okste vahele, enamasti üsna maapinna ligidale. Pesa koosneb väljast kohevalt asetatud peentest raagudest, rohukõrtest ja vahel ka vähesest samblast, pesalohk on vooderdatud peente rohukõrtega ja väheste jõhvidega.
Kurnas on viis kuni kuus peaaegu ühevärvuselist valget nõrga hallika laigustusega muna, mida peamiselt emaslind haub 12–14 päeva. Poegi toidavad mõlemad vanalinnud putukate ja nende vastsetega. Pojad lahkuvad pesast 11–12 päeva vanuselt.[3]
Sööb peamiselt putukaid, ka marju.
Vööt-põõsalind (Sylvia nisoria) on linnuliik põõsalindlaste sugukonnast põõsalinnu perekonnast.
Txinbo gabirai (Sylvia nisoria) Sylvia generoko animalia da. Hegaztien barruko Sylviidae familian sailkatua dago.
Txinbo gabirai (Sylvia nisoria) Sylvia generoko animalia da. Hegaztien barruko Sylviidae familian sailkatua dago.
Kirjokerttu (Curruca nisoria) on suurin Suomessa tavattavista kertuista. Se elää usein yhteiseloa pikkulepinkäisen kanssa.
Pituus 16–18 cm, paino 30 g. Vanha kirjokerttu on päältä tummanharmaa ja alapuolelta vaalea tihein tummin poikkiraidoin. Silmä on keltainen. Pyrstösulissa on valkoiset kärjet. Nuori lintu muistuttaa lehtokerttua mutta on suurempi, sillä on siivillä vaaleat juovat ja mahan takaosassa on tummia raitoja. Vanhojen lintujen sukupuolenmääritys on ongelmallista, sillä höyhenpuvun väritys vaihtelee paljon. Pesimäaikana luotettava keino on hautomalaikku, jollainen on vain naaraalla (koiraskin hautoo mutta sille ei kehity varsinaista hautomalaikkua).
Ääni on tyypillinen, voimakas rätinä. Varoitusääni on käheä maiskaus. Laulu muistuttaa kovasti lehtokertun laulua, ollen hieman karheampaa ja korkeampaa. Usein liittää rätisevän äänensä laulun lomaan.
Sulkasato on monimutkainen. Vanha lintu sulkii osittain heinä–elokuussa siten, että vaihtaa käsisulat ja osan kyynär- ja pyrstösulista. Sulkii osan kyynär- ja pyrstösulista talvehtimisalueella ja osan vasta seuraavana kesänä. Puvussa on siis monenikäisiä sulkia. Nuori lintu voi sulkia osan kyynär- ja pyrstösulista sekä joskus jonkun käsisulan 1. talvena.
Vanhin suomalainen rengastettu kirjokerttu on ollut 9 vuotta 11 kuukautta 28 päivää vanha. Euroopan vanhin on ollut ruotsalainen, vähintään 11 vuotta 11 kuukautta vanha yksilö.
Keski-Aasiasta Eurooppaan, puuttuu Länsi-Euroopasta. Euroopan populaation koko on 910 000 – 2,1 miljoonaa yksilöä. Suomessa pesii vain etelärannikolla, Ahvenanmaalla ja Saaristomerellä sekä Selkämerellä. Pesimäkantamme suuruus on noin 1 200 paria, viime aikoina vähentynyt voimakkaasti etelärannikolla ja hävinnyt monin paikoin kokonaan vanhoilta paikoilta. Muuttolintu, joka talvehtii Itä-Afrikassa. Saapuu toukokuun lopulla ja on myöhäisimpiä muuttolintujamme. Lähtee syysmuutolle elo–syyskuussa.
Pensoittuneet pellot ja metsänreunat, katajikkoiset saaret ja laidunmaat. Muuttoaikoina voidaan tavata monenlaisissa pusikoissa ja ruoikoissa. Tavallisesti kirjokertun reviirillä asuu myös pikkulepinkäinen. Johtuuko samanlaisista reviirivaatimuksista vai onko niillä jokin muu yhteinen ominaisuus.
Pesä on matalalla katajassa, nuoressa kuusessa tai lehtipensaassa. Muninta alkaa kesäkuussa. Munia on tavallisesti 4 tai 5, vaaleita ja himmeätäpläisiä. Molemmat emot hautovat 11–12 vrk. Poikaset lähtevät pesästä lentokyvyttöminä 10–13 päivän ikäisinä.
Hyönteissyöjä, joka syö myös marjoja ja hedelmiä.
Kirjokerttu (Curruca nisoria) on suurin Suomessa tavattavista kertuista. Se elää usein yhteiseloa pikkulepinkäisen kanssa.
A papuxa gabián (Sylvia Nisoria) é unha ave da familia das Sylviidae.
A papuxa gabián ten unha lonxitude duns 15 cm e pesa uns 30 gramos. O corpo enteiro é de cor gris exceptuando a parte inferior máis clara e barrada, similar ó deseño dos gabiáns. Ollos amarelos. Os machos e femias non presentan diferenzas morfolóxicas. Habita en zonas de matogueiras, alimentándose de insectos, bagas e arañas.
A época de cría vai dende maio a xullo, consistindo a posta en 5 ou 6 ovos. O tempo de incubación sitúase ó redor dos 14 días, permanecendo os polos preto de 15 días no niño.
Común en toda Europa Oriental, dende Polonia e Eslovenia ata as rexións dos Cáucaso. Rara en Europa Occidental e na costa Mediterránea.
A papuxa gabián (Sylvia Nisoria) é unha ave da familia das Sylviidae.
Raiboji devynbalsė (lot. Sylvia nisoria, angl. Barred Warbler, vok. Sperbergrasmücke) – devynbalsinių (Sylviidae) šeimos paukštis, priklausantis devynbalsių genčiai.
Patino kūno viršutinė dalis pilka, antuodegio ir pečių plunksnos dėmėtos, apatinė balsva, išmarginta juosvais skersiniais dryžiais. Snapas juosvas. Kojos pilkai rausvos. Patelės nugara rudai pilka, pilvo vidurys be dryželių. Jauniklių dryžuoti kūno šonai arba tik antuodegis.
Lietuvoje vietomis reta. Gyvena miškų pakraščiuose, kadagynuose. Vikiteka
Raiboji devynbalsė (lot. Sylvia nisoria, angl. Barred Warbler, vok. Sperbergrasmücke) – devynbalsinių (Sylviidae) šeimos paukštis, priklausantis devynbalsių genčiai.
Patino kūno viršutinė dalis pilka, antuodegio ir pečių plunksnos dėmėtos, apatinė balsva, išmarginta juosvais skersiniais dryžiais. Snapas juosvas. Kojos pilkai rausvos. Patelės nugara rudai pilka, pilvo vidurys be dryželių. Jauniklių dryžuoti kūno šonai arba tik antuodegis.
Lietuvoje vietomis reta. Gyvena miškų pakraščiuose, kadagynuose. Vikiteka
Svītrainais ķauķis (Sylvia nisoria) ir maza auguma ķauķu dzimtas (Sylviidae) dziedātājputns, kas ligzdo Eiropā un Āzijas rietumos, ziemo Āfrikas austrumos.[1] Svītrainajam ķauķim ir divas pasugas.[2]
Svītrainais ķauķis ligzdo Palearktikas cetrālajā daļā, no Vācijas rietumos līdz Altaja kalniem un Mongolijas rietumdaļai austrumos. Ziemeļos areāls sasniedz Zviedriju un Somiju, bet tikai šo valstu dienviddaļas. Ārpus Eiropas ligzdo arī Turcijas ziemeļdaļā, Aizkaukāzā, Irānā un vietām Centrālāzijas kalnu rajonos Tjanšanā un Pamirā. Ziemo diezgan norobežotā Austrumāfrikas teritorijā (Sudānā, Kenijā, Ugandā, Tanzānijā, Čadā).[1][3]
Svītrainais ķauķis Latvijā sastopams visā teritorijā, bet daudz mazākā skaitā kā pārējās ķauķu ģints sugas.[3] Kopš 2000. gada iekļauts īpaši aizsargājamo sugu sarakstā.[4] Latvijā ligzdo nominālpasuga Sylvia nisoria nisoria.[2]
Svītrainais ķauķis ir lielākais un masīvākais visā ķauķu ģintī. Ķermeņa garums ir apmēram 15—17 cm, spārnu plētums 23—27 cm, svars 21—36 g.[5][6][7]
Tam ir salīdzinoši liela galva ar spēcīgu knābi, lielas pēdas un gara aste. Apspalvojums mugurpusē pelēks un krēmbalts vai gaiši brūns pavēderē. Tas ir ar tumšāk pelēkbrunu šķērssvītriņu raibumojumu, kas pavēderē ir kontrastaināks, košāks un labāk saskatāms. Abi dzimumi līdzīgi, bet mātīte kopumā ir brūnganāka, kā arī mātītei svītriņu raibumojums pelēcīgāks, gaišāks, mazāk izteiksmīgs kā tēviņam. Pieaugušiem putniem acis dzeltenas, jaunajiem pelēkas.[6][8]
Uzturas galvenokārt lapu un jauktu koku mežos, bet sastopams arī mežmalās un upmalās, biezos, ērkšķainos krūmos, pļavā ar garu zāli un vientuļiem kokiem, parkos un dārzos.[1][9] Sastopams līdz 2600 m virs jūras līmeņa, izvairoties no pārāk sausiem vai mitriem biotopiem.[6][9] Pirms rudens migrācijas uzkrāj tauku rezerves, kas kalpo kā enerģijas avots lidojuma laikā.[8] Svītrainie ķauķi migrācijas lidojumu veic pa vienam.[9]
Svītrainais ķauķis galvenokārt barojas ar kukaiņiem, tos meklējot krūmos un koku lapotnēs un uzknābājot tos no zariem un lapām. Barojas arī atklātās vietās uz zemes vai ķer kukaiņus lidojumā.[8] Rudenī barojas arī ar augļiem un ogām.[1][6]
Ligzdošanas sezona ir no maija līdz jūlijam.[1] Sezonā viens perējums. Svītrainajiem ķauķiem, salīdzinot ar cietiem ķauķiem, riesta ieradumi ir ļoti neparasti. Tie var izveidot gan monogāmas, gan poligāmas attiecības. Pirmie ligzdošanas areālā ierodas tēviņi un nodibina savu teritoriju, 50—100 m attālumā viens no otra.[7][8][9] Mātīti tēviņš aicina, dziedot, lidojumā skaļi sitot spārnus un būvējot vaļīgu ligzdas platformu. Tās kvalitāte liecina par tēviņa veselību. Pēc tam, kad ir izveidojies pāris, mātīte izmanto platformā sakrautos materiālus, lai kādā ērkšķu krūmā vai kadiķī novītu īsto ligzdu, kurai ir kausveida forma.[8] Tā atrodas 30—200 cm augustumā no zemes.[1]
Dējumā ir 3—6 olas. Tēviņš var mātīti pamest, lai ieņemtu citu ligzdošanas teritoriju, pēc tam aicinot citu mātīti. Tomēr ir tēviņi, kas paliek kopā ar pirmo mātīti, veidojot monogāmas attiecības. Šādā gadījumā abi vecāki perē un audzina mazuļus. Inkubācijas periods ilgst 12—13 dienas. Jaunie putni izlido 11—12 dienu vecumā, bet vecāki tos turpina barot papildu trīs nedēļas. Ja tēviņam ir vairākas mātītes, tad mātīte viena perē un izbaro mazuļus. Dzimumbriedumu svītrainie ķauķi sasniedz apmēram gada vecumā, lai gan lielākā daļa jauno putnu pirmo reizi ligzdo trīs gadu vecumā.[8]
Svītrainajam ķauķim ir 2 pasugas:[2]
Svītrainais ķauķis (Sylvia nisoria) ir maza auguma ķauķu dzimtas (Sylviidae) dziedātājputns, kas ligzdo Eiropā un Āzijas rietumos, ziemo Āfrikas austrumos. Svītrainajam ķauķim ir divas pasugas.
De sperwergrasmus (Sylvia nisoria) is een zangvogel uit de familie van zangers (Sylviidae).
De vogel is 15,5 tot 17 cm lang. Het is een relatief forse grasmus met een lange staart. Het volwassen mannetje is gemakkelijk herkenbaar door zijn gebandeerde borst en buik, net als een sperwer. Bij mannetjes die pas één zomer oud zijn en bij volwassen vrouwtjes is dit strepenpatroon echter niet te zien, de borst en buik zijn dan vager getekend, meer als een schubbenpatroon. Dit schubbenpatroon is ook aanwezig op de onderstaartdekveren van zowel mannetje als vrouwtje. Het mannetje is van boven grijs, het vrouwtje is grijsbruin. Het mannetje heeft verder duidelijke witte vlekken op het einde van de staartveren en een gele iris.[2]
Sperwergrasmussen komen voornamelijk voor van Midden- en Oost-Europa tot noordwestelijk Mongolië. De soort telt 2 ondersoorten:
Het leefgebied bestaat uit terrein met veel struikgewas (meidoorn, sleedoorn, braam en hondsroos), afgewisseld met open plekken en hier en daar een boom. Dit habitat wordt vaak gedeeld met de grauwe klauwier.[2]
De soort is een vrij zeldzame doortrekker die meestal in het najaar wordt gezien (of op ringstations gevangen). Voor de jaren 1960 was het nog een dwaalgast en tot 1992 werden alle waarnemingen gecontroleerd en gedocumenteerd. Tussen 1965 en 1992 werd de vogel gemiddeld zeven keer per jaar waargenomen.[3]
De grootte van de wereldpopulatie werd in 2004 geschat op 1,86 tot 6,0 miljoen individuen. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de sperwergrasmus als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesHauksongar (Sylvia nisoria) er ein fugl i songarfamilien.
Hauksongar (Sylvia nisoria) er ein fugl i songarfamilien.
Denne biologiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han. Referansar Raudlistedatabasen (vitja 18. november 2011)Hauksanger (Sylvia nisoria) er en fugl i sangerfamilien.
Hauksangeren er en stor og kraftig bygd sanger, 15,5 til 17 cm lang med et vingespenn på 26-29 cm og en vekt på 28-32 gram. Oversiden er for det meste grå og undersiden er hvit. Nebbet er rett og spisset. Det gule øyet og formen på stjerten minner om en hauk, derav navnet. Den voksne hannen er mørkere grå på oversiden og har tydelig tverrvatring på undersiden. Hunnen er ikke så mørk på oversiden og svakt eller ufullstenig tverrvatret på undersiden. Ungfuglene har ikke gule øyne og mangler tverrvatring.
Hauksangeren lever i buskrike åpne landskap. Den hekker i store deler av østre Europa og tempererte områder i Asia. I Norge er den sjelden, mellom 10-100 hekkende par, de fleste rundt Oslofjorden. Den er trekkfugl og overvintrer i østlige Afrika.
Som de fleste sangere eter den insekter, men kan også ete bær og frukt.
Hauksangeren bygger et rede av gress, røtter, hår og strå i buskrike områder. Hunnen legger 3-7 egg.
Arten finnes i: Afghanistan, Albania, Armenia, Østerrike, Aserbajdsjan, Bahrain, Hviterussland, Bosnia-Hercegovina, Bulgaria, Kina, Kroatia, Kypros, Tsjekkia, Danmark, Djibouti, Egypt, Eritrea, Estland, Etiopia, Færøyene, Finland, De forente arabiske emirater, Georgia, Hellas, Iran, Irak, Israel, Italia, Jemen, Jordan, Kasakhstan, Kenya, Kuwait, Kirgisistan, Latvia, Libanon, Litauen, Moldova, Mongolia, Montenegro, Nord-Makedonia, Norge, Oman, Polen, Qatar, Romania, Russland, Saudi-Arabia, Serbia, Slovakia, Slovenia, Somalia, Storbritannia, Sør-Sudan, Sudan, Sverige, Sveits, Syria, Tadsjikistan, Tanzania, Tyrkia, Turkmenistan, Tyskland, Uganda, Ukraina, Ungarn og Usbekistan.[1]
Hauksanger (Sylvia nisoria) er en fugl i sangerfamilien.
Hauksangeren er en stor og kraftig bygd sanger, 15,5 til 17 cm lang med et vingespenn på 26-29 cm og en vekt på 28-32 gram. Oversiden er for det meste grå og undersiden er hvit. Nebbet er rett og spisset. Det gule øyet og formen på stjerten minner om en hauk, derav navnet. Den voksne hannen er mørkere grå på oversiden og har tydelig tverrvatring på undersiden. Hunnen er ikke så mørk på oversiden og svakt eller ufullstenig tverrvatret på undersiden. Ungfuglene har ikke gule øyne og mangler tverrvatring.
Hauksangeren lever i buskrike åpne landskap. Den hekker i store deler av østre Europa og tempererte områder i Asia. I Norge er den sjelden, mellom 10-100 hekkende par, de fleste rundt Oslofjorden. Den er trekkfugl og overvintrer i østlige Afrika.
Som de fleste sangere eter den insekter, men kan også ete bær og frukt.
Hauksangeren bygger et rede av gress, røtter, hår og strå i buskrike områder. Hunnen legger 3-7 egg.
Scientìfich: Sylvia nisoria
Piemontèis : ...
Italian : Bigia padovana
Órdin: Passeriformes
Famija: Sylviidae
Géner: Sylvia
Àutri nòm an piemontèis: ...
A l'é ën cit osel migrateur ch'a mangia bòje.
Da finì.
As treuva an Asia e Euròpa an istà e an Àfrica an invern.
Sylvia nisoria
Jarzębatka[4], pokrzewka jarzębata, gajówka jarzębata (Curruca nisoria) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny pokrzewek (Sylviidae).
Wyróżniono dwa podgatunki C. nisoria[5][2]:
Występuje w Europie na wschód od Renu, aż po Ural i Kaukaz. Na północy granica zasięgu przebiega przez południową część Półwyspu Skandynawskiego oraz w środkowej Azji po Mongolię. Południowa granica znajdują się w północnych Włoszech, a dalej na wschód sięga Ałtaju. Daleko migruje – zimuje we wschodniej Afryce, głównie w Sudanie. Wyróżnia się 2 podgatunki.
Małą liczebność jarzębatki w Europie Środkowej oraz jej znaczne wahania tłumaczy się obecnością granicy zasięgu.
Największa z pokrzewek o nietypowym do nich upierzeniu o mocnej sylwetce z długim ogonem i dość grubym dziobem. Samiec ubarwieniem przypomina jastrzębia, krogulca lub kukułkę, i jak on posiada żółte tęczówki, co nadaje jej charakterystyczny nieco drapieżny wyraz (stąd też jej nazwa „jarzębatka”). Wierzch ciała ciemnopopielaty, jasne boki, od spodu brudnobiały z szarobrązowym poprzecznym falistym prążkowaniem (jarzębaty). Lotki i sterówki ciemnobrązowe, biało obrzeżone. Samice ubarwione bardziej jednolicie, brązowe, na brzuchu mniej prążkowane (w tym tkwi najistotniejsza fenotypowa różnica płci). Młode w ogóle bez prążkowania – przypominają zatem samicę – mają jasnobarwny spód ciała. Mają ciemne oczy. Dorosła jarzębatka ma żółtą tęczówkę, która dopełnia ogólnie specyficzny wygląd. Kolor oczu zmienia się z wiekiem – ciemnoszare u piskląt, pod koniec pierwszej jesieni życia ciemnobrązowe, zimą jaśniejące , a wiosną jasnobrązowe lub szarożółte (u samców pomarańczowożółte. Jaśniejsze obrzeżenie piór tworzy delikatny łuskowany wzór. Na skrzydle dostrzec można białe zakończenia pokryw skrzydłowych tworzące 2 paski.
To ptak dość skryty i rzadko można go zobaczyć na eksponowanym stanowisku. Głównie przebywa w koronach niskich drzew lub w krzakach. O jego obecności może świadczyć też obserwacja na danym terenie gąsiorka, czasem spotyka się oba te gatunki w jednym zakrzaczeniu.
Wielkością porównywalna do słowika, większa jest od wróbla.
ok. 30 g
Melodia jarzębatki przypomina pieśń pokrzewki ogrodowej, choć trwa krócej – zaczyna się długim, terkotliwym „głosem silnika”: „arrrt-at-at-at”. Sporadycznie wtrąca szorstkie „errr”. Samiec pieśń godową wykonuje z dobrze widocznego miejsca na drzewie lub krzewie kiwając przy tym ogonem, ale też w trakcie tokowego lotu – podrywa się wtedy pionowo do góry, klaszcze skrzydłami za plecami i opada bujając się. Wydaje też cmokający okrzyk ostrzegawczy „czek”.
Niewielkie skupiska krzewów i bujnej roślinności zielnej na terenach półotwartych, nadrzeczne łąki, zakrzewione miedze, zagajniki, zadrzewienia śródpolne, rzeczne, jeziorne o wielowarstwowej strukturze z zaroślami, często kolczaste zakrzaczenia, skraje lasów mieszanych, młode uprawy leśne, nasłonecznione i zakrzaczone zbocza, okolice dróg, ekstensywnie użytkowane tereny zielone i nieużytki. Unika sąsiedztwa siedzib ludzkich, w przeciwieństwie do pokrewnej piegży, cierniówki i pokrzewki ogrodowej. Często występuje w tym samych miejscach, co gąsiorek.
Z zimowisk wraca na początku maja. Wtedy też zaczyna się okres lęgowy trwający do czerwca. Pokrzewki jarzębate mogą tworzyć zarówno pary monogamiczne, jak i samiec dobiera sobie drugą partnerkę, gdy pierwsza rozpoczęła już lęg.
Zawsze w miejscu dobrze nasłonecznionym, umieszczone w bocznych, gęstych gałązkach krzewu (często kolczastego, co przypomina zwyczaje gąsiorków) na niewielkiej wysokości 3-60 cm nad ziemią, bardzo dobrze osłonięte, np. przerośniętą, wysoką trawą. Często spotykane tam, gdzie spotyka się dzierzbę gąsiorka, a więc na stanowiskach niezajmowanych zwykle przez ptaki śpiewające. W porównaniu z innymi pokrzewkami, koszyczek lęgowy jarzębatki jest znacznie większy, luźny, uwity z suchych źdźbeł traw, łodyżek i korzeni, owadzich kokonów, pajęczyny z wyścieleniem włosiem i wełną roślinną. W przeciwieństwie do gąsiorka nie znajdziemy tu porozdzielanych gałązek.
Zdarza się, że na początku sezonu lęgowego pokrzewka jarzębata bardzo łatwo decyduje się na porzucenie gniazda, gdy czuje się zaniepokojona czymkolwiek w wybranym miejscu.
Przeważnie dwa lęgi w roku, z czego pierwszy pod koniec maja, a następny pod koniec czerwca (choć drugi lęg wyprowadza rzadko). Składa 3-5 jaj o średnich wymiarach 21x15,5 mm, białych, żółtawych lub z lekkim odcieniem szarozielonym i nielicznymi jasnoszarymi lub szarofioletowymi plamami.
Od złożenia ostatniego jaja są wysiadywane przez oboje rodziców 14-15 dni (głównie jednak przez samicę). Ptaki często wysiadują jajo kukułki. Pisklęta opuszczają gniazdo po 14-16 dniach. Gatunek poznaje się po pomarańczowej, żółto obrzeżonej paszczy i 2 ciemnoszarych, podłużnych plamach, z rozmytymi brzegami, widocznych na językach. Młode mają ciemnoszare nogi i tym różnią się od dzierzby gąsiorka - tu są jasne aż do czasu wypierzenia. Potem pisklęta wraz z rodzicami koczują po okolicy.
Zwłaszcza w okresie wychowywania młodych jarzębatki wykazują agresywne zachowanie wobec innych ptaków, które wtargną na jej terytorium. W opiece nad pisklętami pomaga partnerce samiec - oboje karmią młode owadami i jagodami. W sierpniu odlatują do wschodniej Afryki.
Owady, ich larwy i poczwarki, pająki oraz inne drobne bezkręgowce zbierane na gałązkach dolnej części koron drzew i krzewów, jesienią, w trakcie przelotu na zimowiska, również jagody oraz inne owoce. Czasem może łapać drobne kręgowce, np. małe jaszczurki. Poluje też na wyższych zaroślach roślin zielnych, źdźbłach i liściach, a nierzadko i na ziemi (częściej to robi niż pozostałe pokrzewki). Nie ściga owadów w trakcie lotu.
W czasie żerowania może opuścić preferowaną strefę krzewów i szukać pożywienia wśród roślinności zielnej, na polu lub w trawie.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[8]. Z uwagi na nieliczne występowanie wymaga ochrony biotopów lęgowych. Wspomina o nim Dyrektywa ptasia. Jarzębatce grozi niszczenie zarośli i zadrzewień rosnących wzdłuż dolin rzecznych i dróg. Ocenia się jednak, że również zmiany klimatu mogą mieć odbicie w liczebności tego ptaka - źle znosi zimne, wilgotne lata.
Jarzębatka, pokrzewka jarzębata, gajówka jarzębata (Curruca nisoria) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny pokrzewek (Sylviidae).
Silvia porumbacă (Sylvia nisoria), numită și silvie undulată, privighetoare porumbacă, este o pasăre migratoare din familia silviidelor, ordinul paseriformelor, răspândită în Asia Centrală și de Vest, precum și în centrul și estul Europei, lipsind în zonele occidentale ale continentului european. Este o specie migratoare care iernează în estul continentului african: în Etiopia, Kenia, Tanzania și Uganda. Sunt descrise 2 subspecii: Sylvia nisoria nisoria și Sylvia nisoria merzbacheri. În România și Republica Moldova cuibărește subspecia Sylvia nisoria nisoria, care este un oaspete de vară. În România este destul de frecventă, întâlnindu-se în toată țară în regiunile joase și de dealuri. Populația cuibăritoare din România este cuprinsă între 165.000 și 330.000 de perechi. Cele mai mari efective sunt înregistrate în Rusia, Ucraina și Ungaria. În Republica Moldova se întâlnește în zonele împădurite. Preferă regiunile deschise cu tufișuri și cu copaci izolați, pădurile rare și poienile cu tufărișuri și lăstărișuri, viețuind în același habitate cu sfrânciocul roșiatic. Pe alocuri se întâlnește în zăvoaie, sălcișuri și perdele cu tufărișuri din lungul râurilor, luncilor și în alte zone umede. Limita altitudinală a cuibăritului este de 1.600 m. Este o pasăre mică, având o lungime de 16-17 cm și o greutate de 19-29 grame. Este cea mai mare dintre silviile din România. Longevitatea maximă înregistrată în natură este de 11 ani și 9 luni. Partea superioară a corpului este cenușie, aripile și coada sunt mai închise, brune. Capul cenușiu pronunțat, cu penele de pe frunte și de pe creștet înfoiate în stare de deranj, alcătuind un moț caracteristic de forma unei căciulițe. Se deosebește de alte silvii după desenul pestriț, porumbac, cu striații dese transversale, undulate sau semilunare, de culoare cenușie, de pe flancuri, abdomen și piept. Remigele terțiare, tectricele supraalare și supracodalele au vârfurile albicioase, iar coada destul de lungă are marginile albe. La mascul irisul este galben viu, marginile gușii și flancurile cu pete semilunare cenușii-închis, axilarele sunt alb-roz cu dungi brunii. La femelă irisul este galben-șters, gușa fără pete cenușii, iar pe flancuri petele sunt foarte puține, zona axilară este tot alb-roz, însă fără dungi. Este o specie omnivoră, dar consumă predominant insecte: muște, furnici, greieri, lăcuste, coleoptere mici, larvele unor fluturi, dar și păianjeni. Din hrana sa vegetală fac parte pomușoarele și semințele, în special murele și boabele de soc, care sunt consumate mai ales la sfârșitul verii și toamna. Hrana o culeg de pe sol, în zbor sau de pe frunzele și tulpinile arbuștilor. Sosește din cartierele de iernare prin aprilie-mai. Masculul construiește inițial o platformă nefinisată pentru cuib. După formarea perechii, femela folosește materialul acestei platforme pentru a construi un cuib mai elaborat din fire fine de vegetație ierboasă, căptușit pe dinăuntru cu păr de mamifere. Cuibul este amplasat la o înălțime mică de la sol, de obicei la o înălțime de maximum 1 m, în vegetația deasă, arboricolă sau cățărătoare, obișnuit într-un arbust cu spini, în vecinătatea unuia de sfrâncioc roșiatic, acest lucru se explică prin agresivitatea crescută a ambelor specii față de prădători, beneficiind astfel reciproc de pe urma acestui tip de comportament și pot să crească în siguranță puii. Femela depune, în jumătatea a doua a lunii mai, 3-6 ouă de culoare gălbui-albicioasă, ornate cu puncte și pete mici, violacee sau surii, cu o dimensiune medii de 21×16 mm. Clocesc ambii părinți în egală măsură timp de 12-16 zile. Puii devin zburători și părăsesc cuibul la 12-13 zile după eclozare, dar rămân în preajma adulților circa 3 săptămâni. Pot să scoată două rânduri de pui pe sezon. După depunerea ouălor unii masculi abandonează femelele și ponta și caută un nou teritoriu pentru atragerea altei femele (astfel de masculi sunt numiți poligami), în acest caz femela incubează singură ouăle și hrănește, de asemenea, singură puii. O parte dintre masculi rămân însă cu prima femelă și în astfel se formează o relație monogamă. Silvia porumbacă migrează toamna pentru a ierna în Africa de Est. Are un cântec plăcut, emis în zbor sau de pe un copac sau tufar, asemănător cu cel al silviei de zăvoi, dar mai sonor, cu fraze mai scurte, cu un sunet aspru intercalat. Strigătul de alarmă și de contact este aspru: " trrrrt" sau "trrrrt-trrrt", încetinit spre final, destul de asemănător cu cel al unei vrăbii de casă furioase. Este o pasăre folositoare, deoarece circa 90% din nevertebratele consumate reprezintă insecte fitofage, periculoase silviculturii și agriculturii.[2][3][4][5][6][7][8][9][10][11][12][13]
Silvia porumbacă (Sylvia nisoria), numită și silvie undulată, privighetoare porumbacă, este o pasăre migratoare din familia silviidelor, ordinul paseriformelor, răspândită în Asia Centrală și de Vest, precum și în centrul și estul Europei, lipsind în zonele occidentale ale continentului european. Este o specie migratoare care iernează în estul continentului african: în Etiopia, Kenia, Tanzania și Uganda. Sunt descrise 2 subspecii: Sylvia nisoria nisoria și Sylvia nisoria merzbacheri. În România și Republica Moldova cuibărește subspecia Sylvia nisoria nisoria, care este un oaspete de vară. În România este destul de frecventă, întâlnindu-se în toată țară în regiunile joase și de dealuri. Populația cuibăritoare din România este cuprinsă între 165.000 și 330.000 de perechi. Cele mai mari efective sunt înregistrate în Rusia, Ucraina și Ungaria. În Republica Moldova se întâlnește în zonele împădurite. Preferă regiunile deschise cu tufișuri și cu copaci izolați, pădurile rare și poienile cu tufărișuri și lăstărișuri, viețuind în același habitate cu sfrânciocul roșiatic. Pe alocuri se întâlnește în zăvoaie, sălcișuri și perdele cu tufărișuri din lungul râurilor, luncilor și în alte zone umede. Limita altitudinală a cuibăritului este de 1.600 m. Este o pasăre mică, având o lungime de 16-17 cm și o greutate de 19-29 grame. Este cea mai mare dintre silviile din România. Longevitatea maximă înregistrată în natură este de 11 ani și 9 luni. Partea superioară a corpului este cenușie, aripile și coada sunt mai închise, brune. Capul cenușiu pronunțat, cu penele de pe frunte și de pe creștet înfoiate în stare de deranj, alcătuind un moț caracteristic de forma unei căciulițe. Se deosebește de alte silvii după desenul pestriț, porumbac, cu striații dese transversale, undulate sau semilunare, de culoare cenușie, de pe flancuri, abdomen și piept. Remigele terțiare, tectricele supraalare și supracodalele au vârfurile albicioase, iar coada destul de lungă are marginile albe. La mascul irisul este galben viu, marginile gușii și flancurile cu pete semilunare cenușii-închis, axilarele sunt alb-roz cu dungi brunii. La femelă irisul este galben-șters, gușa fără pete cenușii, iar pe flancuri petele sunt foarte puține, zona axilară este tot alb-roz, însă fără dungi. Este o specie omnivoră, dar consumă predominant insecte: muște, furnici, greieri, lăcuste, coleoptere mici, larvele unor fluturi, dar și păianjeni. Din hrana sa vegetală fac parte pomușoarele și semințele, în special murele și boabele de soc, care sunt consumate mai ales la sfârșitul verii și toamna. Hrana o culeg de pe sol, în zbor sau de pe frunzele și tulpinile arbuștilor. Sosește din cartierele de iernare prin aprilie-mai. Masculul construiește inițial o platformă nefinisată pentru cuib. După formarea perechii, femela folosește materialul acestei platforme pentru a construi un cuib mai elaborat din fire fine de vegetație ierboasă, căptușit pe dinăuntru cu păr de mamifere. Cuibul este amplasat la o înălțime mică de la sol, de obicei la o înălțime de maximum 1 m, în vegetația deasă, arboricolă sau cățărătoare, obișnuit într-un arbust cu spini, în vecinătatea unuia de sfrâncioc roșiatic, acest lucru se explică prin agresivitatea crescută a ambelor specii față de prădători, beneficiind astfel reciproc de pe urma acestui tip de comportament și pot să crească în siguranță puii. Femela depune, în jumătatea a doua a lunii mai, 3-6 ouă de culoare gălbui-albicioasă, ornate cu puncte și pete mici, violacee sau surii, cu o dimensiune medii de 21×16 mm. Clocesc ambii părinți în egală măsură timp de 12-16 zile. Puii devin zburători și părăsesc cuibul la 12-13 zile după eclozare, dar rămân în preajma adulților circa 3 săptămâni. Pot să scoată două rânduri de pui pe sezon. După depunerea ouălor unii masculi abandonează femelele și ponta și caută un nou teritoriu pentru atragerea altei femele (astfel de masculi sunt numiți poligami), în acest caz femela incubează singură ouăle și hrănește, de asemenea, singură puii. O parte dintre masculi rămân însă cu prima femelă și în astfel se formează o relație monogamă. Silvia porumbacă migrează toamna pentru a ierna în Africa de Est. Are un cântec plăcut, emis în zbor sau de pe un copac sau tufar, asemănător cu cel al silviei de zăvoi, dar mai sonor, cu fraze mai scurte, cu un sunet aspru intercalat. Strigătul de alarmă și de contact este aspru: " trrrrt" sau "trrrrt-trrrt", încetinit spre final, destul de asemănător cu cel al unei vrăbii de casă furioase. Este o pasăre folositoare, deoarece circa 90% din nevertebratele consumate reprezintă insecte fitofage, periculoase silviculturii și agriculturii.
Penica jarabá alebo penica pásikavá (krahuľcovitá), penica jarabá (krahulcovitá)[2], (lat. Sylvia nisoria) je stredne veľký druh spevavca z čeľade penicovité (Sylviidae). Hniezdny areál zahŕňa hlavne východná polovica Európy a Západnú Áziu a Strednú Áziu (po Ural a Kaukaz). Je sťahovavá, so zimoviskom v tropickej Afrike (najmä Sudán). [3] Hniezdi v otvorenej krajine s vysokými kríkmi a roztrúsenými stromami. [4] V Európe hniezdi cca 460 tisíc až 1 milión párov.[5] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov penica jarabá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná, v Európe od roku 1982 nie je možné stanoviť trend, populácia má kolísavý charakter, každá hniezdna sezóna je iná.[1]
Medzi penicami patrí k veľkým druhom (dĺžka tela 15,5 – 17 cm) s rozpätím krídel 27 cm a váhou 30 g. Samec je zvrchu šedý, s bielymi lemami kroviek a ramenných letiek a bielymi škvrnami na konci chvosta, zospodu má husté tmavosivé vlnovky. Dúhovka je jasne žltá. Samice a mladé vtáky sú podobné, len s menej výraznou dúhovkou a nezreteľnou vlnkovanou spodinou. [4]
Na území Slovenska je jeho populácia stabilná, hniezdi tu 3 až 6 tisíc párov a to skoro na celom území, okrem Vysokých a Nízkych Tatier, severnej Oravy, a okolia Lúčanskej Fatry.[5] Na Slovensku bolo dokázané alebo pravdepodobné hniezdenie v 71,10 % mapovacích kvadrátoch, pre obdobie mapovania v rokoch 1980 - 1999 platilo, že sa Slovensko bolo na siedmom mieste medzi európskymi krajinami v početnosti stavov penice jarabej. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20%.[6] Ekosozologický status v roku 1995 R - vzácny. V roku 1998[6] a 2001[7] žiadny. V roku 2014 LC - menej dotknutý.[8][9][10] Európsky ochranársky status SPEC4 - druhy, ktorých globálne populácie sú koncentrované v Európe a majú tam vhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.[6]
Je prevažne hmyzožravá. Hniezdi vo vetvách hustých, najčastejšie tŕnistých kríkov, v jednej znáške býva 5 (3 – 6) vajec o veľkosti 20,6 x 15,5 mm. Inkubačná doba trvá 11 – 13 dní, mláďatá hniezdo opúšťajú po ďalších 11 – 12 dňoch. Na inkubácii vajec i kŕmení mláďat sa podieľajú buď oba vtáky (u monogamných párov) alebo samotná samica (v prípade, že samec hniezdi s viac ako 1 samicou). [3][11]
Je zákonom chránená, spoločenská hodnota je 1840 € (Vyhláška MŽP č. 24/2003 Z.z. v znení č. 492/2006 Z. z., 638/2007 Z. z., 579/2008 Z. z., 173/2011 Z. z., 158/2014 Z. z., účinnosť od 01.01.2015).[12] Druh je zaradený do Bonnského dohovoru (Príloha II), Bernského dohovoru (Príloha II) a smernici o vtákoch (Príloha I).[13]
Penica jarabá alebo penica pásikavá (krahuľcovitá), penica jarabá (krahulcovitá), (lat. Sylvia nisoria) je stredne veľký druh spevavca z čeľade penicovité (Sylviidae). Hniezdny areál zahŕňa hlavne východná polovica Európy a Západnú Áziu a Strednú Áziu (po Ural a Kaukaz). Je sťahovavá, so zimoviskom v tropickej Afrike (najmä Sudán). Hniezdi v otvorenej krajine s vysokými kríkmi a roztrúsenými stromami. V Európe hniezdi cca 460 tisíc až 1 milión párov. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov penica jarabá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná, v Európe od roku 1982 nie je možné stanoviť trend, populácia má kolísavý charakter, každá hniezdna sezóna je iná.
Höksångare (Sylvia nisoria) är en tätting som tillhör familjen sylvior.
Höksångaren är en stor och kraftigt byggd sångare, 15,5–17 cm lång, med ett vingspann på 26–29 cm och en vikt på 28–32 gram.[källa behövs] Ovansidan är mestadels grå och undersidan vit. Näbben är rak och spetsig. Det gula ögat och formen på stjärten påminner om en hök. Den adulta hannen är mörkare grå på ovansidan och hökvattrad på undersidan. Ögat är klargult och man kan antyda en bister uppsyn. Honan är bara svagt strimmig. Ungfåglar är inte strimmiga och har inga uppenbara urskiljande drag utöver storleken.
Dess lock/orosläte är ett typiskt ljudligt smattrande som sedan avstannar på slutet, "trrrr-´t´t-´t". Man kan jämföra lätet med en upprörd gråsparv. Sången är ett trivsamt tjattrande med många klarare toner som hos koltrasten. Sången kan förväxlas med trädgårdssångarens, men är nästan alltid hårdare, raspigare och har en något högre tonhöjd. Fler ljusa visselljud är invävda i stroferna.
Höksångaren häckar i stora delar av östra Europa och tempererade regioner i Asien. Den är en flyttfågel som övervintrar i östra Afrika.
Utbredningen i Sverige är begränsad till vissa områden nära havet, särskilt på Öland och Gotland. Den häckar så gott som årligen i Stockholms skärgård.[källa behövs] De flesta fåglarna lämnar Sverige i augusti och återkommer sedan i maj till juni, hanarna före honorna.
Höksångaren delas ofta upp i två underarter:[3]
Höksångare häckar i högvuxen buskmark med spridda träd i öppen terräng, men också i buskrika gläntor i öppen skogsmark. Höksångaren är en skygg och diskret fågel och under häckningssäsongen lägger man lättast märke till dess läte. Som de flesta sångare äter den insekter, men kan också äta bär och frukt. Höksångaren blir könsmogen efter ett år. Den bygger ett bo av gräs, rötter, hår och strån, som oftast placeras en liten bit över marken och gömt i buskar. Honan lägger 3–7 ägg. Äggen ruvas i 12–14 dagar under den huvudsakliga häckningsperioden i maj till juli. Ungfåglarna är kvar i boet i 11–12 dagar.[källa behövs]
Höksångarens världspopulation anses inte hotad och placeras därför i kategorin livskraftig (LC) av internationella naturvårdsunionen IUCN.[1] Vissa populationer är dock hotade, exempelvis den svenska som kategoriseras som sårbar (VU) av ArtDatabanken.[4]
Çizgili ötleğen (Sylvia nisoria), doğu Avrupa boyunca ve ılımlı Asya'nın büyük kısmında yavrulayan ötleğengiller (Sylvidae) familyasından yaygın, tipik bir ötleğen türüdür.
Boyları 15.5 17 cm'dir. Çoğunlukla vücutlarının üstü gri ve aşağısı beyazımsıdır. Erişkin erkeğin üstü daha koyu gri ve alt kısmı fazlaca çizgilidir.
Dişi sadece hafif çizgilere sahiptir. Genç kuşlarda ise çizgi yoktur ve boyutlarından başka hiçbir ayırıcı özelliğe sahip değildirler.
Yuva, alçak funda veya böğürtlen çalılarında inşa edilir ve 3-7 yumurta bırakılır. Böcekçildirler ama yumuşak meyvelerle de beslenirler.
Ötüşü ise boz ötleğen ile karıştırılabilir ama ondan daha az ahenklidir.
Kışları göç ederler. Doğu Afrika'da kışlarlar.
Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.Çizgili ötleğen (Sylvia nisoria), doğu Avrupa boyunca ve ılımlı Asya'nın büyük kısmında yavrulayan ötleğengiller (Sylvidae) familyasından yaygın, tipik bir ötleğen türüdür.
Крупніша за всіх кропив'янок, більша за горобця. Маса тіла 23-26 г, довжина тіла близько 15 см. У дорослого самця верх сірий; низ білий, з сірувато-бурою поперечною хвилястою строкатістю; махові пера бурі; третьорядні махові і покривні пера крил з білою верхівкою; стернові пера сірі, з білою верхівкою; дзьоб і ноги сірі; райдужна оболонка ока жовта. У дорослої самки верх з бурим відтінком; смугастість на нижній частині тулуба виражена менше. Молодий птах зверху сірувато-бурий; низ білуватий, на боках тулуба невиразна поперечна строкатість; райдужна оболонка ока темно-коричнева.
Від інших кропив'янок відрізняється строкатістю на нижній частині тулуба, а дорослий птах від більшості кропив'янок — також жовтою райдужною оболонкою ока.[1]
Пісня подібна до пісні садової кропив'янки, але більш голосна, дещо більш тріскуча і нерівна, з більш частими паузами. Співає у кущах, рідше — на верхів'ях кущів. У розпал співу злітає, подібно до сірої кропив'янки, нагадуючи при цьому метелика. Поклик — коротке «чек» або «тчек».
Вид поширений спорадично, більш численний на півдні ареалу. Ареал: Західна Євразія від північно-східної Франції, Швейцарії і північної Італії на схід до долини Шегарки (басейн верхньої Обі), Західного Саяну, Тувинської угловини, угтловини Великих Озер у північно-західній Монголії і по Монгольському Алтаю ймовірно до східного краю Гобійського Алтаю. На північ до Данії, північної Швеції, Фінської затоки, в європейській частині Росії до 60-ї паралелі, далі на схід на півночі до Західного Саяну. На південь до Північної Італії, північної Греції, південної Болгарії, в Малій Азії на південь до 40-ї паралелі, до південної межі Вірменького нагір'я та ймовірно Ельбрусу. На схід від Каспійського моря в західному і центральному Казахстані, на південь до 48-ї паралелі. Від центральної частини Казахського дрібносопочника південна межа ареалу завертає на південь і простягається через дельту Ілі, західне підніжжя Тянь-Шаня, західне підніжжя Паміро-Алтайської системи і Паропаміза, охоплює ці гірські країни з півдня і від західного Гіндукуша через західний Сіньцзян продовжується до східної межі Гобійського Алтаю. У межах окресленої центральноазійської частини ареалу пустельні простори Такла-Макана і Джунгарії цим видом не заселено. Гніздиться на деяких островах Балтійського моря.[2]
Місця зимівлі розташовані в Африці.
Чисельність в Європі оцінена в 460—1000 тис. пар, в Україні — 67—102 тис. пар[3].
Кропив'янка рябогруда мешкає в різноманітних заростях кущів, мілколіссі і молодій деревній порослі серед відкритих просторів. Чагарникові зарості, де оселяється ця кропив'янка, можуть розташовуватися на узліссях листяних і мішаних лісів як на вододілах, так і в заплавах річок, в садах, парках, незалежно від деревної рослинності. Оселяється в живоплотах, полезахисних смугах та інших штучних насадженнях. Уникає лісових масивів, занадто сухих і занадто заболочених місць, а також розріджених низьких чагарників. У гори піднімається до висоти 1500 м. Незважаючи на досить велику різноманітність місць існування, кропив'янка рябогруда більш примхлива у виборі місць гніздування, ніж інші кропив'янки.
На місцях гніздування з'являється пізно — протягом травня. Гніздиться поодинокими парами. Гніздо розміщує в чагарниках або на молодих деревах, частіше на кущах верби, інколи на малині, молодій ялині, ялівцю тощо. Висота, на якій розміщене гніздо, невелика — до 1 м, зрідка — до 3 м. Воно споруджується у переплетенні гілок, в мутовках і розвилках, практично не кріпиться до них і виглядає як типова для кропив'янок пухка споруда. Будівельним матеріалом слугують переважно сухі стебла трав'янистих рослин, інколи з додаванням деревних гілочок і завжди з рясною інкрустацією рослинного пуху, коконів павуків і комах. Вистилка складається з порівняно тонких стебел, корінців, нерідко — кінського волосся.
У кладці найчастіше 5 яєць, інколи 6, рідше 4 або навіть 2. У день відкладається по яйцю. Основний фон забарвлення шкаралупи світло-зеленувато-сірий або сірувато-білий. Але проглядається він погано, оскільки на яйцях, крім світлих оливково-вохристих поверхневих плям і крапок, добре виражені великі світло-сірі глибокі плями, які у вигляді вуалі вкривають майже всю поверхню шкаралупи. Середні розміри яєць Європі: 20,95×15,32 мм.[4]
До розмноження кропив'янка рябогруда приступає доволі пізно. Більшість пар завершують відкладання яєць в першій декаді червня, частина — наприкінці травня. Насиджує кладку обидва партнери протягом 14-15 діб. Виліт пташенят відбувається 11-12-й день, з двадцятих чисел червня по двадцяті числа липня.
Живиться комахами та їх личинками, павуками, молюсками. У другій половині літа вона охоче поїдає соковиті плоди і ягоди, особливо бузину. Комах скльовує з тонких гілочок і з листя, а також ловить їх і на землі.
Кропив'янка рябогруда охороняється Боннською та Бернською конвенцією, а також Директивою ЄС про захист диких птахів.
Sylvia nisoria là một loài chim trong họ Sylviidae.[1]
Sylvia nisoria (Bechstein, 1795)
Охранный статусЯстребиная славка[1] (лат. Sylvia nisoria) — птица семейства славковых (лат. Sylviidae).
Одна из самых крупных славок, её длина достигает 18 см; вес — 28—32 г. Верхняя часть тела оливково-бурая с серым оттенком, верх головы несколько темнее. Надхвостье имеет перья с черноватым центром и белыми вершинами, что придаёт им чешуйчатую окраску. Низ тела беловатый с чешуйчатым бурым рисунком, напоминающим окраску груди ястреба, за что птица и получила своё название.
Обитает в Европе на восток до Западной Сибири и Средней Азии.
Населяют кустарниковые заросли. Это немногочисленная, но местами обычная птица. По земле двигается неуклюже, редко слетая на неё, но ловко и быстро передвигается в густых ветвях деревьев и кустарников. Питается пауками, моллюсками, ягодами, насекомыми и их личинками. Перелётная птица. Зимой мигрирует в Восточную Африку.
Гнездо строит на низких кустах. В кладке 3—7 яиц. Насиживание длится 12—14 дней. Птицы очень осторожны у гнезда и часто бросают его, если оно обнаружено человеком.
横斑林莺(学名:Sylvia nisoria)为鶲科莺属的鸟类。该物种的模式产地在德国。[2]